psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.065
- Likes
- 55.814
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Σαλονίκη – Охрид μέσω …Φλώρινας
25 ο Οκτώβρης και το πολυπόθητο τριήμερο είχε επιτέλους φτάσει, αν και τελικά δεν ήμουν ο μόνος που σκέφτηκε να ξεκινήσει Παρασκευή απόγευμα, συναντώντας αρκετή κίνηση από έξοδο της πόλης στον καρόδρομο που οι Θεσσαλονικείς ονομάζουν περιφερειακό μέχρι και σχεδόν τη στροφή της Έδεσσας.
Όπως και να ‘χει πέτυχα το στόχο μου, να βρίσκομαι δηλαδή πριν νυχτώσει στην πόλη της Φλώρινας.
Μια πόλη που δεν είχα επισκεφτεί ξανά και μου άρεσε, όπου και τις βόλτες μου έκανα στον πεζόδρομο, την πλατεία και δίπλα στον Ποταμό Σακουλέβα, και την νυχτερινή ζωή με τα μπαράκια της γνώρισα (όσο πατάει η γάτα, μη φανταστείτε), και σημαντικά της μνημεία επισκέφτηκα την επομένη.
Η κοντινή απόσταση των 18 χιλιομέτρων μ’ έβγαλε στο τελωνείο της Νίκης στις 11 το πρωί παρέα με το καφεδάκι μου και καλή μουσική, με την κίνηση να ναι ιδιαίτερα αυξημένη από αυτοκίνητα που περίμεναν στο συνοριακό πέρασμα, ως επί το πλείστον με πινακίδες Θεσσαλονίκης όπως κι εγώ:
Το καλό είναι πως το 45λεπτο που δαπανήθηκε άσκοπα, ευτυχώς χωρίς ελέγχους εκατέρωθεν θα κερδιζόταν από τη διαφορά ώρας που έχουμε με τη γείτονα χώρα. Το κακό βέβαια ήταν πως ο δρόμος από τα σύνορα και μετά έως την Οχρίδα ήταν ο τυπικός επαρχιακός και σε πολλές περιπτώσεις περνούσε μέσα από χωριά ή και πόλεις (Μοναστήρι/Битола) με τις ταχύτητες να είναι σταθερά χαμηλές. Είχα διαβάσει ότι έπρεπε να κινούμαι με τα φώτα ανοικτά, κάτι που έπραξα όπως και οι περισσότεροι που συνάντησα στο δρόμο άλλωστε:
Σε κάθε περίπτωση ώρα 12:30 τοπική είχα παρκάρει κιόλας στο κέντρο της πόλης, περιμένοντας τον ευγενικό ιδιοκτήτη του ωραίου διαμερίσματος να μου φέρει τα κλειδιά, μαζί με την κάρτα στάθμευσης που ήταν απαραίτητη. Το πρώτο μου μέλημα ήταν να βγω για μερικά βασικά ψώνια στο διπλανό σούπερ μάρκετ, αλλά και να κάνω μια γύρα στην ανοικτή αγορά που βρίσκεται πίσω από την πλατεία Shadrvan (Шадрван) προκειμένου να αγοράσω ένα μπουφανάκι.
Έκανα την εξυπνάδα βλέπετε να φύγω μόνο μ’ ένα μακρυμάνικο από το σπίτι, μιας κι εν μέσω καλοκαιρίας δε το σκέφτηκα, με αποτέλεσμα να το δαγκώσω αρχικά στη Φλώρινα, κάτι που θα συνέβαινε και στην Οχρίδα, μιας και με τη βραδινή ψύχρα δεν ήταν για μαγκιές. Μου την έδωσε λίγο ο ανένδοτος μπάρμπας στο μαγαζί που δε σήκωνε παζάρι (για κάτι τέτοια ζω εγώ) αλλά τι να κάνεις που έπεσα στην ανάγκη του…
Έτσι αφού τακτοποιήθηκα, πήρα τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι και ξεκίνησα να κατηφορίζω μέσω του διάσημου και πολύ όμορφου πεζόδρομου «St Clement of Ohrid», ο οποίος πήρε το όνομα του από την ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται εκεί, με το τζαμί «Ali Pasha» να είναι το πρώτο που αντίκρυσα σ’ αυτόν, φέρνοντας μου αναπόφευκτα εικόνες στη μνήμη από την πρόσφατη εκδρομή στο Σαράγιεβο:
Η πολύ ωραία διαδρομή μ’ έβγαλε μετά από μια σύντομη στάση για ν’ αλλάξω χρήματα στην κεντρική πλατεία της πόλης όπου βρίσκεται και το άγαλμα του αγίου «Споменик Светом Клименту», λίγα βήματα μόνο πριν από την παραλία της λίμνης που θα έβλεπα πρώτη φορά από κοντά:
Προχώρησα αυθόρμητα προς τη μικρή προκυμαία με σκοπό να φωτογραφίσω, όπου αρκετά από τα μικρά τουριστικά πλοία ήταν έτοιμα για αναχώρηση, καθώς είναι κάτι που πολλοί επιλέγουν ως δραστηριότητα. Εγώ αρκέστηκα στην ομορφιά του τοπίου και τις εικόνες της παλιάς πόλης απέναντι:
Είχα ήδη ακούσει αρκετά Ελληνικά, κάτι που μ’ έκανε ν’ αναρωτιέμαι αν όντως είχα αλλάξει χώρα, κι άκουγα ακόμα περισσότερα όσο προχωρούσα το δρόμο παραλιακά, βλέποντας επίσης τα πρώτα δείγματα κλασσικών χτισμάτων της ευρύτερης περιοχής:
Ο δρόμος μ’ έβγαλε στην πίσω αυλή του πολύ σημαντικού ναού της Αγίας Σοφίας «Црква Св. Софија», χαρακτηριστικό δείγμα της μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής ναών, στον οποίο (και σε όλους) υπήρχε είσοδος 3€ για όσους ήθελαν να τον επισκεφτούν. Εγώ από την άλλη έκανα την έρευνα μου στο διπλανό οινοποιείο, προκειμένου να επανέλθω για να ψωνίσω την επομένη:
Είχα αλλάξει κατεύθυνση πλέον προχωρώντας και πάλι παραλιακά, στα δεξιά της λίμνης όπως κοιτάμε το χάρτη προκειμένου να πάρω κι από εκεί μια γεύση. Το άγαλμα των Αγίων Κύριλλου & Μεθόδιου – σημαντικών προσωπικοτήτων των γραμμάτων για όλους τους Σλάβους, ήταν αυτό που σίγουρα ξεχώριζε στην περιοχή:
Κατά τα άλλα ο υπέροχος καιρός και η απόλυτη γαλήνη της λίμνης, ήταν που έκανε τη βόλτα μου όπως και όλων εξαιρετική, αν και την απόλυτη ηρεμία μου χάλασε (τι περίεργο) ένας Έλληνας θείος που με μπέρδεψε με κάποιον άλλο και ήρθε να μου μιλήσει και προφανώς δεν απάντησα στα Ελληνικά:
Είχα ήδη κάνει αρκετά χιλιόμετρα και βρισκόμουν αρκετές ώρες στη χώρα έχοντας διψάσει πολύ, γεγονός ανεπίτρεπτο για μένα. Έτσι όταν (τυχαία) βρήκα στο δρόμο μου ένα μπαράκι με το θελκτικό πάντα όνομα «Irish Pub Dublin» δε σκέφτηκα λεπτό προκειμένου να μπω να ξαποστάσω. Πέρα απ’ τις μπύρες μου, τίμησα κι ένα ωραίο σάντουιτς με τσεβάπια, μιας και η πείνα που ήρθε ξαφνικά δε μου έδινε άλλα περιθώρια:
Όταν ξαναβγήκα ο ήλιος είχε αρχίσει να βουτάει ήδη πίσω απ’ τη λίμνη δίνοντας μερικές υπέροχες εικόνες στη φωτογραφική μου μηχανή, είτε προς το φρούριο και την παλιά πόλη, είτε μπροστά από το μνημείο των Θεοφανείων «Богојавление - Водици» στην όχθη της λίμνης, ακόμα ένα σύμβολο της Χριστιανικής πίστης της περιοχής:
Προτίμησα να επιστρέψω ανεβαίνοντας πάλι απ’ τον πεζόδρομο κι όχι από τον κεντρικό για να συνεχίσω τη βόλτα μου θεωρώντας το προτιμότερο για κάθε λόγο:
Πολύς κόσμος όπως είναι λογικό εκείνη την ώρα πηγαινοερχόταν ή έκανε τα ψώνια του από τα μαγαζάκια που βρίσκονται εκεί, χωρίς να λείπουν από κάποια (όπως κι από όλη τη πόλη & χώρα) οι γνωστές βλακείες και οι αλυτρωτικές τάσεις ορισμένων:
Θα ήταν πριν τις εννιά το βράδυ όταν ξαναβγήκα έξω, με το μπουφανάκι να έχει αρχίσει ήδη να αποσβένει τα χρήματα του μιας και αφότου έπεσε ο ήλιος το κρύο ήταν τσουχτερό, σκεπτόμενος ορθώς να κάνω πρώτα μια μεγάλη βόλτα στη νυχτερινή και πολύ όμορφη όπως μπορείτε να δείτε από τις εικόνες Οχρίδα:
Θαυμάστε το πλακόστρωτο δρομάκι του «Car Samoil» ,το ναό του Αγίου Νικολάου και την εξαιρετική γι’ ακόμα μια φορά Βαλκανική αρχιτεκτονική:
Μη βρίσκοντας κάτι που να μου κινήσει περισσότερο το ενδιαφέρον, κατέληξα νομοτελειακά θα έλεγε κανείς στην μπάρα της «Irish Pub Five» όπου γι’ ακόμα μια φορά σε ακόμα μια εκδρομή μου το κλασσικό μοναδικό ελεύθερο σκαμπό με περίμενε. Στρώθηκα κι αμέσως ξεκίνησα τις δοκιμές, από ΙΡΑ σε Lager και τούμπαλιν:
Ο υπεύθυνος στο μεταξύ με το που αντιλήφθηκε ότι φοράω ζακέτα των Iron Maiden ξεκίνησε να βάζει στη λίστα τραγουδιών το ένα πίσω απ’ το άλλο.
Λέτε να το έκανε επίτηδες για να παραγγέλνω;
Λέτε να πέτυχε το σκοπό του;
25 ο Οκτώβρης και το πολυπόθητο τριήμερο είχε επιτέλους φτάσει, αν και τελικά δεν ήμουν ο μόνος που σκέφτηκε να ξεκινήσει Παρασκευή απόγευμα, συναντώντας αρκετή κίνηση από έξοδο της πόλης στον καρόδρομο που οι Θεσσαλονικείς ονομάζουν περιφερειακό μέχρι και σχεδόν τη στροφή της Έδεσσας.
Όπως και να ‘χει πέτυχα το στόχο μου, να βρίσκομαι δηλαδή πριν νυχτώσει στην πόλη της Φλώρινας.
Μια πόλη που δεν είχα επισκεφτεί ξανά και μου άρεσε, όπου και τις βόλτες μου έκανα στον πεζόδρομο, την πλατεία και δίπλα στον Ποταμό Σακουλέβα, και την νυχτερινή ζωή με τα μπαράκια της γνώρισα (όσο πατάει η γάτα, μη φανταστείτε), και σημαντικά της μνημεία επισκέφτηκα την επομένη.
Η κοντινή απόσταση των 18 χιλιομέτρων μ’ έβγαλε στο τελωνείο της Νίκης στις 11 το πρωί παρέα με το καφεδάκι μου και καλή μουσική, με την κίνηση να ναι ιδιαίτερα αυξημένη από αυτοκίνητα που περίμεναν στο συνοριακό πέρασμα, ως επί το πλείστον με πινακίδες Θεσσαλονίκης όπως κι εγώ:
Το καλό είναι πως το 45λεπτο που δαπανήθηκε άσκοπα, ευτυχώς χωρίς ελέγχους εκατέρωθεν θα κερδιζόταν από τη διαφορά ώρας που έχουμε με τη γείτονα χώρα. Το κακό βέβαια ήταν πως ο δρόμος από τα σύνορα και μετά έως την Οχρίδα ήταν ο τυπικός επαρχιακός και σε πολλές περιπτώσεις περνούσε μέσα από χωριά ή και πόλεις (Μοναστήρι/Битола) με τις ταχύτητες να είναι σταθερά χαμηλές. Είχα διαβάσει ότι έπρεπε να κινούμαι με τα φώτα ανοικτά, κάτι που έπραξα όπως και οι περισσότεροι που συνάντησα στο δρόμο άλλωστε:
Σε κάθε περίπτωση ώρα 12:30 τοπική είχα παρκάρει κιόλας στο κέντρο της πόλης, περιμένοντας τον ευγενικό ιδιοκτήτη του ωραίου διαμερίσματος να μου φέρει τα κλειδιά, μαζί με την κάρτα στάθμευσης που ήταν απαραίτητη. Το πρώτο μου μέλημα ήταν να βγω για μερικά βασικά ψώνια στο διπλανό σούπερ μάρκετ, αλλά και να κάνω μια γύρα στην ανοικτή αγορά που βρίσκεται πίσω από την πλατεία Shadrvan (Шадрван) προκειμένου να αγοράσω ένα μπουφανάκι.
Έκανα την εξυπνάδα βλέπετε να φύγω μόνο μ’ ένα μακρυμάνικο από το σπίτι, μιας κι εν μέσω καλοκαιρίας δε το σκέφτηκα, με αποτέλεσμα να το δαγκώσω αρχικά στη Φλώρινα, κάτι που θα συνέβαινε και στην Οχρίδα, μιας και με τη βραδινή ψύχρα δεν ήταν για μαγκιές. Μου την έδωσε λίγο ο ανένδοτος μπάρμπας στο μαγαζί που δε σήκωνε παζάρι (για κάτι τέτοια ζω εγώ) αλλά τι να κάνεις που έπεσα στην ανάγκη του…
Έτσι αφού τακτοποιήθηκα, πήρα τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι και ξεκίνησα να κατηφορίζω μέσω του διάσημου και πολύ όμορφου πεζόδρομου «St Clement of Ohrid», ο οποίος πήρε το όνομα του από την ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται εκεί, με το τζαμί «Ali Pasha» να είναι το πρώτο που αντίκρυσα σ’ αυτόν, φέρνοντας μου αναπόφευκτα εικόνες στη μνήμη από την πρόσφατη εκδρομή στο Σαράγιεβο:
Η πολύ ωραία διαδρομή μ’ έβγαλε μετά από μια σύντομη στάση για ν’ αλλάξω χρήματα στην κεντρική πλατεία της πόλης όπου βρίσκεται και το άγαλμα του αγίου «Споменик Светом Клименту», λίγα βήματα μόνο πριν από την παραλία της λίμνης που θα έβλεπα πρώτη φορά από κοντά:
Προχώρησα αυθόρμητα προς τη μικρή προκυμαία με σκοπό να φωτογραφίσω, όπου αρκετά από τα μικρά τουριστικά πλοία ήταν έτοιμα για αναχώρηση, καθώς είναι κάτι που πολλοί επιλέγουν ως δραστηριότητα. Εγώ αρκέστηκα στην ομορφιά του τοπίου και τις εικόνες της παλιάς πόλης απέναντι:
Είχα ήδη ακούσει αρκετά Ελληνικά, κάτι που μ’ έκανε ν’ αναρωτιέμαι αν όντως είχα αλλάξει χώρα, κι άκουγα ακόμα περισσότερα όσο προχωρούσα το δρόμο παραλιακά, βλέποντας επίσης τα πρώτα δείγματα κλασσικών χτισμάτων της ευρύτερης περιοχής:
Ο δρόμος μ’ έβγαλε στην πίσω αυλή του πολύ σημαντικού ναού της Αγίας Σοφίας «Црква Св. Софија», χαρακτηριστικό δείγμα της μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής ναών, στον οποίο (και σε όλους) υπήρχε είσοδος 3€ για όσους ήθελαν να τον επισκεφτούν. Εγώ από την άλλη έκανα την έρευνα μου στο διπλανό οινοποιείο, προκειμένου να επανέλθω για να ψωνίσω την επομένη:
Είχα αλλάξει κατεύθυνση πλέον προχωρώντας και πάλι παραλιακά, στα δεξιά της λίμνης όπως κοιτάμε το χάρτη προκειμένου να πάρω κι από εκεί μια γεύση. Το άγαλμα των Αγίων Κύριλλου & Μεθόδιου – σημαντικών προσωπικοτήτων των γραμμάτων για όλους τους Σλάβους, ήταν αυτό που σίγουρα ξεχώριζε στην περιοχή:
Κατά τα άλλα ο υπέροχος καιρός και η απόλυτη γαλήνη της λίμνης, ήταν που έκανε τη βόλτα μου όπως και όλων εξαιρετική, αν και την απόλυτη ηρεμία μου χάλασε (τι περίεργο) ένας Έλληνας θείος που με μπέρδεψε με κάποιον άλλο και ήρθε να μου μιλήσει και προφανώς δεν απάντησα στα Ελληνικά:
Είχα ήδη κάνει αρκετά χιλιόμετρα και βρισκόμουν αρκετές ώρες στη χώρα έχοντας διψάσει πολύ, γεγονός ανεπίτρεπτο για μένα. Έτσι όταν (τυχαία) βρήκα στο δρόμο μου ένα μπαράκι με το θελκτικό πάντα όνομα «Irish Pub Dublin» δε σκέφτηκα λεπτό προκειμένου να μπω να ξαποστάσω. Πέρα απ’ τις μπύρες μου, τίμησα κι ένα ωραίο σάντουιτς με τσεβάπια, μιας και η πείνα που ήρθε ξαφνικά δε μου έδινε άλλα περιθώρια:
Όταν ξαναβγήκα ο ήλιος είχε αρχίσει να βουτάει ήδη πίσω απ’ τη λίμνη δίνοντας μερικές υπέροχες εικόνες στη φωτογραφική μου μηχανή, είτε προς το φρούριο και την παλιά πόλη, είτε μπροστά από το μνημείο των Θεοφανείων «Богојавление - Водици» στην όχθη της λίμνης, ακόμα ένα σύμβολο της Χριστιανικής πίστης της περιοχής:
Προτίμησα να επιστρέψω ανεβαίνοντας πάλι απ’ τον πεζόδρομο κι όχι από τον κεντρικό για να συνεχίσω τη βόλτα μου θεωρώντας το προτιμότερο για κάθε λόγο:
Πολύς κόσμος όπως είναι λογικό εκείνη την ώρα πηγαινοερχόταν ή έκανε τα ψώνια του από τα μαγαζάκια που βρίσκονται εκεί, χωρίς να λείπουν από κάποια (όπως κι από όλη τη πόλη & χώρα) οι γνωστές βλακείες και οι αλυτρωτικές τάσεις ορισμένων:
Θα ήταν πριν τις εννιά το βράδυ όταν ξαναβγήκα έξω, με το μπουφανάκι να έχει αρχίσει ήδη να αποσβένει τα χρήματα του μιας και αφότου έπεσε ο ήλιος το κρύο ήταν τσουχτερό, σκεπτόμενος ορθώς να κάνω πρώτα μια μεγάλη βόλτα στη νυχτερινή και πολύ όμορφη όπως μπορείτε να δείτε από τις εικόνες Οχρίδα:
Θαυμάστε το πλακόστρωτο δρομάκι του «Car Samoil» ,το ναό του Αγίου Νικολάου και την εξαιρετική γι’ ακόμα μια φορά Βαλκανική αρχιτεκτονική:
Μη βρίσκοντας κάτι που να μου κινήσει περισσότερο το ενδιαφέρον, κατέληξα νομοτελειακά θα έλεγε κανείς στην μπάρα της «Irish Pub Five» όπου γι’ ακόμα μια φορά σε ακόμα μια εκδρομή μου το κλασσικό μοναδικό ελεύθερο σκαμπό με περίμενε. Στρώθηκα κι αμέσως ξεκίνησα τις δοκιμές, από ΙΡΑ σε Lager και τούμπαλιν:
Ο υπεύθυνος στο μεταξύ με το που αντιλήφθηκε ότι φοράω ζακέτα των Iron Maiden ξεκίνησε να βάζει στη λίστα τραγουδιών το ένα πίσω απ’ το άλλο.
Λέτε να το έκανε επίτηδες για να παραγγέλνω;
Λέτε να πέτυχε το σκοπό του;
Last edited:
