περι κινήτρων.....

[hydronetta]

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τη mari-lou. Το πως προσεγγίζει κανείς το θέμα ταξίδι είναι αυστηρά προσωπικό: αποτέλεσμα απλής περιέργειας, ανησυχιών ή εσωτερικών αναγκών (καταλαβαίνω κι αυτούς που θέλουν να ξεκουραστούν στο 5στερο στις Μαλδίβες κι αυτούς που θα κάνουν trekking στα Ιμαλάια κι αυτούς που θα δεν θα τρομάξουν να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με την απόλυτη ένδεια στην Αφρική ή την Ασία). Μη περιμένουμε αποδοχή των επιλογών μας. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ανάγκες και προτεραιότητες.
Kαι για μένα το ταξίδι άλλοτε ήταν μια ανάγκη απλής φυγής από τη καθημερινότητα, άλλοτε να γεμίσω το μυαλό μου από νέες εικόνες, άλλοτε με κάποιες επιλογές ήταν μια προσπάθεια προσέγγισης και κατανόησης της διαφορετικότητας σε επίπεδο κοινωνικοοικονομικό αλλά και πολιτισμικό.
Το ζητούμενο είναι κατά πόσο οι προκλήσεις αυτές μπορούν να επιδράσουν μέσα μας και να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους: περισσότερο αυτάρκεις κι ευτυχισμένους με απλά πράγματα, λιγότερο καταναλωτικούς, πιο ανοιχτόμυαλους και καταδεκτικούς στο διαφορετικό. Κι αυτό δεν γίνεται με το να ζούμε τις εικόνες μέσα από τη τηλεόρααση και την βολή του καναπέ μας.... Αυτό είναι το μεγάλο όφελος για μένα. Και το κέρδος αυτό το έχω εισπράξει και από τα χαμογελαστά πρόσωπα των παιδιών στην Αφρική και από την φιλοξενία του ντόπιου στην Υεμένη ή τη Συρία που μου άνοιξε το σπίτι του, αλλά ακόμα κι από την ευγένεια ενός υπαλλήλου δημόσιας υπηρεσίας σε μια δυτική χώρα (κατι που μου λείπει από τη δική μας).

 

[Dafni]

βλέπεις[/b] τον κόσμο νά'ρχεται, να ετοιμάζεται, ν' ακούς τους παπαγάλους, τους ανθρώπινους ήχους, τους ψαλμούς, να μυρίζεις το "άρωμα" της Ινδίας (άσχημες και ωραίες μυρωδιές - δεν έχει σημασία), να νοιώθεις την υγρασία, τη θέρμη της κούπας του τσαγιού και μετά να το γεύεσαι. Και ν' αφήνεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί, να αισθανθεί ότι είναι μέρος όλου αυτού του σκηνικού, να μην έχει σημασία ο τόπος ή ο χρόνος, απλά είναι εκεί και συμμετέχει. Να ζεί!

Κατάλαβες Σοφία; Δεν έχει σημασία αν είσαι στο Βαρανάσι ή στη Λουάνγκ Πραμπάνγκ και βλέπεις τους βουδδιστές μοναχούς να ξεκινούν την μέρα τους, είναι η ίδια ακριβώς αίσθηση: Να ζείς τη ζωή!

Γι αυτό ταξιδεύω. Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή και ακριβή και δε θέλω να χάσω ούτε μια ευκαιρία που μου δίνεται να τη ζήσω ...

Οσα περιγράφεις είναι είναι μαγευτικά ,και με την πρωτη σκέψη με κάνουν να ζηλευω ,με τη δεύτερη όμως μου δημιουργουν κάποια ερωτήματα....

-έχει κανεις επισκεφθει καταυλισμό τσιγγάνων?και εχω στους μυαλο μου εκεινους τους καταυλισμους των παιδικών μου χρόνων που τους έβλεπα από μακριά....(τώρα δεν ξέρω πως είναι η κατάσταση νομίζω ότι κατι έχει βελτιωθει και έχει εκλειψει ο μεγάλος αριθμώς τσαντηριών στις άκρες των πολεων και των χωριών).Μιλάω για εκεινους τους καταυλισμους που αμέτρητα ξεβράκωτα πιτσιρίκια τριγυριζαν πανβρώμικα ,φαγωμένα απο τα ποντικια ,που ζητιανευαν και έβριζαν ,τις γυναικες και τους άντρες που μύριζαν από την απλυσιά όταν σε πλησιαζαν,που πεθαινουν από ασήμαντες αιτιες γιατί δεν πάνε εγκαιρα σε γιατρό (να μη συνεχίσω .....καταλαβατε τι εννοώ)Δεν μιλάω για τους λιγους ή πολλους τσιγγάνους που έχουν τις παραδόσεις τους και έχουν ένα δικό τους τρόπο ζωής ενταγμένο λίγο πολύ σε μια ευρεια και ανοιχτή κοινωνια.Μιλάω για τους γύφτους(κακές λέξεις δεν υπάρχουν ,κακές προθέσεις μόνο)Εχετε πάει ποτέ να μεινετε κοντά τους ,να φάτε από το φαγητό τους ,να κοιμηθειτε στα τσαντήρια τους?Να παρακολουθησετε την καθημερινότητα τους,να ζήσετε,να νοιώσετε?Και επειδή στην άκρη του χωριου μου υπήρχε ένας τέτοιος θα σας πω ότι οι εικονες είναι εντελώς διαφορετικές από τις ταινιες αλλά και διαφορετικές από εκεινες πολλών ντοκυμαντερ που ο σκηνοθέτης με την τέχνη του ,μεταβάλει από αποκρουστικές σε ενδιαφέρουσες. Θα μου πειτε ότι ίσως ο δικος τους τρόπος ζωής να μην εχει και τόσο ενδιαφέρον όσο οι διαφορετικές εικονες που θα δει κανεις σε μια χώρα σαν την Ινδια...ναι αλλά είναι δίπλα μας ,πριν πω λοιπον να κάνω ένα μακρινό ταξίδι για να μυρισω,να δω ,να νοιώσω δε θα ήταν λογικο να έχω κάνει και μια καλή βουτιά στο διαφορετικό που είναι διπλα μου?
Δεν συμμερίζομαι την άποψη της Famek,(περι ψυχικών διαταραχων ,γιατί τη θεωρώ αυθαιρετη,δεν γίνεται να κάνουμε Σοφια μου διαγνώσεις οι ειδικοι ή οι μη ειδικοι τόσο ευκολα)το είπα και παραπάνω αλλά έχω ένσταση στο να ονομάζει κανεις ζωη την ικανοποιηση των αισθησεων όταν αυτες ευαρεστουνται από την παρακολουθηση της εξαθλιωσης και μάλιστα γνωρίζοντας όπως έχουμε οι περισσότεροι παραδεχτει ότι δεν μπορουμε να κάνουμε κάτι για αυτό με την εκει παρουσία μας.Εχω ξαναπει ότι θέλω να παω στην Ινδια,θέλω να δω άλλους τόπους,άλλους ανθρωπους να παρακολουθησω τελετουργικά , εικόνες απλές της καθημερινότητας...θέλω όμως να μην είναι τα νερά τους μολυσμένα,θέλω να μην πάσχει ο πληθυσμός από ήπατιτιδες ,ελονοσίες και ένα σωρό άλλες ασθενειες ,και θέλω να μην χρησιμοποιουν "σκατοπιτες",θέλω να υπάρχουν τουλάχιστον στοιχειώδεις συνθηκες υγιεινης...δεν πιστευω ότι αν αυτά τα στοιχεια υπηρχαν θα είχε αλλοιωθει η κουλτουρα....πιστευω ότι θα ήταν καλύτερα προτιστως για τους ανθρωπους που ζουν εκει και φυσικά για όσους τους επισκεπτονται....δε θέλω (όσο γοητεια και να έχει η κουλτουρα τους)ένα λαό που ζει στην εξαθλιωση να τον δω σαν ελιξηριο για τη δική μου ζωή,πολύ περισσότερο να κάνω και εμβόλια ,να παρω φαρμακα για να το κάνω....άλλωστε νομίζω ότι τόσο η χριστιανική όσο και η βουδιστική προσέγγιση δίνουν ιδιαιτερη βαρύτητα στην προστασία του σώματος σα το καταφύγιο της ψυχής .....

 

[maris-lou]

Θελε. Αρχιζω ετσι οχι απο επιθετικη διαθεση δαφνη,αλλα για να δωσω εμφαση.Εχεις λιγο μπλεξει τα πραγματα.Ολοι τα θελουμε αυτα...και ολοι "προσευχομαστε" γι'αυτα.Δεν ταξιδευουμε ομως για να...διαπιστωσουμε αν εχουν πιασει οι προσευχες μας...

 

[Dafni]

δε θέλω (όσο γοητεια και να έχει η κουλτουρα τους)ένα λαό που ζει στην εξαθλιωση να τον δω σαν ελιξηριο για τη δική μου ζωή,πολύ περισσότερο να κάνω και εμβόλια ,να παρω φαρμακα για να το κάνω...

γράφω και τι δε θέλω....στα θέλω μας συμφωνουμε,στα δε θέλω,υπάρχει μια αποκλιση που προσπαθώ να καταλάβω

 

[Yorgos]

αλλά έχω ένσταση στο να ονομάζει κανεις ζωη την ικανοποιηση των αισθησεων όταν αυτες ευαρεστουνται από την παρακολουθηση της εξαθλιωσης

Προσωπικά με ευχαριστεί η παρακολούθηση του διαφορετικού. Διαφορετικά ήταν τα slums στη Βομβάη, διαφορετικές και οι βίλες στο Hollywood και οι ουρανοξύστες στο Τόκυο. Δε με σοκάρισε τίποτε από τα δύο, έμαθα και από τα δύο. Διαφορετική η έρημος του αλατιού, διαφορετική η ζούγκλα, άλλο το Ισλάμ, άλλο ο βουδισμός, όλα με ενδιαφέρουν, από όλα μαθαίνω, άρα όλα με ικανοποιούν.Δε νιώθω ένοχος όταν παρακολουθώ το οτιδήποτε, υπό την προϋπόθεση πως δεν ενοχλώ τους ντόπιους.Το τουρ π.χ στα slums οργανωνόταν από ντόπιους, μείναμε και φάγαμε μαζί τους και στο τέλος είχαμε την ευκαιρία να δούμε και πού πήγαν τα λεφτά μας (σε εκπαιδευτικά πρότζεκτ).Δε γίνεται πάντα η παρουσία μας να συμβάλλει θετικά (οικονομικά ή αλλιώς), αλλά τουλάχιστον μπορούμε να φροντίσουμε να μη συμβάλλει αρνητικά.Από εκεί και πέρα, κάθε εμπειρία χρήσιμη είναι και μερικές είναι και πολύ humbling, που λένε και στο χωριό μου στη Φωκίδα.Όσο μαθαίνεις, ζεις. Και μερικά μαθήματα προκαλούν πόνο, άλλα χαρά, μερικά αγανάκτηση, άλλα ελπίδα, κάποια θαυμασμό και κάποια αηδία. Αν τα απορρίψεις είναι σαν να αγόρασες ένα βιβλίο και να διάβασες μόνο τις σελίδες όπου η ιστορία πήγαινε όπως την ήθελες εσύ.

Μιλάω για τους γύφτους(κακές λέξεις δεν υπάρχουν ,κακές προθέσεις μόνο)Εχετε πάει ποτέ να μεινετε κοντά τους ,να φάτε από το φαγητό τους ,να κοιμηθειτε στα τσαντήρια τους?Να παρακολουθησετε την καθημερινότητα τους,να ζήσετε,να νοιώσετε?

Πολύ σωστή η παρατήρηση κι ενδιαφέρον το ερώτημα.

 

[YBONNH]

Πολυ ωραιο θεμα, ειδικα για Κυριακη πρωι.
Καποιος ειχε πει οτι "διασκεδαση σημαινει να σκορπισουμε τα πεπλα που μας κρυβουν την αληθεια". Απο τοτε αυτο προσπαθω πετυχω.Ταξιδευοντας η "επιφανεια που ξυνω" δεν ειναι η δικη τους αλλα η δικη μου,η αστικη μου ανατροφη υποχωρει, γινομαι πιο ελευθερη! Δεν εχει σημασια αν μενω σε πενταστερα η σε hostel παντα υπαρχει κατι καινουριο, μαλλον μια διαφορετικη οπτικη που κανει τη ζωη πιο ομορφη, πιο ενδιαφερουσα, πιο αληθινη.
Τα ταξιδια στις αναπτυσομενες χωρες μου φερνουν μνημες απ την παιδικη μου ηλικια τη δεκαετια του 70, οταν κι η Ελλαδα πασχιζε να γινει Ευρωπη.
Σχετικα με την εξαθλιωση, τωρα, που συνανταει κανεις παντου και κυριως στο κεντρο των μεγαλων πολεων, καθε φορα που δεν αποστρεφω το βλεμμα ειναι κερδος για μενα.Σιγουρα μετα απο λιγο επιστρεφω στο βολεμα μου, αλλα θεωρω πιο σημαντικο το οτι εστω και για λιγο εφυγα απο αυτο.

 

[babaduma]

Οι απ' έξω

-έχει κανεις επισκεφθει καταυλισμό τσιγγάνων?

Ναι Δάφνη, έχω επισκεφτεί: Τον μεγάλο καταυλισμό των τσιγγάνων στο Δενδροπόταμο Θεσσαλονίκης (πριν χρόνια - τώρα, όπως και συ, δεν ξέρω τι ακριβώς γίνεται εκειπέρα) και, επίσης, τους τσιγγάνους έξω από την Κόρινθο (κι αυτό πριν πολλά χρόνια). Και περπάτησα ανάμεσά στα περάσματα, μίλησα μαζί τους και έπαιξα με τα πιτσιρίκια...

Αλλά και στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στη Βουλγαρία, στην Ουγγαρία και στην πολιτισμένη Σουηδία. Και με την ευκαιρία, να δώσω κάποιες εξηγήσεις που νοιώθω ότι "χρωστάω" στον Yorgos από μιαν άλλη καταχώρηση μου σε σχετικό με την Ινδία thread, για το πώς βλέπω τις φαβέλες, τις παραγκουπόλεις, τους λαμαρινομαχαλάδες, όπως θέλετε πείτε τους...

Ο κόσμος αυτός, ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά από τα (και αναβαθμισμένα) κέντρα των μεγαλουπόλεων με τα γυάλινα κτίρια και τα αστραφτερά αυτοκίνητα είναι η θλιβερή συνέπεια της αποκαλούμενης "στροφής προς την οικονομία της αγοράς" και αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία (σε όσους τον επισκέπτονται) για ένα καταλυτικό μάθημα κοινωνιολογίας. Μπορεί τα αποτελέσματα επί των οικονομικών δεικτών να είναι θεαματικά, με εκπληκτικούς ρυθμούς ανάπτυξης, τα πρακτικά αποτελέσματα, όμως, επί της ζωής των ανθρώπων ποικίλλουν - ανάλογα πώς το εξετάζει κανείς, από τη σκοπιά των λίγων στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας ή των πολλών που συντρίβονται στον πάτο της.

Γειτονιές αχαρτογράφητες, απ' αυτές που οι νεόπλουτοι ένοικοι των γυάλινων κτιρίων προτιμούν ν' αγνοούν την ύπαρξή τους όπως, εξ άλλου, και τα ταξιδιωτικά γραφεία, μη και χολοσκάσει η ζαχαρένια των τουριστών, με βλαβερή συνέπεια πάνω στις επενδύσεις. Εκτάσεις μπαζωμένες με κάθε λογής απορρίματα (δικά μας απορρίματα) και σπαρμένες με παράγκες χτισμένες όπως-όπως και με το οτιδήποτε, χωρίς δρόμους με ονόματα επιφανών για να βαδίσεις, παρά μόνο στριφογυριστά περάσματα ανάμεσα στις χαμοκέλες, με τα βήματά σου να βουλιάζουν μέσα σ'ένα απροσδιόριστης υφής γκριζοκαφετί πολτό.

Άνθρωποι πεταμένοι στ' αζήτητα, όπως τα υλικά με οποία έστησαν τα πρόχειρα καταλύματά τους (με τα δικά μας αζήτητα) και με τ' απόβλητα να τους περιτριγυρίζουν. Άνθρωποι, όμως, που παρ'όλ'αυτά επιμένουν να επιβιώσουν, να ζήσουν και ν' αποσπάσουν από τη ζωή το μερτικό χαράς που δικαίως τους αναλογεί. Γυναίκες που καθαρίζουν τα κουζινικά τους παρέα, αστειευόμενες μεταξύ τους, τραγουδώντας μερικές φορές, τρίβοντας επιμελώς τα σκεύη με μια πατσαβούρα, πριν τα ξεβγάλουν βουτώντας τα ξανά και ξανά στον ίδιο κοινό κουβά που η υφή του νερού του φέρνει προς πετρελαιοκηλίδα. Μήπως έχουν κι άλλη επιλογή;

Όσο για τα παιδιά, την καλύτερη ψυχαγωγία τους πρόσφερε η περίεργη παρέα των ασπροκώληδων που εισέβαλε στο μαχαλά τους, κάτι που δε συνέβαινε δα και κάθε μέρα, και τά'κανε να σχηματίσουν διαδήλωση πίσω τους μέχρι τη στιγμή της αναχώρησής τους...

Αυτά, και τα χεράκια που υψώθηκαν στον αποχαιρετισμό, οδηγούν σε κάποιες σκέψεις (διαφορετικές για τον καθένα) και - πιθανόν - σε αλλαγές κοινωνικής συμπεριφοράς κάποιων από τους "προνομιούχους". Το συμπέρασμα, όμως, είναι ένα: Το μέλλον ανήκει σ' αυτούς τους ανθρώπους!

ΥΓ1. Ζητώ συγγνώμη αν σας χάλασα το Κυριακάτικο πρωινό.
ΥΓ2. Το καλοζωισμένο στομάχι μου ζητάει σετσουάν και πρέπει να το ετοιμάσω.
ΥΓ3. Καλή βδομάδα και καλό μήνα σε όλους!

 

[ΕΡΣΗ]

Παρατηρω το εξης: Νομιζω οτι και η Δαφνη το παρατηρησε.
Μιλαμε για τα σλαμ της Ινδιας, τις φαβελες της Βραζιλιας η Λατινικης Αμερικης γενικοτερα, αλλα αγνουμε τους αστεγους του "δυτικου" κοσμου στον οποιον θεωρουμε οτι ανηκουμε. Αναρωτιεμαι γιατι θα επρεπε να επισκεφθω τα σλαμ της Βομβαης εφοσον δεν επισκεπτομαι τους αστεγους στο πρωην Εφετειο Αθηνων για παραδειγμα. Γιατι να επισκεφθω τις φαβελες της λατινικης Αμερικης και να μην επισκεφθω τους αστεγους των ΗΠΑ.
Γιατι δηλαδη μιλαμε για τους αστεγους του τριτου κοσμου και αγνοουμε τους αστεγους του ανεπτυγμενου; Επειδη οι αστεγοι του τριτου κοσμου ηταν παντα εκει, αρα συναπαρτιζουν το πολιτιστικο υποβαθρο της χωρας, ενω στον ανεπτυγμενο κοσμο τωρα αρχιζουν και αποκτουν μεγαλο μεγεθος; Δηλαδη δεν αποτελουν ακομη τμημα της πολιτιστικης παραδοσης της Δυσης; Τοτε ας κρατησουμε την ορεξη μας για καμια δεκαπεντε χρονια που πλεον θα ειναι αναποσπαστο μερος της κουλτουρας και ημων, οποτε και εγω τοτε θα παρω το τουρ για το πρωην Εφετειο Αθηνων. Φανταζομαι μεχρι τοτε θα εχει αναπτυχθει και αυτος ο τομεας τουρισμου οποτε και θα εχω πολλες επιλογες: "ζηστε ως αστεγοι δυο ημερες στο πρωην Εφετειο' , "ζητιανεψτε ενα απογευμα στην Αθηνας" κλπ, κλπ.
Εκει που θελω να καταληξω ειναι οτι αυτο που εχει να μου διδαξει ο ινδος αστεγος μπορω εξισου να το μαθω και απο τον αστεγο της πλατειας Ομονοιας. Εκεινα ομως που εχει να μου δωσει η Ινδια, η Λατινικη Αμερικη, η Αφρικη κλπ ειναι διαφορετικα και δε μπορω να τα νιωσω στην Ελλαδα.

 

[FAMEK]

Δεν συμμερίζομαι την άποψη της Famek,(περι ψυχικών διαταραχων ,γιατί τη θεωρώ αυθαιρετη,δεν γίνεται να κάνουμε Σοφια μου διαγνώσεις οι ειδικοι ή οι μη ειδικοι τόσο ευκολα)

ειναι η αποψη σου.. την αποψη μου μπορω να την τεκμηριωσω και επιστημονικα αλλα δεν ειναι επι του παροντος...
και επιμενω οτι οποιος αρρωσταινει και ποναει και το ευχαριστιεται ειναι διαταραγμενος.... δυσκολα μπορει να εμβαθυνει αν ψαχνει για τουαλετα η φαρμακα.. γιατι απλα ειναι εξαθλιωμενος..
νους υγιης εν σωματι υγιες...
φυσικα εχετε δικαιωμα να εχετε αλλη αποψη..
και κατι ακομα ...συνεχεια μιλατε εδω για βουδισμο αλλα η ινδια εχει ινδουισμο... μηπως τα εχετε μπερδεψει...

 

[babaduma]

και κατι ακομα ...συνεχεις μιλατε εδω για βουδισμο αλλα η ινδια εχει ινδουισμο... μηπως τα εχετε μπερδεψει...

OMG! Τόσο καιρό ζούσα στο σκοτάδι! Νά'σαι καλά που μου τό'πες!

Από την πόρτα σου περνώ
και τηγανίζεις ψάρια
και μου πετάς έναν κεφτέ
τον τρώω με τα φλούδια.

 

[coccobill]

Ο βουδισμος γεννηθηκε ομως στην ευρυτερη περιοχη που καλυπτε αυτη η χωρα τοτε γι'αυτο και οι αναφορες σ'αυτον προφανως.
Φανταζομαι πως δεν πιστευει κανεις εδω μεσα οτι ενα ταξιδι μπορει να ξεκινησει με γνωμονα την αναζητηση του επισφαλους. Κανεις δεν προγραμματιζει αναλογα με το που θα πετυχει την καλυτερη διαρροια η την πιο ενδιαφερουσα δηλητηριαση. Το να την πατησεις ομως, παρα τα μετρα που'χεις παρει και να ταλαιπωρηθεις για καποιες μερες δεν αναιρει την ομορφια του ταξιδιου.
Οσο για τις δυσκολες συνθηκες ζωης που ζουν οι ντοπιοι δεν τις θεωρω σαφως αξιοθεατο αλλα, οπως προσπαθησα να πω και στο πρωτο μου σχολιο, στο μυαλο μου εχουν το ιδιο βαρος με τις δυσκολιες που ζουν οι μη-προνομιουχοι εδω η σε αλλες κοινωνιες δυτικου τυπου. Νιωθω τον ιδιο κομπο, ειτε μιλαω με μια αστεγη γιαγια στο Φαληρο ειτε βλεπω τις παραγκες της Μπανγκογκ.. Δεν συγκρινονται τα μεγεθη ασφαλως -οχι ακομα- αλλα η πεινα και η εγκαταλειψη εχουν μαλλον την ιδια γευση ανεξαρτητα απ'το γεωγραφικο πλατος και μηκος.
Ως προς το βασικο ερωτημα του τοπικ τωρα, τα ταξιδια για μενα γινονται για να ερεθισω τις αισθησεις μου- απολυτα συμφωνω με τον Babaduma. Να δω την Πετρα της Ιορδανιας, να ακουσω τον ιμαμη να καλει τους πιστους, να φαω μοσχαρακι Σετσουαν.. (ανακαλυψα ενα φοβερο Ταυλανδεζικο κοντα μου.. ασχετο αλλα ειναι εξαιρετικο! )

 

[Dafni]

Οσο επεξεργάζομαι αυτό το θέμα στο μυαλό μου και διαβάζοντας και όσα είπατε μαλλον καταλήγω ότι το ονειρο της Ινδιας ,θέλω να παραμεινει όνειρο...μάλλον απομακρυνομαι από τη διαθεση της πραγματοποιησης του ....
πραγματικά δε βρίσκω λόγο,αντίθετα βρήκα λόγους για να μην το θέλω και πολύ πια...και μη πουμε πάλι για εμπειριες και αισθησεις... μια χαρά είναι η Πέτρα της Ιορδανίας,η Ταυλάνδη και δεν ξέρω και γω πόσα άπειρα μέρη έχει αυτός ο πλανητης για να ερεθισει τις αισθησεις μας(άλλο αυτό και άλλο τα μέρη που η ανθρωπινη υπόσταση είναι σε πληρη εξαθλιωση,έκανα και νωρίτερα αυτό το διαχωρισμό)....το ότι έχω να πάρω ,να προχωρήσω σαν άνθρωπος όμως, πηγαίνοντας εκει που η αρρώστια και εξαθλιωση είναι στην καθ'ημερα πραξη ,μάλλον για άλλοθι μου φαίνεται ,παρά για κίνητρο....δε θέλω να προσβάλλω κανένα αλλά μετά από αρκετά ποστ ,δε βρήκα κάποια τοποθέτηση που να με κάνει να έρθω ένα βήμα πιο κοντά σε ένα μελλοντικό ταξίδι στην Ινδια...θα μου πειτε γιατί να σε φέρουν οι άλλοι πιο κοντά σε αυτό?μονη σου πρέπει να σκεφθεις και να πράξεις....όχι δε νομίζω ότι ο άνθρωπος μπορεί από μόνος του να προχωρήσει .....εγώ χρειάζομαι να αλληλεπιδρώ με τους γύρω μου, και απλά από αυτή τη μικρή αλληλεπιδραση καταλήγω να μη βρίσκω ερεθισματα για ένα πιθανο ταξίδι στο Δελχι για παραδειγμα ,μάλλον καταλήγω ότι έχω περισσότερους και σαφέστερους λόγους μη θέλω την πραγματοποιηση του....