Βολιβία Περού Οι Βαρώνοι της….κόκα! (Περού-Βολιβία)

[hydronetta]

 

[LULLU]

..απο αυτα που διαβαζω μαλλον θα πρεπει να ξαναπαω στο Περου...περιμενω με αγωνια τη δικη σου ματια για την Αρεκιπα και τα μερη που εχω παει...

 

[YBONNH]

Κεφ.7. Trujillo

Οι moche ηταν οι αγαπημενοι μου, απ ολο το Περου. Συμφωνα με το δικο μας ξεναγο, αρχηγος του κρατους μπορουσε να γινει και γυναικα, οποτε βρηκα ενα επιπλεον σημειο ταυτισης.
Επισης αυτη η συνηθεια να "μπαζωνουν " τα εργα των προηγουμενων, μου φανηκε πολυ οικεια και γνωριμη. Το πλακακι με τη φατσα του θεου, ακριβως αυτο που φαινεται στη φωτογραφια σου, κοσμει την κουζινα μου.
Υ.Γ. Ροδαλο Γουρουνακι, μη μενεις πολλες ωρες στη θαλασσα και στον ηλιο, εχεις τοοοοσο ευαισθητο δερμα. Μηπως να γυρναγες σπιτι να συνεχιζες την ιστορια;

 

[hydronetta]

Κεφ.8. Arequipa

Xτισμένη στα 2380 μέτρα υψόμετρο, σ’ένα φυσικό περιβάλλον όπου δεσπόζουν 3 ηφαίστεια (Misti, Chachani, PichuPichu) η Arequipa λέγεται και Ciudad Blanca, (άσπρη πόλη) από την ηφαιστειακή λευκή πέτρα με την οποία φτιάχτηκαν τα σπίτια του ιστορικού κέντρου της. Η μίξη της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής και των τεχνικών των ιθαγενών εκφραζεται στην περίβλεπτη πλατεία της με τις καμάρες και στα αρχοντικά της πόλης, καθιστώντας την μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
Aτυχώς όμως θα είναι πάντα ...δεύτερη. Δεύτερη πιο σημαντική πόλη στο Περού μετά τη πρωτεύουσα Lima και δεύτερη πιο τουριστική μετά το Cusco.

Μετά το μουντό περουβιανό βορρά, η διαύγεια της ατμόσφαιρας στην Αrequipa ήταν το πρώτο που μας εντυπωσίασε. Ανεβήκαμε άρον άρον στη ταράτσα του ξενοδοχείου με την ελπίδα να απολαύσουμε πανοραμικά τη θέα με το ζεστό πρώτο φώς της ημέρας. Μπορεί η θέα να ήταν περιορισμένη προς τη πόλη, όμως τα χιονοσκεπή ηφαίστεια τριγύρω, ανεμπόδιστα όρθωναν το ανάστημά τους, μαγεύοντάς μας. Απολαμβάναμε τα κορεσμένα χρώματα κι έναν καταγάλανο ουρανό.
Πήραμε τους δρόμους. Ήδη η εμπειρία είχε δείξει ότι τα ιστορικά αξιοθέατα είναι πέριξ της κεντρικής πλατείας, εύκολα όλα προσβάσιμα με τα πόδια.
Βάσει χάρτου ξεκινήσαμε από την Iglesia y Convento de San Francisco όπου παρά τις περί αντιθέτου πληροφορίες του οδηγού, «φάγαμε πόρτα» από τις μοναχές. Προχωρήσαμε αγνοώντας τις εκκλήσεις μιας υπαλλήλου να επισκεφθούμε το γειτονικό Museo Historico Municipal στη μικρή καταπράσινη πλατεία του San Francisco, και συνεχίσαμε προς το Μοναστήρι της Santa Catalina, το must-see αξιοθέατο στην Arequipa.

Santa Catalina​

Το Μοναστήρι της Santa Catalina είναι κι αυτό χτισμένο με το χαρακτηριστικό λευκό ηφαιστειακό πέτρωμα, το 1579-80, σαράντα χρόνια αφότου ιδρύθηκε η πόλη. Η οικονομική ευμάρεια από τις περιουσίες των πλουσίων ευγενών που εγκατέλειπαν τα εγκόσμια βοήθησε ώστε το μοναστήρι να διευρυνθεί κατά τη διάρκεια των αιώνων, μέχρι που έγινε μια πόλη μέσα στην πόλη. Στην ακμή του 450 μοναχές μαζί με το υπηρετικό τους προσωπικό κατοικούσαν πίσω από τα ψηλά του τείχη. Το 1970, όταν οι αρχές επέβαλαν το μοναστήρι να αποκτήσει ηλεκτρικό και τρεχούμενο νερό, η φτωχή (πλέον) κοινότητα των μοναχών επέλεξε να ανοίξει το μεγαλύτερο μέρος του μοναστηριού για το κοινό, προκειμένου να πληρώσει τις εργασίες. Οι λιγοστές καλόγριες περιορίστηκαν έτσι σε μια γωνιά της κοινότητάς τους και το υπόλοιπο μοναστήρι έγινε ένα από τα κύρια τουριστικά αξιοθέατα της Arequipa.
Πληρώνοντας το τσουχτερό για δεδομένα του Περου εισιτήριο, μπήκαμε στη αυλή, όπου μας υποδέχθηκε η ευμεγέθης επιγραφή: Silencio (ησυχία).

Αρχικά αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε μια από τις ξεναγούς να μας κάνει μια βόλτα στους δαιδαλώδεις χώρους του μοναστηριού ώστε να προσανατολιστούμε και να καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε, καθότι βαριόμουν τα μάλα να κραδαίνω τον οδηγό, να διαβάζω και να μεταφράζω ταυτόχρονα. Μετά με το ραχάτι ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή ώστε να ξεθυμάνει ο φωτογραφικός οίστρος σ’αυτόν τον απόλυτα φωτογενή χώρο.
Περπατήσαμε στα στενά δρομάκια με ονομασίες από ισπανικές πόλεις, περάσαμε από αψιδωτές στοές, αυλές, πλατείες (μερικές με σιντριβάνια, λουλούδια και δέντρα) και τα λιτά κελιά των μοναχών, το καθένα με μια μικρή αυλή και τη κουζίνα του. Η κάθε μοναχή είχε την υποτακτικό της για την φροντίδα των καθημερινών εργασιών.

Όλα βαμμένα σε έντονο λουλακί και κυρίως κεραμιδί χρώμα που έπαιρνε φωτιά κάτω από το φως του ήλιου. Η επίσκεψη κατέληξε στο μουσείο του μοναστηριού αφού πρώτα είχαμε απολαύσει το ρόφημά μας και υπέροχα γλυκά στο εξαιρετικό café του μοναστηριού με την κατάφυτη αυλή - μια όαση δροσιάς κάτω από τον δυνατό ήλιο.

Kελί μοναχής

​

La lavanderia, τα υπαίθρια πλυντήρια σε πήλινα κιούπια​

Κουζίνα

​

Μουσείο​

To πιο χαλαρό cafe της πόλης είναι στο.... μοναστήρι​

Αναγκαστήκαμε να αποχωρήσουμε συνειδητοποιώντας ότι είχαμε αναλώσει αρκετές ώρες για την επίσκεψη στο μοναστήρι και ο χρόνος μας πίεζε να επισκεφθούμε και τα υπόλοιπα αξιοθέατα της πόλης καθώς το πρόγραμμα προέβλεπε μονοήμερη παραμονή στη πόλη.

Αποικιακής ούσας αρχιτεκτονικής, είναι λογικό στο ιστορικό κέντρο της Arequipa να θαυμάσει κανείς αρχονικά κι εκεκλησιές. Έτσι στο δρόμο μας προς τη πλατεία περάσαμε το Casa del Moral του 17ου αιώνα, με υπέροχη γλυπτή πύλη όπου μαζί με τους ισπανικούς θυρεούς, αναπαριστώνται κεφάλια πούμα από τα στόματα των οποίων ξεπηδούν φίδια. Το εσωτερικό που μπορεί να επισκεφθεί κανείς έχει ένα μεγάλο βοτσαλωτό αίθριο και τα διάφορα δωμάτια περιμετρικά του έχουν έπιπλα και πίνακες της εποχής.

Δίπλα ακριβώς το λιτό Complejo Cultural Chavez de la Rosa, αποικιακό κτίσμα του 1743 στεγάζει σήμερα πινακοθήκη, την οποία δεν τιμήσαμε μιας και η ώρα ήταν περασμένη και είχε φτάσει το καταμεσήμερο.
Ένα τετράγωνο πιο κάτω η Iglesia San Agustín του 1575, εντυπωσίασε με την μπλιχλιμπιδωτή μπαρόκ πρόσοψή της, κάτι που δεν κατάφερε να κάνει με το σχετικά αδιάφορο εσωτερικό της.

Καταλήξαμε στη πλατεία της Arequipa (Plaza de Armas είπαμε, μη τα ξαναλέμε), μιας από τις ωραιότερες της Νοτίου Αμερικής. Σχεδόν σε όλο το βορινό της τμήμα δεσπόζει ο Καθεδρικός Ναός (ότι πιο επιβλητικό είχαμε ως τότε δει στο Περού), ενώ περιμετρικά της υψώνονται συμμετρικά διώροφα κτήρια με καμάρες. Στο κέντρο της δεσπόζει το turututu συντριβάνι όπως χαριτωμένα βάπτισαν οι ντόπιοι το αγγελάκι που παίζει τρομπέτα. Η πλατεία είναι το σημείο συνεύρεσης των Arequipeños που συρρέουν για σουλάτσο τις απογευματινές και βραδυνές ώρες.

Plaza de Armas​

Ο Καθεδρικός χωρίς παραδόξως μπαρόκ μπιχλιμπίδια εξωτερικά, εντυπωσιάζει κυρίως λόγω του μεγέθους και της φωτογένειάς του με φόντο τα χιονισμένα ηφαίστεια, αλλά από κει και πέρα απεδείχθη και αυτός αδιάφορος εσωτερικά.

La Catedral​

Σε ότι όμως υστερεί ο καθεδρικός υπερτερούν οι κοντινές Iglesia La Compania, με μια υπέροχη mestizo-μπαρόκ σκαλιστή πύλη της, ερμητικά όμως κλειστή για να την επισκεφθούμε και εσωτερικά, και η Iglesia Santo Domingo.

Iglesia La Compania​

​

H πανδαισία ολοκληρώθηκε στο Casa Tristan del Pozo του 1737, με αντίστοιχα εντυπωσιακή πρόσοψη. Πολλά από τα αρχοντικά αποτελούν σήμερα ιδιοκτησίες τραπεζών που με επιμέλεια τα έχουν ανακαινίσει.

​

Είχε φτάσει αργά το μεσημέρι και αποφασίσαμε να ολοκληρώσουμε τη μεγάλη βόλτα μας στην Arequipa αποτίωντας φόρο τιμής στη δεσποινίδα Juanita στο Μuseo Santuarios Andinos. Η Juanita είναι η παγκοσμίως γνωστή μούμια Inca, μια 13χρονη ευγενούς καταγωγής που θυσιάστηκε σε ιεροτελεστία επί εποχής της, παραμένοντας στην κατάψυξη στις παγωμένες κορφές των Άνδεων. μέχρι το 1995 που ανακαλύφθηκε. Το εντυπωσιακό με την Juanita δεν είναι μόνο ότι μας δίνει μοναδικές πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο ανθρωποθυσιών την εποχή των Inca, αλλά και ότι αποτελεί τη μοναδική μούμια της οποίας σώζονται τα εσωτερικά όργανα, καθώς απλά εγκαταλήφθηκε όταν σκοτώθηκε! Το μουσείο είχε αποκλειστικό σκοπό να μας ξεναγήσει στο ιστορικό της ανακάλυψης και την επιστημονική προσέγγιση του θανάτου της Juanita, να μας δείξει τα προσωπικά της αντικείμενα, πριν καταλήξουμε σε μια σκοτεινή παγωμένη αίθουσα για να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο μαζί της.

Είχε σχεδόν αρχίσει να βραδιάζει όταν πήραμε το δρόμο προς το hostal μας για να ξεκουραστούμε λίγο πριν την βραδυνή έξοδο για φαγητό. Ελέγχθηκαν οι σημειώσεις για τις πιθανές επιλογές, όμως πήγαν στράφι καθώς η μύτη του travelgatou μας οδήγησε τελικά στο εστιατόριο Nina Yaku.
Gourmet Restaurant έγραφε στην είσοδο και λίγο μας έπιασε η ψυχή μας ότι θα μας κοστίσει ο κούκος αηδόνι. Αντ’αυτού αγαπητοί μου, φάγαμε εξαιρετικά, το σερβις ήταν υποδειγματικότατο και οι τιμές όχι πολύ ακριβότερες των λαϊκών εστιατορίων που είχαμε ως τότε τιμήσει. Πήραμε τότε την απόφαση ότι μια ζωή την έχουμε και πρέπει να την γλεντήσουμε και στο φαγητό.

Rocotto Relleno, τοπική σπεσιαλιτέ της Arequipa​

Η Arequipa μας φάνηκε γοητευτική (χωρίς όμως να μας ξετρελλάνει) με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της λευκής πέτρας σε συνδυασμό με την παρουσία των ηφαστείων τριγύρω που δεσπόζουν συχνά πυκνά στο οπτικό πεδίο του επισκέπτη. Αυτό όσον αφορά το ιστορικό κέντρο, γιατί μερικά τετράγωνα μακρύτερα επικρατεί το γνωστό οικοδομικό χάος και η κακογουστιά των περουβιανών πόλεων.

Γυρίσαμε νωρίς νωρίς στα κρεβάτια μας καθώς η επόμενη μέρα προβλεπόταν δύσκολη. Είχαμε μια πολύωρη μετακίνηση από την Arequipa μέσω της λίμνης Titicaca με τελικό προορισμό τη La Paz στη Bολιβία. 600 χλμ ανηφορικού δρόμου μέχρι το Altiplano όπου θα μας υποδεχόταν και το υψόμετρο των 4000 μέτρων στο El Alto της Βολιβιανής πρωτεύουσας.

Το αίτημα ήταν σαφές, ο οδηγός να διαθέτει τσάι και φύλα coca!

 

[chris7]

Οι φωτογραφίες σου είναι πανέμορφες.

 

[hydronetta]

Κεφ.9. Aπό Arequipa για La Paz

O ταξιτζής έφτασε τη προκαθορισμένη ώρα.
6 το πρωί, μόλις που άρχισε να χαράζει κι εμείς με τη τσίμπλα στο μάτι φορτώναμε τις βαλίτσες μας έτοιμοι να ξεχυθούμε προς το altiplano και να βρεθούμε, βράδυ πια στη πρωτεύουσα της Βολιβίας. Η επιλογή να μετακινηθούμε με ταξί δεν ήταν διόλου οικονομική, ήταν όμως μονόδρομος. Σε αντίθετη περίπτωση η διαδρομή από την Arequipa προς τη La Paz προϋποθέτει διήμερο ταξίδι με τα ΚΤΕΛ με ενδιάμεσο σταθμό στο Puno στη λίμνη Titicaca. Τέτοια πολυτέλεια χρόνου δεν είχαμε.

Εγκαταλείποντας τη πόλη το τοπίο άρχισε να γίνεται ορεινό και άγονο, κάπου στο βάθος κλεφτές ματιές σε χιονοσκεπείς κορφές, ηφαιστειακούς κώνους κι όσο εμείς ανεβαίναμε τόσο το μυαλό δούλευε πόσο μπορεί να γράφει το κοντερ του υψομέτρου. Συμπτώματα δεν είχαμε, εκτός ενός ελαφρού πονοκέφαλου για τον οποίο διαμαρτυρόταν ο snapper και των γαστρεντερικών διαταραχών που όλες αυτές τις μέρες ταλάνιζαν τους συνταξιδιώτες μου.

Περάσαμε επίπεδες χορτολειβαδικές εκτάσεις όπου μας υποδέχθηκαν και τα πρώτα llamas, μικρές λίμνες με αζουρ χρώμα.

Κάναμε τη πρώτη στάση σ’ένα πάρκινγκ με φόντο τη φωτογενή λίμνη Lagunillas όπου και την είχαν στήσει καρτέρι οι μικροπωλητές απλώνοντας τη πραμάτεια τους. Η ταμπέλα φαρδιά πλατιά αδιάψευστος μάρτυρας: βρισκόμασταν στα 4444 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Πασιχαρείς εμείς που εγκλιματιστήκαμε τόσο καλά, ανάψαμε τσιγάρο για να δείξουμε ότι πλέον δεν μας σκιάζει φοβέρα υψομέτρου καμιά και σαν να μην υπήρχαν άλλες ευκαιρίες για ψώνια βαλθήκαμε να χαζεύουμε τα καλούδια στους πάγκους. Τα πουλοβεράκια και λοιπά μάλλινα από... alpaca είχαν την τιμητική τους. «Εδώ είναι φθηνότερα από το Cusco” μας ενημέρωσε η πωλήτρια και μεις σαν... χαϊβάνια το χάψαμε. Οι τιμές ήταν όντως δελεαστικές, αλλά όπως αποδείχθηκε στο τέλος του ταξιδιού ήταν ακριβότερες από οπουδήποτε αλλού, για να μη σχολιάσω τη ποιότητα... το μαλλί ήταν γνησιότατο ακρυλικό!
Ηθικόν δίδαγμα: μη ψωνίζετε από τους υπαίθριους μικροπωλητές

Λίμνη Lagunillas στα 4444 μέτρα υψόμετρο

...και μη ξεχάσετε να ψωνίσετε…

​

Με δυο σακκούλες καλούδια και την ψευδαίσθηση ότι ψωνίσαμε τις ευκαιρίες του αιώνα συνεχίσαμε το δρόμο μας στο οροπέδιο πια του Αltiplano. Πρώτη στάση όπως είχαμε ζητήσει, η νεκρόπολη Sillustani. Στη διασταύρωση από το κεντρικό δρόμο παραλάβαμε το ξεναγό-συνοδό μας. Η ψυχή μου τον λυπήθηκε. Υπέρβαρος, λουσμένος στον ιδρώτα, φύσαγε ξεφύσαγε σχεδόν ασθμαίνοντας. Τώρα γιατί θεώρησε το πρακτορείο που είχαμε κλείσει τη μετακίνηση, την παρουσία του απαραίτητη θα παραμείνει μυστήριο άλυτο. Ούτε ιδιαίτερα κατατοπιστικός στην ξενάγηση ήταν κι εκτός αυτού είχα άγχος ότι θα μας πάθει κανένα έμφραγμα έτσι που τον έβλεπα να υποφέρει στις ανηφόρες.

Το χωριό στο Sillustani λοιπόν, έχει καταλάβει τα ευεργετήματα του τουρισμού και ως εκ τούτου βελτίωσε τις υποδομές. Πάρκινγκ, τουαλέτα με χρέωση, μια καλαίσθητη πλακόστρωτη οδός προς τη νεκρόπολη με λιγοστούς πάγκους μικροπωλητών, όμως το χωριό το ίδιο ανεπηρέαστο αρχιτεκτονικά.​

Οι Πύργοι Sillustani δεσπόζουν σ’ ένα εντυπωσιακότατο τοπίο. Χτισμένοι πάνω σε μια γραφική χερσόνησο, ατενίζουν τη πανέμορφη λίμνη Umayo με τα γαλήνια βαθυγάλανα νερά της.

Τo χωριό Sillustani και η νεκρόπολη με τους Πύργους στη χερσόνησο​

Λίμνη Umayo​

H περιοχή ήταν ένα απέραντο νεκροταφείο της φυλής Colla και οι νεκρικοί πύργοι ή chullpas χρονολογούνται αρκετά πριν την επικράτηση των Incas στην περιοχή. Οι Ισπανοί conquistadores ξερογλύφονταν να βρουν κι εδώ χρυσό, όμως αντ’αυτών αντίκρυσαν μουμιοποιημένα πτώματα θαμένα σε εμβρυική στάση (τυπική για τις φυλές των Άνδεων). Οι πύργοι, προφανώς οικογενειακοί τάφοι για τους επιφανείς της φυλής, έχουν ένα ιδιαίτερο σχήμα κυκλικό με στενή βάση και ευρύτερη κορυφή. Οι περισσότεροι ήταν σχεδόν μισογκρεμισμένοι χωρίς κάτι ιδιαίτερο στο εσωτερικό τους.

Πριν φτάσουμε στους πύργους κάναμε μια στάση σε κάτι που σε πρώτη ματιά μου θύμισε αλώνι. Ο ξεναγός είπε πως ήταν ναός του ήλιου κι ότι εκεί βιώνεις την θετική ενέργεια υψώνοντας τα χέρια και τα μάτια στον ουρανό. Το προηγηθέν γκρουπ αμερικανών (τι άλλο) με τη δέουσα σοβαρότητα «βίωσε» τη θετική του ενέργεια, εγώ πάλι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και τις επικλήσεις μου σε κάθε θεότητα των Άνδεων δεν βίωσα τίποτα, μόνο παραπανίσια υπεριώδη ακτινοβολία στο πρόσωπό μου που σε τέτοιο υψόμετρο δεν αστειεύεται κιόλας.

Κάναμε ένα γύρω στους τάφους, ο ξεναγός μας ξέπνοος άρθρωνε που και που μερικές πληροφορίες, εμείς πάλι είμασταν απορροφημένοι από τη μαγεία του τοπίου με φόντο την λίμνη Umayo, σαν καθρέφτης να με καλεί να κάνω βαρκάδα στα αδιατάρακτα νερά της. Αλλά αφενός δεν διαπίστωσα σχετική δραστηριότητα κι αφετέρου ο χρόνος ήταν πολύτιμος. Μας ενημέρωσαν ότι τα σύνορα Περού-Βολιβίας δεν λειτουργούν επί 24ώρου βάσεως και έπρεπε το αργότερο στις 6μμ να τα έχουμε περάσει.

Στη διαδρομή προς τους τους πύργους το μάτι μου είχε εντοπίσει κάποια χαρακτηριστικά πέτρινα σπίτια της περιοχής, πολύ φωτογενή κι έτσι άρχισα να γανώνω τα μυαλά του συνοδού μας ότι θα πρέπει να κάνουμε στάση για τα αποθανατήσουμε. Εκείνος με διαδεβαίωσε ότι όχι μόνο θα κάνουμε στάση αλλά θα επισκεφθούμε και ένα από αυτά. Όντως λίγο μετά τους Πύργους κάναμε στάση σε ένα σπιτάκι του οποίου προφανώς οι ιδιοκτήτες κατάλαβαν ότι οι τουρίστες στην περιοχή αναζητούν κάτι τις το παραδοσιακό κι έτσι άνοιξαν τα σπίτια τους.

Στην είσοδο της κατοικίας μας υποδέχτηκε όλο το ζωικό βασίλειο του Altiplano: llama, alpaca. Τα δύσμοιρα ζωντανά βέβαια δεν έχουν ιδιαίτερα αγαθές σχέσεις με τους ανθρώπους και δη με τους τουρίστες που αλλοπρόσαλλοι τρέχουν να αποθανατιστούν μαζί τους. Πάλι καλά που γλυτώσαμε το φτύσιμο, διότι λέγεται ότι το llama αν ενοχληθεί σου αμολά μια ροχάλα που σε βρίσκει στο Δόξα Πατρί.

llama​

alpaca​

rasta llama!​

Η αγροικία λοιπόν λειτουργούσε και σαν ξενώνας. Ένα λιτό δωματιάκι μόνο κι η τουαλέτα άγνωστο πού. Εγώ ξετρελλάθηκα με την προοπτική διαμονής εκεί, οι συνταξιδιώτες μου πάλι όχι, και μάλλον ήταν ανακουφισμένοι που δεν το είχα πάρει χαμπάρι όταν σχεδίαζα το ταξίδι.

Οι ιδιοκτήτες μας έβγαλαν πάνω στο τραπέζι προϊόντα της περιοχής και μας κάλεσαν να τα δοκιμάσουμε. Ο snapper ούτε τα πλησίασε, εγώ πάλι ως γνήσιος χοίρος έπεσα πάνω τους και τίμησα δεόντως, ειδικά το τυρί.

Αφού χαζέψαμε τις κοτούλες και τα συμπαθέστατα ινδικά χοιρίδια (cuy) που είναι εκλεκτός μεζές στη περιοχή, αφήσαμε το κάτι τις μας για τη φιλοξενία και συνεχίσαμε ακάθεκτοι.

cuy​

Προσπεράσαμε άρον άρον τη λίμνη Titicaca και την αδιάφορη ως άθλια πόλη του Puno και θαυμάζοντας τη θέα παραλιμνίως (που γινόταν εντυπωσιακότερη όσο πλησιάζαμε στα βολιβιανά σύνορα) καταλήξαμε στο Ναό της Γονιμότητας στη μικρή πόλη Chucuito. Ο χώρος είναι γεμάτος με σειρές διαφόρου μεγέθους πέτρινων...φαλλών. Η παράδοση θέλει εκεί να πηγαίνουν οι γυναίκες και καθήμενες επί του φαλλού να ευελπιστούν ότι θα τεκνοποιήσουν.

Λίμνη Titicaca​

Templo de Fertilidad​

Λίμνη Titicaca​

Τέχνη πάνω στους βράχους​

Oριακά στο χρόνο φτάσαμε στη συνοριακή πόλη Υunguyo, άρον άρον βγάλαμε λίγο συνάλλαγμα σε bolivianos, πήραμε τη σφραγίδα εξόδου από τους περουβιάνους και ποδαράτοι διασχίσαμε τη νεκρή ζώνη πριν η ευμεγέθης πινακίδα μας ανακοινώσει: «Bienvenido a Bolivia”. Eδώ οφείλω να προειδοποιήσω τους επίδοξους ταξιδευτές στις χώρες αυτές ότι τη φόρμα που συμπληρώνετε κατά την είσοδο στη χώρα πρέπει να τη φυλάτε σαν εικόνισμα μέχρι την έξοδό σας, γιατί θα σας ζητηθεί (δείγμα του πότε μπήκατε και βγήκατε από τη χώρα).

Μας υποδέχθηκε ο Cezar εκ μέρους του βολιβιανού πρακτορείου που είχε αναλάβει τη περιήγησή μας στη χώρα και αφού συμπληρώσαμε κι εκεί την απαραίτητη χαρτούρα, σχεδόν νύχτα φτάσαμε στη Cοpacabana. Κάναμε μια σύντομη στάση στη Βασιλική της Nuestra Señora de Copacabana που μαζεύει αρκετούς προσκυνητές από τη Βολιβία και το νότιο Περού, ειδικά όταν γιορτάζει η χάρη Της στις 6 Αυγούστου. Έξωθεν του ναού οι καλές κυριούλες ήταν μαζεμένες πουλώντας λογιών λογιών καλούδια, από κομποσκοίνια μέχρι Μαντόνες.

Βασιλική της Nuestra Señora de Copacabana​

Η διαδρομή μέχρι τη La Paz που περιλάμβανε και διάπλου με φέρρυμπωτ, μας φάνηκε ατέλειωτη. Είχα βάλει σημάδι την αντανάκλαση των φώτων της πόλης στον κατασκότεινο ουρανό για παρηγοριά. Το πυκνό σκοτάδι δεν επέτρεπε να δεις τίποτα από τα παράθυρα του αυτοκινήτου.
Διασχίσαμε τα προάστια του El Alto όπου βρίσκεται και το αεροδρόμιο της βολιβιανής πρωτεύουσας σε υψόμετρο 4000 μέτρων. Θέλετε η ατμοσφαιρική ρύπανση, θέλετε η ιδέα του υψομέτρου, θέλετε η κούραση της μερας, μια θολούρα και ζαλάδα την είχα.

Λίγο πριν τον κατηφορικό δρόμο προς το κέντρο της πόλης (η La Paz πρακτικά είναι χτισμένη σε μια χαράδρα) απολαύσαμε την πανοραμική θέα της με τα χιλιάδες φώτα να αγκαλιάζουν τις πλαγιές των βουνών όπου κατοικούν οι παρίες και συγκλίνουν ως πέρα στο βάθος στις κάτω ρούγες όπου κατοικούν οι έχοντες.

La Paz by night​

Το Camino Real Aparthotel, 5 αστέρων.... ήταν η ακριβότερη επιλογή για διαμονή σ’όλο το ταξίδι, όχι όμως κατ’ατομο περισσότερο από ένα room to let σε ελληνικό νησί καταμεσίς του καλοκαιριού. Ανακουφισμένοι μπουκάραμε στη κυριολεξία στην είσοδο του ξενοδοχείου ως ορδή εξαθλιωμένων, με βαλίτσες, σακκίδια, τσαντούλες, παρατσαντάκια με νερά φαγητά και βέβαια τα ψώνια! Ο ρεσεψιονίστ μετά το αρχικό σοκ, διατήρησε τη ψυχραιμία και τον επαγγελματισμό του και μας παρέδωσε το κλειδί του διαμερίσματος που θα μέναμε για δυο βράδυα.
Aκροβολιστήκαμε στα δωμάτια του διαμερίσματος και λόγω έλλειψης χρόνου και διάθεσης για εξερεύνηση, δειπνήσαμε στο εστιατόριό του, αποδεκατίζοντας το μπουφέ.
Χορτάτοι, κουρασμένοι, απλωθήκαμε πάνω στα king size κρεβάτια και χαλαρώσαμε ικανοποιημένοι. Αύριο τουλάχιστον δεν υπήρχε υποχρεωτική έγερση από τ’αξημέρωτα.
΄Ετσι μπορούσαμε να απολαύσουμε λίγες ώρες ύπνου παραπάνω..

 

[elenara88]

καλα κανω εγω και οποτε βλεπω νεο ποστ στην ιστορια αυτη το αγνοω, ζηλευω αφορητα λεμεεεεεε.... τελειες φωτο και περιγραφη φυσικα!

 

[piccolo_mondo]

Περιμενω να τελειωσει αυτη η ιστορια για να την διαβασω ολοκληρωμενη! Ειμαι σιγουρη οτι ειναι ακρως ενδιαφερουσα! Ευχαριστουμε!!

 

[hydronetta]

Κεφ.10. Nuestra Señora de La Paz

Δύσκολο να χαρακτηρίσω τη βολιβιανή πρωτεύουσα. Όμορφη δε τη λες, ούτε όμως άσχημη. Κουραστική με τις απότομες ανηφόρες κατηφόρες σε υψόμετρο 3,500 μέτρων, τη λες. Αδιάφορη σίγουρα όχι. Αφενός η θέση της είναι μοναδική (αφού απλώνεται σαν χωνί μέσα στην χαράδρα και περιτριγυρίζεται από χιονοσκεπή βουνά). Αφετέρου υπάρχει ένα συνονθύλευμα κόσμου και εικόνων όπου το παραδοσιακό αντιδιαστέλλεται αλλά κι αναμιγνύεται με το σύγχρονο. Από την αγορά όπου πωλούνται αντικείμενα για τις παγανιστικές τελετές ως τους ουρανοξύστες που φυτρώνουν παράταιρα στο κέντρο δείχνοντας το δρόμο στον 21ο αιώνα. Από τις ευρωπαϊκές αρχιτεκτονικές πινελιές, στις παραδοσιακά ντυμένες ιθαγενείς Aymara.
Η αίσθηση που αποκόμισα είναι ότι σ’αυτή τη πόλη κάτι γίνεται, υπάρχει μια ενέργεια σε αντιδιαστολή με τις περουβιανές πόλεις που είχαμε ήδη επισκεφθεί. Κάτι που δυστυχώς δεν μπορώ να το προσδιορίσω επαρκώς όντας επισκέπτης μόνο για 24 ώρες, σίγουρα όμως μου άρεσε.

Mε το που άνοιξε το μάτι μου η πρώτη μου δουλειά ήταν να τραβήξω τις κουρτίνες για να αποκαλυφθεί η πανοραμική θέα προς τη πόλη που είχαμε από τον 9ο όροφο του ξενοδοχείου.

Η θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου μας​

Μετά από ένα βασιλικό πρωινό, ζητησαμε από τη ρεσεψιον ένα ραδιοταξί να μας μεταφέρει στην Calle Sagárnaga όπου βρίσκονταν τα γραφεία του πρακτορείου που είχαμε κλείσει το tour στο Uyuni και ταυτόχρονα μια από γοητευτικότερες γωνιές της πόλης καθώς είναι η γειτονιά των ιθαγενών Aymara.

Με μια σελίδα τυπωμένες οδηγίες για τι κινδύνους συνεπάγεται για τον ανυποψίαστο τουρίστα να σταματήσει ένα οποιοδήποτε ταξί στη La Paz, ο snapper είχε γίνει ωχρος από την αγωνία. Απαγωγές με σκοπό την κλοπή καρτών και άδειασμα λογαριασμών, πορτοφολιών ή εκβιαστικά αιτήματα για μεγάλα ποσά αλλοιώς ξεμένεις στις ερημιές.... όλα ακούγονταν σαν να βρεθήκαμε στο φάρ ουέστ. Η αλήθεια το ραδιοταξί παρείχε μεγαλύτερη ασφάλεια, καθώς όπως διαπιστώσαμε ενημέρωνε δια ραδιοασυρμάτου από που παρέλαβε και πού θα άφηνε τους επιβάτες του.

Φτάνοντας, αφού γνωρίσαμε και δια ζώσης τον Raul τον ιδιοκτήτη του πρακτορείου, λάβαμε τη διαβεβαίωση ότι θα κάνουμε παρέα ένα απογευματινό περίπατο στα αξιοθέατα της La Paz.

Aρχικά μόνοι μας κατηφορίσαμε προς τη κοντινή Plaza San Francisco που θεωρείται μια από τις πιο ζωντανές της πόλης. Ο κόσμος αραγμένος εδώ κι εκεί απολαμβάνοντας ένα snack, κουβεντιάζοντας και κυρίως βλέποντας τη διαδήλωση που διαδραματιζόταν στο παράλληλο δρόμο και είχε έντονο παλμό. Το αίτημα ήταν όπως καταλάβαμε να μην αυξηθούν τα κόμιστρα στις δημόσιες συγκοινωνίες. Το φαινόμενο είναι συχνότατο στη La Paz για οποιοδήποτε θέμα και οι διαμαρτυρόμενοι όλων των επαγγελματικών και μη τάξεων ακόμα και από την επαρχία, δεν το έχουν σε τίποτα να αποκλείσουν τις εισόδους/εξόδους της πόλης.
Η Iglesia de San Fransisco είναι η ομορφότερη της La Paz αν και ότι βλέπουμε σήμερα είναι κτίσμα του 18ου αιώνα με μια υπέροχη mestizo-baroque πρόσοψη με πλήθος ανιμιστικών αναφορών. Aφού επισκεφθήκαμε το εσωτερικό της, είπαμε να αγνοήσουμε το γειτονικό μουσείο που παρεχει τη δυνατότητα να επισκεφθεί κανείς και το μοναστήρι, κι έτσι αποφασίσαμε να ροκανίσουμε το χρόνο του πρωινού βολτάροντας στα στενά γύρω από την αγορά.

Plaza & Iglesia San Francisco​

Στα ανηφορικά στενά χτυπά η καρδιά του τουριστικότερου μέρους της πόλης αλλά και ενός από τα πλέον γραφικότερους καθώς είναι η αγορά των Μαγισσών (Mercado de Hechiceria). Ένα μοναδικό θέαμα σε ένα συνονθύλευμα από ιθαγενείς Aymara, τουρίστες, απόκληρους hippies, hostels, πολύχρωμα σουβενιρατζίδικα κι ένα σωρό μικρομάγαζα που πουλάνε βότανα σαν εναλλακτικές θεραπείες και μια ποικιλία από συναρπαστικά συστατικά που χρησιμοποιούνται προς τιμή των πνευμάτων του ανιμιστικού κόσμου των Aymara: αποξηραμένα βότανα, σπόροι, μέρη από βατράχια και έντομα. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι τα αποξηραμένα έμβρυα llama τα οποία θάβονται στα θεμέλια των νέων κατασκευών ή τις επιχειρήσεις ως ένα cha'lla (προσφορά) στην θεά γη Pachamama. Η θυσία των llama ενθαρρύνει τη θεά για την προστασία των εργαζομένων από ατυχήματα και φέρνει καλή τύχη στην επιχείρηση αλλά και στην οικογένεια. Συχνά στην αγορά κυκλοφορούν και yatiri και kallawayas (μάγισσες γιατροί), με τα σκοτεινά καπέλα τους με τα σακουλάκια κόκας, προσφέροντας και οιωνοσκοπικές υπηρεσίες στους ντόπιους. Εκεί ήταν και το μονο μέρος που είδαμε και κλοπή, με τον κλέφτη με το κλεμμένο χαρτοφύλακα να ροβολάει τη κατηφόρα με ταχύτητα Usain Bolt, το θύμα να ακολουθεί φωνάζοντας κι ένας πανταχού παρών αστυνομικός να τρέχει με τη σειρά του σφυρίζοντας δαιμονισμένα. Ποιό το μέλλον του κλέφτη άγνωστον!

Mercado de Hechiceria

Mercado de Hechiceria: ούτε οι αρμαδίλλοι γλίτωσαν

Mercado de Hechiceria: έμβρυα llamas​

Ανέμελη βόλτα δεν τη λες όταν σε καταλαμβάνει οίστρος αγορών και αποφασίζεις ότι θα αγοράσεις πουλόβερ και ζακέτες από 100% μαλλί alpaca, τόσα που ούτε μαγαζί ν’άνοιγες στην Αθήνα. Η πρόταση του Raul ήταν «Για μάλλινα alpaca πουθενά αλλού εκτός από την L.A.Μ.” Και σαν να είπε κάντε επιδρομή σε όποιο υποκατάστημα της εταιρείας συναπαντήσετε στο δρόμο σας και αυτά ήταν ουκ ολίγα. Οι υπάλληλοι γνώρισαν μια εκ των χειρότερων ημερών της καριέρας τους. Και να αυτό είναι ωραίο αλλά το νούμερο μικρό, και να τρέχει η υπάλληλος στις άνω ρουγες να βρει άλλο από την αποθήκη. Και ναι αυτό μου αρέσει αλλά σε άλλο χρωματάκι, και πάλι να τρέχει υπάλληλος στις άνω ρουγες στην αποθήκη να βρει το χρωματάκι. Κι αυτό ωραίο αλλά λίγο ξιλωμένο εδώ, και πάλι η υπάλληλος ασθμαίνοντας να τρέχει στις άνω ρουγες κλπ κλπ. Και βέβαια εμείς με κάθε νέα αγορά να ανεβοκατεβαίνουμε τις ρούγες για να αφήνουμε τις σακκούλες στο γραφείο του Raul για να μην τις κουβαλάμε. Σκέτο τεστ κοπώσεως. Ευτυχώς που οι βαλίτσες ήταν μισογεμάτες και υπήρχαν εφεδρικά σακίδια για να χωρέσουν όλα τα καλούδια.

Στη πορεία ανακαλύψαμε κι ένα ατμοσφαιρικό καφέ, σ’ενα παλιό σπίτι όπου χαλαρώσαμε από τον οίστρο των αγορών και τη κούραση του περπατήματος στα ανηφορικά δρομάκια, κάτι που γινόταν πιο εργώδες με τα 3600 μέτρα υψόμετρο, καθώς και ένα μουσείο αφιερωμένο στην… coca.

Την προκαθορισμένη ώρα ο Raul κλειδαμπάρωσε καλά καλά το γραφείο του και μας ενημέρωσε ότι δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να κινηθούμε με αυτοκίνητο προς τα περίχωρα της πόλης για ρέμβη, καθώς λόγω της πορείας οι διαδηλωτές δεν το έχουν σε τίποτα να σου κάνουν θρύψαλα το παρμπριζ αν κρίνουν ότι είσαι απεργοσπάστης ή δεν συμμερίζεσαι τα δίκαια αιτήματά τους. Αρχικά είπαμε να χρησιμοποίησουμε τα micros (ιδιωτικά minibuses). Όμως όλα περνούσαν κατάφορτα από κόσμο και για να επιβιβαστείς έπρεπε να διαγκωνιστείς και να δωσεις μάχη, πράγμα που μας ανάγκασε να παραιτηθούμε.

Η ξενάγηση άρχισε ανάμεσα στους ουρανοξύστες όπου ούτε ενδιαφέρον να είχαμε για τα οικονομικά, βάλθηκε να κατονομάζει ποιός κατέχει ποιά τράπεζα, και γενικά ένα σωρό κουτσομπολιά για το ποιόν χρηματοκοικονομικών μεγιστάνων. Κάπου εκεί ανάμεσα, το μάτι μας έπεσε και στο δημαρχιακό μέγαρο, το οποίο φυλασσόταν σαν αστακός καθώς οι διαδηλωτές τα είχαν σήμερα με το δήμαρχο για την αύξηση στη τιμή των εισιτηρίων στις συγκοινωνίες.

Aνηφορίσαμε στην αντίπερα ρούγα στην καρδιά της εκτελεστικής εξουσίας της Βολιβίας. Όλα τα σημαντικά κτήρια βρίσκονται στη Plaza Murillo (προς τιμή του τοπικού ήρωα που κρεμάστηκε το 1810 από τους αποικιοκράτες μετά από μια αποτυχημένη επανάσταση). Με το άγαλμα του… ήρωα (αν και όπως μας είπε ο Raul μετά από ένα αλλαλούμ στη παραγγελία δεν είναι τελικά ο Murillo) να κοσμεί το κέντρο της, η πλατεία είναι ένα όμορφο μέρος για να ξεκουράσετε λίγο τα ταλαιπωρημένα πόδια σας από τις ανηφόρες και τις κατηφόρες της πόλης. Περιμετρικά την κοσμούν το Κοινοβούλιο, το Προεδρικό Μέγαρο και -αλλοίμονο αν έλειπε- ο Καθεδρικός.

Plaza Murillo: O Καθεδρικός και το Προεδρικό Μέγαρο​

Plaza Murillo: Το Κοινοβούλιο​

Από κει πήραμε ένα ταξί (σαν ντόπιος ο Raul είχε το χάρισμα να αντιλαμβάνεται ποιά φάτσα οδηγού εμπνέει εμπιστοσύνη) και να φτάσουμε στο mirador Kiri Kiri (μιραφιόρ κατά τον travelogato), το οποίο επέτρεπε να απολαύσουμε ένα πανόραμα της πόλης.

Eκεί πραγματικά αναλογιζόσουνα το μέγεθος της πόλης, τις έντονες αρχιτεκτονικές αντιθέσεις της καθώς και το μεγαλόπρεπο τοπίο με τη χιονοσκεπή κορφή του θεοποιημένου βουνού Illimani να δεσπόζει στο βάθος. Συνηθισμενος από την ελληνική πραγματικότητα εξέφρασα την απορία μου πώς και ένα τετοιο προνομιούχο μέρος δεν έχει αξιοποιηθεί ως τουλάχιστον καφετέρια...

Στα χαμηλά και στο βάθος οι βίλες των κατεχόντων​

Ταξί και πάλι για να βρεθουμε ξανά στο κέντρο, αλλά στη Calle Jaen αυτή τη φορά. Ένα στενό δρομάκι με καλοδιατηρημένα-ανακαινισμένα αποικιακά σπίτια αρκετά από τα οποία έχουν μετατραπεί σε μουσεία.

Αφού προσπεράσαμε και το Δημοτικό Θέατρο, μέσω μια πεζογέφυρας πάνω από την κύρια λεωφόρο της πόλης την Avenida Prado χωθήκαμε μέσα στο εμπορικό κέντρο Mercado Lanza. Σκοπός δεν ήταν συνέχεια του οργασμού αγορών αλλά να δοκιμάσουμε τα τυπικά απογευματινά snack των Λαπαζιανών. Το μικροσκοπικό μαγαζάκι όπου ίσα ίσα χωρούσαμε σε δυό πάγκους αγκαζέ εμείς με άλλους 2 ντόπιους περιελάμβανε pastels de queso (μια φρεσκοτηγανισμένη ουσιαστικά τυρόπιτα) και ζεστό api morado, ένα ρόφημα χρωματικά δίκην βυσσινάδας, που φτιάχνεται από αναλόγου χρώματος καλαμπόκι και πίνεται χλιαρό ή παγωμένο. Πού να ήξερα τότε ότι η παγωμένη εκδοχή του στο Περού θα γινόταν το λατρεμένο μου ποτό και θα έπινα κανάτες ολόκληρες.

Η μέρα είχε αρχίσει να αποκτά τα μωβ χρώματα του δειλινού όταν συνεχίζοντας τη βόλτα μέσα από ανηφορικά στενά με μικρομάγαζα καταλήξαμε για μια ακόμα φορά στην αγορά των μαγισσών, όπου και ολοκληρώθηκε η βόλτα μας.

Mercado de Hechiceria​

Aγκομαχώντας...

Mercado de Hechiceria​

Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το βραδάκι, όπου συμφάγαμε με τον Raul σε δημοφιλή παραδοσιακή ταβέρνα. Δεν προσπαθώ καν να ανακαλέσω το όνομά της. Το φαγητό δεν ενθουσίασε κανέναν πλην του Raul που άδειασε και τα δικά μας πιάτα. Το μόνο που θυμάμαι ότι πληρώσαμε το λογαριασμό αμέσως με το που δώσαμε τη παραγγελία, διότι.... πολλοί «πελάτες» παλιότερα έτρωγαν και μετά γίνονταν λούηδες!

Επιστρέψαμε νωρίς στα κρεβάτια μας.
Η εντολή ήταν σαφής. Ξεκίνημα στις 6 το πρωί οδικώς για το Εθνικό Πάρκο Sajama ώστε να αποφύγουμε πιθανό μπλοκάρισμα δρόμων στις εξόδους της πόλης από διαδηλωτές!

 

[maιra1]

Κεφ.10. Nuestra Señora de La Paz

Δύσκολο να χαρακτηρίσω τη βολιβιανή πρωτεύουσα. Όμορφη δε τη λες, ούτε όμως ασχημη. Κουραστική με τις απότομες ανηφόρες κατηφόρες σε υψόμετρο 3,500 μέτρων, τη λες. Αδιάφορη σίγουρα όχι. Αφενός η θέση της είναι μοναδική (αφού απλώνεται σαν χωνί μέσα στην χαράδρα και περιτριγυρίζεται από χιονοσκεπή βουνά). Αφετέρου υπάρχει ένα συνονθύλευμα κόσμου και εικόνων όπου το παραδοσιακό αντιδιαστέλλεται αλλά κι αναμιγνύεται με το σύγχρονο. Από την αγορά όπου πωλούνται αντικείμενα για τις παγανιστικές τελετές ως τους ουρανοξύστες που φυτρώνουν παράταιρα στο κέντρο δείχνοντας το δρόμο στον 21ο αιώνα. Από τις ευρωπαϊκές αρχιτεκτονικές πινελιές, στις παραδοσιακά ντυμένες ιθαγενείς Aymara.
Η αίσθηση που αποκόμισα είναι ότι σ’αυτή τη πόλη κάτι γίνεται, υπάρχει μια ενέργεια σε αντιδιαστολή με τις περουβιανές πόλεις που είχαμε ήδη επισκεφθεί. Κάτι που δυστυχώς δεν μπορώ να το προσδιορίσω επαρκώς όντας επισκέπτης μόνο για 24 ώρες, σίγουρα όμως μου άρεσε.

Mε το που άνοιξε το μάτι μου η πρώτη μου δουλειά ήταν να τραβήξω τις κουρτίνες για να αποκαλυφθεί η πανοραμική θέα προς τη πόλη που είχαμε από τον 9ο όροφο του ξενοδοχείου.

Η θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου μας

Μετά από ένα βασιλικό πρωινό, ζητησαμε από τη ρεσεψιον ένα ραδιοταξί να μας μεταφέρει στην Calle Sagárnaga όπου βρίσκονταν τα γραφεία του πρακτορείου που είχαμε κλείσει το tour στο Uyuni και ταυτόχρονα μια από γοητευτικότερες γωνιές της πόλης καθώς είναι η γειτονιά των ιθαγενών Aymara.
Με μια σελίδα τυπωμένες οδηγίες για τι κινδύνους συνεπάγεται για τον ανυποψίαστο τουρίστα να σταματήσει ένα οποιοδήποτε ταξί στη La Paz, ο snapper είχε γίνει ωχρος από την αγωνία. Απαγωγές με σκοπό την κλοπή καρτών και άδειασμα λογαριασμών, πορτοφολιών ή εκβιαστικά αιτήματα για μεγάλα ποσά αλλοιώς ξεμένεις στις ερημιές.... όλα ακούγονταν σαν να βρεθήκαμε στο φάρ ουέστ. Η αλήθεια το ραδιοταξί παρείχε μεγαλύτερη ασφάλεια, καθώς όπως διαπιστώσαμε ενημέρωνε δια ραδιοασυρμάτου από που παρέλαβε και πού θα άφηνε τους επιβάτες του.

Φτάνοντας, αφού γνωρίσαμε και δια ζώσης τον Raul τον ιδιοκτήτη του πρακτορείου, λάβαμε τη διαβεβαίωση ότι θα κάνουμε παρέα ένα απογευματινό περίπατο στα αξιοθέατα της La Paz.
Aρχικά μόνοι μας κατηφορίσαμε προς τη κοντινή Plaza San Francisco που θεωρείται μια από τις πιο ζωντανές της πόλης. Ο κόσμος αραγμένος εδώ κι εκεί απολαμβάνοντας ένα snack, κουβεντιάζοντας και κυρίως βλέποντας τη διαδήλωση που διαδραματιζόταν στο παράλληλο δρόμο και είχε έντονο παλμό. Το αίτημα ήταν όπως καταλάβαμε να μην αυξηθούν τα κόμιστρα στις δημόσιες συγκοινωνίες. Το φαινόμενο είναι συχνότατο στη La Paz για οποιοδήποτε θέμα και οι διαμαρτυρόμενοι όλων των επαγγελματικών και μη τάξεων ακόμα και από την επαρχία, δεν το έχουν σε τίποτα να αποκλείσουν τις εισόδους/εξόδους της πόλης.
Η Iglesia de San Fransisco είναι η ομορφότερη της La Paz αν και ότι βλέπουμε σήμερα είναι κτίσμα του 18ου αιώνα με μια υπέροχη mestizo-baroque πρόσοψη με πλήθος ανιμιστικών αναφορών. Aφού επισκεφθήκαμε το εσωτερικό της, είπαμε να αγνοήσουμε το γειτονικό μουσείο που παρεχει τη δυνατότητα να επισκεφθεί κανείς και το μοναστήρι, κι έτσι αποφασίσαμε να ροκανίσουμε το χρόνο του πρωινού βολτάροντας στα στενά γύρω από την αγορά.

Plaza & Iglesia San Francisco

Στα ανηφορικά στενά χτυπά η καρδιά του τουριστικότερου μέρους της πόλης αλλά και ενός από τα πλέον γραφικότερους καθώς είναι η αγορά των Μαγισσών (Mercado de Hechiceria). Ένα μοναδικό θέαμα σε ένα συνονθύλευμα από ιθαγενείς Aymara, τουρίστες, απόκληρους hippies, hostels, πολύχρωμα σουβενιρατζίδικα κι ένα σωρό μικρομάγαζα που πουλάνε βότανα σαν εναλλακτικές θεραπείες και μια ποικιλία από συναρπαστικά συστατικά που χρησιμοποιούνται προς τιμή των πνευμάτων του ανιμιστικού κόσμου των Aymara: αποξηραμένα βότανα, σπόροι, μέρη από βατράχια και έντομα. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι τα αποξηραμένα έμβρυα llama τα οποία θάβονται στα θεμέλια των νέων κατασκευών ή τις επιχειρήσεις ως ένα cha'lla (προσφορά) στην θεά γη Pachamama. Η θυσία των llama ενθαρρύνει τη θεά για την προστασία των εργαζομένων από ατυχήματα και φέρνει καλή τύχη στην επιχείρηση αλλά και στην οικογένεια. Συχνά στην αγορά κυκλοφορούν και yatiri και kallawayas (μάγισσες γιατροί), με τα σκοτεινά καπέλα τους με τα σακουλάκια κόκας, προσφέροντας και οιωνοσκοπικές υπηρεσίες στους ντόπιους. Εκεί ήταν και το μονο μέρος που είδαμε και κλοπή, με τον κλέφτη με το κλεμμένο χαρτοφύλακα να ροβολάει τη κατηφόρα με ταχύτητα Usain Bolt, το θύμα να ακολουθεί φωνάζοντας κι ένας πανταχού παρών αστυνομικός να τρέχει με τη σειρά του σφυρίζοντας δαιμονισμένα. Ποιό το μέλλον του κλέφτη άγνωστον!

Mercado de Hechiceria

Mercado de Hechiceria: ούτε οι αρμαδίλλοι γλίτωσαν

Mercado de Hechiceria: έμβρυα llamas

Ανέμελη βόλτα δεν τη λες όταν σε καταλαμβάνει οίστρος αγορών και αποφασίζεις ότι θα αγοράσεις πουλόβερ και ζακέτες από 100% μαλλί alpaca, τόσα που ούτε μαγαζί ν’άνοιγες στην Αθήνα. Η πρόταση του Raul ήταν «Για μάλλινα alpaca πουθενά αλλού εκτός από την L.A.Μ.” Και σαν να είπε κάντε επιδρομή σε όποιο υποκατάστημα της εταιρείας συναπαντήσετε στο δρόμο σας και αυτά ήταν ουκ ολίγα. Οι υπάλληλοι γνώρισαν μια εκ των χειρότερων ημερών της καριέρας τους. Και να αυτό είναι ωραίο αλλά το νούμερο μικρό, και να τρέχει η υπάλληλος στις άνω ρουγες να βρει άλλο από την αποθήκη. Και ναι αυτό μου αρέσει αλλά σε άλλο χρωματάκι, και πάλι να τρέχει υπάλληλος στις άνω ρουγες στην αποθήκη να βρει το χρωματάκι. Κι αυτό ωραίο αλλά λίγο ξιλωμένο εδώ, και πάλι η υπάλληλος ασθμαίνοντας να τρέχει στις άνω ρουγες κλπ κλπ. Και βέβαια εμείς με κάθε νέα αγορά να ανεβοκατεβαίνουμε τις ρούγες για να αφήνουμε τις σακκούλες στο γραφείο του Raul για να μην τις κουβαλάμε. Σκέτο τεστ κοπώσεως. Ευτυχώς που οι βαλίτσες ήταν μισογεμάτες και υπήρχαν εφεδρικά σακίδια για να χωρέσουν όλα τα καλούδια.
Στη πορεία ανακαλύψαμε κι ένα ατμοσφαιρικό καφέ, σ’ενα παλιό σπίτι όπου χαλαρώσαμε από τον οίστρο των αγορών και τη κούραση του περπατήματος στα ανηφορικά δρομάκια, κάτι που γινόταν πιο εργώδες με τα 3600 μέτρα υψόμετρο, καθώς και ένα μουσείο αφιερωμένο στην… coca.

Την προκαθορισμένη ώρα ο Raul κλειδαμπάρωσε καλά καλά το γραφείο του και μας ενημέρωσε ότι δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να κινηθούμε με αυτοκίνητο προς τα περίχωρα της πόλης για ρέμβη, καθώς λόγω της πορείας οι διαδηλωτές δεν το έχουν σε τίποτα να σου κάνουν θρύψαλα το παρμπριζ αν κρίνουν ότι είσαι απεργοσπάστης ή δεν συμμερίζεσαι τα δίκαια αιτήματά τους. Αρχικά είπαμε να χρησιμοποίησουμε τα micros (ιδιωτικά minibuses). Όμως όλα περνούσαν κατάφορτα από κόσμο και για να επιβιβαστείς έπρεπε να διαγκωνιστείς και να δωσεις μάχη, πράγμα που μας ανάγκασε να παραιτηθούμε.
Η ξενάγηση άρχισε ανάμεσα στους ουρανοξύστες όπου ούτε ενδιαφέρον να είχαμε για τα οικονομικά, βάλθηκε να κατονομάζει ποιός κατέχει ποιά τράπεζα, και γενικά ένα σωρό κουτσομπολιά για το ποιόν χρηματοκοικονομικών μεγιστάνων. Κάπου εκεί ανάμεσα, το μάτι μας έπεσε και στο δημαρχιακό μέγαρο, το οποίο φυλασσόταν σαν αστακός καθώς οι διαδηλωτές τα είχαν σήμερα με το δήμαρχο για την αύξηση στη τιμή των εισιτηρίων στις συγκοινωνίες.
Aνηφορίσαμε στην αντίπερα ρούγα στην καρδιά της εκτελεστικής εξουσίας της Βολιβίας. Όλα τα σημαντικά κτήρια βρίσκονται στη Plaza Murillo (προς τιμή του τοπικού ήρωα που κρεμάστηκε το 1810 από τους αποικιοκράτες μετά από μια αποτυχημένη επανάσταση). Με το άγαλμα του… ήρωα (αν και όπως μας είπε ο Raul μετά από ένα αλλαλούμ στη παραγγελία δεν είναι τελικά ο Murillo) να κοσμεί το κέντρο της, η πλατεία είναι ένα όμορφο μέρος για να ξεκουράσετε λίγο τα ταλαιπωρημένα πόδια σας από τις ανηφόρες και τις κατηφόρες της πόλης. Περιμετρικά την κοσμούν το Κοινοβούλιο, το Προεδρικό Μέγαρο και -αλλοίμονο αν έλειπε- ο Καθεδρικός.

Plaza Murillo: O Καθεδρικός και το Προεδρικό Μέγαρο

Plaza Murillo: Το Κοινοβούλιο

Από κει πήραμε ένα ταξί (σαν ντόπιος ο Raul είχε το χάρισμα να αντιλαμβάνεται ποιά φάτσα οδηγού εμπνέει εμπιστοσύνη) και να φτάσουμε στο mirador Kiri Kiri (μιραφιόρ κατά τον travelogato), το οποίο επέτρεπε να απολαύσουμε ένα πανόραμα της πόλης. Eκεί πραγματικά αναλογιζόσουνα το μέγεθος της πόλης, τις έντονες αρχιτεκτονικές αντιθέσεις της καθώς και το μεγαλόπρεπο τοπίο με τη χιονοσκεπή κορφή του θεοποιημένου βουνού Illimani να δεσπόζει στο βάθος. Συνηθισμενος από την ελληνική πραγματικότητα εξέφρασα την απορία μου πώς και ένα τετοιο προνομιούχο μέρος δεν έχει αξιοποιηθεί ως τουλάχιστον καφετέρια...

Στα χαμηλά και στο βάθος οι βίλες των κατεχόντων

Στο βάθος και στα ψηλά οι πληβιείοι

Ταξί και πάλι για να βρεθουμε ξανά στο κέντρο, αλλά στη Calle Jaen αυτή τη φορά. Ένα στενό δρομάκι με καλοδιατηρημένα-ανακαινισμένα αποικιακά σπίτια αρκετά από τα οποία έχουν μετατραπεί σε μουσεία.

Calle Jaen

Calle Jaen

Αφού προσπεράσαμε και το Δημοτικό Θέατρο, μέσω μια πεζογέφυρας πάνω από την κύρια λεωφόρο της πόλης την Avenida Prado χωθήκαμε μέσα στο εμπορικό κέντρο Mercado Lanza. Σκοπός δεν ήταν συνέχεια του οργασμού αγορών αλλά να δοκιμάσουμε τα τυπικά απογευματινά snack των Λαπαζιανών. Το μικροσκοπικό μαγαζάκι όπου ίσα ίσα χωρούσαμε σε δυό πάγκους αγκαζέ εμείς με άλλους 2 ντόπιους περιελάμβανε pastels de queso (μια φρεσκοτηγανισμένη ουσιαστικά τυρόπιτα) και ζεστό api morado, ένα ρόφημα χρωματικά δίκην βυσσινάδας, που φτιάχνεται από αναλόγου χρώματος καλαμπόκι και πίνεται χλιαρό ή παγωμένο. Πού να ήξερα τότε ότι η παγωμένη εκδοχή του στο Περού θα γινόταν το λατρεμένο μου ποτό και θα έπινα κανάτες ολόκληρες.

Aπό τους δρόμους της La Paz

Aπό τους δρόμους της La Paz


Η μέρα είχε αρχίσει να αποκτά τα μωβ χρώματα του δειλινού όταν συνεχίζοντας τη βόλτα μέσα από ανηφορικά στενά με μικρομάγαζα καταλήξαμε για μια ακόμα φορά στην αγορά των μαγισσών, όπου και ολοκληρώθηκε η βόλτα μας.

Mercado de Hechiceria

Aγκομαχώντας...

Mercado de Hechiceria

Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το βραδάκι, όπου συμφάγαμε με τον Raul σε δημοφιλή παραδοσιακή ταβέρνα. Δεν προσπαθώ καν να ανακαλέσω το όνομά της. Το φαγητό δεν ενθουσίασε κανέναν πλην του Raul που άδειασε και τα δικά μας πιάτα. Το μόνο που θυμάμαι ότι πληρώσαμε το λογαριασμό αμέσως με το που δώσαμε τη παραγγελία, διότι.... πολλοί «πελάτες» παλιότερα έτρωγαν και μετά γίνονταν λούηδες!

Επιστρέψαμε νωρίς στα κρεβάτια μας.
Η εντολή ήταν σαφής. Ξεκίνημα στις 6 το πρωί οδικώς για το Εθνικό Πάρκο Sajama ώστε να αποφύγουμε πιθανό μπλοκάρισμα δρόμων στις εξόδους της πόλης από διαδηλωτές!

Πολύ ενδιαφέρουσα και γοητευτική ξεδιπλώνεται η Βολιβία με την αφήγησή σου. Σε παρακολουθώ και σε...ακολουθώ

 

[Kalliopi2]

Δεν έχω λόγια για την φανταστική αφήγηση σου που με κρατάει μακριά απ'το ντους-κρεβάτι μου τέτοια ώρα. Να προσθέσω μια μικρή λεπτομέρεια που μάλλον δεν την γνωρίζει πολύς κόσμος και μπορεί να φανεί χρήσιμη σε όσους αγαπούν αυτούς τους πολιτισμούς. Στην Μαδρίτη βρίσκεται το "Museo De Americo", το οποίο είναι ένα τριόροφο ή τετραόροφο κτίριο (δε θυμάμαι ακριβώς, αλλά αρκετά μεγάλο) και έχει πολλές συλλογες με κλεμμένα από όλη την Αμερική βέβαια φυσικά απο Κεντρική τα πιο πολλά, όπου είδα πολλά αντικείμενα κεραμικά με αυτή τη χαριτωμένη μαιμουδίτσα (σε πιο μικρό μέγεθος) να στολίζει το στόμιο της κανατούλας, επίσης πολλά ταφικά αντικείμενα και καθημερινής χρήσης, που πρέπει να ανήκουν στις περιόδους που αναφέρεις παραπάνω, απο τα οποία μου έκανε τρομερή εντύπωση μια χρυσή νεκρική μάσκα η οποία έμοιαζε παρα πολύ με μία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Ειναι μοναδική εμπειρία για όποιον επισκεφτεί τη Μαδρίτη, επιτρέπουν να φωτογραφίζεις χωρίς φλας, και μπορείς να πάρεις και ένα αγγλικό ακουστικό οδηγό με 3-4 ευρώ αλλά δεν έχει όλα τα εκθέματα μέσα.

 

[isabelle]

Τσουπ, να'μαι κι εγώ στα μισά της ταινίας! Και εννοείται ότι τα διάβασα όλα μονοκοπανιά κι είμαι πανέτοιμη για το β' μέρος.
Γουρουνάκι μου, τι να λέμε τώρα, οι φωτό εκπληκτικές, άσε η λεπτομερής αφήγηση που μ'εχει γεμίσει νοσταλγία. Και Αρεκίπα, και Σιλιουστάνι, και Σέζαρ, και Ραούλ, και Πλάθα Μουρίλιο, και - κυρίως - οι πάνω γειτονίτσες της Λα Παζ, και και και ... τι να πιάσω και τι ν' αφήσω. Γιατί αλήθεια δεν πήγατε για δείπνο στο Angelo Colonial;
Βέβαια ομολογώ ότι ελαφρώς λαχάνιασα μ' αυτά που διάβασα, προσωπικά μου είναι απαραίτητες οι "ανάσες" και κάποιες σκόρπιες ρέμπελες μέρες χωρίς "καθήκοντα", αλλά χαλάλι σας, αφού είναι φανερό ότι το φχαριστηθήκατε. Όσο για τη συνέχεια, έχω πιάσει θέση στο αυτοκίνητο και περιμένω να ξεκινήσουμε για την Σαχάμα. Σύντομα ε; Και με στάση στην Curahuara de Carangas παρακαλώ.