jimp
Member
- Μηνύματα
- 5.159
- Likes
- 6.733
Πως την παλεύουν εκεί πέρα;Ειδικά τον χειμώνα.
Δυστυχώς το άλλοτε μυθικό Barentsburg έχει αλλοιωθεί απ’ άκρου εις άκρον από τον καπιταλισμό! (μέχρι και την προτομή του Λένιν έχουν ανακαινίσει οι αθεόφοβοι). Φλώρικα βαμμένες προσόψεις έχουν αντικαταστήσει τις άλλοτε ψυχροπολεμικές, σκοτεινές και παραμελημένες των Σοβιετικών μπλοκ, τουρίστες τους άλλοτε κατασκόπους, κοπέλες ξεναγοί τις άλλοτε πρακτόρισσες της KGB. Θαρσείν χρει όμως σύντροφοι! Η Novaya Zemlya (το τελευταίο καταφύγιό μας) παραμένει (ακόμη) αναλλοίωτη!!
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Εμένα πάλι το μάτι μου έπεσε στην κυριλλική γιγαντοπινακίδα με το μήνυμα: наша цель коммунизм (στόχος μας ο κομμουνισμός) και υπέστην νέες ριπές οργασμού
Last edited:
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.636
- Likes
- 29.968
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 11: Το φιόρδ…
Το σημερινό μας ταξίδι δεν τελειώνει στο Barentsburg, ομως. Διοργανωμένο από την "Arctic Explorer", μια νορβηγική εταιρία που το χειμώνα οργανώνει κρουαζιέρες από το Tromso για παρατήρηση του Aurora Borealis (Βόρειο Σέλας), συνεχίζουμε και σε δεύτερο Σοβιετικό προορισμό...
Επιστρέψαμε στο πλοίο, χαιρετίσαμε τη Victoria, και ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Στη διαδρομή, είδαμε από θαλάσσης τον εγκαταλελειμμένο πλέον οικισμό/ορυχείο Grumant, μαζί με το λιμάνι του, την Colesbukta, με την οποία συνδεόταν με ένα μικρό τραίνο, που περνούσε από μια κατεστραμμένη σήμερα σήραγγα, τη μοναδική στο νησί (εκτός φυσικά από τα ορυχεία). Το ορυχείο εδώ το ξεκίνησε μια Βρετανό-Ρωσική εταιρία, η Anglogrumant, πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, και στην ακμή του, το 1951-52 είχε φτάσει τους 1106 κατοίκους, και ήταν ο μεγαλύτερος οικισμός στα Svalbard. Το 1962 όμως το ορυχείο εξαντλήθηκε, και ο οικισμός εγκαταλείφθηκε. Σήμερα πια στο Grumant σώζονται μόνο κάτι ελάχιστα κτίρια, ετοιμόρροπα κι αυτά. Η γη έχει περάσει πλέον στα χέρια της Arktikugol, της εταιρίας που διαχειρίζεται το Barentsburg, η οποία σχεδιάζει στο μέλλον να δημιουργήσει εδώ στην Colesbukta ένα νέο ορυχείο, που θα λειτουργήσει όταν πια το Barentsburg εξαντληθεί. Δε θα φτιάξουν νέα πόλη, όμως: Σχεδιάζουν να δημιουργήσουν οδική σύνδεση από δω ως το Barentsburg. Με την κατάσταση όμως στην οποία βρίσκεται το Barentsburg, και με τη συνεχιζόμενη μείωση της διεθνούς κατανάλωσης άνθρακα (πλην Κίνας), αυτά φαντάζουν όνειρα θερινής νυκτός (ή ότι τελος πάντων ορίζεται ως θερινή νύκτα εδώ πάνω)…
Όποιος κρύωνε, μπορούσε να φορέσει την ισοθερμική στολή του πλοίου…:
Επιστρέψαμε στο Longyearbyen. Κάποιοι επιβάτες κατέβηκαν από το πλοίο, άλλοι ανέβηκαν, και εμείς μείναμε μέσα. Ξεκινήσαμε για τη δεύτερη εκδρομή της ημέρας, που είναι και πάλι στη Σοβιετική Ένωση. Αλλά αυτή τη φορά για τα καλά.
Κάπου στα μισά της διαδρομής για τον επόμενο προορισμό μας, βλέπουμε ένα ελικόπτερο διάσωσης να πετάει χαμηλά, και να περνάει δίπλα μας. Ο νους μας πήγε αμέσως στις πολικές αρκούδες. Μήπως μας περιμένει κάποια στον προορισμό μας; Την απορία μας την έλυσε ο καπετάνιος, από τα μεγάφωνα τον πλοίου. «Η ακτοφυλακή μας ζήτησε να κάνουμε μια άσκηση για διάσωση από το πλοίο. Παρακαλώ για τα επόμενα δέκα λεπτά δεν επιτρέπεται η παραμονή σας στο κατάστρωμα. Παρακαλώ περάστε όλοι μέσα στο σαλόνι» και λίγο μετά «Μην ανησυχείτε καθόλου, κάνουμε συχνά τέτοιες ασκήσεις. Δε θα καθυστερήσουμε πολύ, 10 λεπτά μόνο».
Πράγματι, η άσκηση ολοκληρώθηκε με επιτυχία, και η εκδρομή συνεχίστηκε. Επόμενη στάση μας, το ακρωτήριο Thordsen. Εδώ, μια σουηδική αποστολή το 1872 έχτισε ένα μεγάλο κτίριο, για να στεγάσουν τις μεταλλευτικές έρευνες που κάνανε τότε. Οι έρευνες απέτυχαν, αλλά το κτίριο παρέμεινε. Το χειμώνα της ίδιας χρονιάς, όμως, έξι Νορβηγικά πλοία (σημειώστε ότι Σουηδία και Νορβηγία τότε ήταν μία ενιαία χώρα) αναγκάστηκαν από τον πάγο να αράξουν στο Grahuken, στο βόρειο άκρο του νησιού. Από τα μέλη του πληρώματος, οι μισοί έμειναν στα πλοία, ενώ οι άλλοι μισοί ανέλαβαν να βρουν το δρόμο και να φτάσουν στους οικισμούς του Isfjorden. Οι τελευταίοι έφτασαν στο σουηδικό κτήριο, αλλά όχι παραπέρα. Το επόμενο καλοκαίρι βρέθηκαν νεκροί. Οι απόψεις για την αιτία θανάτου διίστανται, άλλοι λένε από σκορβούτο, κι άλλοι από κατανάλωση ληγμένων κονσερβών στο σουηδικό σπίτι, αλλά σε κάθε περίπτωση το σπίτι από τότε έχει τη φήμη του «Σπιτιού των φαντασμάτων».
Από φαντάσματα, η περιοχή, άλλο τίποτα. Ο προορισμός μας τώρα είναι μια ολόκληρη πόλη-φάντασμα. Αλλά όχι ακόμα. Προηγείται μια στάση. Ο παγετώνας Nordenskioldbreen είναι τεράστιος, μπλε, και φιγουράρει σε όλα τα τουριστικά φυλλάδια για τα νησιά. Όσο πιο σκουρόχρωμος είναι ένας παγετώνας, τόσο πιο ισχυρή είναι η πίεση στο εσωτερικό του, που τον συμπιέζει διώχνοντας τις φυσαλίδες αέρα από το χιόνι και το μετατρέπει σε συμπαγή πάγο. Εδώ το χρώμα στο εσωτερικό είναι έντονα γαλάζιο, ενώ σχηματίζει κι εδώ ένα τείχος πάνω από το νερό της θάλασσας… Στην άκρη του παγετώνα, φρεσκοκομμένα κομμάτια πάγου επιπλέουν ακόμα.
Τα νερά εδώ στο τέλος του φιόρδ, το χειμώνα παγώνουν, και η ναυσιπλοΐα διακόπτεται. Πράγμα που κάνει ιδιαίτερα σκληρή τη ζωή των λιγοστών κατοίκων του επόμενού μας προορισμού. Επιπλέον, δεν υπάρχει σήμα κινητής τηλεφωνίας ή ενσύρματες υποδομές τηλεπικοινωνιών – μόνο ένα μαγνητικό τηλέφωνο. Έτσι, οι λιγοστοί κάτοικοι του Pyramiden, μιας πόλης ακριβώς απέναντι από τον παγετώνα, περνάνε το σκοτεινό χειμώνα σε συνθήκες σχεδόν απόλυτης απομόνωσης.
Το σημερινό μας ταξίδι δεν τελειώνει στο Barentsburg, ομως. Διοργανωμένο από την "Arctic Explorer", μια νορβηγική εταιρία που το χειμώνα οργανώνει κρουαζιέρες από το Tromso για παρατήρηση του Aurora Borealis (Βόρειο Σέλας), συνεχίζουμε και σε δεύτερο Σοβιετικό προορισμό...
Επιστρέψαμε στο πλοίο, χαιρετίσαμε τη Victoria, και ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Στη διαδρομή, είδαμε από θαλάσσης τον εγκαταλελειμμένο πλέον οικισμό/ορυχείο Grumant, μαζί με το λιμάνι του, την Colesbukta, με την οποία συνδεόταν με ένα μικρό τραίνο, που περνούσε από μια κατεστραμμένη σήμερα σήραγγα, τη μοναδική στο νησί (εκτός φυσικά από τα ορυχεία). Το ορυχείο εδώ το ξεκίνησε μια Βρετανό-Ρωσική εταιρία, η Anglogrumant, πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, και στην ακμή του, το 1951-52 είχε φτάσει τους 1106 κατοίκους, και ήταν ο μεγαλύτερος οικισμός στα Svalbard. Το 1962 όμως το ορυχείο εξαντλήθηκε, και ο οικισμός εγκαταλείφθηκε. Σήμερα πια στο Grumant σώζονται μόνο κάτι ελάχιστα κτίρια, ετοιμόρροπα κι αυτά. Η γη έχει περάσει πλέον στα χέρια της Arktikugol, της εταιρίας που διαχειρίζεται το Barentsburg, η οποία σχεδιάζει στο μέλλον να δημιουργήσει εδώ στην Colesbukta ένα νέο ορυχείο, που θα λειτουργήσει όταν πια το Barentsburg εξαντληθεί. Δε θα φτιάξουν νέα πόλη, όμως: Σχεδιάζουν να δημιουργήσουν οδική σύνδεση από δω ως το Barentsburg. Με την κατάσταση όμως στην οποία βρίσκεται το Barentsburg, και με τη συνεχιζόμενη μείωση της διεθνούς κατανάλωσης άνθρακα (πλην Κίνας), αυτά φαντάζουν όνειρα θερινής νυκτός (ή ότι τελος πάντων ορίζεται ως θερινή νύκτα εδώ πάνω)…
Όποιος κρύωνε, μπορούσε να φορέσει την ισοθερμική στολή του πλοίου…:
Επιστρέψαμε στο Longyearbyen. Κάποιοι επιβάτες κατέβηκαν από το πλοίο, άλλοι ανέβηκαν, και εμείς μείναμε μέσα. Ξεκινήσαμε για τη δεύτερη εκδρομή της ημέρας, που είναι και πάλι στη Σοβιετική Ένωση. Αλλά αυτή τη φορά για τα καλά.
Κάπου στα μισά της διαδρομής για τον επόμενο προορισμό μας, βλέπουμε ένα ελικόπτερο διάσωσης να πετάει χαμηλά, και να περνάει δίπλα μας. Ο νους μας πήγε αμέσως στις πολικές αρκούδες. Μήπως μας περιμένει κάποια στον προορισμό μας; Την απορία μας την έλυσε ο καπετάνιος, από τα μεγάφωνα τον πλοίου. «Η ακτοφυλακή μας ζήτησε να κάνουμε μια άσκηση για διάσωση από το πλοίο. Παρακαλώ για τα επόμενα δέκα λεπτά δεν επιτρέπεται η παραμονή σας στο κατάστρωμα. Παρακαλώ περάστε όλοι μέσα στο σαλόνι» και λίγο μετά «Μην ανησυχείτε καθόλου, κάνουμε συχνά τέτοιες ασκήσεις. Δε θα καθυστερήσουμε πολύ, 10 λεπτά μόνο».
Πράγματι, η άσκηση ολοκληρώθηκε με επιτυχία, και η εκδρομή συνεχίστηκε. Επόμενη στάση μας, το ακρωτήριο Thordsen. Εδώ, μια σουηδική αποστολή το 1872 έχτισε ένα μεγάλο κτίριο, για να στεγάσουν τις μεταλλευτικές έρευνες που κάνανε τότε. Οι έρευνες απέτυχαν, αλλά το κτίριο παρέμεινε. Το χειμώνα της ίδιας χρονιάς, όμως, έξι Νορβηγικά πλοία (σημειώστε ότι Σουηδία και Νορβηγία τότε ήταν μία ενιαία χώρα) αναγκάστηκαν από τον πάγο να αράξουν στο Grahuken, στο βόρειο άκρο του νησιού. Από τα μέλη του πληρώματος, οι μισοί έμειναν στα πλοία, ενώ οι άλλοι μισοί ανέλαβαν να βρουν το δρόμο και να φτάσουν στους οικισμούς του Isfjorden. Οι τελευταίοι έφτασαν στο σουηδικό κτήριο, αλλά όχι παραπέρα. Το επόμενο καλοκαίρι βρέθηκαν νεκροί. Οι απόψεις για την αιτία θανάτου διίστανται, άλλοι λένε από σκορβούτο, κι άλλοι από κατανάλωση ληγμένων κονσερβών στο σουηδικό σπίτι, αλλά σε κάθε περίπτωση το σπίτι από τότε έχει τη φήμη του «Σπιτιού των φαντασμάτων».
Από φαντάσματα, η περιοχή, άλλο τίποτα. Ο προορισμός μας τώρα είναι μια ολόκληρη πόλη-φάντασμα. Αλλά όχι ακόμα. Προηγείται μια στάση. Ο παγετώνας Nordenskioldbreen είναι τεράστιος, μπλε, και φιγουράρει σε όλα τα τουριστικά φυλλάδια για τα νησιά. Όσο πιο σκουρόχρωμος είναι ένας παγετώνας, τόσο πιο ισχυρή είναι η πίεση στο εσωτερικό του, που τον συμπιέζει διώχνοντας τις φυσαλίδες αέρα από το χιόνι και το μετατρέπει σε συμπαγή πάγο. Εδώ το χρώμα στο εσωτερικό είναι έντονα γαλάζιο, ενώ σχηματίζει κι εδώ ένα τείχος πάνω από το νερό της θάλασσας… Στην άκρη του παγετώνα, φρεσκοκομμένα κομμάτια πάγου επιπλέουν ακόμα.
Τα νερά εδώ στο τέλος του φιόρδ, το χειμώνα παγώνουν, και η ναυσιπλοΐα διακόπτεται. Πράγμα που κάνει ιδιαίτερα σκληρή τη ζωή των λιγοστών κατοίκων του επόμενού μας προορισμού. Επιπλέον, δεν υπάρχει σήμα κινητής τηλεφωνίας ή ενσύρματες υποδομές τηλεπικοινωνιών – μόνο ένα μαγνητικό τηλέφωνο. Έτσι, οι λιγοστοί κάτοικοι του Pyramiden, μιας πόλης ακριβώς απέναντι από τον παγετώνα, περνάνε το σκοτεινό χειμώνα σε συνθήκες σχεδόν απόλυτης απομόνωσης.
Last edited:
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.636
- Likes
- 29.968
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Αγαπημένοι μου πιστοί αναγνώστες (σλουρπ), θα λείψω μερικές μέρες σε ένα επόμενο ταξιδάκι. Η συνέχεια της Ιστορίας, από Κυριακή/Δευτέρα. Θα προσπαθήσω να ανεβάσω όμως ένα ακόμη κεφάλαιο σήμερα, έτσι για να σας κόψω πάνω στο καλύτερο 
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Αγαπημένοι μου πιστοί αναγνώστες (σλουρπ), θα λείψω μερικές μέρες σε ένα επόμενο ταξιδάκι. Η συνέχεια της Ιστορίας, από Κυριακή/Δευτέρα. Θα προσπαθήσω να ανεβάσω όμως ένα ακόμη κεφάλαιο σήμερα, έτσι για να σας κόψω πάνω στο καλύτερο
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.636
- Likes
- 29.968
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 12: Στον Πάγο.
Το Pyramiden ξεκίνησε ως σουηδικό ανθρακωρυχείο. Το 1926 όμως, πέρασε στα χέρια της Βρετανό-ρωσικής εταιρίας που διαχειριζόταν το Grumant, και το 1931 στην Arktikugol. Μέχρι το 1940 δεν είχε ξεκινήσει ουσιαστικά την εξόρυξη, και αμέσως τη σταμάτησε λόγω του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Η Σοβιετικοί επανήλθαν το 1948, και η πόλη άρχισε να μεγαλώνει. Αρχικά η Ρωσικό προξενείο και η KGB στα νησιά είχαν την έδρα τους εδώ, πριν μετακομίσουν στο Barentsburg.
Η λειτουργεία της πόλης και του ορυχείου εδώ, διήρκεσε 50 χρόνια. Και παρότι η γεωλογία του βουνού δε βηθούσε, το ορυχείο είναι τεράστιο. Κοιτάσματα υπήρχαν και υπάρχουν για πολλές δεκαετίες ακόμα, και είναι υψηλής ποιότητας. Στη δεκαετία του 1990 υπήρχαν εδώ 60 χιλιόμετρα σήραγγες και 32 ανοίγματα σε διάφορες πλευρές του βουνού. Το 1994 άνοιξαν και νέο επίπεδο ορυχείου στο βουνό, το 1995 εγκατέστησαν καινούργιο εργοστάσιο για την περαιτέρω επεξεργασία του άνθρακα, ώσπου στις 29 Αυγούστου του 1996, το RA-85621, ένα Tupolev-154M που εκτελούσε την πτήση 2801 της Vnukovo Airlines, μεταφέροντας 130 εργάτες που θα δούλευαν στα ορυχεία εδώ τις σεζόν 96-97 και 97-98, και 11 μέλη πληρώματος, συγκρούστηκε με ένα από τα βουνά των Svalbard, κοντά στο Longyearbyen όπου πήγαινε για να προσγειωθεί. Το βουνό αποδείχθηκε ισχυρότερο(), και δυστυχώς δεν επέζησε κανείς.
Ελλείψει έμπειρου προσωπικού, και με την αγορά του άνθρακα να φθίνει, το ορυχείο εδώ συνέχισε τη λειτουργία του ως το 1998, οπότε η Arktikugol αποφάσισε να το κλείσει και να συγκεντρώσει τις δραστηριότητές της στο Barentsburg. Η πόλη έκτοτε είναι εγκαταλελειμμένη. Ωστόσο, επειδή η Arktikugol δε θέλει να χάσει την περιουσία της, έχει εγκαταστήσει 7-8 άτομα εδώ όλο το χρόνο, που γίνονται 11-12 το καλοκαίρι, για να συντηρούν τις υποδομές τις και να υποδέχονται τους τουρίστες (που φέρνουν τα νορβηγικά πλοία). Ένας από αυτούς ήταν παλιότερα κι ο Ρόνυ, ο συνοδός μας σήμερα στο πλοίο. Σε κάποια από τα βιντεάκια που έπαιζαν στις οθόνες του πλοίου όσο ταξιδεύαμε, τον είδαμε να σερβίρει βότκες στο μπαρ του ξενοδοχείου, του μοναδικού ηλεκτροδοτούμενου μέρους στο Pyramiden, όπου μένουν οι μόνιμοι κάτοικοι κι ο τυχόν επισκέπτης…
Η πόλη που περιέβαλλε το ορυχείο, κατασκευάστηκε σταδιακά, και εκσυγχρονίστηκε σημαντικά την περίοδο 1975-85. Λόγω της επαφής με τον έξω κόσμο, δε λυπήθηκαν κανένα έξοδο ώστε η πόλη να λειτουργεί ως πρότυπο και να επιδεικνύει τα καλά του Κομμουνισμού. Εδώ θα βρούμε το βορειότερο κολυμβητήριο του κόσμου, παιδικούς σταθμούς, σχολείο, φάρμες με οικόσιτα ζώα, θερμοκήπια, και αρκετά κτίρια σοβιετικού στυλ (sic).
To όνομά της, η πόλη το οφείλει στο σχήμα του διπλανού βουνού, το οποίο και έσκαβε. Σήμερα δε μπορούμε να το δούμε βέβαια, καθώς καλύπτεται από σύννεφα… Θα δούμε όμως το ghost town, που είναι μάλλον πιο ενδιαφέρον.
Το πλοίο μας άραξε στο λιμάνι. Ή τέλος πάντων σε κάτι που κάποτε ήταν λιμάνι, τώρα είναι απλώς μια αποβάθρα για να δένουν μέχρι δυο πλοία κάθε φορά, περιβαλλόμενα από γερανούς που σκουριάζουν και ξύλινες επιφάνειες που δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη. Ο συνοδός μας στο καράβι έδωσε τη σκυτάλη στη ντόπια ξεναγό, μια από τους λίγους μόνιμους κατοίκους. Δίπλα στο λιμάνι, υπάρχει και η νέα εξέλιξη στο Pyramiden: ένα hostel! Φτιαγμένο μέσα σε containers δίπλα στο λιμάνι, μπορεί να φιλοξενήσει λίγους επισκέπτες, και να τους παρέχει απεριόριστη θέα στο λιμάνι, και στον παγετώνα που επισκεφθήκαμε πριν από λίγο. Και αυτό, φυσικά, ανήκει στην Arktikugol. Τα containers ήταν εδώ από το 2011, που το ξενοδοχείο είχε κλείσει για ανακαίνιση, αλλά φέτος τα άνοιξαν ξανά για χρήση.
