30 χρόνια παραμπαστός… στο Ληξούρι (και στην Κεφαλλονιά)

[gkalla]

Εξαιρετική ιδέα να ανοίξεις αυτό το θέμα!!!
Με έχεις αφήσει άναυδη για την δουλειά που έχεις κάνει , τις πλούσιες πληροφορίες και το πανέμορφο φωτογραφικό υλικό. Απολαμβάνω κάθε νέα ανάρτηση και μαθαίνω πολλά από όσα δεν γνώριζα ήδη αν και κατάγομαι από το νησί. Παραμπαστός ξεμπαραμπαστός έχεις βάλει τα γυαλιά σε πολλούς Κεφαλλονίτες.
Συμφωνώ με τον Samion. Αυτή η παρουσίαση αξίζει να τυπωθεί ως ταξιδιωτικός οδηγός και να μπει στις προθήκες των τουριστικών μαγαζιών του νησιού!!!
Περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια.

Ευχαριστώ για τα πολύ καλά σου λόγια.
Περιμένω και τα σχόλια σου στα επόμενα κεφάλαια που αφορούν την υπόλοιπη Κεφαλονιά που δεν την γνωρίζω τόσο λεπτομερώς όσο το Ληξούρι. Αν θυμάμαι καλά εσύ είσαι «από τους από ‘κει πέρα».

 

[gkalla]

Θηνιά, Μύρτος και Έρισος

Φεύγοντας από την Παλλική, η πρώτη περιοχή που συναντάς είναι η Θηνιά, η μικρότερη, σε έκταση, επαρχία της Κεφαλλονιάς.

Το χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της κατά βάση ορεινής περιοχής είναι η Αγία Δυνατή ένα βουνό που διαχωρίζεται ελαφρώς από το κεντρικό βουνό του Αίνου. Ανάμεσα λοιπόν στους λόφους που οριοθετούν ανατολικά το σύνορο προς την Παλλική και στην Αγία Δυνατή βρίσκεται μια κοιλάδα που καταλήγει στην θάλασσα η οποία μαζί με τις παρυφές των ορεινών όγκων αποτελούν την Θηνιά. Τα περισσότερα χωριά της περιοχής βρίσκονται στις πλαγιές της Αγίας Δυνατής και στην πλειοψηφία τους είναι μικρά και σχετικά άγνωστα. Το Νύφι με το αστείο όνομα, τα Καρδακάτα, η Ρίζα, τα Πετρικάτα και τα Κοντογουράτα (το χωριό του Τρίτση) είναι χωριά που δεν δέχονται πρακτικά καθόλου τουρίστες. Οι βασικοί τους επισκέπτες είναι οι ντόπιοι που επιστρέφουν στα χωριά τους για διακοπές. Αντιθέτως ο Αγκώνας που βρίσκεται πάνω στον κεντρικό δρόμο έχει μεγαλύτερη επισκεψιμότητα, ενώ παλιότερα είχε χαρακτηριστεί ως το καθαρότερο χωριό του νησιού. Μια – δυο ταβέρνες με ωραία θέα, λίγα καταλύματα αλλά και μίνι μάρκετ το καθιστούν ως τον «κόμβο» της περιοχής.

Το μόνο παραλιακό (σχεδόν) χωριό της Θηνιάς είναι τα Ζόλα. Αναπτύσσεται κυρίως στην πλαγιά του λόφου και ανάμεσα σε δυο παραλίες, το Βούτι και την Αγία Κυριακή.

Το Βούτι έγινε πιο γνωστό κυρίως τα τελευταία χρόνια και είναι μια μικρή παραλία, περίπου 1 χμ. μακριά από τα Ζόλα. Ο δρόμος για εκεί είναι μεικτός με την άσφαλτο να δίνει τη θέση της στο τσιμέντο, για να καταλήξει σε χώμα. Η καντίνα που υπάρχει εκεί καλύπτει τις βασικές ανάγκες των λουόμενων.

Στην θάλασσα που καταλήγει ο δρόμος που διασχίζει τα Ζόλα υπάρχει ένα μικρό λιμανάκι όπου προστατεύουν τις βάρκες τους οι ντόπιοι ψαράδες και απ’ όπου ξεκινούν τα σκάφη που μεταφέρουν τους επισκέπτες στις παραλίες της βόρειας Παλλικής (Καμάρι, Φτέρη, Μαντά και Αμίδι).

Στο λιμανάκι λοιπόν βρίσκεται μια μικρή, παραδοσιακή ψαροταβέρνα «Η καλύβα του ψαρά», ένα από τα αγαπημένα μου ταβερνάκια στο νησί.

Οι επιλογές του πελάτη είναι συγκεκριμένες. Ψάρια ανάλογα με τον αριθμό των συνδαιτημόνων, πατάτες και σαλάτα. Εξηγούμαι. Ψάρια από αυτά που ψαρεύτηκαν το πρωί, όποια κι αν είναι αυτά, πατάτες τηγανητές, ντόπιες, πολύ νόστιμες, χωριάτικη σαλάτα από τον κήπο και τέλος. Αν είσαι πολύ τυχερός μπορεί να βρεις κανένα αμπελοφάσουλο και κανένα βραστό κολοκυθάκι, από τον κήπο κι αυτά. Σε φάση, «έπιασα το τζάκποτ στο τζόκερ», μπορεί να πετύχεις ψαρόσουπα, με τον ιδιαίτερο τρόπο που την μαγειρεύουν εδώ. Κρασί μόνο λευκό, χύμα, της περιοχής (τοπική ποικιλία, θηνιάτικο, ωραιότατο), μπύρα μόνο ένα είδος, αναψυκτικά επίσης. Αν αρχίσεις να ζητάς καλαμαράκια, αστακούς και τα τοιαύτα, στην καλύτερη περίπτωση σου προτείνουν να έρθεις όταν είναι η εποχή τους, στην χειρότερη σε διώχνουν να πας να τα βρεις σε άλλες ταβέρνες (εμείς δεν πουλάμε κατεψυγμένα).

Δίπλα ακριβώς αρχίζει η μεγάλη παραλία της Αγίας Κυριακής, πιο εντυπωσιακή στο μάτι από ψηλά παρά από κοντά. Άμμος κατά τόπους αλλά κυρίως βότσαλο, αρκετά βαθιά και πολύ συχνά κυματιστή λόγω άμεσης έκθεσης στο βορά και στον μαΐστρο (τον άνεμο που κατά 90% φυσά τα καλοκαίρια στο νησί), είναι μια παραλία που δεν προτιμάται από πολύ κόσμο.

Οι περισσότεροι που την επισκέπτονται συγκεντρώνονται στην δυτική πλευρά της παραλίας, ακριβώς κάτω από το χωριό του Αγκώνα. Εκεί υπάρχει beach bar, ομπρέλες και λοιπά, ενώ η υπόλοιπη παραλία δεν διαθέτει τέτοιου τύπου ανέσεις.

Βγαίνοντας από την Θηνιά ξεκινά η περιοχή της Πυλάρου. Ο δρόμος χαραγμένος πάνω στην απότομη πλαγιά, ατενίζει από ψηλά το πέλαγος και ακολουθώντας την μορφολογία του βουνού, στο μεγαλύτερο μέρος του γεμάτος στροφές και φουρκέτες. Τα ημιάγρια γίδια που βόσκουν εκεί συνήθως αρέσκονται να ξαπλώνουν στο οδόστρωμα και συχνά παρασύρουν πέτρες από την πλαγιά γι’ αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στην οδήγηση, ιδιαίτερα τις νυχτερινές ώρες. Σε κάποιο σημείο της διαδρομή υπάρχει και ένα παρατηρητήριο που βλέπει πολύ καλά προς τον Μύρτο, την διασημότερη παραλία του νησιού. Αξίζει να δεις, να απολαύσεις τα χρώματα και το απέραντο γαλάζιο και να συνεχίσεις.

Μετά από περίπου 2 χμ., στο χωριό Διβαράτα, στρίβεις αριστερά και μετά από άλλα 2,5 χιλιόμετρα κατηφορικού και φιδογυριστού δρόμου φτάνεις στην παραλία. Η πλατιά και ολόλευκη βοτσαλωτή παραλία σε συνδυασμό με τα, ιδιαιτέρου χρώματος, νερά της, την έχει κάνει διάσημη σε όλον τον κόσμο (έχω συναντήσει αφίσες με την φωτογραφία του Μύρτου σε πολλές γωνιές του κόσμου).

Αν είστε τυχεροί και την πετύχετε ήρεμη επιβάλλεται μια επίσκεψη. Προσοχή όμως, αν είναι ταραγμένη τότε καλό είναι να είστε πολύ προσεχτικοί. Το κύμα εδώ (σε συνδυασμό με τα υπόγεια ρεύματα) δεν αστειεύεται. Κάθε χρόνο υπάρχουν πνιγμοί παρόλο που πάντα υπάρχει ναυαγοσώστης. Ακόμη, καλό είναι να πάτε στην παραλία νωρίς (πριν τις 10:00-10:30), καθώς το πρόβλημα του παρκαρίσματος και της κίνησης στον δρόμο, είναι σοβαρό. Αν δεν θέλετε να κάνετε πεζοπορία από τα Διβαράτα, τότε ξυπνήστε νωρίς.

Φεύγοντας από τον Μύρτο και κινούμενος ξανά προς τον Βορρά συναντάς την νέα γέφυρα του Χάρακα, που κατασκευάστηκε πρόσφατα, καθώς ο δρόμος, στην απόκρημνη αυτή περιοχή, κατολίσθησε το 2014. Εκεί υπάρχει ένα ακόμη παρατηρητήριο προς την παραλία, ενώ αμέσως μετά συναντάς ένα σπίτι πάνω στο δρόμο που είναι κρεμασμένο στο γκρεμό. Είναι γνωστό ως το «Σπίτι του Ωκεανογράφου» μόνο που πια έχει πωληθεί και τα τελευταία χρόνια ενοικιάζεται σε πολύ υψηλές τιμές. Σε όλη αυτή την διαδρομή (αλλά και πριν τον Μύρτο), στο τέρμα του γκρεμού, υπάρχουν κάμποσες παραλίες, μικρές και μεγάλες, επισκέψιμες μόνο δια θαλάσσης. Γενικά μιλώντας, τα δυτικά (και όχι μόνο) παράλια του νησιού προσφέρονται για επίσκεψη με φουσκωτό ή ιστιοπλοϊκό καθώς υπάρχουν πολλές τέτοιες παραλίες που μπορείς να απολαύσεις μόνος ή με την παρέα σου.

Ακολουθεί η Έρισος. Η υποδοχή είναι η καλύτερη δυνατή. Αμέσως, σχεδόν, συναντάς την πανέμορφη Άσσο, για μένα ίσως το πιο ωραίο χωριό του νησιού. (ως τώρα, γιατί μετά τις τελευταίες καταστροφές που προκάλεσε η κακοκαιρία και τα άπειρα μπάζα που κυριολεκτικά έθαψαν το μισό χωριό, αυτό μετράει ακόμη τις πληγές του)

Η πρώτη εικόνα από μακριά σε προϊδεάζει για την ιδιαιτερότητα αυτού του μέρους. Βλέπει κανείς στην δεξιά πλευρά τα σπίτια του χωριού, που αμέσως μετά, μέσω μια στενής λωρίδας γης, ενώνεται με ένα πευκόφυτο λόφο, στεφανωμένο με ένα κάστρο.

Φτάνοντας ανακαλύπτεις και άλλα όμορφα στοιχεία. Ανακαλύπτεις το μικρό σχετικά κλειστό κολπάκι, με τις δυο μικρές παραλίες του, ανάμεσα στο χωριό και το κάστρο.

Θαυμάζεις τα όμορφα, παραδοσιακά σπίτια του χωριού, είτε είναι παλιά που γλύτωσαν από την μανία του εγκέλαδου, είτε ερείπια, είτε σύγχρονα που όμως ακολουθούν πιστά την παραδοσιακή αρχιτεκτονική.

Ωραίες αυλές και ανθισμένες μπουκαμβίλιες, σε όλα τα χρώματα, που σκαρφαλώνουν στα σπίτια και τους μαντρότοιχους, συμπληρώνουν μια ομολογουμένως όμορφη εικόνα και καταφέρνουν να δείξουν πως θα ήταν τα χωριά του νησιού χωρίς τις επαναλαμβανόμενες καταστροφές.

Πολλά μαγαζάκια αναπτύσσονται κατά μήκος της παραλίας αλλά και εσωτερικά προσφέροντας φαγητό και καφέ στους επισκέπτες ενώ τα καταλύματα αυξάνονται κάθε χρόνο χωρίς όμως να αλλοιώνουν την εικόνα του χωριού. Επίσης, δύο - τρία πάρκινγκ, στις παρυφές του χωριού, εξυπηρετούν (μετά βίας) τον όλο και αυξανόμενο όγκο επισκεπτών.

Από το κοντινότερο πάρκινγκ στο χωριό ξεκινά ο δρόμος για το Κάστρο της Άσσου. Δεν επιτρέπεται η κίνηση οχημάτων σ’ αυτόν τον δρόμο αν και έχω δει μια δυο φορές να ανεβαίνουν μηχανάκια.

Η διαδρομή είναι συνεχώς ανηφορική και συνήθως χρειάζεται περίπου μισή ώρα για να φτάσει κανείς στην κορυφή. Ανεβαίνοντας το πευκόφυτο λόφο από την βορινή πλευρά απολαμβάνεις τη θέα προς το χωριό ενώ από την νότια πλευρά (με είσοδο από το Πορτέλο), προς την θάλασσα και τον όρμο της Αγίας Κυριακής.

Το ενετικό κάστρο του 16ου αιώνα έχει δωρεάν είσοδο και καλύπτει πρακτικά όλη την έκταση του λόφου (440 στρέμματα!). Στο εσωτερικό του λίγα πράγματα έχουν απομείνει. Ο επισκέπτης μπορεί να δει την ερειπωμένη καθολική εκκλησία του Αγίου Μάρκου, την επίσης ερειπωμένη Οικία του Ύπατου Αρμοστή της Γαληνότατης Δημοκρατίας καθώς και τα επισκευασμένα κτίρια των μη ενεργών, πλέον, αγροτικών φυλακών. Στο κάστρο επίσης βρίσκεται και η ορθόδοξη εκκλησία του Προφήτη Ηλία που οικοδομήθηκε το 1880 πάνω στα ερείπια μιας παλιότερης εκκλησίας.

Επιστρέφοντας και πάλι στον δρόμο προς τον Βορρά, βάζουμε πλώρη για το Φισκάρδο. Στην διαδρομή, κάνοντας μια παράκαμψη στο ύψος του χωριού Μάγγανος, μπορείς να δεις τις παραλίες Αγία Ιερουσαλήμ (που διαθέτει ταβερνάκι) και Αλατιές.

Στο χωριό Αντιπάτα (της Ερίσου, γιατί έχει και στην Πύλαρο) μπορείς να κατευθυνθείς προς την παραλία Δαφνούδι. Η εν λόγω παραλία έχει γίνει πολύ της μοδός τελευταία, κυρίως ανάμεσα στους νέους, και χρειάζεται επιπλέον του δρόμου περίπου 500 μ. περπάτημα μέσα από την δασωμένη πλαγιά αλλά με καλό σχετικά μονοπάτι. Και οι 3 αυτές παραλίες είναι με βότσαλο και καθαρά κρυστάλλινα νερά, με πιο ιδιαίτερη το Δαφνούδι.

Φτάνοντας πια στις παρυφές του Φισκάρδου υπάρχει ακόμη μια παραλία (παλιότερα ήταν αυτή που επέλεγαν οι περισσότεροι στην περιοχή), η Έμπλυση. Εδώ το βότσαλο είναι μεγάλο ενώ τα βράχια στο πλάι της παραλίας σχηματίζουν κάποιες επίπεδες πλάκες, τις οποίες προτιμούν πολλοί για να βουτήξουν από εκεί.

Το Φισκάρδο είναι το μοναδικό χωριό που γλύτωσε σε μεγάλο βαθμό από τις καταστροφικές συνέπειες του σεισμού του ’53 (εξαιτίας της απόστασης από το επίκεντρο αλλά και του βραχώδους υποβάθρου του) και διατήρησε την παραδοσιακή του μορφή. Είναι φυσικά, διατηρητέος οικισμός, χτισμένος τον 18ο αιώνα, με όμορφα πολύχρωμα, δίπατα σπίτια και έχει πάρει το όνομα του από τον Νορμανδό Σταυροφόρο Ροβέρτο Γυισκάρδο που πολιόρκησε την περιοχή το 1085. Είναι επίσης ο τόπος καταγωγής του αγαπημένου μου Νίκου Καββαδία.

Βρίσκεται στο βορειότερο μέρος του νησιού, ακριβώς απέναντι από την Ιθάκη και διαθέτει και σύνδεση με την Λευκάδα (παλιότερα και με την Ιθάκη). Το χωριό ακολουθεί την μορφολογία της ακτής και τα μικρά κολπάκια της, όπως και τα ταβερνάκια και τα άλλα τουριστικά καταστήματα. Οι μικροί κόλποι είναι συνήθως γεμάτοι με πάσης φύσεως σκάφη, από ταπεινές βαρκούλες ως πολυτελείς θαλαμηγούς.

Το διεθνές και ντόπιο τζετ σετ ανακάλυψε την περιοχή εδώ και πολλά χρόνια λόγω και των διθυραμβικών σχολίων κάποιων χολυγουντιανών ηθοποιών που είχαν επισκεφτεί την περιοχή. Η ομορφιά του χωριού αλλά και οι μαγειρικές ικανότητες των τοπικών καταστηματαρχών ήταν τα σημεία κλειδιά για την ανάπτυξη του χωριού. Έτσι ότι δεν κατάφερε ο σεισμός προσπαθεί (και κοντεύει) να το καταφέρει ο υπερτουρισμός από τον οποίο πάσχει η περιοχή εδώ και πολλά χρόνια. Οι ταπεινές μαγείρισσες έχουν μετατραπεί σε διάσημες τηλεπερσόνες και κυκλοφορούν ανάμεσα στα τραπέζια φορώντας αιθέρια φορέματα της γαλλικής και ιταλικής μόδας ενώ φυσικά οι τιμές έχουν γίνει κι αυτές, τιμές Παρισιού. Πληρώνεις τα γεμιστά όσο τον φασιανό και τον γαύρο κάτι παραπάνω από αστακό.

Οι 2 μικρές παραλίες του χωριού δεν επιλέγονται από πολλούς για κολύμπι (ίσως λόγω των σκαφών) αλλά λίγο πιο έξω από το χωριό προς το νότο πια και στο ανατολικό κομμάτι της Ερίσου, που βλέπει προς την Ιθάκη συναντάς την παραλία Φώκι. Βρίσκεται σ’ ένα κολπάκι που μοιάζει με μικροσκοπικό φιόρδ και προσεγγίζεται εύκολα μέσα από έναν ελαιώνα και μάλλον είναι η πιο γραφική παραλία της περιοχής. Το ομώνυμο ταβερνάκι πάνω στον δρόμο είναι μια πιο συμπαθής και σίγουρα οικονομικότερη λύση για φαγητό.

Μετά το Φώκι υπάρχουν 2 επιλογές. Ή επιλέγεις τον δρόμο που περνά από τα Τσελεντάτα, τα Ματσουκάτα και επιστρέφει προς τον Μάγγανο ενώ κατόπιν ακολουθεί την ίδια διαδρομή πάλι προς τον Μύρτο ή ακολουθείς την ορεινή, σαφώς πιο δύσκολη διαδρομή, διασχίζοντας χωριά όπως την Ευρετή, τα Βεντουράτα, τις Βασιλικιάδες, τα Μεσουβούνια, την Καρυά, τα Κομιτάτα μπαίνοντας στο ανατολικό κομμάτι της Πυλάρου και καταλήγοντας στην Αγία Ευφημία.

Σ’ αυτές τις ανατολικές περιοχές της Ερίσου υπάρχουν πάνω από δέκα παραλίες, προσβάσιμες με όχημα ή με τα πόδια που ομολογώ δεν έχω επισκεφτεί καμιά τους. Τις έχω μόνο δει από μακριά και δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη. Να αναφέρω μόνο πως επισκέψιμες με όχημα (εύκολα ή δύσκολα) είναι οι εξής: Καμίνι (από τα Βεντουράτα), Κακόγκιλος, Αγία Σοφία και Χοργοτά ή Γοργοτά (από τα Κομιτάτα), Γιαγάνα (από το Νεοχώρι)

Χάρτης βασικής διαδρομής

 

[Smaragda53]

Η ΄Ασσος είναι μια ζωγραφιά, το Φισκάρδο, όπως το περιγράφεις, πνίγεσαι στον τουρισμό και δεν το ευχαριστιέσαι

 

[gkalla]

Η ΄Ασσος είναι μια ζωγραφιά, το Φισκάρδο, όπως το περιγράφεις, πνίγεσαι στον τουρισμό και δεν το ευχαριστιέσαι

Έτσι είναι. Κατά την γνώμη μου, πάντα.

 

[mariath]

Ωραιότερη και πληρέστερη ξενάγηση στην Κεφαλλονιά δεν θα μπορούσαμε να έχουμε. Ευχαριστούμε!

 

[gkalla]

Ωραιότερη και πληρέστερη ξενάγηση στην Κεφαλλονιά δεν θα μπορούσαμε να έχουμε. Ευχαριστούμε!

Εγώ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Σε μια-δυο μέρες έρχεται και το επόμενο κεφάλαιο, καθυστερημένο λόγω φόρτου εργασίας.

 

[gkalla]

Πύλαρος, Σάμη, Ελειός - Πρόννοι

Επιστρέφοντας στην Πύλαρο, μεταξύ Διβαράτων και Αγίας Ευφημίας συναντάς μια όμορφη κοιλάδα που ο κεντρικός δρόμος την ακολουθεί από πάνω ως κάτω, όχι από το επίπεδο, κεντρικό της τμήμα αλλά από τις παρυφές του γειτονικού λόφου. Το θέαμα είναι ωραίο από εκεί και τα χωριά που υπάρχουν, τα περισσότερα δεν τα διασχίζεις, αλλά κινείσαι περιφερειακά. Τα Λουκάτα, Μακρυώτικα, Ποταμιανάτα, Δρακοπουλάτα από την μια πλευρά και Αντιπάτα, Φερεντινάτα, Μπεκατωράτα, Δενδρινάτα από την άλλη μπορείς να τα δεις ακολουθώντας δυο παράλληλες διαδρομές εκατέρωθεν του κεντρικού δρόμου. Σχεδόν όλα είναι μικρά χωριά που όμως διαθέτουν κάποια καταλύματα καθώς η περιοχή είναι σε αρκετά κομβικό σημείο για εκείνον που θέλει να επισκεφθεί όλο το νησί και ταυτόχρονα θέλει να έχει και την ησυχία του.

Σε κάποιο σημείο της διαδρομής στα Μακρυώτικα υπάρχει ένας δρόμος που οδηγεί προς την πλαγιά της Αγίας Δυνατής και προς το Μοναστήρι στα Θέματα (Επίσημα Ι.Μ. Υπεραγίας Θεοτόκου Θεμάτων). Είναι παλιό μοναστήρι του νησιού που ιδρύθηκε στα τέλη του 10ου αιώνα, ψηλά, σε μια καταπράσινη περιοχή. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο του μοναστηριού, η εικόνα της Παναγίας και η ωραία θέα προς τον κόλπο της Σάμης και την Ιθάκη είναι τα αξιοθέατα εδώ καθώς τα κτίρια της μονής είναι αρκετά σύγχρονα και χωρίς σημαντικό ενδιαφέρον.

Όλοι οι δρόμοι που ανέφερα προηγουμένως τελικά καταλήγουν στο γραφικό χωριό και λιμανάκι της Αγίας Ευφημίας. Εξαιτίας της βολικής της θέσης (40 – 45λεπτά από Φισκάρδο, Αργοστόλι, Ληξούρι, Πόρο) έχει αναπτυχθεί αρκετά τουριστικά με πολλά καταλύματα, ταβέρνες, καταστήματα αλλά και - κατά περιόδους - ορισμένα συμπαθή μπαράκια.

Από άποψη παραλιών δεν έχει κάτι ιδιαίτερο, καθώς η μικρή παραλία στο κέντρου του χωριού βρίσκεται ακριβώς κάτω από το δρόμο ενώ η μικρή Paradise beach που βρίσκεται στο βόρειο άκρο απέχει πολύ από το όνομά της. Ενδιαφέρον έχει όμως η παραδοσιακή ταβέρνα του Δενδρινού (Paradise beach επίσης) που βρίσκεται ακριβώς από πάνω της. Την ονόμασε δε έτσι από την αγαπημένη του παραλία, σε κάποιο μέρος του κόσμου, όταν ταξίδευε ως ναυτικός.

Στο χωριό υπάρχουν τα (υποτυπώδη) υπολείμματα μια αρχαίας ρωμαϊκής βίλας ενώ ταυτόχρονα μπορείς να βρεις τουριστικά σκάφη που κάνουν εκδρομές αλλά και σχολή scuba diving.

Συνεχίζοντας την παράκτια διαδρομή προς την Σάμη συναντάς αρκετές μικρές παραλίες, με λευκό βότσαλο, πέτρα και πολύ διαυγή νερά. Οι περισσότερες χωρούν λίγα άτομα ενώ το παρκάρισμα γίνεται πάνω στον δρόμο. Η μεγαλύτερη όλων είναι η Αγία Παρασκευή, η οποία εν αντιθέσει με τις προηγούμενες είναι οργανωμένη, με beach μπαρ, εστιατόριο αλλά και ιδιωτικό πάρκινγκ.

Ακριβώς από πάνω από την παραλία ξεκινά ένα μονοπάτι που οδηγεί στο χωριό των Παλαιών Βλαχάτων. Το χωριό αυτό, που καταστράφηκε ολοσχερώς το ’53 και εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του, αποτελεί πια μια ωραία περιπλάνηση στο χρόνο ενώ κάθε χρονιά διοργανώνεται εκεί ένα ιδιαίτερο φεστιβάλ μουσικής, κινηματογράφου και τέχνης. Το Saristra Festival γίνεται τις πρώτες μέρες του Αυγούστου και συνήθως έχει τριήμερη διάρκεια. Φυσικά μπορεί κάποιος να επισκεφτεί το χωριό και με το όχημα του ακολουθώντας τις σχετικές πινακίδες μέσα από το επόμενο χωριό, τον Καραβόμυλο.

Ο Καραβόμυλος είναι ένα μάλλον αδιάφορο χωριό του νησιού που κρύβει όμως 2 πολύ ωραίες τοποθεσίες, το λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης και την λίμνη του Καραβόμυλου.

Το λιμνοσπήλαιο πήρε το όνομα του από την νύμφη Μελισσάνη που λατρευόταν εδώ στην αρχαιότητα (μαζί με τον Πάνα), ενώ στην σύγχρονη εποχή ανακαλύφθηκε εκ νέου το 1951. Είναι στην πράξη, ένα ασβεστολιθικό, καρστικό σπήλαιο του οποίου μέρος της οροφής, κάποια στιγμή στο παρελθόν, κατέρρευσε ώστε να πάρει την σημερινή του μορφή, που μοιάζει αρκετά με τις μεξικάνικες cenotes. Τα νερά του είναι υφάλμυρα, ιδιαιτέρως διαυγή και φαίνεται να προέρχονται από την περιοχή Καταβόθρες του Αργοστολίου, φτάνοντας εκεί μετά την υπόγεια διάσχιση ολόκληρου του νησιού. Η βόλτα με τα βαρκάκια στο σπήλαιο είναι όμορφη (και δροσερή ειδικά το καλοκαίρι) αν και διαρκεί λίγο και κοστίζει αρκετά (7 €, παιδιά 4€).

Τα υπόγεια νερά συνεχίζουν για λίγο ακόμη την διαδρομή τους και καταλήγουν στην λίμνη του Καραβόμυλου ενώ στην συνέχεια, μέσα από ένα μικρό πέρασμα, περνούν στην θάλασσα. Στο σημείο μάλιστα της εξόδου προς την θάλασσα υπάρχει μύλος που στο παρελθόν ήταν πλήρως λειτουργικός ενώ σήμερα μαζί με την μικρή λιμνούλα έχει μετατραπεί ξεκάθαρα σε τουριστικό θέαμα. Δίπλα μάλιστα στην λιμνούλα υπάρχει μεγάλο καφέ – εστιατόριο που εκμεταλλεύεται αυτή την ωραία θέση ενώ λίγο πιο δεξιά ξεκινά η παραλία του χωριού όπου υπάρχει και το μοναδικό κάμπινγκ του νησιού.

Αμέσως μετά συναντάς την Σάμη, την τρίτη σε πληθυσμό κωμόπολη του νησιού και το λιμάνι που συνδέει την Κεφαλλονιά με την Πάτρα και την Ιθάκη. Οικιστικά δεν έχει να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο ενώ λόγω της ύπαρξης του λιμανιού διαθέτει πληθώρα τουριστικών καταστημάτων και καταλυμάτων με ότι αυτό συνεπάγεται. Στο παραλιακό της μέτωπο είναι υπερπλήρης σε εστιατόρια, ταβέρνες και καφέ που το βράδυ μετατρέπονται σε ήσυχα ψευτό – μπαράκια.

Στους κατάφυτους λόφους που υψώνονται απότομα πίσω από την πόλη υπάρχουν τρία βασικά αξιοθέατα, η Ακρόπολη της Αρχαίας Σάμης και εκατέρωθεν 2 μονές, των Αγίων Φανέντων και της Αγριλιάς. Τα ερείπια που έχουν απομείνει και στις 3 θέσεις είναι λιγοστά αλλά αρκούν για να πάρει κανείς μια γεύση της ιστορίας της περιοχής, ενώ η θέα προς τον κόλπο της Σάμης είναι ωραιότατη.

Λίγο πιο πέρα, σε απόσταση 4,5 χμ περίπου από το λιμάνι, υπάρχει μια από τις ωραιότερες παραλίες του νησιού, η Αντίσαμος. Βρίσκεται στο βάθος ενός προστατευμένου όρμου, μέσα σε ένα κατάφυτο περιβάλλον, με βαθιά, πεντακάθαρα νερά. Η σχετική απομόνωση της παραλίας στο παρελθόν καθώς η πρόσβαση σ’ αυτή γινόταν μόνο με χωματόδρομο προσέθεταν πολύ στην εικόνα του παραδείσου. Η κατασκευή του ασφάλτινου δρόμου αλλά κυρίως τα γυρίσματα της ταινίας «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι» την έκαναν γνωστή στην οικουμένη και έτσι ένα μέρος της μαγείας έχει πια χαθεί ανεπιστρεπτί. Να προσθέσω πως υπάρχει και πεζοπορική διαδρομή από την Ακρόπολη της Σάμης προς την παραλία αν και πολλές φορές διακόπτεται από τα συρματοπλέγματα των ντόπιων βοσκών.

Φεύγοντας από την Σάμη, σε απόσταση 3 χιλιομέτρων, βρίσκεται το έτερο γνωστό σπήλαιο του νησιού, αυτό της Δρογκαράτης. Μικρό σπήλαιο (ουσιαστικά μόνο μια μεγάλη αίθουσα), αλλά αρκετά όμορφο. Διαθέτει δε εξαιρετική ακουστική και εξαιτίας αυτού, παλιότερα, είχαν γίνει κάποιες συναυλίες στο εσωτερικό του.

Η διαδρομή Σάμης – Πόρου που ακολουθεί, διασχίζει αρχικά μια όμορφη κοιλάδα ενώ αργότερα αρχίζει να ανηφορίζει στους κατάφυτους λόφους της περιοχής. Μόνιμα σ’ αυτή την διαδρομή απολαμβάνεις την πίσω πλευρά του Αίνου. Δασωμένος μέχρι την κορυφή μ’ αυτό το μοναδικό μαύρο έλατο (που απαντάται μόνο εδώ) σε συντροφεύει σχεδόν μέχρι το τέλος της διαδρομής μέσα από πολλά χωριουδάκια (Καταποδάτα, Γριζάτα, Ζερβάτα, Κουλουράτα, Πυργί, Διγαλέτο, Άγιος Νικόλαος, Τζανάτα, κλπ).

Στο ύψος του Διγαλέτου υπάρχει δρόμος που κινείται προς τον Αίνο, περνά μέσα από το οροπέδιο των Ομαλών και τελικά καταλήγει στο Αργοστόλι. Στην μέση περίπου αυτή της διαδρομής υπάρχει δρόμος που σε οδηγεί στην κορυφή του βουνού και στον εθνικό δρυμό του ενώ υπάρχουν αρκετά μονοπάτια που κινούνται μέσα στο δάσος. Πολλές πληροφορίες για τα μονοπάτια αυτά αλλά και γενικά για τον εθνικό δρυμό μπορείτε να βρείτε από το επίσημο site του, στην διεύθυνση: Αρχική | Εθνικός Δρυμός Αίνου.

Επιστρέφοντας στην προηγούμενη διαδρομή, δίπλα από το χωριό Άγιος Νικόλαος, μπορείς να δεις την Λίμνη Άβυθο (ή Άκωλη = χωρίς πάτο). Ονομάστηκε έτσι γιατί πιστευόταν πως είναι πολύ βαθιά, έως ότου κάποιος αποφάσισε να μετρήσει το βάθος της, το οποίο τελικά είναι μόλις 11 μέτρα. Σήμερα, η μικρή αυτή λίμνη, είναι περιφραγμένη καθώς το νερό της χρησιμοποιείται για την ύδρευση της περιοχής, ενώ τριγύρω δυστυχώς υπάρχουν μόνο σκουπίδια.

Ο Πόρος που βρίσκεται στα 9 χιλιόμετρα από εκεί είναι, αυτή τη στιγμή, το κεντρικό λιμάνι του νησιού, που δέχεται τις περισσότερες αφίξεις πλοίων αποκλειστικά από την Κυλλήνη. Το χωριό ουσιαστικά έχει αναπτυχθεί με βάση το λιμάνι και οι υπηρεσίες που προσφέρει (σε σίτιση, στέγαση, εμπορικά καταστήματα) είναι πλήρεις παρόλο το σχετικά μικρό μέγεθος του. Αν και η θέση του είναι σε ωραίο σημείο που συνδυάζει τους καταπράσινους λόφους με το γαλάζιο του Ιονίου οι πολλές σύγχρονες τσιμεντένιες κατασκευές καταστρέφουν την εικόνα του.

Ευτυχώς το νέο λιμάνι βρίσκεται έξω από το χωριό και είναι άνετο και σαφώς βολικότερο από το παλιό. Στο παλιό λιμάνι βρίσκεται ένα καφέ (Remetzo) που το πίσω μέρος του είναι ενσωματωμένο στον βράχο με κάποια τραπέζια του μεταξύ βράχου και θάλασσας που το καθιστούν μια ωραία επιλογή για να ρεμβάσει κανείς.

Η περιοχή γύρω από τον Πόρο διαθέτει κάποιες παραλίες, όλες στο ίδιο στυλ (βότσαλο και πέτρες). Προς τον βορά, την Ραγιά (δίπλα στον οικισμό), και τις: Μακριά Πέτρα, Μαγδαλένα, Λάζαρος, Ξυλώματα που είναι προσβάσιμες με χωματόδρομο ή/και περπάτημα. Προς το νότο και πάνω στον παραλιακό δρόμο που οδηγεί στην Σκάλα συναντάς τις παραλίες Μάξιμος, Λιμένια και Κακό Λαγκάδι. Σε σχέση με τον πλούτο και την ομορφιά των παραλιών του νησιού θα έλεγα πως αυτές οι παραλίες είναι οι λιγότερο ελκυστικές.

Αντίθετα φτάνοντας στην Σκάλα συναντάς μια μεγάλη (5 χμ.) και ωραία παραλία σε ένα αρκετά γραφικό χωριό. Σε όλο το μήκος της παραλίας υπάρχουν beach bar και ομπρελό – ξαπλώστρες αλλά υπάρχουν και αρκετά σημεία για όσους δεν τα προτιμούν. Τα καταλύματα, τα ταβερνάκια και τα εστιατόρια είναι για όλα τα γούστα ενώ οι αρκετοί Άγγλοι τουρίστες που επιλέγουν την Σκάλα είναι καλής ποιότητας (καμιά σχέση με Λαγανά και Κάβο Λευκίμμης). Το χωριό, αν και δέχεται μεγάλο αριθμό τουριστών, έχει κρατήσει σχετικά το χρώμα του.

Πολύ κοντά στον οικισμό και την παραλία, υπάρχουν επίσης τα ερείπια μια Ρωμαϊκής έπαυλης που διαθέτει ωραία ψηφιδωτά. Η δυνατότητα επίσκεψης στον χώρο δεν είναι σίγουρη, καθώς εξαρτάται από την ύπαρξη ή μη φύλακα την περίοδο που θα την επισκεφθεί κανείς.

Καθώς η Σκάλα βρίσκεται στο νότιο - ανατολικότερο μέρος του νησιού φεύγοντας από εκεί, το τοπίο αλλάζει, ενώ οι νότιες παραλίες που συναντάς πλέον, είναι σαφώς πιο ήμερες και συχνά χωρίς κυματισμό. Η πρώτη από αυτές που συναντάς, κάτω από το χωριό Ρατζακλί είναι η πολύ μεγάλη παραλία Καμίνια (ή Μούντα σε άλλο σημείο) μήκους 7 χμ περίπου. Κλασική ρηχή, αμμουδερή παραλία, με ξανθιά άμμο, συνήθως με ελάχιστο κόσμο και μόνο σε 2-3 μικρής έκτασης σημεία, οργανωμένη.

Τα ζεστά της νερά και η ψιλή άμμος προσελκύουν εκτός από τους λουόμενους και τις γνωστές χελώνες καρέτα – καρέτα. Συνήθως υπάρχουν αρκετά σημεία με πρόχειρες περιφράξεις που σηματοδοτούν τις φωλιές τους, ενώ μέχρι πριν μερικά χρόνια δεν επιτρεπόταν η παραμονή στην παραλία το βράδυ καθώς και η δυνατή μουσική.

Ο επόμενος οικισμός είναι ο Κατελειός, ένα μικρό παραλιακό χωριό που τα σπίτια είναι λιγότερα από τα ενοικιαζόμενα και τις ψαροταβέρνες. Η ομώνυμη παραλία δεν «λέει» πολλά και όσοι επισκέπτονται το χωριό το κάνουν κυρίως για τα ταβερνάκια. Η περιοχή γύρω από τον Κατελειό έχει «ψηθεί» άσχημα, την τελευταία δεκαετία, από πολλές φωτιές, ένα ακόμη δείγμα της αυξανόμενης τουριστικής ανόδου.

Τα κοντινά, εσωτερικά χωριά που ακολουθούν, εκτός από τα ασυνήθιστα ονόματα (Χιονάτα, Μαυράτα, Κρεμμύδι, Πάστρα κ.α.) δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο να προσφέρουν. Μοναδική εξαίρεση είναι το χωριό Μαρκόπουλο με τα γνωστά φιδάκια της Παναγιάς. Κάθε χρόνο από τις 6 Αυγούστου (της Μεταμορφώσεως), έως και τον δεκαπενταύγουστο, στην εκκλησία της Παναγιάς της Φιδούσας (ή Φιδιώτισσας) συγκεντρώνονται πολλοί ντόπιοι και τουρίστες για να δουν και να πιάσουν αυτά τα άκακα φιδάκια καθώς και την σχετική εικόνα.

Οι τελευταίες παραλίες της περιοχής των Ελειών – Πρόνων πριν περάσεις στην περιοχή της Λειβαθούς είναι η Κορώνη και η Λεύκα που και οι δύο είναι προσβάσιμες μέσα από το χωριό Πλατειές. Για την μεγαλύτερη εκ των δύο, την Λεύκα, χρειάζεται περπάτημα (και λίγο καταρρίχηση) καθώς δεν φτάνει δρόμος μέχρι κάτω, ενώ η πρόσβαση είναι σχετικά ευκολότερη από το δυτικότερο μέρος της.

Χάρτης βασικής διαδρομής

 

[Smaragda53]

Πιστεύω ότι λίγο-λίγο έχεις γράψει έναν περίφημο ταξιδιωτικό οδηγό για την Κεφαλλονιά!

 

[gkalla]

Πιστεύω ότι λίγο-λίγο έχεις γράψει έναν περίφημο ταξιδιωτικό οδηγό για την Κεφαλλονιά!

Ευχαριστώ πολύ αλλά σίγουρα υπάρχουν ελλείμματα στην περιγραφή. Λόγω του μεγέθους του νησιού ξέρω πολύ καλά και σε βάθος ένα μέρος του. Για το υπόλοιπο νησί μπορώ να παραθέσω πληροφορίες που θα μπορούσε να δώσει ο οποιοσδήποτε περιστασιακός ταξιδιώτης.

 

[EviTan]

Πω πω, τι ωραίο "αφιέρωμα" είναι αυτό!! Τι νησί είναι αυτό!!! Πήγα πέρσυ πρώτη φορά, και τώρα διαβάζω και βλέπω τις φωτογραφίες και θέλω να ξαναπάω ΤΩΡΑ!!

 

[gkalla]

Πω πω, τι ωραίο "αφιέρωμα" είναι αυτό!! Τι νησί είναι αυτό!!! Πήγα πέρσυ πρώτη φορά, και τώρα διαβάζω και βλέπω τις φωτογραφίες και θέλω να ξαναπάω ΤΩΡΑ!!

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Εγώ πάντως ετοιμάζομαι!! Σε καμιά 20αριά μέρες θα είμαι εκεί.

 

[gkalla]

Με ενημέρωσαν φίλοι από την Έρισο (Φισκάρδο) πως οι παραλίες Φώκι, Αγία Ιερουσαλήμ, Δαφνούδι, Κιμηλιά μπαζώθηκαν άσχημα από τον Ιανό. Γίνονται προσπάθειες για αποκατάσταση, αλλά δύσκολα θα βρίσκονται φέτος το καλοκαίρι σε καλή κατάσταση. Οι μεγαλύτερες καταστροφές έγιναν στο Φώκι, όπου πρακτικά καταστράφηκε επιπλέον και η ταβέρνα πάνω από την παραλία αλλά και στην Αγία Ιερουσαλήμ.
Οι ζημιές στο Φισκάρδο και την Άσσο έχουν σχεδόν πλήρως αποκατασταθεί.

Παραθέτω κάποιες φωτογραφίες από το διαδύκτιο που φαίνεται αρκετά καθαρά η καταστροφή.

Φώκι

Αγία Ιερουσαλήμ

Δαφνούδι

Φισκάρδο