Φιλιππίνες Οικογενειακό Island Hopping στις Φιλιππίνες

[tripdreamer1975]

BOHOL ISLAND (ενδοχώρα)

Η συνέχεια του ταξιδιού μας μας φέρνει σε ένα νέο νησί του αρχιπελάγους Visayas, το Bohol. Έχοντας πλέον χορτάσει (όσο μπορεί κάποιος να χορτάσει βέβαια) από παραλίες και παιχνίδια στα νερά, αποφασίζουμε να στραφούμε αποκλειστικά στην ενδοχώρα. Επιλέγουμε λοιπόν ένα ημερήσιο τουρ από το Cebu στο Bohol.

Πολύ πρωινό ξύπνημα λοιπόν, ακόμη και για τα δεδομένα των Φιλιππίνων, τρίκυκλο προς το λιμάνι του Cebu μικρή αναμονή στο οργανωμένο τέρμιναλ και από εκεί 2 ώρες με το γρήγορο πλοίο προς το Tagbilaran, λιμάνι και κεντρικό σημείο του νησιού.

Το Bohol, είναι ένα αρκετά μεγάλο νησί, ενωμένο με γέφυρα με το διπλανό του (και πολύ διάσημο τουριστικά) Panglao. Στο δε Panglao, λόγω και της ύπαρξης τοπικού αεροδρομίου, ο τουρισμός έχει αναπτυχθεί πολύ. Υπάρχουν και εκεί πολλές λευκές παραλίες, με beach bars κλπ με πιο διάσημη εκείνη της Alona Beach και της White Beach, που για κάποιους είναι το νέο Boracay. Όταν λοιπόν εξετάζαμε το ενδεχόμενο της διαμονής εκεί, μας έκαναν εντύπωση οι συγκριτικά πολύ ακριβότερες τιμές από κάθε άλλον προορισμό που εξετάσαμε, και τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα που ήταν διαθέσιμα. Υποθέσαμε πως και λόγω εορταστικής περιόδου θα είναι κατακλυσμένο από τουρίστες, ειδικά Ασιάτες και προτιμήσαμε να το αποφύγουμε και να μην διανυκτερεύσουμε. Η συνέχεια της εκδρομής στο Bohol θα μας το επιβεβαίωνε. Συναντήσαμε εκεί τον πιο μεγάλο όγκο συν-τουριστών από κάθε άλλο μέρος που επισκευτήκαμε στη χώρα.

Κλείνουμε την παρένθεση και επιστρέφουμε στο διπλανό μεγάλο νησί και την εκδρομή μας. Το Bohol λοιπόν είναι περισσότερο γνωστό για ένα από τα πιο διάσημα τοπία των Φιλιππίνων! Τα Chocolate Hills, είναι περισσότεροι από 1.200 συμμετρικοί λόφοι, που το καλοκαίρι αποκτούν ένα σοκολατί χρώμα, στην παρούσα φάση καφεπράσινοι, δημιουργούν ένα μαγευτικό σκηνικό. Περίπου μία ώρα οδικώς από το λιμάνι, πορευτήκαμε στο Chocolate Hills View Deck στην περιοχή Carmen, και ανεβήκαμε τα σκαλιά προς τον λόφο-παρατηρητήριο. Ο δεύτερος καφές της ημέρας (ο πρώτος ήταν αξημέρωτα στο λιμάνι) είχε συνοδεία μια υπέροχη θέα από την κορυφή προς τους στρογγυλεμένους λόφους που εκτείνονται όσο πιάνει το μάτι. Εμάς μας αρκούσε να γεμίσουν τα μάτια μας και η ψυχή μας εικόνες. Άλλοι ταξιδιώτες, ασχολούνται με πολλές άλλες δραστηριότητες που προσφέρει η γύρω περιοχή, από πεζοπορίες μέχρι βόλτες με ATV.

Το φυσικό περιβάλλον στο Bohol, εκτός των “λόφων της σοκολάτας” είναι πλουσιότατο. Ο δρόμος διασχίζει μικρά χωριά, ανεβοκατεβαίνει κατάφυτους λόφους, περνάει δίπλα από εντυπωσιακούς ορυζώνες αλλά και πυκνά δάση. Κάποια τροπικά, με τους ανάλογους φοίνικες, κάποια από τεράστιες συστάδες χοντρών μπαμπού και κάποια από θεόρατα δέντρα. Θυμίζει αρκετά την ενδοχώρα του Μπαλί.

Μέσα από έναν τέτοιο δρόμο λοιπόν, οδηγηθήκαμε στην επόμενη στάση για να επισκεφθούμε κάποιους διάσημους κατοίκους του νησιού. Πρόκειται για τα Tarsiers (Ταρσίους), μικροσκοπικά “μαϊμουδάκια” που προστατεύονται σε μια περιοχή του τροπικού δάσους που έχει μετατραπεί σε πάρκο. Τα μικρότερα πρωτεύοντα θηλαστικά στον κόσμο σύμφωνα με την ενημέρωση. Επειδή πρόκειται για νυκτόβια ζώα, την ημέρα ξεκουράζονται σε σημεία που οι φύλακες του πάρκου έχουν φροντίσει να τους φτιάξουν ίσκιο και ενοχλούνται από τον θόρυβο. Είναι δε τόσο μικροσκοπικά (έως 10εκ. περίπου) που αν δεν τους υποδείξουν οι φύλακες, πολύ δύσκολα τους ανακαλύπτεις μόνος στη διαδρομή. Χαρακτηριστικό τους είναι τα μεγάλα, αναλογικά με το σώμα τους, άκρα και τεράστια μάτια.

Συνεχίζουμε βορειότερα για την περιοχή του ποταμού Loboc. Μία από τις ιδιαίτερες δραστηριότητες εκεί, είναι στο Loboc Ecotourism Adventure Park, το καλύτερο zip-line που έχω κάνει (ως τώρα ελπίζω) στη ζωή μου. Με μεγάλη ταχύτητα, αφήνεις πίσω σου τις κορυφές των δέντρων και αντικρύζεις το φαράγγι του ποταμού Loboc με τα αφρισμένα νερά στα 150 μέτρα κάτω. Αφού περάσουν τα πρώτα δευτερόλεπτα της τρομάρας, απολαμβάνεις μια απίθανη “πτήση” και χορταίνεις ένα μοναδικό αίσθημα ελευθερίας. Και το καλύτερο? Επιστρέφεις και για δεύτερη φορά στην οποία είσαι ακόμη πιο άνετος οπότε ακόμη μεγαλύτερη η απόλαυση.

Η πιο διαδεδομένη δραστηριότητα στην περιοχή του ποταμού Loboc είναι η μίνι-κρουαζιέρα με ξύλινο παραδοσιακό ποταμόπλοιο. Πραγματικά οργανωμένη για μαζικό τουρισμό και γκρουπ, είναι σαν όλο το χωριό να συμμετέχει και μάλιστα υπό την αιγίδα του δήμου. Σε αυτό το σημείο, ειδικά στο “τέρμιναλ”, είδαμε και το μεγαλύτερο πλήθος τουριστών του νησιού, ή εκδρομών από το Panglao, ίσως και λόγω της μεσημεριανής ώρας αφού η βόλτα συνδυάζεται και με φαγητό. Κάποιος θα το χαρακτήριζε “τουριστίλα” αλλά και εμείς τουρίστες είμαστε, οπότε go with the flow and enjoy the folklore. Το φαγητό ευπρόσδεκτο, οι μπύρες ακόμη περισσότερο και η βόλτα στο ποτάμι χαλαρή και ενδιαφέρουσα. Μέσα από καταπράσινα δάση, πλεύσαμε για περίπου μία ώρα μέχρι κάτω από τους χαμηλούς καταρράκτες από όπου το ποτάμι παύει να είναι πλεύσιμο.

Στην επιστροφή, το πλοίο δένει δίπλα σε μια μικρή πλωτή πλατφόρμα όπου περιμένουν κορίτσια και αγόρια του χωριού με τις παραδοσιακές τους στολές για να μας τραγουδήσουν με τις κιθάρες τους και να χορέψουν. Χαρακτηριστικός είναι ο ζωηρός χορός τους με τα πόδια τους να μπλέκονται επιδέξια ανάμεσα σε δύο χοντρά μπαμπού που οι φίλοι τους ανοιγοκλείνουν. Με πολύ μουσική, σε κάθε σημείο της διαδρομής οι πάντα χαμογελαστοί Φιλιππίνοι μας αποχαιρέτησαν από το Loboc και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, απογευματάκι.

Στο δρόμο, είπαμε να συνεχίσουμε με πολιτισμό. Σταματήσαμε για λίγο στην παραλιακή κωμόπολη Baclayon για να δούμε την τοπική αγορά ήταν όμως αργά και ήταν σχεδόν κλειστή. Αρκεστήκαμε στην επίσκεψη της ομολογουμένως όμορφης εκκλησίας μιας από τις παλαιότερες των Φιλιππίνων (του 1596). Πρόκειται για παλιό μοναστήρι, οι χώροι του οποίου έχουν μετατραπεί σε μουσείο με εκκλησιαστικά εκθέματα και είχε ένα ενδιαφέρον, εκτός του ιστορικού και κυρίως αρχιτεκτονικού, με την εμφανή επιρροή από τα χρόνια της ισπανικής κυριαρχίας στα νησιά.

Την αρχή αυτής της κυριαρχίας - ως αρχής ειρηνικής συνύπαρξης - τιμούν και στο επόμενο μνημείο που βρεθήκαμε, το Blood Compact Shrine, σημείο όπου υπογράφηκε η πρώτη συμφωνία ειρήνης μεταξύ Ισπανών και Φιλιππινέζων το 1565. Το γλυπτό εντυπωσιακό, ο δημόσιος χώρος/πάρκο γύρω του όμως πολύ παραμελημένος. Το ίδιο και η γειτονική πόλη Tagbilaran όσο μας επέτρεψε να δούμε βέβαια μια σύντομη αλλά ραγδαία καταιγίδα πριν το πλοίο της επιστροφής.

Η καταιγίδα όσο γρήγορα ήρθε, άλλο τόσο γρήγορα έδωσε τη θέση της σε ένα ωραίο δειλινό μέσα στη θάλασσα. Το ταξίδι κύλησε ομαλά και ράθυμα και η μεγαλούπολη Cebu με το πολυσύχναστο λιμάνι, τους ουρανοξύστες και τις όμορφα φωτισμένες γέφυρες μας περίμενε για την επιστροφή. Μια γεμάτη φανταστικές εικόνες και δραστηριότητες ημέρα έφτασε στο τέλος της άκρως επιτυχημένα.

Στο ερώτημα αν θα άξιζε τελικά να διανυκτερεύαμε στο Bohol δεν μπορώ να απαντήσω κατηγορηματικά. Σίγουρα όμως για τις παραλίες που χάσαμε θα μας αποζημιώσει και με το παραπάνω το επόμενο νησί…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[tripdreamer1975]

CORON PALAWAN

H επιστροφή από το Moalboal προς το terminal εσωτερικού του Cebu κουραστική και μακρόσυρτη λόγω της κίνησης. Το αεροδρόμιο όμως του Cebu πολύ όμορφο. Έξαιρετικά διακοσμημένα και τα δύο terminals με ξυλόγλυπτα αγάλματα αναπαραστάσεις της ιστορίας τους και μεγάλο food court (πριν τον έλεγχο). Η στάση στα Jolibee επιβεβλημένη αν και η ουρά τεράστια. Δοκιμάσαμε αρκετά από τα “περιβόητα“πιάτα τους και κάποια από αυτά (chickenjoy & tuna empanada) μας έκαναν καλή εντύπωση. Καλό και το κόστος, οπότε δικαιολογημένο το hype.

H πτήση με το ελικοφόρο της Philippine Airlines πολύ σύντομη και με εξαιρετική θέα στα νησιά λόγω καλού καιρού και χαμηλού ύψους. Περάσαμε πάνω από το αρχιπέλαγος Visayas και κατευθυνθήκαμε βορειοδυτικά στην κορυφή του Palawan στο Busuanga. Αυτό είναι και το αεροδρόμιο που εξυπηρετεί την περιοχή του Coron, μικρό αλλά χρήσιμο και οικονομικό καθώς δεν είναι μονοπώλειο μιας μόνο αεροπορικής εταιρίας όπως στο El Nido. Εξυπηρετείται από 3 εταιρίες κυρίως Philippine Airlines (καλή) και Cebu Pacific (καλή αλλά για hobbits, οι ψηλοί μακρια…). Από εκεί, μισή ώρα δρόμο με shared van προς το Coron Town Proper.

H “πόλη” του Coron από μόνη της δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να δείξει, πέρα από ένα μεγάλο λόφο με sunset spot και θέα προς το αρχιπέλαγος και τα νησάκια του. Ούτε καν παραλία. Μεγάλη ποικιλία εστιατορίων, διεθνείς κουζίνες, dive shops, τουριστικά και πολλά μπαράκια. Το κοινό εδώ πιο backpackers και νέοι ταξιδιώτες. Πάρα πολλές επιλογές καταλυμάτων βέβαια για κάθε βαλάντιο σε απόσταση έως και 10-15 λεπτών με το τρίκυκλο από το λιμάνι. Γιατί η καρδιά του Coron είναι το λιμάνι. Κάθε πρωί, εκατοντάδες σκάφη, κυρίως οι παραδοσιακές banka (με τους πλωτήρες από μπαμπού) ξεχύνονται προς το ιδιαίτερο αρχιπέλογος για ημερήσιες εκδρομές.

Το αρχιπέλαγος του Coron,είναι ένας από τους πιο εντυπωσιακούς προορισμούς στις Φιλιππίνες, γνωστό για τα κρυστάλλινα νερά, τα εντυπωσιακά καρστικά βράχια, τα lagoons, τα νησάκια με τις λευκές παραλίες, τους κοραλιογενείς υφάλους και τα διάσπαρτα ναυάγια από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το πρώτο μας ημερήσιο tour, ήταν το λεγόμενο Super Ultimate Tour (και βάλε…). Με το χαρακτηριστικό καϊκι ξεκινάμε προς τα απέναντι ακατοίκητα νησιά. Πιο συγκεκριμένα, μετά από ένα 20λεπτο ταξίδι δίπλα στα πανύψηλα κάθετα βράχια που τελειώνουν σε άλλοτε βαθύ μπλε και άλλοτε τυρκουάζ νερά, μεταφερόμαστε στην περιοχή της λίμνης Kayangan.
Για να φτάσεις στη λίμνη από εκεί που δένει το καϊκι, πρέπει να ανέβεις περίπου 300 σκαλοπάτια, αλλά η πανοραμική θέα από το διάσημο Kayangan Viewpoint είναι εκπληκτική και σίγουρα αξίζει την προσπάθεια. Ειδικά αν δεν έχεις να περιμένεις στην ουρά δεκάδες ασιάτες wannabe influencers θα σημειώσω. Η λίμνη αυτή καθεαυτή αποτελείται από ένα μείγμα γλυκού και αλμυρού νερού, γεγονός που την καθιστά ιδανική για κολύμπι και snorkeling. Κάτω από την επιφάνεια, οι βραχώδεις σχηματισμοί δημιουργούν έναν σχεδόν εξωπραγματικό υποβρύχιο κόσμο. Θεωρείται δε η καθαρότερη και διαυγέστερη λίμνη της Ασίας. Το κολύμπι γίνεται υποχρεωτικά με σωσίβιο, υπάρχει όμως μια ανοχή για τις βουτιές προς τον δροσερό. Το θέαμα μοναδικό ειδικά στις άκρες που οι κατακόρυφοι βράχοι συνεχίζουν από τα βάθη προς τον ουρανό.

Μετά τη λίμνη, μεταφερόμαστε σε ένα σημείο για snorkeling (σχετικά αδιάφορος ύφαλος) και σε ένα διαφορετικό σημείο για snοrkeling σε ένα ναυάγιο ιαπωνικού πλοίου από τον πόλεμο. Ωραίο σημείο, με την υποβρύχια ζωή να έχει καταλάβει το ενεπομείναν κουφάρι του πλοίου. Σίγουρα στην περιοχή υπάρχουν πολλά και πολύ πιο ενδιαφέροντα ναυάγια και ύφαλοι ειδικά για αυτούς που κάνουν κανονική κατάδυση. Αλλά και οι απλοί κολυμβητές με τη μάσκα μας πήραμε μια ωραία γεύση.

Στη συνέχεια, σειρά έχει μια μικρή παραλία για κολύμπι, kayak και φαγητό. Παρόλο που η μέρα δεν ήταν από τις πιο ηλιόλουστες, τα χρώματα στις παραλίες προσομοίαζαν με το ειδυλιακό τυρκουάζ των διαφημιστικών πόστερ και μάλιστα σε ωραία αντίθεση με τα πάντα κατάφυτα κάθετα βράχια. Το δε φαγητό, ευπρόσδεκτο μετά από τόσες βουτιές (και κουπί), πλούσιο και πολύ γευστικό (ψητό ψάρι, chicken adobo, noodles κλπ).

Σειρά έχει τώρα η Barracuda Lake, εξίσου όμορφη, με έναν απόκοσμο βυθό και νερά σε κάθε πιθανή απόχρωση του μπλε. Θρύλοι λένε πως εκεί ζούσε κάποιο τεράστιο μπαρακούντα από το οποίο πήρε το όνομα της, αλλά ευτυχώς φαίνεται πως παραμένουν θρύλοι…

Επόμενη στάση, η περιβόητη Twin Lagoon, ένα από τα πιο εντυπωσιακά φυσικά αξιοθέατα της περιοχής, κάποιοι λένε και όλου του Palawan. Πρόκειται για δύο λιμνοθάλασσες που χωρίζονται από έναν τεράστιο ασβεστολιθικό βράχο, δημιουργώντας ένα μαγευτικό τοπίο με τιρκουάζ νερά και υποβλητικούς βραχώδεις σχηματισμούς. Η πρόσβαση στη δεύτερη λιμνοθάλασσα γίνεται είτε κολυμπώντας μέσα από ένα μικρό πέρασμα κάτω από τα βράχια (όταν η στάθμη του νερού είναι χαμηλή) είτε περνώντας από μια ξύλινη σκάλα πάνω από τον βράχο (όταν το νερό είναι ψηλά) είτε κωπηλατώντας με καγιάκ. Η στάθμη του νερού στην περίπτωση μας ήταν στη μέση, οπότε δοκιμάσαμε και τους τρεις τρόπους. Τα νερά μέσα στην Twin Lagoon είναι μείγμα γλυκού και αλμυρού νερού, δημιουργώντας ένα μοναδικό θερμικό φαινόμενο. Το αλμυρό νερό από τη θάλασσα είναι πιο ζεστό και βαρύτερο, ενώ το γλυκό νερό (που προέρχεται από βροχές ή υπόγειες πηγές) είναι πιο κρύο και ελαφρύτερο. Καθώς κολυμπάς στη λίμνη, νιώθεις αυτές τις εναλλαγές θερμοκρασίας στο σώμα σου, σαν ζεστά και κρύα "ρεύματα" να σε αγκαλιάζουν ταυτόχρονα! Είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία που κάνει την κολύμβηση εκεί ακόμα πιο ξεχωριστή.

Στο σημείο αυτό, να σημειώσουμε ότι το “μεγαλείο” του τοπίου στο Coron και τις λιμνοθάλασσες του, αυτό το καρτποσταλικό, αποτυπώνεται τέλεια με drone από μεγάλο ύψος. Όσο είσαι μέσα στο νερό, νοιώθεις βέβαια το δέος αλλά δύσκολα αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος και τον χώρο. Ο δε ήλιος έστω και λίγος αν είναι μεταμορφώνει όλα τα χρώματα και μεγενθύνει την εμπειρία του ματιού.

Γεμάτοι εικόνες και εμπειρίες λοιπόν, παίρνουμε τον δρόμο (τον υδάτινο) για την τελευταία στάση της ημέρας προς τα Secret Lagoons. Όχι τόσο ευφάνταστο όνομα αλλά ταιριαστό. Μέσα από ένα στενό πέρασμα με καγιάκ ανάμεσα από βράχια και μανγκρόβια, αποκαλύπτεται μια ακόμη αρκετά ανοικτή λιμνοθάλασσα. Το σημείο μάλιστα είχε και πολύ λιγότερο κόσμο από όλες τις άλλες στάσεις, επομένως μπορούσες πραγματικά να νιώσεις μόνος μέσα στη φύση, σχεδόν εξερευνητής και να ακούσεις τους ήχους της. Ωραίο μπόνους, που δεν υπήρχε στο αρχικό πλάνο της εκδρομής.

Το ηλιοβασίλεμα εκείνης της μέρας μας βρίσκει εξουθενωμένους να κυκλοφορούμε στα πολύβουα πλέον δρομάκια της πόλης του Coron προς αναζήτηση φαγητού, το οποίο και απολαύσαμε κάνοντας σχέδια για την επόμενη δραστηριότητα.

Υπάρχουν πολλές επιλογές από τουρ να επιλέξει κάποιος, Α-B-C και άλλα, με βόλτες σε διάφορα lagoon και κάποια σε συνδυασμό με παραλίες. Θεωρώντας όμως ότι έχουμε καλύψει τα βασικά και ότι χορτάσαμε βράχο, lagoon και “αγριάδα” η επιλογή μας ήταν το χαλαρό Beach Escapade.

Σε απόσταση περίπου μιας ώρας από το Coron, προς τον νότο βρίσκεται ένα ακόμη σύμπλεγμα μικρών νησιών. Κάποια από αυτά είναι αραιοκατοικημένα, κυρίως από ψαράδες με τις ξύλινες παράγκες τους πάνω στο κύμα, κάποια από αυτά με μικρά πεντάστερα resort ομολογουμένως υπέροχα (και εξίσου πανάκριβα…) και κάποια ακατοίκητα. Κοινό γνώρισμα όλων των νησιών όμως είναι οι κατάλευκες παραλίες, πολλές φορές με τα ανάλογα sandbars και τον ίσκιο από τους κοκοφοίνικες (quintessentially tropical που λέμε και στο χωριό).

Εμείς επισκεφθήκαμε 3 από αυτά, τα Bulog Dos, Banana Island (εμπνευσμένο!) και Malcapuya. Ευτυχώς, ειδικά στα δύο πρώτα τα πλήθη ήταν πολύ λιγότερα από ότι στα lagoons και μπορούσαμε να ρουφήξουμε αρκετά απερίσπαστοι το τοπίο. Βουτιές λοιπόν στα γαλαζοπράσινα νερά, λίγο snorkeling στο βυθό, τσαλαβούτημα στα sandbars ήταν στο πρόγραμμα για το επόμενο 8ωρο. Απολαυστικό και το παραθαλάσσιο γεύμα με τις κρύες San Miguel. Στο σημείο αυτό, ήρθε και η ώρα να αποτίσουμε φόρο τιμής στο πολυαγαπημένο μας drone που μας συντρόφευσε ως το τελευταίο νησί αλλά αναπαύτηκε κάπου εκεί, στα ρηχά της Sulu Sea. Ήθελε και αυτό να απολαύσει τα υπέροχα νερά (τουλάχιστον σώθηκαν τα πλάνα).

Με αυτά και αυτά, το τριήμερο μας στο υπέροχο Coron φθάνει στο τέλος του. Άξιζε και με το παραπάνω, γιατί αυτή τη μοναδικότητα του τοπίου δεν τη συναντάς σε άλλα μέρη της γης, τουλάχιστον τόσο “συμπυκνωμένα”. Συμπερασματικά θεωρώ πως φθάνουν 3 max 4 ημέρες για να χορτάσει κάποιος το Coron, καθώς εκτός από τα απαραίτητα τουρ με τις βάρκες το ίδιο το κεντρικό νησί δεν έχει κάποια δραστηριότητα ή αξιοθέατο να δείξει. Υπάρχουν κάποιες φυσικές θερμές πηγές κοντά στην πόλη και υπάρχει και το Mount Taypo για ανάβαση, αλλά μετά το απολαυστικό ξεθέωμα στη θάλασσα εμείς δεν τα προτιμήσαμε. Ωραία επιλογή για συνδυασμό El Nido με Coron είμαι σίγουρος ότι αποτελούν τα λεγόμενα expeditions που ξεκινούν από το ένα, καταλήγουν στο άλλο και ενδιάμεσα περνούν 3-4 ημέρες σε πολλά νησάκια για βουτιές, εξερεύνηση και διανυκτέρευση. Στην περίπτωση μας, λόγω εορταστικής περιόδου αλλά και λόγω παιδιού κρίναμε πως εκτός από αρκετά ακριβό ίσως ήταν και “ζόρικο” καθώς το θεωρούμε πιο “νεανική” και παρεΐστικη δραστηριότητα, επομένως δεν το κυνηγήσαμε. Προκρίναμε δε το Coron έναντι του El Nido κυρίως λόγω προσιτότερων πτήσεων αλλά και καταλυμάτων.

Συνεχίζεται...

 

[Zinoviap]

Φανταστικο ταξιδι
Υπεροχες περιγραφες βιντεο και φωτος
Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

 

[tripdreamer1975]

BOHOL ISLAND (ενδοχώρα)

Η συνέχεια του ταξιδιού μας μας φέρνει σε ένα νέο νησί του αρχιπελάγους Visayas, το Bohol. Έχοντας πλέον χορτάσει (όσο μπορεί κάποιος να χορτάσει βέβαια) από παραλίες και παιχνίδια στα νερά, αποφασίζουμε να στραφούμε αποκλειστικά στην ενδοχώρα. Επιλέγουμε λοιπόν ένα ημερήσιο τουρ από το Cebu στο Bohol.

Πολύ πρωινό ξύπνημα λοιπόν, ακόμη και για τα δεδομένα των Φιλιππίνων, τρίκυκλο προς το λιμάνι του Cebu μικρή αναμονή στο οργανωμένο τέρμιναλ και από εκεί 2 ώρες με το γρήγορο πλοίο προς το Tagbilaran, λιμάνι και κεντρικό σημείο του νησιού.

Το Bohol, είναι ένα αρκετά μεγάλο νησί, ενωμένο με γέφυρα με το διπλανό του (και πολύ διάσημο τουριστικά) Panglao. Στο δε Panglao, λόγω και της ύπαρξης τοπικού αεροδρομίου, ο τουρισμός έχει αναπτυχθεί πολύ. Υπάρχουν και εκεί πολλές λευκές παραλίες, με beach bars κλπ με πιο διάσημη εκείνη της Alona Beach και της White Beach, που για κάποιους είναι το νέο Boracay. Όταν λοιπόν εξετάζαμε το ενδεχόμενο της διαμονής εκεί, μας έκαναν εντύπωση οι συγκριτικά πολύ ακριβότερες τιμές από κάθε άλλον προορισμό που εξετάσαμε, και τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα που ήταν διαθέσιμα. Υποθέσαμε πως και λόγω εορταστικής περιόδου θα είναι κατακλυσμένο από τουρίστες, ειδικά Ασιάτες και προτιμήσαμε να το αποφύγουμε και να μην διανυκτερεύσουμε. Η συνέχεια της εκδρομής στο Bohol θα μας το επιβεβαίωνε. Συναντήσαμε εκεί τον πιο μεγάλο όγκο συν-τουριστών από κάθε άλλο μέρος που επισκευτήκαμε στη χώρα.

Κλείνουμε την παρένθεση και επιστρέφουμε στο διπλανό μεγάλο νησί και την εκδρομή μας. Το Bohol λοιπόν είναι περισσότερο γνωστό για ένα από τα πιο διάσημα τοπία των Φιλιππίνων! Τα Chocolate Hills, είναι περισσότεροι από 1.200 συμμετρικοί λόφοι, που το καλοκαίρι αποκτούν ένα σοκολατί χρώμα, στην παρούσα φάση καφεπράσινοι, δημιουργούν ένα μαγευτικό σκηνικό. Περίπου μία ώρα οδικώς από το λιμάνι, πορευτήκαμε στο Chocolate Hills View Deck στην περιοχή Carmen, και ανεβήκαμε τα σκαλιά προς τον λόφο-παρατηρητήριο. Ο δεύτερος καφές της ημέρας (ο πρώτος ήταν αξημέρωτα στο λιμάνι) είχε συνοδεία μια υπέροχη θέα από την κορυφή προς τους στρογγυλεμένους λόφους που εκτείνονται όσο πιάνει το μάτι. Εμάς μας αρκούσε να γεμίσουν τα μάτια μας και η ψυχή μας εικόνες. Άλλοι ταξιδιώτες, ασχολούνται με πολλές άλλες δραστηριότητες που προσφέρει η γύρω περιοχή, από πεζοπορίες μέχρι βόλτες με ATV.

Το φυσικό περιβάλλον στο Bohol, εκτός των “λόφων της σοκολάτας” είναι πλουσιότατο. Ο δρόμος διασχίζει μικρά χωριά, ανεβοκατεβαίνει κατάφυτους λόφους, περνάει δίπλα από εντυπωσιακούς ορυζώνες αλλά και πυκνά δάση. Κάποια τροπικά, με τους ανάλογους φοίνικες, κάποια από τεράστιες συστάδες χοντρών μπαμπού και κάποια από θεόρατα δέντρα. Θυμίζει αρκετά την ενδοχώρα του Μπαλί.

Μέσα από έναν τέτοιο δρόμο λοιπόν, οδηγηθήκαμε στην επόμενη στάση για να επισκεφθούμε κάποιους διάσημους κατοίκους του νησιού. Πρόκειται για τα Tarsiers (Ταρσίους), μικροσκοπικά “μαϊμουδάκια” που προστατεύονται σε μια περιοχή του τροπικού δάσους που έχει μετατραπεί σε πάρκο. Τα μικρότερα πρωτεύοντα θηλαστικά στον κόσμο σύμφωνα με την ενημέρωση. Επειδή πρόκειται για νυκτόβια ζώα, την ημέρα ξεκουράζονται σε σημεία που οι φύλακες του πάρκου έχουν φροντίσει να τους φτιάξουν ίσκιο και ενοχλούνται από τον θόρυβο. Είναι δε τόσο μικροσκοπικά (έως 10εκ. περίπου) που αν δεν τους υποδείξουν οι φύλακες, πολύ δύσκολα τους ανακαλύπτεις μόνος στη διαδρομή. Χαρακτηριστικό τους είναι τα μεγάλα, αναλογικά με το σώμα τους, άκρα και τεράστια μάτια.

Συνεχίζουμε βορειότερα για την περιοχή του ποταμού Loboc. Μία από τις ιδιαίτερες δραστηριότητες εκεί, είναι στο Loboc Ecotourism Adventure Park, το καλύτερο zip-line που έχω κάνει (ως τώρα ελπίζω) στη ζωή μου. Με μεγάλη ταχύτητα, αφήνεις πίσω σου τις κορυφές των δέντρων και αντικρύζεις το φαράγγι του ποταμού Loboc με τα αφρισμένα νερά στα 150 μέτρα κάτω. Αφού περάσουν τα πρώτα δευτερόλεπτα της τρομάρας, απολαμβάνεις μια απίθανη “πτήση” και χορταίνεις ένα μοναδικό αίσθημα ελευθερίας. Και το καλύτερο? Επιστρέφεις και για δεύτερη φορά στην οποία είσαι ακόμη πιο άνετος οπότε ακόμη μεγαλύτερη η απόλαυση.

Η πιο διαδεδομένη δραστηριότητα στην περιοχή του ποταμού Loboc είναι η μίνι-κρουαζιέρα με ξύλινο παραδοσιακό ποταμόπλοιο. Πραγματικά οργανωμένη για μαζικό τουρισμό και γκρουπ, είναι σαν όλο το χωριό να συμμετέχει και μάλιστα υπό την αιγίδα του δήμου. Σε αυτό το σημείο, ειδικά στο “τέρμιναλ”, είδαμε και το μεγαλύτερο πλήθος τουριστών του νησιού, ή εκδρομών από το Panglao, ίσως και λόγω της μεσημεριανής ώρας αφού η βόλτα συνδυάζεται και με φαγητό. Κάποιος θα το χαρακτήριζε “τουριστίλα” αλλά και εμείς τουρίστες είμαστε, οπότε go with the flow and enjoy the folklore. Το φαγητό ευπρόσδεκτο, οι μπύρες ακόμη περισσότερο και η βόλτα στο ποτάμι χαλαρή και ενδιαφέρουσα. Μέσα από καταπράσινα δάση, πλεύσαμε για περίπου μία ώρα μέχρι κάτω από τους χαμηλούς καταρράκτες από όπου το ποτάμι παύει να είναι πλεύσιμο.

Στην επιστροφή, το πλοίο δένει δίπλα σε μια μικρή πλωτή πλατφόρμα όπου περιμένουν κορίτσια και αγόρια του χωριού με τις παραδοσιακές τους στολές για να μας τραγουδήσουν με τις κιθάρες τους και να χορέψουν. Χαρακτηριστικός είναι ο ζωηρός χορός τους με τα πόδια τους να μπλέκονται επιδέξια ανάμεσα σε δύο χοντρά μπαμπού που οι φίλοι τους ανοιγοκλείνουν. Με πολύ μουσική, σε κάθε σημείο της διαδρομής οι πάντα χαμογελαστοί Φιλιππίνοι μας αποχαιρέτησαν από το Loboc και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, απογευματάκι.

Στο δρόμο, είπαμε να συνεχίσουμε με πολιτισμό. Σταματήσαμε για λίγο στην παραλιακή κωμόπολη Baclayon για να δούμε την τοπική αγορά ήταν όμως αργά και ήταν σχεδόν κλειστή. Αρκεστήκαμε στην επίσκεψη της ομολογουμένως όμορφης εκκλησίας μιας από τις παλαιότερες των Φιλιππίνων (του 1596). Πρόκειται για παλιό μοναστήρι, οι χώροι του οποίου έχουν μετατραπεί σε μουσείο με εκκλησιαστικά εκθέματα και είχε ένα ενδιαφέρον, εκτός του ιστορικού και κυρίως αρχιτεκτονικού, με την εμφανή επιρροή από τα χρόνια της ισπανικής κυριαρχίας στα νησιά.

Την αρχή αυτής της κυριαρχίας - ως αρχής ειρηνικής συνύπαρξης - τιμούν και στο επόμενο μνημείο που βρεθήκαμε, το Blood Compact Shrine, σημείο όπου υπογράφηκε η πρώτη συμφωνία ειρήνης μεταξύ Ισπανών και Φιλιππινέζων το 1565. Το γλυπτό εντυπωσιακό, ο δημόσιος χώρος/πάρκο γύρω του όμως πολύ παραμελημένος. Το ίδιο και η γειτονική πόλη Tagbilaran όσο μας επέτρεψε να δούμε βέβαια μια σύντομη αλλά ραγδαία καταιγίδα πριν το πλοίο της επιστροφής.

Η καταιγίδα όσο γρήγορα ήρθε, άλλο τόσο γρήγορα έδωσε τη θέση της σε ένα ωραίο δειλινό μέσα στη θάλασσα. Το ταξίδι κύλησε ομαλά και ράθυμα και η μεγαλούπολη Cebu με το πολυσύχναστο λιμάνι, τους ουρανοξύστες και τις όμορφα φωτισμένες γέφυρες μας περίμενε για την επιστροφή. Μια γεμάτη φανταστικές εικόνες και δραστηριότητες ημέρα έφτασε στο τέλος της άκρως επιτυχημένα.

Στο ερώτημα αν θα άξιζε τελικά να διανυκτερεύαμε στο Bohol δεν μπορώ να απαντήσω κατηγορηματικά. Σίγουρα όμως για τις παραλίες που χάσαμε θα μας αποζημιώσει και με το παραπάνω το επόμενο νησί…

Συνεχίζεται…

 

[go2dbeach]

Έχει αλλάξει αρκετά το νησί, αλλά παραμένει όμορφο

 

[tripdreamer1975]

BANTAYAN ISLAND (για όσο προλαβαίνουμε…)

Ο σπόρος για αυτόν τον προορισμό φυτεύτηκε πολλά χρόνια πριν, σε μια ταξιδιωτική ιστορία της @go2dbeach σε αυτό εδώ το φόρουμ. Σε ευχαριστούμε για άλλη μια φορά από καρδιάς που μας σύστησες έναν δικό σου παράδεισο.

Ο παράδεισος λένε θέλει κόπο για να κατακτηθεί. Πόσο μάλλον για να εξερευνηθεί θα πω εγώ. Αυτή η απόσταση βέβαια είναι που τον προφυλάσσει και τον διατηρεί. Στην περίπτωση μας, “παράδεισος” για εμάς θα θεωρηθεί το νησί Bantayan, “κόπος” η σχετικά σύνθετη και αρκετά χρονοβόρα διαδρομή για να το φτάσεις και η ανάπτυξή του που έρχεται με βήμα ταχύ επιβάλει τη βιασύνη για να το “προλάβουμε”. Θα εξηγηθώ παρακάτω…

Περίπου 3 ώρες βόρεια από το Cebu City με το αυτοκίνητο (ή 4 με το λεωφορείο) βρίσκεται το λιμάνι Hagnaya, η “είσοδος” του Bantayan. Από εκεί, επιβίβαση στο ferry boat και σε μιάμιση ώρα περίπου άφιξη στο λιμάνι του Bantayan. Τέλος, ένα σύντομο τρίκυκλο και βρίσκεσαι στο κατάλυμα σου που κυρίως βρίσκεται στην περιοχή Santa Fe.

To Bantayan, είναι ένα κατάφυτο τροπικό νησί, περίπου στο μέγεθος της Ίου. Περιτριγυρίζεται από κατάλευκες παραλίες, για κάποιους ίσως αντίστοιχες του Boracay. Το “τουριστικό” κέντρο του νησιού είναι η Santa Fe, ένας αρκετά απλωμένος οικισμός με πληθώρα καταλυμάτων για όλα τα βαλάντια (ίσως όχι ακόμη για τα πολύ “δυνατά”). Στο κέντρο του, υπάρχουν 2 πεζόδρομοι με αρκετά εστιατόρια, 2 food courts, την μικρή αγορά του και κάποια μπαρς. Γενικά το vibe είναι πολύ χαλαρό, καθαρά νησιωτικό/ράθυμο και το νησί γενικά ενδείκνυται για όσους αναζητούν γαλήνη και ξεκούραση. Από τις 2 πλευρές περιτριγυρίζεται από κατάλευκες αμμώδεις παραλίες που και εκεί υπάρχουν αρκετά μπαράκια. Όλη η ζωή του νησιού, ειδικά την ώρα της δύσης του ήλιου μεταφέρεται στην μαγευτική Kota Beach, με το χαρακτηριστικό της sandbar που αλλάζει σχήμα και μέγεθος ανάλογα με την παλίρροια. Παιδάκια ακόμη με τις σχολικές στολές τους, λίγοι μικροπωλητές χειροποίητων, πωλητές οστράκων (scallops με τη σακκούλα..) για φαγητό, ζευγάρια κάθε ηλικίας, οικογένειες και λιγοστοί τουρίστες συνθέτουν την ανθρωπογεωγραφία της παραλίας.

Θα επιμείνω στο ¨λιγοστοί” για τους τουρίστες, γιατί σε όλη τη διάρκεια της διαμονής μας εκεί, παρόλη την high season λόγω εορτών δεν μπορώ να πω πως συνατήσαμε παραπάνω από 100-150 άλλους τουρίστες, τουλάχιστον “δυτικούς”. Ίσως τα Σαββατοκύριακα το νησί να αποτελεί απόδραση ντόπιων από το πολύ μεγαλύτερο Cebu ή και την πρωτεύουσα. Πάντως για την ώρα, μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμη “ανεξερεύνητο” ή εκτός πεπατημένης, σίγουρα πάντως χαλαρό και απλόχωρο. Δυστυχώς όμως, αυτό δείχνει να τελειώνει: Γυρίζοντας στην Ελλάδα ενημερωθήκαμε ότι ξεκίνησαν κανονικές επιβατικές πτήσεις (Dash-8 ή ΑΤR) στο μικρό αεροδρόμιο του νησιού, αρχικά από Cebu και στη συνέχεια και από την Μανίλα. Το χειρότερο όμως είναι ένα πολυώροφο μεγαθήριο που κτίζεται ακριβώς στην καλύτερη γωνία της παραλίας, δίπλα από το χαρακτηριστικό sandbar και κατά πολύ ψηλότερο από όλα τα φοικινόδεντρα που σκεπάζουν και “κρύβουν” όλη την υπόλοιπη δόμηση. Οι ντόπιοι μας είπαν ότι θα γίνει resort με καζίνο και εμπορικό κέντρο. Φεύ. Πάει η ατμόσφαιρα, έρχεται με βήμα ταχύ το νέο Boracay… O παράδεισος τελικά δεν μπορεί να περιμένει!

Στην περίπτωση μας το Bantayan αποτέλεσε παράδεισο και απαραίτητη στάση για relax και “κανονικές” διακοπές. Μετά τις απαραίτητες 2-3 ημέρες συνδυασμού ξάπλας στην παραλία, θάλασσας, μπυρίτσας-θαλασσινών και πάλι από την αρχή, αποφασίσαμε να δούμε τί άλλο έχει να μας προσφέρει το νησί. Για την ακρίβεια τα νησιά, αφού η εξόρμηση μας θα είναι με μικρό καϊκάκι. Πρώτη στάση το γειτονικό Hilantagan για snorkeling στον ύφαλο του (ΟΚ, έχουμε δει και καλύτερους) με τα πραγματικά εντυπωσιακά πολλά τροπικά ψαράκια.

Στη συνέχεια, απόβαση στο Virgin Island για… λίγο χαλάρωση. Πολύ όμορφη παραλία, οργανωμένη αυτή τη φορά αφού πρόκειται για ιδιωτικό νησί. Καλές υποδομές, εστιατόριο, μπαρ, λίγα bungalows και όμορφα μονοπάτια μέσα από το τροπικό δάσος προς άλλες πιο ήσυχες παραλίες, προσήνεμες όμως εκείνη την ημέρα οπότε όχι ιδανικές για κολύμπι. Η τελευταία μας στάση, θα είναι στο κυρίως νησί, το Baigad Lagoon. Άλλη μια αμμώδης γλώσσα, αυτή τη φορά κατάφυτη όμως δημιουργεί μια ρηχή lagoon στην οποία μπορεί κάποιος είτε να κολυμπήσει/περπατήσει είτε να εξερευνήσει με καγιάκ τα μανγκρόβια στις γύρω όχθες. Όμορφο τοπίο, αρκετά διαφορετικό και εντυπωσιακό.

Τις επόμενες ημέρες, σειρά είχε η ενδοχώρα του Bantayan και μια σταγόνα τοπική κουλτούρα. Επιβίβαση σε τρίκυκλο και μια σύντομη διαδρομή 20 περίπου λεπτών μας φέρνει στην ομόνυμη πρωτεύουσα του νησιού και μεγαλύτερη “πόλη”. Εκεί δεσπόζει η εκκλησία των Αποστόλων Πέτρου & Παύλου, με την εντυπωσιακή ισπανική αρχιτεκτονική της και τον πλούσιο διάκοσμο. Αποτελεί ένα από τα παλαιότερα αποικιακά κτίσματα στην περιοχή (1580), και η παλαιότερη εκκλησία στο αρχιπέλαγος. Η πόλη είναι αρκετά “τακτοποιημένη” για τα δεδομένα της χώρας, έχει μεγάλα πάρκα και φιλοξενεί το εμπορικό/αλιευτικό λιμάνι του νησιού όπως φυσικά και τη διάσημη κεντρική αγορά. Η αγορά είναι διάσημη ειδικά για τα αποξηραμένα ψάρια της, κάθε είδους και μεγέθους και μάλλον από τη χαρακτηριστική μυρωδιά τους… Μπροστά σε αυτή τη μυρωδιά, οι πάγκοι με τα φρέσκα θαλασσινά και ψάρια αποτελούσαν όαση όσφρησης. Παρόλα αυτά, πάντα μια βόλτα στις αγορές ενός τόπου ερεθίζει τις αισθήσεις και δίνει ενδιαφέρουσες εικόνες από την καθημερινότητα των ντόπιων.

Λίγα λεπτά έξω από την πόλη, το τοπίο αλλάζει πάλι. Στο Obo-Ob βρίσκεται ένα “οικοπάρκο” σε μια μεγάλη έκταση με μανγκρόβια δίπλα στη θάλασσα. Η πρόσβαση γίνεται ανάλογα με την άμπωτη είτε με καγιάκ είτε με ξύλινους διαδρόμους πάνω από το νερό, λιγοστό στην περίπτωση μας. Ωραία φύση, διαφορετικές εικόνες, πλήθος πουλιών, θέα πάνω από τα μανγκρόβια προς τη θάλασσα και εντυπωσιακή η διαδρομή.

Στη συνέχεια, η διαδρομή μας οδηγεί στην -κατά τη γνώμη όλων μας- πιο ονειρεμένη παραλία του νησιού, την Sandira ή κατά τους τουρίστες Paradise Beach. Και όχι άδικα. Συμμαζεμένο μέγεθος με πολύ λίγο κόσμο, κατάλευκη άμμος σαν πούδρα, προστατευμένη από τον καιρό και τον ήλιο από αιχμηρούς βράχους και από τα πιο γαλανά και κρυστάλλινα νερά που είδαμε στην χώρα. Καρτ-ποστάλ στην κυριολεξία. Στις άκρες της, κρυμμένες από βράχια υπάρχουν πολλές ακόμη μίνι-παραλίες, με χώρο και ιδιωτικότητα για όλους. Και πάνω στους βράχους, 3-4 ψηλότερα, χώρος για πικ-νικ με αραιά δέντρα για τον απαραίτητο ίσκιο, δροσερή θαλασσινή αύρα και ατελείωτη θέα.

Μετά από αυτή την ανακάλυψη (την οποία φυσικά τιμήσαμε και άλλες φορές), το επόμενο “αξιοθέατο” μας φάνηκε “λίγο”. Πρόκειται για τον χώρο ενός resort στην παραλία Sugar Beach. Η παραλία όμορφη, δυτική οπότε σίγουρα θα βλέπει υπέροχο ηλιοβασίλεμα, αλλά στην περίπτωση μας τελείως ρηχή λόγω άμπωτης, οπότε καλή για… πεζοπορία και όχι για βουτιές ή κολύμπι.
Στον ίδιο χώρο, φιλοξενείται το σπήλαιο Ogtong. Πρόκειται για μια μικρή αλλά όμορφη σπηλιά με φυσική πισίνα γλυκού νερού, κάτι σαν μικρή Cenote. Το νερό είναι αρκετά δροσερό, πολύ διαυγές και χωρίς μεγάλο βάθος. Μπορείς να προχωρήσεις γύρω στα 20-25μ προς τα μέσα ώστε να αποφύγεις και την πολυκοσμία (και τις 100άδες selfies) του σημείου εισόδου.

Οι υπόλοιπες μέρες στο νησί κύλησαν κυρίως στις παραλίες με τις απογευματινές ώρες και τα ηλιοβασιλέματα να κλέβουν την παράσταση αλλά κυρίως την καρδιά μας. Η απόλυτη ηρεμία διακοπτόταν μόνο από τα τύμπανα και τους χορούς των κατοίκων στις εντατικές πρόβες τους (ο Lapu-Lapu και τα παλικάρια του…) για το μεγάλο φεστιβάλ Sinulog που θα γινόταν σε λίγες ημέρες. Φρενήρεις προετοιμασίες, στις οποίες συμμετέχει κυριολεκτικά όλο το νησί. Και αυτά, μετά από λίγο έγιναν ευχάριστη μουσική υπόκρουση στα αυτιά μας και οι μελωδίες τους οικείες.

Οι χαλαροί ρυθμοί του νησιού, η “απλοχωριά” και η έλλειψη συνωστισμού, οι κοντινές αποστάσεις, η ηρεμία, οι εξαιρετικές τιμές και οι πολλές επιλογές φαγητού και φυσικά η γλυκύτητα, η ζεστή φιλοξενία και το χαμόγελο των ντόπιων έκαναν αυτό το νησί το highlight του ταξιδιού μας στις Φιλιππίνες.

Το Bantayan είναι ακόμη τέλειο για όσους αναζητούν χαλάρωση, γαλήνη, φυσική ομορφιά, τροπικές παραλίες και τοπία και πάνω από όλα μια αυθεντική φιλιππινέζικη εμπειρία. Σπεύσατε όμως σύντομα! Γιατί πολλά αλλάζουν, ελπίζω τελικά να αποδειχθεί προς το καλύτερο, τουλάχιστον για τους κατοίκους του.

Συνεχίζεται…

 

[go2dbeach]

Ο σπόρος για αυτόν τον προορισμό φυτεύτηκε πολλά χρόνια πριν, σε μια ταξιδιωτική ιστορία της @go2dbeach σε αυτό εδώ το φόρουμ. Σε ευχαριστούμε για άλλη μια φορά από καρδιάς που μας σύστησες έναν δικό σου παράδεισο.

Εγώ σε ευχαριστώ που έφερες φρέσκιες εικόνες από αυτόν τον παράδεισο! Εντάξει έχει αλλάξει αρκετά απ'ότι βλέπω και μάλλον προβλέπεται να αλλάξει ακόμα πιο πολύ. Εγώ θα το θυμάμαι όπως το είχα δει το νησί.
Το βίντεο σου υπέροχο, βλέπω το δικό μου και γελάω...η ποιότητα της εικόνας μου είναι χάλια!

 

[tripdreamer1975]

@go2dbeach Ναι, θα αλλάξει. Για καλό ή για κακό, αυτό θα το κρίνουν οι ντόπιοι βέβαια.
Σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια για τα βιντεάκια, βοηθάει και η πιο σύγχρονη τεχνολογία βέβαια, αλλά το έχω μεράκι.

 

[tripdreamer1975]

ΕΠΙΛΟΓΟΣ (Φιλιππίνες γενικά και πρακτικότητες)

Οι μέρες στις Φιλιππίνες περνούν τόσο όμορφα που φεύγουν σαν νερό. Κουρασμένοι αλλά και γεμάτοι εικόνες και εμπειρίες πήραμε τον δρόμο (αεροδιάδρομο) της επιστροφής. Αφήσαμε σίγουρα πολλές εκκρεμότητες, πολλά ακόμη μέρη που θέλουμε να επισκεφτούμε, πολλές δραστηριότητες που ονειρευόμαστε να κάνουμε. Boracay, El Nido, υπόλοιπο Palawan, Malapascua, Camotes, Romblon, και πολλά άλλα. Πολλούς ανοικτούς λογαριασμούς με λίγα λόγια και νέα πλάνα για να τους κλείσουμε.

Επειδή με τους επίλογους δεν είμαι καλός, παραθέτω απλά μερικές σημειώσεις που θα βοηθήσουν και άλλους να ανακαλύψουν αυτό το αρχιπέλαγος με τους υπέροχους ανθρώπους και ίσως εμπνεύστηκαν από την ταξιδιωτική μας ιστορία. Οι όποιες συγκρίσεις με άλλους προορισμούς αναπόφευκτες για διευκόλυνση, το πρόσημο όμως για τις Φιλιππίνες παραμένει πάντα θετικό.

• Η χώρα δεν είναι “τελείως εύκολος” προορισμός. Ακόμη. Λέγοντας εύκολος εννοώ δεν είναι Ταϋλάνδη ως προς τις τουριστικές της υποδομές. Είναι όμως ως προς τα τοπία και τα νησιά. Για κάποιους ίσως θυμίζει τουριστικά, σε υποδομές Ελλάδα πριν το ’80.
• Ο τουρισμός υπάρχει, αλλά εκτός κάποιων δραστηριοτήτων (πχ Kawasan Falls, Coron κλπ) δεν φαίνεται σε υπερσυγκέντρωση ούτε δείχνει πολυπληθής. Κυρίως αποτελείται από νεαρούς ασιάτες, ζευγάρια ή groups, backpackers “δυτικούς” και αρκετούς συνταξιούχους μάλλον expats που γυρίζουν την χώρα με την ντόπια τους σύντροφο. Δεν συναντήσαμε πολλές οικογένειες ή μέσης ηλικίας ταξιδιώτες, κοινό πχ ελληνικών νησιών τον Ιούλιο.
• Οι υποδομές μετακίνησης γενικά είναι ακόμη μέτριες προς κακές. Στενοί δρόμοι με πολύ κίνηση κάθε πιθανού τροχοφόρου και μη, φωτισμοί ανύπαρκτοι, πλοία αρκετά παλιά, δημόσιες συγκοινωνίες αργές και δύσκολες. Γενικά πολύ χασομέρι σε εσωτερικές μεταφορές που τρώει χρόνο από τις ημέρες της διαμονής/διακοπών. Τώρα δείχνει να αρχίζει να χτίζεται μια υποτυπώδης τουριστική αγορά μετακινήσεων (τρανσφερς, τουριστικά ταξί, οργανωμένες εκδρομές day-trips κλπ) τουλάχιστον στους πιο Β’ εθνικής προορισμούς που πήγαμε εμείς. Φαντάζομαι Boracay & El Nido αυτά τα θέματα θα τα έχουν ήδη λύσει. Χρειάζεται όμως υπομονή και σε πολλές περιπτώσεις επιμονή.
• Σε κάθε δυσκολία που προκύπτει από τις υποδομές ή μετακινήσεις, τη λύση δίνουν οι εξαιρετικοί ντόπιοι με το χαμόγελο και την καλοσύνη τους. Πιστεύαμε πως είναι υπερβολή των “δυτικών” στην περιγραφή τους αλλά πραγματικά όλες τις μέρες δεν συναντήσαμε έναν μουρτζούφλη ή αγενή. Μεγάλο ρόλο παίζει και η ευκολία της επικοινωνίας, αφού όλοι, κουτσά στραβά μιλάνε ή τουλάχιστον καταλαβαίνουν αγγλικά και υπάρχει συνεννόηση.
• Διαμονή: Υπάρχουν πολλές επιλογές διαμονής, σε όλες τις κατηγορίες τιμών. Εμείς ενδεικτικά επιλέξαμε ένα μέσο budget και μείναμε στα παρακάτω:
  • Moalboal Pescadores Suites 60E μεγάλα δωμάτια, 10’ με τα πόδια από το κέντρο του χωριού
  • Coron: Sunz En Coron 54E Πολύ ήσυχο, σαν όαση, στα 5’ εκτός κέντρου με δωρεάν τρίκυκλο για εκεί.
  • Bantayan: SMAK’s Hotel 45E με καταπληκτική κουζίνα (αυθεντικά σνίτσελς κλπ ένεκα της καταγωγής του ιδιοκτήτη)
  • Cebu City: Επιλέξαμε Radisson Blu και Seda Ayala Center στα 100Ε, λόγω της τοποθεσίας τους αλλά δεν ενθουσιαστήκαμε σε αυτές τις τιμές.
  • Όλα τα παραπάνω είναι τιμές με πρωινό για Τρίκλινο δωμάτιο, περίοδο εορτών.
• Φαγητό: Η κουζίνα των Φιλιππίνων δεν έχει καλή φήμη. Ίσως δικαίως? Δεν είναι κακή, αλλά δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να δείξει όπως άλλες κουζίνες της ευρύτερης γειτονιάς. Πάρα πολλά και σε εξαιρετικές τιμές θαλασσινά, φρέσκα ψάρια ψητά, τόνος, πολλά όστρακα, ιδιαίτερα scallops με βούτυρο και σκόρδο και kinilaw ένα είδος τοπικού σεβίτσε. Από κρεατικά, εκτός του εορταστικού τους lechon (γουρνοπούλα) εμάς μας άρεσε ιδιαίτερα το Sisig και τα σουβλάκια Isaw, ενώ το διάσημο Adobo όχι. Επίσης, πολύ γευστικά είναι και τα λαχανικά τους τύπου stir fry όπως και τα noodles Pancit Canton. Γλυκά τοπικά δεν δοκιμάσαμε, αρκετή ζάχαρη παίρναμε από όλα τα υπόλοιπα… Γενικά χρησιμοποιούν πολύ το ζαχαρούχο γάλα, τη ζάχαρη και τις γλυκαντικές σε ΟΛΑ. Συμπερασματικά, δεν μένεις νηστικός, τρως καλά και φθηνά, χωρίς όμως κάποιο γαστρονομικό highlight. Α, και υπάρχει σχεδόν παντού και η λύση του Jolibee…
• Ποτό: Εδώ πρωταγωνιστής εκτός της ζάχαρης είναι το Calamansi και ο φρέσκος χυμός του που είναι εξαιρετικός και δροσιστικός. Ωραίες και οι καρύδες τους (Buko). Iδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στις μπύρες San Miguel (light ή Pale Pilsen). Για καφέ… ούτε συζήτηση να γίνεται, του στιγμιαίου ή του ζαχαρούχου γάλακτος το κάγκελο.

• Ενδεικτικά κόστη:
  • Γεύμα για τρεις από 20-30Ε τοπικά, 30-40Ε “δυτικά”. Σνάκς και street food 1-2E. Μπύρα συνήθως 1,5Ε
  • Αεροπορικά εσωτερικά 50-100Ε με επιστροφή
  • Τρίκυκλα: 1-3Ε (όπου σε πιάσουν… θεωρητικά είναι 25-50 peso το άτομο για μικρές διαδρομές). Χωράνε άνετα 3 άτομα με τις αποσκευές τους, μην τα φοβηθείτε. Σε μία περίπτωση φόρτωσε 6 άτομα +τον οδηγό…
  • Ιδιωτικό αυτοκίνητο (το προτιμήσαμε αρκετά για να κερδίσουμε σε χρόνους) περίπου 50Ε για διαδρομή 3-4 ωρών. Αντίστοιχο λεωφορείο Κτελ (Ceres) περίπου 10E.
  • Εκδρομές με βάρκα: 30-35 Ε το άτομο στο Coron, 25E περίπου αλλού. Όλα full day και με φαγητό.
  • Εκδρομές με αμάξι ή τρίκυκλο: Περίπου 25-30Ε το άτομο +εισόδους. Γενικά, να έχετε μαζί σας 200-300 pesos σε ψιλά, ζητάνε είσοδο ακόμη και σε μέρη που δεν το περιμένεις, κάποιες παραλίες, κάποια νησάκια, καταρράκτες κλπ.
  • Ενοικίαση μηχανάκι, από ότι είδαμε, δεν πήραμε, από 6-8Ε την ημέρα. Για ενοικίαση αυτοκινήτου μας έφυγε αμέσως κάθε σκέψη, όταν αντικρύσαμε την κίνηση, οπότε δεν είδαμε καν τιμές.
• Χρήματα: Οι κάρτες είναι μόνο για τα μεγάλα resort και τα malls. Το μετρητό είναι βασιλιάς. Η revolut δουλεύει στα ΑΤΜ κανονικά, το ίδιο και οι άλλες κάρτες. Προσοχή όμως 8 στα 10 ΑΤΜ δεν είναι τράπεζας αλλά τα Euronet που κρατάνε ασύμφορη προμήθεια και κόστος. Όπου βρίσκετε ΑΤΜ τράπεζας να το τιμήσετε δεόντως. Επίσης, ανταλλακτήρια δεν υπάρχουν πολλά. Αποφύγετε αυτά στα mall (και στα δύο που πήγαμε ειδικά στο ευρώ ήταν πολύ κακό το rate). Πολύ καλό rate πήραμε και από ανταλλακτήριο στο αεροδρόμιο, στο Terminal εσωτερικού όμως, όχι στις διεθνείς αφίξεις.
• Επικοινωνίες: WhatsApp για όλα. Ακόμη και τα ξενοδοχεία, το email το έχουνε για παρακατιανούς. Εμείς την βγάλαμε με 2 διαφορετικές E-sim των 10GB και ήταν υπεραρκετές. Ανάλογα με την περιοχή κάποιος πάροχος λειτουργούσε καλύτερα από την άλλη, σε γενικές γραμμές καλά. Wifi παντού καλύτερο από την γειτονιά μου στην Ελλάδα…

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΤΑΞΙΔΙ

Μην το φοβηθείτε, το αντίθετο μάλιστα. Ο προορισμός Φιλιππίνες θεωρώ πως ενδείκνυται για οικογενειακό ταξίδι, για παιδιά όλων των ηλικιών. Το πλήθος ξεχωριστών και ενδιαφερουσών δραστηριοτήτων σε συνδυασμό με την άνεση επικοινωνίας και την φιλικότητα των ντόπιων θα μπορέσει να ικανοποιήσει εξίσου γονείς και παιδιά. Μπορεί κανείς άνετα να επιλέξει χαλάρωση και παιχνίδια στην παραλία την μία μέρα και περιπέτεια, εξερεύνηση την επόμενη για ποικιλία. Το φαγητό επίσης είναι “εύκολο” για τα παιδιά. Τέλος, φαίνεται να είναι μια ασφαλέστατη χώρα, τουλάχιστον στα νησιά και έτοιμη να χαρίσει πολύ όμορφες οικογενειακές στιγμές.

#LovePhilippines , ευχόμαστε σύντομα θα τα ξαναπούμε!

 

[evaT]

Πολύ ωραία ιστορία, καλογραμμένη ...to the point (είπε η φλύαρη!)
και ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΈΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ. Πως τις ανεβάζεις έτσι κ μοιάζουν με καρτ ποστάλ;

Τις Φιλιππίνες τις έχω ψηλά ως προορισμό, ελπίζω να βρω το χρονικό παράθυρο που τις αξίζει.

 

[tripdreamer1975]

Πολύ ωραία ιστορία, καλογραμμένη ...to the point (είπε η φλύαρη!)
και ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΈΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ. Πως τις ανεβάζεις έτσι κ μοιάζουν με καρτ ποστάλ;

Τις Φιλιππίνες τις έχω ψηλά ως προορισμό, ελπίζω να βρω το χρονικό παράθυρο που τις αξίζει.

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο με τις φωτογραφίες, μόνο του γίνεται. Απλά τις "τραβάω" από το finder μέσα στο κείμενο.

 

[tripdreamer1975]

@katkats Η ιστορία ολοκληρώθηκε