taver
Member
- Μηνύματα
- 12.611
- Likes
- 29.891
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Bandar Seri Begawan, Brunei Darussalam (Μέρος 2ο)
Το Brunei, μπορεί σήμερα να είναι μια από τις μικρότερες χώρες του κόσμου, με έκταση περίπου όση και το ελεύθερο (νότιο) κομμάτι της Κύπρου. Είναι μικρό και ανύπαρκτο τουριστικά, τόσο που οι περισσότεροι Ευρωπαίοι δυσκολεύονται να εντοπίσουν στο χάρτη. Δεν ήταν πάντα έτσι, όμως. Από το 15ο ως το 17ο αιώνα ήταν μια τοπική υπερδύναμη, με έκταση που καταλάμβανε όλο το Βόρνεο, και πάνω από τις μισές σημερινές Φιλιππίνες. Κάπου τότε έφτασε κι εδώ το Ισλάμ, όπως και στις γειτονικές χώρες. Την εποχή εκείνη, η ευρύτερη περιοχή διαρθρώθηκε σε μικρά σουλτανάτα, με το Brunei να είναι ένα από τα πλουσιότερα και μεγαλύτερα, στηριζόμενο οικονομικά στο εμπόριο.
Η παρακμή του Σουλτανάτου ήρθε στη συνέχεια, όπου κάτω από ανίκανες ηγεσίες έχασε όλες σχεδόν τις εκτάσεις του, και δέχτηκε να γίνει προτεκτοράτο του Βρετανικού στέμματος. Το οποίο διαχειριζόταν και την περιοχή του Sarawak, που περιβάλλει το Brunei και καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος από τη νήσο Βόρνεο. Με διάφορες "διακρατικές" συμφωνίες, το Brunei παραχωρούσε συνεχώς εδάφη στο Sarawak…. Και πάνω που θα έχανε και τα τελευταία, ξαφνικά το 1929 ανακαλύφθηκαν στη μικρή χώρα τεράστιες ποσότητες πετρελαίου. Και χάρη σ' αυτά, Ο Σουλτάνος κατάφερε η μικρή χώρα να μη γίνει μέλος της Μαλαισιανής συνομοσπονδίας, της ομοσπονδίας σουλτανάτων με σουλτάνους που βασιλεύουν… εκ περιτροπής, που αποτελεί τη σημερινή Μαλαισία, αλλά η χώρα του να παραμείνει ανεξάρτητο Βρετανικό προτεκτοράτο. Και συνέχισε έτσι, μέχρι το 1979, οπότε και υπογράφηκε η συνθήκη με την οποία η χώρα ανεξαρτητοποιήθηκε πλήρως το 1984.
Μια εξέγερση ενάντια στη Μοναρχία, που έγινε το 1962, οδήγησε αφενός το Σουλτάνο σε παραίτηση (υπέρ του γιού του που βασιλεύει μέχρι σήμερα), αφετέρου σε επιβολή στρατιωτικού νόμου, που τυπικά ισχύει κι αυτός μέχρι σήμερα, και ενισχύει την έτσι κι αλλιώς απόλυτη εξουσία του Σουλτάνου στη χώρα. Πριν λίγα χρόνια, σε μια πολύ προβεβλημένη μεταρρύθμιση, η χώρα απέκτησε κοινοβούλιο, αλλά με μέλη μονάχα διορισμένους γαλαζοαίματους συγγενείς του Σουλτάνου.
Τα πλούτη του Σουλτάνου είναι αμύθητα. Και κάποια από αυτά τα μοιράζεται και με το λαό του. Η χώρα, βάση έκθεσης του ΔΝΤ το 2010, είναι 5η στον κόσμο σε κατά κεφαλήν εισόδημα (PPP μεθοδολογία). Και ακόμα και χωρίς την αναγωγή σε PPP, το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι λίγο πάνω από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στο (μη οικονομικό) δείκτη HDI (Human Development Index) καταλαμβάνει την 33η θέση, λίγο κάτω από την Ελλάδα, αλλά πάνω από πολλές άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Αλφαβητισμός φτάνει στο 94%, το προσδόκιμο ζωής τα 77 χρόνια, και υπάρχουν συντάξεις για όλους, δωρεάν δημόσια υγεία, εκπαίδευση, αθλητικά κέντρα, φτηνά δάνεια, επιδοτήσεις για διάφορες αγορές, μηδενικοί φόροι κλπ.
Μετά την ανεξαρτητοποίησή της, η χώρα έχει ακολουθήσει ένα σαφή δρόμο προς τον Ισλαμικό Φονταμενταλισμό. Πολλά Σουνιτικά τζαμιά χτίστηκαν παντού, υιοθετήθηκε Ισλαμικό εορτολόγιο, το Αλκοόλ απαγορεύθηκε πλήρως στη χώρα (ειδικά για το τελευταίο, οι τουρίστες μόνο μπορούν να φέρουν μαζί τους περιορισμένες ποσότητες για προσωπική χρήση), κλπ. Δεν έχει επιβληθεί η Σαρία, αλλά το οικογενειακό δίκαιο (& μερικά ακόμα "θρησκευτικά" θέματα) είναι στην αρμοδιότητα θρησκευτικών δικαστηρίων, που λειτουργούν παράλληλα με τα κοσμικά. Ο Σουλτάνος έχει αναπτύξει μια επίσημη εθνική ιδεολογία, ονόματι "Melayu Islam Beraja (MIB)", η οποία διδάσκεται υποχρεωτικά στα σχολεία, έχει θεσμική αξία, και βρίσκει τη χρήση της σε ολόκληρη την κοινωνία.
Ο πληθυσμός είναι κατά τα 2/3 Μαλαισιανός (Malay), 10% περίπου είναι Κινέζοι, 3% περίπου αυτόχθονες του Βόρνεο, και οι υπόλοιποι διαφόρων άλλων προελεύσεων. Τα Μαλαισιανά (Malay), στη διάλεκτο που ομιλείται εδώ, είναι η μοναδική επίσημη γλώσσα της χώρας, αλλά οι πάντες μιλάνε και Αγγλικά.
Αυτά τα γενικά για τη χώρα. Η βόλτα μου ξεκινάει αμέσως, προσπαθώντας ασθμαίνοντας να εγκλιματιστώ στον τοπικό καιρό, με την τόση υγρασία. Είναι εντυπωσιακό πόσο άδειοι είναι οι δρόμοι σήμερα. Τεράστιες λεωφόροι, 4+ λωρίδων ανά κατεύθυνση, πεντακάθαρες και με πλήρη σηματοδότηση. Αλλά εντελώς άδειες. Όπως έμαθα αργότερα, σήμερα η μέρα για τη χώρα είναι επίσημη αργία. Παρότι Μουσουλμάνοι, τα Χριστούγεννα τα εορτάζουν (ως παγκόσμια εορτή του Αγίου Καταναλωτού, ίσως). Μηδέν κίνηση παντού, λοιπόν. Και στο πλάι του δρόμου, κάθε δρόμου, κάτι λούκια με λίγο νερό, που χρησιμεύουν για την αποχέτευση των ομβρίων. Πρέπει να βρέχει πολύ εδώ.
Πρώτη στάση, απέναντι ακριβώς από το ξενοδοχείο (μετά από 2 λεωφόρους κι ένα πάρκο ανάμεσα), το μοναδικό μουσείο της χώρας… Το Royal Regaglia Museum είναι ένα μουσείο αφιερωμένο στο τελετουργικό της χώρας, τις επίσημες τελετές των Σουλτάνων (ενθρονίσεις, γάμους, εορτές γενεθλίων κλπ), αλλά παρουσιάζει επίσης και στοιχεία για την Ιστορία της χώρας, τη ζωή του Σουλτάνου, τα δώρα που του έχουν κάνει ηγέτες άλλων κρατών κλπ. Το πρώτο σοκ είναι ότι πρέπει να αφήσει κανείς τα παπούτσια του στην είσοδο, και το δεύτερο ότι δεν επιτρέπεται η φωτογραφία στο εσωτερικό του (εκτός από το σημείο που βρίσκεται το άρμα της φωτογραφίας). Το ίδιο το κτήριο του Μουσείου είναι ενδιαφέρον και εξωτερικά, με ένα τρούλο που θυμίζει τζαμί, και ημικυκλικό σχήμα γύρω από αυτόν.
Ακριβώς διαγωνίως απέναντι από το μουσείο, βρίσκεται το Lapau (Royal Ceremonial Hall) και δίπλα σ' αυτό το Dewan Majlis (κοινοβούλιο). Ανάμεσα στα δύο, ένας όμορφος κήπος, καθώς πουθενά στο Brunei τα κτήρια δεν εφάπτονται, υπάρχουν χώροι… 100 μέτρα πιο κάτω, ένα ρολόι σηματοδοτεί το σημείο απ' όπου ξεκινάει ο υπολογισμός των χιλιομετρικών αποστάσεων στη χώρα.
Το Brunei, μπορεί σήμερα να είναι μια από τις μικρότερες χώρες του κόσμου, με έκταση περίπου όση και το ελεύθερο (νότιο) κομμάτι της Κύπρου. Είναι μικρό και ανύπαρκτο τουριστικά, τόσο που οι περισσότεροι Ευρωπαίοι δυσκολεύονται να εντοπίσουν στο χάρτη. Δεν ήταν πάντα έτσι, όμως. Από το 15ο ως το 17ο αιώνα ήταν μια τοπική υπερδύναμη, με έκταση που καταλάμβανε όλο το Βόρνεο, και πάνω από τις μισές σημερινές Φιλιππίνες. Κάπου τότε έφτασε κι εδώ το Ισλάμ, όπως και στις γειτονικές χώρες. Την εποχή εκείνη, η ευρύτερη περιοχή διαρθρώθηκε σε μικρά σουλτανάτα, με το Brunei να είναι ένα από τα πλουσιότερα και μεγαλύτερα, στηριζόμενο οικονομικά στο εμπόριο.
Η παρακμή του Σουλτανάτου ήρθε στη συνέχεια, όπου κάτω από ανίκανες ηγεσίες έχασε όλες σχεδόν τις εκτάσεις του, και δέχτηκε να γίνει προτεκτοράτο του Βρετανικού στέμματος. Το οποίο διαχειριζόταν και την περιοχή του Sarawak, που περιβάλλει το Brunei και καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος από τη νήσο Βόρνεο. Με διάφορες "διακρατικές" συμφωνίες, το Brunei παραχωρούσε συνεχώς εδάφη στο Sarawak…. Και πάνω που θα έχανε και τα τελευταία, ξαφνικά το 1929 ανακαλύφθηκαν στη μικρή χώρα τεράστιες ποσότητες πετρελαίου. Και χάρη σ' αυτά, Ο Σουλτάνος κατάφερε η μικρή χώρα να μη γίνει μέλος της Μαλαισιανής συνομοσπονδίας, της ομοσπονδίας σουλτανάτων με σουλτάνους που βασιλεύουν… εκ περιτροπής, που αποτελεί τη σημερινή Μαλαισία, αλλά η χώρα του να παραμείνει ανεξάρτητο Βρετανικό προτεκτοράτο. Και συνέχισε έτσι, μέχρι το 1979, οπότε και υπογράφηκε η συνθήκη με την οποία η χώρα ανεξαρτητοποιήθηκε πλήρως το 1984.
Μια εξέγερση ενάντια στη Μοναρχία, που έγινε το 1962, οδήγησε αφενός το Σουλτάνο σε παραίτηση (υπέρ του γιού του που βασιλεύει μέχρι σήμερα), αφετέρου σε επιβολή στρατιωτικού νόμου, που τυπικά ισχύει κι αυτός μέχρι σήμερα, και ενισχύει την έτσι κι αλλιώς απόλυτη εξουσία του Σουλτάνου στη χώρα. Πριν λίγα χρόνια, σε μια πολύ προβεβλημένη μεταρρύθμιση, η χώρα απέκτησε κοινοβούλιο, αλλά με μέλη μονάχα διορισμένους γαλαζοαίματους συγγενείς του Σουλτάνου.
Τα πλούτη του Σουλτάνου είναι αμύθητα. Και κάποια από αυτά τα μοιράζεται και με το λαό του. Η χώρα, βάση έκθεσης του ΔΝΤ το 2010, είναι 5η στον κόσμο σε κατά κεφαλήν εισόδημα (PPP μεθοδολογία). Και ακόμα και χωρίς την αναγωγή σε PPP, το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι λίγο πάνω από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στο (μη οικονομικό) δείκτη HDI (Human Development Index) καταλαμβάνει την 33η θέση, λίγο κάτω από την Ελλάδα, αλλά πάνω από πολλές άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Αλφαβητισμός φτάνει στο 94%, το προσδόκιμο ζωής τα 77 χρόνια, και υπάρχουν συντάξεις για όλους, δωρεάν δημόσια υγεία, εκπαίδευση, αθλητικά κέντρα, φτηνά δάνεια, επιδοτήσεις για διάφορες αγορές, μηδενικοί φόροι κλπ.
Μετά την ανεξαρτητοποίησή της, η χώρα έχει ακολουθήσει ένα σαφή δρόμο προς τον Ισλαμικό Φονταμενταλισμό. Πολλά Σουνιτικά τζαμιά χτίστηκαν παντού, υιοθετήθηκε Ισλαμικό εορτολόγιο, το Αλκοόλ απαγορεύθηκε πλήρως στη χώρα (ειδικά για το τελευταίο, οι τουρίστες μόνο μπορούν να φέρουν μαζί τους περιορισμένες ποσότητες για προσωπική χρήση), κλπ. Δεν έχει επιβληθεί η Σαρία, αλλά το οικογενειακό δίκαιο (& μερικά ακόμα "θρησκευτικά" θέματα) είναι στην αρμοδιότητα θρησκευτικών δικαστηρίων, που λειτουργούν παράλληλα με τα κοσμικά. Ο Σουλτάνος έχει αναπτύξει μια επίσημη εθνική ιδεολογία, ονόματι "Melayu Islam Beraja (MIB)", η οποία διδάσκεται υποχρεωτικά στα σχολεία, έχει θεσμική αξία, και βρίσκει τη χρήση της σε ολόκληρη την κοινωνία.
Ο πληθυσμός είναι κατά τα 2/3 Μαλαισιανός (Malay), 10% περίπου είναι Κινέζοι, 3% περίπου αυτόχθονες του Βόρνεο, και οι υπόλοιποι διαφόρων άλλων προελεύσεων. Τα Μαλαισιανά (Malay), στη διάλεκτο που ομιλείται εδώ, είναι η μοναδική επίσημη γλώσσα της χώρας, αλλά οι πάντες μιλάνε και Αγγλικά.
Αυτά τα γενικά για τη χώρα. Η βόλτα μου ξεκινάει αμέσως, προσπαθώντας ασθμαίνοντας να εγκλιματιστώ στον τοπικό καιρό, με την τόση υγρασία. Είναι εντυπωσιακό πόσο άδειοι είναι οι δρόμοι σήμερα. Τεράστιες λεωφόροι, 4+ λωρίδων ανά κατεύθυνση, πεντακάθαρες και με πλήρη σηματοδότηση. Αλλά εντελώς άδειες. Όπως έμαθα αργότερα, σήμερα η μέρα για τη χώρα είναι επίσημη αργία. Παρότι Μουσουλμάνοι, τα Χριστούγεννα τα εορτάζουν (ως παγκόσμια εορτή του Αγίου Καταναλωτού, ίσως). Μηδέν κίνηση παντού, λοιπόν. Και στο πλάι του δρόμου, κάθε δρόμου, κάτι λούκια με λίγο νερό, που χρησιμεύουν για την αποχέτευση των ομβρίων. Πρέπει να βρέχει πολύ εδώ.
Πρώτη στάση, απέναντι ακριβώς από το ξενοδοχείο (μετά από 2 λεωφόρους κι ένα πάρκο ανάμεσα), το μοναδικό μουσείο της χώρας… Το Royal Regaglia Museum είναι ένα μουσείο αφιερωμένο στο τελετουργικό της χώρας, τις επίσημες τελετές των Σουλτάνων (ενθρονίσεις, γάμους, εορτές γενεθλίων κλπ), αλλά παρουσιάζει επίσης και στοιχεία για την Ιστορία της χώρας, τη ζωή του Σουλτάνου, τα δώρα που του έχουν κάνει ηγέτες άλλων κρατών κλπ. Το πρώτο σοκ είναι ότι πρέπει να αφήσει κανείς τα παπούτσια του στην είσοδο, και το δεύτερο ότι δεν επιτρέπεται η φωτογραφία στο εσωτερικό του (εκτός από το σημείο που βρίσκεται το άρμα της φωτογραφίας). Το ίδιο το κτήριο του Μουσείου είναι ενδιαφέρον και εξωτερικά, με ένα τρούλο που θυμίζει τζαμί, και ημικυκλικό σχήμα γύρω από αυτόν.
Ακριβώς διαγωνίως απέναντι από το μουσείο, βρίσκεται το Lapau (Royal Ceremonial Hall) και δίπλα σ' αυτό το Dewan Majlis (κοινοβούλιο). Ανάμεσα στα δύο, ένας όμορφος κήπος, καθώς πουθενά στο Brunei τα κτήρια δεν εφάπτονται, υπάρχουν χώροι… 100 μέτρα πιο κάτω, ένα ρολόι σηματοδοτεί το σημείο απ' όπου ξεκινάει ο υπολογισμός των χιλιομετρικών αποστάσεων στη χώρα.
