Φιλιππίνες Οικογενειακό Island Hopping στις Φιλιππίνες

[tripdreamer1975]

Η έμπνευση για το συγκεκριμένο ταξίδι και το γενικό πλάνο είχε βγει κάποια χρόνια πριν... Έλα όμως που ο προγραμματισμός του συνέπεσε με την πανδημία και η κυβέρνηση των Φιλιππίνων αποφάσισε να κρατήσει τη χώρα σχετικά κλειστή για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο προγραμματισμός μας λοιπόν αναβλήθηκε και μετατράπηκε σε απωθημένο τουλάχιστον για τα επόμενα 3 χρόνια. Έφτασε όμως επιτέλους η στιγμή και αξιωθήκαμε οικογενειακώς να κλείσουμε τα εισιτήρια (Ιούλιος) για να επιστρέψουμε στην πολυλατρεμένη μας νοτιοανατολική Ασία τον προσεχή Δεκέμβριο.

Οι Φιλιππίνες, όντας χώρα με 7000+ νησιά βρίθει από ιδέες και προορισμούς για κάθε γούστο και στυλ Island Hopping. Εμείς, αποφασίσαμε να βάλουμε ως προτεραιότητα ένα ισορροπημένο μίγμα εξερεύνησης-δραστηριοτήτων αλλά και χαλάρωσης. Προκαταβολικά και σε πείσμα κάθε σύστασης είχαμε απορρίψει τoν Top διαφημισμένο προορισμό της χώρας Boracay για λόγους υπερτουρισμού ειδικά στην περίοδο των εορτών όπως και την Μανίλα λόγω υπερπληθυσμού. Επομένως, η πτήση Doha-Cebu (στην κατάλληλη τιμή προφανώς) βόλεψε σε όλα τα θέλω μας. Ομοίως και η «γειτονιά» του Cebu για island hopping με κάθε μεταφορικό μέσο (αεροπλάνο, ταχύπλοο, ferry και αυτοκίνητο). Τα κεφάλαια επομένως του ταξιδιού, αλλά και της ιστορίας, θα είναι Moalboal, Coron, Bantayan & Bohol.

Moalboal
Πρώτη μας στάση, στα νότια του νησιού η περιοχή Moalboal. Ο δρόμος μακρύς, όχι τόσο λόγω απόστασης αλλά λόγω κίνησης και δρόμου. Ο οποίος κεντρικός δρόμος περνάει από το κέντρο κάθε χωριού/πόλης και τον μοιράζεσαι με κάθε τροχοφόρο (ποδήλατο, τρίκυκλο, μηχανάκι, λεωφορείο, βανάκι αυτοσχέδιο, φορτηγό) και ζωντανό (πεζούς, κότες, σκύλους, γουρούνια, κατσίκια). Διαδρομή όχι απαραίτητα με πολύ όμορφο φυσικό τοπίο αλλά με πλήθος ωραίες εικόνες, με τα μαγαζάκια (πάγκους) κάθε λογής να ψήνουν ή να πουλούν την πραμάτεια τους, τα παιδάκια με τις στολές τους να πηγαίνουν σχολείο και τους πάντα χαμογελαστούς ντόπιους να συνεχίζουν τις δουλειές τους.

Μετά από 4 ώρες φθάνουμε στο Moalboal. Πρόκειται για έναν αρκετά απλωμένο οικισμό, που αναπτύχθηκε τουριστικά (δυστυχώς βέβαια πολύ άναρχα) λόγω της σαρδέλας! Ναι της σαρδέλας! Ακριβώς μπροστά στην -όχι και τόσο ειδυλλιακή- παραλία Panagsama ο βυθός δημιουργεί έναν τεράστιο υποθαλάσσιο «γκρεμό». Εκεί λοιπόν δημιουργείται το ιδανικό περιβάλλον για την παρουσία μεγάλων κοπαδιών σαρδέλας. Όταν λέμε μεγάλων όμως, το εννοούμε. Σμήνη εκατομμυρίων ασημί σαρδελών όπου και αν κοιτάξεις στροβιλίζονται γύρω σου, λαμπυρίζουν στον βυθό σε μικρό βάθος και προσφέρουν μια εντυπωσιακή αίσθηση όταν κολυμπάς και βουτάς ανάμεσά τους.

Η βουτιά είναι εύκολη, περίπου στα 30-50μ. από την ακτή και δεν χρειάζονται ικανότητες κατάδυσης. Μάσκες, αναπνευστήρες και τα απαραίτητα σωσίβια για ξεκούραση από τις βουτιές καθώς και ένας ντόπιος οδηγός για καθοδήγηση στα κατάλληλα σημεία (και τις απαραίτητες φωτό) και όλος ο βυθός είναι δικός σου. Τον μοιράζεσαι μόνο με κάποιες θαλάσσιες χελώνες που και αυτές βγαίνουν να «βοσκήσουν» στα ρηχά. Όσο και να ακούγεται απλοϊκό, μικροί-μεγάλοι δεν χορταίναμε τη μοναδικότητα του «θεάματος» και παραδεχτήκαμε όλοι πως οι ώρες που περάσαμε εκεί ήταν από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μας. Μοναδικές!

Το «χωριό» του Moalboal τα απογεύματα παίρνει ζωή από τους τουρίστες που επιστρέφουν από τις γύρω δραστηριότητες. Έχει ένα υγιές μείγμα από hostels, ξενώνες και μικρά ξενοδοχεία που απευθύνονται κυρίως σε short-stay active ταξιδιώτες, όχι μόνο backpackers βέβαια. Αρκετός και ο εσωτερικός τουρισμός, ειδικά λόγω εορτών. Έχει επίσης κάμποσα εστιατόρια με διεθνή σνακ αλλά και τοπικής κουζίνας σε εξαιρετικές τιμές, ενώ στο τουριστικό «κέντρο» του υπάρχουν και κάποια μπαράκια (ίσως και nightlife, αλλά δεν είμαστε και οι πλέον αρμόδιοι). Η αλλαγή του χρόνου μας βρήκε αποκαμωμένους στην ακροθαλασσιά χωρίς να αναζητήσουμε κάποιο πάρτυ, αλλά τα βεγγαλικά και εκατοντάδες firecrackers έδιναν και έπαιρναν παρέα με δεκάδες γειτονικά καραόκε από κάθε αυλή.

Στην ευρύτερη ενδοχώρα γύρω από το Moalboal υπάρχει πλήθος από καταρράκτες. Οι πιο γνωστοί είναι οι εντυπωσιακοί Kawasan Falls στους οποίους διοργανώνονται canyoning tours, αλλά πήζουν από κόσμο. Για να αποφύγουμε για άλλη μια φορά τα πλήθη, εμείς κατευθυνθήκαμε λίγο πιο νότια, σε κάποιος καταρράκτες που μας είχαν «γυαλίσει» βλέποντας τους ως “hidden” σε κάποιο βίντεο του youtube. Hidden βέβαια δεν ήταν, αλλά σίγουρα για λίγους επομένως δεν απογοητευτήκαμε καθόλου, το αντίθετο μάλιστα.

Οι καταρράκτες Inambakan Falls (περίπου 1,5 ώρα από το Moalboal) αποτελούνται από 6 διαφορετικά επίπεδα, με διάφορες λεκάνες, σπηλιές και φυσικά περάσματα, μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο. Ο ορισμός του τροπικού που έχουμε όλοι στο μυαλό μας. Το αυτοσχέδιο canyoning γίνεται με τη βοήθεια τοπικού οδηγού που περιμένει στην είσοδο έναντι μικρού τιμήματος. Μπορείς φυσικά να μπεις και χωρίς οδηγό, αλλά μόνο στο κατώτερο επίπεδο που οι καταρράκτες δημιουργούν μια μεγάλη λεκάνη.

Η ανάβαση στα ψηλά επίπεδα γίνεται από ανηφορικό μονοπάτι, μια διαδρομή 15 περίπου λεπτών που διακόπτεται κάθε λίγο για φωτογραφίες του εντυπωσιακότατου τοπίου σε συνδυασμό με την ροή των νερών. Η κατάβαση δε, σε πολλά σημεία μέσα από τους καταρράκτες απολαυστική (και δροσιστική). Κάποια σημεία τα κατεβαίνεις με σκοινί, κάποια με βουτιά, κάποια ποια με τσουλήθρα και κάποια άλλα από κρυφά περάσματα μέσα στο νερό. Η επιλογή των συγκεκριμένων καταρρακτών αποδείχθηκε πολύ επιτυχημένη, αφού σε όλα τα ανώτερα επίπεδα ήμασταν σχεδόν μόνοι μας ενώ όταν μαζεύτηκε κάποιος κόσμος στο κάτω επίπεδο (20-30 άνθρωποι, μην φανταστείτε) εμείς ήδη στεγνώναμε.

O καιρός στο ξεκίνημα της μέρας μας επεφύλασσε βροχή, αλλά έτσι κι αλλιώς ο βρεγμένος (στους καταρράκτες) τη βροχή δεν την φοβάται. Οι τρεις περίπου ώρες που μείναμε στους καταρράκτες πέρασαν κυριολεκτικά νερό. Αργότερα βέβαια ξαναβγήκε ο ήλιος, αλλά εμείς ήμασταν ήδη μούσκεμα μέχρι το κόκαλο από τα cliff diving, τα ταρζανικά κλπ και δεν μας χάλασε καθόλου!

Στον γυρισμό από τους καταρράκτες ο δρόμος περνάει από κάποιες παραλιακές κοινότητες, όπου κάποιο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν κυρίως οι εκκλησίες τους. Γενικά, οι εκκλησίες του αρχιπελάγους Visayas στο οποίο ανήκει το Cebu είναι από τις παλαιότερες και ομορφότερες της χώρας, όπως θα δούμε και αργότερα. Κατανοητό βέβαια αφού εκεί πρωτοέγινε η επαφή των ντόπιων με τους ιεραποστόλους (μετά τον χαμό του Μαγγελάνου από το χέρι του ιθαγενή Lapu Lapu. Ο σταυρός που έστησε ο Μαγγελάνος υπάρχει ακόμη στην πόλη του Cebu.

Άλλο ένα απόγευμα στο Moalboal κύλησε ήρεμα με όμορφο ηλιοβασίλεμα, San Miguel μπυρίτσες και την ανακάλυψη του τοπικού πιάτου Sisig το οποίο τιμήσαμε ιδιαιτέρως και στη συνέχεια του ταξιδιού. Μιας και ξεκινήσαμε με το Sisig, η γαστρονομία των Φιλιππίνων μας άρεσε, με highlights φυσικά τα ψάρια και θαλασσινά, τα διάφορα οστρακοειδή, σουβλάκια διάφορα, τα ευρύτερα ασιατικά noodles, σούπες, κάρυ κλπ αλλά χωρίς τον κίνδυνο των υπερ-spicy όπως στις άλλες χώρες. Α, πολύ σημαντικό και τους φρέσκους χυμούς (όχι shakes) κυρίως Calamansi (τοπικό λεμονομανταρίνι) και Buko (καρύδες).

Συνεχίζεται...

 

[tripdreamer1975]

CORON PALAWAN

H επιστροφή από το Moalboal προς το terminal εσωτερικού του Cebu κουραστική και μακρόσυρτη λόγω της κίνησης. Το αεροδρόμιο όμως του Cebu πολύ όμορφο. Έξαιρετικά διακοσμημένα και τα δύο terminals με ξυλόγλυπτα αγάλματα αναπαραστάσεις της ιστορίας τους και μεγάλο food court (πριν τον έλεγχο). Η στάση στα Jolibee επιβεβλημένη αν και η ουρά τεράστια. Δοκιμάσαμε αρκετά από τα “περιβόητα“πιάτα τους και κάποια από αυτά (chickenjoy & tuna empanada) μας έκαναν καλή εντύπωση. Καλό και το κόστος, οπότε δικαιολογημένο το hype.

H πτήση με το ελικοφόρο της Philippine Airlines πολύ σύντομη και με εξαιρετική θέα στα νησιά λόγω καλού καιρού και χαμηλού ύψους. Περάσαμε πάνω από το αρχιπέλαγος Visayas και κατευθυνθήκαμε βορειοδυτικά στην κορυφή του Palawan στο Busuanga. Αυτό είναι και το αεροδρόμιο που εξυπηρετεί την περιοχή του Coron, μικρό αλλά χρήσιμο και οικονομικό καθώς δεν είναι μονοπώλειο μιας μόνο αεροπορικής εταιρίας όπως στο El Nido. Εξυπηρετείται από 3 εταιρίες κυρίως Philippine Airlines (καλή) και Cebu Pacific (καλή αλλά για hobbits, οι ψηλοί μακρια…). Από εκεί, μισή ώρα δρόμο με shared van προς το Coron Town Proper.

H “πόλη” του Coron από μόνη της δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να δείξει, πέρα από ένα μεγάλο λόφο με sunset spot και θέα προς το αρχιπέλαγος και τα νησάκια του. Ούτε καν παραλία. Μεγάλη ποικιλία εστιατορίων, διεθνείς κουζίνες, dive shops, τουριστικά και πολλά μπαράκια. Το κοινό εδώ πιο backpackers και νέοι ταξιδιώτες. Πάρα πολλές επιλογές καταλυμάτων βέβαια για κάθε βαλάντιο σε απόσταση έως και 10-15 λεπτών με το τρίκυκλο από το λιμάνι. Γιατί η καρδιά του Coron είναι το λιμάνι. Κάθε πρωί, εκατοντάδες σκάφη, κυρίως οι παραδοσιακές banka (με τους πλωτήρες από μπαμπού) ξεχύνονται προς το ιδιαίτερο αρχιπέλογος για ημερήσιες εκδρομές.

Το αρχιπέλαγος του Coron,είναι ένας από τους πιο εντυπωσιακούς προορισμούς στις Φιλιππίνες, γνωστό για τα κρυστάλλινα νερά, τα εντυπωσιακά καρστικά βράχια, τα lagoons, τα νησάκια με τις λευκές παραλίες, τους κοραλιογενείς υφάλους και τα διάσπαρτα ναυάγια από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το πρώτο μας ημερήσιο tour, ήταν το λεγόμενο Super Ultimate Tour (και βάλε…). Με το χαρακτηριστικό καϊκι ξεκινάμε προς τα απέναντι ακατοίκητα νησιά. Πιο συγκεκριμένα, μετά από ένα 20λεπτο ταξίδι δίπλα στα πανύψηλα κάθετα βράχια που τελειώνουν σε άλλοτε βαθύ μπλε και άλλοτε τυρκουάζ νερά, μεταφερόμαστε στην περιοχή της λίμνης Kayangan.
Για να φτάσεις στη λίμνη από εκεί που δένει το καϊκι, πρέπει να ανέβεις περίπου 300 σκαλοπάτια, αλλά η πανοραμική θέα από το διάσημο Kayangan Viewpoint είναι εκπληκτική και σίγουρα αξίζει την προσπάθεια. Ειδικά αν δεν έχεις να περιμένεις στην ουρά δεκάδες ασιάτες wannabe influencers θα σημειώσω. Η λίμνη αυτή καθεαυτή αποτελείται από ένα μείγμα γλυκού και αλμυρού νερού, γεγονός που την καθιστά ιδανική για κολύμπι και snorkeling. Κάτω από την επιφάνεια, οι βραχώδεις σχηματισμοί δημιουργούν έναν σχεδόν εξωπραγματικό υποβρύχιο κόσμο. Θεωρείται δε η καθαρότερη και διαυγέστερη λίμνη της Ασίας. Το κολύμπι γίνεται υποχρεωτικά με σωσίβιο, υπάρχει όμως μια ανοχή για τις βουτιές προς τον δροσερό. Το θέαμα μοναδικό ειδικά στις άκρες που οι κατακόρυφοι βράχοι συνεχίζουν από τα βάθη προς τον ουρανό.

Μετά τη λίμνη, μεταφερόμαστε σε ένα σημείο για snorkeling (σχετικά αδιάφορος ύφαλος) και σε ένα διαφορετικό σημείο για snοrkeling σε ένα ναυάγιο ιαπωνικού πλοίου από τον πόλεμο. Ωραίο σημείο, με την υποβρύχια ζωή να έχει καταλάβει το ενεπομείναν κουφάρι του πλοίου. Σίγουρα στην περιοχή υπάρχουν πολλά και πολύ πιο ενδιαφέροντα ναυάγια και ύφαλοι ειδικά για αυτούς που κάνουν κανονική κατάδυση. Αλλά και οι απλοί κολυμβητές με τη μάσκα μας πήραμε μια ωραία γεύση.

Στη συνέχεια, σειρά έχει μια μικρή παραλία για κολύμπι, kayak και φαγητό. Παρόλο που η μέρα δεν ήταν από τις πιο ηλιόλουστες, τα χρώματα στις παραλίες προσομοίαζαν με το ειδυλιακό τυρκουάζ των διαφημιστικών πόστερ και μάλιστα σε ωραία αντίθεση με τα πάντα κατάφυτα κάθετα βράχια. Το δε φαγητό, ευπρόσδεκτο μετά από τόσες βουτιές (και κουπί), πλούσιο και πολύ γευστικό (ψητό ψάρι, chicken adobo, noodles κλπ).

Σειρά έχει τώρα η Barracuda Lake, εξίσου όμορφη, με έναν απόκοσμο βυθό και νερά σε κάθε πιθανή απόχρωση του μπλε. Θρύλοι λένε πως εκεί ζούσε κάποιο τεράστιο μπαρακούντα από το οποίο πήρε το όνομα της, αλλά ευτυχώς φαίνεται πως παραμένουν θρύλοι…

Επόμενη στάση, η περιβόητη Twin Lagoon, ένα από τα πιο εντυπωσιακά φυσικά αξιοθέατα της περιοχής, κάποιοι λένε και όλου του Palawan. Πρόκειται για δύο λιμνοθάλασσες που χωρίζονται από έναν τεράστιο ασβεστολιθικό βράχο, δημιουργώντας ένα μαγευτικό τοπίο με τιρκουάζ νερά και υποβλητικούς βραχώδεις σχηματισμούς. Η πρόσβαση στη δεύτερη λιμνοθάλασσα γίνεται είτε κολυμπώντας μέσα από ένα μικρό πέρασμα κάτω από τα βράχια (όταν η στάθμη του νερού είναι χαμηλή) είτε περνώντας από μια ξύλινη σκάλα πάνω από τον βράχο (όταν το νερό είναι ψηλά) είτε κωπηλατώντας με καγιάκ. Η στάθμη του νερού στην περίπτωση μας ήταν στη μέση, οπότε δοκιμάσαμε και τους τρεις τρόπους. Τα νερά μέσα στην Twin Lagoon είναι μείγμα γλυκού και αλμυρού νερού, δημιουργώντας ένα μοναδικό θερμικό φαινόμενο. Το αλμυρό νερό από τη θάλασσα είναι πιο ζεστό και βαρύτερο, ενώ το γλυκό νερό (που προέρχεται από βροχές ή υπόγειες πηγές) είναι πιο κρύο και ελαφρύτερο. Καθώς κολυμπάς στη λίμνη, νιώθεις αυτές τις εναλλαγές θερμοκρασίας στο σώμα σου, σαν ζεστά και κρύα "ρεύματα" να σε αγκαλιάζουν ταυτόχρονα! Είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία που κάνει την κολύμβηση εκεί ακόμα πιο ξεχωριστή.

Στο σημείο αυτό, να σημειώσουμε ότι το “μεγαλείο” του τοπίου στο Coron και τις λιμνοθάλασσες του, αυτό το καρτποσταλικό, αποτυπώνεται τέλεια με drone από μεγάλο ύψος. Όσο είσαι μέσα στο νερό, νοιώθεις βέβαια το δέος αλλά δύσκολα αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος και τον χώρο. Ο δε ήλιος έστω και λίγος αν είναι μεταμορφώνει όλα τα χρώματα και μεγενθύνει την εμπειρία του ματιού.

Γεμάτοι εικόνες και εμπειρίες λοιπόν, παίρνουμε τον δρόμο (τον υδάτινο) για την τελευταία στάση της ημέρας προς τα Secret Lagoons. Όχι τόσο ευφάνταστο όνομα αλλά ταιριαστό. Μέσα από ένα στενό πέρασμα με καγιάκ ανάμεσα από βράχια και μανγκρόβια, αποκαλύπτεται μια ακόμη αρκετά ανοικτή λιμνοθάλασσα. Το σημείο μάλιστα είχε και πολύ λιγότερο κόσμο από όλες τις άλλες στάσεις, επομένως μπορούσες πραγματικά να νιώσεις μόνος μέσα στη φύση, σχεδόν εξερευνητής και να ακούσεις τους ήχους της. Ωραίο μπόνους, που δεν υπήρχε στο αρχικό πλάνο της εκδρομής.

Το ηλιοβασίλεμα εκείνης της μέρας μας βρίσκει εξουθενωμένους να κυκλοφορούμε στα πολύβουα πλέον δρομάκια της πόλης του Coron προς αναζήτηση φαγητού, το οποίο και απολαύσαμε κάνοντας σχέδια για την επόμενη δραστηριότητα.

Υπάρχουν πολλές επιλογές από τουρ να επιλέξει κάποιος, Α-B-C και άλλα, με βόλτες σε διάφορα lagoon και κάποια σε συνδυασμό με παραλίες. Θεωρώντας όμως ότι έχουμε καλύψει τα βασικά και ότι χορτάσαμε βράχο, lagoon και “αγριάδα” η επιλογή μας ήταν το χαλαρό Beach Escapade.

Σε απόσταση περίπου μιας ώρας από το Coron, προς τον νότο βρίσκεται ένα ακόμη σύμπλεγμα μικρών νησιών. Κάποια από αυτά είναι αραιοκατοικημένα, κυρίως από ψαράδες με τις ξύλινες παράγκες τους πάνω στο κύμα, κάποια από αυτά με μικρά πεντάστερα resort ομολογουμένως υπέροχα (και εξίσου πανάκριβα…) και κάποια ακατοίκητα. Κοινό γνώρισμα όλων των νησιών όμως είναι οι κατάλευκες παραλίες, πολλές φορές με τα ανάλογα sandbars και τον ίσκιο από τους κοκοφοίνικες (quintessentially tropical που λέμε και στο χωριό).

Εμείς επισκεφθήκαμε 3 από αυτά, τα Bulog Dos, Banana Island (εμπνευσμένο!) και Malcapuya. Ευτυχώς, ειδικά στα δύο πρώτα τα πλήθη ήταν πολύ λιγότερα από ότι στα lagoons και μπορούσαμε να ρουφήξουμε αρκετά απερίσπαστοι το τοπίο. Βουτιές λοιπόν στα γαλαζοπράσινα νερά, λίγο snorkeling στο βυθό, τσαλαβούτημα στα sandbars ήταν στο πρόγραμμα για το επόμενο 8ωρο. Απολαυστικό και το παραθαλάσσιο γεύμα με τις κρύες San Miguel. Στο σημείο αυτό, ήρθε και η ώρα να αποτίσουμε φόρο τιμής στο πολυαγαπημένο μας drone που μας συντρόφευσε ως το τελευταίο νησί αλλά αναπαύτηκε κάπου εκεί, στα ρηχά της Sulu Sea. Ήθελε και αυτό να απολαύσει τα υπέροχα νερά (τουλάχιστον σώθηκαν τα πλάνα).

Με αυτά και αυτά, το τριήμερο μας στο υπέροχο Coron φθάνει στο τέλος του. Άξιζε και με το παραπάνω, γιατί αυτή τη μοναδικότητα του τοπίου δεν τη συναντάς σε άλλα μέρη της γης, τουλάχιστον τόσο “συμπυκνωμένα”. Συμπερασματικά θεωρώ πως φθάνουν 3 max 4 ημέρες για να χορτάσει κάποιος το Coron, καθώς εκτός από τα απαραίτητα τουρ με τις βάρκες το ίδιο το κεντρικό νησί δεν έχει κάποια δραστηριότητα ή αξιοθέατο να δείξει. Υπάρχουν κάποιες φυσικές θερμές πηγές κοντά στην πόλη και υπάρχει και το Mount Taypo για ανάβαση, αλλά μετά το απολαυστικό ξεθέωμα στη θάλασσα εμείς δεν τα προτιμήσαμε. Ωραία επιλογή για συνδυασμό El Nido με Coron είμαι σίγουρος ότι αποτελούν τα λεγόμενα expeditions που ξεκινούν από το ένα, καταλήγουν στο άλλο και ενδιάμεσα περνούν 3-4 ημέρες σε πολλά νησάκια για βουτιές, εξερεύνηση και διανυκτέρευση. Στην περίπτωση μας, λόγω εορταστικής περιόδου αλλά και λόγω παιδιού κρίναμε πως εκτός από αρκετά ακριβό ίσως ήταν και “ζόρικο” καθώς το θεωρούμε πιο “νεανική” και παρεΐστικη δραστηριότητα, επομένως δεν το κυνηγήσαμε. Προκρίναμε δε το Coron έναντι του El Nido κυρίως λόγω προσιτότερων πτήσεων αλλά και καταλυμάτων.

Συνεχίζεται...

 

[Zinoviap]

Φανταστικο ταξιδι
Υπεροχες περιγραφες βιντεο και φωτος
Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

 

[tripdreamer1975]

BOHOL ISLAND (ενδοχώρα)

Η συνέχεια του ταξιδιού μας μας φέρνει σε ένα νέο νησί του αρχιπελάγους Visayas, το Bohol. Έχοντας πλέον χορτάσει (όσο μπορεί κάποιος να χορτάσει βέβαια) από παραλίες και παιχνίδια στα νερά, αποφασίζουμε να στραφούμε αποκλειστικά στην ενδοχώρα. Επιλέγουμε λοιπόν ένα ημερήσιο τουρ από το Cebu στο Bohol.

Πολύ πρωινό ξύπνημα λοιπόν, ακόμη και για τα δεδομένα των Φιλιππίνων, τρίκυκλο προς το λιμάνι του Cebu μικρή αναμονή στο οργανωμένο τέρμιναλ και από εκεί 2 ώρες με το γρήγορο πλοίο προς το Tagbilaran, λιμάνι και κεντρικό σημείο του νησιού.

Το Bohol, είναι ένα αρκετά μεγάλο νησί, ενωμένο με γέφυρα με το διπλανό του (και πολύ διάσημο τουριστικά) Panglao. Στο δε Panglao, λόγω και της ύπαρξης τοπικού αεροδρομίου, ο τουρισμός έχει αναπτυχθεί πολύ. Υπάρχουν και εκεί πολλές λευκές παραλίες, με beach bars κλπ με πιο διάσημη εκείνη της Alona Beach και της White Beach, που για κάποιους είναι το νέο Boracay. Όταν λοιπόν εξετάζαμε το ενδεχόμενο της διαμονής εκεί, μας έκαναν εντύπωση οι συγκριτικά πολύ ακριβότερες τιμές από κάθε άλλον προορισμό που εξετάσαμε, και τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα που ήταν διαθέσιμα. Υποθέσαμε πως και λόγω εορταστικής περιόδου θα είναι κατακλυσμένο από τουρίστες, ειδικά Ασιάτες και προτιμήσαμε να το αποφύγουμε και να μην διανυκτερεύσουμε. Η συνέχεια της εκδρομής στο Bohol θα μας το επιβεβαίωνε. Συναντήσαμε εκεί τον πιο μεγάλο όγκο συν-τουριστών από κάθε άλλο μέρος που επισκευτήκαμε στη χώρα.

Κλείνουμε την παρένθεση και επιστρέφουμε στο διπλανό μεγάλο νησί και την εκδρομή μας. Το Bohol λοιπόν είναι περισσότερο γνωστό για ένα από τα πιο διάσημα τοπία των Φιλιππίνων! Τα Chocolate Hills, είναι περισσότεροι από 1.200 συμμετρικοί λόφοι, που το καλοκαίρι αποκτούν ένα σοκολατί χρώμα, στην παρούσα φάση καφεπράσινοι, δημιουργούν ένα μαγευτικό σκηνικό. Περίπου μία ώρα οδικώς από το λιμάνι, πορευτήκαμε στο Chocolate Hills View Deck στην περιοχή Carmen, και ανεβήκαμε τα σκαλιά προς τον λόφο-παρατηρητήριο. Ο δεύτερος καφές της ημέρας (ο πρώτος ήταν αξημέρωτα στο λιμάνι) είχε συνοδεία μια υπέροχη θέα από την κορυφή προς τους στρογγυλεμένους λόφους που εκτείνονται όσο πιάνει το μάτι. Εμάς μας αρκούσε να γεμίσουν τα μάτια μας και η ψυχή μας εικόνες. Άλλοι ταξιδιώτες, ασχολούνται με πολλές άλλες δραστηριότητες που προσφέρει η γύρω περιοχή, από πεζοπορίες μέχρι βόλτες με ATV.

Το φυσικό περιβάλλον στο Bohol, εκτός των “λόφων της σοκολάτας” είναι πλουσιότατο. Ο δρόμος διασχίζει μικρά χωριά, ανεβοκατεβαίνει κατάφυτους λόφους, περνάει δίπλα από εντυπωσιακούς ορυζώνες αλλά και πυκνά δάση. Κάποια τροπικά, με τους ανάλογους φοίνικες, κάποια από τεράστιες συστάδες χοντρών μπαμπού και κάποια από θεόρατα δέντρα. Θυμίζει αρκετά την ενδοχώρα του Μπαλί.

Μέσα από έναν τέτοιο δρόμο λοιπόν, οδηγηθήκαμε στην επόμενη στάση για να επισκεφθούμε κάποιους διάσημους κατοίκους του νησιού. Πρόκειται για τα Tarsiers (Ταρσίους), μικροσκοπικά “μαϊμουδάκια” που προστατεύονται σε μια περιοχή του τροπικού δάσους που έχει μετατραπεί σε πάρκο. Τα μικρότερα πρωτεύοντα θηλαστικά στον κόσμο σύμφωνα με την ενημέρωση. Επειδή πρόκειται για νυκτόβια ζώα, την ημέρα ξεκουράζονται σε σημεία που οι φύλακες του πάρκου έχουν φροντίσει να τους φτιάξουν ίσκιο και ενοχλούνται από τον θόρυβο. Είναι δε τόσο μικροσκοπικά (έως 10εκ. περίπου) που αν δεν τους υποδείξουν οι φύλακες, πολύ δύσκολα τους ανακαλύπτεις μόνος στη διαδρομή. Χαρακτηριστικό τους είναι τα μεγάλα, αναλογικά με το σώμα τους, άκρα και τεράστια μάτια.

Συνεχίζουμε βορειότερα για την περιοχή του ποταμού Loboc. Μία από τις ιδιαίτερες δραστηριότητες εκεί, είναι στο Loboc Ecotourism Adventure Park, το καλύτερο zip-line που έχω κάνει (ως τώρα ελπίζω) στη ζωή μου. Με μεγάλη ταχύτητα, αφήνεις πίσω σου τις κορυφές των δέντρων και αντικρύζεις το φαράγγι του ποταμού Loboc με τα αφρισμένα νερά στα 150 μέτρα κάτω. Αφού περάσουν τα πρώτα δευτερόλεπτα της τρομάρας, απολαμβάνεις μια απίθανη “πτήση” και χορταίνεις ένα μοναδικό αίσθημα ελευθερίας. Και το καλύτερο? Επιστρέφεις και για δεύτερη φορά στην οποία είσαι ακόμη πιο άνετος οπότε ακόμη μεγαλύτερη η απόλαυση.

Η πιο διαδεδομένη δραστηριότητα στην περιοχή του ποταμού Loboc είναι η μίνι-κρουαζιέρα με ξύλινο παραδοσιακό ποταμόπλοιο. Πραγματικά οργανωμένη για μαζικό τουρισμό και γκρουπ, είναι σαν όλο το χωριό να συμμετέχει και μάλιστα υπό την αιγίδα του δήμου. Σε αυτό το σημείο, ειδικά στο “τέρμιναλ”, είδαμε και το μεγαλύτερο πλήθος τουριστών του νησιού, ή εκδρομών από το Panglao, ίσως και λόγω της μεσημεριανής ώρας αφού η βόλτα συνδυάζεται και με φαγητό. Κάποιος θα το χαρακτήριζε “τουριστίλα” αλλά και εμείς τουρίστες είμαστε, οπότε go with the flow and enjoy the folklore. Το φαγητό ευπρόσδεκτο, οι μπύρες ακόμη περισσότερο και η βόλτα στο ποτάμι χαλαρή και ενδιαφέρουσα. Μέσα από καταπράσινα δάση, πλεύσαμε για περίπου μία ώρα μέχρι κάτω από τους χαμηλούς καταρράκτες από όπου το ποτάμι παύει να είναι πλεύσιμο.

Στην επιστροφή, το πλοίο δένει δίπλα σε μια μικρή πλωτή πλατφόρμα όπου περιμένουν κορίτσια και αγόρια του χωριού με τις παραδοσιακές τους στολές για να μας τραγουδήσουν με τις κιθάρες τους και να χορέψουν. Χαρακτηριστικός είναι ο ζωηρός χορός τους με τα πόδια τους να μπλέκονται επιδέξια ανάμεσα σε δύο χοντρά μπαμπού που οι φίλοι τους ανοιγοκλείνουν. Με πολύ μουσική, σε κάθε σημείο της διαδρομής οι πάντα χαμογελαστοί Φιλιππίνοι μας αποχαιρέτησαν από το Loboc και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, απογευματάκι.

Στο δρόμο, είπαμε να συνεχίσουμε με πολιτισμό. Σταματήσαμε για λίγο στην παραλιακή κωμόπολη Baclayon για να δούμε την τοπική αγορά ήταν όμως αργά και ήταν σχεδόν κλειστή. Αρκεστήκαμε στην επίσκεψη της ομολογουμένως όμορφης εκκλησίας μιας από τις παλαιότερες των Φιλιππίνων (του 1596). Πρόκειται για παλιό μοναστήρι, οι χώροι του οποίου έχουν μετατραπεί σε μουσείο με εκκλησιαστικά εκθέματα και είχε ένα ενδιαφέρον, εκτός του ιστορικού και κυρίως αρχιτεκτονικού, με την εμφανή επιρροή από τα χρόνια της ισπανικής κυριαρχίας στα νησιά.

Την αρχή αυτής της κυριαρχίας - ως αρχής ειρηνικής συνύπαρξης - τιμούν και στο επόμενο μνημείο που βρεθήκαμε, το Blood Compact Shrine, σημείο όπου υπογράφηκε η πρώτη συμφωνία ειρήνης μεταξύ Ισπανών και Φιλιππινέζων το 1565. Το γλυπτό εντυπωσιακό, ο δημόσιος χώρος/πάρκο γύρω του όμως πολύ παραμελημένος. Το ίδιο και η γειτονική πόλη Tagbilaran όσο μας επέτρεψε να δούμε βέβαια μια σύντομη αλλά ραγδαία καταιγίδα πριν το πλοίο της επιστροφής.

Η καταιγίδα όσο γρήγορα ήρθε, άλλο τόσο γρήγορα έδωσε τη θέση της σε ένα ωραίο δειλινό μέσα στη θάλασσα. Το ταξίδι κύλησε ομαλά και ράθυμα και η μεγαλούπολη Cebu με το πολυσύχναστο λιμάνι, τους ουρανοξύστες και τις όμορφα φωτισμένες γέφυρες μας περίμενε για την επιστροφή. Μια γεμάτη φανταστικές εικόνες και δραστηριότητες ημέρα έφτασε στο τέλος της άκρως επιτυχημένα.

Στο ερώτημα αν θα άξιζε τελικά να διανυκτερεύαμε στο Bohol δεν μπορώ να απαντήσω κατηγορηματικά. Σίγουρα όμως για τις παραλίες που χάσαμε θα μας αποζημιώσει και με το παραπάνω το επόμενο νησί…

Συνεχίζεται…

 

[go2dbeach]

Έχει αλλάξει αρκετά το νησί, αλλά παραμένει όμορφο