Νορβηγία Η κατάκτηση του άγριου Βορρά

[taver]

Κεφάλαιο 5: Κρουαζιέρα!

Το επόμενο πρωί, το ξύπνημα είναι βάρβαρο. Το πρωϊνό ξεκινά να σερβίρεται στις 7, και το ραντεβού μας για την πρώτη εκδρομή μας στα νησιά είναι στις 07:45. Με τρεισήμισι ώρες ύπνο, λοιπόν, και μετά από ένα ελαφρύ πρωϊνό (όχι τόσο ελαφρύ για ένα τύπο σαν κι εμένα που λατρεύει τις σκανδιναβικές ρέγκες….), ένα βανάκι σταμάτησε στην ώρα του μπροστά από το ξενοδοχείο μας. Η Λέϊα, που θα ήταν για σήμερα η συνοδός μας, μας ρώτησε αν είμαστε εμείς εκείνοι με τα περίεργα ονόματα που θα πάμε την «κρουαζιέρα» στο Ny-Aalesund.

Ναι, εμείς είμαστε. Πάμε; Πάμε!

Το βανάκι έκανε παραλαβή όλων των επιβατών της εκδρομής από τα ξενοδοχεία τους. Η σημερινή εκδρομή μας διοργανώνεται από το «Spitsbergen guide service» (Spitsbergen Guide Service | Boat cruises & Logistics in Svalbard) και έχει τίτλο «City of Arctic Legends», καθώς προορισμός μας είναι ο βορειότερος οικισμός των νησιών, το Ny-Alesund. Είναι ο μοναδικός τρόπος να πάει κανείς εκεί με λογικό κόστος τώρα το καλοκαίρι, και μας δίνει επιπλέον την ευκαιρία να δούμε και διάφορα στη διαδρομή. Το βανάκι έκανε 3 στάσεις ακόμα, σε τρία ακόμη ξενοδοχεία, απ’ όπου παραλάβαμε 4 άτομα ακόμα. 7 άτομα σύνολο για εκδρομή, λίγοι δε είμαστε; Η απορία μου λύθηκε όταν είδα το πλοίο με το οποίο θα πηγαίναμε στο Ny-Aalesund, 4 ώρες μακριά:



9 άτομα μαζί με το πλήρωμα, με το ζόρι χωράγαμε. Η διαδρομή που θα κάνουμε, περνάει από αβαθή νερά, και γι’ αυτό επιτρέπονται σκάφη με βάθος το πολύ ως τρία μέτρα. Τα μεγαλύτερα σκάφη, πρέπει να ακολουθήσουν άλλη διαδρομή, που τους προσθέτει 2-3 ώρες ακόμα στο ταξίδι.

Στο λιμάνι, όμως, μας περίμενε και μια ακόμα έκπληξη: Δίπλα μας, είχε αρχίσει να δένει κι ένα μεγαθήριο, ένα κρουαζιερόπλοιο με πάνω από 4000 κλίνες, ερχόμενο από τη Γερμανία. «Ευτυχώς που θα λείπουμε σήμερα», μας είπε η Λέια. «Η πόλη μας έχει 2.300 κατοίκους, και σήμερα το κρουαζιερόπλοιο αυτό θα τριπλασιάσει τον πληθυσμό της για λίγες ώρες που θα μείνει εδώ». Ευτυχώς εμείς θα λείπουμε… Με τις κρουαζιέρες μαζί, ο τουρισμός που έρχεται εδώ στα νησιά έχει αυξηθεί κατά 500% τα τελευταία δυο χρόνια. Σε λίγα χρόνια μου φαίνεται πως το μέρος θα είναι αγνώριστο.





«Πρέπει να φύγουμε γρήγορα», μας εξήγησε η Λέια, γιατί πρέπει να δέσει ένα άλλο πλοίο εδώ που είμαστε εμείς τώρα, κάνουμε όλα τα σκάφη μανούβρες για να χωρέσει το κρουαζιερόπλοιο. Έτσι, μπήκαμε γρήγορα-γρήγορα στο καράβι, ξεκινήσαμε, μας έδωσαν τα safety instructions και αρχίσαμε τις συστάσεις, καθώς θα αποτελούσαμε μια μικρή παρέα 9 ανθρώπων που θα είμαστε συνεχώς μαζί για 10 ώρες περίπου. Δυο μέλη πληρώματος, η Λέϊα που θα κάνει τις ξεναγήσεις, θα μας μαγειρέψει μεσημεριανό, θα μας συνοδέψει στη στεριά και θα φροντίσει τα διαδικαστικά, και ο καπετάνιος μας, ο Stein, που θα φροντίσει τη ναυσιπλοΐα.



Και επτά επιβάτες. Τρείς εμείς, και τέσσερις ακόμα. Ο ένας, ένας 60άρης Νοτιαφριακός, παγκόσμιος πρωταθλητής στην κολύμβηση σε παγωμένα νερά ή κάτι τέτοιο, με τουπέ μοναδικού εξερευνητή, ζήτημα να συναγελάστηκε 10 λεπτά μαζί μας σε όλη την εκδρομή. Μόνο προς το τέλος, όταν στην κουβέντα αναφέρθηκε η «Βόρεια Κορέα», έδειξε κάποιο ενδιαφέρον για τους συνταξιδιώτες του (ή για έναν, ειδικά).

Ο άλλος, ένας Ινδός οικονομολόγος γύρω στα 35-40, ζούσε για πολλά χρόνια στο Λονδίνο πριν μετακομίσει στο Όσλο πριν από λίγους μήνες, για να διευθύνει ένα νοσοκομείο. Ο τρίτος, ένας Ιρανός οδοντίατρος από τη Σιράζ γύρω στα 45. Ναι, το μετρό της Σιράζ επιτέλους λειτουργεί και για το κέντρο, μόνο στο αεροδρόμιο δεν έχει φτάσει ακόμα. Ο άνθρωπος μίλαγε 7 γλώσσες, μεταξύ των οποίων και… Kannada, καθώς είχε γεννηθεί στην Ινδία, ενώ έχει ζήσει και δυο χρόνια στην Κούβα.

Και ο Τέταρτος, λίγο πριν έρθει η δική μας σειρά… «Hello, I my name is …. and I am from Greece». Το να πετύχεις Έλληνα σε τέτοιο προορισμό, που για όλους όσους συναντάγαμε είμασταν οι πρώτοι Έλληνες που βλέπανε, είναι από μόνο του απίθανο. Να τον πετύχεις όμως και σε μια πανάκριβη εκδρομή των 7 ατόμων…
Υπογράψαμε και τις φόρμες για την Ασφάλιση search and rescue. Τα της άδειας και της ασφάλισης, τα είχε φροντίσει η Λεϊα από πριν, απλά τώρα υπογράψαμε και τη σχετική φόρμα.

Η διαδρομή, παρά το ελαφρύ κύμα που κάνει το καραβάκι να κουνάει σαν καρυδότσουφλο, ήταν απίθανη. Πλέαμε, και όσο προχωράγαμε προσπερνούσαμε παγωμένα βουνά, παγετώνες, πλαγιές κλπ. Φυσικά, τόσο βόρεια που βρισκόμαστε, δέντρο δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, το τοπίο είναι παντού άγριο, σκέτος βράχος και χιόνια/πάγοι, σε διάφορες εναλλαγές. Το 60% της επιφάνειας των νησιών άλλωστε καλύπτεται από 2100 διαφορετικούς, μεγάλους ή μικρούς παγετώνες – και μιλάμε μόνο για το συγκεκριμένο φυσικό φαινόμενο του συμπιεσμένου μόνιμου πάγου που κινείται αργά αργά, κι όχι για πάγους κάθε μορφής.









Η πρώτη μας στάση, είναι μια παραλία στο ακατοίκητο νησί Prins Karls Forland, στα στενά του Forlandsundet, στην οποία «κατοικεί» μια αποικία από θαλάσσιους ελέφαντες (Walrus). Τα ζώα αυτά, αποτελούσαν θηράματα πρώτης τάξης από το 1906 ως το 1953, κυρίως για το ελεφαντόδοντό τους, οπότε και έφτασαν να είναι απειλούμενο είδος. Έκτοτε είναι προστατευόμενο είδος, και από το 1970 και μετά οι πληθυσμοί τους αυξάνουν και πάλι. Είναι σαρκοβόρα θηλαστικά, ζυγίσουν ενάμιση τόνο, είναι καλοί κολυμβητές και τρέφονται με ψάρια, οστρακοειδή και ενίοτε φώκιες.















Δίπλα στους walrus, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, υπάρχει μια ξύλινη καμπίνα. Τέτοιες καμπίνες υπάρχουν αρκετές στα νησιά. Κάποιες, ανήκουν στους trappers που ακόμα δραστηριοποιούνται. Άλλες, ανήκουν στην κυβέρνηση, και χρησιμοποιούνται για την αποθήκευση εξοπλισμού έκτακτης ανάγκης κλπ. Κάποιες άλλες (όχι στα εθνικά πάρκα), έχουν αποδοθεί στον τουρισμό, και οι ιδιοκτήτες τους φαίρνουν τουρίστες εδώ για οργανωμένες αποστολές, 2-3 φορές κάθε μήνα. Η τοπική παράδοση λέει ότι οι καμπίνες πρέπει να μένουν ξεκλείδωτες, ώστε αν κάποιος χρειαστεί προστασία από τα στοιχεία της φύσης, να μπορεί να τη βρει σ’ αυτές. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι είναι και ευπρόσδεκτοι να καταχραστούν την καλύβα και τις προμήθειες του άλλου για ψύλλου πήδημα. Με τους τουρίστες να τις «ανακαλύπτουν» και να τις «αξιοποιούν» όλο και περισσότερο, η παράδοση αυτή τείνει να σβήσει.

