Βολιβία Περού Οι Βαρώνοι της….κόκα! (Περού-Βολιβία)

Μηνύματα
2.005
Likes
6.349
Κεφ.11. Δαίμονες (Eθνικό Πάρκο Sajama)

Από τα μαύρα σκοτάδια σηκωθήκαμε κι ετοιμαστήκαμε γι’αναχώρηση.
Ο συνοδός και μεταφραστής μας Cezar μαζί με τον οδηγό μας και τη σύζυγό του ήταν τυπικοί στο ραντεβού τους στην είσοδο του ξενοδοχείου. Μέσα στο λυκόφως δραπετεύσαμε ουσιαστικά από την La Paz για ν’αποφύγουμε πιθανό μπλόκο στις εξόδους της πόλης.
Δεν είχαμε άλλη επιλογή. Αν παρ’ελπίδα οι διαδηλωτές μας καθήλωναν στην πρωτεύουσα έστω και για μια μέρα, όλο το πρόγραμμα στην Βολιβία γινόταν άνω κάτω. Βλέπετε δεν πηγαίναμε εκδρομή σε διπλανό νομό, που και να μη δεις κάτι, υπάρχει κι η επόμενη φορά. Το Περού έπεφτε μακρυά κι ακριβά για το πορτοφόλι μας, ώστε να το κάνουμε Σύνταγμα-Ομόνοια.

Με αντιασφυξιογόνες μάσκες διασχίσαμε πάλι το άχρωμο El Alto κι όταν ο Cezar εκτίμησε ότι δεν διατρέχουμε κίνδυνο αποκλεισμού, χαλαρώσαμε, προγευματίσαμε σ’ενα υπαίθριο καφενέ και ψωνίσαμε προμήθειες υγρών για το υπόλοιπο του ταξιδιού. Διότι ο travelogatos δεδηλωμένα άνευ στάσεως για μπυρίτσα δεν κουνούσε ρούπι.

Kινούμασταν νοτιοδυτικά της πρωτευούσης προς τo Εθνικό Πάρκο Sajama και προοδευτικά το αδιάφορο κι επίπεδο οροπέδιο, άρχισε να διανθίζεται με ενδιαφέροντες βραχώδεις σχηματισμούς σε σοκολατί χρώμα διαβρωμένους από τα νερά των βροχών.


Η πρώτη στάση έγινε σε μια συστοιχία chullpas (νεκρικοί τάφοι των Aymara). Σε αντίθεση με αυτούς που είχαμε δει στο Sillustani στο Περού, αυτοί ήταν ορθογώνιοι, κατασκευασμένοι από χώμα, αλλά κι εδώ η ταφή των νεκρών γινόταν σε εμβρυική στάση μαζί με κάποια από τα υπάρχοντά τους, ενώ το μοναδικό άνοιγμα στον τάφο αντίκρυζε πάντα το ανατέλλοντα ήλιο.


Διασχίσαμε γέφυρες πάνω από ποτάμια, πριν φτάσουμε στη μικρή πόλη Curahuara de Carangas. Άλλος λόγος στάσης δεν υπήρχε παρά για να επισκεφθούμε το ξωκκλήσι της Καπέλα Σιξτίνα του Αλτιπλάνο. Αυτός ο γοητευτικός ναός από χώμα κι άχυρο για σκεπή είχε μια ιδιαιτερότητα. Ήταν εσωτερικά παντού διακοσμημένος από naïve τοιχογραφίες του 17ου αιώνα με σκηνές από τη Βίβλο.


Ως αξιοθέατο χρέωνε και εισιτήριο εισόδου. Ο κλειδοκράτορας και μελλοντικός κληρικός, ένα συμπαθητικό ντροπαλό παλληκαράκι ύψους 1,60μ. (με τα χέρια στην ανάταση), παρέμενε αμετάπιστος. Απαγορεύεται αυστηρά από τον πνευματικό του η φωτογράφηση στο εσωτερικό του ναού. Αν θέλαμε μπορούσαμε ν’αγοράσουμε καρτ ποστάλ. Χρειάστηκε να επιστρατεύσω ένα κράμα από υπερφύαλες φανφάρες ότι είμαστε μέλη ενός διασημότατου ταξιδιωτικού φόρουμ και θα κάνουμε την εκκλησία της Curahuara de Carangas, γνωστή ανά την υφήλιο, τόσο ώστε να συρρέουν τα πούλμαν των εκδρομέων. Τα παρακάλια και το βλέμμα μου σαν παραπονεμένου σκύλου που του τρέχουν τα σάλια, έκαμψαν τις αντιστάσεις του. Για κάθε ενδεχόμενο έστειλα στο εσωτερικό του ναού τους πράκτορες snapper και travelogatos να φωτογραφήσουν τα πάντα ανενόχλητοι. Εγώ στον αυλόγυρο έπιασα τη κουβέντα με τον υποψήφιο padre - για να του αποσπάσω τη προσοχή - περί θρησκευτικής τέχνης και τις ομοιότητες που έχουν οι τοιχογραφίες τους με τις αντίστοιχες βυζαντινές. Αφού ανέλυσα σ’ένα λογίδριο (με την αρωγή του Cezar στη μετάφραση) την βυζαντινή τέχνη από τον Ευαγγελιστή Λουκά μέχρι τον Φώτη Κόντογλου, έβαλα στο τέλος μια φωνή στους παπαράτσι να ολοκληρώσουν το έργο τους.
Τα εντυπωσιακά αποτελέσματα λοιπόν κατ’αποκλειστικότητα στις οθόνες σας. Τώρα αν θα συρρεύσετε μαγεμένοι στην Curahuara de Carangas δεν παίρνω κι όρκο. Εγώ για χατήρι του φόρουμ εξύφανα όλη την σκευωρία, αφήστε που στο τέλος ο γλοιώδης ευχήθηκα στο παλληκάρι να τον δούμε και Ποντίφικα! :innocent:


Στο περίβολο του ναού, πριν φύγουμε, είδαμε για πρώτη φορά κι απαθανατήσαμε έναν αρμαδίλλο που τον διατηρούσανε σαν κατοικίδιο!


Το υπόλοιπο της διαδρομής μέχρι το κατάλυμμά μας κύλισε με τον ορεινό όγκο του χιονοσκεπούς ηφαιστείου Sajama να κυριαρχεί στο οπτικό μας πεδίο.


Ο μικρός ξενώνας- πανδοχείο δεν ήταν τίποτ’αλλο από το σπίτι του οδηγού όπου παραδίπλα είχε ρίξει και λίγο μπετό κι έφτιαξε ένα ξενώνα. Στοίβαξε όσα κρεβάτια χωράγανε σε δυό δωμάτια (με μια κρεμάστρα να επικρέμεται στο καθένα), ένα χωλάκι που λειτουργούσε και ως τραπεζαρία/καθιστικό και μια τουαλέτα της κακιάς ώρας. Όλος ο χώρος ζεσταινόταν απλά με μια ξυλόσομπα.


Όσο λοιπόν οι ανέσεις ήταν για μερικούς στα όρια του ανεκτού, τόσο η θέα που απολάμβανε ο ξενώνας ήταν μαγευτική. Στα πόδια μας μια μικρή λιμνούλα γεμάτη φλαμίνγκο και στο βάθος ο ηφαιστειακός κώνος του Sajama να αντικατοπτρίζεται στα κρυστάλλινα νερά.
Καρτποσταλικότερη εικόνα δεν μπορούσε να υπάρξει!


Η καλή σύζυγος ετοίμασε ένα πρόχειρο γεύμα και μας προτάθηκε να ξεκουραστούμε λίγο πριν αναχωρήσουμε για τις απογευματινές δραστηριότητες.

Η λέξη ξεκούραση αντήχησε σαν ανέκδοτο στ’αυτιά μου. Με τέτοιο τοπίο ήταν έγκλημα! Περπάτησα μέχρι το γειτονικό ξωκκλήσι Iglesia de Tomarapi, το οποίο με φόντο τις χιονοσκεπείς βουνοκορφές ήταν ένα από τα φωτογραφικά φετίχ μου πριν το ταξίδι αυτό.

Περπάτησα λίγο γύρω από τη λίμνη, πλατσουρίζοντας μέσα στα ρυάκια προσπαθώντας σε μια άκαρπη προσπάθεια να πλησιάσω τα φλαμίνγκο. Ακόμα και τα vicunas που έβοσκαν ανέμελα με κοίταζαν όλο περιέργεια.


Νωρίς το απόγευμα ξεκινήσαμε προς το χωριό Sajama στους πρόποδες του ομώνυμου ηφαιστείου.


Λίγα χιλιόμετρα μετά το χωριό παρκάραμε και ανηφορίσαμε προς τις θερμές πηγές (Aguas termales) οι οποίες σχηματίζουν μικρές φυσικές πισίνες.


Στις πρόχειρες εγκαταστάσεις φορέσαμε τα μαγιώ μας και βουτήξαμε όλο αγαλλίαση στα ζεστά νερά των πηγών. Είναι από τις εμπειρίες που καταγράφονται ανεξίτηλα στη μνήμη ενός ταξιδιώτη. Στη μέση του πουθενά, απολαμβάναμε ένα spa με θέα ένα κρατήρα ηφαστείου. Το dejavu μου ξύπνησε μνήμες Ισλανδίας.


Δεν θέλαμε να βγούμε από το νερό. Πλατσουρίζαμε σαν ξετρελλαμμένα πιτσιρίκια και πασαλειβόμασταν με την λάσπη του βυθού. Όντας κατάμαυροι σαν βελζεβούληδες ποζάραμε ουρλιάζοντας παράφωνα «με κατατρέχουν, μ’εξουσιάζουν, φρικιά και δαίμονες» (υπό την επιρροή της γνωστής ροκ όπερας) κάνοντας τους δύσμοιρους ντόπιους ν’αναρωτιούνται από πού ξεμαντρώσανε αυτά τα σούργελα.


Περπατάω και... πετάω.
Αυτή ήταν η αίσθηση του κορμιού μας σαν επιστρέφαμε προς το αυτοκίνητο.
Στο βάθος το ηφαίστειο βαφόταν κατακόκκινο από τον ήλιο που έδυε.


Το λιτό αλλά φρεσκομαγειρεμένο δείπνο που είχε ετοιμάσει η σύζυγος του οδηγού σερβιρίστηκε στο χωλ-καθιστικό-τραπεζαρία.

Η νύχτα άπλωσε το πέπλο της, αλλά μαζί με το έρεβος... έπεσε και η θερμοκρασία. Κι εκεί στα ψηλά, όντας και χειμώνας, το "πέφτει" μεταφράζεται σε νούμερο "γύρω ή υπό το μηδέν"! :eek:
Τι θαλπωρή να σου εξασφαλίσει μια απλή ξυλόσομπα, όταν μάλιστα δεν είχε και κούτσουρα η περιοχή για να κάψεις παρά κάτι ξερόχορτα; Ποιός θα κρατούσε τη φωτιά ζωντανή ολονυχτίς ώστε να μην ξυπνήσουμε κατεψυγμένοι; Λύση άλλη δεν υπήρχε. Φορέσαμε ότι μπορούσαμε και σαν ανθρώπινα κρεμμύδια τρυπώσαμε κάτω απ’ όσες κουβέρτες και παπλώματα υπήρχαν. Ψιθυρίσαμε ξέπνοα μέσα από χείλη που έτρεμαν μια γρήγορη καληνύχτα κι αφεθήκαμε στην αγκαλιά του βολιβιανού Μορφέα.

:mad::mad::eek::confused:o_O:twisted::twisted::twisted::icon_evil::icon_evil::icon_evil::shock::shock::shock:.. Ξεχνάω το Ελμπρούς προς το παρόν, μετά από αυτό το κεφάλαιο που μόλις διάβασα, ο στόχος είναι σαφέστατος! Μια "ισλανδική" εμπειρία με ηφαίστεια "Καμτσατκιανού" μεγέθους, σε λατίνα γη.. Α ρε Παναγιώτη, μας λαμπάδιασες. :haha:
 
Μηνύματα
2.005
Likes
6.349
Κι άλλη ερώτηση, βασικότατη.. Έχεις στο νου σου το κόστος περίπου του ταξιδιού σας; ; Και, οι μετακινήσεις με οδηγό και αυτοκίνητο τι κόστος έχουν;; :) Και, μπορείς να νοικιάσεις τζιπ και να κινείσαι μόνος κι έρημος, ή θα σε βρούνε σαν την κοριτσούλα, μουμιοποιημένο;;:innocent:
 
Last edited:

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.164
Likes
14.535
Επόμενο Ταξίδι
???
Ταξίδι-Όνειρο
όπου δεν έχω πάει
Ομολογώ ότι δεν είχα διαβάσει μέχρι τώρα την ιστορία σου, Παναγιώτη! Αλλά, μιας και το σχέδιο "Λατινική Αμερική" μπαίνει όλο και πιο πολύ στο νου μας, νομίζω πως βρήκα ταξιδιωτικό οδηγό. ;) Μόνο που θέλω και ηφαίστεια, αυτά τα ομορφούλια που είδα εκεί! Μπορείς να τα ανέβεις, γνωρίζεις τίποτα παραπάνω;;
Δεν το έψαξα τότε γιατί δεν υπήρχε περιπτωση να το κάνω. Από ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα όμως είδα υπάρχουν trekking routes - τουλάχιστον στο Misti. Μένει να το ψάξεις και να ρωτήσεις πριν το οργανώσεις
 

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.164
Likes
14.535
Επόμενο Ταξίδι
???
Ταξίδι-Όνειρο
όπου δεν έχω πάει
:mad::mad::eek::confused:o_O:twisted::twisted::twisted::icon_evil::icon_evil::icon_evil::shock::shock::shock:.. Ξεχνάω το Ελμπρούς προς το παρόν, μετά από αυτό το κεφάλαιο που μόλις διάβασα, ο στόχος είναι σαφέστατος! Μια "ισλανδική" εμπειρία με ηφαίστεια "Καμτσατκιανού" μεγέθους, σε λατίνα γη.. Α ρε Παναγιώτη, μας λαμπάδιασες. :haha:
Σας λαμπάδιασα; :rolleyes: ......ειδικότης μου :haha::haha:
Εμείς κλείσαμε με πρακτορείο το κομμάτι Sajama - Uyuni (ο ίδιος πράκτορας που χρησιμοποίησε η Isabelle). Το πληρώσαμε τσιμπημένα διότι προϋπόθεση του γραφείου ήταν να μείνουμε στα "καλά" ξενοδοχεία του Uyuni. Είχα κάνει ερευνα αγοράς πριν αλλά ελάχιστα γραφεία μπορούσαν να κάνουν την παράκαμψη για Sajama διότι οι δρόμοι δεν είναι καλοί και ο οδηγός πρεπει να ξέρει τη περιοχή.
Στο Περού κινείσαι άνετα με συγκοινωνίες. To τουρ στο Uyuni και το πάρκο θέλει οπωσδήποτε πρακτορείο, εκτός αν θες να κολλήσεις στο αλάτι και να σε βρούνε οι επόμενες γενεές (αν και πλέον υπάρχει δίκτυο κινητής)
 

Pel

Member
Μηνύματα
783
Likes
4.163
Ταξίδι-Όνειρο
Και πού δεν θέλω;
Η ανακάλυψη του πλουσιότερου κοιτάσματος αργύρου στον κόσμο γύρω στα μέσα του 16ου αιώνα, οδήγησε σε μια φρενίτιδα εξόρυξης εκ μέρους των ισπανών κατακτητών. Όσο όμως το ασήμι έπαιρνε το δρόμο του για τις αγορές της Ευρώπης, το τίμημα στο Potosí ήταν ανθρώπινες ψυχές. Καταναγκαστική δουλεία (mita) για αυτόχθονες και εισαγώμενους αφρικανούς σκλάβους που μέσα στις ανήλιαγες στοές δουλεύοντας υπό απάνθρωπες συνθήκες, έσβηναν κατά μυριάδες. Η αποτίμηση ακούγεται εξωφρενική: 9 εκατομμύρια άνθρωποι στο διάβα των αιώνων είναι το κόστος, ώστε οι ευρωπαίοι να εξασφαλίσουν το πολύτιμο μέταλλο. Για να φτιάχνουν στρατούς και να αλληλοσφάζονται... Γιατί άραγε αυτό δεν λογίστηκε ποτέ σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας;
Σήμερα κανείς μπορεί να επισκεφθεί τα ορυχεία. Λέγεται ότι η εμπειρία είναι σοκαριστική, κλειστοφοβική κι επικίνδυνη. Κάποιοι που τα επισκέπτονται οργανωμένα, εγκαταλείπουν τη προσπάθεια παθαίνοντας πανικό. Δεν το αποτόλμησα ούτε το πρότεινα στους συνταξιδιώτες μου καν.
Εγώ μπήκα, έχω να πω ότι ως εμπειρία πράγματι είναι συγκλονιστική και, αν και δεν είναι για όλους, θα την πρότεινα. Πρέπει προφανώς να τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας. Εμείς πήγαμε με οργανωμένο γκρουπ ενός συνεταιρισμού μεταλλωρύχων, του οποίου τα έσοδα πηγαίνουν στους ίδιους. Μας φόρεσαν κράνη και στολές, υπήρχε ένας οδηγός και ένας επιπλέον συνοδός που θα έβγαζε έξω ανά πάσα στιγμή όποιον το ζητούσε και υπήρχε η οδηγία να μην μας πάνε πιο βαθειά από 200 μέτρα για λόγους ασφαλείας. Δεν χρειάζεται κιόλας να πας πιο βαθειά, αρκούν τα 200 μέτρα για να δεις, να καταλάβεις, να πάθεις πολιτισμικό σοκ (ακόμα και το 2018) και να νιώσεις ευγνωμοσύνη για το πώς περνάς εσύ τη μέρα σου...
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.976
Likes
52.466
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
Εγώ μπήκα, έχω να πω ότι ως εμπειρία πράγματι είναι συγκλονιστική και, αν και δεν είναι για όλους, θα την πρότεινα. Πρέπει προφανώς να τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας. Εμείς πήγαμε με οργανωμένο γκρουπ ενός συνεταιρισμού μεταλλωρύχων, του οποίου τα έσοδα πηγαίνουν στους ίδιους. Μας φόρεσαν κράνη και στολές, υπήρχε ένας οδηγός και ένας επιπλέον συνοδός που θα έβγαζε έξω ανά πάσα στιγμή όποιον το ζητούσε και υπήρχε η οδηγία να μην μας πάνε πιο βαθειά από 200 μέτρα για λόγους ασφαλείας. Δεν χρειάζεται κιόλας να πας πιο βαθειά, αρκούν τα 200 μέτρα για να δεις, να καταλάβεις, να πάθεις πολιτισμικό σοκ (ακόμα και το 2018) και να νιώσεις ευγνωμοσύνη για το πώς περνάς εσύ τη μέρα σου...
Πήγα το 1996 κι είχα την ίδια εμπειρία, δε φαίνεται να έχει αλλάξει κάτι.
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.652
Μηνύματα
906.068
Μέλη
39.400
Νεότερο μέλος
geotheoh

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom