Βολιβία Χιλή Στη γη των μεγάλων ηφαιστείων

[taver]

Κεφάλαιο 28: Centro - μέρος 2

Έφτασα στην πλατεία συντάγματος, ή Plaza de la Constitución. Εκεί δεσπόζει το προεδρικό μέγαρο , και για την ακρίβεια η πίσω του πλευρά. Το Palacio de La Moneda είναι και σήμερα η επίσημη κατοικία του προέδρου της δημοκρατίας, αλλά στεγάζει και το υπουργείο εσωτερικών της Χιλής. Εδώ, το 1973, συνέβησαν τα γεγονότα του στρατιωτικού πραξικοπήματος, κατά τη διάρκεια του οποίου αυτοκτόνησε (?) κι ο εκλεγμένος πρόεδρος Allende. Το κτήριο είναι νεοκλασικό, σχεδιασμένο από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Joaquin Toesca στα τέλη του 18ου αιώνα, πριν την ανεξαρτησία της Χιλής, ως επίσημο νομισματοκοπείο (εξ ου και το όνομα του, που σημαίνει παλάτι των χρημάτων).









Στην πλατεία επίσης βρίσκονται τα αγάλματα κάποιων πρώην προέδρων της χώρας, με αυτό του Allende να καταλαμβάνει περίοπτη θέση, κοντά στο σημείο όπου συνέβησαν τα γεγονότα. Το κέντρο της πλατείας το είχε καταλάβει αυτή τη μέρα μια ξενάγηση ενός γκρουπ από μια κρουαζιέρα της Hurtigruten, οπότε άραξα για λίγο σε ένα από τα παγκάκια που βρίσκονται περιμετρικά της πλατείας.





Στην άλλη πλευρά του παλατιού, εκτός από την Κύρια είσοδο πίσω από μια ακόμα πλατεία, βρίσκεται και το υπόγειο πολιτιστικό κέντρο και μουσείο «Centro Cultural Palacio La Moneda», όπου στεγάζονται διάφορες εναλλασσόμενες εκθέσεις, εκδηλώσεις κλπ. Ήθελα να το επισκεφθώ, αλλά η έκθεση που είχε δε με ενδιέφερε καθόλου (κάποια εκθέματα από το μουσείο του Βατικανού στη Ρώμη).







Και μ’ αυτά και μ’ αυτά, βρέθηκα στην κεντρική λεωφόρο της πόλης, που ο κόσμος και η μισοί χάρτες την ξέρουν Alameda, και οι άλλοι μισοί χάρτες και ο δήμος την ξέρει ως «Avenida Libertador Bernardo O'Higgins». Κι αν απορείτε τι δουλειά έχει εδώ ένα Ιρλανδικό όνομα, είναι επειδή ο O’Higgins που ήταν νόθο τέκνο ενός Ιρλανδού, ήταν και ο πρώτος πρόεδρος της Χιλιανής Δημοκρατίας…







Η λεωφόρος έχει… πολλά. Το Πανεπιστήμιο της Χιλής, όπως και στην Ελλάδα, διακρίνεται από τα πανό. Τα τροχοφόρα τρέχουν, με κίνδυνο για τους πεζούς που περνάγανε απ’ όπου βρίσκανε ως ότου μπήκε ένας φράχτης στη μέση του δρόμου.













Ποιο κάτω ένα μοναχικό Μοάι από το νησί του Πάσχα (αντίγραφο) στέκει μόνο του στο πλάι του δρόμου, θυμίζοντας την κυριαρχική σχέση της Χιλής με το νησί, και σε μένα ότι πρέπει να κάνω on-line check-in για την πτήση μου για το νησί σε 40 ώρες περίπου.



Λίγο πιο πέρα, η εκκλησία του Αγ. Φραγκίσκου θεωρείται η παλιότερη στη χώρα, από το 1586. Το επίτευγμα δεν είναι καθόλου μικρό, αν σκεφτεί κανείς τη σεισμικότητα της χώρας που δεν έχει επιτρέψει και σε πάρα πολλά αυθεντικά κτήρια της αποικιακής περιόδου να παραμείνουν όρθια τόσους αιώνες μετά. Πολλά κομμάτια από αυτό που βλέπουμε όμως είναι μεταγενέστερα, όπως π.χ. το νεοκλασικό καμπαναριό (1857).















Πίσω από την εκκλησία του Αγ. Φραγκίσκου, ξεκινά μια γειτονιά, που έχει ονομαστεί «Paris-Londres», από τα ονόματα των δυο κεντρικών της δρόμων. Η γειτονιά όλη έχει διατηρηθεί, με καλντερίμι και παλιά κτήρια, κάποια από τα οποία είναι παλιά ξενοδοχεία. Εδώ είναι και τα γραφεία του Κυβερνητικού κόμματος, στα οποία παραδόξως επικρατεί μεγάλη ησυχία δυο βδομάδες πριν τις προεδρικές εκλογές… Σήμερα εδώ έχει κι ένα σωρό αγόρια και κορίτσια που φωτογραφίζονται σε διάφορες πόζες, υποθέτω επαγγελματικά.





























Από όλη την περιπλάνηση στα σοκκάκια αυτής της γειτονιάς, ειδική μνεία πρέπει να γίνει για ένα κτήριο, αυτό στην οδό Londres 38, όπου την πρώτη περίοδο της δικτατορίας Πινοσέτ λειτουργούσε ένα κρατητήριο με πολύ μαύρη ιστορία. Και τίποτα να μην ξέρεις γι αυτό, τα γκράφιτι απ’ έξω λένε πολλά.



Σε μια πιο ευχάριστη νότα, ο Πρόεδρος Κλίντον είχε έρθει στο Σαντιάγο το 1998 για μια συνάντηση κορυφής των χωρών της Αμερικής. Κάποια στιγμή δίψασε, και μπήκε σε ένα μαγαζί να πάρει ένα αναψυκτικό. Έκτοτε, το μαγαζί λέγεται έτσι:

 

[taver]

Κεφάλαιο 29: Μια βραδιά στο Σαντιάγο

Ξεκίνησα πάλι για το κέντρο. Ένιωθα να ζαλίζομαι από την πείνα, ενώ εκείνο το μπουκάλι νερό που ήπια νωρίτερα είχε τις αναμενόμενες συνέπειες. Πέρασα μπροστά από το δημοτικό θέατρο της πόλης, και βρήκα λίγο παρακάτω ένα Mall που μόλις είχε ανοίξει (τα μισά μαγαζιά ήταν ακόμα υπό κατασκευή). Πήγα στο food court και τσάκισα ένα burger, κι ας μην ήταν το φαΐ που θα ήθελα σήμερα. Έκανα και τις άλλες δουλειές μου, και συνέχισα…







Τώρα, το απόγευμα, η Plaza de Armas είναι ακόμα πιο ζωντανή. Σε ένα σημείο παίζουν μουσικές και ο κόσμος χορεύει, μάλλον σε κάποια μορφή διαγωνισμού. Έκανα ακόμα μια βόλτα στην πλατεία, πριν πάρω το μετρό. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, είχε πάει οκτώ, ώρα για βραδινό και βόλτα στην περιοχή Bellavista.

Για το μετρό και τα λεωφορεία του Σαντιάγο, υπάρχει μια κάρτα που ονομάζεται «bip!» την οποία ακουμπάς σε ένα αισθητήρα εισερχόμενος, και ανοίγει η μπάρα για να περάσεις. Κάθε πέρασμα, αφαιρεί ένα ποσό από την κάρτα, την οποία έχεις φορτώσει αρχικά με κάποιο ποσό. Το πόσο που αντιστοιχεί σε κάθε διαδρομή αφαιρείται κάθε φορά, αλλάζει με τη μέρα και την ώρα, και δεν είναι καν στρογγυλό, οπότε χωρίς μπακαλοτέφτερο είναι δύσκολο να υπολογίσει κανείς πόσα θα χρειαστεί. Εγώ επέλεξα την εύκολη λύση, έδωσα 1500 CLP για την έκδοση της κάρτας και φόρτωσα κι άλλα 8.500 CLP , που μου εξασφαλίζουν σίγουρα πάνω από 10 διαδρομές, κι ας περισσέψουν και κάποια…







Για βραδινό, είχα επιλέξει να πάω σε ένα εστιατόριο με όνομα «Galindo», στην οδό Constitución, τον κεντρικό δρόμο της περιοχής Bellavista όσον αφορά στα εστιατόρια. Δεν είχα κάνει κράτηση, αλλά ευτυχώς υπήρχε ακόμα ένα τελευταίο τραπέζι όταν έφτασα. Το μαγαζί ήταν απλό, όπως και το φαγητό μου…







Όταν τελείωσα τη μάσα, ήταν ακόμα νωρίς. Οπότε μετά από λίγο περπάτημα στην περιοχή, όπου τα πράγματα ήταν νωχελικά και κάποια από τα μπαράκια είναι μέχρι και κλειστά, καθώς είναι Κυριακή βράδυ. Κατέληξα στο Patio Bellavista που είχε κάποιο κόσμο παραπάνω. Εδώ, βρήκα ένα πρώτο τραπέζι πίστα σε ένα σουσάδικο, και παράγγειλα κάτι ελάχιστο (δηλαδή σασίμι σολομού και Pisco Sour), που κατανάλωσα βλέποντας τον κόσμο να περνά…





Όταν πλέον γύρισα με το μετρό στο ξενοδοχείο, βγαίνοντας από το σταθμό έπεσα πάνω σε ΑΥΤΗ την ουρά για επιβίβαση στο λεωφορείο, Κυριακή βράδυ ώρα 23:00 … Δεν υπάρχει αμφιβολία, έχω έρθει στη Γερμανία και κάποιος μου κάνει πλάκα.

 

[taver]

Κεφάλαιο 30: Ο δρόμος για το Valparaiso

Τη Δευτέρα 4/12/2017 ξύπνησα νωρίς, έφαγα πρωϊνό νωρίς, ετοιμάστηκα νωρίς, και ξεκίνησα νωρίς. Πήρα το μετρό, και 09:30 ήμουν στο σταθμό λεωφορείων Pajaritos, για να πάρω το υπεραστικό λεωφορείο για την άλλη πόλη που ήθελα να δω εδώ στην περιοχή, το Valparaiso. Οι δυο πόλεις είναι σχετικά κοντά, μιάμιση με δυο ώρες απόσταση, και για διάφορους λόγους είχα αποφασίσει να δω το Valparaiso ως ημερήσια εκδρομή. Λεωφορεία έχει κάθε λίγα λεπτά, από διάφορες εταιρίες που δραστηριοποιούνται στη διαδρομή, αλλά το πρώτο με διαθέσιμες θέσεις είναι στις 10:05, της εταιρίας Turbus.

Έτσι, ήπια ένα καφεδάκι ακόμα, πέρασε η ώρα, και επιβιβάστηκα στο λεωφορείο μου, προετοιμασμένος για δυο ώρες διαδρομή σε ένα άνετο κάθισμα. Όμως, λογιάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο, την κίνηση. Από την πόλη βγήκαμε με ελαφρά καθυστέρηση, κάπου 10-15’ περισσότερο από τον κανονικό χρόνο (κρίνοντας πάντοτε σε σχέση με την εκτίμηση του χρόνου διαδρομής στο google maps). Όμως, λίγο έξω από την πόλη, σε ένα σημείο με μηδενικό σήμα κινητής για τη Movistar (γκρρ….), ακινητοποιηθήκαμε. Και μείναμε μέσα στο λεωφορείο, στο ίδιο σημείο, για 4 ώρες. Μικροπωλητές με σάντουιτς, νερά, χυμούς μας επισκέφθηκαν – κάπως κατάφεραν και βρήκαν τρόπο να φτάσουν ως εδώ. Ευτυχώς υπήρχε τουαλέτα στο όχημα…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε στο Valparaiso στις 15:50 περίπου, τέσσερις ώρες καθυστερημένοι. Η πρώτη μου κίνηση, ήταν να κλείσω θέση στο λεωφορείο της επιστροφής, καθώς μετά από αυτό που συνέβει, δε μπορούσα να το αφήσω για αργά το βράδι όπως σκόπευα αρχικά: αν είχαμε και πάλι ίδιες συνθήκες, ρίσκαρα ακόμα και το να χάσω την πτήση μου το… επόμενο πρωί!. Η ώρα επιστροφής μου τελικώς θα ήταν 18:30, πράγμα που σημαίνει ότι έχω στη διάθεσή μου μόνο κάτι παραπάνω από δυο ώρες για να δω το Βαλπαραΐσο, και κάνα μισάωρο για να μετακινηθώ από δω, τον υπεραστικό σταθμό λεωφορείων Rodovario, ως το κέντρο και πίσω. Ούτε κατά διάννοια δεν επαρκεί ο χρόνος, αλλά είχα αποφασίσει να κάνω ότι καλύτερο μπορώ στο χρόνο αυτό.

Κι αν η Χιλή είναι η Γερμανία της λατινικής Αμερικής, το Valparaiso είναι σίγουρα η εξαίρεση, με μια πόλη αντισυμβατική και εναλλακτική, κάτι σαν το Αμβούργο ένα πράμα. Δίπλα στη θάλασσα, η παραλιακή οροσειρά της Χιλής υψώνεται σχεδόν αμέσως, και το Βαλπαραΐσο είναι χτισμένο πάνω στους πρώτους λόφους αυτής, δημιουργώντας ένα σκηνικό πόλης χτισμένης σε πολλαπλά επίπεδα. Τα σπιτάκια είναι βαμμένα σε έντονα χρώματα, και τα κύρια υλικά τους, τσίγκος και ξύλο, δίνουν μια όμορφη εικόνα, κάτι σαν το Caminito του Buenos Aires επί 100. Όλα αυτά συμπληρώνονται με άπειρα γκράφιτι, περιποιημένα και προσεγμένα κατά κανόνα, που λέγεται πως είναι τα καλύτερα και περισσότερα σε όλη τη Λατινική Αμερική, και κοντράρουν επάξια πόλεις όπως τη Μελβούρνη.

Το Valparaiso λοιπόν είναι μια πόλη με λιμάνι, το μεγαλύτερο στη χώρα. Ξεκίνησε από την εποχή των Κονκισταδόρων, ως το λιμάνι από το οποίο έφευγε ο χρυσός και τα άλλα πολύτιμα αγαθά της Λατινικής Αμερικής για την Ισπανία. Κι όπου υπάρχει χρυσός, υπάρχουν κι άλλοι ενδιαφερόμενοι: Οι Πειρατές. Άγγλοι και Ολλανδοί, μεταξύ τους κι ο Sir Francis Drake, επιτίθονταν συχνά στην πόλη.

Ο χρυσός των Ίνκα είχε ήδη κλαπεί, όταν σε ένα άλλο μέρος της ηπείρου ξεκίνησε ένας πυρετός του Χρυσού: Οι χρυσοθήρες έφταναν μαζικά στην Καλιφόρνια. Και έπρεπε να τραφούν. Με ανύπαρκτες υποδομές να διασχίζουν τη στεριά στη Βόρεια Αμερική, η μεταφορά των Χιλιανών σιτηρών ως εκεί δια θαλάσσης ήταν η λύση, κάτι το οποίο έδωσε μεγάλη ανάπτυξη στην πόλη. Σιγά σιγά, έγινε το οικονομικό κέντρο για τη Ναυτιλία, και η έδρα του τραπεζικού συστήματος της χώρας.

Ένας σεισμός το 1906 κατέστρεψε μεγάλο μέρος των κτηρίων στην πόλη, στέλνοντας μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας - και το τραπεζικό σύστημα - στο Σαντιάγο. Λίγο αργότερα, άνοιξε και το κανάλι του Παναμά, με το ρόλο του Βαλπαραΐσο στην εμπορική ναυτιλία σχεδόν να μηδενίζεται, καθώς έπαψε να είναι το πρώτο μεγάλο λιμάνι μετά τη διάσχιση των στενών του Μαγγελάνου και το πέρασμα από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό. Για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα το Βαλπαραΐσο ήταν μόνο η έδρα του Ναυτικού της Χιλής, και ένα λιμάνι για τις τοπικές ανάγκες.

Όπως όλα τα μεγάλα λιμάνια, η πόλη είχε από μόνη της τα σχετικά θέματα, με πορνεία και εγκληματικότητα ρεκόρ, ενώ η μείωση της δραστηριότητας στο λιμάνι έφερε και σχετική φτώχεια που επέτεινε τα προβλήματα. Ακόμα και τώρα, οι συμβουλές που άκογα από διάφορους ήταν να είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός στο Valparaiso - ακόμα και η Havi, η ξεναγός μου σε δυο εδρομές στην Atacama, που είχε μεγαλώσει εδώ στην περιοχή, με φόβισε. Στις λίγες ώρες που έμεινα στην πόλη, όμως (μέρα φυσικά), δεν αντιλήφθηκα τίποτα περίεργο.

Το Βαλπαραΐσο είναι επίσης η Συμπρωτεύουσα της Χιλής - και όχι μόνο στα λόγια: Η έδρα της βουλής της χώρας από το 1990 είναι εδώ, όχι στο Σαντιάγο.

Εκτός από τη Ναυτιλία και τη δημόσια διοίκηση, όμως, το Σύγχρονο Βαλπαραϊσο ζει κι από τον τουρισμό. Τα παλιά κτήρια σουλουπώθηκαν, η ασφάλεια βελτιώθηκε, η πόλη εντάχθηκε ολόκληρη στη λίστα παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco, το λιμάνι άρχισε να υποδέχεται κρουαζιέρες, ε δεν ήθελε και πολλά…

Ας ξεκινήσω με την εικόνα της πόλης από δορυφόρο...

 

[taver]

Κεφάλαιο 31: Valparaiso - μέρος 1

Μπήκα λοιπόν σε κατάσταση «τρεχάτε ποδαράκια μου», προσπαθώντας να δω ότι προλάβω στον ελάχιστο χρόνο που είχα, και ξεκίνησα. Η περιοχή από το σταθμό ως το κέντρο καταλαμβάνεται από τη μεγάλη αγορά της πόλης. Υπάρχουν στεγασμένες αγορές, εξειδικευμένα καταστήματα, νεοκλασικά διατηρητέα, τράπεζες, εμπορικά κέντρα, ο κόσμος όλος.











Κι ανάμεσα σε όλα αυτά, το Escuela Grecia, ένα Ελληνικό σχολείο, που όμως δεν έχει την παραμικρή επιγραφή, ανακοίνωση κλπ. στα Ελληνικά, αλλά παρ’ όλα αυτά δηλώνει δίγλωσσο. Σύμφωνα με το επίσημο site του Ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, «Στο Valparaíso επίσης, το 1957 και για πρώτη φορά, ένα σχολείο βασικής εκπαίδευσης λαμβάνει το όνομα Escuela Grecia (Σχολείο Ελλάδα), που διαφυλάσσει την Γαλανόλευκη και αναπτύσσει ποικίλες δραστηριότητες όπως η διδασκαλία στοιχείων της γλώσσας, χορών και παραδοσιακής Ελληνικής μουσικής.».









Προχώρησα προς το κέντρο, περνώντας από διάφορες πλατείες με διάφορα δρώμενα, μια χριστουγεννιάτικη αγορά κλπ.

























Λόγω του ανάγλυφου της πόλης, υπάρχουν σε πολλά σημεία κάποια μικρά ασανσέρ/τελεφερίκ για δημόσια χρήση. Το πρώτο βέβαια που συνάντησα, ήταν κλειστό για συντήρηση (Ascensor Espíritu Santo)… Κρίμα, γιατί από δω θα ήταν ο δρόμος για το σπίτι του Pablo Neruda στην πόλη αυτή – και τα 3 σπίτια του, στο Σαντιάγο, το Βαλπαραΐσο και την Isla Negra είναι σήμερα μουσεία ανοικτά για το κοινό. Ο χρόνος μου επιτρέπει να επισκεφθώ δυο-τρεις από τους λόφους της πόλης, αρκεί να μη σπαταλήσω χρόνο σε επίπονες αναβάσεις…



Προχώρησα προς το κέντρο. Η πλατεία Anibal Pinto είναι συγκοινωνιακός κόμβος, από τον οποίο θα ξεκινήσω να κινούμαι προς τους λόφους Concepción και Alegre. Πήρα μια εμπανάδα στο χέρι από ένα αμφιβόλου ποιότητας μαγαζάκι (ευτυχώς δε με πείραξε), καθώς χρόνο για να πέσω κάτω από την πείνα δεν έχω . Για τη συνέχεια, είχα δυο επιλογές. Είτε να πάρω ένα από τα collectivos, ταξί που τα μοιράζεσαι με άλλους και φεύγουν όταν γεμίσουν, είτε το ασανσέρ «Reina Victoria», ένα από τα παλιότερα και ιστορικότερα στην πόλη, από το 1902. Διάλεξα το τελευταίο, το οποίο βρίσκεται δυο τετράγωνα από δω. Όσο προχωράω, προς αυτό, τόσο αυξάνει και η πυκνότητα των γκράφιτι στο δρόμο…

 

[taver]

Κεφάλαιο 32: Valparaiso - μέρος 2

Πλήρωσα το πανάκριβο εισιτήριο των 100 CLP (0.14 ευρώ) και ανέβηκα. Η θέα από ψηλά, στα σπίτια εποχής, αναμφισβήτητα τραβάει την προσοχή. Η περιοχή εδώ είναι γειτονιά, με τη δυνατή μουσική το βράδι μάλιστα να απαγορεύεται, αλλά συγκεντρώνει ένα σωρό εστιατόρια, μπαράκια, ξενοδοχεία κλπ., όλα σε ανακαινισμένα κτήρια εποχής.





























Συνέχισα τη βόλτα μου στο λόφο, φτάνοντας ως ένα μπαλκόνι από το οποίο φαίνεται η θάλασσα και όλο το λιμάνι (Mirador Lukas).

























































Και συνεχίζοντας λίγο ακόμη βρέθηκα σε μια γειτονιά γεμάτη απίστευτα γκράφιτι, κάποια από αυτά την ώρα της δημιουργίας τους, και ανακαινισμένες επαύλεις από τους έμπορους και εφοπλιστές της πόλης.

 

[Sassenach77]

Αυτά τα "καθώς πρέπει" με ξεπερνάνε!
Ας ζωγραφιζαν κάποια άλλη αρχαιοελληνικη σκηνή ,αφού σκανδαλιζονταν ΤΟΣΟ πολύ με αυτήν...

 

[taver]

Κεφάλαιο 33: Valparaiso - μέρος 3

Κατέβηκα στα χαμηλά επίπεδα της πόλης, από κάτι escaleras (σκάλες) που δε θα μπορούσαν να έχουν μονότονη εμφάνιση, και συνέχισα προς την πλατεία Sotomayor, το κέντρο της νέας πόλης.











Η μεγάλη και περιποιημένη πλατεία δεν έχει καθόλου γκράφιτι, αλλά έχει το κεντρικό διοικητικό κτήριο του Πολεμικού Ναυτικού της Χιλής να κυριαρχεί στη μια της πλευρά. Ακριβώς απέναντι, λίγο πριν τη θάλασσα, βρίσκεται ένα μεγάλο μνημείο, το «Monumento a Los Heroes de Iquique», για τους ήρωες του ναυτικού της χώρας. Και ένα Starbucks (ένας καφές επιβάλλεται τώρα…). Και ένα κτήριο από γυαλί με νεοκλασσική πρόσοψη, που στεγάζει τα τοπικά γραφεία της Hapag-Lloyd, της παγκόσμιας εταιρίας μεταφοράς containers…









Και κάπου εκεί ήρθε η ώρα που κοίταξα το ρολόι μου, και έβαλα τα φτερά στα πόδια μου για να πάω πίσω στο σταθμό των λεωφορείων. Τίποτα σπουδαίο, μόνο 2.7 χιλιόμετρα απόσταση, που έπρεπε να τα κάνω σε 40’ λεπτά.



Τελικώς ίσα που πρόλαβα να φτάσω στην ώρα μου. Μια φωτογραφία μόνο σταμάτησα να βγάλω, του κογκρέσου της Χιλής, που βρίσκεται δίπλα στο σταθμό.



Οι διαδρομές που ακολούθησα φαίνονται στο χάρτη:

Μπήκα στο λεωφορείο και ξεκινήσαμε στην ώρα μας. Αυτή τη φορά το όχημα ήταν διώροφο, και η θέση μου ήταν στο μπροστινό παράθυρο του πάνω ορόφου. Η διαδρομή μας πέρασε από όλο το παραλιακό μέτωπο της πόλης, πριν χαθεί σε ένα δίκτυο τούνελ και στροφών, ανεβαίνοντας πολύ γρήγορα στα 800 μέτρα υψόμετρο, και συνεχίζοντας από κει για Σαντιάγο.



















Φτάσαμε ευτυχώς στην ώρα μας αυτή τη φορά. Πήρα το μετρό, επέστρεψα στο ξενοδοχείο, αλλά δεν είχα κουράγιο για πολλά πολλά. Πήγα στο κοντινότερο εστιατόριο που βρήκα, ένα γαλλικό υποτίθεται, με όνομα Normandie. Μην πάτε. Τα πιάτα που μου σέρβιραν ήταν αυτά…:







Παρεμπιπτόντως, το σύστημα με τα δημοτικά ποδήλατα έχει φτάσει και στο Σαντιάγο.



Γύρισα στο ξενοδοχείο νωρίς, και κοιμήθηκα νωρίς. Το ξυπνητήρι το πρωί της Τρίτης 5/12/2017 δε θα αστειευόταν, και όντως χτύπησε στην ώρα του στις 03:30. Στις 04:00 ήμουν έτοιμος, στη ρεσεψιόν, με τις βαλίτσες μου έτοιμες. Η μία, η μεγάλη, θα έμενε στη ρεσεψιόν για λίγες μέρες. Το backpack μου είχε όλα όσα θα χρειαζόμουνα για τις επόμενες τρεις μέρες, και πολύ κενό χώρο. Άφησα τη βαλίτσα, πλήρωσα το ξενοδοχείο, και κάλεσα ένα Uber για το αεροδρόμιο. Λίγο μετά χτύπησε το Ελληνικό τηλέφωνο, που είχα δηλώσει στην Uber. Μάλλον από τα κεντρικά τους στο Σαντιάγο ήτανε. Κάτι ακατάληπτα ισπανικά, μηδέν Αγγλικά, και το μόνο που φαινόταν να έπιασε ο τύπος στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν το «ibis». Πριν καλά καλά τελειώσουμε, ο οδηγός εμφανίστηκε. Υποθέτω έφταιγε το ότι είχα δώσει σημείο συνάντησης στο απέναντι πεζοδρόμιο, κι όχι στο ξενοδοχείο, σε συνδιασμό με την ώρα.

Μπήκα μέσα και ξεκινήσαμε. Μπορεί ο οδηγός μου να μη μίλαγε Αγγλικά, αλλά το άγχος του ήταν εμφανές. Μου έδωσε να καταλάβω μέσω του google translate στο κινητό του: «Όταν φτάσουμε στο αεροδρόμιο, δεν είμαι Uber, είμαι ένας γνωστός σου που σε έφερε στο αεροδρόμιο, χωρίς χρήματα». Πρέπει να έχουν γίνει πολλά για να φοβάται τόσο… Μάλιστα, όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο, παρκάραμε στο parking, και ήρθε μαζί μου ως το terminal, και με χαιρέτησε!

Ακολούθησε ένα τριήμερο στο νησί του Πάσχα, το οποίο αξίζει να έχει τη δική του ταξιδιωτική ιστορία. Αυτή εδώ συνεχίζεται μετά την επιστροφή μου από το νησί.

 

[taver]

Εχουμε μια διακοπή στην ιστορία αυτή, καθώς το ταξίδι συνεχίζεται στο: https://www.travelstories.gr/community/threads/Το-νησί-των-μυστηρίων.58954/ (σε άλλο στυλ, πιο αναλυτικά, και με πειρσσότερο κείμενο σε σχέση με φωτογραφίες).

Εδώ θα επανέρθω μετά την επιστροφή στην ήπειρο της Ν. Αμερικής...

 

[taver]

Κεφάλαιο 34: Providencia

Επιστρέφοντας από το νησί, βγήκα πάλι από το αεροδρόμιο τάχιστα, και κάλεσα ένα Uber. Πήγα στο γνωστό σημείο, αλλά 20 λεπτά μετά ο Uberάς δεν είχε εμφανιστεί, παρότι η εφαρμογή μου έδειχνε πως ήταν ακριβώς εκεί. Ο χρόνος που κέρδισα από την πτήση που έφτασε λίγο νωρίτερα από το προγραμματισμένο είχε χαθεί. Κάλεσα άλλον, ήρθε, έφυγα και έφτασα στο ξενοδοχείο μου, που και πάλι θα ήταν το Ibis Santiago Providencia. Πήρα πίσω τη βαλίτσα μου, πήρα το καινούργιο δωμάτιο, τακτοποιήθηκα, κι εκεί που έλεγα να κατέβω στη γειτονιά για κάνα ποτάκι, με παρέσυρε το γρήγορο Internet και… καληνύχτα σας.

Προσοχή με τα ασανσέρ στις ισπανόφωνες χώρες. Μπορεί να πέσετε πάνω σ' αυτό:



Η Παρασκευή 8/12/2017 στο Σαντιάγο φαινόταν καλή, ανοιξιάτικη. Οπότε αποφάσισα να πάω στον πρώτο μου σταθμό με τα πόδια. Το Costanera Center είναι ένα συγκρότημα γραφείων και μεγάλο mall στα ανατολικά της πόλης, τρεις στάσεις με το μετρό από δω. Κι αν αναρωτιέστε τι πάω να κάνω σε ένα mall, είναι γιατί μέρος του συμπλέγματος αποτελεί ο Gran Torre Santiago, το ψηλότερο κτήριο στη λατινική Αμερική, με ύψος 300 μέτρα και 64 ορόφους, το οποίο ολοκληρώθηκε πρόσφατα. Έχει και παρατηρητήριο από το οποίο φαίνεται η πόλη από ψηλά, και οι Άνδεις πρώτο πιάτο. Και βέβαια, το να μπορεί να κτίζεται ένας τέτοιος ουρανοξύστης σε μια χώρα με τη σεισμικότητα της Χιλής, κάτι λέει για τους Έλληνες πολεοδόμους και τις φοβίες τους.

Όμως στη διαδρομή, κάτι δε μου πήγαινε καλά. Πολύ λίγη κίνηση και κλειστά μαγαζιά, περίεργο πράγμα για Παρασκευή. Είχα βλέπετε ξεχάσει ότι η 8 Δεκεμβρίου είναι η μέρα της Άμωμου σύλληψης για την καθολική εκκλησία, και αργία σε πολλές καθολικές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Χιλή…

Η γειτονιά της Providencia είναι γεμάτη δημόσια κτήρια, καταστήματα, επιχειρήσεις, κτήρια γραφείων, και πολλά δυτικά ή δυτικότροπα μαγαζιά. Κι ένα τεράστιο θέατρο είναι επίσης εδώ.

















Ένα μεγάλο κομμάτι από το πάρκο δίπλα στο ποτάμι έχει μετατραπεί σε υπαίθριο μουσείο, με κατασκευές σύγχρονης γλυπτικής (& installations) από Χιλιανούς καλλιτέχνες.





















Δυσκολεύτηκα λίγο να βρω την είσοδο στο παρατηρητήριο του Gran Torre Santiago, καθώς δεν είναι από το δρόμο, αλλά μέσα από το mall κι από το υπόγειο του, όχι το ισόγειο.

