Ινδία Μπανγκλαντές Οι πέντε από τις επτά αδελφές, μια ξαδέρφη και η Ντάκα

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16: Ο ναός-τούρτα, το υδάτινο παλάτι και το one and only

Το πρωινό ήταν πολύ διαφοροποιημένο σήμερα, αλλά εξίσου νόστιμο, πάλι έφαγα πράγματα που δεν ξέρω καν πώς τα λένε, άλλωστε αυτό είναι κι ένας από τους βασικότερους λόγους για να επισκεφθεί κανείς την Ινδία. Ένα μπράβο το αξίζει το ξενοδοχείο, ποιοτικότατο.

Ο οδηγός που μας βρήκαν δεν είχε πια ούτε βασικές γνώσεις Αγγλικών. Ήταν ένας μεσήλιξ με χρυσά δόντια και μπόι κάτω του 1,50, θυμήθηκα για πάρτη του ένα επεισόδιο από “τα Χρυσά Κορίτσια” όπου διαπιστώνουν πως η γιαγιά παίρνει στα κρυφά στο αμάξι και πάει βόλτες επειδή διαπίστωναν πως έλειπε... ο Χρυσός Οδηγός. Ήταν τόσο κοντή που τον έβαζε στη θέση του οδηγού για να κάθεται πάνω του και να μπορεί να βλέπει. Οριακά κι ο δικός μας οδηγός σήμερα ένα Χρυσό Οδηγό τον ήθελε.

Τέλος πάντων σήμερα βασικά θα πηγαίναμε για δυο στόχους: την Udaipur της Tripura, καμία σχέση με την πολύ πιο διάσημη ομώνυμη πόλη στο Rajastan και το Neermahal. Η μεν πρώτη είναι πόλη με έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα γεμάτη ναούς και προσκυνητές, το δε δεύτερο είναι το μεγαλύτερο υδάτινο παλάτι στην Ινδία. Οι αποστάσεις είναι μικρότερες σήμερα, η μέρα δεν προβλέπεται και πολύ μακρά.

Η Udaipur είναι η παλιά πρωτεύουσα της Tripura. Η σημασία των παλαιών πόλεων στην Ινδία υποδηλώνεται και από το μέγεθος των ρεζερβουάρ τους, και η συγκεκριμένη διαθέτει ένα τεράστιο, απέναντι από το οποίο υπάρχει μια σκάλα που οδηγεί στο διασημότερο ναό της πόλης, τον Tripura Sundari Mandir. Εκ πρώτης όψεως αυτό που αντικρύζεις είναι ένα κτίσμα μάλλον υπερβολικά νέο, μάλλον κιτς βαμμένο (έντονο ροζ) που θυμίζει τεράστια τούρτα γάμου. Τα πλήθη των προσκυνητών πάντως δεν άφηναν αμφιβολίες για το πόσο σημαντικός θεωρείται ο ναός. Πολύς κόσμος που αγόραζε επιτόπου λουλούδια και προσφορές ή τα είχε φέρει από το σπίτι του, έκαναν μια σχετικά πειθαρχημένη σειρά, αλλά όποιος κατάφερνε και πλησίαζε αντιμετώπιζε κάτι ξινισμένους έως αγενέστατους επιστάτες που τους κοιτούσαν με μισό μάτι, τους έκαναν παρατηρήσεις με ύφος και στο τέλος ξεφορτώνονταν τις προσφορές τους μέσα στο ναό με χαρακτηριστική απάθεια κι αδιαφορία. Τεράστιες οι ουρές και δεν επιτρέπεται ούτε στους προσκυνητές να μπουν στο ναό, αλλά ως ψηλότερος μπόρεσα να πλησιάσω και να βγάλω μια φωτογραφία. Δυστυχώς οι αντιμετώπιση των επιστατών αφαιρούσε την όποια εικόνα κατάνυξης, καμία σχέση με το Guwahati.

Λίγο πιο κάτω βρίσκονταν κάποιοι παλαιότεροι ναοί που δε χρησιμοποιούνται πια, χαριτωμένοι αλλά όχι στα επίπεδα αυτών του Sivasagar βεβαίως-βεβαίως του Θεμιστοκλέως. Συνεχίσαμε με το αμάξι εκτός Udaipur πια και ο καλός οδηγός μας πήγε σε ένα “παρεκκλήσι” στη μέση του πουθενά με μια συμπαθή αγελάδα απέξω, ενώ απέναντι υπήρχε άλλο ένα με μια μάλλον επιθετική κατσίκα. Λίγο πιο πέρα, ένα πολύ όμορφο ερειπωμένο παλάτι κέντρισε την προσοχή μας, μέσα υπήρχε ένα ζευγαράκι που ας πούμε ότι ερωτοτροπούσε (δηλαδή της έπιασε το χέρι, νομίζω σε κάποια φάση με την άκρη του ματιού μου τον είδα ξεδιάντροπα να της χαϊδεύει και τα μαλλιά, είναι πια αναίσχυντη η νεολαία στην Ινδία) και ένα άλλο ζευγάρι όπου μια υπέρβαρη ινφλουένσερ είχε βάλει έναν καημένο να την παίρνει φωτογραφίες σε όλες τις πιθανές και απίθανες πόζες, αδιαφορώντας για το ότι υπήρχε κάποια πιθανότητα να θέλουμε κι εμείς να φωτογραφίσουμε το κτίριο. Μας κυνήγησε κι ένας φύλακας για να υπογράψουμε το βιβλίο επισκεπτών και, αδιάκριτος όπως ήμουν, διαπίστωσα πως ο τελευταίος αλλοδαπός σε αυτές τις εσχατιές της Tripura ήταν ένας Βέλγος πριν 17 μέρες, μπράβο του.

Είχε έρθει η ώρα να πάμε στο Neermahal αλλά πέσαμε σε κάποια τελετή γυναικών σε ένα σύμπλεγμα ναών με μια μπάντα που έπαιζε εκκωφαντική μουσική όσο αυτές χόρευαν μες στην τρελή χαρά. Υποψιάζομαι πως επρόκειτο για κάποια κοπέλα που παντρεύεται και η τελετή αποτελεί κάποιου είδους bacholerette πάρτι (λέμε τώρα), αλλά ο καλός μας οδηγός δεν ήξερε Αγγλικά, οπότε με την περιέργεια θα μείνω. Το συγκρότημα θύμιζε Ρομά σε γάμο, τα χορευτικά των κυριών Bollywood αλλά εμείς έπρεπε να συνεχίσουμε και μετά από αρκετές όμορφες εικόνες, από μοναχικούς ψαράδες σε ποτάμια μέχρι εδώλια στις όχθες, φτάσαμε στην προβλήτα απ' όπου παίρνει κανείς τη βάρκα που σε πάει στο υδάτινο παλάτι.

Πληρώσαμε των αντίτιμο των 50 ρουπιών (όσο έκανε και το πάρτι για τον οδηγό μας που θα μας περίμενε υπομονετικά) και κατευθυνθήκαμε προς τη βάρκα που αποδείχθηκε τεράστια, γεμάτη (μόνο) Ινδούς φυσικά και ξεκινήσαμε τη διάσχιση της λίμνης (υποθέτω, μπορεί να είναι και ποτάμι , θα σας γελάσω). Μέσα σε λίγα λεπτά άρχισε να ξεπροβάλλει το υδάτινο παλάτι. Ω ρε τι οπτασία είναι αυτή;;; Ένα τεραστίων διαστάσεων κτίσμα μέσα στη λίμνη, πρφανώς χτισμένο πάνω σε κάποιο νησάκι, κόκκινο χαμηλά και κατάλευκο υψηλότερα να καθρεπτίζεται ανάμεσα σε νούφαρα. Θα το πω αμεσα, απλά, λιτά, δωρικά...βαρουφακίστικα: ΓΟΥΑΟΥ.

Mε το που κατεβήκαμε από τη βάρκα, μαζί με καμιά εκατοστή άλλους επιβάτες, αντί να βγάλω selfies έτρεξα και μπήκα σχεδόν πρώτος στο εσωτερικό του παλατιού, οπότε για κάποια λεπτά το είχα όλο για τον εαυτό μου. Ο Α δυστυχώς ξέχασε να παραδώσει το σωσίβιό του και μέχρι να επιστρέψει για να το παραδώσει έχασε την ευκαιρία να έχει το χώρο people-free όπως τον είχα εγώ. Το μέρος είναι πανέμορφο, αλλά ήταν και άδειο, φαντάζομαι πως πλέον χρησιμοποιείται μόνο για δεξιώσεις, γάμους και άλλα τέτοια events. Γκουγκλάροντας λίγο, έμαθα πως γίνεται ένα φεστιβάλ τον Αύγουστο που περιλαμβάνει και αθλήματα υγρού στίβου και πως το παλάτι ναι μεν ανήκε σε έναν μαχαραγιά της Tripura, αλλά ο ίδιος ζήτησε από βρετανική εταιρεία να αναλάβει την οικοδόμησή του, το 1921.

Κάποιοι επισκέπτες από την Καλκούτα μας πλησίασαν ντροπαλά για να μας ρωτήσουν από πού είμαστε. Πάντα φιλόξενοι, ευγενείς, με χαμόγελο, χωρίς ίχνος απατεωνιάς σε αυτά τα μέρη οι Ινδοί. Γνωρίσαμε κι ένα ζευγαράκι που έβγαζε φωτογραφίες με τη βοήθεια ενός επαγγελματία φωτογράφου, που μας απάντησαν πως έκαναν την προγαμιαία φωτογράφισή τους. Τους ευχηθήκαμε βίον ανθόσπαρτον κι επιστρέψαμε στη βάρκα που άρχισε να ξαναγεμίζει, για την επιστροφή αυτή τη φορά.

Πολύ γεμάτη μέρα, αλλά κάτι έλειπε: μια φαγητάρα, ένα γεύμα επικών διαστάσεων, ένα δείπνο αποχαιρετισμού στον κύριο Α που θα πήγαινε για δουλειά στο Δελχί την επομένη και θα με άφηνε μόνο μου. Στάμπαρα στο google ένα εστιατόριο με παλαβούς αριθμούς: 4.8 αξιολόγηση σε πάνω από τέσσερις χιλιάδες σχόλια είναι αρκετά αξιοπερίεργη επίδοση και οι φωτογραφίες αρκετά πειστικές. Ήταν βέβαια σε μια μάλλον άσχετη τοποθεσία... 26 λεπτά μακριά με το ταξί, αλλά χαλάλι του, ήμασταν και πιο ξεκούραστοι από την προηγούμενη, δε χρειαζόταν να ξυπνήσουμε και νωρίς την επομένη, οπότε είπαμε να το ζήσουμε και να πάμε σε αυτό το “the one and only restaurant & cafe”. To ότι το τρίκυκλο uber μας χρέωσε λιγότερο από ένα ευρώ για διαδρομή σχεδόν μισής ώρας είναι από τα ινδικά θαύματα αυτής της χώρας. Το μέρος είναι εκτός πόλης όντως, η είσοδος θυμίζει μάλλον ταμείο θεάτρου, ο προαύλιος χώρος είχε κάτι περίεργα φωτάκια και πιθανόν κουνούπια, οπότε μπήκαμε στον εσωτερικό χώρο που έμοιαζε παράταιρος, προσεγμένος και κιτς ταυτόχρονα. Έμεινα στο προσεγμένος., άλλωστε δεν ήρθαμε να κάνουμε το Σπύρο Σούλη, να φάμε ήρθαμε. Και φάγαμε: εξαιρετικά κεμπάμπ, ένα απίθανα μαριναρισμένο φιλέτο κοτόπουλο σε πράσινα βότανα, το καλύτερο sizzling κοτόπουλο που έχω φάει ποτέ μου κι ένα απίστευτο glazed χοιρινό. Εκπληκτικό φαγητό, αν μπορούσαμε θα είχαμε φάει και το τραπέζι δηλαδή, κι όλα αυτά για 19€ σύνολο. Ζητήσαμε να δούμε τον ιδιοκτήτη, ένα νέο παιδί μόλις 22 ετών, του δώσαμε συγχαρητήρια, μας εξήγησε το πώς ξεκίνησε, πραγματικά αξιοθαύμαστος, του αφήσαμε και μια εκπάγλου κριτική, λες και τη χρειαζόταν δηλαδή. Για μένα ήταν το δεύτερο καλύτερο γεύμα στο ταξίδι, μετά τα θαύματα του Sky Chef και με μικρή διαφορά μάλιστα. Ινδία σε αγαπώ, και για το φαγητό σου.

 

[Yorgos]

Το ρεζερβουάρ της Udaipur.

O ναός-τούρτα.

Ένας από τους επιστάτες του ναού που συμπεριφέρονταν σε κάτι καημένες γιαγιάκες λες και είναι σκουπίδια.

Και οι παλιοί ναοί.

Στα αριστερά διακρίνεται η αγελάδα.

Επιθετικά κατσικάκια.

Και το εγκαταλελειμένο παλάτι.

Οι κυριούλες που κάτι γιόρταζαν.

Μοναχικός ψαράς.

Φτάνοντας στο Neermahal.

Άδειο το εσωτερικό του.

Αλλά φοβερές εικόνες στο... εξωτερικό του.

Pre-wedding photo shooting.

O ναός της γεύσης.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17: Το Moirang, η λίμνη Loktak, η λάσπη, οι διαδηλώσεις και ο καλός οικοδεσπότης του καταλύματος της κατσαρίδας​

Ήρθε η μέρα που θα χωριζόμασταν. Πετούσαμε πάντως συμβατές ώρες, οπότε πήγαμε μαζί στο αεροδρόμιο, με ένα tuk tuk να αγκομαχάει υπό το βάρος του μπαούλου. Ο Α θα μου έλειπε, το μπαούλο του όχι. Ο Α θα πετούσε για το Νέο Δελχί, εγώ για κάποιο Imphal, την πρωτεύουσα της τέταρτης από τις πέντε αδελφές που θα επισκεπτόμουν, ονόματι Manipur.

Φυσικά στο αεροδρόμιο είχαμε ξανά-μανά τις ίδιες ενοχλητικές διαδικασίες για τα καλώδια και τις πρίζες, μετά αποχαιρετιστήκαμε και μπήκα στο τιγκαρισμένο αεροπλάνο, όντας και πάλι ο μόνος μη Ινδός. Το οποίο έγινε ακόμη εμφανέστερο με την άφιξη στο Imphal, στο αεροδρόμιο του οποίου υπάρχει διαφορετική είσοδος για αλλοδαπούς κι άλλη για Ινδούς: είχα δική μου είσοδο. Ήξερα καλά ότι θα χρειαζόταν να βγάλω επιτόπου κάποια άδεια και για το Manipur αλλά και για τη Nagaland, που μέχρι το πρόσφατο παρελθόν ήταν χρονοβόρες και δύσκολες, αλλά δεν είχα εικόνα του βαθμού δυσκολίας/ευκολίας που είχαν επιφέρει τα νέα μέτρα. Τελικώς με οδήγησαν σε κάποιο γραφειάκι, με έβαλαν να συμπληρώσω κάποιες φόρμες, να δείξω κάποια βασικά δικαιολογητικά, μου έδωσαν ένα αριθμό αδείας που κόλλησαν με ένα αυτοκόλλητο στο διαβατήριό μου, με έβαλαν να υπογράψω και μια υπεύθυνη δήλωση, να βγάλω μια φωτογραφία ένα έγγραφο που θα έπρεπε να επιδεικνύω αν μου ζητηθεί από τις αρχές... κι έφυγα. Αυτό ήταν, μισή ώρα δουλειά.

Αυτό σήμαινε πως θα μπορούσα να επισκεφθώ τη λίμνη Loktak σήμερα κιόλας αν βιαζόμουν. Βγήκα από το αεροδρόμιο, διαπίστωσα πως σε αυτή την επαρχία δε λειουτργεί η uber και βρέθηκα αντιμέτωπος με ταξιτζήδες που ήθελαν 22€ για μια απόσταση που δε φαινόταν να είναι πάνω από 40 χιλιόμετρα. Τους αγνόησα και βγήκα προς τα έξω, εμφανίστηκαν δυο-τρεις άλλοι που είχαν ένα τιμοκατάλογο όπου αναγραφόταν τιμή 18,5€ , κακώς αποφάσισα να μη χάσω άλλο χρόνο ψάχνοντας παραπάνω, με δεδομένο ότι έπρεπε να πάω στο Moirang, να βρω το κατάλυμά μου και να δω πως θα έφτανα στο χάιλάιτ της ημέρας, τη λίμνη Loktak. Εκ των υστέρων θποθέτω πως μια νορμάλ τιμή δε θα έπρεπε να είναι πάνω από 10€.

Η διαδρομή ήταν επίπεδη, με αρκετούς ορυζώνες και πρόσωπα που παρέπεμπαν σε νοτιανατολική Ασία, πράγμα απολύτως λογικό, αφού βρισκόμουν πια πολύ κοντά στη Βιρμανία. O καιρός ήταν γαρ εγγύς, εεε μουντός εννοώ και τα κτίρια δεν είχαν καμία απολύτως χάρη, υπήρχε όμως μια σχετική άπλα, ακόμη μεγαλύτερη από αυτή των υπόλοιπων “αδελφών”, καμία σχέση με τη συνήθη πυκνότητα δόμησης στην Ινδία.

Είχα δυσκολευτεί πολύ να βρω κατάλυμα στο παγκοσμίως άγνωστο Moirang, για το οποίο το μόνο που ήξερα ήταν πως μόλις και μερικές μέρες πριν υπήρχαν αναταραχές. Οι άδειες που απαιτούνται για την περιοχή δεν είναι τυχαίες, ακόμη υπάρχουν αντάρτες, καταπατήσεις δικαιωμάτων και διαδηλώσεις που συχνά είναι βίαιες. Ένα και μοναδικό κατάλυμα είχα βρει online κι επειδή δεν είμαι και πολύ picky, το διάλεξα χωρίς πολλά-πολλά, ειδικά επειδή θα ήμουν μόνος και στην τελική ένα βράδυ θα ήταν όλο κι όλο. Δυσκολεύτηκα πολύ να το βρω διότι είτε το GPS δεν είχε καλό στίγμα ή βρισκόταν μέσα σε κάποιο εντελώς ατημέλητο κτίριο, αν όχι ερειπωμένο. Πήρα τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη κι αποδείχθηκε πως ήταν το δεύτερο: έπρεπε να περάσω από ένα σκοτεινό στενό διάδρομο ανάμεσα σε δυο κτίρια, να υπερπηδήσω τη λάσπη (είχε βρέξει), να περάσω από μια εγκαταλελειμένη οικοδομή και να καταλήξω στο κτίριο όπου βρισκόταν το κατάλυμα. Το οποίο κατάλυμα ήταν ένα ευρύχωρο αλλά βρώμικο δωμάτιο, χωρίς μπάνιο, με ένα τυφλό παράθυρο και μπόλικα έντομα. Ο ευγενέστατος νέος ιδιοκτήτης μου είπε πως άμεσα θα μου έφερνε και μια λάμπα για τις διακοπές ρεύματος (!), μου έδειξε το κοινό ντους που λειτουργούσε με το σύστημα κανάτα και την κοινή τουαλέτα που θα μοιραζόμουν με άλλα πέντε δωμάτια-κουτιά, η οποία ήταν ανυψωμένη τουρκική χέστρα που κάποτε πρέπει να είχε δει καλύτερες ημέρες. Ψιλοχέστηκα -όχι κυριολεκτικά ευτυχώς- εγώ βιαζόμουν να πάω στη λίμνη Loktak, που δεν ήταν και πολύ μακριά αλλά θα σκοτείνιαζε σε τρεις ώρες κι ήθελα να κάνω τη βαρκάδα. Φιλοτιμήθηκε ο ευγενέστατος αυτός άνθρωπος να με πάει με το μηχανάκι του, ενώ πιάσαμε και κουβέντα, αφού το επίπεδο των Αγγλικών είναι πολύ καλό σε αυτό το κομμάτι της χώρας, χάρη κυρίως στους Βαπτιστές ιεραπόστολους και στην πανδαισία τοπικών γλωσσών που καθιστούν τα Αγγλικά lingua franca.

Πρiν φύγουμε αγόρασα και μια ομπρέλα στα 3€ γιατί ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει επικίνδυνα και μιας που είχα και λίγο χρόνο μέχρι να μου φέρει ο άνθρωπος κι ένα “φιδάκι για τα κουνούπια” πήγα απέναντι σε μια λαϊκή αγορά που ήταν πενταβρώμικη, πολύ αυθεντική και στην οποία εργάζονταν μόνο γυναίκες, φαντάστηκα ως μικρή εκδοχή της αντίστοιχης μεγαλύτερης και πολύ πιο διάσημης στο Imphal. Συγκράτησα τις όμορφες, εξωτικές εικόνες που θύμιζαν Βιρμανία και άσχημες και βρώμικες συνθήκες λασπίλας και σκατίλας από τις σβουνιές των αγελάδων, συν τις πρώτες σταγόνες.

Φτάσαμε πολύ γρήγορα στην προβλήτα απ' όπου φεύγουν οι βάρκες, πάνω στη λίμνη. Υπάρχει κι ένα εισιτήριο 10 ρουπιών μόλις για την είσοδο στο χώρο, το οποίο το πλήρωσε αυτός, αποχαιρετώντας με κι εξασφαλίζοντας ότι θα πλήρωνα δίκαιη και όχι “φουσκωμένη” τιμή στη βάρκα. Υπήρχε ελάχιστος κόσμος στην προβλήτα και κατάλαβα πως θα έπρεπε να περιμένω μέχρι να συμπληρωθεί έστω ένας μίνιμουμ αριθμός επιβατών, αφού εγω και 3-4 ντόπιοι δεν αρκούσαμε. Το όλο εγχείρημα φάνηκε ακόμη δυσκολότερο όταν οι μακρινοί κεραυνοί στο βάθος της όχι τόσο υποσχόμενης λίμνης πλησίασαν και στο τέλος μετατράπηκαν σε μια τέλεια καταιγίδα που κατέληξε στον ορισμό των καρεκλοπόδαρων, ευτυχώς υπήρχε ένα παράπηγμα όπου περίμενα υπομονετικά να τελειώσει, παρέα με τους τρεις κυρίους που εισέπρατταν το εισιτήριο για τη βαρκάδα, υποθέτω ως μέλη κάποιου συνεταιρισμού. Τελικώς σταμάτησε η βροχή μετά από περίπου 40 λεπτά, εμφανίστηκε άλλο ένα ζευγαράκι και μας είπαν να επιβιβαστούμε για την τελευταία βαρκάδα της ημέρας.

Για τη λίμνη Loktak ήξερα ελάχιστα πράγματα. Είχα δει μια και μόνο φωτογραφία, και προσπάθησα να μη δω άλλη, από κάτι κύκλους από επιπλέον γκαζόν στο νερό, που υπέθεσα πως είναι κάποια τεχνική ψαρέματος και η εικόνα ήταν πολύ φωτογενής, οπότε αποφάσισα πως θα άξιζε τον κόπο. Αργότερα διάβασα πως οι ντόπιοι έχουν αυτά τα επιπλέοντα “χαλάκια” από γκαζόν, τα βάζουν με τέτοιο τρόπο που να σχηματίζουν μεγάλους κύκλους, στους οποίους εγκλωβίζουν με δίχτυα τα ψάρια της λίμνης και αφού τα καλοταϊσουν τα βγάζουν για να τα πουλήσουν στην τοπική αγορά, όπως γίνεται επί αιώνες. Επίσης διάβασα πως σε κάποια από τα νησάκια που σχηματίζονται όπου είναι πιο πυκνό το γκαζόν υπήρχαν και κάποιες κοινότητες που έμοιαζαν λίγο σε αυτές των Urοs στη Βολιβία και το Περού, οι οποίες μάλλον εξαφανίζονταν και είχαν μείνει κανα-δυο σπιτάκια μόνο, για τουριστικούς λόγους, εξυπηρετώντας τον τοπικό τουρισμό βεβαίως.

Ε, μπήκαμε στη βάρκα και περίμενα να δω κάτι γραφικό. Ο καιρός δε βοηθούσε, αν και το ότι δεν έρχινε καρέκλες ήταν μια ανακούφιση. Κάναμε μια βόλτα, είδαμε κάποιες από τις επιπλέουσες “γιρλάντες”, ένα κτίσμα πάνω σε ένα νησί, 2-3 ψαράδες και... αυτάααααααα. Από ψηλά -όπως ήταν και η φωτογραφία που είχα δει- το θέαμα πρέπει να είναι πιο εντυπωσιακό, αλλά από το την επιφάνεια του νερού, με τον καιρό μουντό και την ορατότητα χαμηλή, θα χαρακτήριζα όλη την επίσκεψη μπούρδα, ή έστω παίρνει τον τίτλο της απογοήτευσης του ταξιδιού. Σα να μην έφτανε αυτό, άρχισε πάλι να βρέχει καταρρακτωδώς, αλλά ευτυχώς σταμάτησε γρήγορα. Η τελική μου εντύπωση ήταν “γι αυτό ήρθα;”.

Βρήκα ένα tuk tuk για την πόλη, αν μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει έτσι το Moirang, και το πρώτο μου μέλημα ήταν να βρω ένα εντομοαπωθητικό γιατί κατάλαβα ότι θα γινόταν η σφαγή του Δράμαλη στο δωμάτιο, αλλά κανένα από τα τρία δεν είχε τέτοιο προϊόν. Αποφάσισα να ξαναπάω στην αγορά να τη δω με την ησυχία μου και όντως είχε μπόλικη γραφικότητα, έστω κι αν η λάσπη και οι μυρωδιές είχαν γίνει ενοχλητικότερες. Κοίταξα να δω αν θα μπορούσα να φάω κάτι, αλλά όλοι φαινόταν να τρώνε κάτι πικρά χόρτα, αποξηραμένα ψάρια με έντονη δυσωδία και κάτι τηγανίλες, ή αραιές σούπες γεμάτες ψαροκόκκαλα. Χμ, είμαι στην Ινδία και δε βρίσκω καν αξιοπρεπές φαγητό. Ποιον κοροϊδεύω; Δεν είμαι ακριβώς στην Ινδία.

Είπα να συμβουλευτώ το φίλο μου το Γούγλη, όπου και πάλι δεν έβρισκα κάτι το εντυπωσιακό, τουλάχιστον εμφανίστηκε ένα καφέ που οι φωτογραφίες το έκαναν να φαίνεται τουλάχιστον αξιοπρεπές, αλλά όταν μπήκα μέσα η εικόνα του φαγητού δεν ήταν της προκοπής, ούτε καν για τα δικά μου μπαρουτοκαπνισμένα στάνταρ. Κάπου εκεί πέρασε μπροστά μου με το μηχανάκι του -ναι, τόσο μικρό είναι το Moirang- ο ιδιοκτήτης του καταλύματός μου, που χωρίς να με ρωτήσει τι έψαχνα μου είπε “θα σου φέρω εγώ τηγανητό ρύζι που έφτιαξα στο σπίτι, καταλαβαίνω ότι το φαγητό στην πόλη μας είναι χάλια. Δεν έχει πολλές επιλογές. Και το δωμάτιο δεν είναι καλό, αλλά ελπίζω να μπορέσεις κοιμηθείς”, μου είπε σε μια έκρηξη ειλικρίνειας και αμέσως αποφάσισα να μην αφήσω κριτική για να μην τον κάψω, άλλωστε οι μόλις τρεις κριτικές που είχε του άφηναν μια βαθμολογία πολύ καλύτερη αυτού που άξιζε και δεν ήθελα να τη χαλάσω. Μου έφερε μια σακουλίτσα με τηγανητό ρύζι που τρωγόταν μια χαρά και μιλήσαμε για λίγα λεπτά, όπου μάλιστα μου έδειξε κι ένα σπίτι που προ ολίγων ημερών είχε ανατιναχθεί από μια ρουκέτα των ανταρτών. Αυτό μου έλειπε, να φάω και καμιά ρουκέτα στο κεφάλι. Τον ευχαρίστησα, ήταν ο ορισμός του καλού host.

Έφαγα στα γρήγορα το φαγητό που τόσο απλόχερα μου είχε προσφέρει ο άνθρωπος κι έκανα μια τελευταία βόλτα στο Moirang, όπου τα μαγαζιά έκλειναν, αλλά η λάσπη παρέμενε, όπως και ενοχλητική βροχή. Φτωχική κωμόπολη θα τη χαρακτήριζα, με ανθρώπους του μόχθου που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα εν μέσω απ' ό,τι φαίνεται, περιοδικών αναταραχών. Επέστρεψα στο δωμάτιο, προσπάθησα να φορτίσω κάπως αλλά η μόνη πρίζα ήταν πολύ ψηλά, τελικώς κατάφερα να κάνω μια πυραμίδα από τραπέζι, καρέκλα και μια κατσαρόλα, στην κορυφή της οποίας έβαλα το κινητό μου ώστε να φορτίσει πριν ξεκινήσει το blackout.

Το κρεβάτι ήταν μάλλον βρώμικι, για την κοινή ντουσιέρα και τουαλέτα ούτε λόγος πλην μιας “κατάθεσης σε ρευστό” αντί για “σκληρό νόμισμα” και σκότωσα με το παπούτσι μου και μια κατσαρίδα, αφήνοντας μια ωραία πατημασιά στον τοίχο. Έκανε και ψυχρούλα, ψιλοσιχαινόμουν τα σεντόνια κι αποφάσισα να ξαπλώσω με τα ρούχα και να γράψω το ημερολόγιό μου. Ήταν αποτυχία η σημερινή μέρα; Ε, επιτυχία δεν την έλεγες, σκέφτηκα, αλλά κάθε νέο μέρος που βλέπεις κάτι σου προσφέρει, κάθε νέα εμπειρία είναι όμορφη, θα υπάρχουν και αποτυχίες, αναλογίστηκα. Στην τελική, πόσοι άνθρωποι έχουν περάσει τη νύχτα τους στο Moirang;

Λίγα λεπτά αργότερα κατάλαβα γιατί κανένας ξένος δε διανυκτερεύει εκεί: οι φωνές αρχικά ήταν μακρινές, αλλά όσο πλησίαζαν έγινε ξεκάθαρο πως πρόκειται για διαδήλωση, με ντουντούκες, συνθήματα και μάλλον θυμωμένο ύφος. Όσο πλησίαζαν τόσο πιο έντονες ήταν και ο θυμός γινόταν όλο και εντονότερος. Με έτρωγε η περιέργεια να βγω και να δω τι γίνεται, αλλά γκουγκλάροντας να δω τι είχε συμβεί τις προηγούμενες ημέρες διάβασα για αιματηρές συγκρούσεις κι επιθέσεις κατά “ξένων”, υποθέτω Βιρμανών, οπότε είπα να περιοριστώ στο ρόλο του αυτήκοου μάρτυρα, άλλωστε στο κτίριο δεν υπήρχε ρεσεψιόν ή κάτι άλλο, αν έμπλεκα πουθενά και με έπαιρναν στο κυνήγι δε θα με βοηθούσε και κανείς. Η πορεία της διαδήλωση ήταν μάλλον κυκλική, αφού φάνηκε να περνάει τρεις φορές από το κτίσμα όπου βρισκόμουν και μετά ξεθύμανε, ίσως και λόγω της νέας μπόρας. Καλά ήμουν εκεί κλεισμένος, έγραψα το ημερολόγιό μου και κοιμήθηκα όσο μπορούσα. Την επόμενη κατάλαβα ότι έπρεπε να είχα διανυκτερεύσει στο Imphal, για πολλούς λόγους. Δεν πειράζει, όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε, παιδί είμαι ακόμη.

 

[Yorgos]

Πρώτες εικόνες στο Moirang, μπροστά από το κατάλυμά μου.

Στο βάθος το γραφείο απ' όπου έφευγαν οι βάρκες.

Θέα από τη βαρκάδα.

Επιστροφή στο Moirang.

H αγορά θα μπορούσε να είναι και καθαρότερη, ήταν όμως πολύ αυθεντική.

Την πόλη δεν την έλεγες και ζάμπλουτη.

Η είσοδος στο κατάλυμά μου.

Οι γαστρονομικές επιλογές δε με συγκλόνισαν κιόλας.

Επιστροφή στο κατάλυμα.

Ντους και χέστρα μαζί.

Το σκότωσα το θεριό.

Τύφλα να χει το ιντερκοντινένταλ.

Μετά έμαθα και το λόγο της διαδήλωσης.

 

[Sam-chal]

Vivere pericolosamente!
Επειδή στο στρατό έχουμε ζήσει ανάλογες συνθήκες αντέχουμε...
Σε ζηλεύω, με την καλή έννοια, που έχεις τη δυνατότητα να ζεις αυτές τις εμπειρίες.