30 χρόνια παραμπαστός… στο Ληξούρι (και στην Κεφαλλονιά)

[gkalla]

Μου φαινεται χλωμο να το πηραν απο την Κεφαλονια...το αντιθετο εγινε.

Έτσι θα είναι, αλλά είπαμε... δεν το λέμε στους Κεφαλλονίτες.

Γενικά πάντως, συνήθειες, γλώσσα, πανηγύρια, και άλλα, έχουν πολλά στοιχεία της Δύσης.
Γι' αυτό εξάλλου στα μέρη μου, τους λένε Φραγκομαθημένους.

 

[Samion]

Έτσι θα είναι, αλλά είπαμε... δεν το λέμε στους Κεφαλλονίτες.

Μην ανησυχεις κ το ξερουν. Οπως ξερουν πολυ καλα τι σημαινει κ το "daghela a me biondina, daghela a me bionda'" που το αναπαραγουν αυτουσιο στην εκδοχη του παραποντζι στα ελληνικα...ρωτησε απλα καποιον που το τραγουδαει τι σημαινει..

 

[gkalla]

Μην ανησυχεις κ το ξερουν.

Οι περισσότεροι δεν το ξέρουν, τουλάχιστον στον δικό μου κύκλο.
Κι εγώ το έμαθα από φίλο μουσικό, με καταγωγή από την Κρήτη...
Δεν έχει πάντως σημασία. Ο χαβαλές και η πλάκα που γίνεται συνήθως όταν η παρέα είναι "εμπνευσμένη" ξεπερνά την "εθνικότητα" του τραγουδιού.

 

[gkalla]

Να προσθέσω 3-4 φωτογραφίες που "ανακάλυψα" στις σημερινές "ανασκαφές"

Λιβάδι

Θαλάσσια Χελώνα στο Λιβάδι

Μίνι ιστιοπλοϊκός όμιλος κοντά στα Λέπεδα

Παιδική "κολυμπήθρα" στα Λέπεδα

 

[gkalla]

Κατω(γ)ή και νότιο τμήμα της Παλλικής

Τα χωριά της χερσονήσου της Παλλικής χωρίζονται σε δυο τμήματα, ανάλογα με το αν είναι σχετικά πεδινά ή ορεινά. Στην πράξη όλα τα χωριά που βρίσκονται στο νότιο μέρος, είναι τα χωριά της Κατωής ενώ τα δυτικά της Ανωής.

Το μεγαλύτερο από αυτά και ένα από τα πιο αναπτυσσόμενα τουριστικά, τα τελευταία χρόνια, είναι τα Χαβδάτα. Αρκετά καταλύματα έχουν ανοίξει την τελευταία πενταετία εξαιτίας της σχετικής εγγύτητας με τις παραλίες του νότου.

Πιο ενδιαφέρον θα έλεγα όμως πως παρουσιάζει το χωριό Μαντζαβινάτα (με το ξεκάθαρα...ελληνικό όνομα) με σημαντική παραγωγή κρασιού αλλά και μούστου που πουλιέται στις γύρω περιοχές την εποχή του τρύγου. Όπως και τα άλλα χωριά της Κατωής και της Ανωής εκμεταλλεύεται τις καλές κλιματολογικές συνθήκες για την καλλιέργεια των ποικιλιών: Βοστιλίδι, Μοσχατέλα, Τσαούσι και Μαυροδάφνη (στην ξηρή της όμως έκδοση). Στα Χαβδάτα και τα Χαβριάτα υπάρχουν και λίγοι αμπελώνες με Ρομπόλα που όμως η παραγωγή τους καταναλώνεται σχεδόν αποκλειστικά από τους παραγωγούς, αν και τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν οινοποιεία με αξιοπρεπή παραγωγή και ποιότητα.
Στα Μαντζαβινάτα γίνεται κάθε χρόνο και η τοπική Γιορτή Κρασιού, εν ήδη πανηγυριού και πάντα συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό επισκεπτών.

Τα πανηγύρια σε όλο το νησί είναι διαφορετικά από αυτό που έχουμε συνηθίσει εμείς οι παλιοελλαδίτες. Η μουσική συνήθως είναι σύγχρονη λαϊκή, με αρκετή ποιότητα όμως, ελάχιστα παραδοσιακή, με κάποιους τοπικούς χορούς όπως ο Μέρμηγκας, ενώ συχνά υπάρχει το στοιχείο της Ιταλικής μουσικής και όπερας. Μια από τις πρώτες μου φορές στο νησί είχα δει αφίσα τοπικού πανηγυριού όπου διαφημιζόταν η συμμετοχή μιας «μέτζο σοπράνο», ενώ στο πανηγύρι του χωριού της γυναίκας μου έχω ακούσει να παίζονται «Τα κύματα του Δουνάβεως»!!! Το δε φαγητό περιορίζεται συνήθως σε σουβλάκια και ρηγανάδες (ψωμί με λάδι, αλάτι ντομάτα και ρίγανη). Αχ κατακαημένη Ρούμελη, με τα σουφλιστά αρνιά σου και τα κοκορέτσια σου… Για χάρη τους αντέχω και τα κλαρίνα (Όχι για πολύ…)
(Το Libro D’oro δεν μπορεί να συνυπάρξει με τα κλαρίνα, ή όπως φαίνεται με ημίψηλο και φράκο δεν χορεύεται ο τσάμικος)

Ένα άλλο χωριό της περιοχής, το Βουνί, ήταν γνωστό για την παραγωγή αλατιού έως και σαράντα περίπου χρόνια. Οι κάτοικοι εκμεταλλευόντουσαν κάποιες πετρώδεις, παραθαλάσσιες περιοχές ανάμεσα στις παραλίες Κουνόπετρα και Βραχυνάρι για να παράγουν αλάτι που κάλυπτε τις ανάγκες της περιοχής.

Σ’ αυτό το νότιο κομμάτι της Παλλικής βρίσκονται και οι παραλίες που έγιναν αρχικά γνωστές στο ευρύτερο κοινό, με γνωστότερη όλων το Ξι.

Το Ξι μαζί με τον Μέγα Λάκκο (ή Μια Λάκκο) ουσιαστικά είναι μια, μεγάλη παραλία, με κοινά φυσικά χαρακτηριστικά όπως η έντονα κόκκινη άμμος με λευκή άγονη μάργα (ή όπως την λένε η ντόπιοι ασκύλακα) ακριβώς από πίσω και ρηχά νερά. Οι θαμώνες όμως κάθε μιας είναι πολύ διαφορετικοί. Το μεν Ξι προσελκύει την νεολαία και τους πιο trendy επισκέπτες, προσφέροντας θαλλάσια σπορ, κεφάτα beach bar με δυνατή pop μουσική και γκλαμουράτα (κυρίως στην τιμή) εστιατόρια με πιο ξεχωριστό (κυρίως όσον αφορά την θέση και την θέα) το «Νήσοι Βαρδιάνοι». Επίσης εδώ συγκεντρώνονται οι πιο μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες της περιοχής (έως και 5άστερο ξενοδοχείο υπάρχει) αλλά και πολλά άλλα καταλύματα δωματίων και διαμερισμάτων.

Ενώ στον Μέγα Λάκκο συγκεντρώνονται κυρίως άνθρωποι που προτιμούν πιο ήσυχες καταστάσεις ενώ η παραλία έχει μεγάλες αποστάσεις με λίγες ομπρέλες και ένα πολύ πιο ήρεμο beach bar που συχνά έχει πιο rock μουσικές. Στην περιοχή, πολύ κοντά στην παραλία (στα 300μ.) βρίσκεται μια πιο παραδοσιακή ταβέρνα με όμορφη αυλή, η Όστρια.

Η πρόσβαση για αυτές τις 2 παραλίες είναι διαφορετική. Για να πάει κανείς στον Μέγα Λάκκο περνά μέσα από το χωριό Σουλλάροι ενώ η πρόσβαση για το Ξι γίνεται μέσα από τα Μαντζαβινάτα.

Στον διπλανό κόλπο βρίσκονται 2 ακόμη παραλίες, η διάσημη Κουνόπετρα και η άσημη Μανιά. Με χαρακτηριστικά παρόμοια με το Ξι συγκεντρώνουν και αυτές ένα σημαντικό αριθμό επισκεπτών ενώ η Κουνόπετρα έχει πια και αρκετά καταλύματα. Ο «μυθικός» βράχος που κουνιέται έχει, κατά δήλωση των ντόπιων, σταματήσει να κουνιέται από το 1953, αλλά και πιο πριν είναι πιο πιθανόν να κουνιόντουσαν οι ίδιοι οι Ληξουργιώτες παρά ο βράχος. Οι ποσότητες του κρασιού που καταναλώνονται στην περιοχή δικαιολογούν μια τέτοια ερμηνεία…

Οι τέσσερεις αυτές παραλίες έχουν απέναντί τους το νησάκι Βαρδιάνοι (1 νησί, με όνομα σε πληθυντικό αριθμό). Στους Βαρδιάνους εκτός της μικρής, ρηχής παραλίας υπάρχουν τα ερείπια της Μονής Υπεραγίας Θεοτόκου Ευαγγελιστρίας, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει χτιστεί πρόχειρα στην ίδια θέση, ένα εκκλησάκι. Σπάνια υπάρχει η δυνατότητα προσέγγισης, μόνο όταν υπάρχει λειτουργία και μόνο με ιδιωτικά μέσα μπορεί κάποιος να το επισκεφτεί. Τα καλοκαίρια το προσεγγίζουν συχνά μικρές θαλαμηγοί και ιστιοπλοϊκά.

Μετά την Κουνόπετρα και το νοτιότερο ακρωτήρι της Παλλικής υπάρχει ακόμη ένα ζευγάρι παραλιών με Δυτικό – Νοτιοδυτικό προσανατολισμό. Ετούτες οι παραλίες είναι σαφώς πιο ήσυχες από όλες τις προηγούμενες αν και τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι τις ανακαλύπτουν. Πρώτη είναι η παραλία Βραχυνάρι, μικρή αλλά πλατιά, αμμώδης, με γκρίζα άμμο και λίγες ομπρέλες. Ακριβώς από πάνω στέκεται το Ρεμέτζο μία ταβέρνα με θέα προς την παραλία και το πέλαγος. Αν και με τις σχετικά πρόσφατες επεκτάσεις και το χτίσιμο αρκετών ενοικιαζόμενων δωματίων έχει χάσει τον παραδοσιακό της χαρακτήρα, διατηρεί ακόμη μια ευρεία επιλογή καλομαγειρεμένων εδεσμάτων και εκλεκτών ψαριών σε σχετικά φυσιολογικό κόστος. Το ηλικιωμένο ζευγάρι ψαράδων που την ίδρυσε, έχει πια παραδώσει την σκυτάλη στα παιδιά, αλλά καθημερινά θα τους δεις σε μια γωνιά να παρακολουθούν και να διορθώνουν όλα τα κακώς κείμενα της ...νεότερης γενιάς.

Από το Βραχυνάρι, κοιτώντας δυτικά, βλέπει κανείς την δεύτερη παραλία, τα Βάτσα.

Μέχρι σχετικά πρόσφατα ήταν μια παραλία απομονωμένη και απεριποίητη, με πολλά φύκια ξεβρασμένα στην μικρή της αμμουδιά. Σήμερα πια έχει βελτιωθεί και σε συνδυασμό με το μικρό ποταμάκι που βρίσκεται στο ένα άκρο της προσελκύει αρκετούς επισκέπτες. Μπορεί κανείς να διασχίσει το ποταμάκι με την πλωτή εξέδρα αλλά και να ανέβει προς τα επάνω περπατώντας στο πλάι του για να συναντήσει την μικρή εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Και εδώ υπάρχουν 2 ταβερνάκια και αρκετά καταλύματα χωρίς όμως να δημιουργείται το αδιαχώρητο στην παραλία.

Η τελευταία παραλία την νότιας περιοχής βρίσκεται ακόμη πιο δυτικά, σε μια περιοχή που γίνεται ακόμη πιο άγονη και πετρώδης. Τα Λαγκαδάκια είναι η μόνη νότια παραλία με βότσαλο και με συνήθως δροσερά έως παγωμένα νερά . Υπάρχει και δεύτερη μικρότερη παραλία ακριβώς δίπλα, που όμως είναι προσβάσιμη μόνο με τα πόδια μέσω ενός σύντομου μονοπατιού. Άγνωστο γιατί, ήταν η παραλία που συμπαθούσαν και επέλεγαν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία κάτοικοι της περιοχής, τουλάχιστον τα παλιότερα χρόνια. Πάντως, εγώ προσωπικά, τις ελάχιστες φορές που βρέθηκα εκεί, δεν αισθάνθηκα καμιά διάθεση να κολυμπήσω. Αλλά φυσικά, περί ορέξεως…

Τελευταίο σημείο με ενδιαφέρον στην περιοχή, στη νοτιοδυτικότερη άκρη της Κεφαλλονιάς είναι ο Φάρος στον Γερογόμπο. Ένας φάρος καλοδιατηρημένος και έως τα σήμερα επανδρωμένος, που στέκεται σ’ αυτή την άγονη άκρη του νησιού αγναντεύοντας το πέλαγο. Πολλοί επιλέγουν αυτή την θέση για να δουν ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, με τον ήλιο να πέφτει μέσα στην θάλασσα.

 

[gkalla]

Ανω(γ)ή και δυτικό τμήμα της Παλλικής

Φεύγοντας από την περιοχή του Γερογόμπου και κινούμενοι προς τα βόρεια το σκηνικό αλλάζει άρδην. Από τα άνυδρα και σχεδόν γυμνά τοπία της νοτιοδυτικής περιοχής που τα κατοικούν κυρίως κοπάδια γιδιών, περνάς ξαφνικά στο δυτικό κομμάτι με την πυκνή βλάστηση και τις δασωμένες απότομες πλαγιές γεμάτες με κυπαρίσσια.

Το πρώτο πράγμα που συναντάς είναι το μοναστήρι των Κηπουραίων (Κηπουριών το ακούς πιο συχνά). Στημένο 100 μ. πάνω από την θάλασσα, στην απόκρημνη ακτογραμμή της περιοχής, ατενίζει το πέλαγο, χαρίζοντας στον επισκέπτη του θέα ιδιαίτερης ομορφιάς.

Ιδρύθηκε το 1759 και είναι αφιερωμένο στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Το τέμπλο της εκκλησίας είναι ξεχωριστής ομορφιάς ενώ υπάρχει στον ναό η εικόνα της Αγίας Παρασκευής, το μοναδικό ίσως κειμήλιο που σώζεται από την γειτονική, κατεστραμμένη πια ολοσχερώς, Μονή Ταφιού.

Η μονή στο πέρασμα των χρόνων έχει καταστραφεί πολλές φορές, κυρίως από σεισμούς, αλλά και από άλλα φυσικά φαινόμενα ή μη. Έχει μάλιστα βομβαρδιστεί, στην διάρκεια του 1ου Παγκόσμιου Πολέμου, από γαλλικό πολεμικό πλοίο, το οποίο βλέποντας μόνο την καπνοδόχο της μονής από το πέλαγος, την πέρασε για εχθρικό πλοίο. Μετά τις σοβαρές καταστροφές του σεισμού του ’53 το μοναστήρι πήρε την σημερινή του μορφή κυρίως την δεκαετία του ’90, χάρις στις άοκνες προσπάθειες του μοναδικού μοναχού Ευσέβιου που έζησε εκεί έως το 2014. Δεν ήταν λίγες οι φορές που επισκεπτόμενοι το μοναστήρι τον βλέπαμε να χτίζει, να ρίχνει μπετά ή να περιποιείται τα αμπέλια και τα κτήματα της μονής ολομόναχος. Διέκοπτε μόνο για να μας φτιάξει ένα καφεδάκι και να αλλάξει μαζί μας δυο κουβέντες που, ιδίως τους χειμερινούς μήνες, του έλειπαν πολύ. Χάρις στις δικές του προσπάθειες επισκευάστηκαν όλα σχεδόν τα κτίρια του μοναστηριού που για χρόνια φιλοξενούσαν πολλές εκδηλώσεις (γλέντια, θρησκευτικές γιορτές, γάμους, βαπτίσεις κλπ.), ενώ στους κοιτώνες του μπορούσαν να διανυκτερεύσουν όσοι ήθελαν.

Καθώς η θέση της μονής είναι ιδανική πολλοί Έλληνες και ξένοι τουρίστες έρχονταν για να δουν εκεί το ηλιοβασίλεμα. Σήμερα όμως - και μετά από τις ζημιές του τελευταίου σεισμού αλλά και το πέρασμα της καταιγίδας Ιανός - έχουν κατολισθήσει μερικώς τα προνομιακά του μπαλκόνια και μέρος της μαγείας έχει χαθεί.

Όμως η μικρή πεζοπορική διαδρομή, που ξεκινά από την πόρτα της μονής και καταλήγει στο ακρωτήρι της Σχίζας, έχει διατηρηθεί και είναι προσβάσιμη για όσους είναι fun του αθλήματος.

Συνεχίζοντας την διαδρομή προς τα βόρεια, πολύ κοντά στα Κηπούρια, υπάρχει μια παράκαμψη για την παραλία Πλατιά Άμμος. Ο σύντομος χωματόδρομος (συνήθως σε κακή κατάσταση) οδηγεί σ’ ένα πλάτωμα που χρησιμεύει σαν πάρκινγκ αλλά και σημείο παρατήρησης και φωτογράφισης. Από κάτω ξεδιπλώνεται μια καταπληκτική μεγάλη παραλία, από τις ωραιότερες που έχω δει.

Εκεί ξεκινά το μονοπάτι που οδηγεί στην παραλία. Αρχικά βατό, με σκαλάκια και παραπέτο, στην συνέχεια όμως δύσκολο και αρκετά επικίνδυνο καθώς ο σεισμός του 2014 (τι έκπληξη!) παρέσυρε την υπόλοιπη διαδρομή.

Παρόλη την επικινδυνότητα του, αρκετοί επισκέπτες (κυρίως Ιταλοί που την προτιμούν φανατικά αλλά και Έλληνες, συνήθως νεαρής ηλικίας) επιλέγουν να κατέβουν μέχρι την παραλία, ενώ τα τελευταία χρόνια υπάρχει και τουριστική σύνδεση με πλοιάριο από το Ληξούρι.

Για να συμπληρωθεί η απόλαυση, πάνω από την παραλία, στο κεντρικό δρόμο, υπάρχει και η ταβέρνα του Στάθη. Αν καταφέρεις να επιστρέψεις από την παραλία σώος και αβλαβής, πηγαίνεις εκεί να το γιορτάσεις, σ’ ένα μέρος αποκομμένο τελείως από τον πολιτισμό αλλά με μια θέα στο Ιόνιο, μαγική.

Μετά από μια πολύ όμορφη διαδρομή στο πλάι της δασωμένης αυτής περιοχής με φόντο το απέραντο γαλάζιο (ώρες - ώρες νιώθεις πως είσαι σε αεροπλάνο), φτάνεις στο πρώτο χωριό της δυτικής διαδρομής, τα Καμιναράτα. Είναι ένα μικρό χωριό, στην ψηλότερη κορυφή των λόφων του Ληξουριού, στα 420 μ. υψόμετρο. Χτισμένο κυρίως προς το εσωτερικό του νησιού έχει όμορφη θέα και από τις δυο πλευρές, ενώ οι ντόπιοι το αποκαλούν «μπαλκόνι» της Παλλικής. Το ταβερνάκι του χωριού, με το όνομα Ανατολή, αγναντεύει προς το Ληξούρι και είναι μια καλή επιλογή για παραδοσιακούς μεζέδες.

Το επόμενη χωριό στην διαδρομή είναι …δυο! Πρώτα συναντάς την ταμπέλα Ρίφι και κάπου στην μέση του χωριού, στην μεσοτοιχία 2 σπιτιών, την ταμπέλα Δαμουλιανάτα. Να εξηγήσω για να μην σας μπερδέψω. Συχνά στην Κεφαλλονιά τα όρια των χωριών είναι δυσδιάκριτα. Πολλά χωριά του νησιού, πως σε οποιονδήποτε επισκέπτη θα φαινόταν ότι είναι ένα, οι ντόπιοι τα χωρίζουν στα 2 και σε σπάνιες περιπτώσεις στα 3. Εκεί που στην υπόλοιπη Ελλάδα θα ήταν γειτονιές του ίδιου χωριού, εδώ είναι άλλο χωριό. Και μάλιστα με έχθρες και έντονες διαφωνίες.

Η περίπτωση του Ριφίου και των Δαμουλιανάτων όμως, έχω την αίσθηση πως, είναι η πιο έντονη. Φίλος από τα Δαμουλιανάτα, με μητέρα και σύζυγο από το Ρίφι, τους «χρεώνει» όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Να φανταστείτε πως ισχυριζόταν πως ο προηγούμενος σκύλος του, ο Ρότσα (Παναθηναϊκός γαρ), γαύγιζε μόνο τους Πασοκατζήδες και τους Ριφιώτες (ή όπως προσβλητικά τους προσφωνεί: Ρουφιώτες). Ο τωρινός του σκύλος, ονόματι Ραούλ (από τον Ραούλ Κάστρο), ακόμα δεν τους ξεχωρίζει και κάνει χαρές σε όλους. Τα 2 χωριά έχουν διαφορετική πλατεία, διαφορετική ταβέρνα, διαφορετική εκκλησία, άλλο παπά, ξεχωριστή κοινότητα και γενικά κάνουν ότι μπορούν για μην έχουν πολλές σχέσεις.

Για να πάρω πάντως θέση, θα ομολογήσω πως η πλατεία των Δαμουλιανάτων, καθώς και η θέση του χωριού είναι καλύτερη από τις αντίστοιχες του Ριφίου. Από την πλατεία του χωριού (την επονομαζόμενη και ως πλαγιά) αλλά και από την περιοχή Μύλοι, η θέα στο Ιόνιο και στο Ηλιοβασίλεμα είναι φοβερή. Αυτό βέβαια αν το επιτρέψει το πούσι που συνηθίζει να «επισκέπτεται» όλη αυτή την δυτική πλευρά τακτικά. Ακόμη όμως και το ίδιο το πούσι μπορεί να γίνει εντυπωσιακό αξιοθέατο, ιδίως την ώρα που ξεκινά να ανεβαίνει από την θάλασσα προς τα ορεινά.

Όσον αφορά δε την ταβέρνα «Λαδόκολα στην πλαγιά» να αναφέρω πως είναι για τα τελευταία χρόνια το νούμερο 1 στις κριτικές του Trip Advisor για όλο το νησί της Κεφαλλονιάς, εξαιτίας του φαγητού της, της θέας της αλλά κυρίως της εξυπηρέτησης και της διάθεσης της οικογένειας που την λειτουργεί. Η ταβέρνα «Ατσούπι» του Ριφίου, είναι κι αυτή συμπαθής (επειδή ο ιδιοκτήτης της είναι από τα Δαμουλιανάτα )

Άλλο ωραίο σημείο των Δαμουλιανάτων είναι η βασική εκκλησία του χωριού, που βρίσκεται λίγο πιο έξω, στην περιοχή Βουνό. Εκκλησία με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, που ενσωματώνει ακόμη και ορισμένα δωρικά χαρακτηριστικά.

Ο δρόμος που διασχίζει το χωριό καταλήγει μετά από περίπου 4,5 χμ. στην παραλία Αγία Ελένη (την βασίλισσα των παραλιών κατά τους ντόπιους). Η μικρή αυτή βοτσαλωτή παραλία βρίσκεται στην άκρη του κόλπου των Πετανών, χωρίς όμως δυνατότητα απ’ ευθείας σύνδεσης με την κεντρική, μεγάλη παραλία. Στέκι κυρίως των χωριανών, τα τελευταία χρόνια έχει ανακαλυφθεί από τους Έλληνες και ξένους τουρίστες, προς απογοήτευση των ντόπιων.

Στην διαδρομή από το χωριό για την παραλία μπορείς να δεις από μακριά, στις παρυφές του μικρού κάμπου, το αρχοντικό των Λοβέρδων, μιας οικογενείας με πιθανή ιταλική καταγωγή (κατά άλλους βυζαντινή) που κάποτε κατείχε όλες τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις της περιοχής.

Να προσθέσω επίσης πως ανάμεσα στα Κηπούρια και στον κόλπο των Πετανών, σε όλο το μήκος της απόκρημνης ακτής, υπάρχουν αρκετές παραλίες, οι περισσότερες ανώνυμες, προσβάσιμες μόνο από την θάλασσα. Αν κάποιος έχει στη διάθεση του κάποιο σκάφος ή ιστιοπλοϊκό μπορεί να τις απολαύσει ολομόναχος.

Φεύγοντας από τα Δαμουλιανάτα και το Ρίφι ο δρόμος σε οδηγεί αναγκαστικά προς το εσωτερικό της χερσονήσου, σε περιοχές πιο ήμερες και προστατευμένες. Τα χωριά εδώ είναι περισσότερα και οι καλλιεργημένες εκτάσεις επίσης.

Συναντάς τα Παρισάτα, ένα μικρό χωριό, που όπως υποδηλώνει το όνομά του είναι γεμάτο κυπαρίσσια. Πολλοί καταγόμενοι από εδώ φέρουν το επώνυμο Παρίσης ενισχύοντας την πεποίθηση της γαλλικής φινέτσας της περιοχής. Μέσα στο κυπαρισσώνα της περιοχής υπάρχει και ένα πολύ προσεγμένο κατάλυμα, πολύ όμορφα προσαρμοσμένο στο τοπίο. Λίγο πιο χαμηλά βρίσκεται το χωριό Μονοπολάτα με τους κατοίκους του να αποκαλούνται από τους γείτονές τους με το όνομα κουκουβάγιες, ενώ σχετικά κοντά υπάρχει ακόμη ένα μικρότερο χωριό, τα Δεματορά, με όμορφα, παλιά σπίτια, αν και έχουν εμφανή τα σημάδια της παρακμής.

Βορειότερα, γύρω από έναν εσωτερικό κάμπο και περιμετρικά του υπάρχει ακόμη μια σειρά από χωριά. Από την μια πλευρά, τα Καλάτα με τα ωραία του κρασιά (κυρίως βοστιλίδι και μαυροδάφνη), ο Σκινιάς (ή Σκινέας πιο επίσημα) και τα Βλυχάτα.

Από την άλλη συναντάς αρχικά την Αγία Θέκλη το βασικότερο και μεγαλύτερο χωριό της Ανωής. Το χωριό, εξαιτίας και της θέσης του, λειτουργούσε ως ο κεντρικός πυρήνας των χωριών της Ανωής από το παρελθόν. Ακόμη και σήμερα διαθέτει ελαιοτριβείο και παντοπωλείο – καφενείο, ενώ μέχρι το 2014 λειτουργούσε εκεί Δημοτικό και Γυμνάσιο.

Το ένα μετά το άλλο, χωρίς να μεσολαβούν σοβαρές αποστάσεις, με παρόμοια χαρακτηριστικά αλλά και ευφάνταστα ονόματα, ακολουθούν τα χωριά Βιλατώρια, Βόβυκες και Κοντογενάδα.

Ανάμεσα από τα Βιλατώρια και τους Βόβυκες ο κεντρικός δρόμος φεύγει από τον εσωτερικό κάμπο και επιστρέφει πάλι προς την θάλασσα. Και τι θάλασσα! Την εξαιρετική παραλία των Πετανών. Ψιλό, λευκό βότσαλο, κρυστάλλινα νερά, άγριο τοπίο, μεγάλο μήκος και κατά τόπους πλάτος, την καθιστούν μια από τις πιο ωραίες παραλίες του Νησιού. Και σας το λέω εγώ, ένας φανατικό λάτρης των αμμουδερών, ρηχών παραλιών.

Κατεβαίνοντας από τον φιδογυριστό δρόμο βλέπεις όλους τους επισκέπτες να σταματούν και να φωτογραφίζουν μανιωδώς το τοπίο. Φτάνοντας πια χαμηλά, διαλέγεις την πλευρά που σου ταιριάζει. Στο κέντρο, πιο οργανωμένα με ομπρέλες, ένα ήσυχο beach bar και τις 2 ταβέρνες από πίσω, στα αριστερά με τον απότομο βράχο ακριβώς από πάνω σου αλλά και λιγότερο κόσμο ή στα δεξιά στην, ας πούμε, ξεχωριστή παραλία του Φωτεινού με τα πιο δροσερά νερά.

Όπου και να διαλέξεις να πας η παραλία σε κερδίζει. Ακόμη και εμάς, που είχαμε γνωρίσει τους Πετανούς όταν δεν τους ήξερε σχεδόν κανείς και οι μόνοι που την επισκέπτονταν ήταν οι κάτοικοι των γύρω χωριών, συνεχίζει και σήμερα να μας προσελκύει αυτή η παραλία.

Οι ταβέρνες της παραλίας, συμπαθείς σε γενικές γραμμές, είναι συνέχεια της παλιάς ταβέρνας του Ξούρα που για πολλά χρόνια έβαζε τους πελάτες του να μαγειρεύουν και να σερβίρουν το φαγητό τους με την δικαιολογία ότι εκείνος ήταν πολύ γέρος και κουρασμένος για να το κάνει. Σήμερα και οι δυο (Ξούρας και Ερασμία) ανήκουν στους απογόνους του γερό-Ξούρα που όμως δεν συνεχίζουν την παράδοση αλλά προτιμούν να περιποιούνται τους φιλοξενούμενούς τους. Επίσης στην περιοχή έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία 15 χρόνια αρκετά καταλύματα (από 4άστερο ξενοδοχείο μέχρι απλά δωμάτια), είτε πάνω στην παραλία είτε ψηλά από πάνω με ωραία θέα.

Μοναδικό πρόβλημα της παραλίας αυτής είναι το παρκάρισμα καθώς ο χώρος είναι περιορισμένος. Για όποιον λοιπόν επιλέξει να έρθει εδώ, προτείνω να το κάνει νωρίς το πρωί, πριν τις 11 και αργά το απόγευμα, μετά τις 6:30. Εγώ συνήθως επιλέγω την απογευματινή βάρδια ώστε να απολαύσω και το ηλιοβασίλεμα, παρέα συνήθως μ’ ένα ουζάκι κι ένα κομμάτι μπακαλιαρόπιτα. Εναλλακτικά υπάρχει πεζοπορική διαδρομή (περίπου 1,5 χμ.) που ξεκινά μέσα στο χωριό Βιλατώρια αμέσως μετά την ταβέρνα Μουριά.

Άλλη πεζοπορική διαδρομή στην περιοχή είναι αυτή που οδηγεί στις πηγές Χάλκες και την ομώνυμη παραλία. Εδώ η πεζοπορία είναι μονόδρομος και η αρχή του δύσκολου μονοπατιού ξεκινά στον κεντρικό δρόμο μετά την διασταύρωση των Πετανών και λίγο βορειότερα.

Από εκεί και πάνω, έως το βορειότερο άκρο της χερσονήσου, δεν υπάρχουν άλλα χωριά πλην ενός, του Αθέρα. Η διαδρομή για εκεί εναλλάσσεται μεταξύ των δασωμένων πλαγιών και των άγονων βοσκοτόπων έως ότου φτάσεις στο ίσως πιο απομονωμένο χωριό του νησιού. Καλοφτιαγμένο με πολλά προσεγμένα σπίτια στέκεται ψηλά αγναντεύοντας προς την υπόλοιπη Παλλική αλλά και προς την μοναδική του παραλία, το Πόρτο Αθέρα ή Αγίο Σπυρίδωνα (Υπάρχει ακόμη μια, η Αγνή, αλλά δεν είναι στην πράξη παραλία, μόνο κοφτερά βράχια στη θάλασσα και ένας εύκολος τρόπος να σπάσεις το όχημα σου στο χωματόδρομο).

Η παραλία τούτη διαφέρει πολύ από τις άλλες του νησιού. Ήπια, αμμουδερή, χωρίς κοσμοπολίτικο χαρακτήρα, beach bar, ομπρέλες, δίπλα σε ένα μικρό ήμερο κάμπο. Τα νερά της συνήθως πολύ διαυγή και καθώς συνήθως δεν την πιάνει το κύμα και ο αέρας (παρόλο που είναι βορινή) αποτελεί εξαιρετική επιλογή με σχεδόν οποιοδήποτε καιρό. Το μικρό νησάκι που βρίσκεται στην είσοδο του κόλπου εκτός από την έξτρα προστασία που προσφέρει από τον καιρό, προσθέτει στην ομορφιά του τοπίου.

Η όμορφη θέα της συγκεκριμένης παραλίας συμπληρώνεται από το εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνα, πάντα βαμμένου σε έντονο μωβ – μπλε χρώμα που στέκεται στην αριστερή πλευρά της.

Το κολπάκι αυτό προσφέρεται επίσης και για ασφαλές αραξοβόλιο και αρκετά ιστιοπλοϊκά το προτιμούν αντί των λιμανιών για τις διανυκτερεύσεις τους. Επίσης συχνά, στο ανατολικό άκρο της παραλίας, όπου υπάρχει περισσότερος χώρος, μπορεί κανείς να σταθμεύσει με αυτοκινούμενο χωρίς φυσικά να περιμένει τις ανέσεις των οργανωμένων πάρκινγκ.

Δυο ταβέρνες, μια πάνω σχεδόν στην αμμουδιά και μια λίγο πιο πάνω με ωραία θέα από την βεράντα της προσφέρουν εναλλακτικές για το φαγητό αλλά και για το καφεδάκι.

Η παραλία του Αθέρα καθώς και η ημιορεινή περιοχή μεταξύ της Παλλικής και της Θηνιάς, σύμφωνα με κάποιες μελέτες Αμερικανικών και Γαλλικών αρχαιολογικών σχολών, θεωρείτε πως είναι το βασίλειο του Οδυσσέα και της Αρχαίας Ιθάκης. Οι Ιθακίσιοι φυσικά διαφωνούν εντόνως, αλλά για τους Ληξουργιώτες είναι φυσικό. Ακόμα κι αν τους πεις ότι ο Έρικ ο Κόκκινος ήταν από το Ληξούρι πάλι φυσικό θα το θεωρήσουν.

Στο τελευταίο κομμάτι της Παλλικής, ανάμεσα στον Αθέρα και τα Ζόλα (ένα χωριό της γειτονικής περιοχής, της Θηνιάς), υπάρχουν ακόμη 4 παραλίες (Καμάρι, Φτέρη, Μαντά και Αμίδι). Οι παραλίες αυτές, άγνωστες στο ευρύ κοινό ως και τα τελευταία χρόνια, άρχισαν να υποδέχονται επισκέπτες εξαιτίας κυρίως της σύνδεσής τους με πλωτά μέσα από τα Ζόλα. Είναι πανέμορφες, με βότσαλο και βαθιά καθαρά νερά, ενώ οι ντόπιοι τις χαρακτηρίζουν ως την καραϊβική της Κεφαλλονιάς (Τώρα αν ξέρουν πως είναι οι παραλίες της καραϊβικής, θα σας γελάσω). Οι περισσότεροι προτιμούν την παραλία της Φτέρης καθώς είναι η μεγαλύτερη σε μήκος αλλά ταυτόχρονα και η πιο πλατιά από τις 4.

Για την Φτέρη υπάρχει και περιπατητική διαδρομή που ξεκινά κοντά στο ΧΥΤΑ του νησιού ενώ για το Αμμίδι ξεκινά άλλη μια διαδρομή μέσα από το χωριό του Αθέρα. Οι άλλες 2 παραλίες δεν είναι καθόλου προσβάσιμες με τα πόδια.

 

[Smaragda53]

τι κούκλα πούναι η Κεφαλλονιά! Είχα πάει το 1983 για μια βδομάδα και μαγεύτηκα! ΄Εμενα στα Κουρκουμελάτα, Αργοστόλι πλευρά. Πήγα όμως και στο Ληξούρι, αλλά δεν είδα πολλά πράγματα από εκείνη την πλευρά, οπότε τώρα αναπληρώνω με σένα!

 

[gkalla]

τι κούκλα πούναι η Κεφαλλονιά! Είχα πάει το 1983 για μια βδομάδα και μαγεύτηκα! ΄Εμενα στα Κουρκουμελάτα, Αργοστόλι πλευρά. Πήγα όμως και στο Ληξούρι, αλλά δεν είδα πολλά πράγματα από εκείνη την πλευρά, οπότε τώρα αναπληρώνω με σένα!

Ωραία τα Κουρκουμελάτα!!
Οι περισσότεροι δεν περνάνε καν προς το Ληξούρι αλλά προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου. Το ευχαριστιόμαστε καλύτερα με λιγότερο κόσμο.

 

[gkalla]

Άλλες πληροφορίες για την Παλλική (Ληξούρι)

Πριν συνεχίσω με το «γειτονικό νησί» της Κεφαλλονιάς να δώσω ορισμένα χρήσιμα στοιχεία και πληροφορίες για την Παλλική.

Τοπικό λεξιλόγιο, φρασεολόγιο και υβρεολόγιο

Για να ξέρετε τι πρόκειται να φάτε, αν σας βρίζουν, αν πρέπει να μείνετε ή να φύγετε τρέχοντας και γενικώς για να μπορείτε να συνεννοηθείτε.

Βρώσιμα:

Βλήτρα (βλήτα), τσιγαρίδια (χόρτα, σπανάκια, σέσκουλα σε τηγανιτή μορφή, τσιγαριστά), αλιάδα (σκορδαλιά – προσοχή, κατά τόπους έχει περισσότερο σκόρδο από πατάτα), κομιντόρες (ντομάτες), μωρόπουλα (κολοκυθάκια), μάπα (λάχανο), κάβολο (κουνουπίδι), ορφός (ροφός).

Προσοχή! οι παπαρδέλες δεν είναι το γνωστό ζυμαρικό, είναι απλά οι ψευτιές.

Υβρεολόγιο:

Κακοθάνατος, αλιτζαρίνος (???), δεούτελο (μάλλον προς το χαζός), μουδούπας (ηχητικά βαρύ, παραπέμπει προς το μ…κας αλλά χρησιμοποιείτε και πιο ελαφρά)

Επίσης ελαφρά είναι και τα :
Ψημένος (κατά το καημένος), Μπα που κακός χρόνος να μην σ’ έβρει (Σε βρίζω, αλλά δεν σε βρίζω), Πάρτε διάολοι βάγια,

Προσοχή! η φράση «Πάω καλιά μου» δεν σημαίνει θάνατο, απλά ο ομιλών φεύγει.

Επιρρήματα, αντωνυμίες και άλλα γραμματικά:

Έδεπα (εδώ), έδεκει (εκεί), εφκειός (εκείνος), πούντοσης (που είναι εκείνος, έντοσης (να ’τος), δελέγκου κι άστε ντου (γρήγορα και με το έτσι θέλω)

Φράσεις γενικής χρήσης:

Αγαπάνε το κρασί και δεν το ριπίζουνε (χύνω, σκορπίζω).
Μπονώρα (νωρίς το πρωί) σηκώνονται για να μουντίσουν (ασπρίσουν).
Κλείνουν τα σκουτιά (ρούχα) τους για να μην κρυώσουν.
Για πινομή (φταίξιμο) σου τρώνε τα αποδιαλεούρια (άχρηστα, σκάρτα).
Έπιασε πάλι τη φάουσα (άρχισε την γκρίνια) και μ’ έκανε παπόρο.

Παροιμίες:

Για όσους δεν κλείνει η πόρτα σου, κόψιμο μην έχεις.
Ότι δεν μπορεί να κάμει ο διάολος, το κάνει η γυναίκα.
Του Αγίου ένα κερί και του διαόλου δυο.
Βάλε ελιά για το παιδί σου και συκιά για τη ζωή σου.

Συχνά κάνουν επίσης και κάποιους αναγραμματισμούς στους οποίους εμπλέκετε το γράμμα Ρ, όπως την Βόλτα την λένε Βόρτα και τον Ροφό, Ορφό.

Κι αν αναρωτιέστε ακόμη, ναι στην Ελλάδα είμαστε…


Διαδρομές - Εκδρομές

Αν κάποιος δεν επιλέξει διαμονή στην περιοχή του Ληξουριού (ντροπή του!) μπορεί να καλύψει αρκετά κάνοντας 2 βασικές εκδρομές.

1η διαδρομή

Με έδρα το Αργοστόλι ακολουθείς την παράκτια διαδρομή περιμετρικά του κόλπου της Κεφαλλονιάς (γνωστή και ως Γύρα - 19 χμ., 21 λεπτά).

Στο βορειότερο άκρο του κόλπου στρίβεις αριστερά στην, επιμελώς κρυμμένη, ταμπέλα προς Ληξούρι. Στην ίδια ταμπέλα στρίβεις ερχόμενος αντίθετα από άλλες περιοχές (πχ από Σάμη, Αγία Ευφημία, Άσσο ή Φισκάρδο)

Φτάνοντας στην μεγάλη παραλία του Λιβαδιού και πριν μπεις στο χωριό στρίβεις δεξιά προς τον Αθέρα. Διασχίζεις το χωριό και καταλήγεις στην παραλία του. (18,5 χμ., 26 λεπτά).

Επιστροφή και αφού διασχίσεις ξανά τον Αθέρα και πριν φτάσεις στο Λιβάδι, στρίβεις δεξιά προς Πετανούς. (16 χμ., 28 λεπτά).

Επιστροφή και πάλι και στο σταυροδρόμι που υπάρχει επιλογή για Ληξούρι αριστερά αλλά και δεξιά (Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Ληξούρι) ακολουθείς την δεξιά διαδρομή.

Διασχίζεις τα χωριά Βιλατώρια, Αγία Θέκλη, Καλάτα, Δαμουλιανάτα, Ρίφι και κατόπιν στρίβεις δεξιά προς την Μονή Κηπουραίων (12,5 χμ., 27 λεπτά).

Εναλακτικά μπορείς μετά τα Καλάτα να κινηθείς προς τα Μονοπωλάτα και στρίβωντας διξιά μετά το χωριό να περάσεις από τα Καμιναράτα για να καταλήξεις από εκεί προς τα Κηπούρια.

Στην διαδρομή υπάρχει στα δεξιά ο χωματόδρομος που οδηγεί προς την Πλατειά Άμμο (για τους τολμηρούς – 1χμ., 3 λεπτά).

Πάνω στον δρόμο συναντάς την Μονή και αν συνεχίσεις την διαδρομή περνώντας μέσα από τα Χαβριάτα καταλήγεις στην πόλη του Ληξουριού (12 χμ., 20 λεπτά).

Η επιστροφή μπορεί να γίνει είτε με το φέρρυ (κάθε μισή ώρα το καλοκαίρι – διάρκεια περίπου 20-25 λεπτά), αν η διαμονή είναι στο Αργοστόλι ή στα ανατολικά της Κεφαλλονιάς, είτε πάλι από τον παραλιακό δρόμο.

2η διαδρομή

Με έδρα το Αργοστόλι περνάς απέναντι με το φέρρυ. Αν η έδρα είναι στα βόρεια ή στα ανατολικά του νησιού ακολουθείς την διαδρομή που καταλήγει στο άνω άκρο του κόλπου στην περιοχή Λιβάδι και συνεχίζεις νότια έως ότου φτάσεις στην πόλη του Ληξουριού.

Μετά την πόλη και νοτιότερα, μπορείς να επιλέξεις μια ή περισσότερες από τις εξής διαδρομές

• Μέσα από το χωριό Σουλάροι προς την παραλία Μέγα Λάκκος (6 χμ., 11 λεπτά).
• Μέσα από τα Μαντζαβινάτα προς την παραλία Ξι (7 χμ., 11 λεπτά).
• Μέσα από τα Μαντζαβινάτα προς τις παραλίες Κουνόπετρα, Βραχυνάρι ή Βάτσα (8 χμ., 13 λεπτά, 8,5 χμ., 13 λεπτά, 9 χμ., 14 λεπτά).
• Μέσα από τα Χαβριάτα προς την παραλία Λαγκαδάκια και τον φάρο του Γερογόμπου (10 χμ., 19 λεπτά και πρόσθετα για τον φάρο άλλα 2,5 χμ., 6 λεπτά).

