Βραζιλία ΒΡΑΖΙΛΙΑ- Ακολουθώντας το "Μονοπάτι του Χρυσού"

[varioAthens]

Καταπληκτική περίπτωση η οποία καταγράφηκε. Ευχαριστούμε!

Πολυ χαιρομαι!! Αξιζει!

 

[varioAthens]

Περιπέτειες στον δρόμο για το Paraty & Βραδινό Paraty

Το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού προς Paraty τα είχε όλα: κούραση (από τα 600 χιλιόμετρα κυρίως μέσα από μικρούς δρόμους και όχι από εθνικές οδούς), άγχος, φόβο, περιπέτεια.
Αλλά ας εξηγήσω...

Αργά το απόγευμα κι έχοντας πια νυχτώσει, κάναμε μία τελευταία στάση σε ένα λιγδιασμένο καφέ/σαντουϊτσάδικο σε μια μικρή επαρχιακή πόλη γιατί θέλαμε wc (στο οποίο wc είχες εξασφαλισμένη ουρολοίμωξη πριν ακόμα ανοίξεις φερμουάρ). Προτιμήσαμε το συγκεκριμένο που ήταν στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης για να νιώθουμε ασφαλείς. Όσο χάζευα την πλατεία με τα μαγαζιά και τον κόσμο που περνούσε, παρατήρησα ότι μας κοιτούσαν κάπως σαν εξωγήινους. Προφανώς, δεν ήταν σύνηθες να σταματάνε τουρίστες εκεί.

Από την στιγμή που ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο νιώσαμε πίσω μας ένα αμάξι που έμοιαζε να μας ακολουθεί... έκοβε ταχύτητα ο Harrold για να μας προσπέρασουν έκοβαν κι αυτοί, το "πάταγε" λίγο ο Harrold το "πάταγαν" κι αυτοί. Προσπαθούσαμε να διακρίνουμε τους επιβάτες αλλά το μόνο που βλέπαμε ήταν 4-5 σκιές. Ειλικρινά είχαμε τρομοκρατηθεί. Το χειρότερο είναι ότι είδαμε και τον αυστριακό-τέρας ψυχραιμίας- Harrold να είναι κι αυτός ανήσυχος.
Και μας τα είχε πει ο χριστιανός: "Καλό θα ήταν να φτάσουμε στο Paraty πριν νυχτώσει, δεν θα ήθελα να είμαστε στον δρόμο αφού σκοτεινιάσει". Αμ έλα όμως που εμείς μαγεμένοι από την fazenda καθυστερήσαμε εκεί αρκετά και επιπλέον νύχτωνε από τις 17.00 επειδή ήταν Ιούλιος.
Σενάρια άρχισα να κάνω στο μυαλό μου ότι στην πρώτη ευκαιρία θα μας προσπεράσουν, θα μας κλείσουν τον δρόμο και θα έρθουν να μας απαγάγουν τα παιδιά.... ή ότι θα έρθει και δεύτερο αυτοκίνητο που θα μπει μπροστά μας και θα μας στριμώξουν ανάμεσά τους. Πέρασα ένα εφιαλτικό μισάωρο.... το καλό ήταν ότι λόγω του στενού σκοτεινού δρόμου και της ροής από το αντίθετο ρεύμα δεν μπορούσαν να κάνουν κίνηση να μας προσπεράσουν, το κακό ήταν ότι, για τους ίδιους ακριβώς λόγους, ούτε κι εμείς μπορούσαμε να προσπέρασουμε άλλα αυτοκίνητα ώστε να μας χάσουν....
Ο Harrold μας είπε ότι έπρεπε να μας χάσουν οπωσδήποτε ΠΡΙΝ μπούμε στο τούνελ που υπάρχει λίγο πριν την είσοδο του Paraty, γιατί ως διατηρητέο κομμάτι του αυθεντικού Camihno do Ouro, είναι πετρόχτιστο και αναγκαστικά δεν μπορείς να αναπτύξεις ταχύτητα.
Κάποια στιγμή είδαμε μπροστά μας 2 τύπους με φωσφοριζέ γιλέκα να μας κάνουν σήμα να σταματήσουμε... σοκ... νόμιζα ότι είναι οι συνεργοί τους... τελικά όμως ΕΥΤΥΧΩΣ απλά είχε μείνει από λάστιχο μια νταλίκα κλείνοντας τον μισό δρόμο και αρπάξαμε την ευκαιρία, μέσα στην αναστάτωση, να προσπεράσουμε μια άλλη νταλίκα και να αποκτήσουμε πλέον απόσταση ασφαλείας από το ύποπτο όχημα.
Οπότε προσοχή! Αποφύγετε την οδήγηση αφού νυχτώσει ακόμα κι αν είναι 5 το απόγευμα.

*** Φώτο: τo πλακόστρωτο τούνελ που εάν μας έφταναν δεν ξέρω τι θα είχε γίνει...
ειναι πολύ κουνημένη γιατί το αυτοκίνητο πήγαινε σαν βάρκα πάνω στις πέτρες:


Ανακτήσαμε όλοι φυσιολογικούς καρδιακούς παλμούς και ήρεμοι πια συνεχίσαμε το ταξίδι μας.
Ο Harrold, που όπως ανέφερα πριν, είναι αυστριακός, είναι ένας "ερωτικός μετανάστης" στην Βραζιλία. Γνώρισε πριν 35 χρόνια την βραζιλιάνα σύζυγό του όταν σπούδαζαν και οι δύο στην Βιέννη. Όσο ζούσε στην Ευρώπη, ερχόταν κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα για διακοπές με ιστιοπλοϊκό στο Αιγαίο, πλέον όμως έχει να έρθει περισσότερο από 30 χρόνια, δηλαδή απ' όταν μετακόμισε στην Βραζιλία. Η κύρια δουλειά του είναι σε μεγάλη εταιρεία στο Belo Horizonte όπου ζει με την οικογένειά του, ενώ τις ξεναγήσεις στο Minas Gerais τις κάνει πιο πολύ για το κέφι του, γι' αυτό και δεν υπάρχoυν τα στοιχεία του ούτε στο tripadvisor ούτε πουθενά αλλού, δουλεύει μόνο μέσω γνωστών.

Φτάσαμε κάποια στιγμή στο Paraty, αποχαιρετιστήκαμε, τον προσκαλέσαμε στην Ελλάδα να ανταποδώσουμε και την υποχρέωση και μπήκαμε κατάκοποι στην pousada μας.
Pousadas είναι οι ξενώνες και γενικά τα μικρότερα καταλύματα με έντονο βραζιλιάνικο "χρώμα" και πιο ζεστή φιλοξενία από αυτή των μεγάλων ξενοδοχείων.

Το πρώτο πράγμα που παρατηρήσαμε στο Paraty είναι η απίστευτη υγρασία λόγω της θάλασσας και του ποταμού. Γι' αυτό φρόνιμο είναι να γίνει προσεκτική επιλογή ξενώνα ώστε να έχει την λιγότερη δυνατή υγρασία, για καθόλου υγρασία δεν το συζητώ, δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση.

Αν και κατάκοποι, αφήσαμε τα μπαγκάζια μας και ξεχυθήκαμε αμέσως να ανακαλύψουμε την πόλη.
Το Paraty μας γοήτευσε αμέσως, με τους λιθόστρωτους δρόμους, τα χαμηλά πολύχρωμα σπίτια και την χαλαρή του ατμόσφαιρα. Μέχρι κι ο καιρός ήταν εδώ πιο γλυκός.
Ειδικά το βράδυ η πόλη είναι μαγική με τα γραφικά σοκάκια, τα χαριτωμένα μαγαζιά, τον ατμοσφαιρικό φωτισμό και τις μελωδίες από τους πλανόδιους ινδιάνους μουσικούς, που μας είπαν ότι ήταν Guarani.

 

[varioAthens]

Paraty & νησιά

Το να ξυπνάς σε μια pousada φωλιασμένη σ' ένα καταπράσινο βουνό και να πίνεις τον καφέ σου στην αυλή ακούγοντας τα πουλιά να κελαηδούν, είναι αξία ανεκτίμητη.
Και βέβαια, ό,τι καλύτερο για να ξεκινήσεις την μέρα σου σε μια πανέμορφη πόλη.

To Paraty εκτός του ότι είναι μια πανέμορφη καλοδιατηρημένη αποικιοκρατική πόλη, έχει και κάτι ακόμα που το κάνει ξεχωριστό: το απίστευτο φυσικό του τοπίο καθώς βρίσκεται πάνω στην ακτογραμμή Costa Verde.

Η ακτογραμμή Costa Verde ξεκινάει από το Ριο και φτάνει μέχρι το Σαο Πάολο και περιλαμβάνει άπειρες εξωτικές παραλίες και τροπικά νησάκια, ενώ περιβάλλεται γύρω-γύρω από βουνά με οργιώδη βλάστηση λόγω του Atlantic Forest.

Στο Paraty υπάρχουν πολλές εκδρομές να κάνεις, είτε πεζοπορικές μέσα στην φύση, είτε θαλάσσιες με σκάφος. Προτιμήσαμε την 2η εκδοχή.

Η εκδρομή ξεκινούσε το μεσημεράκι και πριν την αναχώρηση του σκάφους, το πρακτορείο μας προσέφερε και καλά σαν δώρο ένα 2ωρο walking tour στην πόλη με ξεναγό.
Στο walking tour πήγαμε μόνο εμείς, από τις 5 παρέες που είχαμε κλείσει την εκδρομή με το σκάφος, γεγονός που δεν μας χάλασε καθόλου γιατί είχαμε την ευελιξία να κάνουμε ερωτήσεις και στάσεις για φωτογραφίες στα σημεία που μας άρεσαν περισσότερο.

Ο συμπαθέστατος ξεναγός μας οδήγησε μέσα από τα γραφικά λιθόχτιστα δρομάκια στα πιο ξεχωριστά σπίτια και εκκλησίες μέχρι που τελικά καταλήξαμε στην θάλασσα... εκεί απ' όπου ο χρυσός της Βραζιλίας έφευγε για Πορτογαλία και παράλληλα έφταναν οι σκλάβοι από την Αφρική.

Μας είπε πολλά για την ιστορία του Paraty και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι είναι γεμάτο από μασονικά σύμβολα -τα οποία αν δεν μας τα έδειχνε, δεν θα τα καταλάβαινα ποτέ- και ουσιαστικά όλη η πόλη αποτελεί έναν "ναό" του Τεκτονισμού. Λογικό βέβαια, εφόσον ιδρύθηκε από Πορτογάλους Ελευθεροτέκτονες.
Μας έδειξε τους μασονικούς συμβολισμούς που υπάρχουν διάχυτοι σε όλα τα σπίτια, τις κολώνες και τα φώτα των δρόμων και μας εξήγησε την διάταξη της πόλης η οποία βασίζεται σε μασονικές γεωμετρικές αναλογίες.

Μετά από την άκρως ενδιαφέρουσα ξενάγηση, η εκδρομή συνεχίστηκε με εξερεύνηση των praias (παραλιών) και των ilhas (νησιών).
Κι αν είχα στο μυαλό μου ως εξωτικό σκηνικό το "λευκή άμμος με τυρκουάζ νερά", η Βραζιλία και η Costa Verde ήρθαν να το ανατρέψουν και να μου δείξουν ότι υπάρχει και το "πορτοκαλί άμμος με καταπράσινα νερά".

Οι παραλίες και τα νησάκια όπου θα "πιάσει" το σκάφος εξαρτώνται από τον καιρό... εμείς εκείνη την ημέρα είδαμε σίγουρα 6... παντού τα νερά ήταν κρυστάλλινα (αν και λίγο κρύα λόγω χειμώνα) και η βλάστηση τόσο πυκνή που σχεδόν έμπαινε στην θάλασσα.
Ένα από τα πιο ξεχωριστά νησιά ήταν το Ilha da Cotia όπου το σκάφος έδενε σε μια μικρή παραλία και μετά διέσχιζες το δάσος και έβγαινες από την άλλη πλευρά του νησιού, σε μια "μυστική" παραλία.

 

[varioAthens]

Ilha Grande

Ανάμεσα στο Paraty και στο Ριο ντε Τζανέϊρο υπάρχει ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες επίγειους παραδείσους που λέγεται Ilha Grande.
Είναι ένα παρθένο τροπικό νησί και αποτελεί προστατευόμενο Εθνικό Πάρκο.

Πώς κατάφερε να μείνει ανέγγιχτο? Γιατί μέχρι το 1994 δεν επιτρεπόταν ούτε να κατοικεί κανείς αλλά ούτε και η ελεύθερη μετακίνηση από/προς το νησί, καθώς εκεί λειτουργούσε φυλακή υψίστης ασφαλείας και πιο πριν ήταν καραντίνα για τους μετανάστες.
Αν μη τι άλλο, ωραιότατο μέρος να εκτίσει κάποιος την ποινή του ή την καραντίνα του!

Για να πάμε στο Ilha Grande πήραμε το φέρυ από το Angra dos Reis. To φέρυ δεν είναι αυτό που έχουμε στο μυαλό μας από την Ελλάδα, πιο πολύ θαλάσσιο ταξί θα το έλεγες με πολλές θέσεις (καμιά 50αριά) και δεν μεταφέρει αυτοκίνητα αφού δεν επιτρέπονται στο νησί.
Μετά βίας στριμώξαμε τα πράγματά μας ανάμεσα στα μπαγκάζια των άλλων τουριστών και στα ψώνια των ντόπιων... οι ντόπιοι πάνε στο Angra dos Reis για τα ψώνια τους καθώς στο Ilha Grande δεν υπάρχει ούτε σούπερ μάρκετ.

Μετά από μια σύντομη διαδρομή με το φέρυ φτάσαμε στo λιμάνι-πρωτεύουσα Abraao.

Αποβιβαστήκαμε και ξεκινήσαμε να βρούμε το δωμάτιό μας.
Στην αρχή το να σέρνουμε τις χειραποσκευές μας πάνω στον πλακόστρωτο παραλιακό δρόμο ήταν εύκολο και διασκεδαστικό αφού χαζεύαμε τριγύρω μας.
Τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν αναγκαστήκαμε να στρίψουμε στον εσωτερικό δρόμο του νησιού που ήταν χωματόδρομος και τα μπαγκάζια σέρνονταν πιο δύσκολα. Ωστόσο το να βλέπουμε ξυπόλητα πιτσιρίκια να τρέχουν, να παίζουν ποδόσφαιρο και να μας πετάνε την μπάλα στο κεφάλι γελώντας, είχε την πλάκα του.
Το λέβελ δυσκολίας ανέβηκε κι άλλο στο σημείο όπου ο χωματόδρομος τελειώνει. Εκεί αναγκαστικά πρέπει να φορτωθείς όλα σου τα υπάρχοντα και να περπατήσεις από την αμμουδιά ενώ βουλιάζεις σε κάθε σου βήμα.
Για κερασάκι στην τούρτα το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής προς τον ξενώνα ήταν μια τεράστια ανηφόρα γιατί είχαμε κλείσει δωμάτιο στην κορυφή του βουνού.

Φτάνοντας ξέπνοοι και καταϊδρωμένοι, η ρεσεψιονίστ μας έβαλε να καθίσουμε, μας έφερε νερά και ως άλλη πάστα-φλώρα θυμήθηκε να μας πει "μα καλά γιατί δεν μας είπατε ότι έρχεστε να στείλουμε τον κύριο τάδε με το καρότσι του να μεταφέρει τις αποσκευές σας?" ...Τι να της απαντήσεις τώρα? Πώς μόλις χτες της είχαμε επιβεβαιώσει την ώρα που θα ερχόμασταν και μας έστειλε οδηγίες για το πώς θα βρούμε το κατάλυμα?

Ο ξενώνας ωστόσο ήταν μια μαγεία… χωμένος στην πλαγιά του βουνού, μέσα στο τροπικό δάσος και με πανοραμική θέα σε όλο τον κόλπο.

Βάλαμε αμέσως μαγιό, πήραμε τις πετσέτες μας και ξεκινήσαμε για εξερεύνηση. Κατηφορίσαμε τον δρόμο που πριν είχαμε ανέβει αγκομαχώντας και φτάσαμε στην θάλασσα. Ακριβώς κάτω από τους ξενώνες γινόταν χαμός: κόσμος που έπαιζε ποδόσφαιρο (άντρες-γυναίκες, μικροί-μεγάλοι), άλλοι άκουγαν μουσικές και χόρευαν, άλλοι έπιναν, φλέρταραν και γελούσαν δυνατά. Ωραία τα party vibes αλλά εμείς θέλαμε κάτι πιο ήσυχο και κυρίως να ανακαλύψουμε το νησί.

Έτσι, ξεκινήσαμε να περπατάμε αρχικά παραλία-παραλία, στη συνέχεια ανηφορίσαμε σε ένα μονοπάτι στο βουνό, μετά το μονοπάτι μας έβαλε μέσα στο πυκνό δάσος για να καταλήξουμε τελικά σε έναν μικρό κολπίσκο όπου ήταν "κρυμμένη" μια φανταστική παραλία. Ο κόσμος που είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι εδώ ελάχιστος και έτσι ήμασταν σχεδόν πριβέ.

Μείναμε μέχρι αργά το απόγευμα και σε όλο τον δρόμο της επιστροφής βλέπαμε τον ήλιο να δύει και να λούζει το Abraao στα χρώματα του πορτοκαλί και του χρυσού.

To βράδι το νησί ησύχαζε... πυρσοί άναβαν στην παραλία, μπορούσες να κάτσεις για φαγητό ή ποτό πάνω στην άμμο με την θάλασσα να σκάει στα πόδια σου. Φάγαμε θαλασσινά υπό τις μελωδίες live μουσικής και βολτάραμε στο νησί μέχρι που δεν άντεχαν άλλο τα πόδια μας.
- - -
Την επόμενη μέρα κάναμε εκδρομή με σκάφος ώστε να ανακαλύψουμε τις παραλίες του νησιού που είναι άπειρες και δεν είναι προσβάσιμες με άλλον τρόπο αφού, όπως ανέφερα, δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα.
Tο ποιες θα καταφέρεις να προσεγγίσεις εξαρτάται από τον καιρό. Πάντως όλες έχουν καταπράσινα και κρυστάλλινα νερά, πορτοκαλί αμμουδιά και τόσο πυκνή τροπική βλάστηση που σχεδόν μπαίνει μέσα στο νερό.

Σε κάποιες παραλίες ήμασταν εντελώς μόνοι μας, δεν ξέρω πώς συνέβη αυτό... ειδικά σε μία από τις πιο "διάσημες" την Praia dos Meros πραγματικά δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε πώς ήταν δυνατόν να μην υπάρχουν άλλοι τουρίστες.

Σε κάποια στάση μας, εκτός από κολύμπι κάναμε και πεζοπορία μέσα στο δάσος και ήταν μια ονειρική διαδρομή ακούγοντας πουλιά και μαϊμούδες, προσπερνώντας ένα εγκαταλειμμένο σχολείο και φτάνοντας τελικά σε μία από τις παλαιότερες εκκλησίες όλης της Βραζιλίας, στην μέση του πουθενά.

Αν και είχαμε προγραμματίσει να μείνουμε παραπάνω στο Ilha Grande αναγκαστήκαμε να φύγουμε νωρίτερα δυστυχώς... Η υγρασία του Paraty είχε πυροδοτήσει τον αλλεργικό μου βήχα και εδώ έγινε ακόμη χειρότερος. Η υγρασία στο νησί είναι κάτι το φοβερό, άτομα με άσθμα δεν ξέρω αν καταφέρουν να την παλέψουν. Εγώ δεν άντεξα και φύγαμε εσπευσμένα για Ριο.
Ωστόσο, αν δεν υπάρχει ανάλογο θέμα υγείας, το Ilha Grande προσφέρεται άνετα και για μία εβδομάδα... είναι ένας μαγικός τόπος!

 

[depy!!!]

Πριν δύο μήνες ήμουν στο illa grande και ξετρελαθηκα. Είχα κλείσει 3 νύχτες και όταν πήγαινα σκεφτομουνα μήπως βαρεθω. Τελικά προσπαθούσα να βρω τρόπο να κάτσω τουλάχιστον άλλη μια μέρα.

 

[varioAthens]

Πριν δύο μήνες ήμουν στο illa grande και ξετρελαθηκα. Είχα κλείσει 3 νύχτες και όταν πήγαινα σκεφτομουνα μήπως βαρεθω. Τελικά προσπαθούσα να βρω τρόπο να κάτσω τουλάχιστον άλλη μια μέρα.

Καταλαβαινω απολυτα! Πολυ θα ηθελα να μεινω παραπανω αλλα δυστυχως ταβλιαστηκα…
Που αλλου πηγες;

 

[go2dbeach]

Με έχει πιάσει νευρικό γέλιο! Είχα βρει εισιτήρια για Ριο με 520 ευρώ και δεν τα έκλεισα, δεν ξέρω γιατί.. Ευτυχώς που θα πάω Μεξικό (με εισιτήρια στα 750 τελικά) γιατί θα έτρωγα την αιώρα μου!
Πάντως όταν το συζητούσαμε με τους φίλους μου, λέγαμε να μείνουμε 3 μέρες στο νησί, νομίζω οτι είναι καλά.

 

[depy!!!]

Καταλαβαινω απολυτα! Πολυ θα ηθελα να μεινω παραπανω αλλα δυστυχως ταβλιαστηκα…
Που αλλου πηγες;

Ριο, illa grande, paraty, sao paolo. Ήταν το δεύτερο κομμάτι του ταξιδιού μου, με τη μερίδα του λέοντος να την έχει η αργεντινη

 

[varioAthens]

Με έχει πιάσει νευρικό γέλιο! Είχα βρει εισιτήρια για Ριο με 520 ευρώ και δεν τα έκλεισα, δεν ξέρω γιατί.. Ευτυχώς που θα πάω Μεξικό (με εισιτήρια στα 750 τελικά) γιατί θα έτρωγα την αιώρα μου!
Πάντως όταν το συζητούσαμε με τους φίλους μου, λέγαμε να μείνουμε 3 μέρες στο νησί, νομίζω οτι είναι καλά.

Αν ευνοησει ο καιρος σε 3 μερες τις εχεις δει ολες τις παραλιες και κανεις και πεζοποριες στο δασος. Αλλα και παραπανω να κατσεις δεν σε χαλαει, ειναι τοσο ωραια για διακοπες!

 

[varioAthens]

Ριο, illa grande, paraty, sao paolo. Ήταν το δεύτερο κομμάτι του ταξιδιού μου, με τη μερίδα του λέοντος να την έχει η αργεντινη

Τελεια! Πολυ θα ηθελα να διαβασω ιστορια να δω τις πολεις μεσα απο τα ματια και καποιου αλλου

 

[annoula]

Iguazu IΙ

Την επόμενη μέρα, παρά το γεγονός ότι ήμασταν κομμάτια από την κούραση, ξυπνήσαμε με μεγάλη ευκολία στις 6.00 το πρωί (ας είναι καλά το jetlag) γιατί o στόχος μας ήταν να περάσουμε τα σύνορα όσο το δυνατόν νωρίτερα και να καταφέρουμε να μπούμε από τους πρώτους στο Πάρκο από την πλευρά της Αργεντινής.
Ήταν ακόμα νύχτα όταν σηκωθήκαμε και δεν κυκλοφορούσε ψυχή στο ξενοδοχείο. Ήπιαμε τον καφέ μας για ν' ανοίξει το μάτι μας και να ζεσταθούμε, γιατί είχε αρκετή ψύχρα (χειμώνας γαρ), και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο του ξενοδοχείου να βρούμε τον ταξιτζή που θα μας μετέφερε στον προορισμό μας.

Φτάσαμε στα σύνορα Βραζιλίας - Αργεντινής την ώρα που χάραζε. Για μένα ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία γιατί δεν είχα διασχίσει ποτέ ξανά χερσαία σύνορα... απίστευτο? κι όμως αληθινό.
Περάσαμε πολύ γρήγορα τον έλεγχο λόγω της ειδικής σειράς που υπάρχει για τα ταξί και τα τουριστικά οχήματα και 8.10 ήμασταν στην είσοδο του Πάρκου.
View attachment 451720

Το Πάρκο είναι τεράστιο και έχει πολλά μονοπάτια και διαδρομές.
Ήμασταν αποφασισμένοι να κάνουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε με πρώτο και καλύτερο (για να προλάβουμε τα πλήθη) το Devil´s Throat, τον "Λαιμό του Διαβόλου" (ή "Λαρύγγι" κατά άλλους).

Επιβιβαστήκαμε στο τραινάκι που σε πάει μέχρι την αρχή του συγκεκριμένου trail για να συνεχίσεις από εκεί με τα πόδια.
Πήραμε το πρώτο δρομολόγιο οπότε ευτυχώς δεν καθυστερήσαμε καθόλου (προς το μεσημέρι η κατάσταση γίνεται δύσκολη... πολύς ο κόσμος, καθυστερήσεις στα δρομολόγια κ.λ.π.).
Λόγω του ότι το τραινάκι είναι ανοιχτό και κινείται με αργή ταχύτητα, έχεις την ευκαιρία να απολαύσεις την πανέμορφη διαδρομή: την πυκνή βλάστηση ακούγοντας τα κρωξίματα, τα τιτιβίσματα και ένα σωρό άλλους ήχους της ζούγκλας.

View attachment 451721
Στο τέλος της διαδρομής, αποβιβάζεσαι και συνεχίζεις με τα πόδια για περίπου 1,5 km από μια σιδερένια γέφυρα. Βαδίζοντας στην γέφυρα, ακούς από κάπου μακριά τον βρυχηθμό του Λαρυγγιού και όσο ο ήχος δυναμώνει, σημάδι ότι πλησιάζεις, η προσμονή γίνεται ανυπομονησία μέχρι που τελικά φτάνεις δίπλα του και σε κατακλύζει η συγκίνηση.
Γιατί πραγματικά, όσα κι αν έχεις ακούσει ή διαβάσει, όσες φωτογραφίες κι αν έχεις δει, όσο προετοιμασμένος κι αν νομίζεις ότι είσαι, το θέαμα είναι τόσο μεγαλειώδες που σου κόβει την ανάσα.

Τα facts που είχα διαβάσει με είχαν βάλει λίγο στο κλίμα: το ύψος του καταρράκτη είναι ίσο με ένα κτίριο 30 ορόφων ενώ η ροή του είναι τέτοια που μπορεί να γεμίσει σε ΕΝΑ λεπτό 36 πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων !!!
Πράγματι, η ορμή του νερού είναι τόσο δυνατή που ακόμα κι αν έχει ήλιο και ζέστη στο υπόλοιπο Πάρκο, στο συγκεκριμένο σημείο βιώνεις άλλες καιρικές συνθήκες: αέρα, βροχή και κρύο.
Είναι, ομολογουμένως, ο πιο εντυπωσιακός καταρράκτης και το γεγονός ότι φτάνεις τόσο κοντά του που σχεδόν τον "αγγίζεις" είναι μια απαράμιλλη εμπειρία που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί με λέξεις.

Ούτε κι εγώ ξέρω πόση ώρα κάτσαμε εκεί μαγεμένοι να χαζεύουμε αυτό το θαύμα της φύσης.
View attachment 451722 View attachment 451723

Μετά από αρκετή ώρα, όταν άρχισαν να καταφτάνουν τα πρώτα γκρουπς τουριστών, πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής ώστε να συνεχίσουμε με τα υπόλοιπα trails.

Kάναμε το Upper Walk (θέλει περίπου 1-1,5 ώρα) από το οποίο έχεις θέα από ψηλά και πανοραμικά, το Lower Walk (θέλει περίπου 1,5-2 ώρες) που σε βάζει πιο "μέσα" στην ζούγκλα Παρανά, καθώς και το Green Trail (γύρω στα 20').
Άμα υπολογίσουμε και το Devil's Throat Walk που είναι γύρω στην 1 ώρα, γίνεται αντιληπτό γιατί εκείνη την μέρα το app με τα βήματα με συνεχάρη ιδιαιτέρως που ξεπέρασα τα 10.000 πριν καν μεσημεριάσει.
Υπάρχει κι άλλο ένα trail από το οποίο καταλήγεις σε ένα καταρρακτάκι όπου μπορείς να κολυμπήσεις. Είναι και το μόνο σημείο που μπορείς να κολυμπήσεις στο Iguazu.

Γενικά, το Πάρκο είναι απίστευτης φυσικής ομορφιάς και αξίζει και από μόνο του να το επισκεφθεί κανείς. Μόνο τα αμέτρητα ουράνια τόξα που είδαμε... δεν έχω ξαναδεί τόσα πολλά μαζί...

View attachment 451724 View attachment 451725 View attachment 451726 View attachment 451727
Η μέρα ολοκληρώθηκε με speedboat.
Γι' αυτή την δραστηριότητα επιβιβαστήκαμε σε ένα ανοιχτό φορτηγό στον σταθμό που υπάρχει μέσα στο Πάρκο. Ακολουθήσαμε μια ψιλο-off road θα την έλεγα διαδρομή πνιγμένη μέσα στο πυκνό δάσος. Όλο και κατηφορίζαμε μέχρι που φτάσαμε στο χαμηλότερο επίπεδο του ποταμού.
Εκεί βγάλαμε παπούτσια, τα ρούχα που θέλαμε να μείνουν στεγνά, πολύτιμα αντικείμενα και μπήκαμε στα speedboats.
Εμείς το παίξαμε έξυπνοι ότι δεν θα βραχούμε γιατί είχαμε μεριμνήσει να φορέσουμε κάτι αδιάβροχα μιας χρήσης που μας έχουν βγάλει ασπροπρόσωπους άλλες φορές. Αμ δε!
Εκτός του ότι ο οδηγός οδηγούσε το speedboat σαν δαιμονισμένος και ήδη το νερό είχε αρχίσει να εισχωρεί μέσα από το αδιάβροχο, όταν πια προσεγγίσαμε και μπήκαμε κάτω από τους Καταρράκτες γίναμε μούσκεμα μέχρι το μεδούλι. Φωνές, ουρλιαχτά, τσιρίδες ... χαμός... εμένα προσωπικά μου κόπηκε η ανάσα και δεν εννοώ μεταφορικά... κυριολεκτικά... ήταν τέτοια η ορμή του νερού που δεν μου έφτανε η αναπνοή μου...ήταν σαν να πνιγόμουν...
Και δεν μας έφτανε η μία φορά, με το που βγήκαμε κάτω από τον Καταρράκτη, κάνει ο αχαΐρευτος ο οδηγός μεταβολή και άντε πάλι με τις μπάντες κάτω από τον Καταρράκτη.
Δεύτερος γύρος πανικού για μένα, δεύτερος γύρος ενθουσιασμού για τους υπόλοιπους, ειδικά για τα παιδιά.
View attachment 451728 View attachment 451729 View attachment 451730

Απόγευμα πια, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο κατάκοποι αλλά πολύ γεμάτοι από τις απίστευτες εμπειρίες που ζήσαμε μέσα σε μία, μόλις, μέρα.

Τα ίδια ακριβώς έπαθα κάτω απ τον καταρράκτη!!! Και είχα ρωτήσει και τον κυριούλη που ήταν υπεύθυνος κ μου είπε εεεεεε αν είναι να το κάνεις να πάρεις την wet εκδοχή!!!! Σοκ!!!!

 

[varioAthens]

Μωρε μαζι σου wet αλλα ηταν στην αρχη του ταξιδιου και ελεγα μην πουντιασω η γυναικα, ειμαι και μιας ηλικιας