Νεπάλ Νεπάλ - Ούπς, λάθος μονοπάτι (χαμένοι στα 2750μ.)

[Travelstoryteller]

Μετά από αυτό πρέπει να αλλάξεις τίτλο ιστορίας….

Θες να με πεθάνεις βρε hydronetta??? ΚΛΑΙΩ!

... θα σου πρότεινα να την πέσεις κατά προτεραιότητα σε όλες τις λεγόμενες "δύσκολες" και αταξίδευτες χώρες όσο είναι ακόμη καιρός. Με πρώτο στην ατζέντα σου το Βόρειο Πακιστάν. Απλά κορυφαίο!

Isabelle όσο για το Βόρειο Πακιστάν, με τα σεντόνια, τις πετσέτες, τα προικία και τις φωτογραφίες σας, απλά έχω αρρωστήσει!!!

 

[hydronetta]

Θες να με πεθάνεις βρε hydronetta??? ΚΛΑΙΩ!
Isabelle όσο για το Βόρειο Πακιστάν, με τα σεντόνια, τις πετσέτες, τα προικία και τις φωτογραφίες σας, απλά έχω αρρωστήσει!!!

Απάντηση: Να πάτε! Σας τα έχουμε όλα έτοιμα!

 

[isabelle]

Απάντηση: Να πάτε! Σας τα έχουμε όλα έτοιμα!

Από το στόμα μου (άντε, από το πληκτρολόγιο μου) το πήρες! Όλα στο πιάτο λέμε! Πιο έτοιμα δεν γίνεται.

 

[KIKI]

Περιμένω συνέχεια τώρα που πήρες φόρα ....
Ωραιο ταξίδι και ωραία περιπετεια , θα εχετε να θυμόσαστε .
Ειχα πάει πολυ παλιά στο Νεπάλ και μου θυμιζεις ομορφες αναμνησεις απο Κατμαντου και λιμνη Ποκαρα .

 

[Travelstoryteller]

Όσο λοιπόν γράφω σας αφήνω με μερικές (κακές ομολογουμένως) φωτογραφίες για έχετε μια εικόνα από το βράδυ μας και για να σας κρατήσω έτσι εδώ στην παρέα μου!

Ο ναός προστάτης της κορυφής φωτισμένος και φωτογραφημένος από την πίσω μεριά για αδιευκρίνιστους λόγους.

"Κάτι ψήνεται" στο Panchase Danda και όπου να ναι θα φτάσουν και οι καλεσμένοι!

Thumbs up στο δείπνο μας! Για να μην ταράξω την βραδιά σας το κεφάλι αφαιρέθηκε... Φανταστείτε με αν θέλετε ... ξεκούραστη!

Εδώ στο καλύτερο ξενοδοχείο της περιοχής! Τα μποτάκια είναι μια εικαστική παρέμβαση του συντρόφου.

 

[Travelstoryteller]

Η μεγάλη κάθοδος

Το επόμενο πρωινό μόλις άρχισε να γλυκοχαράζει σηκωθήκαμε, όπως και οι υπόλοιποι ταξιδιώτες. Δυστυχώς το τοπίο δεν είχε αλλάξει από το προηγούμενο βράδυ και οι κορυφές των Ιμαλάϊων παρέμεναν πεισματάρικα κρυμμένες πίσω από την πυκνή συννεφιά. Κάτω και γύρω μας πυκνά σύννεφα έκρυβαν τον ορίζοντα και η βροχή συνέχιζε να πέφτει με αμείωτη ένταση. Στη κουζίνα ο Νεπαλέζος οικοδεσπότης μαζί με έναν μικρό βοηθό ετοίμαζαν το πρωινό μας. Στριμωχτήκαμε και εμείς μέσα με τους υπόλοιπους να απολαύσουμε το τσάι μας το οποίο μας ζέστανε ευχάριστα στην πρωινή παγωνιά. Είχαμε αποφασίσει να ακολουθήσουμε τον Γιαπωνέζο με τον οδηγό του για να μην ξανά-χαθούμε, τουλάχιστον μέχρι το Bhanjyang, μια διαδρομή που βρισκόταν εκτός του χάρτη μας, και στην συνέχεια να βρούμε τρόπο να φτάσουμε μέχρι την Ghacchina. Σύμφωνα με τον χάρτη μετά το Bhanjyang θα συναντούσαμε πολλά χωρία - το οποίο ήταν και ο στόχος μας - κάτι που μείωνε τις πιθανότητες να ξανά-επαναληφθεί η χθεσινή μας περιπέτεια. Για κακή μας τύχη λόγω της βροχής ο Γιαπωνέζος τελικά θα πήγαινε μαζί με την Πορτογαλίδα και τους οδηγούς τους σε ένα άλλο χωριό, από την άλλη μεριά του βουνού, για να πάρουν το λεωφορείο της επιστροφής, από μια μικρή και αρκετά αδιάφορη διαδρομή. Για μια ακόμα φορά αποφασίσαμε να μην κάνουμε την ασφαλή επιλογή και φορτωθήκαμε τα πράγματα μας για να κατέβουμε το βουνό μόνοι μας.

Can you hear the prayers​

Το καταφύγιο και ο ναός του
​

"Γλιστράει πάρα πολύ. Προσέχετε γιατί θα σκοτωθείτε." και με αυτές τις λέξεις μας αποχαιρέτισε ο Νεπαλέζος οικοδεσπότης μας δείχνοντας μας το σωστό μονοπάτι.

Ξεκινήσαμε μα πριν προλάβουμε να κάνουμε τρία βήματα, έφαγα την πρώτη τούμπα της ημέρας. Πάει να με κράξει ο σύντροφος που δεν προσέχω που πατάω και πέφτει και αυτός φαρδύς πλατύς κάτω. Οι υπόλοιποι ταξιδιώτες και οδηγοί να μας παρακολουθούν από πάνω. Δεν πτοηθήκαμε, σηκωθήκαμε, σκουπίσαμε τους βρεγμένους και πονεμένους πισινούς μας και συνεχίσαμε. Στα επόμενα τέσσερα βήματα ξαναπέσαμε, διαδοχικά.

Η διαδρομή μέχρι το Bhanjyang κύλησε, ή καλύτερα κατρακύλησε κάπως έτσι. Η κατάβαση ήταν κάθετη και η θέα, παρόλο που ήταν περιορισμένη, ήταν εκπληκτική. Όταν φτάσαμε στο Bhanjyang, ένα λιλιπούτιο χωριουδάκι αγοράσαμε από τον ξενώνα του χωριού μια μεγάλη σακούλα να την χρησιμοποιήσω για αδιάβροχο, καθώς τα ρούχα μου μόνο αδιάβροχα δεν τα έλεγες, και η βροχή όλο και δυνάμωνε. Στο παρακάτω χωριό μετά από μια ακόμα τούμπα και εν μέσω κατακλυσμιαίας καταιγίδας, ακούσαμε μια φωνή που μας καλούσε. Ήταν μια γυναίκα που είχε βγει στο μπαλκόνι του σπιτιού της και μας φώναζε να κάνουμε μια στάση σπίτι της μέχρι να σταματήσει η βροχή. Δεχτήκαμε την πρόταση της και το τσάι με γάλα που μας κέρασε στην όμορφη βεράντα της, συνεννοούμενοι με νοήματα και τα ελάχιστα αγγλικά που μιλούσε. Μας πρότεινε να διανυκτερεύσουμε σπίτι της και την επόμενη μέρα που θα είχε φτιάξει ο καιρός να αναχωρήσουμε. Αρνηθήκαμε ευγενικά γιατί το βράδυ ήταν η Νεπαλέζικη πρωτοχρονιά και θέλαμε να την γιορτάσουμε με τους φίλους μας στην Ποκάρα. Το τσάι της πάντως ήταν τόσο νόστιμο, από τον κήπο της όπως μας δήλωσε, που αναχωρήσαμε με μια σακούλα αγορασμένη σε πραγματικά αστεία τιμή. Όπως κατηφορίζαμε πετυχαίναμε οικογένειες ντόπιων που μας χαιρετούσαν και μας συμβούλευαν να φύγουμε από το μονοπάτι ενώ από τα μπαλκόνια μας έρχονταν συνέχεια προσκλήσεις για τσάι και για home stay. Όλοι ανεξαιρέτως επέμεναν να πάμε από τον δρόμο στον οποίο τις καλές μέρες ανέβαινε το λεωφορείο. Εμείς επιμέναμε να συνεχίσουμε το μονοπάτι γιατί η απόσταση ήταν μεγαλύτερη από τον δρόμο και η διαδρομή σαφώς πιο αδιάφορη. Μέχρι που ... χαθήκαμε για 2η φορά!

Feels like the top of the world​

Leaving Sidhane Village ​

(κάπου εδώ ξαναχαθήκαμε...!)​

 

[strani]

asia πολυαγαπημενη!!!!!!

 

[chris7]

(κάπου εδώ ξαναχαθήκαμε...!)

Το "like" δεν σημαίνει ότι μου αρέσει που χαθήκατε, αλλά ότι μου αρέσει η ιστορία σου.

 

[Travelstoryteller]

Τα δύο αγόρια είχαν σταθεί στην άκρη του δρόμου όταν πέρασαν από δίπλα τους οι ξένοι. Τους έκανε εντύπωση όχι τόσο ότι ήταν ξένοι αλλά το πόσο πολύ λάσπη είχαν πάνω τους. Λες και είχανε βουτήξει σε όλους τους νερόλακκους που είχαν σχηματιστεί κατά μήκος του χωματόδρομου που αραιά και που έφερνε το λεωφορείο στο χωριό τους. Κανένας Νεπαλέζος δεν θα κυκλοφορούσε έτσι. Όχι από ματαιοδοξία αλλά από σεβασμό στο σώμα του και στους συνανθρώπους του.

Τους ρωτήσανε λοιπόν οι ξένοι αν αυτός είναι ο δρόμος για την Ghacchina. "Ναι, σωστά πάτε", τους επιβεβαίωσε ο μεγαλύτερος, ξαφνιάζοντας τους με τα καλά αγγλικά του. Τους ευχαρίστησαν και προχώρησαν, με βήματα βαριά και κουρασμένα. Τα δυο παιδιά συνέχισαν να κάθονται εκεί στην ακριά του δρόμου συζητώντας μέχρι που η βροχή ξανάρχισε και κίνησαν να επιστρέψουν σπίτι τους. Όταν έφτασαν σπίτι, δεν τους έκανε εντύπωση που βρήκαν τους ξένους να κάθονται στη βεράντα με την οικογένεια τους. Είναι άλλωστε παράδοση να δίνεις καταφύγιο στους ανθρώπους, ειδικά σε τέτοιο καιρό, που τα μποστάνια πλημμυρίζουν και τα μονοπάτια γίνονται παγίδες για τους απαίδευτους. Οι ξένοι μιλούσαν με τον πατέρα ενώ η μητέρα τίναζε τα πανωφόρια τους από τις λάσπες. Ο νεαρός ξένος μάλιστα πρόσφερε τσιγάρα στην γιαγιά τους, η οποία αγαπούσε πολύ το κάπνισμα και όλοι μαζί γελούσαν με τις γκριμάτσες χαράς στο μούτρο της καθώς ρουφούσε τον καπνό σαν θεριακλής. "Οι γιοί μου" τους σύστησε ο πατέρας και οι δυο ξένοι σηκώθηκαν ευγενικά και του ανέφεραν την προηγούμενη συνάντηση τους στο δρόμο. Στη συνέχεια τους μοίρασαν κάτι περίεργα μπισκότα, τα οποία τα είχε φτιάξει η μαμά της κοπέλας με την αστεία σακούλα στο κεφάλι, για το Πάσχα τους είπαν. Η προσφορά τους έγινε αποδεκτή με μεγάλο σεβασμό.

Family Photo​

Όταν λοιπόν έκοψε η βροχή και οι ξένοι σηκώθηκαν να φύγουνε, ο μεγάλος αδερφός δεν χρειάστηκε να περιμένει το νόημα που του έκανε ο πατέρας του. Το είχε αποφασίσει ο ίδιος από την στιγμή που τους περιέγραψαν πόσες ώρες ψάχνουνε για το σωστό δρόμο για την Ghacchina όταν έχασαν το μονοπάτι τους στη περιοχή του χείμαρρου, εκεί στις κρεμαστές γέφυρες. Θα πάει μαζί τους να τους δείξει τον σύντομο δρόμο, τον δρόμο που κατεβαίνει κάθε μέρα για να πάει στο σχολείο του. Σηκώθηκε λοιπόν και αφού πήρε άδεια από τον πατέρα του, μαζί με τον αδερφό του ακολούθησαν τους ξένους. Εκείνοι όμως αρνήθηκαν ευγενικά την πρόταση του.

"Έχουμε χαθεί τόσες πολλές φορές, δεν είναι για εμάς τα shortcut, έχουμε κακές εμπειρίες" του είπε η κοπέλα.

"Φίλε μου δεν πειράζει, αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα θα πάρουμε τον δρόμο και ας κάνουμε παραπάνω χρόνο, φτάνει να φτάσουμε." του απάντησε ο άλλος.

Τα δυο αδέρφια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, και μετά από έναν σύντομο διάλογο στη γλώσσα τους κατέληξαν:

"Θα σας πάμε εμείς! Θα κατέβουμε όλοι μαζί στην Ghacchina"

Ο νεαρός άνδρας τους θαύμασε για την προσφορά τους καθώς ήταν δυο ίσως και τρείς ώρες ακόμα δρόμος αν συνέχιζε αυτή η διαολεμένη βροχή, και άλλες τόσες θα έπαιρνε για να επιστρέψουν τα παιδιά στο σπίτι τους.

"Φίλε μου σε ευχαριστώ," είπε, "άλλα δεν έχω λεφτά να σε πληρώσω... Τα αφήσαμε όλα στους φίλους μας στην Ποκάρα, έχουμε ίσα-ίσα για τα εισιτήρια του λεωφορείου μας..."

"Κοίτα, εγώ το κάνω γιατί θέλω να σε βοηθήσω, αν δεν έχεις χρήματα δεν με πειράζει." ήταν η αποστομωτική απάντηση του νεαρού Νεπαλέζου που δεν θα ήταν ούτε 15 χρονών. Ο μικρότερος κούνησε επίσης το κεφάλι του καταφατικά, δίνοντας έμφαση στα λεγόμενα του αδερφού του. Η ευγενική προσφορά των παιδιών σε συνδυασμό με τον περήφανο τρόπο τους ήταν κάτι που οι δυο ξένοι δεν μπορούσαν να αρνηθούνε, και έτσι όλοι μαζί άρχισαν να κατηφορίζουν από το μονοπατάκι. Τα δυο παιδιά φορούσαν σαγιονάρες και πριν ξεκινήσουν έτριψαν τα πόδια τους με ένα φυτό το οποίο ξεχώρισαν ανάμεσα στην ποίκιλλα βλάστηση που επικρατούσε γύρω τους.

"Είναι για τις βδέλλες. Το τρίβεις στα πόδια και οι βδέλλες δεν θα σε ενοχλήσουν." εξήγησαν στους ξένους που τους κοίταζαν ερωτηματικά.

Έτσι η πορεία της καθόδου, κατέληξε τελικά να πραγματοποιηθεί μέσα από μυστικά περάσματα στο δάσος, με καταπατήσεις σε αυλές σπιτιών, ανάμεσα σε φράχτες από μποστάνια, και πάνω από βράχους και σκεπές. Η διαδρομή γινόταν σε συνδυασμό με μια ιδιόμορφη ξενάγηση των δυο παιδιών που τους έδειχνα τα σπίτια των συγγενών τους, το σχολείο τους, τις αλανιάρες κότες, τις φυτείες τσαγιού και τις ποικιλίες των βοτάνων, εξηγώντας τους τι προσφέρει το καθένα, και στη συνέχεια τους κέρασαν κάτι περίεργα φρούτα σαν βατόμουρα που μάζεψαν από τους θάμνους.

"Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;" είχε πιάσει κουβέντα η κοπέλα με τον μικρό αδερφό.

"Ένας καλός άνθρωπος..." της απάντησε, με την ίδια λαχτάρα που άλλα δωδεκάχρονα απαντάνε "ποδοσφαιριστής", "ο μπάτμαν" ή "gangsta".

Της έκανε πολύ εντύπωση, και άλλη τόση εντύπωση έκανε του μικρού η αντίδραση της. Δηλαδή τι άλλο θα μπορούσε να θέλει να είναι; Η καλοσύνη είναι το μόνο που μετράει ...

Στην διαδρομή βέβαια δεν έλειψαν οι γλίστρες και οι τούμπες των ξένων, παρόλο που τα παιδιά από σεβασμό στη κοπέλα είχαν κόψει πολύ ταχύτητα. Μπορεί να έφταιγαν τα ορειβατικά μποτάκια που φορούσαν, γατί εκείνοι με τις σαγιονάρες τους κατέβαιναν αλώβητοι. Η βροχή συνέχιζε ανά διαστήματα να ραπίζει τους τέσσερις συνοδοιπόρους, μόνο που οι δυο φορούσαν μόνο φανελάκια και φούτερ και είχανε γίνει μούσκεμα. "Γυρίστε μωρέ στο σπίτι σας, θα πουντιάσετε..." τους έλεγαν και ξαναέλεγαν οι ξένοι. "Αυτός ο καιρός φέρνει πολύ κατούρημα", ήταν το μόνο παράπονο που εξομολογήθηκε ο μικρότερος μυστικά στον νεαρό άνδρα.

Πέρασαν λοιπόν έτσι περίπου δυόμιση ώρες και τα παιδιά οδήγησαν τους δυο ξένους με ασφάλεια στο χωριό Ghacchina. Εκείνοι, αφού αγόρασαν δυο εισιτήρια για την Ποκάρα, έδωσαν όλα τα υπόλοιπα τους χρήματα στον μεγάλο αδερφό για τον κόπο τους. Δεν ήταν πολλά, τουναντίον, ελάχιστα για αυτήν την όμορφη διαδρομή που τους χάρισαν, αλλά εκείνος τα δέχτηκε με χαρά.

"Στάσου λίγο" του είπε ο ξένος και άρχισε να ψάχνει την τσάντα του. "Θα σας δώσουμε και κάτι ακόμα, είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχουμε στο ταξίδι μας... και θέλουμε να το απολαύσετε μαζί με τον αδερφό σου."

Και μέσα από την τσάντα έβγαλε ένα σχεδόν γεμάτο βαζάκι Noutela.

"Δοκίμασε το..." τον ενθάρρυνε και ο μεγάλος αδελφός βύθισε τον δείκτη του μέσα στο βάζο και τον έφερε στο στόμα του. Το πρόσωπο του φώτισε ευθύς και ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Αμέσως έκρυψε το βαζάκι κάτω από την μπλούζα του καθώς κάτι αλανάκια του δρόμου βλέποντας το νταραβέρι άρχισαν να πλησιάζουν επικίνδυνα. Αν έβλεπαν τι κρατούσε, θα όφειλε` να το μοιραστεί μαζί τους.

Ο νέος χαιρέτησε λοιπόν τους ξένους και μαζί με τον αδερφό του πήραν τον δρόμο της επιστροφής, με την πολύτιμη νουτέλα κρυμμένη καλά μέσα στο βρεγμένο του φούτερ και μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. "Πάει τα καταστρέψαμε τα παιδιά... Τους γνωρίσαμε την νουτέλα... " ήταν η σκέψη των ξένων όσο εκείνα χανόντουσαν στο βάθος της γέφυρας...

Follow that kid!​

 

[Travelstoryteller]

"ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ" αρχίσαμε να χοροπηδάμε ενθουσιασμένοι με τον σύντροφο μπροστά στη στάση του λεωφορείου με το που αναχώρησαν οι μικροί οδηγοί μας, τραβώντας κάποια λίγο υποτιμητικά βλέμματα από τους γύρω μας. Το λεωφορείο θα έφτανε σε είκοσι λεπτά οπότε και καθίσαμε στο παγκάκι να κάνουμε ένα τσιγάρο περιμένοντας.

Δεν είχαμε καταλάβει τίποτα μέχρι την ώρα που ο σύντροφος έσκυψε να δέσει το κορδόνι του. Πιάνοντας το πάγωσε γιατί το κορδόνι ήταν μουλιασμένο στο αίμα. Το ίδιο και η κάλτσα και το παπούτσι του.

Τα έβγαλε γρήγορα και τα δυο και τότε ένα μικροσκοπικό μαύρο σκουλικοειδές ζωντανό έπεσε στη γη. Πάνω από τον αστράγαλο του αιμορραγούσε άσχημα από μια μικρή αμυχή. Φωνάξαμε τους ντόπιους να το δούνε που ξέρουν πως να αντιμετωπίζουν τσίμπημα βδέλλας. Κανείς δεν μας έδωσε τη παραμικρή σημασία! Αντίθετα ασχολήθηκαν όλοι με την βδέλλα την οποία την έκαψαν ζωντανή αφού την τύλιξαν σε χαρτί εφημερίδας. Έμειναν όλοι από πάνω της μέχρι που ακούστηκε το "πλαφ" και η βδέλλα έφυγε να συναντήσει την μόξα. Εμείς εστιάσαμε στην πληγή. Βάλαμε πάνω καπνό να σταματήσει η αιμορραγία, βάλαμε και αντισηπτικό και το δέσαμε.

"Μήπως πρέπει να πάω στο νοσοκομείο;" αναρωτιόταν ο σύντροφος.

"Μπα, ποιο καθαρή είναι η βδέλλα από εσένα..." τον πείραξα. Αποφασίσαμε να δούμε πως θα πάει και εάν πρηζόταν ή εάν ανέβαζε κανέναν πυρετό θα πηγαίναμε αμέσως να ζητήσουμε ιατρική βοήθεια.

Και κάπως έτσι, με την θέα του λεωφορείου να στρίβει στον ορίζοντα, η πεζοπορία μας έφτασε στο τέλος της. Η ιστορία μας όχι, αφού το ίδιο βράδυ θα υποδεχόμασταν το σωτήριο έτος 2072!

 

[hydronetta]

Δεν μου αρκεί το like

 

[Travelstoryteller]

Δεν μου αρκεί το like

@hydronetta σε ευχαριστώ!!!
**SPOILER ALERT**: Μετά την Ποκάρα πάμε στη Βhaktapur ...