Ημέρα 1:
Άφιξη σε Σιγκαπούρη
Μετά από ένα 10ωρο ταξίδι προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης στις 9:30 τοπική ώρα (3.30 ώρα Ελλάδας). Χωρίς πολλές και ιδιαίτερες αναταράξεις το ταξίδι ήταν σχετικά άνετο.Επίσης σταθήκαμε τυχεροί γιατί η μεσαία θέση (είχαμε αγοράσει δύο ακριανές θέσεις της μεσαίας στήλης) έμεινε κενή, οπότε η ζωή μας έγινε πιο εύκολη (το αεροπλάνο ήταν πλήρες!). Η ώρα του ταξιδίου πέρασε σχετικά γρήγορα γιατί τον περισσότερο χρόνο καταφέραμε και κοιμηθήκαμε (μια ενοχλητική παρέα Πολωνών που νόμιζε πως ήταν σπίτι της, κοιμήθηκε και αυτή).
Στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης παραμείναμε στο τμήμα transit προσπαθώντας να ανακτήσουμε δυνάμεις. Πρέπει να είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο οργανωμένα αεροδρόμια του κόσμου. Εντύπωση μας έκανε οτι σε όλους τους χώρους υπάρχει μοκέτα (αναρωτιέμαι πως καθαρίζεται!). Αν και η Σιγκαπούρη είναι μια ακριβή πόλη (περισσότερα μετά την διήμερη παραμονή της επιστροφής) ήπιαμε πολύ γευστικό καφέ americano με 1,5 ευρώ και φάγαμε ένα είδος τοστ, επίσης με 1,5 ευρώ. Στα πολύ θετικά του αεροδρομίου είναι οτι παντού υπάρχουν ψύκτες πόσιμου νερού. Ακόμη και λίγο πριν την επιβίβαση στο αεροπλάνο μπορείς να γεμίσεις το μπουκάλι, το οποίο και κάναμε. Επίσης τα καρότσια μεταφοράς βαλιτσών είναι δωρεάν.
Όταν έφτασε ή ώρα (13:10) περάσαμε έλεγχο, γεμίσαμε τα μπουκάλια νερό και αναχωρήσαμε για Σαϊγκόν.
Άφιξη σε Σαϊγκόν (Χο Τσι Μιν)
Μετά από ταξίδι 2 ωρών φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Χο Τσι Μιν στις 14.30 (το Βιετνάμ έχει διαφορά +5 ώρες από Ελλάδα και -1 ώρα από Σιγκαπούρη).
Τρέξαμε γρήγορα για έλεγχο βίζας και διαβατηρίων περιμένοντας στην ουρά για πάνω από μισάωρο γιατί είχε απίστευτο κόσμο που μόλις είχε φτάσει. Αν και τα γκισέ ελέγχου πρέπει να είναι πάνω από 20 (και λειτουργούσαν όλα), εντούτοις η κίνηση είναι σχετικά αργή (απαιτείται έλεγχος διαβατηρίου, έλεγχος προαγορασμένης βίζας και χτύπημα σφραγίδας στο διαβατήριο).
Αφού τελειώσαμε από τον έλεγχο πήγαμε για βαλίτσες και μετά για συνάλλαγμα. Ανταλλάξαμε λίγα ευρώ προς 27.309 βιετναμέζικα ντόνγκ (VND) το ένα ευρώ. Υπάρχουν πολλά αναταλλακτήρια, κοίταξα δυο-τρία και κατέληξα σε ένα από αυτά. Τα υπόλοιπα τα αφήσαμε για την πόλη και σωστά πράξαμε.
Επιτέλους βγαίνουμε από το αεροδρόμιο και λες και μπαίνουμε σε σάουνα. Αφόρητη ζέστη (34° C), υγρασία και ήλιος. Αυτό ήταν το πρώτο σοκ. Το δεύτερο σοκ ήταν ο απίστευτος θόρυβος από αυτοκίνητα, μηχανάκια και κορναρίσματα. Πήραμε ένα ταξί μέσω της εφαρμογής grab και φύγαμε για το ξενοδοχείο. Απόσταση 7 χλμ. την κάναμε σε μισή ώρα. Απίστευτη κίνηση και απίστευτος αριθμός από μηχανάκια. Στη Νάπολη νόμιζα πως είχα δει τα περισσότερα αλλά αυτό που βλέπουμε εδώ είναι το κάτι άλλο. Αμέτρητα μηχανάκια, κυρίως μικρού κυβισμού (παπάκια) με οδηγούς κάθε φύλου και ηλικίας να προστατεύουν το πρόσωπό τους με μάσκα (μάλλον για την μόλυνση) και να τρέχουν ακατάπαυστα πάνω κάτω.
Επιτέλους φτάσαμε το ξενοδοχείο γύρω στις 4μμ. δίνοντας στο ταξί το ποσό των 4 ευρώ περίπου.
Ξεκουραστήκαμε λίγο και μετά ξαναφύγαμε για την Όπερα της Σαϊγκόν γιατί στις 6μμ θα ξεκινούσε η παράσταση της ομάδας AO SHOW. Αν και η κούραση από το ταξίδι άρχισε να μας καταβάλλει το θέαμα που είδαμε επισκίασε κάθε υπόνοια κούρασης. Σώματα που έτρεχαν ακατάπαυστα πάνω κάτω χρησιμοποιώντας καλάμια και καλάθια από μπαμπού, απίθανα ακροβατικά και εκπληκτική μουσική με κυρίαρχα τα κρουστά αλλά και hip hop. Απλά καταπληκτικό θέαμα.
Μετά από αυτό το θέαμα και ενώ η κούραση είναι πλέον κυρίαρχη άρχισε να διαμαρτύρεται το στομάχι, οπότε μπήκαμε για φαγητό στο πρώτο που βρήκαμε στο δρόμο μας, Quán Ngon 138. Όμορφη ατμόσφαιρα, ευγενικό προσωπικό, γευστικότατα φαγητά (σούπα, spring rolls, noodles, κλπ). Όλα αυτά για 20 ευρώ. Στον ίδιο χώρο με εμάς ήρθε και μια μεγάλη παρέα βιετναμέζων που έκατσε σε τρία τραπέζια και φαίνεται οτι κάτι γιόρταζαν. Νομίσαμε οτι ήταν Ιταλοί ή Έλληνες, πολύ κέφι και φωνές. Κάθε τόσο έπιναν σε κάτι μικρά ποτηράκια κάτι σαν βότκα και φώναζαν κάτι σαν ho ba yo. Μας έδωσαν κι εμάς να πιούμε. Αυτό ήταν. Χαιρετήσαμε και πήγαμε κατευθείαν για ύπνο (αφού πρώτα φάγαμε ένα γευστικότατο παγωτό καρύδας).
Άφιξη σε Σιγκαπούρη
Μετά από ένα 10ωρο ταξίδι προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης στις 9:30 τοπική ώρα (3.30 ώρα Ελλάδας). Χωρίς πολλές και ιδιαίτερες αναταράξεις το ταξίδι ήταν σχετικά άνετο.Επίσης σταθήκαμε τυχεροί γιατί η μεσαία θέση (είχαμε αγοράσει δύο ακριανές θέσεις της μεσαίας στήλης) έμεινε κενή, οπότε η ζωή μας έγινε πιο εύκολη (το αεροπλάνο ήταν πλήρες!). Η ώρα του ταξιδίου πέρασε σχετικά γρήγορα γιατί τον περισσότερο χρόνο καταφέραμε και κοιμηθήκαμε (μια ενοχλητική παρέα Πολωνών που νόμιζε πως ήταν σπίτι της, κοιμήθηκε και αυτή).
Στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης παραμείναμε στο τμήμα transit προσπαθώντας να ανακτήσουμε δυνάμεις. Πρέπει να είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο οργανωμένα αεροδρόμια του κόσμου. Εντύπωση μας έκανε οτι σε όλους τους χώρους υπάρχει μοκέτα (αναρωτιέμαι πως καθαρίζεται!). Αν και η Σιγκαπούρη είναι μια ακριβή πόλη (περισσότερα μετά την διήμερη παραμονή της επιστροφής) ήπιαμε πολύ γευστικό καφέ americano με 1,5 ευρώ και φάγαμε ένα είδος τοστ, επίσης με 1,5 ευρώ. Στα πολύ θετικά του αεροδρομίου είναι οτι παντού υπάρχουν ψύκτες πόσιμου νερού. Ακόμη και λίγο πριν την επιβίβαση στο αεροπλάνο μπορείς να γεμίσεις το μπουκάλι, το οποίο και κάναμε. Επίσης τα καρότσια μεταφοράς βαλιτσών είναι δωρεάν.
Όταν έφτασε ή ώρα (13:10) περάσαμε έλεγχο, γεμίσαμε τα μπουκάλια νερό και αναχωρήσαμε για Σαϊγκόν.
Άφιξη σε Σαϊγκόν (Χο Τσι Μιν)
Μετά από ταξίδι 2 ωρών φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Χο Τσι Μιν στις 14.30 (το Βιετνάμ έχει διαφορά +5 ώρες από Ελλάδα και -1 ώρα από Σιγκαπούρη).
Τρέξαμε γρήγορα για έλεγχο βίζας και διαβατηρίων περιμένοντας στην ουρά για πάνω από μισάωρο γιατί είχε απίστευτο κόσμο που μόλις είχε φτάσει. Αν και τα γκισέ ελέγχου πρέπει να είναι πάνω από 20 (και λειτουργούσαν όλα), εντούτοις η κίνηση είναι σχετικά αργή (απαιτείται έλεγχος διαβατηρίου, έλεγχος προαγορασμένης βίζας και χτύπημα σφραγίδας στο διαβατήριο).
Αφού τελειώσαμε από τον έλεγχο πήγαμε για βαλίτσες και μετά για συνάλλαγμα. Ανταλλάξαμε λίγα ευρώ προς 27.309 βιετναμέζικα ντόνγκ (VND) το ένα ευρώ. Υπάρχουν πολλά αναταλλακτήρια, κοίταξα δυο-τρία και κατέληξα σε ένα από αυτά. Τα υπόλοιπα τα αφήσαμε για την πόλη και σωστά πράξαμε.
Επιτέλους βγαίνουμε από το αεροδρόμιο και λες και μπαίνουμε σε σάουνα. Αφόρητη ζέστη (34° C), υγρασία και ήλιος. Αυτό ήταν το πρώτο σοκ. Το δεύτερο σοκ ήταν ο απίστευτος θόρυβος από αυτοκίνητα, μηχανάκια και κορναρίσματα. Πήραμε ένα ταξί μέσω της εφαρμογής grab και φύγαμε για το ξενοδοχείο. Απόσταση 7 χλμ. την κάναμε σε μισή ώρα. Απίστευτη κίνηση και απίστευτος αριθμός από μηχανάκια. Στη Νάπολη νόμιζα πως είχα δει τα περισσότερα αλλά αυτό που βλέπουμε εδώ είναι το κάτι άλλο. Αμέτρητα μηχανάκια, κυρίως μικρού κυβισμού (παπάκια) με οδηγούς κάθε φύλου και ηλικίας να προστατεύουν το πρόσωπό τους με μάσκα (μάλλον για την μόλυνση) και να τρέχουν ακατάπαυστα πάνω κάτω.
Επιτέλους φτάσαμε το ξενοδοχείο γύρω στις 4μμ. δίνοντας στο ταξί το ποσό των 4 ευρώ περίπου.
Ξεκουραστήκαμε λίγο και μετά ξαναφύγαμε για την Όπερα της Σαϊγκόν γιατί στις 6μμ θα ξεκινούσε η παράσταση της ομάδας AO SHOW. Αν και η κούραση από το ταξίδι άρχισε να μας καταβάλλει το θέαμα που είδαμε επισκίασε κάθε υπόνοια κούρασης. Σώματα που έτρεχαν ακατάπαυστα πάνω κάτω χρησιμοποιώντας καλάμια και καλάθια από μπαμπού, απίθανα ακροβατικά και εκπληκτική μουσική με κυρίαρχα τα κρουστά αλλά και hip hop. Απλά καταπληκτικό θέαμα.
Μετά από αυτό το θέαμα και ενώ η κούραση είναι πλέον κυρίαρχη άρχισε να διαμαρτύρεται το στομάχι, οπότε μπήκαμε για φαγητό στο πρώτο που βρήκαμε στο δρόμο μας, Quán Ngon 138. Όμορφη ατμόσφαιρα, ευγενικό προσωπικό, γευστικότατα φαγητά (σούπα, spring rolls, noodles, κλπ). Όλα αυτά για 20 ευρώ. Στον ίδιο χώρο με εμάς ήρθε και μια μεγάλη παρέα βιετναμέζων που έκατσε σε τρία τραπέζια και φαίνεται οτι κάτι γιόρταζαν. Νομίσαμε οτι ήταν Ιταλοί ή Έλληνες, πολύ κέφι και φωνές. Κάθε τόσο έπιναν σε κάτι μικρά ποτηράκια κάτι σαν βότκα και φώναζαν κάτι σαν ho ba yo. Μας έδωσαν κι εμάς να πιούμε. Αυτό ήταν. Χαιρετήσαμε και πήγαμε κατευθείαν για ύπνο (αφού πρώτα φάγαμε ένα γευστικότατο παγωτό καρύδας).
