Βολιβία Περού Οι Βαρώνοι της….κόκα! (Περού-Βολιβία)

[hydronetta]

Τι ωραία ιστορία από το αγαπημένο Περού!!! και τι ωραία ειπωμένη...Ξυπνάς; μοναδικές αναμνήσεις. Και για μένα οι πληροφορίες του Γιώργου υπήρξαν πολύτιμες για τον ιστορικό βορρά. Η Τσατσαπόγια και το Κουέλαπ....εμπειρία.
Περιμένω την συνέχεια....

Δυστυχώς το Kuelap θυσιάστηκε προς όφελος της Βολιβίας....

 

[maιra1]

Δυστυχώς το Kuelap θυσιάστηκε προς όφελος της Βολιβίας....

Σημαντικές θυσίες για σπουδαίους προορισμούς.
Περιμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την Βολιβία σου.

 

[hydronetta]

Σημαντικές θυσίες για σπουδαίους προορισμούς.
Περιμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την Βολιβία σου.

Δεν αργώ.. έπεται Trujillo, Arequipa, o δρόμος προς La Paz και μετά Βολιβία

 

[FRIDA08]

Πλάκα καθόλου, ακολούθησα εν μέρει τα βήματα όλων που έχουν γράψει ιστορίες, στις οποίες εντρύφησα εις βάθος (πχ στο Cusco έμεινα στο Ninos II, σου λέει περίπου κάτι;;;;;; )

Μόνο μου λέει;

Μου μυρίζει κιόλας!!!! Ένα τοστάκι με χειροποίητο ψωμάκι, κασέρι και σαλάμι, ένα τσάι με βιολογική στέβια και ένα three chocolate κέικ, παρακαλώ!!!!

Όποιος ευκαιρεί παρακαλώ σύντομα.
Αχ!!!!!Αγαπημένο Ninos
Η συνέχεια αντάξια των προηγούμενων κεφαλαίων.

Τελώ εν αναμονή....Της συνέχειας έτσι, όχι των φαγητών.

 

[Just Lori]

Πολύ ωραία ιστορία, ευχαριστούμε για τον κόπο που κάνεις να τη γράψεις! Αυτή θα τη διαβάσουμε ολόκληρη μου φαίνεται . Οι φωτογραφίες είναι τέλειες!!!!!!!!

 

[go2dbeach]

Μπράβο σου για την ιστορία που μας γράφεις με τόσες όμορφες λεπτομέρειες και φωτος! Ο τίτλος της ιστορίας, τα ονόματα των πόλεων, οι τοποθεσίες που αναφέρεις, με ταξιδεύουν από μόνα τους!

 

[hydronetta]

Μάλλον τα καλύτερα οπτικα έπονται
Ο τίτλος έχει εξηγηθει κατα το ήμισυ καθώς προεκυψε στη πορεία του ταξιδιού

 

[piccolo_mondo]

Ευχαριστουμε, ξανα!!!

 

[varioAthens]

Νταξει η γραφη σου αλλα και οι φωτος σου δεν υπαρχουν!!

 

[FRIDA08]

Mr Ροζ Γουρούνι !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Δεν θέλω να ακουστεί πιεστική η παρακάτω φράση.....
Άντε, περιμένουμε.

Ευχαριστώ

 

[travelina]

¡Senior!
¿Que pasa?

 

[hydronetta]

Κεφ.7. Trujillo

Aπό τις βραδυνές ήδη εικόνες, η πλατεία του Trujillo (Plaza de Armas τι άλλο; ) μας είχε κερδίσει με τα όμορφα κτήριά της, κι έτσι το πρωί (αν και το πρόγραμμα της μέρας ήταν λίγο στενάχωρο λόγω της απογευματινής πτήσης) δεν τέθηκε εν αμφιβόλω από πού θα ξεκινούσαμε τη περιήγησή μας στη πόλη.
Aπαλλαγμένη από τις φιέστες και τη κοσμοσυρροή της προηγούμενης νύχτας αλλά πεντακάθαρη , η Plaza de Armas είχε να επιδείξει καταμεσίς το μπαρόκ μνημείο αφιερωμένο στον αγώνα της ανεξαρτησίας (made in Germany) και περιμετρικά όμορφα κτήρια αποικιακής αρχιτεκτονικής, τα οποία με περισσό ζήλο είναι ανακαινισμένα, βαμμένα σε έντονα χρώματα ώχρας, λουλακί, κεραμιδί. Τα τεράστια λευκά κάγκελα των παραθύρων τους δημιουργούν αντίθεση καθιστώντας τα απόλυτα φωτογενή. Τα πιο αξιομνημόνευτα εξ’αυτών, η Casa Bracamonte και η Casa Urquiaga με τη τελευταία να είναι επισκέψιμη στο εσωτερικό της (κάτι που δεν το πειβεβαιώνω γιατί βρήκαμε τις πόρτες θεόκλειστες). Το σκηνικό θα ήταν ημιτελές αν δεν υπήρχε ο απαραίτητος καθεδρικός ναός κτίσμα του 1600+, μάλλον λιτός για τα περουβιανά δεδομένα και ακόμα πιο αδιάφορο εωτερικό


Plaza de Armas & o Καθεδρικός


H βόλτα μας στους παράδρομους της πλατείας του Trujillo, αναλώθηκε να θαυμάζουμε τις προσόψεις των ανακαινισμένων αρχοντικών και πληθώρας εκκλησιών:

Casa de los Leones

Palacio Itturegui

Iglesia de la Merced


Kαλή η βόλτα όμως η παρέα πεθύμησε στάση για καφέ. Έξαλλος εγώ κατέβασα τα μούτρα μέχρι το πάτωμα διότι το πρόγραμμα της ημέρας δεν χωρούσε χασομέρια και ως γνωστός πλεονέκτης μπορεί να μη φάω να μη πιω αλλά δεν μπορώ να μη δω! Αφού λοιπόν τους έβγαλα ξινό το καφέ με τη γκρίνια μου, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, κατεβάσαμε τα μπαγκάζια μας και ζητήσαμε από τη ρεσεψιόν να μας βρεί ένα ταξί που να χωράει εμάς, τα υπάρχοντάς μας και να κάνει δρομολόγια στα αξιοθέατα της πέριξ περιοχής πριν μας αφήσει στο αεροδρόμιο του Trujillo.
Ο οδηγός μας, ένα νεαρό παιδί με αστραποβόλο βλέμμα αγελάδας, παντελή έλλειψη επικοινωνιακών δεξιοτήτων και μηδενική γνώση αγγλικών, έλαβε το πρόγραμμα της διαδρομής και ξεκίνησε.
Σταθμός πρώτος οι πυραμίδες των Μoche: Huaca del Sol & Huaca de la Luna
Mετά από μια διαδρομή μέσα σε στενά και σκονισμένα παραστενά για να αποφύγουμε τη κίνηση, τελικά φτάσαμε στο άνυδρο τοπίο όπου μπροστά στα μάτια μας υψώθηκε η Huaca del Sol. Είναι η μεγαλύτερο εκ των δύο πυραμίδων και ενδεχομένως το μεγαλύτερο πλινθόκτιστο κτίσμα στην Αμερική (με υπολογισμό 130.000.000 πλίνθοι ). Λειτούργησε ως πολιτικό-διοικητικό κέντρο την εποχή των Moche. Θεωρείται ότι κάποτε είχε 43 μέτρα ύψος.
Δυστυχώς, στην παρούσα φάση δεν είναι επισκεψιμη καθώς συνεχίζονται οι αρχαιολογικές έρευνες. Παράλληλα έχει υποστεί σοβαρές ζημιές ήδη από την εποχή των conquistadores που επειδή έβρισκαν ιδιαίτερα κουραστικό να σκάψουν για να βρουν χρυσό, έκαναν κάτι πιο πρακτικό: εξέτρεψαν τη ροή του γειτονικού ποταμού καταστρέφοντας ένα μεγάλο τμήμα της πυραμίδας
Η Huaca de la Luna που επισκεφθήκαμε αποτελείται ουσιαστικά από αλληλεπικαλύψεις έξι κτιρίων που έχουν κτισθεί στη διάρκεια 600 ετών. Κάθε κτίριο χρησιμοποιήθηκε κατά μέσο όρο 100 χρόνια, στο τέλος κάθε περιόδου το παλαιότερο καλυπτόταν με πλίνθους για την κατασκευή ενός νέου στην κορυφή. Αυτή η πυραμίδα που λειτούργησε ως θρησκευτικό, τελετουργικό και θυσιαστικό κέντρο των Moche, ήταν από τους πιο ενδιαφέροντες αρχαιολογικούς χώρους είδαμε στο Περού.

Αναπαράσταση της Huaca de la Luna​

Η επίσκεψη στη πυραμίδα απαιτεί την συνοδεία ξεναγού. Εμεις επιλέξαμε τη πρώτη διαθέσιμη έστω κι αν διαμαρτυρήθηκε ότι τα αγγλικά της δεν ήταν ικανοποιητικά.
Ανηφορίσαμε προς το ανώτερο επίπεδο της πυραμίδας του Παλιού Ναού. Αρχικά περάσαμε από χώρο όπου γίνονταν ανθρωποθυσίες. Παραδόξως αυτό δεν αφορούσε σκλάβους αλλά πολεμιστές Moche. Η ιεροτελεστία ξεκινούσε με μάχη ανάμεσά τους. Οι ηττημένοι απογυμνώνονταν από τα ρούχα τους και δεμένοι με σκοινί γύρω από το λαιμό του παρέμεναν φυλακισμένοι εκεί για αρκετές εβδομάδες, όπου τους χορηγούσαν παραισθησιογόνων να καθαρίσει. Στο τέλος θανατώνονταν με αποκεφαλισμό και το αίμα τους προσφερόταν στους θεούς. Όλες αυτές οι πληροφορίες προέκυψαν από την ανεύρεση σκελετών (τουλάχιστον 61 άτομα), μαζί με πήλινα αγγεία που αναπαριστούν την συγκεκριμένη ιεροτελεστία.

Ο χώρος ανθρωποθυσιών​

Στο εσωτερικό της πολυστρωματικής αυτής πυραμίδας κυριαρχεί η μορφή του Ai-Apaec, του Μεγάλου Αποκεφαλιστή, της πρωταρχικής θέοτητας των Moche. Δεκάδες εικόνες απεικονίζουν τη θεότητα με διάφορα συναισθήματα - ευτυχία, θλίψη ή θυμό.

Ο κύριος τελετουργικός χώρος στην κορυφή της πυραμίδας όμορφα διακοσμημένος οδηγεί σε μια μεγάλη πλατφόρμα όπου κανείς έχει θέα σε όλη τη κοιλάδα, την Huaca del Sol και τα απομεινάρια της πόλης ενδιαμεσα. Ήταν προφανώς μέρος προσβάσιμο μόνο για τους προνομιούχους της θρησκευτικοπολιτικής ελίτ των Moche.

H θέα προς τα απομεινάρια της πολής και την Huaca del Sol​

Η επίσκεψη ολοκληρώθηκε στην τελετουργική αυλή η οποία ήταν εξαιρετικά εντυπωσιακή για τα δεδομένα του σαθρού υλικού της πυραμίδας.
Από κάτω ως πάνω σε σειρές υπήρχαν επαναλαμβανόμενες αναπαραστάσεις: ηττημένοι πολεμιστές δεμένοι από το λαιμό να οδηγούνται για ανθρωποθυσία, άνθρωποι αράχνες, δικέφαλα ερπετά κ.α.

Με ένα μουντό καιρό που μάλλον οφειλόταν στη χαμηλή νέφωση της εποχής και την σκόνη του άνυδρου τοπίου που σήκωναν οι αέρηδες του Ειρηνικού, κατευθυνθήκαμε προς τον επόμενο αρχαιολογικό χώρο , το Chan Chan, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco.

Το Chan Chan μόλις 5 χιλιόμετρα δυτικά από Trujillo καλύπτει μια τεράστια έκταση ασχέτως αν το τμήμα που βλέπει ο επισκέπτης (συγκρότημα Tschudi) αποτελεί ένα μικρό μέρος αυτού. Η πλινθόχτιστη πόλη του Chan Chan, η μεγαλύτερη στον κόσμο, χτίστηκε γύρω στο 850 μ.Χ. και άκμασε μέχρι την κατάκτησή της από τους Ίνκας στο 1470 μ.Χ.. Ήταν η αυτοκρατορική πρωτεύουσα των Chimu και εκτιμάται ότι εκεί ζούσαν 30.000 άνθρωποι.
Μ’ένα κρύο αέρα να φυσά και να μας περονιάζει, τους μακρινούς ήχους των κυμάτων να σκάνε στις ακτές του Trujillo κι ένα άθλιο μουντό καιρό, μαζί με τον υποχρεωτικό ξεναγό του οποίου τα αγγλικά δεν ήταν πάντα κατανοητά και συνοδεία ενός περουβιανού σκύλου που έτρεχε ακατάπαυστα (η συγκεκριμένη ράτσα δεν έχει τρίχωμα) μπήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο του συγκροτήματος Tschudi.

Ο χώρος είναι ένας λαβύρινθος που την εποχή του αποτελούνταν από καταστήματα, κατοικίες ιερέων ενώ πιο εσωτερικά βρισκόταν το βασιλικό ενδιαίτημα και οι τάφοι.
Το χαρακτηριστικό του Chan Chan (που το καθιστά και φωτογενές) είναι η διακόσμηση: οι πλίνθινοι τοίχοι καλύπτονται με λεία επιφάνεια με σκαλιστά σχέδια ρεαλιστικής απεικόνισης θεμάτων όπως πουλιά, ψάρια, μικρά θηλαστικά, καβούρια, χελώνες που αναδεικνύουν τη σημασία της θάλασσας για τους κατοίκους της πόλης. Οι διάμεσοι τοίχοι είναι διάτρητοι σαν δίχτυα αλιείας, επιτρέποντας έτσι τον αέρα να κυκλοφορεί ανάμεσά τους .

Παρά την αναμφίβολη αρχαιολογική του αξία, το Chan Chan δεν μας κέρδισε γι’αυτό και άρον άρον σπεύσαμε προς το κοντινό αεροδρόμιο για την απογευματινή πτήση προς Arequipa μέσω Lima.

Προσγειωθήκαμε κατά τις 09:30 μμ . Κατά τα φαινόμενα πήραμε το πιο αλοίμονο ταξιτζή που αποδείχθηκε αγιογδύτης (ο μοναδικός που με εκνεύρισε σε όλο το ταξίδι, διότι άλλα συμφωνήσαμε και άλλα ζητούσε τελικά) για να φτάσουμε στο κατάλυμά μας.
Το La Casa de Margot, μερικά στενά από τη κεντρική πλατεία σ'ένα ήσυχο δρόμο, ήταν αρκετά καλή επιλογή. Και σχετικά οικονομικό ήταν και μια στοιχειώδη αισθητική διατηρούσε όντας σε ανακαινισμένο οίκημα του 19ου αιώνα .
Ήταν ήδη αργά, παρόλα αυτά κάναμε μια σύντομη βόλτα στη κεντρική πλατεία της πόλης, για να καταλήξουμε σε μια ψιλοάθλια και σχετικά ακριβή πιτσαρία καθώς είμασταν θεονήστικοι ολημερίς.
Η Arequipa ήταν η πρώτη μας στάση στον τουριστικό περουβιανό νότο.