alma viajer@
Member
- Μηνύματα
- 23
- Likes
- 145
Γνωριμία με το κέντρο του Άμστερνταμ
1η ΜΕΡΑ
Black Friday του 2024 και περιμένουμε τις αναμενόμενες προσφορές για να κλείσουμε εισιτήρια για άγνωστο προορισμό. Κλείσαμε αρκετά ακριβά ένα ταξίδι στην Βουδαπέστη τον Δεκέμβριο πριν τις γιορτές, αφού δεν υπήρχε έκπτωση και συνεχίσαμε το ψάξιμο για τον Γενάρη χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Τελικά κλείσαμε με Skyexpress Άμστερνταμ 20-26 Ιανουαρίου στα 141€. Το ταξίδι αυτό των 6 ημερών οργανώθηκε από μένα λίγο πριν την αναχώρηση μας, μιας και ο συνταξιδιώτης μου είχε τις δικές του ασχολίες. Πάμε να γνωρίσουμε κάποιες από τις ομορφιές της Ολλανδίας, ίσως της πιο επίπεδης και φιλελεύθερης χώρας του πλανήτη μας.1η ΜΕΡΑ
Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Schiphol έπειτα από μια καλή πτήση και από το παράθυρο το μόνο που βλέπαμε ήταν απλωμένη ομίχλη. Η θερμοκρασία κυμαινόταν στους 0-2 βαθμούς και η ομίχλη δεν μας άφηνε να δούμε και πολλά. Οι προσευχές μου όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν να μην μας βρέξει, αλλά για κάποιο λόγο δεν περίμενα να δω ομίχλη, κάτι που όπως διαπιστώσατε δεν είδα και με πολύ καλό μάτι. Οκ, καλά μας υποδέχθηκε η Ολλανδία σκέφτηκα.
Επόμενη σκέψη. Πως θα φτάσουμε στο κατάλυμα μάς; Ή για να το θέσω πιο σωστά, με ποιο τρόπο θα βγάλουμε τα εισιτήρια μας; Το ζήτημα των εισιτηρίων στην Ολλανδία δε ξέρω γιατί, αλλά με είχε απασχολήσει ιδιαίτερα. Διάβασα για την ύπαρξη πάρα πολλών εισιτηρίων στο Άμστερνταμ.. τουριστικών καρτών κλπ που πραγματικά μπερδεύτηκα και δεν ήξερα τι πραγματικά συμφέρει και τι όχι. Και αν δεν βγάλεις κάρτα, σε συμφέρουν τα μονά εισιτήρια; Και τι γίνεται με τα τρένα εκτός πρωτεύουσας; Και βγάζω εισιτήριο, e ticket, χρησιμοποιώ app, αγοράζω κάρτα και τη φορτώνω με όσα εισιτήρια θέλω, χρησιμοποιώ πιστωτική/χρεωστική ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο;

Όπως προείπα κατά τη διάρκεια όλου του ταξιδιού χρησιμοποιήσαμε την εφαρμογή 9292 για τις μετακινήσεις μας. Πληκτρολογούσαμε στα αγγλικά τον προορισμό μας και μας έβγαζε όλους τους τρόπους για να φτάσουμε εκεί και το κόστος τους την ώρα που επιθυμούσαμε. Έτσι, καταφέραμε να φτάσουμε και στο κατάλυμα μας. Βέβαια, χτυπήσαμε την κάρτα μας και σε κάτι άκυρα μηχανήματα και όχι των τρένων για check out, χρεωθήκαμε δηλαδή ένα περιττό 2€, αλλά κατά τ άλλα όλα κύλησαν ήρεμα μέχρι να φτάσουμε στο σταθμό του μετρό Vijzelgracht όπου βρισκόταν το κατάλυμά μας. Στη διαδρομή μάλιστα μας έπιασε συζήτηση και ένας Αμερικάνος που ζούσε 2 χρόνια στο Άμστερνταμ και μας πρότεινε μέρη για επίσκεψη. Αυτό που μας έκανε εντύπωση στο σταθμό του Vijzelgracht ήταν το πόσο μεγάλη κλίση είχαν οι σκάλες του και φυσικά το πλήθος των ποδηλάτων όταν πια βγήκαμε έξω από το μετρό.

Για το Sphinx Hotel στο οποίο διανυκτερεύσαμε και τις 6 νύχτες πληρώσαμε 466 το δίκλινο. Δηλαδή 233 ευρώ το άτομο για τη διαμονή μας 6 βράδια. Όχι και άσχημα για την τοποθεσία του και τις εξωφρενικές τιμές καταλυμάτων στο κέντρο του Άμστερνταμ. Προσοχή! Το δωμάτιο που μείναμε βέβαια, ζήτημα να ήταν 10 τμ…πάρα πολύ μικρό και στενό. Είχε ένα κομοδίνο, ένα πάσο κάτω από την τηλεόραση, κρεμαστράκια στον τοίχο και το μπάνιο που στην ντουζιέρα δεν είχε διαχωριστικό για τα νερά(συγκοπή), αλλά το πάτωμα είχε κλίση, οπότε δε γέμιζε ευτυχώς νερά. Είχε πιστολάκι μαλλιών και προϊόντα περιποίησης. Αλλαγή σεντονιών, πετσετών, καλαθιών έγινε μετά τις 3 ημέρες. Το δωμάτιο ήταν στο 2ο όροφο και όπως όλα τα κτίρια στο κέντρο του Άμστερνταμ είχαν πάρα πολύ στενές σκάλες. Μα πάρα πάρα πάρα πολύ στενές σκάλες.


Ξεκινήσαμε με σκοπό να εξερευνήσουμε το κέντρο της πόλης, να περάσουμε από την πλατεία του Ρέμπραντ, την πλωτή αγορά λουλουδιών και να φτάσουμε στην πλατεία Dam και τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Όπου κοιτούσε το μάτι μας υπήρχαν ποδήλατα, ποδήλατα, ποδήλατα. Είτε παρκαρισμένα, είτε σε κίνηση. Στην Αθήνα φοβάσαι μην σε κόψουν τα αυτοκίνητα…ε στο Άμστερνταμ φοβάσαι μην σε κόψουν τα ποδήλατα.





Όλα αυτά μέχρι που φτάσαμε στην πλατεία του Ρέμπραντ. Εκεί υπάρχει ένα άγαλμα του ζωγράφου και γραμμένο το όνομα του με μεγάλα γράμματα που φωτίζονται το βράδυ, καθώς και ένα γλυπτό αστροναύτη ονόματι The thinker. Γύρω από την πλατεία υπάρχουν πάρα πολλά μαγαζιά, cafe, bars, pubs, coffee shops κλπ ως επί το πλείστον τουριστικά. Εκεί νομίζω ( μπορεί να ήταν και πολύ νωρίτερα βέβαια, δε θυμάμαι) μύρισα για πρώτη φορά στο ταξίδι αυτή τη μυρωδιά που αναδύεται σε όλη την πόλη. Θα έλεγα ότι είναι “ποτισμένο” το Άμστερνταμ από μπάφο. Πραγματικά σε αυτή την πόλη το μυρίζεις οπουδήποτε και κάθε ώρα της ημέρας.




Φτάσαμε στην πλατεία Ροκίν και δίπλα είδαμε την πλωτή αγορά λουλουδιών. Όπως καταλαβαίνετε, πήγαμε να ρίξουμε μια ματιά. Λόγω εποχής δεν υπήρχαν τουλίπες, παρά μόνο πλαστικές. Είχε ωστόσο βολβούς τουλίπας, διάφορα περί λουλουδιών και ένα σωρό σουβενίρ. Χαζέψαμε αρκετή ώρα και μάλιστα αγόρασα τα περισσότερα από τα μαγνητάκια που συνήθως παίρνω ως δώρο στα ταξίδια μου εκείνη τη στιγμή μιας και οι τιμές ήταν αρκετά καλές. Αγόρασα και βολβούς. Δεν πίστευα ότι θα βγουν τουλίπες βέβαια, αλλά που ξέρεις! Τα καταστήματα στην αρχή και στο τέλος της αγοράς είναι ελαφρώς πιο ακριβά από τα υπόλοιπα πάντως όπως παρατηρήσαμε.
Στην συνέχεια αποφασίσαμε να διασχίσουμε την λεωφόρο Κάλβερ που είναι γεμάτη εμπορικά μαγαζιά. Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε πως είναι η Ερμού του Άμστερνταμ. Εκεί θα βλέπαμε όλες τις βασικές αλυσίδες τύπου ΖARA, αλλά και καταστήματα με τυριά, ζαχαρωτά, ζελεδάκια, χυμούς και κάθε είδους ανθυγιεινά φαγώσιμα. Τέτοιου είδους καταστήματα δεν έχω δει στην Ελλάδα. Είναι βαμμένα και σε έντονα χρώματα και πουλάνε ότι χαζομαρούλα θες. Η χαρά της ζάχαρης και του παιδιού. Απορώ αν τα τρώνε όλα αυτά πως διατηρούνται σε φόρμα ή απλά τους σώζει η άσκηση και το ποδήλατο. Θα έπρεπε να είναι όλοι υπέρβαροι. Εμείς, μπήκαμε σε κάποιο τυράδικο. Πραγματικά χαζεύεις. Είναι τόσα τα τυριά και οι γεύσεις που μπορείς να δοκιμάσεις. Σου δίνουν διάφορα τυριά για δοκιμή ή έχουν μπροστά από τα ράφια πιατάκια με τυράκια να τσιμπήσεις με οδοντογλυφίδες. Και έχουν τυριά πιο σκληρά, πιο κρεμώδη και σε διάφορες γεύσεις όπως με σκόρδο, καρύδα, βότανα, μέλι, πέστο που είναι πράσινο! και άλλα πολλά. Και είναι όλα γευστικότατα!




Στην πλατεία Dam δεσπόζει το βασιλικό ανάκτορο, ο νέος ναός της πόλης, το μουσείο Madame Tussaud και το εθνικό τους μνημείο για τους πεσόντες του Β Παγκοσμίου πολέμου. Το ανάκτορο δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε όπως και η πλατεία. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, όπως και όσες πλατείες είδα στο Άμστερνταμ. Ωστόσο, η πλατεία ως κέντρο αυτής της πόλης έσφυζε από ζωή. Μιας και είχε αρχίσει να νυχτώνει τα φώτα στους δρόμους είχαν ήδη ανάψει και η πόλη αποκτούσε νέο ενδιαφέρον. Μάλιστα μου έκανε εντύπωση ότι δεν είχαν ακόμα ξεστολίσει τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια και η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή. Δεν γνωρίζω βέβαια αν αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είχαμε 20 Γενάρη και στις 19 τελείωνε το Amsterdam Light Festival που ξεκινούσε τον Νοέμβριο. Όταν κλείσαμε τα εισιτήρια δεν είχαμε ιδέα για αυτό. Από ότι κατάλαβα η πόλη και ιδιαίτερα τα κανάλια φωτίζονται με ιδιαίτερο τρόπο, κάνοντας το σκηνικό μοναδικό. Ωστόσο, ο στολισμός στους δρόμους και όχι στα κανάλια δεν ξέρω αν σχετίζεται με αυτό.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς την Damrak με σκοπό να φτάσουμε στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Άμστερνταμ. Ο δρόμος ήταν φωτισμένος, γεμάτος κόσμο και εμείς συνεχίσαμε να χαζεύουμε τα κτίρια που συναντούσαμε στο δρόμο μας. Στο δεξί μας χέρι ξεπρόβαλε πάλι κάποιο κανάλι με υπέροχα κτίρια και νυχτερινούς φωτισμούς. Εκεί υπήρχαν εταιρείες που προσέφεραν βαρκάδες στα κανάλια του Άμστερνταμ, ενώ από την απέναντι πλευρά του δρόμου σχηματίζονταν ουρές για τηγανητές πατάτες, ίσως στο πιο γνωστό μαγαζί της πόλης, αλλά και για γλυκό στο αντίστοιχο κατάστημα για stroopwaffles. Ο σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης ήταν μπροστά μας και κατευθυνθήκαμε προς το μέρος του για τις απαραίτητες φωτογραφίες μιας και είναι πολύ όμορφο κτίριο. Το σκοτάδι είχε πέσει όμως για τα καλά και το κρύο είχε κάνει την εμφάνισή του. Στο σημείο αυτό, δεν υπήρχε κάτι να κόβει τον αέρα, υπήρχε υγρασία και τα κανάλια ήταν δίπλα μας. Ο ορίζοντας δεν ήταν καθαρός μιας και είχε λίγη ομίχλη. Δικαιολογημένα κρύωνε ο Χ., άλλο που εγώ σε αυτό το ταξίδι δεν μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα κρύο. Είχα “κλέψει” βλέπετε ένα χοντρό και μακρύ μπουφάν από την αδερφή μου. Ο συνταξιδιώτης μου όμως κρύωνε και μπήκαμε λίγο στο σταθμό να ζεσταθεί λίγο. Έμπαζε όμως από παντού. Έτσι, συνεχίσαμε την περιήγηση μας με τον αέρα να “ξυρίζει”. Περιπλανηθήκαμε στους δρόμους και στα μικρά κανάλια του Άμστερνταμ. Μάλιστα, κάναμε βόλτα σε δρόμους με πολλά ασιατικά μαγαζιά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν μια μικρή “Chinatown”.







Στην περιήγηση μας αυτή βγήκαμε στην λεγόμενη red light district, δηλαδή στην περιοχή με τα κόκκινα φανάρια, τους οίκους ανοχής του Άμστερνταμ. Απαγορεύονται οι φωτογραφίες και τα βίντεο και αν σε πιάσουν καλείσαι να πληρώσεις πρόστιμο, όπως αναφέρουν κάποιες πινακίδες. Ο κόσμος στην συγκεκριμένη γειτονιά είναι πολύς και δεν νιώθεις ανασφάλεια ή φόβο. Μάλιστα είδα αρκετά ζευγάρια και οικογένειες με παιδιά να κάνουν τις βόλτες τους μπροστά στις βιτρίνες με τις κοπέλες που φορούσαν μόνο τα εσώρουχά τους. Αυτό είναι ένα θέαμα που δεν θα το βλέπαμε ποτέ στην χώρα μας. Όπως και το γεγονός ότι τέτοιοι οίκοι βρίσκονται ακριβώς απέναντι από τον παλαιό ναό του Άμστερνταμ. Αυτό και αν μου έκανε εντύπωση. Οίκος ανοχής απέναντι από εκκλησία!


Απομακρυνθήκαμε σιγά σιγά από την περιοχή και μπήκαμε σε δρόμο με καταστήματα εστίασης. Χαμός! Παντού μαγαζιά διεθνούς κουζίνας. Μην περιμένετε δηλαδή να φάτε ολλανδική κουζίνα. Θα βρείτε γεύσεις κυριολεκτικά από όλο τον πλανήτη. Στον ίδιο δρόμο θα βρείτε τούρκικα, ιταλικά, αργεντίνικα, κινέζικα, γιαπωνέζικα, ταϊλανδέζικα μέχρι και σουριναμέζικα εστιατόρια! Χαθήκαμε μέσα στον κόσμο και στα στενά για αρκετή ώρα. Επόμενη στάση μας να δούμε απ έξω το σπίτι μουσείο του Ρέμπραντ. Το ψάξαμε για λίγη ώρα είναι η αλήθεια. Περάσαμε την πλατεία Nieuwmarkt όπου στεκόταν εκεί ένα χαριτωμένο καστράκι και αφού περάσαμε απέξω καταλήξαμε στην waterlooplein, που την ημέρα φιλοξενεί υπαίθρια αγορά. Περάσαμε το National Opera and Ballet και αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό μιας και είχε περάσει η ώρα. Θέλαμε να φάμε κάπου κοντά στο κατάλυμά μας, έτσι ώστε να πάμε αμέσως μετά για ξεκούραση και ύπνο. Αφού ψάξαμε λίγο κριτικές αποφασίσαμε να πάμε για πίτσα στο mangia pizza and wine di Antonio Cavoto. Όταν φτάσαμε απέξω διακρίναμε τον ξυλόφουρνο, αλλά όχι κάποιο τραπέζι. Είχε πατάρι. Κάτσαμε και εκτός από την παραγγελία ζητήσαμε και πάγο για το γόνατό μου. Δεν παίζει άνθρωπος να είχε ζητήσει ξανά πάγο! Χαχα! Πήρε φοβερή έκφραση ο Ιταλός. Όσο για το φαγητό, είχε ωραία πίτσα…ξυλόφουρνος. Οι πίτσες ήταν πιο ακριβές από αυτό που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα πάντως. Ο Χ. βέβαια γκρίνιαζε για την μορταδέλα…ότι έπρεπε να επιλέξουμε τελικά κάποια άλλη γεύση…οκ…για αυτό που δώσαμε όμως τσάμπα λεφτά ήταν το επιδόρπιο που ήταν ιταλικό… croccantino το έλεγαν. Δύο τεμάχια έλεγε ο κατάλογος 4,5 ευρώ…Ήθελα γλυκό εγώ. Κοιτάξαμε κάτι φωτογραφίες σαν σοκολατάκι ,παστελάκι, γκοφρετάκι…κάτι τέτοιο θα ήταν. Δεν θα ήταν και πολύ μεγάλο σίγουρα. Ε αυτό που μας φέρανε όμως πια ήταν μια μπουκιά. Σαν μπισκοτάκι για τον καφέ. Ααα…Για αυτό ρωτήσανε αν θα πάρουμε μόνο ένα. Ίσως δεν καταλάβαμε κάτι εμείς καλά στον κατάλογο. Ωστόσο, φάγαμε μια χαρά, σε ωραία ατμόσφαιρα με φασαριόζους ιταλούς και τον πάγο στο γόνατο! Για να μην απορείτε έγινε ένα πολύ ωραίο καρουμπαλάκι! Και έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το κατάλυμά μας και ξεκούραση μιας και η επόμενη ημέρα θα ήταν αρκετά γεμάτη. Το χτύπημα στο γόνατο θα με προβλημάτιζε, ωστόσο δεν μου δημιούργησε κανένα θέμα ευτυχώς στο περπάτημα παρά μόνο όταν λύγιζα το πόδι, δηλαδή στις σκάλες…έπεσα για ύπνο με το ερώτημα “ μα καλά, ήρθα στο Άμστερνταμ και δε θα μπορέσω να κάνω ποδήλατο; “




Attachments
-
294,7 KB Προβολές: 0