XRISTOS71
Member
- Μηνύματα
- 3.388
- Likes
- 1.500
κάντο αλλά πρίν τις 12/12/12 γιατί μετα δεν θα έχει νόημα
Βιετνάμ Καμπότζη Μαλαισία Μπρουνέι Σιγκαπούρη Πέντε στάσεις στην Ασία
- Thread starter taver
- Ημερομηνία δημιουργίας
vickokka
Member
- Μηνύματα
- 1.249
- Likes
- 1.967
- Ταξίδι-Όνειρο
- παντου
Απο χτες το βράδυ ( με διάλειμμα ύπνου και δουλειάς) κατάφερα να διαβάσω την ιστορία σου taver,δεν εχω φυσικά λόγια να πω ,καταπληκτική περιγραφή και εικόνες,περιμενω τη συνέχεια στο Βιετνάμ .....
Sent from my iPad using Travel Stories
Sent from my iPad using Travel Stories
silversurfer
Moderator
- Μηνύματα
- 2.385
- Likes
- 3.856
- Επόμενο Ταξίδι
- Ανδαλουσία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος Του Κόσμου
Επόμενη στάση ... ?
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Kαλά μακρυά νυχτωμένος. Το γνώριζα το ταξίδι αλλά δεν είχα εντοπίσει τόσο καιρό ότι έχει γραφτεί ιστορία. Ομολογώ ότι οι αναφορές σου εντός των αεροπλάνων και των αεροδρομίων είναι αξεπέραστες. Νοιώθω σαν να επιβιβάζομαι εγώ!!!! Καλή συγγραφική συνέχεια για τους ενδιαφέροντες προορισμούς
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.612
- Likes
- 29.891
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Λοιπόν, το πήρα απόφαση. Πέντε σχεδόν χρόνια μετά το ταξίδι και την ημιτελή ανάρτηση αυτής της ιστορίας, δεν πρόκειται να ασχοληθώ να ξεκαθαρίσω άλλο τις φωτογραφίες για να τις ανεβάσω... Οπότε, για να μη σας αφήσω έτσι, θα ανεβάσω το υπόλοιπο κείμενο της ιστορίας, όπως ακριβώς το είχα γράψει τότε.... (το κείμενο που ακολουθεί έχει γραφτεί για το travelstories από τον Ιανουάριο του 2012).
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.612
- Likes
- 29.891
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 5: Ho Chi Minh City (Saigon), Vietnam
Επιβίβαση με ολίγο περπάτημα, και πτήση μιας ώρας με ελαφρύ service (σαντουιτσάκι), σε άνετα καθίσματα (εξαιρετικό seat pitch, αλλά μετά από 3 σερί πτήσεις AirAsia ίσως και να έχει επηρεαστεί η κρίση μου) και γεμάτο αεροπλάνο. Προσγείωση στο σύγχρονο αεροδρόμιο της Saigon (που μόνο επισήμως έχει αλλάξει όνομα σε Ho Chi Minh City, ακόμα και κρατικές επιχειρήσεις συνεχίζουν να τη λένε Saigon), και περπάτημα ως την αίθουσα του immigration… Στο πλάι, ένα μικρό γκισέ γι αυτούς που έχουμε κανονίσει για Visa on Arrival. Έχω τα χαρτιά όλα έτοιμα, τα δίνω από τους πρώτους, αλλά αυτό φαίνεται δεν ήταν αρκετό. Μάλλον πήρε λίγη ώρα στους Βιετναμέζους να καταλάβουν ότι Greece και Hellas είναι το ίδιο πράγμα, γιατί μου επέστρεψαν το διαβατήριο με τη Βίζα από τα τελευταία, κάπου μισή ώρα μετά. 25 δολάρια ΗΠΑ κόστισε κι αυτή η Visa (συν όσα είχα πληρώσει online). Immigration, βαλίτσα, τελωνείο, όλα καλά.
Άλλαξα κάποια χρήματα σε ένα γκισέ, μου κανόνισαν και ταξί για το ξενοδοχείο (ακριβά το πλήρωσα τελικά), και ξεκινήσαμε για το Intercontinental Asiana Saigon, κοντά στο κέντρο της πόλης. Η διαδρομή… ο σουρρεαλισμός ο ίδιος. Τα άπειρα μηχανάκια (παπάκια) στο δρόμο, και το αυτοκίνητο να προσπαθεί να κινηθεί μέσα σε μια θάλασσα από μηχανάκια που κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις. Διασταυρώσεις-χάος, κορναρίσματα από παντού, ακινησία… Για μια απόσταση 5 χιλιομέτρων (το αεροδρόμιο είναι πολύ κοντά στο κέντρο), κάναμε σχεδόν μια ώρα. Αλλά φτάσαμε επιτέλους στο ξενοδοχείο.
Άψογη εξυπηρέτηση κι εδώ, δωμάτιο σε executive floor, με απεριόριστη θέα στην πόλη από ψηλά, late check-out αύριο, όλα καλά (αυτό έλλειπε, καθώς πληρώνω σούπερ πανάκριβα, για τα δεδομένα της χώρας).
Ε, έχει πάει 4 κιόλας, δεν έχω και πολύ χρόνο σ' αυτή την πόλη, ας μην πάει χαμένος. Με βήμα ταχύ, κατέβηκα, και ξεκίνησα την εξερεύνηση του κέντρου της πόλης. Ένα τετράγωνο από το ξενοδοχείο, ο ναός της Notre Dame στέκει μεγαλοπρεπής, για να θυμίζει το Γαλλικό αποικιοκρατικό παρελθόν της περιοχής.
Μπροστά από αυτόν, μια τεράστια λεωφόρος, η πρώτη δύσκολη πίστα για τον πεζό. Φανάρια πουθενά, και μιλιούνια μηχανάκια έρχονται από παντού, χωρίς να σταματούν στις διαβάσεις ή οπουδήποτε. Ένας τρόπος υπάρχει για να περάσει κανείς απέναντι: Ξεκινάς με μπόλικο θάρρος και με σταθερή ταχύτητα, και συνεχίζεις σταθερά και αδιάκοπα την πορεία. Τα μηχανάκια θα βρουν τον τρόπο να σε αποφύγουν…
Ακριβώς δίπλα, το ταχυδρομείο της πόλης, κι αυτό μνημείο αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής, χτισμένο από τον ίδιο το Gustave Eiffel, όπως και ο ομώνυμος πύργος κι ένα περίεργο άγαλμα – να δεις πως το λένε – στο λιμάνι της Νέας Υόρκης… Είναι το πρώτο δημόσιο κτήριο της πόλης που βλέπω, και ομολογώ ότι σκιάχτηκα λιγάκι με το πορτρέτο του θείου Χο, τα σφυροδρέπανα και τα αστέρια, που βρίσκονται σε μεγαλοπρεπείς θέσεις στους τοίχους του χώρου. Τα όμορφα κτήρια αυτά, δεν είναι παρά οι εξαιρέσεις, οι δόσεις ομορφιάς ανάμεσα σε ένα τοπίο άσχημων ουρανοξυστών (με λιγοστές όμορφες εξαιρέσεις) και τσιμεντένιων κλουβιών όπως αυτά των Ελληνικών πόλεων. Λίγο πιο κάτω, βρίσκεται το κτήριο της όπερας της πόλης, σήμερα δημοτικού θεάτρου, το οποίο στο παρελθόν λειτούργησε και ως το κοινοβούλιο του Νοτίου Βιετνάμ, αλλά σήμερα έχει ανακαινιστεί και λειτουργεί πάλι για το σκοπό που κατασκευάστηκε, ως θέατρο. Η πρόσοψή του φτιάχτηκε να μοιάζει με το Petit Palais στο Παρίσι, με το οποίο κτίστηκε την ίδια χρονιά. Δεξιά κι αριστερά από το θέατρο, βρίσκονται 2 ιστορικά ξενοδοχεία της παλιάς Saigon, που φιλοξενούσαν τους δημοσιογράφους κλπ κατά τον πόλεμο. Πολλάκις ανακαινισμένα έκτοτε από την κρατική εταιρία που τα διαχειρίζεται, το Continental και το Caravelle παραμένουν 2 από τα κορυφαία ξενοδοχεία της πόλης.
Η πλατεία ακριβώς μπροστά από το θέατρο φιλοξενεί μια σειρά από μνημεία για το (Βόρειο)Βιετναμέζικο στρατό, και αμέσως μετά ακολουθεί η λεωφόρος Nguyen Hue, στη συμβολή με την οποία χτυπάει η καρδιά του κέντρου της πόλης. Και χτυπάει κυριολεκτικά, γιατί τα χτυποκάρδια μέχρι να περάσει ένας πεζός απέναντι είναι αμέτρητα… Στη Βορειοδυτική πλευρά της πλατείας, και μπροστά από το εντυπωσιακό και πολύ φωτογραφημένο κτήριο του δημαρχείου (Hotel de Ville) των γάλλων, δεσπόζει το άγαλμα του θείου Χο, κατά κόσμο συντρόφου Χο Τσι Μίνχ, ηγέτη του (Βορείου) Βιετνάμ και ιστορικού πατέρα του Κομμουνιστικού κόμματος της χώρας, που ακόμα κυβερνάει. Το κτήριο του δημαρχείου σήμερα στεγάζει το Ho Chi Minh People's Committee, το οποίο δυσκολεύομαι να αντιληφθώ σε τι διαφέρει από ένα δημοτικό συμβούλιο, εκτός του γεγονότος ότι είναι διορισμένο από το κόμμα και όχι φυσικά εκλεγμένο όργανο. Και δίπλα σε όλα αυτά, η κρατική εταιρία ξενοδοχείων λειτουργεί το σοσιαλιστικό ξενοδοχείο Rex, με τα καταστήματα των Cartier, Bvlgari κλπ να έχουν περίοπτες θέσεις στο lobby.
Πέραν από τα ιστορικά ξενοδοχεία, που τα περισσότερα φιλοξενούσαν τους ανταποκριτές την περίοδο του πολέμου, η πόλη έχει χάσει όλα σχεδόν εκείνα τα μοναδικά στοιχεία που συναντά κανείς στα βιβλία και τις ταινίες που έχουν θέμα τον πόλεμο του Βιετναμ, και που κατά κύριο λόγο, εφόσον μιλάνε για Αμερικανούς, εκτυλίσσονται στο μεγαλύτερο μέρος τους εδώ, σ' αυτήν εδώ την πόλη. Όταν ήμουν μικρός, το πρώτο βιβλίο που είχα διαβάσει αμετάφραστο στην Αγγλική γλώσσα (ελέω εξετάσεων Proficiency) ήταν το The Quiet American του Graham Greene. Και ο άτιμος ο Greene με είχε δυσκολέψει πολύ με τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε, ώστε αναγκάστηκα να το διαβάσω ξανά και ξανά. Σχεδόν όλο το βιβλίο εκτυλίσσεται σ' αυτήν εδώ την πόλη, και οι εικόνες που περιγράφει δεν υπάρχουν πια, έχουν χαθεί σε μια πόλη που έχει αλλάξει, και βρίσκονται πια στη σφαίρα της ιστορίας, μόλις 50 και κάτι χρόνια μετά. Το τσιμέντο των κατασκευών και η αγχωτική βουή από τα μηχανάκια, τα έχουν σκεπάσει όλα, έχουν αλλάξει τους κατοίκους, κι έχουν μετατρέψει την πόλη σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη, πλούσια οικονομική πρωτεύουσα μιας κατά τα άλλα φτωχότατης χώρας. Όχι, δε βρήκα εδώ αυτό που περίμενα να βρω. Βρήκα όμως κάτι διαφορετικό. Μια μεγαλούπολη των 7 εκατομμυρίων κατοίκων, διπλασίων σχεδόν από την πρωτεύουσα της χώρας Ανόϊ, που ζουν πλουσιοπάροχα σε σύγκριση με την υπόλοιπη φτωχότατη χώρα (η οποία ζει σε επίπεδα Καμπότζης). Οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια δε χαρακτηρίζονται από την καθαριότητα και τη γυαλάδα που χαρακτηρίζουν το εσωτερικό των ουρανοξυστών, ενώ τα παπάκια βρίσκονται παντού, κι ο κόσμος πάει κι έρχεται με αγχωτικούς ρυθμούς. Αρκετοί οι expatriates που ζουν εδώ, αλλά ακόμα περισσότεροι οι τουρίστες.
Στο μέσο της λεωφόρου Nguyen Hue, οι προετοιμασίες για τον εορτασμό του νέου χρόνου, κάπου 30 ώρες από τώρα, καλά κρατούν. Με χορηγό τη Heineken, ετοιμάζονται μεγάλες ηχητικές εγκαταστάσεις (που ήδη δονούνται στους ρυθμούς του Happy New Year των Abba), πύργος με φώτα, φωτορυθμικά και Dj's για το πάρτι, κλπ. Δεν ξέρω κατά πόσο η χώρα κυβερνάται από Κομμουνιστική δικτατορία, αλλά σίγουρα είναι καταναλωτική και δυτικότροπη. Περπάτησα ως το ποτάμι, όπου πλωτά εστιατόρια ετοιμάζονται να υποδεχτούν τον κόσμο που θα δειπνήσει πλέοντας στο ποτάμι, με μοναδικό αξιοθέατο άξιο λόγου το αποικιακού ρυθμού κτήριο της κεντρικής τράπεζας (National Treasury το λένε αυτοί) της χώρας. Πιο πέρα λίγο, στην οδό Ton That Thiep βρίσκεται ένας ενδιαφέρων Ινδουιστικός ναός, ενώ κάπου στον ίδιο δρόμο είναι και το εστιατόριο που έφαγα (το Cha Ca La Vong, το παλιότερο εστιατόριο στο Βιετνάμ, από το 1871). Σέρβιρε μονάχα ένα πιάτο, ένα ψητό ψάρι με ρύζι και διάφορα καρυκεύματα, το οποίο ήταν φυσικά νοστιμότατο.
Είναι ακόμα νωρίς, οπότε λέω να καθίσω σε ένα από τα τραπεζάκια έξω που κάποιο κατάστημα έχει στήσει στη Nguyen Hue, να χαζεύω τον κόσμο και τα μηχανάκια, υπό τους ήχους των Dj που κάνουν πρόβες για αύριο. Ίσα που έχω τελειώσει τη μπύρα μου, όταν σκάει η πρώτη σταγόνα βροχής. Φεύγω τρέχοντας, με κατεύθυνση το ξενοδοχείο μου, αλλά ίσα που πρόλαβα να φτάσω 2 τετράγωνα πιο κάτω, στο υπόστεγο μπροστά από το ιστορικό ξενοδοχείο Caravelle. Δε με παίρνει να πάω ως το ξενοδοχείο με αυτή τη βροχή… Αλλά ας περιμένω μήπως τελειώσει γρήγορα. Και γιατί να περιμένω έξω στο κρύο, όταν το ιστορικό μπαρ του ξενοδοχείου είναι εκεί και με περιμένει? Ευκαιρία για ένα Μαρτίνι…
Μέχρι να πιω το ποτό μου, η βροχή είχε κοπάσει, αλλά και η ώρα επίσης είχε περάσει. Ήρεμα κι ωραία, συνέχισα το σλάλομ ανάμεσα στα μηχανάκια ώσπου έφτασα στο ξενοδοχείο μου, άδειασα τις μνήμες της φωτογραφικής, και έπεσα για ύπνο….
Το πρωί, μετά από ένα ακόμα φανταστικό πρωινό, με φοβερό βιετναμέζικο καφέ, ξεκίνησα και πάλι για την πόλη. Πρώτη στάση, το νούμερο ένα αξιοθέατό της: Το παλάτι της επανένωσης (πρώην παλάτι ανεξαρτησίας) είναι το πρώην διοικητήριο του Νοτίου Βιετνάμ. Οι (βορειο)Βιετναμέζοι, μετά τη νίκη τους στον εμφύλιο, το διατήρησαν ακριβώς όπως το βρήκαν. Με μονουμεντάλ αρχιτεκτονική των 60s, διάκοσμο της εποχής, κλπ, είναι ένα κτήριο που διαφέρει από όλη την υπόλοιπη πόλη, στο γεγονός ότι περιστοιχίζεται από πράσινο. Ένα πάρκο, γενικά δυσεύρετο είδος σ΄ αυτή την πόλη, το περιβάλλει από όλες τις πλευρές. Τα αξιοθέατα περιλαμβάνουν τις αίθουσες συνεδριάσεων της δημοκρατίας (πρακτικά, δικτατορίας) του Νοτίου Βιετνάμ, τα πολεμικά επιτελεία κλπ, τα ιστορικά κομμουνιστικά τανκ που το κατέλαβαν τελειώνοντας τον πόλεμο κλπ, ελικόπτερα κλπ. Επεξηγηματικές πινακίδες δεν υπάρχουν πουθενά, αν θες να ξέρεις τι βλέπεις, πρέπει να προσλάβεις ξεναγό από την είσοδο του μουσείου. Εγώ, μην το ξέροντας δεν το έκανα. Είδα λίγες αίθουσες φανταζόμενος απλώς το τι βλέπω, ώσπου εμφανίστηκε ο από μηχανής θεός… Κι άκουσα τα πρώτα & τελευταία Ελληνικά σε όλο το ταξίδι. Ένα Ελληνικό γκρουπ (με τον αρχηγό να φοράει ταμπελάκι γνωστού Αθηναϊκού πρακτορείου) βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου, και ο αρχηγός μεταφράζει στα Ελληνικά και επαναλαμβάνει με στεντόρεια φωνή τα λεγόμενα της Βιετναμέζας ξεναγού. Άκουσα, δια της προσκολλήσεως, την ξενάγηση στους κυρίως χώρους, και μετά συνέχισα στο υπόλοιπο κτήριο και στο υπόγειο μόνος μου.
Τα μουσεία στο Βιετνάμ κλείνουν για μεσημέρι, οπότε ίσα που πρόλαβα να μπω και να δω εν τάχει το επόμενο μουσείο, ένα τετράγωνο παραπέρα. Το μουσείο Πολεμικών απομειναριών είναι ένα μικρό μουσείο, που επιδεικνύει τις βαρβαρότητες των Αμερικανών και των συμμάχων τους στον πόλεμο του Βιετνάμ. Είναι εντελώς μονόπλευρο (=παρουσιάζει μόνο τα εγκλήματα των Αμερικανών, καθώς και οτιδήποτε άλλο αντιαμερικανικό μπορεί με κάποιο τρόπο να συνδέσει με τον πόλεμο) και τεκμηριώνει μόνο μερικώς τα στοιχεία που παρουσιάζει. Διαθέτει όμως εκθέματα όπως πολεμικές μηχανές (τανκ, ελικόπτερα κλπ) από την εποχή, όπως και ανακατασκευασμένα tiger cages κλπ.
Το μεσημεριανό κλείσιμο του μουσείου με προλαβαίνει, και ξεκινάω για μια ακόμα βόλτα στην πόλη. Περπατάω λίγο στη γειτονιά του μουσείου, περνάω μέσα από το πάρκο Tao Dan, που είναι γεμάτο αθλητικές εγκαταστάσεις. Εκεί βρίσκεται και ένα εντυπωσιακό παρκινγκ μοτοσυκλετών, αντίστοιχα εντυπωσιακό με το παρκινγκ ποδηλάτων δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό στο Amsterdam. Και καταλήγω στη γειτονιά Pham Ngu Lao, όπου ένα ακόμη μακρόστενο πάρκο φιλοξενεί διάφορες εκδηλώσεις. Η γειτονιά εδώ, παρότι το Lonely Planet της αφιερώνει αρκετό χώρο, είναι μάλλον αδιάφορη, κυριαρχούμενη από backpacker hostels και φτηνά εστιατόρια για δυτικά στομάχια.
Επιστροφή στο κέντρο, με μια στάση στη σκεπαστή αγορά Ben Thanh (επιτέλους, μια αγορά που δεν είναι για τουρίστες μόνο). Το κτήριο, είναι από τα παλιότερα στη Saigon, και σύμβολο της πόλης. Και η πλατεία μπροστά είναι ο μεγαλύτερος συγκοινωνιακός κόμβος της πόλης, ως συμβολή μεγάλων λεωφόρων και βάση για πολλά λεωφορεία. Εδώ θα είναι και ο κύριος κόμβος του μετρό της πόλης, που είναι υπό κατασκευή, όταν αυτό ολοκληρωθεί. Ένα πέρασμα και πάλι από τη Nguyen Hue, με το άγαλμα του Χο Τσι Μίνχ και το δημαρχείο, και από την όπερα, πριν καταλήξω στο ταχυδρομείο, για κάποια λίγα σουβενίρ από το επίσημο κατάστημα. Και πίσω στο ξενοδοχείο.
Μια αναδιάταξη στις βαλίτσες, check-out, και αναχώρηση για το αεροδρόμιο. Το ταξί πήρε σχεδόν τα μισά λεφτά αυτή τη φορά, συνάντησε πολύ λίγη κίνηση, και ώρα 3 παρά ήμουν ήδη στο κτήριο των αναχωρήσεων. Αυτή τη φορά, το check-in με τη Vietnam Airlines ήταν πολύ πολιτισμένο, η κοπέλα με περιποιήθηκε, και μου εξήγησε που είναι και τα lounge… Μέχρι και θέση με κενό το διπλανό κάθισμα μου κανόνισε. Άλλαξα τα τελευταία βιετναμέζικα χρήματα σε Δολάρια Σιγκαπούρης, και προχώρησα.
Code:
VN 810 REP-SGN A321 VN-A349, 30/12/2011 13:40 – 14:40Άλλαξα κάποια χρήματα σε ένα γκισέ, μου κανόνισαν και ταξί για το ξενοδοχείο (ακριβά το πλήρωσα τελικά), και ξεκινήσαμε για το Intercontinental Asiana Saigon, κοντά στο κέντρο της πόλης. Η διαδρομή… ο σουρρεαλισμός ο ίδιος. Τα άπειρα μηχανάκια (παπάκια) στο δρόμο, και το αυτοκίνητο να προσπαθεί να κινηθεί μέσα σε μια θάλασσα από μηχανάκια που κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις. Διασταυρώσεις-χάος, κορναρίσματα από παντού, ακινησία… Για μια απόσταση 5 χιλιομέτρων (το αεροδρόμιο είναι πολύ κοντά στο κέντρο), κάναμε σχεδόν μια ώρα. Αλλά φτάσαμε επιτέλους στο ξενοδοχείο.
Άψογη εξυπηρέτηση κι εδώ, δωμάτιο σε executive floor, με απεριόριστη θέα στην πόλη από ψηλά, late check-out αύριο, όλα καλά (αυτό έλλειπε, καθώς πληρώνω σούπερ πανάκριβα, για τα δεδομένα της χώρας).
Ε, έχει πάει 4 κιόλας, δεν έχω και πολύ χρόνο σ' αυτή την πόλη, ας μην πάει χαμένος. Με βήμα ταχύ, κατέβηκα, και ξεκίνησα την εξερεύνηση του κέντρου της πόλης. Ένα τετράγωνο από το ξενοδοχείο, ο ναός της Notre Dame στέκει μεγαλοπρεπής, για να θυμίζει το Γαλλικό αποικιοκρατικό παρελθόν της περιοχής.
Μπροστά από αυτόν, μια τεράστια λεωφόρος, η πρώτη δύσκολη πίστα για τον πεζό. Φανάρια πουθενά, και μιλιούνια μηχανάκια έρχονται από παντού, χωρίς να σταματούν στις διαβάσεις ή οπουδήποτε. Ένας τρόπος υπάρχει για να περάσει κανείς απέναντι: Ξεκινάς με μπόλικο θάρρος και με σταθερή ταχύτητα, και συνεχίζεις σταθερά και αδιάκοπα την πορεία. Τα μηχανάκια θα βρουν τον τρόπο να σε αποφύγουν…
Ακριβώς δίπλα, το ταχυδρομείο της πόλης, κι αυτό μνημείο αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής, χτισμένο από τον ίδιο το Gustave Eiffel, όπως και ο ομώνυμος πύργος κι ένα περίεργο άγαλμα – να δεις πως το λένε – στο λιμάνι της Νέας Υόρκης… Είναι το πρώτο δημόσιο κτήριο της πόλης που βλέπω, και ομολογώ ότι σκιάχτηκα λιγάκι με το πορτρέτο του θείου Χο, τα σφυροδρέπανα και τα αστέρια, που βρίσκονται σε μεγαλοπρεπείς θέσεις στους τοίχους του χώρου. Τα όμορφα κτήρια αυτά, δεν είναι παρά οι εξαιρέσεις, οι δόσεις ομορφιάς ανάμεσα σε ένα τοπίο άσχημων ουρανοξυστών (με λιγοστές όμορφες εξαιρέσεις) και τσιμεντένιων κλουβιών όπως αυτά των Ελληνικών πόλεων. Λίγο πιο κάτω, βρίσκεται το κτήριο της όπερας της πόλης, σήμερα δημοτικού θεάτρου, το οποίο στο παρελθόν λειτούργησε και ως το κοινοβούλιο του Νοτίου Βιετνάμ, αλλά σήμερα έχει ανακαινιστεί και λειτουργεί πάλι για το σκοπό που κατασκευάστηκε, ως θέατρο. Η πρόσοψή του φτιάχτηκε να μοιάζει με το Petit Palais στο Παρίσι, με το οποίο κτίστηκε την ίδια χρονιά. Δεξιά κι αριστερά από το θέατρο, βρίσκονται 2 ιστορικά ξενοδοχεία της παλιάς Saigon, που φιλοξενούσαν τους δημοσιογράφους κλπ κατά τον πόλεμο. Πολλάκις ανακαινισμένα έκτοτε από την κρατική εταιρία που τα διαχειρίζεται, το Continental και το Caravelle παραμένουν 2 από τα κορυφαία ξενοδοχεία της πόλης.
Η πλατεία ακριβώς μπροστά από το θέατρο φιλοξενεί μια σειρά από μνημεία για το (Βόρειο)Βιετναμέζικο στρατό, και αμέσως μετά ακολουθεί η λεωφόρος Nguyen Hue, στη συμβολή με την οποία χτυπάει η καρδιά του κέντρου της πόλης. Και χτυπάει κυριολεκτικά, γιατί τα χτυποκάρδια μέχρι να περάσει ένας πεζός απέναντι είναι αμέτρητα… Στη Βορειοδυτική πλευρά της πλατείας, και μπροστά από το εντυπωσιακό και πολύ φωτογραφημένο κτήριο του δημαρχείου (Hotel de Ville) των γάλλων, δεσπόζει το άγαλμα του θείου Χο, κατά κόσμο συντρόφου Χο Τσι Μίνχ, ηγέτη του (Βορείου) Βιετνάμ και ιστορικού πατέρα του Κομμουνιστικού κόμματος της χώρας, που ακόμα κυβερνάει. Το κτήριο του δημαρχείου σήμερα στεγάζει το Ho Chi Minh People's Committee, το οποίο δυσκολεύομαι να αντιληφθώ σε τι διαφέρει από ένα δημοτικό συμβούλιο, εκτός του γεγονότος ότι είναι διορισμένο από το κόμμα και όχι φυσικά εκλεγμένο όργανο. Και δίπλα σε όλα αυτά, η κρατική εταιρία ξενοδοχείων λειτουργεί το σοσιαλιστικό ξενοδοχείο Rex, με τα καταστήματα των Cartier, Bvlgari κλπ να έχουν περίοπτες θέσεις στο lobby.
Πέραν από τα ιστορικά ξενοδοχεία, που τα περισσότερα φιλοξενούσαν τους ανταποκριτές την περίοδο του πολέμου, η πόλη έχει χάσει όλα σχεδόν εκείνα τα μοναδικά στοιχεία που συναντά κανείς στα βιβλία και τις ταινίες που έχουν θέμα τον πόλεμο του Βιετναμ, και που κατά κύριο λόγο, εφόσον μιλάνε για Αμερικανούς, εκτυλίσσονται στο μεγαλύτερο μέρος τους εδώ, σ' αυτήν εδώ την πόλη. Όταν ήμουν μικρός, το πρώτο βιβλίο που είχα διαβάσει αμετάφραστο στην Αγγλική γλώσσα (ελέω εξετάσεων Proficiency) ήταν το The Quiet American του Graham Greene. Και ο άτιμος ο Greene με είχε δυσκολέψει πολύ με τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε, ώστε αναγκάστηκα να το διαβάσω ξανά και ξανά. Σχεδόν όλο το βιβλίο εκτυλίσσεται σ' αυτήν εδώ την πόλη, και οι εικόνες που περιγράφει δεν υπάρχουν πια, έχουν χαθεί σε μια πόλη που έχει αλλάξει, και βρίσκονται πια στη σφαίρα της ιστορίας, μόλις 50 και κάτι χρόνια μετά. Το τσιμέντο των κατασκευών και η αγχωτική βουή από τα μηχανάκια, τα έχουν σκεπάσει όλα, έχουν αλλάξει τους κατοίκους, κι έχουν μετατρέψει την πόλη σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη, πλούσια οικονομική πρωτεύουσα μιας κατά τα άλλα φτωχότατης χώρας. Όχι, δε βρήκα εδώ αυτό που περίμενα να βρω. Βρήκα όμως κάτι διαφορετικό. Μια μεγαλούπολη των 7 εκατομμυρίων κατοίκων, διπλασίων σχεδόν από την πρωτεύουσα της χώρας Ανόϊ, που ζουν πλουσιοπάροχα σε σύγκριση με την υπόλοιπη φτωχότατη χώρα (η οποία ζει σε επίπεδα Καμπότζης). Οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια δε χαρακτηρίζονται από την καθαριότητα και τη γυαλάδα που χαρακτηρίζουν το εσωτερικό των ουρανοξυστών, ενώ τα παπάκια βρίσκονται παντού, κι ο κόσμος πάει κι έρχεται με αγχωτικούς ρυθμούς. Αρκετοί οι expatriates που ζουν εδώ, αλλά ακόμα περισσότεροι οι τουρίστες.
Στο μέσο της λεωφόρου Nguyen Hue, οι προετοιμασίες για τον εορτασμό του νέου χρόνου, κάπου 30 ώρες από τώρα, καλά κρατούν. Με χορηγό τη Heineken, ετοιμάζονται μεγάλες ηχητικές εγκαταστάσεις (που ήδη δονούνται στους ρυθμούς του Happy New Year των Abba), πύργος με φώτα, φωτορυθμικά και Dj's για το πάρτι, κλπ. Δεν ξέρω κατά πόσο η χώρα κυβερνάται από Κομμουνιστική δικτατορία, αλλά σίγουρα είναι καταναλωτική και δυτικότροπη. Περπάτησα ως το ποτάμι, όπου πλωτά εστιατόρια ετοιμάζονται να υποδεχτούν τον κόσμο που θα δειπνήσει πλέοντας στο ποτάμι, με μοναδικό αξιοθέατο άξιο λόγου το αποικιακού ρυθμού κτήριο της κεντρικής τράπεζας (National Treasury το λένε αυτοί) της χώρας. Πιο πέρα λίγο, στην οδό Ton That Thiep βρίσκεται ένας ενδιαφέρων Ινδουιστικός ναός, ενώ κάπου στον ίδιο δρόμο είναι και το εστιατόριο που έφαγα (το Cha Ca La Vong, το παλιότερο εστιατόριο στο Βιετνάμ, από το 1871). Σέρβιρε μονάχα ένα πιάτο, ένα ψητό ψάρι με ρύζι και διάφορα καρυκεύματα, το οποίο ήταν φυσικά νοστιμότατο.
Είναι ακόμα νωρίς, οπότε λέω να καθίσω σε ένα από τα τραπεζάκια έξω που κάποιο κατάστημα έχει στήσει στη Nguyen Hue, να χαζεύω τον κόσμο και τα μηχανάκια, υπό τους ήχους των Dj που κάνουν πρόβες για αύριο. Ίσα που έχω τελειώσει τη μπύρα μου, όταν σκάει η πρώτη σταγόνα βροχής. Φεύγω τρέχοντας, με κατεύθυνση το ξενοδοχείο μου, αλλά ίσα που πρόλαβα να φτάσω 2 τετράγωνα πιο κάτω, στο υπόστεγο μπροστά από το ιστορικό ξενοδοχείο Caravelle. Δε με παίρνει να πάω ως το ξενοδοχείο με αυτή τη βροχή… Αλλά ας περιμένω μήπως τελειώσει γρήγορα. Και γιατί να περιμένω έξω στο κρύο, όταν το ιστορικό μπαρ του ξενοδοχείου είναι εκεί και με περιμένει? Ευκαιρία για ένα Μαρτίνι…
Μέχρι να πιω το ποτό μου, η βροχή είχε κοπάσει, αλλά και η ώρα επίσης είχε περάσει. Ήρεμα κι ωραία, συνέχισα το σλάλομ ανάμεσα στα μηχανάκια ώσπου έφτασα στο ξενοδοχείο μου, άδειασα τις μνήμες της φωτογραφικής, και έπεσα για ύπνο….
Το πρωί, μετά από ένα ακόμα φανταστικό πρωινό, με φοβερό βιετναμέζικο καφέ, ξεκίνησα και πάλι για την πόλη. Πρώτη στάση, το νούμερο ένα αξιοθέατό της: Το παλάτι της επανένωσης (πρώην παλάτι ανεξαρτησίας) είναι το πρώην διοικητήριο του Νοτίου Βιετνάμ. Οι (βορειο)Βιετναμέζοι, μετά τη νίκη τους στον εμφύλιο, το διατήρησαν ακριβώς όπως το βρήκαν. Με μονουμεντάλ αρχιτεκτονική των 60s, διάκοσμο της εποχής, κλπ, είναι ένα κτήριο που διαφέρει από όλη την υπόλοιπη πόλη, στο γεγονός ότι περιστοιχίζεται από πράσινο. Ένα πάρκο, γενικά δυσεύρετο είδος σ΄ αυτή την πόλη, το περιβάλλει από όλες τις πλευρές. Τα αξιοθέατα περιλαμβάνουν τις αίθουσες συνεδριάσεων της δημοκρατίας (πρακτικά, δικτατορίας) του Νοτίου Βιετνάμ, τα πολεμικά επιτελεία κλπ, τα ιστορικά κομμουνιστικά τανκ που το κατέλαβαν τελειώνοντας τον πόλεμο κλπ, ελικόπτερα κλπ. Επεξηγηματικές πινακίδες δεν υπάρχουν πουθενά, αν θες να ξέρεις τι βλέπεις, πρέπει να προσλάβεις ξεναγό από την είσοδο του μουσείου. Εγώ, μην το ξέροντας δεν το έκανα. Είδα λίγες αίθουσες φανταζόμενος απλώς το τι βλέπω, ώσπου εμφανίστηκε ο από μηχανής θεός… Κι άκουσα τα πρώτα & τελευταία Ελληνικά σε όλο το ταξίδι. Ένα Ελληνικό γκρουπ (με τον αρχηγό να φοράει ταμπελάκι γνωστού Αθηναϊκού πρακτορείου) βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου, και ο αρχηγός μεταφράζει στα Ελληνικά και επαναλαμβάνει με στεντόρεια φωνή τα λεγόμενα της Βιετναμέζας ξεναγού. Άκουσα, δια της προσκολλήσεως, την ξενάγηση στους κυρίως χώρους, και μετά συνέχισα στο υπόλοιπο κτήριο και στο υπόγειο μόνος μου.
Τα μουσεία στο Βιετνάμ κλείνουν για μεσημέρι, οπότε ίσα που πρόλαβα να μπω και να δω εν τάχει το επόμενο μουσείο, ένα τετράγωνο παραπέρα. Το μουσείο Πολεμικών απομειναριών είναι ένα μικρό μουσείο, που επιδεικνύει τις βαρβαρότητες των Αμερικανών και των συμμάχων τους στον πόλεμο του Βιετνάμ. Είναι εντελώς μονόπλευρο (=παρουσιάζει μόνο τα εγκλήματα των Αμερικανών, καθώς και οτιδήποτε άλλο αντιαμερικανικό μπορεί με κάποιο τρόπο να συνδέσει με τον πόλεμο) και τεκμηριώνει μόνο μερικώς τα στοιχεία που παρουσιάζει. Διαθέτει όμως εκθέματα όπως πολεμικές μηχανές (τανκ, ελικόπτερα κλπ) από την εποχή, όπως και ανακατασκευασμένα tiger cages κλπ.
Το μεσημεριανό κλείσιμο του μουσείου με προλαβαίνει, και ξεκινάω για μια ακόμα βόλτα στην πόλη. Περπατάω λίγο στη γειτονιά του μουσείου, περνάω μέσα από το πάρκο Tao Dan, που είναι γεμάτο αθλητικές εγκαταστάσεις. Εκεί βρίσκεται και ένα εντυπωσιακό παρκινγκ μοτοσυκλετών, αντίστοιχα εντυπωσιακό με το παρκινγκ ποδηλάτων δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό στο Amsterdam. Και καταλήγω στη γειτονιά Pham Ngu Lao, όπου ένα ακόμη μακρόστενο πάρκο φιλοξενεί διάφορες εκδηλώσεις. Η γειτονιά εδώ, παρότι το Lonely Planet της αφιερώνει αρκετό χώρο, είναι μάλλον αδιάφορη, κυριαρχούμενη από backpacker hostels και φτηνά εστιατόρια για δυτικά στομάχια.
Επιστροφή στο κέντρο, με μια στάση στη σκεπαστή αγορά Ben Thanh (επιτέλους, μια αγορά που δεν είναι για τουρίστες μόνο). Το κτήριο, είναι από τα παλιότερα στη Saigon, και σύμβολο της πόλης. Και η πλατεία μπροστά είναι ο μεγαλύτερος συγκοινωνιακός κόμβος της πόλης, ως συμβολή μεγάλων λεωφόρων και βάση για πολλά λεωφορεία. Εδώ θα είναι και ο κύριος κόμβος του μετρό της πόλης, που είναι υπό κατασκευή, όταν αυτό ολοκληρωθεί. Ένα πέρασμα και πάλι από τη Nguyen Hue, με το άγαλμα του Χο Τσι Μίνχ και το δημαρχείο, και από την όπερα, πριν καταλήξω στο ταχυδρομείο, για κάποια λίγα σουβενίρ από το επίσημο κατάστημα. Και πίσω στο ξενοδοχείο.
Μια αναδιάταξη στις βαλίτσες, check-out, και αναχώρηση για το αεροδρόμιο. Το ταξί πήρε σχεδόν τα μισά λεφτά αυτή τη φορά, συνάντησε πολύ λίγη κίνηση, και ώρα 3 παρά ήμουν ήδη στο κτήριο των αναχωρήσεων. Αυτή τη φορά, το check-in με τη Vietnam Airlines ήταν πολύ πολιτισμένο, η κοπέλα με περιποιήθηκε, και μου εξήγησε που είναι και τα lounge… Μέχρι και θέση με κενό το διπλανό κάθισμα μου κανόνισε. Άλλαξα τα τελευταία βιετναμέζικα χρήματα σε Δολάρια Σιγκαπούρης, και προχώρησα.
mariath
Member
- Μηνύματα
- 2.287
- Likes
- 6.532
- Ταξίδι-Όνειρο
- Όλη η Νότια Αμερική
Είχα ξεχάσει εντελώς την ύπαρξη αυτής της ιστορίας. Με την ευκαιρία θα κάνω και μια καλή επανάληψη στα προηγούμενα.
fotast
Member
- Μηνύματα
- 9.663
- Likes
- 14.997
Πολύ ωραία,έστω και χωρίς φωτογραφίες.Τουλάχιστον δεν μένει μισή η ιστορία.Φυσικά θα πρέπει να ξαναδιαβασθεί απο την αρχή,αλλά μικρό το κακό.
evi01
Member
- Μηνύματα
- 1.129
- Likes
- 1.993
- Ταξίδι-Όνειρο
- Η γη ολάκερη!
Μιας και μου δόθηκε η ευκαιρία, να συμπληρώσω ότι πλέον υπάρχουν φανάρια και διαβάσεις πεζών από φέτος σε όλες τις μεγάλες πόλεις του Βιετνάμ...
Τις διαβάσεις δεν τις πολυσέβονται άλλα στα φανάρια σταματούν!
Τις διαβάσεις δεν τις πολυσέβονται άλλα στα φανάρια σταματούν!
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.612
- Likes
- 29.891
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Ξαναπήγα πέρυσι στο Βιετνάμ (στο βορρά), η κατάσταση ήταν μια από τα ίδια (αναλογικά πάντα, καθώς το Ανόϊ είναι μικρότερη πόλη). Δεν ξέρω αν χαίρομαι ή αν λυπάμαι με τις εξελίξεις....
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.612
- Likes
- 29.891
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Code:
VN 653 SGN-SIN A321 VN-A347, 31/12/2011 16:25 – 19:25taver
Member
- Μηνύματα
- 12.612
- Likes
- 29.891
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κεφάλαιο 6: Singapore, Singapore
Η προσγείωση ομαλότατη, γρήγορη έξοδος, Changi Terminal 3, ανάμεσα σε μια σειρά από παρατεταγμένα A380 (SQ, QF…). Ούτε αυτό το Terminal άλλαξε την εικόνα που έχω για το Changi, μια από τα ίδια κι εδώ. Χαμένος χώρος, άθλια μοκέτα, υγρασία… Ανάληψη μετρητών, και γρήγορα ταξί για το ξενοδοχείο. Θέλω να φτάσω νωρίς. Γιατί σήμερα, είναι παραμονή πρωτοχρονιάς. Και πρέπει να λάβω θέση εγκαίρως…. Καταφέρνω να συνεννοηθώ με τον ταρίφα σε πολύ φτωχά Κινεζοαγγλικά (απορώ πως μπορεί τα Αγγλικά τους να είναι τόσο χάλια όταν στο σχολείο διδάσκονται σ' αυτή τη γλώσσα…), και μετά από λιγό φτάνω στο ξενοδοχείο. Grand Park City Hall hotel, το πρώτο από τα ξενοδοχεία της τοπικής αλυσίδας Grand Park, στην περιοχή του City Hall.
Το πρωτοχρονιάτικο πάρτι στο lobby του ξενοδοχείου έχει ήδη ξεκινήσει. Εγώ δεν πτοούμαι, γρήγορα για τσεκίν. Το δωμάτιο που έχω κλείσει όμως, από λάθος δεν είναι διαθέσιμο. Κανένα πρόβλημα, με έκαναν στα γρήγορα upgrade σε club floor (executive floor). Θα είχα και πρόσβαση στο lounge του 10ου ορόφου… Το δωμάτιο εξαιρετικό, με μπόλικο χώρο και σύγχρονες ανέσεις…. Και κυρίως την πιο σημαντική: Δυνατό air-conditioning 24x7. Με τη ζέστη και την υγρασία που επικρατεί εδώ, οτιδήποτε λιγότερο είναι αφόρητο, για ένα Ευρωπαίο που δεν έχει συνηθίσει στο τροπικό κλίμα.
Η Σιγκαπούρη είναι μια από τις πλέον πλούσιες χώρες στον κόσμο. Ιδρύθηκε το 1818 όταν οι Βρετανοί επέστρεφαν στους Ολλανδούς τις αποικίες που είχαν καταλάβει, όταν ο Ναπολέων κατακτούσε την Ολλανδία. Τότε, ο Βρετανός υπολοχαγός – κυβερνήτης της Ιάβας Stamford Raffles διαπραγματεύτηκε και κράτησε για τον εαυτό του ένα ελώδες κομμάτι γης στη "μύτη" της Μαλαισίας. Χωρίς καθόλου πετρέλαια, και με μηδενικούς άλλους φυσικούς πόρους, έχει καταφέρει να είναι σήμερα μια από τις πιο ανεπτυγμένες και δυναμικές οικονομίες στην Ασία και τον κόσμο ολόκληρο. Το εθνικό μείγμα που την αποτελεί είναι Κινέζοι, Μαλαίσιοι, Ινδοί (Ταμίλ), και άλλες εθνότητες. Ο καθένας από αυτούς έχει και τη γλώσσα του, αλλά για να μπορούν να συνεννοούνται όλοι αυτοί μεταξύ τους, διδάσκονται όλοι υποχρεωτικά και Αγγλικά εκτός από τη μητρική τους γλώσσα. Και επιπλέον, για λόγους απλότητας, οι επιγραφές στο κέντρο της πόλης δεν είναι σε 4 γλώσσες, αλλά μόνο στα Αγγλικά…
Η Σιγκαπούρη όμως είναι και η χώρα των απαγορεύσεων και των αυστηρών νόμων. Το κάπνισμα, φυσικά, απαγορεύεται παντού. Το πέταγμα σκουπιδιών στο δρόμο, είναι αδίκημα. Ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας έχει βαρύτατα πρόστιμα για όλες τις παραβάσεις. Και το εμπόριο ναρκωτικών επισείει την ποινή του θανάτου. Η διακυβέρνηση της χώρας είναι στα χαρτιά δημοκρατική, αλλά στην πράξη ένα κόμμα κυβερνάει, ο Lee Kuan Yew και οι διάδοχοί του.
Πλένομαι, ντύνομαι, και βγαίνω γρήγορα έξω… Ώρα για Σιγκαπούρη by night! Ρωτάω το concierge του ξενοδοχείου που να πάω για το σόου της αλλαγής χρόνου… Η απάντηση με σοκάρει:
- Έπρεπε να είχες ήδη πάει.
- Μα είναι ακόμα 9 παρά…
- Ναι, αλλά οι καλές θέσεις έχουν γεμίσει ήδη…
- Καλά, θα πάω να δω… Προς τα πού να επιδιώξω να πάω?
- Ε, αν καταφέρεις να φτάσεις ως το Merlion, θα είναι ιδανικά.
Έτσι κι εγώ ξεκίνησα… Στο πρώτο τετράγωνο κατάλαβα ότι το ντους που έκανα δεν είχε κανένα νόημα, ήμουν ήδη μούσκεμα από την υγρασία και τη ζέστη. Τα shopping malls έχουν ήδη κλείσει, νωρίτερα από το κανονικό. Έφτασα μέχρι το Singapore river, το ιστορικό και γεωγραφικό κέντρο της πόλης, και περπάτησα κατά μήκος του προς το σημείο μηδέν, στη Marina Bay. Όμως, λίγο πριν φτάσω, συνάντησα κιγκλιδώματα.
- Δεν περνάτε πιο μέσα, δε χωράνε άλλοι, μου είπε ένας αστυνομικός.
- Και που να πάω?
- Είτε δεξιά είτε αριστερά, πάντως μη στέκεστε εδώ γιατί εμποδίζετε. Έχει χώρους για θεατές ακόμα, απ' όπου και να πάτε.
Ακολουθώντας τα πλήθη και τα κιγκλιδώματα, έφτασα σε ένα σημείο με σχετικά ανοικτό ουρανό, απ΄ όπου θα έβλεπα μεν όλα τα πυροτεχνήματα, αλλά όχι τη δράση με τις φωτισμένες μπάλες πάνω στο νερό, το δεύτερο μισό του πρωτοχρονιάτικου υπερθεάματος της πόλης. Είναι 10:30. Περίμενα εδώ (βελτιώνοντας οριακά τη θέση μου) όρθιος και ακίνητος μέχρι τις 23:59. Και με την αλλαγή του χρόνου, ο ουρανός γέμισε με το υπερθέαμα των πρωτοχρονιάτικων πυροτεχνημάτων που εκτοξεύονταν από το Marina Bay Sands, το νεόκτιστο πολυώροφο ξενοδοχείο με την πλατφόρμα στην κορυφή, που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του κόλπου.
10 λεπτά μετά, τα πυροτεχνήματα έχουν τελειώσει. Η επιστροφή στο ξενοδοχείο, μαζί με όλο το πλήθος, και με απίστευτο αριθμό (ιδιωτικών) αστυνομικών να μας καθοδηγούν, κράτησε 40 λεπτά. Φθάνοντας, έκανα 2 δουλειές: 1) Να παραγγείλω room service, γιατί με είχε κόψει η λόρδα τόσες ώρες και 2) Ανέβασα τα βιντεάκια στο Youtube και μετά στο travelstories…
http://www.travelstories.gr/communi...ιση-από-την-πρωτοχρονιά-στη-Σιγκαπούρη.35902/
Η προσγείωση ομαλότατη, γρήγορη έξοδος, Changi Terminal 3, ανάμεσα σε μια σειρά από παρατεταγμένα A380 (SQ, QF…). Ούτε αυτό το Terminal άλλαξε την εικόνα που έχω για το Changi, μια από τα ίδια κι εδώ. Χαμένος χώρος, άθλια μοκέτα, υγρασία… Ανάληψη μετρητών, και γρήγορα ταξί για το ξενοδοχείο. Θέλω να φτάσω νωρίς. Γιατί σήμερα, είναι παραμονή πρωτοχρονιάς. Και πρέπει να λάβω θέση εγκαίρως…. Καταφέρνω να συνεννοηθώ με τον ταρίφα σε πολύ φτωχά Κινεζοαγγλικά (απορώ πως μπορεί τα Αγγλικά τους να είναι τόσο χάλια όταν στο σχολείο διδάσκονται σ' αυτή τη γλώσσα…), και μετά από λιγό φτάνω στο ξενοδοχείο. Grand Park City Hall hotel, το πρώτο από τα ξενοδοχεία της τοπικής αλυσίδας Grand Park, στην περιοχή του City Hall.
Το πρωτοχρονιάτικο πάρτι στο lobby του ξενοδοχείου έχει ήδη ξεκινήσει. Εγώ δεν πτοούμαι, γρήγορα για τσεκίν. Το δωμάτιο που έχω κλείσει όμως, από λάθος δεν είναι διαθέσιμο. Κανένα πρόβλημα, με έκαναν στα γρήγορα upgrade σε club floor (executive floor). Θα είχα και πρόσβαση στο lounge του 10ου ορόφου… Το δωμάτιο εξαιρετικό, με μπόλικο χώρο και σύγχρονες ανέσεις…. Και κυρίως την πιο σημαντική: Δυνατό air-conditioning 24x7. Με τη ζέστη και την υγρασία που επικρατεί εδώ, οτιδήποτε λιγότερο είναι αφόρητο, για ένα Ευρωπαίο που δεν έχει συνηθίσει στο τροπικό κλίμα.
Η Σιγκαπούρη είναι μια από τις πλέον πλούσιες χώρες στον κόσμο. Ιδρύθηκε το 1818 όταν οι Βρετανοί επέστρεφαν στους Ολλανδούς τις αποικίες που είχαν καταλάβει, όταν ο Ναπολέων κατακτούσε την Ολλανδία. Τότε, ο Βρετανός υπολοχαγός – κυβερνήτης της Ιάβας Stamford Raffles διαπραγματεύτηκε και κράτησε για τον εαυτό του ένα ελώδες κομμάτι γης στη "μύτη" της Μαλαισίας. Χωρίς καθόλου πετρέλαια, και με μηδενικούς άλλους φυσικούς πόρους, έχει καταφέρει να είναι σήμερα μια από τις πιο ανεπτυγμένες και δυναμικές οικονομίες στην Ασία και τον κόσμο ολόκληρο. Το εθνικό μείγμα που την αποτελεί είναι Κινέζοι, Μαλαίσιοι, Ινδοί (Ταμίλ), και άλλες εθνότητες. Ο καθένας από αυτούς έχει και τη γλώσσα του, αλλά για να μπορούν να συνεννοούνται όλοι αυτοί μεταξύ τους, διδάσκονται όλοι υποχρεωτικά και Αγγλικά εκτός από τη μητρική τους γλώσσα. Και επιπλέον, για λόγους απλότητας, οι επιγραφές στο κέντρο της πόλης δεν είναι σε 4 γλώσσες, αλλά μόνο στα Αγγλικά…
Η Σιγκαπούρη όμως είναι και η χώρα των απαγορεύσεων και των αυστηρών νόμων. Το κάπνισμα, φυσικά, απαγορεύεται παντού. Το πέταγμα σκουπιδιών στο δρόμο, είναι αδίκημα. Ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας έχει βαρύτατα πρόστιμα για όλες τις παραβάσεις. Και το εμπόριο ναρκωτικών επισείει την ποινή του θανάτου. Η διακυβέρνηση της χώρας είναι στα χαρτιά δημοκρατική, αλλά στην πράξη ένα κόμμα κυβερνάει, ο Lee Kuan Yew και οι διάδοχοί του.
Πλένομαι, ντύνομαι, και βγαίνω γρήγορα έξω… Ώρα για Σιγκαπούρη by night! Ρωτάω το concierge του ξενοδοχείου που να πάω για το σόου της αλλαγής χρόνου… Η απάντηση με σοκάρει:
- Έπρεπε να είχες ήδη πάει.
- Μα είναι ακόμα 9 παρά…
- Ναι, αλλά οι καλές θέσεις έχουν γεμίσει ήδη…
- Καλά, θα πάω να δω… Προς τα πού να επιδιώξω να πάω?
- Ε, αν καταφέρεις να φτάσεις ως το Merlion, θα είναι ιδανικά.
Έτσι κι εγώ ξεκίνησα… Στο πρώτο τετράγωνο κατάλαβα ότι το ντους που έκανα δεν είχε κανένα νόημα, ήμουν ήδη μούσκεμα από την υγρασία και τη ζέστη. Τα shopping malls έχουν ήδη κλείσει, νωρίτερα από το κανονικό. Έφτασα μέχρι το Singapore river, το ιστορικό και γεωγραφικό κέντρο της πόλης, και περπάτησα κατά μήκος του προς το σημείο μηδέν, στη Marina Bay. Όμως, λίγο πριν φτάσω, συνάντησα κιγκλιδώματα.
- Δεν περνάτε πιο μέσα, δε χωράνε άλλοι, μου είπε ένας αστυνομικός.
- Και που να πάω?
- Είτε δεξιά είτε αριστερά, πάντως μη στέκεστε εδώ γιατί εμποδίζετε. Έχει χώρους για θεατές ακόμα, απ' όπου και να πάτε.
Ακολουθώντας τα πλήθη και τα κιγκλιδώματα, έφτασα σε ένα σημείο με σχετικά ανοικτό ουρανό, απ΄ όπου θα έβλεπα μεν όλα τα πυροτεχνήματα, αλλά όχι τη δράση με τις φωτισμένες μπάλες πάνω στο νερό, το δεύτερο μισό του πρωτοχρονιάτικου υπερθεάματος της πόλης. Είναι 10:30. Περίμενα εδώ (βελτιώνοντας οριακά τη θέση μου) όρθιος και ακίνητος μέχρι τις 23:59. Και με την αλλαγή του χρόνου, ο ουρανός γέμισε με το υπερθέαμα των πρωτοχρονιάτικων πυροτεχνημάτων που εκτοξεύονταν από το Marina Bay Sands, το νεόκτιστο πολυώροφο ξενοδοχείο με την πλατφόρμα στην κορυφή, που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του κόλπου.
10 λεπτά μετά, τα πυροτεχνήματα έχουν τελειώσει. Η επιστροφή στο ξενοδοχείο, μαζί με όλο το πλήθος, και με απίστευτο αριθμό (ιδιωτικών) αστυνομικών να μας καθοδηγούν, κράτησε 40 λεπτά. Φθάνοντας, έκανα 2 δουλειές: 1) Να παραγγείλω room service, γιατί με είχε κόψει η λόρδα τόσες ώρες και 2) Ανέβασα τα βιντεάκια στο Youtube και μετά στο travelstories…
http://www.travelstories.gr/communi...ιση-από-την-πρωτοχρονιά-στη-Σιγκαπούρη.35902/
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
-
-
-
-
Γουατεμάλα Μεξικό Οι ψίθυροι της φωτιάς και των κυμάτων- Τελ. μήνυμα: tripakias
-
-
Ενεργά Μέλη
No members online now.