Πλήρωσα το εισιτήριο μου, και μετά από λίγο μπήκα σε ένα ασανσέρ, μαζί με όλο το «γκρουπ» που θα ανεβαίναμε μαζί. Η ξεναγός μιλούσε Ισπανικά, Πορτογαλικά και Αγγλικά. Μέσα στο ασανσέρ ρώτησε αν υπάρχει κανείς που μιλάει «μόνο» Αγγλικά. Εγώ σήκωσα το χέρι μου, αλλά είτε δε με είδε, είτε, το πιθανότερο, έκανε πως δε με είδε. Και συνέχισε την ξενάγηση στα Ισπανικά μόνο. Όχι ότι είχα καμμιά σκασίλα δηλαδή, ξενάγηση για την αρχιτεκτονική του ουρανοξύστη ήταν πασπαλισμένη με λίγα βασικά για το Σαντιάγο, θα βαριόμουνα. Από την αρχή αποκόπηκα από το γκρουπ και κινήθηκα μόνος μου.

Η θέα στα τριγύρω βουνά… τζίφος. Για τρείς λόγους. Ο πρώτος, είναι η πρωινή ομίχλη στην περιοχή. Ο Δεύτερος, είναι ότι είναι πρωί και τα βουνά είναι ανατολικά, οπότε ο πρωϊνός ήλιος είναι τελείως κόντρα και τα καλύπτει όλα. Και ο τρίτος και κυριότερος, είναι ότι όλο το παρατηρητήριο, και στα δυο του επίπεδα, είναι καλυμμένο με τζάμια που αντανακλούν τα πάντα προς παντού. Ελάχιστες φωτογραφίες κατάφερα να τραβήξω και να βλέπονται στοιχειωδώς, παρακαλώ για την ανοχή σας. Μια άσπρη τούφα που φαίνεται να κρέμεται πάνω από την πόλη στην τελευταία φωτογραφία, δεν είναι σύννεφο, είναι χιόνια πάνω σε ένα μακρινό βουνό.























Κατέβηκα από το παρατηρητήριο και εισέβαλλα στα πρώτα Starbucks που βρήκα μπροστά μου. Ώρα για παγωμένο καφέ! Αυτή τη φορά, το Starbucks-όνομά μου, George, το γράψανε έτσι:



Περπάτησα λίγο ως το μετρό, ανάμεσα σε εντυπωσιακά κτήρια γραφείων.

 

[taver]

Κεφάλαιο 35: Αγορές

Μπήκα κάτω από τη γη, και μετά από λίγη ώρα αναδύθηκα στην Plaza de Armas. Η ώρα έχει πάει ήδη μία το μεσημέρι, είναι ώρα φαγητού. Κάνει και ζέστη σήμερα, είναι κι αργία, και η πλατεία δεν έχει πολύ κόσμο. Ωστόσο περπάτησα λίγο στους πεζόδρομους, ως την αγορά της πόλης, τρία τετράγωνα πιο πέρα.




















Η αγορά (Mercado Central de Santiago) είναι χαρακτηρισμένη εθνικό ιστορικό μνημείο. Άνοιξε για πρώτη φορά το 1872. Ξεχωρίζει για τη σιδερένια οροφή της, με λεπτά σχέδια, σε δυο επίπεδα. Η αγορά έχει ακόμα κάμποσους πάγκους που πουλάνε προϊόντα, αλλά πλέον τον περισσότερο χώρο καταλαμβάνουν τραπεζοκαθίσματα από εστιατόρια/κουζίνες/καντίνες τριγύρω.

















Το κέντρο της αγοράς το βρήκα αφόρητα τουριστικό, αλλά μαγαζάκια πιο αυθεντικά υπάρχουν σε όλες τις κατευθύνσεις. Κάθισα σε ένα μαγαζί, σχεδόν στην τύχη, και παράγγειλα τη σπεσιλιτέ τους: Μια σούπα με Θαλασσινά, και μια μπύρα. Δε λέω, καλή ήτανε…





Βγήκα από την αγορά με κατεύθυνση προς το ποτάμι. Έχει μια πλατεία εδώ, όπου βρίσκεται κι ένας παλιός σιδηροδρομικός σταθμός (Mapocho station) που έχει μετατραπεί σε μουσείο / πολιτιστικό κέντρο.





Απέναντι βρίσκεται το ποτάμι, και στην άλλη του πλευρά οι πραγματικές αγορές της πόλης που ήταν σε πλήρη λειτουργία. Είχε κι εκεί κάποιους τουρίστες, αλλά του «off the beaten track» στυλ, όχι του «πάω στα top-10» στυλ. Κι εδώ ανάμεσα στους πάγκους με τα είδη προς πώληση, βρίσκονταν και διάφορες μικρές ή μεγαλύτερες καντίνες που σερβίρανε φαγητό. Δεν ήταν μόνο ένα κτήριο, ή μια αγορά, αλλά περισσότερες. Υπήρχε αγορά λουλουδιών, αγορές τροφίμων, ρούχων, σιδηρικών κλπ, κι όλες αυτές μοιράζονταν σε 4 κτήρια, τα Mercado de Flores, Mercado De Abastos Tirso De Molina, La Vega Chica και La Vega Central de Santiago.































Περπάτησα μέσα στις αγορές ώσπου βγήκα σε μια άλλη άκρη, κατευθυνόμενος προς το σταθμό μετρό Patronato, αλλά μέχρι να φτάσω διέσχισα κι ένα παζάρι που κάλυπτε το πεζοδρόμιο απ’ άκρη σ’ άκρη.









Πήρα το τρένο για δυο στάσεις, ως το σταθμό Cementerios. Εδώ βρίσκεται το Cementerio General, το μεγάλο κεντρικό νεκροταφείο της πόλης. Είναι μια μικρή πόλη από τάφους, πολλοί από αυτούς διακοσμημένοι από τους καλύτερους γλύπτες της πόλης. Τα ονόματα στους τάφους είναι το «Who is who» της Χιλιανής ιστορίας, και ανάμεσά τους ξεχωρίζει αυτό του πρώην προέδρου Allende, και το Patio 29, ένας ομαδικός τάφος όπου το καθεστώς Πινοσέτ έθαβε ανώνυμα τους «εξαφανισμένους». Δυστυχώς για τεχνικούς λόγους φωτογραφίες έχω μόνο από την περιοχή κοντά στην είσοδο, με τα οστεοφυλάκια και τους πρώτους τάφους.

 

[depy!!!]

Πολυ καλη ιστορια και φανταστικες φωτογραφιες. Τη διαβασα ολοκληρη μεχρι τωρα και οι 3 ωρες αναμονη στο αεροδρομιο του αμστερνταμ περασαν σα νερο!!! Θα επρεπε ομως να την ειχα διαβασει πιο πριν. Το tip "παρτε στυλο οπωσδηποτε στη λατινικη αμερικη" θα μου ηταν πολυ χρησιμο......

 

[taver]

Κεφάλαιο 36: Santa Lucia

Πήρα και πάλι το μετρό, και με μια αλλαγή γραμμής κατέβηκα στη στάση Universidad Católica, όπου εκτός φυσικά από το ομώνυμο πανεπιστήμιο βρίσκεται το Centre Gabriela Mistral. Η ποιήτρια Gabriela Mistral ήταν το πρώτο άτομο από τη Λατινική Αμερική που κέρδισε βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας, το 1945, και η πρώτη Χιλιανή που κέρδισε Νόμπελ ανεξαρτήτως φύλλου. Ήταν και καθηγήτρια του Pablo Neruda, που επίσης κέρδισε το ίδιο βραβείο μερικά χρόνια αργότερα το 1971. Το πολιτιστικό κέντρο, εδώ, είναι ένα μετασκευασμένο συνεδριακό κέντρο, και είναι αφιερωμένο στις τέχνες του θεάματος (performing arts που λέγαμε και στο χωριό μου) και στη μουσική.


[url=https://flic.kr/p/FSwtSQ]

[url=https://flic.kr/p/23XA8T9]






Δεν έχει κάποια εκδήλωση τώρα, μόνο το κτήριο μπορώ να δω. Όμως είδα περισσότερο το εσωτερικό των τουαλετών του, γιατί η επίδραση της μεσημεριανής σούπας τώρα φάνηκε. Ευτυχώς το καλό το παλικάρι έχει και Imodium στην τσέπη…

Στο κέντρο του Santiago, δυο τετράγωνα από το μουσείο, βρίσκεται ένας λόφος, που μέχρι το 19ο αιώνα ήταν απλώς ένα ακατοίκητο κομμάτι βράχου μέσα στο κέντρο της πόλης. Το πιο δραματικό που είχε συμβεί, ήταν μια επίσκεψη του Charles Darwin εκεί το 1834, στο ίδιο ταξίδι που επισκέφθηκε και τα Galapagos και διατύπωσε τη θεωρία της εξέλιξης.

Ένας δήμαρχος, όμως, ο Benjamín Vicuña Mackenna αποφάσισε να τον μετατρέψει σε ένα ξεχωριστό πάρκο αναψυχής, που λίγα έχει να ζηλέψει από το Central Park της Νέας Υόρκης. Και έκτοτε μαζεύει πολύ περισσότερο κόσμο από το Darwin. Ακόμη κι ο Che Guevara είχε περάσει από δω, στο μεγάλο του ταξίδι στη Λατινική Αμερική. Αλλά και πέραν από την ιστορία, είναι και ευκαιρία να δω και λίγη θέα προς τα βουνά, τώρα που και η ατμόσφαιρα καθάρισε και ο ήλιος γύρισε…

Η είσοδος είναι εντυπωσιακή, με σιντριβάνια και μεγαλοπρεπείς σκάλες.



















Ακολουθούν διάφορα δρομάκια που σιγά σιγά ανεβάζουν τον επισκέπτη σε όλο και υψηλότερα επίπεδα, όπου συναντάει κάστρα, εκκλησίες, αγάλματα, γιαπωνέζικους και περσικούς κήπους.



















































Πάνω-πάνω, στο πιο ψηλό σημείο του πάρκου και πάνω στην κορυφή ενός «κάστρου», βρίσκεται ένα παρατηρητήριο όπου ένας ινδιάνος παίζει μουσική και ο κόσμος αγναντεύει την πόλη από ψηλά. Ο καιρός τώρα έχει καθαρίσει, ο ήλιος έχει αλλάξει κατεύθυνση, οπότε φαίνονται και οι Άνδεις…













Υπάρχει κι ένα ασανσέρ που υποτίθεται διευκολύνει τον κόσμο να ανέβει στο λόφο, αλλά το βρήκα κλειστό, και να μοιάζει σα να έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που λειτούργησε τελευταία φορά… Κατέβηκα με τα πόδια λοιπόν από το λόφο, περπάτησα ως το κέντρο, σταμάτησα σε ένα Starbucks για τη δόση μου, και πήγα και πάλι στην Plaza de Armas.











[/url][/url]