Suitcase 🧳
New Member
- Μηνύματα
- 2
- Likes
- 4
Take me back!!!! 🫶
🫶
🫶
Dr Snoopy
Member
- Μηνύματα
- 969
- Likes
- 13.408
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ν.Ζηλανδία
Εδώ κάνεις λάθος αγαπητέ @Travelliaris,το ζώο αυτό είναι το καρακάλ.Ο γατόπαρδος (γνωστός και ως τσίτα) έχει ξανθό τρίχωμα με χαρακτηριστικό μοτίβο από μαύρες κηλίδες και λεπτές μαύρες γραμμώσεις στις πλευρές του προσώπου του. Πολλές φορές ιδιαίτερα από μακριά συγχέεται με τη λεοπάρδαλη.Την φωτογραφία του την έχει ήδη ανεβάσει η @evaT Το καρακάλ ανήκει στις μεγάλες αγριόγατες,έχει καστανόξανθο τρίχωμα ενώ η κοιλιά και το κάτω μέρος των ποδιών και του στήθους του είναι υπόλευκα.Το κυριότερο όμως μορφολογικό στοιχείο του καρακάλ είναι τα αυτιά του. Τα πτερύγια είναι μυτερά και η βάση τους στο πίσω τμήμα είναι μαύρη (φαίνεται καθαρά στην 2η φωτογραφία της @evaT).
Τις πληροφορίες για τα ζώα μου τις έδωσε ο φίλος μου Abel που έχει γραφείο και είναι οδηγός σαφάρι στην Ναμίμπια και στην Μποτσουάνα.
Επειδή ο γατόπαρδος ζει σχεδόν αποκλειστικά στην Αφρική και το καρακάλ μόνο στην Αφρική και στην Ασία αυτό που είχες δεί στον Αρκτούρο θα ήταν μάλλον κάποιος Ευρασιατικός λύγκας.
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.885
- Likes
- 16.039
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Τώρα που το λές νομίζω ο οδηγός μας είπε ότι το ζώο λέγεται λύγκας. Για καρακάλ δεν θυμάμαι να ενδιαφέρθηκε.
Σε κάθε περίπτωση ούτε το ένα γνώριζα ότι υπήρχε ούτε το άλλο!
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.885
- Likes
- 16.039
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Serengeti και pole pole πάμε προς το Kilimanjaro
Pole Pole πάει να πει σιγά σιγά και μαζί με το Hakuna Matata είναι οι αγαπημένες τους εκφράσεις.
Πότε θα έρθει το φαγητό; Pole pole...
Μισή ώρα αργότερα στην ίδια ερώτηση, pole pole ξανά.
Πότε θα έρθει ο οδηγός να φύγουμε; Hakuna Matata, Εύα, κάπως έτσι γυαλίζει το μάτι μου.
Η νύχτα στη σκηνή με τ άγρια θηρία απέξω, για μένα πέρασε δύσκολα. 'Ήμουν σε τρίκλινη με τους άλλους δύο οι οποίοι ροχάλιζαν με το που ακούμπησαν μαξιλάρι.
Προσπάθησα να χαλαρώσω όμως η δραστηριότητα εκτός σκηνής δεν μ άφηνε. Πρώτα πάγωσε το αίμα μου όταν άκουσα τις ύαινες να στριγγλίζουν σχεδόν μέσα στο αυτί μου
Λίγο αργότερα βρυχήθηκε ένα άλλο ζώο που την επόμενη μας είπαν ότι ήταν λιοντάρι και ευτυχώς που δεν το κατάλαβα εκείνη τη στιγμή, ειδάλλως θα έβαζα τα κλάματα.
Ευτυχώς που το ροχαλητό του mapouna_protopao μάλλον τρόμαξε και το ίδιο το λιοντάρι και σύντομα επήλθε μια σχετική ηρεμία.
Τον βάλαμε στη σκηνή για αντιπερισπασμό!
'Εβαλα τις ωτοασπίδες και κάπως ηρέμησα, αλλά ξύπνησα τόσες φορές μέσα στη νύχτα που όταν τα χαράματα χτύπησε το ξυπνητήρι ένιωθα ότι δεν είχα κοιμηθεί καθόλου. Αλλά τι να κάνω τώρα να γκρινιάξω; Εμείς είχαμε πάει στο χώρο τους, δεν ήρθαν αυτά στο σπίτι μου στη Χαριλάου να με κρατάνε ξάγρυπνη!
Η ώρα αναχώρησης είχε οριστεί για τις 06.30 ώστε να είμαστε έξω την ανατολή που τα ζώα είναι ιδιαίτερα δραστήρια.
Αξημέρωτα χτύπησε το ξυπνητήρι, πρώτος πετάχτηκε φρέσκος φρέσκος ο Τάσος, έβαλε τη φόρμα του κ ετοιμάστηκε να βγει έξω.
Ρε τι κάνεις του λέω;
Επειδή ξύπνησε, νόμιζε ότι έχει ξημερώσει.
Πήγε να ανοίξει το φερμουάρ της σκηνής, βλέπει έξω τη μαύρη νύχτα "γράψε λάθος λέει" τσακίστηκε να το κλείσει, ευτυχώς που δεν είδαμε κανένα λιονταράκι να μας κουνάει την ουρά
Κάναμε τη διαδικασία σωστά, πήραμε τηλέφωνο τον Μασάι, ήρθε και μας συνόδεψε μέχρι το πρωινό, φάγαμε, φορτώσαμε τα πράγματα και πήραμε το δρόμο την ώρα που ανέτειλε ο ήλιος.
Είχε πλάκα, μόλις έσκασε μύτη η πρώτη ακτίνα άρχισαν να τιτιβίζουν όλα τα πουλιά μαζί!
Σα να γύρισες το διακόπτη. Φασαρία λέμε.
Παρατάχθηκαν όλοι για να μας ξεπροβοδίσουν, και την ώρα που ξεκινούσαμε άρχισαν να μας τραγουδούν
- YouTube
Να κάτι τέτοια κάνουν οι μπαγάσες, πως γίνεται να μην τους αγαπήσεις;
Εκτός αν τραγουδούσαν με τόση χαρά επειδή θα ξεκουμπιζόμασταν, όλα είναι πιθανά.
Και οι πρώτες εικόνες του πρωινού ήταν αυτές
- YouTube
Σύντομα έσκασαν μύτη τα αερόστατα με τα κορόιδα τους τουρίστες
Τη ζηλέψαμε πολύ τη φάση, όμως είναι τρελοί ζητούσαν 450-500 ευρώ για 1 ώρα πτήσης.
Δε σφάξανε. Τα έσκασαν τ άλλα κορόιδα που τους περισσεύουν.
Βάλαμε πλώρη για το νερόλακο με τους ιπποπόταμους μήπως και τους προλάβουμε πριν βυθιστούν μέσα στο νερό.
Στη διαδρομή που και που πετυχαίναμε κανένα λιοντάρι θρονιασμένο στη μέση του δρόμου επειδή λέει τα χόρτα είναι βρεγμένα το πρωί λόγω της υγρασίας, βολεύονται καλύτερα πάνω στο χώμα.
Στο νερόλακο είχε πολλούς ιπποπόταμους, όλοι τεμπελχανάδες, βυθισμένοι.
Αυτός πήγε να βγει, αλλά το μετάνιωσε και ξαναβούτηξε
Είχαν μαζευτεί κάμποσα τζιπ για το θέαμα, ένας από αυτούς κόλλησε, προσπάθησε να τον ξεκολλήσει ο Okulis, βασικά τον σπρώχναμε εμείς με το τζίπ μπας και βγει η ρόδα αλλά τζίφος.
Σύντομα κατέφθασαν οι Rangers του πάρκου, οι οποίοι επεμβαίνουν αν χρειαστεί.
Βλέπαμε πως όταν έπρεπε κάποιος να βγει από το όχημα, έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να μείνει όσο το δυνατόν λιγότερο εκτός οχήματος. Μας είπαν ότι αυτά είναι τα πρωτόκολλα ασφαλείας τους, ενώ ο ιπποπόταμος βέβαια είναι ένα από τα πλέον επικίνδυνα ζώα.
Συνεχίσαμε τις βόλτες για λίγο ακόμη.
Αυτό λέγεται λουκανικόδεντρο. Ασχολίαστο επίσης
Συνάθροιση ελεφάντων
τι ζουζούνι είναι αυτό;
κι αυτό
Κατά τ άλλα τα ζώα το πρωί αποδείχθηκαν πιο νυσταλέα κ από εμάς, αφού δεν μας έκαναν τη χάρη να εμφανιστούν σε κοπάδια όπως ελπίζαμε.
Ευτυχώς λίγο πριν βγούμε στον κεντρικό δρόμο χαρήκαμε για άλλη μια φορά αυτές τις δεσποινίδες.
Μπήκαμε ξανά στον επονομαζόμενο highway και ξεκίνησε το κοπάνημα.
'Ολα τα τζιπ έτρεχαν σαν να μην υπάρχει αύριο, να προλάβουν να βγουν από το πάρκο ως το μεσημέρι, η σκόνη που είχε σηκωθεί ήταν ανείπωτη, δεν έβλεπες, δεν ανέπνεες.
Εγώ φόρεσα μια μάσκα που είχα μαζί για το συνωστισμό στις πτήσεις, ενώ ο Τάσος καλύφθηκε όπως μπόρεσε.
Εδώ θα τη δει πρώτη φορά αυτή τη φωτογραφία
Το μαρτύριο της επιστροφής κράτησε αρκετές ώρες, ούτε ήταν δυνατό να κλείσει το μάτι με τόσο χτύπημα, απλά κάναμε υπομονή στην υπομονή μέχρι να πιάσουμε άσφαλτο.
'Οταν βγήκαμε σε κάποιο πολιτισμό κάναμε μια μικρή στάση για φαγητό και στη συνέχεια οι άλλοι πήγαν να χαζέψουν κάτι σουβενίρ, εγώ μπήκα στο τζιπ και σωριάστηκα κατάκοπη να κλείσω λιγάκι τα μάτια μου.
'Αγγλος ασθενής ένιωθα εκείνες τις ώρες, δίχως διάθεση κ ενέργεια, ωστόσο μέσα σε μια ημιθανή κατάσταση άκουσα τους δικούς μου να μιλούν ελληνικά με κάποιον.
'Ανοιξα μισό βλέφαρο κ είδα έναν ψηλό νεαρό.
Το ξανάκλεισα.
Σε λίγο άκουσα να συζητάνε για το Σερενγκέτι με τον τύπο να ρωτάει, τι είναι αυτό ακριβώς και αν αξίζει το σαφάρι.
Μισοκοιμισμένη αναρωτήθηκα, που τον βρήκαν αυτόν τον μπετόβλακα που ρωτάει έξω από το Σερενγκέτι τι είναι το Σερενγκέτι
Οι άλλοι τον έστειλαν σε μένα που ήθελε να μάθει για τις τιμές, τον ρώτησα από που είναι και τι κάνει, 'Ελληνας λέει youtuber που ζει στην Κολομβία και γυρίζει τον κόσμο για να δημιουργεί περιεχόμενο. Πως εκεί βρέθηκε ως καλεσμένος σε μια δραστηριότητα με τόξα (κρατούσε κ ένα μαραφέτι στο χέρι του, από αυτά τα μοντέρνα γκατζετάκια ιδέα δεν έχω πως λέγονται), αλλά για το σαφάρι δεν ήξερε, δεν άκουσε.
Μου έδειξε το λογαριασμό του στο youtube και χαιρετηθήκαμε, με τον Αντώνη να το περιεργάζεται και να σχολιάζει "αν και βλαμμένος είναι πετυχημένος"
Να με κάτι τέτοια ο κάθε πικραμένος αποκτάει 600.000 ακολούθους και κονομάει χρήμα...
'Οχι εντάξει έχει κ κάτι πιο σκληροπυρηνικά το παλικάρι, ελπίζω να μη με δώσετε που τον κακολόγησα.
Συνεχίσαμε το μακρύ δρόμο ως την πόλη Boma που είχαμε την επόμενη διανυκτέρευση.
Κάναμε μια ακόμη στάση σε ένα από τα καλύτερα τουριστικά μαγαζιά που έχω δει, με εργαστήριο ξυλόγλυπτων, πραγματικά αν δεν ήταν κατάστημα θα μπορούσε να είναι μουσείο.
Ατελείωτες πάλι οι ώρες στο δρόμο. Κίνηση και αυστηρά όρια ταχύτητας, σχεδόν σούρουπο φτάσαμε στη Boma η οποία βρίσκεται στους πρόποδες του Κιλιμαντζάρο (όπως το λένε εκεί), την επόμενη μέρα ξεκινούσε ένα 3μερο cultural tour, για το οποίο δεν είχα σαφή εικόνα, κάτι για επίσκεψη σε φυτείες και γνωριμία με φυλές, εικόνες αυθεντικής Αφρικής και τέτοια φούμαρα.
Είχαμε κλείσει μέσω ενός τοπικού πράκτορα που θα μας ξεναγούσε στην περιοχή.
Δεν έχεις άλλο τρόπο να κινηθείς σ αυτά τα μέρη άλλωστε.
Λίγο πριν τον συγκινητικό αποχωρισμό μας με τον Okulis έκανε στην άκρη να βγάλουμε μια φωτογραφία το εμβληματικό Kilimanjaro ενώ μας τόνισε πως είμασταν πολύ τυχεροί που το είδαμε έστω μια φορά, έρχεται λέει κόσμος για 10μερα και δεν εμφανίζεται ούτε μία φορά λόγω ομίχλης.
Κιλιματζάρο με την κορυφή Κίμπο των 5895μ.
Μας άφησε σ ένα ξενοδοχείο που μας είχαν προτείνει,στο οποίο είδαμε Αφρικανούς και μόνο.
Δεν είχαν ιδέα από τουρισμό και φαινόταν.
'Οχι πως θέλαμε και πολλά...ένα ξεγυρισμένο ντουζ να φύγει η χωματίλα της σαβάνας και κάτι να γεμίσει το στομάχι πριν ξεραθούμε.
Pole pole φάγαμε λίγο φαγητό, ύστερα από μιάμιση ώρα παρακαλετό στην αδιάφορη σερβιτόρα, τουλάχιστον μας πέταξαν από μια κρύα μπύρα να παρηγορηθούμε, κάτω από τα περίεργα βλέμματα των λοιπών θαμώνων-ιθαγενών.
Είχαμε μπει σε μια περιοχή που το αξιοθέατο θα είμασταν πλέον εμείς, ελάχιστοι οι λευκοί στα χωριά τους, η πλειονότητα είναι περαστικοί με στόχο τα πολυήμερα τρεκς στο βουνό, ξέμειναν με μας τους μπουρούχες, με σκοπό μερικές τελευταίες τεμπέλικες βόλτες στα ήθη και έθιμα των λόκαλς.
Pole Pole πάει να πει σιγά σιγά και μαζί με το Hakuna Matata είναι οι αγαπημένες τους εκφράσεις.
Πότε θα έρθει το φαγητό; Pole pole...
Μισή ώρα αργότερα στην ίδια ερώτηση, pole pole ξανά.
Πότε θα έρθει ο οδηγός να φύγουμε; Hakuna Matata, Εύα, κάπως έτσι γυαλίζει το μάτι μου.
Η νύχτα στη σκηνή με τ άγρια θηρία απέξω, για μένα πέρασε δύσκολα. 'Ήμουν σε τρίκλινη με τους άλλους δύο οι οποίοι ροχάλιζαν με το που ακούμπησαν μαξιλάρι.
Προσπάθησα να χαλαρώσω όμως η δραστηριότητα εκτός σκηνής δεν μ άφηνε. Πρώτα πάγωσε το αίμα μου όταν άκουσα τις ύαινες να στριγγλίζουν σχεδόν μέσα στο αυτί μου
Λίγο αργότερα βρυχήθηκε ένα άλλο ζώο που την επόμενη μας είπαν ότι ήταν λιοντάρι και ευτυχώς που δεν το κατάλαβα εκείνη τη στιγμή, ειδάλλως θα έβαζα τα κλάματα.
Ευτυχώς που το ροχαλητό του mapouna_protopao μάλλον τρόμαξε και το ίδιο το λιοντάρι και σύντομα επήλθε μια σχετική ηρεμία.
Τον βάλαμε στη σκηνή για αντιπερισπασμό!
'Εβαλα τις ωτοασπίδες και κάπως ηρέμησα, αλλά ξύπνησα τόσες φορές μέσα στη νύχτα που όταν τα χαράματα χτύπησε το ξυπνητήρι ένιωθα ότι δεν είχα κοιμηθεί καθόλου. Αλλά τι να κάνω τώρα να γκρινιάξω; Εμείς είχαμε πάει στο χώρο τους, δεν ήρθαν αυτά στο σπίτι μου στη Χαριλάου να με κρατάνε ξάγρυπνη!
Η ώρα αναχώρησης είχε οριστεί για τις 06.30 ώστε να είμαστε έξω την ανατολή που τα ζώα είναι ιδιαίτερα δραστήρια.
Αξημέρωτα χτύπησε το ξυπνητήρι, πρώτος πετάχτηκε φρέσκος φρέσκος ο Τάσος, έβαλε τη φόρμα του κ ετοιμάστηκε να βγει έξω.
Ρε τι κάνεις του λέω;
Επειδή ξύπνησε, νόμιζε ότι έχει ξημερώσει.
Πήγε να ανοίξει το φερμουάρ της σκηνής, βλέπει έξω τη μαύρη νύχτα "γράψε λάθος λέει" τσακίστηκε να το κλείσει, ευτυχώς που δεν είδαμε κανένα λιονταράκι να μας κουνάει την ουρά
Κάναμε τη διαδικασία σωστά, πήραμε τηλέφωνο τον Μασάι, ήρθε και μας συνόδεψε μέχρι το πρωινό, φάγαμε, φορτώσαμε τα πράγματα και πήραμε το δρόμο την ώρα που ανέτειλε ο ήλιος.
Είχε πλάκα, μόλις έσκασε μύτη η πρώτη ακτίνα άρχισαν να τιτιβίζουν όλα τα πουλιά μαζί!
Σα να γύρισες το διακόπτη. Φασαρία λέμε.
Παρατάχθηκαν όλοι για να μας ξεπροβοδίσουν, και την ώρα που ξεκινούσαμε άρχισαν να μας τραγουδούν
- YouTube
Να κάτι τέτοια κάνουν οι μπαγάσες, πως γίνεται να μην τους αγαπήσεις;
Εκτός αν τραγουδούσαν με τόση χαρά επειδή θα ξεκουμπιζόμασταν, όλα είναι πιθανά.
Και οι πρώτες εικόνες του πρωινού ήταν αυτές
- YouTube
Σύντομα έσκασαν μύτη τα αερόστατα με τα κορόιδα τους τουρίστες
Τη ζηλέψαμε πολύ τη φάση, όμως είναι τρελοί ζητούσαν 450-500 ευρώ για 1 ώρα πτήσης.
Δε σφάξανε. Τα έσκασαν τ άλλα κορόιδα που τους περισσεύουν.
Βάλαμε πλώρη για το νερόλακο με τους ιπποπόταμους μήπως και τους προλάβουμε πριν βυθιστούν μέσα στο νερό.
Στη διαδρομή που και που πετυχαίναμε κανένα λιοντάρι θρονιασμένο στη μέση του δρόμου επειδή λέει τα χόρτα είναι βρεγμένα το πρωί λόγω της υγρασίας, βολεύονται καλύτερα πάνω στο χώμα.
Στο νερόλακο είχε πολλούς ιπποπόταμους, όλοι τεμπελχανάδες, βυθισμένοι.
Αυτός πήγε να βγει, αλλά το μετάνιωσε και ξαναβούτηξε
Είχαν μαζευτεί κάμποσα τζιπ για το θέαμα, ένας από αυτούς κόλλησε, προσπάθησε να τον ξεκολλήσει ο Okulis, βασικά τον σπρώχναμε εμείς με το τζίπ μπας και βγει η ρόδα αλλά τζίφος.
Σύντομα κατέφθασαν οι Rangers του πάρκου, οι οποίοι επεμβαίνουν αν χρειαστεί.
Βλέπαμε πως όταν έπρεπε κάποιος να βγει από το όχημα, έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να μείνει όσο το δυνατόν λιγότερο εκτός οχήματος. Μας είπαν ότι αυτά είναι τα πρωτόκολλα ασφαλείας τους, ενώ ο ιπποπόταμος βέβαια είναι ένα από τα πλέον επικίνδυνα ζώα.
Συνεχίσαμε τις βόλτες για λίγο ακόμη.
Αυτό λέγεται λουκανικόδεντρο. Ασχολίαστο επίσης
Συνάθροιση ελεφάντων
τι ζουζούνι είναι αυτό;
κι αυτό
Κατά τ άλλα τα ζώα το πρωί αποδείχθηκαν πιο νυσταλέα κ από εμάς, αφού δεν μας έκαναν τη χάρη να εμφανιστούν σε κοπάδια όπως ελπίζαμε.
Ευτυχώς λίγο πριν βγούμε στον κεντρικό δρόμο χαρήκαμε για άλλη μια φορά αυτές τις δεσποινίδες.
Μπήκαμε ξανά στον επονομαζόμενο highway και ξεκίνησε το κοπάνημα.
'Ολα τα τζιπ έτρεχαν σαν να μην υπάρχει αύριο, να προλάβουν να βγουν από το πάρκο ως το μεσημέρι, η σκόνη που είχε σηκωθεί ήταν ανείπωτη, δεν έβλεπες, δεν ανέπνεες.
Εγώ φόρεσα μια μάσκα που είχα μαζί για το συνωστισμό στις πτήσεις, ενώ ο Τάσος καλύφθηκε όπως μπόρεσε.
Εδώ θα τη δει πρώτη φορά αυτή τη φωτογραφία
Το μαρτύριο της επιστροφής κράτησε αρκετές ώρες, ούτε ήταν δυνατό να κλείσει το μάτι με τόσο χτύπημα, απλά κάναμε υπομονή στην υπομονή μέχρι να πιάσουμε άσφαλτο.
'Οταν βγήκαμε σε κάποιο πολιτισμό κάναμε μια μικρή στάση για φαγητό και στη συνέχεια οι άλλοι πήγαν να χαζέψουν κάτι σουβενίρ, εγώ μπήκα στο τζιπ και σωριάστηκα κατάκοπη να κλείσω λιγάκι τα μάτια μου.
'Αγγλος ασθενής ένιωθα εκείνες τις ώρες, δίχως διάθεση κ ενέργεια, ωστόσο μέσα σε μια ημιθανή κατάσταση άκουσα τους δικούς μου να μιλούν ελληνικά με κάποιον.
'Ανοιξα μισό βλέφαρο κ είδα έναν ψηλό νεαρό.
Το ξανάκλεισα.
Σε λίγο άκουσα να συζητάνε για το Σερενγκέτι με τον τύπο να ρωτάει, τι είναι αυτό ακριβώς και αν αξίζει το σαφάρι.
Μισοκοιμισμένη αναρωτήθηκα, που τον βρήκαν αυτόν τον μπετόβλακα που ρωτάει έξω από το Σερενγκέτι τι είναι το Σερενγκέτι
Οι άλλοι τον έστειλαν σε μένα που ήθελε να μάθει για τις τιμές, τον ρώτησα από που είναι και τι κάνει, 'Ελληνας λέει youtuber που ζει στην Κολομβία και γυρίζει τον κόσμο για να δημιουργεί περιεχόμενο. Πως εκεί βρέθηκε ως καλεσμένος σε μια δραστηριότητα με τόξα (κρατούσε κ ένα μαραφέτι στο χέρι του, από αυτά τα μοντέρνα γκατζετάκια ιδέα δεν έχω πως λέγονται), αλλά για το σαφάρι δεν ήξερε, δεν άκουσε.
Μου έδειξε το λογαριασμό του στο youtube και χαιρετηθήκαμε, με τον Αντώνη να το περιεργάζεται και να σχολιάζει "αν και βλαμμένος είναι πετυχημένος"
Να με κάτι τέτοια ο κάθε πικραμένος αποκτάει 600.000 ακολούθους και κονομάει χρήμα...
'Οχι εντάξει έχει κ κάτι πιο σκληροπυρηνικά το παλικάρι, ελπίζω να μη με δώσετε που τον κακολόγησα.
Συνεχίσαμε το μακρύ δρόμο ως την πόλη Boma που είχαμε την επόμενη διανυκτέρευση.
Κάναμε μια ακόμη στάση σε ένα από τα καλύτερα τουριστικά μαγαζιά που έχω δει, με εργαστήριο ξυλόγλυπτων, πραγματικά αν δεν ήταν κατάστημα θα μπορούσε να είναι μουσείο.
Ατελείωτες πάλι οι ώρες στο δρόμο. Κίνηση και αυστηρά όρια ταχύτητας, σχεδόν σούρουπο φτάσαμε στη Boma η οποία βρίσκεται στους πρόποδες του Κιλιμαντζάρο (όπως το λένε εκεί), την επόμενη μέρα ξεκινούσε ένα 3μερο cultural tour, για το οποίο δεν είχα σαφή εικόνα, κάτι για επίσκεψη σε φυτείες και γνωριμία με φυλές, εικόνες αυθεντικής Αφρικής και τέτοια φούμαρα.
Είχαμε κλείσει μέσω ενός τοπικού πράκτορα που θα μας ξεναγούσε στην περιοχή.
Δεν έχεις άλλο τρόπο να κινηθείς σ αυτά τα μέρη άλλωστε.
Λίγο πριν τον συγκινητικό αποχωρισμό μας με τον Okulis έκανε στην άκρη να βγάλουμε μια φωτογραφία το εμβληματικό Kilimanjaro ενώ μας τόνισε πως είμασταν πολύ τυχεροί που το είδαμε έστω μια φορά, έρχεται λέει κόσμος για 10μερα και δεν εμφανίζεται ούτε μία φορά λόγω ομίχλης.
Κιλιματζάρο με την κορυφή Κίμπο των 5895μ.
Μας άφησε σ ένα ξενοδοχείο που μας είχαν προτείνει,στο οποίο είδαμε Αφρικανούς και μόνο.
Δεν είχαν ιδέα από τουρισμό και φαινόταν.
'Οχι πως θέλαμε και πολλά...ένα ξεγυρισμένο ντουζ να φύγει η χωματίλα της σαβάνας και κάτι να γεμίσει το στομάχι πριν ξεραθούμε.
Pole pole φάγαμε λίγο φαγητό, ύστερα από μιάμιση ώρα παρακαλετό στην αδιάφορη σερβιτόρα, τουλάχιστον μας πέταξαν από μια κρύα μπύρα να παρηγορηθούμε, κάτω από τα περίεργα βλέμματα των λοιπών θαμώνων-ιθαγενών.
Είχαμε μπει σε μια περιοχή που το αξιοθέατο θα είμασταν πλέον εμείς, ελάχιστοι οι λευκοί στα χωριά τους, η πλειονότητα είναι περαστικοί με στόχο τα πολυήμερα τρεκς στο βουνό, ξέμειναν με μας τους μπουρούχες, με σκοπό μερικές τελευταίες τεμπέλικες βόλτες στα ήθη και έθιμα των λόκαλς.
Last edited:
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.508
- Likes
- 13.016
Νομιζα ο,τι χειροτερο σε προφορα ηταν ο Λευτερης Πανταζης στο Breathless αλλα να που ο ελληνας YouTuber με διεψευσε
Travelliaris
Member
- Μηνύματα
- 58
- Likes
- 227
Σωστά, ο εδώ λύγκας ήταν!
Travelliaris
Member
- Μηνύματα
- 58
- Likes
- 227
Ούτε να κλείσουμε τα μάτια μας δεν μπορούμε με τις ινσταγκράμερς και τις τραβελστόρηδες! 
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.885
- Likes
- 16.039
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Ο Εφιάλτης στο δρόμο με τις Μπανανιές
Μια καινούργια περιπέτεια ξεκινούσε το πρωί, τελειώνοντας με την πανίδα, είχε έρθει η ώρα να έρθουμε σε επαφή με τη χλωρίδα της χώρας.
Αυτό το έκανα σκνρηνσοτ από το κινητό για να θυμάμαι που είναι το σπίτι και που ήμουν εγώ
Πρωί πρωί ήρθε ο νέος πράκτορας μαζί με τον ξεναγό μας τον Linus.
'Αλλη μορφή κ αυτός.
Με σύστησε λέω ο τάδε. "How's the malaka?" απαντάει. 'Εσπασε ο πάγος μια κ έξω.
Μας φόρτωσαν σ ένα βανάκι παλιό, με αναρτήσεις του θανάτου κ τον κλιματισμό να αγνοείται.
Πρώτα θα πηγαίναμε σε μια φυτεία μπανάνας.
Η αλήθεια είναι πως μόλις αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο, η διαδρομή είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Μπήκαμε σε κάτι κατσικόδρομους με αβυσαλέες λακούβες, αριστερά δεξιά πυκνή βλάστηση και ανάμεσα η ζωή στις παράγκες.
Αν δεν προσπαθούσα να κρατηθώ απελπισμένα από τις χειρολαβές, ίσως να είχα κάποια φωτογραφία.
Ωστόσο, η φυτεία της μπανάνας ήταν κάτι ανάλογο.
Ζούγκλα κανονική.
Με μάλωσε γιατί δε φορούσα καπέλο και μου έδωσε ένα μπανανόφυλλο να καλύψω το κεφάλι μου
Problem solved.
Η αλήθεια είναι πως ήταν ένας μικρός παράδεισος
Αφού μάθαμε ό,τι ήταν να μάθουμε για τις μπανάνες, προχωρήσαμε λίγο ακόμη και φτάσαμε σ ένα αγροτόσπιτο όπου όλοι ασχολούνταν με την επεξεργασία του καφέ.
Μαζεύτηκε η οικογένεια, μας εξήγησαν όλη τη διαδικασία συλλογής των κόκκων καθώς και κάθε στάδιο επεξεργασίας.
Αν σας ενοχλεί η τιμή του καφέ, ξανασκεφτείτε το. Παρακολουθήσαμε βήμα βήμα κάθε στάδιο, σε μερικά συμμετείχαμε και μεις, περιμέναμε υπομονετικά να τελειώσει η διαλογή, η οποία μάλιστα γίνεται ακόμη με το χέρι, καβουρδίσαμε τους κόκκους πάνω από τη φωτιά μέχρι να σκουρήνουν κ αφού ολοκληρώθηκαν όλα τα στάδια και μας διαβεβαίωσαν ότι ο καφές είναι καλής ποιότητας, τότε έφεραν ζεστό νερό για να πιούμε ένα καφεδάκι που το είχαμε κερδίσει με την αξία μας.
Η διαλογή
Γλυκούλης
Καβούρντισμα με τις ώρες
είχαν ένα στάβλο εκεί!
φατσόνι
'Εχω ξανακάνει τουρ σε φυτείες καφέ στην Κούβα και ομολογώ ότι το συγκεκριμένο ήταν πολύ ανώτερο, φτιάξαμε τον καφέ από το α ως το ω και στο τέλος μας έδωσαν από ένα σακουλάκι να πάρουμε μαζί μας στην Ελλάδα.
Μετά από αυτό μας πήγαν για γνωριμία με τη φυλή των Chiagga.
Και κει που περπατούσαμε σ ένα ωραίο κατάφυτο μονοπάτι ξαφνικά βλέπουμε καμιά δεκαπενταριά μεταμφιεσμένους να έρχονται προς το μέρος μας με χορό και τραγούδι.
Να αυτά δεν μπορώ!
Αλλά το κάναμε κ αυτό και είπαμε κ ένα τραγούδι (κυριολεκτικά)
Ντε και καλά να χορέψουμε μαζί τους αυτά τα ειδωλολατρικά. Και ξεκίνησε ο διασυρμός.
Επί 5 ολόκληρα λεπτά μας πιλάτευαν! Και τελειωμό δεν είχε. Δεν μας έβλεπαν ότι το πάμε σαν τ αγγούρια; Εκεί αυτοί.
Και δώστου να με πιάνει αναγούλα εμένα από αυτά τα τραγιά που φορούσαν που έβγαζαν τρελή μπόχα, να πηγαίνω δίπλα στη Νατασούλα για να ανακουφιστώ και ξανά ερχόταν και μας χώριζαν και με έβαζαν δίπλα στον τραγοφορεμένο που άπλωνε τη χερούκλα του και κόντευα να λυποθυμήσω από τις αναθυμιάσεις.
Αφού τελείωσε το χορευτικό μαρτύριο ήθελαν να τους δείξουμε έναν ελληνικό χορό, πιάσαμε ένα γαμήλιο χασαποσέρβικο όλοι μαζί, μπουρδούκλωναν τα ποδάρια τους και ήρθε η σειρά μας να γελάσουμε, τώρα είναι καλά ε;;;
Αλλά δεν έχω σχετικό βιντεάκι, αν βρίσκεται σε κανένα συνταξιδιώτη μου, ας κάνει ένα βήμα μπροστά.
Κάναμε και προξενιό στον Τασούλη που του αρέσουν οι τσουπωτές μαυρούλες αλλά δεν τα βρήκαμε στην προίκα
Στη συνέχεια μας έδειξαν πως φτιάχνουν μπύρα από μπανάνα, την οποία την έπιναν στο τέλος από ένα δοχείο σε σχήμα...κέρατου, όλοι από το ίδιο δοχείο, υγειονομικός παράδεισος!
Κάποιοι δοκιμάσαμε και κάποιοι σιχασιάρηδες όχι, μια αηδία ήταν έτσι κ αλλιώς, σα ζεστή μπύρα με φλούδες που έπρεπε να τις φτύσεις, τα γράφω και αναγούλιασα ξανά.
Δεν σταμάτησαν να μας κόβουν από πάνω ως κάτω εμένα και τη Νατάσα οι κυρίες-κουτσομπόλες του χορευτικού. Με μια λύπηση μας περιεργάζονταν, υποθέσαμε ότι απορούν γιατί είμαστε λεπτές είχαν το βλέμμα του φάε κάτι να βάλεις λίγο κρέας επάνω σου, ποιός θα γυρίσει να σε κοιτάξει;
Για φαγητό μας πήγαν σ ένα άλλο σημείο πήραμε μονοπάτι, ανεβήκαμε βουνό, κατεβήκαμε βουνό και φτάσαμε στο τραπέζι που μας είχαν φτιάξει οι ντόπιες.
Από όλα αυτά, τρωγόταν κυρίως αυτό που έχει την κουτάλα μέσα, ήταν μπανάνα μαγειρεμένη με μοσχαράκι, το κρέας σου έμενε πάνω στις θήκες στα δόντια, αλλά η μπανάνα ήταν υπέροχη.
Τα αβοκάντο κυριολεκτικά τα λουστήκαμε! Πεντανόστιμα και μυρωδάτα τα τρώγαμε συνέχεια.
Αυτό είναι ένα παραδοσιακό σπίτι της φυλής φτιαγμένο έτσι ώστε να διατηρεί τη δροσιά με φυσικό aircondition.
Κάπου εκεί τελείωσαν τα ωραία, μας φόρτωσε να μας πάει στο homestay που θα καταλύαμε.
Το φοβόμουν λίγο όταν το είχα δει στο πρόγραμμα, έχοντας όμως κάνει homestays σε Κούβα και σε Βιετνάμ που ήταν υπέροχες εμπειρίες, σκέφτηκα να είμαι ανοιχτή στον τρόπο ζωής των ντόπιων για μπούμε λίγο ακόμη στη νοοτροπία τους.
Η πραγματικότητα της Αφρικής όμως είναι πολύ διαφορετική.
Μας πήγε σε μια γειτονιά, μέσα σε μια αυλή με ρούχα απλωμένα, εξωτερικά κουζινάκια με μαύρα τεντζερέδια και ασοβάντιστους πάγκους, παιδάκια βρώμικα να παίζουν με τη μύγα να κάνει πάρτι πάνω από τα κεφάλια τους και το κυριότερο πρόσωπα αγέλαστα, βλοσυρά κι αφιλόξενα .
Το τελευταίο ίσως ήταν αυτό που μας σόκαρε περισσότερο.
Η Σκάμι που έχει παρελθόν στον εθελοντισμό στην Κένυα μας είπε αργότερα πως πολλές φορές είναι οι άντρες αυτοί που κάνουν τα κανονίσματα για τους νοικάρηδες, τσεπώνοντας και το αντίστοιχο χρηματικό όφελος ενώ η γυναίκα απλά επιβαρύνεται με την έξτρα λάντζα και τη φροντίδα των ξένων δίχως να βλέπει δεκάρα τσακιστή.
'Ετσι ίσως εξηγείται. Αλλά τα παιδάκια;
'Εβγαλα να τους δώσω κάτι δωράκια που είχα μαζί μου από την Ελλάδα, υλικά ζωγραφικής και πολύχρωμους μαρκαδόρους, τα πήραν και κοίταζαν ανέκφραστα, δε γέλασαν, δεν έδειξαν ούτε χαρά ούτε κάποιο άλλο συναίσθημα.
Μπήκαμε στο ένα σπίτι να δούμε τα δωμάτιά μας.
Χρονοντούλαπο. Προφανώς και δεν περιμέναμε κάτι σύγχρονο, αλλά αυτό;
Τοίχοι γεμάτα σημάδια από έντομα, αίμα και διάφορα άλλα άγνωστα στίγματα, κρεβάτια με στρώματα παμπάλαια και σεντόνια αμφιβόλου καθαριότητας, κουβέρτες δίχως σεντόνιασμα, πετσέτες ούτε για δείγμα και δεν ξεκίνησα καν να σκέφτομαι τι θα μας έδιναν για φαγητό!
This is the twilight zone!
Σαστίσαμε. Αρχικά κοιτάζαμε πως θα γινόταν να βολευτούμε έστω για ένα βράδι. Σύντομα συνειδητοποιήσαμε πως δεν υπήρχε λόγος να το υποστούμε όλο αυτό, ούτε θα πρόσφερε κάτι στο ταξίδι μας.
Μίλησα με τον οδηγό μας, του εξήγησα πως όλο αυτό ήταν πολύ έξω από τα στάνταρ μας και πως έπρεπε να βρεθεί άλλη λύση.
Μου είπε πως θα μπορούσαμε να ρίξουμε μια ματιά στο κατάλυμα που μας είχαν κανονίσει για την επόμενη μέρα κ αν δεν μας άρεσε εκείνο τότε θα ψάχναμε εναλλακτική.
Μετανιώνω που δεν έχω ούτε μια φωτογραφία από το μέρος, αλλά ήταν τέτοιο το σοκ που θέλαμε να φύγουμε μια ώρα αρχύτερα.
Στο αυτοκίνητο πιά όταν βρήκαμε τη λαλιά μας, θυμηθήκαμε τον Εφιάλτη στο δρόμο με τις Λεύκες κι ο Τάσος έκανε την εύστοχη παράφραση.
Καμιά ώρα αργότερα φτάσαμε στο Moshi, μια αφρικανική κωμόπολη των περίπου 200.000 κατοίκων που αποτελεί εφαλτήριο των ορειβατών, το σπίτι ήταν στις παρυφές της πόλης, σε χωματόδρομο με αυθεντικές, όμορφες εικόνες της ζωής στην Αφρική, εκείνες που μας σκλάβωσαν από το πρώτο λεπτό
- YouTube
Το homestay αυτή τη φορά ήταν ένα συγκρότημα από 4 ολοκληρωμένα σπιτάκια ευρύχωρα με βεράντα και υπέροχο κήπο, άνοιγαν μάλιστα για πρώτη φορά!
'Οχι μόνο ήταν όλα κατακαίνουργια αλλά είμασταν οι πρώτοι πελάτες, κάναμε τα εγκαίνια.
Από την κόλαση στο ζενίθ μας πήγαινε.
Μου έδωσαν ένα σπιτάκι μου ολομόναχη και το αγάπησα από την πρώτη ματιά
Ο ιδιοκτήτης έμενε στον πάνω όροφο με την οικογένειά του, μας φρόντιζε διαρκώς, μας κατέβαζε κρύα νεράκια, έστρωναν τα πρωινά, είστε οι πρώτοι μου πελάτες έλεγε, θέλω να πάνε όλα καλά!
Και πήγαν.
Σχεδόν.
Αλλά αυτά θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο....(να κάνω κ ένα teaser)
Μαζεύτηκε όλη η γειτονιά απέξω να δουν τους νεοφερμένους. 'Εβγαλα τα δωράκια για τα πιτσιρίκια και σε λίγο πλάκωσαν κ άλλα.
Είχε πλάκα το μικρούλι στη φωτογραφία. Με κοίταζε φοβισμένο, παίζει να είναι η πρώτη φορά που έβλεπε λευκή ξανθιά στη ζωή του. Πήγα να το αγκαλιάσω κ έβαλε τα κλάματα
Τελειώσαμε τη βραδιά σ ένα εστιατόριο που σέρβιρε φαγητό για δυτικούς σε χρόνους pole pole Αφρικής, αλλά το είχαμε μάθει πια το έργο και ξεκινούσαμε πριν ξελιγωθούμε. Απολαύσαμε τις κρύες μπύρες και επιστρέψαμε σπίτι μέσα από θεοσκότεινους κακοτράχαλους δρόμους, όσο Linus μας διαφώτιζε για το πόσο διεφθαρμένη είναι η κυβέρνησή τους. Πως τσεπώνουν όλα τα λεφτά και δεν τους βάζουν καν φώτα στους δρόμους για πρόσχημα. Μιλούσε οργισμένος και λέει εσείς δεν έχετε τέτοια στη χώρα σας.
Η αλήθεια είναι πως με τα φώτα δεν έχουμε μεγάλο πρόβλημα εμείς. Με κάτι τρένα ζορίζεται η κοινωνία όλη, αλλά τι να σου εξηγούμε και σένα τώρα....
Μια καινούργια περιπέτεια ξεκινούσε το πρωί, τελειώνοντας με την πανίδα, είχε έρθει η ώρα να έρθουμε σε επαφή με τη χλωρίδα της χώρας.
Αυτό το έκανα σκνρηνσοτ από το κινητό για να θυμάμαι που είναι το σπίτι και που ήμουν εγώ
Πρωί πρωί ήρθε ο νέος πράκτορας μαζί με τον ξεναγό μας τον Linus.
'Αλλη μορφή κ αυτός.
Με σύστησε λέω ο τάδε. "How's the malaka?" απαντάει. 'Εσπασε ο πάγος μια κ έξω.
Μας φόρτωσαν σ ένα βανάκι παλιό, με αναρτήσεις του θανάτου κ τον κλιματισμό να αγνοείται.
Πρώτα θα πηγαίναμε σε μια φυτεία μπανάνας.
Η αλήθεια είναι πως μόλις αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο, η διαδρομή είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Μπήκαμε σε κάτι κατσικόδρομους με αβυσαλέες λακούβες, αριστερά δεξιά πυκνή βλάστηση και ανάμεσα η ζωή στις παράγκες.
Αν δεν προσπαθούσα να κρατηθώ απελπισμένα από τις χειρολαβές, ίσως να είχα κάποια φωτογραφία.
Ωστόσο, η φυτεία της μπανάνας ήταν κάτι ανάλογο.
Ζούγκλα κανονική.
Με μάλωσε γιατί δε φορούσα καπέλο και μου έδωσε ένα μπανανόφυλλο να καλύψω το κεφάλι μου
Problem solved.
Η αλήθεια είναι πως ήταν ένας μικρός παράδεισος
Αφού μάθαμε ό,τι ήταν να μάθουμε για τις μπανάνες, προχωρήσαμε λίγο ακόμη και φτάσαμε σ ένα αγροτόσπιτο όπου όλοι ασχολούνταν με την επεξεργασία του καφέ.
Μαζεύτηκε η οικογένεια, μας εξήγησαν όλη τη διαδικασία συλλογής των κόκκων καθώς και κάθε στάδιο επεξεργασίας.
Αν σας ενοχλεί η τιμή του καφέ, ξανασκεφτείτε το. Παρακολουθήσαμε βήμα βήμα κάθε στάδιο, σε μερικά συμμετείχαμε και μεις, περιμέναμε υπομονετικά να τελειώσει η διαλογή, η οποία μάλιστα γίνεται ακόμη με το χέρι, καβουρδίσαμε τους κόκκους πάνω από τη φωτιά μέχρι να σκουρήνουν κ αφού ολοκληρώθηκαν όλα τα στάδια και μας διαβεβαίωσαν ότι ο καφές είναι καλής ποιότητας, τότε έφεραν ζεστό νερό για να πιούμε ένα καφεδάκι που το είχαμε κερδίσει με την αξία μας.
Η διαλογή
Γλυκούλης
Καβούρντισμα με τις ώρες
είχαν ένα στάβλο εκεί!
φατσόνι
'Εχω ξανακάνει τουρ σε φυτείες καφέ στην Κούβα και ομολογώ ότι το συγκεκριμένο ήταν πολύ ανώτερο, φτιάξαμε τον καφέ από το α ως το ω και στο τέλος μας έδωσαν από ένα σακουλάκι να πάρουμε μαζί μας στην Ελλάδα.
Μετά από αυτό μας πήγαν για γνωριμία με τη φυλή των Chiagga.
Και κει που περπατούσαμε σ ένα ωραίο κατάφυτο μονοπάτι ξαφνικά βλέπουμε καμιά δεκαπενταριά μεταμφιεσμένους να έρχονται προς το μέρος μας με χορό και τραγούδι.
Να αυτά δεν μπορώ!
Αλλά το κάναμε κ αυτό και είπαμε κ ένα τραγούδι (κυριολεκτικά)
Ντε και καλά να χορέψουμε μαζί τους αυτά τα ειδωλολατρικά. Και ξεκίνησε ο διασυρμός.
Επί 5 ολόκληρα λεπτά μας πιλάτευαν! Και τελειωμό δεν είχε. Δεν μας έβλεπαν ότι το πάμε σαν τ αγγούρια; Εκεί αυτοί.
Και δώστου να με πιάνει αναγούλα εμένα από αυτά τα τραγιά που φορούσαν που έβγαζαν τρελή μπόχα, να πηγαίνω δίπλα στη Νατασούλα για να ανακουφιστώ και ξανά ερχόταν και μας χώριζαν και με έβαζαν δίπλα στον τραγοφορεμένο που άπλωνε τη χερούκλα του και κόντευα να λυποθυμήσω από τις αναθυμιάσεις.
Αφού τελείωσε το χορευτικό μαρτύριο ήθελαν να τους δείξουμε έναν ελληνικό χορό, πιάσαμε ένα γαμήλιο χασαποσέρβικο όλοι μαζί, μπουρδούκλωναν τα ποδάρια τους και ήρθε η σειρά μας να γελάσουμε, τώρα είναι καλά ε;;;
Αλλά δεν έχω σχετικό βιντεάκι, αν βρίσκεται σε κανένα συνταξιδιώτη μου, ας κάνει ένα βήμα μπροστά.
Κάναμε και προξενιό στον Τασούλη που του αρέσουν οι τσουπωτές μαυρούλες αλλά δεν τα βρήκαμε στην προίκα
Στη συνέχεια μας έδειξαν πως φτιάχνουν μπύρα από μπανάνα, την οποία την έπιναν στο τέλος από ένα δοχείο σε σχήμα...κέρατου, όλοι από το ίδιο δοχείο, υγειονομικός παράδεισος!
Κάποιοι δοκιμάσαμε και κάποιοι σιχασιάρηδες όχι, μια αηδία ήταν έτσι κ αλλιώς, σα ζεστή μπύρα με φλούδες που έπρεπε να τις φτύσεις, τα γράφω και αναγούλιασα ξανά.
Δεν σταμάτησαν να μας κόβουν από πάνω ως κάτω εμένα και τη Νατάσα οι κυρίες-κουτσομπόλες του χορευτικού. Με μια λύπηση μας περιεργάζονταν, υποθέσαμε ότι απορούν γιατί είμαστε λεπτές είχαν το βλέμμα του φάε κάτι να βάλεις λίγο κρέας επάνω σου, ποιός θα γυρίσει να σε κοιτάξει;
Για φαγητό μας πήγαν σ ένα άλλο σημείο πήραμε μονοπάτι, ανεβήκαμε βουνό, κατεβήκαμε βουνό και φτάσαμε στο τραπέζι που μας είχαν φτιάξει οι ντόπιες.
Από όλα αυτά, τρωγόταν κυρίως αυτό που έχει την κουτάλα μέσα, ήταν μπανάνα μαγειρεμένη με μοσχαράκι, το κρέας σου έμενε πάνω στις θήκες στα δόντια, αλλά η μπανάνα ήταν υπέροχη.
Τα αβοκάντο κυριολεκτικά τα λουστήκαμε! Πεντανόστιμα και μυρωδάτα τα τρώγαμε συνέχεια.
Αυτό είναι ένα παραδοσιακό σπίτι της φυλής φτιαγμένο έτσι ώστε να διατηρεί τη δροσιά με φυσικό aircondition.
Κάπου εκεί τελείωσαν τα ωραία, μας φόρτωσε να μας πάει στο homestay που θα καταλύαμε.
Το φοβόμουν λίγο όταν το είχα δει στο πρόγραμμα, έχοντας όμως κάνει homestays σε Κούβα και σε Βιετνάμ που ήταν υπέροχες εμπειρίες, σκέφτηκα να είμαι ανοιχτή στον τρόπο ζωής των ντόπιων για μπούμε λίγο ακόμη στη νοοτροπία τους.
Η πραγματικότητα της Αφρικής όμως είναι πολύ διαφορετική.
Μας πήγε σε μια γειτονιά, μέσα σε μια αυλή με ρούχα απλωμένα, εξωτερικά κουζινάκια με μαύρα τεντζερέδια και ασοβάντιστους πάγκους, παιδάκια βρώμικα να παίζουν με τη μύγα να κάνει πάρτι πάνω από τα κεφάλια τους και το κυριότερο πρόσωπα αγέλαστα, βλοσυρά κι αφιλόξενα .
Το τελευταίο ίσως ήταν αυτό που μας σόκαρε περισσότερο.
Η Σκάμι που έχει παρελθόν στον εθελοντισμό στην Κένυα μας είπε αργότερα πως πολλές φορές είναι οι άντρες αυτοί που κάνουν τα κανονίσματα για τους νοικάρηδες, τσεπώνοντας και το αντίστοιχο χρηματικό όφελος ενώ η γυναίκα απλά επιβαρύνεται με την έξτρα λάντζα και τη φροντίδα των ξένων δίχως να βλέπει δεκάρα τσακιστή.
'Ετσι ίσως εξηγείται. Αλλά τα παιδάκια;
'Εβγαλα να τους δώσω κάτι δωράκια που είχα μαζί μου από την Ελλάδα, υλικά ζωγραφικής και πολύχρωμους μαρκαδόρους, τα πήραν και κοίταζαν ανέκφραστα, δε γέλασαν, δεν έδειξαν ούτε χαρά ούτε κάποιο άλλο συναίσθημα.
Μπήκαμε στο ένα σπίτι να δούμε τα δωμάτιά μας.
Χρονοντούλαπο. Προφανώς και δεν περιμέναμε κάτι σύγχρονο, αλλά αυτό;
Τοίχοι γεμάτα σημάδια από έντομα, αίμα και διάφορα άλλα άγνωστα στίγματα, κρεβάτια με στρώματα παμπάλαια και σεντόνια αμφιβόλου καθαριότητας, κουβέρτες δίχως σεντόνιασμα, πετσέτες ούτε για δείγμα και δεν ξεκίνησα καν να σκέφτομαι τι θα μας έδιναν για φαγητό!
This is the twilight zone!
Σαστίσαμε. Αρχικά κοιτάζαμε πως θα γινόταν να βολευτούμε έστω για ένα βράδι. Σύντομα συνειδητοποιήσαμε πως δεν υπήρχε λόγος να το υποστούμε όλο αυτό, ούτε θα πρόσφερε κάτι στο ταξίδι μας.
Μίλησα με τον οδηγό μας, του εξήγησα πως όλο αυτό ήταν πολύ έξω από τα στάνταρ μας και πως έπρεπε να βρεθεί άλλη λύση.
Μου είπε πως θα μπορούσαμε να ρίξουμε μια ματιά στο κατάλυμα που μας είχαν κανονίσει για την επόμενη μέρα κ αν δεν μας άρεσε εκείνο τότε θα ψάχναμε εναλλακτική.
Μετανιώνω που δεν έχω ούτε μια φωτογραφία από το μέρος, αλλά ήταν τέτοιο το σοκ που θέλαμε να φύγουμε μια ώρα αρχύτερα.
Στο αυτοκίνητο πιά όταν βρήκαμε τη λαλιά μας, θυμηθήκαμε τον Εφιάλτη στο δρόμο με τις Λεύκες κι ο Τάσος έκανε την εύστοχη παράφραση.
Καμιά ώρα αργότερα φτάσαμε στο Moshi, μια αφρικανική κωμόπολη των περίπου 200.000 κατοίκων που αποτελεί εφαλτήριο των ορειβατών, το σπίτι ήταν στις παρυφές της πόλης, σε χωματόδρομο με αυθεντικές, όμορφες εικόνες της ζωής στην Αφρική, εκείνες που μας σκλάβωσαν από το πρώτο λεπτό
- YouTube
Το homestay αυτή τη φορά ήταν ένα συγκρότημα από 4 ολοκληρωμένα σπιτάκια ευρύχωρα με βεράντα και υπέροχο κήπο, άνοιγαν μάλιστα για πρώτη φορά!
'Οχι μόνο ήταν όλα κατακαίνουργια αλλά είμασταν οι πρώτοι πελάτες, κάναμε τα εγκαίνια.
Από την κόλαση στο ζενίθ μας πήγαινε.
Μου έδωσαν ένα σπιτάκι μου ολομόναχη και το αγάπησα από την πρώτη ματιά
Ο ιδιοκτήτης έμενε στον πάνω όροφο με την οικογένειά του, μας φρόντιζε διαρκώς, μας κατέβαζε κρύα νεράκια, έστρωναν τα πρωινά, είστε οι πρώτοι μου πελάτες έλεγε, θέλω να πάνε όλα καλά!
Και πήγαν.
Σχεδόν.
Αλλά αυτά θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο....(να κάνω κ ένα teaser)
Μαζεύτηκε όλη η γειτονιά απέξω να δουν τους νεοφερμένους. 'Εβγαλα τα δωράκια για τα πιτσιρίκια και σε λίγο πλάκωσαν κ άλλα.
Είχε πλάκα το μικρούλι στη φωτογραφία. Με κοίταζε φοβισμένο, παίζει να είναι η πρώτη φορά που έβλεπε λευκή ξανθιά στη ζωή του. Πήγα να το αγκαλιάσω κ έβαλε τα κλάματα
Τελειώσαμε τη βραδιά σ ένα εστιατόριο που σέρβιρε φαγητό για δυτικούς σε χρόνους pole pole Αφρικής, αλλά το είχαμε μάθει πια το έργο και ξεκινούσαμε πριν ξελιγωθούμε. Απολαύσαμε τις κρύες μπύρες και επιστρέψαμε σπίτι μέσα από θεοσκότεινους κακοτράχαλους δρόμους, όσο Linus μας διαφώτιζε για το πόσο διεφθαρμένη είναι η κυβέρνησή τους. Πως τσεπώνουν όλα τα λεφτά και δεν τους βάζουν καν φώτα στους δρόμους για πρόσχημα. Μιλούσε οργισμένος και λέει εσείς δεν έχετε τέτοια στη χώρα σας.
Η αλήθεια είναι πως με τα φώτα δεν έχουμε μεγάλο πρόβλημα εμείς. Με κάτι τρένα ζορίζεται η κοινωνία όλη, αλλά τι να σου εξηγούμε και σένα τώρα....
Last edited:
Smaragda53
Member
- Μηνύματα
- 1.085
- Likes
- 2.370
- Επόμενο Ταξίδι
- αχ, μακάρι νάξερα!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Πολυνησία
E σίγουρα δεν ήταν ότι είχατε έλλειψη ρυθμού, ήταν η αμηχανία που αισθανθήκατε με τη fake δισκεδαση, η οποία δυστυχώς έχει επικρατήσει παντου.Ο Εφιάλτης στο δρόμο με τις Μπανανιές
Μια καινούργια περιπέτεια ξεκινούσε το πρωί, τελειώνοντας με την πανίδα, είχε έρθει η ώρα να έρθουμε σε επαφή με τη χλωρίδα της χώρας.
Αυτό το έκανα σκνρηνσοτ από το κινητό για να θυμάμαι που είναι το σπίτι και που ήμουν εγώ
View attachment 490793
Πρωί πρωί ήρθε ο νέος πράκτορας μαζί με τον ξεναγό μας τον Linus.
'Αλλη μορφή κ αυτός.
Με σύστησε λέω ο τάδε. "How's the malaka?" απαντάει. 'Εσπασε ο πάγος μια κ έξω.
Μας φόρτωσαν σ ένα βανάκι παλιό, με αναρτήσεις του θανάτου κ τον κλιματισμό να αγνοείται.
View attachment 490795
Πρώτα θα πηγαίναμε σε μια φυτεία μπανάνας.
Η αλήθεια είναι πως μόλις αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο, η διαδρομή είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Μπήκαμε σε κάτι κατσικόδρομους με αβυσαλέες λακούβες, αριστερά δεξιά πυκνή βλάστηση και ανάμεσα η ζωή στις παράγκες.
Αν δεν προσπαθούσα να κρατηθώ απελπισμένα από τις χειρολαβές, ίσως να είχα κάποια φωτογραφία.
Ωστόσο, η φυτεία της μπανάνας ήταν κάτι ανάλογο.
View attachment 490815
View attachment 490797
View attachment 490798
Ζούγκλα κανονική.
Με μάλωσε γιατί δε φορούσα καπέλο και μου έδωσε ένα μπανανόφυλλο να καλύψω το κεφάλι μου
View attachment 490799
Problem solved.
Η αλήθεια είναι πως ήταν ένας μικρός παράδεισος
View attachment 490800
View attachment 490801
Αφού μάθαμε ό,τι ήταν να μάθουμε για τις μπανάνες, προχωρήσαμε λίγο ακόμη και φτάσαμε σ ένα αγροτόσπιτο όπου όλοι ασχολούνταν με την επεξεργασία του καφέ.
Μαζεύτηκε η οικογένεια, μας εξήγησαν όλη τη διαδικασία συλλογής των κόκκων καθώς και κάθε στάδιο επεξεργασίας.
Αν σας ενοχλεί η τιμή του καφέ, ξανασκεφτείτε το. Παρακολουθήσαμε βήμα βήμα κάθε στάδιο, σε μερικά συμμετείχαμε και μεις, περιμέναμε υπομονετικά να τελειώσει η διαλογή, η οποία μάλιστα γίνεται ακόμη με το χέρι, καβουρδίσαμε τους κόκκους πάνω από τη φωτιά μέχρι να σκουρήνουν κ αφού ολοκληρώθηκαν όλα τα στάδια και μας διαβεβαίωσαν ότι ο καφές είναι καλής ποιότητας, τότε έφεραν ζεστό νερό για να πιούμε ένα καφεδάκι που το είχαμε κερδίσει με την αξία μας.
Η διαλογή
View attachment 490802
View attachment 490803
Γλυκούλης
View attachment 490804
Καβούρντισμα με τις ώρες
View attachment 490805
είχαν ένα στάβλο εκεί!
View attachment 490806
φατσόνι
View attachment 490807
'Εχω ξανακάνει τουρ σε φυτείες καφέ στην Κούβα και ομολογώ ότι το συγκεκριμένο ήταν πολύ ανώτερο, φτιάξαμε τον καφέ από το α ως το ω και στο τέλος μας έδωσαν από ένα σακουλάκι να πάρουμε μαζί μας στην Ελλάδα.
Μετά από αυτό μας πήγαν για γνωριμία με τη φυλή των Chiagga.
Και κει που περπατούσαμε σ ένα ωραίο κατάφυτο μονοπάτι ξαφνικά βλέπουμε καμιά δεκαπενταριά μεταμφιεσμένους να έρχονται προς το μέρος μας με χορό και τραγούδι.
Να αυτά δεν μπορώ!
Αλλά το κάναμε κ αυτό και είπαμε κ ένα τραγούδι (κυριολεκτικά)
Ντε και καλά να χορέψουμε μαζί τους αυτά τα ειδωλολατρικά. Και ξεκίνησε ο διασυρμός.
Επί 5 ολόκληρα λεπτά μας πιλάτευαν! Και τελειωμό δεν είχε. Δεν μας έβλεπαν ότι το πάμε σαν τ αγγούρια; Εκεί αυτοί.
Και δώστου να με πιάνει αναγούλα εμένα από αυτά τα τραγιά που φορούσαν που έβγαζαν τρελή μπόχα, να πηγαίνω δίπλα στη Νατασούλα για να ανακουφιστώ και ξανά ερχόταν και μας χώριζαν και με έβαζαν δίπλα στον τραγοφορεμένο που άπλωνε τη χερούκλα του και κόντευα να λυποθυμήσω από τις αναθυμιάσεις.
Αφού τελείωσε το χορευτικό μαρτύριο ήθελαν να τους δείξουμε έναν ελληνικό χορό, πιάσαμε ένα γαμήλιο χασαποσέρβικο όλοι μαζί, μπουρδούκλωναν τα ποδάρια τους και ήρθε η σειρά μας να γελάσουμε, τώρα είναι καλά ε;;;
Αλλά δεν έχω σχετικό βιντεάκι, αν βρίσκεται σε κανένα συνταξιδιώτη μου, ας κάνει ένα βήμα μπροστά.
Κάναμε και προξενιό στον Τασούλη που του αρέσουν οι τσουπωτές μαυρούλες αλλά δεν τα βρήκαμε στην προίκα
View attachment 490809
Στη συνέχεια μας έδειξαν πως φτιάχνουν μπύρα από μπανάνα, την οποία την έπιναν στο τέλος από ένα δοχείο σε σχήμα...κέρατου, όλοι από το ίδιο δοχείο, υγειονομικός παράδεισος!
Κάποιοι δοκιμάσαμε και κάποιοι σιχασιάρηδες όχι, μια αηδία ήταν έτσι κ αλλιώς, σα ζεστή μπύρα με φλούδες που έπρεπε να τις φτύσεις, τα γράφω και αναγούλιασα ξανά.
Δεν σταμάτησαν να μας κόβουν από πάνω ως κάτω εμένα και τη Νατάσα οι κυρίες-κουτσομπόλες του χορευτικού. Με μια λύπηση μας περιεργάζονταν, υποθέσαμε ότι απορούν γιατί είμαστε λεπτές είχαν το βλέμμα του φάε κάτι να βάλεις λίγο κρέας επάνω σου, ποιός θα γυρίσει να σε κοιτάξει;
View attachment 490808
Για φαγητό μας πήγαν σ ένα άλλο σημείο πήραμε μονοπάτι, ανεβήκαμε βουνό, κατεβήκαμε βουνό και φτάσαμε στο τραπέζι που μας είχαν φτιάξει οι ντόπιες.
View attachment 490810
Από όλα αυτά, τρωγόταν κυρίως αυτό που έχει την κουτάλα μέσα, ήταν μπανάνα μαγειρεμένη με μοσχαράκι, το κρέας σου έμενε πάνω στις θήκες στα δόντια, αλλά η μπανάνα ήταν υπέροχη.
Τα αβοκάντο κυριολεκτικά τα λουστήκαμε! Πεντανόστιμα και μυρωδάτα τα τρώγαμε συνέχεια.
View attachment 490811
Αυτό είναι ένα παραδοσιακό σπίτι της φυλής φτιαγμένο έτσι ώστε να διατηρεί τη δροσιά με φυσικό aircondition.
View attachment 490812
Κάπου εκεί τελείωσαν τα ωραία, μας φόρτωσε να μας πάει στο homestay που θα καταλύαμε.
Το φοβόμουν λίγο όταν το είχα δει στο πρόγραμμα, έχοντας όμως κάνει homestays σε Κούβα και σε Βιετνάμ που ήταν υπέροχες εμπειρίες, σκέφτηκα να είμαι ανοιχτή στον τρόπο ζωής των ντόπιων για μπούμε λίγο ακόμη στη νοοτροπία τους.
Η πραγματικότητα της Αφρικής όμως είναι πολύ διαφορετική.
Μας πήγε σε μια γειτονιά, μέσα σε μια αυλή με ρούχα απλωμένα, εξωτερικά κουζινάκια με μαύρα τεντζερέδια και ασοβάντιστους πάγκους, παιδάκια βρώμικα να παίζουν με τη μύγα να κάνει πάρτι πάνω από τα κεφάλια τους και το κυριότερο πρόσωπα αγέλαστα, βλοσυρά κι αφιλόξενα .
Το τελευταίο ίσως ήταν αυτό που μας σόκαρε περισσότερο.
Η Σκάμι που έχει παρελθόν στον εθελοντισμό στην Κένυα μας είπε αργότερα πως πολλές φορές είναι οι άντρες αυτοί που κάνουν τα κανονίσματα για τους νοικάρηδες, τσεπώνοντας και το αντίστοιχο χρηματικό όφελος ενώ η γυναίκα απλά επιβαρύνεται με την έξτρα λάντζα και τη φροντίδα των ξένων δίχως να βλέπει δεκάρα τσακιστή.
'Ετσι ίσως εξηγείται. Αλλά τα παιδάκια;
'Εβγαλα να τους δώσω κάτι δωράκια που είχα μαζί μου από την Ελλάδα, υλικά ζωγραφικής και πολύχρωμους μαρκαδόρους, τα πήραν και κοίταζαν ανέκφραστα, δε γέλασαν, δεν έδειξαν ούτε χαρά ούτε κάποιο άλλο συναίσθημα.
Μπήκαμε στο ένα σπίτι να δούμε τα δωμάτιά μας.
Χρονοντούλαπο. Προφανώς και δεν περιμέναμε κάτι σύγχρονο, αλλά αυτό;
Τοίχοι γεμάτα σημάδια από έντομα, αίμα και διάφορα άλλα άγνωστα στίγματα, κρεβάτια με στρώματα παμπάλαια και σεντόνια αμφιβόλου καθαριότητας, κουβέρτες δίχως σεντόνιασμα, πετσέτες ούτε για δείγμα και δεν ξεκίνησα καν να σκέφτομαι τι θα μας έδιναν για φαγητό!
This is the twilight zone!
Σαστίσαμε. Αρχικά κοιτάζαμε πως θα γινόταν να βολευτούμε έστω για ένα βράδι. Σύντομα συνειδητοποιήσαμε πως δεν υπήρχε λόγος να το υποστούμε όλο αυτό, ούτε θα πρόσφερε κάτι στο ταξίδι μας.
Μίλησα με τον οδηγό μας, του εξήγησα πως όλο αυτό ήταν πολύ έξω από τα στάνταρ μας και πως έπρεπε να βρεθεί άλλη λύση.
Μου είπε πως θα μπορούσαμε να ρίξουμε μια ματιά στο κατάλυμα που μας είχαν κανονίσει για την επόμενη μέρα κ αν δεν μας άρεσε εκείνο τότε θα ψάχναμε εναλλακτική.
Μετανιώνω που δεν έχω ούτε μια φωτογραφία από το μέρος, αλλά ήταν τέτοιο το σοκ που θέλαμε να φύγουμε μια ώρα αρχύτερα.
Στο αυτοκίνητο πιά όταν βρήκαμε τη λαλιά μας, θυμηθήκαμε τον Εφιάλτη στο δρόμο με τις Λεύκες κι ο Τάσος έκανε την εύστοχη παράφραση.
Καμιά ώρα αργότερα φτάσαμε στο Moshi, μια αφρικανική κωμόπολη των περίπου 200.000 κατοίκων που αποτελεί εφαλτήριο των ορειβατών, το σπίτι ήταν στις παρυφές της πόλης, σε χωματόδρομο με αυθεντικές, όμορφες εικόνες της ζωής στην Αφρική, εκείνες που μας σκλάβωσαν από το πρώτο λεπτό
- YouTube
Το homestay αυτή τη φορά ήταν ένα συγκρότημα από 4 ολοκληρωμένα σπιτάκια ευρύχωρα με βεράντα και υπέροχο κήπο, άνοιγαν μάλιστα για πρώτη φορά!
'Οχι μόνο ήταν όλα κατακαίνουργια αλλά είμασταν οι πρώτοι πελάτες, κάναμε τα εγκαίνια.
Από την κόλαση στο ζενίθ μας πήγαινε.
Μου έδωσαν ένα σπιτάκι μου ολομόναχη και το αγάπησα από την πρώτη ματιά
View attachment 490813
Ο ιδιοκτήτης έμενε στον πάνω όροφο με την οικογένειά του, μας φρόντιζε διαρκώς, μας κατέβαζε κρύα νεράκια, έστρωναν τα πρωινά, είστε οι πρώτοι μου πελάτες έλεγε, θέλω να πάνε όλα καλά!
Και πήγαν.
Σχεδόν.
Αλλά αυτά θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο....(να κάνω κ ένα teaser)
Μαζεύτηκε όλη η γειτονιά απέξω να δουν τους νεοφερμένους. 'Εβγαλα τα δωράκια για τα πιτσιρίκια και σε λίγο πλάκωσαν κ άλλα.
Είχε πλάκα το μικρούλι στη φωτογραφία. Με κοίταζε φοβισμένο, παίζει να είναι η πρώτη φορά που έβλεπε λευκή ξανθιά στη ζωή του. Πήγα να το αγκαλιάσω κ έβαλε τα κλάματα
View attachment 490814
Τελειώσαμε τη βραδιά σ ένα εστιατόριο που σέρβιρε φαγητό για δυτικούς σε χρόνους pole pole Αφρικής, αλλά το είχαμε μάθει πια το έργο και ξεκινούσαμε πριν ξελιγωθούμε. Απολαύσαμε τις κρύες μπύρες και επιστρέψαμε σπίτι μέσα από θεοσκότεινους κακοτράχαλους δρόμους, όσο Linus μας διαφώτιζε για το πόσο διεφθαρμένη είναι η κυβέρνησή τους. Πως τσεπώνουν όλα τα λεφτά και δεν τους βάζουν καν φώτα στους δρόμους για πρόσχημα. Μιλούσε οργισμένος και λέει εσείς δεν έχετε τέτοια στη χώρα σας.
Η αλήθεια είναι πως με τα φώτα δεν έχουμε μεγάλο πρόβλημα εμείς. Με κάτι τρένα ζορίζεται η κοινωνία όλη, αλλά τι να σου εξηγούμε και σένα τώρα....
Περιττό να σου πω πως περιμένω τη συνέχεια της ιστορίας σου κάθε φορά!
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.885
- Likes
- 16.039
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
'Ενα τροπικό δάσος, μια λαϊκή αγορά και στο τέλος το ΚΑΤ Τανζανίας
Το πρωινό μας το πήραμε στον κήπο με μυρωδάτα σπιτικά αβγά, φρέσκα τροπικά φρούτα και τσάι Κεϋλάνης κερασμένο από τον mapou_den_protopige, που μαζί με την ωραιότατη ιστορία του από τη Σρι-Λάνκα θυμήθηκε να μας φέρει κ λίγο από το διάσημο τσάι.
Για σήμερα είχαμε πεζοπορία σ ένα τροπικό δάσος και κάτι ορυζώνες.
Ξεκινήσαμε ποδαράτο μέσα από τις φτωχογειτονιές, σύντομα φτάσαμε σένα κατάφυτο τοπίο και ο οδηγός μας εξήγησε ότι είχαμε μπροστά μας ένα γεμάτο 3ωρο πεζοπορίας.
Το οποίο θα ήταν μια χαρά αν είχε δροσιά. Η ζέστη ήταν όμως εξίσου τροπική, να δούμε πόσο καλά θα πήγαινε κι αυτό.
Το βουκολικό τοπίο ήταν εντυπωσιακό, απολαμβάναμε την οργιώδη βλάστηση και τους ήχους της φύσης.
και μια καρδούλα
φτάσαμε στο δέντρο των ευχών
Ο αστικός μύθος λέει πως όσες στροφές φέρεις γύρω από το δέντρο με τη φορά των δεικτών του ρολογιού, τόσα χρόνια θα ζήσεις. Στη συνέχεια έπρεπε να αγκαλιάσουμε το δέντρο για να νιώσουμε την ενέργεια του και να κάνουμε και καμιά ευχή.
Εγώ μπερδεύτηκα και πήρα μια στροφή ανάποδα, ρώτησα τον οδηγό τι γίνεται τώρα, δεν είναι καλό αυτό μου λέει, μάλλον έχασες χρόνια μπα που να σκάσεις! Πάρτο από την αρχή τώρα κι έκανα μερικές επιπλέον γύρες για να έχω καβάντζα.
Πολύ μεγάλο το δέντρο όμως!
Δυστυχώς οι ευχές δεν έβγαλαν ούτε τη μέρα.
Παραπέρα σημείο έβγαλε από το σάκο κουβερτούλες, τις έστρωσε και μας προσκάλεσε να διαλογιστούμε.
Καθίσαμε άλλοι κάτω, μερικοί ξάπλωσαν, κλείσαμε τα μάτια, ενώ εγώ έκανα το γκουρού.
Κάποτε είχα κάνει κάνει λίγη γιόγκα, ξεσήκωσα μερικά από τα κόλπα της καλής μου γιόγκι της Αλεξάνδρας κι ανέλαβα να καθοδηγώ τους υπόλοιπους.
Στ αγγλικά παρακαλώ, για να καταλαβαίνει ο ξεναγός.
Inhale, exhale, aoooooommmmmmm
Με τη διαφορά ότι η γιόγκι μου, όπως και όλοι όσοι ηγούνται ασκήσεων διαλογισμού έχουν μια φυσική ηρεμία και γλυκές φωνούλες που γαληνεύουν το μέσα σου και βοηθούν στη διαδικασία.
H δική μου αγριοφωνάρα ιδανικά θα ταίριαζε σε μια οποιαδήποτε λαϊκή αγορά όπου πιθανώς να διέπρεπα....για διαλογισμό όμως, όχι δεν κάνω.
Ωστόσο ήταν μια ωραία στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο μπακγκράουντ.
Μετά το δάσος βγήκαμε στο μαγικό τοπίο με τους ορυζώνες
O Bασίλης που είναι επίσης αγρότης κ έχει εμπειρία στα ρύζια ενθουσιάστηκε
Eνθουσιάστηκε μάλιστα τόσο πολύ, που έχασε την ισορροπία του και βούτηξε ολόκληρο το πόδι μέσα σ ένα από τα κανάλια με τη λασπούρα.
Πήγαμε για φαγητό και στο κατόπι ζητήσαμε να μας πάνε σε κάποια αγορά της περιοχής για να ψωνίσουμε μερικά φρούτα-την επόμενη μέρα είχαμε το ταξίδι της επιστροφής, δεν θα ήταν άσχημα να παίρναμε λίγο μάνγκο ακόμη πίσω στο καταχείμωνο.
Εικόνες του δρόμου
Ε ρε κατακαημένη Σαντορίνη που να το φανταζόσουν ότι θα καταντούσες όνομα κομμωτηρίου!
Η λαϊκή αγορά ήταν ό,τι πιο λόκαλ βρήκαμε στο δρόμο μας
άστα θειά, άμα μιλούσα σουαχίλι στην είχα φάει τη μπίζνα!
Το μεσημέρι με τη ζέστη ένας υπνάκος είναι απαραίτητος
Εδώ οι εικόνες σε βιντεάκι
- YouTube
'Οπως πολύ σωστά λέει ο Τάσος, το αξιοθέατο εκεί, είμασταν εμείς. 'Ολοι μας κοιτούσαν, μας μιλούσαν, γίναμε το γεγονός της ημέρας.
Δώσαμε δύο δολάρια και πήραμε ένα ολόκληρο τσαμπί πράσινες μπανάνες και τις μοιραστήκαμε. Με το χειμώνα στην Ελλάδα χρειάστηκε καμιά βδομάδα ακόμη για να κιτρινίσουν και να τρώγονται.
Πήραμε ακόμη μερικά μάνγκο και αβοκάντο και μετά αρχίσαμε τις αηδίες.
Πρώτα βρήκαμε την κατάλληλη νύφη για τον Τάσο
άντε και στα δικά μας!
Μετά η Σκάμυ δοκίμασε την τις δυνατότητές της ως καρπουζού!
Κρυφό ταλέντο.
Μας βάρεσε η ζέστη. Πήγαμε σπίτι για λίγη ξεκούραση. Ο Τάσος δεν ένιωθε καλά.
'Εκανε εμετό, το μάτιαξαν οι λυσσάρες το αγόρι μας.
Το βραδάκι που ήταν το τελευταίο πριν την αναχώρηση, ετοιμαστήκαμε για φαγητό, o Linus υποσχέθηκε να μας πάει σ ένα τοπικό κλαμπ μετά, να ξεσκάσουν λίγο και οι μικρές που είχαν πήξει τόσες μέρες μαζί μας.
Αυτό θα είχε τρελό ενδιαφέρον αφού τίποτα στην περιοχή δεν δυτικό-φερνε.
Ο Τάσος ένιωθε πολύ αδύναμος να ακολουθήσει. 'Εμεινε πίσω να ξεκουραστεί και μας παρήγγειλε μια κόκα κόλα, να ηρεμήσουν τα εντερικά του.
Λένε πως στη ζωή όλα είναι τυχαία. Μια ακολουθία γεγονότων που το ένα οδηγεί το άλλο, το καλό και το κακό είναι μια απλά συγκυρία της στιγμής, δέκατα του δευτερολέπτου που καθορίζουν αν θα συμβεί κάτι ή όχι.
'Ετσι ωραία μας τα έλεγε ο Μπραντ Πητ στο υπέροχο Μπέντζαμιν Μπάτον πριν το ατύχημα της καλής του κι έτσι θα συνέβαινε και με μας.
Στο εστιατόριο παραγγείλαμε έξτρα την κόκα κόλα του Τάσου και ζητήσαμε να μην την ανοίξουν.
Αν είχαν υπακούσει, δεν θα είχε συμβεί τίποτα και η βραδιά μας θα συνεχιζόταν με κέφι και διασκέδαση όπως υπολογίζαμε.
Μας είπαν όμως πως δεν μπορούν να πουλήσουν κάτι που δε θα καταναλωθεί επί τόπου.
Αν είχαμε επιμείνει ίσως να άλλαζαν γνώμη και να μην είχε συμβεί τίποτα.
Δεν το κάναμε.
Απέναντι υπήρχε ένα σούπερ μάρκετ που έμενε ανοιχτό ως αργά. Αν έκλεινε κι αυτό στην ώρα του όπως τ άλλα, δεν θα είχε συμβεί τίποτα.
'Ομως παρέμεινε ανοιχτό.
Αποφασίσαμε να πάμε με τη Νατάσα και τη Σκάμι μήπως βρούμε και τίποτε σνακς.
Υπήρχε ένας μεγάλος κεντρικός δρόμος που έπρεπε να περάσουμε.
Αν η κυβέρνησή τους δεν ήταν τόσο διεφθαρμένη και έβαζε κανονικά φώτα μέσα σ ένα δρόμο στην πόλη, θα βλέπαμε καλά και δεν θα είχε συμβεί τίποτα.
Τα λεφτά όμως κατέληγαν σε ύποπτες τσέπες, τα φώτα δεν μπήκαν ποτέ κι οι λακκούβες στο δρόμο έμοιαζαν με σκιές.
Λίγο πριν το πεζοδρόμιο υπήρχε μια τεράστια λακκούβα, η Νατάσα προχωρούσε μπροστά με την κόρη της και γω από πίσω.
Η λακκούβα έμοιαζε με μια μεγάλη σκιά πάνω στο οδόστρωμα.
Τελευταίο δευτερόλεπτο αντιλήφθηκα ότι δεν είναι σκιά και ίσα που πρόλαβα να φρενάρω.
Η Νατάσα όμως είχε πάρει φόρα κ έτσι έπεσε άτσαλα μέσα, δεν πρόλαβε κανείς να κάνει τίποτα.
Σωριάστηκε στο πεζοδρόμιο σφαδάζοντας από τον πόνο.
'Ετρεξα πίσω στο βανάκι να φωνάξω βοήθεια.
Το πόδι της είχε ήδη πρηστεί, δεν έδειχνε για απλό διάστρεμμα, τη φορτώσαμε όπως όπως στο αυτοκίνητο να βρούμε κάποιο νοσοκομείο.
Στο πρώτο φάγαμε πόρτα γιατί δεν είχαν Ορθοπεδικό. Ο οδηγός μιλούσε συνεχώς στο κινητό, είχαμε ασφάλεια, ζητήσαμε ό,τι καλύτερο υπάρχει. Αν υπάρχει.
Οδηγούσε αρκετή ώρα, στο μεταξύ η Νατασούλα κάπως ηρέμησε από τον πόνο αλλά το πόδι είχε διπλασιαστεί.
Φτάσαμε σ ένα νοσοκομείο σχεδόν τα μεσάνυχτα, δεν είχε κόσμο.
Την πήραν μέσα για ακτίνες και γω βρήκα ευκαιρία να βγάλω φωτογραφίες.
Η ρεσεψιόν
Δεν ήταν όσο χάλια το περίμενα, για να είμαι ειλικρινής πριν μερικές μέρες που χρειάστηκε να πάω στα επείγοντα στον 'Αγιο Δημήτριο στη Θεσσαλονίκη με μια ξεγυρισμένη ψύξη, ήταν λίγο χειρότερα από αυτό της Τανζανίας.
Ο γιατρός ήταν πολύγλωσσος, μας είπε πως κάνουν ό,τι μπορούν με τα μέσα που έχουν.
Αναρωτήθηκα αν λόγω τοποθεσίας έχουν σουξέ με τα κατάγματα, περιέργως είπε πως όχι, έχουν περισσότερα περιστατικά με τη νόσο των ορειβατών διότι πολλοί ανεβαίνουν στα υψόμετρα απότομα.
Η διαφορά σε σχέση με τα δικά μας νοσοκομεία ήταν μπαινοβγαίναμε ελεύθερα μέσα στα εξεταστήρια. Η Νατάσα στο φορείο κ μεις κανονικά μπούγιο τριγύρω της.
Ταξιδιωτικοί Ρομά.
'Υστερα από κανένα δίωρο ήρθε η διάγνωση.
Κάταγμα στο κουτουπιέ. Της έβαλαν γύψο στο πέλμα ενόσω η Νατάσα ήταν σε νευρικό κλονισμό που είχε αφήσει τη δουλειά της στη μέση, ήταν η μόνη που τόσες μέρες έλεγε και ξαναέλεγε πόσα την περίμεναν όταν θα επέστρεφε. Ανατροπή.
'Αντε να την ηρεμήσεις τώρα.
Δεν την έφτανε ο πόνος της, είχε και μας να την τραμπουκίζουμε που πήγε κ έπεσε σε μια κοινή λακκούβα που μπορεί να πέσει ο οποιοσδήποτε, μια ανάσα στο Κιλιμάτζαρο είσαι, μπορούσες και καλύτερα! Ας πούμε στο σκι; όλα τ άκουσε η κακόμοιρη...
Εγώ καθόμουν με τον mapouna_protopaei που του αρέσουν τα off the beaten path. Πάρε λέω ένα οφ δε μπήτεν όλο δικό σου. Ρεπορτάζ από το σύστημα υγείας.
Πληρώσαμε περίπου 60 ευρώ για τις υπηρεσίες τους, πήραμε οδηγίες από το γιατρό για το ταξίδι και γυρίσαμε σπίτι περασμένες δυόμισι. Με κάθε νέα λακκούβα να δοκιμάζει τις αντοχές της Νατάσας.
Αφού τακτοποιήσαμε την τραυματία, καθίσαμε στον κήπο καταναλώνοντας τα ύστερα του Jack Daniels μπας και φύγει η ένταση, η επόμενη μέρα είχε θεωρητικά ξύπνημα από τα χαράματα για να προλάβουμε τις πηγές Κikuletwa λίγο πριν την αναχώρηση.
Στην πράξη, έπρεπε να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα. Η Νατάσα ακόμη έβγαζε άρνηση να πιστέψει αυτό που είχε συμβεί, επέμενε να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα κανονικά.
Δεν της δώσαμε σημασία, ήταν το τελευταίο που μας απασχολούσε.
Το πιο σημαντικό ήταν πως η κακοτυχία συνέβη την τελευταία μέρα, υπήρχαν μερικές πρακτικές δυσκολίες αλλά είχαμε απολαύσει όλο το ταξίδι χωρίς σημαντικά απρόοπτα, απλά έπρεπε να επιστρέψουμε ομαλά, αφού μεταξύ άλλων της είχαν δώσει 48 ώρες για να κάνει έναν αντιτετανικό ορό πίσω στην Ελλάδα, την επόμενη μέρα θα μαθαίναμε όμως πως υπάρχουν συγκεκριμένα πρωτόκολλα για να ταξιδέψεις ως τραυματίας, έτσι η αναχώρηση αντί μια απλή διαδικαστική υπόθεση, μετατράπηκε σε σενάριο για παιχνίδι playstation, την κυριολεκτική πίστα απογείωσης, την προσεγγίζεις αφού πρώτα υπερπηδήσεις τα ανεπάντεχα εμπόδια στις προηγούμενες πίστες.
Συνεχίζεται.....
Το πρωινό μας το πήραμε στον κήπο με μυρωδάτα σπιτικά αβγά, φρέσκα τροπικά φρούτα και τσάι Κεϋλάνης κερασμένο από τον mapou_den_protopige, που μαζί με την ωραιότατη ιστορία του από τη Σρι-Λάνκα θυμήθηκε να μας φέρει κ λίγο από το διάσημο τσάι.
Για σήμερα είχαμε πεζοπορία σ ένα τροπικό δάσος και κάτι ορυζώνες.
Ξεκινήσαμε ποδαράτο μέσα από τις φτωχογειτονιές, σύντομα φτάσαμε σένα κατάφυτο τοπίο και ο οδηγός μας εξήγησε ότι είχαμε μπροστά μας ένα γεμάτο 3ωρο πεζοπορίας.
Το οποίο θα ήταν μια χαρά αν είχε δροσιά. Η ζέστη ήταν όμως εξίσου τροπική, να δούμε πόσο καλά θα πήγαινε κι αυτό.
Το βουκολικό τοπίο ήταν εντυπωσιακό, απολαμβάναμε την οργιώδη βλάστηση και τους ήχους της φύσης.
και μια καρδούλα
φτάσαμε στο δέντρο των ευχών
Ο αστικός μύθος λέει πως όσες στροφές φέρεις γύρω από το δέντρο με τη φορά των δεικτών του ρολογιού, τόσα χρόνια θα ζήσεις. Στη συνέχεια έπρεπε να αγκαλιάσουμε το δέντρο για να νιώσουμε την ενέργεια του και να κάνουμε και καμιά ευχή.
Εγώ μπερδεύτηκα και πήρα μια στροφή ανάποδα, ρώτησα τον οδηγό τι γίνεται τώρα, δεν είναι καλό αυτό μου λέει, μάλλον έχασες χρόνια
μπα που να σκάσεις! Πάρτο από την αρχή τώρα κι έκανα μερικές επιπλέον γύρες για να έχω καβάντζα.
Πολύ μεγάλο το δέντρο όμως!
Δυστυχώς οι ευχές δεν έβγαλαν ούτε τη μέρα.
Παραπέρα σημείο έβγαλε από το σάκο κουβερτούλες, τις έστρωσε και μας προσκάλεσε να διαλογιστούμε.
Καθίσαμε άλλοι κάτω, μερικοί ξάπλωσαν, κλείσαμε τα μάτια, ενώ εγώ έκανα το γκουρού.
Κάποτε είχα κάνει κάνει λίγη γιόγκα, ξεσήκωσα μερικά από τα κόλπα της καλής μου γιόγκι της Αλεξάνδρας κι ανέλαβα να καθοδηγώ τους υπόλοιπους.
Στ αγγλικά παρακαλώ, για να καταλαβαίνει ο ξεναγός.
Inhale, exhale, aoooooommmmmmm
Με τη διαφορά ότι η γιόγκι μου, όπως και όλοι όσοι ηγούνται ασκήσεων διαλογισμού έχουν μια φυσική ηρεμία και γλυκές φωνούλες που γαληνεύουν το μέσα σου και βοηθούν στη διαδικασία.
H δική μου αγριοφωνάρα ιδανικά θα ταίριαζε σε μια οποιαδήποτε λαϊκή αγορά όπου πιθανώς να διέπρεπα....για διαλογισμό όμως, όχι δεν κάνω.
Ωστόσο ήταν μια ωραία στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο μπακγκράουντ.
Μετά το δάσος βγήκαμε στο μαγικό τοπίο με τους ορυζώνες
O Bασίλης που είναι επίσης αγρότης κ έχει εμπειρία στα ρύζια ενθουσιάστηκε
Eνθουσιάστηκε μάλιστα τόσο πολύ, που έχασε την ισορροπία του και βούτηξε ολόκληρο το πόδι μέσα σ ένα από τα κανάλια με τη λασπούρα.
Πήγαμε για φαγητό και στο κατόπι ζητήσαμε να μας πάνε σε κάποια αγορά της περιοχής για να ψωνίσουμε μερικά φρούτα-την επόμενη μέρα είχαμε το ταξίδι της επιστροφής, δεν θα ήταν άσχημα να παίρναμε λίγο μάνγκο ακόμη πίσω στο καταχείμωνο.
Εικόνες του δρόμου
Ε ρε κατακαημένη Σαντορίνη που να το φανταζόσουν ότι θα καταντούσες όνομα κομμωτηρίου!
Η λαϊκή αγορά ήταν ό,τι πιο λόκαλ βρήκαμε στο δρόμο μας
άστα θειά, άμα μιλούσα σουαχίλι στην είχα φάει τη μπίζνα!
Το μεσημέρι με τη ζέστη ένας υπνάκος είναι απαραίτητος
Εδώ οι εικόνες σε βιντεάκι
- YouTube
'Οπως πολύ σωστά λέει ο Τάσος, το αξιοθέατο εκεί, είμασταν εμείς. 'Ολοι μας κοιτούσαν, μας μιλούσαν, γίναμε το γεγονός της ημέρας.
Δώσαμε δύο δολάρια και πήραμε ένα ολόκληρο τσαμπί πράσινες μπανάνες και τις μοιραστήκαμε. Με το χειμώνα στην Ελλάδα χρειάστηκε καμιά βδομάδα ακόμη για να κιτρινίσουν και να τρώγονται.
Πήραμε ακόμη μερικά μάνγκο και αβοκάντο και μετά αρχίσαμε τις αηδίες.
Πρώτα βρήκαμε την κατάλληλη νύφη για τον Τάσο
άντε και στα δικά μας!
Μετά η Σκάμυ δοκίμασε την τις δυνατότητές της ως καρπουζού!
Κρυφό ταλέντο.
Μας βάρεσε η ζέστη. Πήγαμε σπίτι για λίγη ξεκούραση. Ο Τάσος δεν ένιωθε καλά.
'Εκανε εμετό, το μάτιαξαν οι λυσσάρες το αγόρι μας.
Το βραδάκι που ήταν το τελευταίο πριν την αναχώρηση, ετοιμαστήκαμε για φαγητό, o Linus υποσχέθηκε να μας πάει σ ένα τοπικό κλαμπ μετά, να ξεσκάσουν λίγο και οι μικρές που είχαν πήξει τόσες μέρες μαζί μας.
Αυτό θα είχε τρελό ενδιαφέρον αφού τίποτα στην περιοχή δεν δυτικό-φερνε.
Ο Τάσος ένιωθε πολύ αδύναμος να ακολουθήσει. 'Εμεινε πίσω να ξεκουραστεί και μας παρήγγειλε μια κόκα κόλα, να ηρεμήσουν τα εντερικά του.
Λένε πως στη ζωή όλα είναι τυχαία. Μια ακολουθία γεγονότων που το ένα οδηγεί το άλλο, το καλό και το κακό είναι μια απλά συγκυρία της στιγμής, δέκατα του δευτερολέπτου που καθορίζουν αν θα συμβεί κάτι ή όχι.
'Ετσι ωραία μας τα έλεγε ο Μπραντ Πητ στο υπέροχο Μπέντζαμιν Μπάτον πριν το ατύχημα της καλής του κι έτσι θα συνέβαινε και με μας.
Στο εστιατόριο παραγγείλαμε έξτρα την κόκα κόλα του Τάσου και ζητήσαμε να μην την ανοίξουν.
Αν είχαν υπακούσει, δεν θα είχε συμβεί τίποτα και η βραδιά μας θα συνεχιζόταν με κέφι και διασκέδαση όπως υπολογίζαμε.
Μας είπαν όμως πως δεν μπορούν να πουλήσουν κάτι που δε θα καταναλωθεί επί τόπου.
Αν είχαμε επιμείνει ίσως να άλλαζαν γνώμη και να μην είχε συμβεί τίποτα.
Δεν το κάναμε.
Απέναντι υπήρχε ένα σούπερ μάρκετ που έμενε ανοιχτό ως αργά. Αν έκλεινε κι αυτό στην ώρα του όπως τ άλλα, δεν θα είχε συμβεί τίποτα.
'Ομως παρέμεινε ανοιχτό.
Αποφασίσαμε να πάμε με τη Νατάσα και τη Σκάμι μήπως βρούμε και τίποτε σνακς.
Υπήρχε ένας μεγάλος κεντρικός δρόμος που έπρεπε να περάσουμε.
Αν η κυβέρνησή τους δεν ήταν τόσο διεφθαρμένη και έβαζε κανονικά φώτα μέσα σ ένα δρόμο στην πόλη, θα βλέπαμε καλά και δεν θα είχε συμβεί τίποτα.
Τα λεφτά όμως κατέληγαν σε ύποπτες τσέπες, τα φώτα δεν μπήκαν ποτέ κι οι λακκούβες στο δρόμο έμοιαζαν με σκιές.
Λίγο πριν το πεζοδρόμιο υπήρχε μια τεράστια λακκούβα, η Νατάσα προχωρούσε μπροστά με την κόρη της και γω από πίσω.
Η λακκούβα έμοιαζε με μια μεγάλη σκιά πάνω στο οδόστρωμα.
Τελευταίο δευτερόλεπτο αντιλήφθηκα ότι δεν είναι σκιά και ίσα που πρόλαβα να φρενάρω.
Η Νατάσα όμως είχε πάρει φόρα κ έτσι έπεσε άτσαλα μέσα, δεν πρόλαβε κανείς να κάνει τίποτα.
Σωριάστηκε στο πεζοδρόμιο σφαδάζοντας από τον πόνο.
'Ετρεξα πίσω στο βανάκι να φωνάξω βοήθεια.
Το πόδι της είχε ήδη πρηστεί, δεν έδειχνε για απλό διάστρεμμα, τη φορτώσαμε όπως όπως στο αυτοκίνητο να βρούμε κάποιο νοσοκομείο.
Στο πρώτο φάγαμε πόρτα γιατί δεν είχαν Ορθοπεδικό. Ο οδηγός μιλούσε συνεχώς στο κινητό, είχαμε ασφάλεια, ζητήσαμε ό,τι καλύτερο υπάρχει. Αν υπάρχει.
Οδηγούσε αρκετή ώρα, στο μεταξύ η Νατασούλα κάπως ηρέμησε από τον πόνο αλλά το πόδι είχε διπλασιαστεί.
Φτάσαμε σ ένα νοσοκομείο σχεδόν τα μεσάνυχτα, δεν είχε κόσμο.
Την πήραν μέσα για ακτίνες και γω βρήκα ευκαιρία να βγάλω φωτογραφίες.
Η ρεσεψιόν
Δεν ήταν όσο χάλια το περίμενα, για να είμαι ειλικρινής πριν μερικές μέρες που χρειάστηκε να πάω στα επείγοντα στον 'Αγιο Δημήτριο στη Θεσσαλονίκη με μια ξεγυρισμένη ψύξη, ήταν λίγο χειρότερα από αυτό της Τανζανίας.
Ο γιατρός ήταν πολύγλωσσος, μας είπε πως κάνουν ό,τι μπορούν με τα μέσα που έχουν.
Αναρωτήθηκα αν λόγω τοποθεσίας έχουν σουξέ με τα κατάγματα, περιέργως είπε πως όχι, έχουν περισσότερα περιστατικά με τη νόσο των ορειβατών διότι πολλοί ανεβαίνουν στα υψόμετρα απότομα.
Η διαφορά σε σχέση με τα δικά μας νοσοκομεία ήταν μπαινοβγαίναμε ελεύθερα μέσα στα εξεταστήρια. Η Νατάσα στο φορείο κ μεις κανονικά μπούγιο τριγύρω της.
Ταξιδιωτικοί Ρομά.
'Υστερα από κανένα δίωρο ήρθε η διάγνωση.
Κάταγμα στο κουτουπιέ. Της έβαλαν γύψο στο πέλμα ενόσω η Νατάσα ήταν σε νευρικό κλονισμό που είχε αφήσει τη δουλειά της στη μέση, ήταν η μόνη που τόσες μέρες έλεγε και ξαναέλεγε πόσα την περίμεναν όταν θα επέστρεφε. Ανατροπή.
'Αντε να την ηρεμήσεις τώρα.
Δεν την έφτανε ο πόνος της, είχε και μας να την τραμπουκίζουμε που πήγε κ έπεσε σε μια κοινή λακκούβα που μπορεί να πέσει ο οποιοσδήποτε, μια ανάσα στο Κιλιμάτζαρο είσαι, μπορούσες και καλύτερα! Ας πούμε στο σκι; όλα τ άκουσε η κακόμοιρη...
Εγώ καθόμουν με τον mapouna_protopaei που του αρέσουν τα off the beaten path. Πάρε λέω ένα οφ δε μπήτεν όλο δικό σου. Ρεπορτάζ από το σύστημα υγείας.
Πληρώσαμε περίπου 60 ευρώ για τις υπηρεσίες τους, πήραμε οδηγίες από το γιατρό για το ταξίδι και γυρίσαμε σπίτι περασμένες δυόμισι. Με κάθε νέα λακκούβα να δοκιμάζει τις αντοχές της Νατάσας.
Αφού τακτοποιήσαμε την τραυματία, καθίσαμε στον κήπο καταναλώνοντας τα ύστερα του Jack Daniels μπας και φύγει η ένταση, η επόμενη μέρα είχε θεωρητικά ξύπνημα από τα χαράματα για να προλάβουμε τις πηγές Κikuletwa λίγο πριν την αναχώρηση.
Στην πράξη, έπρεπε να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα. Η Νατάσα ακόμη έβγαζε άρνηση να πιστέψει αυτό που είχε συμβεί, επέμενε να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα κανονικά.
Δεν της δώσαμε σημασία, ήταν το τελευταίο που μας απασχολούσε.
Το πιο σημαντικό ήταν πως η κακοτυχία συνέβη την τελευταία μέρα, υπήρχαν μερικές πρακτικές δυσκολίες αλλά είχαμε απολαύσει όλο το ταξίδι χωρίς σημαντικά απρόοπτα, απλά έπρεπε να επιστρέψουμε ομαλά, αφού μεταξύ άλλων της είχαν δώσει 48 ώρες για να κάνει έναν αντιτετανικό ορό πίσω στην Ελλάδα, την επόμενη μέρα θα μαθαίναμε όμως πως υπάρχουν συγκεκριμένα πρωτόκολλα για να ταξιδέψεις ως τραυματίας, έτσι η αναχώρηση αντί μια απλή διαδικαστική υπόθεση, μετατράπηκε σε σενάριο για παιχνίδι playstation, την κυριολεκτική πίστα απογείωσης, την προσεγγίζεις αφού πρώτα υπερπηδήσεις τα ανεπάντεχα εμπόδια στις προηγούμενες πίστες.
Συνεχίζεται.....
Last edited:
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.508
- Likes
- 13.016
Τραγικο αλλα τουλαχιστον εγινε προς το τελος….
Και τι συμπερασμα βγαινει; Για ολα φταει ο Τασος!
Και τι συμπερασμα βγαινει; Για ολα φταει ο Τασος!
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.885
- Likes
- 16.039
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
'Οχι ρε ο καημένος ήδη ένιωθε χάλια, η αλήθεια είναι πως είχαμε περιέργεια να πάμε στο μάρκετ, πιθανότατα θα γινόταν ακόμα κ αν δεν είχε ζητήσει την κόλα.
Εκπομπές Travelstories
