evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.872
- Likes
- 15.946
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Serengeti Park - Inception
Δανείζομαι τον τίτλο από την πασίγνωστη ταινία μήπως και καταφέρω να αποδώσω την όνειρο μέσα στο όνειρο αίσθηση, αυτό που τσιμπιέσαι για να δεις αν είσαι ξύπνιος ή μήπως ακόμη κοιμάσαι κ ονειρεύεσαι.
Εννοείται πως ξύπνησα περδίκι εκείνο το πρωί, γενικά είμασταν σε καλή κατάσταση ως γκρουπ, φορτώσαμε ξανά μανά τα μπαγκάζ και πήραμε το δρόμο.
Η απόσταση που έπρεπε να διανύσουμε μέχρι την είσοδο του πάρκου θα ήταν πάλι κοντά στο 4ωρο, ξεκινήσαμε με κανονική άσφαλτο, μπήκαμε σε χωματόδρομο, περάσαμε ξανά από το Ngorongoro και στο κατόπι στρίψαμε προς μια διαφορετική κατεύθυνση όπου το οδόστρωμα ολοένα και αγρίευε.
Πρώτη στάση σε ένα κέντρο επισκεπτών με αυτό το αισιόδοξο εικαστικό...
και λίγο αργότερα φτάσαμε στην είσοδο του πάρκου
το γλεντάω περιχαρής
όχι ότι οι άλλοι πήγαιναν πίσω
Από δω και πέρα, όλα είναι πιθανά! μας ενημέρωσε ο Okulis και επαληθεύτηκε πολύ γρήγορα όταν επιτέλους φάνηκαν αυτές οι λυγερόκορμες κοπέλες
Είχα ξαναδεί καμηλοπάρδαλη στο ζωολογικό κήπο του Βερολίνου πριν αρκετά χρόνια αλλά φυσικά ποτέ στο φυσικό τους περιβάλλον.
Ο κύριος δρόμος που διασχίζει το Σερενγκέτι είναι ένας αρκετά φαρδύς χωματόδρομος-τον αποκαλούν μάλιστα Highway!
Εκτός από τα αναρίθμητα τζιπ, συναντάς φορτηγά που φροντίζουν για την τροφοδοσία των καταλυμάτων του πάρκου, όπως και δημόσια λεωφορεία που μεταφέρουν το προσωπικό και κάποιους μασάι που ζουν στην περιοχή.
Πιο αυθεντικοί μασάι, δίχως γυαλί καθρέφτη κ wearables
Δεν ξέρω ποιός τον ονόμασε Highway, μάλλον τους μπερδεύει το όνομα και πηγαίνουν όλοι με τις μπάντες. Χαλαρά γκάζωναν στα 80-90 χιλιόμετρα, με αποτέλεσμα να έχει απίστευτη σκόνη και ανελέητο κοπάνημα.
Για καμιά ώρα χτυπιόμασταν σαν τον φραπέ και κατόπιν έστριψε σε μικρότερους δρόμους για να βρούμε τα στέκια των ζώων.
Μπήκαμε σε ξεκάθαρο περιβάλλον σαβάνας, απλώθηκε μπροστά μας η αχανής ανεξίτηλη εικόνα, όλο το σκηνικό των ντοκυμαντέρ του national geographic των παιδικών μας χρόνων.
Ο ανεξάντλητος ορίζοντας, η απεραντοσύνη, οι χαρακτηριστικές ακακίες μα πάνω από όλα η ενέργεια του μέρους, μας καθήλωσαν, τα συναισθήματα ήταν συγκλονιστικά.
Πςςςςς έγραψε η δεσποινίς Βάλια!
Που και που συναντούσαμε κοπάδια ζώων που διέσχιζαν το δρόμο
- YouTube
Εμείς βέβαια μέσα στο αυτοκίνητο τα περνούσαμε φίνα
- YouTube
Boomers 5μερη μας φώναζαν οι μικρές και όχι άδικα.
Ενώ σύντομα υποδεχθήκαμε τα περήφανα λιοντάρια
Τα οποία όλη μέρα τεμπελιάζουν, οι θηλυκές είναι αυτές που φροντίζουν για το φαγητό κ οι αρσενικοί έχουν αναλάβει το ρόλο της προστασίας. Ασχολίαστο.
Ζαβλακωμένα από τη ζέστη
Ρέκλα, όχι αστεία
Είναι πολλά τα λιοντάρια, 'Αρη.
Στη συνέχεια έσκασαν μύτη και τα τσιτάχ
Ο Okulis μας είπε ότι ήταν πεινασμένα.
Μα πως το κατάλαβες; Η κοιλιά τους λέει έχει μπει προς τα μέσα!
Σταματήσαμε κοντά τους, περιμέναμε μήπως περάσει καμιά γαζέλα να παίξει κανένα σπλάτερ, αλλά 20 λεπτά μετά δεν είχαν καμία όρεξη να πάνε να κυνηγήσουν, απλά περίμεναν εκεί μήπως τους έρθει το θήραμα ουρανοκατέβατο.
Ελέφαντες ξανά
ξεκινάμε και πάλι
και κάτι για να εκνευρίσω τη vario
Πολλοί φίλοι με ρώτησαν τι παίζει με τουαλέτα σε τέτοιο μέρος; πάρτε καμιά πάνα καλού κακού
'Οχι εντάξει. Υπάρχουν διάσπαρτα κάποιες εγκαταστάσεις-κέντρα επισκεπτών που έχουν χτιστές τουαλέτες και τραπέζια για να φας, έλα όμως που εμείς θέλαμε πιπί κάπου στο πουθενά σε ένα σημείο παρόμοιο με αυτό της φωτογραφίας.
Τι κάναμε; Οι άντρες κλασσικά πιο εύκολα, οι γυναίκες πήγαμε στα μετόπισθεν του τζιπ ενώ ο Okulis είχε στήσει καραούλι μπροστά να ελέγχει τον ορίζοντα.
Εντάξει είχε τη φάση του.
Ρωτήσαμε αν επιτρέπεται να έχουν καμιά καραμπίνα για ώρα ανάγκης. Μας είπε τα όπλα παντός είδους απαγορεύονται, το μόνο που υπήρχε στο τζιπ ήταν ένα φτυάρι. Για να σκάψεις το λάκο σου ίσως;
Σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε πόσο εξοικειωμένα ήταν τα ζώα με την παρουσία του ανθρώπου.
Λογικό αφού από τη μέρα που γεννιούνται βλέπουν μπροστά τους τα τζιπ και διάφορους ηλίθιους με ένα μαραφέτι στα χέρια να τα κοιτάζουν εκστασιασμένοι.
Δε νιώθουν λέει απειλή από τον άνθρωπο κ επίσης δεν γνωρίζουν αν είναι νόστιμο το κρέας μας, αφού δεν μας έχουν γευτεί ποτέ!
Δεν το χάψαμε, τι θα μπορούσε να μας πει άλλωστε;
Λίγο αργότερα ήρθε το Highlight της ημέρας
Η μητέρα λιονταρίνα παίρνει τον beauty nap της και οι μικροί Σίμπα θηλάζουν και παίζουν μεταξύ τους!
Πόσο γλυκό θέαμα! Μείναμε εκεί για ώρα αμίλητοι και συγκινημένοι να ρουφήξουμε την ανεκτίμητη στιγμή
- YouTube
Είχαμε βλέπετε μαζί τη γενιά που μεγάλωσε με το Βασιλιά των Λιονταριών, οι ατάκες έδιναν κ έπαιρναν μαζί και τα τραγουδάκια.
'Εκανα βιντεοκλήση στα παιδιά μου που έλιωσαν την σχετική βιντεοκασέτα τότε, θυμάμαι τον 3-4 χρονών γιό μου να το βλέπει κάθε μέρα ανελλιπώς και να κλαίει στο τέλος "μαμά πάλι πέθανε ο Μουφάσα!" ο γλυκούλης! Και ξανά την άλλη μέρα από την αρχή με την ελπίδα ότι θα άλλαζε το σενάριο;
Να κάτι τέτοια θυμόμουν εκεί και συγκινήθηκα ακόμη περισσότερο.
να και μια γαζέλα; ιμπάλα;
και άλλες γαζέλες-αντιλόπες διαφόρων ειδών
Με τη λεοπάρδαλη φανήκαμε λιγότερο τυχεροί
Βρήκαμε ένα μωρό πάνω σε δέντρο, ίσα ίσα φαινόταν το τρίχωμά του. Μείναμε εκεί μήπως επιστρέψει η μάνα του, αλλά τζίφος.
Αντ' αυτού πέσαμε πάνω στις αποκρουστικές ύαινες
Ενώ κολλήσαμε και λίγο
- YouTube
Aυτό δε θυμάμαι πως το λένε, αν το αναγνωρίζει κάποιος, ας βοηθήσει
Μια άλλη μεγάλη απορία που είχαμε διαρκώς, ήταν πως στην ευχή προσανατολιζόταν ο Okulis. Ρωτήσαμε αν βάζει gps και μας έδειξε το κεφάλι του. Εδώ λέει είναι το gps!
Οδηγούσε επί 7-8 ώρες σ ένα τοπίο δίχως αρχή και δίχως τέλος, με έναν αχανή ορίζοντα και διάσπαρτα δέντρα, και όμως ήξερε που να πάει, που συχνάζουν τα λιοντάρια, που κρύβονται οι κουκουβάγιες και τόσα άλλα. Ατελείωτο respect και μόνο!
Ξεκίνησε να σουρουπώνει και αντικρύσαμε λίγη μαγεία ακόμη
Η διαμονή είχε κανονιστεί σε ένα κάμπιγκ εντός της σαβάνας.
'Ονειρο μέσα στο όνειρο, τι σας λέω τόση ώρα....
Μας περίμεναν παραταγμένοι, όλο το προσωπικό.
Μασάι με τον ρεσεψιονίστα μέχρι και το μάγειρας να μας χαιρετήσουν.
Μας πρόσφεραν μία ζεστή υγρή πετσέτα για να καθαριστούμε, που έγινε αμέσως καφέ από το χώμα που είχαμε πάνω μας και ένα welcome drink.
Απόψε λέει είστε οι μοναδικοί μας ένοικοι, άντε πάλι με τα πριβέ. Αυτή τη φορά τους πρόλαβα.
"Εγώ το κανόνισα κ αυτό" όχι που θα το άφηνα να πέσει κάτω
Μας έδωσαν αναλυτικές οδηγίες για τη διαμονή. Εφόσον είμασταν μέσα στην καρδιά της σαβάνας χωρίς περίφραξη, ούτε για πλάκα σουλάτσερνες μόνος. Συνοδεία μας πήγαιναν στις σκηνές οι μασάι. Κρατούσαν κάτι δυνατούς φακούς και φώτιζαν τα χόρτα γιατί τα ζώα λέει φοβούνται το φως.
Φτάσαμε στη σκηνή που ήταν υπερπαραγωγή
Ουάου!
Ρωτήσαμε αν τα ζώα είναι ενημερωμένα ότι δεν πρέπει να μπουν μέσα το βράδι την ώρα που κοιμόμαστε
Δεν θα μπουν λέει, η σκηνή είναι μεγαλύτερη από αυτά και φοβούνται. Εσείς να μη βγείτε έξω όμως!
Σιγά μην έβγαινα. Δεν μπαίνει κ δε βγαίνει κανείς, συνεννοηθήκαμε;
Μπάστακα τον είχαμε τον Μασάι απέξω, να πλυθούμε και να μας συνοδέψει για το φαγητό.
Που το σέρβιραν σε μια άλλη ανεξάρτητη τεράστια σκηνή, φάγαμε μια καταπληκτική μελιτζανόσουπα για ορεκτικό και κυρίως πιάτο μοσχαράκι στρογγανώφ, να κι οι γαλλικές κουζίνες στη μέση του πουθενά.
Μετά το φαγητό ρωτήσαμε αν μπορούσαμε να αράξουμε έξω στο σαλονάκι, ο mapounas_protopaos έσερνε μαζί του μια μπουκάλα Jack Daniels από τα duty free και είχε έρθει η ώρα του.
Απολαύσαμε το ποτάκι μας κάτω από τα αναρίθμητα αστέρια, κατάκοποι αλλά με υπερπλήρες το μέσα μας, απλά αφήσαμε τη μελωδία των Toto από το κινητό να μας συνεπάρει και να μας συγκινήσει λίγο ακόμα.
"The wild dogs cry out in the night
As they grow restless longing for some solitary company
I know that I must do what's right
Sure as Kilimanjaro rises like Olympus above the Serengeti
I seek to cure what's deep inside
Frightened of this thing that I've become
t's gonna take a lot to drag me away from you
There's nothin' that a hundred men or more could ever do
I bless the rains down in Africa"
Δανείζομαι τον τίτλο από την πασίγνωστη ταινία μήπως και καταφέρω να αποδώσω την όνειρο μέσα στο όνειρο αίσθηση, αυτό που τσιμπιέσαι για να δεις αν είσαι ξύπνιος ή μήπως ακόμη κοιμάσαι κ ονειρεύεσαι.
Εννοείται πως ξύπνησα περδίκι εκείνο το πρωί, γενικά είμασταν σε καλή κατάσταση ως γκρουπ, φορτώσαμε ξανά μανά τα μπαγκάζ και πήραμε το δρόμο.
Η απόσταση που έπρεπε να διανύσουμε μέχρι την είσοδο του πάρκου θα ήταν πάλι κοντά στο 4ωρο, ξεκινήσαμε με κανονική άσφαλτο, μπήκαμε σε χωματόδρομο, περάσαμε ξανά από το Ngorongoro και στο κατόπι στρίψαμε προς μια διαφορετική κατεύθυνση όπου το οδόστρωμα ολοένα και αγρίευε.
Πρώτη στάση σε ένα κέντρο επισκεπτών με αυτό το αισιόδοξο εικαστικό...
και λίγο αργότερα φτάσαμε στην είσοδο του πάρκου
το γλεντάω περιχαρής
όχι ότι οι άλλοι πήγαιναν πίσω
Από δω και πέρα, όλα είναι πιθανά! μας ενημέρωσε ο Okulis και επαληθεύτηκε πολύ γρήγορα όταν επιτέλους φάνηκαν αυτές οι λυγερόκορμες κοπέλες
Είχα ξαναδεί καμηλοπάρδαλη στο ζωολογικό κήπο του Βερολίνου πριν αρκετά χρόνια αλλά φυσικά ποτέ στο φυσικό τους περιβάλλον.
Ο κύριος δρόμος που διασχίζει το Σερενγκέτι είναι ένας αρκετά φαρδύς χωματόδρομος-τον αποκαλούν μάλιστα Highway!
Εκτός από τα αναρίθμητα τζιπ, συναντάς φορτηγά που φροντίζουν για την τροφοδοσία των καταλυμάτων του πάρκου, όπως και δημόσια λεωφορεία που μεταφέρουν το προσωπικό και κάποιους μασάι που ζουν στην περιοχή.
Πιο αυθεντικοί μασάι, δίχως γυαλί καθρέφτη κ wearables
Δεν ξέρω ποιός τον ονόμασε Highway, μάλλον τους μπερδεύει το όνομα και πηγαίνουν όλοι με τις μπάντες. Χαλαρά γκάζωναν στα 80-90 χιλιόμετρα, με αποτέλεσμα να έχει απίστευτη σκόνη και ανελέητο κοπάνημα.
Για καμιά ώρα χτυπιόμασταν σαν τον φραπέ και κατόπιν έστριψε σε μικρότερους δρόμους για να βρούμε τα στέκια των ζώων.
Μπήκαμε σε ξεκάθαρο περιβάλλον σαβάνας, απλώθηκε μπροστά μας η αχανής ανεξίτηλη εικόνα, όλο το σκηνικό των ντοκυμαντέρ του national geographic των παιδικών μας χρόνων.
Ο ανεξάντλητος ορίζοντας, η απεραντοσύνη, οι χαρακτηριστικές ακακίες μα πάνω από όλα η ενέργεια του μέρους, μας καθήλωσαν, τα συναισθήματα ήταν συγκλονιστικά.
Πςςςςς έγραψε η δεσποινίς Βάλια!
Που και που συναντούσαμε κοπάδια ζώων που διέσχιζαν το δρόμο
- YouTube
Εμείς βέβαια μέσα στο αυτοκίνητο τα περνούσαμε φίνα
- YouTube
Boomers 5μερη μας φώναζαν οι μικρές και όχι άδικα.
Ενώ σύντομα υποδεχθήκαμε τα περήφανα λιοντάρια
Τα οποία όλη μέρα τεμπελιάζουν, οι θηλυκές είναι αυτές που φροντίζουν για το φαγητό κ οι αρσενικοί έχουν αναλάβει το ρόλο της προστασίας. Ασχολίαστο.
Ζαβλακωμένα από τη ζέστη
Ρέκλα, όχι αστεία
Είναι πολλά τα λιοντάρια, 'Αρη.
Στη συνέχεια έσκασαν μύτη και τα τσιτάχ
Ο Okulis μας είπε ότι ήταν πεινασμένα.
Μα πως το κατάλαβες; Η κοιλιά τους λέει έχει μπει προς τα μέσα!
Σταματήσαμε κοντά τους, περιμέναμε μήπως περάσει καμιά γαζέλα να παίξει κανένα σπλάτερ, αλλά 20 λεπτά μετά δεν είχαν καμία όρεξη να πάνε να κυνηγήσουν, απλά περίμεναν εκεί μήπως τους έρθει το θήραμα ουρανοκατέβατο.
Ελέφαντες ξανά
ξεκινάμε και πάλι
και κάτι για να εκνευρίσω τη vario
Πολλοί φίλοι με ρώτησαν τι παίζει με τουαλέτα σε τέτοιο μέρος; πάρτε καμιά πάνα καλού κακού
'Οχι εντάξει. Υπάρχουν διάσπαρτα κάποιες εγκαταστάσεις-κέντρα επισκεπτών που έχουν χτιστές τουαλέτες και τραπέζια για να φας, έλα όμως που εμείς θέλαμε πιπί κάπου στο πουθενά σε ένα σημείο παρόμοιο με αυτό της φωτογραφίας.
Τι κάναμε; Οι άντρες κλασσικά πιο εύκολα, οι γυναίκες πήγαμε στα μετόπισθεν του τζιπ ενώ ο Okulis είχε στήσει καραούλι μπροστά να ελέγχει τον ορίζοντα.
Εντάξει είχε τη φάση του.
Ρωτήσαμε αν επιτρέπεται να έχουν καμιά καραμπίνα για ώρα ανάγκης. Μας είπε τα όπλα παντός είδους απαγορεύονται, το μόνο που υπήρχε στο τζιπ ήταν ένα φτυάρι. Για να σκάψεις το λάκο σου ίσως;
Σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε πόσο εξοικειωμένα ήταν τα ζώα με την παρουσία του ανθρώπου.
Λογικό αφού από τη μέρα που γεννιούνται βλέπουν μπροστά τους τα τζιπ και διάφορους ηλίθιους με ένα μαραφέτι στα χέρια να τα κοιτάζουν εκστασιασμένοι.
Δε νιώθουν λέει απειλή από τον άνθρωπο κ επίσης δεν γνωρίζουν αν είναι νόστιμο το κρέας μας, αφού δεν μας έχουν γευτεί ποτέ!
Δεν το χάψαμε, τι θα μπορούσε να μας πει άλλωστε;
Λίγο αργότερα ήρθε το Highlight της ημέρας
Η μητέρα λιονταρίνα παίρνει τον beauty nap της και οι μικροί Σίμπα θηλάζουν και παίζουν μεταξύ τους!
Πόσο γλυκό θέαμα! Μείναμε εκεί για ώρα αμίλητοι και συγκινημένοι να ρουφήξουμε την ανεκτίμητη στιγμή
- YouTube
Είχαμε βλέπετε μαζί τη γενιά που μεγάλωσε με το Βασιλιά των Λιονταριών, οι ατάκες έδιναν κ έπαιρναν μαζί και τα τραγουδάκια.
'Εκανα βιντεοκλήση στα παιδιά μου που έλιωσαν την σχετική βιντεοκασέτα τότε, θυμάμαι τον 3-4 χρονών γιό μου να το βλέπει κάθε μέρα ανελλιπώς και να κλαίει στο τέλος "μαμά πάλι πέθανε ο Μουφάσα!" ο γλυκούλης! Και ξανά την άλλη μέρα από την αρχή με την ελπίδα ότι θα άλλαζε το σενάριο;
Να κάτι τέτοια θυμόμουν εκεί και συγκινήθηκα ακόμη περισσότερο.
να και μια γαζέλα; ιμπάλα;
και άλλες γαζέλες-αντιλόπες διαφόρων ειδών
Με τη λεοπάρδαλη φανήκαμε λιγότερο τυχεροί
Βρήκαμε ένα μωρό πάνω σε δέντρο, ίσα ίσα φαινόταν το τρίχωμά του. Μείναμε εκεί μήπως επιστρέψει η μάνα του, αλλά τζίφος.
Αντ' αυτού πέσαμε πάνω στις αποκρουστικές ύαινες
Ενώ κολλήσαμε και λίγο
- YouTube
Aυτό δε θυμάμαι πως το λένε, αν το αναγνωρίζει κάποιος, ας βοηθήσει
Μια άλλη μεγάλη απορία που είχαμε διαρκώς, ήταν πως στην ευχή προσανατολιζόταν ο Okulis. Ρωτήσαμε αν βάζει gps και μας έδειξε το κεφάλι του. Εδώ λέει είναι το gps!
Οδηγούσε επί 7-8 ώρες σ ένα τοπίο δίχως αρχή και δίχως τέλος, με έναν αχανή ορίζοντα και διάσπαρτα δέντρα, και όμως ήξερε που να πάει, που συχνάζουν τα λιοντάρια, που κρύβονται οι κουκουβάγιες και τόσα άλλα. Ατελείωτο respect και μόνο!
Ξεκίνησε να σουρουπώνει και αντικρύσαμε λίγη μαγεία ακόμη
Η διαμονή είχε κανονιστεί σε ένα κάμπιγκ εντός της σαβάνας.
'Ονειρο μέσα στο όνειρο, τι σας λέω τόση ώρα....
Μας περίμεναν παραταγμένοι, όλο το προσωπικό.
Μασάι με τον ρεσεψιονίστα μέχρι και το μάγειρας να μας χαιρετήσουν.
Μας πρόσφεραν μία ζεστή υγρή πετσέτα για να καθαριστούμε, που έγινε αμέσως καφέ από το χώμα που είχαμε πάνω μας και ένα welcome drink.
Απόψε λέει είστε οι μοναδικοί μας ένοικοι, άντε πάλι με τα πριβέ. Αυτή τη φορά τους πρόλαβα.
"Εγώ το κανόνισα κ αυτό" όχι που θα το άφηνα να πέσει κάτω
Μας έδωσαν αναλυτικές οδηγίες για τη διαμονή. Εφόσον είμασταν μέσα στην καρδιά της σαβάνας χωρίς περίφραξη, ούτε για πλάκα σουλάτσερνες μόνος. Συνοδεία μας πήγαιναν στις σκηνές οι μασάι. Κρατούσαν κάτι δυνατούς φακούς και φώτιζαν τα χόρτα γιατί τα ζώα λέει φοβούνται το φως.
Φτάσαμε στη σκηνή που ήταν υπερπαραγωγή
Ουάου!
Ρωτήσαμε αν τα ζώα είναι ενημερωμένα ότι δεν πρέπει να μπουν μέσα το βράδι την ώρα που κοιμόμαστε
Δεν θα μπουν λέει, η σκηνή είναι μεγαλύτερη από αυτά και φοβούνται. Εσείς να μη βγείτε έξω όμως!
Σιγά μην έβγαινα. Δεν μπαίνει κ δε βγαίνει κανείς, συνεννοηθήκαμε;
Μπάστακα τον είχαμε τον Μασάι απέξω, να πλυθούμε και να μας συνοδέψει για το φαγητό.
Που το σέρβιραν σε μια άλλη ανεξάρτητη τεράστια σκηνή, φάγαμε μια καταπληκτική μελιτζανόσουπα για ορεκτικό και κυρίως πιάτο μοσχαράκι στρογγανώφ, να κι οι γαλλικές κουζίνες στη μέση του πουθενά.
Μετά το φαγητό ρωτήσαμε αν μπορούσαμε να αράξουμε έξω στο σαλονάκι, ο mapounas_protopaos έσερνε μαζί του μια μπουκάλα Jack Daniels από τα duty free και είχε έρθει η ώρα του.
Απολαύσαμε το ποτάκι μας κάτω από τα αναρίθμητα αστέρια, κατάκοποι αλλά με υπερπλήρες το μέσα μας, απλά αφήσαμε τη μελωδία των Toto από το κινητό να μας συνεπάρει και να μας συγκινήσει λίγο ακόμα.
"The wild dogs cry out in the night
As they grow restless longing for some solitary company
I know that I must do what's right
Sure as Kilimanjaro rises like Olympus above the Serengeti
I seek to cure what's deep inside
Frightened of this thing that I've become
t's gonna take a lot to drag me away from you
There's nothin' that a hundred men or more could ever do
I bless the rains down in Africa"
Attachments
Last edited:
