Με έφεση στις ξένες γλώσσες οι Έλληνες

[galat]

Αφου στο σχολειο εχουν το συστημα να μαθαινεις τη ξενη γλωσσα αναλογα με το τμημα της ελληνικης. Ειναι καποιος στην 1η Γυμνασιου ειτε ειναι προχωρημενος, ειτε ειναι πιο πισω θα μεινει στο ιδιο τμημα. Δεν δημιουργουνται τμηματα αναλογα με το επιπεδο γνωσης της ξενης γλωσσας (πραγμα που το ζητουν μετ' επιτασεως ολοι οι συλλογοι καθηγητων ξενων γλωσσων) αλλα βαση της ταξης που φοιτα ο καθε μαθητης.

Αυτό είναι απολύτως σωστό. Όμως κατά την άποψή μου δεν φταίει αυτό για την κακοδαιμονία τα παιδιά να διδάσκονται στο σχολείο, αλλά να απαιτείται να πάνε σε φροντιστήριο για να την μάθουν.
Έχω συγκεκριμένα παραδείγματα, από αρκετά παιδιά, όχι από την πρώτη ξένη γλώσσα, που είναι τα Αγγλικά, αλλά από την δεύτερη, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία, είτε είναι τα Γαλλικά, ειτε τα Γερμανικά, είτε τα Ισπανικά, σπάνια κάποιο παιδί θα έχει ήδη ξεκινήσει μαθήματα σε φροντιστήριο, ώστε να βρίσκεται ήδη σε άλλο επίπεδο. Ξεκινάνε λοιπόν όλα τα παιδιά από το ίδιο μηδενικό επίπεδο μία δεύτερη γλώσσα και όμως δεν την μαθαίνουν. Ο γιός μου έκανε Γαλλικά για έξι χρόνια στο σχολείο σαν δεύτερη γλώσσα και όμως δεν ξέρει να αρθρώσει ούτε το parlez vous francais. Και αυτό δεν ήταν μόνο ατομικό του πρόβλημα, αλλά αφορούσε όλους τους συμμαθητές του.
Πιστεύω λοιπόν ότι το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Κατ'αρχήν βρίσκεται στο βασικό πρόβλημα του συνόλου της εκπαίδευσης, που βασίζεται στην αποστήθιση και όχι στην κρίση. Βομβαρδίζουν τα παιδιά με πλήθος γνώσεων, τις οποίες καλούνται να αποστηθίσουν. Έτσι δεν μαθαίνεται τίποτε, ούτε βέβαια μιά ξένη γλώσσα. Η ανιψιά μου ξεκίνησε στην πέμπτη δημοτικου Γαλλικά σαν δεύτερη γλώσσα. Είχε ήδη κάνει έναν χρόνο προηγουμένως γαλλικά σε ιδιαίτερο. Σε δύο μήνες στο σχολείο κάλυψαν την ύλη που είχαν κάνει σε 14 μήνες στο φροντιστήριο. Ποιός θα μάθει έτσι; Μόνο να αποστηθίσει μπορεί και βέβαια θα το κάνει πιθανόν για την Ιστορία ή τα Μαθηματικά, αλλά δεν θα το κάνει για την ξένη γλώσσα. Και έτσι η ξένη γλώσσα γίνεται η ώρα του παιδιού. Έτσι ατύπως όλοι δασκάλοι, γονείς, μαθητές ανέχονται αυτήν την πραγματικότητα. Η ξένη γλώσσα γίνεται στο σχολείο για απλά τυπικούς λόγους. Κανείς δεν δίνει σημασία. Πως πέρασε ο γιός μου τις εξετάσεις των Γαλλικών, μετά από έξι χρόνια διδασκαλίας χωρίς να ξέρει ούτε την αλφαβήτα;

 

[ΕΡΣΗ]

Πως πέρασε ο γιός μου τις εξετάσεις των Γαλλικών, μετά από έξι χρόνια διδασκαλίας χωρίς να ξέρει ούτε την αλφαβήτα;

Εχεις απολυτα δικιο. Και νομιζω οτι η διδασκαλια -ακομη και ως ενα βαθμο και στα φροντιστηρια-δεν γινεται για να μαθει ο σπουδαστης την ξενη γλωσσα, το μαθημα γινεται με στοχο να αποκτηθει το πολυποθητο "χαρτι". Ειδικα αφου περασε γενικοτερα και στη διδασκαλια των ξενων γλωσσων η αγγλοσαξωνικη αποψη. Και εξηγουμαι: Οταν προς στην αρχη της δεκαετιας του '80 ασχολιομουν για να παρω τα "μεγαλα" πτυχια των αγγλικων και των γαλλικων -το Proficiency και το Sorbonne 2- ειχα εντυπωσιαστει απο τη διαφορετικη προσεγγιση και τη διαφορετικη φιλοσοφια των δυο ινστιτουτων. Στο British Council μαθαιναμε τη ρετσετα για να παρουμε το Proficiency, ατελειωτη γραμματικη και coprehension κλπ, ενω στο Sorbone 1+2 μαθαιναμε γαλλικη ιστορια, γαλλικη λογοτεχνια και πολιτισμο. Πολυ πιο θελκτικο, εννοειται. Ακομη και στα μικροτερα επιπεδα η διδασκαλια των γαλλικων γινοταν και μεσα απο λογοτεχνικα κειμενα. Στα αγγλικα ποτε δεν ειδα κατι τετοιο. Αργοτερα, παρακολουθωντας τα γαλλικα που εκανε η κορη μου -σημειωτεον οτι πηγαινε και σε σχολειο που η κυρια γλωσσα τους ηταν τα γαλλικα- παρατηρησα οτι ολη η φιλοσοφια της διδασκαλιας των γαλλικων ειχε δυστυχως αλλαξει και ειχε ακολουθησει το αγγλικο μοντελο. Ενω υπαρχουν τα προγραμματα του Sorbonne κανεις δεν τα παιρνει και ολοι προτιμουν τα C1 και C2 τα οποια ειναι καθαρη γραμματικη και εχουν την ιδια αξια με τα Sorbonne, τοσο σto ΑΣΕΠ, οσο ομως και στα γαλλικα πανεπιστημια. Μαθαινανε λοιπον η κορη μου και οι συμμαθητες της τη ρετσετα για τις εξετασεις και μονο αυτο και πηρανε τα εν λογω χαρτια.
Και τελικα, αφου η πλειονοτητα ενδιαφερεται μονο για τη συλλογη "χαρτιων" για το βιογραφικο τους, αυτο θα παρεχει και το εκπαιδευτικο συστημα, οποτε και η πλειονοτης θα ειναι ευχαριστημενη. Γιατι αραγε εγκατελειψαν να διδασκουν Prevert στις πρωτες ταξεις των γαλλικων, οπως γινοταν στα χρονια μου;Τα αλλα ολα ειναι ψιλα γραμματα. Ποιος αραγε σημερα ενδιαφερεται να ξερει αγγλικα ωστε να διαβαζει στο πρωτοτυπο τον Σεξπηρ; (ετσι διδασκοταν τα αγγλικα η κολλητη μου στο αμερικανικο κολλεγιο. Τωρα πια και αυτο εχει καταργηθει). Ελαχιστοι. Και αυτοι που ενδιαφερονται, τελικα το καταφερνουν απο μονοι τους. Οι υπολοιποι χαιρονται με το χαρτι τους. Και μιλω για την ιδωτικη παιδεια στις ξενες γλωσσες. Ακομη χειροτερα ειναι τα πραγματα στη δημοσια.

Και ολιγο εκτος θεματος. Ενα τραγουδι που τραγουδα ο Georges Brassens. Το τραγουδι αυτο ειναι βασισμενο σε ενα ποιημα του Paul Fort το οποιο διδαχθηκαμε στις πρωτες ταξεις των γαλλικων. Η κορη μου ομως ποτε δεν το διδαχθηκε.

 

[Panagiota^]

Πολύ φοβάμαι πως πρόκειται αποκλειστικά για πτυχιολαγνεία και όχι για 'έφεση'. Παράκαμψη της λογοτεχνίας, της κουλτούρας και του πολιτισμού της εκάστοτε χώρας, προσκόλληση σε exam format tasks, καμιά προσπάθεια να αποκτήσει ο μαθητής ουσιαστική παιδεία. Λυπάμαι για την Ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα που δε διαιωνίζεται μονάχα από τους αιρετούς αλλά και από γονείς κι εκπαιδευτικούς.

 

[galat]

Και ολιγο εκτος θεματος. Ενα τραγουδι που τραγουδα ο Georges Brassens. Το τραγουδι αυτο ειναι βασισμενο σε ενα ποιημα του Paul Fort το οποιο διδαχθηκαμε στις πρωτες ταξεις των γαλλικων.

Αχ, τι μου θύμησες!
Είχα την μεγάλη τύχη να φοιτήσω σε ένα πολύ καλό σχολείο και να έχω φωτισμένους Δασκάλους. Δασκάλους με Δ κεφαλαίο. Που πραγματικά έβλεπαν την δουλειά τους σαν λειτούργημα. Βέβαια και το εκπαιδευτικό σύστημα τότε δεν ήταν τόσο ασφυκτικό, με τόσο αυστηρή ύλη, που ένας δάσκαλος να πρέπει να τρέχει για να την προλάβει. Έτσι, ο κάθε δάσκαλος είχε την πολυτέλεια να βάζει την δικιά του πινελιά στην ύλη που δίδασκε.
Είχαμε λοιπόν έναν πραγματικά φωτισμένο δάσκαλο Γαλλικών στο σχολείο, που μας δίδασκε Μπωντλέρ και Ρεμπώ και Ελυάρ. Δεν μπορώ να πω ότι τα Γαλλικά τα έμαθα στο Γυμνάσιο. Όμως η διδασκαλία τους έχει παραμείνει από τότε - και έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια, πιστέψτε με - χαραγμένη στη μνήμη μου.

Επ'ευκαιρία και ένα καθαρά ταξιδιωτικό ποίημα του 16ου αιώνα - ανάμνηση από τα Γυμνασιακά μου χρόνια - από τον Joachim du Bellay, που μελοποιήθηκε και τραγουδήθηκε και από τον Georges Brassens.

Heureux qui, comme Ulysse, a fait un beau voyage
Ou comme celui-là qui conquit la Toison,
Et puis est retourné plein d'usage et raison,
Vivre entre ses parents le reste de son âge!

Quand reverrai-je, hélas, de mon petit village
Fumer la cheminée, et en quelle saison
Reverrai-je le clos de ma pauvre maison,
Qui m'est une province et beaucoup davantage?

Plus me plaît le séjour qu'ont bâti mes aïeux,
Que des palais romains le front audacieux,
Plus que le marbre dur me plaît l'ardoise fine.

Plus mon Loire gaulois que le Tibre latin,
Plus mon petit Liré que le mont Palatin,
Et plus que l'air marin la douceur angevine.

Ευτυχισμένος είναι εκείνος, που όπως ο Οδυσσέας, έχει κάνει ένα ωραίο ταξίδι
Ή αυτός που κέρδισε το Χρυσόμαλλο Δέρας,
και στη συνέχεια επέστρεψε με πλήρη γνώση
να ζήσει με τους γονείς του το υπόλοιπο της ζωής του!

Πότε θα ξαναδώ, αλλοίμονο, το μικρό μου χωριό
την καπνοδόχο να καπνίζει και σε ποια εποχή
Θα ξαναδώ τον κήπο του φτωχού μου σπιτιού,
που για μένα είναι ολόκληρη επαρχία και πολύ περισσότερο;

Πιο πολύ μου αρέσει το σπίτι που έκτισαν οι πρόγονοί μου,
παρά τα Ρωμαϊκά παλάτια με τις πλούσιες προσόψεις
Πιο πολύ από το σκληρό μάρμαρο μου αρέσει ο τέλειος σχιστόλιθος

Περισσότερο μου αρέσει ο Γαλατικός Λίγηρας από τον Λατινικό Τίβερη,
Το μικρό μου Λιρέ από τον Παλατίνο Λόφο,
και περισσότερο από τον θαλασσινό αέρα η γλυκήτητα του Ανζού.

 

[ΕΡΣΗ]

Και η εμπνευση που εδωσε το ποιημα αυτο στον Γιωργο Σεφερη:

Πάνω σ'έναν ξένο στίχο

Στὴν Ἕλλη, Χριστούγεννα 1931.


Εὐτυχισμένος ποὺ ἔκανε τὸ ταξίδι τοῦ Ὀδυσσέα.
Εὐτυχισμένος ἂν στὸ ξεκίνημα, ἔνιωθε γερὴ τὴν ἀρματωσιὰ
μιᾶς ἀγάπης, ἁπλωμένη μέσα στὸ κορμί του, σὰν τὶς
φλέβες ὅπου βουίζει τὸ αἷμα.

Μιᾶς ἀγάπης μὲ ἀκατέλυτο ρυθμό, ἀκατανίκητης σὰν τὴ
μουσικὴ καὶ παντοτινῆς
γιατί γεννήθηκε ὅταν γεννηθήκαμε καὶ σὰν πεθαίνουμε,
ἂν πεθαίνει, δὲν τὸ ξέρουμε οὔτε ἐμεῖς οὔτε ἄλλος κανείς.

Παρακαλῶ τὸ θεὸ νὰ μὲ συντρέξει νὰ πῶ, σὲ μιὰ στιγμὴ
μεγάλης εὐδαιμονίας, ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ἀγάπη
κάθομαι κάποτε τριγυρισμένος ἀπὸ τὴν ξενιτιά, κι ἀκούω
τὸ μακρινὸ βούισμά της, σὰν τὸν ἀχὸ τῆς θάλασσας
ποὺ ἔσμιξε μὲ τὸ ἀνεξήγητο δρολάπι.

Καὶ παρουσιάζεται μπροστά μου, πάλι καὶ πάλι, τὸ φάντασμα
τοῦ Ὀδυσσέα, μὲ μάτια κοκκινισμένα ἀπό του
κυμάτου τὴν ἁρμύρα
κι ἀπὸ τὸ μεστωμένο πόθο νὰ ξαναδεῖ τὸν καπνὸ ποὺ βγαίνει
ἀπὸ τὴ ζεστασιὰ τοῦ σπιτιοῦ του καὶ τὸ σκυλί του
ποὺ γέρασε προσμένοντας στὴ θύρα.

Στέκεται μεγάλος, ψιθυρίζοντας ἀνάμεσα στ' ἀσπρισμένα
του γένια, λόγια της γλώσσας μας, ὅπως τὴ μιλοῦσαν
πρὶν τρεῖς χιλιάδες χρόνια.
Ἁπλώνει μιὰ παλάμη ροζιασμένη ἀπὸ τὰ σκοινιὰ καὶ τὸ
δοιάκι, μὲ δέρμα δουλεμένο ἀπὸ τὸ ξεροβόρι ἀπὸ τὴν
κάψα κι ἀπὸ τὰ χιόνια.

Θὰ 'λεγες πὼς θέλει νὰ διώξει τὸν ὑπεράνθρωπο Κύκλωπα
ποὺ βλέπει μ' ἕνα μάτι, τὶς Σειρῆνες ποὺ σὰν τὶς ἀκούσεις
ξεχνᾶς, τὴ Σκύλλα καὶ τὴ Χάρυβδη ἀπ' ἀνάμεσό μας
τόσα περίπλοκα τέρατα, ποὺ δέ μας ἀφήνουν νὰ στοχαστοῦμε
πὼς ἦταν κι αὐτὸς ἕνας ἄνθρωπος ποὺ πάλεψε
μέσα στὸν κόσμο, μὲ τὴν ψυχὴ καὶ μὲ τὸ σῶμα.

Εἶναι ὁ μεγάλος Ὀδυσσέας ἐκεῖνος ποὺ εἶπε νὰ γίνει τὸ ξύλινο ἄλογο
καὶ oἱ Ἀχαιοὶ κερδίσανε τὴν Τροία.
Φαντάζομαι πὼς ἔρχεται νὰ μ' ἀρμηνέψει πῶς νὰ φτιάξω κι ἐγὼ
ἕνα ξύλινο ἄλογο γιὰ νὰ κερδίσω τὴ δική μου Τροία.

Γιατί μιλᾶ ταπεινὰ καὶ μὲ γαλήνη, χωρὶς προσπάθεια,
λὲς μὲ γνωρίζει σὰν πατέρας
εἴτε σὰν κάτι γέρους θαλασσινούς, ποὺ ἀκουμπισμένοι στὰ
δίχτυα τους, τὴν ὥρα ποὺ χειμώνιαζε καὶ θύμωνε ὁ ἀγέρας,
μοῦ λέγανε, στὰ παιδικά μου χρόνια, τὸ τραγούδι τοῦ Ἐρωτόκριτου,
μὲ τὰ δάκρυα στὰ μάτια
τότες ποὺ τρόμαζα μέσα στὸν ὕπνο μου ἀκούγοντας
τὴν ἀντίδικη μοῖρα τῆς Ἀρετῆς νὰ κατεβαίνει τὰ μαρμαρένια σκαλοπάτια.

Μοῦ λέει τὸ δύσκολο πόνο νὰ νιώθεις τὰ πανιὰ τοῦ καραβιοῦ σου φουσκωμένα ἀπὸ τὴ θύμηση καὶ τὴν ψυχή σου νὰ γίνεται τιμόνι.
Καὶ νά 'σαι μόνος, σκοτεινὸς μέσα στὴ νύχτα καὶ ἀκυβέρνητος σὰν
τ' ἄχερο στ' ἁλώνι.

Τὴν πίκρα νὰ βλέπεις τοὺς συντρόφους σου καταποντισμένους μέσα στὰ
στοιχεῖα, σκορπισμένους: ἕναν-ἕναν.
Καὶ πόσο παράξενα ἀντρειεύεσαι μιλώντας μὲ τοὺς πεθαμένους,
ὅταν δὲ φτάνουν πιὰ οἱ ζωντανοὶ ποὺ σοῦ ἀπομέναν.

Μιλᾶ... βλέπω ἀκόμη τὰ χέρια του ποὺ ξέραν νὰ δοκιμάσουν ἂv ἦταν
καλὰ σκαλισμένη στὴν πλώρη ἡ γοργόνα
νὰ μοῦ χαρίζουν τὴν ἀκύμαντη γαλάζια θάλασσα μέσα στὴν
καρδιὰ τοῦ χειμώνα.

 

[Pandora]

Έχω ξαναπεί ότι είναι κρίμα κάποιες φορές, που δεν υπάρχει ευχαριστώ στο social...
Έρση και Τάκη, μια μεγάλη αγκαλιά για τα γλυκύτατα ποιήματα που μου θυμήσατε απόψε :kiss:

 

[_antonis_]

Η γνώμη μου είναι πως φυσικά ξεκινάμε να μαθαίνουμε μια γλώσσα ώς εφόδιο, αρχικά γενικότερο εφόδιο, μετά βλέπουμε πως θα το χρειαστούμε πχ στον ΑΣΕΠ κλπ κλπ.. Τελικά όμως έχουμε 'σίγουρη' τη μιά γλώσσα, έχει γίνει παράδοση και έχει πλέον περάσει στο αίμα μας να μαθαίνουμε 1η γλώσσα και το θεωρούμε πια αυτονόητο -πως όλοι ξέρουμε απο μια γλώσσα- και μαθαίνουμε και δεύτερη, τρίτη κ.ο.κ. Απ'αυτή τη σκοπιά πιστεύω πως μπορούμε να πούμε πως έχουμε έφεση στις ξένες γλώσσες. Το ότι στα 7 μου ξεκίνησα αγγλικά με το ζόρι δε το συζητώ, το ότι τώρα μαθαίνω ισπανικά, το κάνω επειδή θέλω, μ'αρέσει. Αυτά είχα να πω

 

[joss]

Εγω δεν λεω οτι οι Ελληνες ειναι γλωσσομαθεις οσο ειναι και σε πολλα αλλα ...μαθεις. Οπως προειπαν αρκετοι (και σωστα) ολα εχουν να κανουν με τη μεταπολεμικη υστερια των γονεων που δεν ηθελαν τα παιδια τους να βιωσουν τα οσα περασαν εκεινοι - ολεμους, εμφυλιο, πεινα, κακουχιες, φτωχια και φυσικα το αισθημα του να εισαι ενα "τιποτα". Ετσι ολοι ξερουμε (κυριως στις δεκαετιες το 60 και70 που αρχισε η αναπτυξη) παιδια γονεων που δεν τελειωσαν το σχολειο να θελουν ΚΑΙ ξενες γλωσσες, ΚΑΙ πιανο, ΚΑΙ μπαλετο κλπ. Και φυσικα ολα αυτα συνδυαστηκαν με την "επιδειξη". Το γνωστο κοινως ως "πουλμουρ". Μη ξεχναμε οτι στις παραπανω δεκαετιες ολοι ηθελαν να "δεχονται" επισκεψεις και καλα για να μπορεσουν να δειξουν το νεο διαμερισμα που εμεναν - καποιοι ακομη εμεναν σε μοινοκατοικιες με γλαστρες στην αυλη (α ρε και να τις ειχαμε και τωρα...). Παντως για να μη ξεφευγω απο το θεμα, πιστευω οτι το μεγαλυτερο σχολειο ηταν η πολιτικη κατασταση πριν απο 30-40 χρονια. Δηλαδη η ιδεα του να αμερικανοποιησουμε τη ζωη του Ελληνα. Ετσι ειμαστε τυχεροι που δεν (ΟΚ, το διορθωσα...) ειχαμε μεταγλωτισμενα τα αμερικανικα σηριαλ (οσοι προσπαθουν να συνεννοηθουν στα Αγγλικα σε Ιταλια και Ισπανια ξερουν γιατι πραγμα μιλαω) και τον "αμερικανικο" (ραδιοφωνικος σταθμος στη βαση της Γλυφαδας για τους νεωτερους). Ετσι μαθαμε τα Αγγλικα και με τα μιλιουνια ελληνων φοιτητων σε Αγγλια (κυριως), Ιταλια κλπ. μαθαμε και αλλες γλωσσες. Γενικα νομιζω οτι αυτος ηταν ο κυριος λογος και υστερα η θεωρια του να βρω ευκολοτερα δουλεια (μυθος).

Παντως νομιζω οτι ο Ελληνας ειναι περισσοτερο λατρης του διαφορετικου, της περιπετειας και του νεου. Μη μου πειτε οτι πολλοι απο εσας δεν ξερετε φρασεις απο γλωσσες που υπαρχουν σε ολα τα πλατη και μηκη του κοσμου?

 

[road]

Δηλαδη η ιδεα του να αμερικανοποιησουμε τη ζωη του Ελληνα. Ετσι ειμαστε τυχεροι που ειχαμε μεταγλωτισμενα τα αμερικανικα σηριαλ (οσοι προσπαθουν να συνεννοηθουν στα Αγγλικα σε Ιταλια και Ισπανια ξερουν γιατι πραγμα μιλαω) και τον "αμερικανικο" (ραδιοφωνικος σταθμος στη βαση της Γλυφαδας για τους νεωτερους). Ετσι μαθαμε τα Αγγλικα και με τα μιλιουνια ελληνων φοιτητων σε Αγγλια (κυριως), Ιταλια κλπ. μαθαμε και αλλες γλωσσες. Γενικα νομιζω οτι αυτος ηταν ο κυριος λογος και υστερα η θεωρια του να βρω ευκολοτερα δουλεια (μυθος).

Με τα σήριαλ στη τηλεόραση δε μαθαίνεις ξένη γλώσσα. άντε να πιάσεις μια δυο φράσεις.
τα ισπανικά κατά ομολογία θεωρείται 2 γλώσσα μετά τα αγγλικά, έτσι δεν νοιώθουν την ανάγκη ίσως.
δουλεία με ξένη γλώσσα σίγουρα δεν βρίσκεις,
δουλειά και με ξένη γλώσσα σίγουρα βρίσκεις.
Η ευτυχία δε βρίσκεται στη γνώση, αλλά στην απόκτηση της γνώσης.

 

[taxidakia]

Πρόγραμμα

Αν πάει κανείς, ας μας δώσει πληροφορίες για το τι συζητήθηκε...

ΙΝFΟ
Ανοιχτή συζήτηση με θέμα τους νέους και τις ξένες γλώσσες διοργανώνει η ΕUΝΙC Ελλάδας, το ελληνικό Τμήμα του Συνδέσμου Ινστιτούτων Ξένων Γλωσσών, στο Ινστιτούτο Γκαίτε στην Αθήνα (Ομήρου 14-16), την Πέμπτη 11 Νοεμβρίου, στις 16.00-19.45. Η ιδέα προέκυψε κατά τον εορτασμό της Ευρωπαϊκής Ημέρας Γλωσσών, που γιορτάζεται στην Ευρώπη κάθε χρόνο στις 26 Σεπτεμβρίου από το 2001.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

16:00 – 16.15 Χαιρετισμοί
Καθ. Ιωάννης Πανάρετος, Υφυπουργός Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων
Καθ. Στράτος Μεϊντανόπουλος – Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Αθήνα
16.15 - 18.00 Ξένες Γλώσσες και Εκπαίδευση
Συντονισμός: Καθ. Αργυρώ Πρόσκολλη – Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πώς ανταποκρίνεται η Πολιτεία σε θέματα σχετικά με τη βελτιώση της ποιότητας και της ποικιλίας των ξένων γλωσσών που διδάσκονται στα σχολεία; Εκπρόσωπος Υπουργείου Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων
Τα δικαιώματα των μαθητών για ποιότητα και ισότητα στην εκπαίδευση – ο ρόλος της γλώσσας και των διαπολιτισμικών δεξιοτήτων – Καθ. Waldermar Martyniuk, Executive Director, European Centre for Modern Languages, Graz
Ποια είναι η ποιότητα στην ξενόγλωσση εκπαίδευση σε πανεπιστημιακό επίπεδο; – Καθ. Νίκος Σιφάκης, Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο
Δίνονται ευκαιρίες σε καθηγητές ξένων γλωσσών προκειμένου να εξελιχθούν επαγγελματικά; Cliff Parry, Senior Teacher, British Council
18.00 – 18.30 Διάλειμμα για καφέ
18.30 – 19.45 Ξένες Γλώσσες και Εργασία – παραδείγματα (case studies) και συζήτηση
Συντονισμός: Χάρης Οικονομόπουλος, Πρόεδρος, Ελληνοβρετανικού Επιμελητηρίου
Είναι οι προσδοκίες των εργοδοτών αντίστοιχες με τις δυνατότητες των εργαζομένων; - Βενετία Κούσια, Managing Director, Manpower
Είναι τα ξενόγλωσσα προσόντα σημαντικά για την επαγγελματική εξέλιξη των εργαζομένων; - Γιάννης Κουτράκης, Διευθυντής Ανθρωπίνων Πόρων, Microsoft
Προσφέρουν οι εργοδότες ευκαιρίες για μάθηση ξένων γλωσσών στο πλαίσιο μιας εταιρικής στρατηγικής επαγγελματιής εξέλιξης; Σοφία Μελά, Υπεύθυνη γαλλικών για επαγγελματικούς και ειδικούς σκοπούς;
19.45 Δεξίωση​

 

[Dva Srca]

Θα μιλήσω σαν ένας άνθρωπος που έζησε και μεγάλωσε στην εποχή των φροντιστηρίων όπως προαναφέρθηκε και θα διαφωνήσω σε μεγάλο βαθμό με τη θεωρία ότι οι Έλληνες μαθαίνουν μόνο επειδή υπάρχουν φροντιστήρια ή επειδή τα πτυχία είναι ο μόνος στόχος. Πιστεύω ότι οι Έλληνες έχουν έφεση στις ξένες γλώσσες, συγκεκριμένα στην ευρύτερη παρέα μου όλοι γνωρίζουν εκτός από αγγλικά τουλάχιστον άλλη μία ξένη γλώσσα σε ικανοποιητικό βαθμό (και δεν εννοώ τα κουτσογαλλικά του σχολείου, ούτε τη δεύτερη ξένη γλώσσα που οι γονείς τους πίεσαν να μάθουν). Ξέρω παιδιά που στα 18 τους αποφάσισαν να αρχίσουν ισπανικά επειδή τους άρεσε σαν γλώσσα και όχι επειδή τους πίεσε κάποιος, άλλους που στα 20 άρχισαν Ιαπωνικά/Κινέζικα και τον εαυτό μου θα εντάξω σε αυτή την κατηγορία που αποφάσισα να μάθω σερβικά, μια γλώσσα που πολλοί μου έλεγαν ότι ήταν "χάσιμο χρόνου". Σε όσες χώρες του εξωτερικού έχω πάει, δεν έχω δει να υπάρχει γλωσσική παιδεία εκτός από τη μητρική του κάθε λαού, λίγα αγγλικά (ενίοτε και καλά αγγλικά - βλέπε σκανδιναβικές χώρες) και από εκεί και πέρα σπανιότατα κάποιος να σου απευθύνει το λόγο σε άλλη γλώσσα. Όσο για τη δεύτερη ξένη γλώσσα στο σχολείο, όπως διδάσκεται σε άλλες χώρες, θα διαφωνήσω για άλλη μια φορά. ΝΑΙ, οι καθηγητές στα ξένα σχολεία διδάσκουν στα σοβαρά τη δεύτερη ξένη γλώσσα στο εξωτερικό, ειδικά στη Σκανδιναβία, τη Γερμανία κλπ αλλά οι μαθητές ΔΕΝ έχουν τη διάθεση να πάρουν στα σοβαρά το μάθημα αυτό και το βλέπουν σαν αγγαρεία. Έχω φίλη Σουηδέζα που στην τάξη ισπανικών της σε ένα από τα καλύτερα δημόσια σχολεία της Στοκχόλμης κανένας μαθητής δεν κατάφερε ποτέ να μιλήσει ισπανικά. Γράφανε μια εκθεσούλα 100 λέξεων με τα χίλια λάθη, τους έβαζε η δασκάλα ένα Β και όλα καλά. Η ίδια μου είπε ότι τα ισπανικά ήταν το μεγαλύτερο μαρτύριο των μαθητών, κυρίως επειδή η δασκάλα τους το έπαιρνε πολύ στα σοβαρά. Θα μου πείτε τουλάχιστον η δασκάλα προσπαθούσε και αν κάποιος ήθελε μπορούσε να μάθει, αλλά δείχνει έφεση στις ξένες γλώσσες που μια ολόκληρη τάξη σνόμπαρε ένα μάθημα ξένης γλώσσας; Εγώ πιστεύω πως δε δείχνει...

Η καθηγήτρια των ρωσικών μου επίσης μου έχει πει ότι οι εξεταστές στο Pushkin που έρχονται από τη Ρωσία και εξετάζουν σε διάφορες χώρες έχουν κάνει πολύ θετικά σχόλια για την απόδοση των Ελλήνων μαθητών. Οι Έλληνες τα πάνε καλύτερα στα ρωσικά ακόμα και σε σχέση με άλλους σλαβικούς λαούς με παρόμοιες γλώσσες. Λαοί με γλώσσες σπάνιες και ασύνδετες με τις υπόλοιπες ινδοευρωπαικές, όπως τα φινλανδικά και τα ουγγρικά, ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ να μάθουν να χειρίζονται το ρωσικό λόγο και καταφέρνουν πολύ μέτρια αποτελέσματα στον ίδιο χρόνο που ένας Έλληνας μπορεί να μιλήσει σε ικανοποιητικό βαθμό. Φυσικά σε αυτό συμβάλλει η παρόμοια γραμματική των σλαβικών γλωσσών με την ελληνική (κυρίως την αρχαία ελληνική βασικά) γλώσσα, αλλά δε μπορεί να είναι μόνο αυτό. Οι άνθρωποι έχουν δει χιλιάδες υποψηφίους, από όλες τις χώρες, κάτι παραπάνω θα ξέρουν φαντάζομαι...

 

[GTS]

Με τα σήριαλ στη τηλεόραση δε μαθαίνεις ξένη γλώσσα.

Δε μαθαίνεις, αλλά βελτιώνεις πάρα πολύ τη χρήση της....μα πάρα πολύ