30 χρόνια παραμπαστός… στο Ληξούρι (και στην Κεφαλλονιά)

[Frederico12]

Εισαγωγή

Πριν μιλήσω για οτιδήποτε σχετικό με την περιοχή οφείλω να κάνω κάποιες διευκρινήσεις.

Καταρχήν έχω 30 χρόνια που «πατώ τα ιερά χώματα» του Ληξουριού καθώς το έτερον ήμισυ (το μαξιλάρι μου, κατά τους ιθαγενείς) κατάγεται από ένα χωριό της περιοχής και έτσι έχουμε σπίτι εκεί (το πατρογονικό της δηλαδή). Όπως είναι φυσικό έχω βρεθεί στην περιοχή όλες σχεδόν τις εποχές του χρόνου με αφορμή ποικίλες συνθήκες και για διάφορους λόγους (όχι πάντα για αναψυχή). Έχω φτάσει στο σημείο να πηγαίνω πολύ λιγότερο στον δικό μου τόπο καταγωγής, την ευρύτερη περιοχή της Ναυπάκτου (Φωκίδα και Αιτωλοακαρνανία) που σχεδόν πηγαίνω πια εκεί μόνο για δουλειές, αγροτικές ή γραφειοκρατικές. Αν ήθελα, ας έκανα κι αλλιώς…

View attachment 349352

Ας περάσουμε τώρα και στους ανθρώπους της περιοχής. Οι Ληξουριώτες, με τους υπόλοιπους Κεφαλλονίτες και ειδικά τους Αργοστολιώτες, βρίσκονται σε μόνιμη διαμάχη που έχει τις ρίζες της στο παρελθόν. Οι μεν θεωρούν τους δε κατώτερους και συνήθως δεν τους συμπεριλαμβάνουν στους κατοίκους του νησιού τους. Θα μπορούσε κανείς να πει πως υπάρχουν 2 ξεχωριστά νησιά, το Ληξούρι και η Κεφαλλονιά.

View attachment 349351

Η ιστορία λέει πως οι Ληξουριώτες έφτασαν στο σημείο να επιτεθούν ενόπλως στο Αργοστόλι και να προξενήσουν μεγάλες καταστροφές, περίπου το 1800, σε μια διετία με πολλές συγκρούσεις μεταξύ των 2 πόλεων. Δεν μπορούσαν να χωνέψουν το γεγονός πως επιλέχθηκε το Αργοστόλι (το 1757, από τους Ενετούς που την κατείχαν τότε) για πρωτεύουσα του νησιού, θεωρώντας τους κατοίκους του υποδεέστερους (ποπολάρους – φτωχούς αγρότες και εργάτες) και εαυτούς αρχοντικής καταγωγής, έχοντας μάλιστα libro d’ oro (το χρυσό βιβλίο με την γενεαλογία ευγενικής καταγωγής μερικών αιώνων), στηρίζοντας σ’ αυτό τους ισχυρισμούς τους.

Ακόμη και οι άνθρωποι των γραμμάτων του Ληξουριού υποδαύλιζαν αυτές τις πεποιθήσεις ανωτερότητας γράφοντας σχετικά κείμενα και δημιουργώντας ανέκδοτα. Στο ποίημα του, με τίτλο «ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΤΑΛΑΡΑ ΤΑ ΛΕΝΕ ΤΑΛΑΡΑ», για παράδειγμα, ο Ανδρέας Λασκαράτος (λογοτέχνης και διανοούμενος της εποχής) αναφέρει για την δημιουργία του κόσμου:

«ΟΝΤΙΣ ἔπλασε ὁ Θειὸς τὴν Οἰκουμένη,
τὸ Ληξοῦρι, καὶ τόσους ἄλλους τόπους».

Το Ληξούρι κοινώς δημιουργήθηκε ως αυθύπαρκτο μέρος, χωρίς να υπάρχει η ανάγκη να δημιουργηθεί προηγουμένως η Κεφαλλονιά.
Χαρακτηριστικό επίσης είναι πως το άγαλμα του εν λόγω ποιητή και συγγραφέα, που βρίσκεται στο λιμάνι του Ληξουριού, έχει στραμμένα τα νώτα του προς το Αργοστόλι, εις ένδειξη αποστροφής.

View attachment 349348

Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στην σελίδα της μηχανής του χρόνου πατώντας εδώ.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των ντόπιων είναι πως διακρίνουν τους πάντες ακόμη και πολλούς συγχωριανούς τους με βάση την εντοπιότητα. Ξενομερίτες, είτε γαμπροί και νύφες, είτε μόνιμοι κάτοικοι ή περιστασιακοί επισκέπτες που κατάγονται από άλλα μέρη της Ελλάδας αλλά ακόμη και Κεφαλλονίτες πάππου προς πάππου που το επώνυμό τους δεν τελειώνει σε -άτος χαρακτηρίζονται ως παραμπαστοί. (Για τους τελευταίους ο χαρακτηρισμός δίνεται «κρυφά», σε στενό κύκλο -άτων) Αντιμετωπίζονται δε με επιφυλακτικότητα και μόνο με το πέρασμα πολλών χρόνων γίνονται αποδεκτοί επί ίσοις όροις. Φυσικά μια και μόνο «στραβή» τους οδηγεί εκ νέου στο πυρ το εξώτερο.

View attachment 349349

Άλλο βασικό στοιχείο των κατοίκων του νησιού είναι η περίφημη τρέλα τους. Τρέλα καλώς εννοούμενη (συνήθως) που οδηγεί συχνά στην δημιουργία ανεκδότων, αστείων ιστοριών, αλλά και σε παρεξηγήσεις που (σχεδόν πάντα) τερματίζονται αναίμακτα και συνήθως με σουρεαλιστικά σκηνικά απείρου κάλους. Επίσης οι ντόπιοι είναι, σχεδόν όλοι, έντονα …θρησκευόμενοι. Συνομιλούν συνεχώς με τον θεό αλλά με τον δικό τους τρόπο. Βρίζουν, ομολογουμένως ευφάνταστα, όταν διαφωνούν με τα σχέδια του, αλλά δεν επιτρέπουν στους ξένους να οικειοποιούνται την δική τους ενόχληση. Έχουν μέχρι και τους δικούς τους αγίους (χρήση τοπική) που αν δεν «ανταποκριθούν» στα δίκαια αιτήματα των ντόπιων, ψάχνουν εκκλησία για να κρυφτούν. Και οι εκκλησίες του νησιού είναι πολλές, πάρα πολλές, αλλά καμιά δεν μοιάζει με την οποιαδήποτε άλλη, ούτε με τις άλλες εκκλησίες της χώρας. (Το στυλ τους, όπως λέει και ένας φίλος, είναι Tex-Mex-Kef)

View attachment 349353

Τέλος να συμπληρώσω πως ο σεισμός του ’53 (αλλά και πολλοί άλλοι μικρότεροι, πιο πρόσφατοι) έχει επιδράσει καταλυτικά στην σημερινή εικόνα του νησιού στερώντας του σε μεγάλο βαθμό τα παραδοσιακά σπίτια, ή τα γραφικά χωριά και καθιστώντας τις πόλεις του αρχιτεκτονικά αδιάφορες με μικρές μόνο εξαιρέσεις. Όμως το χρώμα, κατά κυριολεξία, δεν λείπει καθώς όλοι βάφουν τα σπίτια τους σε ποικίλες και έντονες αποχρώσεις. Χρώματα που βρίσκεις σε όλο το Ιόνιο αλλά και στα Δωδεκάνησα καθώς και εκεί η ενετική επίδραση είναι προφανής.

View attachment 349350

Θα ξεκινήσω λοιπόν μια «διαχρονική» περιγραφή της περιοχής της Παλικής (Ληξουριού) που την ξέρω πια καλά αλλά και των υπόλοιπων περιοχών της Κεφαλλονιάς με μικρότερη όμως λεπτομέρεια καθώς δεν την έχω εξερευνήσει τόσο πολύ και σε τόσο βάθος. Κυρίως γιατί το νησί είναι μεγάλο (άρα και οι αποστάσεις αντίστοιχα) και κατά συνέπεια δεν ήταν ποτέ εύκολο να το δω με λεπτομέρεια. Αυτό είναι βέβαια ένα ακόμα από τα καλά του νησιού, που στην πράξη ποτέ δεν το βαριέσαι και πάντα υπάρχει κάτι νέο για να θαυμάσεις.

View attachment 349354

Πόλη του Ληξουρίου και ανατολικό τμήμα της Παλλικής.

Στην ανατολική πλευρά της χερσονήσου της Παλλικής, αυτής που «βλέπει» προς τον μεγάλο κόλπο της Κεφαλλονιάς βρίσκεται το Ληξούρι.
Οι κάτοικοι του το αποκαλούν «Πίκολο Παρίσι», λόγω του χειμάρρου που το χωρίζει στα δύο. Άρα ο χείμαρρος είναι ο «Σηκουάνας»… Δεν θέλω σχόλια… Αν έτσι λένε οι Ληξουργιώτες, έτσι είναι.

Το χαρακτηριστικότερο μέρος στην πόλη είναι η κεντρικής της πλατεία (Πλατεία Εθν. Αντιστάσεως). Ευρύχωρη, πλακοστρωμένη, με σήμα κατατεθέν της, το γιγάντιο φίκο που βρίσκεται στο κέντρο της. Η σκιά του και ο ομαλός κορμός του έχουν φιλοξενήσει γενιές και γενιές πιτσιρικάδων, που δίνουν ραντεβού για παιχνίδι από κάτω του ή ενίοτε και πάνω του.

Οι 3 πλευρές της πλατείας είναι πια γεμάτες από καφέ, ζαχαροπλαστεία, παγωτατζίδικα αλλά και 1-2 εστιατόρια και σουβλακερί. Εδώ μπορεί κανείς να απολαύσει το παραδοσιακό γλυκό αμυγδαλόπιτα (σκέτη ή με παγωτό καϊμάκι) ή τα εξαιρετικά παγωτά του I-Scream (παγωτά φρέσκα με κλασικές και ιδιαίτερες γεύσεις, σε συνταγές που είχε καθιερώσει ο, πολύ νωρίς και άδικα χαμένος, ιδοκτήτης του, ο οποίος είχε σπουδάσει το είδος στην Ιταλία). Δυστυχώς το παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο (από το 1918) του Μαυροειδή - κάτι σαν τον Μπακάκο της παλιότερης Αθήνας - που ήταν για πολλά χρόνια η κορυφή στην αμυγδαλόπιτα αλλά και στα άλλα παραδοσιακά γλυκίσματα (μάντολες, κομφέτο, μαντολάτο, συκομαΐδα, μπαρμπουλέ) βρίσκεται τα τελευταία χρόνια μάλλον σε παρακμή αλλά ελπίζουμε πως κάποια στιγμή θα ξαναβρεί την παλιά του αίγλη.

Η τέταρτη πλευρά της πλατείας που βρίσκεται προς την θάλασσα, φιλοξενεί το πάρκο μνήμης με ένα γλυπτό (αφιερωμένο στον άγνωστο ναύτη καθότι ο τόπος διαθέτει πολλούς) που – παραδόξως - κοιτάζει προς την πλευρά του Αργοστολιού. Λίγο πιο πέρα ο Λασκαράτος ατενίζει μόνο προς την αγαπημένη του πόλη.

Στα αριστερά της πλατείας και πίσω ακριβώς από τα καφέ βρίσκεται το Μαρκάτο (ή Μερκάτο κατά άλλους). Δημοτικό θέατρο, ενίοτε κινηματογραφική αίθουσα, χώρος προσωρινών εκθέσεων τέχνης αλλά και χώροι που φιλοξενούν καταστήματα και υπηρεσίες της πόλης. Το αρχικό κτίριο (εμπορικό κέντρο ελληνικού ρυθμού) χτίστηκε το 1826 αλλά ο σεισμός το «χτύπησε» ανεπανόρθωτα.

Το σημερινό κτίριο δεν μοιάζει με το παλιότερο, ενώ ο τελευταίος σεισμός του 2014 του δημιούργησε κάποια προβλήματα που ευτυχώς διορθώθηκαν σχετικά γρήγορα.

Ακριβώς απέναντι φεύγει το φέρρυ για το γειτονικό νησί της Κεφαλλονιάς, με τακτικά δρομολόγια κάθε μία ή και μισή ώρα (συνήθως τον Αύγουστο) Τα πλοία είναι δυο τρία με τελευταία προσθήκη το πλοίο με το περίεργο όνομα «Βικέντιος Δαμόδος».

Εκεί, στην πίσω πλευρά του Μερκάτου, υπήρχε για χρόνια το μαγαζί του Εβραίου, ένα «πολυκατάστημα» που πλέον έχει μεταφερθεί εκτός πόλης. Σε αυτό έβρισκες (κι ακόμη βρίσκεις) τα πάντα, από χρώματα και σιδηρικά μέχρι ηλεκτρικά είδη και μηχανάκια. Ήταν πολύ χαρακτηριστική για χρόνια η φράση: «αν δεν το ‘χει ο εβραίος δεν υπάρχει». Ο ιδιοκτήτης του, κλασική φιγούρα Ληξουργιώτη, με ταχύτατη τοπική ομιλία, εναλλαγές γλυκύτητας και στριμάδας σε χρόνο dt (διάλεε έμπα μέσα σου…, καμάρι μου), γρήγορα απέκτησε το παρατσούκλι εβραίος λόγω της τιμολογιακής πολιτικής του αλλά και της συνεχούς προσπάθειας του να σου πουλήσει ότι τον βολεύει.

Στο παραλιακό μέτωπο, δεξιά της πλατείας υπάρχουν πολλά εστιατόρια, όλων των ειδών (από μαγέρικα μέχρι πιτσαρίες) αλλά και καφέ που εκτείνονται μέχρι το λιμεναρχείο, το Ιόνιο ενυδρείο (που έπαψε να λειτουργεί σχεδόν αμέσως μετά τα εγκαίνια του) και το διατηρητέο παλιό δημοτικό σχολείο (που από την πολλή ανακαίνιση φαίνεται πια λες και χτίστηκε την τελευταία 2ετία). Όλα τα καταστήματα αυτής της περιοχής έχουν πάρει χώρο δίπλα στη θάλασσα και τα καλοκαίρια επικρατεί το αδιαχώρητο. Ευτυχώς από το απόγευμα κλείνει η κυκλοφορία για τα αυτοκίνητα και η περαντζάδα σε αυτό το κομμάτι είναι ευχάριστη. Είναι δε μια από τις πιο δροσερές περιοχές του Ληξουριού που γενικά είναι μια πολύ ζεστή πόλη. Οι διαφορές θερμοκρασίας από το χωριό που απέχει μόλις 8 χμ. είναι συνήθως της τάξης των 4 έως 8 βαθμών ανάλογα την μέρα και την ώρα.

Στη περιοχή αυτή γίνεται κάθε καλοκαίρι, γύρω στις 10 Αυγούστου, η Βαρκαρόλα, ένα παραδοσιακό δρώμενο που περιλαμβάνει στολισμένες και φωτισμένες βάρκες, μουσικές και καντάδες από τοπικές χορωδίες, βεγγαλικά, διανθισμένη (κάποιες φορές) με θεματικά κουστούμια (ντόπιες φορεσιές, πειρατές κλπ)

Στο κομμάτι αυτό επίσης γίνεται κάθε χρόνο και η αποκριάτικη παρέλαση φτωχή συνήθως σε άρματα, αλλά πάντοτε με πολύ χιούμορ και επιλογή έξυπνων, πιπεράτων θεμάτων. Ιστορική έχει μείνει η αποκριάτικη φάρσα!!?? Που είχαν οργανώσει αρκετά χρόνια πριν στους «εχθρούς» Αργοστολιώτες. Ληξουργιώτες, σύγχρονοι πειρατές, πήγαν στο Αργοστόλι, μέσα στην νύχτα και έκλεψαν το καρνάβαλο των «εχθρών». Παρόλες της εκκλήσεις της επίσημης πολιτείας αρνιόντουσαν να τον επιστρέψουν. Την τελευταία στιγμή, φάνηκε να λογικεύονται και φόρτωσαν τον καρνάβαλο στο φέρρυ για να τον μεταφέρουν πίσω στο Αργοστόλι. Μπαίνοντας στο λιμάνι όμως, άνοιξαν την μπουκαπόρτα και τον φουντάρισαν στην θάλασσα, προσθέτοντας ένα ακόμη κεφάλαιο στην πολύχρονη εχθρότητα.

Στον πρώτο παράλληλο πεζόδρομο (Γρηγορίου Λαμπράκη), εσωτερικά συγκεντρώνονται και πάλι κάποια εστιατόρια, καταστήματα με τουριστικά είδη αλλά και 2-3 αξιοπρεπή μπαράκια, τα μοναδικά πια στην πόλη. Παρόλο που βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο, οι μουσικές τους διαφέρουν σημαντικά αλλά σε γενικές γραμμές είναι ποιοτικές. Τα «Νόστιμον ήμαρ» με ροκιές και το «Inside» με chill out αλλά και πιο pop διάθεση είναι τα πιο μακρόβια και προτιμώμενα από τους Έλληνες.

Τα παλιότερα χρόνια υπήρχαν σε κοντινές περιοχής εκτός πόλης και 2 ντίσκο (αργότερα μετονομάσθηκαν σε club), οι ιστορικές «Snoopy» (ποιος μπορεί να ξεχάσει την μπόχα, από το γειτονικό χοιροστάσιο, όταν άλλαζε ο αέρας) και «Space» καθώς και το βραχύβιο «Outside» (σε αντιδιαστολή με το «Inside») αλλά δυστυχώς ένα - ένα έκλεισαν όλα.

Πάνω στον ίδιο πεζόδρομο βρίσκεται και το διατηρητέο κτίριο της φιλαρμονικής του Ληξουρίου, της 2ης αρχαιότερης στην Ελλάδα (1836), μετά από αυτή της Κέρκυρας. Συνεχίζει να λειτουργεί έως και σήμερα και συχνά - πυκνά ψυχαγωγεί ντόπιους και ξένους με τις χαρακτηριστικές της επτανησιακές μουσικές.

Στα ταβερνάκια της περιοχής μπορεί κανείς να πετύχει παρέες κανταδόρων, συνοδεία μαντολίνων, είτε επαγγελματιών είτε ακόμη καλύτερα ντόπιων, θαμώνων σ’ αυτά τα μαγαζιά. Πέρα από τα κλασσικά τραγούδια, μεγάλο ενδιαφέρον έχει και το ντόπιο σατυρικό τραγουδάκι, το Παραμπότζι. Το τραγούδι αυτό συνήθως σατιρίζει τους κατοίκους του νησιού αποδίδοντας αστεία και πικάντικα χαρακτηριστικά ανάλογα με το χωριό ή την περιοχή. Υπάρχουν κάποιες στάνταρ στροφές, όπως π.χ.:

«Πάρε άντρα απ’ το Ληξούρι, να ‘χεις άντρα και γαϊδούρι»

«Πάρε νύφι απ’ τ’ Αργοστόλι, για να σου την επηδούνε όλοι»

«Στον Αθέρα και στα Ζόλα όποιος πάει βρίσκει απ’όλα
βρίσκει κότες, βρίσκει γάλους, βρίσκει π…δες μεγάλους»

Το καλύτερο μέρος του τραγουδιού όμως, είναι ο αυτοσχεδιασμός, που συνήθως προσαρμόζεται στα μέλη της παρέας που τραγουδά. Εκεί τα πειράγματα κορυφώνονται αλλά ευτυχώς το κλίμα που δημιουργείτε και το μπόλικο ντόπιο κρασί που ρέει άφθονο, αποτρέπει τις παρεκτροπές στους οξύθυμους.

Λίγο πιο πάνω από την κεντρική πλατεία, στα 200 μ. περίπου, στέκουν, το ένα απέναντι στο άλλο, τα σύμβολα της πολιτικής και της θρησκευτικής εξουσίας της πόλης. Από την μια ο Παντοκράτορας, η κεντρική εκκλησία που έχει κατά τα Ιόνια έθιμα και δεύτερο προστάτη άγιο (τον άγιο Δημήτριο) και ακριβώς απέναντι το Δημαρχείο. Το κτίριο του Δημαρχείου υπέστη και αυτό ζημιές από το σεισμό του 2014 αλλά η κυριότερη ζημιά ήταν λίγα χρόνια νωρίτερα όταν καταργήθηκε ο Δήμος Παλλικής και όλο το νησί έγινε Δήμος Κεφαλλονιάς. Ανήκουστο!!! Μεγάλη προσβολή για το Ληξούρι. Όλοι μαζί ένας Δήμος; Αφεντικά και δούλοι τα ίδια σκατά γινήκαμε ούλοι; Τουλάχιστον να λεγόταν Δήμος ...Ληξουρίου. Τέτοιες προσβολές δεν καταπίνονται. Άμεσα λοιπόν ξεκίνησαν λαϊκοί αγώνες με την δικαίωση να έρχεται πριν 2-3 χρόνια με την εκ νέου δημιουργία του Δήμου. Ληξούρι- Καλλικράτης:1-0.

Τα 2 κτίρια βρίσκονται πάνω στην κεντρική οδό της πόλης την οδό Μπασιά, τιμώντας τον ντόπιο «άγιο», αλλά για την επίσημη εκκλησία όσιο, Παπα-παναγή Μπασιά.

Εσωτερικά στην πόλη, 400 μ. από την θάλλασα βρίσκεται η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη και ταυτόχρονα Μουσείο Τυπάλδων-Ιακωβάτων Ληξουρίου, γνωστή ως Ιακωβάτειος Βιβλιοθήκη. Το διώροφο αρχοντικό της οικογένειας των Τυπάλδων-Ιακωβάτων, που κτίστηκε το 1866 και αναπαλαιώθηκε το 1984 είναι ένα από τα λίγα κτίρια του Ληξουρίου που γλύτωσε από την μανία του σεισμού του 1953, αλλά «χτυπήθηκε» σοβαρά από τους σεισμούς του 2014 και πια δεν είναι επισκέψιμο. Είναι χαρακτηριστικό δείγμα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής των μέσων του 19ου αιώνα, ενώ ο περιβάλλων χώρος, που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του, συμβάλλει στην προβολή του κτηρίου. Στον πανέμορφο κήπο του λάμβαναν χώρα (μέχρι το 2014) πολλές θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες στα πλαίσια των καλοκαιρινών εκδηλώσεων της πόλης.

Άλλο καμάρι της πόλης ήταν η Βαλλιάνειος Επαγγελματική Σχολή. Ιδρύθηκε το 1915 με τη βοήθεια του Βαλλιάνειου Κληροδοτήματος και στα πολλά χρόνια που λειτούργησε εκπαίδευσε πολλές γενιές νέων του νησιού, αλλά και από άλλες περιοχές, σε τεχνικά επαγγέλματα. Ονομαστοί ήταν οι ξυλουργοί και οι υφαντουργοί που αποφοίτησαν από εκεί αλλά και η σχολή των υπομηχανικών του ΕΜΠ που λειτούργησε εκεί παρήγαγε πολλούς επαγγελματίες σχετικών ειδικοτήτων.
Μετά την κατάργηση της, το 1977, από τον Καραμανλή, λειτούργησε ως έδρα Τεχνικών Λυκείων αλλά και του τμήματος του ΤΕΙ με τίτλο «Τεχνικών Μουσικών Οργάνων.

Η υπόλοιπη ανατολική πλευρά της Παλλικής, είναι για μένα, ο πιο «αδύναμος κρίκος» της περιοχής.
Δίπλα στην πόλη και νοτιότερα βρίσκονται μικρές παραλιούλες ανάξιες λόγου όπως μαρτυρούν και τα ονόματά τους (Φύκια, Καλάμια).

Ο δρόμος ωστόσο προς αυτήν την κατεύθυνση, καταλήγει στην μοναδική αξιοπρεπή παραλία της περιοχής, τα Λέπεδα. Τόπος με τις εξοχικές κατοικίες των “εχόντων” της πόλης του Ληξουρίου στο παρελθόν, σήμερα αποτελεί μια καλή, κοντινή λύση για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της πόλης καθώς είναι μια παραλία αρκετά προστατευμένη που δύσκολα την πιάνει ο αέρας.

Ακόμη προτιμάται από τους γονείς με πολύ μικρά παιδιά, καθώς στην μια άκρη της έχει μια μικρή, ρηχή «κολυμπήθρα» ενώ δίπλα ακριβώς, βρίσκονται, πάνω στην άμμο, τα τραπεζάκια της μοναδικής μικρής και γραφικής ταβέρνας της παραλίας. Καταλύματα υπάρχουν διαθέσιμα στην παραλία (λίγα), ενώ σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες τους δεν είσαι απλά δίπλα στη θάλασσα, αλλά «ψαρεύεις από το μπαλκόνι».

Λίγο πριν τα Λέπεδα υπάρχει το κατάλυμα Απόλαυση (από τα ελάχιστα με 12μηνη λειτουργία) με πολύ καλή ταβέρνα που αξίζει το κόπο να την επισκεφτείς, όχι μόνο για το καλό φαγητό της αλλά και για την εξαιρετική της αυλή πάνω από τη θάλασσα.

Ανάμεσα στα Φύκια και στα Λέπεδα υπάρχει και μια μικρή σχολή ιστιοπλοΐας για μικρά παιδιά, είτε ντόπια, είτε παιδιά επισκεπτών.

Στην ίδια περιοχή, αλλά πιο εσωτερικά, στην κορυφή ενός μικρού λόφου βρίσκεται το μικρό χωριό Μιχαλιτσάτα. Στην άκρη του υπάρχει ένα κτίριο της κοινότητας με εξαιρετική θέα προς τον κόλπο, το Ληξούρι αλλά και την υπόλοιπη Κεφαλλονιά. Για αρκετά χρόνια το συγκεκριμένο κτίριο χρησιμοποιήθηκε για εστιατόριο, καφέ ή/και μπαράκι αλλά τώρα πια αποτελεί ένα χειμαζόμενο ερείπιο.

Στο νοτιότερο μέρος της ανατολικής πλευράς υπάρχει και το κουφάρι του τουριστικού χωριού του Άη Γιάννη, μιας μονάδας που κατασκεύασε πριν χρόνια γνωστό λαμόγιο στον χώρο του τουρισμού. Αφού χρησιμοποίησε και φέσωσε το μισό εργατικό δυναμικό της περιοχής και μετά από 1-2 εικονικές μεταβιβάσεις, το «χωριό» έκλεισε οριστικά τις πόρτες του.

Βορειότερα της πόλης, υπάρχουν δυο ακόμη χωριά με αρκετά καταλύματα αλλά χωρίς κάποιο ιδιαίτερο χρώμα ή κάποια παραλία άξια λόγου. Το 2ο από αυτά, το Λιβάδι, διαθέτει μια τεράστια παραλία με πολύ ρηχά νερά (είναι η άκρη του κόλπου ανάμεσα στο Ληξούρι και στο Αργοστόλι), και αυτή, καθώς και ο υδροβιότοπος ακριβώς από πίσω, φιλοξενούν πλειάδα άγριων πουλιών αλλά και άλλων ειδών. Κάποτε μάλιστα πέτυχα και μια τεράστια θαλάσσια χελώνα σε μέγεθος μικρού VW Beatle να έχει κάνει μια γρήγορη στάση εκεί.

Στην μέση περίπου του δρόμου που περνά ανάμεσα στην παραλία και τον υδροβιότοπο σήμερα μπορεί να δει κανείς τα τελευταία χαλάσματα των παλιών φυλακών του νησιού, έτσι όπως τα κατάντησε ο χρόνος και οι σεισμοί που αγαπούν ιδιαίτερα το νησί. Στις φυλακές αυτές «φιλοξενήθηκαν» κατά καιρούς, εκτός από τους λογής ποινικούς και πολλοί αριστεροί από τους πολλούς που διαθέτει η περιοχή.

Να προσθέσω 3-4 φωτογραφίες που "ανακάλυψα" στις σημερινές "ανασκαφές"

Λιβάδι

Θαλάσσια Χελώνα στο Λιβάδι

Μίνι ιστιοπλοϊκός όμιλος κοντά στα Λέπεδα

Παιδική "κολυμπήθρα" στα Λέπεδα

Κατω(γ)ή και νότιο τμήμα της Παλλικής

Τα χωριά της χερσονήσου της Παλλικής χωρίζονται σε δυο τμήματα, ανάλογα με το αν είναι σχετικά πεδινά ή ορεινά. Στην πράξη όλα τα χωριά που βρίσκονται στο νότιο μέρος, είναι τα χωριά της Κατωής ενώ τα δυτικά της Ανωής.

Το μεγαλύτερο από αυτά και ένα από τα πιο αναπτυσσόμενα τουριστικά, τα τελευταία χρόνια, είναι τα Χαβδάτα. Αρκετά καταλύματα έχουν ανοίξει την τελευταία πενταετία εξαιτίας της σχετικής εγγύτητας με τις παραλίες του νότου.

Πιο ενδιαφέρον θα έλεγα όμως πως παρουσιάζει το χωριό Μαντζαβινάτα (με το ξεκάθαρα...ελληνικό όνομα) με σημαντική παραγωγή κρασιού αλλά και μούστου που πουλιέται στις γύρω περιοχές την εποχή του τρύγου. Όπως και τα άλλα χωριά της Κατωής και της Ανωής εκμεταλλεύεται τις καλές κλιματολογικές συνθήκες για την καλλιέργεια των ποικιλιών: Βοστιλίδι, Μοσχατέλα, Τσαούσι και Μαυροδάφνη (στην ξηρή της όμως έκδοση). Στα Χαβδάτα και τα Χαβριάτα υπάρχουν και λίγοι αμπελώνες με Ρομπόλα που όμως η παραγωγή τους καταναλώνεται σχεδόν αποκλειστικά από τους παραγωγούς, αν και τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν οινοποιεία με αξιοπρεπή παραγωγή και ποιότητα.
Στα Μαντζαβινάτα γίνεται κάθε χρόνο και η τοπική Γιορτή Κρασιού, εν ήδη πανηγυριού και πάντα συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό επισκεπτών.

Τα πανηγύρια σε όλο το νησί είναι διαφορετικά από αυτό που έχουμε συνηθίσει εμείς οι παλιοελλαδίτες. Η μουσική συνήθως είναι σύγχρονη λαϊκή, με αρκετή ποιότητα όμως, ελάχιστα παραδοσιακή, με κάποιους τοπικούς χορούς όπως ο Μέρμηγκας, ενώ συχνά υπάρχει το στοιχείο της Ιταλικής μουσικής και όπερας. Μια από τις πρώτες μου φορές στο νησί είχα δει αφίσα τοπικού πανηγυριού όπου διαφημιζόταν η συμμετοχή μιας «μέτζο σοπράνο», ενώ στο πανηγύρι του χωριού της γυναίκας μου έχω ακούσει να παίζονται «Τα κύματα του Δουνάβεως»!!! Το δε φαγητό περιορίζεται συνήθως σε σουβλάκια και ρηγανάδες (ψωμί με λάδι, αλάτι ντομάτα και ρίγανη). Αχ κατακαημένη Ρούμελη, με τα σουφλιστά αρνιά σου και τα κοκορέτσια σου… Για χάρη τους αντέχω και τα κλαρίνα (Όχι για πολύ…)
(Το Libro D’oro δεν μπορεί να συνυπάρξει με τα κλαρίνα, ή όπως φαίνεται με ημίψηλο και φράκο δεν χορεύεται ο τσάμικος)

Ένα άλλο χωριό της περιοχής, το Βουνί, ήταν γνωστό για την παραγωγή αλατιού έως και σαράντα περίπου χρόνια. Οι κάτοικοι εκμεταλλευόντουσαν κάποιες πετρώδεις, παραθαλάσσιες περιοχές ανάμεσα στις παραλίες Κουνόπετρα και Βραχυνάρι για να παράγουν αλάτι που κάλυπτε τις ανάγκες της περιοχής.

Σ’ αυτό το νότιο κομμάτι της Παλλικής βρίσκονται και οι παραλίες που έγιναν αρχικά γνωστές στο ευρύτερο κοινό, με γνωστότερη όλων το Ξι.

Το Ξι μαζί με τον Μέγα Λάκκο (ή Μια Λάκκο) ουσιαστικά είναι μια, μεγάλη παραλία, με κοινά φυσικά χαρακτηριστικά όπως η έντονα κόκκινη άμμος με λευκή άγονη μάργα (ή όπως την λένε η ντόπιοι ασκύλακα) ακριβώς από πίσω και ρηχά νερά. Οι θαμώνες όμως κάθε μιας είναι πολύ διαφορετικοί. Το μεν Ξι προσελκύει την νεολαία και τους πιο trendy επισκέπτες, προσφέροντας θαλλάσια σπορ, κεφάτα beach bar με δυνατή pop μουσική και γκλαμουράτα (κυρίως στην τιμή) εστιατόρια με πιο ξεχωριστό (κυρίως όσον αφορά την θέση και την θέα) το «Νήσοι Βαρδιάνοι». Επίσης εδώ συγκεντρώνονται οι πιο μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες της περιοχής (έως και 5άστερο ξενοδοχείο υπάρχει) αλλά και πολλά άλλα καταλύματα δωματίων και διαμερισμάτων.

Ενώ στον Μέγα Λάκκο συγκεντρώνονται κυρίως άνθρωποι που προτιμούν πιο ήσυχες καταστάσεις ενώ η παραλία έχει μεγάλες αποστάσεις με λίγες ομπρέλες και ένα πολύ πιο ήρεμο beach bar που συχνά έχει πιο rock μουσικές. Στην περιοχή, πολύ κοντά στην παραλία (στα 300μ.) βρίσκεται μια πιο παραδοσιακή ταβέρνα με όμορφη αυλή, η Όστρια.

Η πρόσβαση για αυτές τις 2 παραλίες είναι διαφορετική. Για να πάει κανείς στον Μέγα Λάκκο περνά μέσα από το χωριό Σουλλάροι ενώ η πρόσβαση για το Ξι γίνεται μέσα από τα Μαντζαβινάτα.

Στον διπλανό κόλπο βρίσκονται 2 ακόμη παραλίες, η διάσημη Κουνόπετρα και η άσημη Μανιά. Με χαρακτηριστικά παρόμοια με το Ξι συγκεντρώνουν και αυτές ένα σημαντικό αριθμό επισκεπτών ενώ η Κουνόπετρα έχει πια και αρκετά καταλύματα. Ο «μυθικός» βράχος που κουνιέται έχει, κατά δήλωση των ντόπιων, σταματήσει να κουνιέται από το 1953, αλλά και πιο πριν είναι πιο πιθανόν να κουνιόντουσαν οι ίδιοι οι Ληξουργιώτες παρά ο βράχος. Οι ποσότητες του κρασιού που καταναλώνονται στην περιοχή δικαιολογούν μια τέτοια ερμηνεία…

Οι τέσσερεις αυτές παραλίες έχουν απέναντί τους το νησάκι Βαρδιάνοι (1 νησί, με όνομα σε πληθυντικό αριθμό). Στους Βαρδιάνους εκτός της μικρής, ρηχής παραλίας υπάρχουν τα ερείπια της Μονής Υπεραγίας Θεοτόκου Ευαγγελιστρίας, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει χτιστεί πρόχειρα στην ίδια θέση, ένα εκκλησάκι. Σπάνια υπάρχει η δυνατότητα προσέγγισης, μόνο όταν υπάρχει λειτουργία και μόνο με ιδιωτικά μέσα μπορεί κάποιος να το επισκεφτεί. Τα καλοκαίρια το προσεγγίζουν συχνά μικρές θαλαμηγοί και ιστιοπλοϊκά.

Μετά την Κουνόπετρα και το νοτιότερο ακρωτήρι της Παλλικής υπάρχει ακόμη ένα ζευγάρι παραλιών με Δυτικό – Νοτιοδυτικό προσανατολισμό. Ετούτες οι παραλίες είναι σαφώς πιο ήσυχες από όλες τις προηγούμενες αν και τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι τις ανακαλύπτουν. Πρώτη είναι η παραλία Βραχυνάρι, μικρή αλλά πλατιά, αμμώδης, με γκρίζα άμμο και λίγες ομπρέλες. Ακριβώς από πάνω στέκεται το Ρεμέτζο μία ταβέρνα με θέα προς την παραλία και το πέλαγος. Αν και με τις σχετικά πρόσφατες επεκτάσεις και το χτίσιμο αρκετών ενοικιαζόμενων δωματίων έχει χάσει τον παραδοσιακό της χαρακτήρα, διατηρεί ακόμη μια ευρεία επιλογή καλομαγειρεμένων εδεσμάτων και εκλεκτών ψαριών σε σχετικά φυσιολογικό κόστος. Το ηλικιωμένο ζευγάρι ψαράδων που την ίδρυσε, έχει πια παραδώσει την σκυτάλη στα παιδιά, αλλά καθημερινά θα τους δεις σε μια γωνιά να παρακολουθούν και να διορθώνουν όλα τα κακώς κείμενα της ...νεότερης γενιάς.

Από το Βραχυνάρι, κοιτώντας δυτικά, βλέπει κανείς την δεύτερη παραλία, τα Βάτσα.

Μέχρι σχετικά πρόσφατα ήταν μια παραλία απομονωμένη και απεριποίητη, με πολλά φύκια ξεβρασμένα στην μικρή της αμμουδιά. Σήμερα πια έχει βελτιωθεί και σε συνδυασμό με το μικρό ποταμάκι που βρίσκεται στο ένα άκρο της προσελκύει αρκετούς επισκέπτες. Μπορεί κανείς να διασχίσει το ποταμάκι με την πλωτή εξέδρα αλλά και να ανέβει προς τα επάνω περπατώντας στο πλάι του για να συναντήσει την μικρή εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Και εδώ υπάρχουν 2 ταβερνάκια και αρκετά καταλύματα χωρίς όμως να δημιουργείται το αδιαχώρητο στην παραλία.

Η τελευταία παραλία την νότιας περιοχής βρίσκεται ακόμη πιο δυτικά, σε μια περιοχή που γίνεται ακόμη πιο άγονη και πετρώδης. Τα Λαγκαδάκια είναι η μόνη νότια παραλία με βότσαλο και με συνήθως δροσερά έως παγωμένα νερά . Υπάρχει και δεύτερη μικρότερη παραλία ακριβώς δίπλα, που όμως είναι προσβάσιμη μόνο με τα πόδια μέσω ενός σύντομου μονοπατιού. Άγνωστο γιατί, ήταν η παραλία που συμπαθούσαν και επέλεγαν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία κάτοικοι της περιοχής, τουλάχιστον τα παλιότερα χρόνια. Πάντως, εγώ προσωπικά, τις ελάχιστες φορές που βρέθηκα εκεί, δεν αισθάνθηκα καμιά διάθεση να κολυμπήσω. Αλλά φυσικά, περί ορέξεως…

Τελευταίο σημείο με ενδιαφέρον στην περιοχή, στη νοτιοδυτικότερη άκρη της Κεφαλλονιάς είναι ο Φάρος στον Γερογόμπο. Ένας φάρος καλοδιατηρημένος και έως τα σήμερα επανδρωμένος, που στέκεται σ’ αυτή την άγονη άκρη του νησιού αγναντεύοντας το πέλαγο. Πολλοί επιλέγουν αυτή την θέση για να δουν ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, με τον ήλιο να πέφτει μέσα στην θάλασσα.

Ανω(γ)ή και δυτικό τμήμα της Παλλικής

Φεύγοντας από την περιοχή του Γερογόμπου και κινούμενοι προς τα βόρεια το σκηνικό αλλάζει άρδην. Από τα άνυδρα και σχεδόν γυμνά τοπία της νοτιοδυτικής περιοχής που τα κατοικούν κυρίως κοπάδια γιδιών, περνάς ξαφνικά στο δυτικό κομμάτι με την πυκνή βλάστηση και τις δασωμένες απότομες πλαγιές γεμάτες με κυπαρίσσια.

Το πρώτο πράγμα που συναντάς είναι το μοναστήρι των Κηπουραίων (Κηπουριών το ακούς πιο συχνά). Στημένο 100 μ. πάνω από την θάλασσα, στην απόκρημνη ακτογραμμή της περιοχής, ατενίζει το πέλαγο, χαρίζοντας στον επισκέπτη του θέα ιδιαίτερης ομορφιάς.

Ιδρύθηκε το 1759 και είναι αφιερωμένο στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Το τέμπλο της εκκλησίας είναι ξεχωριστής ομορφιάς ενώ υπάρχει στον ναό η εικόνα της Αγίας Παρασκευής, το μοναδικό ίσως κειμήλιο που σώζεται από την γειτονική, κατεστραμμένη πια ολοσχερώς, Μονή Ταφιού.

Η μονή στο πέρασμα των χρόνων έχει καταστραφεί πολλές φορές, κυρίως από σεισμούς, αλλά και από άλλα φυσικά φαινόμενα ή μη. Έχει μάλιστα βομβαρδιστεί, στην διάρκεια του 1ου Παγκόσμιου Πολέμου, από γαλλικό πολεμικό πλοίο, το οποίο βλέποντας μόνο την καπνοδόχο της μονής από το πέλαγος, την πέρασε για εχθρικό πλοίο. Μετά τις σοβαρές καταστροφές του σεισμού του ’53 το μοναστήρι πήρε την σημερινή του μορφή κυρίως την δεκαετία του ’90, χάρις στις άοκνες προσπάθειες του μοναδικού μοναχού Ευσέβιου που έζησε εκεί έως το 2014. Δεν ήταν λίγες οι φορές που επισκεπτόμενοι το μοναστήρι τον βλέπαμε να χτίζει, να ρίχνει μπετά ή να περιποιείται τα αμπέλια και τα κτήματα της μονής ολομόναχος. Διέκοπτε μόνο για να μας φτιάξει ένα καφεδάκι και να αλλάξει μαζί μας δυο κουβέντες που, ιδίως τους χειμερινούς μήνες, του έλειπαν πολύ. Χάρις στις δικές του προσπάθειες επισκευάστηκαν όλα σχεδόν τα κτίρια του μοναστηριού που για χρόνια φιλοξενούσαν πολλές εκδηλώσεις (γλέντια, θρησκευτικές γιορτές, γάμους, βαπτίσεις κλπ.), ενώ στους κοιτώνες του μπορούσαν να διανυκτερεύσουν όσοι ήθελαν.

Καθώς η θέση της μονής είναι ιδανική πολλοί Έλληνες και ξένοι τουρίστες έρχονταν για να δουν εκεί το ηλιοβασίλεμα. Σήμερα όμως - και μετά από τις ζημιές του τελευταίου σεισμού αλλά και το πέρασμα της καταιγίδας Ιανός - έχουν κατολισθήσει μερικώς τα προνομιακά του μπαλκόνια και μέρος της μαγείας έχει χαθεί.

Όμως η μικρή πεζοπορική διαδρομή, που ξεκινά από την πόρτα της μονής και καταλήγει στο ακρωτήρι της Σχίζας, έχει διατηρηθεί και είναι προσβάσιμη για όσους είναι fun του αθλήματος.

Συνεχίζοντας την διαδρομή προς τα βόρεια, πολύ κοντά στα Κηπούρια, υπάρχει μια παράκαμψη για την παραλία Πλατιά Άμμος. Ο σύντομος χωματόδρομος (συνήθως σε κακή κατάσταση) οδηγεί σ’ ένα πλάτωμα που χρησιμεύει σαν πάρκινγκ αλλά και σημείο παρατήρησης και φωτογράφισης. Από κάτω ξεδιπλώνεται μια καταπληκτική μεγάλη παραλία, από τις ωραιότερες που έχω δει.

Εκεί ξεκινά το μονοπάτι που οδηγεί στην παραλία. Αρχικά βατό, με σκαλάκια και παραπέτο, στην συνέχεια όμως δύσκολο και αρκετά επικίνδυνο καθώς ο σεισμός του 2014 (τι έκπληξη!) παρέσυρε την υπόλοιπη διαδρομή.

Παρόλη την επικινδυνότητα του, αρκετοί επισκέπτες (κυρίως Ιταλοί που την προτιμούν φανατικά αλλά και Έλληνες, συνήθως νεαρής ηλικίας) επιλέγουν να κατέβουν μέχρι την παραλία, ενώ τα τελευταία χρόνια υπάρχει και τουριστική σύνδεση με πλοιάριο από το Ληξούρι.

Για να συμπληρωθεί η απόλαυση, πάνω από την παραλία, στο κεντρικό δρόμο, υπάρχει και η ταβέρνα του Στάθη. Αν καταφέρεις να επιστρέψεις από την παραλία σώος και αβλαβής, πηγαίνεις εκεί να το γιορτάσεις, σ’ ένα μέρος αποκομμένο τελείως από τον πολιτισμό αλλά με μια θέα στο Ιόνιο, μαγική.

Μετά από μια πολύ όμορφη διαδρομή στο πλάι της δασωμένης αυτής περιοχής με φόντο το απέραντο γαλάζιο (ώρες - ώρες νιώθεις πως είσαι σε αεροπλάνο), φτάνεις στο πρώτο χωριό της δυτικής διαδρομής, τα Καμιναράτα. Είναι ένα μικρό χωριό, στην ψηλότερη κορυφή των λόφων του Ληξουριού, στα 420 μ. υψόμετρο. Χτισμένο κυρίως προς το εσωτερικό του νησιού έχει όμορφη θέα και από τις δυο πλευρές, ενώ οι ντόπιοι το αποκαλούν «μπαλκόνι» της Παλλικής. Το ταβερνάκι του χωριού, με το όνομα Ανατολή, αγναντεύει προς το Ληξούρι και είναι μια καλή επιλογή για παραδοσιακούς μεζέδες.

Το επόμενη χωριό στην διαδρομή είναι …δυο! Πρώτα συναντάς την ταμπέλα Ρίφι και κάπου στην μέση του χωριού, στην μεσοτοιχία 2 σπιτιών, την ταμπέλα Δαμουλιανάτα. Να εξηγήσω για να μην σας μπερδέψω. Συχνά στην Κεφαλλονιά τα όρια των χωριών είναι δυσδιάκριτα. Πολλά χωριά του νησιού, πως σε οποιονδήποτε επισκέπτη θα φαινόταν ότι είναι ένα, οι ντόπιοι τα χωρίζουν στα 2 και σε σπάνιες περιπτώσεις στα 3. Εκεί που στην υπόλοιπη Ελλάδα θα ήταν γειτονιές του ίδιου χωριού, εδώ είναι άλλο χωριό. Και μάλιστα με έχθρες και έντονες διαφωνίες.

Η περίπτωση του Ριφίου και των Δαμουλιανάτων όμως, έχω την αίσθηση πως, είναι η πιο έντονη. Φίλος από τα Δαμουλιανάτα, με μητέρα και σύζυγο από το Ρίφι, τους «χρεώνει» όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Να φανταστείτε πως ισχυριζόταν πως ο προηγούμενος σκύλος του, ο Ρότσα (Παναθηναϊκός γαρ), γαύγιζε μόνο τους Πασοκατζήδες και τους Ριφιώτες (ή όπως προσβλητικά τους προσφωνεί: Ρουφιώτες). Ο τωρινός του σκύλος, ονόματι Ραούλ (από τον Ραούλ Κάστρο), ακόμα δεν τους ξεχωρίζει και κάνει χαρές σε όλους. Τα 2 χωριά έχουν διαφορετική πλατεία, διαφορετική ταβέρνα, διαφορετική εκκλησία, άλλο παπά, ξεχωριστή κοινότητα και γενικά κάνουν ότι μπορούν για μην έχουν πολλές σχέσεις.

Για να πάρω πάντως θέση, θα ομολογήσω πως η πλατεία των Δαμουλιανάτων, καθώς και η θέση του χωριού είναι καλύτερη από τις αντίστοιχες του Ριφίου. Από την πλατεία του χωριού (την επονομαζόμενη και ως πλαγιά) αλλά και από την περιοχή Μύλοι, η θέα στο Ιόνιο και στο Ηλιοβασίλεμα είναι φοβερή. Αυτό βέβαια αν το επιτρέψει το πούσι που συνηθίζει να «επισκέπτεται» όλη αυτή την δυτική πλευρά τακτικά. Ακόμη όμως και το ίδιο το πούσι μπορεί να γίνει εντυπωσιακό αξιοθέατο, ιδίως την ώρα που ξεκινά να ανεβαίνει από την θάλασσα προς τα ορεινά.

Όσον αφορά δε την ταβέρνα «Λαδόκολα στην πλαγιά» να αναφέρω πως είναι για τα τελευταία χρόνια το νούμερο 1 στις κριτικές του Trip Advisor για όλο το νησί της Κεφαλλονιάς, εξαιτίας του φαγητού της, της θέας της αλλά κυρίως της εξυπηρέτησης και της διάθεσης της οικογένειας που την λειτουργεί. Η ταβέρνα «Ατσούπι» του Ριφίου, είναι κι αυτή συμπαθής (επειδή ο ιδιοκτήτης της είναι από τα Δαμουλιανάτα )

Άλλο ωραίο σημείο των Δαμουλιανάτων είναι η βασική εκκλησία του χωριού, που βρίσκεται λίγο πιο έξω, στην περιοχή Βουνό. Εκκλησία με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, που ενσωματώνει ακόμη και ορισμένα δωρικά χαρακτηριστικά.

Ο δρόμος που διασχίζει το χωριό καταλήγει μετά από περίπου 4,5 χμ. στην παραλία Αγία Ελένη (την βασίλισσα των παραλιών κατά τους ντόπιους). Η μικρή αυτή βοτσαλωτή παραλία βρίσκεται στην άκρη του κόλπου των Πετανών, χωρίς όμως δυνατότητα απ’ ευθείας σύνδεσης με την κεντρική, μεγάλη παραλία. Στέκι κυρίως των χωριανών, τα τελευταία χρόνια έχει ανακαλυφθεί από τους Έλληνες και ξένους τουρίστες, προς απογοήτευση των ντόπιων.

Στην διαδρομή από το χωριό για την παραλία μπορείς να δεις από μακριά, στις παρυφές του μικρού κάμπου, το αρχοντικό των Λοβέρδων, μιας οικογενείας με πιθανή ιταλική καταγωγή (κατά άλλους βυζαντινή) που κάποτε κατείχε όλες τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις της περιοχής.

Να προσθέσω επίσης πως ανάμεσα στα Κηπούρια και στον κόλπο των Πετανών, σε όλο το μήκος της απόκρημνης ακτής, υπάρχουν αρκετές παραλίες, οι περισσότερες ανώνυμες, προσβάσιμες μόνο από την θάλασσα. Αν κάποιος έχει στη διάθεση του κάποιο σκάφος ή ιστιοπλοϊκό μπορεί να τις απολαύσει ολομόναχος.

Φεύγοντας από τα Δαμουλιανάτα και το Ρίφι ο δρόμος σε οδηγεί αναγκαστικά προς το εσωτερικό της χερσονήσου, σε περιοχές πιο ήμερες και προστατευμένες. Τα χωριά εδώ είναι περισσότερα και οι καλλιεργημένες εκτάσεις επίσης.

Συναντάς τα Παρισάτα, ένα μικρό χωριό, που όπως υποδηλώνει το όνομά του είναι γεμάτο κυπαρίσσια. Πολλοί καταγόμενοι από εδώ φέρουν το επώνυμο Παρίσης ενισχύοντας την πεποίθηση της γαλλικής φινέτσας της περιοχής. Μέσα στο κυπαρισσώνα της περιοχής υπάρχει και ένα πολύ προσεγμένο κατάλυμα, πολύ όμορφα προσαρμοσμένο στο τοπίο. Λίγο πιο χαμηλά βρίσκεται το χωριό Μονοπολάτα με τους κατοίκους του να αποκαλούνται από τους γείτονές τους με το όνομα κουκουβάγιες, ενώ σχετικά κοντά υπάρχει ακόμη ένα μικρότερο χωριό, τα Δεματορά, με όμορφα, παλιά σπίτια, αν και έχουν εμφανή τα σημάδια της παρακμής.

Βορειότερα, γύρω από έναν εσωτερικό κάμπο και περιμετρικά του υπάρχει ακόμη μια σειρά από χωριά. Από την μια πλευρά, τα Καλάτα με τα ωραία του κρασιά (κυρίως βοστιλίδι και μαυροδάφνη), ο Σκινιάς (ή Σκινέας πιο επίσημα) και τα Βλυχάτα.

Από την άλλη συναντάς αρχικά την Αγία Θέκλη το βασικότερο και μεγαλύτερο χωριό της Ανωής. Το χωριό, εξαιτίας και της θέσης του, λειτουργούσε ως ο κεντρικός πυρήνας των χωριών της Ανωής από το παρελθόν. Ακόμη και σήμερα διαθέτει ελαιοτριβείο και παντοπωλείο – καφενείο, ενώ μέχρι το 2014 λειτουργούσε εκεί Δημοτικό και Γυμνάσιο.

Το ένα μετά το άλλο, χωρίς να μεσολαβούν σοβαρές αποστάσεις, με παρόμοια χαρακτηριστικά αλλά και ευφάνταστα ονόματα, ακολουθούν τα χωριά Βιλατώρια, Βόβυκες και Κοντογενάδα.

Ανάμεσα από τα Βιλατώρια και τους Βόβυκες ο κεντρικός δρόμος φεύγει από τον εσωτερικό κάμπο και επιστρέφει πάλι προς την θάλασσα. Και τι θάλασσα! Την εξαιρετική παραλία των Πετανών. Ψιλό, λευκό βότσαλο, κρυστάλλινα νερά, άγριο τοπίο, μεγάλο μήκος και κατά τόπους πλάτος, την καθιστούν μια από τις πιο ωραίες παραλίες του Νησιού. Και σας το λέω εγώ, ένας φανατικό λάτρης των αμμουδερών, ρηχών παραλιών.

Κατεβαίνοντας από τον φιδογυριστό δρόμο βλέπεις όλους τους επισκέπτες να σταματούν και να φωτογραφίζουν μανιωδώς το τοπίο. Φτάνοντας πια χαμηλά, διαλέγεις την πλευρά που σου ταιριάζει. Στο κέντρο, πιο οργανωμένα με ομπρέλες, ένα ήσυχο beach bar και τις 2 ταβέρνες από πίσω, στα αριστερά με τον απότομο βράχο ακριβώς από πάνω σου αλλά και λιγότερο κόσμο ή στα δεξιά στην, ας πούμε, ξεχωριστή παραλία του Φωτεινού με τα πιο δροσερά νερά.

Όπου και να διαλέξεις να πας η παραλία σε κερδίζει. Ακόμη και εμάς, που είχαμε γνωρίσει τους Πετανούς όταν δεν τους ήξερε σχεδόν κανείς και οι μόνοι που την επισκέπτονταν ήταν οι κάτοικοι των γύρω χωριών, συνεχίζει και σήμερα να μας προσελκύει αυτή η παραλία.

Οι ταβέρνες της παραλίας, συμπαθείς σε γενικές γραμμές, είναι συνέχεια της παλιάς ταβέρνας του Ξούρα που για πολλά χρόνια έβαζε τους πελάτες του να μαγειρεύουν και να σερβίρουν το φαγητό τους με την δικαιολογία ότι εκείνος ήταν πολύ γέρος και κουρασμένος για να το κάνει. Σήμερα και οι δυο (Ξούρας και Ερασμία) ανήκουν στους απογόνους του γερό-Ξούρα που όμως δεν συνεχίζουν την παράδοση αλλά προτιμούν να περιποιούνται τους φιλοξενούμενούς τους. Επίσης στην περιοχή έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία 15 χρόνια αρκετά καταλύματα (από 4άστερο ξενοδοχείο μέχρι απλά δωμάτια), είτε πάνω στην παραλία είτε ψηλά από πάνω με ωραία θέα.

Μοναδικό πρόβλημα της παραλίας αυτής είναι το παρκάρισμα καθώς ο χώρος είναι περιορισμένος. Για όποιον λοιπόν επιλέξει να έρθει εδώ, προτείνω να το κάνει νωρίς το πρωί, πριν τις 11 και αργά το απόγευμα, μετά τις 6:30. Εγώ συνήθως επιλέγω την απογευματινή βάρδια ώστε να απολαύσω και το ηλιοβασίλεμα, παρέα συνήθως μ’ ένα ουζάκι κι ένα κομμάτι μπακαλιαρόπιτα. Εναλλακτικά υπάρχει πεζοπορική διαδρομή (περίπου 1,5 χμ.) που ξεκινά μέσα στο χωριό Βιλατώρια αμέσως μετά την ταβέρνα Μουριά.

Άλλη πεζοπορική διαδρομή στην περιοχή είναι αυτή που οδηγεί στις πηγές Χάλκες και την ομώνυμη παραλία. Εδώ η πεζοπορία είναι μονόδρομος και η αρχή του δύσκολου μονοπατιού ξεκινά στον κεντρικό δρόμο μετά την διασταύρωση των Πετανών και λίγο βορειότερα.

Από εκεί και πάνω, έως το βορειότερο άκρο της χερσονήσου, δεν υπάρχουν άλλα χωριά πλην ενός, του Αθέρα. Η διαδρομή για εκεί εναλλάσσεται μεταξύ των δασωμένων πλαγιών και των άγονων βοσκοτόπων έως ότου φτάσεις στο ίσως πιο απομονωμένο χωριό του νησιού. Καλοφτιαγμένο με πολλά προσεγμένα σπίτια στέκεται ψηλά αγναντεύοντας προς την υπόλοιπη Παλλική αλλά και προς την μοναδική του παραλία, το Πόρτο Αθέρα ή Αγίο Σπυρίδωνα (Υπάρχει ακόμη μια, η Αγνή, αλλά δεν είναι στην πράξη παραλία, μόνο κοφτερά βράχια στη θάλασσα και ένας εύκολος τρόπος να σπάσεις το όχημα σου στο χωματόδρομο).

Η παραλία τούτη διαφέρει πολύ από τις άλλες του νησιού. Ήπια, αμμουδερή, χωρίς κοσμοπολίτικο χαρακτήρα, beach bar, ομπρέλες, δίπλα σε ένα μικρό ήμερο κάμπο. Τα νερά της συνήθως πολύ διαυγή και καθώς συνήθως δεν την πιάνει το κύμα και ο αέρας (παρόλο που είναι βορινή) αποτελεί εξαιρετική επιλογή με σχεδόν οποιοδήποτε καιρό. Το μικρό νησάκι που βρίσκεται στην είσοδο του κόλπου εκτός από την έξτρα προστασία που προσφέρει από τον καιρό, προσθέτει στην ομορφιά του τοπίου.

Η όμορφη θέα της συγκεκριμένης παραλίας συμπληρώνεται από το εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνα, πάντα βαμμένου σε έντονο μωβ – μπλε χρώμα που στέκεται στην αριστερή πλευρά της.

Το κολπάκι αυτό προσφέρεται επίσης και για ασφαλές αραξοβόλιο και αρκετά ιστιοπλοϊκά το προτιμούν αντί των λιμανιών για τις διανυκτερεύσεις τους. Επίσης συχνά, στο ανατολικό άκρο της παραλίας, όπου υπάρχει περισσότερος χώρος, μπορεί κανείς να σταθμεύσει με αυτοκινούμενο χωρίς φυσικά να περιμένει τις ανέσεις των οργανωμένων πάρκινγκ.

Δυο ταβέρνες, μια πάνω σχεδόν στην αμμουδιά και μια λίγο πιο πάνω με ωραία θέα από την βεράντα της προσφέρουν εναλλακτικές για το φαγητό αλλά και για το καφεδάκι.

Η παραλία του Αθέρα καθώς και η ημιορεινή περιοχή μεταξύ της Παλλικής και της Θηνιάς, σύμφωνα με κάποιες μελέτες Αμερικανικών και Γαλλικών αρχαιολογικών σχολών, θεωρείτε πως είναι το βασίλειο του Οδυσσέα και της Αρχαίας Ιθάκης. Οι Ιθακίσιοι φυσικά διαφωνούν εντόνως, αλλά για τους Ληξουργιώτες είναι φυσικό. Ακόμα κι αν τους πεις ότι ο Έρικ ο Κόκκινος ήταν από το Ληξούρι πάλι φυσικό θα το θεωρήσουν.

Στο τελευταίο κομμάτι της Παλλικής, ανάμεσα στον Αθέρα και τα Ζόλα (ένα χωριό της γειτονικής περιοχής, της Θηνιάς), υπάρχουν ακόμη 4 παραλίες (Καμάρι, Φτέρη, Μαντά και Αμίδι). Οι παραλίες αυτές, άγνωστες στο ευρύ κοινό ως και τα τελευταία χρόνια, άρχισαν να υποδέχονται επισκέπτες εξαιτίας κυρίως της σύνδεσής τους με πλωτά μέσα από τα Ζόλα. Είναι πανέμορφες, με βότσαλο και βαθιά καθαρά νερά, ενώ οι ντόπιοι τις χαρακτηρίζουν ως την καραϊβική της Κεφαλλονιάς (Τώρα αν ξέρουν πως είναι οι παραλίες της καραϊβικής, θα σας γελάσω). Οι περισσότεροι προτιμούν την παραλία της Φτέρης καθώς είναι η μεγαλύτερη σε μήκος αλλά ταυτόχρονα και η πιο πλατιά από τις 4.

Για την Φτέρη υπάρχει και περιπατητική διαδρομή που ξεκινά κοντά στο ΧΥΤΑ του νησιού ενώ για το Αμμίδι ξεκινά άλλη μια διαδρομή μέσα από το χωριό του Αθέρα. Οι άλλες 2 παραλίες δεν είναι καθόλου προσβάσιμες με τα πόδια.

Άλλες πληροφορίες για την Παλλική (Ληξούρι)

Πριν συνεχίσω με το «γειτονικό νησί» της Κεφαλλονιάς να δώσω ορισμένα χρήσιμα στοιχεία και πληροφορίες για την Παλλική.

Τοπικό λεξιλόγιο, φρασεολόγιο και υβρεολόγιο

Για να ξέρετε τι πρόκειται να φάτε, αν σας βρίζουν, αν πρέπει να μείνετε ή να φύγετε τρέχοντας και γενικώς για να μπορείτε να συνεννοηθείτε.

Βρώσιμα:

Βλήτρα (βλήτα), τσιγαρίδια (χόρτα, σπανάκια, σέσκουλα σε τηγανιτή μορφή, τσιγαριστά), αλιάδα (σκορδαλιά – προσοχή, κατά τόπους έχει περισσότερο σκόρδο από πατάτα), κομιντόρες (ντομάτες), μωρόπουλα (κολοκυθάκια), μάπα (λάχανο), κάβολο (κουνουπίδι), ορφός (ροφός).

Προσοχή! οι παπαρδέλες δεν είναι το γνωστό ζυμαρικό, είναι απλά οι ψευτιές.

Υβρεολόγιο:

Κακοθάνατος, αλιτζαρίνος (???), δεούτελο (μάλλον προς το χαζός), μουδούπας (ηχητικά βαρύ, παραπέμπει προς το μ…κας αλλά χρησιμοποιείτε και πιο ελαφρά)

Επίσης ελαφρά είναι και τα :
Ψημένος (κατά το καημένος), Μπα που κακός χρόνος να μην σ’ έβρει (Σε βρίζω, αλλά δεν σε βρίζω), Πάρτε διάολοι βάγια,

Προσοχή! η φράση «Πάω καλιά μου» δεν σημαίνει θάνατο, απλά ο ομιλών φεύγει.

Επιρρήματα, αντωνυμίες και άλλα γραμματικά:

Έδεπα (εδώ), έδεκει (εκεί), εφκειός (εκείνος), πούντοσης (που είναι εκείνος, έντοσης (να ’τος), δελέγκου κι άστε ντου (γρήγορα και με το έτσι θέλω)

Φράσεις γενικής χρήσης:

Αγαπάνε το κρασί και δεν το ριπίζουνε (χύνω, σκορπίζω).
Μπονώρα (νωρίς το πρωί) σηκώνονται για να μουντίσουν (ασπρίσουν).
Κλείνουν τα σκουτιά (ρούχα) τους για να μην κρυώσουν.
Για πινομή (φταίξιμο) σου τρώνε τα αποδιαλεούρια (άχρηστα, σκάρτα).
Έπιασε πάλι τη φάουσα (άρχισε την γκρίνια) και μ’ έκανε παπόρο.

Παροιμίες:

Για όσους δεν κλείνει η πόρτα σου, κόψιμο μην έχεις.
Ότι δεν μπορεί να κάμει ο διάολος, το κάνει η γυναίκα.
Του Αγίου ένα κερί και του διαόλου δυο.
Βάλε ελιά για το παιδί σου και συκιά για τη ζωή σου.

Συχνά κάνουν επίσης και κάποιους αναγραμματισμούς στους οποίους εμπλέκετε το γράμμα Ρ, όπως την Βόλτα την λένε Βόρτα και τον Ροφό, Ορφό.

Κι αν αναρωτιέστε ακόμη, ναι στην Ελλάδα είμαστε…


Διαδρομές - Εκδρομές

Αν κάποιος δεν επιλέξει διαμονή στην περιοχή του Ληξουριού (ντροπή του!) μπορεί να καλύψει αρκετά κάνοντας 2 βασικές εκδρομές.

1η διαδρομή

Με έδρα το Αργοστόλι ακολουθείς την παράκτια διαδρομή περιμετρικά του κόλπου της Κεφαλλονιάς (γνωστή και ως Γύρα - 19 χμ., 21 λεπτά).

Στο βορειότερο άκρο του κόλπου στρίβεις αριστερά στην, επιμελώς κρυμμένη, ταμπέλα προς Ληξούρι. Στην ίδια ταμπέλα στρίβεις ερχόμενος αντίθετα από άλλες περιοχές (πχ από Σάμη, Αγία Ευφημία, Άσσο ή Φισκάρδο)

Φτάνοντας στην μεγάλη παραλία του Λιβαδιού και πριν μπεις στο χωριό στρίβεις δεξιά προς τον Αθέρα. Διασχίζεις το χωριό και καταλήγεις στην παραλία του. (18,5 χμ., 26 λεπτά).

Επιστροφή και αφού διασχίσεις ξανά τον Αθέρα και πριν φτάσεις στο Λιβάδι, στρίβεις δεξιά προς Πετανούς. (16 χμ., 28 λεπτά).

Επιστροφή και πάλι και στο σταυροδρόμι που υπάρχει επιλογή για Ληξούρι αριστερά αλλά και δεξιά (Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Ληξούρι) ακολουθείς την δεξιά διαδρομή.

Διασχίζεις τα χωριά Βιλατώρια, Αγία Θέκλη, Καλάτα, Δαμουλιανάτα, Ρίφι και κατόπιν στρίβεις δεξιά προς την Μονή Κηπουραίων (12,5 χμ., 27 λεπτά).

Εναλακτικά μπορείς μετά τα Καλάτα να κινηθείς προς τα Μονοπωλάτα και στρίβωντας διξιά μετά το χωριό να περάσεις από τα Καμιναράτα για να καταλήξεις από εκεί προς τα Κηπούρια.

Στην διαδρομή υπάρχει στα δεξιά ο χωματόδρομος που οδηγεί προς την Πλατειά Άμμο (για τους τολμηρούς – 1χμ., 3 λεπτά).

Πάνω στον δρόμο συναντάς την Μονή και αν συνεχίσεις την διαδρομή περνώντας μέσα από τα Χαβριάτα καταλήγεις στην πόλη του Ληξουριού (12 χμ., 20 λεπτά).

Η επιστροφή μπορεί να γίνει είτε με το φέρρυ (κάθε μισή ώρα το καλοκαίρι – διάρκεια περίπου 20-25 λεπτά), αν η διαμονή είναι στο Αργοστόλι ή στα ανατολικά της Κεφαλλονιάς, είτε πάλι από τον παραλιακό δρόμο.

2η διαδρομή

Με έδρα το Αργοστόλι περνάς απέναντι με το φέρρυ. Αν η έδρα είναι στα βόρεια ή στα ανατολικά του νησιού ακολουθείς την διαδρομή που καταλήγει στο άνω άκρο του κόλπου στην περιοχή Λιβάδι και συνεχίζεις νότια έως ότου φτάσεις στην πόλη του Ληξουριού.

Μετά την πόλη και νοτιότερα, μπορείς να επιλέξεις μια ή περισσότερες από τις εξής διαδρομές

• Μέσα από το χωριό Σουλάροι προς την παραλία Μέγα Λάκκος (6 χμ., 11 λεπτά).
• Μέσα από τα Μαντζαβινάτα προς την παραλία Ξι (7 χμ., 11 λεπτά).
• Μέσα από τα Μαντζαβινάτα προς τις παραλίες Κουνόπετρα, Βραχυνάρι ή Βάτσα (8 χμ., 13 λεπτά, 8,5 χμ., 13 λεπτά, 9 χμ., 14 λεπτά).
• Μέσα από τα Χαβριάτα προς την παραλία Λαγκαδάκια και τον φάρο του Γερογόμπου (10 χμ., 19 λεπτά και πρόσθετα για τον φάρο άλλα 2,5 χμ., 6 λεπτά).

Περιπατητικές διαδρομές

• Μονή Κηπουραίων προς ακρωτήρι Σχίζας

• Βιλατώρια προς παραλία Πετανοί

• Πηγές και παραλία Χάλκες

• ΧΥΤΑ προς παραλία Φτέρη

• Αθέρας προς παραλία Αμμίδι

Επιλογές φαγητού, γλυκού, ποτού

Ληξούρι και Πέριξ

Ακρογιάλι, Ανδρέα Λασκαράτου 21, Πάνω στην παραλιακό μέτωπο της πόλης. Μαγειρευτά κυρίως. Οικονομικό.
Bella mangia, Ανδρέα Λασκαράτου, Πάνω στην παραλιακό μέτωπο της πόλης. Πιτσαρία. Οικονομικό προς μεσαίο.
Αυλή, Γρηγορίου Λαμπράκη και, Ηρ. Πολυτεχνείου (στο τέλος του πεζοδρόμου). Παραδοσιακή ταβέρνα. Συχνά ζωντανή μουσική με καντάδες. Μεσαίο
Αίνος, Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως. Σουβλάκια και της ώρας. Οικονομικό προς μεσαίο.
Τσιμπίμπο, 25ης Μαρτίου και Γρ. Λαμπράκη (στον πεζόδρομο). Εστιατόριο. Μεσαίο
V&S Bar and Restaurant, Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως. Φαγητό, ποτό, καφέ. Ολίγον τουριστικό. Μεσαίο
Απόλαυση, Στην διαδρομή από Ληξούρι για παραλία Λέπεδα. Εστιατόρια με μεγάλη ποικιλία (Μαγειρευτά, παραδοσιακά, θαλασσινά και κρεατικά). Οικονομικό
Καφεπαντοπωλειο Ουζερι "Τα Λεπεδα", Πάνω στην παραλία Λέπεδα. Λίγα επιλεγμένα μεζεδάκια καθώς και καφέ. Οικονομικό προς μεσαίο
Anemos Cafe, Ανδρέα Λασκαράτου 6, Πάνω στην παραλιακό μέτωπο της πόλης. Καφέ, ποτό, και πρόχειρο φαγητό. Οικονομικό.
Καφέ Pero, Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως, πάνω στην πλατεία. Καφέ, ποτό, και πρόχειρο φαγητό. Οικονομικό προς μεσαίο
iScream, Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως 6. Εξαιρετικό παγωτό αλλά και καφέ. Οικονομικό.
Μαυροειδής Ζαχαροπλαστείο και Καφέ, Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως.
Inside, Γρ. Λαμπράκη (στον πεζόδρομο) Μπαρ με χαλαρή, σύγχρονη μουσική
Νόστιμον Ήμαρ, Γρ. Λαμπράκη (στον πεζόδρομο), Μπαρ με ροκιές

Άλλες περιοχές της Παλλικής

Όστρια, Μέγας Λάκκος. Παραδοσιακή ταβέρνα με κλασική αυλή και τραπέζια κάτω από την κληματαριά, 300 μ. πριν την παραλία. Οικονομικό
Νήσοι Βαρδιάνοι, Ξι., Εστιατόριο με ωραίο χώρο και θέα, 200 μ. πριν την παραλία. Μεσαίο
Ρεμέτζο, Βραχυνάρι. Ταβέρνα με παραδοσιακά πιάτα αλλά και πολύ καλά ψαρικά. Ωραίο είναι συνήθως και το ντόπιο λευκό κρασί, μοσχατέλα. Οικονομικό προς μεσαίο.
Στάθης, ανάμεσα στην Μονή Κηπουραίων και την Πλατιά Άμμο. Παραδοσιακή ταβέρνα, ψησταριά με φοβερή θέα προς το πέλαγος. Οικονομικό προς μεσαίο.
Ανατολή, Καμιναράτα. Ταβέρνα με κλασικά ελληνικά πιάτα και ωραία θέα. Οικονομικό
Ατσούπι, Ρίφι. Ταβέρνα με κλασικά ελληνικά πιάτα και σουβλάκια. Οικονομική
Λαδόκολα στην Πλαγιά, Δαμουλιανάτα. Ταβέρνα με σχετικά μικρή ποικιλία πιάτων, αλλά με εξαιρετική ποιότητα, κορυφαία εξυπηρέτηση, και ωραία θέα. Νούμερο 1 του Trip Advidsor για την Κεφαλλονιά. Οικονομικό.
Ερασμία, Πετανοί. Κλασική ταβέρνα πάνω στην παραλία με πολύ καλή εξυπηρέτηση. Μεσαίο
Δρόσος, Πόρτο Αθέρα. Ταβερνάκι πάνω στην αμμουδιά κυρίως με θαλασσινά. Οικονομικό προς μεσαίο.

Θηνιά, Μύρτος και Έρισος

Φεύγοντας από την Παλλική, η πρώτη περιοχή που συναντάς είναι η Θηνιά, η μικρότερη, σε έκταση, επαρχία της Κεφαλλονιάς.

Το χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της κατά βάση ορεινής περιοχής είναι η Αγία Δυνατή ένα βουνό που διαχωρίζεται ελαφρώς από το κεντρικό βουνό του Αίνου. Ανάμεσα λοιπόν στους λόφους που οριοθετούν ανατολικά το σύνορο προς την Παλλική και στην Αγία Δυνατή βρίσκεται μια κοιλάδα που καταλήγει στην θάλασσα η οποία μαζί με τις παρυφές των ορεινών όγκων αποτελούν την Θηνιά. Τα περισσότερα χωριά της περιοχής βρίσκονται στις πλαγιές της Αγίας Δυνατής και στην πλειοψηφία τους είναι μικρά και σχετικά άγνωστα. Το Νύφι με το αστείο όνομα, τα Καρδακάτα, η Ρίζα, τα Πετρικάτα και τα Κοντογουράτα (το χωριό του Τρίτση) είναι χωριά που δεν δέχονται πρακτικά καθόλου τουρίστες. Οι βασικοί τους επισκέπτες είναι οι ντόπιοι που επιστρέφουν στα χωριά τους για διακοπές. Αντιθέτως ο Αγκώνας που βρίσκεται πάνω στον κεντρικό δρόμο έχει μεγαλύτερη επισκεψιμότητα, ενώ παλιότερα είχε χαρακτηριστεί ως το καθαρότερο χωριό του νησιού. Μια – δυο ταβέρνες με ωραία θέα, λίγα καταλύματα αλλά και μίνι μάρκετ το καθιστούν ως τον «κόμβο» της περιοχής.

Το μόνο παραλιακό (σχεδόν) χωριό της Θηνιάς είναι τα Ζόλα. Αναπτύσσεται κυρίως στην πλαγιά του λόφου και ανάμεσα σε δυο παραλίες, το Βούτι και την Αγία Κυριακή.

Το Βούτι έγινε πιο γνωστό κυρίως τα τελευταία χρόνια και είναι μια μικρή παραλία, περίπου 1 χμ. μακριά από τα Ζόλα. Ο δρόμος για εκεί είναι μεικτός με την άσφαλτο να δίνει τη θέση της στο τσιμέντο, για να καταλήξει σε χώμα. Η καντίνα που υπάρχει εκεί καλύπτει τις βασικές ανάγκες των λουόμενων.

Στην θάλασσα που καταλήγει ο δρόμος που διασχίζει τα Ζόλα υπάρχει ένα μικρό λιμανάκι όπου προστατεύουν τις βάρκες τους οι ντόπιοι ψαράδες και απ’ όπου ξεκινούν τα σκάφη που μεταφέρουν τους επισκέπτες στις παραλίες της βόρειας Παλλικής (Καμάρι, Φτέρη, Μαντά και Αμίδι).

Στο λιμανάκι λοιπόν βρίσκεται μια μικρή, παραδοσιακή ψαροταβέρνα «Η καλύβα του ψαρά», ένα από τα αγαπημένα μου ταβερνάκια στο νησί.

Οι επιλογές του πελάτη είναι συγκεκριμένες. Ψάρια ανάλογα με τον αριθμό των συνδαιτημόνων, πατάτες και σαλάτα. Εξηγούμαι. Ψάρια από αυτά που ψαρεύτηκαν το πρωί, όποια κι αν είναι αυτά, πατάτες τηγανητές, ντόπιες, πολύ νόστιμες, χωριάτικη σαλάτα από τον κήπο και τέλος. Αν είσαι πολύ τυχερός μπορεί να βρεις κανένα αμπελοφάσουλο και κανένα βραστό κολοκυθάκι, από τον κήπο κι αυτά. Σε φάση, «έπιασα το τζάκποτ στο τζόκερ», μπορεί να πετύχεις ψαρόσουπα, με τον ιδιαίτερο τρόπο που την μαγειρεύουν εδώ. Κρασί μόνο λευκό, χύμα, της περιοχής (τοπική ποικιλία, θηνιάτικο, ωραιότατο), μπύρα μόνο ένα είδος, αναψυκτικά επίσης. Αν αρχίσεις να ζητάς καλαμαράκια, αστακούς και τα τοιαύτα, στην καλύτερη περίπτωση σου προτείνουν να έρθεις όταν είναι η εποχή τους, στην χειρότερη σε διώχνουν να πας να τα βρεις σε άλλες ταβέρνες (εμείς δεν πουλάμε κατεψυγμένα).

Δίπλα ακριβώς αρχίζει η μεγάλη παραλία της Αγίας Κυριακής, πιο εντυπωσιακή στο μάτι από ψηλά παρά από κοντά. Άμμος κατά τόπους αλλά κυρίως βότσαλο, αρκετά βαθιά και πολύ συχνά κυματιστή λόγω άμεσης έκθεσης στο βορά και στον μαΐστρο (τον άνεμο που κατά 90% φυσά τα καλοκαίρια στο νησί), είναι μια παραλία που δεν προτιμάται από πολύ κόσμο.

Οι περισσότεροι που την επισκέπτονται συγκεντρώνονται στην δυτική πλευρά της παραλίας, ακριβώς κάτω από το χωριό του Αγκώνα. Εκεί υπάρχει beach bar, ομπρέλες και λοιπά, ενώ η υπόλοιπη παραλία δεν διαθέτει τέτοιου τύπου ανέσεις.

Βγαίνοντας από την Θηνιά ξεκινά η περιοχή της Πυλάρου. Ο δρόμος χαραγμένος πάνω στην απότομη πλαγιά, ατενίζει από ψηλά το πέλαγος και ακολουθώντας την μορφολογία του βουνού, στο μεγαλύτερο μέρος του γεμάτος στροφές και φουρκέτες. Τα ημιάγρια γίδια που βόσκουν εκεί συνήθως αρέσκονται να ξαπλώνουν στο οδόστρωμα και συχνά παρασύρουν πέτρες από την πλαγιά γι’ αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στην οδήγηση, ιδιαίτερα τις νυχτερινές ώρες. Σε κάποιο σημείο της διαδρομή υπάρχει και ένα παρατηρητήριο που βλέπει πολύ καλά προς τον Μύρτο, την διασημότερη παραλία του νησιού. Αξίζει να δεις, να απολαύσεις τα χρώματα και το απέραντο γαλάζιο και να συνεχίσεις.

Μετά από περίπου 2 χμ., στο χωριό Διβαράτα, στρίβεις αριστερά και μετά από άλλα 2,5 χιλιόμετρα κατηφορικού και φιδογυριστού δρόμου φτάνεις στην παραλία. Η πλατιά και ολόλευκη βοτσαλωτή παραλία σε συνδυασμό με τα, ιδιαιτέρου χρώματος, νερά της, την έχει κάνει διάσημη σε όλον τον κόσμο (έχω συναντήσει αφίσες με την φωτογραφία του Μύρτου σε πολλές γωνιές του κόσμου).

Αν είστε τυχεροί και την πετύχετε ήρεμη επιβάλλεται μια επίσκεψη. Προσοχή όμως, αν είναι ταραγμένη τότε καλό είναι να είστε πολύ προσεχτικοί. Το κύμα εδώ (σε συνδυασμό με τα υπόγεια ρεύματα) δεν αστειεύεται. Κάθε χρόνο υπάρχουν πνιγμοί παρόλο που πάντα υπάρχει ναυαγοσώστης. Ακόμη, καλό είναι να πάτε στην παραλία νωρίς (πριν τις 10:00-10:30), καθώς το πρόβλημα του παρκαρίσματος και της κίνησης στον δρόμο, είναι σοβαρό. Αν δεν θέλετε να κάνετε πεζοπορία από τα Διβαράτα, τότε ξυπνήστε νωρίς.

Φεύγοντας από τον Μύρτο και κινούμενος ξανά προς τον Βορρά συναντάς την νέα γέφυρα του Χάρακα, που κατασκευάστηκε πρόσφατα, καθώς ο δρόμος, στην απόκρημνη αυτή περιοχή, κατολίσθησε το 2014. Εκεί υπάρχει ένα ακόμη παρατηρητήριο προς την παραλία, ενώ αμέσως μετά συναντάς ένα σπίτι πάνω στο δρόμο που είναι κρεμασμένο στο γκρεμό. Είναι γνωστό ως το «Σπίτι του Ωκεανογράφου» μόνο που πια έχει πωληθεί και τα τελευταία χρόνια ενοικιάζεται σε πολύ υψηλές τιμές. Σε όλη αυτή την διαδρομή (αλλά και πριν τον Μύρτο), στο τέρμα του γκρεμού, υπάρχουν κάμποσες παραλίες, μικρές και μεγάλες, επισκέψιμες μόνο δια θαλάσσης. Γενικά μιλώντας, τα δυτικά (και όχι μόνο) παράλια του νησιού προσφέρονται για επίσκεψη με φουσκωτό ή ιστιοπλοϊκό καθώς υπάρχουν πολλές τέτοιες παραλίες που μπορείς να απολαύσεις μόνος ή με την παρέα σου.

Ακολουθεί η Έρισος. Η υποδοχή είναι η καλύτερη δυνατή. Αμέσως, σχεδόν, συναντάς την πανέμορφη Άσσο, για μένα ίσως το πιο ωραίο χωριό του νησιού. (ως τώρα, γιατί μετά τις τελευταίες καταστροφές που προκάλεσε η κακοκαιρία και τα άπειρα μπάζα που κυριολεκτικά έθαψαν το μισό χωριό, αυτό μετράει ακόμη τις πληγές του)

Η πρώτη εικόνα από μακριά σε προϊδεάζει για την ιδιαιτερότητα αυτού του μέρους. Βλέπει κανείς στην δεξιά πλευρά τα σπίτια του χωριού, που αμέσως μετά, μέσω μια στενής λωρίδας γης, ενώνεται με ένα πευκόφυτο λόφο, στεφανωμένο με ένα κάστρο.

Φτάνοντας ανακαλύπτεις και άλλα όμορφα στοιχεία. Ανακαλύπτεις το μικρό σχετικά κλειστό κολπάκι, με τις δυο μικρές παραλίες του, ανάμεσα στο χωριό και το κάστρο.

Θαυμάζεις τα όμορφα, παραδοσιακά σπίτια του χωριού, είτε είναι παλιά που γλύτωσαν από την μανία του εγκέλαδου, είτε ερείπια, είτε σύγχρονα που όμως ακολουθούν πιστά την παραδοσιακή αρχιτεκτονική.

Ωραίες αυλές και ανθισμένες μπουκαμβίλιες, σε όλα τα χρώματα, που σκαρφαλώνουν στα σπίτια και τους μαντρότοιχους, συμπληρώνουν μια ομολογουμένως όμορφη εικόνα και καταφέρνουν να δείξουν πως θα ήταν τα χωριά του νησιού χωρίς τις επαναλαμβανόμενες καταστροφές.

Πολλά μαγαζάκια αναπτύσσονται κατά μήκος της παραλίας αλλά και εσωτερικά προσφέροντας φαγητό και καφέ στους επισκέπτες ενώ τα καταλύματα αυξάνονται κάθε χρόνο χωρίς όμως να αλλοιώνουν την εικόνα του χωριού. Επίσης, δύο - τρία πάρκινγκ, στις παρυφές του χωριού, εξυπηρετούν (μετά βίας) τον όλο και αυξανόμενο όγκο επισκεπτών.

Από το κοντινότερο πάρκινγκ στο χωριό ξεκινά ο δρόμος για το Κάστρο της Άσσου. Δεν επιτρέπεται η κίνηση οχημάτων σ’ αυτόν τον δρόμο αν και έχω δει μια δυο φορές να ανεβαίνουν μηχανάκια.

Η διαδρομή είναι συνεχώς ανηφορική και συνήθως χρειάζεται περίπου μισή ώρα για να φτάσει κανείς στην κορυφή. Ανεβαίνοντας το πευκόφυτο λόφο από την βορινή πλευρά απολαμβάνεις τη θέα προς το χωριό ενώ από την νότια πλευρά (με είσοδο από το Πορτέλο), προς την θάλασσα και τον όρμο της Αγίας Κυριακής.

Το ενετικό κάστρο του 16ου αιώνα έχει δωρεάν είσοδο και καλύπτει πρακτικά όλη την έκταση του λόφου (440 στρέμματα!). Στο εσωτερικό του λίγα πράγματα έχουν απομείνει. Ο επισκέπτης μπορεί να δει την ερειπωμένη καθολική εκκλησία του Αγίου Μάρκου, την επίσης ερειπωμένη Οικία του Ύπατου Αρμοστή της Γαληνότατης Δημοκρατίας καθώς και τα επισκευασμένα κτίρια των μη ενεργών, πλέον, αγροτικών φυλακών. Στο κάστρο επίσης βρίσκεται και η ορθόδοξη εκκλησία του Προφήτη Ηλία που οικοδομήθηκε το 1880 πάνω στα ερείπια μιας παλιότερης εκκλησίας.

Επιστρέφοντας και πάλι στον δρόμο προς τον Βορρά, βάζουμε πλώρη για το Φισκάρδο. Στην διαδρομή, κάνοντας μια παράκαμψη στο ύψος του χωριού Μάγγανος, μπορείς να δεις τις παραλίες Αγία Ιερουσαλήμ (που διαθέτει ταβερνάκι) και Αλατιές.

Στο χωριό Αντιπάτα (της Ερίσου, γιατί έχει και στην Πύλαρο) μπορείς να κατευθυνθείς προς την παραλία Δαφνούδι. Η εν λόγω παραλία έχει γίνει πολύ της μοδός τελευταία, κυρίως ανάμεσα στους νέους, και χρειάζεται επιπλέον του δρόμου περίπου 500 μ. περπάτημα μέσα από την δασωμένη πλαγιά αλλά με καλό σχετικά μονοπάτι. Και οι 3 αυτές παραλίες είναι με βότσαλο και καθαρά κρυστάλλινα νερά, με πιο ιδιαίτερη το Δαφνούδι.

Φτάνοντας πια στις παρυφές του Φισκάρδου υπάρχει ακόμη μια παραλία (παλιότερα ήταν αυτή που επέλεγαν οι περισσότεροι στην περιοχή), η Έμπλυση. Εδώ το βότσαλο είναι μεγάλο ενώ τα βράχια στο πλάι της παραλίας σχηματίζουν κάποιες επίπεδες πλάκες, τις οποίες προτιμούν πολλοί για να βουτήξουν από εκεί.

Το Φισκάρδο είναι το μοναδικό χωριό που γλύτωσε σε μεγάλο βαθμό από τις καταστροφικές συνέπειες του σεισμού του ’53 (εξαιτίας της απόστασης από το επίκεντρο αλλά και του βραχώδους υποβάθρου του) και διατήρησε την παραδοσιακή του μορφή. Είναι φυσικά, διατηρητέος οικισμός, χτισμένος τον 18ο αιώνα, με όμορφα πολύχρωμα, δίπατα σπίτια και έχει πάρει το όνομα του από τον Νορμανδό Σταυροφόρο Ροβέρτο Γυισκάρδο που πολιόρκησε την περιοχή το 1085. Είναι επίσης ο τόπος καταγωγής του αγαπημένου μου Νίκου Καββαδία.

Βρίσκεται στο βορειότερο μέρος του νησιού, ακριβώς απέναντι από την Ιθάκη και διαθέτει και σύνδεση με την Λευκάδα (παλιότερα και με την Ιθάκη). Το χωριό ακολουθεί την μορφολογία της ακτής και τα μικρά κολπάκια της, όπως και τα ταβερνάκια και τα άλλα τουριστικά καταστήματα. Οι μικροί κόλποι είναι συνήθως γεμάτοι με πάσης φύσεως σκάφη, από ταπεινές βαρκούλες ως πολυτελείς θαλαμηγούς.

Το διεθνές και ντόπιο τζετ σετ ανακάλυψε την περιοχή εδώ και πολλά χρόνια λόγω και των διθυραμβικών σχολίων κάποιων χολυγουντιανών ηθοποιών που είχαν επισκεφτεί την περιοχή. Η ομορφιά του χωριού αλλά και οι μαγειρικές ικανότητες των τοπικών καταστηματαρχών ήταν τα σημεία κλειδιά για την ανάπτυξη του χωριού. Έτσι ότι δεν κατάφερε ο σεισμός προσπαθεί (και κοντεύει) να το καταφέρει ο υπερτουρισμός από τον οποίο πάσχει η περιοχή εδώ και πολλά χρόνια. Οι ταπεινές μαγείρισσες έχουν μετατραπεί σε διάσημες τηλεπερσόνες και κυκλοφορούν ανάμεσα στα τραπέζια φορώντας αιθέρια φορέματα της γαλλικής και ιταλικής μόδας ενώ φυσικά οι τιμές έχουν γίνει κι αυτές, τιμές Παρισιού. Πληρώνεις τα γεμιστά όσο τον φασιανό και τον γαύρο κάτι παραπάνω από αστακό.

Οι 2 μικρές παραλίες του χωριού δεν επιλέγονται από πολλούς για κολύμπι (ίσως λόγω των σκαφών) αλλά λίγο πιο έξω από το χωριό προς το νότο πια και στο ανατολικό κομμάτι της Ερίσου, που βλέπει προς την Ιθάκη συναντάς την παραλία Φώκι. Βρίσκεται σ’ ένα κολπάκι που μοιάζει με μικροσκοπικό φιόρδ και προσεγγίζεται εύκολα μέσα από έναν ελαιώνα και μάλλον είναι η πιο γραφική παραλία της περιοχής. Το ομώνυμο ταβερνάκι πάνω στον δρόμο είναι μια πιο συμπαθής και σίγουρα οικονομικότερη λύση για φαγητό.

Μετά το Φώκι υπάρχουν 2 επιλογές. Ή επιλέγεις τον δρόμο που περνά από τα Τσελεντάτα, τα Ματσουκάτα και επιστρέφει προς τον Μάγγανο ενώ κατόπιν ακολουθεί την ίδια διαδρομή πάλι προς τον Μύρτο ή ακολουθείς την ορεινή, σαφώς πιο δύσκολη διαδρομή, διασχίζοντας χωριά όπως την Ευρετή, τα Βεντουράτα, τις Βασιλικιάδες, τα Μεσουβούνια, την Καρυά, τα Κομιτάτα μπαίνοντας στο ανατολικό κομμάτι της Πυλάρου και καταλήγοντας στην Αγία Ευφημία.

Σ’ αυτές τις ανατολικές περιοχές της Ερίσου υπάρχουν πάνω από δέκα παραλίες, προσβάσιμες με όχημα ή με τα πόδια που ομολογώ δεν έχω επισκεφτεί καμιά τους. Τις έχω μόνο δει από μακριά και δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη. Να αναφέρω μόνο πως επισκέψιμες με όχημα (εύκολα ή δύσκολα) είναι οι εξής: Καμίνι (από τα Βεντουράτα), Κακόγκιλος, Αγία Σοφία και Χοργοτά ή Γοργοτά (από τα Κομιτάτα), Γιαγάνα (από το Νεοχώρι)

Χάρτης βασικής διαδρομής

Πύλαρος, Σάμη, Ελειός - Πρόννοι

Επιστρέφοντας στην Πύλαρο, μεταξύ Διβαράτων και Αγίας Ευφημίας συναντάς μια όμορφη κοιλάδα που ο κεντρικός δρόμος την ακολουθεί από πάνω ως κάτω, όχι από το επίπεδο, κεντρικό της τμήμα αλλά από τις παρυφές του γειτονικού λόφου. Το θέαμα είναι ωραίο από εκεί και τα χωριά που υπάρχουν, τα περισσότερα δεν τα διασχίζεις, αλλά κινείσαι περιφερειακά. Τα Λουκάτα, Μακρυώτικα, Ποταμιανάτα, Δρακοπουλάτα από την μια πλευρά και Αντιπάτα, Φερεντινάτα, Μπεκατωράτα, Δενδρινάτα από την άλλη μπορείς να τα δεις ακολουθώντας δυο παράλληλες διαδρομές εκατέρωθεν του κεντρικού δρόμου. Σχεδόν όλα είναι μικρά χωριά που όμως διαθέτουν κάποια καταλύματα καθώς η περιοχή είναι σε αρκετά κομβικό σημείο για εκείνον που θέλει να επισκεφθεί όλο το νησί και ταυτόχρονα θέλει να έχει και την ησυχία του.

Σε κάποιο σημείο της διαδρομής στα Μακρυώτικα υπάρχει ένας δρόμος που οδηγεί προς την πλαγιά της Αγίας Δυνατής και προς το Μοναστήρι στα Θέματα (Επίσημα Ι.Μ. Υπεραγίας Θεοτόκου Θεμάτων). Είναι παλιό μοναστήρι του νησιού που ιδρύθηκε στα τέλη του 10ου αιώνα, ψηλά, σε μια καταπράσινη περιοχή. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο του μοναστηριού, η εικόνα της Παναγίας και η ωραία θέα προς τον κόλπο της Σάμης και την Ιθάκη είναι τα αξιοθέατα εδώ καθώς τα κτίρια της μονής είναι αρκετά σύγχρονα και χωρίς σημαντικό ενδιαφέρον.

Όλοι οι δρόμοι που ανέφερα προηγουμένως τελικά καταλήγουν στο γραφικό χωριό και λιμανάκι της Αγίας Ευφημίας. Εξαιτίας της βολικής της θέσης (40 – 45λεπτά από Φισκάρδο, Αργοστόλι, Ληξούρι, Πόρο) έχει αναπτυχθεί αρκετά τουριστικά με πολλά καταλύματα, ταβέρνες, καταστήματα αλλά και - κατά περιόδους - ορισμένα συμπαθή μπαράκια.

Από άποψη παραλιών δεν έχει κάτι ιδιαίτερο, καθώς η μικρή παραλία στο κέντρου του χωριού βρίσκεται ακριβώς κάτω από το δρόμο ενώ η μικρή Paradise beach που βρίσκεται στο βόρειο άκρο απέχει πολύ από το όνομά της. Ενδιαφέρον έχει όμως η παραδοσιακή ταβέρνα του Δενδρινού (Paradise beach επίσης) που βρίσκεται ακριβώς από πάνω της. Την ονόμασε δε έτσι από την αγαπημένη του παραλία, σε κάποιο μέρος του κόσμου, όταν ταξίδευε ως ναυτικός.

Στο χωριό υπάρχουν τα (υποτυπώδη) υπολείμματα μια αρχαίας ρωμαϊκής βίλας ενώ ταυτόχρονα μπορείς να βρεις τουριστικά σκάφη που κάνουν εκδρομές αλλά και σχολή scuba diving.

Συνεχίζοντας την παράκτια διαδρομή προς την Σάμη συναντάς αρκετές μικρές παραλίες, με λευκό βότσαλο, πέτρα και πολύ διαυγή νερά. Οι περισσότερες χωρούν λίγα άτομα ενώ το παρκάρισμα γίνεται πάνω στον δρόμο. Η μεγαλύτερη όλων είναι η Αγία Παρασκευή, η οποία εν αντιθέσει με τις προηγούμενες είναι οργανωμένη, με beach μπαρ, εστιατόριο αλλά και ιδιωτικό πάρκινγκ.

Ακριβώς από πάνω από την παραλία ξεκινά ένα μονοπάτι που οδηγεί στο χωριό των Παλαιών Βλαχάτων. Το χωριό αυτό, που καταστράφηκε ολοσχερώς το ’53 και εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του, αποτελεί πια μια ωραία περιπλάνηση στο χρόνο ενώ κάθε χρονιά διοργανώνεται εκεί ένα ιδιαίτερο φεστιβάλ μουσικής, κινηματογράφου και τέχνης. Το Saristra Festival γίνεται τις πρώτες μέρες του Αυγούστου και συνήθως έχει τριήμερη διάρκεια. Φυσικά μπορεί κάποιος να επισκεφτεί το χωριό και με το όχημα του ακολουθώντας τις σχετικές πινακίδες μέσα από το επόμενο χωριό, τον Καραβόμυλο.

Ο Καραβόμυλος είναι ένα μάλλον αδιάφορο χωριό του νησιού που κρύβει όμως 2 πολύ ωραίες τοποθεσίες, το λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης και την λίμνη του Καραβόμυλου.

Το λιμνοσπήλαιο πήρε το όνομα του από την νύμφη Μελισσάνη που λατρευόταν εδώ στην αρχαιότητα (μαζί με τον Πάνα), ενώ στην σύγχρονη εποχή ανακαλύφθηκε εκ νέου το 1951. Είναι στην πράξη, ένα ασβεστολιθικό, καρστικό σπήλαιο του οποίου μέρος της οροφής, κάποια στιγμή στο παρελθόν, κατέρρευσε ώστε να πάρει την σημερινή του μορφή, που μοιάζει αρκετά με τις μεξικάνικες cenotes. Τα νερά του είναι υφάλμυρα, ιδιαιτέρως διαυγή και φαίνεται να προέρχονται από την περιοχή Καταβόθρες του Αργοστολίου, φτάνοντας εκεί μετά την υπόγεια διάσχιση ολόκληρου του νησιού. Η βόλτα με τα βαρκάκια στο σπήλαιο είναι όμορφη (και δροσερή ειδικά το καλοκαίρι) αν και διαρκεί λίγο και κοστίζει αρκετά (7 €, παιδιά 4€).

Τα υπόγεια νερά συνεχίζουν για λίγο ακόμη την διαδρομή τους και καταλήγουν στην λίμνη του Καραβόμυλου ενώ στην συνέχεια, μέσα από ένα μικρό πέρασμα, περνούν στην θάλασσα. Στο σημείο μάλιστα της εξόδου προς την θάλασσα υπάρχει μύλος που στο παρελθόν ήταν πλήρως λειτουργικός ενώ σήμερα μαζί με την μικρή λιμνούλα έχει μετατραπεί ξεκάθαρα σε τουριστικό θέαμα. Δίπλα μάλιστα στην λιμνούλα υπάρχει μεγάλο καφέ – εστιατόριο που εκμεταλλεύεται αυτή την ωραία θέση ενώ λίγο πιο δεξιά ξεκινά η παραλία του χωριού όπου υπάρχει και το μοναδικό κάμπινγκ του νησιού.

Αμέσως μετά συναντάς την Σάμη, την τρίτη σε πληθυσμό κωμόπολη του νησιού και το λιμάνι που συνδέει την Κεφαλλονιά με την Πάτρα και την Ιθάκη. Οικιστικά δεν έχει να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο ενώ λόγω της ύπαρξης του λιμανιού διαθέτει πληθώρα τουριστικών καταστημάτων και καταλυμάτων με ότι αυτό συνεπάγεται. Στο παραλιακό της μέτωπο είναι υπερπλήρης σε εστιατόρια, ταβέρνες και καφέ που το βράδυ μετατρέπονται σε ήσυχα ψευτό – μπαράκια.

Στους κατάφυτους λόφους που υψώνονται απότομα πίσω από την πόλη υπάρχουν τρία βασικά αξιοθέατα, η Ακρόπολη της Αρχαίας Σάμης και εκατέρωθεν 2 μονές, των Αγίων Φανέντων και της Αγριλιάς. Τα ερείπια που έχουν απομείνει και στις 3 θέσεις είναι λιγοστά αλλά αρκούν για να πάρει κανείς μια γεύση της ιστορίας της περιοχής, ενώ η θέα προς τον κόλπο της Σάμης είναι ωραιότατη.

Λίγο πιο πέρα, σε απόσταση 4,5 χμ περίπου από το λιμάνι, υπάρχει μια από τις ωραιότερες παραλίες του νησιού, η Αντίσαμος. Βρίσκεται στο βάθος ενός προστατευμένου όρμου, μέσα σε ένα κατάφυτο περιβάλλον, με βαθιά, πεντακάθαρα νερά. Η σχετική απομόνωση της παραλίας στο παρελθόν καθώς η πρόσβαση σ’ αυτή γινόταν μόνο με χωματόδρομο προσέθεταν πολύ στην εικόνα του παραδείσου. Η κατασκευή του ασφάλτινου δρόμου αλλά κυρίως τα γυρίσματα της ταινίας «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι» την έκαναν γνωστή στην οικουμένη και έτσι ένα μέρος της μαγείας έχει πια χαθεί ανεπιστρεπτί. Να προσθέσω πως υπάρχει και πεζοπορική διαδρομή από την Ακρόπολη της Σάμης προς την παραλία αν και πολλές φορές διακόπτεται από τα συρματοπλέγματα των ντόπιων βοσκών.

Φεύγοντας από την Σάμη, σε απόσταση 3 χιλιομέτρων, βρίσκεται το έτερο γνωστό σπήλαιο του νησιού, αυτό της Δρογκαράτης. Μικρό σπήλαιο (ουσιαστικά μόνο μια μεγάλη αίθουσα), αλλά αρκετά όμορφο. Διαθέτει δε εξαιρετική ακουστική και εξαιτίας αυτού, παλιότερα, είχαν γίνει κάποιες συναυλίες στο εσωτερικό του.

Η διαδρομή Σάμης – Πόρου που ακολουθεί, διασχίζει αρχικά μια όμορφη κοιλάδα ενώ αργότερα αρχίζει να ανηφορίζει στους κατάφυτους λόφους της περιοχής. Μόνιμα σ’ αυτή την διαδρομή απολαμβάνεις την πίσω πλευρά του Αίνου. Δασωμένος μέχρι την κορυφή μ’ αυτό το μοναδικό μαύρο έλατο (που απαντάται μόνο εδώ) σε συντροφεύει σχεδόν μέχρι το τέλος της διαδρομής μέσα από πολλά χωριουδάκια (Καταποδάτα, Γριζάτα, Ζερβάτα, Κουλουράτα, Πυργί, Διγαλέτο, Άγιος Νικόλαος, Τζανάτα, κλπ).

Στο ύψος του Διγαλέτου υπάρχει δρόμος που κινείται προς τον Αίνο, περνά μέσα από το οροπέδιο των Ομαλών και τελικά καταλήγει στο Αργοστόλι. Στην μέση περίπου αυτή της διαδρομής υπάρχει δρόμος που σε οδηγεί στην κορυφή του βουνού και στον εθνικό δρυμό του ενώ υπάρχουν αρκετά μονοπάτια που κινούνται μέσα στο δάσος. Πολλές πληροφορίες για τα μονοπάτια αυτά αλλά και γενικά για τον εθνικό δρυμό μπορείτε να βρείτε από το επίσημο site του, στην διεύθυνση: Αρχική | Εθνικός Δρυμός Αίνου.

Επιστρέφοντας στην προηγούμενη διαδρομή, δίπλα από το χωριό Άγιος Νικόλαος, μπορείς να δεις την Λίμνη Άβυθο (ή Άκωλη = χωρίς πάτο). Ονομάστηκε έτσι γιατί πιστευόταν πως είναι πολύ βαθιά, έως ότου κάποιος αποφάσισε να μετρήσει το βάθος της, το οποίο τελικά είναι μόλις 11 μέτρα. Σήμερα, η μικρή αυτή λίμνη, είναι περιφραγμένη καθώς το νερό της χρησιμοποιείται για την ύδρευση της περιοχής, ενώ τριγύρω δυστυχώς υπάρχουν μόνο σκουπίδια.

Ο Πόρος που βρίσκεται στα 9 χιλιόμετρα από εκεί είναι, αυτή τη στιγμή, το κεντρικό λιμάνι του νησιού, που δέχεται τις περισσότερες αφίξεις πλοίων αποκλειστικά από την Κυλλήνη. Το χωριό ουσιαστικά έχει αναπτυχθεί με βάση το λιμάνι και οι υπηρεσίες που προσφέρει (σε σίτιση, στέγαση, εμπορικά καταστήματα) είναι πλήρεις παρόλο το σχετικά μικρό μέγεθος του. Αν και η θέση του είναι σε ωραίο σημείο που συνδυάζει τους καταπράσινους λόφους με το γαλάζιο του Ιονίου οι πολλές σύγχρονες τσιμεντένιες κατασκευές καταστρέφουν την εικόνα του.

Ευτυχώς το νέο λιμάνι βρίσκεται έξω από το χωριό και είναι άνετο και σαφώς βολικότερο από το παλιό. Στο παλιό λιμάνι βρίσκεται ένα καφέ (Remetzo) που το πίσω μέρος του είναι ενσωματωμένο στον βράχο με κάποια τραπέζια του μεταξύ βράχου και θάλασσας που το καθιστούν μια ωραία επιλογή για να ρεμβάσει κανείς.

Η περιοχή γύρω από τον Πόρο διαθέτει κάποιες παραλίες, όλες στο ίδιο στυλ (βότσαλο και πέτρες). Προς τον βορά, την Ραγιά (δίπλα στον οικισμό), και τις: Μακριά Πέτρα, Μαγδαλένα, Λάζαρος, Ξυλώματα που είναι προσβάσιμες με χωματόδρομο ή/και περπάτημα. Προς το νότο και πάνω στον παραλιακό δρόμο που οδηγεί στην Σκάλα συναντάς τις παραλίες Μάξιμος, Λιμένια και Κακό Λαγκάδι. Σε σχέση με τον πλούτο και την ομορφιά των παραλιών του νησιού θα έλεγα πως αυτές οι παραλίες είναι οι λιγότερο ελκυστικές.

Αντίθετα φτάνοντας στην Σκάλα συναντάς μια μεγάλη (5 χμ.) και ωραία παραλία σε ένα αρκετά γραφικό χωριό. Σε όλο το μήκος της παραλίας υπάρχουν beach bar και ομπρελό – ξαπλώστρες αλλά υπάρχουν και αρκετά σημεία για όσους δεν τα προτιμούν. Τα καταλύματα, τα ταβερνάκια και τα εστιατόρια είναι για όλα τα γούστα ενώ οι αρκετοί Άγγλοι τουρίστες που επιλέγουν την Σκάλα είναι καλής ποιότητας (καμιά σχέση με Λαγανά και Κάβο Λευκίμμης). Το χωριό, αν και δέχεται μεγάλο αριθμό τουριστών, έχει κρατήσει σχετικά το χρώμα του.

Πολύ κοντά στον οικισμό και την παραλία, υπάρχουν επίσης τα ερείπια μια Ρωμαϊκής έπαυλης που διαθέτει ωραία ψηφιδωτά. Η δυνατότητα επίσκεψης στον χώρο δεν είναι σίγουρη, καθώς εξαρτάται από την ύπαρξη ή μη φύλακα την περίοδο που θα την επισκεφθεί κανείς.

Καθώς η Σκάλα βρίσκεται στο νότιο - ανατολικότερο μέρος του νησιού φεύγοντας από εκεί, το τοπίο αλλάζει, ενώ οι νότιες παραλίες που συναντάς πλέον, είναι σαφώς πιο ήμερες και συχνά χωρίς κυματισμό. Η πρώτη από αυτές που συναντάς, κάτω από το χωριό Ρατζακλί είναι η πολύ μεγάλη παραλία Καμίνια (ή Μούντα σε άλλο σημείο) μήκους 7 χμ περίπου. Κλασική ρηχή, αμμουδερή παραλία, με ξανθιά άμμο, συνήθως με ελάχιστο κόσμο και μόνο σε 2-3 μικρής έκτασης σημεία, οργανωμένη.

Τα ζεστά της νερά και η ψιλή άμμος προσελκύουν εκτός από τους λουόμενους και τις γνωστές χελώνες καρέτα – καρέτα. Συνήθως υπάρχουν αρκετά σημεία με πρόχειρες περιφράξεις που σηματοδοτούν τις φωλιές τους, ενώ μέχρι πριν μερικά χρόνια δεν επιτρεπόταν η παραμονή στην παραλία το βράδυ καθώς και η δυνατή μουσική.

Ο επόμενος οικισμός είναι ο Κατελειός, ένα μικρό παραλιακό χωριό που τα σπίτια είναι λιγότερα από τα ενοικιαζόμενα και τις ψαροταβέρνες. Η ομώνυμη παραλία δεν «λέει» πολλά και όσοι επισκέπτονται το χωριό το κάνουν κυρίως για τα ταβερνάκια. Η περιοχή γύρω από τον Κατελειό έχει «ψηθεί» άσχημα, την τελευταία δεκαετία, από πολλές φωτιές, ένα ακόμη δείγμα της αυξανόμενης τουριστικής ανόδου.

Τα κοντινά, εσωτερικά χωριά που ακολουθούν, εκτός από τα ασυνήθιστα ονόματα (Χιονάτα, Μαυράτα, Κρεμμύδι, Πάστρα κ.α.) δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο να προσφέρουν. Μοναδική εξαίρεση είναι το χωριό Μαρκόπουλο με τα γνωστά φιδάκια της Παναγιάς. Κάθε χρόνο από τις 6 Αυγούστου (της Μεταμορφώσεως), έως και τον δεκαπενταύγουστο, στην εκκλησία της Παναγιάς της Φιδούσας (ή Φιδιώτισσας) συγκεντρώνονται πολλοί ντόπιοι και τουρίστες για να δουν και να πιάσουν αυτά τα άκακα φιδάκια καθώς και την σχετική εικόνα.

Οι τελευταίες παραλίες της περιοχής των Ελειών – Πρόνων πριν περάσεις στην περιοχή της Λειβαθούς είναι η Κορώνη και η Λεύκα που και οι δύο είναι προσβάσιμες μέσα από το χωριό Πλατειές. Για την μεγαλύτερη εκ των δύο, την Λεύκα, χρειάζεται περπάτημα (και λίγο καταρρίχηση) καθώς δεν φτάνει δρόμος μέχρι κάτω, ενώ η πρόσβαση είναι σχετικά ευκολότερη από το δυτικότερο μέρος της.

Χάρτης βασικής διαδρομής

Λειβαθώ, Οροπέδιο Ομαλών

Φεύγοντας από την περιοχή των Ελειών – Πρόνων και ακολουθώντας την νότια ακτογραμμή περνάμε στην Λειβαθώ. Το πρώτο σημαντικό αξιοθέατο της περιοχής είναι η Μονή Σισσίων, ένα μοναστήρι με μακραίωνη ιστορία. Ιδρύθηκε τον 13ο αιώνα και σύμφωνα με την παράδοση, ιδρυτής της ήταν ο ίδιος ο Φραγκίσκος της Ασσίζης. Λέγεται πως το όνομα Σισσίων αποτελεί παραφθορά της λέξης Ασσίζη. Ξεκίνησε ως ανδρικό καθολικό μοναστήρι αλλά σύντομα μετατράπηκε σε ορθόδοξο. Τα ερείπια του παλιού μοναστηριού βρίσκονται σε κοντινή απόσταση από το σύγχρονο μοναστήρι και ο επισκέπτης μπορεί να διακρίνει ακόμα τα εντυπωσιακά αρχιτεκτονικά της χαρακτηριστικά.

Ο χωματόδρομος που ξεκινά από τα ερείπια και οδηγεί στην ομώνυμη παραλία, ακριβώς από κάτω, δεν ενδείκνυται για όχημα αλλά η διαδρομή με τα πόδια είναι σύντομη. Δίπλα ακριβώς υπάρχει και δεύτερη παραλία χωρίς πρόσβαση από τον δρόμο στην οποία μπορεί να πας κολυμπώντας.

Αμέσως μετά περνάμε στο χωριό Λουρδάτα με την ομώνυμη παραλία ακριβώς από κάτω (πολλοί την αναφέρουν και παραλία Λουρδά). Σχετικά αμμώδης, αλλά με αρκετά βαθιά νερά, η μεγάλη αυτή παραλία αναπτύσσεται τουριστικά τα τελευταία χρόνια χωρίς όμως να φτάνει το επίπεδο των άλλων «πιασάρικων» παραλιών του νησιού.

Δίπλα ακριβώς υπάρχουν μια – δυο ακόμα παραλίες με περίπου ίδια χαρακτηριστικά αλλά σαφώς πιο δυσπρόσιτες (όπως η παραλία Κανάλι που κατεβαίνεις μόνο με μονοπάτι). Ακολουθούν οι μικρές παραλίες Τραπεζάκι και Άγιος Θωμάς οι οποίες είναι κανονικά προσβάσιμες με αυτοκίνητο.

Τα χωριά που βρίσκονται στην περιοχή με το, αν μη τι άλλο, περίεργο όνομα Εικοσιμία (Βλαχάτα, Σιμωτάτα, Λουρδάτα, Μουσάτα κλπ) αναπτύσσονται και αυτά πια τουριστικά, αλλά σαφώς πιο ήπια. Υπάρχουν αρκετές επιλογές καταλυμάτων και φυσικά εστιατορίων και άλλων σχετικών καταστημάτων.

Αμέσως μετά τα Βλαχάτα ο κεντρικός δρόμος συνεχίζει εσωτερικά με τελικό προορισμό το Αργοστόλι, ενώ για να επισκεφτείς τα υπόλοιπα παραλιακά μέρη θα πρέπει ή να ακολουθήσεις μικρότερους και δυσκολότερους δρόμους ή να κάνεις συνεχώς παρακάμψεις από το κεντρικό δρόμο.

Επιλέγοντας την διαδρομή που διασχίζει τον μικρό κάμπο σχετικά κοντά στην θάλασσα συναντάς αρχικά το χωριό Πεσσάδα που από το μικρό λιμανάκι του Αγίου Νικολάου φεύγει καράβι για την Ζάκυνθο. Τα ημερήσια δρομολόγια, το καλοκαίρι, είναι 2, ένα πρωινό στις 07:45 και ένα απογευματινό στις 18:00 (η επιστροφή από Άγιο Νικόλαο είναι στις 09:45 και 19:45) και το ταξίδι διαρκεί 1 ώρα. Θεωρώ πως τα δρομολόγια είναι σχετικά βολικά ακόμη και για μια σύντομη ημερήσια εκδρομή είτε από Κεφαλλονιά προς Ζάκυνθο ή αντίστροφα.

Τα υπόλοιπα χωριά της περιοχής (Δοριζάτα, Κουντουράτα, Κεραμειές, Σπαρτιά, Κοριάννα, Κλείσματα) καθώς και όλη η γύρω περιοχή διαθέτουν πληθώρα καταλυμάτων. Στην Σπαρτιά εκτός της μικρής παραλίας (παραλία Σπαρτιάς ή Κληματσιάς) που βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό, υπήρχε μέχρι πριν λίγα χρόνια το μικρό ιδιωτικό μουσείο της Κουκουβάγιας και του Σκαντζόχοιρου. Δύο μεσόκοπες κυρίες (Γερμανίδες νομίζω) που έχουν εγκατασταθεί χρόνια στο χωριό είχαν δημιουργήσει ένα μικρό χώρο όπου συγκέντρωναν διάφορα ετερόκλητα αντικείμενα με μοναδικό κοινό τους στοιχείο την μορφή που προσομοίαζε με τα δύο προαναφερθέντα ζωάκια. Δυστυχώς έχω πολλά χρόνια να επισκεφθώ τη Σπαρτιά και δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει ακόμη.

Οι μικρές παραλίες Νιψιά και Παλιολινός που βρίσκονται κάτω από τα Κλείσματα θα έλεγα πως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, με την Νιψιά επιπλέον να μην έχει εύκολη πρόσβαση.

Αντίθετα η παραλία Άβυθος που ακολουθεί είναι από τις ωραίοτερες τις περιοχής. Χρυσή άμμος, αξιοπρεπές μήκος, με σχετικά λίγες ομπρέλες αλλά και ένα συμπαθές ταβερνάκι από πάνω προσελκύουν κάμποσο κόσμο. Το παρκάρισμα είναι φυσικά δύσκολο όσο περνά η ώρα και θα έλεγα πως η επίσκεψη στην παραλία καλό είναι να γίνει νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα. Η πρόσβαση για την παραλία γίνεται από διάφορους δρόμους με ευκολότερη αυτή που ξεκινά περίπου από τα Σβορωνάτα.

Από το ίδιο σημείο (από τα Σβορωνάτα) ξεκινούν και οι δρόμοι που οδηγούν σε άλλες δύο καλές παραλίες της περιοχής. Αρχικά για την παραλία του Άη Χέλη, μια από τις αγαπημένες μου. Φαρδιά παραλία με μαύρη άμμο (προσοχή καίει!!!, βάλτε παπούτσια), με κρυστάλλινα νερά και κομμάτια οργανωμένα ή μη. Το beach bar που υπάρχει στην μια άκρη της οργανώνει συχνά αγώνες beach volley, ενώ η μουσική του κάθε άλλο παρά ενοχλητική είναι. Η πρόσβαση στην παραλία γίνεται και από τις 2 πλευρές της. Από την αριστερή πλευρά υπάρχει ένας κατηφορικός χωματόδρομος που από κάποιο σημείο και μετά πρέπει να αφήσεις το όχημα και να κατέβεις με τα πόδια ενώ από την δεξιά πλευρά υπάρχουν 75 σκαλιά. Στην πλευρά αυτή, 100 – 150 μέτρα από τα σκαλιά, υπάρχει ελεύθερο πάρκινγκ, που το προτιμούν οι περισσότεροι.

Η άλλη παραλία είναι οι Άμμες που βρίσκεται κοντά στο αεροδρόμιο και είναι μια μικρή αμμουδερή παραλία με ξανθιά άμμο. Στην περιοχή υπάρχει και το κατάλυμα με το ευφάνταστο όνομα Baha Ammes.

Από την άλλη πλευρά του αεροδρομίου υπάρχουν επίσης οι παραλίες Εγλίνα, Μεγάλη Άμμος και Μηνιές (Σπάσματα) που παρόλο που βρίσκονται ακριβώς στο τέλος του αεροδιαδρόμου τις επιλέγει πολύς κόσμος από τα γύρω χωριά.

Αν επιλέξεις από τα Σβορωνάτα να ανέβεις προς τον κεντρικό δρόμο τότε αρχίζεις να συναντάς διαδοχικά διάφορα χωριά όπως τα Ντομάτα και τα Μεταξάτα. Θέλει λίγη προσοχή γιατί η διαδρομή είναι μόνιμα ανηφορική και με δύσκολες στην ορατότητα στροφές. Στα Μεταξάτα, που είναι το χωριό καταγωγής του γνωστού δικτάτορα Μεταξά, υπάρχουν Μυκηναϊκοί θαλαμωτοί τάφοι όπως επίσης και στα γειτονικά χωριά της Λακήθρας και των Μαζαρακάτων. Τα ευρήματα από όλα αυτά τα σημεία μπορούσες να τα δεις στο Αρχαιολογικό μουσείο του Αργοστολίου.

Αμέσως μετά ακολουθεί το χωριό – κόσμημα για το νησί, τα Κουρκουμελάτα. Καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά στους σεισμούς του ’53 αλλά αμέσως μετά ο, εφοπλιστής Γιώργος Βεργωτής (καταγόμενος από το χωριό) μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια του, αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια δωρεά, πρωτόγνωρη για την εποχή. Ανοικοδόμησε ολόκληρο το χωριό, σύμφωνα όμως με τη νεοκλασική αρχιτεκτονική της εποχής και με κανόνες αισθητικής και ρυμοτομίας. Η ανοικοδόμηση έγινε πάνω στα πρότυπα των ελβετικών οικισμών της υπαίθρου και κατέστησε το χωριό πρότυπο ενώ στην συνέχεια διένειμε τα καινούργια σπίτια στους παλιούς κατόχους ενώ έχτισε και αρκετά δημόσια κτίρια (κτίριο της Φιλαρμονικής, αθλητικές εγκαταστάσεις, εκκλησία και το εντυπωσιακό πνευματικό – μορφωτικό – πολιτιστικό κέντρο. Ο μόνος όρος που έθεσε στους ντόπιους ήταν να συντηρούν τα σπίτια και τους κήπους τους στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Έτσι σήμερα φαντάζει αρκετά δύσκολο να μιλήσεις στους κατοίκους αυτού του χωριού για την εκμετάλλευση της εργοδοσίας και τους αγώνες εναντίων των πλουσίων αφεντικών.

Στο χωριό εκτός των άλλων υπάρχει και ένα μικρό καφέ – ζαχαροπλαστείο που στεγάζεται σε ένα ωραίο κτίριο, με φανταστική θέα και εξαιρετικά προϊόντα (Καφέ Μαρίνα). Η επίσκεψη επιβάλλεται.

Βγαίνοντας πια στον κεντρικό δρόμο, τρία χωριά, ενωμένα μεταξύ τους, τα Τραυλιάτα, Μαζαρακάτα και Περατάτα απλώνονται μπροστά σου, ενώ ακριβώς από πάνω δεσπόζει το κάστρο του Αγίου Γεωργίου. Και ενώ τα 3 χωριά δεν έχουν να προσφέρουν κάτι αισθητικά, πέρα από πολλά καταστήματα, μίνι μάρκετ και καφέ, ο οικισμός που βρίσκεται στο κάστρο είναι ξεχωριστός. Παλιά σπίτια και αρχοντικά, καλά συντηρημένα (τα περισσότερα), απλωμένα στην άκρη του γκρεμού και δίπλα στα τείχη φτιάχνουν ένα γραφικό σκηνικό. Η πέτρινη εκκλησία της Ευαγγελίστριας και δυο - τρία εστιατόρια με ωραία θέα και καλό φαγητό (αν και τσιμπημένο στην τιμή) συμπληρώνουν την εικόνα. Παλιότερα ένα από αυτά ήταν μπαράκι και αρκετές φορές είχαμε απολαύσει τα ποτά μας, ειδικά τις νύχτες με φεγγάρι.

Το ίδιο το φρούριο του Αγίου Γεωργίου στέκει επιβλητικό ακόμη και σήμερα παρά τις φθορές του χρόνου. Το αρχικό κάστρο φτιάχτηκε από τους Βυζαντινούς τον 12ο αιώνα ενώ τα τείχη που βλέπουμε σήμερα είναι αυτά που φτιάχτηκαν από τους Βενετσιάνους στις αρχές του 16ου αιώνα. Ήταν για πολλά χρόνια η πρωτεύουσα του νησιού πριν αυτή μεταφερθεί στο Αργοστόλι, το 1757. Το φρούριο έχει έκταση περίπου 16.000 τ.μ. και στο εσωτερικό υπάρχουν τα ερείπια πολλών εκκλησιών, καθολικών και ορθοδόξων, ενώ έχει κατασκευαστεί και ένα μικρό υπαίθριο θέατρο με ξύλινες εξέδρες.

Συνεχίζοντας τον δρόμο που σε φέρνει στο κάστρο προς τα βόρεια και αφού περάσεις από τα χωριά Δεμουτσαντάτα και Τρωϊανάτα σύντομα καταλήγεις στο οροπέδιο των Ομαλών. Εκεί, πέρα από τα 2 πλήρως ενωμένα χωριά των Βαλσαμάτων και των Φραγκάτων, καθώς και 2-3 οινοποιία (η περιοχή θεωρείται ιδανική για την καλλιέργεια της Ρομπόλας), υπάρχει η πασίγνωστη μονή του Αγίου Γερασίμου.

Η αρχική μονή ήταν αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου ενώ το 1561 τα κτίσματα της καθώς και τα περίχωρά παραχωρήθηκαν στον Άγιο Γεράσιμο, ο οποίος και εγκαταστάθηκε εκεί. Μετά τον θάνατο του, το σώμα του μουμιοποιήθηκε με φυσικό τρόπο και διατηρείται έως και σήμερα λίγο πολύ ολόκληρο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του παλαιότερου Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Προκοπίου. Ο εν λόγω «δημοκράτης» κληρικός (το 1967, ενώ ήταν αρχιμανδρίτης στη Γυάρο, δήλωνε φίλος του καθεστώτος της χούντας) κατηγορήθηκε ότι είχε κόψει τμήμα του λειψάνου οπότε προκλήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις στο νησί με συνθήματα του στυλ «Προκόπη, Προκόπη, ο Άγιος εκόπη». Οι διαδηλώσεις αυτές ήταν τελικά η αιτία να φύγει ο Προκόπης από την Μητρόπολη του νησιού κατηγορώντας ως και τους αστυνομικούς του νησιού ως «παλαιοκομουνιστές» αφού δεν μπόρεσαν να τον προστατέψουν από το μένος του κόσμου.

Στο σημερινό γυναικείο μοναστήρι, πέρα από τις «ευγενέστατες» μοναχές μπορεί κάποιος να επισκεφτεί τον ναό και το Ασκηταριό του Αγίου, που ως γνωστό είναι ο Άγιος που «θεραπεύει» την τρέλα και τον δαιμονισμό. Καταλαβαίνεται λοιπόν πως στο συγκεκριμένο νησί έχει πολύ δουλειά ο Άγιος. Στις 16 Αυγούστου που είναι η επίσημη γιορτή του Αγίου περνάνε όλοι, Κεφαλλονίτες και μη, με ψυχικά νοσήματα, κάτω από το σκήνωμα, ώστε να γίνουν καλά. Εγώ πάντως 30 χρόνια στο νησί δεν έχω δει διαφορά…

Χάρτης βασικής διαδρομής

Κρανιά (Αργοστόλι)

Η επόμενη περιοχή (και τελευταία του νησιού) είναι η Κρανιά. Εκτός του ότι διαθέτει την μεγαλύτερη πόλη του νησιού και πρωτεύουσα του νομού, το Αργοστόλι, είναι ταυτόχρονα και η τουριστική ναυαρχίδα του νησιού. Αναπτυγμένη τουριστικά πριν απ’ όλες τις άλλες, με μεγάλα ξενοδοχεία (π.χ. το White Rocks στο Πλατύ Γιαλό άνοιξε το 1974) και ευνοημένη από το γεγονός της καθιέρωσης του Αργοστολίου ως πρωτεύουσας του νομού, ανέκαθεν συγκέντρωνε τους περισσότερους επισκέπτες.

Περνώντας από την Λειβαθώ στην Κρανιά συναντάμε τις παραλίες: Μακρύς & Πλατύς Γυαλός. Πρώτα ο Πλατύς που είναι μια μικρή σε μήκος αλλά με αρκετό βάθος παραλία, αμμώδης και με ωραία διαυγή νερά. Το σχετικά μικρό πάρκινγκ της παραλίας (μέσα σε πευκόδασος) γεμίζει γρήγορα και αν δεν φτάσεις νωρίς (ή αρκετά αργά) πρέπει να παρκάρεις πάνω στον κεντρικό δρόμο και να κατέβεις περίπου 250 μ. με τα πόδια. Φυσικά οργανωμένη σε μεγάλο μέρος της, προσελκύει μεγάλο αριθμό επισκεπτών όλο το καλοκαίρι (αν και το 2020 λόγω Covid ήταν πολύ χαλαρά τα πράγματα).

Στο αριστερό άκρο της υπάρχει στη θάλασσα ένα μεγαλούτσικος βράχος που στο παρελθόν (έως και πριν μια δεκαετία) ενωνόταν με μια στενή λωρίδα άμμου με την ακτή, φτιάχνοντας την παραλία του Τουρκοπόδαρου. Σήμερα πια έχει χαθεί.

Στο δεξί άκρο αυτής της παραλίας ξεκινά ο Μακρύς Γιαλός. Αν και μπορείς να τον προσεγγίσεις εύκολα από τον Πλατύ, η συνηθέστερη επιλογή είναι μέσω άλλων κάθετων στενών που ξεκινούν από τον κεντρικό δρόμο, μετά την είσοδο του Πλατύ Γιαλού. Η παραλία αυτή είναι σαφώς μακρύτερη όπως υποδηλώνει το όνομά της αλλά αρκετά στενότερη. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της είναι τα ίδια. Χρυσαφένια άμμος, πολλά οργανωμένα κομμάτια και πολυκοσμία. Υπάρχουν επίσης 4-5 beach bars, ένα ταβερνάκι αλλά και θαλάσσια σπορ.

Όλη η περιοχή πάνω και αμέσως μετά τον Μακρύ Γιαλό λέγεται Λάσση (καμιά σχέση με τον διάσημο τηλεοπτικό σκύλο) και είναι γεμάτη με ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια αλλά και πάσης φύσεως άλλα καταστήματα. Το μεγαλύτερο μέρος των πελατών βέβαια είναι ξένοι και σε γενικές γραμμές οι ντόπιοι δεν τα προτιμούν. Η δε ανάπτυξη της περιοχής δεν είναι και η πιο ελκυστική του νησιού.

Κάτω ακριβώς από το κυρίως μέρος της Λάσσης υπάρχει μια πολύ συμπαθής, αμμουδερή παραλία, η Παλιοσταφίδα, στο δεξί κομμάτι της οποίας τα ξενοδοχεία της περιοχής δυσκολεύουν πολύ την πρόσβαση. Η κατεύθυνση της «κοιτάζει» βορειοδυτικά και συχνά έχει κύμα. Το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της παραλίας όμως, όπως και της γειτονικής της με το όνομα Γραδάκια είναι ότι …βλέπει προς το Ληξούρι!!!

Στο τέλος του κεντρικού δρόμου της Λάσσης, μπορείς αντί να κινηθείς προς το Αργοστόλι να επιλέξεις την αριστερή διαδρομή που κινείται προς τον Φάρο και τις Καταβόθρες . Και αυτός ο δρόμος καταλήγει στο Αργοστόλι, κάνοντας ωστόσο τον γύρο μιας μικρής χερσονήσου.

Ακολουθώντας αυτό τον δρόμο, αρχικά συναντάς την μικρή παραλία Καλάμια ενώ μετά από περίπου 3 χμ βρίσκεις τον Φάρο των Αγίων Θεοδώρων. Το κτίσμα του φάρου δεν είναι καθόλου κλασικό ενώ είναι πολυφοτωγραφημένο και μάλιστα το βλέπω συχνά στις τουριστικές καμπάνιες του νησιού.

Η αμμουδερή και πολύ ρηχή παραλία του Φαναριού αν και έχει συχνά κυματισμό, επιλέγεται κυρίως από γονείς με μικρά παιδιά.

Ακριβώς μετά το τέλος της παραλίας συναντάς τις καταβόθρες. Τα νερά εισρέουν σ’ αυτές τις ασβεστολιθικές τρύπες και καταλήγουν, όπως έχω ήδη αναφέρει στην άλλη πλευρά του νησιού, στο λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης. Πάνω από τις καταβόθρες υπάρχει ένα αναψυκτήριο (εστιατόριο, καφέ, μπαρ, κλάμπ -όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει) που προσωπικά μου αρέσει να κάθομαι την ώρα του ηλιοβασιλέματος για ένα πρώτο ποτάκι πριν τις κραιπάλες της νύχτας (λέμε τώρα).

Αμέσως μετά τις Καταβόθρες που βρίσκονται στο τέλος της χερσονήσου, ο δρόμος ακολουθεί την ακτογραμμή του κόλπου του Αργοστολίου κινούμενος προς την πόλη. Διασχίζει μια πευκόφυτη, παραλιακή περιοχή περνώντας από τον Θαλασσόμυλο, μια περίεργη κατασκευή που εκμεταλλευόταν τα θαλάσσια ρεύματα για να κινηθεί ο Μύλος. Μέχρι πριν μερικά χρόνια το κτίσμα το εκμεταλλευόταν και το συντηρούσε μια τοπική επιχείρηση εστίασης που δυστυχώς έχει κλείσει.

Αντίθετα, λίγο πιο πέρα, μια άλλη ταβέρνα με το όνομα Βινάριες, με τα τραπέζια της ακριβώς δίπλα στο νερό κάτω από τα πεύκα. Το εστιατόριο έχει στηθεί στο σημείο που ήταν πολύ παλιά οι εγκαταστάσεις μιας οινοποιητικής εταιρείας εξού και το όνομα.

Λίγο πιο πέρα ξεκινούν τα πρώτα σπίτια του Αργοστολίου. Συναντάς αρχικά το κολυμβητήριο της πόλης και την Σχολή Εμποροπλοιάρχων που είναι στενά συνδεδεμένη με το ναυτικό ιστορικό του νησιού. Από εδώ έχουν αποφοιτήσει αρκετές γενιές Κεφαλλονιτών ναυτικών που έφεραν πλούτη και δόξα στο νησί όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Εκεί κοντά βρίσκεται και το φέρρυ για το Ληξούρι.

Η πόλη αναπτύσσεται στους λόφους που βρίσκονται ακριβώς πάνω από τον μεγάλο κόλπο του νησιού και ειδικότερα σε ένα παρακλάδι του, το τέλος του οποίου έχει το όνομα Κούταβος. Ένα μέρος της πόλης είναι σχετικά επίπεδο (αυτό που βρίσκεται κοντά στην θάλασσα) ενώ το υπόλοιπο οικιστικό κομμάτι της είναι σκαρφαλωμένο στις πλαγιές του λόφου. Όλη η βασική τουριστική ανάπτυξη φυσικά επικεντρώνεται στο επίπεδο κομμάτι.

Το παραλιακό τμήμα έχει σχετικά αναβαθμιστεί πρόσφατα με την ανακαίνιση του πεζόδρομου που κινείται παράλληλα με τον κεντρικό δρόμο και την θάλασσα. Εκεί μπορείτε να δείτε, αν είστε τυχεροί και μερικούς θαλάσσιους επισκέπτες που παρατηρούν τους περιπατητές με την ίδια περιέργια που τους βλέπουμε και εμείς. Ο λόγος για τις θαλάσσιες χελώνες που συχνά – πυκνά κάνουν guest εμφανίσεις.

Πολλοί ντόπιοι και επισκέπτες βολτάρουν (ή βορτάρουν στην τοπική γλώσσα) σ’ αυτό το τμήμα που είναι γεμάτο με τα βασικά καταστήματα της πόλης. Τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, μίνι μάρκετ, εποχιακά, μανάβικα αλλά και κάποια εστιατόρια βρίσκονται εκεί. Η κίνηση είναι συνήθως σημαντική και το μποτιλιάρισμα αναπόφευκτο λόγω των πολλών παρκαρισμένων αυτοκινήτων.

Η κεντρική πλατεία της πόλης (Πλατεία Βαλλιάνου) βρίσκεται παραδόξως στο εσωτερικό της τμήμα. Πρόσφατα ανακαινισμένη και αυτή, συγκεντρώνει πληθώρα καταστημάτων εστίασης και επισκεπτών που την κατακλύζουν μέρα και νύχτα όπως και τον διπλανό όμορφο δρόμο που το καλοκαίρι μετατρέπεται σε πεζόδρομο (Λεωφόρος Ριζοσπαστών).

Κοντά στην πλατεία υπάρχει το κτίριο του αρχαιολογικού μουσείου του νησιού, το οποίο όμως παραμένει κλειστό μετά τους σεισμούς του 2014. Μικρό μέρος των εκθεμάτων του έχουν μεταφερθεί στο Κοργιαλένιο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο (και βιβλιοθήκη) το οποίο όμως δεν είναι κατάλληλο για τέτοιου είδους εκθέματα, με αποτέλεσμα το νησί να στερείται ένα σημαντικό αξιοθέατό του.

Κοντά στο μουσείο βρίσκεται και το ωραίο κτίριο του Δημοτικού θεάτρου «Κέφαλος». Με την σημερινή μορφή του λειτουργεί από το 1994 αλλά η ιστορία του ξεκινάει από τον 19ο αιώνα. Εγκαινιάστηκε το 1858 με εναρκτήρια παράσταση, την «Τραβιάτα» του Βέρντι. Σήμερα συνεχίζει να χρησιμοποιείται, κυρίως ως θεατρική αλλά και κινηματογραφική σκηνή.

Απέναντι ξεκινά και το Λιθόστρωτο, ο πολύ όμορφος πεζόδρομος του Αργοστολίου.

Με μήκος περίπου ενός χιλιομέτρου, είναι γεμάτος ζωή αλλά και κάποια κτίρια ιδιαιτέρου κάλους όπως ο Πύργος της Καμπάνας που βρίσκεται στην ομώνυμη πλατεία. Το καφέ (και ταυτόχρονα πρατήριο πώλησης παραδοσιακών προϊόντων) που στεγαζόταν στον πύργο αποτέλεσε για χρόνια μέρος ενός πολύ ενδιαφέροντος προγράμματος καθώς οι υπάλληλοι και σερβιτόροι της επιχείρησης ήταν άνεργοι νέοι αλλά και ΑΜΕΑ του νησιού -μέσω του προγράμματος ΠΕΙΡΑΝ και της Ευρωπαϊκής πρωτοβουλίας Employment Horizon-. Δυστυχώς τον Μάιο του 2013 αποφασίστηκε από το Δήμο Κεφαλονιάς η διακοπή της λειτουργίας του καφενείου με αιτιολογία τη μη-βιωσιμότητα της κοινωνικής επιχείρησης λόγω συσσώρευσης χρεών. Έτσι το καφενείο σήμερα παραμένει κλειστό και το κτήριο της Καμπάνας δεν είναι πια επισκέψιμο.

Μετά το τέλος του Λιθόστρωτου και κατεβαίνοντας πάλι προς την θάλασσα συναντάς την Γέφυρα Ντε Μποσέ (ή γέφυρα του Δεβοσέτου λόγω της απαραίτητης παραφθοράς) που διασχίζει τον Κούταβο και συνδέει την πόλη με την απέναντι πλευρά του κόλπου. Η γέφυρα αυτή χτίστηκε το 1813 από τον Ελβετό μηχανικό Σαρλ Ντε Μποσέ (Charles de Bosset) ο οποίος 3 χρόνια νωρίτερα είχε αναλάβει ως κυβερνήτης του νησιού. Έχει μήκος σχεδόν 700 μ. και θεωρείται ως η μεγαλύτερη παγκοσμίως λίθινη γέφυρα πάνω από τη θάλασσα. Περίπου στο μέσο της υπάρχει ένας τετράπλευρος οβελίσκος που αποτελείται από σκαλιστούς λίθους, ονομάζεται “Κωλόνα” και έχει κατασκευαστεί προς τιμή των δημιουργών της γέφυρας.

Εδώ και αρκετά χρόνια έχει απαγορευτεί πλέον η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στην γέφυρα, η οποία γεμίζει πια από περιπατητές αλλά και ψαράδες που απολαμβάνουν την θαλασσινή αύρα και την θέα.

Φεύγοντας από το Αργοστόλι και αφού κάνεις το κύκλο γύρω από τον Κούταβο μπορείς να κινηθείς προς όλες σχεδόν τις κατευθύνσεις. Σ’ αυτή την πλευρά υπάρχουν 2-3 μεγαλούτσικα χωριά όπως τα Διλινάτα και τα Δαυγάτα. Τα Δαυγάτα διαθέτουν ένα μικρό μουσείο Φυσικής Ιστορίας που δεν έχω καταφέρει όμως να το δω ποτέ ανοιχτό. Έχω την εντύπωση πως υπάρχει αδυναμία λειτουργίας του λόγω έλλειψης προσωπικού.

Ο παραλιακός δρόμος (ο επιλεγόμενος και Γύρα) που οδηγεί προς το βορρά αλλά κυρίως προς το Ληξούρι, διασχίζει ένα ακόμα χωριό με το αστείο όνομα, Φάρσα, το οποίο έχει ωραία θέα και κάποια συμπαθή ταβερνάκια. Τελευταίο χωριό πριν περάσεις ξανά προς την Θηνιά είναι τα Κουρουκλάτα, με τον ωραίο τρούλο της εκκλησίας της να ξεχωρίζει από μακριά.

Άλλες πληροφορίες για την Κεφαλλονιά ( πλην Ληξουρίου)

Επιλογές φαγητού, γλυκού, ποτού

Θηνιά

Η καλύβα του Ψαρά, Ζόλα, πάνω στην θάλασσα δίπλα στην παραλία της Αγίας Κυριακής. Παραδοσιακή ψαροταβέρνα που σερβίρει μόνο τα δικά της ψάρια, πατάτες, σαλάτα και κρασί λευκό. (Καραμαράκια, χταποδάκια και άλλα κατεψυγμένα απαγορεύονται δια ροπάλου). Οικονομικό προς μεσαίο.


Έρισος

Ταβέρνα Φώκι, Φισκάρδο , πάνω στην ομώνυμη παραλία. Κλασικό ταβερνάκι με μαγειρευτά και της ώρας. Οικονομικό προς μεσαίο.


Πύλαρος

Paradise beach (Δενδρινός), Αγία Ευφημία. Στο τέλος του δρόμου του χωριού, πάνω από την ομώνυμη παραλία. Παραδοσιακή ταβέρνα με μεγάλο κατάλογο και όλους τους τοπικούς μεζέδες . Οικονομικό προς μεσαίο.


Σάμη

Il Familia, Σάμη. Στο παραλιακό μέτωπο του χωριού. Εστιατόριο με προσεγμένο φαγητό και ιδιαίτερες συνταγές. Μεσαίο προς ακριβό.


Ελειός – Πρόννοι

Captain Jerry's, Κατελειός (Κάτω). Κλασικό παραθαλάσσιο ταβερνάκι, με όλους τους κλασικούς ελληνικούς μεζέδες. Μεσαίο


Λειβαθώ

Ταβέρνα Άβυθος Preview, πάνω από την παραλία. Παραλιακό ταβερνάκι, με αρκετό κόσμο της ώρες αιχμής και κλασικές γεύσεις … παραλίας. Μεσαίο.
Fois, κοντά στην παραλία του Άη Χέλη. Αρκετά τουριστικό εστιατόριο με συμπαθή χώρο. Μεσαίο.
Καφέ Μαρίνα, Κουρκουμελάτα. Καφές, και ωραία γλυκά σε ωραίο κτίριο με εξίσου καλή θέα.


Αργοστόλι

Βινάριες, Εστιατόριο κάτω από τα πεύκα, δίπλα στην θάλασσα, με έμφαση στα θαλασσινά. Μεσαίο προς ακριβό.
Η Παλιά Πλάκα. Μαγειρείο με μεγάλη ποικιλία και άψογη εξυπηρέτηση. Οικονομικό.
Κυανή Ακτή, Κλασική ψαροταβέρνα που στεγάζεται σε κτίριο που είναι στηριγμένο σε πασσάλους, μέσα στην θάλασσα. Μεσαίο προς ακριβό.
Πατσούρας, Ίσως η παλιότερη και παραδοσιακότερη ταβέρνα της πόλης, έχει ταίσει γενιές και γενιές ντόπιων και τουριστών. Έχει αλλάξει αρκετές φορές θέση και τώρα πια βρίσκεται κεντρικά πάνω στο παραλιακό δρόμο της πόλης. Οικονομικό προς μεσαίο.
Το Αρχοντικό, στην λεωφόρο Ριζοσπαστών, κοντά στην πλατεία. Εστιατόριο με πιο εκλεπτυσμένες γεύσεις. Μεσαίο προς ακριβό.


Πεζοπορίες

Από τον δρόμο μετά τα Αντιπάτα Ερίσου προς την παραλία Δαφνούδι
Από παραλία Αγίας Παρασκευής προς Παλαιά Βλαχάτα
Από Ακρόπολη Σάμης για παραλία Αντίσαμου
Από Πλατειές για Λεύκα
Από Μονή Σισσίων για ομώνυμη παραλία
Διάφορες διαδρομές πάνω στο βουνό του Αίνου (Αρχική | Εθνικός Δρυμός Αίνου).



Γενικά στοιχεία για την Κεφαλλονιά


Δρομολόγια Πλοίων

Το νησί εξυπηρετείται πλέον από λιγότερες εταιρείες σε σχέση με το παρελθόν. Αυτό έχει επιφέρει μια σημαντική μείωση δρομολογίων ενώ εδώ και πολλά χρόνια έχουν σταματήσει τα δρομολόγια για το Ληξούρι και το Αργοστόλι. Σήμερα τα καράβια «πιάνουν» στα λιμάνια του Πόρου, της Σάμης και του Φισκάρδου.

Το καλοκαίρι υπάρχουν συνήθως τα εξής δρομολόγια (οι ώρες των δρομολογίων είναι οι φετινές):

Από Κυλλήνη για Πόρο: 7:15, 10:15, 15:00, 21:45

Από Πόρο για Κυλλήνη: 05:00, 12:45, 17:30, 19:30


Από Πάτρα για Σάμη: 14:15

Από Σάμη για Πάτρα: 10:30


Από Αστακό για Σάμη: 12:45, 20:00 (Το τελευταίο δεν ισχύει για όλες τα ημέρες)

Από Σάμη για Αστακό: 9:45, 17:00 (Το τελευταίο δεν ισχύει για όλες τα ημέρες)


Σύνδεση με Ζάκυνθο

Από Κεφαλλονιά (Πεσσάδα) για Ζάκυνθο (Άγιος Νικόλαος): 7:45, 18:00

Από Ζάκυνθο (Άγιος Νικόλαος) για Κεφαλλονιά (Πεσσάδα): 9:45, 19:45


Σύνδεση με Λευκάδα
(η σύνδεση γινόταν παλιότερα από την Βασιλική της Λευκάδας αλλά φέτος λόγω έργων στο λιμάνι της τα δρομολόγια γίνονται από το Νυδρί)

Από Φισκάρδο για Λευκάδα (Νυδρί): 11:15, 15:45, 20:15 (Τα 2 τελευταία δεν ισχύουν για όλες τα ημέρες)

Από Λευκάδα (Νυδρί) για Φισκάρδο: 9:00, 13:30, 18:15 (Τα 2 τελευταία δεν ισχύουν για όλες τα ημέρες)


Σύνδεση με Ιθάκη

Από Σάμη για Ιθάκη (Πισσαετός): 8:15, 16:00, 17:30

Από Ιθάκη (Πισσαετός) για Σάμη: 9:00, 9:45, 16:15, 22:30 (Τα 2 τελευταία δεν ισχύουν για όλες τα ημέρες)



Παραδοσιακά πιάτα

Κρεατόπιτα, Μπακαλιαρόπιτα, Κουνέλι λαγωτό, Ντομάτες τηγανητές, Τσιγαρίδια, Γίδα βραστή κοκκινιστή, προικάδες (άγρια χόρτα, περίπου σαν τα χεροβότανα)

Πολύς μάραθος, πολύ σκόρδο.


Οινοποιεία

Ορεάλιος Γη - Συνεταιρισμός Παραγωγών Ρομπόλας (Άγιος Γεράσιμος), Χαριτάτος (Μονοπωλάτα), Gentilini (Μηνιές), Βασιλάκης (Βαλσαμάτα), Σκλάβος (Κεχριώνας), Φοίβος (Μαντζαβινάτα), Divino - Χαρτουλιάρης (Πεσσάδα), Μπαζίγος, κ.α.


Τυροκομεία

Μαντέλης (Δαμουλιανάτα), Γαλιατσάτος (Αργοστόλι), Τζωρτζάτος (Διλινάτα), Πανταζάτος (Πάστρα), Δελαπόρτας (Λιβάδι).


Τοπικά Τυριά

Φέτα (Λευκό τυρί Κεφαλλονιάς), Κεφαλοτύρι, Πεκορίνο, Γραβιέρα, Μυζήθρα Κεφαλοτυριού (Στάνια), Στούμπα.

Τρομερό οδηγό για τη Κεφαλλονιά έγραψες!
Τα σέβη μου....

 

[gkalla]

Τρομερό οδηγό για τη Κεφαλλονιά έγραψες!
Τα σέβη μου....

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Αν και πρέπει κάποια στιγμή να κάνω κάποιες ανανεώσεις ή/και προσθήκες. Τα πράγματα αλλάζουν...

 

[μαννικος]

Τέλη Ιουλίου θα είμαι εκεί για μια βδομάδα περίπου και ήδη έχω φτιάξει τις σημειώσεις μου βάσει του λεπτομερέστατου οδηγού σου, ευχαριστούμε πολύ. Θα μείνουμε αρκετά κοντά στο Ληξούρι με αυτοκίνητο και σκοπεύουμε κυρίως να κινούμαστε σε εκείνο το κομμάτι της Κεφαλλονίας. Θέλουμε όμως μια μέρα ξεκινώντας από πολύ νωρίς το πρωί να κάνουμε την διαδρομή από Ληξούρι , Μυρτο, Άσσο , Φισκάρδο και κάποια 2η παραλία εκεί κοντά. Βγαίνει πιστεύετε μέσα σε μια μέρα όλο αυτό;

 

[gkalla]

Τέλη Ιουλίου θα είμαι εκεί για μια βδομάδα περίπου και ήδη έχω φτιάξει τις σημειώσεις μου βάσει του λεπτομερέστατου οδηγού σου, ευχαριστούμε πολύ. Θα μείνουμε αρκετά κοντά στο Ληξούρι με αυτοκίνητο και σκοπεύουμε κυρίως να κινούμαστε σε εκείνο το κομμάτι της Κεφαλλονίας. Θέλουμε όμως μια μέρα ξεκινώντας από πολύ νωρίς το πρωί να κάνουμε την διαδρομή από Ληξούρι , Μυρτο, Άσσο , Φισκάρδο και κάποια 2η παραλία εκεί κοντά. Βγαίνει πιστεύετε μέσα σε μια μέρα όλο αυτό;

Βγαίνει, αρκεί να έχει ανοίξει ο δρόμος στο ύψος του Αγκώνα. Εκεί είχε διακοπεί η κυκλοφορία για μήνες λόγω επισκευής μιας παλιάς γέφυρας. Ο δρόμος θεωρητικά θα άνοιγε τέλος Μαίου. Δεν έχω πάει στο νησί από τότε για να ξέρω τι έγινε τελικά. Θα ρωτήσω, θα μάθω και θα σου πω.

 

[gkalla]

Βγαίνει, αρκεί να έχει ανοίξει ο δρόμος στο ύψος του Αγκώνα. Εκεί είχε διακοπεί η κυκλοφορία για μήνες λόγω επισκευής μιας παλιάς γέφυρας. Ο δρόμος θεωρητικά θα άνοιγε τέλος Μαίου. Δεν έχω πάει στο νησί από τότε για να ξέρω τι έγινε τελικά. Θα ρωτήσω, θα μάθω και θα σου πω.

Δεν έχει ανοίξει ακόμη!!!
Πήγε για τέλος Σεπτέμβρη. Οπότε για να πας Μύρτο, Άσσο, Φισκάρδο από το Ληξούρι θα πρέπει να πας μέσω Αργοστολίου (σχεδόν). Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να προσθέσεις αρκετό χρόνο για την παράκαμψη.
Πάλι βγαίνει βέβαια αλλά με πρόσθετη κούραση.

 

[Nitrous]

Έχω κρατήσει πολλές σημειώσεις από την εξαιρετική σου αναφορά για το νησί.

Είχα πάει παλιά με τους γονείς μ και τώρα θα πάω με τη δικιά μου οικογένεια..
Περιμένω πως και πως.

από ότι θυμάμαι έχει μεγάλες αποστάσεις και αρκετές στροφές.

Αξίζει να χρησιμοποιείς το ferry από Ληξούρι για Αργοστόλι για να γλυτώσεις οδήγηση? Θα έχουμε έδρα την κουνοπετρα και θα θέλαμε να κάνουμε διαδρομές/εξορμήσεις στο νησί.

 

[gkalla]

Έχω κρατήσει πολλές σημειώσεις από την εξαιρετική σου αναφορά για το νησί.

Είχα πάει παλιά με τους γονείς μ και τώρα θα πάω με τη δικιά μου οικογένεια..
Περιμένω πως και πως.

από ότι θυμάμαι έχει μεγάλες αποστάσεις και αρκετές στροφές.

Αξίζει να χρησιμοποιείς το ferry από Ληξούρι για Αργοστόλι για να γλυτώσεις οδήγηση? Θα έχουμε έδρα την κουνοπετρα και θα θέλαμε να κάνουμε διαδρομές/εξορμήσεις στο νησί.

Από άποψη χρόνου είναι το ίδιο, είτε κάνοντας με το αυτοκίνητο τον γύρο του κόλπου είτε με το φέρρυ. Οπότε ανάλογα την διάθεση επιλέγετε ότι θέλετε.
Ο δρόμος Ληξούρι - Αργοστόλι έχει όντως αρκετές στροφές αλλά θα έλεγα ότι μάλλον είναι ο καλύτερος του νησιού.
Επίσης ένας άλλος παράγοντας επιλογής είναι ότι θα πρέπει να είστε αρκετά νωρίτερα στην ουρά για το φέρρυ για να είστε σίγουροι ότι θα μπείτε. Λόγω εποχής και ανάλογα την ώρα μαζεύεται αρκετός κόσμος για να περάσει. Θα έλεγα να είστε τουλάχιστον 20 λεπτά νωρίτερα.

 

[μαννικος]

Και εγώ σκεφτόμουν το φέρι σαν λύση από ληξουρι στο Αργοστολι. Ξέρει κανείς περίπου πόσο κοστίζει το εισιτήριο;

 

[gkalla]

Και εγώ σκεφτόμουν το φέρι σαν λύση από ληξουρι στο Αργοστολι. Ξέρει κανείς περίπου πόσο κοστίζει το εισιτήριο;

Αντιγραφή από το site
Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ - ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ ΛΗΞΟΥΡΙ - ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ | FERRY ARGOSTOLI -LIXOURI - ITINERARIES - KEFALONIA - ZANTE-δρομολογια κεφαλονια - ζακυνθος

• ΕΠΙΒΑΤΗΣ 3,00€ ( ΠΡΟΣΦΟΡΑ 10 ΕΙΣΗΤΗΡΙΑ ΕΠΙΒΑΤΩΝ 22€ )
• ΜΙΣΟ 1,50€
• ΙΧ 6.00 € ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΔΗΓΟ (WITH DRIVER) ( ΠΡΟΣΦΟΡΑ 5 ΙΧ ΣΤΗΝ ΤΙΜΗ 21€ )

 

[Nitrous]

Αντιγραφή από το site
Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ - ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ ΛΗΞΟΥΡΙ - ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ | FERRY ARGOSTOLI -LIXOURI - ITINERARIES - KEFALONIA - ZANTE-δρομολογια κεφαλονια - ζακυνθος

• ΕΠΙΒΑΤΗΣ 3,00€ ( ΠΡΟΣΦΟΡΑ 10 ΕΙΣΗΤΗΡΙΑ ΕΠΙΒΑΤΩΝ 22€ )
• ΜΙΣΟ 1,50€
• ΙΧ 6.00 € ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΔΗΓΟ (WITH DRIVER) ( ΠΡΟΣΦΟΡΑ 5 ΙΧ ΣΤΗΝ ΤΙΜΗ 21€ )

τελεια..

Ειδα εχει μεχρι αργα το βραδυ

Αρα μπορεις να παρεις το ferry χωρις αμαξι να πας αργοστολι για βολτα κ να γυρισεις..

 

[gkalla]

Αρα μπορεις να παρεις το ferry χωρις αμαξι να πας αργοστολι για βολτα κ να γυρισεις..

Ναι βέβαια, αλλά με προσοχή, μην χάσεις το τελευταίο φέρρυ γιατί μετά θα μείνεις να κοιμάσαι στα παγκάκια του Αργοστολίου.

 

[gkalla]

Καθώς είμαι στο νησί τις τελευταίες 20 μέρες να κάνω μια ενημέρωση για διαφοροποιήσεις που παρατήρησα.

Παραλίες
Μανιά: Εξαιτίας των έντονων νοτιάδων το χειμώνα υποβαθμίστηκε αρκετά η παραλία. Πολλά πρανή, αριστερά και δεξιά της παραλίας έχουν υποστεί κατολισθήσεις και έχουν αποκλειστεί, με πρόχειρο τρόπο (κορδέλες και ταμπέλες κινδύνου). Επιλέον έχουν μαζευτεί πολλά νεκρά φύκια (ποσειδωνίες που λέει κι η διαφήμιση) στα νερά ενώ όσα είχαν συγκεντρωθεί πάνω στην παραλία έχουν απομακρυνθεί κάπως πρόχειρα. Το ίδιο ισχύει και στον γειτονικό Κουταλά αλλά και στην Κουνόπετρα.
Αντίσαμος: Απελπιστική η κατάσταση με τα ομπρελοκαθίσματα. Δεν υπάρχει χώρος, ούτε χιολιοστό, για αυτούς που δεν γουστάρουν να πληρώνουν νταβαντζιλίκια. Δύσκολα θα ξαναπάω! Το app και οι καταγγελίες φαίνεται δεν "πιάνουν" εκεί.
Πλατιά Άμμος: Παρόλες τις δημοσιεύσεις σχετικά με την επισκευή των σκαλιών που οδηγούν στην παραλία δεν έχει γίνει τίποτα ουσιαστικό. Υπάρχουν μόνο σχοινιά στο τελευταίο κομμάτι και η κατάβαση είναι, το λιγότερο, επικίνδυνη.

Εστίαση
H ταβέρνα Όστρια στον Μέγα Λάκκο άλλαξε όνομα κι έγινε Όασις. Κατά τα άλλα δεν άλλαξε κάτι και παραμένει μια καλή κι οικονομική ταβέρνα.
Η ταβέρνα Δρόσος στη παραλία του Αθέρα άλλαξε ιδιοκτησία κι όνομα. Τώρα λέγεται Αθερονήσι. Καμιά ουσιαστική αλλαγή με το προηγούμενο καθεστώς. Μπορείτε να την επιλέξετε άφοβα.
Η Λαδόκολα στην Πλαγιά στα Δαμουλιανάτα δεν είναι πια οικονομική, έχει ανέβει επίπεδο στις τιμές και θα την χαρακτήριζα μεσαία. Το φαγητό, η εξυπερήτηση και η θέα παραμένουν πολύ καλά όπως και πριν.
Οι Βινάριες λίγο έξω από το Αργοστόλι έχουν ξεφύγει τελείως οικονομικά και είναι πια απλησίαστες για το μέσο βαλάντιο (σχεδόν 50€ το κεφάλι! ). Το δε φαγητό τους δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και σε καμία περίπτωση αντάξιο των τιμών. Από μένα τρώνε Χ.