emouli
Member
- Μηνύματα
- 1.239
- Likes
- 3.531
- Ταξίδι-Όνειρο
- Καταρράκτες Βικτώρια, ε;
Με τους άπαρτους λοιπόν κι εγω... 
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάρτιο - Μάιο 2020 !
- Thread starter hydronetta
- Ημερομηνία δημιουργίας
KLEOPATRA
Member
- Μηνύματα
- 5.870
- Likes
- 2.265
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ειρηνικος ..παντου
Α στο καλο ανοιξε το ματακι μας μετα απο τη μοναστηροκατασταση στην Αρμενια.(Τι θαψιμο εχει φαει αυτη η καημενουλα η χωρα ...συνεχεια θα φταρνιζεται...)
Ενισταμαι και γω με τη σειρα μου για τις προηγουμενες φωτο..το προβλημα δεν εχει αποκατασταθει ακομα και ηθελα να δειξω στην κορη μου τη λιμνη Τιτικακα γιατι κανουμε Νοτια Αμερικη αυτες τις μερες.Πως με βρισκεις? Διδασκω γεωγραφια μεσα απο τις ιστοριες του φορουμ....
Ενισταμαι και γω με τη σειρα μου για τις προηγουμενες φωτο..το προβλημα δεν εχει αποκατασταθει ακομα και ηθελα να δειξω στην κορη μου τη λιμνη Τιτικακα γιατι κανουμε Νοτια Αμερικη αυτες τις μερες.Πως με βρισκεις? Διδασκω γεωγραφια μεσα απο τις ιστοριες του φορουμ....
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Σε βρισκω προχω... Αλλα Τιτικακα πλην των πυργων Σιλλουστανι δεν εχω γραψει ακομα. Καναμε σταση μετα τη Βολιβια οταν ξαναμπηκαμε Περου.
Για τις δε φωτο απαιτειται εργασια γιατι χαθηκαν τα λινκ. Υπαρχουν μεν ατακτως δε σε αλμπουμ στις φωτογραφιες
Για τις δε φωτο απαιτειται εργασια γιατι χαθηκαν τα λινκ. Υπαρχουν μεν ατακτως δε σε αλμπουμ στις φωτογραφιες
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Ήταν να μην μας πεί το αφεντικό κάντε αλλαγές.
Με το τίτλο της ιστορίας είχα ένα θέμα γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει το chachapuma, τίτλο που απένειμε στην ομάδα μας ένας ξεναγός στη Βολιβία. Κι επειδή πάντα ταλανιζόμουν μεταξύ Βαρώνων και chachapumas τελικά προτιμήσω τον ελληνικότατο τίτλο που είναι και πιο ιντριγκαδόρικος
ΥΓ Καμία σχέση η κόκα της ιστορίας με την Coca (Cola) ή την κόκα στην γλώσσα των junkies
Με το τίτλο της ιστορίας είχα ένα θέμα γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει το chachapuma, τίτλο που απένειμε στην ομάδα μας ένας ξεναγός στη Βολιβία. Κι επειδή πάντα ταλανιζόμουν μεταξύ Βαρώνων και chachapumas τελικά προτιμήσω τον ελληνικότατο τίτλο που είναι και πιο ιντριγκαδόρικος
ΥΓ Καμία σχέση η κόκα της ιστορίας με την Coca (Cola) ή την κόκα στην γλώσσα των junkies
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Kεφ.12. Salar de Uyuni
Η πορεία από το Εθνικό Πάρκο Sajama προς το Salar de Uyuni ήταν κατά μεγάλο μέρος καρόδρομος. Ίσως γι’αυτό λίγα πρακτορεία ήταν πρόθυμα να την περιλάβουν στο πρόγραμμά τους. Ένα απ’αυτά και του Raul.
Ο Raul εναπόθεσε τις τύχες μας στα χέρια του Justinο, του οδηγού μας. Θεωρούσε ότι γνωρίζει την περιοχή αρκετά καλά, ήταν βολικός κι ευχάριστος τύπος, αν και με ανύπαρκτες γνώσεις αγγλικών. Καθώς το αμάξι ήταν δικό του ήταν εξαιρετικά προσεκτικός στην οδήγηση σε δρόμους που έκρυβαν όπως αποδείχθηκε πολλές παγίδες. Μπορεί να εξοντωθήκαμε από τα σκαμπανεβάσματα, όμως δεν υπήρξε δυσάρεστο συμβάν που ν’ανατρέψει το πρόγραμμα. Το μόνο μειονέκτημα ήταν ότι οι πόρτες και τα παράθυρα του jeep του έπασχαν από στεγανότητα. H σκόνη του δρόμου τρύπωνε από παντού, αναδευόταν στο εσωτερικό του κι επικαθόταν επί των αποσκευών, ημών των ιδίων αλλά κυρίως επί των τσαντών με τις φωτογραφικές μηχανές. Πάλι καλά που γλύτωσε το εγκεφαλικό ο snapper που προσέχει τον αισθητήρα της μηχανής του ωσάν τα μάτια του.
Ο Cezar ήταν ο συνοδός και μεταφραστής μας. Λίγο ως πολύ αναγκαίο κακό, μιας που εμείς δεν μιλούσαμε ισπανικά κι αν προέκυπτε οιοδήποτε πρόβλημα θεωρητικά θα μας ξελάσπωνε.
Αποχαιρετήσαμε με αναστεναγμό την εικόνα του ηφαιστείου Sajama. Στην επιφάνεια της λίμνης υπήρχε ένα στρώμα πάγου από τις πολικές θερμοκρασίες της νύχτας και τα φλαμίνγκο (ως πτηνά χωρίς ιδιαίτερη ευφυία) είχαν ακινητοποιηθεί στο παγωμένο νερό.
Αποχαιρετήσαμε κι ένα κοπάδι llamas που ήρθε για βοσκή δίπλα από τον ξενώνα μας, πριν αρχίσουμε να διασχίζουμε χωματόδρομους δίπλα από ηφαίστεια κι οροπέδια όπου μόνη ένδειξη ζωής ήταν τα llamas πριν φτάσουμε στο χωριό Macaya.
Εκεί ενημερωθήκαμε ότι οφείλουμε να πληρώσουμε εισιτήριο εισόδου που έχουν επιβάλλει οι κοινότητες της περιοχής για να συνεχίσουμε. Οι ιθαγενείς Aymara με τα έσοδα αυτά έχουν αναλάβει την προστασία του οικοσυστήματος της περιοχής. Δεν ξέρω κατά πόσον αυτό ισχύει πάντως το διαφημιστικό φυλλάδιο που μας έδωσαν αποδείχθηκε σωτήριο με το μικρό χάρτη της περιοχής, για να μπορώ να σας γράφω τώρα τούτες τις γραμμές.
Μετά το χωριό κάναμε στάση στάση στη λίμνη Macaya με τα πάμπολλα πουλιά & φλαμίνγκο και τα llamas να βόσκουν αμέριμνα στις όχθες της. Από το παρατηρητήριο δίπλα στο αποικιακό ξωκκλήσι η θέα ήταν μαγευτική!
Πιό κάτω κάναμε στάση στις Chullpas de Pukara, προ-Incas εποχής,των οποίων η ιδιαιτερότητα είναι η πολύχρωμη διακόσμησή τους εξωτερικά σε γεωμετρικά μοτίβα.Σκοπός ήταν η ταφή και λατρεία επιφανών ευγενών.
Η διαδρομή αποδεικνυόταν όλο και πιο απαιτητική οδηγικά, αλλά άλλαζε και φυσιογνωμία. Εκεί που έπρεπε να διασχίσουμε ποταμάκια, εκεί το τοπίο γινόταν άνυδρο, από το πουθενά ξεφύτρωναν αμμόλοφοι και στην απόλυτη ερημιά να’σου ένα κοπάδι llamas με μια μοναχική ανθρώπινη φιγούρα. Τη τσομπάνισα.
Σ’ενα χωριό στο πουθενά κάναμε μια σύντομη στάση για να φροντίσει ο Justino το λάστιχο του αυτοκινήτου που έδειχνε να πνέει τα λοίσθια. Ευκαιρία να τεντώσουμε λίγο τα πιασμένα πόδια μας περπατώντας στα σκονισμένα δρομάκια του. Οι λιγοστοί κάτοικοι και κυρίως τα παιδιά μας κοιτούσαν με απορία. Αναλογίστηκα πόσο δύσκολη είναι η ζωή εκεί. Ούτε της προκοπής οδική επικοινωνία υπάρχει ούτε και το τοπίο σε ενέπνεε να ζήσεις έστω σαν ερημίτης. Το ξενίτεμα μου φάνταζε μονόδρομος.
Συνεχίσαμε τη πορεία μας ώσπου κατά το μεσημεράκι φτάσαμε στην επίπεδη άχρωμη πολίχνη Sabaya, τύπου πέντε δρόμοι κάθετοι και 5 οριζόντιοι, κατά τα φαινόμενα όμως κόμβος οδικός καθώς για πρώτη φορά από το πρωί απαντήσαμε άσφαλτο. Μάταιη ήταν η αναζήτηση διεξόδου προς την κεντρική πλατεία της πόλης. Οι δρόμοι ήταν όλοι σκαμένοι λόγω έργων κι ο Justino αναγκάστηκε να μας οδηγήσει σε μια αλάνα δίπλα από ένα βενζινάδικο για να κολατσίσουμε στο πόδι.
Είμασταν πια μια ανάσα στο χάρτη από το Salar de Coipasa, στα 3,657 μέτρα υψόμετρο, ένα πρελούδιο στο διάσημο Salar de Uyuni. Ήταν η πρώτη επαφή με τοπίο τέτοιου είδους κι η αίσθηση σε παρέπεμπε οπτικά σε παγωμένη επίπεδη έκταση. Μόνο η αίσθηση της αφής και της γεύσης σ’έκαναν να καταλάβεις ότι η όραση σε ξεγελά κι αυτό που στέκεσαι πάνω του είναι αλάτι κι όχι πάγος.
Η διανυκτέρευση είχε προγραμματιστεί στο Hotel Tayka de Sal στο χωριό Tahua. Στη σκιά του ηφαιστείου Thunupa και με θέα προς το Salar de Uyuni. Αποτελείμέρος αλυσίδας οικολογικών κοινοτικών ξενοδοχείων και είναι φτιαγμένο από... αλάτι!!
Ήταν η ανετότερη αλλά κι ακριβότερη επιλογή για διανυκτέρευση.
Παρότι όμως στο χάρτη τα πράγματα έδειχναν εύκολα, στη πράξη αυτά τα τελευταία χιλιόμετρα αποδείχθηκαν εξοντωτικά. Το σκοτάδι μας βρήκε σ’ενα δρόμο που ήταν σε άθλια κατάσταση. Μέσα στο αμάξι είμασταν η χαρά του φυσικοθεραπευτή: αλλού βρισκόταν το κεφάλι, αλλού ο κορμός, αλλού τα πόδια και το χειρότερο δεν μπορούσες μέσα στο έρεβος να διακρίνεις τίποτα πέρα από κάποια διάσπαρτα φωτάκια.
-«Νά’το, νά’το διακρίνω ένα φωτάκι. Αυτό θα είναι...» ήταν η μόνιμη επωδός. Όμως το ένα φωτάκι έφερνε το άλλο φωτάκι, κι άλλο κι άλλο... Και μέχρι να φτάσουμε στο φωτάκι που αντιστοιχούσε στο ξενοδοχείο μας, είχαμε λυθεί στο νευρικό γέλιο διακωμωδώντας την κατάντια του μυοσκελετικού μας συστήματος και κάνοντας όνειρα ότι μας περιμένει ένα ζεστό τζακούζι κι ένα χαλαρωτικό μασσάζ να ξεπλύνει τη ταλαιπωρία από το κορμί μας.
Ούτε τζακούζι , ούτε μασσέζ υπήρχε μεν, όμως το ξενοδοχείο ήταν εξαιρετικό: το δείπνο στην όμορφη τραπεζαρία απολαυστικό, τα κρεβάτια με τα παχιά παπλώματα, τα αφράτα στρώματα και το καλοριφέρ στο φουλ ό,τι πιο ευπρόσδεκτο μετά το πολικό ψύχος της προηγούμενης νύχτας.
Καλημέρα, Salar de Uyuni!
Το Salar de Uyuni είναι η μεγαλύτερη ξηρή λίμνη στον κόσμο με έκταση σαν τη μισή Πελοπόννησο και σε υψόμετρο περίπου 3.656 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Διαμορφώθηκε ύστερα από μετασχηματισμούς διαφόρων προϊστορικών λιμνών. Καλύπτεται από λίγα μέτρα κρούστας αλατιού που έχει μια εξαιρετική ομαλότητα καθώς η υψομετρική διαφορά είναι λιγότερη από ένα μέτρο σε ολόκληρη την έκταση του Salar. Πρακτικά αποτελεί μια τεράστιαλίμνη αλατιού! Κι αν το Salar de Uyuni είναι γνωστό κυρίως ως ταξιωτικός προορισμός, εντούτοις η αξία του αποτιμάται πολύ περισσότερο από την ομορφιά του. Η τεράστια λεκάνη του είναι εξαιρετικά πλούσια σε λίθιο αφού το 50 με 70% των παγκοσμίων αποθεμάτων βρίσκονται εκεί. Διόλου απίθανο λοιπόν η μπαταρία του λάπτοπ ή της μηχανής σας να έχει λίθιο προελεύσεως Uyuni!
Ξεκινήσαμε διασχίζοντας την κατάλευκη αχανή του έκταση. Μικρά κομμάτια γης ξεφυτρώνουν μέσα στο επίίπεδο αλάτι κι ονομάζονται χαριτολογώντας «νησιά», με γνωστότερο όλων το Isla del Pescado. Για κεί βάλαμε πλώρη.
Isla del Pescado
Το Isla del Pescado (νησί του ψαριού) είναι ένα άγριο και τραχύ «νησί», γεμάτο από γιγάντιους κάκτους, μερικοί από τους οποίους έχουν ζωή εκατοενταετηρίδων. Στο ιδιόμορφο αυτό “νησί” δεν υπάρχουν ξενοδοχεία και συνεπώς χρησιμοποιείται σαν στάση στην περιπλάνηση του αχανούς αλλά ποικιλόμορφου τοπίου του βολιβιανού Αltiplano.
Φτάσαμε πρώτοι στο Isla del Pescado. Έτσι καταφέραμε να το απολαύσουμε ανενόχλητοι, με το ραχάτι μας. Το λέω αυτό γιατί μέχρι το μεσημέρι είχαν αρχίσει να καταφθάνουν τα κομβόι με τα jeep και στο μικρό νησί θα πρέπει να γινόταν το αδιαχώρητο.
Πήραμε την ανηφόρα μέσα από τους κάκτους και φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο του νησιού. Γύρω μας απλωνόταν μια απέραντη λευκή θαλάσσα. Από τις εικόνες που σε καθηλώνουν κι αποτυπώνονται ανεξίτηλα στη μνήμη σου. Οι στιγμές που λες πώς ο κόπος και τα έξοδα για να βρεθείς σ’αυτή τη πολυπόθητη γωνιά του πλανήτη αξίζουν πραγματικά.
Στην εμπειρία του Salar de Uyuni νοιώθεις πως μετέχουν όλες σου οι αισθήσεις κι ακόμα περισσότερο το πνεύμα σου. Είναι ταύτιση με το απέραντο, το αέναο, το μεγαλειώδες. Ταυτισμένος με τις ρίζες του ο Cezar μιλώντας aymara ξεκίνησε την αρχαίγονη ανιμιστική επίκληση στο Θεό του Ουρανού, της Γής και του Κάτω Κόσμου. Η μοναδικότητα απέκτησε και διάσταση μεταφυσική.
Κατεβήκαμε στα ριζά του “νησιού” κι αρχίσαμε να περπατάμε πάνω στο αλάτι. Γινόμασταν ένα με το απέραντο λευκό. Εκεί βάλαμε τη φαντασία μας να οργιάσει κι αρχίσαμε να παίζουμε με τη προοπτική του χώρου που δημιουργεί ψευδαισθήσεις στο φακό. Τα διασκεδαστικά αποτελέσματα στις οθόνες σας.
Μεσημέρι πια, στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους φάγαμε το μεσημεριανό μας και κινήσαμε νοτιότερα.
Η οδήγηση εντός αλλά και επί των ορίων του Salar de Uyuni προϋποθέτει οξυδέρκεια. Μια άστοχη επιλογή και μπορεί να δεις τις ρόδες του αυτοκινήτου να σπάνε το λεπτό στρώμα αλατιού και να βουλιάζουν μέσα στο νερό.
Λίγα χιλιόμετρα μετά βρεθήκαμε στo σπήλαιo Gruta de las Galaxias. Ένα μικρό σπήλαιο δύο επιπέδων γεμάτη από απολιθωμένα φύκια και κοράλλια από την αρχαία λίμνη. Μέρος του ίδιου συγκροτήματος είναι το Cueva del Diablo, ένα σπήλαιο ιερό για τους ντόπιους με διάσπαρτα μικρά Chullpas. Ανηφορίσαμε και στην κορφή του σπηλαίου όπου υπάρχουν απολιθωμένοι κάκτοι κι απ’όπου απολαμβάνει κανείς απρόσκοπτη θέα στο ερημικό τοπίο.
To Hotel Tayka de Piedra, χτισμένο από πέτρα, στο μικρό χωριό San Pedro de Quemes, λίγα μόνο μέτρα από τα ερείπια του παλιότερου χωριού ήταν το κατάλυμμά μας για το βράδυ. Κάναμε μια μικρή βόλτα ανάμεσα στους γκρεμισμένους τοίχους των σπιτιών που έστεκαν βουβά κι αγναντεύαμε τα χρώματα του δειλινού να ζωγραφίζουν τις γειτονικές βουνοκορφές.
Καληνύχτα, Salar de Uyuni!
Τρίτη μέρα στη περιοχή κι απ’ότι φάνηκε δεν ξημέρωσε καλή. Η διάρροια που έπιασε αρχικά τον travelogato, ταλαιπώρησε στη συνέχεια τον snapper, είπε να μην αφήσει κι εμένα παραπονεμένο.
Και συνεχίσαμε...
- είδαμε τοπία όπου η λάβα είχε δημιουργήσει διάσπαρτους βραχώδεις σχηματισμούς σαν μοντέρνα γλυπτά
- περάσαμε τις γραμμές του τραίνου που συνδέει τη Βολιβία με τη Χιλή
- περπατήσαμε ανάμεσα σε σεληνιακά τοπία αρχαίας λάβας με τον κώνο του ενεργού ηφαιστείου Ollagüe να ξερνά καπνό
και συνεχίσαμε προς τις παγετωνικές λίμνες του Altiplano στα 4,000+ μέτρα υψόμετρο, ενώ το τοπίο γινόταν ακόμα πιο σεληνιακό κι αποκτούσε έντονες αποχρώσεις κεραμιδοκόκκινες.
Στο αμάξι άρχισα να νοιώθω δυσφορία. «Στοπ! Μου’ρθε αναγούλα και θέλω να κάνω εμετό» αναφώνησα.
Άνοιξα τη πόρτα, βγήκα ευθύς έξω και πάνω στη προσπάθεια... ιδού σκότος και εγένετο νυξ!
Σαν άνοιξα τα μάτια, συνειδητοποίησα ότι ήμουν ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς στο έδαφος προφανώς έχοντας χάσει τις αισθήσεις μου λόγω υψομέτρου. Η απορία μου όμως ήταν γιατί όλοι αυτοί τριγύρω μου κάνουν τόση φασαρία και δεν με αφήνουν στην ησυχία μου που έχω βρει τη βόλεψή μου και νοιώθω τόσο όμορφα και αναπαυτικά . Mέσα στο χάλι μου ο αθεόφοβος μου ήρθε φλασιά η ιστορία της FRIDA08 κι ήμουν έτοιμος να φωνάξω: «βρε παλληκάρια αφήστε τα γιατροσόφια και τραβήξτε κανά βίντεο να έχω να θυμάμαι!» Τέτοιο σούργελο…
Άρον άρον με περιμάζεψαν και με οριζοντίωσαν στις πίσω θέσεις.
Από τη διαδρομή αγαπημένοι μου αναγνώστες δεν είδα τίποτα. Θυμάμαι μόνο που μούγκριζα σαν το μοσχάρι μέσα στη θολούρα μου και ρωτούσα συνεχώς πόσο έχουμε ακόμα για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο.
Άρα ότι παραθέτω σε εικόνες εδώ, τα είδαν τη δεδομένη στιγμή τα ματάκια των συνταξιδιωτών μου.
Σαν σακκί με πατάτες με μεταφέρανε κακήν κακώς στο ξενοδοχείο κι όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι αισθάνθηκα μια αγαλλίαση.
– Δεν μου βάζετε κι ένα θερμόμετρο παρακαλώ; είπα μέσα στη παραζάλη μου.
– Πάει καλά αυτό το θερμόμετρο; άκουσα να ρωτάει ο travelogatos τον snapper. Δείχνει 41οC!!!! Kαύσωνας!
Δεν είχα κουράγιο να το επεξεργαστώ. Δεν θυμάμαι να έχω κάνει στη ζωή μου τόσο ψηλό πυρετό. Εκεί στο απόλυτο πουθενά, χωρίς ίχνος πολιτισμού τριγύρω, έκανα ρεκόρ πυρετού! Κατάπια ότι είχα από αντιπυρετικά, αντιβιώσεις κι αφέθηκα σ’έναν ανήσυχο ύπνο χάνοντας την αίσθηση του χρόνου. Ευτυχώς διατήρησα την ψυχραιμία μου (σάμπως είχα και κουράγιο να νοιώσω πανικό
Από τον travelogato έμαθα το επόμενο πρωί ότι οι περισσότεροι πελάτες του ξενοδοχείου, παραβλέποντας ότι το υψόμετρο επιβάλλει ελαφρά γεύματα, έχοντας φάει και πιεί τον αγλέουρα για δείπνο, πέρασαν κι αυτοί ένα εφιαλτικό βράδυ. Το προσωπικό κι οι συνοδοί τους δεν τους προλαβαίνανε!!! Παρηγορήθηκα…
Η πορεία από το Εθνικό Πάρκο Sajama προς το Salar de Uyuni ήταν κατά μεγάλο μέρος καρόδρομος. Ίσως γι’αυτό λίγα πρακτορεία ήταν πρόθυμα να την περιλάβουν στο πρόγραμμά τους. Ένα απ’αυτά και του Raul.
Ο Raul εναπόθεσε τις τύχες μας στα χέρια του Justinο, του οδηγού μας. Θεωρούσε ότι γνωρίζει την περιοχή αρκετά καλά, ήταν βολικός κι ευχάριστος τύπος, αν και με ανύπαρκτες γνώσεις αγγλικών. Καθώς το αμάξι ήταν δικό του ήταν εξαιρετικά προσεκτικός στην οδήγηση σε δρόμους που έκρυβαν όπως αποδείχθηκε πολλές παγίδες. Μπορεί να εξοντωθήκαμε από τα σκαμπανεβάσματα, όμως δεν υπήρξε δυσάρεστο συμβάν που ν’ανατρέψει το πρόγραμμα. Το μόνο μειονέκτημα ήταν ότι οι πόρτες και τα παράθυρα του jeep του έπασχαν από στεγανότητα. H σκόνη του δρόμου τρύπωνε από παντού, αναδευόταν στο εσωτερικό του κι επικαθόταν επί των αποσκευών, ημών των ιδίων αλλά κυρίως επί των τσαντών με τις φωτογραφικές μηχανές. Πάλι καλά που γλύτωσε το εγκεφαλικό ο snapper που προσέχει τον αισθητήρα της μηχανής του ωσάν τα μάτια του.
Ο Cezar ήταν ο συνοδός και μεταφραστής μας. Λίγο ως πολύ αναγκαίο κακό, μιας που εμείς δεν μιλούσαμε ισπανικά κι αν προέκυπτε οιοδήποτε πρόβλημα θεωρητικά θα μας ξελάσπωνε.
Αποχαιρετήσαμε με αναστεναγμό την εικόνα του ηφαιστείου Sajama. Στην επιφάνεια της λίμνης υπήρχε ένα στρώμα πάγου από τις πολικές θερμοκρασίες της νύχτας και τα φλαμίνγκο (ως πτηνά χωρίς ιδιαίτερη ευφυία) είχαν ακινητοποιηθεί στο παγωμένο νερό.
Μετά το χωριό κάναμε στάση στάση στη λίμνη Macaya με τα πάμπολλα πουλιά & φλαμίνγκο και τα llamas να βόσκουν αμέριμνα στις όχθες της. Από το παρατηρητήριο δίπλα στο αποικιακό ξωκκλήσι η θέα ήταν μαγευτική!
Πιό κάτω κάναμε στάση στις Chullpas de Pukara, προ-Incas εποχής,των οποίων η ιδιαιτερότητα είναι η πολύχρωμη διακόσμησή τους εξωτερικά σε γεωμετρικά μοτίβα.Σκοπός ήταν η ταφή και λατρεία επιφανών ευγενών.
Η διαδρομή αποδεικνυόταν όλο και πιο απαιτητική οδηγικά, αλλά άλλαζε και φυσιογνωμία. Εκεί που έπρεπε να διασχίσουμε ποταμάκια, εκεί το τοπίο γινόταν άνυδρο, από το πουθενά ξεφύτρωναν αμμόλοφοι και στην απόλυτη ερημιά να’σου ένα κοπάδι llamas με μια μοναχική ανθρώπινη φιγούρα. Τη τσομπάνισα.
Σ’ενα χωριό στο πουθενά κάναμε μια σύντομη στάση για να φροντίσει ο Justino το λάστιχο του αυτοκινήτου που έδειχνε να πνέει τα λοίσθια. Ευκαιρία να τεντώσουμε λίγο τα πιασμένα πόδια μας περπατώντας στα σκονισμένα δρομάκια του. Οι λιγοστοί κάτοικοι και κυρίως τα παιδιά μας κοιτούσαν με απορία. Αναλογίστηκα πόσο δύσκολη είναι η ζωή εκεί. Ούτε της προκοπής οδική επικοινωνία υπάρχει ούτε και το τοπίο σε ενέπνεε να ζήσεις έστω σαν ερημίτης. Το ξενίτεμα μου φάνταζε μονόδρομος.
Συνεχίσαμε τη πορεία μας ώσπου κατά το μεσημεράκι φτάσαμε στην επίπεδη άχρωμη πολίχνη Sabaya, τύπου πέντε δρόμοι κάθετοι και 5 οριζόντιοι, κατά τα φαινόμενα όμως κόμβος οδικός καθώς για πρώτη φορά από το πρωί απαντήσαμε άσφαλτο. Μάταιη ήταν η αναζήτηση διεξόδου προς την κεντρική πλατεία της πόλης. Οι δρόμοι ήταν όλοι σκαμένοι λόγω έργων κι ο Justino αναγκάστηκε να μας οδηγήσει σε μια αλάνα δίπλα από ένα βενζινάδικο για να κολατσίσουμε στο πόδι.
Είμασταν πια μια ανάσα στο χάρτη από το Salar de Coipasa, στα 3,657 μέτρα υψόμετρο, ένα πρελούδιο στο διάσημο Salar de Uyuni. Ήταν η πρώτη επαφή με τοπίο τέτοιου είδους κι η αίσθηση σε παρέπεμπε οπτικά σε παγωμένη επίπεδη έκταση. Μόνο η αίσθηση της αφής και της γεύσης σ’έκαναν να καταλάβεις ότι η όραση σε ξεγελά κι αυτό που στέκεσαι πάνω του είναι αλάτι κι όχι πάγος.
Η διανυκτέρευση είχε προγραμματιστεί στο Hotel Tayka de Sal στο χωριό Tahua. Στη σκιά του ηφαιστείου Thunupa και με θέα προς το Salar de Uyuni. Αποτελείμέρος αλυσίδας οικολογικών κοινοτικών ξενοδοχείων και είναι φτιαγμένο από... αλάτι!!
Ήταν η ανετότερη αλλά κι ακριβότερη επιλογή για διανυκτέρευση.
Παρότι όμως στο χάρτη τα πράγματα έδειχναν εύκολα, στη πράξη αυτά τα τελευταία χιλιόμετρα αποδείχθηκαν εξοντωτικά. Το σκοτάδι μας βρήκε σ’ενα δρόμο που ήταν σε άθλια κατάσταση. Μέσα στο αμάξι είμασταν η χαρά του φυσικοθεραπευτή: αλλού βρισκόταν το κεφάλι, αλλού ο κορμός, αλλού τα πόδια και το χειρότερο δεν μπορούσες μέσα στο έρεβος να διακρίνεις τίποτα πέρα από κάποια διάσπαρτα φωτάκια.
-«Νά’το, νά’το διακρίνω ένα φωτάκι. Αυτό θα είναι...» ήταν η μόνιμη επωδός. Όμως το ένα φωτάκι έφερνε το άλλο φωτάκι, κι άλλο κι άλλο... Και μέχρι να φτάσουμε στο φωτάκι που αντιστοιχούσε στο ξενοδοχείο μας, είχαμε λυθεί στο νευρικό γέλιο διακωμωδώντας την κατάντια του μυοσκελετικού μας συστήματος και κάνοντας όνειρα ότι μας περιμένει ένα ζεστό τζακούζι κι ένα χαλαρωτικό μασσάζ να ξεπλύνει τη ταλαιπωρία από το κορμί μας.
Ούτε τζακούζι , ούτε μασσέζ υπήρχε μεν, όμως το ξενοδοχείο ήταν εξαιρετικό: το δείπνο στην όμορφη τραπεζαρία απολαυστικό, τα κρεβάτια με τα παχιά παπλώματα, τα αφράτα στρώματα και το καλοριφέρ στο φουλ ό,τι πιο ευπρόσδεκτο μετά το πολικό ψύχος της προηγούμενης νύχτας.
Καλημέρα, Salar de Uyuni!
Το Salar de Uyuni είναι η μεγαλύτερη ξηρή λίμνη στον κόσμο με έκταση σαν τη μισή Πελοπόννησο και σε υψόμετρο περίπου 3.656 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Διαμορφώθηκε ύστερα από μετασχηματισμούς διαφόρων προϊστορικών λιμνών. Καλύπτεται από λίγα μέτρα κρούστας αλατιού που έχει μια εξαιρετική ομαλότητα καθώς η υψομετρική διαφορά είναι λιγότερη από ένα μέτρο σε ολόκληρη την έκταση του Salar. Πρακτικά αποτελεί μια τεράστιαλίμνη αλατιού! Κι αν το Salar de Uyuni είναι γνωστό κυρίως ως ταξιωτικός προορισμός, εντούτοις η αξία του αποτιμάται πολύ περισσότερο από την ομορφιά του. Η τεράστια λεκάνη του είναι εξαιρετικά πλούσια σε λίθιο αφού το 50 με 70% των παγκοσμίων αποθεμάτων βρίσκονται εκεί. Διόλου απίθανο λοιπόν η μπαταρία του λάπτοπ ή της μηχανής σας να έχει λίθιο προελεύσεως Uyuni!
Ξεκινήσαμε διασχίζοντας την κατάλευκη αχανή του έκταση. Μικρά κομμάτια γης ξεφυτρώνουν μέσα στο επίίπεδο αλάτι κι ονομάζονται χαριτολογώντας «νησιά», με γνωστότερο όλων το Isla del Pescado. Για κεί βάλαμε πλώρη.
Isla del Pescado
Το Isla del Pescado (νησί του ψαριού) είναι ένα άγριο και τραχύ «νησί», γεμάτο από γιγάντιους κάκτους, μερικοί από τους οποίους έχουν ζωή εκατοενταετηρίδων. Στο ιδιόμορφο αυτό “νησί” δεν υπάρχουν ξενοδοχεία και συνεπώς χρησιμοποιείται σαν στάση στην περιπλάνηση του αχανούς αλλά ποικιλόμορφου τοπίου του βολιβιανού Αltiplano.
Φτάσαμε πρώτοι στο Isla del Pescado. Έτσι καταφέραμε να το απολαύσουμε ανενόχλητοι, με το ραχάτι μας. Το λέω αυτό γιατί μέχρι το μεσημέρι είχαν αρχίσει να καταφθάνουν τα κομβόι με τα jeep και στο μικρό νησί θα πρέπει να γινόταν το αδιαχώρητο.
Πήραμε την ανηφόρα μέσα από τους κάκτους και φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο του νησιού. Γύρω μας απλωνόταν μια απέραντη λευκή θαλάσσα. Από τις εικόνες που σε καθηλώνουν κι αποτυπώνονται ανεξίτηλα στη μνήμη σου. Οι στιγμές που λες πώς ο κόπος και τα έξοδα για να βρεθείς σ’αυτή τη πολυπόθητη γωνιά του πλανήτη αξίζουν πραγματικά.
Στην εμπειρία του Salar de Uyuni νοιώθεις πως μετέχουν όλες σου οι αισθήσεις κι ακόμα περισσότερο το πνεύμα σου. Είναι ταύτιση με το απέραντο, το αέναο, το μεγαλειώδες. Ταυτισμένος με τις ρίζες του ο Cezar μιλώντας aymara ξεκίνησε την αρχαίγονη ανιμιστική επίκληση στο Θεό του Ουρανού, της Γής και του Κάτω Κόσμου. Η μοναδικότητα απέκτησε και διάσταση μεταφυσική.
Κατεβήκαμε στα ριζά του “νησιού” κι αρχίσαμε να περπατάμε πάνω στο αλάτι. Γινόμασταν ένα με το απέραντο λευκό. Εκεί βάλαμε τη φαντασία μας να οργιάσει κι αρχίσαμε να παίζουμε με τη προοπτική του χώρου που δημιουργεί ψευδαισθήσεις στο φακό. Τα διασκεδαστικά αποτελέσματα στις οθόνες σας.
Μεσημέρι πια, στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους φάγαμε το μεσημεριανό μας και κινήσαμε νοτιότερα.
Η οδήγηση εντός αλλά και επί των ορίων του Salar de Uyuni προϋποθέτει οξυδέρκεια. Μια άστοχη επιλογή και μπορεί να δεις τις ρόδες του αυτοκινήτου να σπάνε το λεπτό στρώμα αλατιού και να βουλιάζουν μέσα στο νερό.
Λίγα χιλιόμετρα μετά βρεθήκαμε στo σπήλαιo Gruta de las Galaxias. Ένα μικρό σπήλαιο δύο επιπέδων γεμάτη από απολιθωμένα φύκια και κοράλλια από την αρχαία λίμνη. Μέρος του ίδιου συγκροτήματος είναι το Cueva del Diablo, ένα σπήλαιο ιερό για τους ντόπιους με διάσπαρτα μικρά Chullpas. Ανηφορίσαμε και στην κορφή του σπηλαίου όπου υπάρχουν απολιθωμένοι κάκτοι κι απ’όπου απολαμβάνει κανείς απρόσκοπτη θέα στο ερημικό τοπίο.
To Hotel Tayka de Piedra, χτισμένο από πέτρα, στο μικρό χωριό San Pedro de Quemes, λίγα μόνο μέτρα από τα ερείπια του παλιότερου χωριού ήταν το κατάλυμμά μας για το βράδυ. Κάναμε μια μικρή βόλτα ανάμεσα στους γκρεμισμένους τοίχους των σπιτιών που έστεκαν βουβά κι αγναντεύαμε τα χρώματα του δειλινού να ζωγραφίζουν τις γειτονικές βουνοκορφές.
Καληνύχτα, Salar de Uyuni!
Τρίτη μέρα στη περιοχή κι απ’ότι φάνηκε δεν ξημέρωσε καλή. Η διάρροια που έπιασε αρχικά τον travelogato, ταλαιπώρησε στη συνέχεια τον snapper, είπε να μην αφήσει κι εμένα παραπονεμένο.
Και συνεχίσαμε...
- είδαμε τοπία όπου η λάβα είχε δημιουργήσει διάσπαρτους βραχώδεις σχηματισμούς σαν μοντέρνα γλυπτά
- περάσαμε τις γραμμές του τραίνου που συνδέει τη Βολιβία με τη Χιλή
- περπατήσαμε ανάμεσα σε σεληνιακά τοπία αρχαίας λάβας με τον κώνο του ενεργού ηφαιστείου Ollagüe να ξερνά καπνό
και συνεχίσαμε προς τις παγετωνικές λίμνες του Altiplano στα 4,000+ μέτρα υψόμετρο, ενώ το τοπίο γινόταν ακόμα πιο σεληνιακό κι αποκτούσε έντονες αποχρώσεις κεραμιδοκόκκινες.
Στο αμάξι άρχισα να νοιώθω δυσφορία. «Στοπ! Μου’ρθε αναγούλα και θέλω να κάνω εμετό» αναφώνησα.
Άνοιξα τη πόρτα, βγήκα ευθύς έξω και πάνω στη προσπάθεια... ιδού σκότος και εγένετο νυξ!
Σαν άνοιξα τα μάτια, συνειδητοποίησα ότι ήμουν ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς στο έδαφος προφανώς έχοντας χάσει τις αισθήσεις μου λόγω υψομέτρου. Η απορία μου όμως ήταν γιατί όλοι αυτοί τριγύρω μου κάνουν τόση φασαρία και δεν με αφήνουν στην ησυχία μου που έχω βρει τη βόλεψή μου και νοιώθω τόσο όμορφα και αναπαυτικά . Mέσα στο χάλι μου ο αθεόφοβος μου ήρθε φλασιά η ιστορία της FRIDA08 κι ήμουν έτοιμος να φωνάξω: «βρε παλληκάρια αφήστε τα γιατροσόφια και τραβήξτε κανά βίντεο να έχω να θυμάμαι!» Τέτοιο σούργελο…
Άρον άρον με περιμάζεψαν και με οριζοντίωσαν στις πίσω θέσεις.
Από τη διαδρομή αγαπημένοι μου αναγνώστες δεν είδα τίποτα. Θυμάμαι μόνο που μούγκριζα σαν το μοσχάρι μέσα στη θολούρα μου και ρωτούσα συνεχώς πόσο έχουμε ακόμα για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο.
Άρα ότι παραθέτω σε εικόνες εδώ, τα είδαν τη δεδομένη στιγμή τα ματάκια των συνταξιδιωτών μου.
Σαν σακκί με πατάτες με μεταφέρανε κακήν κακώς στο ξενοδοχείο κι όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι αισθάνθηκα μια αγαλλίαση.
– Δεν μου βάζετε κι ένα θερμόμετρο παρακαλώ; είπα μέσα στη παραζάλη μου.
– Πάει καλά αυτό το θερμόμετρο; άκουσα να ρωτάει ο travelogatos τον snapper. Δείχνει 41οC!!!! Kαύσωνας!
Δεν είχα κουράγιο να το επεξεργαστώ. Δεν θυμάμαι να έχω κάνει στη ζωή μου τόσο ψηλό πυρετό. Εκεί στο απόλυτο πουθενά, χωρίς ίχνος πολιτισμού τριγύρω, έκανα ρεκόρ πυρετού! Κατάπια ότι είχα από αντιπυρετικά, αντιβιώσεις κι αφέθηκα σ’έναν ανήσυχο ύπνο χάνοντας την αίσθηση του χρόνου. Ευτυχώς διατήρησα την ψυχραιμία μου (σάμπως είχα και κουράγιο να νοιώσω πανικό
Από τον travelogato έμαθα το επόμενο πρωί ότι οι περισσότεροι πελάτες του ξενοδοχείου, παραβλέποντας ότι το υψόμετρο επιβάλλει ελαφρά γεύματα, έχοντας φάει και πιεί τον αγλέουρα για δείπνο, πέρασαν κι αυτοί ένα εφιαλτικό βράδυ. Το προσωπικό κι οι συνοδοί τους δεν τους προλαβαίνανε!!! Παρηγορήθηκα…
Last edited:
KIKI
Member
- Μηνύματα
- 2.796
- Likes
- 7.618
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιορδανία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αφρική Ναμιμπια
τι ωραίο κεφαλαιο και τι υπεροχες φωτογραφίες ...
mariath
Member
- Μηνύματα
- 2.284
- Likes
- 6.508
- Ταξίδι-Όνειρο
- Όλη η Νότια Αμερική
Βλέποντας τις φωτογραφίες μόνο μια λέξη έβγαινε μονότονα απ' το στόμα μου: "Ουάου". Απλώς τα έχασα από τη μαγεία!
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Θα συμφωνήσω, το βολιβιανό Αλτιπλάνο ανήκει σ'εκείνα τα μέρη με ξεχωριστή γοητεία και φωτογένεια
giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.811
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Η ιστορία αυτή είναι υπερπαραγωγή.Ίσως η καλύτερη σου και σίγουρα μέσα στις καλύτερες όλων των εποχών στο travelstories!
Το κεφάλαιο αυτό συγκλονιστικό και οι φωτογραφίες...τι να πω για τις φωτογραφίες.Παγκόσμιας κλάσης.
Ειλικρινά ταξιδεύουμε κι εμείς ρε Παναγιώτη μαζί σου σε μέρη που δεν πρόκειται να δούμε ποτέ.Πόσα Like πια να κάνω!
Και επιτέλους βλέπω γραμμένη την περιπέτεια με την λυποθυμία που μου είχες πει τότε
Ωραία το διακωμωδείς τώρα αλλά έχω την εντύπωση ένα χρόνο πριν που το βίωσες δεν είχε και τόσο γέλιο
*Ξετρελάθηκα με τις φωτογραφίες στο Salar de Uyuni και τις ψευδαισθήσεις!Απίστευτες!
Το κεφάλαιο αυτό συγκλονιστικό και οι φωτογραφίες...τι να πω για τις φωτογραφίες.Παγκόσμιας κλάσης.
Ειλικρινά ταξιδεύουμε κι εμείς ρε Παναγιώτη μαζί σου σε μέρη που δεν πρόκειται να δούμε ποτέ.Πόσα Like πια να κάνω!
Και επιτέλους βλέπω γραμμένη την περιπέτεια με την λυποθυμία που μου είχες πει τότε
Ωραία το διακωμωδείς τώρα αλλά έχω την εντύπωση ένα χρόνο πριν που το βίωσες δεν είχε και τόσο γέλιο
*Ξετρελάθηκα με τις φωτογραφίες στο Salar de Uyuni και τις ψευδαισθήσεις!Απίστευτες!
Last edited:
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Η ιστορία αυτή είναι υπερπαραγωγή.Ίσως η καλύτερη σου και σίγουρα μέσα στις καλύτερες όλων των εποχών στο travelstories!
Το κεφάλαιο αυτό συγκλονιστικό και οι φωτογραφίες...τι να πω για τις φωτογραφίες.Παγκόσμιας κλάσης.Ειλικρινά ταξιδεύουμε κι εμείς ρε Παναγιώτη μαζί σου σε μέρη που δεν πρόκειται να δούμε ποτέ.Πόσα Like πια να κάνω!Και επιτέλους βλέπω γραμμένη την περιπέτεια με την λυποθυμία που μου είχες πει τότε
ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.Υπερπαραγωγή είναι από μόνο του ένα τέτοιο ταξίδι σε τόσο ιδιαίτερα μέρη. Σκοπός πέρα από την εξιστόρηση είναι να ταξιδεύει κανείς νοητά τους αναγνώστες του με τις ιστορίες και κυρίως με τις φωτογραφίες. Άλλωστε ποιό το νόημα. Χρηστικός δεν είμαι ως συνήθως, τουλάχιστον να είμαι… ξεσηκωτικός!
Πάντως η λιποθυμία διήρκεσε μερικά δευτερόλεπτα, αν κι εγώ είχα την αίσθηση ότι είχα ρίξει έναν καλό υπνάκο. Αλλά τις τρελλές σκέψεις τις έκανα όντως: τι ωραία και δροσερά που είμαι ξαπλωμένος, γιατί δεν με τραβάτε βίντεο… αλλού γι'αλλού. Η αλήθεια να αρρωσταίνεις στα 4,000 μέτρα στη μέση του απόλυτου πουθενά δεν είναι και ότι καλύτερο. Περισσότερο είχα την έννοια μήπως χρειαστεί γιατρός. Πού να τον βρεις εκεί; Ευτυχώς λειτουργησα ως ιατρός του εαυτού μου και σώθηκε η κατάσταση. Μόνο που από τότε μια διάρροια σε κάθε ταξίδι μου την έχει στημένη! Απέκτησα ευαισθησία.
Οι φωτό δεν είναι όλες δικές μου, άρα τα εύσημα πάνε και στον snapper και στον travelogato. Είχαμε δει στο ιντερνετ ότι σε πολλούς αρέσει να παίζουν με την προοπτική στο Salar , εμείς απλά βάλαμε μια πινελιά από την δική μας φαντασία.
Καθώς είσαι ακόμα νέο παλληκάρι η ευχή μου (εμένα του σεβάσμιου γέροντα) είναι να το κάνεις μια μέρα αυτό το ταξίδι και να το ευχαριστηθείς με τη καρδούλα σου
Προσωπικά κλείνοντας ως τώρα η πιο αγαπημένη μου ιστορία είναι του Αφγανιστάν. Μια ιστορία που γραφτηκε κάποιες στιγμές με πόνο ψυχής και δεν ντρέπομαι να πω πως έκλαψα…
Last edited:
giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.811
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Πιστεύω η ιστορία του Αφγανιστάν είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση και άνευ συναγωνισμού. Ας μου επιτραπεί να πω πως αυτή εδώ είναι πιο εμπορική.Δηλαδη με περισσότερους ίσως αναγνώστες.Δεν μπορεί να συγκριθεί με το Αφγανιστάν και αυτά που είδες εκεί και βίωσες.Ήσουν και μονάχος.Κι εμείς μάθαμε τόσα πολλά από πρώτο χέρι για έναν τόπο που ελάχιστοι μπορούν ή τολμούν να πατήσουν.
Οπότε βγάζω στην άκρη το Αφγανιστάν
Έχει ακόμα πολύ δρόμο η ιστορία?
Όσο για την ευχή αν και άπιαστη σε χιλιοευχαριστώ
Οπότε βγάζω στην άκρη το Αφγανιστάν
Έχει ακόμα πολύ δρόμο η ιστορία?
Όσο για την ευχή αν και άπιαστη σε χιλιοευχαριστώ
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Πρώτον ποτέ μη λες ποτέ!Έχει ακόμα πολύ δρόμο η ιστορία? Όσο για την ευχή αν και άπιαστη σε χιλιοευχαριστώ
Δεύτερον ναι έχει ακόμα πολύ δρόμο: Potosi, Sucre, Tiwanaku στη Βολιβία, Λίμνη Τιτικάκα, Cusco, Ιερή Kοιλάδα στο Περού, για να κλείσει κατά τον πλέον μεγαλοπρεπή τρόπο με το Machu Picchu. Εσκεμμένα το αφήσαμε στο τέλος του ταξιδιού.
Οι περιγραφές ήταν πιο αναλυτικές στο Βορρά του Περού, με πολλές ιστορικές παραπομπές διότι είναι μια περιοχή που δεν έχει αναφερθεί στο φόρουμ μας. Παράλληλα αφορά μια σημαντικήπερίοδο της χώρας με εξαιρετικό ενδιαφέρον που συμπληρώνει το παζλ της ιστορίας του Περού. Αναφερόμαστε μόνο στους Ινκας αγνοώντας Moche, Sican, Chimu…
Τα υπόλοιπα λίγο ως πολύ τα έχουν περιγράψει και γλαφυρά κι άλλοι συμφορουμίτες στις ιστορίες τους
Last edited:
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
Aegean Airlines Γενικά Πτήσεις με μίλια-παραδείγματα και προτάσεις- Τελ. μήνυμα: orestcrete
-
-
-
-
-
Πακιστάν ΠΑΚΙΣΤΑΝ. Στα χνάρια του Μ. Αλέξανδρου- Τελ. μήνυμα: travelbreak