tripdreamer1975
Member
- Μηνύματα
- 830
- Likes
- 777
- Επόμενο Ταξίδι
- Κάπου μακριά
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λος Ρόκες
Η έμπνευση για το συγκεκριμένο ταξίδι και το γενικό πλάνο είχε βγει κάποια χρόνια πριν... Έλα όμως που ο προγραμματισμός του συνέπεσε με την πανδημία και η κυβέρνηση των Φιλιππίνων αποφάσισε να κρατήσει τη χώρα σχετικά κλειστή για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο προγραμματισμός μας λοιπόν αναβλήθηκε και μετατράπηκε σε απωθημένο τουλάχιστον για τα επόμενα 3 χρόνια. Έφτασε όμως επιτέλους η στιγμή και αξιωθήκαμε οικογενειακώς να κλείσουμε τα εισιτήρια (Ιούλιος) για να επιστρέψουμε στην πολυλατρεμένη μας νοτιοανατολική Ασία τον προσεχή Δεκέμβριο.
Οι Φιλιππίνες, όντας χώρα με 7000+ νησιά βρίθει από ιδέες και προορισμούς για κάθε γούστο και στυλ Island Hopping. Εμείς, αποφασίσαμε να βάλουμε ως προτεραιότητα ένα ισορροπημένο μίγμα εξερεύνησης-δραστηριοτήτων αλλά και χαλάρωσης. Προκαταβολικά και σε πείσμα κάθε σύστασης είχαμε απορρίψει τoν Top διαφημισμένο προορισμό της χώρας Boracay για λόγους υπερτουρισμού ειδικά στην περίοδο των εορτών όπως και την Μανίλα λόγω υπερπληθυσμού. Επομένως, η πτήση Doha-Cebu (στην κατάλληλη τιμή προφανώς) βόλεψε σε όλα τα θέλω μας. Ομοίως και η «γειτονιά» του Cebu για island hopping με κάθε μεταφορικό μέσο (αεροπλάνο, ταχύπλοο, ferry και αυτοκίνητο). Τα κεφάλαια επομένως του ταξιδιού, αλλά και της ιστορίας, θα είναι Moalboal, Coron, Bantayan & Bohol.
Πρώτη μας στάση, στα νότια του νησιού η περιοχή Moalboal. Ο δρόμος μακρύς, όχι τόσο λόγω απόστασης αλλά λόγω κίνησης και δρόμου. Ο οποίος κεντρικός δρόμος περνάει από το κέντρο κάθε χωριού/πόλης και τον μοιράζεσαι με κάθε τροχοφόρο (ποδήλατο, τρίκυκλο, μηχανάκι, λεωφορείο, βανάκι αυτοσχέδιο, φορτηγό) και ζωντανό (πεζούς, κότες, σκύλους, γουρούνια, κατσίκια). Διαδρομή όχι απαραίτητα με πολύ όμορφο φυσικό τοπίο αλλά με πλήθος ωραίες εικόνες, με τα μαγαζάκια (πάγκους) κάθε λογής να ψήνουν ή να πουλούν την πραμάτεια τους, τα παιδάκια με τις στολές τους να πηγαίνουν σχολείο και τους πάντα χαμογελαστούς ντόπιους να συνεχίζουν τις δουλειές τους.
Μετά από 4 ώρες φθάνουμε στο Moalboal. Πρόκειται για έναν αρκετά απλωμένο οικισμό, που αναπτύχθηκε τουριστικά (δυστυχώς βέβαια πολύ άναρχα) λόγω της σαρδέλας! Ναι της σαρδέλας! Ακριβώς μπροστά στην -όχι και τόσο ειδυλλιακή- παραλία Panagsama ο βυθός δημιουργεί έναν τεράστιο υποθαλάσσιο «γκρεμό». Εκεί λοιπόν δημιουργείται το ιδανικό περιβάλλον για την παρουσία μεγάλων κοπαδιών σαρδέλας. Όταν λέμε μεγάλων όμως, το εννοούμε. Σμήνη εκατομμυρίων ασημί σαρδελών όπου και αν κοιτάξεις στροβιλίζονται γύρω σου, λαμπυρίζουν στον βυθό σε μικρό βάθος και προσφέρουν μια εντυπωσιακή αίσθηση όταν κολυμπάς και βουτάς ανάμεσά τους.
Η βουτιά είναι εύκολη, περίπου στα 30-50μ. από την ακτή και δεν χρειάζονται ικανότητες κατάδυσης. Μάσκες, αναπνευστήρες και τα απαραίτητα σωσίβια για ξεκούραση από τις βουτιές καθώς και ένας ντόπιος οδηγός για καθοδήγηση στα κατάλληλα σημεία (και τις απαραίτητες φωτό) και όλος ο βυθός είναι δικός σου. Τον μοιράζεσαι μόνο με κάποιες θαλάσσιες χελώνες που και αυτές βγαίνουν να «βοσκήσουν» στα ρηχά. Όσο και να ακούγεται απλοϊκό, μικροί-μεγάλοι δεν χορταίναμε τη μοναδικότητα του «θεάματος» και παραδεχτήκαμε όλοι πως οι ώρες που περάσαμε εκεί ήταν από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μας. Μοναδικές!
Το «χωριό» του Moalboal τα απογεύματα παίρνει ζωή από τους τουρίστες που επιστρέφουν από τις γύρω δραστηριότητες. Έχει ένα υγιές μείγμα από hostels, ξενώνες και μικρά ξενοδοχεία που απευθύνονται κυρίως σε short-stay active ταξιδιώτες, όχι μόνο backpackers βέβαια. Αρκετός και ο εσωτερικός τουρισμός, ειδικά λόγω εορτών. Έχει επίσης κάμποσα εστιατόρια με διεθνή σνακ αλλά και τοπικής κουζίνας σε εξαιρετικές τιμές, ενώ στο τουριστικό «κέντρο» του υπάρχουν και κάποια μπαράκια (ίσως και nightlife, αλλά δεν είμαστε και οι πλέον αρμόδιοι). Η αλλαγή του χρόνου μας βρήκε αποκαμωμένους στην ακροθαλασσιά χωρίς να αναζητήσουμε κάποιο πάρτυ, αλλά τα βεγγαλικά και εκατοντάδες firecrackers έδιναν και έπαιρναν παρέα με δεκάδες γειτονικά καραόκε από κάθε αυλή.
Στην ευρύτερη ενδοχώρα γύρω από το Moalboal υπάρχει πλήθος από καταρράκτες. Οι πιο γνωστοί είναι οι εντυπωσιακοί Kawasan Falls στους οποίους διοργανώνονται canyoning tours, αλλά πήζουν από κόσμο. Για να αποφύγουμε για άλλη μια φορά τα πλήθη, εμείς κατευθυνθήκαμε λίγο πιο νότια, σε κάποιος καταρράκτες που μας είχαν «γυαλίσει» βλέποντας τους ως “hidden” σε κάποιο βίντεο του youtube. Hidden βέβαια δεν ήταν, αλλά σίγουρα για λίγους επομένως δεν απογοητευτήκαμε καθόλου, το αντίθετο μάλιστα.
Οι καταρράκτες Inambakan Falls (περίπου 1,5 ώρα από το Moalboal) αποτελούνται από 6 διαφορετικά επίπεδα, με διάφορες λεκάνες, σπηλιές και φυσικά περάσματα, μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο. Ο ορισμός του τροπικού που έχουμε όλοι στο μυαλό μας. Το αυτοσχέδιο canyoning γίνεται με τη βοήθεια τοπικού οδηγού που περιμένει στην είσοδο έναντι μικρού τιμήματος. Μπορείς φυσικά να μπεις και χωρίς οδηγό, αλλά μόνο στο κατώτερο επίπεδο που οι καταρράκτες δημιουργούν μια μεγάλη λεκάνη.
Η ανάβαση στα ψηλά επίπεδα γίνεται από ανηφορικό μονοπάτι, μια διαδρομή 15 περίπου λεπτών που διακόπτεται κάθε λίγο για φωτογραφίες του εντυπωσιακότατου τοπίου σε συνδυασμό με την ροή των νερών. Η κατάβαση δε, σε πολλά σημεία μέσα από τους καταρράκτες απολαυστική (και δροσιστική). Κάποια σημεία τα κατεβαίνεις με σκοινί, κάποια με βουτιά, κάποια ποια με τσουλήθρα και κάποια άλλα από κρυφά περάσματα μέσα στο νερό. Η επιλογή των συγκεκριμένων καταρρακτών αποδείχθηκε πολύ επιτυχημένη, αφού σε όλα τα ανώτερα επίπεδα ήμασταν σχεδόν μόνοι μας ενώ όταν μαζεύτηκε κάποιος κόσμος στο κάτω επίπεδο (20-30 άνθρωποι, μην φανταστείτε) εμείς ήδη στεγνώναμε.
O καιρός στο ξεκίνημα της μέρας μας επεφύλασσε βροχή, αλλά έτσι κι αλλιώς ο βρεγμένος (στους καταρράκτες) τη βροχή δεν την φοβάται. Οι τρεις περίπου ώρες που μείναμε στους καταρράκτες πέρασαν κυριολεκτικά νερό. Αργότερα βέβαια ξαναβγήκε ο ήλιος, αλλά εμείς ήμασταν ήδη μούσκεμα μέχρι το κόκαλο από τα cliff diving, τα ταρζανικά κλπ και δεν μας χάλασε καθόλου!
Στον γυρισμό από τους καταρράκτες ο δρόμος περνάει από κάποιες παραλιακές κοινότητες, όπου κάποιο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν κυρίως οι εκκλησίες τους. Γενικά, οι εκκλησίες του αρχιπελάγους Visayas στο οποίο ανήκει το Cebu είναι από τις παλαιότερες και ομορφότερες της χώρας, όπως θα δούμε και αργότερα. Κατανοητό βέβαια αφού εκεί πρωτοέγινε η επαφή των ντόπιων με τους ιεραποστόλους (μετά τον χαμό του Μαγγελάνου από το χέρι του ιθαγενή Lapu Lapu. Ο σταυρός που έστησε ο Μαγγελάνος υπάρχει ακόμη στην πόλη του Cebu.
Άλλο ένα απόγευμα στο Moalboal κύλησε ήρεμα με όμορφο ηλιοβασίλεμα, San Miguel μπυρίτσες και την ανακάλυψη του τοπικού πιάτου Sisig το οποίο τιμήσαμε ιδιαιτέρως και στη συνέχεια του ταξιδιού. Μιας και ξεκινήσαμε με το Sisig, η γαστρονομία των Φιλιππίνων μας άρεσε, με highlights φυσικά τα ψάρια και θαλασσινά, τα διάφορα οστρακοειδή, σουβλάκια διάφορα, τα ευρύτερα ασιατικά noodles, σούπες, κάρυ κλπ αλλά χωρίς τον κίνδυνο των υπερ-spicy όπως στις άλλες χώρες. Α, πολύ σημαντικό και τους φρέσκους χυμούς (όχι shakes) κυρίως Calamansi (τοπικό λεμονομανταρίνι) και Buko (καρύδες).
Συνεχίζεται...
Οι Φιλιππίνες, όντας χώρα με 7000+ νησιά βρίθει από ιδέες και προορισμούς για κάθε γούστο και στυλ Island Hopping. Εμείς, αποφασίσαμε να βάλουμε ως προτεραιότητα ένα ισορροπημένο μίγμα εξερεύνησης-δραστηριοτήτων αλλά και χαλάρωσης. Προκαταβολικά και σε πείσμα κάθε σύστασης είχαμε απορρίψει τoν Top διαφημισμένο προορισμό της χώρας Boracay για λόγους υπερτουρισμού ειδικά στην περίοδο των εορτών όπως και την Μανίλα λόγω υπερπληθυσμού. Επομένως, η πτήση Doha-Cebu (στην κατάλληλη τιμή προφανώς) βόλεψε σε όλα τα θέλω μας. Ομοίως και η «γειτονιά» του Cebu για island hopping με κάθε μεταφορικό μέσο (αεροπλάνο, ταχύπλοο, ferry και αυτοκίνητο). Τα κεφάλαια επομένως του ταξιδιού, αλλά και της ιστορίας, θα είναι Moalboal, Coron, Bantayan & Bohol.
Πρώτη μας στάση, στα νότια του νησιού η περιοχή Moalboal. Ο δρόμος μακρύς, όχι τόσο λόγω απόστασης αλλά λόγω κίνησης και δρόμου. Ο οποίος κεντρικός δρόμος περνάει από το κέντρο κάθε χωριού/πόλης και τον μοιράζεσαι με κάθε τροχοφόρο (ποδήλατο, τρίκυκλο, μηχανάκι, λεωφορείο, βανάκι αυτοσχέδιο, φορτηγό) και ζωντανό (πεζούς, κότες, σκύλους, γουρούνια, κατσίκια). Διαδρομή όχι απαραίτητα με πολύ όμορφο φυσικό τοπίο αλλά με πλήθος ωραίες εικόνες, με τα μαγαζάκια (πάγκους) κάθε λογής να ψήνουν ή να πουλούν την πραμάτεια τους, τα παιδάκια με τις στολές τους να πηγαίνουν σχολείο και τους πάντα χαμογελαστούς ντόπιους να συνεχίζουν τις δουλειές τους.
Μετά από 4 ώρες φθάνουμε στο Moalboal. Πρόκειται για έναν αρκετά απλωμένο οικισμό, που αναπτύχθηκε τουριστικά (δυστυχώς βέβαια πολύ άναρχα) λόγω της σαρδέλας! Ναι της σαρδέλας! Ακριβώς μπροστά στην -όχι και τόσο ειδυλλιακή- παραλία Panagsama ο βυθός δημιουργεί έναν τεράστιο υποθαλάσσιο «γκρεμό». Εκεί λοιπόν δημιουργείται το ιδανικό περιβάλλον για την παρουσία μεγάλων κοπαδιών σαρδέλας. Όταν λέμε μεγάλων όμως, το εννοούμε. Σμήνη εκατομμυρίων ασημί σαρδελών όπου και αν κοιτάξεις στροβιλίζονται γύρω σου, λαμπυρίζουν στον βυθό σε μικρό βάθος και προσφέρουν μια εντυπωσιακή αίσθηση όταν κολυμπάς και βουτάς ανάμεσά τους.
Η βουτιά είναι εύκολη, περίπου στα 30-50μ. από την ακτή και δεν χρειάζονται ικανότητες κατάδυσης. Μάσκες, αναπνευστήρες και τα απαραίτητα σωσίβια για ξεκούραση από τις βουτιές καθώς και ένας ντόπιος οδηγός για καθοδήγηση στα κατάλληλα σημεία (και τις απαραίτητες φωτό) και όλος ο βυθός είναι δικός σου. Τον μοιράζεσαι μόνο με κάποιες θαλάσσιες χελώνες που και αυτές βγαίνουν να «βοσκήσουν» στα ρηχά. Όσο και να ακούγεται απλοϊκό, μικροί-μεγάλοι δεν χορταίναμε τη μοναδικότητα του «θεάματος» και παραδεχτήκαμε όλοι πως οι ώρες που περάσαμε εκεί ήταν από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μας. Μοναδικές!
Το «χωριό» του Moalboal τα απογεύματα παίρνει ζωή από τους τουρίστες που επιστρέφουν από τις γύρω δραστηριότητες. Έχει ένα υγιές μείγμα από hostels, ξενώνες και μικρά ξενοδοχεία που απευθύνονται κυρίως σε short-stay active ταξιδιώτες, όχι μόνο backpackers βέβαια. Αρκετός και ο εσωτερικός τουρισμός, ειδικά λόγω εορτών. Έχει επίσης κάμποσα εστιατόρια με διεθνή σνακ αλλά και τοπικής κουζίνας σε εξαιρετικές τιμές, ενώ στο τουριστικό «κέντρο» του υπάρχουν και κάποια μπαράκια (ίσως και nightlife, αλλά δεν είμαστε και οι πλέον αρμόδιοι). Η αλλαγή του χρόνου μας βρήκε αποκαμωμένους στην ακροθαλασσιά χωρίς να αναζητήσουμε κάποιο πάρτυ, αλλά τα βεγγαλικά και εκατοντάδες firecrackers έδιναν και έπαιρναν παρέα με δεκάδες γειτονικά καραόκε από κάθε αυλή.
Στην ευρύτερη ενδοχώρα γύρω από το Moalboal υπάρχει πλήθος από καταρράκτες. Οι πιο γνωστοί είναι οι εντυπωσιακοί Kawasan Falls στους οποίους διοργανώνονται canyoning tours, αλλά πήζουν από κόσμο. Για να αποφύγουμε για άλλη μια φορά τα πλήθη, εμείς κατευθυνθήκαμε λίγο πιο νότια, σε κάποιος καταρράκτες που μας είχαν «γυαλίσει» βλέποντας τους ως “hidden” σε κάποιο βίντεο του youtube. Hidden βέβαια δεν ήταν, αλλά σίγουρα για λίγους επομένως δεν απογοητευτήκαμε καθόλου, το αντίθετο μάλιστα.
Οι καταρράκτες Inambakan Falls (περίπου 1,5 ώρα από το Moalboal) αποτελούνται από 6 διαφορετικά επίπεδα, με διάφορες λεκάνες, σπηλιές και φυσικά περάσματα, μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο. Ο ορισμός του τροπικού που έχουμε όλοι στο μυαλό μας. Το αυτοσχέδιο canyoning γίνεται με τη βοήθεια τοπικού οδηγού που περιμένει στην είσοδο έναντι μικρού τιμήματος. Μπορείς φυσικά να μπεις και χωρίς οδηγό, αλλά μόνο στο κατώτερο επίπεδο που οι καταρράκτες δημιουργούν μια μεγάλη λεκάνη.
Η ανάβαση στα ψηλά επίπεδα γίνεται από ανηφορικό μονοπάτι, μια διαδρομή 15 περίπου λεπτών που διακόπτεται κάθε λίγο για φωτογραφίες του εντυπωσιακότατου τοπίου σε συνδυασμό με την ροή των νερών. Η κατάβαση δε, σε πολλά σημεία μέσα από τους καταρράκτες απολαυστική (και δροσιστική). Κάποια σημεία τα κατεβαίνεις με σκοινί, κάποια με βουτιά, κάποια ποια με τσουλήθρα και κάποια άλλα από κρυφά περάσματα μέσα στο νερό. Η επιλογή των συγκεκριμένων καταρρακτών αποδείχθηκε πολύ επιτυχημένη, αφού σε όλα τα ανώτερα επίπεδα ήμασταν σχεδόν μόνοι μας ενώ όταν μαζεύτηκε κάποιος κόσμος στο κάτω επίπεδο (20-30 άνθρωποι, μην φανταστείτε) εμείς ήδη στεγνώναμε.
O καιρός στο ξεκίνημα της μέρας μας επεφύλασσε βροχή, αλλά έτσι κι αλλιώς ο βρεγμένος (στους καταρράκτες) τη βροχή δεν την φοβάται. Οι τρεις περίπου ώρες που μείναμε στους καταρράκτες πέρασαν κυριολεκτικά νερό. Αργότερα βέβαια ξαναβγήκε ο ήλιος, αλλά εμείς ήμασταν ήδη μούσκεμα μέχρι το κόκαλο από τα cliff diving, τα ταρζανικά κλπ και δεν μας χάλασε καθόλου!
Στον γυρισμό από τους καταρράκτες ο δρόμος περνάει από κάποιες παραλιακές κοινότητες, όπου κάποιο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν κυρίως οι εκκλησίες τους. Γενικά, οι εκκλησίες του αρχιπελάγους Visayas στο οποίο ανήκει το Cebu είναι από τις παλαιότερες και ομορφότερες της χώρας, όπως θα δούμε και αργότερα. Κατανοητό βέβαια αφού εκεί πρωτοέγινε η επαφή των ντόπιων με τους ιεραποστόλους (μετά τον χαμό του Μαγγελάνου από το χέρι του ιθαγενή Lapu Lapu. Ο σταυρός που έστησε ο Μαγγελάνος υπάρχει ακόμη στην πόλη του Cebu.
Συνεχίζεται...
