Νεπάλ Νεπάλ - Ούπς, λάθος μονοπάτι (χαμένοι στα 2750μ.)

[Travelstoryteller]

πολυ ενδιαφερων προορισμος τουλαχιστον πριν το σεισμο....

Θέλω να πιστεύω πως εξακολουθεί να αποτελεί έναν ενδιαφέρον προορισμό. Σίγουρα επλήγει πολύ άσχημα και κάποια αξιοθέατα στη κοιλάδα του Κατμαντού καταστράφηκαν, αλλά δεν ισοπεδώθηκε και όλο το Νεπάλ! Όπως η Ταϊλάνδη ξεπέρασε το δολοφονικό τσουνάμι έτσι και εκείνοι είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρουν σύντομα να ανακάμψουν. Αλίμονο στη Συρία και τη Παλμύρα strani μου ...

 

[Travelstoryteller]

Και το υποσχεθήκαμε! Βεβαίως, το υποσχεθήκαμε. Στους εαυτούς μας κυριότερα. Το είπαμε και το συμφωνήσαμε. Σε αυτό το ταξίδι θα επιδείξουμε άριστη διαγωγή. Θα γίνουμε ένα άψογο παράδειγμα ταξιδιωτών. Συνετοί, προσεκτικοί και πάνω από όλα ευπρεπείς. Βλέπετε αυτή τη φορά δεν ήμασταν μόνοι. Όχι! Αυτή τη φορά φέραμε και παρέα!

Όλα φαίνεται ξεκίνησαν σε εκείνο το αεροδρόμιο της Τανζανίας, εκεί που ο έμπολα, ο τύφος, τα μυστηριώδη animals και οι ασταμάτητες περιπέτειες μας, μας έδειξαν τον δρόμο για έναν πιο ήπιο προορισμό. Βατά πράγματα, ξεκούραστα ρε αδερφέ, διακοπούλες και έτσι... Με το που προσγειωθήκαμε λοιπόν στην πατρίδα ανοίξαμε για άλλη μια φορά το κουτί: "Οικονομίες για Ταξίδια" (αγγλιστί adventure fund) και του κοτσάραμε πάνω τον καινούργιο μας προορισμό: Νεπάλ here we come!

Το πως έκατσε τώρα και ακολούθησαν και αυτά τα άδολα παιδιά; Εκείνο το ζευγαράκι λέω, που έξω από την Ευρώπη δεν είχανε ματαπατήσει, που διαβατήρια δεν είχανε, μήτε χορηγίες. Πήγε και ήρθε το ταπεράκι από γονείς, θείες και φιλαράκια με αλληλεγγύη, κάτι tipsακια μπήκαν από τη μία, κάτι λογαριασμοί αγνοήθηκαν παραπέρα και τσούπ εμφανίστηκαν και αυτοί περήφανοι που μάζεψαν κομπόδεμα για τα αεροπορικά ναύλα.

Φυσικά και ψοφάγαμε για παρέα. Η παρέα θα έδινε και μια άλλη νότα στο ταξίδι μας, μια ασφάλεια, μια θαλπωρή. Νιώθαμε πια παλιό-σειρές, με δυο σφραγίδες στο διαβατήριο τρομάρα μας, "τι να μας πει και το Νεπάλ;", τονίζαμε αλαζονικά καθώς γελούσαμε με τις ανησυχίες και τα άγχη των δυο νέων μας συνταξιδιωτών. Κάπου εκεί βέβαια και εμείς σαν καλά παιδιά προχωρήσαμε και στους πρώτους συμβιβασμούς. Κλείσαμε στο αξιοπρεπέστατο Elbrus home με τα 20 δολάρια, αντί για το Alobar1000 hostel με τα 15 ή το Monumental Paradise με ακόμη λιγότερα, το οποίο μάλιστα έδρευε στην Freak street για να μην Freek-άρουν οι φίλοι μας. Δεχτήκαμε μάλιστα να κλείσουμε βανάκι (ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε) να μας μεταφέρει από το αεροδρόμιο του Κατμαντού στο ξενοδοχείο (άλλα 20 δολάρια), για να μην χωριστούμε στα ταξί αφού θα είχαμε μαζί και τις αποσκευές μας. Αν και ξεκινήσαμε λιγάκι τουριστικά, τα backpack ανέβηκαν ξανά περήφανα στις πλάτες μας βαραίνοντας τους ώμους μας με τα όμορφα βάσανα του ταξιδιού. Οι παλιοί και αγαπημένοι συνοδοιπόροι μας – ο κουτσός ταξιδιώτης (βαλίτσα νο1) και ο φαντεζί Traveller (βαλίτσα νο2) δεν ακολούθησαν αυτή τη φορά το ταξίδι μας, αλλά μας αποχαιρέτησαν από το βάθος της ντουλάπας...

Τα εισιτήρια μας τα κλείσαμε με Ethihad μέσω Άμπου Ντάμπι μέχρι το Δελχί και από εκεί με Jet Airways μέχρι το Κατμαντού (555 ευρώ ανά άτομο). Φροντίσαμε να κλείσουμε την πτήση μας Through, δηλαδή τις αποσκευές μας να τις παραλάβαμε στο Κατμαντού καθότι η Ethihad συνεργάζεται με την Jet Airways. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήμαστε υποχρεωμένοι να βγάλουμε visa για την Ινδία, η οποία πρέπει να έχει βγεί πριν ξεκινήσεις το ταξίδι σου εάν δεν θέλεις να βιώσεις τις περιπέτειες του Tom Hanks στο "The Terminal" στο Indira Gandhi Int. (Διεθνές αεροδρόμιο του Δελχί).

Το καπνιστήριο του αεροδρομίου στο Ελ. Βενιζέλος μετά τον απαιτούμενο έλεγχο ήτο εκτός λειτουργίας λόγω ανακαίνισης. Τα πρώτα δείγματα κακής διαγωγής φάνηκαν στον ορίζοντα ...

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Άμπου Ντάμπι ανακαλύψαμε το χειρότερο καπνιστήριο του κόσμου. Κυριολεκτικά θάλαμος αερίων καθότι εδρεύει μέσα σε μπαρ και δεν έχει καθόλου εξαερισμό. Επίσης μας πήρε αρκετή ώρα να μαζέψουμε τους συνταξιδιώτες μας από τα duty free. Δεν τους αδικώ, πρώτη φορά σε μη Ευρωπαϊκό αεροδρόμιο, ήταν πολύ ενθουσιασμένοι!

Μας αποζημίωσε το καπνιστήριο στο Δελχί, ήταν το highlight του αεροδρομίου καθότι ήταν ανοιχτό! Φανταστείτε ένα σιδερένιο κλουβί με μυρωδιές της εξωτικής Ινδίας κάτω από τον έναστρο ουρανό. Βρίσκεται κοντά στα starbucks και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Σε αντίθεση με τον καφέ του starbucks στο συγκεκριμένο αεροδρόμιο...

Τέλος, η μάσκα ύπνου αποδείχτηκε σωτήρια για τη πτήση. Για όσους κοροϊδεύουν τα γκάτζετς του ταξιδιού, προτείνω να αναθεωρήσουν. Κοιμήθηκα τουλάχιστον 5 ώρες συνεχόμενες χωρίς αυτή την αστραφτερή ασπρίλα της καμπίνας να μου βασανίζει τα μάτια.

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Κατμαντού αντί για το βαν που νομίζαμε ότι είχαμε κλείσει, έσκασε ένα έκτακτο Ινδικό suzuki maruti με μέγεθος ισάξιο του πρώτου Mini cooper του '50. Εκτός από το αυτοκίνητο μινιατούρα εμφανίστηκαν και περί τους οχτώ βαστάζους για να μεταφέρουν τις αποσκευές μας. Δεν προλάβαμε να προειδοποιήσουμε τους νέους μας συνταξιδιώτες, οι βαστάζοι είχαν ήδη ζαλωθεί όλα τα πράγματα τους. Όταν μετά από αρκετές προσπάθειες κατάφεραν να τα φορτώσουν όλα στη 1x1 σχάρα του maruti, οι οχτώ μας ζήτησαν και το αντίστοιχο κατιτίς τους. Να σημειωθεί ότι δεν είχε κάνει κανείς από τη παρέα συνάλλαγμα, έτσουζε η αντιστοιχία στο αεροδρόμιο, με αποτέλεσμα να τους δίνουμε ευρώ σε κέρματα και εκείνοι να απαιτούν να πληρωθούν σε χάρτινα! Στο τέλος βέβαια συμβιβάστηκαν με τα ψιλά και μερικά τσιγάρα. Παθαίνεις... Μαθαίνεις!

Το maruti ξεκίνησε αγκομαχώντας κυριολεκτικά και εμείς μόλις είχαμε την πρώτη μας γνωριμία με την κίνηση του Κατμαντού. Κίνηση είπα; Ακινησία εννοούσα. Καυσαέριο, σκόνη, ρίκσο, βεσπάκια και ιερές αγελάδες ατάκτως ερριμμένα σε μια νωχελική χορογραφία υπό την μουσική επιμέλεια 1500 κόρνων που ηχούσαν ανελλιπώς.

 

[giannoula]

η μόνη μου ένσταση είναι για τον καφέ των Starbucks στο αεροδρόμιο που τον βρήκα μια χαρά!! χαχαχχαχα περιμένω με αγωνία συνέχεια. Έχεις μεγάλο ταλέντο στο γράψιμο!!!!

 

[Travelstoryteller]

η μόνη μου ένσταση είναι για τον καφέ των Starbucks στο αεροδρόμιο που τον βρήκα μια χαρά!! χαχαχχαχα περιμένω με αγωνία συνέχεια. Έχεις μεγάλο ταλέντο στο γράψιμο!!!!

Giannoula μου έχεις δίκιο, μην πάρω όλο το starbucks στο λαιμό μου. Μπορεί ο υπάλληλος που μας έφτιαξε τον καφέ στις 3:οο τα ξημερώματα να μην είχε διάθεση! Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!

 

[strani]

Θέλω να πιστεύω πως εξακολουθεί να αποτελεί έναν ενδιαφέρον προορισμό. Σίγουρα επλήγει πολύ άσχημα και κάποια αξιοθέατα στη κοιλάδα του Κατμαντού καταστράφηκαν, αλλά δεν ισοπεδώθηκε και όλο το Νεπάλ! Όπως η Ταϊλάνδη ξεπέρασε το δολοφονικό τσουνάμι έτσι και εκείνοι είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρουν σύντομα να ανακάμψουν. Αλίμονο στη Συρία και τη Παλμύρα strani μου ...

εχεις δικιο αλλα ειναι αυτο το στεναχωρο συναισθημα που σε πιανει σαν να χανεις κατι οικειο ...

 

[Travelstoryteller]

Got it! Θέλω να σας δω όμως κι από κοντά, μην τυχόν σας άφησε κάνα κουσούρι η τελευταία σας περιπέτεια. Και καλά, εσύ είσαι σκληρό καρύδι. Αλλά ο έρμος ο κοψομεσιασμένος βρε, τι φταίει;
Όπως καταλαβαίνεις το παραπάνω ήταν έμμεσο καρφί για την συνάντηση της Παρασκευής. Ελπίζω να τα πούμε από κοντά!

Emouli μου αν το πιστεύεις τώρα είδα- κατάλαβα το μνμ σου! Δυστυχώς εκείνες τις μέρες είχαμε τρεχάματα με τον σύντροφο του οποίου του επιτέθηκε ένα ποτήρι και τρέχαμε στα επείγοντα για ράμματα... Μπορεί να μην είχα δηλώσει συμμετοχή για την συνάντηση αλλά ... καραδοκούσα! Έμαθα περάσατε πολύ ωραία και χωρίς εμάς ... Next time dear το υπόσχομαι! Μας έλειψε το ταξιδιωτοπαρεάκι!!!

 

[Travelstoryteller]

Πάμε για Ντού στο Κατμαντού

Είχανε λέει και τα ταξί απεργία και εκείνη τη μέρα. Λόγω της πανεργατικής είχαμε ξεποδαριαστεί, περπατήσαμε από τη Thamel μέχρι τον ναό των πιθήκων και ξανά πίσω. Υπέροχα ήταν. Κλειστά μαγαζιά, λιγοστή κίνηση, ακόμα λιγότεροι τουρίστες, εικόνες Κυριακής και ρέκλας, έκτακτα. Κάπου στη πόλη έπαιξαν μάλιστα επεισόδια ανάμεσα από την αστυνομία και τους διαδηλωτές της πανεργατικής πορείας, αλλά δυστυχώς δεν τα πετύχαμε. Άδικα έψαχνε η μάνα μου να μας εντοπίσει πάνω οδοφράγματα να φωνάζουμε "No Justice No peace" στο δελτίο του BBC. Διαγωγή αρίστη! Εμείς αρκεστήκαμε μόνο στο να βρίζουμε τα ταξί που μας πλεύριζαν, καλώντας τους απεργοσπάστες. Το ίδιο βράδυ βγήκαμε για nightlife στη Thamel. Μετά τις 12 είχαμε ξεμείνει με καμιά δεκαριά άλλους τρελαμένους τουρίστες να ψάχνουμε για μαγαζί ανοιχτό (δεν υπήρχε), ενώ ο στρατός και η αστυνομία καραδοκούσαν στις γωνίες, οπλισμένοι σαν αστακός, κοιτάζοντας μας με περιφρόνηση. Εννοείται ότι δεν γνωρίζαμε ότι υφίσταται υποχρεωτικό κλείσιμο των καταστημάτων και απαγόρευση κυκλοφορίας για τους ντόπιους μετά τις 12 το βράδυ. Είναι προφανώς θέμα ταμπού για το Νεπάλ. Θα σας έλεγα ότι τραγουδήσαμε το «Παπαθεμελή, Παπαθεμελή, απόψε το κορμί μου ένας ναύτης αμελεί» αλλά είμαστε πολύ μικροί για να θυμόμαστε τέτοιες λεπτομέρειες ...


This is how a central street of #Kathmandu looks like during a massive strike! For those familiar with the traffic of Nepal's Capital this is a heavenly moment!

Siesta time in #Kathmandu #Nepal. Can you spot the driver?

A friendly cricket street game in #Kathmandu.

#Swayambhunath temple also known as #Monkey_temple in
#Kathmandu #Nepal

Seated Buddha at #Monkey_Temple (Swoyambhunath) in #Kathmandu
Την δεύτερη μέρα της απεργίας λοιπόν είχαμε κανονίσει να μας μεταφέρει το ίδιο το κατακαημένο maruti στα διάφορα αξιοθέατα που θέλαμε να δούμε (βάλε άλλα 20 δολάρια). Κάτι οι πίτσες και οι μπύρες στο On The Road τη προηγούμενη μέρα - τη πιτσαρία λέω που πήγανε και φάγανε τα καρντάσια του World Party - κάτι τα 20 δόλαρα αριστερά δεξιά, το μπάτζετ μας αιμορραγούσε.

Στον ναό της Πασουπατινάθ λοιπόν κάναμε τη πρώτη μας επανάσταση. Και αν θέλετε το πιστεύετε. Μπουκάραμε σε μια κηδεία!

 

[Travelstoryteller]

How to crash a funeral ή αλλιώς πως θα μπουκάρεις τσάμπα σε μία καύση νεκρών.

Ο ναός της Πασουπατινάθ ήταν η 1η μας στάση στο τουρ με το marouti. Φτάνοντας στην είσοδο μας ζητήθηκαν από 10 ευρώ κατά κεφαλή για να εισέλθουμε στο χώρο. Μόλις είχαμε σώσει τον σύντροφο από μια επίθεση πιθήκων με την ευγενή συμμετοχή των ντόπιων καθώς αμέλησε να κατανοήσει ότι δεν μοιραζόμαστε τη μπανάνα μας με έναν πίθηκο γιατί τριγύρω συνήθως ελλοχεύει το υπόλοιπο του σόι. Το παρεάκι για να είμαστε ειλικρινής δεν είχε ψυχολογία για κηδείες και ανθρώπους που καίγονται στη πυρρά, την έκανε αυτή τη στάση για το χατίρι της αφεντιάς μου. Όταν όμως μας ανακοινώθηκε το κόστος της εισόδου έγινε ανταρσία. Μα στο Νεπάλ βρισκόμαστε, όχι στα Hollywood Universal Studios, τι εξωφρενικά κόστη είναι αυτά. Γυρνάμε τη πλάτη στον ταμεία και βαδίζουμε προς την έξοδο, εγώ απογοητευμένη, ανακουφισμένοι οι υπόλοιποι που την γλίτωσαν.

#Never_share_your_banana_with_a_monkey
"Τι, δεν θα μπείτε μέσα;" μας σταματάει ένας γεράκος, που παρακολούθησε το σκηνικό.

Και οι τέσσερις κουνήσαμε αρνητικά το κεφάλι μας.

"Δεν έχουμε τόσα λεφτά." εξηγούμε του ανθρώπου, για να γλιτώσουμε παράλληλα και από τους μυριάδες μικροπωλητές που μας είχαν περικυκλώσει και επιδείκνυαν την πραγματεία τους.

"Υπάρχει και άλλος δρόμος, ο δρόμος των ντόπιων." μας λέει τότε.

"Που είναι αυτός ο δρόμος φίλε μου;" κινήθηκε προς το μέρος του ο σύντροφος, πάντα έτοιμος να βρει ένα τρόπο να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της συνοδοιπόρου του ... ή μάλλον πάντα πρόθυμος να μπλέξει σε περιπέτειες!

"Θα πάτε από πίσω." σήκωσε ο γέρος το κοκαλιάρικο χέρι του δείχνοντας μας την κατεύθυνση. "Που είναι το ρέμα, κάτι σκουπίδια, μια ξέρα; Εκεί έχει μονοπάτι. Θα το ακολουθήσετε και θα βγείτε στο πίσω μέρος του ναού. Από εκεί δεν έχει φύλακα."

"Ευχαριστούμε παππού" αναφώνησα και με τον σύντροφο ξεκινήσαμε να βαδίζουμε προς την κατεύθυνση που μας έδειξε.

"Ρε σεις που πάτε; Καλά είστε σοβαροί, θα πάμε από πίσω σαν τζαμπατζήδες;" διαμαρτυρήθηκαν οι φίλοι μας.

"Και γιατί όχι;" αντιταχθήκαμε με αφελές βλέμμα. "Τι θες να κάνουμε, να περιμένουμε να μπούμε με το "ντου"...;" με θράσος επιδείξαμε ακόμα μια φορά την αγωγή μας.

Βέβαια τα παιδιά είχαν τα δίκια τους γιατί αν το σκεφτούμε καλά, τι κίνητρα θα μπορούσε να έχει αυτός ο γεράκος για να ασχοληθεί μαζί μας. Σενάρια υπάρχουν πολλά...

1. Μπορεί το μονοπάτι να μην οδηγεί στον ναό αλλά στην παρέα του, που περιμένει να απομακρυνθούμε από το πλήθος για να μας ληστέψει. Δόξα τον Σίβα είχαμε πάνω μας φωτογραφικές μηχανές, κινητά, κάρτες αναλήψεως και μετρητά.

2. Μπορεί να πάει να μας καρφώσει στον φύλακα για να τσεπώσουν παρέα την είσοδο και ότι πρόστιμο προκύψει.

3. Μπορεί να μας ακολουθούσε και με την πρώτη ευκαιρία να ζητήσει το κατιτίς του για να μας οδηγήσει.

4. Αλλά υπάρχει και μία μικρή απειροελάχιστη πιθανότητα ο άνθρωπος αυτός απλά να θέλει να μας βοηθήσει. Και σε αυτή τη πιθανότητα πιαστήκαμε και ξεκινήσαμε για το μονοπάτι.

"Θυμηθείτε να γυρίσετε από τον ίδιο δρόμο, εάν γυρίσετε από μπροστά θα σας βάλουν να πληρώσετε." μας φώναξε από μακριά ο γεράκος και χάθηκε μέσα στο πλήθος των μικροπωλητών.

Έτσι λοιπόν αφού περάσαμε ένα βαλτωμένο ρέμα με σκουπίδια, κουνούπια, περιττώματα και μερικούς θάμνους ινδικής κάνναβης που φύτρωναν παντού, βρήκαμε το μονοπάτι. Οι φίλοι μας ακολούθησαν με καχυποψία, οδηγούμενοι κυρίως από το φιλότιμο τους, γιατί εάν έχουν κάποιοι σκοπό να μας ληστέψουν, να μας εκφοβίσουν ή να μας σκοτώσουν τουλάχιστον να είμαστε αρκετοί για να μπορέσουμε να αμυνθούμε. Τίποτα από αυτά δεν συνέβη και μετά από αρκετή ανάβαση ανακαλύψαμε ένα υπέροχο αρχαίο ινδουιστικό μοναστήρι μέσα στο δασύλλιο. Παρακάτω κατέληγε ο δρόμος στην όχθη του ποταμού Μπαγμάτι και τον ναό Πασουπατινάθ. Μια καύση είχε μόλις ξεκινήσει όταν φτάσαμε. Από τη μία όχθη έκλαιγαν και οδύρονταν οι συγγενείς του εκλιπόντος, από την άλλη μυριάδες τουρίστες τράβαγαν σέλφις με τους ιερούς άνδρες, οι οποίοι φυσικά ζητούσαν και το μπαξίσι τους για την πόζα ή κρύβονταν στα καλυβάκια τους εάν σε ανακάλυπταν να προσπαθείς να τραβήξεις ένα πλάνο. Γύρω από τον ναό συναντήσαμε οικογένειες Ινδών τουριστών, που κουβαλούσαν μαζί φυσικά τις επικές Ινδές Γιαγιάδες τους και μας ζητούσαν να βγάλουμε φωτογραφίες όλοι μαζί! Είναι αστείο να σκέφτεσαι ότι κάπου σε κάποιο κάδρο ενός Ινδικού σπιτιού μπορεί να φιγουράρει η μουτσούνα σου, ανάμεσα στα πορσελάνινα μπιμπελό και τις πολύχρωμες εικόνες του Γκανές και της Παρβάτι. Αφού ποζάραμε δίπλα σε γυναίκες με σαρί και κόκκινες βούλες στα μέτωπα, πήραμε τον δρόμο των ντόπιων και επιστρέψαμε στο κατακαημένο μαρούτι για να συνεχίσουμε ...


The temples of #Pashupatinath #Kathmandu #Nepal

Cremation on the banks of the sacred river Bagmati in #Pashupatinath Temple, #Kathmandu #Nepal

 

[Travelstoryteller]

Χλίδες και χίπηδες στην εξωτική Ποκάρα

"Το καλό λεωφορείο να πάρετε, αυτό με το aircondition" μας συμβούλευσε ο Μανανταχάρ, ένας Νεπαλέζος φραγκάτος τυπάς και επιχειρηματίας που ένας φίλος μας τον είχε συστήσει. Έστειλε και έναν μικρό να μας συνοδεύσει στο πρακτορείο που θα κλείναμε τα εισιτήρια για να βεβαιωθεί ότι θα πάρουμε το "καλό" λεωφορείο και προφανώς να εισπράξει και την αντίστοιχη προμήθεια. Η παρέα μας συμφώνησε γιατί Κατμαντού - Ποκάρα είναι ένα οχταωράκι δρόμος, γιατί να μην το διανύσουμε άνετα; Και από μια άποψη δεν είχαν άδικο καθώς οι τιμές σίγουρα ήταν πολύ πιο προσιτές σε σχέση με την Ευρώπη, γιατί να μην ανταμείψουμε τον εαυτό μας με μια πιο καλή υπηρεσία για τα ίδια ή και λιγότερα χρήματα από ότι δίνουμε συνήθως. Από την άλλη, μπροστά στην Τανζανία αυτό το ταξίδι έμοιαζε με resort... Εύκολο, προσιτό και ασφαλές. "Είσαι υπερβολική" μου έλεγε ο σύντροφος. Αλλά τον έβλεπα και εκείνον, σαν κάτι να του έλειπε...

Το λεωφορείο μας λοιπόν δεν ήταν, όπως ψυλλιαζόμασταν άλλωστε, και το θαύμα του δυτικού κόσμου, αλλά μακρινός συγγενής (παππούς ίσως) του υπερσύγχρονου λεωφορείου που διαφήμιζε το τεράστιο πόστερ του πρακτορείου. Βέβαια είχε aircondition, ή καλύτερα ... ψυκτική εγκατάσταση για κατάψυξη, έτσι για να μας θυμίσει ότι βρισκόμαστε στην αυλή του Έβερεστ. Το δε λεωφορείο το είχε καταλάβει ένα γκρουπ από Κινέζους φοιτητές σε spring break. Η χαρά του σελφι στικ με αντιστοιχία περίπου 10,5 φωτογραφικούς φακούς ανά άτομο. Με τσάντες και παγούρια που έφεραν πάνω τους πληθώρα από εικόνες κινούμενων σχεδίων (χεντάι, μάνγκα θα σας γελάσω). Κάλτσες ποδιών ριγέ που χωρίζουν τα δαχτυλάκια. Δυνατή μουσική από τα ipad γιατί είναι και γαϊδούρια. Και ακουστικά να φοράνε, πάλι την ακούς, γιατί είναι στο τέρμα τα ντεσιμπέλ και επειδή ... τραγουδάνε. Μάλιστα, τραγουδάνε. Αυτό το λεωφορείο είχε σίγουρα τελικό προορισμό κάποια οντισιόν του "Νεπάλ έχεις Ταλέντο", δεν εξηγείται αλλιώς. Τουλάχιστον ταξιδέψαμε "άνετα"...

Επίσης μια πολύ σημαντική πληροφορία εδώ για όσους κρατάνε σημειώσεις. Πριν επιβιβαστείτε στο λεωφορείο φροντίστε να έχετε κάνει τις φυσικές σας ανάγκες. Εν ανάγκη μη πιείτε νερό ή τίποτα υγρό 24 ώρες πριν την αναχώρηση. Αν πάλι σας έχει πειράξει τίποτα Νεπαλέζικο καταπιείτε καλού κακού μια καρτέλα imodium. Οι τουαλέτες και στις 3 στάσεις που πραγματοποίησε το λεωφορείο είχανε ουρά αναμονής 1,5 ώρας γιατί εκεί σταματάνε ΟΛΑ τα λεωφορεία του Νεπάλ, ανεξαιρέτως βαλαντίου ή προορισμού, και η κατάσταση που επικρατούσε εκεί μέσα ήταν τουλάχιστον αυτοκτονική!


How to train your police forces #Kathmandu #Nepal
Random guy captured during bus travel in #Nepal! Looking good Man!
#Somewhere_in_Nepal #Where_the_tourist_bus_takes_a_break!

 

[Travelstoryteller]

(για να μην ξεχνιόμαστε)

Ο άνδρας κινήθηκε προς το άνοιγμα της πόρτας. Έξω από την κουζίνα είχε ξεκινήσει μια δυνατή βροχή που μαστίγωνε με βία την κορυφή. Απέναντι του η οροσειρά των Ιμαλάϊων είχε κρυφτεί πίσω από ένα πυκνό πέπλο από σύννεφα. Παρόλα τα από τα εκκωφαντικά μπουμπουνητά και το έντονο ράπισμα της βροχής ο άνδρας ήτανε σίγουρος ότι άκουσε να χτυπάνε καμπάνες του ναού. "Μα ποιός είναι έξω με αυτόν τον παλιόκαιρο;" αναρωτήθηκε.

"Kiddo" έβαλε μια φωνή βγάζοντας το κεφάλι του στο κατώφλι, αλλά ο μικρός βοηθός του δεν εμφανίστηκε. Ο ίδιος δεν μπορούσε να αφήσει τις δουλειές του να δει τι συμβαίνει, ήταν πια περασμένη η ώρα και οι αποψινοί ένοικοι θα φτάνανε από ώρα σε ώρα. Έτσι πλησίασε την θράκα, άναψε ένα σπίρτο και φύσηξε μέσα από έναν σιδερένιο λεπτό σωλήνα την βάση της σχάρας ώστε να αρπάξουν γρήγορα φωτιά τα προσανάμματα. Τα λεπτά χαρακτηριστικά του προσώπου του αποτελούσαν αντιπροσωπευτικό παράδειγμα των ανδρών του Νεπάλ, ενώ η κορμοστασιά του μαρτυρούσε ότι ήταν γέννημα θρέμμα αυτού του βουνού που αγνάντευε τη κορυφή του κόσμου. Η προετοιμασία του φαγητού τον απασχόλησε αρκετή ώρα, μέχρι που η βροχή σταμάτησε και οι ευωδιές της βρεγμένης γης ανακατεύτηκαν με την μυρωδιά του νταλ και των μπαχαρικών που μαγειρεύονταν στη χύτρα.

Τότε ήταν που άκουσε τη φωνή να ζητάει βοήθεια. Ο επιτακτικός τόνος αυτής της λαχανιασμένης έκκλησης τον σήκωσε αμέσως από τις εργασίες του. Βαδίζοντας προς το προαύλιο άκουσε ομιλίες σε μια άγνωστη γλώσσα που δεν είχε ξανακούσει. Θυμήθηκε τη έκφραση εκείνου του Αμερικανού ορειβάτη που συνέχεια σχολίαζε "It's all Greek to me" για τις επιγραφές και τις προσευχές πάνω στα πολύχρωμα σημαιάκια που κοσμούσαν όλους τους ναούς. Και να, ξανά μια γυναικεία φωνή να καλεί:

"Helloooooo, helooooo, heeeelp, is anyone heeeere?"

Βγαίνοντας στο ξέφωτο την είδε. Μια κοπέλα περπατούσε στη μέση του προαύλιου χώρου. Μούσκεμα ως το κόκαλο, με καταλασπωμένα τα παπούτσια και το παντελόνι της. Φορούσε καλοκαιρινά ρούχα μέσα στο αγιάζι αλλά δεν έμοιαζε να κρυώνει, το πρόσωπο της ήταν κόκκινο, τα χείλη της ξερά και είχε στη πλάτη της ένα σακίδιο καλυμμένο με ένα κίτρινο αδιάβροχο. Πίσω της εμφανίστηκε ο νεαρός συνοδοιπόρος της, λασπωμένος, βρεγμένος, ταλαίπωρος και κατάκοπος. Ο νεαρός τον είδε πρώτος και φώναξε στην κοπέλα που γύρναγε σε κύκλους αποπροσανατολισμένη ότι κάποιος έχει εμφανιστεί. Εκείνη αναθάρρησε και ευθύς έτρεξε προς το μέρος του, ενώ παράλληλα προσπαθούσε να ξεδιπλώσει τον χάρτη που κρατούσε στα χέρια της.

"Where are we?" ήταν το πρώτο πράγμα που του είπε.

 

[Travelstoryteller]

Η νύχτα είχε πέσει στην όμορφη Ποκάρα.
Ένα χλωμό φεγγάρι έφεγγε στον ορίζοντα ντύνοντας τις κορυφές της Ανναπούρνα και του Σαρανγκότ με ασημένιες πινελιές. Οι όχθες τις λίμνης λαμπύριζαν πράσινες από ένα φωτεινό κουτσομπολίστικο λεφούσι από πυγολαμπίδες δίνοντας την εντύπωση ότι ακόμα και κάτω στο βυθό έκοβαν βόλτες άλλες τόσες μικροσκοπικές πράσινες κουκίδες ... Η ώρα ήταν περασμένη και η απαγόρευση κυκλοφορίας έστελνε τους ντόπιους σπίτι τους με γοργά βήματα. Εμείς ως ξένοι είχαμε προς το παρόν ασυλία. Οι φίλοι μας πάντως είχαν ήδη αποσυρθεί στο ξενοδοχείο, ένα άχρωμο κτίριο που έμοιαζε με σοβιετικό νοσοκομείο. Εκεί λοιπόν, σε αυτές τις όχθες έφερε τα βήματα μας ο απόηχος του καυγά...

"Ποπό, πόσο ντρέπομαι... Πως συμπεριφέρθηκα έτσι... Τι ιδέα θα έχουν για μένα τώρα;"

"Έλα, είναι καλά παιδιά, δεν σε παρεξηγούνε. Όλοι στα ταξίδια βγάζουμε καμιά φορά τον ανάποδο εαυτό μας. Άσε που τώρα θα με καταλαβαίνουνε όταν τους λέω τα παράπονα μου. Πριν θα μου έλεγαν, αποκλείεται αυτό το κορίτσι, να κρύβει μέσα του τόση γκρίνια..." χασκογέλασε ο σύντροφος.

"Μπράβο ρε, σε ευχαριστώ... με κάνεις να νιώθω πολύ καλύτερα..."

"Έλα γκρινιάρα, τελείωσες;"

"Τι τελείωσα, αφού δεν μπορώ ακόμα να το χωνέψω ... τρείς μέρες... τρεις ολόκληρες μέρες... και να νιώθουμε σαν να μη φύγαμε ποτέ από την Αθήνα..."

"Ρε για χαλάρωσε. Κοίτα τη λίμνη, τις πυγολαμπίδες, κοίτα τις χιονισμένες κορυφές. Βρίσκεσαι στα 884 μέτρα υψόμετρο. Όλα καλά είναι."

"Δεν είναι καλά. Μόνο ψηλά είναι... Που είναι η περιπέτεια; Είμαστε τόσες μέρες στο Νεπάλ και δεν έχουμε καταλάβει τίποτα. Ούτε μισή περιπέτεια. Τίποτα..."

"Εσύ θα με τρελάνεις. Ρε... δεν πήραμε ρικσό και μετά χαθήκαμε στο Κατμαντπου βρίσκεται ο σταθμός των λεωφορείων, αυτές που με πείραζαν και εσύ νόμιζες ότι είναι κορίτσια και ζήλευες; Που γνωρίσαμε αυτό το παλικαράκι στη ταράτσα του χόστελ, που ζει στο Καράτσι και μας κέρασε Πακιστανικό ουίσκι, βγάλανε και οι άλλοι τα ελληνικά κρασιά και γίναμε σταφίδες όλοι; Άσε που κάναμε ντού στην κηδεία από τον δρόμο των ντόπιων, δεν θυμάσαι; Αμ εχθές, που έφαγες όλο σου το μεσημεριανό με ξυλάκια; Μη μου λές ότι είναι λες και είμαστε στην Αθήνα. Άνοιξε τα μάτια σου, εκτίμησε που βρίσκεσαι. Τι άλλο θέλεις πια για να ικανοποιηθείς;" ο τόνος του συντρόφου άρχισε να ανεβαίνει ξανά επικίνδυνα.

"Καλά μωρέ, δεν λέω, καλά περνάμε, αλλά να... δεν είναι ταξίδι. Μοιάζει περισσότερο με διακοπές... Φαγητό, βόλτες, ψώνια και αξιοθέατα ... Δεν έχει αδρεναλίνη. Όσο για εχθές, εσύ πήρες μαχαιροπίρουνα όπως οι άλλοι. Προδότη."

"Μα προσπάθησα, πεινούσα, ε... δεν μπορούσα με αυτά τα γαμοξυλάκια να φάω. Εκεί κόλλησες εσύ τώρα."

"Ναι γιατι αυτό μπορεί να είναι μια λεπτομέρεια αλλά είναι επίσης και το ταξίδι ολόκληρο. Να ζεις το διαφορετικό και όχι να αναζητάς το οικείο. Για παράδειγμα στο φαγητό, είναι σπουδαίο να αναρωτιέσαι τι να είναι αυτό που θα φας. Μη γελάς ρε... είναι! Όταν κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι για να καταλάβεις πως τρώγεται αυτό το πράγμα, και μετά όταν το βάζεις στο στόμα σου να εκπλήσσεσαι από τη γεύση του. Να χαμογελάς στον ντόπιο που στο έφτιαξε και να του λες ευχαριστώ στην γλώσσα του. Όχι να ελέγχεις τι βαθμολογία έχει στο Trip Advisor. Ούτε μισή στομαχική διαταραχή δεν έχουμε πάθει."

"Αφού τα είπαμε, τόσην ώρα δεν τα λέμε, μην είσαι εγωίστρια. Τα παιδιά ..."

"Ε μα το είπαμε και αυτό. Δεν φταίνε τα παιδία. Μια χαρά είναι τα παιδία, απλά εμείς έχουμε τις ιδιοτροπίες μας ... Είναι νωρίς ακόμα, θα βρούνε και εκείνοι τις δικές τους ταξιδιωτικές μανίες να είσαι σίγουρος."

"Να το ξέρεις πάντως θα έχουμε μια περιπέτεια, το νιώθω!"

"Και που θα την βρούμε την περιπέτεια ρε φίλε. Μέσα στην τουριστική ζώνη. Λέγεται τουριστική ζώνη για κάποιο λόγο, για να κρατάει μακριά τις περιπέτειες..."

"Ρε ... δεν σου υποσχέθηκα ότι θα σε πάω για τρέκινγκ στα βουνά;"

"Το είπες αλλά τα παιδιά δεν ..."

"Ωραία, τα παιδιά θα βρούνε ότι τους αρέσει να κάνουνε και εμείς θα πάμε για τρέκινγκ. Στο κάτω κάτω το είχαμε ξεκαθαρίσει από την αρχή, ο καθένας κάνει ότι γουστάρει. Και αύριο το πρωί, αφού στα παιδιά αρέσει να χουζουρεύουνε, εμείς θα πάμε για ένα μεγάλο πρωινό, όπως κάναμε πάντα στα ταξίδια μας. Μετά θα πάμε για εξερεύνηση. Και εάν θελήσουν, και όταν θελήσουν ας έρθουν να μας βρουν. Τι λες; Που κοιτάς μωρέ;"

"Ρε, τι είναι αυτό που έρχεται καταπάνω μας;"

"Που βλέπεις , μαύρα σκοτάδια έχει."

"Από τα μαύρα σκοτάδια έρχεται, εκεί στην όχθη ένας μαύρος όγκος, δεν τον βλέπεις;"

"Ώχ ... Για σήκω, σήκω γρήγορα!"

"Όχι ρε φίλε τι είναι αυτό;;;"

Σηκωθήκαμε αλαφιασμένοι και αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε με ταχύ βηματισμό. Ο σύντροφος γύρισε και είδε ότι ο μαύρος όγκος σταμάτησε να κινείται και είχε κοντοσταθεί δίπλα στο φως μιας λάμπας. Σταματήσαμε το τρέξιμο και ξέσπασαμε και οι δυο στα γέλια.

"Έχει και στην Αθήνα Ιερές αγελάδες, τρομάρα σου..." με έκραξε ο σύντροφος μέσα από τα γέλια του.

Όσο για την περιπέτεια που και οι δύο θέλαμε να ζήσουμε, οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί και οι ελπίδες μας εισακούστηκαν... Ηθικό δίδαγμα: Προσέχετε τι εύχεστε....

 

[Travelstoryteller]

Το επόμενο πρωί με τον σύντροφο ξυπνήσαμε πολύ νωρίς. Αφήσαμε ένα σημείωμα στα παιδιά κάτω από την πόρτα του δωματίου τους και κινήσαμε να βρούμε ένα όμορφο μέρος να πάρουμε το πρωινό μας. Στη συνέχεια κάναμε μια μεγάλη βόλτα στη πόλη.

Εκεί λοιπόν που η άσφαλτος του κεντρικού δρόμου άρχισε να δίνει την θέση της σε χωματόδρομο, τα εστιατόρια αντικαταστάθηκαν με μαγειρεία και τα ξενοδοχεία με guesthouses, τα βήματα μας να σαν να μας καλούσαν συνεχίσουμε. Μέχρι που φτάσαμε στο τέλος της λίμνης και ανακαλύψαμε ... εκείνο που ψάχναμε. Μαγαζιά με σύμβολα του Ομ, δωμάτια με αιώρες να κρέμονται σε αυλές, χαλαρές φάτσες, τζίβες, πολύχρωμα παντελόνια, ρέγγε μουσικές, τοπικά φαγάδικα και ψυχεδελικά ποτάδικα. Τι εννοούμε; Μα ανακαλύψαμε τη backpackers land της Ποκάρας!

Μέχρι το μεσημέρι το ταξίδι μας είχε πάρει μια στροφή 180 μοιρών. Γνωρίσαμε ένα ζευγάρι Έλληνες, φοβερά παιδιά, τα οποία μόλις ολοκληρώνανε ένα δίμηνο ταξίδι στην Ασία. Είχανε μάλιστα νοικιάσει μηχανή από το Κατμαντού για να φτάσουν στη Ποκάρα. Ντράπηκα για το aircontition και την ασφάλεια των 5 αστέρων που παρείχε το λεωφορείο μας. Όταν τους είπαμε δε πόσα πληρώνουμε στο δωμάτιο που μέναμε πήγανε να πνιγούνε με τα μόμος, τα γεμιστά θιβετιανό πιττάκια με λαχανικά, που τρώγανε. Ευθύς αμέσως μας πήγανε να δούμε έναν ξενώνα στο οποίο μένανε οι ίδιοι πριν, γιατί τώρα είχανε μετακομίσει πιο μακριά καθώς διέθεταν μεταφορικό μέσο. Ο ξενώνας ήταν γεμάτος νεαρό και φιλικό κόσμο ενώ το δωμάτιο ήταν πανέμορφο, με βεράντα και ανεμπόδιστη lake view, πέτρινους τοίχους, λίγη βρωμίτσα αλλά τίποτα δεν σε πτοεί όταν πληρώνεις μόλις 8 δολάρια την βραδιά! Χμμμ, τίποτα είπα ε; Οκ αυτό πάει για αναθεώρηση.

Κουβέντα στη κουβέντα λοιπόν τα παιδιά μας είπαν ότι τις προηγούμενες ημέρες έκαναν ένα τρεκ στο Panchase και διέμεναν σε homestay, δηλαδή διαμονή στα σπίτια των ντόπιων με ένα μικρό οικονομικό αντάλλαγμα.

"Οδηγό δεν είχατε;" ρώτησα η αφελής για να με κοιτάξουν και οι δυο με βλέμμα απορίας και λίγης περιφρόνησης. Έβγαλαν τον χάρτη τους που ήταν τεράστιος και κάνανε μια ξεπατικωσούρα σε μια χαρτοπετσέτα σημειώνοντας τα σημεία και τα χωριά στα οποία είχαν καταλύσει.

"Όλο ανηφόρα είναι;" ρώτησε ο σύντροφος που μόνο που σκεφτόταν τα ανεβάσματα τον έπιανε η μέση του.

Τα παιδιά κούνησαν καταφατικά το κεφάλι τους.

"Μήπως να το κατεβαίναμε τότε;" Προτείνω εγώ, δείχνοντας την διαδρομή ανάποδα.

Μετά από πολλές κούπες τσαγιού με βουβαλίσιο γάλα, αρκετά μόμος και ένα πιάτο νταλ, αποχαιρετήσαμε τους καινούργιους μας φίλους. Φύγαμε με τον χάρτη χαρτοπετσέτα στη τσέπη και αποφασισμένοι να τον ακολουθήσουμε.

Το ίδιο απόγευμα περήφανοι δείξαμε στους φίλους μας την ανακάλυψη μας. Πήραμε το δείπνο μας κάτω από τους ήχους μιας συναυλίας σαντούρι στο freedom cafe. Με το που είδανε τις τιμές στον κατάλογο, πήγε να τους έρθει κόλπος.

"Καλά τι πληρώναμε τόσο καιρό" αναφωνούσαν ενθουσιασμένοι από τις γενναιόδωρες μερίδες, τις παραδοσιακές γεύσεις και το φολκλόρ σκηνικό μιας πανέμορφης βραδιάς. Τους ανακοινώσαμε ότι το επόμενο βράδυ θα μετακομίζαμε στο δωμάτιο με τη θέα στη λίμνη και την μεθεπομένη θα ανεβαίναμε πάνω στο Kande για να ξεκινήσουμε το τρεκ. Οι ίδιοι δεν ψήνονταν να ακολουθήσουν. Προς μεγάλη μας έκπληξη όμως, μας ανακοίνωσαν ότι έκλεισαν ήδη μια εκδρομή για τις σπηλιές του διαβόλου για την επόμενη μέρα και από μια βόλτα με ανεμόπτερο πάνω από τη λίμνη και τις κορυφές του Sarangot την μεθεπόμενη. Τελικά ότι χρειάζεσαι βρίσκεται μόλις μερικά βήματα έξω από το comfort zone σου. Θέλει απλά λίγη τύχη και αρκετό θάρρος για να βγεις εκεί έξω να το ανακαλύψεις. Τσουγκρίσαμε λοιπόν τις μπύρες μας και ήπιαμε στην υγειά της περιπέτειας!