Ολλανδία Εξερευνώντας τις ομορφιές της Ολλανδίας…Γιατί Ολλανδία δεν είναι μόνο το Άμστερνταμ!

[alma viajer@]

Μουσείο Βαν Γκογκ- Vondelpark- Συνοικία 9 δρόμων και Joordan- Heineken Experience

2η ΗΜΕΡΑ

Η σημερινή ημέρα θα ξεκινούσε με επίσκεψη στο μουσείο Βαν Γκογκ. Είχαμε αγοράσει διαδικτυακά τα εισιτήρια από Ελλάδα στην τιμή των 24 € + 3,75 € για ηχητικό οδηγό στις 9.15 το πρωί. Πριν από αυτό όμως θα πηγαίναμε στο σούπερ μάρκετ απέναντι από το κατάλυμά μας για αγορά νερού και σνακ για να φάμε. Δεν είχαμε εντοπίσει κάποιο φούρνο κοντά ή έστω κάποιο μαγαζί που να μπορούμε να φάμε πρωινό, οπότε εκείνο το σούπερ μάρκετ το επισκεπτόμαστε τουλάχιστον μια φορά την ημέρα στο ταξίδι μας. Παρατήρησα ότι δεν είχε συσκευασμένα κρουασανάκια ή σνακ τέτοιου είδους. Αντίθετα, υπήρχε ποικιλία από ζελεδάκια ας πούμε. Όλος ο κόσμος το πρωί έμπαινε να πάρει προιόντα από το φούρνο του σούπερ μάρκετ. Αν θέλετε τη γνώμη μου μια χαρά ήταν και σε πολύ καλές τιμές. Παίρναμε συνήθως 2 αρτοπαρασκευάσματα ο καθένας είτε με κανέλλα, σοκολάτα ή τυρί. Τα περισσότερα κόστιζαν από 55-85 λεπτά το ένα. Το ακριβότερο να είχε 1,5 ευρώ. Όπως καταλαβαίνετε το πρωινό μου δεν κόστιζε κάθε ημέρα πάνω από 3 ευρώ. Συνήθως κόστιζε 1,40 δηλαδή μιας και δεν πίνω ούτε καφέ. Ο Χ. είτε τον έπαιρνε στο χέρι, αλλά τον πλήρωνε όπως θα τον πλήρωνε σε τραπέζι στην χώρα μας, είτε έπαιρνε έτοιμο συσκευασμένο των Starbucks από τα ψυγεία των supermarket. Το νερό ήταν λίγο ακριβότερο από ότι εδώ στα supermarket, αλλά στο ταμείο πάντα έμπαινε κάτι σαν φόρος οπότε το πληρώναμε γύρω στα 40 λεπτά στο τέλος. Και πως πληρώνουμε; Φυσικά δεν υπήρχε ταμίας και χτυπήσαμε μόνοι μας τα προϊόντα στο ταμείο. Στην αρχή ψάχναμε λίγο ποια προϊόντα του φούρνου είχαμε πάρει, αλλά όλα καλά. Πολύ εύκολο! Στην Βουδαπέστη στο σούπερ ήταν πιο πολύπλοκη η διαδικασία. Και αφού πληρώσαμε στο τέλος βγήκε απόδειξη όπου με αυτή ανοίξαμε και τη μπάρα να περάσουμε προς την τελική έξοδο. Μια χαρά συστήματα οι Ολλανδοί. Τι έχει να γίνει με τους εργαζομένους στα σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα…Και αφού αγοράσαμε τα απαραίτητα πήραμε το δρόμο για το μουσείο.

Το μουσείο του Βαν Γκονγκ δεν ήταν μακριά από το κατάλυμά μας. Στο δρόμο μας έκανε φοβερή εντύπωση ότι επικρατούσε κυκλοφοριακή συμφόρηση… από ποδήλατα. Σπάνια βλέπαμε αμάξι και τα ποδήλατα κινούνταν με ιδιαίτερη ταχύτητα. Ήταν ώρα αιχμής και ο κόσμος πήγαινε στη δουλειά του. Κάποιες φορές περνούσαμε το δρόμο με δυσκολία και βιασύνη μη μας κόψουν τα ποδήλατα. Και τι ποδήλατα ε;; Πραγματικά τέτοια ποδήλατα δεν είχα ξαναδεί. Κάθε μέρα έβλεπα μεγάλη ποικιλία από διαφορετικούς τύπους ποδηλάτων. Με καρότσες μπροστά που έμπαιναν 3-4 παιδιά μέσα. Με καθισματάκι μπροστά, με καθισματάκι πίσω. Διαβάζοντας το, ενώ το γράφω δεν ακούγεται κάτι φοβερό ή ασυνήθιστο. Και όμως αν είχα φωτογραφίες θα καταλαβαίνατε το πόσο διέφερε το ένα από το άλλο. Πόσο διαφορετική εικόνα να χαιρετιούνται τα παιδιά από τις καρότσες των ποδηλάτων που οδηγούν οι γονείς τους; Εκεί οι οικογένειες δε θα λένε πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο, αλλά πάμε βόλτα με το ποδήλατο. Άλλη ζωή, άλλη καθημερινότητα και νοοτροπία. Με τα πολλά φτάσαμε έξω από το μουσείο. Είχε ιδιαίτερη αρχιτεκτονική. Η ώρα ήταν 9.00 και περίμενε λιγοστός κόσμος στην ουρά. Για να μπούμε μέσα στο μουσείο μας ζητήθηκε να ανοίξουμε τις τσάντες για να γίνει ένας τυπικός έλεγχος από τον υπάλληλο. Δεν κοίταξε κάτι επί της ουσίας όμως. Πήραμε τον ηχητικό οδηγό μας στα αγγλικά και ξεκινήσαμε την περιήγηση. Είδαμε αρκετές προσωπογραφίες του Βαν Γκονγκ και γνωστούς πίνακές του όπως τους Πατατοφάγους ή το βάζο με τα ηλιοτρόπια. Ωστόσο, η έναστρη νύχτα εκτίθεται στο μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Ν.Υόρκης. Πέρα από τους δικούς του πίνακες στο μουσείο εκτίθενται και έργα άλλων σημαντικών καλλιτεχνών όπως του Μονέ και του Ρενουάρ. Όσον αφορά την ηχητική ξενάγηση μπορείς να την βάζεις να παίζει ασταμάτητα ή να διαλέγεις τι θέλεις να ακούσεις π.χ. πληροφορίες για τον πίνακα με τον αριθμό τάδε αφού τα έργα είναι αριθμημένα. Περάσαμε περίπου 2 ώρες στο μουσείο. Όσοι είναι λάτρεις της τέχνης θα το ευχαριστηθούν. Συστήνω όμως να έρθετε σε μη ώρες αιχμής, διότι μετά τις 10.30 το πρωί που κατεύθασαν σχολεία και γκρουπ ήταν δύσκολο να κινηθείς στο χώρο με άνεση και να απολαύσεις απερίσπαστος τα έργα. Η πολυκοσμία μπροστά στους πίνακες και η φασαρία δεν είναι το ιδανικό νομίζω.

Βγαίνοντας από το κτίριο διαπιστώσαμε ότι ένα πέπλο ομίχλης είχε σκεπάσει την πόλη. Χαζεύαμε τον κόσμο που περίμενε στις ουρές στα διπλανά μουσεία. Στην πλατεία μουσείων βρισκόμαστε άλλωστε. Επόμενη στάση μας το Vondelpark. Ο καιρός και η εποχή δεν λες ότι ήταν ιδανικά για βόλτα σε πάρκο, αλλά είπαμε να πάρουμε μια γεύση για το που βολτάρουν οι ντόπιοι. Κλασικά, μέσα στο πάρκο η πλειοψηφία ποδηλατούσε. Κρίμα που για άλλη μια φορά σε ταξίδι βλέπαμε ένα πάρκο με γυμνά δέντρα. Πόσο διαφορετικές εικόνες θα βλέπαμε την άνοιξη. Μέσα στο πάρκο προφανώς υπήρχε το υγρό στοιχείο με γεφυράκια όπως ήταν αναμενόμενο και δύο καταστήματα εστίασης χωρίς κόσμο. Φαντάζομαι τις ηλιόλουστες ημέρες και τα σαββατοκύριακα θα είναι γεμάτα. Αφού κάναμε τη βόλτα μας βγήκαμε έξω και περπατήσαμε σε εμπορικούς δρόμους. Εκεί δεν βρήκαμε τις βασικές αλυσίδες ,αλλά μεγάλους οίκους μόδας όπως Armani, Gucci, Hermes κλπ και σικάτες κυρίες να χαζεύουν στις βιτρίνες. Προφανώς ήταν η “Βουκουρεστίου” του Άμστερνταμ.

Περπατώντας μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στην Leidseplein. Σε αυτή την πλατεία δεσπόζει ένα πολύ όμορφο κτίριο το International Theater του Άμστερνταμ. Πάνω στην πλατεία υπάρχει ακόμα ένα γλυπτό με 2 χέρια στην μνήμη ενός δημοσιογράφου που δολοφονήθηκε σε εκείνη την πλατεία (αν ισχύει ότι διάβασα). Η πλατεία αυτή είναι γεμάτη θέατρα και καταστήματα εστίασης. Γενικά είναι πολύ ζωντανή πλατεία με πολλή κίνηση. Στα σχέδια μας τις επόμενες ώρες ήταν να βολτάρουμε στην περιοχή των 9 δρόμων και στην συνοικία Jordaan.

Όσον αφορά τους 9 δρόμους πραγματικά περπατήσαμε όλη την γειτονιά σπιθαμή προς σπιθαμή, κανάλι προς κανάλι. Δεν αφήσαμε τίποτα. Πραγματικά πρόκειται για μια πάρα πολύ όμορφη γειτονιά. Ίσως το πιο όμορφο κομμάτι της πόλης. Με όμορφα μαγαζάκια, δρόμους και κτίρια. Ωστόσο, ενώ υπάρχουν τουρίστες όλα είναι πιο ήσυχα και ήρεμα χωρίς τον κόσμο του κέντρου. Πραγματικά η βόλτα αυτή ήταν απολαυστική. Κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες. Παίζει να βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες σε κάθε γέφυρα και κανάλι. Πραγματικά απόρησα και ακόμα απορώ πως αναγνωρίζουν οι ντόπιοι σε ποιο σημείο βρίσκονται αν δεν κοιτάξουν οδό. Από ένα σημείο και μετά όλα τα κανάλια και τα κτίρια μου φαίνονταν ίδια. Όλα ήταν πανέμορφα. Δεν καταλάβαινα αν υπήρχαν διαφορές. Χωρίς gps δεν είχα τύχη ειλικρινά. Αχ να έβγαζε και λίγο ήλιο τι ωραία που θα ήταν. Αυτή η μουντάδα και η ομίχλη δεν φωτίζουν το τοπίο και τις φωτογραφίες. Φτάσαμε στο δυτικό ναό και στο μουσείο της Άννας Φρανκ. Είχε λίγο κόσμο απέξω που περίμενε να μπει. Είχαμε αποφασίσει να μην μπούμε μέσα, διότι το εισιτήριο του Βαν Γκονγκ, του Rijksmuseum που θα πηγαίναμε την επόμενη και του Heineken experience που λέγαμε να πάμε αν μας έβγαινε στο πρόγραμμα κόστιζαν τουλάχιστον 75 ευρώ συνολικά. Το εισιτήριο των 16 ευρώ για το σπίτι της Άννας Φρανκ μας φάνηκε υψηλό για να δούμε απλά κάποια δωμάτια με προσωπικά αντικείμενα. Ίσως το επισκεφτούμε κάποια στιγμή στο μέλλον μιας και έχω διαβάσει το βιβλίο. Για έναν αναγνώστη του βιβλίου φαντάζομαι είναι πιο ελκυστικό αξιοθέατο το συγκεκριμένο μουσείο. Πάντως θέλει σίγουρα διαδικτυακή κράτηση από πριν. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μπροστά από το γεφυράκι που είχε απέναντι και συνεχίσαμε την βόλτα μας περιπλανώμενοι στα σοκάκια. Προφανώς και πήραμε το δρόμο και για την συνοικία Jordaan. Όλοι οι οδηγοί την ανέφεραν ως πολύ όμορφη γειτονιά. Προσωπικά, δε βρήκα κάτι το τόσο ιδιαίτερο ή πιο όμορφο από την πανέμορφη συνοικία των 9 δρόμων. Το κομμάτι αυτό ωστόσο σίγουρα είναι πιο αυθεντικό και μη τουριστικό. Εκεί θα δει κανείς εικόνες από την καθημερινή ζωή των ντόπιων χωρίς το πολύβουο κέντρο με τους τουρίστες. Για αυτό το λόγο και μόνο για κάποιον που ενδιαφέρεται να δει μια μη τουριστική γωνιά κοντά στο κέντρο μπορεί να βολτάρει στο Jordaan. Οι ώρες πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα και αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε ,εφόσον είχαμε χρόνο, προς την Heineken χωρίς να φάμε κάποιο γεύμα. Στη Leidseplein είχαμε πάρει κάποια σνακ από το σούπερ για να μας κρατήσουν. Μαζί με αυτά είχα πάρει και το πολύ αγαπημένο γλυκό των Ολλανδών συσκευασμένο, τα stroopwaffles. Βαφλάκια πεπιεσμένα με σιρόπι καραμέλας;; Δεν είναι καλή η περιγραφή και δε ξέρω καν αν είναι καραμέλα αυτό ενδιάμεσα. Δεν μου γέμιζαν το μάτι είναι η αλήθεια οπτικά. Και όμως. Μου άρεσαν πραγματικά πάρα πολύ!!! Έτρωγα συνέχεια σε όλο το ταξίδι και πήρα μαζί μου και στην Αθήνα...

Η Heineken έκλεινε στις 19.00 και δεχόταν τελευταίο γκρουπ στις 17.15 αν θυμάμαι καλά. Εμείς φτάσαμε λίγο νωρίτερα και αγοράσαμε εκεί εισιτήριο. Αφήσαμε τα πράγματά μας στο βεστιάριο και πήγαμε τουαλέτα. Η τουαλέτα ήταν κοινή για όλα τα φύλα. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο σήμα σε τουαλέτες. Επίσης τα εισιτήρια τα σκάναρε ένας ωραίος τύπος σε αμαξίδιο. Σε πολλά μαγαζιά εμπορικά είδαμε μαύρους υπαλλήλους. Μέχρι στιγμής σε ταξίδια είχα δει υπαλλήλους ασιάτες, αλλά σε περιορισμένο βαθμό. Στην Ολλανδία είδαμε να εργάζονται άνθρωποι από όλο τον κόσμο, με τα όποια προβλήματά τους και να είναι οκ. Στην Ελλάδα το πιο πιθανό να ήταν περιθωριοποιημένοι. Και δε μιλώ μόνο για εργαζομένους. Είδαμε αρκετούς ανθρώπους με κινητικά προβλήματα να επισκέπτονται αξιοθέατα και να απολαμβάνουν τη βόλτα τους και μάλιστα πολλοί από αυτούς ήταν μεγάλης ηλικίας. Πόσο καιρό έχω να δω στην Αθήνα άνθρωπο με κινητικά προβλήματα να κάνει μια απλή βόλτα ή να επισκέπτεται κάποιο αξιοθέατο; Η απάντηση είναι δε θυμάμαι…Δεν είναι σύνηθες…Βοηθάει το γεγονός προφανώς ότι η Ολλανδία είναι επίπεδη χώρα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι οι υποδομές, αλλά φαντάζομαι είναι και θέμα κουλτούρας.

Περιμέναμε να αρχίσει η ξενάγηση, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε μια πολύ πρόσχαρη κοπέλα που μας υποδέχθηκε μέσα στο κέφι και δημιούργησε μια πολύ όμορφη, ζεστή και κεφάτη ατμόσφαιρα. Μας μίλησαν για το ξεκίνημα και τα πρώτα βήματα της heineken, τα συστατικά της, μας έδειξαν κάποιες εγκαταστάσεις και στάδια παραγωγής της μπίρας και στο τέλος αυτής της ξενάγησης μας κέρασαν ένα ποτήρι μπίρα έξτρα από τα δύο ποτήρια που περιλαμβάνονταν στο εισιτήριο και εξαργύρωνες στο τέλος δίνοντας δύο κέρματα Heineken που σου έδιναν στην είσοδο. Σε κάποια στάδια της ξενάγησης σου έκαναν και ερωτήσεις και όποιος απαντούσε σωστά κέρδιζε επιπλέον κέρματα για να εξαργυρώσει επιπλέον ποτήρια μπίρας. Πολύ καλό για τους λάτρεις της Heineken ομολογουμένως! Μετά από αυτά ακολούθησαν κάποια δωμάτια διασκέδασης των επισκεπτών που δεν είχαν στενή σχέση με την Heineken. Πρωσοποποιημένα αστεία βίντεο, φωτογραφίες, κονσόλες videogames, εκθέματα για ποδοσφαιρόφιλους κλπ. Ομολογουμένως γελάσαμε και διασκεδάσαμε κατά την παραμονή μας σε αυτά τα δωμάτια. Δεν το περιμέναμε και μας έμειναν και οι αναμνηστικές φωτογραφίες και τα video. Ωστόσο, δεν ξέρω αν αξίζει η επίσκεψη με αυτό το τόσο υψηλό αντίτιμο. Στο τέλος εξαργυρώναμε τα 2 κέρματα με μπίρες. Εμείς εξαργυρώσαμε μόνο τη μία. Για εμάς η Heineken ε δεν είναι και η καλύτερη μπίρα του κόσμου. Δώσαμε τα κέρματα μας σε ανθρώπους που θα τα εκμεταλλεύονταν, πήραμε τα πράγματά μας και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο.

Αυτό που αντικρίσαμε δεν περιγράφεται. Ομίχλη παντού! Πυκνή ομίχλη, όχι αστεία. Δεν έβλεπες λίγα μέτρα παρακάτω. Τέτοιο πράγμα σε αστικό ιστό ομολογώ δεν έχω ξαναδεί. Πήγαμε να ξεκουραστούμε στο κατάλυμά μας για καμιά ώρα και έπειτα βγήκαμε να κάνουμε την βραδινή μας βόλτα και να φάμε κατιτίς. Όταν ξαναβγήκαμε η ομίχλη δεν ήταν τόσο έντονη και μπορέσαμε να χαρούμε καλύτερα τη βόλτα μας. Ψάχναμε να φάμε και τελικά καταλήξαμε να τρώμε στο χέρι τις πατάτες από το φημισμένο μαγαζί του Άμστερνταμ Mannekenpis. Ωραίες οι τηγανητές πατάτες, γεμίσαμε το στομαχάκι μας, αλλά απλές τηγανητές πατάτες με σος. Τριγυρνώντας στα σοκάκια της πολύβουης πρωτεύουσας με τα τόσα διαφορετικά μαγαζιά εστίασης με διεθνή κουζίνα, ακούγαμε πραγματικά κόσμο να μιλάει κάθε λογής γλώσσα. Πραγματικά πολυπολιτισμική κοινωνία. Multi culti. Στην βόλτα μας αυτή είδαμε μάλιστα και μια condomerie. Όποτε περνούσαμε ήταν γεμάτη κόσμο που ψώνιζε και απέξω όλο και κάποιος έβγαζε φωτογραφία τη βιτρίνα.

Η βραδιά θα τελείωνε σε ένα coffeeshop στην πλατεία Rembrand. Προσωπικά, δεν με ενδιέφερε αυτού του είδους η εμπειρία στο Άμστερνταμ, αλλά εφόσον ο συνταξιδιώτης μου ήθελε να την έχει του έκανα το χατήρι. Πήρα ένα κεκάκι που το άφησα μισό και η παρέα μου ένα τσιγάρο. Εγώ δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα, ενώ ο συνταξιδιώτης μου, ενώ υποστήριζε το ίδιο στην αρχή μετά από λίγο άρχισε να ζαλίζεται. Αποφάσισε να το αφήσει. Ούτε το μισό δεν έκανε δηλαδή, γιατί ζαλίστηκε αρκετά και αν συνέχιζε αισθανόταν ότι θα έχανε τις αισθήσεις του. Επομένως, καθίσαμε για λίγο να συνέλθει και πήγαμε για ύπνο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[alma viajer@]

Μουσείο Βαν Γκογκ- Vondelpark- Συνοικία 9 δρόμων και Joordan- Heineken Experience

2η ΗΜΕΡΑ​

Η σημερινή ημέρα θα ξεκινούσε με επίσκεψη στο μουσείο Βαν Γκογκ. Είχαμε αγοράσει διαδικτυακά τα εισιτήρια από Ελλάδα στην τιμή των 24 € + 3,75 € για ηχητικό οδηγό στις 9.15 το πρωί. Πριν από αυτό όμως θα πηγαίναμε στο σούπερ μάρκετ απέναντι από το κατάλυμά μας για αγορά νερού και σνακ για να φάμε. Δεν είχαμε εντοπίσει κάποιο φούρνο κοντά ή έστω κάποιο μαγαζί που να μπορούμε να φάμε πρωινό, οπότε εκείνο το σούπερ μάρκετ το επισκεπτόμαστε τουλάχιστον μια φορά την ημέρα στο ταξίδι μας. Παρατήρησα ότι δεν είχε συσκευασμένα κρουασανάκια ή σνακ τέτοιου είδους. Αντίθετα, υπήρχε ποικιλία από ζελεδάκια ας πούμε. Όλος ο κόσμος το πρωί έμπαινε να πάρει προιόντα από το φούρνο του σούπερ μάρκετ. Αν θέλετε τη γνώμη μου μια χαρά ήταν και σε πολύ καλές τιμές. Παίρναμε συνήθως 2 αρτοπαρασκευάσματα ο καθένας είτε με κανέλλα, σοκολάτα ή τυρί. Τα περισσότερα κόστιζαν από 55-85 λεπτά το ένα. Το ακριβότερο να είχε 1,5 ευρώ. Όπως καταλαβαίνετε το πρωινό μου δεν κόστιζε κάθε ημέρα πάνω από 3 ευρώ. Συνήθως κόστιζε 1,40 δηλαδή μιας και δεν πίνω ούτε καφέ. Ο Χ. είτε τον έπαιρνε στο χέρι, αλλά τον πλήρωνε όπως θα τον πλήρωνε σε τραπέζι στην χώρα μας, είτε έπαιρνε έτοιμο συσκευασμένο των Starbucks από τα ψυγεία των supermarket. Το νερό ήταν λίγο ακριβότερο από ότι εδώ στα supermarket, αλλά στο ταμείο πάντα έμπαινε κάτι σαν φόρος οπότε το πληρώναμε γύρω στα 40 λεπτά στο τέλος. Και πως πληρώνουμε; Φυσικά δεν υπήρχε ταμίας και χτυπήσαμε μόνοι μας τα προϊόντα στο ταμείο. Στην αρχή ψάχναμε λίγο ποια προϊόντα του φούρνου είχαμε πάρει, αλλά όλα καλά. Πολύ εύκολο! Στην Βουδαπέστη στο σούπερ ήταν πιο πολύπλοκη η διαδικασία. Και αφού πληρώσαμε στο τέλος βγήκε απόδειξη όπου με αυτή ανοίξαμε και τη μπάρα να περάσουμε προς την τελική έξοδο. Μια χαρά συστήματα οι Ολλανδοί. Τι έχει να γίνει με τους εργαζομένους στα σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα…Και αφού αγοράσαμε τα απαραίτητα πήραμε το δρόμο για το μουσείο.

Το μουσείο του Βαν Γκονγκ δεν ήταν μακριά από το κατάλυμά μας. Στο δρόμο μας έκανε φοβερή εντύπωση ότι επικρατούσε κυκλοφοριακή συμφόρηση… από ποδήλατα. Σπάνια βλέπαμε αμάξι και τα ποδήλατα κινούνταν με ιδιαίτερη ταχύτητα. Ήταν ώρα αιχμής και ο κόσμος πήγαινε στη δουλειά του. Κάποιες φορές περνούσαμε το δρόμο με δυσκολία και βιασύνη μη μας κόψουν τα ποδήλατα. Και τι ποδήλατα ε;; Πραγματικά τέτοια ποδήλατα δεν είχα ξαναδεί. Κάθε μέρα έβλεπα μεγάλη ποικιλία από διαφορετικούς τύπους ποδηλάτων. Με καρότσες μπροστά που έμπαιναν 3-4 παιδιά μέσα. Με καθισματάκι μπροστά, με καθισματάκι πίσω. Διαβάζοντας το, ενώ το γράφω δεν ακούγεται κάτι φοβερό ή ασυνήθιστο. Και όμως αν είχα φωτογραφίες θα καταλαβαίνατε το πόσο διέφερε το ένα από το άλλο. Πόσο διαφορετική εικόνα να χαιρετιούνται τα παιδιά από τις καρότσες των ποδηλάτων που οδηγούν οι γονείς τους; Εκεί οι οικογένειες δε θα λένε πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο, αλλά πάμε βόλτα με το ποδήλατο. Άλλη ζωή, άλλη καθημερινότητα και νοοτροπία. Με τα πολλά φτάσαμε έξω από το μουσείο. Είχε ιδιαίτερη αρχιτεκτονική. Η ώρα ήταν 9.00 και περίμενε λιγοστός κόσμος στην ουρά. Για να μπούμε μέσα στο μουσείο μας ζητήθηκε να ανοίξουμε τις τσάντες για να γίνει ένας τυπικός έλεγχος από τον υπάλληλο. Δεν κοίταξε κάτι επί της ουσίας όμως. Πήραμε τον ηχητικό οδηγό μας στα αγγλικά και ξεκινήσαμε την περιήγηση. Είδαμε αρκετές προσωπογραφίες του Βαν Γκονγκ και γνωστούς πίνακές του όπως τους Πατατοφάγους ή το βάζο με τα ηλιοτρόπια. Ωστόσο, η έναστρη νύχτα εκτίθεται στο μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Ν.Υόρκης. Πέρα από τους δικούς του πίνακες στο μουσείο εκτίθενται και έργα άλλων σημαντικών καλλιτεχνών όπως του Μονέ και του Ρενουάρ. Όσον αφορά την ηχητική ξενάγηση μπορείς να την βάζεις να παίζει ασταμάτητα ή να διαλέγεις τι θέλεις να ακούσεις π.χ. πληροφορίες για τον πίνακα με τον αριθμό τάδε αφού τα έργα είναι αριθμημένα. Περάσαμε περίπου 2 ώρες στο μουσείο. Όσοι είναι λάτρεις της τέχνης θα το ευχαριστηθούν. Συστήνω όμως να έρθετε σε μη ώρες αιχμής, διότι μετά τις 10.30 το πρωί που κατεύθασαν σχολεία και γκρουπ ήταν δύσκολο να κινηθείς στο χώρο με άνεση και να απολαύσεις απερίσπαστος τα έργα. Η πολυκοσμία μπροστά στους πίνακες και η φασαρία δεν είναι το ιδανικό νομίζω.

Βγαίνοντας από το κτίριο διαπιστώσαμε ότι ένα πέπλο ομίχλης είχε σκεπάσει την πόλη. Χαζεύαμε τον κόσμο που περίμενε στις ουρές στα διπλανά μουσεία. Στην πλατεία μουσείων βρισκόμαστε άλλωστε. Επόμενη στάση μας το Vondelpark. Ο καιρός και η εποχή δεν λες ότι ήταν ιδανικά για βόλτα σε πάρκο, αλλά είπαμε να πάρουμε μια γεύση για το που βολτάρουν οι ντόπιοι. Κλασικά, μέσα στο πάρκο η πλειοψηφία ποδηλατούσε. Κρίμα που για άλλη μια φορά σε ταξίδι βλέπαμε ένα πάρκο με γυμνά δέντρα. Πόσο διαφορετικές εικόνες θα βλέπαμε την άνοιξη. Μέσα στο πάρκο προφανώς υπήρχε το υγρό στοιχείο με γεφυράκια όπως ήταν αναμενόμενο και δύο καταστήματα εστίασης χωρίς κόσμο. Φαντάζομαι τις ηλιόλουστες ημέρες και τα σαββατοκύριακα θα είναι γεμάτα. Αφού κάναμε τη βόλτα μας βγήκαμε έξω και περπατήσαμε σε εμπορικούς δρόμους. Εκεί δεν βρήκαμε τις βασικές αλυσίδες ,αλλά μεγάλους οίκους μόδας όπως Armani, Gucci, Hermes κλπ και σικάτες κυρίες να χαζεύουν στις βιτρίνες. Προφανώς ήταν η “Βουκουρεστίου” του Άμστερνταμ.

Περπατώντας μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στην Leidseplein. Σε αυτή την πλατεία δεσπόζει ένα πολύ όμορφο κτίριο το International Theater του Άμστερνταμ. Πάνω στην πλατεία υπάρχει ακόμα ένα γλυπτό με 2 χέρια στην μνήμη ενός δημοσιογράφου που δολοφονήθηκε σε εκείνη την πλατεία (αν ισχύει ότι διάβασα). Η πλατεία αυτή είναι γεμάτη θέατρα και καταστήματα εστίασης. Γενικά είναι πολύ ζωντανή πλατεία με πολλή κίνηση. Στα σχέδια μας τις επόμενες ώρες ήταν να βολτάρουμε στην περιοχή των 9 δρόμων και στην συνοικία Jordaan.

Όσον αφορά τους 9 δρόμους πραγματικά περπατήσαμε όλη την γειτονιά σπιθαμή προς σπιθαμή, κανάλι προς κανάλι. Δεν αφήσαμε τίποτα. Πραγματικά πρόκειται για μια πάρα πολύ όμορφη γειτονιά. Ίσως το πιο όμορφο κομμάτι της πόλης. Με όμορφα μαγαζάκια, δρόμους και κτίρια. Ωστόσο, ενώ υπάρχουν τουρίστες όλα είναι πιο ήσυχα και ήρεμα χωρίς τον κόσμο του κέντρου. Πραγματικά η βόλτα αυτή ήταν απολαυστική. Κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες. Παίζει να βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες σε κάθε γέφυρα και κανάλι. Πραγματικά απόρησα και ακόμα απορώ πως αναγνωρίζουν οι ντόπιοι σε ποιο σημείο βρίσκονται αν δεν κοιτάξουν οδό. Από ένα σημείο και μετά όλα τα κανάλια και τα κτίρια μου φαίνονταν ίδια. Όλα ήταν πανέμορφα. Δεν καταλάβαινα αν υπήρχαν διαφορές. Χωρίς gps δεν είχα τύχη ειλικρινά. Αχ να έβγαζε και λίγο ήλιο τι ωραία που θα ήταν. Αυτή η μουντάδα και η ομίχλη δεν φωτίζουν το τοπίο και τις φωτογραφίες. Φτάσαμε στο δυτικό ναό και στο μουσείο της Άννας Φρανκ. Είχε λίγο κόσμο απέξω που περίμενε να μπει. Είχαμε αποφασίσει να μην μπούμε μέσα, διότι το εισιτήριο του Βαν Γκονγκ, του Rijksmuseum που θα πηγαίναμε την επόμενη και του Heineken experience που λέγαμε να πάμε αν μας έβγαινε στο πρόγραμμα κόστιζαν τουλάχιστον 75 ευρώ συνολικά. Το εισιτήριο των 16 ευρώ για το σπίτι της Άννας Φρανκ μας φάνηκε υψηλό για να δούμε απλά κάποια δωμάτια με προσωπικά αντικείμενα. Ίσως το επισκεφτούμε κάποια στιγμή στο μέλλον μιας και έχω διαβάσει το βιβλίο. Για έναν αναγνώστη του βιβλίου φαντάζομαι είναι πιο ελκυστικό αξιοθέατο το συγκεκριμένο μουσείο. Πάντως θέλει σίγουρα διαδικτυακή κράτηση από πριν. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μπροστά από το γεφυράκι που είχε απέναντι και συνεχίσαμε την βόλτα μας περιπλανώμενοι στα σοκάκια. Προφανώς και πήραμε το δρόμο και για την συνοικία Jordaan. Όλοι οι οδηγοί την ανέφεραν ως πολύ όμορφη γειτονιά. Προσωπικά, δε βρήκα κάτι το τόσο ιδιαίτερο ή πιο όμορφο από την πανέμορφη συνοικία των 9 δρόμων. Το κομμάτι αυτό ωστόσο σίγουρα είναι πιο αυθεντικό και μη τουριστικό. Εκεί θα δει κανείς εικόνες από την καθημερινή ζωή των ντόπιων χωρίς το πολύβουο κέντρο με τους τουρίστες. Για αυτό το λόγο και μόνο για κάποιον που ενδιαφέρεται να δει μια μη τουριστική γωνιά κοντά στο κέντρο μπορεί να βολτάρει στο Jordaan. Οι ώρες πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα και αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε ,εφόσον είχαμε χρόνο, προς την Heineken χωρίς να φάμε κάποιο γεύμα. Στη Leidseplein είχαμε πάρει κάποια σνακ από το σούπερ για να μας κρατήσουν. Μαζί με αυτά είχα πάρει και το πολύ αγαπημένο γλυκό των Ολλανδών συσκευασμένο, τα stroopwaffles. Βαφλάκια πεπιεσμένα με σιρόπι καραμέλας;; Δεν είναι καλή η περιγραφή και δε ξέρω καν αν είναι καραμέλα αυτό ενδιάμεσα. Δεν μου γέμιζαν το μάτι είναι η αλήθεια οπτικά. Και όμως. Μου άρεσαν πραγματικά πάρα πολύ!!! Έτρωγα συνέχεια σε όλο το ταξίδι και πήρα μαζί μου και στην Αθήνα...

Η Heineken έκλεινε στις 19.00 και δεχόταν τελευταίο γκρουπ στις 17.15 αν θυμάμαι καλά. Εμείς φτάσαμε λίγο νωρίτερα και αγοράσαμε εκεί εισιτήριο. Αφήσαμε τα πράγματά μας στο βεστιάριο και πήγαμε τουαλέτα. Η τουαλέτα ήταν κοινή για όλα τα φύλα. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο σήμα σε τουαλέτες. Επίσης τα εισιτήρια τα σκάναρε ένας ωραίος τύπος σε αμαξίδιο. Σε πολλά μαγαζιά εμπορικά είδαμε μαύρους υπαλλήλους. Μέχρι στιγμής σε ταξίδια είχα δει υπαλλήλους ασιάτες, αλλά σε περιορισμένο βαθμό. Στην Ολλανδία είδαμε να εργάζονται άνθρωποι από όλο τον κόσμο, με τα όποια προβλήματά τους και να είναι οκ. Στην Ελλάδα το πιο πιθανό να ήταν περιθωριοποιημένοι. Και δε μιλώ μόνο για εργαζομένους. Είδαμε αρκετούς ανθρώπους με κινητικά προβλήματα να επισκέπτονται αξιοθέατα και να απολαμβάνουν τη βόλτα τους και μάλιστα πολλοί από αυτούς ήταν μεγάλης ηλικίας. Πόσο καιρό έχω να δω στην Αθήνα άνθρωπο με κινητικά προβλήματα να κάνει μια απλή βόλτα ή να επισκέπτεται κάποιο αξιοθέατο; Η απάντηση είναι δε θυμάμαι…Δεν είναι σύνηθες…Βοηθάει το γεγονός προφανώς ότι η Ολλανδία είναι επίπεδη χώρα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι οι υποδομές, αλλά φαντάζομαι είναι και θέμα κουλτούρας.

Περιμέναμε να αρχίσει η ξενάγηση, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε μια πολύ πρόσχαρη κοπέλα που μας υποδέχθηκε μέσα στο κέφι και δημιούργησε μια πολύ όμορφη, ζεστή και κεφάτη ατμόσφαιρα. Μας μίλησαν για το ξεκίνημα και τα πρώτα βήματα της heineken, τα συστατικά της, μας έδειξαν κάποιες εγκαταστάσεις και στάδια παραγωγής της μπίρας και στο τέλος αυτής της ξενάγησης μας κέρασαν ένα ποτήρι μπίρα έξτρα από τα δύο ποτήρια που περιλαμβάνονταν στο εισιτήριο και εξαργύρωνες στο τέλος δίνοντας δύο κέρματα Heineken που σου έδιναν στην είσοδο. Σε κάποια στάδια της ξενάγησης σου έκαναν και ερωτήσεις και όποιος απαντούσε σωστά κέρδιζε επιπλέον κέρματα για να εξαργυρώσει επιπλέον ποτήρια μπίρας. Πολύ καλό για τους λάτρεις της Heineken ομολογουμένως! Μετά από αυτά ακολούθησαν κάποια δωμάτια διασκέδασης των επισκεπτών που δεν είχαν στενή σχέση με την Heineken. Πρωσοποποιημένα αστεία βίντεο, φωτογραφίες, κονσόλες videogames, εκθέματα για ποδοσφαιρόφιλους κλπ. Ομολογουμένως γελάσαμε και διασκεδάσαμε κατά την παραμονή μας σε αυτά τα δωμάτια. Δεν το περιμέναμε και μας έμειναν και οι αναμνηστικές φωτογραφίες και τα video. Ωστόσο, δεν ξέρω αν αξίζει η επίσκεψη με αυτό το τόσο υψηλό αντίτιμο. Στο τέλος εξαργυρώναμε τα 2 κέρματα με μπίρες. Εμείς εξαργυρώσαμε μόνο τη μία. Για εμάς η Heineken ε δεν είναι και η καλύτερη μπίρα του κόσμου. Δώσαμε τα κέρματα μας σε ανθρώπους που θα τα εκμεταλλεύονταν, πήραμε τα πράγματά μας και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο.

Αυτό που αντικρίσαμε δεν περιγράφεται. Ομίχλη παντού! Πυκνή ομίχλη, όχι αστεία. Δεν έβλεπες λίγα μέτρα παρακάτω. Τέτοιο πράγμα σε αστικό ιστό ομολογώ δεν έχω ξαναδεί. Πήγαμε να ξεκουραστούμε στο κατάλυμά μας για καμιά ώρα και έπειτα βγήκαμε να κάνουμε την βραδινή μας βόλτα και να φάμε κατιτίς. Όταν ξαναβγήκαμε η ομίχλη δεν ήταν τόσο έντονη και μπορέσαμε να χαρούμε καλύτερα τη βόλτα μας. Ψάχναμε να φάμε και τελικά καταλήξαμε να τρώμε στο χέρι τις πατάτες από το φημισμένο μαγαζί του Άμστερνταμ Mannekenpis. Ωραίες οι τηγανητές πατάτες, γεμίσαμε το στομαχάκι μας, αλλά απλές τηγανητές πατάτες με σος. Τριγυρνώντας στα σοκάκια της πολύβουης πρωτεύουσας με τα τόσα διαφορετικά μαγαζιά εστίασης με διεθνή κουζίνα, ακούγαμε πραγματικά κόσμο να μιλάει κάθε λογής γλώσσα. Πραγματικά πολυπολιτισμική κοινωνία. Multi culti. Στην βόλτα μας αυτή είδαμε μάλιστα και μια condomerie. Όποτε περνούσαμε ήταν γεμάτη κόσμο που ψώνιζε και απέξω όλο και κάποιος έβγαζε φωτογραφία τη βιτρίνα.

Η βραδιά θα τελείωνε σε ένα coffeeshop στην πλατεία Rembrand. Προσωπικά, δεν με ενδιέφερε αυτού του είδους η εμπειρία στο Άμστερνταμ, αλλά εφόσον ο συνταξιδιώτης μου ήθελε να την έχει του έκανα το χατήρι. Πήρα ένα κεκάκι που το άφησα μισό και η παρέα μου ένα τσιγάρο. Εγώ δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα, ενώ ο συνταξιδιώτης μου, ενώ υποστήριζε το ίδιο στην αρχή μετά από λίγο άρχισε να ζαλίζεται. Αποφάσισε να το αφήσει. Ούτε το μισό δεν έκανε δηλαδή, γιατί ζαλίστηκε αρκετά και αν συνέχιζε αισθανόταν ότι θα έχανε τις αισθήσεις του. Επομένως, καθίσαμε για λίγο να συνέλθει και πήγαμε για ύπνο.

 

[alma viajer@]

Rijksmuseum-Albert cuyp market- βόλτα στο Άμστερνταμ

3η ημέρα
​

Την επόμενη ημέρα αφού πήραμε το πρωινό μας από το supermarket κατευθυνθήκαμε προς το Rijksmuseum. Το κτίριο στο οποίο στεγάζεται πραγματικά είναι επιβλητικό και ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα τριγύρω.Τα εισιτήρια τα κλείσαμε την προηγούμενη ημέρα για τις 09.00 το πρωί. Το συγκεκριμένο μουσείο είναι πολύ μεγάλο. Φάγαμε ένα γεμάτο τρίωρο εκεί μέσα και κάποιες εκθέσεις τις περάσαμε στο γρήγορο. Χορτάσαμε τέχνη!

Βγαίνοντας από το μουσείο είδαμε μουντάδα και συννεφιά. Οι προγνώσεις έδιναν βροχή για εκείνη την ημέρα. Κάτι που θα επιβεβαιωνόταν λίγο αργότερα. Εμείς ως προορισμό είχαμε την Albert cuyp market, μια υπαίθρια αγορά εκτός των ορίων κέντρου του Άμστερνταμ. Στην συγκεκριμένη αγορά είχε πάγκους εστίασης με κάθε είδους φαγητά και γλυκά, αλλά και πάγκους με εμπορικά είδη όπως είδη ένδυσης. Είδα μάλιστα και πάγκο με ελληνικό φαγητό. Πήγα να μιλήσω στο παλικάρι, αλλά δεν μιλούσε ελληνικά. Μόνο το φαγητό ήταν ελληνικό! Με αυτά και με αυτά άρχισε να ψιχαλίζει, αγοράσαμε και μια ομπρέλα γιατί ο συνταξιδιώτης δεν είχε φέρει μαζί του και συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Πήραμε να δοκιμάσουμε bitterballen. Ολλανδική συνταγή…σαν τηγανητά κεφτεδάκια γεμιστά με κρέας. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω. Its ok…Η βροχή άρχισε να δυναμώνει και έτσι αποφασίσαμε να κάτσουμε σε ένα από τα καφέ που υπήρχαν πάνω στο δρόμο της αγοράς. Εγώ φυσικά αφού είδα τα poffertjes στον κατάλογο τα παρήγγειλα. Σαν λουκουμάδες γεμιστοί με κρέμα και ζάχαρη άχνη. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα ούτε από τους λουκουμάδες, ούτε και από την συμπεριφορά της κυρίας που μας πήρε παραγγελία. Σαν να μην της άρεσε που πήραμε μόνο αυτό και έναν καφέ. Ήταν περασμένες μία το μεσημέρι βλέπετε. Σαν να νευρίασε και μας μιλούσε έντονα και νευριασμένα. Δεν ξέρω. Ίσως πάλι να είχε συμβεί κάτι άλλο. Ήταν και το μόνο κάπως αρνητικό περιστατικό που έχω να θυμηθώ από τη συναναστροφή μας με κόσμο σε αυτό το ταξίδι.

Η βροχή δεν είχε σταματήσει. Θα μας συντρόφευε για τις επόμενες ώρες και έτσι ανοιγοκλείναμε την ομπρέλα ανάλογα με την ένταση της. Δεν υπήρχε κάποιο πλάνο, οπότε βολτάραμε στην πόλη σε όσα σημεία δεν είχαμε πάει ή θέλαμε να ξαναδούμε και μέρα όπως π.χ. την πλατεία Leindseplein. Περπατήσαμε στο κέντρο του Άμστερνταμ για ώρες.

Απορία που μου γεννήθηκε περπατώντας στο Άμστερνταμ. Είδαμε σακούλες σκουπιδιών έξω από κάποια σπίτια στα πεζοδρόμια. Όχι έξω από κάθε σπίτι. Μια σακούλα εδώ και μια έξω από κάποιο άλλο 2-3 τετράγωνα παρακάτω. Δεν τις πετάγανε σε κάδους σκουπιδιών μεγάλους όπως έχουμε εδώ. Ούτε καν σε σκουπιδοτενεκέδες. Προφανώς έχουν κάποιο σύστημα συλλογής απορριμμάτων ανά ημέρα ή εβδομάδα. Δεν είδαμε κάποιο απορριμματοφόρο ωστόσο να τα μαζεύει. Γενικά, μας έμεινε απορία τι γίνεται με τα σκουπίδια. Ακόμα περπατώντας στο Άμστερνταμ θα αντιληφθείτε ότι οι περισσότεροι κάτοικοι δεν κλείνουν τις κουρτίνες ή τα στόρια των σπιτιών τους. Περπατάς και χαζεύοντας τα σπίτια, βλέπεις τα πάντα μέσα. Την κουζίνα, το σαλόνι τους και τους ίδιους να τρώνε, να βλέπουν τηλεόραση, να πλένουν πιάτα. Δεν φαίνεται να ενοχλούνται από το να τους κοιτάζει κάποιος απέξω. Δεν τους νοιάζει η ιδιωτικότητα ή τουλάχιστον εμένα έτσι μου φάνηκε. Μπορεί γενικά σαν λαός να μην κουτσομπολεύουν και να μην ενδιαφέρονται τι κάνουν οι γείτονές τους. Δε φοβούνται όμως την εγκληματικότητα; Να δει κάποιος τα υπάρχοντά τους και να θελήσει να μπουκάρει και να τους κλέψει; Δεν ξέρω αν είναι χαζές σκέψεις. Πάντως εμένα μου προκάλεσε μια αμηχανία το να βλέπω φαρδιά πλατιά τα σπίτια όλων. Θέλω στιγμές ιδιωτικότητας. Τέλος πάντων.

Μιας και δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε πέταξα την ιδέα να περάσουμε από τον σιδηροδρομικό σταθμό στην απέναντι όχθη του ποταμού Amstel. Να κάνουμε αυτή την “κρουαζιέρα” δωρεάν μιας και τα συγκεκριμένα ferry boat είναι δωρεάν και κάνουν την διαδρομή συνέχεια. Πάνε από τη μία άκρη στην άλλη χωρίς διακοπή. Ωστόσο μην νομίζετε ότι είναι κρουαζιέρα όπως είπα πριν. Δε θα δείτε τίποτα, ειδικά με τον καιρό που πετύχαμε εμείς εκείνη την ώρα και το κρύο που είχε βάλει. Κρουαζιέρα κανονική στο Άμστερνταμ δεν κάναμε επίσης λόγω των καιρικών συνθηκών. Είχε ομίχλη σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό σχεδόν κάθε ημέρα. Επίσης, αν και εγώ δεν το ένιωθα, όπως ο συνταξιδιώτης μου είχε το κρύο του. Επομένως, λογικά θα έπρεπε να πάρουμε κλειστό πλοιάριο, το οποίο δεν συνίσταται, διότι όπως το βλέπαμε θα θόλωνε το τζάμι και με την ομίχλη δε θα έβλεπες τίποτα. Έτσι, προτιμήσαμε να μην κάνουμε κάποια βαρκάδα. Τέλος πάντων, πήραμε το πλοιάριο και περάσαμε στην απέναντι όχθη. Ήταν εμφανής η ομίχλη. Σε αυτή την πλευρά είχε κάποια μαγαζιά, καφέ κλπ, μουσείο κινηματογράφου και τον Adam Lookout, ένα πολύ υψηλό κτίριο που στην ταράτσα του κόσμος έκανε κούνια στο κενό. Υποθέτω ότι θα είχε ωραία θέα το Άμστερνταμ από εκεί πάνω είτε στην κούνια, είτε πίνοντας κανείς το ποτό του ή γευματίζοντας, αλλά δεν ανεβήκαμε και λόγω καιρού(δε θα βλέπαμε πολλά εξαιτίας της ομίχλης) και λόγω τιμής. Εκτός από τα παραπάνω κτίρια, δεν φαινόταν ότι υπήρχε κάτι σημαντικό να δούμε. Υπήρχαν ξενοδοχεία και κατοικίες της σύγχρονης πόλης. Και να είχε δηλαδή κάτι νομίζω ότι δεν ήμουν σε θέση να το εξερευνήσω εκείνη την στιγμή. Η κούραση ήταν τόσο μεγάλη που ήθελα ανά 5 λεπτά παγκάκι να ξαποστάσω. Δεν με βαστούσαν τα πόδια μου. Πήραμε το ferry και γυρίσαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό. Ποιο σιδηροδρομικό σταθμό βρε παιδιά; Εκεί ήταν ένα μικρό mall. Την πρώτη μέρα απέξω δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι είχε εμπορικά μαγαζιά όπου ο κόσμος μπορούσε να κάνει τα ψώνια του. Μια χαρά!

Επόμενος προορισμός το κατάλυμά μας για ξεκούραση, διότι δεν μας βαστούσαν τα πόδια μας. Θα βγαίναμε το βράδυ για φαγητό. Εκείνο το βράδυ επιλέξαμε να πάμε κάπου κοντά στο κατάλυμά μας. Πήγαμε πάλι για πίτσα σε ένα ιταλικό, το Il Boccalino Italian Restaurant - Pizzeria, Pizza & Pasta Vegan in Amsterdam. Ωραία ατμόσφαιρα. Προσωπικά μου άρεσε περισσότερο η πίτσα στο μαγαζί που φάγαμε την πρώτη ημέρα, στον ξυλόφουρνο. Ωστόσο, δεν έχω παράπονο. Πίτσα είναι. Φάγαμε και τη σαλάτα μας, ήπιαμε και τα ποτά μας και περάσαμε ένα όμορφο χαλαρό βράδυ. Η επόμενη ημέρα θα ήταν αρκετά φορτωμένη και χρειαζόμασταν ξεκούραση.

 

[alma viajer@]

Haarlem- Zaanse Schans-Volendam- Edam

4Η ΗΜΕΡΑ
​

Σήμερα το πρόγραμμα είχε εκδρομή σε κοντινά μέρη στα περίχωρα του Άμστερνταμ. Αμφιταλαντευόμουν για τη σειρά επίσκεψης των τοποθεσιών. Ωστόσο, θεώρησα ως καλύτερη σειρά επίσκεψης την εξής: Χάαρλεμ, Ζάνσε Σχανς, Βόλενταμ, Ένταμ…αν προλαβαίναμε φυσικά να δούμε όλα τα παραπάνω. Ο συνταξιδιώτης μου αμφιβάλλω αν είχε ιδέα που πέφτουν στο χάρτη οι συγκεκριμένες τοποθεσίες. Φυσικά και του φαινόταν φορτωμένο το πρόγραμμα και έλεγε ότι δεν χρειαζόταν να τα επισκεφτούμε όλα αυτά. Από την αναζήτηση που είχα κάνει είχα καταλήξει ότι για την συγκεκριμένη διαδρομή μας συνέφερε να αγοράσουμε μια ημερήσια κάρτα Amsterdam Region Travel Ticket κόστους 20 ευρώ. Μπήκαμε στο σάιτ για να αγοράσουμε το εισιτήριο και κατεβάσαμε την εφαρμογή που μας έλεγε. Προς έκπληξη μου έπρεπε να παραλάβουμε το εισιτήριο σε φυσική μορφή. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να πάμε μέχρι τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Άμστερνταμ και να πληρώσουμε και το εισιτήριο μέχρι εκεί. Με την συγκεκριμένη κάρτα όλα τα ΜΜΜ εντός πόλης και στην γύρω περιοχή καλύπτονταν από το εισιτήριο. Τι να γίνει…αφού πήραμε το καθιερωμένο μας πρωινό κατευθυνθήκαμε στο Amsterdam Central. Υπήρχαν αυτόματοι πωλητές για τη συγκεκριμένη κάρτα, αλλά μάλλον επειδή την είχαμε αγοράσει ηλεκτρονικά έπρεπε να απευθυνθούμε στο αντίστοιχο κατάστημα. Πράγματι πήγαμε και έπειτα από κάποια θέματα με το barcode πήραμε τα πολυπόθητα εισιτήρια.

Πως πάμε Χάαρλεμ; Κοιτάξαμε την πολύτιμη μας εφαρμογή, χτυπήσαμε τα εισιτήρια στην είσοδο( απαραίτητα check in και check out στα μηχανήματα, γιατί παύει η ισχύ και του ημερήσιου εισιτηρίου) και ρωτήσαμε για την πλατφόρμα που έπρεπε να πάμε. Πολύ ωραία μέχρι εδώ. Η πλατφόρμα στην ίδια πλευρά χωριζόταν σε a και b…Που καθόμαστε; Το τρένο μας έρχεται σε 7 λεπτά. Άρα αυτό που είναι ήδη σταματημένο μας πάει Χάαρλεμ ή όχι; Μήπως να πάμε στο a πιο πάνω ; Αυτό που λέει ο πίνακας ποιο τρένο είναι; Ρωτήσαμε αν το τρένο μπροστά μας πάει Χάαρλεμ και μας απάντησαν στα ελληνικά αν είμαστε Έλληνες. Είχαμε φοβερή προφορά μάλλον…Χαχα…Εμείς πάμε Λέιντεν μας είπαν. Δεν ξέρουμε αν περνάει από εκεί που θέλετε. Ωστόσο, ο συνταξιδιώτης επέμενε πως είναι αυτό το τρένο μας. Μπήκαμε και για τα επόμενα 5 λεπτά δεν σταμάτησα να γκρινιάζω…και γιατί μπήκαμε…δεν είμαστε σίγουροι που πάει το τρένο…και τσάμπα το εισιτήριο και τέτοια…ευτυχώς όμως είχαμε μπει σωστά…δεν ξαναμπερδευτήκαμε από τότε με τα τρένα…πηγαίναμε στην πλατφόρμα που έλεγε η εφαρμογή…το δρομολόγιο με τα μεγάλα γράμματα που πιάνει το μεγαλύτερο μέρος του πίνακα αφορά το επόμενο δρομολόγιο, είτε είναι ,είτε όχι το τρένο στην αποβάθρα. Τέλος πάντων…δεν πέρασε πολλή ώρα και φτάσαμε στο Χάαρλεμ κατά τις 10 το πρωί. Είχε συννεφιά, αλλά για λίγα λεπτά τα σύννεφα είχαν αραιώσει και ο ουρανός είχε αφήσει λίγο την μουντάδα των προηγούμενων ημερών. Μόνο για λίγα λεπτά βέβαια. Ήταν 10 το πρωί, ωστόσο δεν υπήρχε κίνηση στους δρόμους. Επικρατούσε μεγάλη ηρεμία. Ελάχιστος κόσμος κυκλοφορούσε έξω. Περάσαμε το πρώτο γεφυράκι πάνω από κανάλι και αμέσως συνειδητοποιήσαμε ότι είμαστε σε μια μικρογραφία του Άμστερνταμ. Μόνο που αυτή η τοποθεσία ήταν πάρα πολύ ήρεμη και σαφώς πιο κουκλίστικη. Πραγματικά οι δρόμοι γύρω από το κέντρο ήταν κουκλίστικοι. Η κεντρική πλατεία του Χάαρλεμ ήταν πολύ όμορφη επίσης. Καμία σχέση με τις πλατείες που είδαμε στο Άμστερνταμ. Περιπλανηθήκαμε στους δρόμους γύρω από το κέντρο και χαζεύαμε τα ανοιχτά μαγαζιά που όμως δεν είχαν κόσμο. Πραγματικά μου άρεσε πολύ το Χάαρλεμ. Δεν ξέρω για ποιο λόγο δεν είχε κόσμο. Ίσως επειδή ήταν πρωινό Πέμπτης και ο κόσμος εργαζόταν; Δεν ξέρω. Πολύ θα ήθελα να το είχα δει ώρα που θα έσφυζε από ζωή. Δυστυχώς, οι φωτογραφίες που έχω δεν είναι αντιπροσωπευτικές της ομορφιάς αυτής της πόλης. Πριν τελειώσουμε την περιπλάνησή μας στο ιστορικό-εμπορικό κέντρο μοναχά της πόλης περάσαμε να δούμε και τον ανεμόμυλο της. Και με αυτή την εικόνα κατευθυνθήκαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό με προορισμό το Ζάνσε Σχανς.

Στο Ζάνσε Σχανς αποφασίσαμε να πάμε με τρένο. Στην διαδρομή περάσαμε από το Ζανταάμ, ένα κουκλίστικο χωριό με πράσινα σπιτάκια σαν ψεύτικα, τα οποία φαίνονται από το τρένο αν τα παρατηρήσει κανείς, όπως και το περίεργο ξενοδοχείο για το οποίο έκανε λόγο ο Δούσης στην αντίστοιχη ταξιδιωτική του εκπομπή “Εικόνες” στο Open TV. Δεν σταματήσαμε, οπότε δεν γνωρίζω πως ήταν. Όταν φτάσαμε στον προορισμό μας, βγήκαμε από το σταθμό του τρένου, αλλά δεν είχε μπάρες στην έξοδο για check out, οπότε έπρεπε να ξαναμπούμε μέσα και να ψάξουμε τα ακυρωτικά μηχανήματα για να διατηρηθεί σε ισχύ η κάρτα μας. Και αφού μας έφυγε και αυτό το άγχος πήραμε το δρόμο για να φτάσουμε στο ξακουστό αυτό χωριό. Ακολούθησε περπάτημα 10-15 λεπτών για το χωριό με τους ανεμόμυλους. Φαινόταν ότι θα ήταν ένα αρκετά τουριστικό μέρος μιας και κατέβηκε σχεδόν όλο το τρένο και ο δρόμος για τον προορισμό μας ήταν γεμάτος τουρίστες. Περιττό να πω ότι σε όλη την διαδρομή που διανύσαμε για να φτάσουμε μύριζε κακάο-σοκολάτα. Είδαμε μάλιστα στο δρόμο και μια σοκολατερί από την οποία στην επιστροφή θα παίρναμε να πιούμε μια σοκολάτα. Γνώμη μου : και ακριβή και τίποτα το ιδιαίτερο. Ωστόσο, όταν φεύγαμε είχε το κρύο του, οπότε ήταν ότι έπρεπε για εκείνη την ώρα. Δίπλα από την σοκολατερί είδαμε και τον πρώτο μας ανεμόμυλο, ενώ δίπλα ξεκινούσε η γέφυρα που θα διασχίζαμε για να καταλήξουμε στο χωριό. Στη γέφυρα αυτή όλοι οι τουρίστες είχαν στηθεί για φωτογραφίες με φόντο το χωριό και τι άλλο; …τους ανεμόμυλους. Όσον αφορά το χωριό τα λόγια είναι περιττά. Είναι μικρό, άκρως τουριστικό μεν, κουκλίστικο δε. Τα σπιτάκια είναι βγαλμένα σαν από παραμύθι, λες και είναι ψεύτικα. Είναι στις αποχρώσεις του πράσινου και του μπλε σε ένα τοπίο βουκολικό θα έλεγε κανείς. Δίπλα από τα σπιτάκια περνάνε ποταμάκια, οι όχθες συνδέονται με γεφυράκια και όπου κοιτάς βλέπεις είτε θάλασσα, είτε το απέραντο πράσινο, είτε ανεμόμυλους. Προφανώς βγάλαμε ένα κάρο φωτογραφίες σε κάθε γωνιά του χωριού. Με σπιτάκια, με γεφυράκια, με ανεμόμυλους…Κάθε γωνιά είχε την ομορφιά της. Πολλοί ανεμόμυλοι και σπιτάκια-καταστήματα είναι επισκέψιμα, καθώς στεγάζουν π.χ. μουσεία. Άλλα με είσοδο και άλλα χωρίς. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην σχετική ιστοσελίδα για το Ζάανσε Σχανς. Εμείς μπήκαμε όπου υπήρχε δωρεάν είσοδος. Για παράδειγμα μπήκαμε σε ένα σπιτάκι όπου έφτιαχαν τσόκαρα, τα παραδοσιακά υποδήματα των Ολλανδών. Παρακολουθήσαμε όλη την διαδικασία για την κατασκευή τους. Και φυσικά υπήρχε πωλητήριο για όποιον ήθελε να αγοράσει. Απέξω υπήρχαν τσόκαρα μικρότερου και μεγαλύτερου μεγέθους, όπου έβαζαν τα πόδια τους οι τουρίστες ή έμπαιναν ολόκληροι μέσα για να βγάλουν αναμνηστικές φωτογραφίες. Ακόμα, μπήκαμε και σε ένα σπιτάκι που το είχαν ως μουσείο τυριού και στο ίδιο σπίτι από άλλη είσοδο είχε πωλητήριο τυριού. Για τους λάτρεις του τυριού ο χώρος αυτός ήταν παράδεισος. Δοκιμάσαμε ένα κάρο τυριά σε διάφορες γεύσεις: με μπαχαρικά, με σκόρδο, με κύμινο, με πέστο, με κόκκινο πέστο, με καρύδα, με θυμάρι, με μέλι, με μπύρα, με ουίσκι και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Δοκιμάσαμε τα πάντα, αλλά τις αγορές μας τις κάναμε την ημέρα της αναχώρησής μας για Αθήνα. Και αφού κάναμε τη βόλτα μας και γλιτώσαμε και τη βροχή μιας και τα σύννεφα είχαν πυκνώσει υπερβολικά πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Περιμέναμε στη γέφυρα, η οποία είχε ανοίξει για να περάσει κάποιο πλοίο και πήγαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό για να γυρίσουμε στο Amsterdam Central. Από εκεί θα παίρναμε λεωφορείο για το Volendam.

Το λεωφορείο που πήραμε ήταν το 314. Αυτό έβγαζε η εφαρμογή να πάρουμε εκείνη την ώρα. Ήταν κόκκινο λεωφορείο, επομένως μάλλον ήταν ιδιωτικό και σκέφτομαι ότι ίσως για αυτό το λόγο στα καθίσματα υπήρχε θύρα υποδοχής φορτιστή. Μεγαλεία σας λέω! Δεν είχαμε και πολλή μπαταρία, οπότε μας έσωσε. Κατεβήκαμε στη στάση που μας υπέδειξε η εφαρμογή. Κοίταξα βέβαια αν ήταν εντός τουριστικού- εμπορικού κέντρου. Μην ξεποδαριαστούμε κιόλας. Τα σπιτάκια στο συγκεκριμένο ψαροχώρι ήταν επίσης παραμυθένια. Φτιαγμένα σαν από τουβλάκια lego. Διασχίσαμε κατά μήκος το ποτάμι που υπήρχε μέχρι να φτάσουμε στο μικρό λιμανάκι του χωριού. Κατά μήκος του ποταμού υπήρχε αρκετή κίνηση από κόσμο που έψαχνε να παρκάρει. Στο λιμάνι υπήρχαν πάρα πολλά μαγαζιά κάθε είδους και φυσικά εστίασης. Δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο να σεργιανίζει, πάρα μόνο κάποιο γκρουπ που είχε σταματήσει σε κατάστημα πώλησης τυριών και στην συνέχεια γέμισε παρακείμενα εστιατόρια για να φάει fish and chips. Είχε αρκετό αέρα και μουντό καιρό. Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει και για αυτό αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την περιπλάνηση στα σοκάκια του χωριού με σκοπό να προλάβουμε να πάμε και στο Edam πριν τη δύση του ηλίου, αν και είχαμε ψιλοπεινάσει. Φάγαμε κάποιες stroopwaffles και σνακ που είχαμε αγοράσει για τη λιγούρα και συνεχίσαμε την περιπλάνηση στα σοκάκια του χωριού. Είχε αρχίσει να βρέχει για τα καλά και ο συνταξιδιώτης μου ήθελε να φύγουμε. Εγώ σε πείσμα ήθελα να περιπλανηθούμε περισσότερο στα σοκάκια με τα ξύλινα σπιτάκια πράσινου χρώματος. Δεν ήταν όλος ο οικισμός έτσι βλέπετε. Κάναμε ένα σύντομο κύκλο και πήγαμε στη στάση λεωφορείου για να πάμε στο Edam, που επίσης δεν πολυήθελε να επισκεφθεί. Πήραμε το ίδιο λεωφορείο με προηγουμένως και φτάσαμε στην πόλη όπου παράγεται το επώνυμο τυρί.

Ευτυχώς η βροχή είχε κόψει και είχε μείνει ένα ελαφρύ ψιχάλισμα. Το υγρό στοιχείο ήταν για άλλη μια φορά εκεί, όπως και σε κάθε τοποθεσία που επισκεφθήκαμε στην Ολλανδία. Μας φάνηκε ότι τα σπίτια σε αυτό το χωριό ήταν πιο αρχοντικά, ότι οι ιδιοκτήτες τους είχαν ενδεχομένως περισσότερα χρήματα. Την ώρα που φτάσαμε έπεφτε ο ήλιος και όλα ήταν πάρα πολύ ήρεμα και γαλήνια. Λιγοστός κόσμος στους δρόμους. Στις κοίτες του ποταμού υπήρχαν γυμνά δέντρα ,ενώ στο νερό υπήρχαν πολυάριθμες βάρκες και ιστιοφόρα. Είχε μια άλλη ομορφιά αυτό το ψαροχώρι. Κουκλίστικη, καρτποσταλική. Δυστυχώς δεν πήγαμε σε ημέρα και ώρα που λειτουργεί αγορά που πωλείται το επώνυμο τυρί. Δεν πειράζει. Χαρήκαμε τη βόλτα μας στο ημίφως μέχρι που έπεσε το σκοτάδι και άναψαν και τα φώτα των δρόμων. Ρομαντικό και απόκοσμο ταυτόχρονα σκηνικό. Στην περιπλάνησή μας είδαμε και ελληνικό μαγαζί στο Edam. Ο συνταξιδιώτης μου δεν ήθελε να φάμε στο χωριό και έτσι πήραμε το λεωφορείο για το κέντρο του Άμστερνταμ κουρασμένοι και πεινασμένοι.

Κατά τη διάρκεια της επιστροφής ψάχναμε να βρούμε μαγαζί για φαγητό. Καταλήξαμε στο Seafood bistro όπου δεν απείχε πολύ από το Amsterdam Centraal και φάγαμε το fish and chips που δεν φάγαμε στα ψαροχώρια στην τιμή των 20 ευρώ. Με το γεύμα αυτό έκλεισε υπέροχα η μέρα μας. Φάγαμε, ήπιαμε και κάναμε μια μίνι βόλτα μέχρι να γυρίσουμε στο κατάλυμά μας για ξεκούραση.

 

[alma viajer@]

Χάγη (Den Haag) -Ντελφτ (Delft)

5Η ΗΜΕΡΑ​

Το επόμενο πρωινό μας βρήκε να τρώμε το καθιερωμένο μας πρωινό και να παίρνουμε μετρό και τρένο με προορισμό τη Χάγη. Γνωρίζαμε ότι ο καιρός δε θα ήταν καλός, αλλά ελπίζαμε ότι δε θα έβρεχε όλη την ημέρα. Φτάσαμε στην πόλη γύρω στις 10 και τα πάντα ήταν βρεγμένα. Πιτούριζε. Ήταν πολύ μουντός ο καιρός και φαινόταν ότι δε θα αργούσε να ρίξει πολλή βροχή. Το gps και ο χάρτης με τα σημεία ενδιαφέροντος στο κέντρο της πόλης πιστοί βοηθοί σε όλο το ταξίδι. Πήραμε το δρόμο προς το κέντρο. Βγαίνοντας από το σταθμό των τρένων το πρώτο που βλέπεις είναι πανύψηλα κτίρια- ουρανοξύστες. Καταλαβαίνεις ότι η Χάγη δεν θα είναι και η πιο γραφική πόλη. Πως θα μπορούσε άλλωστε, εφόσον είναι μια πόλη που φιλοξενεί το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και ένα πλήθος από διοικητικά κτίρια της χώρας, αλλά και ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήταν Παρασκευή και εκείνη την ώρα δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση. Περάσαμε μάλιστα και από κάποια πλατεία (μάλλον η Het plein ήταν) στην οποία γίνονταν έργα και έτσι είχαν κλείσει το μεγαλύτερο μέρος της. Γενικά είδαμε να γίνονται αρκετά έργα. Προχωρήσαμε και είδαμε το Binnenhof, ενώ κάνοντας τον γύρο της λίμνης είδαμε τα κυβερνητικά κτίρια και το γνωστό μουσείο Mauritshuis. Δε λέω, όμορφα κτίρια σε ωραίο σκηνικό πίσω από τη λιμνούλα. Ωστόσο, γενικά όλη η πόλη μου φάνηκε αρκετά μουντή. Τα χρώματα των κτιρίων ήταν αρκετά μουντά και γενικά όλο το ύφος της πόλης ήταν πιο “βαρύ” . Έπειτα κατευθυνθήκαμε προς τη στοά The Passage, το δημαρχείο, τον ναό Grote kerk και στην συνέχεια προς το Noordeinde Palace και τους κήπους του. Ο αέρας ήταν δυνατός και είχε αρχίσει να βρέχει αρκετά. Η ομπρέλα δεν μπορούσε να μείνει στην θέση της από τον αέρα και έπειτα από τη βόλτα στους κήπους Paleistuin έπρεπε να βρούμε κάπου να κάτσουμε μήπως και σταματούσε. Τα μπουφάν μας είχαν γίνει μούσκεμα. Ωστόσο, δεν είχαμε βραχεί εσωτερικά, αλλά ούτε και στα παπούτσια. Ευτυχώς δεν αργήσαμε να βρούμε ένα συμπαθητικό μαγαζάκι, το Brasserie 't Ogenblik, που μπορούσες άνετα να κάτσεις όλες τις ώρες της ημέρας. Αν και ήταν νωρίς το μεσημέρι δεν πήραμε κάτι να φάμε. Πήραμε καφέ, ζεστή σοκολάτα και περιμέναμε να κοπάσει η βροχή και να στεγνώσουν τα ρούχα μας. Φυσικά η βροχή μας κούρασε λίγο περισσότερο από το συνηθισμένο. Εκτός από αυτά, καθίσαμε λίγη ώρα γιατί ο συνταξιδιώτης μου ένιωσε πρωτόγνωρες ενοχλήσεις στην καρδιά, οι οποίες δυστυχώς τον συνόδευσαν μέχρι και το τέλος του ταξιδιού. Για αυτό το λόγο στο υπόλοιπο του ταξιδιού κάναμε περισσότερες στάσεις για ανάπαυση. Οι συνεχείς μετακινήσεις από πόλη σε πόλη όμως μας βοήθησαν να πάρουμε τις ανάσες μας. Παρόλα αυτά, το γεγονός αυτό σίγουρα στέρησε την ανεμελιά στον συνταξιδιώτη μου. Ευτυχώς όμως όσον αφορά το συγκεκριμένο ζήτημα, έπειτα από εξετάσεις όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα όλα ήταν καλά.

Όταν αποφασίσαμε να φύγουμε, η βροχή είχε κόψει κάπως και μετά από λίγη ώρα απλώς πιτούριζε. Ωστόσο, ο αέρας δεν είχε κοπάσει κάτι που μας βοήθησε, αφού στέγνωσαν τα μπουφανάκια μας χωρίς να το καταλάβουμε. Κατευθυνθήκαμε προς το μουσείο Έσερ. Γύρω από αυτό υπήρχαν πάρα πολλά δέντρα, τα οποία ήταν γυμνά. Την άνοιξη ίσως η πόλη αποκτούσε διαφορετικό χρώμα. Από όσο είδα η πόλη έχει αρκετά πάρκα και σημεία με δέντρα. Την εποχή που πήγαμε ήταν πολύ άχαρο και άγριο το σκηνικό με τα δέντρα γυμνά. Και αυτό σε συνδυασμό με τα μουντά χρώματα των κτιρίων στο ιστορικό κέντρο και τους ουρανοξύστες από την άλλη έδιναν μια βαριά ατμόσφαιρα στην πόλη. Ίσως η αίσθηση μου να ήταν λίγο διαφορετική αν ο καιρός ήταν καλύτερος, αν και δεν το νομίζω. Αυτό που ίσως να μου άλλαζε γνώμη είναι η εποχή. Άνοιξη με λίγο ήλιο και δέντρα ανθισμένα σίγουρα θα έδιναν άλλη χάρη στην Χάγη. Διασχίσαμε και τον εμπορικό δρόμο Denneweg και ύστερα γυρίσαμε προς τα πίσω για να περιπλανηθούμε στους δρόμους του ιστορικό κέντρου, εμπορικούς και μη, που δεν πήγαμε πριν, αλλά και για να δούμε την μικρή Chinatown της πόλης. Ομολογουμένως, ήθελα πάρα πολύ να πάμε και στις ακτές της Χάγης στο Scheveningen , να δούμε τη θάλασσα και την απέραντη αμμουδιά. Τον είχα φάει τον συνταξιδιώτη μου με αυτό τόσες ημέρες. Δυστυχώς όμως καταλάβαινα ότι λόγω καιρού, χρόνου και υγείας δεν με έπαιρνε να επιμείνω σε κάτι τέτοιο. Τις ακτές αυτές ίσως τις δούμε κάποια άλλη φορά. Τα μουσεία που προαναφέραμε λόγω χρόνου και κόστους δεν τα είδαμε. Το ίδιο ισχύει και για αξιοθέατα όπως το Madurodam (τοποθεσίες της Ολλανδίας σε μικρογραφία), που δεν ξέρω αν άξιζαν την επίσκεψη μιας και δεν τα επισκεφθήκαμε. Βολτάραμε στο ιστορικό κέντρο, βγάλαμε και τις φώτο μας στην κινέζικη πύλη της Chinatown και κατευθυνθήκαμε προς τον τεράστιο σιδηροδρομικό σταθμό της Χάγης. Όσον αφορά τους σιδηροδρομικούς σταθμούς έχω να πω ότι έχουν τα πάντα. Έχουν τόσες πολλές πλατφόρμες για τα τρένα που πάνε παντού εντός και εκτός χώρας που αναγκαστικά έχουν πίνακες λες και είσαι στο αεροδρόμιο. Επιπλέον, έχουν μαγαζιά λες και είσαι σε mall. Τα τρένα έρχονται με ακρίβεια και με μεγάλη συχνότητα ακόμα και μεταξύ πόλεων, λες και είσαι σε μετρό. Και το καλύτερο έχουν ακόμα και διώροφα βαγόνια. Γενικά, τα ΜΜΜ στην Ολλανδία είναι υπέροχα και είναι πραγματική εμπειρία να ταξιδεύεις με τρένο!

Φτάσαμε στην πλατφόρμα για να πάρουμε το τρένο για το Ντελφτ. Πιάσαμε την κουβέντα όμως και δεν μπήκαμε ποτέ! Χα χα…τι ώρα έρχεται το επόμενο; Μπήκαμε στην εφαρμογή και είδαμε ότι έφευγε σε δύο λεπτά από τη διπλανή όμως πλατφόρμα. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Πήραμε το τρένο και σε λίγα λεπτά φτάσαμε στο κουκλίστικο Ντελφτ. Ο σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης ήταν επίσης πολύ όμορφος.Μάλιστα είχε και εσωτερικό πάρκινγκ ποδηλάτων με εκατοντάδες ή μάλλον χιλιάδες ποδήλατα. Κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο όπως υποδείκνυαν οι ταμπέλες. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος, ευτυχώς όμως δεν θα είχαμε άλλα προβλήματα με τη βροχή εκείνη την ημέρα. Το Ντελφτ από τις πρώτες κιόλας εικόνες δεν θύμιζε την Χάγη. Έμοιαζε περισσότερο με μια μικρογραφία του Άμστερνταμ. Συναντήσαμε μπροστά μας ένα κανάλι το οποίο διασχίσαμε κατά μήκος του, χαζεύοντας τα γεφυράκια και τα σπίτια. Έμοιαζε πάρα πολύ με την πρωτεύουσα, χωρίς όμως τη βαβούρα της. Ήταν πάρα πολύ ήσυχα και μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο δεν είδαμε ούτε ένα μαγαζί στο δρόμο. Το κέντρο ωστόσο ήταν πάρα πολύ γραφικό. Τα δρομάκια του, τα γεφυράκια του…ήταν πολύ όμορφα. Πήγαμε πρώτα να δούμε την Oude Kerk, καθώς και όλες τις γωνιές γύρω από αυτή την εκκλησία. Έτσι καταλήξαμε στην κεντρική πλατεία με το δημαρχείο και την Nieuwe Kerk. Εντυπωσιακά κτίσματα και τα δύο. Πραγματικά η πλατεία αυτή ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Γύρω γύρω είχε μαγαζιά κάθε είδους και μετά βεβαιότητας μπορώ να πω ότι ήταν η πιο όμορφη πλατεία που είδα σε αυτό το ταξίδι στην Ολλανδία. Αναρωτήθηκα που είναι τα καταστήματα που πουλάνε τα πασίγνωστα κεραμεικά του Ντελφτ…αυτά ντε που είναι σε μπλε και άσπρες αποχρώσεις και τα είχα δει παντού σε όλο το ταξίδι μέχρι εκείνη την στιγμή. Ε τα είδα και εκεί. Υπήρχαν μαγαζιά πάνω στην πλατεία, αλλά και διάσπαρτα στην πόλη. Τα όσα πουλάνε δεν τα λες και φθηνά για όσους ενδιαφέρονται. Συνεχίσαμε την περιήγηση μας σε αυτή την κουκλίστικη πόλη. Περπατήσαμε αρκετά. Φτάσαμε και σε μια πολύ ωραία πλατεία γεμάτη μαγαζιά και τραπέζια στο κέντρο της, την Beestenmarkt. Ήταν γεμάτη γυμνά δέντρα. Άλλη εποχή θα ήταν πραγματικά πανέμορφη. Λέγαμε να συνεχίσουμε την περιήγηση μας, αλλά η κούραση και η πείνα μας μας έκαναν να ψάξουμε μαγαζί για φαγητό. Δε θέλαμε να πάμε μακριά και έτσι καταλήξαμε στο Moeke bar & keuken που βρισκόταν πάνω στην ίδια πλατεία. Ο χώρος ήταν πολύ όμορφος και το προσωπικό ευγενικότατο. Είχαμε όμως ένα θέμα με τον κατάλογο. Είχε τις επικεφαλίδες στα αγγλικά και τα φαγητά στα ολλανδικά. Για να παραγγείλουμε χρησιμοποιήσαμε τις εφαρμογές του Google. Έβγαζα φωτογραφία τον κατάλογο και το Google το μετέφραζε. Για να έχουμε δηλαδή εικόνα του τι θα παραγγείλουμε. Έχω να σας πω ότι τα φαγητά ήταν νοστιμότατα και μάλιστα το φαγητό του συνταξιδιώτη μου ήταν μεν λίγο τσιμπημένο, αλλά μπορούσαν να φάνε από αυτό 2-3 άτομα. Για αυτό μάλλον μας ρώτησε αν θα φάμε το πιάτο από κοινού. Φάγαμε, ξεκουραστήκαμε και αφού πια είχε αρχίσει να σουρουπώνει συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Είχαν ανάψει τα φώτα της πόλης, οι εμπορικοί δρόμοι είχαν αποκτήσει περισσότερη ζωή από κόσμο και το σκηνικό παρέμενε παραμυθένιο. Πραγματικά το Ντελφτ ήταν απρόσμενα όμορφο. Γυρίσαμε στο σταθμό για να πάρουμε το τρένο της επιστροφής για Άμστερνταμ. Το κουλό ήταν ότι ενώ περιμέναμε στην πλατφόρμα μας τον συρμό μας σε 5-6 λεπτά, έφτασε ο προηγούμενος συρμός που είχε καθυστερήσει και έτσι αν και ο τελικός προορισμός ήταν διαφορετικός, περνούσε από το Άμστερνταμ. Έτσι, φύγαμε λίγα λεπτά νωρίτερα από το αναμενόμενο. Γυρίσαμε στο κατάλυμα για ξεκούραση και βγήκαμε βόλτα στο Άμστερνταμ αν και είμαστε ψόφιοι. Περπατήσαμε αρκετά. Όλα τα μπαρ γεμάτα!!! Παρασκευή βράδυ. Δεν θέλαμε να κάτσουμε όρθιοι ή να στριμωχτούμε. Δεν βρήκαμε να κάτσουμε στο μπαρ Door 74 για το οποίο είχαμε διαβάσει και έτσι κουρασμένοι εφοδιαστήκαμε με ποτά και πατατάκια και γυρίσαμε στο κατάλυμα μας. Το nightlife σε αυτό το ταξίδι δεν ήταν το δυνατό μας σημείο, αλλά δεν ήταν και το ζητούμενο. Συγγνώμη από τα πάρτυ άνιμαλ που ίσως περίμεναν κάτι διαφορετικό από αυτή την ιστορία. 'Ωρα για ξεκούραση. Η επόμενη ημέρα είχε στο πρόγραμμα Ουτρέχτη και Ρότερνταμ.

 

[maratha]

Ωραίο ταξίδι κάνατε !! Οι περιγραφές σου πολύ ζωντανές! Όσο διαβάζω τόσο ξεσηκώνομαι να πάω να τα δω όλα αυτά , εννοείται Άνοιξη να μην με πιάσει ψυχοπλάκωμα

 

[alma viajer@]

Ωραίο ταξίδι κάνατε !! Οι περιγραφές σου πολύ ζωντανές! Όσο διαβάζω τόσο ξεσηκώνομαι να πάω να τα δω όλα αυτά , εννοείται Άνοιξη να μην με πιάσει ψυχοπλάκωμα

Ευχαριστώ πάρα πολύ!!! Μακάρι να πας και σύντομα...Να δεις αυτά και ακόμα περισσότερα μέρη...Όσο για την εποχή, την άνοιξη αν δεν πετύχεις ηλιοφάνεια τουλάχιστον θα δεις τα τοπία με πράσινα δέντρα και θα έχεις την ευκαιρία να δεις τουλίπες...αν και έγραψα σε όλη την ιστορία πως θα ήταν καλύτερη εποχή για το ταξίδι η άνοιξη (και δεν το παίρνω πίσω), σίγουρα κάθε εποχή έχει την ομορφιά της...σε λίγο θα ανέβει και το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας.

 

[alma viajer@]

Ουτρέχτη- Ρότερνταμ

6η ΗΜΕΡΑ​

Πρωινό ξύπνημα, καθιερωμένο πρωινό και βουρ για Ουτρέχτη. Ο σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης είναι ο βασικός σιδηροδρομικός κόμβος στη χώρα. Έτσι, εξηγείται το γεγονός ότι έχει πάνω από 20 πλατφόρμες. Ο σταθμός είναι πραγματικά εξωπραγματικά τεράστιος. Χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα! Έχει τεράστιους πίνακες όπως στα αεροδρόμια! Εδώ που τα λέμε άνετα πίστευα ότι είμαι σε αεροδρόμιο παρά σε σταθμό τρένου. Η πόλη μας υποδέχτηκε με ελαφρύ ψιχάλισμα που ευτυχώς σταμάτησε πάρα πολύ γρήγορα. Άρκετα έξυπνο το γεγονός ότι η πλειοψηφία του κόσμου που βγαίνει από τον σταθμό μπαίνει απευθείας στο εμπορικό κέντρο, όπου όλο και κάτι μπορεί να ψωνίσει για να βγει στην άλλη πλευρά. Εκείνη την ώρα όταν βγήκαμε από το εμπορικό κέντρο είχε στηθεί μια υπαίθρια αγορά με τοπικά προϊόντα. Προφανώς χαζέψαμε στους πάγκους και συνεχίσαμε τη βόλτα μας διασχίζοντας έναν από τους εμπορικούς δρόμους της πόλης. Η Ουτρέχτη είναι επίσης μια μικρογραφία του Άμστερνταμ όπως και το Ντελφτ. Είναι μια πόλη που το ιστορικό της κέντρο είναι πλακόστρωτο, περιβάλλεται από κανάλια, γεφυράκια, κουκλίστικα σπίτια και βασικό μεταφορικό μέσο είναι το ποδήλατο. Προφανώς είναι μεγαλύτερη πόλη από το Ντελφτ. Έχει περισσότερη κίνηση και ζωή. Είναι πολύ γραφική πόλη και έχει αξιόλογο πανεπιστήμιο. Αυτό που διαφέρει όμως στην Ουτρέχτη είναι το γεγονός ότι στο κεντρικό κανάλι έχει αποβάθρες. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο κόσμος μπορεί να κατέβει από τις σκάλες στην αποβάθρα όπου οι ντόπιοι έχουν μαγαζιά και να φάνε ή να πιουν τον καφέ ή το ποτό τους. Αυτό φαντάζομαι συμβαίνει όταν ανοίγει λίγο ο καιρός γιατί την περίοδο που πήγαμε τα μαγαζιά αυτά ήταν κλειστά και το μόνο που είδαμε ήταν άδειες αποβάθρες. Το κεντρικό αυτό κανάλι ήταν γεμάτο από τεράστια γυμνά δέντρα. Δυστυχώς ήρθαμε στην Ουτρέχτη λάθος εποχή. Νομίζω την άνοιξη ή το καλοκαίρι αυτή η πόλη θα ήταν όνειρο. Κάναμε βόλτα όλο το ιστορικό κέντρο της πόλης. Φτάσαμε μέχρι το παλιό εμπορικό κομμάτι της. Το ιστορικό κέντρο της Ουτρέχτης περιβάλλεται από κανάλια. Προφανώς όταν επιστρέψαμε στο κέντρο της θαυμάσαμε εκ νέου την πλατεία με τον καθεδρικό της και το γυναικείο άγαλμα ακριβώς δίπλα. Δε χόρταινα να ανακαλύπτω νέα σοκάκια. Ωστόσο, αποφασίσαμε πριν φύγουμε να πάρουμε τις ανάσες μας και να κάτσουμε σε κάποιο καφέ. Δεν κάτσαμε κάπου κεντρικά, αλλά σχετικά κοντά στην πλατεία με την υπαίθρια αγορά. Ούτε εγώ ξέρω γιατί. Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει. Έτσι πήραμε κάτι να πιούμε, ενώ βλέπαμε τον κόσμο να κάνει τη βόλτα του ατάραχος, ενώ έβρεχε. Ωραίος ήταν και ο εσωτερικός χώρος του καφέ. Απορώ πως δεν κουτρουβαλιάστηκα στις σκάλες όταν πήγα τουαλέτα. Έλεγα για τις σκάλες στο ξενοδοχείο τρομάρα μου! Τα ίδια και χειρότερα εδώ. Τέλος πάντων. Αφού ήπιαμε τα ροφήματά μας κατευθυνθήκαμε προς το σταθμό του τρένου με κατεύθυνση το Ρότερνταμ. Εν τω μεταξύ πήρα να φάω και μια stroopwafel από την υπαίθρια αγορά. Είχα τσακίσει τις συσκευασμένες από το supermarket. Ομολογώ όμως ότι τελικά αυτές μου άρεσαν περισσότερο. Η ρευστή γέμιση καραμέλας και το γεγονός ότι ήταν ζεστή δε με ξετρέλανε.

Πήραμε το τρένο για το Ρότερνταμ. Ο καιρός εκεί ήταν πολύ καλύτερος και έτσι δεν θα είχαμε εκ νέου θέματα με τη βροχή. Φτάσαμε σε άλλον έναν τεράστιο σιδηροδρομικό σταθμό. Έξω από αυτόν υπήρχαν πανύψηλα κτίρια, ουρανοξύστες κλπ. Είχα ένα πλάνο για το πως θα οργανώναμε την σύντομη επίσκεψή μας στην πόλη. Το πλάνο αυτό ναυάγησε όταν ο συνταξιδιώτης μου επέμενε να ακολουθήσουμε τις ταμπέλες για το κέντρο. Εκεί θα είχε μαγαζιά άλλωστε για φαγητό. Ήταν μεσημέρι και πεινούσε όπως ήταν λογικό. Για πάρα πολλή ώρα όμως κινούμαστε σε μια λεωφόρο που δεν είχε κάτι ιδιαίτερο ούτε να δεις και ούτε να φας. Περάσαμε μάλιστα και από ένα σημείο με ένα άγαλμα για το οποίο όπως διάβασα έχει γίνει ιδιαίτερη συζήτηση στην πόλη. Τι κρατάει στο χέρι του ο Άγιος Βασίλης; Χριστουγεννιάτικο δέντρο ή κάτι που μοιάζει με ανδρικό μόριο; Τα συμπεράσματα δικά σας… Και μιας και η πείνα του συνταξιδιώτη μου είχε πιάσει ταβάνι, δεν συνεχίσαμε τον δρόμο μας με κατεύθυνση το πάρκο των μουσείων. Ήταν στο πρόγραμμα μου, ήθελα να το δω, αλλά η κούραση και κυρίως η αίσθηση της πείνας του συνταξιδιώτη μου, μας έκαναν να στρίψουμε και να κάτσουμε σε ότι βρήκαμε μπροστά μας. Κάτσαμε στα Mc Donalds. Τι να γίνει…Χρόνια είχα να μπω σε Mc Donalds. Ούτε ότι παραγγέλνεις ψηφιακά δεν ήξερα. Έχω την αίσθηση όμως, ότι μόνο εκεί σου φέρνουν το δίσκο στο τραπέζι. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτό το κατάστημα ήταν μαύροι. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο.Ο συνταξιδιώτης μου έφαγε το γεύμα του, ενώ εγώ τσίμπησα από τις πατάτες του. Θα έτρωγα αργότερα από αλλού. Συνεχίσαμε τον δρόμο μας, κάνοντας περιττούς κύκλους. Περπατήσαμε εμπορικούς δρόμους με όλες τις γνωστές αλυσίδες και βγήκαμε παραλιακά. Είδαμε ένα κάρο ουρανοξύστες και συνειδητοποιήσαμε ότι σε όλη την πόλη γίνονται έργα. Το Ρότερνταμ αναπτύσσεται και χτίζεται συνεχώς. Είδαμε την γέφυρα Εράσμους και συνεχίσαμε την βόλτα μας παραλιακά χωρίς να τη διασχίσουμε. Στο παραλιακό μέτωπο είχαν στηθεί σημαίες από όλο τον κόσμο. Προφανώς βρήκαμε και τη δικιά μας. Βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες. Κρίμα που δεν περάσαμε από το παραλιακό μέτωπο πιο αργά όταν θα σουρούπωνε. Θα ήταν ίσως πιο ωραία και με τη γέφυρα φωτισμένη. Συνεχίσαμε την διαδρομή μας μέχρι που φτάσαμε ίσως στο πιο πολυφωτογραφημένο σημείο στο Ρότερνταμ,το Kijk-Kubus Museum-house. Ο αρχιτέκτονας σχεδίασε αυτό το κτίριο σε μορφή κύβων. Προφανώς βγάλαμε ένα κάρο φωτογραφίες το ιδιαίτερο αυτό κτίσμα και τα ιστιοφόρα που συμπλήρωσαν το σκηνικό ακριβώς μπροστά και στη συνέχεια μπήκαμε στο διπλανό Market Hall που είχα διαβάσει ότι έχει πλήθος από πάγκους με φαγητά από όλο τον κόσμο. Από το μέγεθός του περίμενα ότι οι πάγκοι θα είναι ανεξάντλητοι. Δεν μου φάνηκε τόσο μεγάλη η αγορά αυτή τελικά. Αποφάσισα να φάω από κάποιο μαγαζί με λατινοαμερικάνικη κουζίνα. Ίσως έκανα εγώ λανθασμένη επιλογή, γιατί στα διπλανά τραπέζια τα πιάτα ήταν τεράστια, ενώ το δικό μου αν και υπήρχε στα κυρίως πιάτα, ήταν πολύ μικρή η μερίδα. Τέλος πάντων γέμισε προς το παρόν το στομάχι και συνεχίσαμε το δρόμο μας στο νυχτερινό πια Ρότερνταμ. Έξω από το Market Hall, την κλειστή αυτή αγορά, mall, όπως θέλετε πείτε το,μάλλον υπήρχε υπαίθρια αγορά, γιατί μόλις βγήκαμε μαζεύανε τους πάγκους. Είχε πια νυχτώσει, η κούραση ήταν έντονη, οπότε το πάρκο των μουσείων δεν ήταν επιλογή. Συνεχίσαμε με σκοπό να εξερευνήσουμε το κέντρο, διάφορες κεντρικές πλατείες, εμπορικούς δρόμους με μαγαζιά και το δημαρχείο πριν επιστρέψουμε στον σιδηροδρομικό σταθμό. Αρκετοί δρόμοι ήταν υποφωτισμένοι και ακόμα και σε πλατείες το φως ήταν λιγοστό. Τι στο καλό οικονομία κάνανε; Αν και περπατούσαμε σε κεντρικά σημεία το απόγευμα, το γεγονός του υποφωτισμού μου δημιουργούσε μια ανησυχία. Εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι υπήρχαν δημόσια ουρητήρια για άνδρες σε πλατείες. Όχι κλειστά κτίρια. Φανταστείτε στήλες με εσοχές που απλά οι άνδρες πλησίαζαν. Σε κεντρικότατα σημεία όλα αυτά. Φαντάζομαι ότι στην Ολλανδία θα φροντίζουν και την καθαριότητα των ουρητηρίων, διότι διαφορετικά δε θα μπορούσε να περάσει ο κόσμος από την υπέροχη μυρωδιά. Τέλος πάντων. Φτάσαμε στο δημαρχείο. Λίγα μέτρα παρακάτω υπήρχε μια πλατεία που αν παρέλειπα κάποια στοιχεία, όπως το τραμ, θα μπορούσα να πω ότι είμαι στην Ομόνοια λόγω του συντριβανιού. Μπορώ να πω ότι το δημαρχείο ήταν πολύ ωραίο κτίριο. Δεν έμοιαζε με τον μοντέρνο χαρακτήρα της πόλης. Λογικό. Το Ρότερνταμ ισοπεδώθηκε στον Β Παγκόσμιο πόλεμο, εκτός από μια γειτονιά, την οποία προφανώς και δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε όπως και πολλά σημεία της πόλης. Το Ρότερνταμ είναι από τα μεγαλύτερα λιμάνια, αν όχι το μεγαλύτερο της Ευρώπης, έχει νυχτερινή ζωή και ένα ξεχωριστά δικό του χαρακτήρα σε σχέση με τις υπόλοιπες πόλεις της Ολλανδίας. Αυτή ήταν η περιήγηση μας στο Ρότερνταμ. Ομολογώ ότι αυτή η πόλη δεν με κέρδισε. Δεν μου άρεσε. Αυτή η urban αρχιτεκτονική της δεν ήταν του γούστου μου. Μπορεί να έχει θάλασσα, πλήθος από μαγαζιά κάθε είδους, ανθρώπους από όλο τον κόσμο, νυχτερινή ζωή και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, αλλά δεν μου άρεσε. Εγώ αυτό που είδα είναι μια πόλη-λιμάνι με γιγάντια κτίρια, ουρανοξύστες που συνεχώς εξαπλώνεται. Ο Πειραιάς δηλαδή σε σύγκριση μου φαίνεται πολύ καλύτερος. Η μάλλον πιο οικείος. Το Ρότερνταμ μου φάνηκε απρόσωπο και ας έχει τις φιλικές υποδομές που υπάρχουν σε όλη τη χώρα για τους πολίτες. Δεν ξέρω γιατί έχω αυτή την αίσθηση. Προφανώς και το Ρότερνταμ χρειαζόταν σίγουρα και 2η ημέρα, αλλά δεν νομίζω ότι θα επιστρέψω στο μέλλον αν επισκεφτώ ξανά τη χώρα. Ίσως έπρεπε να επισκεφτώ άλλη πόλη π.χ. το Λέιντεν, αλλά δεν μπορώ να πω ότι το μετάνιωσα. Το Ρότερνταμ είναι η 2η μεγαλύτερη πόλη της Ολλανδίας και τελείως διαφορετική από τις υπόλοιπες. Αν πήγαινα αλλού το πιο πιθανό να έβλεπα μια επανάληψη από κανάλια, γέφυρες και κουκλίστικα σπιτάκια.

Επιστροφή στο κατάλυμα. Έπειτα από λίγη ξεκούραση ξεχυθήκαμε στους δρόμους για την τελευταία μας βραδινή βόλτα στο Άμστερνταμ. Σάββατο βράδυ. Ξέραμε ότι θα γινόταν χαμός και πράγματι γινόταν! Περάσαμε από την συνοικία με τις κοπέλες στις βιτρίνες. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Είχαμε περάσει από εκεί την πρώτη ημέρα του ταξιδιού και δεν είχαμε πάει ξανά μέχρι εκείνο το βράδυ. Ε αν είπα ότι είχε κόσμο την πρώτη φορά, τώρα γινόταν πανικός. Δεν θέλω να ξέρω τι γίνεται σε full season. Φεύγοντας από αυτή τη συνοικία πήραμε να φάμε κάτι. Αυτή τη φορά τιμήσαμε την ασιατική κουζίνα. Τα πήραμε στο χέρι, αλλά καθίσαμε σε ένα από τα δύο τραπεζάκια που είχε έξω το κατάστημα και χαζεύαμε τους περαστικούς. Αφού γεμίσαμε το στομάχι μας, περπατήσαμε πραγματικά όλο το κέντρο και ρουφήξαμε κάθε εικόνα. Προσπαθήσαμε να πάμε ανεπιτυχώς για άλλη μια φορά στο μπαρ Door 74, ένα πολύ γνωστό μπαρ όπως είχαμε διαβάσει. Δεν είχε ταμπέλα. Ήταν κρυφό και πατούσες κουδούνι για να μπεις. Δεν καταφέραμε να μπούμε από τον κόσμο. Πραγματικά όλα τα μπαράκια που περάσαμε ήταν φίσκα.Ήταν ασφυκτικά γεμάτα. Με την κούραση που είχαμε δεν θέλαμε να κάτσουμε όρθιοι, ειδικά με την σαρδελοποίηση που επικρατούσε στην πλειοψηφία των μαγαζιών. Σε καραόκε μπαρ δεν ήθελε να πάμε η παρέα μου. Απογοητευμένοι αποφασίσαμε να πιούμε το τελευταίο μας ποτό σε κάποιο από τα τουριστικά μαγαζιά στην πλατεία Ρέμπραντ. Δυστυχώς. Ακόμα και εκεί οι επιλογές ελάχιστες, μιας και μέσα- έξω τα περισσότερα μαγαζιά ήταν γεμάτα. Κάτσαμε σε μια παμπ στον εξωτερικό της χώρο. Η εμπειρία δεν ήταν και τόσο ευχάριστη μιας και οι διπλανές παρέες φωνασκούσαν. Κάποιος έσπασε κάποιο ποτήρι, ενώ άλλος λίγο παρακάτω έκανε εμετό. Οκ. Δεν έγινε και τίποτα. Δεν ήταν το ιδανικό μέρος για τελευταίο βράδυ, αλλά τι περίμενες αφού δεν είχες κλείσει Σαββατόβραδο; Έτσι επιστρέψαμε στο κατάλυμα για συμμάζεμα και ύπνο.

 

[alma viajer@]

Ηλιόλουστο πρωινό στο Άμστερνταμ, επιστροφή στην Αθήνα και Επίλογος

7η ΗΜΕΡΑ​

Ημέρα επιστροφής. Σηκωθήκαμε νωρίς για να πάμε να κάνουμε τα τελευταία μας ψώνια πριν την αναχώρηση. Κατά τις 11.30 θα φεύγαμε από το ξενοδοχείο για αεροδρόμιο. Όπως καταλαβαίνετε τσάμπα κοιτούσα εφαρμογές μήπως προλάβαινα να νοικιάσω ποδήλατο για βόλτα. Αχ! Δε βολεύανε και τα σημεία παράδοσης-παραλαβής. Αχ! Τι να γίνει…πήγαμε ως την πλωτή αγορά των λουλουδιών. Από εκεί αγόρασε βολβούς τουλίπας και αναμνηστικά ο συνταξιδιώτης μου. Για την ιστορία, μέχρι και αυτή τη στιγμή ,σχεδόν 2 μήνες μετά την επιστροφή μας και δεν του έχει φυτρώσει τίποτα. Σε μένα φύτρωσαν όλοι οι βολβοί. Και οι 7. Οι δύο έχουν γίνει ροζ τουλιπάκια και περιμένω και τους υπόλοιπους να ανθίσουν. Τι ωραία!!! Προφανώς και δε φύγαμε χωρίς να αγοράσουμε τυρί! Εγώ έφερα πίσω τυράκι με πέστο, ενώ ο συνταξιδιώτης πήρε αρκετά. Έκανε καλό σεφτέ στην κυρία που μας εξυπηρέτησε. Μας εξήγησε ότι δεν θα υπάρχει πρόβλημα με το τυρί και ότι μπορεί να μείνει εκτός ψυγείου για ένα μήνα!!! Μας ρώτησε από που είμαστε και μάλιστα μας είπε ότι είχε έρθει στην χώρα μας στο παρελθόν. Είχε επισκεφθεί αρκετά νησιά, αλλά πλέον είπε ότι για εκείνη οι διακοπές σε αυτά είναι πολύ ακριβές. Τέλος πάντων. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το κατάλυμά μας. Βγάλαμε τις τελευταίες μας φωτογραφίες στο δρόμο της επιστροφής. Πόσο όμορφα ήταν!! Βλέπετε εκείνο το πρωινό μας έκανε τη χάρη να βγει ο ήλιος! Πόσο διαφορετικά φαίνονταν τα κανάλια και τα κτίρια. Πόσο όμορφο ήταν εκείνο το πρωινό της Κυριακής! Η κίνηση στους δρόμους ελάχιστη. Λογικό. Ο κόσμος κοιμόταν. Ήταν στα σπίτια του. Δεν είχε προλάβει να βγει ακόμα. Κρίμα που έπρεπε να φύγουμε. Κρίμα που δεν μας έκανε τη χάρη ο καιρός και δεν είδαμε ήλιο ούτε για δείγμα 6 ημέρες στην Ολλανδία. Ομολογώ ότι μου είχε λείψει! Κατάλαβα γιατί οι ξένοι είναι τρελοί και παλαβοί με τον ήλιο της Ελλάδας. Έξι ημέρες χωρίς δείγμα ήλιου και μου έλειψε! Πως μπορούν μήνες ολόκληρους σε αυτή την μουντάδα; Συνήθεια φαντάζομαι. Τέλος πάντων. Πήραμε τις βαλίτσες μας και κατευθυνθήκαμε στο αεροδρόμιο την στιγμή που στην Dam και σε πόλεις σε όλη την Ελλάδα και τον κόσμο γίνονταν συγκεντρώσεις για τα Τέμπη. Φτάσαμε νωρίς στο αεροδρόμιο και αν και δεν είχε κόσμο φάγαμε αρκετή ώρα στον έλεγχο. Βγάλαμε τα παπούτσια μας και δε ξέρω για ποιο λόγο μου άνοιξαν το σακίδιο και έψαξαν με μηχάνημα τα πράγματα. Διπλωμένο το τυρί με το πέστο είχα βρε παιδιά, όχι ναρκωτικά! Μέχρι και στο σωματικό έλεγχο μου χτύπησε το μηχάνημα! Είχε φύγει το τιραντάκι απο το σουτιέν…αν μη τι άλλο στο τέλος γελούσαμε με την υπάλληλο για το λάθος συναγερμό. Προσγειωθήκαμε στο Ελ. Βενιζέλος κατά τις 18.30 το απόγευμα. Μπούκαρε το ΕΚΑΒ μόλις προσγειωθήκαμε γιατί κάποιος επιβάτης προφανώς δεν αισθανόταν καλά. Τέλος καλό, όλα καλά όμως.

Επίλογος
​

Όσο για το ταξίδι στην Ολλανδία έχω να πω ότι μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Πραγματικά πέρασα απρόσμενα καλά! Δεν περίμενα ότι θα μου άρεσε τόσο! Ξέφυγα τόσο πολύ από την καθημερινότητά μου και απόλαυσα την κάθε στιγμή. Αν και ήξερα τι θα συναντήσω σε αυτό το ταξίδι όπως κανάλια, γέφυρες, ποδήλατα κλπ η αίσθηση του να τα ζω από κοντά ήταν τόσο μοναδική. Αν και ευρωπαϊκός προορισμός και επομένως γνώριμος σε εμάς τους Έλληνες, ο τρόπος ζωής είναι τόσο διαφορετικός. Το να κινείσαι με ποδήλατο παντού μέσα στην πόλη είναι εξωπραγματικό για εμάς. Ίσως όχι στα Τρίκαλα και τη Θεσσαλία γενικά, αλλά για την πλειοψηφία των Ελλήνων σίγουρα είναι. Το να μη βλέπεις αυτοκίνητο, αλλά να υπάρχει κίνηση και μάλιστα από ποδήλατα το λες και σουρεάλ στα δικά μας μάτια. Πόσο ωραία εικόνα να πηγαίνουν βόλτα στα κανάλια οι οικογένειες με ποδήλατα και όχι με αυτοκίνητα! Η ζωή στο Άμστερνταμ και στις περισσότερες πόλεις και στην ύπαιθρο της Ολλανδίας κατάλαβα ότι κυλάει κάπως έτσι. Πιο ανθρώπινα. Το ήξερα, αλλά όπως είπα το από κοντά είναι διαφορετικό! Αν έμενα εκεί θα είχα καλύτερη φυσική κατάσταση λόγω ποδηλάτου. Προφανώς υπάρχουν και τα αρνητικά σημεία που δεν μου άρεσαν στην πρωτεύουσα, τα οποία αναλύσαμε στο κείμενο παραπάνω π.χ. μπάφος παντού.

Με σειρά προτίμησης οι πόλεις που μου άρεσαν περισσότερο : Ουτρέχτη, Ντελφτ, Άμστερνταμ, Χάαρλεμ, Χάγη, Ρότερνταμ. Όσον αφορά την ύπαιθρο, ήταν όλα τα χωριά υπέροχα και δεν ξέρω ποιο να ξεχωρίσω. Ίσως μου άρεσε λίγο παραπάνω από τα άλλα δύο το Ζάανσε Σχανς.

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν τα ΜΜΜ και ιδιαίτερα οι σιδηροδρομικοί σταθμοί και τα τρένα. Πάνε παντού και σε απίστευτη συχνότητα. Είναι σε άλλο level και φαντάζομαι ότι στην Ολλανδία δεν τίθεται θέμα ασφαλείας.

Αν είστε λάτρης των τυριών προφανώς θα πρέπει να δοκιμάσετε και να πάρετε και για το σπίτι!

Προφανώς και μου έμεινε απωθημένο το γεγονός ότι δεν έκανα ποδήλατο….Αχ…Απωθημένο, μου έμειναν και οι ακτές στη Χάγη. Αυτά τα δύο…Το ταξίδι έγινε βέβαια κακή εποχή. Αν το σχεδίαζα τώρα θα πήγαινα άνοιξη να δω και τις ανθισμένες τουλίπες στα τουλιποχώραφα και στον κήπο Κεουκενχόφ. Ίσως ακόμα, να έβγαζα κάποια διανυκτέρευση από το Άμστερνταμ και να την έβαζα σε άλλη πόλη. Υπήρξε ως σκέψη στο μυαλό μου, αλλά σκεπτόμενη τη γκρίνια του συνταξιδιώτη μου στο ήδη φορτωμένο πρόγραμμα δεν το προχώρησα.

Το συνολικό κόστος του ταξιδιού για μένα ανήλθε στα 770 ευρώ συμπεριλαμβανομένων των αεροπορικών και της διαμονής. Ο συνταξιδιώτης μου χάλασε εβδομήντα- ογδόντα ευρώ παραπάνω (καφέδες, γεύματα κλπ).

Πραγματικά αν και θέλω να πηγαίνω σε νέα μέρη, πιστεύω πως στην Ολλανδία θα επιστρέψω κάποια στιγμή μιας και θέλω να τη δω σε άλλη εποχή με ήλιο και γεμάτη δέντρα. Για να δούμε……
ΤΕΛΟΣ

 

[maratha]

Τέλεια , σου εύχομαι να ξαναπάς με καλύτερο καιρό !! Να κάνεις ποδήλατο κ να απολαύσεις ακόμα περισσότερο τις ομορφιές της Ολανδιας , από εμένα ένα μεγάλο ευχαριστώ !!

 

[alma viajer@]

Τέλεια , σου εύχομαι να ξαναπάς με καλύτερο καιρό !! Να κάνεις ποδήλατο κ να απολαύσεις ακόμα περισσότερο τις ομορφιές της Ολλανδιας , από εμένα ένα μεγάλο ευχαριστώ !!

Αχ...σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!! Και σε σένα εύχομαι κάθε ταξίδι όνειρο να γίνει πραγματικότητα!

 

[Smaragda53]

Μη στεναχωριέσαι που δεν είδες την ακτή. Εγώ πήγα με ήλιο ντάλα αλλα αέρα που ξυριζε, μήνα Απριλιο και η θάλασσα είχε ένα απαίσιο καφετι χρωμα. Που το γαλαζιο και η διαφάνεια εδώ!
Η δε παραλία είναι τόσο τεράστια που κουράζεσαι να περπατάς μέχρι να φτάσεις στο νερό.
Σου δίνει την εντύπωση στρατοπεδου με εκατοντάδες ξαπλώστρες σε σειρες με τέντες.