underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.817
- Likes
- 12.610
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Μπισκέκ μέρος α': Ιστορίες καθημερινής τρέλας
Άργησα αρκετά να αποφασίσω αν μου άρεσε ή δεν μου άρεσε το Μπισκέκ. Ομολογώ ότι δεν είχα ποτέ πριν επισκεφτεί παρόμοια πόλη. Η όλη εμπειρία ήταν κάπως σουρρεαλιστική. Ένας συνδυασμός επιβλητικότητας και παρακμής. Τεράστια κτίρια και φαρδιοί δρόμοι από την σοβιετική περίοδο, σε συνδυασμό με φτωχικά μισοτελειωμένα σπίτια και σκαμμένες οδούς. Πανάκριβες υπερπολυτελείς αμαξάρες, παρακμιακές μαρσρούτκες και παμπάλαια lada σταματημένα στο ίδιο φανάρι. Επιγραφές στα κυριλλικά παντού και τεράστιες σημαίες που με μετέφεραν νοερά στην ψυχροπολεμική εποχή, όπως την είχα γνωρίσει μέσα από το σινεμά. Μόνο που οι άνθρωποι που περπατούσαν τριγύρω δεν ήταν Ρώσοι στην πλειοψηφία τους, αλλά Ασιάτες με σκιστά μάτια!
Η πρώτη εντύπωση αγουροξυπνημένη. Το ταξί που μας κατέβασε στο κέντρο καθαρό και σύγχρονο. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι ήταν δεξιοτίμονο. «Άντε, δεν ήξερα ότι οδηγούν από την αριστερή πλευρά στο Κιργιστάν!» είπα έκπληκτη στον συνταξιδιώτη μου. Καθώς βέβαια ξεκίνησε η οδήγηση διαπίστωσα ότι όχι, δεν οδηγούν από τα αριστερά. Παρ’ όλα αυτά, μέσα στις επόμενες ημέρες θα διαπίστωνα ότι πολλά αμάξια ήταν δεξιοτίμονα, χαρακτηριστικό του γενικότερου χυμαδιού που επικρατεί στη χώρα. Από ό, τι μας ενημέρωσε μια ντόπια τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα φτάνουν από την Ιαπωνία και για κάποιους λόγους που δεν κατανόησα τα αγοράζουν σε πολύ χαμηλές τιμές.
Καθώς λοιπόν χάραζε η μέρα και εμείς κατευθυνόμασταν προς το κέντρο του Μπισκέκ, παρατηρούσα τριγύρω. Μια φλατ έκταση και ο δρόμος μια ατελείωτη ευθεία. Αρκετά δέντρα και η χαρακτηριστική ευχάριστη μυρωδιά του νοτισμένου χώματος κατά τις μικρές ώρες, ανακατεμένη όμως με κάτι διαφορετικό, κάτι που θα μύριζα άπειρες φορές τις επόμενες εβδομάδες. Κάτι σαν καμένα σκουπίδια. Γενικώς οι άνθρωποι στο Κιργιστάν καίνε ό, τι τους έρθει, όποτε και όπου τους τη βαρέσει! Από κάποιο σημείο και μετά το συνηθίζεις και δεν σου κάνει πολύ αίσθηση.
Το Μπισκέκ λοιπόν είναι ολόκληρο κεφάλαιο από μόνο του και αρκετά διαφορετικό από τις υπόλοιπες περιοχές της χώρας. Δεν θα προχωρήσω όμως άμεσα στα αξιοθέατά του, αλλά θα προσπαθήσω πρώτα να σας δώσω μια γενική εικόνα της καθημερινότητας εκεί, σε συνδυασμό με φωτογραφίες που τράβηξα!
Πιο πάνω ανέφερα ότι άργησα να αποφασίσω αν μου άρεσε η κιργισιανή πρωτεύουσα. Εν τέλει κατέληξα ότι ναι, μου άρεσε και ένας από τους βασικότερους λόγους ήταν τα ατελείωτα πάρκα της! Γενικότερα, όπως έχω αναφέρει και σε άλλες ιστορίες, λατρεύω τις αστικές πηγές πρασίνου και τις θεωρώ ιδιαίτερα αγχολυτικές. Στο Μπισκέκ οι άνθρωποι έκαναν συνέχεια χαλαρωτικές βόλτες στα πάρκα, αράζοντας δίπλα σε συντριβάνια και λιμνούλες (έχουν κόλλημα στη χώρα με το νερό), φλερτάροντας στα παγκάκια, παίζοντας πινγκ-πονγκ, κάνοντας ποδήλατο και σκέητ. Γενικώς λατρεύουν τις αθλοπαιδιές!
Κάτι άλλο βασικό που αναφέρω σε όλους όταν μιλάω για το Κιργιστάν και με δουλεύουν ψιλό γαζί, είναι το πόσο φιλική προς τα παιδιά είναι αυτή η χώρα, με το Μπισκέκ να κρατά την πρωτοκαθεδρία. Ξέρω ότι οι γονείς αδυνατείτε να σκεφτείτε το Κιργιστάν σαν δυνάμει οικογενειακό προορισμό, όμως πραγματικά τα παιδάκια σας θα το ευχαριστιόντουσαν! Σχεδόν όλα τα πάρκα είχαν δραστηριότητες για παιδιά, ενώ πολλά έμοιαζαν να έχουν διαμορφωθεί αποκλειστικά για την ψυχαγωγία των μικρών Κιργίσιων. Λούνα-παρκ παλιομοδίτικα, παγωτατζήδες, τραμπολίνο, παιχνίδια άλλων εποχών. Το πιο μοδάτο παιχνίδι όπου έβλεπες παντού ήταν κάτι τηλεκατευθυνόμενα αυτοκινητάκια στα οποία έμπαιναν τα νήπια και «οδηγούσαν». Πολλά παιδάκια είχαν δικά τους, ενώ μπορούσε κανείς να βρει και υπό ενοικίαση σε διάφορα σταντ στα πάρκα! Πολύ γέλιο!
Γενικώς το φλερτ με το κιτς είναι πολύ έντονο στην πρωτεύουσα του Κιργιστάν. Εμείς το βιώσαμε σε πολλά και διαφορετικά σημεία και περιστάσεις, μέρος των οποίων θα σας μεταφέρω εδώ. Από πού να ξεκινήσω; Από τη θεϊκή άμαξα στο κέντρο της πόλης;
Τις καταπληκτικές ποιοτικές διαφημίσεις;
Τα απίστευτα τρελά μαγαζιά που ξεπρόβαλλαν σε κάθε γωνιά;
Ακόμα εντονότερη όμως από την έννοια του κιτς, είναι αυτή του cult. Δεν είναι λίγες οι φορές που περιφέρεσαι στο Μπισκέκ αναλογιζόμενος αν κάποιος σου κάνει πλάκα!
Η αρχή έγινε με τις λακκούβες. Μας είχαν μιλήσει για αυτές και ξέραμε ότι τα βράδια θα έπρεπε να είμαστε προσεκτικοί στο δρόμο, καθώς η έλλειψη επαρκούς φωτισμού κάνει τα ατυχήματα μέρος της καθημερινότητας. Αυτό που δεν γνωρίζαμε ήταν ότι οι άνθρωποι έχουν προνοήσει και ότι γίνονται σοβαρές προσπάθειες για την πρόληψη αυτών των ατυχημάτων. Μα πείτε, δεν σας δημιουργεί ισχυρή αίσθηση ασφάλειας αυτή η εικόνα;
Για μένα όμως cult ήταν και το να βλέπω απίστευτα σοβιετικά οχήματα στη μέση της λεωφόρου.
Για να μην μιλήσω για τις μαρσρούτκες!
Ή για την αναβίωση του «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» σε κεντρικότατη λεωφόρο από Ασιάτη καμικάζι της συμφοράς!
Όπως ανέφερα στο προηγούμενο κεφάλαιο, το Κιργιστάν μολονότι αποτελεί μουσουλμανική χώρα, είναι αρκετά μετριοπαθές. Ειδικά στο Μπισκέκ έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι μπορούσαμε να δούμε μια κοπέλα με σούπερ μίνι δίπλα σε κάποια άλλη με μαντίλα. Ακόμα ένα στοιχείο του πολιτισμικού πλουραλισμού αυτής της χώρας! Φυσικά στο Νότο η κατάσταση ήταν αρκετά διαφορετική.
Λατρεία στο Μπισκέκ ήταν οι πλανόδιοι πωλητές και (κυρίως) πωλήτριες. Συμπαθέστατες κυριούλες που πουλούσαν ό, τι μπορείτε να φανταστείτε! Στις δύο αυτές φωτός παρουσιάζω κάποια πολύ χαρακτηριστικά προϊόντα. Στην πρώτη μπορείτε να δείτε το κλασσικό κιργισιανό ψωμί, το οποίο ήταν νοστιμότατο και βασικά ένα από τα ελάχιστα νόστιμα εδέσματα στη χώρα. Η κουζίνα τους, αν εξαιρέσουμε μερικά συμπαθή πιάτα ρωσικών και dungan επιρροών, ήταν απαίσια. Τα περισσότερα μαγειρεύονταν σε ζωμό προβάτου, ακόμα και τα ζυμαρικά. Ορισμένες φορές απλά αηδίαζα.
Στην δεύτερη φωτό βλέπετε τα χαρακτηριστικά ροφήματα όπου μπορεί κανείς να αγοράσει σε κάποιο από τα άπειρα σταντ που υπάρχουν στην πόλη. Το πρώτο είναι τσάι, το δεύτερο ένα φρικτό νεροζούμι που φτιάχνεται από κριθάρι και κάποιοι το ονομάζουν ιερόσυλα «μπύρα χωρίς αλκοόλ» και το τρίτο το περίφημο kumis, το οποίο έχει ως βασικό συστατικό το γάλα αλόγου. Δοκίμασα μόνο μια γουλιά, το βρήκα μεν κακό, αλλά σαφώς ανώτερο από το προηγούμενο που σας ανέφερα. Οι περισσότεροι μη εξασκημένοι Δυτικοί που θα δοκιμάσουν kumis θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για συγκεκριμένες συνέπειες και καλό θα είναι να είναι εφοδιασμένοι στις αποσκευές τους με 1-2 πακέτα Imodium. Γενικώς το kumis ήταν συχνό αντικείμενο αστείων μεταξύ των ταξιδιωτών, ενώ συστήνεται σαν το καλύτερο φάρμακο σε περιπτώσεις δυσκοιλιότητας!
Άργησα αρκετά να αποφασίσω αν μου άρεσε ή δεν μου άρεσε το Μπισκέκ. Ομολογώ ότι δεν είχα ποτέ πριν επισκεφτεί παρόμοια πόλη. Η όλη εμπειρία ήταν κάπως σουρρεαλιστική. Ένας συνδυασμός επιβλητικότητας και παρακμής. Τεράστια κτίρια και φαρδιοί δρόμοι από την σοβιετική περίοδο, σε συνδυασμό με φτωχικά μισοτελειωμένα σπίτια και σκαμμένες οδούς. Πανάκριβες υπερπολυτελείς αμαξάρες, παρακμιακές μαρσρούτκες και παμπάλαια lada σταματημένα στο ίδιο φανάρι. Επιγραφές στα κυριλλικά παντού και τεράστιες σημαίες που με μετέφεραν νοερά στην ψυχροπολεμική εποχή, όπως την είχα γνωρίσει μέσα από το σινεμά. Μόνο που οι άνθρωποι που περπατούσαν τριγύρω δεν ήταν Ρώσοι στην πλειοψηφία τους, αλλά Ασιάτες με σκιστά μάτια!
Η πρώτη εντύπωση αγουροξυπνημένη. Το ταξί που μας κατέβασε στο κέντρο καθαρό και σύγχρονο. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι ήταν δεξιοτίμονο. «Άντε, δεν ήξερα ότι οδηγούν από την αριστερή πλευρά στο Κιργιστάν!» είπα έκπληκτη στον συνταξιδιώτη μου. Καθώς βέβαια ξεκίνησε η οδήγηση διαπίστωσα ότι όχι, δεν οδηγούν από τα αριστερά. Παρ’ όλα αυτά, μέσα στις επόμενες ημέρες θα διαπίστωνα ότι πολλά αμάξια ήταν δεξιοτίμονα, χαρακτηριστικό του γενικότερου χυμαδιού που επικρατεί στη χώρα. Από ό, τι μας ενημέρωσε μια ντόπια τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα φτάνουν από την Ιαπωνία και για κάποιους λόγους που δεν κατανόησα τα αγοράζουν σε πολύ χαμηλές τιμές.
Καθώς λοιπόν χάραζε η μέρα και εμείς κατευθυνόμασταν προς το κέντρο του Μπισκέκ, παρατηρούσα τριγύρω. Μια φλατ έκταση και ο δρόμος μια ατελείωτη ευθεία. Αρκετά δέντρα και η χαρακτηριστική ευχάριστη μυρωδιά του νοτισμένου χώματος κατά τις μικρές ώρες, ανακατεμένη όμως με κάτι διαφορετικό, κάτι που θα μύριζα άπειρες φορές τις επόμενες εβδομάδες. Κάτι σαν καμένα σκουπίδια. Γενικώς οι άνθρωποι στο Κιργιστάν καίνε ό, τι τους έρθει, όποτε και όπου τους τη βαρέσει! Από κάποιο σημείο και μετά το συνηθίζεις και δεν σου κάνει πολύ αίσθηση.
Το Μπισκέκ λοιπόν είναι ολόκληρο κεφάλαιο από μόνο του και αρκετά διαφορετικό από τις υπόλοιπες περιοχές της χώρας. Δεν θα προχωρήσω όμως άμεσα στα αξιοθέατά του, αλλά θα προσπαθήσω πρώτα να σας δώσω μια γενική εικόνα της καθημερινότητας εκεί, σε συνδυασμό με φωτογραφίες που τράβηξα!
Πιο πάνω ανέφερα ότι άργησα να αποφασίσω αν μου άρεσε η κιργισιανή πρωτεύουσα. Εν τέλει κατέληξα ότι ναι, μου άρεσε και ένας από τους βασικότερους λόγους ήταν τα ατελείωτα πάρκα της! Γενικότερα, όπως έχω αναφέρει και σε άλλες ιστορίες, λατρεύω τις αστικές πηγές πρασίνου και τις θεωρώ ιδιαίτερα αγχολυτικές. Στο Μπισκέκ οι άνθρωποι έκαναν συνέχεια χαλαρωτικές βόλτες στα πάρκα, αράζοντας δίπλα σε συντριβάνια και λιμνούλες (έχουν κόλλημα στη χώρα με το νερό), φλερτάροντας στα παγκάκια, παίζοντας πινγκ-πονγκ, κάνοντας ποδήλατο και σκέητ. Γενικώς λατρεύουν τις αθλοπαιδιές!
Κάτι άλλο βασικό που αναφέρω σε όλους όταν μιλάω για το Κιργιστάν και με δουλεύουν ψιλό γαζί, είναι το πόσο φιλική προς τα παιδιά είναι αυτή η χώρα, με το Μπισκέκ να κρατά την πρωτοκαθεδρία. Ξέρω ότι οι γονείς αδυνατείτε να σκεφτείτε το Κιργιστάν σαν δυνάμει οικογενειακό προορισμό, όμως πραγματικά τα παιδάκια σας θα το ευχαριστιόντουσαν! Σχεδόν όλα τα πάρκα είχαν δραστηριότητες για παιδιά, ενώ πολλά έμοιαζαν να έχουν διαμορφωθεί αποκλειστικά για την ψυχαγωγία των μικρών Κιργίσιων. Λούνα-παρκ παλιομοδίτικα, παγωτατζήδες, τραμπολίνο, παιχνίδια άλλων εποχών. Το πιο μοδάτο παιχνίδι όπου έβλεπες παντού ήταν κάτι τηλεκατευθυνόμενα αυτοκινητάκια στα οποία έμπαιναν τα νήπια και «οδηγούσαν». Πολλά παιδάκια είχαν δικά τους, ενώ μπορούσε κανείς να βρει και υπό ενοικίαση σε διάφορα σταντ στα πάρκα! Πολύ γέλιο!
Γενικώς το φλερτ με το κιτς είναι πολύ έντονο στην πρωτεύουσα του Κιργιστάν. Εμείς το βιώσαμε σε πολλά και διαφορετικά σημεία και περιστάσεις, μέρος των οποίων θα σας μεταφέρω εδώ. Από πού να ξεκινήσω; Από τη θεϊκή άμαξα στο κέντρο της πόλης;
Τις καταπληκτικές ποιοτικές διαφημίσεις;
Τα απίστευτα τρελά μαγαζιά που ξεπρόβαλλαν σε κάθε γωνιά;
Ακόμα εντονότερη όμως από την έννοια του κιτς, είναι αυτή του cult. Δεν είναι λίγες οι φορές που περιφέρεσαι στο Μπισκέκ αναλογιζόμενος αν κάποιος σου κάνει πλάκα!
Η αρχή έγινε με τις λακκούβες. Μας είχαν μιλήσει για αυτές και ξέραμε ότι τα βράδια θα έπρεπε να είμαστε προσεκτικοί στο δρόμο, καθώς η έλλειψη επαρκούς φωτισμού κάνει τα ατυχήματα μέρος της καθημερινότητας. Αυτό που δεν γνωρίζαμε ήταν ότι οι άνθρωποι έχουν προνοήσει και ότι γίνονται σοβαρές προσπάθειες για την πρόληψη αυτών των ατυχημάτων. Μα πείτε, δεν σας δημιουργεί ισχυρή αίσθηση ασφάλειας αυτή η εικόνα;
Για μένα όμως cult ήταν και το να βλέπω απίστευτα σοβιετικά οχήματα στη μέση της λεωφόρου.
Για να μην μιλήσω για τις μαρσρούτκες!
Ή για την αναβίωση του «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» σε κεντρικότατη λεωφόρο από Ασιάτη καμικάζι της συμφοράς!
Όπως ανέφερα στο προηγούμενο κεφάλαιο, το Κιργιστάν μολονότι αποτελεί μουσουλμανική χώρα, είναι αρκετά μετριοπαθές. Ειδικά στο Μπισκέκ έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι μπορούσαμε να δούμε μια κοπέλα με σούπερ μίνι δίπλα σε κάποια άλλη με μαντίλα. Ακόμα ένα στοιχείο του πολιτισμικού πλουραλισμού αυτής της χώρας! Φυσικά στο Νότο η κατάσταση ήταν αρκετά διαφορετική.
Λατρεία στο Μπισκέκ ήταν οι πλανόδιοι πωλητές και (κυρίως) πωλήτριες. Συμπαθέστατες κυριούλες που πουλούσαν ό, τι μπορείτε να φανταστείτε! Στις δύο αυτές φωτός παρουσιάζω κάποια πολύ χαρακτηριστικά προϊόντα. Στην πρώτη μπορείτε να δείτε το κλασσικό κιργισιανό ψωμί, το οποίο ήταν νοστιμότατο και βασικά ένα από τα ελάχιστα νόστιμα εδέσματα στη χώρα. Η κουζίνα τους, αν εξαιρέσουμε μερικά συμπαθή πιάτα ρωσικών και dungan επιρροών, ήταν απαίσια. Τα περισσότερα μαγειρεύονταν σε ζωμό προβάτου, ακόμα και τα ζυμαρικά. Ορισμένες φορές απλά αηδίαζα.
Στην δεύτερη φωτό βλέπετε τα χαρακτηριστικά ροφήματα όπου μπορεί κανείς να αγοράσει σε κάποιο από τα άπειρα σταντ που υπάρχουν στην πόλη. Το πρώτο είναι τσάι, το δεύτερο ένα φρικτό νεροζούμι που φτιάχνεται από κριθάρι και κάποιοι το ονομάζουν ιερόσυλα «μπύρα χωρίς αλκοόλ» και το τρίτο το περίφημο kumis, το οποίο έχει ως βασικό συστατικό το γάλα αλόγου. Δοκίμασα μόνο μια γουλιά, το βρήκα μεν κακό, αλλά σαφώς ανώτερο από το προηγούμενο που σας ανέφερα. Οι περισσότεροι μη εξασκημένοι Δυτικοί που θα δοκιμάσουν kumis θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για συγκεκριμένες συνέπειες και καλό θα είναι να είναι εφοδιασμένοι στις αποσκευές τους με 1-2 πακέτα Imodium. Γενικώς το kumis ήταν συχνό αντικείμενο αστείων μεταξύ των ταξιδιωτών, ενώ συστήνεται σαν το καλύτερο φάρμακο σε περιπτώσεις δυσκοιλιότητας!
Last edited:
