Βιετνάμ Καμπότζη Μαλαισία Μπρουνέι Σιγκαπούρη Πέντε στάσεις στην Ασία

[taver]

Κεφάλαιο 4: Siem Reap, Cambodia (Μέρος 1ο)

ΑΚ  1480  KUL-REP A320 9M-AFY (special livery Lotus F1 team),
28/12/2011 06:50 – 07:50

Τώρα πια το ξέρω το LCCT. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Αυτή τη φορά, όμως, έχω περάσει σε δεύτερη πίστα. Πρέπει επιπλέον να παραδώσω και αποσκευή. Οι πινακίδες μου λένε να πάω στο γκισέ R5 για το drop-off, όπου και στήνομαι στην ουρά. Σύμφωνα με τις πινακίδες, το check-in κλείνει στις 06:20. Είναι 05:30. Έχω ώρα. Στήνομαι και περιμένω. Η ουρά όμως, κυλά απελπιστικά αργά. Περιμένω, περιμένω, περιμένω… Οι άλλες πτήσεις που αναχωρούν μέχρι και 5 λεπτά πριν από μένα έχουν ακούσει κλήσεις: "Any remaining passengers to Brunei, please procceed to the counter R3". Περιμένω κι εγώ ότι όπου να 'ναι θα μας φωνάξουν. Έχει πάει 06:25, όταν επιτέλους παραδίδω την αποσκευή μου. Για να μην έχει κλείσει ακόμα το τσεκίν, θα έχουμε καθυστέρηση, σκέφτηκα.

Τρέχοντας, πηγαίνω στις αναχωρήσεις, στήνομαι στην ουρά στο immigration, και περιμένω κι εκεί σε μια ατελείωτη ουρά. Είναι που διάλεξα την ουρά που είχε τους λιγότερους ινδούς, για πιο γρήγορα, και έπεσα σε σούπερ-αργή υπάλληλο. Επιτέλους περνάω, πηγαίνω στο security, βρίζω από μέσα μου την ουρά με τους Ινδούς που χτυπήσανε ΟΛΟΙ στο metal detector και έπρεπε να τους ψάξουν έναν-έναν, έρχεται η σειρά μου, περνάω στα γρήγορα και τρέχω κυριολεκτικά στο gate… Ώρα 06:35. Η πινακίδα γράφει ήδη "Gate closed". Όπα λέω, το 'χασα… Μιλάω στον υπάλληλο, και... "περιμένετε τη σειρά σας παρακαλώ, κανένα πρόβλημα". Οι πινακίδες είναι για να ψαρώνουν τον κόσμο, μάλλον, όλοι τώρα κάνουν board. Επιβιβάστηκα κι εγώ κανονικά. Μου έκοψε την κάρτα επιβίβασης, με έστειλε να πάω στο F-τόσο, και ξεκίνησα. Μετά από λίγο περπάτημα στην πίστα, ανέβηκα στο αεροπλάνο, που συμπτωματικά ήταν το ίδιο ακριβώς που με έφερε και προχθές από το Brunei, βρίσκω τη θέση μου… και μετά από μένα, πρέπει να ήρθαν κάπου 20 άτομα ακόμα.

Τελικά το αεροπλάνο αναχώρησε, με ελάχιστη καθυστέρηση, και μετά από μια πτήση 2 ωρών (όπου τα τελευταία μου Μαλαισιανά χρήματα έγιναν καφέδες από την AirAsia), προσγειωθήκαμε στο Siem Reap της Καμπόζης.

Περπάτημα λίγων μέτρων ως το terminal, και είσοδος στην αίθουσα αφίξεων. Η πρώτη εντύπωση από τον καιρό είναι θετική. Σαφώς λιγότερη υγρασία από τη Μαλαισία, και πιο ανεκτή ζέστη. Καλά που φρόντισα και κατέβηκα πρώτος από το αεροπλάνο, έτσι τώρα είμαι και πρώτος στην ουρά για τη Visa, η οποία εκδίδεται on-arrival. Έχω τα χαρτιά έτοιμα, τα παραδίδω στον υπάλληλο μαζί με μια φωτογραφία, 20 δολάρια ΗΠΑ και το διαβατήριό μου. Το διαβατήριο μου περνάει χέρι-χέρι από καμμιά δεκαριά αξιωματούχους που κάθονται παρατεταγμένοι στη σειρά, και ο τελευταίος (που κάθεται κάτω από την πινακίδα "last official"...) μου το παραδίδει με τη χειρόγραφη βίζα για τη χώρα κολλημένη σε μία σελίδα. Με τη βίζα στο χέρι, περνάω από το immigration, παραλαμβάνω την αποσκευή μου, κάνω ελάχιστο συνάλλαγμα ($20 σε τοπικό νόμισμα, αλλά δε χρειαζόταν), και βγαίνω από τις αφίξεις. Συνολικός χρόνος: 15 λεπτά. Το αεροδρόμιο αυτό τελικά είναι ταχύτατο…

Στις αφίξεις με περιμένει ο Ηο, o τοπικός guide που έχω κλείσει για να με πάει στα διάφορα αξιοθέατα της περιοχής του Angkor. Επέλεξα να κινηθώ με guide κι όχι εντελώς ανεξάρτητα, γιατί ο χρόνος που είχα στην περιοχή ήταν ελάχιστος. Κάθε βιβλίο-οδηγός που μπορείς να διαβάσεις για την περιοχή θα έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται να ξέρει ένας επισκέπτης για κάθε αρχαίο ναό, αλλά δεν έχει τα υπόλοιπα. Δε γράφει τι ώρα έχει ουρές από κόσμο και τι ώρα είναι χαλαρά. Δε γράφει τι ώρα είναι καλό το φως για φωτογραφίες. Δε γράφει πόσο χρόνο χρειάζεται κανείς για κάθε ναό. Και δε φροντίζει να οργανώσει όλα τα παραπάνω σε ένα βατό πρόγραμμα. Και επειδή είχα λίγο παραπάνω από 48 ώρες μόνο στη διάθεσή μου, προτίμησα να δώσω κάποια χρήματα σε ένα επαγγελματία για να μου κανονίσει ένα πρόγραμμα και να με συνοδεύει στους αρχαιολογικούς χώρους, μειώνοντας το χαμένο χρόνο.

Ο Ηο, λοιπόν, μαζί με τον οδηγό του Tuk-tuk που θα έχω μαζί μου και τις 3 ημέρες, με περίμεναν στο αεροδρόμιο. To tuk-tuk δεν είναι κάτι άλλο από… μηχανάκι (παπάκι) με καρότσα. Και στη στεγασμένη καρότσα, κάθονται οι επιβάτες. Είναι το μοναδικό όχημα τύπου ταξί που διατίθεται στην περιοχή. Αφού φορτώσαμε τα πράγματα λοιπόν στο tuk-tuk, με πήγαν στο ξενοδοχείο, όπου φυσικά το δωμάτιο δεν ήταν ακόμα έτοιμο.

Ξεφορτώσαμε τουλάχιστο τα πράγματα και πήγα για λίγο στο μπάνιο. Ο λόγος ήταν για να πασαλειφτώ με DEET. Η Καμπότζη, και ειδικά οι περιοχές εδώ κοντά στη λίμνη, με τα κανάλια, τους ορυζώνες και τα στάσιμα νερά, μαστίζονται από κουνούπια, που συχνά κουβαλάνε malaria. Ο ίδιος ο Ho μου είπε ότι φέτος μόνο κόλλησε 3 φορές… Και επειδή δεν ήθελα να συμβεί και σε μένα αυτό, δύο λύσεις υπήρχαν. Η μία, να παίρνω φάρμακα για τη Malaria, που όμως έχουν σοβαρές παρενέργειες. Η άλλη, να χρησιμοποιώ ισχυρό εντομοαπωθητικό… Ακολούθησα την τελευταία λύση. Πασαλείφτηκα, και ξεκινήσαμε τη βόλτα στους ναούς.

 

[babaduma]

Άψογος! Κατανοώ και συμπάσχω για την εμπειρία στο LCCT. Δυστυχώς δεν ήσουν ο μόνος "τυχερός". Από σχόλια ταξιδιωτών, αλλά και από τη δική μου προσωπική εμπειρία, ανεξαρτήτως ουράς ή εφαρμογής του Νόμου του Μέρφυ, όλοι πάνω-κάτω τα ίδια περνάνε σ' εκείνο το μπάχαλο και αυτό μάλλον οφείλεται αφ'ενός στον μεγάλο αριθμό ατόμων που ταξιδεύει στο πυκνό δίκτυο της Air Asia (και τις προσιτές τιμές της) και αφ'ετέρου στην μάλλον χρήζουσα σημαντικής βελτίωσης οργάνωση του check-in.

Περιμένω πώς-και-πώς τις εντυπώσεις απ' το Άνγκορ.

 

[ELGEO2]

taver , ποια η γνωμη σου για τα αεροπλανα και το προσωπικο της air asia ??



Uploaded with ImageShack.us

 

[taver]

taver , ποια η γνωμη σου για τα αεροπλανα και το προσωπικο της air asia ??



Uploaded with ImageShack.us

Αεροπλάνα: Προφανώς η διαρύθμιση είναι άβολη και η άνεση είναι πολύ περιορισμένη. Αλλά για low cost, καλά είναι. Καινούργια και πεντακάθαρα.
Το (επί πληρωμή) φαγητό τους είναι χάλια κι ο καφές απλώς πίνεται. Φυσικά και οι τιμές της εταιρίας είναι αντίστοιχα λιγάκι τσιμπιμένες, για low cost.

Για το πλήρωμα... Ε, για τη δουλειά που τους βάζουν και κάνουν (του βοσκού που οδηγεί τα πρόβ... ε, τους επιβάτες στο αεροπλάνο) μια χαρά είναι. Είδα και ομορφότατες κοπέλες και περιποιημένους νεαρούς, είδα και κοπέλες που πολύ απείχαν από τα standards ομορφιάς που θα περίμενε κανείς.

 

[taver]

Στις αρχές του 9ου αιώνα, η Καμπότζη αποφάσισε να ανεξαρτητοποιηθεί από το βασίλειο της Ιάβας στο οποίο ανήκε. Ο Jayavarman ο δεύτερος ανακύρηξε αυτόν θεό-βασιλιά πάνω στο ιερό βουνό Phnom Kulen, εδώ στην περιοχή του Angkor. Ήταν ο πρώτος από μια μακρά σειρά αυτοκρατόρων, της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας που γνώρισε ποτέ η ηπειρωτική Νοτιοανατολική Ασία. Το κλειδί της επιτυχίας τους, ήταν η ευφυής διαχείριση των υδάτων, μέσα από ένα περίπλοκο υδραυλικό σύστημα με κανάλια, ταμιευτήρες, κλπ. Πρωτεύουσα, μέχρι τότε ήταν η περιοχή κοντά στο σημερινό χωριό Roluos, όχι μακριά από εδώ. Στα τέλη του 9ου αιώνα, η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στο Angkor, αμέσως βόρεια από το Siem Reap. Όλα τα κτίσματα της πρωτεύουσας, ακόμα και τα παλάτια, ήταν φτιαγμένα από ξύλο και λάσπη, και δε σώζονται πια σήμερα. Μόνο μια εξαίρεση υπάρχει: Οι ναοί, που κατασκευάστηκαν από πέτρα και τούβλο, και μας δίνουν σήμερα μαρτυρίες γι αυτόν το πολιτισμό που υπήρξε εδώ. Η πόλη του Angkor αναπτύχθηκε στην πορεία των χρόνων φτάνοντας σε τεράστιο πληθυσμό, και καταλαμβάνοντας μια έκταση όσο περίπου είναι σήμερα το Los Angeles με τα προάστειά του.

Όσο η αυτοκρατορία ευημερούσε, οι βασιλιάδες έκτιζαν κι άλλους μεγαλοπρεπείς ναούς. Κι αυτό γινόταν μέχρι το 13ο αιώνα, οπότε και η χώρα άρχισε να παρακμάζει. 72 ναοί κτίστηκαν, για τη λατρεία Ινδουιστικών θεοτήτων αλλά και του Βούδα, αργότερα, σε ένα παράξενο μείγμα θρησκειών που λατρευόταν στην Καμπότζη, και σε μια περιπλάνηση από θρησκεία σε θρησκεία, ανάλογα με τον κάθε φορά ηγεμόνα. Στο τέλος, η αυτοκρατορία προσηλυτιστικέ στον καθαρό Ινδουισμό για έναν αιώνα περίπου, και πολλοί ναοί μετατράπηκαν ώστε να εξαλειφθούν τα βουδιστικά στοιχεία, και να απεικονίζουν Ινδουϊστικές θεότητες αντί για το Βούδα. Και μετά, οι Ταϊλανδοί κατέλαβαν και κατέστρεψαν το Angkor το 1351 και ξανά το 1431. Η εξουσία της Καμπότζης μετακινήθηκε στη Phnom Penh, τη σημερινή πρωτεύουσα, και οι ναοί εγκαταλείφθηκαν.

Όταν όμως ένα κτίσμα βρίσκεται μέσα στο τροπικό δάσος, σύντομα γεμίζει βλάστηση, και οι ρίζες των δέντρων το καταστρέφουν. Έτσι και οι ναοί, όταν "ανακαλύφθηκαν" από τους Γάλλους το 1860, ήταν σε τραγική κατάσταση, και χρειάστηκε να περάσουν 40 και κάτι χρόνια ακόμη ως τις αρχές του 20ου αιώνα, ώσπου να αρχίσει η συντήρηση και αναστήλωση των ναών.

Η περιοχή του Angkor διαθέτει 72 ναούς και μερικούς ακόμα αρχαιολογικούς χώρους. Ο περισσότερος κόσμος έχει ακούσει και δει φωτογραφίες από έναν από αυτούς, το Angkor Wat, ή άντε κι από τους ναούς της περιτειχισμένη πόλη του Angkor Thom. Υπάρχουν όμως πολλοί ακόμα, και δεν υστερούν καθόλου σε ενδιαφέρον. Δεν υπάρχει περίπτωση να τους επισκεφθείτε όλους σε ένα τριήμερο-τετραήμερο ταξίδι, ούτε κατά διάννοια – κάποιοι μάλιστα είναι και αρκετά απομακρυσμένοι κάνοντας δύσκολη την προσέγγιση. Θα επιλέξετε κάποιους, όπως έκανα κι εγώ, και θα τους απολάυσετε. Όσο και να ταλαιπωρηθείτε όμως, δεν θα νιώσετε εύκολα την επανάληψη και την πνευματική κούραση, γιατί πέρα από κάποια στοιχεία που επαναλαμβάνονται, κάθε ναός έχει τα δικά του μοναδικά και ανεπανάληπτα χαρακτηριστικά που του δίνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Σ' αυτό το σημείο να διευκρινίσω ότι δε θα αναφέρω λεπτομέρειες για τους ναούς και τους αρχαιολογικούς χώρους, και δε θα ανεβάσω πάρα πολλές φωτογραφίες. Δεν το θεωρώ και πολύ χρήσιμο. Αν πάτε στην περιοχή, ασφαλώς θα πρέπει να πάτε εξοπλισμένοι με ένα καλό ταξιδιωτικό οδηγό. Αν, από την άλλη, δεν ξέρετε καν για τι πράγμα μιλάμε, ε, τότε Google is your friend… Θα αναφέρω τους ναούς/χώρους που πήγα, και θεωρώ ότι είναι ένα καλό πρόγραμμα για το χρόνο που είχα στη διάθεσή μου, αλλά για λεπτομέρειες για τον καθένα, ε, ανοίχτε και κάνα βιβλίο .


Πρώτη στάση, το εκδοτήριο εισιτηρίων. Εδώ έβγαλα ένα τριήμερο πάσο για όλους τους ναούς και λοιπούς αρχαιολογικούς χώρους της ευρύτερης περιοχής (απαραίτητη η προσωπική παρουσία, γιατί σε βγάζουν φωτογραφία η οποία τυπώνεται πάνω στο πάσο).


Δεύτερη στάση, ο ναός Phnom Bakheng. Ο παλιότερος από τους ναούς του Angkor, γεμίζει κόσμο τα απογεύματα, καθώς είναι κτισμένος στην κορυφή ενός λόφου, κι από δω φαίνεται όμορφα από ψηλά το Angkor Wat με τον απογευματινό ήλιο. Πανηγυράκι ολόκληρο, μέχρι και ελέφαντες που μεταφέρουν τον κόσμο πάνω στο λόφο έχει. Τώρα, όμως, που είναι ακόμα νωρίς το πρωί, δεν υπάρχει ψυχή, και τον απολαμβάνουμε μόνοι μας. Και δε με πειράζει και πάρα πολύ που έχουμε κόντρα ήλιο για το Angkor Wat....

 

[taver]

Διασχίζουμε με το Tuk Tuk το Angkor Thom, που δεν είναι ναός αλλά η παλιά περιφραγμένη πόλη – περιλαμβάνει κάποιους ναούς κλπ που θα δούμε αναλυτικά μεθαύριο. Η πόλη ήταν οχυρωμένη με τείχη και τάφρο στις 4 πλευρές της, που διατηρούνται ακόμη, αλλά είχε και πύλες στο μέσο κάθε πλευράς. Οι αρχαίες πύλες έχουν ένα πύργο η καθεμιά, με το πρόσωπο του Βούδα σκαλισμένο στις 4 πλευρές, και οι γέφυρες που οδηγούν σ' αυτές είναι στολισμένες με αγάλματα. Παρ' όλα αυτά, ελλείψει άλλων δρόμων, σήμερα τα τροχοφόρα (tuk-tuk συνήθως αλλά και αυτοκίνητα) κινούνται σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους που διέρχονται μέσα από τις αρχαίες πύλες και ανάμεσα στα αρχαία αγάλματα. Διασχίζουμε απλώς το χώρο, κάνοντας μόνο μια στάση στη βόρεια πύλη, την οποία θα τη δούμε σήμερα, γιατί δε θα ξαναπεράσουμε από δω. Από εδώ περνάνε τα λιγότερα τροχοφόρα (καθώς τόσο η πόλη, όσο και οι "star" ατραξιόν του Angkor είναι από τις άλλες πλευρές), και γι αυτό είναι πιο "ήρεμη" από τις 4 πύλες (για την ακρίβεια οι πύλες είναι 5, στην ανατολική πλευρά υπάρχουν 2).




Συνεχίζουμε στο Preah Khan, ένα από τους μεγαλύτερους ναούς στην περιοχή. Εδώ, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα "όρος-βουνό", όπως ήταν ο προηγούμενος ναός, στον οποίο το κέντρο του βρίσκεται σε σημαντικά ψηλότερο επίπεδο από την περιφέρειά του. Εδώ ο ναός είναι flat, με χώρους, δωμάτια, πύργους, διαμερίσματα… Όπως θα διαπιστώσουμε, και οι 2 αυτές κατηγορίες ναών συναντώνται πολύ στην περιοχή του Angkor. Δεν έχει αναστηλωθεί πλήρως ακόμα, και, ευρισκόμενος μέσα σε πυκνό δάσος, μερικά δέντρα έχουν φυτρώσει πάνω στο ναό, με τις ρίζες να τρέχουν ανάμεσα στις πέτρες των τοίχων, προκαλώντας τους ζημιές, αλλά παράλληλα συγκρατώντας τις στη θέση τους. Αυτό ισχύει για όλους τους ναούς που είναι μέσα στο δάσος, καθώς οι ποσότητες της βροχόπτωσης επιτρέπουν σε οτιδήποτε να φυτρώσει οπουδήποτε… Κάθε χρόνο, μετά την εποχή των βροχών, οι ναοί χρειάζονται επιμελή συντήρηση.


Αφού το βλέπουμε αναλυτικά, και εξετάζουμε τις προσπάθειες αναστήλωσης που είναι σε εξέλιξη, επιστρέφουμε πίσω στο Angkor Thom, και μέσω της μνημειώδους ανατολικής πύλης του (Victory gate) πηγαίνουμε σε 2 μικρούς ναούς, το Chau Say Tevoda και Thommanon, και μετά από κει στην αρχαία γέφυρα Spean Thmor. Προσπερνάμε το ναό Ta Keo αποφασίζοντας να μη μπούμε (είναι πολύ ανηφορικός, και δεν είναι κάτι που να αξίζει τόσο πολύ τον κόπο να το προσπαθήσει κανείς κάτω από τόσο καυτό ήλιο).


Καταλήγουμε στο Pre Rup, όπου σκαρφαλώνω ως την κορυφή…

Σε όλους τους ναούς, από εκεί που παρκάρουμε μέχρι βαθιά μετά την είσοδο (στην οποία κάθε φορά δείχνω το πάσο και περνάω), μας περιτριγυρίζουν παιδάκια. Φορτωμένα με το εμπόρευμα που πουλάνε. Άλλα πουλάνε βιβλία για το Angkor (στα Αγγλικά), άλλα με μεταξωτές μαντήλες, άλλα με t-shirts, άλλα με μπουκαλάκια νερό, άλλα με postcards… Σε κάθε ναό, ακριβώς τα ίδια εμπορεύματα, ξέρεις με βεβαιότητα ότι τα είδη που πουλάνε είναι διαθέσιμα σε πρώτη ζήτηση. Τα παιδάκια που τα πουλάνε, φοράνε το καλύτερο τους χαμόγελο, και βγαίνουν στη δουλειά. Τα μικρότερα, μιλάνε 2-3 κουβέντες Αγγλικά μόνο που μάθανε παπαγαλία, και προσπαθούν να σε πείσουν να αγοράσεις δια της επιμονής και σε ένδειξη ελεημοσύνης. Τα μεγαλύτερα, ακολουθούν πιο έξυπνες μεθόδους πώλησης. Σου πιάνουν την κουβέντα, βρίσκουν το μπλουζάκι στο δικό σου μέγεθος, έχουν γίνει μοντέρνοι πωλητές με προχωρημένο marketing (για τα μέσα που διαθέτουν) που σκέφτονται τον πελάτη… Πενία τέχνας κατεργάζεται, λένε, κι αυτά εδώ έχουν γίνει αναπτύξει την τέχνη των πωλήσεων.

Μετά την ανάβαση, ώρα για ανάπαυση και μεσημεριανό φαγητό. Η Sra Srang, η πισίνα του Βασιλιά, είναι ένα εξαιρετικό σκηνικό, και ο οδηγός μου με πηγαίνει σε ένα τουριστικότατο εστιατόριο εκεί δίπλα. Δοκιμάζω το Amok, που θεωρείται το παραδοσιακό φαγητό της Καμπότζης: Κοτόπουλο με Curry ψημένο & σερβιρισμένο μέσα σε μια φρέσκια καρύδα.








Και μετά το φαγητό, ώρα για επίσκεψη στο Ta Prohm, γνωστό και ως Jungle Temple, και ακόμα πιο γνωστό ως Tomb Raider Temple, μιας και εδώ γυρίστηκαν σκηνές από την ομώνυμη ταινία. Είναι η ώρα που οι πολλοί τουρίστες έχουν φύγει. Το σκηνικό με το ναό ανακατεμένο με τα δέντρα της ζούγκλας, είναι εκπληκτικό.

 

[pattyyy]

Φοβερές φωτογραφίες σε συνδυασμό με χρήσιμες πληροφορίες! Παρακολουθώ την ιστορία με αμείωτο ενδιαφέρον!

 

[taver]

Και μετά από όλα αυτά, ώρα για ανάπαυση… Με πήγαν στο ξενοδοχείο, δώσαμε ραντεβού για το επόμενο πρωί στις 5:30, και συνέχισα για το check-in… Το ξενοδοχείο, Victoria Angkor Resort, είναι 5 αστέρων κανονικό resort, με τα εστιατόριά του, τα σπα του, τα όλα του. Με τα 5 αστέρια να μην είναι καθόλου χαριστικά. Εξαιρετικό, σχεδόν δουλικό service, οι άνθρωποι γίνονται χαλί να τους πατήσεις για το παραμικρό… Και το δωμάτιό μου, τεράστιο, άνετο, στο ισόγειο με βεράντα που άνοιγε σε κήπο και από κει είχα απευθείας πρόσβαση στην τεράστια πισίνα, γύρω από την οποία είναι κτισμένο. Με ξύλινες επενδύσεις παντού, για να ταιριάζει με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της χώρας.

Έκανα ένα ντους και είπα να ξαπλώσω για λίγο, ωστόσο η παρουσία ενός κουνουπιού στο δωμάτιο μου άλλαξε γνώμη. Βαρέθηκα να το κυνηγήσω. Φόρεσα το μαγιό μου, άναψα την ταμπλέτα που υπήρχε στο δωμάτιο, άφησα την πόρτα ανοικτή και πήγα για μια βουτιά στην πισίνα. Φυσικά, ούτε λόγος για ντόπιο εκεί, μόνο τουρίστες, αρκετοί Γάλλοι και Αυστραλοί. Με πολλά πιτσιρίκια.

Μετά τη βουτιά, επέστρεψα στο δωμάτιο, ντύθηκα, και πήρα ένα tuk-tuk (η μοναδική μορφή ταξί που υπάρχει στην πόλη, και είναι διαθέσιμοι παντού) για να κατέβω στο κέντρο. Το ξενοδοχείο μου είναι αρκετά κοντά, 1 χιλιόμετρο περίπου το υπολόγισα από το κέντρο, αλλά για τα $2.00 που με χρέωνε το tuk-tuk, δεν υπήρχε λόγος για τσιγκουνιές… Παρεμπιπτόντως, μπορεί το εθνικό νόμισμα της Καμπότζης να είναι το Riel, αλλά το πραγματικό τους εθνικό νόμισμα είναι το Δολλάριο ΗΠΑ. Με αυτό γίνονται όλες οι συναλλαγές, και σε αυτό δίνονται όλες οι τιμές, ακόμα και μεταξύ τους.


Στο κέντρο της πόλης, κάποτε λειτουργούσε μια κανονική πόλη. Υπήρχαν δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία, νοσοκομεία, αγορές… Σήμερα, όλα αυτά έχουν μεταφερθεί σε άλλα σημεία, μέσα ή ακόμα και έξω από την πόλη, και το κέντρο έχει παραδοθεί σε αποκλειστική χρήση της τουριστικής βιομηχανίας. Φυλακές έχουν γίνει mall, αστυνομικοί σταθμοί έχουν γίνει ξενοδοχεία, κλπ. Η παλιά αγορά πουλάει σχεδόν αποκλειστικά τουριστικά paraphernalia, το ποτάμι έχει φωταγωγηθεί με νέον σε σχήματα κινέζικων φαναριών, και δεύτερες & τρίτες αγορές έχουν εξαπλωθεί πέριξ αυτών, σχεδόν αποκλειστικά για σουβενιρ για τους τουρίστες.


Από το 2004 και μετά, οπότε και ξεκίνησε η αλματώδης τουριστική ανάπτυξή της, χρόνο με το χρόνο η πόλη γίνεται αγνώριστη. Και ο πληθυσμός της αυξάνει συνεχώς, αφού το τουριστικό ρεύμα βοηθάει πολύ κόσμο. 6.000 περίπου tourist guides εδρεύουν εδώ, οι 4,000 αγγλόφωνοι, με τους πιο καλοπληρωμένους να είναι οι Ρωσσόφονοι. Οδηγοί tuk-tuk, ξενοδοχοϋπάλληλοι, εστιάτορες, έμποροι στις αγορές, κατασκευαστές ειδών για τις αγορές, αγρότες που παράγουν ρύζι για τα εστιατόρια, όλος ο κόσμος συντηρείται από την τουριστική βιομηχανία. Φτωχοί αγρότες από την επαρχία της Καμπότζης μετακομίζουν συνεχώς στην πόλη για ένα καλύτερο κομμάτι ψωμί και ένα αυξημένο επίπεδο διαβίωσης, και ο πληθυσμός έχει ήδη ξεπεράσει τις 400.000 χιλιάδες, υπερδιπλασιαζόμενος μέσα σε 3 περίπου χρόνια. Η απότομη μεταστροφή της οικονομίας από την αγροτική παραγωγή στις τουριστικές υπηρεσίες έχει τα προβλήματά της, φυσικά, αλλά σε γενικές γραμμές έχει πάει καλά, και το αυξημένο εισόδημα που τη συνοδεύει κρατάει τους πάντες ευχαριστημένους.


Η δράση στο κέντρο της πόλης, κινείται γύρω από την Pub Street (όπου τα μπαρ και τα εστιατόρια διαφημίζουν – ψευδώς – ότι είναι "Recommended by Lonely Planet"), και τους δρόμους γύρω από αυτή. Όλα δυτικότροπα, αλλά με κάποιο τόνο φυσικού χρώματος, σα να στοχεύουν σ' αυτόν που νομίζει ότι είναι ψαγμένος, hip, εναλλακτικός ταξιδευτής, και όχι αδαής ταξιδιώτης. Λίγο πιο κάτω, στη συνέχεια της Pub Street και αφού περάσεις απέναντι μια λεωφόρο που οι περισσότεροι τουρίστες αντιμετωπίζουν σα σύνορο, τα stalls των πλανόδιων, όπως χθες βράδυ στην Kuala Lumpur, δίνουν ένα πιο αυθεντικό τόνο. Κάθισα εδώ για φαί, εξαιρετικό για μια ακόμα φορά.


Πίσω στην Pub street, όπου κυκλοφορεί κάθε καρυδιάς καρύδι. Θορυβώδεις Αυστραλοί backpackers ετών 24 με το κιλό, κράχτες μαγαζιών, Γάλλοι ταξιδιώτες που αναζητούν λίγη ησυχία, καμποτζιανές πόρνες συνοδεία τσατσά, οι πάντες. Η νέα μόδα στην περιοχή, είναι το fish massage: Κάθεσαι σε μια τάβλα, και βυθίζεις τα πόδια σου σε ένα ενυδρείο γεμάτο ψάρια, τα οποία σου κάνουν μασάζ στα πόδια… Πρέπει να συνάντησα τουλάχιστον 5 τέτοιες εγκαταστάσεις με ενυδρεία, κι αυτά σε ένα δρόμο μόνο… Κάπου άκουσα ότι τα έχουν δει και σε ελληνικούς τουριστικούς προορισμούς το καλοκαίρι, εγώ πάντως πρώτη φορά τα είδα στο Siem Reap...

Ψώνισα κάτι ψιλά από την αγορά για σουβενίρ, και επιστροφή – με tuk-tuk – στο ξενοδοχείο. Ώρα για ύπνο… Ίσως το γλυκύτερο ύπνο που έκανα σε όλο το ταξίδι. Όταν χτύπησε το ξυπνητήρι στις πέντε το πρωί, 6 και ώρες μετά που ξάπλωσα, ήμουν επιτέλους γεμάτος ενέργεια.

 

[KLEOPATRA]

Το fish spa ειναι πλεον μοδα κ εδω .Σαββατο βραδυ το ειδα στο mall Αγιου Δημητριου.Τι σκεφτονται οι ανθρωποι!!!!
Τα εκπαιδευουν τα ψαρια δηλ?

 

[babaduma]

Τα εκπαιδευουν τα ψαρια δηλ?

Ναι, κι αν δεν μάθουν σωστά το μάθημά τους, γίνονται τροφή για τις γάτες, που εκπαιδεύονται στη διπλανή αίθουσα!

 

[KLEOPATRA]

Καποιος μου ειπε οτι καθαριζουν τα νεκρα κυτταρα του δερματος ...μπρρ κομματακι ανατριχιαστικο να σε χαρχαλευουν τα ψαρια.

 

[babaduma]

Καποιος μου ειπε οτι καθαριζουν τα νεκρα κυτταρα του δερματος ...μπρρ κομματακι ανατριχιαστικο να σε χαρχαλευουν τα ψαρια.

Ναι, έτσι είναι. Στην αρχή σε γαργαλάνε αλλά μετά από λίγο, αρχίζεις και το συνηθίζεις και γίνεται διασκεδαστικό έως και ευχάριστο.

Αν τυχόν θελήσει να το κάνει κανείς θα πρέπει να έχει υπόψη του δύο πράγματα:

1) Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η διάρκεια του "μασάζ" δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 20-30 λεπτά. Το "γιατί" διαβάστε το αμέσως παρακάτω.

2) Δεν θα πρέπει επ' ουδενί να υπάρχει το παραμικρό τραυματάκι (παλαιό ή νέο) στο τμήμα του σώματος που θα βυθισθεί στο νερό. Ο λόγος είναι γιατί τα ψαράκια θα επικεντρωθούν στο σημείο εκείνο και το παλαιό τραύμα θα γίνει΄, πλέον, νέο... που, σημειωτέον, ακόμη και όταν επουλωθεί θ' αφήσει σημάδι που θα σας θυμίζει εσαεί την εμπειρία. Αλλά, ακόμη κι αν δεν υπάρχει ίχνος παλαιού τραύματος, αν δείτε και επικεντρώνονται στο ίδιο σημείο μετά μανίας, αποσύρεται το μέλος του σώματός σας αμέσως - εκτός κι αν θέλετε ν' αποκτήσετε "ενθύμιο" ανάλογο με το πιο πάνω. Προς αποφυγήν τέτοιου είδους "ατυχημάτων" ο περιορισμός του χρόνου).

(όλ' αυτά εκ προσωπικής εμπειρίας στην KL - με το σημαδάκι στο κου-ντε-πιέ του ποδιού μου να μου την θυμίζει)