Κιργιστάν Περιπέτειες στην Κεντρική Ασία (Κιργιστάν)

[fenia42]

Θέλω τη δόση μου! Αμάν.

 

[giannoula]

μια βόλτα με την άμαξα μαζί με το παγωτό με επικάλυψη φιστίκι όλα τα λεφτά!! Αλήθεια η αμαξάδα πόσο πήγαινε;;;

 

[underwater]

Θέλω τη δόση μου! Αμάν.

Υπομονή μερικές μέρες και θα αποζημιώσω με special κεφάλαιο!

μια βόλτα με την άμαξα μαζί με το παγωτό με επικάλυψη φιστίκι όλα τα λεφτά!! Αλήθεια η αμαξάδα πόσο πήγαινε;;;

Δεν ξέρω, δεν ρωτησαμε! Αλλα γενικώς όλα φτηνά ήταν.

 

[fenia42]

Τι;; Δε κάνατε βόλτα με την άμαξα; Πώς σας διέφυγε μια τόσο ρομαντική εμπειρία στο διανθισμένο αυτό με ρομαντικές στιγμές ταξίδι;

 

[underwater]

Τι;; Δε κάνατε βόλτα με την άμαξα; Πώς σας διέφυγε μια τόσο ρομαντική εμπειρία στο διανθισμένο αυτό με ρομαντικές στιγμές ταξίδι;

Έχεις κι εσύ τα δίκια σου! Κάπου μεταξύ μαρσρουτκών, οθωμανικών τουαλετών και γιουρτο-απλυσιάς έπρεπε να μπει και μία βόλτα με την άμαξα-υπερπαραγωγή για να ολοκληρωθεί η ρομαντική ατμόσφαιρα!

 

[underwater]

Μπισκέκ μέρος 'β: sightseeing στην πρωτεύουσα

Τι να δει λοιπόν κανείς στο Μπισκέκ; Τι ενδιαφέρον έχει; Ομολογώ ότι αυτή είναι μια ερώτηση στην οποία δεν μπορώ να απαντήσω με ακρίβεια. Το Μπισκέκ δεν είναι η πόλη με την πληθώρα των μουσείων και των κλασσικών αξιοθέατων. Τα σημεία ενδιαφέροντος είναι διασκορπισμένα σε πολλές διαφορετικές περιοχές και χρειάζεται να ρίξει κανείς αρκετό περπάτημα. Αυτό ήταν πολύ ευχάριστο μες στο καλοκαίρι με τους χαλαρούς ρυθμούς και τις στάσεις στα ατελείωτα δροσερά πάρκα. Εντάξει, τα πεζοδρόμια δεν ήταν παντού ιδανικά (ας μην ξεχνάμε τις λακκούβες ), αλλά ουσιαστικό πρόβλημα δεν αντιμετωπίσαμε!

Το βασικό χαρακτηριστικό του Μπισκέκ είναι ότι πρόκειται για μία πόλη με ξεκάθαρα σοβιετικό χαρακτήρα, στον οποίο προσπαθεί να ενσωματώσει τη νέα της ταυτότητα ως ανεξάρτητο κράτος. Ενδεικτικό ως προς αυτό είναι το αντίστοιχο «Σύνταγμά» τους, η πλατεία Ala-Too στην Chui Prospect. Κατά την περίοδο του καθεστώτος ονομαζόταν πλατεία Λένιν και φιλοξενούσε ένα τεράστιο άγαλμα του σοβιετικού ηγέτη. Το 1991 όλα άλλαξαν (όνομα και άγαλμα), ενώ εκεί τοποθετήθηκε το Μνημείο της Ελευθερίας, το οποίο παρέμεινε μέχρι και το 2011, οπότε και εορτάστηκαν τα 20 χρόνια εθνικής ανεξαρτησίας. Την θέση του τότε πήρε το άγαλμα του Μανάς, του εθνικού ήρωα της χώρας. Σύμφωνα με ένα παλιό έπος του οποίου είναι η κεντρική φιγούρα, ο Μανάς θεωρείται ότι υπήρξε ο ηγέτης που συνένωσε όλες τις Κιργίσιες φυλές και ουσιαστικά δημιούργησε την συγκεκριμένη εθνότητα. Ο Μανάς είναι το σύμβολο της εθνικής συνείδησης του Κιργίσιου λαού, την οποία προσπαθούν να ενισχύσουν, καθώς οι μνήμες του σοβιετικού καθεστώτος είναι ακόμα νωπές.



Στην πλατεία Ala-Too λοιπόν μπορεί κανείς να δει ένα συνδυασμό ανεξάρτητου και σοβιετικού Κιργιστάν. Από τη μία το άγαλμα, από την άλλη σοβιετική αρχιτεκτονική, το Ιστορικό Μουσείο στο βάθος και σε πρώτο πλάνο οι φρουροί με τα τεράστια καπέλα τους που παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Η αλλαγή της φρουράς είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία!






Αργά το απόγευμα γίνεται χαμός από κόσμο, τόσο τουρίστες όσο και ντόπιους, ενώ μέρος της λεωφόρου πεζοδρομείται, ούτως ώστε να βολτάρει χαλαρά όποιος θέλει, αλλά και να οδηγούν οι μπόμπιρες τα τηλεκατευθυνόμενα αυτοκινητάκια! Εκεί είναι που παρκάρει και η άμαξα-υπερπαραγωγή που σας έδειξα στο προηγούμενο post!

Σε κάποια φάση μας προσέγγισε μια κοπελίτσα γύρω στα 18-19, πολύ καλοντυμένη και περιποιημένη, φοιτήτρια από την επαρχία. Ζήτησε να μάθει την καταγωγή μας και με ρώτησε αν θα θέλαμε να μας κάνει λίγο παρέα! Στην αρχή μου φάνηκε αρκετά κουλό, ειδικά όταν μου είπε ότι είχε συνήθειο να βρίσκει τουρίστες, να βγαίνει μαζί τους και να εξασκεί τα αγγλικά της! Όπως και να ‘χει κάναμε μια βόλτα μαζί της και μας είπε για τον τόπο της, ενώ μετά από κάποιο διάστημα κάπου διάβασα ότι αυτή η συνήθεια είναι πολύ κοινή για τους Κιργίσιους φοιτητές!

Πολύ κοντά στην πλατεία Ala-Too βρίσκεται ο περίφημος «Λευκός Οίκος», το προεδρικό μέγαρο, το οποίο προσωπικά δεν μου έκανε καμία αίσθηση.



Γενικώς η πόλη βρίθει επιβλητικών κτιρίων με τεράστιες διαστάσεις και λιτές, καθαρές γραμμές. Βασικά περισσότερη εντύπωση δεν μου έκαναν τα κτίρια καθαυτά, αλλά τα μεγέθη. Θυμήθηκα την πρώτη φορά που πήγα στις ΗΠΑ και όλα μου φαίνονταν τεράστια (δρόμοι, οικοδομήματα, μεγέθη μερίδων, άνθρωποι). Κάτι τέτοιο μου συνέβη και στο Κιργιστάν! Εντάξει, οι άνθρωποι και οι μερίδες ήταν νορμάλ, αλλά όλα τα άλλα διέφεραν πολύ από τα ευρωπαϊκά στάνταρ! Παντού απέραντες πλατείες, υπερμεγέθη μνημεία και πολλά αγάλματα! Από ένα σημείο και μετά έχασα το μπούσουλα στο τι συμβόλιζε το καθετί!








Ένα διαφορετικό και ξεχωριστό αξιοθέατο είναι σίγουρα η Ρωσική Εκκλησία, η οποία είναι κάπως απομακρυσμένη σε σχέση με τα υπόλοιπα σημεία ενδιαφέροντος. Αρκετά εντυπωσιακή απέξω, με έντονα χρώματα, αλλά πολύ απλή μέσα. Είναι σχετικά καινούρια (το χτίσιμό της ξεκίνησε τη δεκαετία του 1940), αλλά φυσικά έχουν γίνει πολλές προσθήκες, οι οποίες και συνεχίζονται. Η επίσκεψή μου στη συγκεκριμένη εκκλησία με εισήγαγε σε μια βασική διαφορά των Ρώσων σε σχέση με τους Έλληνες Ορθόδοξους. Κατά την είσοδό τους στο ναό οι γυναίκες έχουν καλυμμένο το κεφάλι τους με μαντήλι, το οποίο διατηρούν καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής τους. Θα το διαπίστωνα πιο έντονα στο Καρακόλ.



Πολύ δημοφιλή αξιοθέατα είναι και τα σοβιετικά αγάλματα που έχουν απομακρυνθεί από τα κεντρικά σημεία στα οποία είχαν τοποθετηθεί αρχικά. Προσπάθεια αποτίναξης του σοβιετικού παρελθόντος και ενίσχυσης της εθνικής συνείδησης. Το παραπάνω είναι βέβαια αρκετά οξύμωρο όταν η ίδια η πόλη μοιάζει με σκηνικό ταινίας ψυχροπολεμικής θεματολογίας.



Δύο από τα βασικότερα σοβιετικά αγάλματα είναι αυτό του Λένιν, το οποίο βρίσκεται σε μια μικρή πλατεία βορείως του Μουσείου Ιστορίας και αυτό που απεικονίζει τον Μαρξ με τον Ένγκελς να συνομιλούν καθισμένοι σε ένα παγκάκι, όπου είναι τοποθετημένο στο πάρκο Oak. Το δεύτερο ομολογώ ότι μου άρεσε πολύ!




Στο πάρκο Oak μπορεί κανείς να δει και άλλα μνημεία που αναφέρονται είτε στη σοβιετική περίοδο (όπως εκείνο της Κόκκινης Φρουράς), είτε στην κιργισιανή παράδοση. Χαρακτηριστικό είναι το άγαλμα της Kurmanjan Datka, γυναίκας-συμβόλου για τους Κιργίσιους, η οποία έδρασε τον 19ο αιώνα και εναντιώθηκε στους Ρώσους κατακτητές.



Η ιστορία της μάλιστα μεταφέρεται φέτος στον κινηματογράφο! Κάποιοι μιλούν για το πρώτο κιργισιανό blockbuster!

Ως αξιοθέατα μπορούν να ειδωθούν και κάποια "καθημερινά" κτίρια, τα οποία διαφέρουν όμως από τα δικά μας δεδομένα. Παράδειγμα αυτός ο κινηματογράφος!



Αξιοθέατο και το MIG που έχει τοποθετηθεί κοντά στα κεντρικά της Εθνικής Φρουράς.



Το Μπισκέκ έχει επίσης αρκετά παζάρια, όμως ομολογώ ότι δεν τους δώσαμε την πρέπουσα σημασία. Στο τέλος του ταξιδιού επισκεφτήκαμε το Osh Bazaar, το οποίο βρήκα τελείως ουδέτερο και αδιάφορο. Βέβαια μάλλον φταίει ότι λίγες μέρες πριν είχαμε πάει στο «αυθεντικό» Osh Bazaar στην ομώνυμη πόλη, το οποίο ήταν υπερπαραγωγή.





Για χάζι μπορείτε να κάνετε μια βόλτα και προς το TsUM, το «mall» τους. Πλάκα έχει, άλλο στυλ από τα δικά μας εμπορικά, ενώ στον τελευταίο όροφο μπορεί κανείς να αγοράσει σουβενίρ (πέφτει τρελό παζάρεμα) και καρτ-ποστάλ!

Η πόλη έχει, πέρα από το Ιστορικό, και μερικά ακόμα μουσεία, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε το κατάλληλο mood. Μας ενδιέφερε περισσότερο να την περπατήσουμε και να βιώσουμε την ατμόσφαιρά της. Άλλωστε είχαμε σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο θα υπήρχαν οι κατάλληλες υποδομές (ικανοποιητική χρήση αγγλικών και λοιπά), ούτως ώστε να έχει νόημα η όποια επίσκεψη. Επιπλέον το Μπισκέκ είναι ένα μάθημα ιστορίας από μόνο του και περπατώντας το κάνεις ένα ταξίδι στο χρόνο και στην κουλτούρα αυτού του λαού, όπου ζυμώθηκε σε ποικίλες, διαφορετικές μεταξύ τους, συνθήκες. Οι τεράστιοι δρόμοι και τα ατελείωτα πάρκα κάνουν αυτή την περιήγηση ακόμα πιο απολαυστική!

 

[pigi_dikaiou]

Περιεκτικη ,ουσιαστικη ,κριτικη ματια και ενδελεχως αναλυτικη.Μας αποκαλυπτεις το Κιργισταν..μπραβο σου!

 

[underwater]

Περιεκτικη ,ουσιαστικη ,κριτικη ματια και ενδελεχως αναλυτικη.Μας αποκαλυπτεις το Κιργισταν..μπραβο σου!

Σε ευχαριστώ πολύ!

 

[underwater]

Εθνικό πάρκο Ala-Archa

Το εθνικό πάρκο Ala-Archa αποτέλεσε την πρώτη μας φυσιολατρική εξόρμηση στο Κιργιστάν, καθώς βρίσκεται πολύ κοντά στο Μπισκέκ (η απόσταση δεν ξεπερνά τα 40 χλμ). Φυσικά στα πλαίσια μιας ημερήσιας εκδρομής δεν μπορέσαμε να δούμε πολλά από αυτά που προσφέρει (μιλάμε για μια περιοχή με ένα εντυπωσιακό φαράγγι, ποταμάκια, πάνω από 50 βουνοκορφές, καταρράκτη, παγετώνες, πλούσια χλωρίδα και πανίδα). Αρκετοί δεινοί πεζοπόροι και ορειβάτες περνούν μέρες εκεί με σοβαρό εξοπλισμό, ο περισσότερος όμως κόσμος απλά κάνει χαλαρές εκδρομούλες για να χαρεί τη φύση. Έτσι κι εμείς! Μαζί μας ήταν μια ντόπια κοπέλα, η οποία μας βοήθησε πολύ καθώς είχε γνώση της γλώσσας, των συγκοινωνιών και όλων των σχετικών!

Αν κάποιος δεν έχει μεταφορικό ή δεν κλείσει με κάποιο πρακτορείο ή ταξί (όπου δε νομίζω ότι έχει νόημα να κλείσει για μια ημερήσια), μπορεί απλά να πάρει μαρσρούτκα, η οποία τον μεταφέρει είτε κοντά στο εθνικό πάρκο είτε στην είσοδό του (σε συγκεκριμένες ώρες). Γενικώς η εμπειρία για εμάς ήταν πολύ ευχάριστη, καθώς είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε τις πρώτες εικόνες της κιργισιανής επαρχίας. Τα χωριουδάκια ψιλομίζερα και πολύ πρόχειρα χτισμένα! Θυμήθηκα λίγο Κένυα!



Είδαμε και τα πρώτα μας τζαμιά! Γενικώς στο Κιργιστάν τα τζαμιά είναι μικρά, λιτά, με χαμηλούς μιναρέδες. Εξαίρεση κάποια στο Νότο, όπου οι άνθρωποι, κατά βάση ουζμπέκικης καταγωγής, είναι πολύ πιο θρησκευόμενοι.



Η μαρσρούτκα (στην οποία πληρώνει κανείς ένα πολύ ευτελές ποσό) αρχικά μας μετέφερε μέχρι ένα χωριουδάκι, μερικά χιλιόμετρα μακριά από το Ala-Archa. Εμείς δώσαμε στον οδηγό λίγα επιπλέον χρήματα και μας πήγε μέχρι την είσοδο του εθνικού πάρκου. Γενικώς το να σου κάνει ο οδηγός της μαρσρούτκας (ενός ΜΜΜ δηλ.) τον ταξιτζή είναι σύνηθες στο Κιργιστάν και το εκμεταλλευτήκαμε και άλλες φορές!



Στην είσοδο του πάρκου πληρώνεις ένα πολύ χαμηλό αντίτιμο εισόδου και ξεκινάς το περπάτημα των 12 χλμ προς το σημείο που ξεκινούν τα πεζοπορικά μονοπάτια. Ο δρόμος, μονολότι ελαφρά ανηφορικός, είναι κανονική άσφαλτος. Όσο προχωρά κανείς προς τα πάνω, η φύση γίνεται πιο πλούσια και η θερμοκρασία πέφτει. Σε διάφορα σημεία μπορείς να βγεις από το δρόμο και να περπατήσεις ή να χαλαρώσεις δίπλα στο ποτάμι.







Μετά από 5-6 χλμ περπάτημα αποφασίσαμε να κάνουμε ωτοστόπ για να προχωρήσουμε συντομότερα προς τα ενδότερα. Γενικώς, όπως διαπιστώσαμε κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στη χώρα, το ωτοστόπ παίζει ιδιαιτέρως στο Κιργιστάν! Από ένα σημείο και μετά το δουλεύαμε κι εμείς πολύ, ενώ όταν για κάποιες μέρες στη συνέχεια του ταξιδιού είχαμε δικό μας οδηγό, δεν παραβλέψαμε να εξυπηρετήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας όποτε χρειάστηκε. Το όχημα που μας πήρε ήταν ένα μίνι βαν που είχε νοικιάσει μια ομάδα Βρετανών πεζοπόρων, ευγενέστατοι άνθρωποι όλων των ηλικιών. Ένας σχετικά ηλικιωμένος κύριος μας ρώτησε την καταγωγή μας και όταν του είπαμε έμεινε να μας κοιτάει μερικά δευτερόλεπτα και μετά είπε σχεδόν συγκινημένος «Ελλάδα; Προέρχεστε από μια ΥΠΕΡΟΧΗ χώρα». Πού να ‘ξερε ο καημένος τι τραβάμε!

Φτάνοντας στο Alplager η θερμοκρασία είχε πέσει αισθητά. Οι βουνοκορφές τριγύρω ήταν χιονισμένες κι ας βρισκόμασταν στα μέσα του Ιουλίου.



Εκεί ήταν που είδαμε και τις πρώτες μας γιούρτες- «Ναι, λοιπόν, είμαστε όντως στην Κεντρική Ασία»! Γενικώς ο κόσμος δεν ήταν πολύς και όσο απομακρυνόμασταν οι συναντήσεις μας περιορίζονταν.




Ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε ένα μονοπάτι το οποίο οδηγεί σε έναν καταρράκτη. Για να είμαι ειλικρινής δεν ολοκληρώσαμε τη συγκεκριμένη διαδρομή, καθώς άρχισε να βρέχει, η ώρα είχε περάσει, το μονοπάτι είχε ψιλοκαταστραφεί (από ένα σημείο και μετά ουσιαστικά δεν υπήρχε μονοπάτι) και σε κάποια φάση εγώ χάλασα την παρέα καθώς γλίστρησα σε κάτι γκρεμνά και από εκεί και πέρα αρνούμουν να συνεχίσω μονολογώντας «αντίο κόσμε» κοιτώντας την άβυσσο που απλωνόταν κάτω μου. Παρ’ όλα αυτά ευχαριστηθήκαμε την όμορφη θέα! Η αλήθεια είναι ότι όλοι όσοι συναντήσαμε στα μονοπάτια είχαν αρκετό εξοπλισμό, όχι σαν εμάς που είχαμε σκάσει μύτη αρκετά χύμα για την ημερήσια μας.



Επομένως κατηφορίσαμε προς την αφετηρία και εν συνέχεια περπατήσαμε χαλαρά σε ένα άλλο μονοπατάκι που κατέληγε σε ένα παραποτάμιο δρομάκι. Η βροχή βροχή βέβαια κι εγώ έφαγα 2-3 γλίστρες ακόμα (αλλά ευτυχώς δεν είχε γκρεμούς και δεν φοβήθηκα). Στο τέλος εννοείται έβγαλα θριαμβευτικές φωτός με το μάχιμο πενταβρώμικο παντελόνι μου! Η φάση δίπλα στο ποτάμι ήταν πολύ ευχάριστη και χαλαρωτική. Το νερό μπούζι φυσικά, αλλά παράλληλα το καλύτερο φάρμακο για να ξεκουράσω τα ποδάρια μου!



Καλοσυντηρημένο γεφυράκι

Κι άλλη γιούρτα!



Η επιστροφή στο Μπισκέκ συνδύασε περπάτημα και δύο διαφορετικά ωτοστόπ με αμάξια ντόπιων (αφού πριν κάποιοι τύποι «προσφέρθηκαν» να μας εξυπηρετήσουν έναντι αδράς αμοιβής). Γενικώς πάντως η πλειοψηφία των Κιργίσιων μας σκλάβωσε με την ευγένεια και την εξυπηρετικότητά τους!

Μπορώ να πω ότι το Ala-Archa αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη εμπειρία και μια καλή εισαγωγή στα βουνά του Κιργιστάν! Εμείς όμως αδημονούσαμε για λίμνες, σοβιετικές παραλίες, τζαμιά-παγόδες και animal bazaars! Εμπειρίες που θα μας προσέφερε το Καρακόλ, για το οποίο θα αναχωρούσαμε την επομένη της συγκεκριμένης εκδρομής (με μαρσρούτκα φυσικά!).

 

[underwater]

Καρακόλ: αυθεντικό Κιργιστάν!

Το Καρακόλ ήταν πιθανότατα η πόλη όπου πέρασα καλύτερα σε όλο το ταξίδι, αλλά και ένα από τα αυθεντικότερα σημεία που επισκεφτήκαμε. Ήταν ακριβώς αυτό που έχει κάποιος στο μυαλό του όταν ακούει «Κεντρική Ασία» και «Κιργιστάν» (έξω οι γιούρτες). Ένα μέρος με πολλά διαφορετικά στοιχεία και επιρροές, έντονο φολκλόρ, θετική ενέργεια, αλλά και γενναίες δόσεις cult! Δεδομένου ότι υπάρχουν αρκετά να δει και να κάνει κανείς, τόσο εντός της πόλης όσο και στα πέριξ, δεν είναι δύσκολο να περάσει 4-5 γεμάτες μέρες χωρίς να πλήξει. Εμείς αρχικά είχαμε κλείσει 3 διανυκτερεύσεις, τις οποίες σύντομα αποφασίσαμε να αυξήσουμε στις 4.

Καρακόλ λοιπόν! Χτισμένο στα 1770 μέτρα, περιτριγυρισμένο από ψηλά βουνά και την τεραστίων διαστάσεων αλπική λίμνη Issyk-Kul σε πολύ κοντινή απόσταση (η πόλη βρίσκεται στην βορειοανατολική πλευρά της). Πρόκειται για αστικό κέντρο μεν (και από τα σημαντικότερα της χώρας), μοιάζει όμως με χωριό. Τα κτίρια, οι δρόμοι, οι ρυθμοί, ο τρόπος ζωής, όλα συνηγορούν ως προς αυτό.

Η πόλη είναι φλατ, κάτι που την κάνει ιδανική για περπάτημα. Αυτό βέβαια ισχύει την ημέρα. Το βράδυ είναι αλλού παπά ευαγγέλιο! Γενικώς δεν το έχουν με τον φωτισμό στο Κιργιστάν, αλλά το Καρακόλ είναι ακόμα πιο ιδιάζουσα περίπτωση! Αφού πέσει το σκοτάδι χρειάζεται να επιστρατεύσεις όλα σου τα αντανακλαστικά για να μπορέσεις να προχωρήσεις. Υπάρχει ένας βασικότατος, αμυδρός φωτισμός στους πολύ κεντρικούς δρόμους, αλλά ως εκεί. Στα στενά επικρατεί μαύρο σκοτάδι, δεν βλέπεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι, ενώ οι απίστευτοι (και πανομοιότυποι) χωματόδρομοι με τις λακκούβες και τις κοπριές δεν βοηθούν ιδιαίτερα την κατάσταση. Μιλάμε για την απόλυτη σκοτεινιά. Αναρωτιέμαι πώς θα είναι εκεί το χειμώνα. Το πρώτο βράδυ γυρίσαμε με ταξί, ενώ από εκεί και πέρα φροντίζαμε να κουβαλάμε καθημερινά φακό, ο οποίος διευκόλυνε κατά πολύ. Φόβο και ανασφάλεια δεν μπορώ να πω ότι αισθανθήκαμε, γενικώς το Κιργιστάν από πλευράς κοινής εγκληματικότητας μου έδωσε (με ελάχιστες εξαιρέσεις) την αίσθηση πολύ πιο ασφαλούς χώρας από την Ελλάδα. Αλλά όσο να ’ναι όταν δεν βλέπεις μπροστά σου αγριεύεσαι.

Περπατώντας στους δρόμους μπορείς να χαλαρώσεις χαζεύοντας. Υπάρχουν αρκετά πάρκα και γωνιές πρασίνου που δημιουργούν μια αγχολυτική ατμόσφαιρα. Επιπλέον, μπορεί κανείς να θαυμάσει αρκετά όμορφα σπιτάκια και κτίρια, νοερή μεταφορά σε άλλες εποχές.







Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι λείπουν οι σοβιετικού τύπου πολυκατοικίες και άλλα πιο μονότονα και ενίοτε μίζερα κτίσματα.




Ιδιαίτερα χαρακτηριστικό αξιοθέατο είναι το άγαλμα του Λένιν, το οποίο σε αντίθεση με εκείνα στο Μπισκέκ και τις υπόλοιπες πόλεις που επισκεφτήκαμε, βρίσκεται τοποθετημένο σε περίοπτη θέση πολύ κοντά στην κεντρική πλατεία.



Φυσικά δεν είναι το μοναδικό άγαλμα σοβιετικής αισθητικής που μπορεί κανείς να απολαύσει στο Καρακόλ!



Περπατώντας στην χαριτωμένη αυτή πόλη μπορείς να παρακολουθήσεις πολλές τοπικές σκηνές. Οι γάμοι είναι μία από αυτές. Όπως προανέφερα, στο Κιργιστάν τα γαμήλια γλέντια (ή έστω μεγάλο μέρος τους) λαμβάνουν χώρα σε κεντρικότατα σημεία όπου νεόνυμφοι και οικείοι μαζεύονται, βγάζουν φωτός, χορεύουν, γλεντάνε και γενικώς καλοπερνάνε! Την πρώτη φορά που είδαμε ένα τέτοιο γλέντι ομολογουμένως εντυπωσιαστήκαμε, στην πορεία συνηθίσαμε.



Δεν κατάφερα μέχρι να φύγω όμως να συνηθίσω τα οχήματα-υπερπαραγωγές που μετέφεραν τα ζευγάρια, τους συγγενείς και τους φίλους!



Στο Καρακόλ το κινέζικο στοιχείο είναι εμφανές σε αρκετά σημεία. Βλέπετε, την περίοδο γύρω στο 1880 μια κινέζικη μουσουλμανική ομάδα, οι Dungan, κατέφτασε στην περιοχή και μαζί της μετέφερε τα ήθη και τα έθιμά της, τις επιρροές της, την αρχιτεκτονική της, τις γεύσεις της (οι οποίες είναι και από τις λίγες αξιοπρεπείς που μπορεί να δοκιμάσει κανείς στο Κιργιστάν).



Το πιο αξιοσημείωτο βέβαια Dungan μνημείο δεν είναι άλλο από το ξύλινο τζαμί τους, το περιβόητο «τζαμί-παγόδα». Χτίστηκε την περίοδο 1907-10 από Κινέζο αρχιτέκτονα και ομάδα 20 τεχνιτών. Καθώς οι Dungan ήταν βουδιστές πριν εξισλαμιστούν, οι (πιθανότατα ασυνείδητες) βουδιστικές επιρροές είναι εμφανείς. Προσωπικά δεν είχα ξαναδεί παγόδα (πρώτη εξόρμηση στην Ασία γαρ) και το περίμενα πώς και πώς, η αλήθεια όμως είναι ότι το βρήκα κάπως κατώτερο των προσδοκιών μου. Νομίζω δεν βοηθά και το location. Ο εξωτερικός χώρος του τζαμιού είναι επισκέψιμος (βέβαια εμένα ως γυναίκα με έβαλαν να καλυφθώ), ενώ τον εσωτερικό μπορεί να τον δει και να τον φωτογραφίσει κάποιος μη-μουσουλμάνος μόνο από έξω. Εμείς βρεθήκαμε εκεί λίγο πριν την έναρξη της απογευματινής προσευχής, έτσι απολαύσαμε όλη την διαδικασία: τους πιστούς που σιγά-σιγά άρχισαν να μαζεύονται, το κάλεσμα για προσευχή από τον μικρό μιναρέ, την θρησκευτική ατμόσφαιρα (καθώς πέσαμε και πάνω στην περίοδο του Ραμαζανίου). Πλέον ο συγκεκριμένος λατρευτικός χώρος δεν χρησιμοποιείται μόνο από την κοινότητα των Dungan, αλλά από τους μουσουλμάνους της περιοχής εν γένει.









Βγαίνοντας από το τζαμί και καθώς αρχίσαμε να περπατάμε, ένας νεαρός μουσουλμάνος σταμάτησε τον συνταξιδιώτη μου, του είπε κάτι ακαταλαβίστικο, και του το έσφιξε το χέρι σε μια γερή χειραψία. Γενικώς οι άντρες το έχουν πολύ με τις χειραψίες στο Κιργιστάν. Το είχα ακούσει/διαβάσει (από dim kyr και γενικότερα) και το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι! Είχαν την πλάκα τους!

Ο κύριος στα δεξιά φοράει το καλπάκ, το παραδοσιακό καπέλο των Κιργίσιων


Σε γενικές γραμμές οι άνθρωποι στην επαρχία ήταν πολύ φιλικοί και μας σταματούσαν συχνά για μπλα-μπλα, ακόμα και όταν εκείνοι δεν μιλούσαν γρι αγγλικά κι εμείς γρι κιργισιανά. Ευτυχώς ο συνταξιδιώτης μου έχει κάτι αμυδρές γνώσεις ρωσικών φράσεων, οι οποίες αποδείχτηκαν πολύ βοηθητικές. Καθώς το Καρακόλ ήταν η πρώτη πόλη που επισκεφτήκαμε μετά την πρωτεύουσα, ήταν και εκείνη που αισθανθήκαμε πρώτα αυτό το ζεστό και φιλικό κλίμα. Η μεγαλύτερη αποκάλυψη ήταν βέβαια τα παιδάκια και οι έφηβοι! «Hallo!»μας φώναζαν συνέχεια! «Photο»? Βγάλαμε ΠΟΛΛΕΣ φωτός με παιδάκια, ενώ όταν τα αγγλικά τους ήταν πιο advanced από τα hallo και τα photo πιάναμε και αρκετά μακροσκελείς συζητήσεις μαζί τους. Εντύπωση μας έκανε ότι οι δικοί τους τα άφηναν να παίζουν ως αρκετά αργά στους δρόμους χωρίς επιτήρηση, κάτι που φέρνει στο μυαλό Ελλάδα άλλων δεκαετιών.




Ένα ακόμα σημαντικό αξιοθέατο του Καρακόλ είναι και η ρώσικη εκκλησία της Αγίας Τριάδας. Φτιαγμένη εξ’ ολοκλήρου από ξύλο, ξεκίνησε να χτίζεται το 1895, πάνω στα ερείπια ενός άλλου οικοδομήματος που καταστράφηκε σε έναν σεισμό. Εκείνο με τη σειρά του είχε πάρει τη θέση μιας γιούρτας, η οποία υπήρξε ο πρώτος τόπος λατρείας για τους ορθόδοξους της περιοχής (λειτουργία σε γιούρτα; Γουστάρω! ). Η εκκλησία αυτή είναι πολύ όμορφη και ο περιβάλλων χώρος ήρεμος και γαλήνιος. Την πρώτη φορά που την επισκεφτήκαμε ήταν αργά το απόγευμα και η ατμόσφαιρα μου φάνηκε σχεδόν μαγευτική.



Η επόμενη επίσκεψη έγινε για την παρακολούθηση της κυριακάτικης λειτουργίας (αμέσως μετά το animal market!), η οποία μπορώ να πω ότι είχε πολύ ενδιαφέρον λόγω των διαφορών που εντοπίσαμε στο ρωσικό σε σχέση με το ελληνορθόδοξο λειτουργικό. Γενικώς υπήρχε περισσότερη κατάνυξη, οι γυναίκες φορούσαν μαντίλια στα κεφάλια τους, ο ιερέας είχε ορισμένες διαφοροποιήσεις στο παρουσιαστικό του, ενώ και το «πρωτόκολλο» της λειτουργίας μου φάνηκε αυστηρότερο και πιο δομημένο. Την βρήκα αρκετά καλή εμπειρία, αν και ομολογώ ότι δεν παρέμεινα ως το τέλος.

Καθότι κάναμε αρκετές εκδρομούλες έξω από την πόλη, μας άρεσε όταν γυρνούσαμε το απόγευμα να την περπατάμε και να χαλαρώνουμε, ενώ σιγά-σιγά έπεφτε το σκοτάδι. Άλλωστε τι πιο ενδιαφέρον από τις τυχαίες σκηνές της καθημερινής ζωής των ανθρώπων;



Πρακτική σκέψη: για ποιό λόγο να βοσκήσουν τα ζωντανά στην εξοχή όταν μπορούν να το κάνουν στην πόλη;



Σοβιετικά οχήματα



Beware!


Τα βράδια προσπαθούσαμε να επιστρέφουμε πριν πέσει το σκοτάδι, άλλωστε όλα έκλειναν πολύ νωρίς και μετά τις 9-9μιση το Καρακόλ μεταμορφωνόταν σε πόλη-φάντασμα. Στο απόλυτο νομίζω το καταφέραμε όλη κι όλη μία φορά, τις υπόλοιπες καταλήγαμε να σκοτεινιάζει ενώ περπατούσαμε στις ερημιές και επιστρέφαμε με τον φακό στο χέρι, τον συνταξιδιώτη μου να μου φωνάζει «Προχώρα!» κι εμένα να διαμαρτύρομαι ότι φοβάμαι μην πέσω σε καμιά λακκούβα, ενώ δίπλα μας γάβγιζαν σκυλιά και βέλαζαν πρόβατα! Μικρές αποστάσεις βέβαια, δεν αργούσαμε να μαζευτούμε στην ασφάλεια του καταλύματος.

Το γεγονός ότι επιστρέφαμε νωρίς δεν μας χάλαγε. Η χαλάρωση στον όμορφο κήπο του guesthouse και η ανταλλαγή απόψεων με άλλους ταξιδιώτες ήταν αρκετά ευχάριστες δραστηριότητες. Άλλωστε καθημερινά ξυπνούσαμε νωρίς, επομένως λίγη ξεκούραση δεν έβλαπτε! Νομίζω η φορά που το εγερτήριο κανονίστηκε νωρίτερα από κάθε άλλη ήταν εκείνη της Κυριακής, εξαιτίας του περίφημου animal market. Εμπειρία από πολλές απόψεις, αλλά γι’ αυτό θα σας μιλήσω στο επόμενο κεφάλαιο.

 

[varioAthens]

Πολυ ενδιαφερον!!
Φαινεται να σου αρεσε πολύ το Καρακολ!!

 

[underwater]

Πολυ ενδιαφερον!!
Φαινεται να σου αρεσε πολύ το Καρακολ!!

Ναι, μου άρεσε!
Δεν είχε την "αντικειμενική" ομορφιά άλλων πόλεων, αλλά ήταν αυθεντικό και ευχάριστο! Άλλωστε με βάση αυτό κάναμε τις καλύτερες εκδρομές μας.