Βραζιλία ΒΡΑΖΙΛΙΑ- Ακολουθώντας το "Μονοπάτι του Χρυσού"

[varioAthens]

Rio de Janeiro III & μια νύχτα στην φαβέλα (α.σ.υ.ν.ό.δ.ε.υ.τ.ο.ι)

Η μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη και άκρως καλοκαιρινή... δηλαδή ιδανική για να επισκεφθούμε τα πιο εμβληματικά αξιοθέατα του Ριο, τον "Χριστό Λυτρωτή" (Cristo Redentor) και τον "Λόφο της Ζάχαρης" (Sugarloaf).

Τα εισιτήρια και για τα 2 αξιοθέατα τα κλείσαμε την προηγούμενη μέρα και αφού είχαμε βεβαιωθεί ότι ο καιρός θα ήταν καλός, χωρίς σύννεφα-ομίχλη-βροχή.
Το ιδανικό είναι να περιμένεις μέχρι τελευταία στιγμή για να κλείσεις τα εισιτήρια σου ώστε να έχεις τσεκάρει τον καιρό.. Πολύ συχνά, νωρίς το πρωί, υπάρχει ομίχλη ειδικά στο υψόμετρο που βρίσκεται ο "Χριστός", οπότε είναι κρίμα να φτάσεις μέχρι εκεί και να είναι καλυμμένος από σύννεφα και ομίχλη.

Εάν ο καιρός είναι καλός και ο ουρανός ανέφελος καλό είναι να πας πολύ νωρίς για να προλάβεις τα πλήθη των τουριστών. Εμείς ήμασταν εκεί ήδη στις 7.50 αλλά και πάλι τους instagramers δεν τους γλυτώσαμε. Τι φανταχτερά ρούχα, τι styling, τι μαλλί & μακιγιάζ υπερπαραγωγή...απορώ από τι ώρα σηκώθηκαν για όλη αυτή την προετοιμασία.
Μπήκαμε στο τραινάκι που σε ανεβάζει στην κορυφή του βουνού Corcovado. Η διαδρομή μέσα από την τροπική βλάστηση του Εθνικού Πάρκου Tijuca (το μεγαλύτερο αστικό πάρκο παγκοσμίως) είναι πολύ όμορφη και δεν καταλαβαίνεις πώς περνάει το 20λεπτο. Στο τέλος της διαδρομής είχαμε να ανέβουμε απλώς μερικά σκαλιά και φτάσαμε στον "Χριστό Λυτρωτή !
Πραγματικά δεν ξέρω τι είναι πιο συγκινητικό... το ίδιο το άγαλμα ή η ανυπέρβλητη θέα του Ριο από τόσο ψηλά? Ή μήπως το γεγονός ότι βρίσκεσαι σε ένα από τα "7 Σύγχρονα Θαύματα" στην άλλη άκρη του κόσμου?

Το σίγουρο είναι ότι νιώθεις έκσταση και μόνο που βρίσκεσαι στην σκιά του. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ το Ριο ντε Τζανέϊρο χωρίς τον "Χριστό Λυτρωτή". Στέκει εκεί σχεδόν 100 χρόνια και είναι σαν να αγκαλιάζει όλη την πόλη, σαν να σκύβει πάνω από όλους τους κατοίκους ανεξαιρέτως προστατεύοντάς τους. Είναι το κοινό σημείο αναφοράς για όλους, από τις φαβέλες μέχρι τις προνομιούχες περιοχές, αφού όπου και να σταθείς στην πόλη είναι ορατός από παντού.

Στην βάση του αγάλματος του Χριστού υπάρχει ολόκληρο παρεκκλήσι όπου γίνονται γάμοι και βαπτίσεις. Πετύχαμε 2 βαπτίσεις και παρακολουθήσαμε για λίγο το μυστήριο, με την κατάνυξη των παρευρισκόμενων να είναι διάχυτη.
Στο μεταξύ η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη από την ζέστη και την πολυκοσμία... ήταν πια ώρα να φύγουμε.

Επόμενη στάση οι Βοτανικοί Κήποι και το Πάρκο Lage.
Αφού περιηγηθήκαμε στους Βοτανικούς Κήπους που είναι μια πραγματική όαση ηρεμίας και δροσιάς μέσα στην μεγαλούπολη, καταλήξαμε στο La Plage Cafe PLage Café (plagecafe.com.br)
Πρόκειται για ένα πανέμορφο καφέ, αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής, που βρίσκεται μέσα στο Πάρκο Lage και έχει φανταστική θέα στο Corcovado και τον "Χριστό τον Λυτρωτή". Η αναμονή ήταν πολύ μεγάλη αλλά άξιζε τον κόπο ένας καφές σε αυτό το μαγευτικό περιβάλλον.

Η συνέχεια της ημέρας προέβλεπε το δεύτερο εμβληματικό αξιοθέατο της πόλης, το Sugarloaf (Pão de Açúcar). Αξίζει να πάει κανείς εκεί για να δει το ηλιοβασίλεμα και μετά την πόλη φωτισμένη την νύχτα. Βέβαια, την ίδια ιδέα με εμάς είχαν μερικές εκατοντάδες τουρίστες ακόμα, οπότε η ταλαιπωρία ήταν τεράστια.
Ατελείωτη ουρά για να πάρεις το 1ο τελεφερίκ από Praia Vermelha για Morro da Urca. Ακόμα πιο ατελείωτη ουρά για το 2ο τελεφερίκ από Morro da Urca για την κορυφή του Sugar Loaf. Nομίζω χρειαστήκαμε γύρω στην 1,5 ώρα. Όταν τελικά φτάνεις πάνω όμως η θέα σε αποζημιώνει.
Κάτσαμε στο πολύ ωραίο Clássico Beach Club – Urca (classicobeachclub.com) όπου απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα χωρίς να είμαστε στοιβαγμένοι σαν τους κινέζους στην Σαντορίνη. Μείναμε μέχρι που νύχτωσε πια για τα καλά και είδαμε όλο το Ριο φωτισμένο.

Για το κατέβασμα οι αναμονές ήταν ακόμα χειρότερες από το ανέβασμα... χρειαστήκαμε ένα 2ωρο μέχρι να κατέβουμε. Ο δόλιος ο Εmmanuel μας περίμενε στωικά και με το χαμόγελο στα χείλη ενώ έπρεπε να τον έχουμε αποδεσμεύσει ήδη 1-2 ώρες πριν. Mας πήγε στο ξενοδοχείο, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη μέρα, μας ρώτησε αν θα κάνουμε κάτι το βράδυ, απαντήσαμε όχι γιατί ήμασταν κομμάτια και αποχαιρετηθήκαμε.

Ωστόσο, μιας και ήταν Σάββατο άρχισε να "τρώγομαι": "καλά μέσα θα μείνουμε?"
Ήξερα ότι οι περισσότερες σχολές samba στο Ριο λειτουργούν και ως clubs το βράδυ με ζωντανή μουσική και χορό, δηλαδή κάτι σαν τις σχολές salsa που έχουμε πολλές κι εδώ στην Ελλάδα. Ήξερα επίσης ότι συνήθως λειτουργούν μόνο Σάββατο βράδυ. Οπότε ή θα πηγαίναμε εκείνο το βράδυ ή δεν θα ξαναείχαμε άλλη ευκαιρία.
Μου ήρθε αναλαμπή λοιπόν και λέω αποφασιστικά στο φάμιλυ: "Λοιπόν, αφήνουμε σακίδια και πάμε για clubbing". Παρά την τεράστια κούραση που είχαμε δεν μπήκαμε ούτε για ντους εκείνη την στιγμή μην τυχόν και νυστάξουμε και δεν πάμε πουθενά. Ούτε τα κινητά μας δεν φορτίσαμε για να μην καθυστερήσουμε, άλλωστε είχαμε 50%.

Είχα κάνει και έρευνα (τρομάρα μου) και είχα καταλήξει σε μία που μου φάνηκε ωραία, original και ξεκινούσε από σχετικά νωρίς, γύρω στις 21.30, οπότε θεώρησα ότι είναι μια χαρά δεδομένου ότι είχαμε και τα παιδιά μαζί.
Πήραμε ταξί συγκεκριμένης εταιρείας όπως μας είχε συμβουλεύσει ο Emmanuel και ξεκινήσαμε.
Στην αρχή ήταν όλα μια χαρά, μας πήγαινε ο άνθρωπος παραλία-παραλία, γνωστές περιοχές, μετά άρχισε να πηγαίνει προς τα ενδότερα της πόλης αλλά από διαδρομές που δεν τις είχαμε κάνει με τον Emmanuel, δηλαδή μη τουριστικές. Οι γειτονιές άρχιζαν να αλλάζουν, η φάτσα του husband από ανέμελη άρχισε να γίνεται ανήσυχη, η δική μου φάτσα παρέμενε ηλιθιωδώς χαρούμενη γιατί δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι έχω κάνει βλακεία. Και τι βλακεία...επική!

Γιατί τι μας είχε πει ο Emmanuel?
3 πράγματα μας είχε πει ο χριστιανός... ΤΡΙΑ!
1) "ΜΗΝ πάτε βράδυ στο Tijuca"
2) "ΜΗΝ πάτε βράδυ σε φαβέλα"
3) "ΜΗΝ πάτε στη βόρεια πλευρά της πόλης γιατί είναι η πιο επικίνδυνη".
Και στο γκουγκλάρισμα που έκανα μέσα στο ταξί να δω πού στο καλό είναι η περιοχή Αndarai όπου πηγαίναμε διαβάζω το εξής:
"Andarai is a favela. It is located in the north zone of the city, near the Tijuca Forest"

Bingo!!! ΤΡΙΑ ήταν αυτά που ΔΕΝ έπρεπε να κάνουμε και τα είχα πετύχει ΟΛΑ! 3 στα 3!

 

[varioAthens]

Μια νύχτα στην φαβέλα (συνέχεια)

Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς γίνεται είχαμε φτάσει έξω από το club.
Kατεβήκαμε από το ταξί ενώ το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς για το τι έπρεπε να κάνουμε...

Παρόλο που είχα διαβάσει ότι την συγκεκριμένη σχολή samba επισκέπτονται αρκετοί τουρίστες, εγώ δεν είδα κανέναν τουρίστα ούτε για δείγμα, γεγονός που ενέτεινε την ανησυχία μου.
Από την μία ήθελα να κάνουμε μεταβολή και να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, από την άλλη, η περιέργειά μου -αυτή που πάντα με σέρνει σε περιπέτειες- με κράταγε κολλημένη εκεί να παρατηρώ γοητευμένη το όλο σκηνικό που εκτυλισσόταν μπροστά μας.
Κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται έξω από το club, φίλοι βρισκόντουσαν, αγκαλιαζόντουσαν και αντάλλαζαν φιλιά, πανέτοιμοι για χορό και ξεφάντωμα.
Στην είσοδο κάτι μεσόκοπες κυρίες που έβγαζαν τα εισιτήρια, μας κοίταξαν από την κορφή μέχρι τα νύχια γιατί ήμασταν σαν την μύγα μες στο γάλα: όλοι περιποιημένοι για βραδινή έξοδο κι εμείς σαν τους λέτσους με τα ρούχα που φορούσαμε από το πρωί, κατάκοποι και ταλαιπωρημένοι.

Μπήκαμε μέσα στο club το οποίο σαν χώρος ήταν κάτι ανάμεσα σε εκθεσιακό κέντρο και πανηγύρι αλλά με samba αντί για κλαρίνα. Στο κέντρο υπήρχε η πίστα και κόκκινα πλαστικά τραπεζοκαθίσματα ενώ ολόγυρα είχε περίπτερα που πουλούσαν φαγητό και ποτό, γι' αυτό και παρόλο που ήσουν σε club είχε και μια εσάνς τηγανίλας. Η όλη φάση ήταν κάλτ.
Σε περίοπτη θέση βρισκόταν η μπάντα που έπαιζε live μουσική samba. Αγοράσαμε ποτά για εμάς και αναψυκτικά για τα παιδιά, βολευτήκαμε σε ένα τραπέζι και αρχίσαμε να παρατηρούμε τον κόσμο απολαμβάνοντας την live μουσική. Στην πίστα εναλλασσόταν το ετερόκλητο πλήθος: νεαρά ζευγάρια και παρέες, γυναικοπαρέες μεγαλύτερης ηλικίας, μέχρι και οικογένειες με μικρά παιδιά.
Ανά διαστήματα ανέβαιναν στην πίστα και οι επαγγελματίες χορευτές/χορεύτριες της σχολής, αυτοί που εκπροσωπούν την σχολή στο Καρναβάλι του Ριο. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε και ένα γκρουπ με γιαγιάδες χορεύτριες που ξεσήκωσε κύμα ενθουσιασμού στους θαμώνες. Ήταν το γκρουπ που κάθε χρόνο κατεβαίνει στο Σαμποδρόμιο προς τιμήν της Βραζιλιάνας ηρωϊδας Rosa Maria Egipciaca (που έχω αναφέρει σε προηγούμενο κεφάλαιο).

Η ατμόσφαιρα ήταν μεθυστική... το κέφι και το μπρίο αυτού του λαού δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Τα κινητά μας είχαν πάρει φωτιά να απαθανατίζουν τις στιγμές. Αποτέλεσμα? Να ξεμείνουμε από μπαταρία αφού δεν είχαμε προλάβει να φορτίσουμε πριν φύγουμε από το ξενοδοχείο.

Μάταια προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε με την μοναδική εργαζόμενη που ήξερε κάτι λίγα αγγλικά ώστε να μας βοηθήσει να καλέσουμε uber. "Νοοο, taxi outside" έλεγε διαρκώς χαμογελαστή. Πώς να της εξηγήσουμε ότι, για λόγους ασφαλείας, δεν θέλαμε να πάρουμε ένα τυχαίο ταξί. Άκρη δεν βγάλαμε κι έτσι αναγκαστήκαμε να βγούμε έξω από το club και να πάμε στην πιάτσα. Στην οποία πιάτσα δεν είδαμε ούτε ένα ταξί της εταιρείας που μας είχε συστήσει ο Emmanuel. Τέλεια! Τι κάνουμε τώρα? Τον σταυρό μας και μπήκαμε στο πρώτο διαθέσιμο ταξί.

Ο κυριούλης, μιας κάποιας ηλικίας δεν μιλούσε γρι αγγλικά, δεν καταλάβαινε ούτε καν το ξενοδοχείο που του λέγαμε να μας πάει, ωστόσο μας χαμογελούσε αποκαλύπτοντας το φαφούτικο στόμα του. "Χωρίς δόντια ο οδηγός... μάλιστα... μπας και είναι δείγμα χρήσης ναρκωτικών?" σκέφτηκα. Δεν πρόλαβα να το επεξεργαστώ περισσότερο αφού έβαλε μπρος την μηχανή και ξεκίνησε ο εφιάλτης. Καθώς κλείσαμε τα παράθυρα γιατί κρυώναμε, διαπιστώσαμε ότι το αμάξι έζεχνε αλκοόλ. Η δε οδήγησή του ταξιτζή φανέρωνε ότι ήταν εντελώς μεθυσμένος. Το αυτοκίνητο έκανε 8άρια... τον έπαιρνε ο ύπνος με αποτέλεσμα να του φεύγει το ταξί μια από 'δω και μια από 'κει πάνω στα πεζοδρόμια. Ευτυχώς δεν υπήρχε ψυχή στους δρόμους. Τα ουρλιαχτά μας τον επανάφεραν στην πραγματικότητα. Στο μεταξύ, το να κατέβουμε επί τόπου για να βρούμε άλλο τρόπο να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, δεν αποτελούσε καν επιλογή... η πλήρης ερημιά.
Ο τυπάς συνέχιζε να οδηγεί μια σαν να κοιμάται στο τιμόνι και μια σαν να είναι ο Σουμάχερ κάνοντάς μας να φωνάζουμε πανικόβλητοι. Στο τέλος θύμωσε με τις φωνές μας και μας έβρισε... τουλάχιστον έτσι καταλάβαμε. Περάσαμε τα 30 πιο εφιαλτικά λεπτά της ζωής μας μέχρι να φτάσουμε τελικά στο ξενοδοχείο. Το ότι φτάσαμε χωρίς να τρακάρουμε ή χωρίς να μας κατεβάσει σε κάποιον έρημο δρόμο τόσο που είχε νευριάσει μαζί μας, μόνο σε θαύμα μπορώ να το αποδώσω.

Τώρα, εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς πια, μπορώ να πω ότι ήταν από τις ωραιότερες εμπειρίες του ταξιδιού.... το clubbing στην φαβέλα, όχι η οδήγηση του σουρωμένου!

 

[varioAthens]

Eίναι φοβερό το πόσο διαφορετικά βλέπω πλέον το Καρναβάλι του Ριο έχοντας πια επισκεφθεί την Βραζιλία...
Είναι σαν όλα τα κομμάτια του ταξιδιού και όλες οι πληροφορίες που πήρα να γίνονται ένα...

Τι εννοώ...
Η "Salgueiro Samba School", η σχολή στην οποία πήγαμε για clubbing στην φαβέλα (και που εξιστόρησα παραπάνω), επέλεξε φέτος στο Καρναβάλι να διαμαρτυρηθεί για τις παράνομες εξορύξεις που γίνονται στον Αμαζόνιο με αποτέλεσμα να πλήττονται οι αυτόχθονες Yanomami από ασθένειες και υποσιτισμό. Οι συμμετέχοντες παρήλασαν βαμμένοι και ντυμένοι ως Yanomani θέλοντας να αφυπνίσουν τον κόσμο για την καταστροφή αυτή αλλά και για την εγκληματική αδιαφορία του Λούλα.

Κι έτσι μου ήρθαν στο μυαλό 2 πράγματα:
1ον) αυτό που μας είχαν πει για το Καρναβάλι ότι δεν είναι μόνο φτερά και πούπουλα και εξωτικές καλλονές, αλλά οι σχολές προσπαθούν με τα άρματά τους και την παρουσίασή τους να περνάνε και ηχηρά κοινωνικά μηνύματα,
2ον) ο αφανισμός που υπέστησαν οι αυτόχθονες πριν 200 χρόνια στο Minas Gerais επίσης λόγω των ορυχείων που φτιάχθηκαν (από τους πορτογάλους) στην γη τους. Σαν να μην άλλαξε τίποτα 2 αιώνες μετά...

Το θέαμα, πέραν του μηνύματος, είναι άκρως εντυπωσιακό:

Parade makes urgent plea to stop illegal mining in Indigenous lands at Rio Carnival | AP News

 

[varioAthens]

Rio de Janeiro IV

H επόμενη μέρα, Κυριακή, μας βρήκε κατάκοπους.
Κάτι που ήμασταν στο πόδι όλη την προηγούμενη μέρα, κάτι οι ατελείωτες αναμονές στο Sugarloaf, κάτι οι νυχτερινές μας περιπέτειες, ε μια κάποια κούραση μας βγήκε οπότε αποφασίσαμε να ρίξουμε ρυθμούς και να ακολουθήσουμε ένα πιο χαλαρό πρόγραμμα.

H μέρα ήταν ηλιόλουστη και θύμιζε καλοκαίρι... όλοι είχαν ξεχυθεί στην παραλία. Άλλοι έτρεχαν, άλλοι έπαιζαν beach volley, άλλοι beach soccer... Οι καριόκας έχουν "τρέλα" με την φυσική άσκηση και ειδικά στην παραλία, ακόμα και στις 6 το πρωί θα δεις κόσμο να τρέχει, να περπατάει, να αθλείται. Πόσω μάλλον τις Κυριακές που κλείνει ο παραλιακός δρόμος στην Copacabana για τα αυτοκίνητα και γίνεται πεζόδρομος.
Ωστόσο, εμείς αποφασίσαμε να επισκεφθούμε πρώτα 2 γραφικές γειτονιές, την Lapa και την Santa Teresa και να καταλήξουμε αργότερα το μεσημέρι στην παραλία.

H Lapa είναι μια πολύ ζωντανή συνοικία με έντονη νυχτερινή ζωή και καλλιτεχνικά δρώμενα. Εμείς, βέβαια, επειδή πήγαμε πρωϊ και μάλιστα Κυριακή, ήταν πολύ ήσυχα.
Το 1ο σήμα κατατεθέν της περιοχής είναι το πολύ εντυπωσιακό υδραγωγείο με τις 42 καμάρες. Η πλατεία στην οποία βρίσκεται είναι το επίκεντρο της διασκέδασης κάθε βράδυ με street parties, πάγκους με street food και πολύ κόσμο.

Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε τον Καθεδρικό του Sao Sebastiao, δηλαδή την Μητρόπολη. Σαν κτίριο μόνο εκκλησία δεν θυμίζει, εξωτερικά μοιάζει με βιομηχανικό κτίριο, πανύψηλο και σε κωνικό σχήμα. Μπαίνοντας, ο ναός είναι εντυπωσιακός, όχι τόσο λόγω της κατάνυξης που προκαλεί αλλά λόγω του τεράστιου μεγέθους του, χωρά 20.000 κόσμο. Πετύχαμε και την κυριακάτικη Θεία Λειτουργία (σε αυτό το ταξίδι με τις εκκλησίες πια... έχω εκκλησιαστεί για έναν χρόνο νομίζω) και είχε πολύ ενδιαφέρον.
Βγαίνοντας από τον Καθεδρικό, και ενώ θεωρητικά πρόκειται για μια ήσυχη περιοχή με μεγάλες εταιρείες τριγύρω, μας ήρθε μια πολύ άσχημη μυρωδιά σαν να καιγόταν πλαστικό. Ψάξαμε να δούμε από που ερχόταν και είδαμε ότι καιγόταν κάτι στο προαύλιο μιας πολυεθνικής εταιρείας.
-"Drugs" μας εξήγησε ο Emmanuel "και μάλιστα κακής ποιότητας, καίνε διάφορα υλικά από πλαστικά, βενζίνες μέχρι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς για να τα φτιάξουν. Και μετά φυσικά αυτοί που θα τα πάρουν θα πρέπει να είναι πολύ τυχεροί για να μην πέσουν σε κώμα ή και να πεθάνουν ακόμα".
-"Μα καλά βρε Emmanuel, αυτή η δουλειά να γίνεται μέρα-μεσημέρι? δίπλα στον Καθεδρικό, μέσα στο προαύλιο της εταιρείας και μπροστά στα μάτια, όχι μόνο των περαστικών, αλλά κυρίως του φύλακα της εταιρείας? Και ο φύλακας δεν μπορεί να φωνάξει την αστυνομία?".
-"Δεν είναι τόσο απλό... μπορεί αυτοί που τα φτιάχνουν να είναι από την ίδια γειτονιά (κοινώς από την ίδια φαβέλα) άρα πώς θα συνεχίσει να ζει εκεί? Άσε που αν φωνάξει αστυνομικούς δεν είναι σίγουρο ότι αυτοί θα κάνουν κάτι... στην αστυνομία κυριαρχεί η διαφθορά και όσοι δεν είναι διεφθαρμένοι φοβούνται να κάνουν την δουλειά τους".
Κατάλαβε το σοκ μου και συμπλήρωσε χαμογελώντας:
- "Το Ριο δεν κρύβει κινδύνους μόνο για εσάς, κρύβει και για εμάς που ζούμε εδώ".

Στη συνέχεια πήγαμε στο 2ο σήμα κατατεθέν της περιοχής, τα Selarοn Steps. Πρόκειται για μια σκάλα με 215 σκαλιά που κοσμούνται από χρωματιστά πλακάκια. Το έργο αυτό είναι του Χιλιανού καλλιτέχνη Σελαρόν, που ζούσε σε αυτόν τον δρόμο και το δημιούργησε ως "φόρο τιμής" προς στον βραζιλιάνικο λαό. Το συγκεκριμένο μέρος έχει αναδειχθεί τα τελευταία λίγα χρόνια σε ινσταγκραμικό σποτ με αποτέλεσμα να γίνεται ο κακός χαμός. Τα Selarοn Steps συνδέουν την Lapa με την Santa Teresa, τον επόμενο σταθμό της βόλτας μας.

Η Santa Teresa είναι μια καλλιτεχνική μποεμ γειτονιά με παλιά αρχοντικά και στενούς γραφικούς δρόμους, χτισμένη σε έναν καταπράσινο λόφο με ωραία θέα.
Εδώ παλιά υπήρχε μοναστήρι, απ' το 1750 και μετά άρχιζαν να χτίζουν τις βίλες τους και να ζουν οι πλούσιοι ευρωπαίοι. Το 1872 κατασκευάστηκε και γραμμή τραμ για να συνδεθεί το αριστοκρατικό προάστιο με το Ριο. Κάποια στιγμή η συνοικία παρήκμασε αλλά τα τελευταία χρόνια βιώνει μια αναγέννηση χάρη στα πολλά καλλιτεχνικά δρώμενα και λόγω των μουσείων, εστιατορίων και boutique hotels που έχουν κάνει την εμφάνισή τους.
Μια βόλτα με το ιστορικό τραμ είναι must και αυτό κάναμε κι εμείς. Το τραμ κάνει τον γύρο του λόφου της Σάντα Τερέζα οπότε είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε το Ριο από ψηλά καθώς και τα γραφικά δρομάκια και τα όμορφα αρχοντικά της περιοχής. Εντυπωσιακό επίσης είναι το σημείο της διαδρομής που το τραμ περνάει πάνω από τις αψίδες του υδραγωγείου στην Lapa. Οι συνεπιβάτες μας ήταν στην πλειοψηφία τους ντόπιοι, κυρίως οικογένειες με μικρά παιδιά, που έκαναν την κυριακάτικη βόλτα τους.
Welcome! | Bondes de Santa Teresa

Κόντευε μεσημέρι και ένα διάλειμμα για ξεκούραση ήταν απαραίτητο. Το Aprazivel, φωλιασμένο μέσα στον καταπράσινο λόφο, ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν: μια δροσερή αυλή με υπέροχη θέα και καλό φαγητό. Território Aprazível | Mais que um restaurante no Rio de Janeiro (aprazivel.com.br)

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, χαιρετήσαμε τον Emmanuel που έτρεχε να προλάβει το ντέρμπι της αγαπημένης του ομάδας Botafogo και αποφασίσαμε για την υπόλοιπη μέρα να χαλαρώσουμε και να κάνουμε ό,τι και οι ντόπιοι: άραγμα και βόλτες στην παραλία. Ήμασταν τυχεροί γιατί ήταν η μοναδική μέρα από όσες μείναμε που ο καιρός ήταν ευνοϊκός για βουτιά και ηλιοθεραπεία.

Κατεβήκαμε, λοιπόν, στην Copacabana, νοικιάσαμε καρέκλες παραλίας, εφοδιαστήκαμε με ποτά και τα τυπικά snacks της παραλίας globo και αράξαμε μέχρι το απόγευμα. Εννοείται κάναμε βουτιές με βάρδιες γιατί δεν αφήνεις τα πράγματά σου χωρίς επιτήρηση για κανέναν λόγο.
Το να κάνεις την βουτιά σου στην Copacabana είναι εμπειρία... δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό το φανταστικό τοπίο είναι μέρος μιας αστικής παραλίας... επιπλέον, ένιωθα σαν να είμαι μέσα σε μια ζωντανή καρτ ποστάλ.
Το ότι η παραλία δε, είναι δημόσια και ανακατεύονται όλοι με όλους, τουρίστες-ντόπιοι-ευκατάστατοι και μη, την κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.

Καθίσαμε μέχρι που ψύχρανε ο καιρός και αποφασίσαμε να πιούμε μια καϊπιρίνια στο rooftop bar του εμβληματικού Hilton Copacabana, το Isabel Lounge . Οι τιμές ήταν παραδόξως λογικές και η θέα συγκλονιστική.

Κατεβαίνοντας, βράδυ πια, ο παραλιακός δρόμος έσφυζε ακόμα περισσότερο από ζωή. Εξακολουθούσε να είναι κλειστός για τα αυτοκίνητα και να λειτουργεί μόνο ως πεζόδρομος και έμοιαζε σαν να είχε κατέβει όλη η πόλη για περίπατο, για συναντήσεις με φίλους στα κιόσκια που υπάρχουν στην παραλία και για την συναυλία που γινόταν. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο καλλιτέχνης που τραγουδούσε στην υπερυψωμένη εξέδρα αλλά είχε μαζευτεί πάρα πολύς κόσμος να τον ακούσει και είχε τρομερό γκελ στο κοινό. Κάτσαμε αρκετή ώρα και παρασυρμένοι από τον ρυθμό και την μουσική δεν καταλάβαμε ότι είχε περάσει αρκετή ώρα και είχαμε περικυκλωθεί από πάρα πολύ κόσμο που χόρευε και τραγουδούσε ξέφρενα. Αν και δεν ένιωσα κάποιο ιδιαίτερο κίνδυνο, σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να μην προκαλούμε άλλο την τύχη μας σε αυτό το ταξίδι οπότε σιγά-σιγά ανεβήκαμε από την αμμουδιά προς το πεζοδρόμιο που θεωρείται πιο ασφαλές για περπάτημα και συνεχίσαμε την βόλτα μας ως το ξενοδοχείο μας στην Ιπανέμα.

 

[tatooine]

Την επόμενη φορά εδώ.
Παραλία γυμνιστών όχι πολύ μακριά από την πόλη. Πας με ενοικιαζόμενο, η με ουμπερ. Εμείς πήγαμε με φίλους και περάσαμε πολύ όμορφα.

Στην κόπα δεν ευχαριστηθήκαμε μπάνιο γιατί είχα πάντα κύματα. Το ξενοδοχείο μας είχε μέρος κρατημένο με δωρεάν ξαπλώστρες και ομπρέλες άλλα δεν. Το ίδιο φυσικά και δίπλα στην Ιπανέμα.

 

[varioAthens]

Την επόμενη φορά εδώ.
Παραλία γυμνιστών όχι πολύ μακριά από την πόλη. Πας με ενοικιαζόμενο, η με ουμπερ. Εμείς πήγαμε με φίλους και περάσαμε πολύ όμορφα.

Στην κόπα δεν ευχαριστηθήκαμε μπάνιο γιατί είχα πάντα κύματα. Το ξενοδοχείο μας είχε μέρος κρατημένο με δωρεάν ξαπλώστρες και ομπρέλες άλλα δεν. Το ίδιο φυσικά και δίπλα στην Ιπανέμα.

Το θεμα ηταν οτι τις μερες που μειναμε ειχε αρκετη ψυχρα για μπανιο... η μοναδικη μερα που παλευοταν να μπεις ηταν αυτη που κατεβηκαμε... αλλα οχι οτι εκανα και απλωτες... μην βρεθω και Αγκολα

 

[GTS]

Έκανα επι 3 συνεχόμενες μέρες μπάνιο στην Ιπανεμα και ήταν φανταστικα, εντός κι εκτός νερού. Καταπληκτική παραλία.

 

[varioAthens]

Έκανα επι 3 συνεχόμενες μέρες μπάνιο στην Ιπανεμα και ήταν φανταστικα, εντός κι εκτός νερού. Καταπληκτική παραλία.

Hσουν πολυ τυχερος γιατι ενω πηγαμε πανω-κατω ιδια χρονικη περιοδο (με 1 χρονο διαφορα βεβαια) εμας μας εκατσε ψυχρα...

 

[varioAthens]

Santa Marta - η αυθεντική εμπειρία

Το 1888 η Βραζιλία κατήργησε τη δουλεία οπότε οι Αφρικανοί πρώην σκλάβοι έπρεπε κάπου να μείνουν. Έτσι, λοιπόν, έφτιαξαν στους λόφους του Ριο μικρούς φτωχικούς οικισμούς από πλίνθινα σπίτια, τις γνωστές μας φαβέλες.
Τις επόμενες δεκαετίες προστέθηκαν σ' αυτούς τους, ήδη πυκνοκατοικημένους οικισμούς, και οι μετανάστες που κατέφταναν στο Ριο (που ήταν τότε η πρωτεύουσα) απ' όλες τις γωνιές της Βραζιλίας προς αναζήτηση εργασίας. Τα σπίτια “εξελίχτηκαν” σε ξύλινα και λαμαρινένια.

Κατά καιρούς έγιναν διάφορες προσπάθειες από το κράτος να διαλυθούν οι φαβέλες, όχι τόσο γιατί νοιαζόταν για τους πολίτες αλλά πιο πολύ για να μην χαλάει το πρεστίζ της πόλης, γι’ αυτό άλλωστε και οι προσπάθειες να διαλυθούν οι φαβέλες ξεκινούσαν πάντα από εκείνες που ήταν πιο κοντά σε τουριστικές περιοχές. Δεν υπήρξε όμως αποτέλεσμα κι έτσι συνέχισαν να συσσωρεύονται άνθρωποι “ενός κατώτερου Θεού” στις φαβέλες και να ζουν σε τραγικές συνθήκες.

Σήμερα, στο Ριο υπάρχουν 1.000 φαβέλες όπου ζουν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι, δηλ. σχεδόν το ¼ του πληθυσμού της πόλης!! Στερούνται βασικών υποδομών, όπως σταθερή παροχή νερού και ηλεκτρισμού, σύστηματα αποχέτευσης και διαχείρισης απορριμμάτων, ενώ μέσα σε αυτές βασιλεύουν οι συμμορίες και το εμπόριο ναρκωτικών.
Μάλιστα ο “πρόεδρος” στην κάθε φαβέλα έχει περισσότερο διακοσμητικό ρόλο αφού αυτός που πραγματικά κάνει κουμάντο είναι ο βαρώνος των ναρκωτικών που ελέγχει την εκάστοτε φαβέλα.

Το θέμα είναι ότι εκεί ζουν και άνθρωποι που ούτε ναρκωτικά πουλάνε, ούτε σε συμμορίες ανήκουν, κάνουν κανονικές δουλειές, ζουν “ήσυχα” την ζωή τους αρκεί να κρατάνε το στόμα τους κλειστό και να μην μπλέκονται στις δουλειές των συμμοριών.
Επίσης, από φαβέλα σε φαβέλα υπάρχει διαφορά... κάποιες είναι λιγότερο “εχθρικές” προς τους ξένους (όχι όμως ότι κι εκεί δεν χρειάζεσαι συνοδεία για να μπεις), έχουν πιο οργανωμένη “κοινότητα” και είναι πιο καθαρές από άλλες.

Μετά το φιάσκο της Ροσίνια όπου η υποτιθέμενη “ξενάγηση” ήταν να δούμε κάτι παιδάκια να κάνουν καποέιρα και μετά το λαμόγιο-ξεναγός μας ανεβοκατέβαζε σε έναν δρόμο πηγαίνοντας μας από σουβενιράδικο σε σουβενιράδικο, έχοντας να αντιμετωπίζουμε και τα εχθρικά βλέμματα των κατοίκων, δεν περίμενα πολλά βλέποντας ακόμη μία φαβέλα. Ήταν όμως ήδη κλεισμένη η ξενάγηση οπότε πήγαμε.

Ο Εmmanuel μας έδωσε τον λόγο του ότι η Santa Marta θα ήταν μια αυθεντική εμπειρία γιατί θα βλέπαμε την “πραγματική” ζωή αφενός, αφετέρου οι κάτοικοι στην Santa Marta, με πρώτη και καλύτερη την ξεναγό μας Σαλέτ (η οποία ζει εκεί), είναι τελείως διαφορετικοί.
Έτσι, λοιπόν, βρεθήκαμε κι εμείς στις παρυφές της Santa Marta περιμένοντας την ξεναγό μας. Μετά από λίγα λεπτά εμφανίστηκε η Σαλέτ, χαμογελαστή, φιλική και διαχυτική, όπως η πλειοψηφία των βραζιλιάνων άλλωστε, γεμίζοντάς μας αγκαλιές και φιλιά σαν να μας γνώριζε χρόνια.
“Χαίρομαι πολύ που είστε εδώ και θα σας ξεναγήσω στο σπίτι μου!” μας είπε με ενθουσιασμό και μας οδηγήσε στο τελεφερίκ.

Το τελεφερίκ είναι σχετικά πρόσφατη προσθήκη στην Santa Marta, φτιάχτηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, και έχει διευκολύνει την ζωή των κατοίκων αφού η συγκεκριμένη φαβέλα είναι χτισμένη σε πολύ απότομη πλαγιά με 45 μοίρες κλίση και το μεγαλύτερο μέρος της αποτελείται από στενά σοκάκια που δεν μπαίνει καν αυτοκίνητο. Πραγματικά δεν ξέρω πώς μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι ή γονείς φορτωμένοι με τα μωρά τους την ανεβοκατέβαιναν πριν το τελεφερίκ.

Πήραμε το teleferico και φτάσαμε στην κορυφή. Βγαίνοντας από το βαγόνι μας συνειδητοποιήσαμε πώς ήμασταν τόσο ψηλά που νιώθαμε σαν να αιωρούμασταν στα σύννεφα. Η θέα ήταν εντυπωσιακή αλλά και η αντίθεση ακραία... Εμείς στα ετοιμόρροπα σπίτια της Santa Marta και απέναντι από την μια μεριά οι πανύψηλοι πολυτελείς ουρανοξύστες και από την άλλη ο Χριστός Λυτρωτής. Μου φάνηκε τραγική ειρωνία. Όλοι "ίσοι" κάτω από την σκιά του ίδιου Θεού, αλλά στην ουσία τόσο άνισοι.
Δεν ξέρω πώς είναι να ξυπνάς κάθε μέρα της ζωής σου σε ένα σπίτι που δεν υπάρχουν ούτε τα βασικά κι απέναντί σου να βλέπεις την υπέρτατη χλιδή χωρίς να σε πνίγει η αδικία και η απόγνωση.

Ξεκινήσαμε να περιηγούμαστε στην Santa Marta, η οποία είναι ένας δαιδαλώδης λαβύρινθος από στενά σοκάκια που εύκολα μπορείς να χαθείς αν δεν σε συνοδεύει κάποιος που την γνωρίζει.
Το γεγονός ότι ήμασταν με την Σαλέτ, η οποία απ’ ότι κατάλαβα χαίρει συμπάθειας και ιδιαίτερου σεβασμού στην Santa Marta, μας έδωσε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με ανθρώπους, να μπούμε στα μαγαζιά τους και στα σπίτια τους.
Όσοι μας συναντούσαν στο δρόμο μας χαιρετούσαν φιλικά και βλέποντας ότι ήμασταν με την Σαλέτ στεκόντουσαν να αλλάξουμε και 2 κουβέντες. Έβλεπα γνήσια χαρά στα πρόσωπά τους όταν μάθαιναν από πόσο μακρυά ερχόμαστε, καμία σχέση με τους κατοίκους της Ροσίνια.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κυρία που έχει ένα υποτυπώδες μαγαζάκι με ρούχα που μας κάθισε σχεδόν με το ζόρι για να μας δείξει όλο καμάρι τον εαυτό της στο βιντεοκλίπ του Michael Jackson “The don’t care about us”

Το συγκεκριμένο βιντεοκλιπ έχει γυριστεί στην Santa Marta και στο Salvador και προφανώς είναι ό,τι πιο αξιοσημείωτο έχει συμβεί σε ολόκληρη την ζωή αυτών των ανθρώπων. Μέχρι σήμερα το συζητούν και συγκινούνται... ως και άγαλμα του Michael Jackson έχουν φτιάξει στην κορυφή της φαβέλας για να τον τιμήσουν.

Δεν θα ξεχάσω επίσης τον κύριο που έχει το παντοπωλείο, ένα σκοτεινό χαμηλοτάβανο μαγαζί άλλης εποχής όπου φτιάχνει ο ίδιος τα απορρυπαντικά και τα σαπούνια. Ο Emmanuel ψώνισε κιόλας, γιατί όπως μας εξήγησε, αν και μένει εκτός φαβέλας, τα ψώνια του και το κούρεμά του τα κάνει σε φαβέλες γιατί είναι απείρως φθηνότερα.

Ο κύριος που έχει τον φούρνο ήθελε σώνει και ντε να μας κεράσει κάτι γιατί όπως μας είπε “εφόσον είστε φίλοι της Σαλέτ, είστε και δικοί μου φίλοι” και μας εξήγησε πόσα πολλά προσφέρει η Σαλέτ στην κοινότητα. Τους εφοδιάζε όλους με μάσκες στον κορωνοιο και με επιμονή τους εκπαίδευε για το πόσο σημαντικό ήταν να την φοράνε μέσα σε μια τόσο πυκνοκατοικημένη γειτονιά, τώρα με την ίδια επιμονή τους έχει οργανώσει να έχουν πάντα σακουλάκια για να μαζεύουν τα σκουπίδια και τα κακά των σκυλιών από τα δρομάκια και όντως είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την Ροσίνια όπου υπήρχαν άπειρα σκουπίδια.
Βέβαια, εκεί που μας τα έλεγε όλα αυτά ξαφνικά ένα κύμα τρομερής δυσοσμίας ήρθε και μας χτύπησε... ένα καφέ ποτάμι ακαθαρσιών τουαλέτας ξεχύθηκε σε ένα χαντάκι, αφού δεν υπάρχει αποχέτευση.
Ωστόσο, αμέσως βγήκαν από τα σπίτια τους 2 κυρίες με χλωρίνες κι έπιασαν να καθαρίζουν τον δρόμο, κι αυτό από παρότρυνση της Σαλέτ, όπως μας διευκρίνισε ο φούρναρης.

Περιηγηθήκαμε άπειρες ώρες βλέποντας παιδιά να παίζουν στους δρόμους, γυναίκες να απλώνουν τα ρούχα τους, είδαμε το κουρείο, το στοιχημα-τζίδικο (παίξαμε κιόλας γνωρίζοντας ότι δεν υπήρχε καμία ελπίδα να κερδίσουμε), ακούγαμε μουσικές να έρχονται μέσα από τα σπίτια.

Μπήκαμε στο ταχυδρομείο και γνωρίσαμε τον πρόεδρο της φαβέλας (τον τύποις πρόεδρο, γιατί όπως είπα, το γενικό κουμάντο το κάνει ο narcoβαρώνος), περάσαμε από τον βρεφονηπιακό σταθμό, μπήκαμε σε μια σχολή brazilian jiu-jitsu και μιλήσαμε με τον εκπαιδευτή που μας έδειχνε με καμάρι τα κύπελλα και τις διακρίσεις της σχολής και κοκκίνησε από αμηχανία όταν η Σαλέτ μας είπε ότι ο συγκεκριμένος μαζεύει και εκπαιδεύει παιδιά από φτωχές και διαλυμένες οικογένειες για να μην “μπλέξουν”.

Η αίσθηση που αποκόμισα είναι ότι πρόκειται για μια γειτονιά πολύ ζωντανή, με απίστευτα ζεστούς και φιλικούς ανθρώπους και με πολύ έντονη την αίσθηση της κοινότητας. Ένιωσα ασφάλεια μα πάνω απ' όλα ένιωσα ευπρόσδεκτη.

Δεν θα ωραιοποιήσω, όμως, τα πράγματα μιλώντας μόνο για τα χαρούμενα παιδιά που έπαιζαν στους δρόμους και για τους συμπαθέστατους ανθρώπους...

Γιατί εκτός από τις όμορφες εικόνες δεν θα ξεχάσω τους λασπωμένους δρόμους, τον καφέ ποταμό των ακαθαρσιών να τρέχει κάτω από τα πόδια μας, τα ετοιμόρροπα σπίτια (που είδα και μέσα), τον συμπαθή κύριο που μας χαιρέτησε εγκάρδια και όταν έστριψα το κεφάλι μου να δω τι κουβαλούσε είδα το καλάσνικοφ....
Δεν θα ξεχάσω τους φουσκωτούς τύπους-μέλη συμμορίας που σήκωναν βάρη σε υπαίθριους αυτοσχέδιους πάγκους, τον τατουατζή που "χτύπαγε" σχέδια συμμοριών και φυλακής, το ότι σε κανά 2 σημεία η Σαλέτ μας είπε “προσοχή εδώ, τώρα καθόλου φωτογραφίες” και είδαμε έφηβα παιδιά να καθαρίζουν τα όπλα τους και παράλληλα να κάνουν χρήση... δεν θα ξεχάσω ούτε τα σημάδια που μας υπέδειξε η Σαλέτ στις πόρτες των σπιτιών που έδειχναν από ποιά συμμορία ελέγχεται το κάθε σπίτι.

Η επίσκεψη στην συγκεκριμένη φαβέλα ήταν μακράν η πιο δυνατή εμπειρία του ταξιδιού μου στην Βραζιλία και στο τοπ 5 των εμπειριών μου συνολικά σε όλα τα ταξίδια που έχω κάνει.
Και χαίρομαι πολύ που την έζησα ενώ στην αρχή με βασάνιζε η ηθική διάσταση μιας τέτοιας επίσκεψης: είναι σωστό να πληρώνει ένας τουρίστας για να δει, σαν άλλος ηδονοβλεψίας, την φτώχια και τις τραγικές συνθήκες στις οποίες ζουν συνάνθρωποί μας?
Είναι όμως μέρος της κουλτούρας του Ριο ... και είναι μια εμπειρία που σε αλλάζει, δεν μπορείς να είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος... ειδικά τα έφηβα παιδιά μας είναι σαν να “ωρίμασαν” απότομα.

Και κάθε φορά που θα κοιτάζω το μπρελοκ που μου χάρισε η Σαλέτ, πάντα θα θυμάμαι την Santa Marta και τους ωραίους ανθρώπους της.

 

[psilos3]

Santa Marta - η αυθεντική εμπειρία

Συγκλονιστική εμπειρία και η περιγραφή σου βεβαίως, χαίρομαι που το μοιράστηκες, ελπίζοντας κι εγώ ν' αξιωθώ να κάνω το αντίστοιχο κάποια στγμή!

 

[varioAthens]

Συγκλονιστική εμπειρία και η περιγραφή σου βεβαίως, χαίρομαι που το μοιράστηκες, ελπίζοντας κι εγώ ν' αξιωθώ να κάνω το αντίστοιχο κάποια στγμή!

Σε ευχαριστω πολυ! Ηταν δυνατη εμπειρια και γι’ αυτο δυσκολευτηκα με το συγκεκριμενο κεφαλαιο γιατι ξεχειλιζα απο συναισθηματα που ενιωθα οτι δεν μπορω να τα αποδωσω.
Σου ευχομαι να πας κ να εχεις την Σαλετ μαζι! Ο,τι καλυτερο!

 

[KIKI]

Πολυ ωραια ιστορια και καταπληκτικες φωτογραφίες!
Μπραβο.