Βραζιλία ΒΡΑΖΙΛΙΑ- Ακολουθώντας το "Μονοπάτι του Χρυσού"

[ANASTAPAP]

Σε ευχαριστω πολυ. Πολυ ευχαριστως σε ο,τι μπορω να βοηθησω! Με το καλο να πας!

Υ.Γ. κοβουμε πιτα;;;

Ελπίζω πως θα οργανωθεί οσωνούπω!Ακούει κάποιος admin? mod?

 

[Smaragda53]

Μα τι ταξιδαρες διαβάζουμε εμείς που δεν εχουμε ξεμυτισει από την Ευρωπη!

 

[varioAthens]

Iguazu IΙ

Την επόμενη μέρα, παρά το γεγονός ότι ήμασταν κομμάτια από την κούραση, ξυπνήσαμε με μεγάλη ευκολία στις 6.00 το πρωί (ας είναι καλά το jetlag) γιατί o στόχος μας ήταν να περάσουμε τα σύνορα όσο το δυνατόν νωρίτερα και να καταφέρουμε να μπούμε από τους πρώτους στο Πάρκο από την πλευρά της Αργεντινής.
Ήταν ακόμα νύχτα όταν σηκωθήκαμε και δεν κυκλοφορούσε ψυχή στο ξενοδοχείο. Ήπιαμε τον καφέ μας για ν' ανοίξει το μάτι μας και να ζεσταθούμε, γιατί είχε αρκετή ψύχρα (χειμώνας γαρ), και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο του ξενοδοχείου να βρούμε τον ταξιτζή που θα μας μετέφερε στον προορισμό μας.

Φτάσαμε στα σύνορα Βραζιλίας - Αργεντινής την ώρα που χάραζε. Για μένα ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία γιατί δεν είχα διασχίσει ποτέ ξανά χερσαία σύνορα... απίστευτο? κι όμως αληθινό.
Περάσαμε πολύ γρήγορα τον έλεγχο λόγω της ειδικής σειράς που υπάρχει για τα ταξί και τα τουριστικά οχήματα και 8.10 ήμασταν στην είσοδο του Πάρκου.


Το Πάρκο είναι τεράστιο και έχει πολλά μονοπάτια και διαδρομές.
Ήμασταν αποφασισμένοι να κάνουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε με πρώτο και καλύτερο (για να προλάβουμε τα πλήθη) το Devil´s Throat, τον "Λαιμό του Διαβόλου" (ή "Λαρύγγι" κατά άλλους).

Επιβιβαστήκαμε στο τραινάκι που σε πάει μέχρι την αρχή του συγκεκριμένου trail για να συνεχίσεις από εκεί με τα πόδια.
Πήραμε το πρώτο δρομολόγιο οπότε ευτυχώς δεν καθυστερήσαμε καθόλου (προς το μεσημέρι η κατάσταση γίνεται δύσκολη... πολύς ο κόσμος, καθυστερήσεις στα δρομολόγια κ.λ.π.).
Λόγω του ότι το τραινάκι είναι ανοιχτό και κινείται με αργή ταχύτητα, έχεις την ευκαιρία να απολαύσεις την πανέμορφη διαδρομή: την πυκνή βλάστηση ακούγοντας τα κρωξίματα, τα τιτιβίσματα και ένα σωρό άλλους ήχους της ζούγκλας.


Στο τέλος της διαδρομής, αποβιβάζεσαι και συνεχίζεις με τα πόδια για περίπου 1,5 km από μια σιδερένια γέφυρα. Βαδίζοντας στην γέφυρα, ακούς από κάπου μακριά τον βρυχηθμό του Λαρυγγιού και όσο ο ήχος δυναμώνει, σημάδι ότι πλησιάζεις, η προσμονή γίνεται ανυπομονησία μέχρι που τελικά φτάνεις δίπλα του και σε κατακλύζει η συγκίνηση.
Γιατί πραγματικά, όσα κι αν έχεις ακούσει ή διαβάσει, όσες φωτογραφίες κι αν έχεις δει, όσο προετοιμασμένος κι αν νομίζεις ότι είσαι, το θέαμα είναι τόσο μεγαλειώδες που σου κόβει την ανάσα.

Τα facts που είχα διαβάσει με είχαν βάλει λίγο στο κλίμα: το ύψος του καταρράκτη είναι ίσο με ένα κτίριο 30 ορόφων ενώ η ροή του είναι τέτοια που μπορεί να γεμίσει σε ΕΝΑ λεπτό 36 πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων !!!
Πράγματι, η ορμή του νερού είναι τόσο δυνατή που ακόμα κι αν έχει ήλιο και ζέστη στο υπόλοιπο Πάρκο, στο συγκεκριμένο σημείο βιώνεις άλλες καιρικές συνθήκες: αέρα, βροχή και κρύο.
Είναι, ομολογουμένως, ο πιο εντυπωσιακός καταρράκτης και το γεγονός ότι φτάνεις τόσο κοντά του που σχεδόν τον "αγγίζεις" είναι μια απαράμιλλη εμπειρία που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί με λέξεις.

Ούτε κι εγώ ξέρω πόση ώρα κάτσαμε εκεί μαγεμένοι να χαζεύουμε αυτό το θαύμα της φύσης.

Μετά από αρκετή ώρα, όταν άρχισαν να καταφτάνουν τα πρώτα γκρουπς τουριστών, πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής ώστε να συνεχίσουμε με τα υπόλοιπα trails.

Kάναμε το Upper Walk (θέλει περίπου 1-1,5 ώρα) από το οποίο έχεις θέα από ψηλά και πανοραμικά, το Lower Walk (θέλει περίπου 1,5-2 ώρες) που σε βάζει πιο "μέσα" στην ζούγκλα Παρανά, καθώς και το Green Trail (γύρω στα 20').
Άμα υπολογίσουμε και το Devil's Throat Walk που είναι γύρω στην 1 ώρα, γίνεται αντιληπτό γιατί εκείνη την μέρα το app με τα βήματα με συνεχάρη ιδιαιτέρως που ξεπέρασα τα 10.000 πριν καν μεσημεριάσει.
Υπάρχει κι άλλο ένα trail από το οποίο καταλήγεις σε ένα καταρρακτάκι όπου μπορείς να κολυμπήσεις. Είναι και το μόνο σημείο που μπορείς να κολυμπήσεις στο Iguazu.

Γενικά, το Πάρκο είναι απίστευτης φυσικής ομορφιάς και αξίζει και από μόνο του να το επισκεφθεί κανείς. Μόνο τα αμέτρητα ουράνια τόξα που είδαμε... δεν έχω ξαναδεί τόσα πολλά μαζί...

Η μέρα ολοκληρώθηκε με speedboat.
Γι' αυτή την δραστηριότητα επιβιβαστήκαμε σε ένα ανοιχτό φορτηγό στον σταθμό που υπάρχει μέσα στο Πάρκο. Ακολουθήσαμε μια ψιλο-off road θα την έλεγα διαδρομή πνιγμένη μέσα στο πυκνό δάσος. Όλο και κατηφορίζαμε μέχρι που φτάσαμε στο χαμηλότερο επίπεδο του ποταμού.
Εκεί βγάλαμε παπούτσια, τα ρούχα που θέλαμε να μείνουν στεγνά, πολύτιμα αντικείμενα και μπήκαμε στα speedboats.
Εμείς το παίξαμε έξυπνοι ότι δεν θα βραχούμε γιατί είχαμε μεριμνήσει να φορέσουμε κάτι αδιάβροχα μιας χρήσης που μας έχουν βγάλει ασπροπρόσωπους άλλες φορές. Αμ δε!
Εκτός του ότι ο οδηγός οδηγούσε το speedboat σαν δαιμονισμένος και ήδη το νερό είχε αρχίσει να εισχωρεί μέσα από το αδιάβροχο, όταν πια προσεγγίσαμε και μπήκαμε κάτω από τους Καταρράκτες γίναμε μούσκεμα μέχρι το μεδούλι. Φωνές, ουρλιαχτά, τσιρίδες ... χαμός... εμένα προσωπικά μου κόπηκε η ανάσα και δεν εννοώ μεταφορικά... κυριολεκτικά... ήταν τέτοια η ορμή του νερού που δεν μου έφτανε η αναπνοή μου...ήταν σαν να πνιγόμουν...
Και δεν μας έφτανε η μία φορά, με το που βγήκαμε κάτω από τον Καταρράκτη, κάνει ο αχαΐρευτος ο οδηγός μεταβολή και άντε πάλι με τις μπάντες κάτω από τον Καταρράκτη.
Δεύτερος γύρος πανικού για μένα, δεύτερος γύρος ενθουσιασμού για τους υπόλοιπους, ειδικά για τα παιδιά.


Απόγευμα πια, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο κατάκοποι αλλά πολύ γεμάτοι από τις απίστευτες εμπειρίες που ζήσαμε μέσα σε μία, μόλις, μέρα.

 

[psilos3]

Καταπληκτικές εικόνες, ακόμα καλύτερη η περιγραφή.
Προβλέπω να μας ψήνεις για Βραζιλία...

 

[varioAthens]

Καταπληκτικές εικόνες, ακόμα καλύτερη η περιγραφή.
Προβλέπω να μας ψήνεις για Βραζιλία...

Σε ευχαριστω πολυ για τα καλα σου λογια!!
Μακαρι να ψηθεις/ειτε γιατι αξιζει φουλ.
Οι τελευταίες φωτος ταρακουνημενες οσο δεν παει... μια στο φορτηγο και μια στο φουσκωτο... τι περασα η γυναικα!!!

 

[go2dbeach]

Αυτή η βόλτα με speedboat πρέπει ναναι φανταστική, να βλέπεις τους καταρράκτες ανάποδα (όπως τα ραδίκια) αλλά με την καλή έννοια
Απ'ότι μας λες, έπρεπε να πας με στολή δύτη και μπουκάλες 🤿

 

[varioAthens]

Αυτή η βόλτα με speedboat πρέπει ναναι φανταστική, να βλέπεις τους καταρράκτες ανάποδα (όπως τα ραδίκια) αλλά με την καλή έννοια
Απ'ότι μας λες, έπρεπε να πας με στολή δύτη και μπουκάλες 🤿

Ετσι ακριβως... Τα παιδια μου μου ειπαν μετα "δεν ξερουμε τι ηταν πιο διασκεδαστικο... το speedboat ή εσυ που ουρλιαζες σαν τρελη και κρυβοσουν κατω απο τα καθισματα"
Εν τω μεταξυ εβλεπα τους 2 οδηγους χαλαρους με κανονικα ρουχα και αναρωτιομουν "μα δεν θα βραχουμε?" ε και καποια στιγμη αρχιζουν και ντυνονται με μια στολη ολοσωμη λες και θα εμπαιναν σε πυρηνικο σταθμο... εκει αρχισα να ψιλιαζομαι τι με περιμενει...

 

[varioAthens]

Belo Horizonte - Minas Gerais: Mariana & Ouro Preto

Μετά από 2 μέρες στο θαύμα του Ιγκουασού, είχε έρθει η ώρα να εξερευνήσουμε τα βουνά και την ενδοχώρα έχοντας ως αφετηρία το Belo Horizonte, την πρωτεύουσα του Minas Gerais.
Για να πετάξουμε από το Ιγκουασού στο Belo Horizonte έπρεπε αναγκαστικά να περάσουμε πάλι από Sao Paulo. Ούτε και αυτή την φορά ο χρόνος μεταξύ των πτήσεων μας επέτρεψε μια σύντομη βόλτα στην μεγαλύτερη πόλη της χώρας και γενέτειρα του αγαπημένου Ayrton Senna.

Φτάσαμε απόγευμα στο Belo Horizonte ενώ είχε ήδη νυχτώσει.
Το Mπέλoυ Οριζόντσι (έτσι προφέρεται στα βραζιλιάνικα πορτογαλικά) είναι η 3η μεγαλύτερη πόλη της Βραζιλίας και αποτελεί ένα ενδιαφέρον κράμα παραδοσιακής και σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Εκεί που βλέπεις τα παλιά αποικιοκρατικά κτίρια και τις χαρακτηριστικές πλατείες, να 'σου και οι μοντέρνοι ουρανοξύστες. Πολύ εντυπωσιακό επίσης και το ότι είναι χτισμένη πάνω σε λόφους και περιστοιχίζεται από βουνά.
Την επόμενη μέρα, ξημερώματα, αποχαιρετήσαμε την πόλη που ακόμα κοιμόταν και ξεκινήσαμε για το Minas Gerais (Μινάς Ζεράϊς).

To Minas Gerais αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της Βραζιλίας.
Υπήρξε το επίκεντρο του "Πυρετού του Χρυσού" ("Τhe Gold Rush") μεταξύ 17ου και 19ου αιώνα. Οι πορτογάλοι χρυσοθήρες, οι Bandeirantes, όταν ανακάλυψαν τι πλούτος κρυβόταν στα βουνά της χώρας, έφτιαξαν τα μεγαλύτερα ορυχεία όλης της Λατινικής Αμερικής. Όχι οι ίδιοι βέβαια... το έκαναν γι' αυτούς οι αυτόχθονες τους οποίους υποδούλωσαν καθώς και οι 500.000 σκλάβοι που έφεραν από την Αφρική. Κι αφού οι σκλάβοι κατασκεύασαν τα ορυχεία, μετά ανέλαβαν και την εξόρυξη.
Ήταν τέτοια η "ακμή" της περιοχής εκείνη την εποχή που η πρωτεύουσα Ouro Preto (Όρου Πρέτου) έφτασε να έχει περισσότερους κάτοικους κι από την Νέα Υόρκη.

Τις 2 μέρες που μείναμε στο Minas Gerais επισκεφθήκαμε το Ouro Preto, την Mariana και το ορυχείο Minas da Passagem.

Σφηνωμένα στα βουνά του Minas Gerais, το Ouro Preto και η Μariana είναι δύο πόλεις-υπαίθρια μουσεία αφού μοιάζουν να έχουν μείνει στον 18ο αιώνα. Αποικιοκρατική αρχιτεκτονική με περίτεχνα κτίρια, μπαρόκ εκκλησίες και λιθόχτιστοι δρόμοι στις απότομες πλαγιές των λόφων συνθέτουν ένα παραμυθένιο σκηνικό.
Το Ouro Preto έχει περισσότερη τουριστική κίνηση ενώ η Μαριάννα είναι πιο ήσυχη. Και στις δύο πάντως θα βαρεθείς να μετράς εκκλησίες. Μιλάμε για αμέτρητες μπαρόκ εκκλησίες: μικρές, μεγάλες, άλλες με λιτά ξυλόγλυπτα και άλλες φορτωμένες με χρυσάφια. Μάλιστα, επειδή ήταν Κυριακή, πετύχαμε τις εκκλησίες γεμάτες πιστούς και παρακολουθήσαμε και μεγάλο μέρος της κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας.
Διανυκτερεύσαμε στο Ouro Preto και ήταν μια μαγεία οι απογευματινές βόλτες στα απότομα λιθόχτιστα μονοπάτια έχοντας αμφιθεατρική θέα όλης της πόλης και των βουνών ολόγυρα.

Ο Harold που μας μετέφερε στο Minas Gerais μας συνέστησε να δοκιμάσουμε οπωσδήποτε την τοπική κουζίνα mineiro γιατί δεν επρόκειτο να την ξαναβρούμε σε άλλη περιοχή της Βραζιλίας.
Η αλήθεια είναι ότι δεν πρέπει να παραλείψει κανείς την τοπική κουζίνα καθώς αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας και της ιστορίας του Minas Gerais.
Η βάση της κουζίνας αυτής είναι τα φασόλια, το χοιρινό και το ρύζι, υλικά που θα άντεχαν στα μακρινά ταξίδια των tropeiros, των εμπόρων που ταξίδευαν από περιοχή σε περιοχή με τα άλογα τους για να πουλήσουν τα εμπορεύματά τους.
Τα φαγητά μαγειρεύονταν (και εξακολουθούν) σε πήλινες γάστρες. Δοκίμασα ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά πιάτα που είναι το Frango ao Molho Pardo δηλ. κοτόπουλο σε καφέ σάλτσα.
Γι' αυτό το πιάτο και γενικά για mineiro κουζίνα αξίζει το:
Casa do Ouvidor
Kαι αν κάποιος μπουχτίσει την κουζίνα mineiro (γιατί είναι και βαριά) υπάρχει το φανταστικό
O PASSO PIZZAJAZZ, Ouro Preto
όπου μπορείς να φας έχοντας καταπληκτική θέα στις στέγες της πόλης και στα βουνά, ακούγοντας υπέροχη μουσική jazz.

 

[varioAthens]

Μερικές ακόμα φώτος από Ouro Preto και Mariana:

 

[varioAthens]

Minas Gerais: Minas da Passagem

Ανάμεσα στο Ouro Preto και την Μariana βρίσκεται τo ορυχείο Minas da Passagem το οποίο ήταν το επίκεντρο την περιοχής τον 17-19ο αιώνα.
Το "Ορυχείο του Περάσματος" είναι επισκέψιμο και φυσικά πήγαμε.
Δεν καταδύεσαι απλώς 120 μέτρα κάτω από την γη, καταδύεσαι 120 χρόνια (και βάλε) στην ιστορία.

Κατεβήκαμε στο εσωτερικό του ορυχείου με το ετοιμόρροπο ξύλινο τρενάκι που υπάρχει. Η διαδρομή είναι σύντομη αλλά έχει πολύ απότομη κλίση, σχεδόν κάθετη, κι έτσι ξεχαρβαλωμένο που είναι το τρενάκι νιώθαμε σαν να κάνουμε ride σε λούνα πάρκ. Όλοι φώναζαν και ούρλιαζαν, με μένα πρώτη και καλύτερη. Εν τέλει φτάσαμε στα "έγκατα της γης" και αντικρύσαμε ένα εντυπωσιακά μεγάλο ορυχείο.

Στο εισιτήριο της εισόδου περιλαμβάνεται και ξενάγηση η οποία ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Όσο περιηγούμασταν με τα πόδια στους ημιφωτισμένους και γεμάτους υγρασία διαδρόμους, μάθαμε πολλά: πώς γινόταν η εξόρυξη, ότι (εκτός από τους Πορτογάλους) το εκμεταλλεύονταν και Άγγλοι, ότι το αφαίμαξαν μέχρι τελευταίας ρανίδος -συνολικά 35 τόνους χρυσού- και ότι εκεί μέσα χάθηκαν πάρα πολλές ψυχές, με το μόνο πράγμα να τους θυμίζει πια... ένα ιερό. Το ιερό προς τιμήν των σκλάβων που χάθηκαν, γεμάτο αφιερώματα που παραπέμπουν στην αφρικανική λατρεία, προκαλεί συγκίνηση.

Υπάρχει και μία υπόγεια λίμνη με κρυστάλλινα νερά που μπορείς να κάνεις diving με εκπαιδευτή.

Το ορυχείο το ακολουθούν ένα σωρό μύθοι και λαϊκές δοξασίες.
Άλλοι λένε ότι εμφανίζεται το φάντασμα του Άγγλου αριστοκράτη που ήταν υπεύθυνος, άλλοι λένε ότι εμφανίζονται τα "δερμάτινα αγόρια". Τα "δερμάτινα αγόρια" ήταν παιδιά των σκλάβων τα οποία, επειδή λόγω ηλικίας ήταν μικροκαμωμένα, τα έβαζαν να κατεβαίνουν από πολύ στενές τρύπες/πηγάδια για να σκαλίσουν με τα χέρια τους τα τοιχώματα και να βγάλουν χρυσό. Κουβαλούσαν από μια δερμάτινη τσάντα (εξ' ου και το όνομα) για να μεταφέρουν ό,τι χρυσό κατάφερναν να ξύσουν. Πολλά από αυτά όμως, δεν κατάφερναν να ξαναβγούν, με αποτέλεσμα να βρίσκονται μέχρι σήμερα στους πάτους των πηγαδιών.

 

[varioAthens]

Fazenda do Paraizo

Kαι αφού είδαμε από που "έβγαινε" ο χρυσός, είχε φτάσει η ώρα να δούμε και την διαδρομή που ακολουθούσε για να καταλήξει στο Paraty, εκεί όπου φορτωνόταν σε καράβια για να διασχίσει τον Ατλαντικό και να φτάσει τελικά στην Πορτογαλία.

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, κι εμείς από το Minas Gerais για το Paraty.
Ένα μεγάλο ταξίδι, μέσα από την ενδοχώρα, που τον 18ο αιώνα διαρκούσε 30 με 40 ημέρες, ευτυχώς σήμερα μπορεί να γίνει σε 10-12 ώρες.
Αρχικά σκεφτήκαμε να "σπάσουμε" το ταξίδι κάνοντας μία διανυκτέρευση στην μέση της διαδρομής, όμως επειδή δεν θέλαμε να χάσουμε μία διανυκτέρευση από το Paraty, αποφασίσαμε να το πάρουμε σερί, κάνοντας βέβαια κάποιες στάσεις ενδιαμέσα.

Η διαδρομή ήταν πραγματικά ατελείωτη και μονότονη θα έλεγα, οι δε στάσεις που κάναμε ήταν σε πόλεις που δεν τις ξέρει ούτε η μάνα τους. Κι αυτό ήταν το ενδιαφέρον, γιατί στις άγνωστες πόλεις που κατεβήκαμε, ναι μεν δεν υπήρχε καμιά ιδιαίτερη ομορφιά, είδαμε όμως την αυθεντική ζωή της επαρχίας, χωρίς ίχνος τουρίστα.
Σταματούσαμε πότε για καφέ πότε για να τσιμπολογήσουμε κανένα pastel (τα βραζιλιάνικα empanadas δηλαδή) και ρουφάγαμε εικόνες.

Η πιο ενδιαφέρουσα στάση απ' όλες όμως, ήταν η επίσκεψη σε fazenda.

Fazendas ήταν οι φυτείες καφέ ή ζάχαρης στα χρόνια της αποικιοκρατίας στις οποίες δούλευαν οι σκλάβοι. Συνήθως στην μέση της τεράστιας έκτασης δέσποζε το colonial σπίτι του γαιοκτήμονα, ολόγυρα ήταν η φυτεία και κάπου ανάμεσα βρισκόντουσαν και τα καλύβια των σκλάβων.

Υπάρχουν πολλές επισκέψιμες fazendas αλλά δεν αξίζουν όλες γιατί οι περισσότερες είναι πολύ τουριστικές. Με πολλά πούλμαν, κόσμο, φασαρία, αναψυκτήρια, μέχρι και παιδότοπο έχουν κάποιες.
Είχαμε πει στον Harrold, ο οποίος θα μας πήγαινε με το αυτοκίνητό του από το Minas Gerais στο Paraty, ότι θα θέλαμε πολύ να δούμε μια fazenda αρκεί να ήταν αυθεντική.
"Βασιστείτε πάνω μου" μας είπε και το έκανε το θαύμα του.
Μας πήγε στην "Fazenda do Paraizo" και ήταν κυριολεκτικά "του παραδείσου" αφού βρίσκεται σε μία καταπράσινη πεδιάδα που την διαρρέει ο ποταμός Das Flores.

Μέσα από ένα κατάφυτο τοπίο φτάσαμε στην είσοδο της fazenda.
Καμία κίνηση, κανένα ίχνος ζωής, μόνο μια καγκελόπορτα κλειδωμένη με λουκέτο. Πήρε ο Harrold τηλέφωνο την φίλη του, την Simone, να έρθει να μας ανοίξει όσο μας εξηγούσε ότι δέχεται επισκέπτες μόνο κατόπιν ραντεβού και μόνο ολιγομελείς παρέες, γιατί οι ιδιοκτήτες εξακολουθούν να μένουν μέσα, δεν είναι μουσείο. Έπαθα σοκ! Δεν περίμενα ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν ακόμα σε τόσο ιστορικές fazendas. Η συγκεκριμένη είναι του 1853!
Φαντάστηκα τους ιδιοκτήτες γηραιούς αριστοκράτες.
Σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε μία κομψή και αριστοκρατική βραζιλιάνα, πολύ ευγενική και χαμογελαστή, που μας συστήθηκε ως η ιδιοκτήτρια. Άλλο σοκ αυτό! Ήταν νεότατη! Μας ρώτησε αν μιλάμε γαλλικά για να συνεννοηθούμε, μιας και τα γαλλικά ήταν η 2η της γλώσσα (και πλουσία και γαλλοτραφής), και απολογήθηκε που μας άφησε να περιμένουμε αλλά "με πιάσατε ακριβώς την στιγμή που ετοίμαζα τα γλυκάκια που θα συνοδεύσουν τον καφέ μας".

Αφού μας ξεκλείδωσε την καγκελόπορτα νόμιζα ότι διακτινίστηκα στην σειρά "Βόρειοι και Νότιοι" που έβλεπα φανατικά ή στην ταινία "12 Χρόνια Σκλάβος" (για να καταλάβουν και οι νεότεροι)... γιατί αντίκρυσα ένα ανάλογο μεγαλοπρεπές μονοπάτι που οδηγούσε γραμμή στην είσοδο της εντυπωσιακής έπαυλης.
Διασχίσαμε μαγεμένοι το μονοπάτι με τους πανύψηλους φοίνικες (δώρο του πορτογάλου βασιλιά στον πρώτο ιδιοκτήτη) και φτάσαμε στην είσοδο του σπιτιού. Τι σπίτι δηλαδή με 58 δωμάτια....

Μπαίνοντας μέσα, η ιδιοκτήτρια μας απολογήθηκε ξανά που δεν μπορούσε να μας ξεναγήσει σε όλα τα δωμάτια γιατί "βλέπετε είναι ο χώρος που ζούμε με την οικογένειά μου"... για του λόγου το αληθές στο πρόχειρο σαλόνι υπήρχαν κορνίζες με την ίδια, τον σύζυγο και το παιδί τους σε ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές.

Μας ξενάγησε στον χώρο και ήταν άλλη μια βουτιά στην ιστορία για μας.
Η συγκεκριμένη fazenda ολοκληρώθηκε το 1853, και το 1913 πέρασε στα χέρια των σημερινών ιδιοκτητών, της οικογένειας Da Silva, που ζουν από τότε αδιάλειπτα εδώ.

Μας έδειξε το γραφείο του ιδιοκτήτη και την αίθουσα όπου περίμεναν οι διάφοροι επιχειρηματίες για να κλείσουν δουλειές, καθώς και τον χώρο της καραντίνας όπου δέχονταν τους εμπόρους που έφερναν τα εμπορεύματά τους από μέρη μακρινά μην τυχόν και έφερναν μαζί και καμιά αρρώστια.
Είδαμε το επίσημο σαλόνι, την επίσημη τραπεζαρία (μέτρησα καμιά 60αριά πολυθρόνες), την "σάλα των αντρών" με τα όπλα και τα πούρα και την "σάλα των γυναικών" για την ψιλοκουβεντούλα.
Μας έδειξε τα δωμάτια των φιλοξενούμενων (μέτρησα καμιά 10αριά) και την εκκλησία! Ναι την εκκλησία που υπάρχει ΜΕΣΑ στο σπίτι και εκτείνεται σε 2 ορόφους: στο υπόγειο βρισκόταν ο ιερέας και οι σκλάβοι, ενώ οι "κυρίες" και οι "κύριοι" έβγαιναν από το εσωτερικό μπαλκόνι του 1ου ορόφου για να παρακολουθήσουν την Λειτουργία, ένα επίπεδο πιο ψηλά από τους σκλάβους.
Σημείωση: ο ιερέας έμενε μόνιμα στο σπίτι. Εμ γι' αυτό είχε 58 δωμάτια με τόσους που έμεναν εκεί μέσα.

Βγήκαμε στην αυλή όπου γίνονταν οι δεξιώσεις και το σημείο όπου έπαιζε η ορχήστρα η οποία αποτελούταν από σκλάβους που τους είχαν εκπαιδεύσει για να μπορούν να παίξουν μουσικά όργανα στις χοροεσπερίδες τους, και καταλήξαμε στην τεράστια κουζίνα, όπου παρεμπτιπτόντως μαγειρευόταν το βραδινό της οικογένειας στα ίδια παμπάλαια σκεύη του 1900.
Γενικά, σε όλη την έπαυλη δεν έχει αλλαχτεί τίποτα από την αρχική διακόσμηση, βλέπεις ακόμα τα γαλλικά έπιπλα και τις ταπετσαρίες, τους ακριβούς πίνακες αλλά και τις ανάλογες φθορές π.χ. στους τοίχους, αφού δεν έχει γίνει καμία ανακαίνιση.

Στη συνέχεια η Simone μας έκανε μια βόλτα από τις αυλές και τελικά μας πήγε στον χώρο της παραγωγής του καφέ, μας εξήγησε τις διαδικασίες, μας έδειξε τα μηχανήματα που ήταν πολύ σύγχρονα για την εποχή. Μας τόνισε δε, ότι είχαν μανία τότε στην Βραζιλία να ξεπεράσουν την Ευρώπη... γι' αυτό και έφεραν τα σύγχρονα μηχανήματα από τις ΗΠΑ, αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι είχαν φωτισμό αερίου ήδη πριν την Πορτογαλία.

Αφού τελείωσε η ξενάγηση, μας σέρβιρε καφέ μαζί με αλμυρά και γλυκά συνοδευτικά.
Απολαύσαμε τον καφέ μας, τα διάφορα κέικ, μια πουτίγκα pudim de cafe, τρουφάκια brigadeiro, και τυρόψωμα pao de queijo.
Πιάσαμε την κουβέντα και γνωριστήκαμε καλύτερα. Η όλη εμπειρία ήταν από τις τοπ του ταξιδιού συνολικά.
Ήταν τόσο ενδιαφέρουσα η συζήτηση που με δυσκολία αναγκαστήκαμε κάποια στιγμή να αποχαιρετήσουμε την Simone για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας για Paraty.
Ήδη είχαμε αργήσει και θα μας έβρισκε η νύχτα στον δρόμο...

* Υπάρχει ένα ωραίο βίντεο για την συγκεκριμένη fazenda που μπορεί κάποιος να πάρει μια καλή ιδέα: Fazenda do Paraízo, Rio das Flores/RJ

 

[Señor_Nada]

Fazenda do Paraizo

Kαι αφού είδαμε από που "έβγαινε" ο χρυσός, είχε φτάσει η ώρα να δούμε και την διαδρομή που ακολουθούσε για να καταλήξει στο Paraty, εκεί όπου φορτωνόταν σε καράβια για να διασχίσει τον Ατλαντικό και να φτάσει τελικά στην Πορτογαλία.

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, κι εμείς από το Minas Gerais για το Paraty.
Ένα μεγάλο ταξίδι, μέσα από την ενδοχώρα, που τον 18ο αιώνα διαρκούσε 30 με 40 ημέρες, ευτυχώς σήμερα μπορεί να γίνει σε 10-12 ώρες.
Αρχικά σκεφτήκαμε να "σπάσουμε" το ταξίδι κάνοντας μία διανυκτέρευση στην μέση της διαδρομής, όμως επειδή δεν θέλαμε να χάσουμε μία διανυκτέρευση από το Paraty, αποφασίσαμε να το πάρουμε σερί, κάνοντας βέβαια κάποιες στάσεις ενδιαμέσα.

Η διαδρομή ήταν πραγματικά ατελείωτη και μονότονη θα έλεγα, οι δε στάσεις που κάναμε ήταν σε πόλεις που δεν τις ξέρει ούτε η μάνα τους. Κι αυτό ήταν το ενδιαφέρον, γιατί στις άγνωστες πόλεις που κατεβήκαμε, ναι μεν δεν υπήρχε καμιά ιδιαίτερη ομορφιά, είδαμε όμως την αυθεντική ζωή της επαρχίας, χωρίς ίχνος τουρίστα.
Σταματούσαμε πότε για καφέ πότε για να τσιμπολογήσουμε κανένα pastel (τα βραζιλιάνικα empanadas δηλαδή) και ρουφάγαμε εικόνες.

Η πιο ενδιαφέρουσα στάση απ' όλες όμως, ήταν η επίσκεψη σε fazenda.

Fazendas ήταν οι φυτείες καφέ ή ζάχαρης στα χρόνια της αποικιοκρατίας στις οποίες δούλευαν οι σκλάβοι. Συνήθως στην μέση της τεράστιας έκτασης δέσποζε το colonial σπίτι του γαιοκτήμονα, ολόγυρα ήταν η φυτεία και κάπου ανάμεσα βρισκόντουσαν και τα καλύβια των σκλάβων.

Υπάρχουν πολλές επισκέψιμες fazendas αλλά δεν αξίζουν όλες γιατί οι περισσότερες είναι πολύ τουριστικές. Με πολλά πούλμαν, κόσμο, φασαρία, αναψυκτήρια, μέχρι και παιδότοπο έχουν κάποιες.
Είχαμε πει στον Harrold, ο οποίος θα μας πήγαινε με το αυτοκίνητό του από το Minas Gerais στο Paraty, ότι θα θέλαμε πολύ να δούμε μια fazenda αρκεί να ήταν αυθεντική.
"Βασιστείτε πάνω μου" μας είπε και το έκανε το θαύμα του.
Μας πήγε στην "Fazenda do Paraizo" και ήταν κυριολεκτικά "του παραδείσου" αφού βρίσκεται σε μία καταπράσινη πεδιάδα που την διαρρέει ο ποταμός Das Flores.

Μέσα από ένα κατάφυτο τοπίο φτάσαμε στην είσοδο της fazenda.
Καμία κίνηση, κανένα ίχνος ζωής, μόνο μια καγκελόπορτα κλειδωμένη με λουκέτο. Πήρε ο Harrold τηλέφωνο την φίλη του, την Simone, να έρθει να μας ανοίξει όσο μας εξηγούσε ότι δέχεται επισκέπτες μόνο κατόπιν ραντεβού και μόνο ολιγομελείς παρέες, γιατί οι ιδιοκτήτες εξακολουθούν να μένουν μέσα, δεν είναι μουσείο. Έπαθα σοκ! Δεν περίμενα ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν ακόμα σε τόσο ιστορικές fazendas. Η συγκεκριμένη είναι του 1853!
Φαντάστηκα τους ιδιοκτήτες γηραιούς αριστοκράτες.
Σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε μία κομψή και αριστοκρατική βραζιλιάνα, πολύ ευγενική και χαμογελαστή, που μας συστήθηκε ως η ιδιοκτήτρια. Άλλο σοκ αυτό! Ήταν νεότατη! Μας ρώτησε αν μιλάμε γαλλικά για να συνεννοηθούμε, μιας και τα γαλλικά ήταν η 2η της γλώσσα (και πλουσία και γαλλοτραφής), και απολογήθηκε που μας άφησε να περιμένουμε αλλά "με πιάσατε ακριβώς την στιγμή που ετοίμαζα τα γλυκάκια που θα συνοδεύσουν τον καφέ μας".

Αφού μας ξεκλείδωσε την καγκελόπορτα νόμιζα ότι διακτινίστηκα στην σειρά "Βόρειοι και Νότιοι" που έβλεπα φανατικά ή στην ταινία "12 Χρόνια Σκλάβος" (για να καταλάβουν και οι νεότεροι)... γιατί αντίκρυσα ένα ανάλογο μεγαλοπρεπές μονοπάτι που οδηγούσε γραμμή στην είσοδο της εντυπωσιακής έπαυλης.
Διασχίσαμε μαγεμένοι το μονοπάτι με τους πανύψηλους φοίνικες (δώρο του πορτογάλου βασιλιά στον πρώτο ιδιοκτήτη) και φτάσαμε στην είσοδο του σπιτιού. Τι σπίτι δηλαδή με 58 δωμάτια....

