Βολιβία Χιλή Στη γη των μεγάλων ηφαιστείων

[taver]

Κεφάλαιο 12: Νερό κι αλάτι

Η διαδρομή μας ήταν μακριά, οπότε κάναμε και μια ακόμη στάση για τουαλέτες δίπλα σε κάτι πορώδεις σχηματισμούς βράχων από λάβα. Κι εκεί τα γνωστά φιλικά μηνύματα στα Αγγλικά για τους τουρίστες που μόνο για φωτογραφίες ενδιαφέρονται. Υποτίθεται ότι από το σημείο αυτό υπάρχει όμορφη θέα προς το ηφαίστειο Ollagüe στα σύνορα με τη Χιλή, αλλά η χαμηλή νέφωση και η βροχή το είχαν εξαφανίσει…

















Συνεχίσαμε δίπλα από κάτι εγκαταλελειμμένα ορυχεία, το μόνο λόγο για τον οποίο υπήρξε ποτέ ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή εδώ. Σιγά σιγά, μπήκαμε σε ένα πεδίο αλατιού (Salar, Salt flat, δεν ξέρω ποια είναι η σωστή απόδοση στα Ελληνικά). Το μεγάλο Salar, αυτό του Uyuni θα το δούμε αύριο, ωστόσο δεν είναι το μόνο στην περιοχή, και τώρα καλούμαστε να διασχίσουμε το Salar de Chiguana.









Οι πρώτες εικόνες του πεδίου αλατιού δεν προμήνυαν αυτό που θα βλέπαμε στη συνέχεια. Γιατί η βροχόπτωση είχε προκαλέσει εδώ, σε μικρογραφία έστω, το φαινόμενο που περίμενα να προκαλέσει την επόμενη μέρα, με το νερό να μένει στάσιμο και να επιπλέει πάνω από το αλάτι, κι όλο μαζί να λειτουργεί σαν καθρέπτης που αντανακλά τον ουρανό στο έδαφος. Απολαύστε φωτογραφίες και βίντεο….

Στο σημείο αυτό οφείλω να επαινέσω το Marco, τον οδηγό μας, για τις μουσικές του επιλογές που ακούγαμε ως αυτό το σημείο στο αυτοκίνητο (ωραία κλασσικά ροκ κομμάτια κατά κύριο λόγο), αλλά και να τον κατακεραυνώσω για τις μουσικές του επιλογές σε μέρος της διαδρομής μας σήμερα. Γιατί, θέλοντας να κάνει το κομμάτι του στις Βραζιλιάνες υποθέτω, έχει βάλει να παίζει ότι βραζιλιάνικη μουσική βρέθηκε στα στικάκια του. Και κάποια είναι το απόλυτο αίσχος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα, που θυμίζει ηχητικά λίγο το Pen-Pine-Pineapple, και λέει κάτι του στυλ «είμαι πελεκάνος, πελεκάνος, πελεκάνος». Δεν το βρίσκω και σε κάνα YouTube να σας το βάλω, αν το ξέρει κάποιος ας δώσει link…

Γενικότερα, η λατινοαμερικάνικη pop μουσική του 2017 με προβληματίζει. Γιατί, σε όσα κομμάτια κι αν άκουσα, υπήρχε ένα και μόνο ένα μουσικό όργανο: Ο υπολογιστής. Όλη η ντόπια μουσική που άκουσα στο αυτοκίνητο, είναι συνθέσεις από δείγματα ή κι από εντελώς τεχνητούς ήχους…

Στη μέση του Σαλαρ, υπάρχει και μια μονή γραμμή τρένου (narrow gauge), που ανήκει σε μια ιδιωτική εταιρία, την Ferrocarril de Antofagasta a Bolivia (FCAB), και είναι μια από τις δυο κύριες σιδηροδρομικές συνδέσεις μεταξύ Βολιβίας και Χιλής, σύμφωνα με τη Wikipedia, παρότι σήμερα δεν υπάρχει τρένο για επιβάτες, περνάνε κάποια τρένα που μεταφέρουν φορτία και μεταλλεύματα. Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε τους οδηγούς μας από το να παρκάρουν τα τζιπ ακριβώς πάνω στις γραμμές, όσο εμείς βγάζαμε φωτογραφίες το τοπίο, και το ακόμα ενεργό ηφαίστειο Ollagüe στο βάθος, που πλέον φαινόταν. Το ηφαίστειο έχει ύψος 5865 μέτρα, και σηματοδοτεί τα σύνορα της Βολιβίας με τη Χιλή.

















Συνεχίσαμε την πορεία μας μέσα από ατελείωτες φυτείες Κινόα, η κατανάλωση του οποίου έχει εκτοξευθεί τα τελευταία χρόνια, και όλο και πιο περίεργες περιοχές βρίσκονται να έχουν όλο και περισσότερες καλλιέργειες του.



Από ψηλά, το Salar μοιάζει έτσι:



Καταλήξαμε στο δεύτερο μας κατάλυμα στη Βολιβία, ένα ξενοδοχείο φτιαγμένο από ορυκτό αλάτι από τα κοντινά Salar, στην άκρη της πόλης San Juan. Αυτή τη φορά το ξενοδοχείο μας είναι σε νορμάλ υψόμετρο και νορμάλ θερμοκρασίες, τα δωμάτια είναι δίκλινα (με κοινόχρηστη τουαλέτα), υπάρχει ντους με λογική χρέωση, και δεν υπάρχει Wi-Fi. Και είμαστε σε οικισμό, υπάρχει κι ένα μαγαζάκι κάπου εδώ δίπλα. Στείλαμε μάλιστα τους Πορτογάλους να αγοράσουν μπύρες φτιαγμένες από Κινόα, όσο περιμέναμε στην ουρά για ντους. Για σήμα κινητής ούτε λόγος (όχι ότι αν είχε θα ήταν χρήσιμο, με τις χρεώσεις που έχει το roaming…). Δεύτερη μέρα χωρίς καθόλου internet…









Σερβιρίστηκε καφές, κάναμε μπάνια, και ήρθε η ώρα για το βραδινό μας, που μας έδωσε την ευκαιρία για ατελείωτη συζήτηση μετά. Σημειώστε ότι η μπύρα από Κινόα δεν πίνεται. Ανταλλάξαμε και τηλέφωνα ομαδικώς, καθώς την επόμενη μέρα στο Uyuni θα χωριζόμασταν - οι μισοί θα συνέχιζαν προς άλλες κατευθύνσεις, και οι άλλοι μισοί θα επιστρέφαμε στη Χιλή. Μια απόφαση όμως εκκρεμούσε: Αν την επόμενη μέρα θα σηκωθούμε πολύ πριν τα χαράματα, για να προλάβουμε ανατολή ηλίου στο Salar de Uyuni, ή αν θα κοιμηθούμε περισσότερο και θα φύγουμε λίγο αργότερα (σε βάρος του μεσημεριανού φαγητού). Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε πριν το χάραμα…

 

[taver]

Κεφάλαιο 13: Salar de Uyuni, μέρος 1

Η αναχώρηση στις 4:30 είναι βάρβαρο πράγμα. Αλλά είμασταν έτοιμοι. Χωρίς πρωινά και ιστορίες, φορτώσαμε πάλι τα πράγματά μας στο τζιπ, και ξεκινήσαμε. Στις 5:30, που ανέτειλε ο ήλιος, ήμασταν μέσα στο Salar de Uyuni, το μεγαλύτερο πεδίο αλατιού στον κόσμο, μια τεράστια λευκή επιφάνεια που είναι πολύ εμφανής από το διάστημα, και σε όλες τις αεροφωτογραφίες της περιοχής, καθώς έχει έκταση 10.582 τετραγωνικά χιλιόμετρα (συγκριτικά, η Κρήτη έχει έκταση 8.303 τετραγωνικά χιλιόμετρα). Βρισκόμαστε πλέον στα 3656 μέτρα υψόμετρο, στο μέρος που μόλις 30-40 χιλιάδες χρόνια πριν βρισκόταν η πολύ μεγάλη λίμνη Minchin. Από ψηλά, η εικόνα του μέρους είναι κάπως έτσι:



Δυστυχώς, η βροχή της προηγούμενης μέρας αποδείχθηκε πολύ λίγη πολύ παλιά, γιατί το Salar σήμερα είναι στεγνό, και ότι ήταν να δούμε από αντανάκλαση, το είδαμε την προηγούμενη μέρα. Εδώ σήμερα βρισκόμαστε σε «dry mode», με τη λευκή επιφάνεια να έχει τη συνήθη, «στεγνή» της μορφή.

Στο έδαφος εδώ, όπως και στην Atacama, υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα λιθίου και άλλων ορυκτών, ωστόσο η σημερινή κυβέρνηση της χώρας δεν έχει καταφέρει να τα εκμεταλλευτεί παρά ελάχιστα (παρότι δηλώνει ότι το θέλει, ισχυρίζεται πως δεν το κάνει για οικολογικούς λόγους). Μια μικρή τέτοια εγκατάσταση, σε παρακμή, βλέπουμε στη φωτογραφία από το διάστημα:



Αυτό σημαίνει ότι οι εκτάσεις, πλην μικρών εκμεταλλεύσεων όπου εξορύσσουν το ίδιο το αλάτι (κάπου 20.000 τόνους το χρόνο όλες μαζί, ελάχιστη ποσότητα), παραμένει ανέπαφη και ανοικτή για τους επισκέπτες/τουρίστες. Το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης είναι συμπαγές, και άρα βατό από αυτοκίνητα σαν το τζιπ μας, με αποτέλεσμα να μπορούμε να κάνουμε ατελείωτες βόλτες είτε σε απάτητα μονοπάτια, είτε σε «δρόμους».

Ξεκινήσαμε λοιπόν αξημέρωτα, και μετά από κάτι λιγότερο από μια ώρα, μας βρήκε η ανατολή του ήλιου μέσα στο Salar de Uyuni. Μετά από λίγο οδήγημα στο λυκαυγές, σταματήσαμε για να παρατηρήσουμε την ανατολή.

Μετά την πρώτη μας στάση αυτή, κατευθυνθήκαμε σε ένα από τα «νησιά» του salar, που ήταν κάποτε κανονικά νησιά στη λίμνη Minchin. Το Isla Incahuasi είναι ένας βράχος που ξεπηδά μέσα από το απέραντο λευκό του αλατιού, και είναι γεμάτος από ένα περίεργο είδος κάκτων. Το περίεργο όνομά του οφείλεται σε μια σύμπλεξη: Isla σημαίνει νησί στα Ισπανικά, Inca, σημαίνει… Ίνκας, και huasi είναι παράφραση από το wasi που στη γλώσσα των Quechua σημαίνει σπίτι.

Από ψηλά, έχουμε αυτό;



Προχωρήσαμε κάνα μισάωρο ακόμα πάνω στα αλάτια, ώσπου φτάσαμε στο «νησί». Εδώ υπάρχει κι ένα οργανωμένο parking, στο οποίο παρκάραμε, και ξαμοληθήκαμε να δούμε το νησί όσο ο Marco ετοιμάζει το πρωϊνό μας.

Η είσοδος στο «νησί» κοστίζει 30 βολιβιανά, αλλά αξίζει τον κόπο, τόσο για το ίδιο το νησί και τους κάκτους του, όσο και για το ότι είναι η μοναδική ευκαιρία να δει κανείς από ψηλά το κατά τα άλλα απολύτως επίπεδο πεδίο αλατιού που απλώνεται τριγύρω. Οι πινακίδες βέβαια στο γνωστό μοτίβο. Πήραμε εισιτήρια και ξεκινήσαμε.





Η επίσκεψη στο νησί ακολουθεί ένα σημασμένο μονοπάτι το οποίο ακολουθεί μια κυκλική πορεία που διατρέχει όλο το νησί, και προσφέρει εντυπωσιακές εικόνες, τόσο με τους γιγάντιους κάκτους, όσο και με το Salar τριγύρω.













































Κατεβαίνοντας από το βράχο, μας περίμενε ένα ζεστό πρωϊνό, με μπόλικο καφέ, και αφού το καταβροχθίσαμε, λίγος χρόνος για να περιεργαστούμε το τοπίο στο οποίο βρισκόμαστε. Το αλάτι εδώ σχηματίζει μικρά… εξάγωνα, χωρίζοντας το έδαφος σε μικρές κυψέλες. Εδώ το χρώμα τους είναι γκρι και όχι καθαρό άσπρο, καθώς είναι αρκετά πατημένες από τα πολλά τζιπ και τους τουρίστες που μεταφέρουν.

 

[taver]

Κεφάλαιο 14: Salar de Uyuni, μέρος 2

Μπήκαμε και πάλι στα τζιπ. Επόμενη στάση… ένα τυχαίο σημείο στη μέση του Salar. Δηλαδή όχι ακριβώς στη μέση, αλλά στα μισά πάνω κάτω της απόστασης από δω που βρισκόμαστε και στην άκρη του Salar.

Εδώ που σταματήσαμε, δεν περνάει κάποιος δρόμος, δεν υπάρχει κανένα άλλο τζιπ κι άλλοι τουρίστες για χιλιόμετρα σε κάθε κατεύθυνση, και είναι η ευκαιρία μας για … πολλές ευφάνταστες φωτογραφίες. Εγώ και η Νεοζηλανδή, πάλι, που ταξιδεύαμε μόνοι μας, επιδείξαμε σοβαρότητα και εγκράτεια . «Θα έχετε μια ώρα να βγάλετε φωτογραφίες», μας είπαν οι οδηγοί μας, υπονοώντας: «για να κάνετε το μοναδικό πράγμα για το οποίο ήρθατε εδώ». Και μετά συμμετείχαν στο εγχείρημα, έχοντας εκπαιδευτεί στις πόζες με προοπτική από γκρουπ και γκρουπ τουριστών...

Το αλάτι εδώ έχει μπεζ χρώμα. Όμως, βρέχοντας το με λίγο νερό, το χρώμα αλλάζει και γίνεται κατάλευκο.





























Φωτογραφήσαμε μέχρι τελικής πτώσης, και ξεκινήσαμε για την επόμενη στάση. Εδώ, βρίσκεται το κλασσικότερο και παλιότερο ξενοδοχείο από αλάτι (hotel de sal Playa Blanca), το πρώτο από τα πολλά που δημιουργήθηκαν στην περιοχή, και ιστορικότερο καθώς για πολλά χρόνια ήταν το μόνο «ευπρεπές» κατάλυμα για δυτικούς επισκέπτες στην περιοχή. Έξω από το ξενοδοχείο έχει στηθεί ένα «μνημείο» με σημαίες από όλο τον κόσμο. Όποιος θέλει μπορεί να αναρτήσει και τη δική του – Ελληνική πάντως δε βρήκα.



Το ξενοδοχείο σήμερα πλέον δε λειτουργεί, το έχει καταλάβει κάποιος που λειτουργεί σουβενιράδικο, και ζητάει και χρήματα για επίσκεψη στο χώρο με φωτογραφίες. Αυτές που βλέπετε τραβήχτηκαν στη ζούλα…

























Λίγο παραπέρα, βρίσκεται ένα μνημείο… για την πρωτεύουσα της Σενεγάλης. Βλέπετε, ο ιστορικότερος αγώνας αντοχής στην οδήγηση off-road, το ράλι Παρίσι-Ντακάρ, από την πρωτεύουσα της Γαλλίας ως την πρωτεύουσα της Σενεγάλης, για κάποια χρόνια δε μπορούσε να διεξαχθεί στο φυσικό του χώρο, λόγω ισλαμικής τρομοκρατίας. Έτσι, μεταφέρθηκε… εδώ!. Και φυσικά το όνομα «Παρίσι» πάρα-είναι αναγνωρίσιμο, αλλά το όνομα «Dakar» δεν είναι τόσο, οπότε έμεινε εδώ ως όνομα του αγώνα, έτσι σκέτο. Δεν έχω πληροφορηθεί αν και πως επηρεάστηκαν οι διπλωματικές σχέσης της Βολιβίας με τη Σενεγάλη κι αν κάποιοι στη Σενεγάλη καλούν σε συλλαλητήρια και διαδηλώσεις για το όνομα του αγώνα.





Στην πίσω πλευρά του μνημείου, βέβαια, η επιγραφή μας θυμίζει ότι βρισκόμαστε στη Βολιβία. Ο Καλλιτέχνης και οι συντελεστές αναγράφονται με μικρά γράμματα, διότι τα μεγάλα γράμματα επιφυλάσσονται για τον πρόεδρο και τους τοπικούς παράγοντες, στη θητεία των οποίων ανεγέρθηκε το άγαλμα… Προσωπολατρία εν τη γεννέσει ή απλά σεβασμός; Εδώ που τα λέμε, αυτός πληρώνει (με τα λεφτά των φορολογούμενων βέβαια), να μην προβάλλει το όνομά του;





Από ψηλά, το όλο σύμπλεγμα έχει αυτή την εικόνα:

 

[taver]

Κεφάλαιο 15: Επιστροφή στον πολιτισμό.

Bγαίνοντας πλέον από το καθαυτό Salar, σταματήσαμε στο χωριό Colchani, που ζει από την εκμετάλλευση του αλατιού. Τυπικά τουλάχιστον, καθώς είναι… βασικά ένας δρόμος, ένα μεγάλο παζάρι, όπου πωλούνται κάθε λογής σουβενίρ, από λούτρινα λάμα ως σακουλάκια με αλάτι. Τα τζιπ με τους κινέζους τουρίστες καταφθάνουν βροχή, οπότε δεν είμαστε και για πολλά-πολλά. Ίσα ίσα μια γρήγορη βόλτα στο «μουσείο» αγαλμάτων από αλάτι που στεγάζεται σε ένα δωμάτιο ενός σουβενιράδικου, άντε και μια βόλτα πάνω κάτω. Η στάση ήταν για μισή ώρα, αλλά με 7 γυναίκες εκ τω οποίων οι 4 Βραζιλιάνες στην παρέα, δε γίνεται να φύγουμε από αγορά στην ώρα μας .



























Οι Βραζιλιάνες τουρίστριες διέφεραν αισθητά από τους ευρωπαίους. Κινούνται στην ήπειρό τους, τους είναι σημαντικά ευκολότερο να ταξιδέψουν εδώ, και έρχονται «με το τσουβάλι», χωρίς απαραίτητα να έχουν την εμπειρία ή την διάθεση να διαχειριστούν την ιδιαίτερη κατάσταση. Η μια μάλιστα ήρθε σε τέτοιο ταξίδι ταλαιπωρίας με τσάντα Luis Vuitton!. Ως τουρίστες, δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στη φύση και όχι στον ανθρώπινο πολιτισμό. Χαρακτηριστικά, η μία που δεν είχε ταξιδέψει καθόλου στην Ευρώπη, ένα μέρος είχε σε ταξιδιωτική προτεραιότητα από όλη την (ευρύτερη) ήπειρο: Την Καππαδοκία, και πιο συγκεκριμένα τη θέα στους βραχώδεις σχηματισμούς από το αερόστατο. Όχι το Κολοσσαίο, όχι την Ακρόπολη, όχι τον πύργο του Άιφελ, όχι το Big Ben. Την Καππαδοκία… Την άλλη μέρα πάλι, που βρεθήκαμε ένα τετράγωνο πιο πέρα από μια ιστορική εκκλησία του 17ου αιώνα, αλλά προτίμησαν να πάνε στην αγορά για ψώνια.



Μια ώρα μείναμε τελικά εκεί, ώσπου αναχωρήσαμε για την προτελευταία στάση μας στη Βολιβία. Διασχίσαμε την πόλη του Uyuni, για να φτάσουμε σε ένα σημείο, μέσα στην έρημο, όπου βρίσκεται ένα… νεκροταφείο τρένων. Η σιδηροδρομική γραμμή που κατασκευάστηκε από το 1888 ως το 1892 και περνούσε από δω, ήταν για πολλά χρόνια η μόνη διέξοδος της Βολιβίας προς τη Θάλασσα, στην Antofagasta. Εξυπηρετούσε τη μεταφορά των ορυκτών από τις μεταλλευτικές πόλεις εδώ στο νότιο Αλτιπλάνο, ως τη Θάλασσα και τα καράβια που τα μετέφεραν σε όλο τον κόσμο, ενώ σπανιότερα υπήρχαν και επιβατικά τρένα. Κάποτε έζησε μεγάλη ακμή, αλλά στην συνέχεια ήρθε η παρακμή, όταν κατέρρευσε η μεταλλευτική δραστηριότητα τη δεκαετία του 1940. Επειδή ως γραμμή δε συνδεόταν με κανένα άλλο σιδηροδρομικό δίκτυο, εδώ στο Uyuni υπήρχε ένα εργοστάσιο βαγονιών, που ήταν και «πάρκιγκ» για τα τρένα εκτός χρήσης, που με την εγκατάλειψη μετατράπηκε σε «νεκροταφείο τρένων» (Cementerio de trenes).

Αν σας αρέσει η φωτογράφηση μεταβιομηχανικών ερειπίων, εδώ θα είστε στον παράδεισο… Από φωτογραφικές ευκαιρίες, άλλο τίποτα.













































Μετά το νεκροταφείο, ήρθε η ώρα για την πόλη του Uyuni. Αλλά πρώτα, πήγαμε για μεσημεριανό, που προσφέρθηκε σε ένα… εστιατόριο εμπορικού κέντρου. Και ναι, είχαμε πλέον και Wifi!. Το μενού σήμερα έχει υποτίθεται μπριζόλα από Λάμα, συνοδεία από ελέγχους e-mail, messengers, social media, κλεισίματα hostels από αυτούς που θα μείνουν εδώ, κ.ο.κ. Όλοι μας σταματήσαμε να μιλάμε και επανήρθαμε στις συνηθισμένες μας αντικοινωνικές συμπεριφορές…







Τσέκαρα και το mail μου. Είχε έρθει ενημέρωση από τη Χιλιανή γραφειοκρατία: Χρειαζόντουσαν ένα ακόμα screenshot από το κινητό μου με το IMEI για να προχωρήσουν την καταχώρηση του. Τους το έστειλα κι αυτό…

Επόμενη στάση, και αποχαιρετισμός, στο κεντρικό γραφείο του Cordillera Traveller εδώ στο Uyuni. Χαιρετίσαμε και τον οδηγό μας, καθώς θα συνεχίσουμε με άλλον οδηγό, που θα παραλάβει κι αυτός αύριο το πρωί ένα επόμενο γκρουπ από τα σύνορα και θα τους κάνει ένα τουρ σαν το δικό μας. Από δω και πέρα, δεν έχουμε τουρ, έχουμε μόνο μια απλή μεταφορά πίσω στη Χιλή, με μια αναγκαία διανυκτέρευση στα μέσα της διαδρομής.

Μετά τους αποχαιρετισμούς, άφησα τα πράγματά μου στο γραφείο, και ξεκίνησα να δώ την πόλη. Είχα στη διάθεσή μου μόνο 90’. Ξεκίνησα από την κεντρικό πεζόδρομο, τη λεωφόρο Acre, με τα σιντριβάνια και τον πύργο του ρολογιού της πόλης.











Δυο λεπτά αργότερα, είχα περπατήσει τα δυο τετράγωνά της, και είχα δει το 90% της πόλης, και όλα τα αξιοθέατα που αναφέρει ο Lonely Planet. Κάπου εκεί, πρέπει να βρίσκεται και το Αρχαιολογικό και Ανθρωπολογικό μουσείο της περιοχής, αλλά στο σημείο τουλάχιστον που το έδειχνε ο χάρτης του Lonely Planet εγώ συνάντησα ένα ακόμα μνημείο για το Dakar, και μια υπό ανέγερση οικοδομή, στα μπετά, με τους εργάτες να δουλεύουν. Είδα και δυο σχολεία, μια εκκλησία, και κάτι αγάλματα, από τα οποία η πόλη είναι γεμάτη, καθώς μπορεί να μην έχουμε υποδομές, αλλά εθνική περηφάνια έχουμε μπόλικη!











Κάπου εδώ βρισκόταν η αγορά «Antofagasta» με σήμα ένα καραβάκι στην είσοδο. Και αν αναρωτιέστε τι δουλειά έχει το όνομα μιας Χιλιανής πόλης και λιμανιού στην αγορά μιας μικρής επαρχιακής πόλης της Βολιβίας, η απάντηση κρύβεται στο παρελθόν. Πρέπει να πάμε αρκετά πίσω για να τη βρούμε, στον πόλεμο του Ειρηνικού, τα έτη 1879 – 1884. Μέχρι τότε, οι Βόρειες επαρχίες της Χιλής, περίπου το 1/3 της σημερινής έκτασης της Χιλής, που περιλαμβάνουν και την Atacama και την Antofagasta και όλα τα βορειότερα, ανήκαν στη Βολιβία (ή στο Περού, η επαρχία της Arica). Η Βολιβία ξεκίνησε εκείνο τον πόλεμο, και παρέσυρε σ’ αυτόν και το Περού με το οποίο είχε συνάψει μυστική συμμαχία, αλλά η Χιλή τελικά τον κέρδισε μεγαλοπρεπώς, επεκτεινόμενη σε όλες τις παραλιακές επαρχίες και αποκόπτοντας τη Βολιβία από τη Θάλασσα (δίνοντας της μόνο ελεύθερη χρήση του λιμανιού της Antofagasta, και κατασκευάζοντας με δικά της έξοδα τη σιδηροδρομική γραμμή που περνάει από δω από το Uyuni).

Την όλη ιστορία με τον πόλεμο του προπροηγούμενου αιώνα, τη θυμούνται ακόμα οι Βολιβιανοί, και είναι γι’ αυτούς η απόλυτη εθνικιστική δικαιολογία για την κακή μοίρα τους, χωρίς να κοιτάνε τα χάλια τους, τους φταίει ο πόλεμος πριν 150 χρόνια που τους απέκοψε από τη Θάλασσα, κάτι σαν τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας που ακόμα μελετάμε στην Ελλάδα.













Η ίδια η αγορά δε λέει και τίποτα, οπότε βγήκα στη γύρα και πάλι. Αυτή τη φορά είπα να φωτογραφήσω τις τοπικές φορεσιές…













Πήγα σε μια ακόμα αγορά, ελάχιστα πιο ενδιαφέρουσα από την προηγούμενη. Και για να περάσει ο χρόνος, βγήκα στη γύρα για σουβενίρ, ήπια ένα καφέ σε μια καφετέρια, και έφτασα στη συμφωνημένη ώρα αναχώρησης πίσω στο γραφείο.

 

[vickokka]

Απελπίστηκα μολις καταλαβα οτι έχασα τη θνεχεια της ιστοριας απο το 1ο κεφαλαιο και μετα. πωπω πρεπει να πεσω στη μελετη αλλα και οι φωτογραφιες ειναι τελειες,δε σε προλαβαινω βρε @taver .

 

[Δημήτρης X.]

Η ιστορία είναι απλά καταπληκτική, περιμένω κάθε πρωί την συνέχεια της!

 

[taver]

Απελπίστηκα μολις καταλαβα οτι έχασα τη θνεχεια της ιστοριας απο το 1ο κεφαλαιο και μετα. πωπω πρεπει να πεσω στη μελετη αλλα και οι φωτογραφιες ειναι τελειες,δε σε προλαβαινω βρε @taver .

Ευχαριστώ. Το τρέχω λίγο, γιατί θέλω να έχω προλάβει να κλείσω τις εκκρεμότητες που έχω σε ταξιδιωτικές ιστορίες μέχρι το επόμενο μου ταξίδι (αν θέλω να ελπίζω ότι μπορεί να γράψω κάτι και για κείνο).

 

[kbolikas]

Μπράβο Taver υπέροχη ιστορία περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια.

 

[LULLU]

Μπραβο..και οι φωτο τελειες...

 

[isabelle]

Μα Κινέζοι και στο Αλτιπλάνο; Έλεος δηλαδή. Μιλάμε πλέον για συμπαντικό ταξιδιωτικό ιμπεριαλισμό!

Άσε πια οι εξαιρετικές φωτό από τα παροπλισμένα τρένα (όλες οι φωτο είναι σούπερ έτσι κι αλλιώς!) που μου'χουν τσακίσει τα νεύρα καθώς εμείς δεν προλάβαμε να τα δούμε λόγω της γνωστής παρατεταμένης ... επίσκεψης μας στο Σαλάρ (βλέπε ναυάγιο)

 

[taver]

Κεφάλαιο 16: Επιστροφή στη Χιλή

Για τη διαδρομή της επιστροφής στη Χιλή θα είμασταν ένα τζιπ μόνο. Οι 4 Βραζιλιάνες, εγώ, και ένας ακόμα: ο Carlos, ο ανατολικογερμανός που είχα γνωρίσει πριν δυο βράδια στο hostel στη Laguna Colorada, που τυχαία συναντηθήκαμε και πάλι.

Βγαίνοντας από την πόλη του Uyuni, εντυπωσιαστήκαμε από το νέο έργο πνοής που ολοκληρώθηκε πρόσφατα για να δώσει ανάπτυξη στην πόλη: Μια ολοκαίνουργια φυλακή.

Αυτή τη φορά δεν κάθισα μπροστά στο τζιπ, αλλά πίσω. Υπολόγιζα να κοιμηθώ στη σχεδόν τετράωρη διαδρομή ως τη Villamar, αλλά ανάμεσα σε τέσσερις αλέγρες Βραζιλιάνες, αυτό είναι φύσει αδύνατο. Ο νέος οδηγός μας, που ονομάζεται Marcus, είναι πιο μεγάλος και πιο «σοβαρός» από τον προηγούμενο, αλλά με τέσσερις Βραζιλιάνες στο αυτοκίνητο, μαντέψτε ποιες ήταν οι μουσικές του επιλογές… Στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής βρεθήκαμε να τραγουδάμε όλοι μαζί τα Βραζιλιάνικα τραγουδάκια, έστω κι αν κάποιοι δεν είχαμε ιδέα για τους στίχους και ανοιγοκλείναμε απλώς τα χείλη…. Ντάξει, όταν φτάσαμε στο «ai se eu te pego» κάτι κάναμε κι εμείς .

Το «καραόκε 4χ4» έκανε ένα διάλειμμα, στη μικρή πόλη San Cristobal. 15 λεπτά μόνο. Οι Βραζιλιάνες απασχολήθηκαν στην αγορά, ο Carlos είχε ξανάρθει από δω στο δρόμο της επιστροφής του από τη Laguna Colorada, οπότε τριγύρισα μόνος μου. Η πόλη είναι μια ακόμα μεταλλευτική πόλη, για το κοντινό ορυχείο, η λειτουργία του οποίου από την Ιαπωνική εταιρία Sumitomo έχει προκαλέσει πολλά πάθη τα τελευταία χρόνια. Το ορυχείο και η πόλη φαίνονται στη δορυφορική φωτογραφία αυτή. Η πόλη είναι κάτω δεξιά στη φωτογραφία.



Δεν είδα όμως το ορυχείο, είδα μόνο το κέντρο της πόλης. Όπου τα κτίρια έχουν περιποιημένες προσόψεις αλλά ακόμα και ασοβάντιστους τοίχους στο πλάι, όπου οι νέοι παρακολουθούν ένα αγώνα ποδοσφαίρου ( στο τοπικό γυμναστήριο, και την ιστορική εκκλησία του 17ου αιώνα που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, έχοντας μεταφερθεί εδώ από άλλο σημείο λόγω του ορυχείου. Δυστυχώς η εκκλησία ήταν κλειστή.













Η αγορά της πόλης είναι μικρή και καχεκτική, και μέρος της είναι σε χώρο που κάποτε ήταν γήπεδο μπάσκετ. Τίποτα το σπουδαίο, απορώ τι βρήκαν και ψώνισαν πάλι οι Βραζιλιάνες…



Το Καραόκε συνεχίστηκε ως το χωριό Villamar, που βρίσκεται δίπλα σε ένα εντυπωσιακό γκρεμό, με μέτρα βράχων να κρέμονται πάνω από το χωριό. Στην άκρη του χωριού τρέχει ένα ρέμα, και κάπου εκεί στην άκρη βρίσκεται και το hostel μας. Εγώ με τον Carlos πήραμε ένα δίκλινο, οι τέσσερις Βραζιλιάνες ένα τετράκλινο. Υπάρχει κοινόχρηστο ντους, επιτέλους χωρίς χρέωση. Από ψηλά, ο οικισμός έχει αυτή την εικόνα:



Μέχρι να έρθει η ώρα για το βραδινό, βγήκαμε μια βόλτα με τον Carlos. Κοντά στο ξενοδοχείο μας, βρίσκεται ένα μεγάλο κλειστό γυμναστήριο, εννοείται με ταμπέλα που τα μεγαλύτερα γράμματα είναι για το όνομα του Προέδρου. Η προπόνηση της ομάδας μπάσκετ έχει μόλις τελειώσει, και τα παιδιά γυρνάνε σιγά σιγά στα σπίτια τους, με το τελευταίο λυκόφως να φεύγει.



















Φάγαμε το βραδινό μας, κάναμε το μπάνιο μας, και σιγά σιγά αποσυρθήκαμε. Η πρωϊνή μας αναχώρηση είναι στις 5:00…

Πράγματι, πριν καλά-καλά ξημερώσει η Πέμπτη 30/11/2017 ξυπνήσαμε, φορτώσαμε τα πράγματα στο τζιπ, και ξεκινήσαμε για τα σύνορα. Δεν είχε καραόκε τέτοια ώρα, μάλλον ροχαλητό-κε. Λίγο πριν τις 7, σταματήσαμε για μια μίνι στάση στις θερμές πηγές Polques που είχαμε κολυμπήσει πριν από τρεις μέρες. Αυτή τη φορά η θερμοκρασία του αέρα ήταν πολύ χαμηλότερη, κάτω από 0, αλλά η θερμοκρασία του νερού σταθερή στους 29 βαθμούς.

Το νερό στις λακκούβες που δεν τροφοδοτούνται άμεσα με θερμό νερό από τις πηγές έχει παγώσει, ενώ ταυτόχρονα οι υδρατμοί από το νερό που ανέβλυζε πάγωναν στον αέρα δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον φωτογραφικά φαινόμενο (εξάχνωση).























10 λεπτά αργότερα, ξεκινήσαμε και πάλι, με προορισμό τα σύνορα με τη Χιλή, στο ίδιο σημείο που περάσαμε και ερχόμενοι. Το σπιτάκι/φυλάκιο/συνοριακός σταθμός της Βολιβίας δεν είχε ανοίξει ακόμα, αλλά άνοιξε μετά από 10 λεπτά αναμονής στην ουρά. Ο Carlos πέρασε πρώτος. Είχε διαβάσει στους οδηγούς ότι έπρεπε να δώσει «φόρο εξόδου» στους συνοριοφύλακες, και είχε αφήσει 20 Βολιβιανά μέσα στο διαβατήριό του. Μπήκε μόνος του στο δωμάτιο, και μετά από λίγο βγήκε με τη σφραγίδα εξόδου στο διαβατήριό του, και 20 Βολιβιανά φτωχότερος. Δεύτερος μπήκα εγώ, που πολλά είχα διαβάσει αλλά λίγα θυμόμουνα, και απλώς έδωσα το διαβατήριο μου χωρίς άλλο περιεχόμενο στο συνοριοφύλακα. Δε ζήτησε κάτι, απλώς ρώτησε με ποιο πρακτορείο έκανα την εκδρομή. Υποψιάζομαι ότι ο φόρος εξόδου συμπεριλαμβάνεται στην τιμή που πληρώσαμε, και εν μέρει γι’ αυτό είναι ακριβότερα τα τουρ όταν ξεκινάς από τη Χιλή.

 

[taver]

Μα Κινέζοι και στο Αλτιπλάνο; Έλεος δηλαδή. Μιλάμε πλέον για συμπαντικό ταξιδιωτικό ιμπεριαλισμό!

Η αλήθεια είναι ότι η παρουσία τους στο υπόλοιπο Altiplano ήταν εντελώς διακριτική, κοινώς δεν πέτυχα ούτε μισό, πέραν από έναν μεμονωμένο στο hostel στη Laguna Colorada. Αλλά σταματάω εδώ, γιατί κυριολεκτικά αύριο το πρωί θα πάω στην Κινέζικη πρεσβεία να ζητήσω βίζα και δε θέλω απρόοπτα

Άσε πια οι εξαιρετικές φωτό από τα παροπλισμένα τρένα (όλες οι φωτο είναι σούπερ έτσι κι αλλιώς!) που μου'χουν τσακίσει τα νεύρα καθώς εμείς δεν προλάβαμε να τα δούμε λόγω της γνωστής παρατεταμένης ... επίσκεψης μας στο Σαλάρ (βλέπε ναυάγιο)

Είμαι σίγουρος ότι αν είχατε πάει θα είχατε επιστρέψει με καλύτερες. Αλλά μπορείτε να το δείτε και ως ευκαιρία για επανάληψη, χωρίς ναυάγια αυτή τη φορά. Γιατί όχι;