Περού Περού τέσσερα χρόνια αργότερα, ή αλλιώς «Ο επιμένων νικά»

[psilos3]

Η συνέχεια στην Sacred Valley



Μόνο οκτώ χιλιόμετρα χωματόδρομου κράτησε η επόμενη διαδρομή, μιας και μετά από μια ώρα στις αλυκές ξαναμπήκαμε στο όχημα για να συνεχίσουμε, ανεβαίνοντας ακόμη ψηλότερα. Όπως ήδη θα φαντάζεστε, η επόμενη στάση μας αφορούσε το Moray, στο οποίο εκδώσαμε πολύ-εισιτήριο κόστους 70 Soles κατ’ άτομο προκειμένου να εισέλθουμε:

Εδώ βρίσκονται οι περίφημες αναβαθμίδες των Ίνκας, άψογα διατηρημένες οι περισσότερες με την πρώτη και μεγαλύτερη να κυριαρχεί στο τοπίο και τα μάτια μας:

Καταλάβαμε σχεδόν αμέσως πως σε τέτοιο υψόμετρο δε μας παίρνει για περιπατητικές μαγκιές, έτσι ξεκινήσαμε το περιμετρικό μονοπάτι με αρκετά χαλαρό ρυθμό ως οφείλαμε

Δεν είναι λίγοι αυτοί που εικάζουν πως το σύμπλεγμα αναβαθμίδων (ή πεζουλών όπως θα λέγαμε σ’ ένα κυκλαδίτικο νησί) ανάμεσα στα βουνά, αφορά κάποιο τελετουργικό κομμάτι, η επικρατέστερη όμως εκδοχή είναι πως επρόκειτο για χώρο καλλιέργειας, με την εντυπωσιακή ιδιότητα μάλιστα του διαφορετικού κλίματος σε κάθε (!) επίπεδο, γεγονός που φανερώνει την εντυπωσιακή πρόοδο αυτού του διορατικού & πανέξυπνου για την εποχή του πολιτισμού:

Κάναμε μια μεγάλη βόλτα περίπου της μιας ώρας αγναντεύοντας το τοπίο, συνεχίσαμε λίγο και στο χώρο με τα αναμνηστικά και τα τοπικά προϊόντα, αναχωρώντας από διαφορετικό δρόμο και συγκεκριμένα ακόμη ένα χωματόδρομο για επιστροφή:

Θαυμάστε τις εικόνες της ιερής κοιλάδας από ψηλά, σε μια ακόμη στάση που έκανε ο οδηγός μας προκειμένου να φωτογραφήσουμε. Εικόνες που θα μείνουν μια ζωή για μένα χαραγμένες στη μνήμη και την καρδιά μου:

Με το χαμόγελο στα χείλη επιστρέφαμε από τον ίδιο δρόμο προς το Ollantaytambo, με μια ιδέα να καρφώνεται άμεσα στο μυαλό μας όμως για σύντομη στάση, κάτι που πραγματοποιήθηκε λίγα χιλιόμετρα έξω απ’ το χωριό:

Δε γίνεται βλέπετε να υπάρχει τοπική μπυραρία με παραγωγή, εμφιάλωση και διαθέσιμο κήπο (Cerveceria del Valle Sagrado) και δυο τύποι σαν εμάς να περάσουν απλά και να την αγνοήσουν. Κατευθείαν είπαμε στον Ράμπο να κάνει στην άκρη για λίγα λεπτά -ο οποίος ως άψογος επαγγελματίας αρνήθηκε το κέρασμα- και μπήκαμε μέσα στον όμορφο χώρο. Μόλις είδαν το φωτογραφικό κι όχι μόνο ενδιαφέρον μου, με οδήγησαν σε μια πολύ ευγενική πράξη και στο χώρο παραγωγής, φωτογραφία του οποίου βλέπετε πιο πάνω. Ίσως να με πέρασαν για κινηματογραφιστή ή ινφλουένσερ οι άνθρωποι, που να ξέρουν τι πραγματικά είμαι:

Το εξαιρετικό Pint με την τοπική ΙΡΑ σε συνδυασμό με το πικάντικο ψημένο καλαμπόκι που μας κέρασαν και δοκιμάζαμε για πρώτη φορά ήταν ακριβώς ότι χρειαζόμασταν την ώρα εκείνη:

Θα μπορούσαμε κάλλιστα να μείνουμε ως το βράδυ για να δείξουμε το ποιόν μας, ωστόσο δεν έπρεπε να καθυστερήσουμε άλλο τον άνθρωπο που μας περίμενε, είχαμε εξάλλου και συνέχεια με εξαιρετικό ενδιαφέρον, άλλη μία εντός της ίδιας μέρας. Έτσι, την ώρα που επιτέλους ο φωτεινός ήλιος απλωνόταν στην κοιλάδα περνούσαμε την πύλη του «Sitio Arqueológico De Ollantaytambo», σε μια πλήρη αντίθεση σε σχέση με τη σκοτεινή εικόνα που είχαμε δει το ίδιο πρωί:

Εισιτήριο δε χρειάστηκε, μιας και το προαναφερθέν συμπεριλάμβανε αυτόν και μερικούς ακόμα χώρους (Chinchero, Pisaq, Moray), κάτι που σίγουρα συμφέρει όποιον έχει σκοπό να τους επισκεφτεί εντός 24ώρου. Όπως εύκολα μπορείτε να δείτε και να καταλάβετε το συγκεκριμένο αρχαιολογικό πάρκο με τις πλατφόρμες που καλούμασταν ν’ ανέβουμε, προσέλκυε αρκετά μεγάλο αριθμό τουριστών που καταφθάνουν σωρηδόν στο χωριό:

Ένας από τους κύριους λόγους γι’ αυτό είναι η εξερεύνηση του πολεοδομικού σχεδιασμού των Ίνκας ο οποίος διατηρείται σε εξαιρετική κατάσταση έως σήμερα. Ήταν και η δική μας πρώτη σημαντική επαφή με την αρχιτεκτονική των εντυπωσιακών πέτρινων οικοδομικών υλικών που βρέθηκαν εκεί πάνω σε πλήρη αρμονία, κάτι που δημιουργούσε εύλογες απορίες:

Λίγο πριν το τέλος της ανάβασης βρίσκεται και ο Ναός του ήλιου, όπου γινόταν το αδιαχώρητο, με την περιμετρική θέα προς όλες τις κατευθύνσεις του χωριού να είναι υπέροχη:

Αναρωτιέστε ακόμη αν αξίζει η επίσκεψη και η διαμονή σ’ αυτό το υπέροχο μέρος; Δε νομίζω.

Κατεβήκαμε με προσοχή τα σκαλιά του αρχαιολογικού χώρου με σκοπό να τον εξερευνήσουμε λίγο ακόμη, βλέποντας και τις πηγές που καταλήγουν σ’ αυτόν από τα βουνά ως τους χώρους λατρείας, αλλά και για πρώτη φορά τα περίφημα Αλπάκα των Άνδεων, λίγο πριν φτάσουμε προς την έξοδο και την ανοικτή αγορά:

Είχαμε μπροστά μας μερικά ακόμη πραγματάκια να δούμε…

 

[evaT]

Πωπω....

 

[ΚΑΤΤΣΕΒ]

Έχεις πιει μπυρίτσα σε υψόμετρο 3200 μέτρων φίλε;
[/QUOTE]
Οι συνήθειες δεν ξεχνιούνται ούτε και σ αυτό το υψόμετρο..

 

[John Davilla]

Εκπληκτικές εικόνες οι οποίες αποτυπώνονται στο μάτι και μένουν κατευθείαν στο μυαλό. Πλέον και για μένα η επίσκεψη σε τοπικές ζυθοποιίες στα ταξίδια μου είναι must.

 

[psilos3]

Πωπω....

Ένα μόνο δείγμα των Άνδεων, τα καλύτερα ακολουθούν!

Οι συνήθειες δεν ξεχνιούνται ούτε και σ αυτό το υψόμετρο..

Και σε κανένα υψόμετρο, άμα δε τιμάς τις παραδόσεις δε πάει καλά η εκδρομή!

Εκπληκτικές εικόνες οι οποίες αποτυπώνονται στο μάτι και μένουν κατευθείαν στο μυαλό

Έτσι είναι η Ιερή κοιλάδα, δε μπορεί να σ' αφήσει ασυγκίνητο με όσα θαυμαστά βλέπεις.

Πλέον και για μένα η επίσκεψη σε τοπικές ζυθοποιίες στα ταξίδια μου είναι must.

Το συγκεκριμένο το είχα ξεσηκώσει από πριν, έτσι ήταν στους στόχους μας να κάνουμε μια επίσκεψη μιας και απείχε λιγότερο των 6 χιλιομέτρων από το Olla. Έτσι μόλις είδαμε ότι περνάμε απέξω και μας παίρνει χρονικά δε χάσαμε ευκαιρία κι άξιζε με το παραπάνω.

 

[Nikos1986]

Εξαιρετική η περιγραφή, και οι φωτογραφίες φαίνονται τόσο απόκοσμες για εμάς τους Ευρωπαίους!

Διαβάζοντας την ιστορία σου, καταλαβαίνω πως το Μάτσου Πίτσου απλά είναι το κερασάκι στην τούρτα, αν μπορώ να το πω έτσι, σε μία ανεξάντλητη χώρα.

Όντας ακόμη στο μέσον της ιστορίας, καλά έκανες και επέμεινες στο να κυνηγήσεις τον στόχο του '20. Πάντα τέτοιες εικόνες!!! Περιμένω κι εγώ τη συνέχεια!

 

[psilos3]

Ollantaytambo για λίγο ακόμη



Περάσαμε εν συντομία από την όμορφη ανοικτή αγορά που είχε το ενδιαφέρον της, δεν ήμασταν όμως σε φάση ακόμη για ψώνια, ψάχνοντας κάτι καλύτερο παραδίπλα για μια στάση μετά από τόση ορθοστασία και περπάτημα. Μπορεί να μη του φαίνεται εκ πρώτης, ωστόσο η διαδικασία αυτή σε υψόμετρο σε συνδυασμό με την κούραση του ταξιδιού είναι απείρως πιο εξαντλητική:

Ένα από τα κλασσικά μπαράκια του χωριού με happy hour απέναντι από τον αρχαιολογικό χώρο μας τράβηξε αμέσως την προσοχή, προκειμένου να πιούμε από 2-3 Pisco Sour για να έρθουμε στα ίσια μας, την ώρα που ο καιρός έδειχνε και πάλι να αλλάζει βγάζοντας λίγο περισσότερο κρύο:

Η απόφαση μας για τον υπολειπόμενο χρόνο που είχαμε το φως της ημέρας μαζί μας, ήταν να εξερευνήσουμε για λίγο ακόμα το πανέμορφο αυτό μέρος, μιας και περνούσαμε τις τελευταίες ώρες μας εκεί, κινούμενοι αρχικά αντίθετα της πλατείας και περιφερειακά:

Δε ξέρω τι άλλο μπορώ να σας γράψω, ίσως έχω γίνει ήδη κουραστικός τώρα που το σκέφτομαι με λόγια και εικόνες. Πετρόχτιστα στενάκια, όμορφα σπίτια και αυλές με οικόσιτα συνθέτουν την πανδαισία του μέρους:

Βλέπετε θέλαμε να ρουφήξουμε πραγματικά όσες περισσότερες εικόνες προλαβαίναμε, με μια υποψία πείνας να υπάρχει ήδη στην ατμόσφαιρα. Όχι τίποτε άλλο, σε κάθε γωνία έβλεπες κι έναν ξυλόφουρνο ν’ ανάβει, έτσι ακόμη κι αν δεν ήθελες το σκεφτόσουν…

Κάπως έτσι βγήκαμε μέσα από τους μικρούς δρόμους στην πλατεία, όπου διαπιστώσαμε πως ήταν εν εξελίξει ένα χορευτικό τοπικό δρώμενο, με αρκετούς ντόπιους να το παρακολουθούν και να διασκεδάζουν, κάτι που κάναμε κι εμείς για λίγα λεπτά:

Ακολούθως είπαμε να κάνουμε ένα πέρασμα από την αγορά «Mercado San Pedro» του Olla που βρίσκεται λίγα μέτρα παραδίπλα, προκειμένου να πάρουμε κι από εκεί μια γεύση καθώς κάτι τέτοια είναι που μου αρέσουν πολύ στα ταξίδια:

Πιάσαμε σχεδόν νύχτα και το καλύτερο που ‘χαμε να κάνουμε ήταν να γυρίσουμε στο Hostel να γίνουμε λίγο άνθρωποι ώστε να ξαναβγούμε μια και καλή προς τα έξω, κάτι που κάναμε εν τέλει κοντά στις οκτώ. Με την πείνα να χτυπάει κόκκινα παραδόξως για εμάς στρωθήκαμε στο πρώτο μαγαζί που βρήκαμε στην πλατεία. Ο κανόνας «καθόμαστε εκεί που έχει κόσμο, καλά θα είναι» βρήκε εφαρμογή και στην περίπτωση μας, με το κατάστημα να γεμίζει τα τραπέζια του λίγο μετά. Δε θυμάμαι τι παρήγγειλα, κάτι άλλο σε σχέση από αυτό που μου έφεραν, το οποίο ήταν όμως εξαιρετικό. Κοτόπουλο κάπως, το έφαγα με μεγάλη όρεξη:

Ξάφνου και χωρίς να το περιμένουμε ακούστηκαν πάλι ψαλμωδίες και φάνηκε πολύς κόσμος. Τι φάση, κάθε μέρα περιφορά επιταφίου έχουν σ’ αυτά τα μέρη, δε μπορώ να καταλάβω:

Το γεγονός όμως της ημέρας δεν ήταν άλλο από τον ποδοσφαιρικό αγώνα της εθνικής, κάτι που καταλάβαμε πάρα πολύ καλά στο κλασσικό μπαράκι που πήγαμε να πιούμε τα Pisco μας. Η αγωνία και οι πανηγυρισμοί των ντόπιων για ένα αδιάφορο φιλικό ματς με τη Δομινικανή δημοκρατία είναι κάτι αδιανόητο για τα δικά μας δεδομένα. Για να κάνετε τον παραλληλισμό, φανταστείτε την Ελλάδα να παίζει φιλικό πχ με τη Μάλτα και τα καφενεία να ναι γεμάτα με μας να ουρλιάζουμε σε κάθε γκολ. Δε γίνονται αυτά:

Κάτω αριστερά μπορείτε να δείτε με ζουμ κάτι που μου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή στο τραπέζι που χα μπροστά μου, με δυο ντόπιους δηλαδή να πίνουνε μπύρες με μεζέ φύλλα κόκας, γεγονός τρομερά περίεργο στα μάτια μου!

Πέρα από το παιχνίδι όμως που κάποια στιγμή τελείωσε, οι εκδηλώσεις στην πλατεία συνεχιζόντουσαν, με αποκορύφωμα μια συναυλία τοπικής μπάντας που άρεσε πολύ στον κόσμο απ’ ότι κατάλαβα, και το ίδιο συνέβη και με μας.

• Λες να πιούμε εδώ τις τελευταίες;
• Και δε τις πίνουμε φίλε

Ακολουθούσε μια πολύ απαιτητική μέρα…

 

[psilos3]

Εξαιρετική η περιγραφή, και οι φωτογραφίες φαίνονται τόσο απόκοσμες για εμάς τους Ευρωπαίους!

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια φίλε. Όντως είναι εικόνες τόσο διαφορετικές στα μάτια μας που δε βλέπεις εύκολα αλλού. Το έχω ξαναπεί άλλωστε, ένα ταξίδι τέτοιο εκτός Ευρώπης είναι υπεράνω σύγκρισης με οτιδήποτε κοντινό.

Διαβάζοντας την ιστορία σου, καταλαβαίνω πως το Μάτσου Πίτσου απλά είναι το κερασάκι στην τούρτα, αν μπορώ να το πω έτσι, σε μία ανεξάντλητη χώρα.

Λογικό δεν είναι, εφόσον μιλάμε για ένα από τα επτά σύγχρονα θαύματα του κόσμου; Όταν αναφερθεί κάποιος στο Περού είναι η πρώτη σκέψη που κάνουν όλοι και δικαίως, σε μια χώρα όμως που πολύ σωστά είπες, πρόκειται για το κερασάκι στην τούρτα. Το κατάλαβα κι εγώ κι ας είδα πολύ, πολύ, πολύ λίγα απ' όσα σπουδαία έχει.

Όντας ακόμη στο μέσον της ιστορίας, καλά έκανες και επέμεινες στο να κυνηγήσεις τον στόχο του '20. Πάντα τέτοιες εικόνες!!! Περιμένω κι εγώ τη συνέχεια!

Και πάλι σ' ευχαριστώ, η συνέχεια περιλαμβάνει πολύ ωραία πράγματα, μείνε συντονισμένος!

 

[psilos3]

Ξεκινώντας για το θαύμα



Το εγερτήριο ήταν για τις πέντε το πρωί μ’ εμένα να ξυπνάω λίγο νωρίτερα χωρίς κάποιο λόγο, βρίζοντας όμως για ιδιαίτερο λόγο, μιας και η δυνατή βροχή ακουγόταν ήδη πάνω στη στέγη με τη σπουδαία αυτή μέρα ν’ αρχίζει με τους χειρότερους οιωνούς για μας.

Ο ιδιοκτήτης μας χάρισε από ένα πλαστικό πόντσο και στεναχωρήθηκε που δε μας είχε έτοιμο πρωινό να πάρουμε μαζί μας, δε γινόταν όμως να περιμένουμε. Μέχρι να φτάσουμε στην πλατεία είχαμε γίνει κιόλας μούσκεμα, εμείς και τα πράγματα μας, οπότε δεν είχε νόημα για κάποιο μοτοταξί. Θα το πηγαίναμε έτσι μέχρι το σταθμό των τρένων, βρεγμένοι ως το κόκκαλο που λέει κάποιο άσμα, για μια μικρή αναμονή πριν ξεκινήσει υπό βροχή το σόου της επιβίβασης με κοπέλες να χορεύουν ντυμένες παραδοσιακά κρατώντας ταμπελάκια:

Η ίδια υπερπαραγωγή συνεχίζει και εντός βαγονιού με κάποια μικρά θεατρικά δρώμενα να παίζονται κατά τη διάρκεια της διαδρομής, αν και τα νεύρα μου δε μπορώ να πω ότι ηρέμησαν ιδιαίτερα, μιας και ο κλιματισμός παρέμενε στο κρύο, με τη βροχή να στεγνώνει όσο γινόταν πάνω μας μ’ αυτόν εδώ τον τρόπο. Σκουπίζοντας συχνά το τζάμι κατάφερα να πάρω και μερικές φωτογραφίες, σ’ ένα δρομολόγιο που αν συνδυαζόταν με καλό καιρό θα ήταν φανταστικό:

Πριν συμπληρωθούν δύο ώρες είχαμε φτάσει στο χωριό Aguas Calientes, όπου το τρένο τερματίζει. Βγήκαμε έξω με τη βροχή να πέφτει ακατάπαυστα, ευτυχώς όμως είχαμε τους ανθρώπους του τρένου να καθοδηγούν όλους όσους έχουμε το πλήρες πακέτο εισιτηρίου, μέχρι να μας παραλάβει η υπεύθυνη του γραφείου και να μας οδηγήσει σ’ ένα από τα καφέ δίπλα απ’ την αφετηρία των λεωφορείων για να μας δώσει κατεύθυνση:

Η ουρά που ξεκινούσε από νωρίς ήταν ήδη τεράστια, με όλο και περισσότερο κόσμο να καταφτάνει στο ίδιο σημείο, το λεγόμενο σημείο εκκίνησης:

Είχαμε κάποιο χρόνο μπροστά μας για να πάρουμε δυνάμεις, κι αφού βάλαμε τη περιβόητη αναμνηστική σφραγίδα στο διαβατήριο μας, γνωρίσαμε τον ξεναγό που θα κάναμε μαζί του την περιήγηση και μπήκαμε κι εμείς στην ουρά. Κάτσε απ’ τα δεξιά του λεωφορείου για τις καλύτερες λήψεις μου είπε ο Λίο -αν θυμάμαι σωστά το Ασιατικό (!) όνομα του- με τον καιρό να μη βοηθάει ιδιαίτερα όμως στα 20 λεπτά που κάναμε να φτάσουμε στο μνημείο:

Εκεί συγκεντρωθήκαμε κι ως γκρουπ, τέσσερα άτομα όλοι κι όλοι τον αριθμό για αγγλόφωνη ξενάγηση, σχεδόν πριβέ δηλαδή με την τύχη να ξεκινά επιτέλους να μας χαμογελάει. Αφού τσεκάραμε τα εισιτήρια, ελεγχθήκαμε ονομαστικά για τρίτη φορά (οι άλλες δύο πριν την επιβίβαση) και ξεκινήσαμε να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα μέσα στο σπουδαίο αυτό χώρο. Απίστευτο κι επιτέλους πραγματικό!

Τα πρώτα κτίσματα δεν άργησαν αν φανούν στα μάτια μας, με την ομίχλη να είναι ακόμα ιδιαίτερα έντονη στα τριγύρω βουνά κι όχι μόνο:

Ακολουθώντας τον ξεναγό ξεκινήσαμε την ανάβαση στα σκαλάκια, που μας υποσχέθηκε πως δε θα ‘ναι δύσκολη, όχι ότι αντιμετωπίζαμε κάποιο πρόβλημα δηλαδή μιας και κινούμασταν σε υψόμετρο μόνο 2.430 μέτρων, πταίσματα με λίγα λόγια!

• Μην ανησυχείς, ο καιρός θα βοηθήσει, μου ‘πε με περίσσιο θράσος ο Περουβιανός ξεναγός βλέποντας τα ξενερωμένα σχεδόν μούτρα μου.
• Βλέπεις να βοηθάει; Του απάντησα με απορημένο ύφος δυσανασχετώντας λες κι έφταιγε αυτός…
• Εμπιστέψου με και δες σε λίγα λεπτά, αποκρίθηκε με βεβαιότητα και να που δικαιώθηκε!

Ε συγχωρήστε με, κάπου εδώ όμως δε μπορώ να σας μεταφέρω αυτούσιο το συναίσθημα όταν ο ήλιος ξεκίνησε να διαλύει σιγά – σιγά τα σύννεφα. Ότι και να γράψω είναι φτωχό, ωχριά μπροστά στο υπερθέαμα που είδαν τα μάτια μας και το δέος που νιώσαμε ξαφνικά στο μυαλό και το κορμί μας.

Τα μάτια μας, που δυσκολεύτηκαν να μη δακρύσουν, ευρισκόμενοι πλέον στο ιερό "αρχαίο βουνό" ή περισσότερο γνωστό ως Μάτσου Πίτσου, στο αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του μυθικού πολιτισμού των Ίνκας, σε ένα από τα επτά νέα θαύματα του κόσμου:

Τι να σχολιάσει κανείς για όσα επιτέλους βιώναμε; Προσπαθούσαμε απλά να απολαύσουμε τη στιγμή, ξεχνώντας ταλαιπωρία, βροχές και κρύο, αυπνίες, χώρια που μόλις βγήκε ο ήλιος και μείναμε με τα κοντομάνικα αρχίσαμε να πασαλειφόμαστε με αντηλιακά μη καούμε άλλη μια φορά.
Aκολουθήσαμε τον Λίο που μας οδήγησε σε μια πλατφόρμα με άπειρο κόσμο, ως το καλύτερο σημείο θέασης και λήψης εικονών, πλάι από ένα περιφραγμένο σημείο με αναβαθμίδες στο οποίο είχαν πρόσβαση μόνο οι κάτοχοι άλλου τύπου εισιτηρίου, αυτοί που έφταναν στον ιερό χώρο με τα πόδια:

Δε ξέρω και δε μπορώ να περιγράψω πάλι την απέραντη ομορφιά και την ιδιαίτερη ενέργεια του τόπου αυτού. Ας μιλήσει για άλλη μια φορά η εικόνα. Μόνο η εικόνα:

Ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε κι εμείς, ζώντας από κοντά το όνειρο όσο πλησιάζαμε περισσότερο τα 200 περίπου κτίσματα των Ίνκας, χωρισμένα αρχικά σε αγροτικό κι αστικό τομέα αλλά και βάσει κατηγοριών, όπως σπίτια, χώροι λατρείας, εκπαίδευσης, αποθήκες τροφίμων κ.α.

Το σηματοδοτημένο δρομολόγιο ήταν πολύ συγκεκριμένο, με τον εξαιρετικό ξεναγό μας να μη διστάζει να μας εξηγεί κάθε λεπτομέρεια χωρίς να του το ζητάμε πολλές φορές:

Όπως ενημερωθήκαμε ήμασταν μπροστά στο χώρο όπου οι Ίνκας είχαν αποθηκεύσει τους αμύθητους θησαυρούς τους πίσω από τα άπειρα βράχια με σκοπό να μείνουν υπό την κατοχή τους, κάτι που εν τέλει δε συνέβη καθώς κάποια χρόνια μετά εντοπίστηκαν από τους «κυνηγούς» με ανιχνευτές μετάλλου:

Περπατούσαμε ήδη στο σημείο που γινόταν οι θρησκευτικές τελετές από τους ιερείς, οι οποίοι σε κατάσταση ευφορίας (ή καλύτερα μέθης) με το παραδοσιακό τους ποτό έκαναν τα δικά τους:

Αυτός είναι ο περίφημος ναός του ήλιου, με το παραθυράκι του να βρίσκεται σε καθόλου τυχαίο σημείο ώστε να δέχεται τις ακτίνες του κατά τις ισημερίες του έτους. Στη δεύτερη εικόνα είναι ο πέτρινος βωμός των θυσιών, όπου οι ιερείς του Μάτσου Πίτσου ασκούσαν τις ιδιότητες τους:

Δεν έχει νόημα ίσως να εισέλθω σε περισσότερες λεπτομέρειες. Γράφω από μνήμης, με τα περισσότερα εξάλλου να είναι λίγο πολύ γνωστά για όποιον έχει διαβάσει λίγα πράγματα για το σπουδαιότατο αυτό μνημείο, που η τύχη και η επιμονή που δείξαμε μας αξίωσε να δούμε από κοντά.

Ας μείνουμε στα βασικά…

 

[psilos3]

Machu Picchu μέρος 2ο κι αλλαγή πόλης



Μπορεί να ήταν ακόμη νωρίς αλλά η ώρα περνούσε εξωφρενικά γρήγορα όπως είναι λογικό να συμβαίνει όταν βρίσκεσαι σε μέρος με τόσο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, δεχόμενος κάθε λίγο και λιγάκι νέες πληροφορίες κι αλλάζοντας τοποθεσίες.

Προχωρήσαμε κεντρικότερα, βλέποντας μάλιστα κι ένα σημείο με κάποια δείγματα καλλιέργειας, με ποικιλίες μερικές εκ των οποίων ευδοκιμούσαν από τα χρόνια των Ίνκας, κι άλλα πάλι φυτά που έφτασαν ως εδώ μέσω ακόμη και των τουριστών ανά τα έτη, χωρίς να υπάρχει πρότερη σύνδεση:

Ένα σύμπλεγμα ναών που είχαν να κάνουν και πάλι εν μέρει με τη λατρεία του θεού ήλιου και τη μελέτη της αστρονομίας ορθωνόταν μπροστά μας.
Πέρα απ’ αυτό, μας επισημάνθηκε να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή σ’ ένα μικρό βράχο – καθρέφτη, που αντανακλούσε πιστά σε θέση και συντεταγμένες τον αστερισμό του «σταυρού του νότου», ορατού μόνο από το νότιο ημισφαίριο όπως είναι γνωστό. Γι’ άλλη μια φορά μέσα σε λίγες στιγμές είχαμε μείνει άφωνοι:

Προσπεράσαμε τα παράθυρα που είχαν κι αυτά τους συμβολισμούς τους οποίους δε θυμάμαι ακριβώς, πλάι από ένα χώρο με αναβαθμίδες όχι όμως για καλλιέργειες αλλά προφανώς για εκδηλώσεις της κοινότητας όπως λέγεται βάσει ερευνών. Η δική μου απορία όμως ήταν άλλη, εύλογη, γυρνούσε εδώ και ώρα στο μυαλό μου και θέλησα να την εκφράσω στον Λίο:

• Μα καλά, δε κινδύνευσε ποτέ το Machu Picchu απ’ τους σεισμούς;
• Όχι, ούτε καν στον πολύ μεγάλο της δεκαετίας του ’50 στο Περού, έμεινε ανεπηρέαστο λόγω τις ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής στους λίθους που βλέπεις με το τραπεζοειδές σχήμα, αλλά και στις κλίσεις που υπάρχουν στους τοίχους!

Μια αλληλουχία γεγονότων που μαθαίναμε κι απλά επιβεβαιώνει εμφατικά το γεγονός των ασύλληπτων επιτευγμάτων και μυαλών αυτού του πολιτισμού σκέφτηκα, δίχως καμιά αμφιβολία. Να ακόμα ένας, μεγαλύτερος λαξευμένος βράχος και πιθανόν λατρευτικός, που αναπαριστά πιστά ένα από τα ιερά βουνά που βρίσκεται ακριβώς από πίσω:

Ακόμα ένα σημείο στο οποίο δώσαμε βαρύτητα ήταν ο ναός του Κόνδορα, σκαλισμένος επίσης πάνω σ' έναν πολύ μεγάλο βράχο με τη μορφή του, κάτι που δε φαίνεται νομίζω καλά απ’ την εικόνα αυτή:

Ένα εκ των περήφανων λάμα του αρχαιολογικού χώρου έκανε την εμφάνιση του ξαφνικά, δίνοντας μου εξαιρετικές λήψεις, πάντα από απόσταση ασφαλείας γιατί τα ζώα θέλουν το χώρο τους, δεν είναι αξιοθέατα και δικαίως αντιδρούν πολλές φορές:

Καταλαβαίναμε καλά πως η τρίωρη και πλέον περιήγηση έφτανε στο τέλος της, κάτι που με λύπη διαπιστώσαμε λίγο μετά, αντικρύζοντας το Machu Picchu από άλλη γωνία, αλλά και τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό ακριβώς από κάτω μας, σημείο όπου βγήκαμε κι εμείς μια τελευταία αναμνηστική:

Αποχαιρετούσαμε το μέρος που με τόση λαχτάρα περιμέναμε να δούμε εδώ και χρόνια, όντας ευτυχώς πολύ ευχαριστημένοι απ’ όσα είδαμε κι ακούσαμε, δίνοντας όλοι ως ομάδα κι ένα φιλοδώρημα στον ξεναγό μας, μια ομάδα στην οποία τη τελευταία ώρα είχε προστεθεί κι ένας χαζούλης Αμερικανός που ‘χε χαθεί απ’ το γκρουπ του, μάλλον γιατί ασχολούταν περισσότερο με το κινητό του και ο Λίο τον περιμάζεψε.

Αυτό ήταν το Μάτσου Πίτσου, το θαύμα του σύγχρονου κόσμου, ο σπουδαιότερος διασωθέντας χώρος αυτού του υπέρλαμπρου πραγματικά πολιτισμού και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO που θεωρούταν χαμένο, ανακαλύφθηκε εκ νέου το 1911 και εικάζεται ότι εγκαταλείφθηκε από μια ξαφνική ασθένεια. Γραπτά άλλωστε δεν αφήσαν πίσω τους οι Ίνκας, έτσι σε πολλά πράγματα μόνο υποθέσεις και ιστορική έρευνα μπορεί να κάνει κάποιος. Κατά τα άλλα σαφώς και πρόκειται το Α και το Ω της χώρας ως αφορμή για να την επισκεφτεί κανείς και σίγουρα για το διασημότερο αξιοθέατο που θα υπάρχει όσο υπάρχει το Περού. Αυτό μόνο.

(Όπως ανάφερα και στο προηγούμενο κεφάλαιο δε θα πλατειάσω παραπάνω ούτε θα παραθέσω άλλα ιστορικά στοιχεία που πραγματικά δεν έχουν τέλος για ένα τόπο σαν αυτόν, μιας και πρώτο μου μέλημα σε κάθε ιστορία είναι να μη κουράζω κάτι που αμφιβάλλω πως πετυχαίνω. Το μόνο που ήθελα σίγουρα να κάνω, είναι να προσπαθήσω με το δικό μου αδέξιο ίσως τρόπο να μεταφέρω το συναίσθημα που νιώσαμε, όσο κάτι τέτοιο είναι εφικτό βεβαίως μέσω του γραπτού λόγου).

Με το μυαλό ακόμη αλλού και το στόμα ανοιχτό μη συνειδητοποιώντας ακόμη όσα είχαμε δει κατεβήκαμε με τον ίδιο τρόπο στο χωριό αναζητώντας τροφή μιας και ήμασταν ώρες νηστικοί, αλλά και κάποιες απαραίτητες σταγόνες δροσιάς:

Να πω την αλήθεια είχα διαβάσει μόνο άσχημα λόγια για το Aguas Calientes, σίγουρα δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο, όχι όμως κι απογοητευτικό όπως λέγεται, χώρια που δε ξοδέψαμε και πολύ χρόνο σ’ αυτό μιας και με το πρόγραμμα μας δε χρειαζόταν. Αρκετοί βέβαια επιλέγουν το χωριό με το έντονο υδάτινο στοιχείο του για μια διανυκτέρευση, προκειμένου να έχουν προτεραιότητα στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου:

Κάπου εκεί ξανάρχισε ένα ψιλόβροχο ωστόσο δε μας ένοιαζε πλέον, μιας και νωρίς το απόγευμα θα ξαναμπαίναμε στο τρένο για να γυρίσουμε αυτή τη φορά. Η διαδρομή της επιστροφής ήταν σαφώς καλύτερη και με ωραίες εικόνες, αν εξαιρέσεις μια παρέα -μάλλον Ισπανών- που δεν έβαλε γλώσσα μέσα ενοχλώντας όλο το βαγόνι που ήθελε να ξεκουραστεί και τους έκανε παρατήρηση, τους οποίους λίγο ακόμα και θα πετούσα πολύ ευχαρίστως απ’ το τρένο. Αναγκαστικά λοιπόν ήπιαμε τις ΙΡΑ μας προκειμένου να την παλέψουμε, ήταν ένας τρόπος:

Η άφιξη μας στο Ollantaytambo έγινε δίχως χρονικές αποκλείσεις εν μέσω πολυκοσμίας από τα γεμάτα τουρίστες τρένα. Το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να παραλάβουμε τις μουσκεμένες αποσκευές μας από το χώρο φύλαξης και να μπούμε στο εννιαθέσιο όχημα που μας είχε υποδειχθεί προκειμένου να ξεκινήσουμε το κουραστικό δρομολόγιο άλλων δύο ωρών ως το ξενοδοχείο μας, σε μια ακόμα σπουδαία και ιστορική πόλη:

Η διαδρομή με το mini van μας κούρασε, οι στροφές μας εξουθένωσαν, η ζέστη μας βάρεσε και η νύστα ήρθε. Νιώσαμε τουλάχιστον ανακουφισμένοι όταν μας εναπόθεσαν στο κέντρο του Κούσκο όπου θα βρίσκαμε το ικανοποιητικό δωμάτιο που θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες τρεις νύχτες.

Το πρώτο μου μέλημα ήταν να δώσω τα μέχρι τότε άπλυτα ρούχα μου για πλύσιμο, υπηρεσία που προσφέρουν σχεδόν όλα τα χοστελ, βλέποντας παράλληλα την πενταπλή κουβέρτα πάνω στο κρεβάτι. Τι φάση με το κρύο ρε παιδιά σ’ αυτό το μέρος; Αφού γίναμε άνθρωποι βγήκαμε την πρώτη αναγνωριστική βόλτα κατηφορίζοντας την γνωστή κεντρική αρτηρία Sta. Clara:

• Ρε φίλε μισό λεπτό, νιώθεις κι εσύ μούδιασμα και τσιμπιές στα χέρια και τα πόδια σου ή είναι απλά ιδέα μου;
• Εννοείται, ειδικά στα χέρια.

(καλώς ήρθατε στο υψόμετρο του Κούσκο, με τα πρώτα αμυδρά ευτυχώς συμπτώματα!)

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί εδώ μέσα γι’ αυτήν εδώ τη μαγική πόλη, πλέον καταλαβαίναμε το γιατί από τα πρώτα κιόλας βήματα. Ένα μοναδικό φαινόμενο αρχιτεκτονικής, μ’ ένα ιστορικό κέντρο να το πιείς στο ποτήρι:

Νομοτελειακά φτάσαμε κι ως την πολυσύχναστη «Plaza de Armas de Cuzco» λίγα μέτρα πιο κάτω, με την ομορφιά της σε συνθήκες νυχτερινού φωτισμού να ναι αδιαπραγμάτευτη:

Κάτι όμως έλειπε εδώ και ώρα, έτσι αφού αφήσαμε πίσω μας τη γεμάτη πλατεία ανηφορίσαμε λίγο πιο πάνω μέχρι την είσοδο της γνωστής ήδη «Molly’s», παράρτημα αυτής που σας έδειξα λίγα κεφάλαια πίσω στο Μιραφλόρες, προκειμένου να κορέσουμε πείνα και δίψα…

Με την ώρα να περνάει, την κούραση να έρχεται και μια μικρή αναζήτηση καταλήξαμε για τα τελευταία σε μια ακόμη Pub λίγο πιο κάτω με ωραία θέα στην πλατεία και το όνομα «Paddy's» και την ιδιαιτερότητα ότι είναι η «υψηλότερη» ιδιόκτητη Ιρλανδική μπυραρία του πλανήτη.

Για να γίνουμε μέρος του ρεκόρ πήγαμε παιδιά, μη φανταστείτε…

 

[Smaragda53]

Χαίρομαι που το όνειρο σου έγινε πραγματικότητα! Εγώ δεν τα κατάφερα, αλλά ποτέ δεν παύει να είναι ωραία να τα διαβάζω!

 

[evaT]

Τι ωραία αυτά τα κεφάλαια! Σαν παραμύθι, προσπαθώ να μπω στην αίσθηση, από τη μία η κούραση και η ταλαιπωρία , από την άλλη η απέραντη πλήρωση, η ικανοποίηση που σε κατακλύζει όταν φτάνεις στην άλλη άκρη του κόσμου και στέκεσαι ταπεινός μπροστά σ ένα θαύμα.