Βολιβία Χιλή Στη γη των μεγάλων ηφαιστείων

[taver]

Κεφάλαιο 22: Απλά μαθήματα Γεωλογίας

Το πρωί τις 2/12/2017, επιτέλους ξύπνησα μετά από πολύ ύπνο. Έφαγα το πρωϊνό μου, ετοίμασα τη βαλίτσα μου εγκαίρως, την άφησα στη Ρεσεψιόν, και βρήκα την ξενοδόχο, το μόνο άτομο από το προσωπικό του ξενοδοχείου που μιλούσε και Αγγλικά. Μου έκλεισε βανάκι με την TransVip για τις 16:30, θα περνούσαν να με πάρουν από δω. Με την πτήση να αναχωρεί 19:11, αν δεν εμφανιστούν κάηκα, δεν υπάρχει λεωφορείο που να με εξυπηρετεί. θα χρειαστεί ταξί... Πριν προλάβει καλά-καλά να τελειώσει το τηλεφώνημα, να σου η Havi στην πόρτα, να με παραλάβει για το σημερινό τουρ.

«Α, πάλι εσύ;» μου λέει. Ε, δεν ξεχνιέμαι κι εύκολα, τόσα που τράβηξε με μένα και τη φυσική μου κατάσταση στο Moon Valley, που κόντεψα να μείνω μέσα στο φαράγγι. «Ναι, καλημέρα, μισοοοοοό λεπτάκι». Μόλις η ξενοδόχος μου έκανε θετικό νεύμα, ότι η κράτηση ήταν ΟΚ, έφυγα σφαίρα. Στην εκδρομή αυτή δε θα είμασταν πολύς κόσμος. Οι περισσότεροι δε μιλάγανε Αγγλικά, ήταν Βραζιλιάνοι και Αργεντίνοι αν κατάλαβα καλά, οι Αγγλόφωνοι είμασταν μόνο εγώ και δυο πολιτογραφημένοι Σουηδοί, δηλαδή ένας Βούλγαρος κι ένας Ινδός, που μεταξύ τους μιλάγανε Αγγλικά κι όχι Σουηδικά. «Ήμουνα στη χώρα σου το καλοκαίρι», μου λέει ο ένας. «Κι εγώ στη δική σου», απαντώ, εννοώντας τη Στοκχόλμη.

Και μέχρι να ανταλλάξουμε εμπειρίες για τις χώρες μας, περάσαμε δίπλα από την κοιλάδα του Θανάτου, και φτάσαμε στον πρώτο προορισμό για τη μέρα, ένα παρατηρητήριο που βλέπει όλη την Atacama, στο οποίο βρίσκεται και ο τάφος του Sydney Ewart Hollingworth, ενός Βρεττανού καθηγητή γεωλογίας που είχε μελετήσει αρκετά την περιοχή.











Και συνεχίσαμε, στην ίδια κατεύθυνση. Επόμενη στάση, αρκετή ώρα αργότερα, στην ίδια τη Valle del arcoiris ή rainbow valley. Από ψηλά, βλέπουμε αυτό:





Εκεί, όσο ακολουθούσαμε ένα μονοπάτι, η Havi μας εξήγησε τα πάντα και μερικά ακόμα για τους γεωλογικούς σχηματισμούς στην περιοχή, τα ηφαιστιογενή, ιζηματογενή κλπ. πετρώματα, κ.ο.κ. Σας υποσχέθηκα από την αρχή της ιστορίας ότι θα αφήσω εκτός τα γεωλογικά, αλλά μπορείτε να απολαύσετε τις φωτογραφίες...





























































































Και μετά το μονοπάτι, πήραμε το βανάκι και πήγαμε λίγο παρακάτω, σε ένα στενό φαράγγι μέσα στο βράχο, που άνοιξε με ένα πρόσφατο σεισμό. Στην έξοδο, με θέα ένα βουνό σε σχήμα χελώνας, μας προσφέρανε και κάποια σνακ.































Ενα λοφάκι εδώ θυμίζει έντονα χελώνα, ενώ λίγο πιο κάτω βλέπουμε ένα κοπάδι λάμα, με τις βοσκούς να είναι γυναίκες. Στην περιοχή εδώ, το βόσκμα των λάμα θεωρείται γυναικεία εργασία.

 

[taver]

Κεφάλαιο 23: Και λίγη προϊστορία...

Αναχωρήσαμε για τον δεύτερο μεγάλο σταθμό της σημερινής επίσκεψης, στην περιοχή Yerbas Buenas όπου βρίσκονται τα βράχια με τα πετρογλυφικά της περιοχής (και το λόγο που με έκανε προσωπικά να επιλέξω αυτό το tour). Οι Atacameños είναι οι γηγενείς κάτοικοι της περιοχής, οι οποίοι ήταν νομάδες κυνηγοί και μαζευτές, όπως όλη σχεδόν η προκολομβιανή Αμερική. Βλέπετε, η έλλειψη οικόσιτων/αξιοποιήσιμων ζώων στην ήπειρο δεν επέτρεπε τη μαζικοποίηση της αγροτικής παραγωγής και κατά συνέπεια την οργάνωση σε χωριά και τη διαφοροποίηση των επαγγελμάτων - τουλάχιστον με βάση τη θεωρία που διατυπώνει ο Jared Diamond, αλλά φαίνεται να συγκλίνουν κι άλλοι ειδικοί στα ίδια συμπεράσματα.

Αν και κανείς δε μπορεί να ξέρει με ακρίβεια τι μετακινήσεις και επιμιξίες υπήρχαν με τους άλλους πληθυσμούς στην ήπειρο, θεωρούμε ότι ήταν αυτοί που ζωγράφισαν στα βράχια εδώ κάποια σχέδια, πριν από 10.000 χρόνια. Οι ιδιαίτερες συνθήκες ξηρασίας εδώ στην περιοχή επέτρεψαν στα πετρογλυφικά αυτά να διατηρηθούν σχεδόν άθικτα, παρότι στα 10000 χρόνια που μεσολάβησαν έχουν προστεθεί κι άλλα πιο σύγχρονα πάνω στα ίδια βράχια.







Η πλειονότητα των σχεδίων είναι επικλήσεις στη μητέρα γη. Αυτό εδώ, π.χ., είναι για να μείνουν έγκυα τα Λάμα τους και να γεννήσουν.































Μετά από πολλά πετρογλυφικά, ήρθε η ώρα της επιστροφής στο San Pedro. Η ώρα είναι 13:30, έχουμε χρόνο. Ας πάω πρώτα για μεσημεριανό. Και, για να κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε, θα πάω στο “Adobe”. Και θα παραγγείλω… ΚΡΕΑΣ. Όχι μπριζόλα, κρέας γενικώς. Δε μπορεί, λέω, δίπλα στην Αργεντινή είμαστε, πόσο χειρότερη μπορεί να είναι μια Parilla εδώ? Ε, δε λέω, καλό ήταν το κρέας, αλλά κάποιος έπρεπε να με προειδοποιήσει ότι παράγγειλα πάρα πολύ. Το έκανε δηλαδή ο σερβιτόρος, αλλά όχι αρκετά εμφατικά. Τελικά και πολύ ήταν, και στα επίπεδα των γειτόνων δεν ήταν. Το κρασί όμως…



Ήπια και καφέ, έκανα και μερικές ακόμα βόλτες στην πόλη, σε μέρη που δεν είχα προλάβει να εξερευνήσω, έκανα τα τελευταία ψώνια μου (μα να μη βρω ούτε ένα μπλουζάκι σε XXL σε όλο το San Pedro?) και ήρθε η ώρα της επιστροφής.















Πήγα στο ξενοδοχείο, πήρα το μήνυμα που μου είχε αφήσει η ξενοδόχος με την επιβεβαίωση της κράτησης για το τράνσφερ, και τους περίμενα. Ήρθαν, με πεντάλεπτη καθυστέρηση, και ξεκινήσαμε. Φορτώσαμε κι άλλους επιβάτες, και 16:35 είχαμε βγει στο δρόμο για το αεροδρόμιο….

 

[isabelle]

Τώρα που ολοκλήρωσες την Ατακάμα στην Χιλη , μήπως θα μπορούσες να μας κάνεις εν συντομία μία σύγκριση με το αντίστοιχο Eduardo Avaroa στην Βολιβία; Πού πλεονεκτεί το ένα και πού το άλλο; 'Η μάλλον για να το θέσω καλύτερα (και πιο προσωπικά): Αν κάποιος έχει ήδη επισκεφτεί εκτενώς το βολιβιάνικο αλτιπλάνο, πόσο θα εντυπωσιαστεί και τι διαφορετικό θ' αποκομίσει από την Ατακάμα; (πέρα, εννοείται, από την δεδομενη χαρά να βρεθεί εκεί).

Υ.Γ. Έχω δει κάμποσα πετρογλυφικά στη ζωή μου, αλλά αυτό με το λάμα πολύ μου άρεσε. Συλλεκτικό!

 

[taver]

Τώρα που ολοκλήρωσες την Ατακάμα στην Χιλη , μήπως θα μπορούσες να μας κάνεις εν συντομία μία σύγκριση με το αντίστοιχο Eduardo Avaroa στην Βολιβία; Πού πλεονεκτεί το ένα και πού το άλλο; 'Η μάλλον για να το θέσω καλύτερα (και πιο προσωπικά): Αν κάποιος έχει ήδη επισκεφτεί εκτενώς το βολιβιάνικο αλτιπλάνο, πόσο θα εντυπωσιαστεί και τι διαφορετικό θ' αποκομίσει από την Ατακάμα; (πέρα, εννοείται, από την δεδομενη χαρά να βρεθεί εκεί).

Υ.Γ. Έχω δει κάμποσα πετρογλυφικά στη ζωή μου, αλλά αυτό με το λάμα πολύ μου άρεσε. Συλλεκτικό!

Κατ' αρχήν να δηλώσω ότι σε καμμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι εξάντλησα ούτε το ένα μέρος ούτε το άλλο - επιφανειακά είδα λίγα πράγματα, όπως κάθε επισκέπτης, και άρα η άποψή μου είναι βασισμένη μόνο σ' αυτά που είδα.

Το τοπία στη Βολιβιανή πλευρά είναι πιο "άγρια", πιο "wow", πιο "φωτογραφικά", χωρίς βέβαια και τα Χιλιανά να υστερούν ιδιαίτερα, αλλά μάλλον οι φωτογραφίες τα αδικούν (π.χ. το Tatio). Από αυτή τη σκοπιά είναι μαγικά, αλλά χάνουμε όμως τις υπόλοιπες σκοπιές. Δεν υπάρχει "ανθρώπινο" στοιχείο - η ανθρώπινη δραστηριότητα στα μέρη αυτά είναι πολύ περιορισμένη, πολύ πρόσφατη, και χωρίς ιδιαίτερα πολιτιστικά στοιχεία. Η Χιλιανή πλευρά όμως, έχει τη διαφορά ότι κατοικείται, και κατοικούνταν επί χιλιετίες, με πολιτιστικά στοιχεία (π.χ. atacamenos, colonial πόλεις), αλλά και σημερινές πόλεις. Ο επισκέπτης εκτός από την αισθητική του μέρους, μπορεί να συνδιάσει αστρονομία, μαθήματα γεωλογίας, γευσιγνωσία, αλλά και κλασσικές διακοπές. Είναι οργανωμένα τα πάντα, σε βαθμό Γερμανίας, αλλά ακόμα κι έτσι ο τουρισμός είναι ακόμα σχετικά ήπιος. Όχι και οι τιμές όμως - αυτές είναι σαφώς πιο ακριβές από τη Βολιβία. Είναι τόσο σημαντικά όλα αυτά; Ίσως, εξαρτάται από τον επισκέπτη. Άλλος προτιμά κάτι γενικό, all-around που λέγαμε και στο χωριό μου, που το προσφέρει η Χιλή, άλλος κάτι ειδικό, εστιάζοντας στα σουπερ τοπία που προσφέρει η Βολιβία.

Κατά τη γνώμη μου, πάντως, αξίζει να συνδιάσει κανείς τις δυο περιοχές, αν μπορεί. Πρώτα απ' όλα γιατί είναι ομοειδείς, και οι πληροφορίες που μαζέυει από τη μια πλευρά εφαρμόζουν και στην άλλη (γεωλογία, οικονομία λιθίου, γεωθερμία κλπ), αλλά και γιατί τα δυο σκηνικά αλληλοσυμπληρώνονται. Οι δυο πλευρές των ίδιων βουνών είναι.

Όπως τα σκέφτομαι τώρα, μήνες μετά το ταξίδι, Top 10 για την περιοχή, για μένα:
1. Salar de Uyuni (Βολιβία).
2. El Tatio geysers (Χιλή).
3. Laguna Colorada (Βολιβία)
4. San Pedro de Atacama (το ίδιο το χωριό - Χιλή)
5. Αλατολίμνες με Flamingos (Βολιβία και Χιλή)
6. Οδήγηση στο βρεγμένο Salar (Βολιβία)
7. Πολιτισμός των Atacamenos (Χιλή)
8. Βουτιές στα Salar (Βολιβία και Χιλή)
9. Νεκροταφείο τρένων (Βολιβία)
10. Piedras Rojas (Χιλή).
και βέβαια εκτός σειράς, οι διάφοροι περίεργοι συνταξιδιώτες που γνώρισα.

 

[taver]

Κεφάλαιο 24: Επιστροφή στο Σαντιάγο

Οι ανεμογεννήτριες στην περιοχή του αεροδρομίου (!) καλά κρατούν, και από την ώρα της φωτογραφίας προκύπτει ότι φτάσαμε σε χρόνο ρεκόρ, 17:24.



Είχα ανησυχήσει ότι θα φτάναμε αργά για την πτήση των 19:11, αλλά μόλις κατεβήκαμε και πλήρωσα για τη μεταφορά, πήγα στο check-in και με περίμενε μια έκπληξη. "Μήπως θέλετε να φύγετε νωρίτερα;" με ρώτησε η κοπέλα σε άπταιστα Ισπανικά. Φυσικά εγώ συνέχισα να την κοιτάζω, με ένα βλέμμα αγελάδας: Τόση ώρα που της μιλάω στα Αγγλικά, τι κατάλαβε; Επενέβη για τη μετάφραση η κοπέλα στο διπλανό desk, και φυσικά απάντησα αμέσως με ένα εμφατικό “Si!”. Ωραία, «υπάρχει μια προηγούμενη πτήση που ξεκινά boarding σε 5 λεπτά, θα σας βάλουμε εκεί αλλά να τρέξετε αμέσως να την προλάβετε», μου εξήγησε η κοπέλα στο διπλανό desk. «Τέλεια, γιούπι», εγώ. Το να περιμένεις μια πτήση δεν είναι και η καλύτερη εμπειρία που μπορεί να σου τύχει, πόσο μάλλον σε ένα τέτοιο αεροδρόμιο που δεν έχει και τίποτα το αξιόλογο να κάνεις.

Παρέδωσα βαλίτσα, πήγα στον έλεγχο, πέρασα χωρίς να βγάλω τίποτα από τη χειραποσκευή (ούτε υγρά ούτε ipad ούτε τίποτα), χτύπησε το μηχάνημα, τα έβγαλα, ξαναπέρασα, τα ξαναέβαλα, και πήγα στο gate ακριβώς τη στιγμή που ξεκινούσε η επιβίβαση για τη LA347. Μπήκα, κάθισα στο 2C, πετάξαμε στην ώρα μας τη δίωρη πτήση με το A321 CC-BEC, και φτάσαμε στο Σαντιάγο, όπου παρέλαβα τη βαλίτσα μου, και στις 20:35 ήμουν ήδη στο parking του αεροδρομίου, περιμένοντας τον οδηγό της Uber, που εμφανίστηκε μετά από λίγο και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο μου.

Το Santiago είναι μια μεγαλούπολη των 5 και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων, χτισμένο αρκετά κοντά στις Ανδεις, στην ενδοχώρα της Χιλής. Από ψηλά, τουλάχιστον, φαίνεται να είναι αρκετά κοντά στις Άνδεις, και είναι όντως, με τα ανατολικότερα προάστεια του να σκαρφαλώνουν στους πρόποδες της οροσειράς:



Περίμενα πως στη διαδρομή θα σχημάτιζα μια εντύπωση για το κέντρο της πόλης του Σαντιάγο, αλλά τζίφος. Όλο το κέντρο το περάσαμε υπογείως, από μια στεγασμένη λεωφόρο που το διατρέχει από τη μια άκρη ως την άλλη, με εξόδους κατά διαστήματα. Έτσι, έφτασα στο ξενοδοχείο μου, ibis Santiago Providencia, πήρα το δωμάτιο στο οποίο θα έμενα για τρία βράδια, και άφησα τα πράγματά μου. Κατέβηκα για να κάνω τουλάχιστον μια βόλτα στη γειτονιά, να πω πως κάτι είδα σήμερα Σαββατόβραδο, και ίσως να φάω και κάτι.

Η περιοχή εδώ, είναι μάλλον από τις πολύ καλές γειτονιές της πόλης. Τα κτίσματα είναι αραιά, υπάρχει πολύ πράσινο ανάμεσά τους, δεν είναι πολυώροφα, και ο κόσμος φαίνεται να δίνει προσοχή στο ντύσιμο και την εμφάνισή του. Η λεωφόρος Mott είναι γεμάτη μικρά ή μεγάλα μαγαζιά για φαγητό ή ποτό. Κάποια μαγαζιά ήταν γεμάτα νεαρόκοσμο, κάποια είχαν πιο «κυριλέ» κόσμο, ενώ αρκετά ήταν ακόμα άδεια με την ώρα να είναι 21:30 περίπου.



Την τράβηξα λίγο τη βόλτα, καθώς και ο καιρός ήταν ευχάριστος, και το μέρος θύμιζε περισσότερο το Surry Hills στο Σύδνευ, παρά τις Λατινοαμερικάνικες πόλεις - τουλάχιστον αυτές που έχω επισκεφθεί ως σήμερα. Αγόρασα νερά από ένα σουπερμάρκετ, και γύρισα στο ξενοδοχείο, να τσιμπήσω μια εμπανάδα από το μπαρ και να πάω για ύπνο…

 

[isabelle]

Κατ' αρχήν να δηλώσω ότι σε καμμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι εξάντλησα ούτε το ένα μέρος ούτε το άλλο - επιφανειακά είδα λίγα πράγματα, όπως κάθε επισκέπτης, και άρα η άποψή μου είναι βασισμένη μόνο σ' αυτά που είδα.

Το τοπία στη Βολιβιανή πλευρά είναι πιο "άγρια", πιο "wow", πιο "φωτογραφικά", χωρίς βέβαια και τα Χιλιανά να υστερούν ιδιαίτερα, αλλά μάλλον οι φωτογραφίες τα αδικούν (π.χ. το Tatio). Από αυτή τη σκοπιά είναι μαγικά, αλλά χάνουμε όμως τις υπόλοιπες σκοπιές. Δεν υπάρχει "ανθρώπινο" στοιχείο - η ανθρώπινη δραστηριότητα στα μέρη αυτά είναι πολύ περιορισμένη, πολύ πρόσφατη, και χωρίς ιδιαίτερα πολιτιστικά στοιχεία. Η Χιλιανή πλευρά όμως, έχει τη διαφορά ότι κατοικείται, και κατοικούνταν επί χιλιετίες, με πολιτιστικά στοιχεία (π.χ. atacamenos, colonial πόλεις), αλλά και σημερινές πόλεις. Ο επισκέπτης εκτός από την αισθητική του μέρους, μπορεί να συνδιάσει αστρονομία, μαθήματα γεωλογίας, γευσιγνωσία, αλλά και κλασσικές διακοπές. Είναι οργανωμένα τα πάντα, σε βαθμό Γερμανίας, αλλά ακόμα κι έτσι ο τουρισμός είναι ακόμα σχετικά ήπιος. Όχι και οι τιμές όμως - αυτές είναι σαφώς πιο ακριβές από τη Βολιβία. Είναι τόσο σημαντικά όλα αυτά; Ίσως, εξαρτάται από τον επισκέπτη. Άλλος προτιμά κάτι γενικό, all-around που λέγαμε και στο χωριό μου, που το προσφέρει η Χιλή, άλλος κάτι ειδικό, εστιάζοντας στα σουπερ τοπία που προσφέρει η Βολιβία.

Κατά τη γνώμη μου, πάντως, αξίζει να συνδιάσει κανείς τις δυο περιοχές, αν μπορεί. Πρώτα απ' όλα γιατί είναι ομοειδείς, και οι πληροφορίες που μαζέυει από τη μια πλευρά εφαρμόζουν και στην άλλη (γεωλογία, οικονομία λιθίου, γεωθερμία κλπ), αλλά και γιατί τα δυο σκηνικά αλληλοσυμπληρώνονται. Οι δυο πλευρές των ίδιων βουνών είναι.

Όπως τα σκέφτομαι τώρα, μήνες μετά το ταξίδι, Top 10 για την περιοχή, για μένα:
1. Salar de Uyuni (Βολιβία).
2. El Tatio geysers (Χιλή).
3. Laguna Colorada (Βολιβία)
4. San Pedro de Atacama (το ίδιο το χωριό - Χιλή)
5. Αλατολίμνες με Flamingos (Βολιβία και Χιλή)
6. Οδήγηση στο βρεγμένο Salar (Βολιβία)
7. Πολιτισμός των Atacamenos (Χιλή)
8. Βουτιές στα Salar (Βολιβία και Χιλή)
9. Νεκροταφείο τρένων (Βολιβία)
10. Piedras Rojas (Χιλή).
και βέβαια εκτός σειράς, οι διάφοροι περίεργοι συνταξιδιώτες που γνώρισα.

Σ' ευχαριστώ πολύ για την κατατοπιστική απάντηση. Κι εγώ πιστεύω ότι συνδυασμός και των δύο πλευρών (όπως έκανες εσύ) είναι η βέλτιστη εκδοχή. Αυτή την λύση εξάλλου είχα προκρίνει κι εγώ, πλην όμως, όπως καλά γνωρίζεις, οι θεοί του αλτιπλάνο αποφάσισαν αλλιώς. Ας είναι... Αν μη τι άλλο με παρηγορεί η σκέψη ότι τουλάχιστον χάρηκα το πιο άγριο βολιβιάνικο κομμάτι που, απ' ο,τι φαίνεται, πληροί (συγκριτικά) καλύτερα τις δικές μου προδιαγραφές. Σε ο,τι αφορά το ανθρώπινο στοιχείο, πράγματι λείπει από το βολιβιάνικο τμήμα που επισκέφτηκες. Είναι όμως παρόν σε περιοχές βορειότερα (πολλά παλιά χωριά διασκορπισμένα στη διαδρομή από Σαχάμα μέχρι Ουγιούνι), όσο για πόλεις colonial διαθέτει και η Βολιβία, απλά δεν συνδιάζονται με τα waw τοπία, αλλά θα πρέπει κανείς να τις αναζητήσει ανατολικότερα (Potosi, Sucre).

 

[taver]

Κεφάλαιο 25: Σαντιάγο – πρώτη γνωριμία

Το πρωί της Κυριακής 3/12/2017 ξύπνησα χαλαρά, κατέβηκα για πρωϊνό, ετοιμάστηκα χαλαρά, και είχε πάει 11:00 το πρωί όταν ξεκίνησα για τη βόλτα μου στο Σαντιάγο. Η περιοχή που βρισκόμουν είναι 3-4 στάσεις με το μετρό από το κέντρο της πόλης, ωστόσο αποφάσισα να πάω με τα πόδια προς τα κει. Είναι Κυριακή και στους δρόμους δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση, ωστόσο λεωφορεία κυκλοφορούν τακτικά, οι τύποι που ζητάνε λεφτά στα φανάρια είναι στο πόστο τους, τα βενζινάδικα είναι ανοικτά και πουλάνε βενζίνη ελάχιστα πιο κάτω από 1€/λίτρο. Πήρα λοιπόν τη λεωφόρο Providencia, την οποία ακολουθεί και το μετρό, για να κατέβω στο κέντρο.



Το Σαντιάγο είναι κτισμένο στις όχθες του ποταμού Mapocho, ένα ποτάμι που κατεβαίνει φουριόζικο από τις Άνδεις, ίσως το πιο «γρήγορο» ποτάμι που έχω δει μέσα σε πόλη, αν εξαιρέσεις τον Parana στο Foz do Iguacu, αλλά τα μεγέθη εκεί είναι τελείως διαφορετικά. Το όνομα του ποταμού μάλλον σχετίζεται με τον πρώτο πληθυσμό που κατοίκησε εδώ, τους αυτόχθονες ινδιάνους Mapuche. Μετά ήρθαν και οι Ίνκας, και λίγο αργότερα οι Ισπανοί. Ο Θρύλος λέει ότι την πόλη ως τέτοια την ίδρυσε ο Ισπανός στρατιωτικός Pedro de Valdivia, με πλήρες όνομα Santiago de la Nueva Exrtemadura, το 1541. Μέσα από μια ιστορία πολέμων (με τους αυτόχθονες) και φυσικών καταστροφών (βρισκόμαστε στη γη των ηφαιστείων, άλλωστε), η πόλη εδραιώθηκε και άρχισε σιγά σιγά να μεγαλώνει. Το 1810 κηρύχθηκε εδώ η ανεξαρτησία της Χιλής από την Ισπανία, και από τότε ήταν και παρέμεινε η πρωτεύουσα αυτής της χώρας του νέου κόσμου. Δεν ήταν όμως και η οικονομική πρωτεύουσα – μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα αυτός ο τίτλος ανήκε στο γειτονικό Valparaiso.

Η σχεδόν βίαια αστικοποίηση της χώρας τον 20ο αιώνα έφερε στην πόλη μαζικά κόσμο από τις επαρχίες, και οι εύπορες τάξεις μετακόμισαν στα ανατολικά προάστεια, δηλαδή εδώ που βρισκόμαστε και πέρα. Το τελευταίο μέρος του 20ου αιώνα η πόλη αποτέλεσε το θέρετρο πολιτικών εξελίξεων, μιας στρατιωτικής δικτατορίας από το 1973 ως το 1990, και όταν η δημοκρατία επανάκαμψε άρχισε να γίνεται μια διεθνής κοσμοπολίτικη πόλη. Όπως σε όλη τη Λατινική Αμερική, υπάρχουν μεγάλες ανισότητες στον πληθυσμό, αλλά όχι στα ακραία επίπεδα κάποιων άλλων χωρών. Ακόμα και σήμερα, όμως, είναι μια μικρή Αθήνα, με συχνές διαδηλώσεις, και καμιά μολότοφ να πέφτει που και πού.

Η λεωφόρος συνεχίζει παράλληλα με το ποτάμι, και στο χώρο ανάμεσά τους υπάρχει ένα πάρκο, γεμάτο δέντρα, γκαζόν, παγκάκια, αγάλματα κλπ. Η ηλίθια συνήθεια με τα λουκέτα στις γέφυρες έχει φτάσει κι εδώ.

















Η ελάχιστη κίνηση που βλέπω στο δρόμο δικαιολογήθηκε λίγο πιο κάτω, όταν τη θέση των αυτοκινήτων πήραν οι δρομείς. Στο κομμάτι εκείνο, δεν υπήρχαν πια αυτοκίνητα, και όλοι έτρεχαν. Με τα πόδια, με το ποδήλατο, με το αναπηρικό καροτσάκι, με το πατίνι, με το Segway, με το smartphone δεμένο στο μπράτσο, με το παιδί τους στο πίσω κάθισμα, με το σκυλάκι τους στο backpack, όλοι έτρεχαν, όπως μπορούσε και ήθελε ο καθένας. Κάθε Κυριακή, η λεωφόρος αυτή παραδίδεται στους πεζούς.



















Η κυκλοφοριακή καρδιά της πόλης είναι η πλατεία Baquedano. Εκεί η λεωφόρος Providencia συναντά την ακόμα μεγαλύτερη κεντρική λεωφόρο Alameda (επισήμως O’Higgins), υπάρχει έξοδος του υπόγειου τούνελ, ενώ και το μετρό της πόλης έχει ένα από τους μεγαλύτερους σταθμούς μετεπιβίβασης. Και για τη νεολαία, αυτός είναι ο κοντινότερος σταθμός που οδηγεί στην περιοχή Bellavista, το πρώτο μέρος στο οποίο θα κινηθώ σήμερα.

 

[Yorgos]

Σ' ευχαριστώ πολύ για την κατατοπιστική απάντηση. Κι εγώ πιστεύω ότι συνδυασμός και των δύο πλευρών (όπως έκανες εσύ) είναι η βέλτιστη εκδοχή. Αυτή την λύση εξάλλου είχα προκρίνει κι εγώ, πλην όμως, όπως καλά γνωρίζεις, οι θεοί του αλτιπλάνο αποφάσισαν αλλιώς. Ας είναι... Αν μη τι άλλο με παρηγορεί η σκέψη ότι τουλάχιστον χάρηκα το πιο άγριο βολιβιάνικο κομμάτι που, απ' ο,τι φαίνεται, πληροί (συγκριτικά) καλύτερα τις δικές μου προδιαγραφές. Σε ο,τι αφορά το ανθρώπινο στοιχείο, πράγματι λείπει από το βολιβιάνικο τμήμα που επισκέφτηκες. Είναι όμως παρόν σε περιοχές βορειότερα (πολλά παλιά χωριά διασκορπισμένα στη διαδρομή από Σαχάμα μέχρι Ουγιούνι), όσο για πόλεις colonial διαθέτει και η Βολιβία, απλά δεν συνδιάζονται με τα waw τοπία, αλλά θα πρέπει κανείς να τις αναζητήσει ανατολικότερα (Potosi, Sucre).

Εγώ θα διαφωνήσω με το φίλο @taver και θα πως πως συνολικά το βολιβιανικο κομμάτι μου φάνηκε κλάσεις ανώτερο. Ωραιότερα τοπία, λιγότερος τουρισμός και συνδυάζεται με τη Βολιβί που έχει ομορφότερες πόλεις, τρομερότερη αρχαιολογία, πολύ πιο παραδοσιακό τρόπο ζωής και σαφώς περισσότερη αυθεντικότητα από την πιο παγκοσμιοποιημένη/σύγχρονη Χιλή. Αφού έχεις επισκεφθεί το αλτιπλάνο από την πλευρά της Βολιβίας, για μένα η χιλιάνικη πλευρά περισσεύει. Θα εστίαζα στο Νησί του Πάσχα, που είναι αυτό που κάνει τη Χιλή προορισμό κλάσης. Ο χρόνος που θα περάσει κανείς στο χιλιάνικο αλτιπλάνο είναι χαμένος χρόνος κατά τη γνώμη μου, αν βέβαια έχεις επισκεφθεί το βολιβιανό κομμάτι.

 

[taver]

Εγώ θα διαφωνήσω με το φίλο @taver και θα πως πως συνολικά το βολιβιανικο κομμάτι μου φάνηκε κλάσεις ανώτερο. Ωραιότερα τοπία, λιγότερος τουρισμός και συνδυάζεται με τη Βολιβί που έχει ομορφότερες πόλεις, τρομερότερη αρχαιολογία, πολύ πιο παραδοσιακό τρόπο ζωής και σαφώς περισσότερη αυθεντικότητα από την πιο παγκοσμιοποιημένη/σύγχρονη Χιλή. Αφού έχεις επισκεφθεί το αλτιπλάνο από την πλευρά της Βολιβίας, για μένα η χιλιάνικη πλευρά περισσεύει. Θα εστίαζα στο Νησί του Πάσχα, που είναι αυτό που κάνει τη Χιλή προορισμό κλάσης. Ο χρόνος που θα περάσει κανείς στο χιλιάνικο αλτιπλάνο είναι χαμένος χρόνος κατά τη γνώμη μου, αν βέβαια έχεις επισκεφθεί το βολιβιανό κομμάτι.

Γούστα είναι αυτά κι ο καθένας μπορεί να έχει τα δικά του Εσύ ας πούμε που βλέπεις τηλεσκόπια και τρέχεις να φύγεις, λογικό να μη βρίσκεις ενδιαφέρον σ' ένα αστεροσκοπείο. Για μένα πάλι, η αυθεντικότητα δεν είναι αυτοσκοπός. Καλό είναι να υπάρχει, φυσικά, αλλά δεν είναι από μόνο του επαρκές κριτήριο επιλογής (άσε που σχεδόν ποτέ δε βρίσκεις πια ανθρώπους με 100% αυθεντικό τρόπο ζωής, ακόμα και οι φυλές των καννιβάλων της Παπούα έχουν εκσυγχρονιστεί). Το να υπάρχει ιστορική διαδρομή και εξέλιξη με ενδιαφέρει ας πούμε περισσότερο, όπως και η οικονομική ιστορία ενός τόπου, και η εξέλιξη καθαυτή.

 

[taver]

Κεφάλαιο 26: Bellavista

Η περιοχή Bellavista είναι σήμερα το επίκεντρο της νυκτερινής ζωής στην πόλη, με μπόλικα μπαράκια και εστιατόρια, αλλά και δυο μεγάλα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Η Χιλή έχει επιτρέψει τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, και επιδοτεί τη φοίτηση των φοιτητών με ένα στάνταρντ ποσό στο πανεπιστήμιο που θα επιλέξουν οι ίδιοι (που επιλέγουν να συμπληρώσουν από την τσέπη τους από τίποτα ως μεγάλα ποσά και να πάνε σε ανάλογο πανεπιστήμιο). Αυτό έχει οδηγήσει στην ανάπτυξη πολύ καλών και ακριβών πανεπιστημίων στις «ακριβές» περιοχές της χώρας, αλλά και στην περιορισμένη πρόσβαση των «μυαλών» που δεν έχουν τα κονδύλια στο εκπαιδευτικό σύστημα, και σε εκτεταμένες διαδηλώσεις κατά της (αριστερής) προέδρου Μπλάτσετ που δεν το άλλαξε επαρκώς αυτό κατά τη θητεία της.

Όπου υπάρχουν πανεπιστήμια, υπάρχουν φυσικά και μπαράκια, και ανάμεσά τους βρίσκεται και το Patio Bellavista, ένα μικρό «mall» γεμάτο μικρά και μεγάλα εστιατόρια, μπαρ κλπ.







Αλλά και κάποια μεγάλα μπαρ / υπαίθρια club:









Στις παρυφές της περιοχής, και στη βάση του λόφου San Cristobal, βρίσκεται η La Chascona, το σπίτι του διάσημου Χιλιανού Ποιητή Pablo Neruda στην πόλη, που το έφτιαξε για να μείνει με την τρίτη και τελευταία του σύζυγο Matilde Urrita. Αφού αρνήθηκα τις υπηρεσίες δυο-τριών «ξεναγών» που είχαν στηθεί απ’ έξω και ψάρευαν πελάτες, πέρασα στο εσωτερικό, που έχει συντηρηθεί, αρχικώς ως κατοικία της χήρας του ποιητή, και στη συνέχεια από το ίδρυμα που διαφυλάσσει τη μνήμη του. Το εισιτήριο των 7000 πέσος δεν είναι ευκαταφρόνητο, και το γεγονός ότι η φωτογράφηση των εσωτερικών χώρων δεν επιτρέπεται δεν είναι ευχάριστο, παρ’ όλα αυτά η επίσκεψη αξίζει. Όχι τόσο για τα εκθέματα, όσο γι’ αυτά που μαθαίνεις για το Νερούδα, την πολιτική του δραστηριότητα (ένα θέμα για το οποίο σας προειδοποίησα από τη αρχή ότι δε θα μιλήσω σ’ αυτή την ιστορία), και την εμπλοκή του σπιτιού ως σκηνικό σε πολλά από αυτά.





Ο Pablo Neruda είχε κερδίσει το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1971, ένας από τους δυο Χιλιανούς που το έχουν κερδίσει ποτέ, και ήταν εμβληματική προσωπικότητα της χώρας του, διατελώντας και πρεσβευτής της στο Παρίσι και αλλού. Έζησε από το 1904 ως το 1973 και ήταν δημιουργικότατος. Τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε όλο τον κόσμο. Αλλά ήταν και συλλέκτης από διάφορα μοναδικά αντικείμενα, και είχε στολίσει μοναδικά το σπίτι, στο οποίο άλλωστε λάτρευε να έχει καλεσμένους. Το σπίτι είναι μια σειρά από χώροι γύρω από μια κεντρική αυλή, μέσα από την οποία έτρεχε τότε νερό από το λόφο προς το ποτάμι.







Δυο μεγάλα τετράγωνα πιο πέρα, βρίσκεται η είσοδος για το Parque Metropolitano de Santiago, που περιλαμβάνει ολόκληρο το λόφο San Cristobal, που ξεκινάει από δω. Ο λόφος είναι πάρκο αναψυχής, με διαδρομές περιπάτου, τελεφερίκ, και μπόλικη θέα στην πόλη και στις Άνδεις. Μόνο που είναι σχεδόν κατακόρυφος, και το τελεφερικ που οδηγεί από δω ως την κορυφή ήταν… εκτός λειτουργίας, για συντήρηση. Οπότε περιορίστηκα να ξεκουραστώ σε ένα παγκάκι, πριν ξεκινήσω την επιστροφή προς τη Baquedano κι από κει στο κέντρο της πόλης.

 

[isabelle]

Εγώ θα διαφωνήσω με το φίλο @taver και θα πως πως συνολικά το βολιβιανικο κομμάτι μου φάνηκε κλάσεις ανώτερο. Ωραιότερα τοπία, λιγότερος τουρισμός και συνδυάζεται με τη Βολιβί που έχει ομορφότερες πόλεις, τρομερότερη αρχαιολογία, πολύ πιο παραδοσιακό τρόπο ζωής και σαφώς περισσότερη αυθεντικότητα από την πιο παγκοσμιοποιημένη/σύγχρονη Χιλή. Αφού έχεις επισκεφθεί το αλτιπλάνο από την πλευρά της Βολιβίας, για μένα η χιλιάνικη πλευρά περισσεύει. Θα εστίαζα στο Νησί του Πάσχα, που είναι αυτό που κάνει τη Χιλή προορισμό κλάσης. Ο χρόνος που θα περάσει κανείς στο χιλιάνικο αλτιπλάνο είναι χαμένος χρόνος κατά τη γνώμη μου, αν βέβαια έχεις επισκεφθεί το βολιβιανό κομμάτι.

Δεδομένης της συγγένειας κριτιρίων και ταξιδιωτικών προτιμήσεων, έτσι όπως το λες, πολύ με ανακουφίζει. Όχι ότι θα με είχε χαλάσει να γνωρίσω (και) την Ατακάμα όταν βρέθηκα το 2010 ένα τσιγάρο δρόμο από κει (που λέει ο λόγος). Ο τότε προγραμματισμός εξάλλου αυτό ακριβώς προέβλεπε, ήτοι ένα σύντομο πέρασμα από την Λαγκούνα Βέρντε (Βολιβία) στο Σαν Πιέδρο (Χιλή) για μια γύρα 2-3 ημερών στην Ατακάμα. Διάφορες όμως αναποδιές και καθυστερήσεις (βλάβες στο αυτοκίνητο, 24ώρο ναυάγιο στο Σαλάρ ντε Ουγιούνι, καλό παιδί πλην στόκος οδηγός) μας υποχρέωσαν θέλοντας και μη σε αναθεώρηση των σχεδίων μας. Ένιγουει, αυτό που κρατώ είναι πως δεν υπάρχει λόγος για μένα να προγραμματίσω αυτοτελή επίσκεψη στην Ατακάμα, παρά μόνο αν τύχει να το φέρει ο δρόμος μου.

Όσο για το Νησί του Πάσχα, αυτό κι αν είναι καημός. Γι αυτό και περιμένω με ακόμα πιο έντονο ενδιαφέρον τη συνέχεια της ιστορίας του @taver

 

[taver]

Κεφάλαιο 27: Centro - μέρος 1

Πριν μπω στο κέντρο, συνέχισα λίγο στο πάρκο δίπλα στο ποτάμι, ως το Museo Nacional de Bellas Artes, και μπορεί και να έμπαινα και μέσα αν είχε λιγότερο καλό καιρό ή/και αν είχε λιγότερο κόσμο στους δρόμους. Από την άλλη, με τη λεωφόρο κλειστή, στους μικρούς δρόμους εκεί κοντά είχε δημιουργηθεί ένα μίνι μποτιλιάρισμα. Ευτυχώς που ακόμα και οι στάσεις των λεωφορείων είναι καλά οργανωμένες…























Το κέντρο της πόλης είναι ουσιαστικά ένα μεγάλο τρίγωνο, που ορίζεται από το ποτάμι, τη λεωφόρο Alameda και μια ακόμα λεωφόρο που κλείνει το τρίγωνο στα δυτικά. Σήμερα Κυριακή, τα καταστήματα είναι κλειστά, όπως και οι δημόσιες υπηρεσίες και οι εταιρίες στο κέντρο. Έτσι έχει ελάχιστη κίνηση, και επειδή είναι και μεσημέρι, ακόμα και τα επισκέψιμα ιστορικά κτήρια είναι κλειστά. Όπως κλειστό είναι και το… Ελληνικό γυράδικο που πέτυχα. Αυτό που δεν είναι κλειστό, είναι το Strarbucks σε μια γωνία, που ευτυχώς διαθέτει παγωμένο καφέ… (Ο Φρέντο Καπουτσίνο δεν έχει φτάσει ακόμα εδώ, όμως).





















Ανάμεσα σε ένα συνονθύλευμα μοντέρνων και ιστορικών κτηρίων, κατέληξα στην Plaza de Armas, την κεντρική πλατεία της πόλης. Να που ήταν τελικά όλος ο κόσμος… Η πλατεία είναι μεγάλη, κατάφυτη στο κέντρο, με γωνιές για κάθε γούστο. Αλλού τα πιτσιρίκια παίζουν σε ένα σιντριβάνι, αλλού ο κόσμος κάθεται στα παγκάκια και μελετάει, αλλού παίζουν σκάκι, αλλού καλλιτέχνες έχουν στηθεί για να ζωγραφίσουν το πορτρέτο του κάθε ενδιαφερόμενου, κ.ο.κ. Ο παλμός της πόλης χτυπάει εδώ, και εδώ βρίσκονται και διάφορα ενδιαφέροντα δημόσια κτήρια: Ο Καθεδρικός ναός, το κεντρικό ταχυδρομείο, το Ιστορικό μουσείο κλπ.





















Και για να μην ξεχνάμε ότι έρχεται δεύτερος γύρος εκλογών σε δυο βδομάδες:



Μπήκα λίγο στον καθεδρικό, ο οποίος κτίστηκε ανάμεσα στο 1748 και το 1800 σε νεοκλασικό ρυθμό, ενώ έχει κι ένα παρεκκλήσι, όπου βρήκα ένα γνωστό τύπο να ξεκουράζεται σε ένα στασίδι…























Και συνέχισα, δυο τετράγωνα μακριά από την πλατεία, σε ένα απίστευτο μουσείο. Το Museo Chileno de Arte Precolombino είναι κάτι σαν το Βρετανικό μουσείο της προκολομβιανής Αμερικής. Περιλαμβάνει μοναδικά εκθέματα από όλους τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στην ήπειρο πριν από την εισβολή των Ευρωπαίων. Από το Τέξας και το Μεξικό ως τη γη του Πυρός, εκθέματα παρουσιάζουν όλους τους πολιτισμούς και τις ιδιαιτερότητες τους, άλλοτε θεματικά και άλλοτε ανά πολιτισμό. Μακάρι να είχα πολλές, πολλές ώρες στη διάθεση μου να τα μελετήσω όλα, και να ξεστραβωθώ, αλλά μπόρεσα να μείνω μόνο ένα δίωρο που δεν επαρκεί παρά για τα βασικά.





Εκτός από τη μόνιμη συλλογή, το μουσείο φιλοξενεί και δυο εκθέσεις: Μια ψιλομόνιμη, με τίτλο «η Χιλή πριν τη Χιλή», αρκετά διδακτική, και μια ολιγοήμερη για τον πολιτισμό της Taira, μιας περιοχής στην Atacama λίγο πιο βόρεια από τα μέρη που επισκέφθηκα. Δε θα σας βάλω πάρα πολλές φωτογραφίες (άλλωστε στην Taira δεν επιτρεπόταν), αλλά θα σας παραπέμψω στο πολύ καλό site του Μουσείου για πληροφορίες και λεπτομέρειες.
http://www.precolombino.cl/en/exposiciones/exposicion-permanente-america-precolombina-en-el-arte/
http://www.chileantesdechile.cl/
http://www.precolombino.cl/en/expos...s/taira-el-amanecer-del-arte-en-atacama-2017/





Βγαίνοντας από το μουσείο, πείναγα, δίψαγα και ήθελα και καφέ, οπότε είπα να περάσω από τη Plaza de Armas μπας και βρω τίποτα, αλλά δε βρήκα τίποτα του γούστου μου. Και ακολούθησα λίγο τους πεζόδρομους της πόλης, οι οποίοι είχαν μια μικρή κίνηση, παρά την Κυριακή σήμερα. Τουλάχιστο βρήκα ένα καφέ της προκοπής, στο Café Caribe, μια μικρή τοπική αλυσίδα, όπου ο καφές σερβίρεται σε πάγκο ορθίων, όπως στην Ιταλία. Συνέχισα, πήρα κι ένα εμφιαλωμένο νερό. Για το φαΐ.. ε, κάτι θα βρεθεί.