Λείπουν 1-2 κεφάλαια ακόμα, αλλά μέχρι να φύγεις θα τα έχω ανεβάσει.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Χαίρομαι πως μπόρεσα να «θυμίσω» σ’ έναν σχεδόν ντόπιο τα μέρη που έχει αγαπήσει. Οι αναμνήσεις των παιδικών διακοπών στο χωριό είναι ανεξίτηλες. Το ίδιο ισχύει και για μένα και τα παιδικά μου χρόνια στα χωριά της Ναυπάκτου.καταφερα να το διαβασω επιτέλους ολόκληρο.
πήγαινα από μωρό μεχρι το 2002 καθε καλοκαιρι (ειδικα πιο μικροί καθομασταν σχεδον 3 μηνες το καλοκαιρι οσο τα σχολεια ηταν κλειστα εγω κι ο αδερφος μου με γιαγια και παππού κι αλλες 15 μερες το πάσχα).
τρομερές αναμνήσεις και νοσταλγία απο παιδικα-εφηβικα χρονια δεκαετιας 80-90.ουτε κινητα,υπολογιστες ουτε τιποτα.
το μονο που μας ενοιαζε ηταν να παιζουμε με τα ξαδερφια μας και με τα αλλα παιδια του χωριου (Μαντουκάτα) ,από κρυφτό,μέχρι "πολεμο",επιτραπεζια παιχνιδια,να διαβαζουμε κομιξ και φυσικα να παίζουμε ποδόσφαιρο στα χωράφια της γειτόνισσας με δοκάρια 2 πέτρες (πολύ αργότερα ανακαλύψαμε το "γήπεδο" στο σχολείο στα Χαβδατα ενω αρχισαμε να παιζουμε αγώνες και με τα Μονοπολατα και τα Καμιναρατα στα γήπεδα τους), αλλα και μπασκετ στην πλατεία δίπλα στο γραφείο της κοινότητας, με δική μου αυτοσχέδια μπασκετα, που φτιάξαμε με τον πατέρα μου, πίστη αντιγραφή αυτών που πουλούσαν τα καταστήματα.
Τότε δεν είχαμε μυαλό για τίποτα πέρα από παιχνίδι και λιχουδιές. Γιαγιά, παππούς εψηναν στα κάρβουνα άφθονα κρέατα και φυσικά περιμέναμε πώς και πώς να παμε Ληξούρι για παγωτά, καραμέλες και λοιπά σκατολοιδια.
Ούτε Άσσος, ούτε Φισκαρδο, ουτε Σκάλα, ούτε Μελισσανη ούτε τίποτα δε μας ένοιαζε.
Ούτε παραλιες καλά καλά δε μας ενοιαζαν. Σε αυτές άλλωστε πηγαίναμε μόνο οταν έρχονταν οι γονείς μας για 15 μέρες τον Αύγουστο με το αμάξι.
Ξι, Μεγα Λακος οι αγαπημένες μου τότε. Σε λιγο μεγαλύτερη ηλικία οι Πετανοί για να παίξουμε με το κύμα.
Μισούσα τα Λαγκαδακια επειδή ηταν κρύα και, ειχαν βότσαλο αλλά δυστυχώς πηγαίναμε πολύ συχνά επειδή ήταν η πιο κοντινή παραλία σε μας κι επειδή για τους γονείς μας ήταν πιο ξεκούραστα επειδή δεν ειχαν να μας καθαρίζουν από την άμμο. Θυμάμαι τα πιο μεγάλα παιδιά, ειδικά τα ντόπια που ηταν πιο "ψημένα" απο μας τους γεννημένους στην Αθήνα, να βουτάνε από το βράχο συνέχεια.
Στο μεταξύ ο @gkalla αναφέρει παραλιες και μέρη που τα ειχα ξεχασει με τα χρόνια ή που μου εφεραν στο μυαλό αναμνήσεις και ιστορίες από πολύ παλιά που είχα ακούσει από τη μάνα και τη γιαγιά μου.
Αγια Θέκλη και Σκινιας που πήγαινε η μάνα μου δημοτικό οταν μένανε στο παλιό σπίτι που καταστράφηκε από τους συνεχείς σεισμούς, Βουνι, Λογκος, Κοντογεναδα, Κορωνατο με τις καλόγριες για να κάνουμε Πάσχα επειδή οι ζουρλοι στην εκκλησία στο Ληξούρι και στα γειτονικά Φαβατατα κόντεψαν να μας τιναξουν στον αέρα κάποιες χρονιές, Κηπουρια, Λιβάδι που πηγαίναμε να φάμε σε 1 ταβερνα που υπήρχε, ποδαροδρομος 4χλμ για να παμε στα ξαδέρφια μου στα Δελαπορτατα (τότε ηταν χωματοδρομος), παραλιες Κουνοπετρα, Λεπεδα, Ρεμετζο (το οποίο βλέπω έχει άλλο ονομα αλλα εμείς το λέγαμε Ρεμετζο.. Μαλλον λογω ταβέρνας.. Ποιος ξέρει...)
Και ποσα ακομα διάβασα τα οποία δεν ήξερα καν.
δυστυχώς στα τέλη του 90 οι παρέες χαθηκαν, ενηλικιωθηκαμε, οι προτεραιότητες άλλαξαν, τα παιδιά αρχισαν να πηγαίνουν διακοπές αλλού και τα Μαντουκατα εγιναν απίστευτα βαρετά για κάποιον που ηταν 20 χρονών χωρίς αμάξι, χωρίς παρέα διαμενοντας με γιαγιά παππού, οπότε σταματησα να πηγαίνω.
Αν εξαιρέσεις την κηδεία του παππού μου, ουσιαστικά ξαναπήγα 2 μέρες το 2019 (ήμουν Ζάκυνθο και πέρασα απέναντι) και φυσικά το 2021 που πηγα με την κοπέλα μου και κατσαμε 9 μέρες. Είδαμε πολλά, αλλα διαβάζοντας την ιστορία του @gkalla, βλέπω ότι μας ξεφυγαν αρκετά.
Next time.
Συγχαρητήρια για την δουλειά που εκανες
δυστυχως ποτέ δεν ξαναρχονται.
Άσε τώρα την Κεφαλλονιά και στρώσου να τελειώσεις την Ιαπωνία!
