Βολιβία Περού Οι Βαρώνοι της….κόκα! (Περού-Βολιβία)

[FRIDA08]

Καλέ, πλάκα με κάνετε??????????
Πότε έγιναν όλα αυτά?
Παναγιώτη έχω δηλώσει εδώ και καιρό ότι είμαι μεγάλη φαν, κατα συνέπεια αναμένω με αγωνία τη συνέχεια....

 

[travelina]

Έτσι είναι ο Παναγιώτης μας, του ξαφνικού.
Του στέλνεις μήνυμα για καφέ και σου απαντάει ότι είναι κομματάκι μακριά, στη Λα Παζ, και θα αργήσουν λίγο...

 

[varioAthens]

Δωσε πονο γουρουνακι!!

 

[hydronetta]

Έτσι είναι ο Παναγιώτης μας, του ξαφνικού.
Του στέλνεις μήνυμα για καφέ και σου απαντάει ότι είναι κομματάκι μακριά, στη Λα Παζ, και θα αργήσουν λίγο...

ομολογώ ότι με τσάκωσαν όσο κι αν σφύριζα αδιάφορα μέχρι τότε

Καλέ, πλάκα με κάνετε??????????
Πότε έγιναν όλα αυτά?

Πλάκα καθόλου, ακολούθησα εν μέρει τα βήματα όλων που έχουν γράψει ιστορίες, στις οποίες εντρύφησα εις βάθος (πχ στο Cusco έμεινα στο Ninos II, σου λέει περίπου κάτι;;;;;; )

 

[hydronetta]

Δωσε πονο γουρουνακι!!

Α τωρα πήρα χαμπάρι το america latina.... πόσο πιο σαδιστής να γίνω το άθλιο γουρούνι;

 

[hydronetta]

Κεφ.6. Από τη Cajamarca στο Trujillo

Θα ξεκινήσω την εξιστόρηση της μέρας κάνοντας παρένθεση με μια ιστορία που αφορά στη Cajamarca και σημάδεψε με τραγικό τρόπο τον ιστορικό ρου του Περού (και όχι μόνο)

Μια φορά κι έναν καιρό (ατυχώς ήταν μια φορά και φαρμακερή για τον πρωταγωνιστή μας), το σωτήριον έτος 1532 μΧ, ο τρισμέγιστος αυτοκράτωρ των Inca, Atahualpa είχε στρατοπεδεύσει στα περίχωρα της Cajamarca, απολαμβάνοντας τα θερμά λουτρά του (Banos del Inca). Ο αυτοκράτορας με μια δύναμη άνω των 50,000 ανδρών αναπαυόταν μετά από νικηφόρα εμφύλια διαμάχη με τον «αγαπημένο» του αδελφό Huascar που είχε την φαεινή ιδέα να σφετεριστεί το θρόνο.
Στα αυτιά του Atahualpa έφτασαν oι ειδήσεις ότι μερικές ντουζίνες γενειοφόροι (διότι οι Inca μάλλον δεν είχαν θέμα ξυρίσματος) είχαν πάρει τα βουνά και τα λαγκάδια καθ’οδόν για Cajamarca. Ο τρισμέγιστος αυτοκράτωρ, αν και έμπειρος πολεμιστής, μάλλον τη δεδομένη στιγμή αλλού είχε το μυαλό του χαλαρώνοντας στα μπάνια, με τις παλλακίδες να του τρίβουν το κορμί (εικάζω τώρα εγώ), διότι με μια του εντολή θα μπορούσε να έχει στήσει ενέδρες και να τους ξεκληρίσει.
Οι περίεργοι γενειοφόροι ήταν ο στρατός του conquistador Francisco Pizarro, αποτελούμενος μόλις από 62 ιππείς και 106 πεζούς. Ο Pizarro είναι προφανές ότι δεν μπήκε στο κόπο να κάνει τόσο δρόμο για να γράψει άρθρο για τους Inca στο National Geographic της εποχής, αλλά για να αναζητήσει χρυσάφι (για τη πάρτη του) και για να εγκαταστήσει στη περιοχή ισπανική κυριαρχία (κολακεύοντας τους γαλαζοαίματους).
Στις 15 Νοεμβρίου λοιπόν του 1532 οι στρατιώτες του Pizarro μπήκαν στην έρημη Cajamarca και ακροβολίστηκαν στα κτήρια της σημερινής πλατείας της πόλης.
Ο Αtahualpa, έχοντας λάβει πρόσκληση για γεύμα εργασίας (!) με τον Pizarro, έφτασε στη πλατεία μέσα στο χρυσό, τα φτερά και τα πούπουλα, συνοδεία ευγενών και... 5,000 σχεδόν άοπλων ανδρών. Μόνο που ο αγενέστατος Pizarro, όχι μόνο τραπέζι δεν είχε στρώσει, με τραπεζομάντηλο που να το έχει υφάνει η μαμά του από την Extramadura για να εντυπωσιάσει τον «απολίτιστο», αλλά απουσίαζε παντελώς.
Αντ’αυτού εμφανίστηκε στη πλατεία ο Δομινικανός μοναχός Vicente de Valverde. (άγνωστο αν είναι ανήκει στο γενεαλογικό δένδρο του γνωστού Ερνέστο).
Αυτόν θα τον μπαρκάρανε (εικάζω πάλι) με τον Pizarro γιατί ήταν ικανός να κάψει τη μισή Ισπανία στη πυρά ως αιρετική. Με το μάτι αγριεμένο απέναντι στον «εκπρόσωπο του Εωσφόρου επι γης» , έδωσε στον Atahualpa τη Βίβλο του κι άρχισε το κήρυγμα. Ο Αtahualpa περιεργάστηκε το άγνωστο αντικείμενο (!) και εκνευρισμένος το πέταξε, καθώς για να φάει ήρθε και να ζητήσει την αποχώρηση των ισπανών από την επικράτειά του κι όχι να του κάνουν κήρυγμα. Του μοναχού του γύρισε το μάτι κι άρχισε να ουρλιάζει στη πλατεία: «Βγείτε Χριστιανοί ενάντια στα σκυλιά που πετούν τα αντικείμενα του Θεού»
Ό,τι ακολούθησε περιγράφεται με μια λέξη: σφαγή.

​

Ο ίδιος ο Atahualpa συνελήφθη και κρατήθηκε ως όμηρος ώστε να αποκτήσουν οι ισπανοί έλεγχο της αυτοκρατορίας των Inca. Στον ίδιο υποσχέθηκαν ελευθερία αν γέμιζε με χρυσό το δωμάτιο που τον κρατούσαν φυλακισμένο. Καραβάνια με το πολύτιμο μέταλλο γέμισαν σ’ένα εξάμηνο το χώρο, όμως ο Atahualpa παρέμεινε κρατούμενος.

Oι ισπανοί υποδεικνύουν στον Atahualpa ως πού πρέπει να γεμιζει το δωμάτιο με χρυσό​

Όταν πια διαπιστώθηκε ότι ήταν άχρηστος με συνοπτικές διαδικασίες τον δίκασαν, επιτρέποντάς του να επιλέξει ελεύθερα: ή να καεί στη πυρά σαν παγανιστής ή να απαγχονιστεί σαν Χριστιανός. Τον βάπτισαν και μετά τον ξέκαναν.
Παρά κάποιες μεταγενέστερες επαναστάσεις κατά των αποικιοκρατών, εδώ στη Cajamarca λήγουν άδοξα, οι μέρες της κραταιάς αυτοκρατορίας των Inca. Αυτό δεν ήταν όμως μόνο επίτευγμα του παμπόνηρου Pizarro. Την κατάλυση την είχαν ήδη πετύχει οι εισαγόμενες ασθένειες εξ’Ευρώπης που ξεκλήρησαν σχεδόν τον ιθαγενή πληθυσμό.

Ηθικά συμπέρασματα της ιστορίας;
1.Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες (ή πιο επίκαιρο: Φοβού τους Τροϊκανούς και άτοκον δάνειον φέροντες)
2.Κάτι ξέρουν οι Γιαπωνέζοι που φοράνε μάσκες και γάντια

Το δωμάτιο λοιπόν που κρατήθηκε ο Atahualpa (Atahualpa Ransom Room) επισκεφθήκαμε πουρνό πουρνό την επόμενη μέρα. Δύσκολα το εντοπίζει κανείς, καθώς βρίσκεται στον περίβολο ενός αποικιακού σπιτιού. Aδύνατον επίσης να μπεις εντός καθώς η πρόσβαση απαγορευόταν. Ρίξαμε μια σύντομη ματιά, το φωτογραφήσαμε απ’έξω, οικτίραμε τον τρισμέγιστο αυτοκράτορα των Inca που υπήρξε τόσο αφελής κι αποχωρήσαμε.

Σύντομη στάση στο University Museum όπου εκτίθενται κεραμικά (μερικά σε ερωτικές στάσεις), υφάσματα, πετροφλυφικά, όμως αυτό που μου τράβηξε τη προσοχή είναι η αίθουσα που περιέχει έργα του ζωγράφου Andres Zevallos, με έντονα χρώματα και αδρές φιγούρες.

Επόμενη στάση το κοντινό Conjunto Monumental de Belen. Το συγκρότημα αποτελείται από την ομώνυμη εκκλησία με περίβλεπτο μπαροκ εξωτερικό και εντυπωσιακό εσωτερικό με υπερμεγέθεις αγγέλους να κοσμούν τον τρούλο. «Νο photo» εδήλωσε αδιαπραγμάτευτα ο φύλακας και μπαστακώθηκε στην είσοδο του ναού, αναγκάζοντάς μας να περιοριστούμε σε καταφανώς ψευδή επιφωνήματα θαυμασμού στην προσπάθεια να καλύψουμε το κλεφτό κλικ της ψηφιακής μηχανής.
Άσκοπη προσπάθεια τελικά κι έτσι προχωρήσαμε στο παρακείμενο Αρχαιολογικό και Εθνογραφικό μουσείο του συγκροτήματος που στεγάζεται σε πρώην νοσοκομείο κυριών (Hospital de Mujeres). Δεν μπορώ να πω ότι τα εκθέματα μας κέντρισαν το ενδιαφέρον. Αξιομνημόνευτα ήταν μόνο το γλυπτό στην πύλη εισόδου που αναπαριστούσε τη γονιμότητα (μια γυναίκα με 4 στήθη) και η διαμόρφωση του εσωτερικού χώρου στην αρχική του χρήση: τα κρεβάτια ήταν τοποθετημένα σε εσοχές του τοίχου (σήμερα υπάρχουν εκθέματα) παράλληλα με το διάδρομο, επιτρέποντας με μια κουρτίνα την απομόνωση του ασθενούς. Στους τοίχους υπολείμματα τοιχογραφιών. Δίπλα ήταν και το μικρό μουσείο μαριονέττας όπου με ενδιαφέρον παρατηρούσε κανείς να αναπαριστώνται τόσο ιστορικά γεγονότα (conquistadores και Ιnca) όσο και σκηνές καθημερινότητας (γάμος, κηδεία κλπ)

Εκκλησία Belen​

H πύλη του Hospital de Mujeres με τη γυναίκα με τα 4 στήθη ​

Hospital de Mujeres​

Αφού εξαντλήσαμε τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης, επιστρέψαμε στην πλατεία όπου ήδη από πολύ νωρίς επικρατούσε πυρετός εργασιών. Οι καλλιτέχνες έβαζαν τις τελευταίες πινελιές τους ενόψει της επερχόμενης λιτανείας του Corpus Christi (Ευχαριστία) του καθεδρικού ναού. Οι δημιουργίες τους ήταν απλωμένες σε όλο το οδόστρωμα περιμετρικά της πλατείας: από χρωματιστό πριονίδι είχαν φτιαχτεί χαλιά με πολύχρωμες αναπαραστάσεις: αλλού βουκολικές σκηνές, αλλού περιστέρια και ιερές καρδιές, λουλούδια, λογιών μοτίβα, πάντα όμως η καθεμιά με το όνομα του χορηγού επάνω (μπορεί να ήταν εταιρεία, κολλέγιο ή και δημόσια υπηρεσία). Ήταν μια οπτική πανδαισία κάτω από τον λαμπρό ήλιο της Cajamarca. Ενήλικες, παιδιά (ομοιόμορφα ντυμένα οι μαθητές και σε αυστηρή παράταξη παρακαλώ) όλοι ήταν εκεί για να θαυμάσουν τις καλλιτεχνικές δημιουργίες και να τις αποθανατίσουν. Μαζί μ’αυτούς κι εμείς αλαφιασμένοι να τρέχουμε πάνω κάτω μην χάσουμε και κανένα «χαλί» που να μη το έχουμε φωτογραφίσει.

Κατά τις έντεκα παρά, πλησιάσαμε τον καθεδρικό να ρίξουμε μια ματιά στην ακολουθία. Μάταιος κόπος καθώς στο εσωτερικό του επικρατούσε το αδιαχώρητο.

Περιοριστήκαμε στον μικρό αυλόγυρο όπου άντρες κράδαιναν και φυσούσαν μακριά βούκινα (τα clarin, αρχέγονα μουσικα όργανα της περιοχής) σ’ένα εκκωφαντικό βουητό.

Απέναντι από την είσοδο του καθεδρικού ένα μεγάφωνο εντελώς παράταιρα έπαιζε τραγούδια, σίγουρα θρησκευτικού περιεχομένου (λέτε ν’ακούγονταν τα τελευταία pop hits; δεν νομίζω).
Λίγο μετά την προκαθορισμένη ώρα εξήλθαν του ναού, τα εξαπτέρυγα, σταυροί, παπαδάκια κι ιερείς με ατσαλάκωτα κατάλευκα άμφια καθώς και η τιμώμενη «La Preciosa”, η ιερή όστια από χρυσό και ασήμι που συμβολίζει το σώμα του Χριστού. Εμείς ακροβολιστήκαμε στη πλατεία στήνοντας καρτέρι για να αποθανατήσουμε τη πομπή.
Ξαφνικά την πλατεία πλημμύρισαν παραδοσιακές μουσικές των Άνδεων. Στην είσοδο του ναού και μπροστά στους ιερείς ξεκίνησε ένα δρώμενο με μια ομάδα νεαρών αγοριών και κοριτσιών με παραδοσιακές ενδυμασίες που επιδόθηκαν σε χορό και ακροβατικά.

Ακολούθησε αργά αργά η λιτανεία με πλήθος κόσμου να την ακολουθεί. Πιτσιρίκια ντυμένα αγγελάκια, κυρίες με λευκές μαντήλες σαν Μαγδαληνές και οι κύριοι με τα clarin συμπλήρωναν το σκηνικό. Κατά τακτά διαστήματα γίνονταν στάσεις, όπου ψάλλονταν δεήσεις και ακολουθούσε σύντομη ομιλία από παιδιά ή τραγούδι (ενίοτε συνοδεία μουσικης) όπου συμμετείχε και το χριστεπώνυμον πλήθος.

Ο χρόνος άρχισε να μας πιέζει. Έπρεπε ν’αναχωρήσουμε για Trujillo κι έτσι επιστρέψαμε στη πανσιόν όπου μας περίμενε ο Bernardo, έχοντας ήδη προμηθευτεί τυριά για την οικογένειά του. Η Cajamarca είναι γνωστή για τα γαλακτοκομικά προϊόντα της που είχαμε την ευκαιρία να δοκιμασουμε: τυριά αλλά και εξαιρετικό ντόπιο παγωτό σε διάφορες γεύσεις στην Heladeria Holanda δίπλα ακριβώς από την πανσιόν μας.

Αφού αρχικά χάθηκε στους δρόμους της Cajamarca, ρωτώντας δεξιά κι αριστερά κατάφερε να βρει την έξοδο της πόλης. Η αλήθεια είναι ότι στο Περού είναι λίγο μαλωμένοι με τη σήμανση.
Η διαδρομή προς την ακτή σχεδόν στο μεγαλύτερο τμήμα ήταν γνωστή.

Μετά από παράκλησή μου πριν φτάσουμε στο Trujillo κάναμε μια στάση στο παραθαλάσσιο θέρετρο Huanchaco. Tο αλλοτινό ψαροχώρι όπου την παραλία κοσμούν οι παραδοσικαές ψαρόβαρκες έχει καταντήσει θέρετρο άναρχης δόμησης και παράδεισος των σερφερ. O Ειρηνικός ωκεανός που απλωνόταν μέχρι το βάθος του ορίζοντα δεν στάθηκε ικανός να μας ξυπνήσει τη διάθεση για μπάνιο. Ο ήλιος έδυε, είχε κύματα και μάλλον το νερό είχε χαμηλή θερμοκρασία.

Η εύρεση του ξενοδοχείου μας στο Trujillo εξελίχθηκε σε νέα περιπέτεια. Η κίνηση στους δρόμους ήταν απίστευτη κι ο Bernardo για μια ακόμα φορά χάθηκε κι έκανε κύκλους. Ρωτώντας τους πάντες τελικά τα κατάφερε κι έτσι βρεθήκαμε στο ευρύχωρο δωμάτιο του ξενοδοχείου La Plaza ν’αφήνουμε τα μπαγκάζια μας άρον άρον γιατί όπως διαπιστώσαμε το κυκλοφοριακό χάος είχε την αιτία του. Στην κεντρική πλατεία η κυκλοφορία είχε διακοπεί καθώς εξελισσόταν η βραδυνή λιτανεία του Corpus Christi. Αποχαιρετίσαμε τον καλό μας Bernardo και πετώντας φτάσαμε στην όμορφη πλατεία της πόλης όπου το Corpus Christi έφτανε στο τέλος του. Όμως εδώ hermanos y hermanas, ήταν υπερπαραγωγή.
Είχε στηθεί μια τεράστια εξέδρα διακοσμημένη με αγγέλους και λουλούδια όπου οι ιερείς έκαναν τη δέηση, ο κόσμος έψαλε σε κατάνυξη απλώνοντας τα χέρια προς τη ιερή όστια και στο τέλος ο ουρανός του Trujillo φωτίστηκε με δεκάδες πυροτεχνήματα.

Πανευτυχείς με τόσο θέαμα αλλά πεινασμένοι αρχίσαμε να ψάχνουμε για εστιατόριο. Στην διαδρομή ένας κύριος στην είσοδο ενός εστιατορίου ακούγοντάς μας αναφώνησε: «Ευχαριστώ»! Έκπληκτοι που αναγνώρισαν τη προέλευσή μας πιάσαμε τη κουβέντα για να μάθουμε ότι έχει γαμπρό έλληνα κι έτσι το άκουσμα της γλώσσας του ήταν οικείο. Κι επειδή το εστιατόριό του είχε ένα όμορφο μπαλκονάκι αποφασίσαμε να τον τιμήσουμε. Το El Celler de Cler αποδείχθηκε ένα φινετσάτο εστιατόριο στεγασμένο σε παλιό αρχοντικό, με όμορφη ατμόσφαιρα, καλό φαγητό, εξαιρετικό σερβις και λογικές τιμές (για ελληνικά δεδομένα).
Η νύχτα έκλεισε στο μπαλκονάκι του όπου απολαύσαμε το ποτό μας.

Τrujillo by night​

Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στον περουβιανό βορρά. Απολαύσαμε μια χαλαρή βόλτα στους φωτισμένους δρόμους και την κεντρική πλατεία της πόλης χωρίς τα πλήθη του Corpus Christi.
Την επομένη θα επισκεπτόμασταν τα αξιοθέατα στο Trujillo και το απόγευμα είχαν προγραμματιστεί οι πτήσεις προς την Arequipa.
Στον τουριστικό νότο της χώρας.

 

[LULLU]

..οπως παντα αψογη γραφη... οσο για τα γαλακτομικα μηπως δοκιμασες τυρι κατσικισιο με καλαμποκι? εγω τα ετρωγα δυο-δυο!!!!!!!

 

[hydronetta]

..οπως παντα αψογη γραφη... οσο για τα γαλακτομικα μηπως δοκιμασες τυρι κατσικισιο με καλαμποκι? εγω τα ετρωγα δυο-δυο!!!!!!!

Δεν θυμάμαι να δοκίμασα κάτι τέτοιο, αλλά και να δοκίμασα σάμπως θα μου εξηγούσε κανείς στα αγγλικά περί τίνος πρόκειται;. Το τυρί που μας πρόσφεραν στην Καχαμάρκα αλλά και στο αλτιπλάνο ήταν λευκό, κατά κανόνα μαλακό σε μικρά κεφαλάκια

 

[LULLU]

Ακριβώς έτσι μαλακό αλλα αλμυρά το έδιναν μαζί όταν αγοράζεις καλαμπόκι ψητό ,ετρωγες μια μπουκιά τυρί μια καλαμπόκι και είχε μια αξέχαστη γευση

 

[hydronetta]

Α αυτό λες! Σαφώς και δεν έχασα την ευκαιρία. Το καλαμπόκι μάλιστα ήταν υπέροχο, μεγάλο και.... ζουμερό
Το καλύτερο το έφαγα στα σύνορα Βολιβίας Περού όπου εκτός του τυριού και του καλαμποκιού η καλή κυρούλα είχε και βραστά κουκιά και πατάτες

 

[maιra1]

Τι ωραία ιστορία από το αγαπημένο Περού!!! και τι ωραία ειπωμένη...Ξυπνάς; μοναδικές αναμνήσεις. Και για μένα οι πληροφορίες του Γιώργου υπήρξαν πολύτιμες για τον ιστορικό βορρά. Η Τσατσαπόγια και το Κουέλαπ....εμπειρία.
Περιμένω την συνέχεια....

 

[KLEOPATRA]

Γουρουνακι φυλαξε τις φωτογραφιες με το ναο και τα βεγγαλικα ,την κυρια πανω στα βουνα με το σκυλο και το τρικυκλο μεσα στα στενα της πολης για επερχομενο φωτογραφικο διαγωνισμο.Δινουν ρεστα!!!!
Ολες βεβαια ειναι εκπληκτικες ,αλλα αυτες εχουν κατι το ιδιαιτερο!!!!
Ρουφαμε απληστα ολες τις πληροφοριες που μας δινεις γιαυτη τη μαγικη χωρα.Το αλλο υπεροχο ειναι οτι μεχρι στιγμης γνωριζουμε πλευρες του Περου ,οχι τοσο διαφημισμενες !!!
Keep writing!