 

[Samion]

Υπερβαλλεις για το πλοιο...αν βλεπω καλα ειναι το Magica, (ερχομενο απο Νορβηγια βεβαια- απο Γερμανια θα ηθελε μια βδομαδα...απλα home port εχει στη γερμανια). Το οποιο εχει μονο 3.500 κλινες...του πληρώματος δεν πιανονται...
Η Κοστα παντως έχει πολλά χρόνια παρουσια εκει. Απο 10+. Συνηθισμενοι θα ειναι οι κατοικοι στην "εισβολή".
Το δε κοστος της κρουαζιερας παιζει να ειναι πολυ κοντα στο δικό σας..just think about it...

 

[taver]

Υπερβαλλεις για το πλοιο...αν βλεπω καλα ειναι το Magica, (ερχομενο απο Νορβηγια βεβαια- απο Γερμανια θα ηθελε μια βδομαδα...απλα home port εχει στη γερμανια). Το οποιο εχει μονο 3.500 κλινες...του πληρώματος δεν πιανονται...
Η Κοστα παντως έχει πολλά χρόνια παρουσια εκει. Απο 10+. Συνηθισμενοι θα ειναι οι κατοικοι στην "εισβολή".
Το δε κοστος της κρουαζιερας παιζει να ειναι πολυ κοντα στο δικό σας..just think about it...

Ας το θέσω όσο πιο ξεκάθαρα μπορώ: Έμαθα περισσότερες πληροφορίες γι αυτό από όσες θα ήθελα. Δεν έχω ιδέα από που ήρθε, αλλά ευτυχώς έφυγε εγκαίρως... Πάντως οι επιβάτες ήταν (κατά κύριο λόγο) Γερμανοί, όπως μάθαμε από πηγές στην πόλη το βράδυ.

 

[Samion]

Ας το θέσω όσο πιο ξεκάθαρα μπορώ: Έμαθα περισσότερες πληροφορίες γι αυτό από όσες θα ήθελα. Δεν έχω ιδέα από που ήρθε, αλλά ευτυχώς έφυγε εγκαίρως... Πάντως οι επιβάτες ήταν (κατά κύριο λόγο) Γερμανοί, όπως μάθαμε από πηγές στην πόλη το βράδυ.

Οκ...παντως δεν είχα προθεση να σε διορθωσω σε κατι.. O πειρασμος ηταν μεγαλος να σχολιασω κ να προσθέσω κατι σε ενα απο τα σημαντικοτερα ενδιαφεροντα μου...δηλ να προσθέσω άλλη μια εναλλακτικη να φθασει καποιος στα νησια..απείρως βεβαια ανετοτερη (κ καλυτερη για μενα...) απο τη δικη σας.

 

[Jimmy78]

Φοβερή ιστορία!!!Φανταστικές φωτογραφίες!!!Ιδιαίτερος προορισμός και για να είμαι ειλικρινής δεν τον ήξερα καν! Μόλις γύρισα από το γύρο της Ισλανδίας και ως North Lover μου κέντρισε το ενδιαφέρον η αφήγηση!

 

[Marlen123]

Φοβερή ιστορία!!!Φανταστικές φωτογραφίες!!!Ιδιαίτερος προορισμός και για να είμαι ειλικρινής δεν τον ήξερα καν! Μόλις γύρισα από το γύρο της Ισλανδίας και ως North Lover μου κέντρισε το ενδιαφέρον η αφήγηση!

Νομίζω ο προορισμός πάει πακέτο με τη...Νορβηγία !!!

 

[Sassenach77]

μας ρώτησε αν είμαστε εμείς εκείνοι με τα περίεργα ονόματα που θα πάμε την «κρουαζιέρα» στο Ny-Aalesund.

Οκ, έχω πεθάνει στο γέλιο .....να σου λέει Νορβηγός οτι έχεις περίεργο όνομα, όταν πρέπει εσύ να στραμπουλήξεις τη γλώσσα σου για να προφέρεις τα δικά τους ....πόσο οξύμωρο μου ακούγεται

 

[Marlen123]

Καταπληκτική ιστορία Taver...Μας άνοιξες την όρεξη!

 

[taver]

Κεφάλαιο 6: Στο βορειότερο οικισμό του κόσμου.

Και μετά τους θαλάσσιους ελέφαντες, η επόμενή μας στάση θα είναι και ο πραγματικός τελικός προορισμούς του σημερινού μας ταξιδιού. Το Ny-Aalesund, με τους 40 περίπου κατοίκους του, δεν είναι ένα κανονικό χωριό. Τα πάντα ανήκουν στην κρατική Νορβηγική εταιρία “Kings Bay”, και λειτουργεί ως «company town». Παρ’ όλα αυτά, είναι το βορειότερο κατοικημένο μέρος στα νησιά, και το βορειότερο μέρος με ανθρώπινη παρουσία όλο το χρόνο στον κόσμο το οποίο είναι ανοικτό σε επισκέπτες.

Το Ny-Alesund βρίσκεται σε γεωγραφικό πλάτος 78° 55’, αλλά βρίσκεται σε ένα φιόρδ η είσοδος του οποίου είναι ακόμα λίγο πιο βόρεια, στις 78° 58’. Ζητήσαμε από τον καπετάνιο μας να πάρει λίγο ανοικτά τη στροφή όπως μπαίναμε στο φιόρδ, και συμφώνησε, με αποτέλεσμα να ξεπεράσουμε οριακά, για λίγο, τον 79ο παράλληλο.



Εν τέλει αράξαμε στο λιμάνι του Ny-Ålesund, και κατεβήκαμε για να το δούμε. Έχουμε περίπου δυο ώρες στη διάθεσή μας.

To 1909 μια εταιρία κατέλαβε τη γη εδώ για να ανοίξει ορυχείο, αλλά δεν έκανε σχεδόν τίποτα έως ότου το 1916 πούλησε τη γη σε κάποιους Νορβηγούς από την πόλη Ålesund. Φυσικά, οι τελευταίοι δεν έχασαν ευκαιρία, και την πόλη/ορυχείο που έφτιαξαν εδώ την ονόμασαν Ny-Ålesund, δηλαδή Νέο Ålesund. Η περιοχή όμως, εκτός από ένα πολύ σκληρό και άγριο περιβάλλον για ζωή, και ένα εξίσου σκληρό και δύσκολο ορυχείο που ο άνθρακας δε βρισκόταν μέσα σε κάποιο βουνό αλλά χαμηλότερα από το επίπεδο της θάλασσας, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξερεύνηση του αρκτικού βορρά. Ο Graf Zeppelin είχε εδώ τη βάση του το 1910, ο Amundsen κι ο Ellsworth έκαναν από δω την πρώτη απόπειρα να φτάσουν στο Βόρειο πόλο το 1925, ο Byrd πέταξε κι αυτός από δω για το βόρειο πόλο το 1926, ενώ ο Amundsen και ο Nobile έκαναν από δω την τελευταία τους και επιτυχημένη αποστολή την ίδια χρονιά. Σήμερα σώζεται ακόμα το σπίτι στο οποίο έμενε ο Amundsen και ο ιστός του αερόπλοιού τους, αλλά το hangar στο οποίο δούλευαν έχει καταστραφεί.

Οι πολικές εκστρατείες χρησιμοποιήθηκαν από τους Νορβηγούς για να προβάλλουν, εσωτερικά κι εξωτερικά, ένα χαρακτήρα «πολικού εξερευνητή» για το έθνος τους, στην προσπάθειά τους να διαφοροποιηθούν από τους υπόλοιπους Σκανδιναβούς. Έτσι, με αφορμή τις εξερευνήσεις, η περιοχή έγινε γνωστή στους Νορβηγούς και όχι μόνο, κι έτσι μέσα στο μεσοπόλεμο η εταιρία του ορυχείου (Kings Bay) αποφάσισε να ανοίξει εδώ ένα μικρό ξενοδοχείο (λειτουργεί ακόμα, και ναι, είναι το βορειότερο του κόσμου!) και να ξεκινήσει μια μικρή «τουριστική βιομηχανία», μιας και η μεταλλευτική επιχείρηση δεν πήγαινε και πολύ καλά. Όλα αυτά όμως σταμάτησαν με το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.

Όταν έληξε ο πόλεμος, οι ανθρακωρύχοι επανήλθαν, και η μεταλλευτική δραστηριότητα συνεχίστηκε, ώσπου το 1962 η εν τω μεταξύ κρατικοποιημένη επιχείρηση είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, με έκρηξη που ακούστηκε ως το Longyearbyen, πάνω από 100 χιλιόμετρα μακριά. Όταν απεδείχθη την επόμενη χρονιά ότι η – κρατική – διοίκηση του ορυχείου είχε ενημερωθεί για τον κίνδυνο του συγκεκριμένου ατυχήματος και δεν έκανε τίποτα, η κυβέρνηση της Νορβηγίας κατέρρευσε, το ορυχείο έκλεισε, και το Kings’ Bay scandal υπάρχει στις πολιτικές μνήμες όλων των νορβηγών...

Έτσι, από το 1963 και μετά, ο οικισμός φιλοξενεί μόνο επιστήμονες, από διάφορες χώρες, που μελετούν τον αρκτικό βορρά κ.λπ. Και η εταιρία, έχει μετατραπεί σε διαχειριστική εταιρία του επιστημονικού χωριού, διαχειριζόμενη τις υποδομές του, προστατεύοντας από την άγρια φύση, λειτουργώντας το λιμανάκι και τον τοπικό αεροδιάδρομο (ναυλωμένες πτήσεις Dornier μέχρι το Longyearbyen μόνο) κλπ. Λόγω κάποιων πειραμάτων, αλλά και επειδή δεν υπάρχει σήμα κινητής τηλεφωνίας στην περιοχή, μας ζητήθηκε να βάλουμε τα κινητά μας σε λειτουργία πτήσης προτού κατέβουμε από το καραβάκι.







Ως χώρος επιστήμης, η πρόσβαση εδώ δεν είναι απεριόριστη. Στα κτήρια που ζουν κι εργάζονται οι επιστήμονες, δε μπορούμε να έχουμε πρόσβαση, και καλά θα κάνουμε να μην τους ενοχλήσουμε κιόλας. Επίσης, υπάρχουν κι άλλοι περιορισμοί, για την προστασία της φύσης.

Το Arctic tern, είναι ένα πουλί που κάνει τη μακρύτερη μετανάστευση πτηνών που έχει καταγραφεί. Το καλοκαίρι του βορρά το περνάει εδώ, και το καλοκαίρι του νότου το περνάει… στην Ανταρκτική. Όταν λοιπόν φτάνει εδώ, το καλοκαίρι, αφήνει τα αυγά του μέσα στην τούνδρα, την ελάχιστη χαμηλή βλάστηση που υπάρχει εδώ: Όλο το άλλο έδαφος είναι καλυμμένο από permafrost, που δεν επιτρέπει στα αυγά του να εκκολαφθούν. Και προτιμάει να το κάνει κοντά στους ανθρώπους, γιατί η μεγαλύτερη απειλή για τα αυγά του, η αρκτική αλεπού, τους φοβάται και δεν πλησιάζει. Και μετά, κάθεται και προσέχει τα αυγά του, καθώς οι νεοσσοί του πρέπει να εκκολαφθούν εγκαίρως, ώστε να έχουν μεγαλώσει αρκετά για να κάνουν το μεγάλο ταξίδι τους προς την ανταρκτική. Έχουμε λοιπόν τον περιορισμό, ότι στα μέτρα του δυνατού, πρέπει να κινούμαστε πάνω στους δρόμους (εννοείται χωμάτινους, δεν υπάρχει άσφαλτος εδώ, και δε θα είχε και νόημα με το χιόνι και το permafrost). Αλλά και να μην υπήρχε περιορισμός, τα arctic tern είναι εδώ για να το διασφαλίσουν. Μόλις κάνεις ότι πλησιάζεις σημείο που είναι κοντά στα αυγά τους, ένα σμήνος από δαύτα σου επιτίθεται. Με απίστευτο θάρρος/θράσος, επιτίθενται με το ράμφος τους απευθείας στο κεφάλι του «παραβάτη», και βαράνε. Φέρετε οπωσδήποτε ρούχα με κουκούλα, ή έστω πάρτε ένα ξύλο κι ακολουθείστε τις οδηγίες…. Εμείς εδώ πάντως συμφωνήσαμε ότι η ελληνική μετάφραση του «arctic tern» οφείλει, δικαιωματικά, να είναι «γαμωπούλι».







Ο άλλος παράγοντας που περιορίζει την πρόσβαση μας, είναι ότι… ΔΕΝ οπλοφορούμε. Και οι πάντες φροντίζουν να μας το κάνουν ιδιαίτερα σαφές. Όχι ότι υπάρχει κάποιος μαγικός φράκτης που απωθεί τις αρκούδες από το να μπουν στους οικισμούς. Απλά μέσα στο χωριό, είτε θα υπάρχει κάποιος άλλος με όπλο που θα τρέξει να βοηθήσει, είτε θα μπορέσεις να προστατευτείς μέσα σε κάποιο κτήριο. Και πάντως το ρίσκο του τι μπορεί να συμβεί αν ένα όπλο εκπυρσοκροτήσει κατά λάθος είναι πιο μεγάλο από τον κίνδυνο του να εμφανιστεί μια αρκούδα και να πρέπει να τη σκοτώσεις σε αυτοάμυνα, οπότε τα όπλα πρέπει να μην είναι οπλισμένα. Κάποτε πάντως μπήκε μια αρκούδα στο χωριό αυτό…:

Τα πάντα εδώ είναι «το βορειότερο ΧΧΧ του κόσμου». Το βορειότερο ταχυδρομείο του κόσμου, το βορειότερο μίνι μάρκετ του κόσμου, το βορειότερο ξενοδοχείο του κόσμου, το βορειότερο υπαίθριο κιόσκι με φαγητό του κόσμου, το βορειότερο λιμεναρχείο του κόσμου, το βορειότερο μουσείο του κόσμου κλπ. Ντάξει, μετά από λίγο το συνηθίζεις.

Κατεβήκαμε λοιπόν από το καραβάκι, και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στο χωριό. Δίπλα στο λιμάνι, από τα πρώτα πράγματα που αντικρύζει κανείς, είναι ένα διατηρημένο τραινάκι, από αυτά που μετέφεραν τον άνθρακα από το εσωτερικό του ορυχείου (που εδώ ήταν βαθιά στο έδαφος, κάτω από το επίπεδο της θάλασσας, κάτι που προκαλούσε και πολλά ατυχήματα) ως την επιφάνεια και στη συνέχεια ως τα καράβια που θα τον μετέφεραν στον εκάστοτε πελάτη του ορυχείου.















Η πρώτη επαφή μας με τα arctic tern, να επιχειρούν επίθεση στο κεφάλι του @kalspiros.



Το ξενοδοχείο που είχε εγκατασταθεί εδώ στο μεσοπόλεμο:



Σε περίοπτη θέση στο κέντρο του χωριού, βρίσκεται το άγαλμα του Amundsen.



Από αριστερά προς τα δεξιά, το ταχυδρομείο, που είναι το βορειότερο του κόσμου, το σπίτι του Amundsen και το εντευκτήριο.



Το εντευκτήριο/καντίνα/λέσχη/κοινωνικό κέντρο είναι off-limits για τους τουρίστες. Όχι ότι το χρησιμοποιεί ο κόσμος ιδιαίτερα. Σήμερα είναι ένα καλοκαιρινό Σάββατο μεσημέρι, με ήλιο και ιδιαίτερα θερμές (για την περιοχή) θερμοκρασίες. Οπότε ο κόσμος έχει επιλέξει να λιαστεί. Βρήκα τουλάχιστον 10 άτομα σε μπαλκόνια, βεράντες, ότι είχε ο καθένας να έχουν απλώσει την αρίδα τους και να μαζεύουν ηλιαχτίδες…









Στα άκρα του χωριού, προειδοποιητικές πινακίδες ενημερώνουν τυχόν επισκέπτες για τον κίνδυνο των πολικών αρκούδων, και τις απαραίτητες κινήσεις που πρέπει να κάνουν στο όπλο τους για να είναι έτοιμοι να τις αντιμετωπίσουν, όταν βγαίνουν εκτός οικισμού. Ο ιστός του Amundsen είναι δυστυχώς στην απαγορευμένη (χωρίς όπλο) περιοχή.











Λίγο πιο πέρα, το συντηρημένο παλιό τηλεγραφείο, με το πιο βόρειο crash των Windows στον κόσμο.












Παρατηρούμε τα κτήρια της Ινδικής, της (Νοτιο)Κορεατικής, της Κινεζικής και της Ιταλικής αποστολής. Μη μου πείτε ότι δεν καταλάβατε ποια φωτογραφία είναι από το κινέζικο… Ή ποιο όχημα ανήκει σε Ιταλό… «Βλέπετε αυτήν εδώ την επιγραφή;», μας κάνει ο Ινδός. «Ε, να, αυτή εδώ η φράση είναι ευχή, αλλά προέρχεται από το Καμασούτρα…» (ΟΚ, ίσως και να μην το είπε αυτό. Αλλά θα μπορούσε, ε @Samion; )











Συνεχίσαμε τη βόλτα στο χωριό, χωρίς κάποια ιδιαίτερη ξενάγηση:




































Κάποια στιγμή φτάσαμε στο άλλο άκρο της πόλης.













Και γυρίσαμε πίσω.





















Στο χωριό υπάρχει επίσης κι ένας διάδρομος που εκτελεί χρέη αεροδρομίου, για της ναυλωμένες πτήσεις της King’s Bay (ICAO: ENAS IATA: δεν έχει), για τη μεταφορά των επιστημόνων. Αν το επιστημονικό σας έργο κριθεί ότι δικαιολογεί την παρουσία σας στον ερευνητικό σταθμό, μπορείτε να εξασφαλίσετε μια θέση για €400 περίπου ανά κατεύθυνση. Γενικώς, τα πάντα εδώ τα διαχειρίζεται και τα προμηθεύει η King’s Bay. Ιδού και ο φετινός της τιμοκατάλογος, αν αποφασίσετε να έρθετε εδώ με άλλο τρόπο κι όχι με οργανωμένη εκδρομή από το Longyearbyen….

http://kingsbay.no/visitor_information/prices/

Το βορειότερο ταχυδρομείο του κόσμου λειτουργεί χωρίς προσωπικό. Η καμπίνα είναι μόνιμα ανοικτή, οι κάτοικοι έχουν ο καθένας τη θυρίδα του, ενώ υπάρχει γραμματοκιβώτιο για την εξερχόμενη αλληλογραφία. Εδώ, υπάρχουν και τουριστικές σφραγίδες, για να μπορούν οι τουρίστες να σφραγίσουν τα διαβατήριά τους με μια σφραγίδα από την άκρη της γης (δεν το συνιστώ πάντως, μπορεί κάποια κράτη/σύνορα που θα θελήσετε στο μέλλον να περάσετε να έχουν πρόβλημα μ’ αυτό. Αν όμως το διαβατήριό σας λήγει σύντομα…).







Επισκεφθήκαμε και το μικρό μουσείο (πολύ καλή παρουσίαση!), που στεγάζεται σε μια μετασκευασμένη αποθήκη του 1917, που καταμαρτυρεί τη μικρή ιστορία των ανθρώπων στον τόπο αυτό, εδώ στις εσχατιές του βορρά. Η παραγωγή άνθρακα, η ζωή, τα ατυχήματα, οι πολικές εκστρατείες, η ζωή εδώ, όλα είναι αναλυμένα και τεκμηριωμένα. Φαίνεται πως κάποιες χρηματοδοτήσεις πιάνουν τόπο. Η επισκεψιμότητα του μουσείου δε δικαιολογεί μόνιμο προσωπικό ή εισιτήριο (δεν είδαμε κανέναν!), αλλά κάθε μέρα κάποιος το ξεκλειδώνει και συχνά το καθαρίζει, ενώ στο πατάρι κάποιος φαίνεται να έχει εγκαταστήσει ένα πλήρες φωτογραφικό στούντιο (υποθέτω το βορειότερο του κόσμου).












Μετά το μουσείο, ώρα για επίσκεψη στο μίνι μάρκετ – σουβενιράδικο της πόλης. Δεν πωλούνται τρόφιμα εδώ – αυτά τα διαθέτει κατ’ αποκλειστικότητα η kings bay στο εστιατόριο/καντίνα του χωριού. Ο λόγος; Αρκούδες! Μπορεί όμως κανείς να αγοράσει άλλα ήδη, όπως οδοντόκρεμες ή αφρούς ξυρίσματος. Και σουβενιράκια, από το (καλά το μαντέψατε) βορειότερο σουβενιράδικο του πλανήτη. Απ’ έξω, μια καντίνα προσφέρει βάφλες και ζεστό καφέ (ναι. Η βορειότερη του πλανήτη…).



ήρα τα μαγνητάκια ψυγείου μου, τα συσκεύασα σε μια υφασμάτινη τσάντα με τη στάμπα του μαγαζιού και του μέρους στο οποίο βρίσκεται, και ξεκινήσαμε την επιστροφή για το πλοίο (με μια στάση στις βορειότερες δημόσιες τουαλέτες του κόσμου).











Αλλά προσέξτε αυτόν τον τύπο:





Να υποθέσω ότι είναι για προστασία από τα arctic tern;

Προτού εγκαταλείψουμε το έσχατο άκρο του ανθρώπινου πολιτισμού πάνω στη γή, ας γνωρίσουμε το Moritz. Να με συγχωρείτε, αλλά δε μιλάει Ελληνικά:

 

[fenia42]

Με έκανες να ξαναμπώ στο φόρουμ μετά από μακρά απουσία. Υπέροχη ιστορία και μοναδικά τα όσα μας εξιστορείς, σε συνδυασμό με τις φωτογραφίες το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Σήμερα,Κυριακή με χαμηλή θερμοκρασία,μουντάδα από το πρωί και καταρρακτώδη βροχή αυτή τη στιγμή,οφείλω να ομολογήσω ότι είχα την πιο δροσερή συντροφιά μαζί με το καφεδάκι μου. Ευχαριστώ από καρδιάς.

 

[taver]

Κεφάλαιο 7: Η Θάλασσα…

Όσο εμείς τριγυρνάγαμε, η Λέϊα είχε μετατρέψει την κουζίνα του σκάφους σε μαγειρείο. Είχε ετοιμάσει δυο φαγητά: Ένα σκανδιναβικό πιάτο, σούπα με λαχανικά και χοιρινό, και για τους μη χοιρινοφάγους της παρέας ένα σκανδιναβικό κους κους με σάλτσα βατόμουρου… Ευτυχώς που δεν είμαι χορτοφάγος. Ο καιρός είχε ζεστάνει, και με τον ήλιο να πέφτει πάνω μας μέσα στο απάνεμο λιμάνι, μπορεί και σημειακά να είχαμε αγγίξει και τους 15 βαθμούς. Μετά λοιπόν το απολαυστικό μεσημεριανό μας στο κατάστρωμα, ήρθε η ώρα να αναχωρήσουμε για την επιστροφή μας.







Εκεί, παρενέβη ο καπετάνιος μας. Ξέρετε, μας λέει, όταν δε μεταφέρω τουρίστες, το χόμπι μου είναι η παρατήρηση φαλαινών. Κοίταζα λοιπόν όσο σας περίμενα, και εδώ στο φιόρδ αυτό φαίνεται να έχουμε δυο μπλε φάλαινες. Ξέρετε, το μεγαλύτερο θηλαστικό στον πλανήτη, όχι το θανάσιμο παιχνίδι στο internet… Θέλετε να ψάξουμε να τις βρούμε; Θα μας βγάλει κάνα μισάωρο εκτός προγράμματος, έχει κανείς πρόβλημα αν αργήσουμε;

Ξεκινήσαμε λοιπόν, μιας και κανείς δεν είχε πρόβλημα (και να είχε, υποψιάζομαι ότι το έλυσε ησύχως!) και τις αναζητήσαμε. Και τις βρήκαμε, όπως βρήκαμε και μια τρίτη, μια μικρότερη Minke στο τέλος. Και είδαμε και τους παγετώνες τριγύρω. Και ο @kalspiros, είδε επιτέλους μερικά puffin, κάτι πουλάκια που μας είχε φάει τ’ αυτιά από το πρωί ότι θέλει να τα δει (δε λέω, γλυκούλικα είναι…).

Φάλαινα minke:

Μετά και τις φάλαινες, ο δρόμος της επιστροφής. Το καράβι διέθετε μπόλικο καφέ, ελεύθερο για όλους, αλλά κάτι η έλλειψη ύπνου, κάτι το νανουριστικό κούνημα των κυμάτων, η παρέα «έπεσε». Μιάμιση ώρα μετά, όμως, στο επόμενο «αξιοθέατο», είμασταν και πάλι όλοι στο κατάστρωμα. Ο παγετώνας Dahlbreen απλωνόταν μπροστά μας, “up-close and personal” που λέγαμε και στο χωριό μου. Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός οπτικά, αλλά ταυτόχρονα είναι και σοκαριστικά εντυπωσιακός ακουστικά, με δυνατά κράκ να ακούγονται από όλες τις κατευθύνσεις, συνήθως προερχόμενα από την προέλαση του παγετώνα κάπου στο βάθος, κι όχι από κάποιο κομμάτι του που αποκόπτεται για να πέσει στη θάλασσα.

Δυστυχώς, δεν κατέγραψα κάποιο κρακ σ' αυτό το βιντεάκι:

Για περισσότερα σχετικά με τους παγετώνες στο Svalbard, βρήκα αυτή την παρουσίαση αρκετά περιεκτική και πολύ κατατοπιστική: http://www.unis.no/wp-content/uploads/2014/08/1.-Glaciers-on-svalbard.pdf

























Η επιστροφή, διαρκείας δυο ωρών περίπου από δω ως το Longyearbyen βρίσκει τον @kalspiros να την έχει πέσει στην καμπίνα του καραβιού, και τους υπόλοιπους να απολαμβάνουμε τη διαδρομή, που είναι ιδιαίτερα ανώμαλη λόγω φουσκοθαλασσιάς. Προς το τέλος, διασταυρωθήκαμε με το κρουαζιερόπλοιο που έφευγε (και τα απόνερά του μας κούνησαν για τα καλά).

 

[Sassenach77]

Μοναδική εμπειρία να βλέπεις φάλαινες στο φυσικό τους περιβάλλον, καθώς και παγετώνες !
Σαν τη φύση δεν έχει !!!