Φαίνεται πως, σε αντίθεση με το Barentsburg, στο ξενοδοχείο του οποίου δεν πατάει κανείς, εδώ το ξενοδοχείο γεμίζει και τα δωμάτια είναι δυσεύρετα, και γι’ αυτό έφτιαξαν κι αυτό το Hostel για επιπλέον χωρητικότητα. Από την άλλη, ίσως αυτό εδώ το βιντεοκλίπ που γύρισε εδώ η Σουηδέζα Tove Styrke να έχει προμοτάρει τον τουρισμό του Pyramiden…
Ένα λεωφορείο μας παρέλαβε, για να μας πάει τα λίγα μέτρα ως το κέντρο του χωριού. Μέτρο, που μας γλυτώνει χρόνο, αλλά περισσότερο είναι για να μας ελέγξει να μην ξεστρατίσουμε, καθώς δεν έχουν αρκετούς συνοδούς με όπλα για να μας συνοδεύσουν. Βλέπετε, εδώ δεν ισχύει ο περιορισμός που έχουν οι άλλοι οικισμοί «Απαγορεύεται η κυκλοφορία εκτός πόλης χωρίς το όπλο σας». Εδώ, η πόλη δε λειτουργεί, και η απαγόρευση συνεπώς ισχύει και για μέσα στην πόλη. Μια αρκούδα μπορεί να πεταχτεί από οπουδήποτε, και γι’ αυτό πρέπει συνεχώς να είμαστε κοντά στους ένοπλους συνοδούς μας.
H ξενάγηση ξεκίνησε από το σήμα της πόλης, ένα landmark που διατηρείται σε άψογη κατάσταση, και προχώρησε ανάμεσα στα κτήρια της πόλης. Από δω, ο κοιτώνας τον εργένηδων, των gentlemen δηλαδή. Επειδή ήταν Gentlemen εδώ, το λέγαμε «Λονδίνο». Και από κει, των ελεύθερων γυναικών. Το λέγαμε Παρίσι. Από κει, το κτήριο με τις οικογένειες. Από την άλλη, το κτίριο με τα τρόφιμα. Το λέγαμε ψυγείο. Κι αυτή εδώ η κεντρική μας λεωφόρος. Τη λέγαμε Champs Elysees. Να και το νοσοκομείο μας. Να και το κτήριο της KGB.
Χωρίς πολλά σχόλια, που δεν έχουν και πολλή σημασία άλλωστε, σας αφήνω να απολαύσετε τις φωτογραφίες.
Στο κέντρο του χωριού, βρίσκεται μια μεγάλη πλατεία. Στο ανώτερο σημείο, είναι το πολιτιστικό κέντρο της πόλης, και δίπλα του το αθλητικό κέντρο «Γκαγκάρινα». Μπροστά του, ένα άγαλμα του Λένιν αγναντεύει από ψηλά την πόλη, και τον παγετώνα απέναντι.
Το Pyramiden ξεκίνησε ως σουηδικό ανθρακωρυχείο. Το 1926 όμως, πέρασε στα χέρια της Βρετανό-ρωσικής εταιρίας που διαχειριζόταν το Grumant, και το 1931 στην Arktikugol. Μέχρι το 1940 δεν είχε ξεκινήσει ουσιαστικά την εξόρυξη, και αμέσως τη σταμάτησε λόγω του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Η Σοβιετικοί επανήλθαν το 1948, και η πόλη άρχισε να μεγαλώνει. Αρχικά η Ρωσικό προξενείο και η KGB στα νησιά είχαν την έδρα τους εδώ, πριν μετακομίσουν στο Barentsburg.
Η λειτουργεία της πόλης και του ορυχείου εδώ, διήρκεσε 50 χρόνια. Και παρότι η γεωλογία του βουνού δε βηθούσε, το ορυχείο είναι τεράστιο. Κοιτάσματα υπήρχαν και υπάρχουν για πολλές δεκαετίες ακόμα, και είναι υψηλής ποιότητας. Στη δεκαετία του 1990 υπήρχαν εδώ 60 χιλιόμετρα σήραγγες και 32 ανοίγματα σε διάφορες πλευρές του βουνού. Το 1994 άνοιξαν και νέο επίπεδο ορυχείου στο βουνό, το 1995 εγκατέστησαν καινούργιο εργοστάσιο για την περαιτέρω επεξεργασία του άνθρακα, ώσπου στις 29 Αυγούστου του 1996, το RA-85621, ένα Tupolev-154M που εκτελούσε την πτήση 2801 της Vnukovo Airlines, μεταφέροντας 130 εργάτες που θα δούλευαν στα ορυχεία εδώ τις σεζόν 96-97 και 97-98, και 11 μέλη πληρώματος, συγκρούστηκε με ένα από τα βουνά των Svalbard, κοντά στο Longyearbyen όπου πήγαινε για να προσγειωθεί. Το βουνό αποδείχθηκε ισχυρότερο
(), και δυστυχώς δεν επέζησε κανείς.Ελλείψει έμπειρου προσωπικού, και με την αγορά του άνθρακα να φθίνει, το ορυχείο εδώ συνέχισε τη λειτουργία του ως το 1998, οπότε η Arktikugol αποφάσισε να το κλείσει και να συγκεντρώσει τις δραστηριότητές της στο Barentsburg. Η πόλη έκτοτε είναι εγκαταλελειμμένη. Ωστόσο, επειδή η Arktikugol δε θέλει να χάσει την περιουσία της, έχει εγκαταστήσει 7-8 άτομα εδώ όλο το χρόνο, που γίνονται 11-12 το καλοκαίρι, για να συντηρούν τις υποδομές τις και να υποδέχονται τους τουρίστες (που φέρνουν τα νορβηγικά πλοία). Ένας από αυτούς ήταν παλιότερα κι ο Ρόνυ, ο συνοδός μας σήμερα στο πλοίο. Σε κάποια από τα βιντεάκια που έπαιζαν στις οθόνες του πλοίου όσο ταξιδεύαμε, τον είδαμε να σερβίρει βότκες στο μπαρ του ξενοδοχείου, του μοναδικού ηλεκτροδοτούμενου μέρους στο Pyramiden, όπου μένουν οι μόνιμοι κάτοικοι κι ο τυχόν επισκέπτης…
Η πόλη που περιέβαλλε το ορυχείο, κατασκευάστηκε σταδιακά, και εκσυγχρονίστηκε σημαντικά την περίοδο 1975-85. Λόγω της επαφής με τον έξω κόσμο, δε λυπήθηκαν κανένα έξοδο ώστε η πόλη να λειτουργεί ως πρότυπο και να επιδεικνύει τα καλά του Κομμουνισμού. Εδώ θα βρούμε το βορειότερο κολυμβητήριο του κόσμου, παιδικούς σταθμούς, σχολείο, φάρμες με οικόσιτα ζώα, θερμοκήπια, και αρκετά κτίρια σοβιετικού στυλ (sic).
To όνομά της, η πόλη το οφείλει στο σχήμα του διπλανού βουνού, το οποίο και έσκαβε. Σήμερα δε μπορούμε να το δούμε βέβαια, καθώς καλύπτεται από σύννεφα… Θα δούμε όμως το ghost town, που είναι μάλλον πιο ενδιαφέρον.
Το πλοίο μας άραξε στο λιμάνι. Ή τέλος πάντων σε κάτι που κάποτε ήταν λιμάνι, τώρα είναι απλώς μια αποβάθρα για να δένουν μέχρι δυο πλοία κάθε φορά, περιβαλλόμενα από γερανούς που σκουριάζουν και ξύλινες επιφάνειες που δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη. Ο συνοδός μας στο καράβι έδωσε τη σκυτάλη στη ντόπια ξεναγό, μια από τους λίγους μόνιμους κατοίκους. Δίπλα στο λιμάνι, υπάρχει και η νέα εξέλιξη στο Pyramiden: ένα hostel! Φτιαγμένο μέσα σε containers δίπλα στο λιμάνι, μπορεί να φιλοξενήσει λίγους επισκέπτες, και να τους παρέχει απεριόριστη θέα στο λιμάνι, και στον παγετώνα που επισκεφθήκαμε πριν από λίγο. Και αυτό, φυσικά, ανήκει στην Arktikugol. Τα containers ήταν εδώ από το 2011, που το ξενοδοχείο είχε κλείσει για ανακαίνιση, αλλά φέτος τα άνοιξαν ξανά για χρήση.
Φαίνεται πως, σε αντίθεση με το Barentsburg, στο ξενοδοχείο του οποίου δεν πατάει κανείς, εδώ το ξενοδοχείο γεμίζει και τα δωμάτια είναι δυσεύρετα, και γι’ αυτό έφτιαξαν κι αυτό το Hostel για επιπλέον χωρητικότητα. Από την άλλη, ίσως αυτό εδώ το βιντεοκλίπ που γύρισε εδώ η Σουηδέζα Tove Styrke να έχει προμοτάρει τον τουρισμό του Pyramiden…
H ξενάγηση ξεκίνησε από το σήμα της πόλης, ένα landmark που διατηρείται σε άψογη κατάσταση, και προχώρησε ανάμεσα στα κτήρια της πόλης. Από δω, ο κοιτώνας τον εργένηδων, των gentlemen δηλαδή. Επειδή ήταν Gentlemen εδώ, το λέγαμε «Λονδίνο». Και από κει, των ελεύθερων γυναικών. Το λέγαμε Παρίσι. Από κει, το κτήριο με τις οικογένειες. Από την άλλη, το κτίριο με τα τρόφιμα. Το λέγαμε ψυγείο. Κι αυτή εδώ η κεντρική μας λεωφόρος. Τη λέγαμε Champs Elysees. Να και το νοσοκομείο μας. Να και το κτήριο της KGB.
Χωρίς πολλά σχόλια, που δεν έχουν και πολλή σημασία άλλωστε, σας αφήνω να απολαύσετε τις φωτογραφίες.
Στο κέντρο του χωριού, βρίσκεται μια μεγάλη πλατεία. Στο ανώτερο σημείο, είναι το πολιτιστικό κέντρο της πόλης, και δίπλα του το αθλητικό κέντρο «Γκαγκάρινα». Μπροστά του, ένα άγαλμα του Λένιν αγναντεύει από ψηλά την πόλη, και τον παγετώνα απέναντι.
Διάβασα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον όλες τις λεπτομέρειες, είδα και τις φωτο , αλλά εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί θα ήθελε κάποιος να πάει σ'αυτό το κακάσχημο μέρος...για να δει τους παγετώνες? για να πει οτι πήγα εκεί που σχεδόν κανείς δεν πηγαίνει (και καλά κάνει)? και μάλιστα να ξοδέψει κι ένα σκασμό λεφτά??? 
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.636
- Likes
- 29.968
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Τι να σου πω, περί ορέξεως... η κινητήρια πάντως δύναμη για τέτοιου είδους ταξίδια είναι συνήθως η περιέργεια για κάτι διαφορετικό, όχι η προσδοκία για το wow.Διάβασα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον όλες τις λεπτομέρειες, είδα και τις φωτο , αλλά εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί θα ήθελε κάποιος να πάει σ'αυτό το κακάσχημο μέρος...για να δει τους παγετώνες? για να πει οτι πήγα εκεί που σχεδόν κανείς δεν πηγαίνει (και καλά κάνει)? και μάλιστα να ξοδέψει κι ένα σκασμό λεφτά???
jimp
Member
- Μηνύματα
- 5.159
- Likes
- 6.733
Αν είχες πάρει τον @kalspiros και με μικρά και διακριτικά βηματάκια πηγαίνατε πέρα από τις πινακίδες που απαγορεύουν την κυκλοφορία λόγω των πολικών αρκούδων, θα σας μάζευαν πίσω ή δική σας η ζωή και απλά οι πινακίδες υπάρχουν εκεί για ενημέρωση;
Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.017
- Likes
- 52.795
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Μπορεί να έχει πάει σχεδόν σε όλους τους συμβατικούς προορισμούς. Ή μπορεί να έχει άλλα γούστα. Εμένα ας πούμε δε μου αρέσουν καθόλου οι παραλίες, δεν καταλαβαίνω τι πάει να κάνει ο κόσμος εκεί, μου φαίνεται ακατανόητο μέσα στη ζέστη να είμαι κάτω από τον ήλιο, με αλάτια και άμμο στο σώμα μου, χειρότερο δεν έχει. Some like chocolate, other prefer vanilla.Διάβασα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον όλες τις λεπτομέρειες, είδα και τις φωτο , αλλά εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί θα ήθελε κάποιος να πάει σ'αυτό το κακάσχημο μέρος...για να δει τους παγετώνες? για να πει οτι πήγα εκεί που σχεδόν κανείς δεν πηγαίνει (και καλά κάνει)? και μάλιστα να ξοδέψει κι ένα σκασμό λεφτά???
Όσο για το ένα σκασμό λεφτά, κι αυτό σχετικό είναι. Μπορεί ο συγγραφέας να είναι εξαιρετικά ταλαντούχος σε αυτό που κάνει στη ζωή του, να πληρώνεται αντίστοιχα και ο ένας σκασμός λεφτά να του φαίνεται ψίχουλα ή έστω λογικό ποσό. Ή μπορεί -όπως εγώ- να θεωρεί ότι το κόστος συντήρησης, κίνησης, ασφάλισης, παρκαρίσματος κλπ ενός αυτοκινήτου ετησίως να είναι "ένας σκασμός" λεφτά και να προτιμάει να τα διαθέτει σε ταξίδια σε περίεργους προορισμούς, υπάρχουν άνθρωποι παντού με άλλα γούστα και προτεραιότητες.
Last edited:
jimp
Member
- Μηνύματα
- 5.159
- Likes
- 6.733
Έλα μια βόλτα Λάρισα να αλλάξεις γούστα...Με πλατάνια νε σκεπάζουν την παραλία.
Attachments
Εκπομπές Travelstories