Μπαίνοντας μέσα, η ιδιοκτήτρια μας απολογήθηκε ξανά που δεν μπορούσε να μας ξεναγήσει σε όλα τα δωμάτια γιατί "βλέπετε είναι ο χώρος που ζούμε με την οικογένειά μου"... για του λόγου το αληθές στο πρόχειρο σαλόνι υπήρχαν κορνίζες με την ίδια, τον σύζυγο και το παιδί τους σε ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές.

Μας ξενάγησε στον χώρο και ήταν άλλη μια βουτιά στην ιστορία για μας.
Η συγκεκριμένη fazenda ολοκληρώθηκε το 1853, και το 1913 πέρασε στα χέρια των σημερινών ιδιοκτητών, της οικογένειας Da Silva, που ζουν από τότε αδιάλειπτα εδώ.

Μας έδειξε το γραφείο του ιδιοκτήτη και την αίθουσα όπου περίμεναν οι διάφοροι επιχειρηματίες για να κλείσουν δουλειές, καθώς και τον χώρο της καραντίνας όπου δέχονταν τους εμπόρους που έφερναν τα εμπορεύματά τους από μέρη μακρινά μην τυχόν και έφερναν μαζί και καμιά αρρώστια.
Είδαμε το επίσημο σαλόνι, την επίσημη τραπεζαρία (μέτρησα καμιά 60αριά πολυθρόνες), την "σάλα των αντρών" με τα όπλα και τα πούρα και την "σάλα των γυναικών" για την ψιλοκουβεντούλα.
Μας έδειξε τα δωμάτια των φιλοξενούμενων (μέτρησα καμιά 10αριά) και την εκκλησία! Ναι την εκκλησία που υπάρχει ΜΕΣΑ στο σπίτι και εκτείνεται σε 2 ορόφους: στο υπόγειο βρισκόταν ο ιερέας και οι σκλάβοι, ενώ οι "κυρίες" και οι "κύριοι" έβγαιναν από το εσωτερικό μπαλκόνι του 1ου ορόφου για να παρακολουθήσουν την Λειτουργία, ένα επίπεδο πιο ψηλά από τους σκλάβους.
Σημείωση: ο ιερέας έμενε μόνιμα στο σπίτι. Εμ γι' αυτό είχε 58 δωμάτια με τόσους που έμεναν εκεί μέσα.

Βγήκαμε στην αυλή όπου γίνονταν οι δεξιώσεις και το σημείο όπου έπαιζε η ορχήστρα η οποία αποτελούταν από σκλάβους που τους είχαν εκπαιδεύσει για να μπορούν να παίξουν μουσικά όργανα στις χοροεσπερίδες τους, και καταλήξαμε στην τεράστια κουζίνα, όπου παρεμπτιπτόντως μαγειρευόταν το βραδινό της οικογένειας στα ίδια παμπάλαια σκεύη του 1900.
Γενικά, σε όλη την έπαυλη δεν έχει αλλαχτεί τίποτα από την αρχική διακόσμηση, βλέπεις ακόμα τα γαλλικά έπιπλα και τις ταπετσαρίες, τους ακριβούς πίνακες αλλά και τις ανάλογες φθορές π.χ. στους τοίχους, αφού δεν έχει γίνει καμία ανακαίνιση.

Στη συνέχεια η Simone μας έκανε μια βόλτα από τις αυλές και τελικά μας πήγε στον χώρο της παραγωγής του καφέ, μας εξήγησε τις διαδικασίες, μας έδειξε τα μηχανήματα που ήταν πολύ σύγχρονα για την εποχή. Μας τόνισε δε, ότι είχαν μανία τότε στην Βραζιλία να ξεπεράσουν την Ευρώπη... γι' αυτό και έφεραν τα σύγχρονα μηχανήματα από τις ΗΠΑ, αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι είχαν φωτισμό αερίου ήδη πριν την Πορτογαλία.

Αφού τελείωσε η ξενάγηση, μας σέρβιρε καφέ μαζί με αλμυρά και γλυκά συνοδευτικά.
Απολαύσαμε τον καφέ μας, τα διάφορα κέικ, μια πουτίγκα pudim de cafe, τρουφάκια brigadeiro, και τυρόψωμα pao de queijo.
Πιάσαμε την κουβέντα και γνωριστήκαμε καλύτερα. Η όλη εμπειρία ήταν από τις τοπ του ταξιδιού συνολικά.
Ήταν τόσο ενδιαφέρουσα η συζήτηση που με δυσκολία αναγκαστήκαμε κάποια στιγμή να αποχαιρετήσουμε την Simone για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας για Paraty.
Ήδη είχαμε αργήσει και θα μας έβρισκε η νύχτα στον δρόμο...

* Υπάρχει ένα ωραίο βίντεο για την συγκεκριμένη fazenda που μπορεί κάποιος να πάρει μια καλή ιδέα: Fazenda do Paraízo, Rio das Flores/RJ


View attachment 452301 View attachment 452298 View attachment 452299 View attachment 452300 View attachment 452302

Καταπληκτική περίπτωση η οποία καταγράφηκε. Ευχαριστούμε!