hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Last edited by a moderator:
Οι moche ηταν οι αγαπημενοι μου, απ ολο το Περου. Συμφωνα με το δικο μας ξεναγο, αρχηγος του κρατους μπορουσε να γινει και γυναικα, οποτε βρηκα ενα επιπλεον σημειο ταυτισης.Κεφ.7. Trujillo
Κεφ.10. Nuestra Señora de La Paz
Δύσκολο να χαρακτηρίσω τη βολιβιανή πρωτεύουσα. Όμορφη δε τη λες, ούτε όμως ασχημη. Κουραστική με τις απότομες ανηφόρες κατηφόρες σε υψόμετρο 3,500 μέτρων, τη λες. Αδιάφορη σίγουρα όχι. Αφενός η θέση της είναι μοναδική (αφού απλώνεται σαν χωνί μέσα στην χαράδρα και περιτριγυρίζεται από χιονοσκεπή βουνά). Αφετέρου υπάρχει ένα συνονθύλευμα κόσμου και εικόνων όπου το παραδοσιακό αντιδιαστέλλεται αλλά κι αναμιγνύεται με το σύγχρονο. Από την αγορά όπου πωλούνται αντικείμενα για τις παγανιστικές τελετές ως τους ουρανοξύστες που φυτρώνουν παράταιρα στο κέντρο δείχνοντας το δρόμο στον 21ο αιώνα. Από τις ευρωπαϊκές αρχιτεκτονικές πινελιές, στις παραδοσιακά ντυμένες ιθαγενείς Aymara.
Η αίσθηση που αποκόμισα είναι ότι σ’αυτή τη πόλη κάτι γίνεται, υπάρχει μια ενέργεια σε αντιδιαστολή με τις περουβιανές πόλεις που είχαμε ήδη επισκεφθεί. Κάτι που δυστυχώς δεν μπορώ να το προσδιορίσω επαρκώς όντας επισκέπτης μόνο για 24 ώρες, σίγουρα όμως μου άρεσε.
Mε το που άνοιξε το μάτι μου η πρώτη μου δουλειά ήταν να τραβήξω τις κουρτίνες για να αποκαλυφθεί η πανοραμική θέα προς τη πόλη που είχαμε από τον 9ο όροφο του ξενοδοχείου.
Η θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου μας
Μετά από ένα βασιλικό πρωινό, ζητησαμε από τη ρεσεψιον ένα ραδιοταξί να μας μεταφέρει στην Calle Sagárnaga όπου βρίσκονταν τα γραφεία του πρακτορείου που είχαμε κλείσει το tour στο Uyuni και ταυτόχρονα μια από γοητευτικότερες γωνιές της πόλης καθώς είναι η γειτονιά των ιθαγενών Aymara.
Με μια σελίδα τυπωμένες οδηγίες για τι κινδύνους συνεπάγεται για τον ανυποψίαστο τουρίστα να σταματήσει ένα οποιοδήποτε ταξί στη La Paz, ο snapper είχε γίνει ωχρος από την αγωνία. Απαγωγές με σκοπό την κλοπή καρτών και άδειασμα λογαριασμών, πορτοφολιών ή εκβιαστικά αιτήματα για μεγάλα ποσά αλλοιώς ξεμένεις στις ερημιές.... όλα ακούγονταν σαν να βρεθήκαμε στο φάρ ουέστ. Η αλήθεια το ραδιοταξί παρείχε μεγαλύτερη ασφάλεια, καθώς όπως διαπιστώσαμε ενημέρωνε δια ραδιοασυρμάτου από που παρέλαβε και πού θα άφηνε τους επιβάτες του.
Φτάνοντας, αφού γνωρίσαμε και δια ζώσης τον Raul τον ιδιοκτήτη του πρακτορείου, λάβαμε τη διαβεβαίωση ότι θα κάνουμε παρέα ένα απογευματινό περίπατο στα αξιοθέατα της La Paz.
Aρχικά μόνοι μας κατηφορίσαμε προς τη κοντινή Plaza San Francisco που θεωρείται μια από τις πιο ζωντανές της πόλης. Ο κόσμος αραγμένος εδώ κι εκεί απολαμβάνοντας ένα snack, κουβεντιάζοντας και κυρίως βλέποντας τη διαδήλωση που διαδραματιζόταν στο παράλληλο δρόμο και είχε έντονο παλμό. Το αίτημα ήταν όπως καταλάβαμε να μην αυξηθούν τα κόμιστρα στις δημόσιες συγκοινωνίες. Το φαινόμενο είναι συχνότατο στη La Paz για οποιοδήποτε θέμα και οι διαμαρτυρόμενοι όλων των επαγγελματικών και μη τάξεων ακόμα και από την επαρχία, δεν το έχουν σε τίποτα να αποκλείσουν τις εισόδους/εξόδους της πόλης.
Η Iglesia de San Fransisco είναι η ομορφότερη της La Paz αν και ότι βλέπουμε σήμερα είναι κτίσμα του 18ου αιώνα με μια υπέροχη mestizo-baroque πρόσοψη με πλήθος ανιμιστικών αναφορών. Aφού επισκεφθήκαμε το εσωτερικό της, είπαμε να αγνοήσουμε το γειτονικό μουσείο που παρεχει τη δυνατότητα να επισκεφθεί κανείς και το μοναστήρι, κι έτσι αποφασίσαμε να ροκανίσουμε το χρόνο του πρωινού βολτάροντας στα στενά γύρω από την αγορά.
Plaza & Iglesia San Francisco
Στα ανηφορικά στενά χτυπά η καρδιά του τουριστικότερου μέρους της πόλης αλλά και ενός από τα πλέον γραφικότερους καθώς είναι η αγορά των Μαγισσών (Mercado de Hechiceria). Ένα μοναδικό θέαμα σε ένα συνονθύλευμα από ιθαγενείς Aymara, τουρίστες, απόκληρους hippies, hostels, πολύχρωμα σουβενιρατζίδικα κι ένα σωρό μικρομάγαζα που πουλάνε βότανα σαν εναλλακτικές θεραπείες και μια ποικιλία από συναρπαστικά συστατικά που χρησιμοποιούνται προς τιμή των πνευμάτων του ανιμιστικού κόσμου των Aymara: αποξηραμένα βότανα, σπόροι, μέρη από βατράχια και έντομα. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι τα αποξηραμένα έμβρυα llama τα οποία θάβονται στα θεμέλια των νέων κατασκευών ή τις επιχειρήσεις ως ένα cha'lla (προσφορά) στην θεά γη Pachamama. Η θυσία των llama ενθαρρύνει τη θεά για την προστασία των εργαζομένων από ατυχήματα και φέρνει καλή τύχη στην επιχείρηση αλλά και στην οικογένεια. Συχνά στην αγορά κυκλοφορούν και yatiri και kallawayas (μάγισσες γιατροί), με τα σκοτεινά καπέλα τους με τα σακουλάκια κόκας, προσφέροντας και οιωνοσκοπικές υπηρεσίες στους ντόπιους. Εκεί ήταν και το μονο μέρος που είδαμε και κλοπή, με τον κλέφτη με το κλεμμένο χαρτοφύλακα να ροβολάει τη κατηφόρα με ταχύτητα Usain Bolt, το θύμα να ακολουθεί φωνάζοντας κι ένας πανταχού παρών αστυνομικός να τρέχει με τη σειρά του σφυρίζοντας δαιμονισμένα. Ποιό το μέλλον του κλέφτη άγνωστον!
Mercado de Hechiceria
Mercado de Hechiceria: ούτε οι αρμαδίλλοι γλίτωσαν
Mercado de Hechiceria: έμβρυα llamas
Ανέμελη βόλτα δεν τη λες όταν σε καταλαμβάνει οίστρος αγορών και αποφασίζεις ότι θα αγοράσεις πουλόβερ και ζακέτες από 100% μαλλί alpaca, τόσα που ούτε μαγαζί ν’άνοιγες στην Αθήνα. Η πρόταση του Raul ήταν «Για μάλλινα alpaca πουθενά αλλού εκτός από την L.A.Μ.” Και σαν να είπε κάντε επιδρομή σε όποιο υποκατάστημα της εταιρείας συναπαντήσετε στο δρόμο σας και αυτά ήταν ουκ ολίγα. Οι υπάλληλοι γνώρισαν μια εκ των χειρότερων ημερών της καριέρας τους. Και να αυτό είναι ωραίο αλλά το νούμερο μικρό, και να τρέχει η υπάλληλος στις άνω ρουγες να βρει άλλο από την αποθήκη. Και ναι αυτό μου αρέσει αλλά σε άλλο χρωματάκι, και πάλι να τρέχει υπάλληλος στις άνω ρουγες στην αποθήκη να βρει το χρωματάκι. Κι αυτό ωραίο αλλά λίγο ξιλωμένο εδώ, και πάλι η υπάλληλος ασθμαίνοντας να τρέχει στις άνω ρουγες κλπ κλπ. Και βέβαια εμείς με κάθε νέα αγορά να ανεβοκατεβαίνουμε τις ρούγες για να αφήνουμε τις σακκούλες στο γραφείο του Raul για να μην τις κουβαλάμε. Σκέτο τεστ κοπώσεως. Ευτυχώς που οι βαλίτσες ήταν μισογεμάτες και υπήρχαν εφεδρικά σακίδια για να χωρέσουν όλα τα καλούδια.
Στη πορεία ανακαλύψαμε κι ένα ατμοσφαιρικό καφέ, σ’ενα παλιό σπίτι όπου χαλαρώσαμε από τον οίστρο των αγορών και τη κούραση του περπατήματος στα ανηφορικά δρομάκια, κάτι που γινόταν πιο εργώδες με τα 3600 μέτρα υψόμετρο, καθώς και ένα μουσείο αφιερωμένο στην… coca.
Την προκαθορισμένη ώρα ο Raul κλειδαμπάρωσε καλά καλά το γραφείο του και μας ενημέρωσε ότι δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να κινηθούμε με αυτοκίνητο προς τα περίχωρα της πόλης για ρέμβη, καθώς λόγω της πορείας οι διαδηλωτές δεν το έχουν σε τίποτα να σου κάνουν θρύψαλα το παρμπριζ αν κρίνουν ότι είσαι απεργοσπάστης ή δεν συμμερίζεσαι τα δίκαια αιτήματά τους. Αρχικά είπαμε να χρησιμοποίησουμε τα micros (ιδιωτικά minibuses). Όμως όλα περνούσαν κατάφορτα από κόσμο και για να επιβιβαστείς έπρεπε να διαγκωνιστείς και να δωσεις μάχη, πράγμα που μας ανάγκασε να παραιτηθούμε.
Η ξενάγηση άρχισε ανάμεσα στους ουρανοξύστες όπου ούτε ενδιαφέρον να είχαμε για τα οικονομικά, βάλθηκε να κατονομάζει ποιός κατέχει ποιά τράπεζα, και γενικά ένα σωρό κουτσομπολιά για το ποιόν χρηματοκοικονομικών μεγιστάνων. Κάπου εκεί ανάμεσα, το μάτι μας έπεσε και στο δημαρχιακό μέγαρο, το οποίο φυλασσόταν σαν αστακός καθώς οι διαδηλωτές τα είχαν σήμερα με το δήμαρχο για την αύξηση στη τιμή των εισιτηρίων στις συγκοινωνίες.
Aνηφορίσαμε στην αντίπερα ρούγα στην καρδιά της εκτελεστικής εξουσίας της Βολιβίας. Όλα τα σημαντικά κτήρια βρίσκονται στη Plaza Murillo (προς τιμή του τοπικού ήρωα που κρεμάστηκε το 1810 από τους αποικιοκράτες μετά από μια αποτυχημένη επανάσταση). Με το άγαλμα του… ήρωα (αν και όπως μας είπε ο Raul μετά από ένα αλλαλούμ στη παραγγελία δεν είναι τελικά ο Murillo) να κοσμεί το κέντρο της, η πλατεία είναι ένα όμορφο μέρος για να ξεκουράσετε λίγο τα ταλαιπωρημένα πόδια σας από τις ανηφόρες και τις κατηφόρες της πόλης. Περιμετρικά την κοσμούν το Κοινοβούλιο, το Προεδρικό Μέγαρο και -αλλοίμονο αν έλειπε- ο Καθεδρικός.
Plaza Murillo: O Καθεδρικός και το Προεδρικό Μέγαρο
Plaza Murillo: Το Κοινοβούλιο
Από κει πήραμε ένα ταξί (σαν ντόπιος ο Raul είχε το χάρισμα να αντιλαμβάνεται ποιά φάτσα οδηγού εμπνέει εμπιστοσύνη) και να φτάσουμε στο mirador Kiri Kiri (μιραφιόρ κατά τον travelogato), το οποίο επέτρεπε να απολαύσουμε ένα πανόραμα της πόλης. Eκεί πραγματικά αναλογιζόσουνα το μέγεθος της πόλης, τις έντονες αρχιτεκτονικές αντιθέσεις της καθώς και το μεγαλόπρεπο τοπίο με τη χιονοσκεπή κορφή του θεοποιημένου βουνού Illimani να δεσπόζει στο βάθος. Συνηθισμενος από την ελληνική πραγματικότητα εξέφρασα την απορία μου πώς και ένα τετοιο προνομιούχο μέρος δεν έχει αξιοποιηθεί ως τουλάχιστον καφετέρια...
Στα χαμηλά και στο βάθος οι βίλες των κατεχόντων
Στο βάθος και στα ψηλά οι πληβιείοι
Ταξί και πάλι για να βρεθουμε ξανά στο κέντρο, αλλά στη Calle Jaen αυτή τη φορά. Ένα στενό δρομάκι με καλοδιατηρημένα-ανακαινισμένα αποικιακά σπίτια αρκετά από τα οποία έχουν μετατραπεί σε μουσεία.
Calle Jaen
Calle Jaen
Αφού προσπεράσαμε και το Δημοτικό Θέατρο, μέσω μια πεζογέφυρας πάνω από την κύρια λεωφόρο της πόλης την Avenida Prado χωθήκαμε μέσα στο εμπορικό κέντρο Mercado Lanza. Σκοπός δεν ήταν συνέχεια του οργασμού αγορών αλλά να δοκιμάσουμε τα τυπικά απογευματινά snack των Λαπαζιανών. Το μικροσκοπικό μαγαζάκι όπου ίσα ίσα χωρούσαμε σε δυό πάγκους αγκαζέ εμείς με άλλους 2 ντόπιους περιελάμβανε pastels de queso (μια φρεσκοτηγανισμένη ουσιαστικά τυρόπιτα) και ζεστό api morado, ένα ρόφημα χρωματικά δίκην βυσσινάδας, που φτιάχνεται από αναλόγου χρώματος καλαμπόκι και πίνεται χλιαρό ή παγωμένο. Πού να ήξερα τότε ότι η παγωμένη εκδοχή του στο Περού θα γινόταν το λατρεμένο μου ποτό και θα έπινα κανάτες ολόκληρες.
Aπό τους δρόμους της La Paz
Aπό τους δρόμους της La Paz
Η μέρα είχε αρχίσει να αποκτά τα μωβ χρώματα του δειλινού όταν συνεχίζοντας τη βόλτα μέσα από ανηφορικά στενά με μικρομάγαζα καταλήξαμε για μια ακόμα φορά στην αγορά των μαγισσών, όπου και ολοκληρώθηκε η βόλτα μας.
Mercado de Hechiceria
Aγκομαχώντας...
Mercado de Hechiceria
Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το βραδάκι, όπου συμφάγαμε με τον Raul σε δημοφιλή παραδοσιακή ταβέρνα. Δεν προσπαθώ καν να ανακαλέσω το όνομά της. Το φαγητό δεν ενθουσίασε κανέναν πλην του Raul που άδειασε και τα δικά μας πιάτα. Το μόνο που θυμάμαι ότι πληρώσαμε το λογαριασμό αμέσως με το που δώσαμε τη παραγγελία, διότι.... πολλοί «πελάτες» παλιότερα έτρωγαν και μετά γίνονταν λούηδες!
Επιστρέψαμε νωρίς στα κρεβάτια μας.
Η εντολή ήταν σαφής. Ξεκίνημα στις 6 το πρωί οδικώς για το Εθνικό Πάρκο Sajama ώστε να αποφύγουμε πιθανό μπλοκάρισμα δρόμων στις εξόδους της πόλης από διαδηλωτές!