Περιπατητικές διαδρομές

• Μονή Κηπουραίων προς ακρωτήρι Σχίζας

• Βιλατώρια προς παραλία Πετανοί

• Πηγές και παραλία Χάλκες

• ΧΥΤΑ προς παραλία Φτέρη

• Αθέρας προς παραλία Αμμίδι

Επιλογές φαγητού, γλυκού, ποτού

Ληξούρι και Πέριξ

Ακρογιάλι, Ανδρέα Λασκαράτου 21, Πάνω στην παραλιακό μέτωπο της πόλης. Μαγειρευτά κυρίως. Οικονομικό.
Bella mangia, Ανδρέα Λασκαράτου, Πάνω στην παραλιακό μέτωπο της πόλης. Πιτσαρία. Οικονομικό προς μεσαίο.
Αυλή, Γρηγορίου Λαμπράκη και, Ηρ. Πολυτεχνείου (στο τέλος του πεζοδρόμου). Παραδοσιακή ταβέρνα. Συχνά ζωντανή μουσική με καντάδες. Μεσαίο
Αίνος, Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως. Σουβλάκια και της ώρας. Οικονομικό προς μεσαίο.
Τσιμπίμπο, 25ης Μαρτίου και Γρ. Λαμπράκη (στον πεζόδρομο). Εστιατόριο. Μεσαίο
V&S Bar and Restaurant, Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως. Φαγητό, ποτό, καφέ. Ολίγον τουριστικό. Μεσαίο
Απόλαυση, Στην διαδρομή από Ληξούρι για παραλία Λέπεδα. Εστιατόρια με μεγάλη ποικιλία (Μαγειρευτά, παραδοσιακά, θαλασσινά και κρεατικά). Οικονομικό
Καφεπαντοπωλειο Ουζερι "Τα Λεπεδα", Πάνω στην παραλία Λέπεδα. Λίγα επιλεγμένα μεζεδάκια καθώς και καφέ. Οικονομικό προς μεσαίο
Anemos Cafe, Ανδρέα Λασκαράτου 6, Πάνω στην παραλιακό μέτωπο της πόλης. Καφέ, ποτό, και πρόχειρο φαγητό. Οικονομικό.
Καφέ Pero, Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως, πάνω στην πλατεία. Καφέ, ποτό, και πρόχειρο φαγητό. Οικονομικό προς μεσαίο
iScream, Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως 6. Εξαιρετικό παγωτό αλλά και καφέ. Οικονομικό.
Μαυροειδής Ζαχαροπλαστείο και Καφέ, Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως.
Inside, Γρ. Λαμπράκη (στον πεζόδρομο) Μπαρ με χαλαρή, σύγχρονη μουσική
Νόστιμον Ήμαρ, Γρ. Λαμπράκη (στον πεζόδρομο), Μπαρ με ροκιές

Άλλες περιοχές της Παλλικής

Όστρια, Μέγας Λάκκος. Παραδοσιακή ταβέρνα με κλασική αυλή και τραπέζια κάτω από την κληματαριά, 300 μ. πριν την παραλία. Οικονομικό
Νήσοι Βαρδιάνοι, Ξι., Εστιατόριο με ωραίο χώρο και θέα, 200 μ. πριν την παραλία. Μεσαίο
Ρεμέτζο, Βραχυνάρι. Ταβέρνα με παραδοσιακά πιάτα αλλά και πολύ καλά ψαρικά. Ωραίο είναι συνήθως και το ντόπιο λευκό κρασί, μοσχατέλα. Οικονομικό προς μεσαίο.
Στάθης, ανάμεσα στην Μονή Κηπουραίων και την Πλατιά Άμμο. Παραδοσιακή ταβέρνα, ψησταριά με φοβερή θέα προς το πέλαγος. Οικονομικό προς μεσαίο.
Ανατολή, Καμιναράτα. Ταβέρνα με κλασικά ελληνικά πιάτα και ωραία θέα. Οικονομικό
Ατσούπι, Ρίφι. Ταβέρνα με κλασικά ελληνικά πιάτα και σουβλάκια. Οικονομική
Λαδόκολα στην Πλαγιά, Δαμουλιανάτα. Ταβέρνα με σχετικά μικρή ποικιλία πιάτων, αλλά με εξαιρετική ποιότητα, κορυφαία εξυπηρέτηση, και ωραία θέα. Νούμερο 1 του Trip Advidsor για την Κεφαλλονιά. Οικονομικό.
Ερασμία, Πετανοί. Κλασική ταβέρνα πάνω στην παραλία με πολύ καλή εξυπηρέτηση. Μεσαίο
Δρόσος, Πόρτο Αθέρα. Ταβερνάκι πάνω στην αμμουδιά κυρίως με θαλασσινά. Οικονομικό προς μεσαίο.

 

[Samion]

Τι δουλεια εχεις κανει...βιβλιο γραψε, θα γινει αναρπαστο στο νησι. Προφανως θα σου εχουν αποδωσει τιμητικη εντοπιοτητα με το προμοσιον που κανεις..αν οχι, επιβαλλεται.

 

[gkalla]

Τι δουλεια εχεις κανει...βιβλιο γραψε, θα γινει αναρπαστο στο νησι. Προφανως θα σου εχουν αποδωσει τιμητικη εντοπιοτητα με το προμοσιον που κανεις..αν οχι, επιβαλλεται.

Η τιμητική εντοπιότητα δύσκολα δίνεται και εύκολα αίρεται. Για την ώρα είμαι καλοδεχούμενος πάντως, αλλά ο βίος μου ελέγχεται διαρκώς και αξιολογείται συνεχώς...
Βιβλίο για να πιάσει στο νησί πρέπει να το υπογράφει -άτος. Βιβλίο από παραμπαστό, δύσκολο.
Ευχαριστώ πάντως για τα καλά σου λόγια.

 

[Thalassaki]

Εξαιρετική ιδέα να ανοίξεις αυτό το θέμα!!!
Με έχεις αφήσει άναυδη για την δουλειά που έχεις κάνει , τις πλούσιες πληροφορίες και το πανέμορφο φωτογραφικό υλικό. Απολαμβάνω κάθε νέα ανάρτηση και μαθαίνω πολλά από όσα δεν γνώριζα ήδη αν και κατάγομαι από το νησί. Παραμπαστός ξεμπαραμπαστός έχεις βάλει τα γυαλιά σε πολλούς Κεφαλλονίτες.
Συμφωνώ με τον Samion. Αυτή η παρουσίαση αξίζει να τυπωθεί ως ταξιδιωτικός οδηγός και να μπει στις προθήκες των τουριστικών μαγαζιών του νησιού!!!
Περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια.