Νεπάλ Νεπάλ - Ούπς, λάθος μονοπάτι (χαμένοι στα 2750μ.)

[hydronetta]

@hydronetta σε ευχαριστώ!!!
**SPOILER ALERT**: Μετά την Ποκάρα πάμε στη Βhaktapur ...

ααααχ Bhaktapur από τις πόλεις σ'αυτή το κόσμο που λάτρεψα, ζωντανό μουσείο

 

[Travelstoryteller]

Καλωσόρισες 2072!

Ολόκληρη η Ποκάρα βρισκόταν σε αναβρασμό. Οι προετοιμασίες για την υποδοχή τους νέου Νεπαλέζικου έτους έτρεχαν με πυρετώδης ρυθμούς σε όλο το μήκος της πόλης. Ένας χώρος φεστιβάλ είχε στηθεί παράκτια της λίμνης με τεράστια συναυλιακή εξέδρα, παιχνίδια λούνα παρκ και πάγκους με εμπορεύματα και φαγητά. Μεγάλα πανό που διαφήμιζαν πρωτοχρονιάτικα πάρτι και ρεβεγιόν στα μπαρ και τα εστιατόρια της πόλης είχαν υψωθεί καθ όλο το μήκος του κεντρικού δρόμου. Μέσα σε αυτό τον πανικό αφιχθήκαμε και εμείς. Βρώμικοι και λασπωμένοι. Με κάθε ίνα και μυ του σώματος να υποφέρει. Μα κυρίως: Άστεγοι!

Με αυτή την χαρούμενη υπόσταση βρήκαμε τους φίλους μας στο ξενοδοχείο τους όπου η ανάβαση μέχρι τον 5ο όροφο που είχαν το δωμάτιο τους έγινε μεταξύ αλαλαγμών, βογκητών και επικλήσεων στα θεία. Μαζί δε κουβαλούσαμε εν αγνοία μας, έναν μικρό λαθρεπιβάτη ο οποίος εμφανίστηκε σαν guest star στην παρέα μας ακριβώς την ώρα που μας ρωτούσαν τα παιδιά: "δηλαδή πως ξεφορτώνεσαι μια βδέλλα;".

"Με ζήτησε κανείς;" θα αναρωτήθηκε η κακομοίρα βγαίνοντας καμαρωτή καμαρωτή από το αδιάβροχο της τσάντας μου για να επεξεργαστεί το νέο της περιβάλλον. Η ερώτηση απαντήθηκε στη πράξη και μια ακόμη βδέλλα αναχώρησε για να συναντήσει την επόμενη της μετενσάρκωση.

Στη συνέχεια, ενώ εγώ έκανα ένα λυτρωτικό μπάνιο στο δωμάτιο των παιδιών, καθώς να σημειωθεί ότι η ηρωίδα σας πραγματοποίησε το τρεκ ενώ περνούσε "εκείνες" τις όμορφες μέρες του μήνα, ο σύντροφος με τον φίλο έτρεξαν να μας βρούνε δωμάτιο. Στο ξενοδοχείο - σοβιετικό νοσοκομείο που έμεναν τα παιδιά, ήρθε το πρώτο σοκ. Διπλάσια η τιμή δωματίου λόγω Bisket Jatra. Ειδική τιμή για εμάς μάλιστα επειδή είμαστε Έλληνες και έχουμε κρίση! Η βδέλλα προφανώς υπήρξε μετεμψύχωση κάποιου συγγενή του ιδιοκτήτη ...

Τελικά ο σύντροφος μας βρήκε κατάλυμα ακριβώς απέναντι σε ένα κινηματογραφικά τρισάθλιο ξενοδοχείο, τόσο άθλιο που όριζε νέο είδος καλτίλας, και φυσικά υπερεκτιμημένο λόγω Bsiket Jatra.

"Αυτό βρήκες; Δεν μπορούσες να κοιτάξεις λίγο παραπάνω. Χάλια είναι!" αναφώνησα όταν μπήκα, φρέσκια και μοσχομυριστή.

Ο σύντροφος, άπλυτος ακόμα, απάντησε κάτι για την μάνα, τα θεία και την Παρβάτι μου, με περίσσια εορταστική διάθεση. Επενέβησαν τα παιδιά και τα πνεύματα ηρέμησαν. Είχε αισίως φτάσει 11 το βράδυ και ξεκινήσαμε πεζοί για το φεστιβάλ και την υποδοχή του νέου έτους.

Εδώ οφείλω να αναφέρω ότι το Bisket Jatra ή Navavarsha είναι ένα ετήσιο γεγονός που γιορτάζεται με μεγάλη λαμπρότητα στην Bhaktapur αλλά και σε άλλες περιοχές στο Νεπάλ, κατά την έναρξη του Bikram Sambat, δηλαδή του Νέου έτους. Σύμφωνα με το μύθο, είναι η "γιορτή μετά το θάνατο του φιδιού". Συγκεκριμένα στην Bhaktapur γιορτάζεται σε διάφορες περιοχές της πόλης, και μάλιστα με διαφορετικές τελετουργίες. Βέβαια, οι θεαματικότεροι εορτασμοί πραγματοποιούνται στην κεντρική πλατεία Durbar, όπου δυο τεράστια άρματα που μεταφέρουν το άγαλμα του θεού Bhairav και της θεάς Bhairavi, τραβιούνται με σχοινιά από εκατοντάδες ανθρώπους και περιφέρονται στις γειτονιές υπό την συνοδεία μουσικής και ψαλμωδών. Στην πλατεία πραγματοποιείται το αρχαίο παιχνίδι της διελκυστίνδας μεταξύ ανατολικού και δυτικού τμήματος της πόλης. Στη συνέχεια τα άρματα μεταφέρονται σε μια ανοιχτή περιοχή όπου έχει τοποθετηθεί ένας στύλος ύψους 25 μέτρων ο οποίος το βράδυ καταρρίπτεται και συμβολίζει την έναρξη του νέου έτους.

Βέβαια όλα αυτά συνέβαιναν εκείνη την ώρα στην Bhaktapur. Στην Ποκάρα, όλη η πόλη βρισκόταν έξω, όλοι ντυμένοι με τα καλά τους. Ανάμεσα τους και εμείς, παρόλη μας τη κούραση και τις προσπάθειες να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά. Για την είσοδο στον χώρο του φεστιβάλ είχε εισιτήριο, το οποίο για τα δεδομένα του Νεπάλ ήταν αστρονομικό και όλο το δρώμενο έμοιαζε να ανταποκρίνεται σε κάθε παράγοντα της λέξης "τουριστικό". Εξού και μείναμε απέξω με τους υπολοίπους νέους και φέρελπις Νεπαλέζους, καταλύσαμε κάτω από ένα δέντρο, κάναμε όλοι μαζί αντίστροφη μέτρηση και στη συνέχεια τραγουδήσαμε το "Πάει ο παλιός ο χρόνος" ανταλλάσσοντας ευχές και ασπασμούς, ενώ στον ουρανό σκάζανε εντυπωσιακά πυροτεχνήματα.

"Θα ζήσουμε λες μέχρι το 2072; Έτσι μόνο για να πούμε - αχά, τον έχουμε ξανά υποδεχτεί αυτόν τον χρόνο... τότε στα νιάτα μας, στο Νεπάλ..." κάποιος το ανέφερε και οι σκέψεις των τεσσάρων μας ταυτίστηκαν .

Ήταν από εκείνες τις στιγμές που είναι προορισμένες να παγώσουν στο πέρασμα του χρόνου, χωρίζοντας την ροή του σε ένα πριν και ένα μετά... Γιατί μας λένε πως "Το ταξίδι είναι το μόνο πράγμα που αγοράζεις… και σε κάνει πλουσιότερο", μα δεν αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς σημαίνει αυτό ... Μόνο μια αφηρημένη ιδέα μιας χιλιοειπωμένης άποψης που ακούγεται κλισέ.

Ίσως τα ταξίδια να μην είναι και για όλους, τι να πω... Ίσως πάλι να είμαι μόνο εγώ που αναρωτιέμαι, πως γίνεται η ζωή σου, τα τετραγωνικά μέτρα του σπιτιού σου, η διαδρομή μέχρι την δουλειά σου, η κάθε σου ανάσα και η κάθε σου στιγμή που ξέρεις ότι αποτελεί ένα ακόμα βήμα προς τον θάνατο σου, πως γίνεται αλήθεια να μείνει ίδια, όταν παίρνεις χαμπάρι στην πράξη και όχι στη θεωρία, πόσο μεγάλος, πολυδιάστατος, εκπληκτικός, τρομακτικά υπέροχος, ανθρώπινα συγκλονιστικός είναι ο κόσμος μας ... ;

Αφού λοιπόν ανταλλάξαμε ευχές με τους παριστάμενους για το νέο έτος, και μεταξύ μας ευχές για την Ανάσταση, με νοσταλγικές αναφορές σε μαγειρίτσες, κατσικάκια και πασχαλινά αυγά, επιστρέψαμε στα δωμάτια μας ενώ όλη η πόλη της Ποκάρα χόρευε και γλεντούσε με φρενήρεις ρυθμούς. Η απαγόρευση κυκλοφορίας είχε αρθεί, τουλάχιστον για απόψε...

Nepal - Bisket Jatra

Nepal - Happy New Year 2072

Nepal - Bisket Jatra, να και τα συνδικάτα!

Nepal - Happy New Year 2072

Welcome 2072! #Bisket_Jatra the Nepali New Year Celebrations in #Phokara #Nepal

 

[Travelstoryteller]

Και δυο γιορταστικά βιντεάκια που τραβήξαμε με τον παντζουρλισμό στους δρόμους της Ποκάρα:
https://www.instagram.com/p/BKJiFPUAkOZ/
https://www.instagram.com/p/BKJQZZMAyMi/

(mod όταν πάω να τα ανεβάσω σαν embedded media μου βγάζει: The specified URL cannot be embedded as media - δείτε το εάν γίνεται)

 

[Travelstoryteller]

Βαρκάδες, καβούρια και τα λόγια του Δαλάι Λάμα

Οι υπόλοιπες μέρες στη Ποκάρα κύλησαν ανέμελα. Χορτασμένοι αμφότεροι από τις περιπέτειες απολαμβάναμε την εξωτική ομορφιά της λίμνης χωρίς τύψεις και ενοχές. Βέβαια να σημειωθεί ότι οποιαδήποτε νύξη για περπάτημα σε απόσταση άνω των 500 μέτρων, απορρίπτονταν με συνοπτικές διαδικασίες. Είχαμε γίνει γνωστοί το ζεύγος ως τα καβούρια της Ποκάρα. Όχι για την τσιγκούνικη φύση μας, σας διαβεβαιώ, αλλά για το πλαγιαστό βάδισμα μας. Επακόλουθο της εντατικής καταπόνησης των αγύμναστων σωμάτων μας στο τρέκ, δεν μπορούσαμε να βαδίσουμε σε ευθεία αλλά μόνο σε προφίλ. Το απλό δρασκέλισμα από το πεζοδρόμιο στο ύψος του δρόμου ήταν ισάξιο με κατάβαση γκρεμού, σαν να άνοιγε κάτω από τα πόδια μας χαράδρα απύθμενου βάθους. Γίναμε περίγελος για ντόπιους και τουρίστες μέχρι που απευθυνθήκαμε στους ειδικούς και επενδύσαμε σε ένα μασαζάκι. Το βάδισμα μας παρέμεινε αστείο αλλά τουλάχιστον ανακουφιστήκαμε αρκετά. Έπιασα φιλίες με την μασέζ, μια πανέμορφη μικροκαμωμένη Νεπαλέζα με μάτια γαλανά σαν νεφρίτες. Έμαθα και τον λόγο της απαγόρευσης κυκλοφορίας και το κλείσιμο των καταστημάτων στις 12 το βράδυ. Σύμφωνα με την κοπέλα, τα βράδια οι άντρες πριν την απαγόρευση έπιναν πολύ και οι κραιπάλες τους κατέληγαν άσχημα, από ατυχήματα μέχρι και μαχαιρώματα. Έτσι η κυβέρνηση αποφάσισε να τους πειθαρχήσει, θεσμοθετώντας αυτό το μέτρο, περιορίζοντας έτσι την κατανάλωση αλκοόλ σε μια προσπάθεια αποτροπής της βίας.

Με την συζήτηση ξαφνιαστήκαμε, βρίσκοντας πολλά κοινά στα προβλήματα του συζυγικού βίου, στον συντηρητισμό της κοινωνίας και τον αέναο γυναικείο αγώνα για ίσα δικαιώματα, που η απόσταση Ελλάδας - Νεπάλ εξανεμίστηκε, ο Χριστιανισμός συμμάχησε με τον Ινδουισμό και η γυναικεία φύση μίλησε στις καρδιές μας.

Με τον σύντροφο μετακομίσαμε για ακόμα μια φορά, σε ένα όμορφο κατάλυμα στην άναρχη πλευρά της λίμνης και εξακολουθούσαμε να ξυπνάμε νωρίτερα από την παρέα μας. Πιστοί στις ταξιδιωτικές μας μανίες, παίρναμε το πρωινό μας στο freedom cafe, απολαμβάνοντας πεντανόστιμο Dhau, δηλαδή Νεπαλέζικο γιαούρτι, με μούσλι και τροπικά φρούτα ή δροσερά Lassi με μάνγκο ανανά και πικάντικες ομελέτες. Το καφέ αντί για μουσική τα πρωινά έβαζε τις διδασκαλίες του Δαλάι Λάμα και όλοι παρακολουθούσαμε την εκπομπή σιωπηλά γεμίζοντας την ψυχή μας με τα λόγια αυτού του σοφού ανθρώπου που μας έμπαζε στα μυστικά του σύμπαντος και της αγάπης.

Ένα απόγευμα νοικιάσαμε μια βάρκα με τους φίλους μας ανακαλύπτοντας τις όχθες και τις ακτές της μαγευτικής λίμνης Phewa. Μια άλλη μέρα, καθώς χαζεύαμε το ηλιοβασίλεμα στην ίδια όχθη ένας ταξιδιώτης με την κιθάρα του συντρόφευε τη μελωδία από το φλάουτο ενός Νεπαλέζου μουσικού του δρόμου, και ξανά δυο κόσμοι διαφορετικοί συναντήθηκαν με την δύναμη της μουσικής.

Ήταν ένας μικρός παράδεισος όπου οι φωνές και οι διαφωνίες μας σιώπησαν και αντικαταστάθηκαν με αγάπη, ευγνωμοσύνη και σεβασμό. Με αυτή την διάθεση αναχωρήσαμε από την Ποκάρα για την τελευτά στάση του ταξιδιού μας. Την μυστηριώδη πόλη Bhaktapur...

A friendly conversation between fishermen in #Phewa_Lake #Pokhara #Nepal

Tranquillity of #Phewa_Lake #Pokhara #Nepal
​

Reaching ashore - boat ride in #Phewa_Lake - #Pokhara #Nepal​

As night falls in #Pockhara #Phewa_Lake #Nepal​

 

[Travelstoryteller]

Διαπιστώσεις, λαθρεπιβάτες και η μεγάλη σφαγή

Την άφιξη στην πόλη της Μπακαπούρ ακολούθησαν κάποιες σημαντικές διαπιστώσεις.

Η πρώτη διαπίστωση αφορούσε τις διαφορές του οικονομικού λεωφορείου με το ακριβό. Βλέπετε η μετεμψύχωση του Σκρούτζ εκμεταλλεύτηκε δεόντως την σύμπνοια και τη χαλαρή διάθεση της παρέας επιβάλλοντας ύπουλα τα δικά της ταξιδιωτικά στάνταρ. Το οικονομικό λεωφορείο που μετέβησαν, ήτο ένα διαλυμένο χρέπι, με ατμοσφαιρικά πολύχρωμη διακόσμηση και εξωφρενικά δυνατή μουσική. Πρόσφερε δε απλόχερα το στοιχείο της αδρεναλίνης καθώς σε κάθε στροφή έγερνε με κίνδυνο να ντελαπάρει στον γκρεμό, με κάθε ανεπαίσθητη ανωμαλία του δρόμου να εκτοξεύει τους επιβάτες ένθεν κακείθεν στο εσωτερικό του οχήματος. Οι στάσεις που πραγματοποίησε, έγιναν στους ίδιους χώρους που σταματούν ΟΛΑ τα λεωφορεία του Νεπάλ ταυτόχρονα, κάτι που έκανε τους άνδρες της παρέας να τρέχουν να ανακουφιστούν στα θαμνάκια και τις κοπέλες να αρκεστούν σε μια επίπονη εγκράτεια. Συγκεκριμένα η ηρωίδα σας προσπαθούσε να χωνέψει τα 2-3 ιμόντιουμ που είχε φάει για πρωινό καθώς οι τελευταίες μαγικές μέρες στην Ποκάρα συνοδεύτηκαν με μια ιδιόμορφη στομαχική διαταραχή η οποία την έκανε να τρέχει σε ανύποπτες στιγμές στην κοντινότερη τουαλέτα. Καθώς δεν υπήρχε η πολυτέλεια χρόνου για την επιλογή του εκάστοτε καμπινέ, απέκτησε ενδιαφέρουσες εμπειρίες με κατσαρίδες να προσπαθούν να διεκδικήσουν το χαρτί τουαλέτας (όποτε υπήρχε χαρτί τουαλέτας), αρουραίους που συνόδευαν την διαδικασία με εμψυχωτικά τσιρίγματα και μια ιερή αγελάδα που εμφανίστηκε απρόσκλητη από ένα ανοιχτό παράθυρο για να εκφράσει την συμπαράσταση της.

Η δεύτερη διαπίστωση ήταν η αντοχή των αξιαγάπητων Μαρούτι. Το φιλικό μας ζευγάρι βλέπετε είχε αποφασίσει να κάνει μεγάλες επενδύσεις για την ταξιδιωτική του συλλογή και αποχώρησε από την Ποκάρα με μία επιπλέον αποσκευή η οποία προφανώς ξεπέρασε το συνολικό βάρος που αντέχει το ταξί και καταμεσής της λεωφόρου στο Κατμαντού έπαθαν λάστιχο. Ευτυχώς το όχημα διέθετε ρεζέρβα και έτσι το ταξίδι τους συνεχίστηκε αναίμακτα μέχρι την Μπακταπούρ.

Η τρίτη διαπίστωση ήταν η συνειδητοποίηση της μικρής σωματικής διάπλασης του γηγενούς πληθυσμού. Γιατί το ξενοδοχείο που έκλεισε η φίλη σας, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, ήταν γνήσιο παράδειγμα της Βουδιστικής ρήσης: "Ότι δώσεις θα πάρεις". Και στην προκειμένη περίπτωση αυτό που έδωσαν το πήραν σε μέγεθος καθώς το κατάλυμα ήταν ιδιαίτερα τσιγκούνικο όχι μόνο στις υπηρεσίες αλλά και στις διαστάσεις του. Για το αγαπημένο σας ζεύγος βέβαια, που είναι σχετικά μινιόν δεν αποτέλεσε μεγάλο πρόβλημα. Για το φιλικό ζευγάρι που μοιάζει σαν να ξέφυγε από το καστ των Βίκινγκς ήταν σκέτο μαρτύριο καθώς αντικειμενικά: δεν χωρούσαν πουθενά. Διπλωμένοι στα δύο ανέβαιναν τις σκάλες, σαν τις σαύρες στριμώχνονταν για να διασχίσουν τις πόρτες και τα πόδια τους έμεναν απέξω όποτε πήγαιναν να αποπατήσουν. Από την διαμονή τους πήραν σουβενίρ και ένα αυχενικό σύνδρομο το οποίο ακόμα τους βασανίζει και ενίοτε παθαίνουν κλειστοφοβικές κρίσεις. Ευτυχώς η φιλία τους συνεχίστηκε παρόλο που η επιλογή του συγκεκριμένου ξενοδοχείου βαραίνει το κάρμα και την συνείδηση της συγγραφέως.

Vatsala Durga Temple in Bhaktapur Durbar_Square 2015_before_Nepal_Earthquake​

Midday in Bhaktapur, Durbar Square

Local Art in Bhaktapur, Nepal​

Η Μπακταπούρ ζούσε ακόμα στον ρυθμό του Bisket Jatra. Κάθε βράδυ ψαλμωδίες συνόδευαν ινδουιστικές θεότητες που σαν επιτάφιοι διέσχιζαν αυτήν την ιστορική πόλη κάτω από πολύχρωμες ομπρέλες και υπό το φως των κεριών. Οι μεγαλοπρεπείς ξύλινες παγόδες που στέγαζαν αγάλματα και προσόψεις θεοτήτων σκαλισμένες περίτεχνα στο ξύλο, η παραδοσιακή αρχιτεκτονική της πόλης, οι αναρίθμητοι βωμοί γεμάτοι πρόσφορα που ξεφύτρωναν παντού, η έλλειψη τουριστικής εκμετάλλευσης και η αυθεντικότητα του μέρους, μάγεψαν τους ταξιδιώτες. Από την ταράτσα του εστιατορίου παρακολουθούσαν το πολύχρωμο θρησκευτικό μπουλούκι να μεταφέρει με κατάνυξη τα αγάλματα των θεών τους, στολισμένα με γιρλάντες από λουλούδια ενώ η μυρωδιά των αρωματικών στικ γέμιζε την ατμόσφαιρα και οι πιστοί ντυμένοι με τις παραδοσιακές στολές τους άναβαν φωτιές στους δρόμους και τραγουδούσαν μέχρι τις πρωινές ώρες.

​

Στην pottery square το ίδιο βράδυ πέτυχαν μια ακόμα θρησκευτική μάζωξη. Ανάμεσα σε μουσικές και ψαλμωδίες οι πιστοί υποδέχτηκαν τους ξένους, προσφέροντας τους κρασί από μια πήλινη κανάτα, το οποίο στην γεύση θύμιζε κονιάκ, και προσπάθησαν να τους εξηγήσουν με τα σπασμένα τους αγγλικά τι σημαίνει αυτή η γιορτή για εκείνους. Ένας ναός του Γκανέσα, θεό της σοφίας, των τεχνών, των γραμμάτων, με το κεφάλι ελέφαντα και μυθολογία ως μια διαφορετική οιδιπόδεια τραγωδία, δέσποζε κάτω από την σκέπη μιας ιερής συκής (peepal tree) στην άκρη της πλατείας. Την επόμενη μέρα το μεσημέρι, όπως τους εξήγησαν, η ιερή συκή που έφτανε τα 30 μέτρα, θα κοβόταν προς τιμήν του νέου έτους και θα μεταφυτευόταν σε έναν άλλο ναό σε μια άλλη πλατεία. Οι τέσσερις ταξιδιώτες είχαν χαθεί κάπου ανάμεσα από τον χώρο και τον χρόνο της μαγεμένης πόλης, η μυθολογία τους τράβηξε, το κρασί τους μέθυσε και δεν αντελήφθησαν την μοναδικότητα της ιστορίας που τους διηγήθηκαν. Άλλη μια τελετουργία που αναβιώνει για εκείνους σκέφτηκαν, με όλη την υπεροψία της δυτικής τους κουλτούρας, δεν παρατήρησαν ότι ήταν οι μοναδικοί της μάρτυρες και δεν κράτησαν σημειώσεις σίγουροι ότι το Lonley Planet είχε φτάσει πολύ πριν από εκείνους στα χνάρια αυτής της ιστορίας.

​

Την επόμενη μέρα, εκατοντάδες άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία, ενώ οι γύρω δρόμοι, τα μπαλκόνια και οι σκεπές φιλοξενούσαν άλλους τόσους, όλοι ντυμένοι πολύχρωμα και παραδοσιακά. Το δέντρο στολισμένο με πολύχρωμες κορδέλες έστεκε περήφανο ενώ μπάντες έπαιζαν μουσική, δοξασίες ανυψώνονταν στον ουρανό και ένα κλίμα ανυπομονησίας και ενθουσιασμού διαπερνούσε το πλήθος. Ανεβήκαμε στην ταράτσα του ξενοδοχείου μας που πρόσφερε ανεμπόδιστα το θέαμα της πλατείας. Ένας άνδρας είχε σκαρφαλώσει στην κορυφή του δέντρου και μοίραζε χρήματα από εκεί ψηλά ενώ οι συγκεντρωμένοι σήκωναν τα χέρια τους ψηλά με σφυρίγματα και ευφημισμούς. Ο άνδρας αφού πέταξε τα χαρτονομίσματα στον αέρα που έπεσαν στο πλήθος σαν γκρίζο κομφετί κατέβηκε το δέντρο. Όταν έφτασε 12 ακριβώς το δέντρο άρχισε να ταλαντεύεται έως που προσγειώθηκε απαλά στους συγκεντρωμένους που ξεκίνησαν να το μεταφέρουν πανηγυρικά προς την επόμενη του τοποθεσία.

Όταν απομακρύνθηκε ο κόσμος πετύχαμε τους φίλους μας οι οποίοι επίσης έτυχε να είναι μάρτυρες αυτής της μοναδικής εμπειρίας. Είχαμε ξεχάσει το δυσοίωνο πρωινό μας συναίσθημα όταν στη βόλτα μας ανακαλύψαμε ένα ζωντανό κατσικάκι δεμένο στα κιγκλιδώματα ενός ναού και αποφασίσαμε να τους συνοδεύσουμε σε μια αποχαιρετιστήρια βόλτα της πόλης.

Την ώρα λοιπόν που τραβούσα βίντεο, βλέπω τον σύντροφο να φεύγει τρέχοντας από το πλάνο. Πριν καν καταλάβω τι τραβάω, σκέφτηκα: Εδώ δεν είχαμε δει το κατσικάκι;. Το κατσικάκι ήταν ακόμα εκεί. Μισό εδώ μισό εκεί δηλαδή. Αλλού το κεφάλι αλλού το κορμί. Και αίμα, πολύ αίμα κυλούσε μυρωδάτο στις πέτρες του ναού. Ακολούθησα τον σύντροφο μόνο για να τον δω να ανεβαίνει γρήγορα τον δρόμο που κατέβηκε ενώ ένα ακόμα κατσικάκι στο βάθος έχανε εκείνη τη στιγμή το κεφάλι του. Λίγο πιο κάτω οι φίλοι μας έγιναν μάρτυρες μιας ακόμα θυσίας. Σαν να είχαν ανοίξει οι πύλες της κολάσεως σε όλα τα στενά γύρω μας μικρά κατσικάκια θυσιαζόντουσαν στο βωμό της πίστης. Η μυρωδιά του αίματος μας ζάλισε και αναζητήσαμε καταφύγιο σε ένα τουριστικό καφέ στο κέντρο της πλατείας, μακριά από την ιδιόμορφη αυτή τελετουργία που μας αναστάτωσε. Ορκιστήκαμε χορτοφαγία ενθυμούμενοι τα κατσικάκια και τα αρνιά που μας περίμεναν σε τάπερ πίσω στην πατρίδα μας, έναν όρκο που τελικά κανείς δεν τίμησε.

Πίσω στο ξενοδοχείο στον τελευταίο έλεγχο των αποσκευών, η άκαρπη αναζήτηση των κλειδιών μου με έκανε να αδειάσω όλο το περιεχόμενο του μπάκπακ μου στο κρεβάτι. Και όπως τίναζα την τσάντα μου μαζί με τα κλειδιά έπεσε και κάτι ακόμα. Άλλοι θα το έλεγαν σουβενίρ. Κάποιοι θα το βάπτιζαν μετανάστη. Κάποιοι απλά θα ούρλιαζαν με απαξίωση. Ήταν βλέπετε μια ολοζώντανη κατσαρίδα που λίγο έλειψε να κάνει μια νέα αρχή στην Ελλάδα.

Και ενώ θα έλεγε κανείς ότι η περιπέτεια μας έφτασε στο τέλος της, να θυμάστε ότι το ταξίδι δεν τελειώνει ούτε όταν κλείσεις πίσω σου την πόρτα του σπιτιού σου...
​

Paan vendor during festivities in Bhaktapur. Paan is a betel leaf combined with areca nut and sometimes also with tobacco. It is chewed for its stimulant and psychoactive effects! #should_have_tried_this

Ready to take down the tree! Pottery Square, Bhaktapur, Nepal

​

Enjoying a cold soda at the (a bit expensive) #Cafe_Nyatapola in Bhaktapur behind Taumadhi Square

Το κατσικάκι...
​

Taumadhi Square

​

 

[Travelstoryteller]

Ένα ταξί να φύγω

Για την επιστροφή στο αεροδρόμιο δεν χρειάστηκε ένα αλλά τρία ταξί για να μας μεταφέρουν. Διαδοχικά. Το πρώτο ταξί κατέφθασε δεν διέθετε σχάρα και μετέφερε εμένα και την φίλη με τα μπαγκάζια μας αγκαλιά στην άλλη πλευρά της πλατείας όπου συναντήσαμε τους υπόλοιπους. Εδώ σημειώστε ότι όταν μένετε στο ιστορικό κέντρο του Νεπάλ πρέπει να πληρώσετε διόδια για να διασχίσετε πεζοί την πλατεία Ντουρμπάρ ακόμα και εάν εκεί βρίσκεται το ξενοδοχείο σας και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να την αποφύγετε. Ο κλήρος έπεσε στα αγόρια τα οποία και πλήρωσαν για να διασχίσουν τα λίγα μέτρα που τους χώριζαν μέχρι την πιάτσα των ταξί. Εκεί και οι τέσσερις με τα αντίστοιχα μπαγκάζια φορτωθήκαμε σε ένα άλλο ταξί που διέθετε σχάρα το οποίο από την αρχή φαινόταν ότι δεν τράβαγε. Και έμεινε. Εκεί, στην μέση του δρόμου προς το αεροδρόμιο του Κατμαντού. Καπούτ. Ο οδηγός ήθελε να καρπωθεί όλη την διαδρομή και αποζημίωση γιατί του χαλάσαμε το αμάξι! Κάπου εδώ θυμηθήκαμε και την κακή αγωγή μας που τόσες μέρες μετά υπομονής, κόπων και διαλογισμού είχαμε αποφύγει. Το τρίτο και φαρμακερό ταξί ευτυχώς μας έφτασε αρτιμελής μέχρι το αεροδρόμιο και εγκαίρως.

Στο αεροδρόμιο η αεροπορική μας άλλαξε την πτήση μας και αντί να επιστρέψουμε μέσω Ινδίας και μετά Αμπού Ντάμπι, μας απογείωσε κατευθείαν για Αμπού Ντάμπι. Στην πτήση μας χώρισαν σε διάφορες θέσεις του αεροπλάνου και συγκεκριμένα πίσω πίσω στην ουρά δίπλα στις τουαλέτες που σε όλη τη πτήση ευωδίαζαν τα αποτελέσματα της πικάντικης διατροφής των επιβατών.

Η αναμονή στο αεροδρόμιο του Άμπου Ντάμπι ήταν αρκετή. Και ως συνήθως η ώρα μας πέρασε με βόλτες στα duty free, επισκέψεις στο καπνιστήριο και ονειροπολώντας μπροστά στις οθόνες αναχωρήσεων. Παρακολουθώντας τις αναχωρήσεις των πτήσεων να εναλλάσσονται προκλητικά μπροστά μας. Με εικόνες, σκέψεις και περιέργεια για τις περιπέτειες που κρύβει ο κάθε προορισμός. Με όνειρα και σχέδια για να τους κατακτήσουμε. Ολόκληρο τον κόσμο. Γίνεται; Μόνο που αυτή την φορά δεν ήμασταν μόνοι. Αυτή τη φορά είχαμε και παρέα!

"Λοιπόν; Που συνεχίζουμε;" έγειρε δίπλα μου ο σύντροφος αφήνοντας τους φίλους μας να κάνουν τα δικά τους σχέδια για το μέλλον.

"Παντού! Βαρέθηκα ένα ταξίδι την φορά. Μόνο δέκα και δεκαπέντε μέρες. Θέλω ένα μεγάλο. Πολύ μεγάλο. Με πολλές μέρες. Και με πολλές σφραγίδες. Γίνεται;" η ερώτηση ακούστηκε σαν προσευχή.

"Θα γίνει και αυτό. Κάποια στιγμή θα γίνει. Θα τα καταφέρουμε. Και μέχρι τότε όλο και κάπου μπορούμε να πεταχτούμε."

"Κάπου κοντά;"

"Ναι, αλλά να μην είναι Ευρώπη."

"Μαρόκο;;;"

"Ναι. Γιατί όχι!"

Ναι. Γιατί όχι.Όλα από εκεί αρχίζουν. Από το ΝΑΙ! Όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν... σας το υπόσχομαι!

The colors of Patan.
Nepali Women Thank you so much. I hope from the bottom of my heart that you are all safe, well and able to keep these beautiful smiles on your faces...​

 

[Travelstoryteller]

Επίλογος: Ο Σεισμός

"Το Νεπάλ. Καταστροφή. Χάθηκαν όλα, με ακούς, όλα..."

Η φωνή του συντρόφου ακούγονταν συντετριμμένη στο τηλέφωνο. Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε. Το μόνο που σκέφτηκα στο άκουσμα του Νεπάλ είναι που δεν είχα ακόμα αξιωθεί να βγάλω τα πράγματα από τα μπάκπακ με αποτέλεσμα να έχουμε ξεμείνει οικογενειακώς από καθαρά εσώρουχα.

"Ποιο Νεπάλ. Τι έγινε; Τι έπαθες; Ρε κλαις;"

Σεισμός μου είπε μα δεν καταλάβαινα τον σπαραγμό του. Βλέπετε, έπαιζα σε άλλη τραγωδία εκείνη τη στιγμή. Με τον πατέρα μου αδειάζαμε το σπίτι της αδερφής του και με πέτυχε στην στιγμή που είχα χαθεί στα ταξιδιωτικά περιοδικά της. Αγαπούσε πολύ τα τα ταξίδια η θεία μου που πριν από λίγο καιρό είχε φύγει για το μεγάλο, ξέρετε, εκείνο που δεν έχει επιστροφή... Χαμένη στα όνειρα που δεν εκπλήρωσε, στους προορισμούς που δεν γνώρισε και στα σχέδια που δεν πραγματοποίησε, δεν έδωσα βάση. Δεν είχε τηλεόραση το σπίτι για να δω το δράμα σε όλη του τη διάσταση. Ούτε ίντερνετ για να ενημερωθώ. Το κλείσαμε και συνέχισα να μαζεύω. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Ήταν μια φίλη μου.

"Ευτυχώς γυρίσατε. Δεν θυμόμουνα πότε επιστρέφετε. Δεν είδες τι έγινε στο Νεπάλ; Φοβήθηκα ότι είστε ακόμα εκεί..."

Πάλι δεν κατάλαβα, αλλά άρχισα να υποψιάζομαι. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε και αυτή τη φορά ήταν του πατέρα μου.

"Ναι δίπλα μου είναι. Ναι πριν λίγες μέρες γυρίσανε. Ναι, στο Νεπάλ είχανε πάει... Σεισμός έ;" τον άκουσα να λέει.

Εκείνη την μέρα το τηλέφωνο θα χτυπούσε συνέχεια...

Έτσι λοιπόν δεν νιώσαμε τις δονήσεις των σεισμών που παρέσυραν στο θάνατο πάνω από 8000 ψυχές, λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά από την επιστροφή μας. Με την ψυχή μας όμως να έχει καθυστερήσει λίγο στο δρόμο, τις πιάνει τις ψυχές βλέπετε μια χρονοκαθυστέρηση, παίρνουν το χρόνο τους για να προσγειωθούν στην πραγματικότητα, μας έπιασε ανυπεράσπιστους η τραγωδία.

Θυμήθηκα στο αεροδρόμιο που χαζεύαμε τις φωτογραφίες που βγάλαμε στο ταξίδι μας. Που να ξέραμε τότε ότι οι φωτογραφίες μας αποτελούν μερικές από τις τελευταίες αποτυπώσεις μνημείων της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco. Πως να γνωρίζαμε ότι κάποιοι από τους ανθρώπους που συναντήσαμε και συναναστραφήκαμε, ίσως αυτή τη στιγμή να έχουνε χάσει το σπίτι τους, την οικογένεια τους, την ζωή τους. Τι θα είχε συμβεί εάν πραγματοποιούσαμε το ταξίδι μας μόλις μερικές μέρες αργότερα... Αυτές οι σκέψεις μας βασάνιζαν για πολύ καιρό ...

Πρώτα επιβεβαιώσαμε ότι οι φίλοι που αφήσαμε πίσω είναι ζωντανοί και καλά στην υγεία τους. Δεν υπήρχε τρόπος όμως να μάθουμε για όλους... Μα μέσα μας κάτι πάγωσε. Δεν ξανά κοιτάξαμε τις φωτογραφίες, ούτε μιλάγαμε, ούτε και μας ρώτησαν για το ταξίδι μας... Νιώθαμε σαν να πέθανε κάποιος ξαφνικά, έτσι έμοιαζε, και έπρεπε να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι δεν θα το ξαναδούμε...

Και όμως το Νεπάλ δεν πέθανε. Έχασε ανθρώπους και ιστορικά μνημεία, πληγώθηκε άσχημα αλλά αναρρώνει, μέσα από τις προσπάθειες και την περηφάνια αυτού του όμορφου λαού, για να ανοίξει ξανά τις αγκαλιές του στους επισκέπτες του. Και ενώ αυτή η τραγωδία θα παραμείνει γραμμένη με αίμα στην ιστορία της υπέροχης αυτής χώρας, η ζωή, όπως πάντα, ανυψώνεται από τα συντρίμμια, καλημερίζει τον ήλιο και υποδέχεται το μέλλον της με ένα περήφανο Namaste*!


Η ιστορία αυτή είναι αφιερωμένη στα θύματα του σεισμού του Νεπάλ και στους ανθρώπους που βοήθησαν, στήριξαν και στηρίζουν την όμορφη αυτή χώρα στον δύσκολο της αγώνα να ξεπεράσει αυτήν την ανείπωτη τραγωδία.

*Namaste
is an ancient Sanskrit greeting still in everyday use in India and especially on the trail in the Nepal Himalaya. Translated roughly, it means "I bow to the God within you", or "The Spirit within me salutes the Spirit in you" - a knowing that we are all made from the same One Divine Consciousness.

 

[isabelle]

Μου είχε έρθει ειδοποίηση στο μέιλ μου από την Πέμπτη ότι είχες ανεβάσει τη συνέχεια της ιστορίας, αλλά συνειδητά δεν πάτησα το λινκ παρά ανέβαλα την ανάγνωση για να επιλέξω εγώ την κατάλληλη στιγμή. Τώρα μπορώ να πω ότι διαβάζοντας την αφήγησή σου ξεκίνησε πολύ καλά η χρονιά μου. Με μια απ' όλα. Γλυκόπικρα, με πλάκα, με εικόνες, με συγκίνηση. Να'σαι καλά @Travelstoryteller, και εις άλλα με υγεία. Ναμάστε!

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία

 

[Travelstoryteller]

Μου είχε έρθει ειδοποίηση στο μέιλ μου από την Πέμπτη ότι είχες ανεβάσει τη συνέχεια της ιστορίας, αλλά συνειδητά δεν πάτησα το λινκ παρά ανέβαλα την ανάγνωση για να επιλέξω εγώ την κατάλληλη στιγμή. Τώρα μπορώ να πω ότι διαβάζοντας την αφήγησή σου ξεκίνησε πολύ καλά η χρονιά μου. Με μια απ' όλα. Γλυκόπικρα, με πλάκα, με εικόνες, με συγκίνηση. Να'σαι καλά @Travelstoryteller, και εις άλλα με υγεία. Ναμάστε!

Καλή χρονιά isabelle και σε ευχαριστώ!

 

[whoknows]

η ιστορια διαβαστηκε μονορουφι..μπηκα να την διαβασω γιατι ετοιμαζω το δικο μου ταξιδι εκει...αλλα εφυγε απλα μονορουφι..
εξαιρετικες εικονες, μ αρεσει ιδιαιτερα η χιουμοριστικη προσεγγιση. Θα χαρω να διαβασω και αλλες ταξιδιωτικες ιστοριες σας