Βραζιλία ΒΡΑΖΙΛΙΑ- Ακολουθώντας το "Μονοπάτι του Χρυσού"

[annoula]

Μωρε μαζι σου wet αλλα ηταν στην αρχη του ταξιδιου και ελεγα μην πουντιασω η γυναικα, ειμαι και μιας ηλικιας

Α πα πα πα πα! Δεν περιμενα τοσο extre

Μωρε μαζι σου wet αλλα ηταν στην αρχη του ταξιδιου και ελεγα μην πουντιασω η γυναικα, ειμαι και μιας ηλικιας

Παντως φοβερη η ιστορια σου και απιθανες φωτο!!!! Εγω δεν προλαβα να παω Ilha Grande!

 

[varioAthens]

Παντως φοβερη η ιστορια σου και απιθανες φωτο!!!! Εγω δεν προλαβα να παω Ilha Grande!

Σε ευχαριστω πολυ! Σου ευχομαι να επιστρεψεις! Το ευχομαι και σε μενα!

 

[MVSylvia]

Μα τι φωτογραφιαρες ειναι αυτες;;;;

 

[varioAthens]

Μα τι φωτογραφιαρες ειναι αυτες;;;;

 

[varioAthens]

Rio De Janeiro Ι

Ότι θα έφτανα στο Ριο σαν την κυνηγημένη μέσα στη νύχτα και μάλιστα οδικώς....δεν το είχα φανταστεί...

Για το οδικώς το αναφέρω απλά και μόνο γιατί έχω συνηθίσει όταν φτάνω στην πιο χαρακτηριστική πόλη της χώρας που επισκέπτομαι να είναι κατά κύριο λόγο από αέρος και η προσγείωση να με βρίσκει κολλημένη στο τζάμι του αεροπλάνου να προσπαθώ να δω από ψηλά όσα περισσότερα μπορώ.

Για το "κυνηγημένη" ας όψεται η υγρασία του Ilha Grande που με διέλυσε και έπρεπε να φύγουμε άρον άρον.

Να όμως που το κλισέ "κάθε εμπόδιο για καλό" βρήκε απολύτως το νόημά του σε αυτή την περίπτωση γιατί ναι μεν χάσαμε μία μέρα από το Ilha Grande, η επιπλέον όμως μέρα που κερδίσαμε στο Ριο, αποδείχτηκε τελικά θείο δώρο. Και 2 εβδομάδες να καθόμουν δε νομίζω να βαριόμουν καθόλου...

Στα πρώτα προάστια που συναντάς πριν μπεις στο Ριο μας περίμενε ο Emmanuel, ο ξεναγός μας για τις επόμενες μέρες αλλά και φύλακας-άγγελος μας, όπως αποδείχτηκε. Η πιο "ευγενική" φυσιογνωμία που έχω δει στα χρόνια που ταξιδεύουμε. Μισός βραζιλιάνος, μισός γαλλογουϊανός, μας περίμενε γελαστός-γελαστός με νερά και σνακ γιατί ήξερε την ταλαιπωρία που είχαμε τραβήξει φεύγοντας εσπευσμένα από το νησί και υποθέτοντας ότι θα ήμασταν πεινασμένοι.

Κολλημένοι στο απίστευτο μποτιλιάρισμα και βλέποντας πέρα μακριά σε μια φαβέλα να έχει πιάσει φωτιά και τα πυροσβεστικά να τρέχουν με τις σειρήνες τέρμα, πιάσαμε την κουβέντα. Αυτό που μας "έκαιγε" να μάθουμε ήταν αν ήταν ασφαλές να περπατήσουμε στην πόλη.

Γιατί κακά τα ψέματα, με αυτά που ακούς για το Ριο νομίζεις ότι ανά πάσα στιγμή θα πέσεις θύμα ένοπλης ληστείας, απαγωγής ή ανθρωποκτονίας έστω κι εξ' αμέλειας από καμιά αδέσποτη σφαίρα.
Αυτό που με είχε προβληματίσει, πριν ακόμα πάμε στην Βραζιλία, ήταν ότι οι ίδιοι οι ντόπιοι με είχαν φοβίσει πολύ σχετικά με την επικινδυνότητα του Ριο και με είχαν παροτρύνει να μην πολυκυκλοφορούμε. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να θέσω τα παιδιά μου σε κίνδυνο, δεν ήθελα όμως και να εγκλωβιστούμε σ' ένα ξενοδοχείο.

Ο Emmanuel μας ηρέμησε σε μεγάλο βαθμό... μας είπε ότι δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα ωστόσο ταυτόχρονα μας έδωσε σαφείς οδηγίες: "μην περπατάτε στην κάτω πλευρά της παραλίας αφού νυχτώσει", "μην απαντάτε σε 15χρονους που θα σας ρωτήσουν το ο,τιδήποτε", "μην έχετε ανοιχτό το παράθυρο του αυτοκινήτου ούτε όταν είναι ακίνητο ούτε εν κινήσει", "για τις βραδινές μετακινήσεις σας μόνο ταξί συγκεκριμένης εταιρείας ή uber", δηλαδή πάνω-κάτω όσα με είχαν συμβουλέψει και τα μέλη εδώ στο φόρουμ.

Αυτό που είναι κάπως ανησυχητικό στο Ριο είναι ότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένες γειτονιές που να είναι περισσότερο επικίνδυνες για να τις αποφύγεις κι άλλες πιο ασφαλείς για να τις επιλέξεις...
Η "φάση" μπορεί να σου κάτσει οπουδήποτε... από την φτωχογειτονιά μέχρι το πιο τουριστικό σημείο στην Κοπακαμπάνα ή σε ακριβή γειτονιά που ζουν/κυκλοφορούν οι πλούσιοι.
Προσωπικά είδα στην φαβέλα πιτσιρικάδες να παίζουν και να μας επιδεικνύουν τα όπλα τους, είδα όμως και σε κυριλέ περιοχή μέρα μεσημέρι Κυριακής και μέσα στο προαύλιο πολυεθνικής εταιρείας (παρακαλώ) να παρασκευάζουν ναρκωτικά καίγοντας δύσοσμα χημικά-πρώτες ύλες, μπροστά στα μάτια μάλιστα τόσο του θυρωρού όσο και των περαστικών.
Επίσης, τα όρια των περιοχών είναι ρευστά που σημαίνει ότι εκεί που περπατάς ήρεμα κι ωραία μπορεί σε μια στροφή του δρόμου να βρεθείς στις παρυφές μιας φαβέλας.

Με τα πολλά, μπήκαμε στην πόλη... και ξαφνικά άκουσα τις φωνούλες ενθουσιασμού των παιδιών μας μόλις εντόπισαν φωτισμένο να στέκεται αγέρωχος στην κορυφή του βράχου ο εμβληματικός Χριστός Λυτρωτής.
Ο ενθουσιασμός τους με παρέσυρε... Αχ αυτή η εικόνα που είχα δει τόσες φορές στη ζωή μου και τώρα ήμουν μια ανάσα μακριά...

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, αυτό στο οποίο μας είχε εξασφαλίσει εκπτωσάρα ο συνάδελφος του husband, το οποίο ήταν ό,τι καλύτερο... ντιζαινάτο, μοντέρνο, ακριβώς πάνω στην Ιπανέμα και απ' ότι καταλάβαμε το bar-restaurant του ξενοδοχείου αποτελεί τόπο συνάντησης της upper class των ντόπιων.

Μετά από τόσες μέρες στα βουνά και τις επαρχίες της Βραζιλίας και όντας ξεμαλλιασμένοι, ατημέλητοι, φορώντας ακόμη τα μαγιό μας και κουβαλώντας την άμμο και την αρμύρα του Ilha Grande, μπαίνοντας σε αυτό το περιβάλλον νιώσαμε λίγο σαν τον Χατζηχρήστο όταν έφτασε με το ταγάρι από το χωριό στην πρωτεύουσα...

Σουλουπωθήκαμε, κάναμε μια σύντομη βόλτα τριγύρω και καταλήξαμε κι εμείς στο μπαρ του ξενοδοχείου μας όπου συμπτωματικά είχε live μια μπάντα και γινόταν και πάρτυ γενεθλίων... απολαύσαμε καϊπιρίνια κάνοντας people watching τους προνομιούχους cariocas και απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα της νυχτερινής Ιπανέμα...

 

[go2dbeach]

...νιώσαμε λίγο σαν τον Χατζηχρήστο όταν έφτασε με το ταγάρι από το χωριό στην πρωτεύουσα...

Πόσες φορές μου έχει τύχει κι εμένα αυτό!
Πάντως είναι λίγο ανησυχητικό αυτό που όλοι λέτε για το Ριο..σα να είναι θέμα τύχης να μη σου κάτσει η στραβή.
Πολύ ωραίες φωτο!

 

[varioAthens]

Πόσες φορές μου έχει τύχει κι εμένα αυτό!
Πάντως είναι λίγο ανησυχητικό αυτό που όλοι λέτε για το Ριο..σα να είναι θέμα τύχης να μη σου κάτσει η στραβή.
Πολύ ωραίες φωτο!

Με τις σχετικες προφυλαξεις εισαι ΟΚ νομιζω… δεν ειδα ουτε ενιωσα κινδυνο απλα τηρωντας αυτα που μας ειπανε.
Ευχαριστω πολυ!!

 

[tatooine]

Πάντως είναι λίγο ανησυχητικό αυτό που όλοι λέτε για το Ριο..σα να είναι θέμα τύχης να μη σου κάτσει η στραβή.

Εκεί που περπατάς ανέμελα στη πόλη ξαφνικά και χωρίς λόγο νιώθεις ανασφάλεια.
Βγήκαμε από την βιβλιοθήκη και αποφασίσαμε να περπατήσουμε μέχρι το επόμενο αξιοθέατο δεν ήταν καθόλου μακριά.
Νιώσαμε σαν το μύγα μέσα στο γάλα, πήραμε ουμπερ και επιστρέψαμε. ξενοδοχείο. Δεν είχε συμβεί τίποτε. Απλά αισθάνεσαι πολύ περίεργα. Ίσως είναι οι πολλές ιστορίες που ακούς γι αυτή την πόλη.
Ξημερώματα που πήραμε ταξί για το αεροδρόμιο ο υπάλληλος του ξενοδοχείου δεν μας άφησε να περιμένουμε στην είσοδο, όταν ήρθε το ταξί μας συνόδεψε με τον σεκιουριτά και μας βοήθησε.
Το ξενοδοχείο μας (Όθων πάλας) ήταν πάνω στην κοπακαμπανα.

 

[depy!!!]

Με τις σχετικες προφυλαξεις εισαι ΟΚ νομιζω… δεν ειδα ουτε ενιωσα κινδυνο απλα τηρωντας αυτα που μας ειπανε.
Ευχαριστω πολυ!!

Εγώ πάλι έμεινα στο Ρίο 4 μέρες, ωραία ήταν, αλλά δεν θέλω να ξαναπάω. Δεν έπαθα τίποτα βέβαια, αλλά αυτη η ανασφάλεια που νιώθεις οποιαδήποτε ώρα, δεν παλεύεται. Για να βγάλω το κινητό να δω προς τα πού θα πάω, έπρεπε να μην είναι κανένας κοντά μου, την πλάτη στο τοίχο και όση ώρα έψαχνα τη διαδρομή, τα μάτια μου πήγαιναν και δεξιά, αριστερά μην έρθει κανείς.
Βασικά μιλήσω για τη Λαπα, στην Ιπανεμα που έμενα δεν ήταν έτσι, αλλά και πάλι μαζευομουν νωρίς.
Ε, και μετά πήγα στο illa grande και ήταν άλλος θεός.

 

[varioAthens]

Rio de Janeiro ΙΙ

Ξύπνημα στο Rio de Janeiro ή Xίου τζε Zανέϊροου ή κάπως έτσι τελοσπάντων..
Δύσκολη η πορτογαλοβραζιλιάνικη προφορά... με το -ο- να γίνεται -ου-, το -ου- να γίνεται -ο-, το -ρ- να μην προφέρεται καν και πάει λέγοντας. Δυσκολεύτηκα να προφέρω σωστά το Ouro Preto, το Belo Horizonte αλλά εκεί που στραμπούληξα την γλώσσα μου ήταν προσπαθώντας να πω Xίου τζιε Zανέϊροου, κανονικός γλωσσοδέτης.

Το Rio de Janeiro αποτελεί μια παγκόσμια πρωτοτυπία.
Ήταν η μοναδική αποικία που υπήρξε πρωτεύουσα ευρωπαϊκού κράτους.
Αυτό δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ... πρωτεύουσα ευρωπαϊκού κράτους και να βρίσκεται εκτός Ευρώπης, πόσω μάλλον σε αποικία!
Συγκεκριμένα, όταν το 1807 ο Ναπολέων έφτασε στην Πορτογαλία η βασιλική οικογένεια "την έκανε" για Ρίο μεταφέροντας και την έδρα της πρωτεύουσας εκεί.
Και βέβαια, η πόλη θα έπρεπε να είναι αρκούντως πολυτελής, κόμψη και σοφιστικέ για να "στεγάσει" την "κατατρεγμένη" βασιλική οικογένεια, γι' αυτό έγιναν μεγάλα έργα, χτίστηκαν υπέρλαμπρα κτίρια και για τα χρόνια που υπήρξε πρωτεύουσα της Πορτογαλίας, το Ρίο ευημερούσε περισσότερο από κάθε άλλη πόλη της Λατινικής Αμερικής.

H μέρα μας ξεκίνησε από τα φαρμακεία της πόλης για να βρω τα κατάλληλα φάρμακα που θα ηρεμούσαν τον αφόρητο βήχα μου που με είχε κρατήσει άυπνη όλη νύχτα. Να 'ναι καλά ο Emmanuel που μας βοήθησε να βρούμε τα βραζιλιάνικα γενόσημα και μάλιστα χωρίς συνταγή γιατρού κάποια από αυτά.
Φορτωμένη χάπια και σιρόπια ξεκινήσαμε για την γνωριμία μας με την πόλη.

Μιας και έβρεχε πολύ εκείνο το πρωϊ, έπρεπε να τροποποιήσουμε το πρόγραμμά μας και να πάμε σε κάποιον κλειστό χώρο. Έτσι, χωρίς να με πολυενδιαφέρει να δω πού και πώς φτιάχνονται τα κοστούμια και τα άρματα για το διάσημο Καρναβάλι, βρεθήκαμε στο Samba Factory.
Μας έδειξαν κοστούμια από παλαιότερες παρελάσεις, μας έντυσαν κι εμάς, μας φωτογράφησαν (πιο τουριστίκ πεθαίνεις), βγήκε και μια τύπισσα να χορέψει σάμπα (πολύ καλτ η φάση, ας όψεται η βροχή) κ.λ.π. κ.λ.π.

Ωστόσο για να μην είμαι εντελώς άδικη μάθαμε αρκετά και ενδιαφέροντα πράγματα για την ιστορία του Καρναβαλιού, όπως:
- Ξεκίνησε το 1723 από τους Πορτογάλους εποίκους.
- Ωστόσο, από τον 20ο αιώνα άρχισαν να παίρνουν μέρος οι απόγονοι των σκλάβων κάνοντας το πιο "ξέφρενο" και "σέξι".
- Γίνεται αδιάλειπτα από το 1723 εκτός από τις περιόδους των Α΄ και Β΄ Π.Π. και της πανδημίας.
- Στο Σαμποδρόμιο παρελαύνουν 12 επιλεγμένες σχολές samba ενώ οι υπόλοιπες (πάνω από 100) παρελαύνουν σε άλλες περιοχές του Ριο. Ισχύει ακριβώς ό,τι και στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου: οι 2 σχολές που θα έρθουν τελευταίες στην βαθμολογία της κριτικής επιτροπής υποβιβάζονται και την επόμενη χρονιά παρελαύνουν εκτός Σαμποδρόμιου, ενώ 2 καινούριες θα πάρουν την θέση τους στο Σαμποδρόμιο.
- Κάθε μία από τις 12 σχολές έχει 5-7 πληρώματα με 2.500-4.000 άτομα το ΚΑΘΕ πλήρωμα.
- Οι σχολές samba στην συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από τις φαβέλες και θεωρείται μεγάλη υπόθεση για κάποιον να εργάζεται στην βιομηχανία του Καρναβαλιού.
- Κάθε χρόνο υπάρχει ένα "θέμα", ένα "μήνυμα" που θέλει να παρουσιάσει η κάθε σχολή, δηλαδή δεν είναι απλά "ράβουμε ωραία κοστούμια και τα δίνουμε σε εντυπωσιακές κοπέλες να τα φορέσουν και να λικνιστούν". Αναλόγως του θέματος κυρίως αλλά και της παρουσίασης γίνεται και η βαθμολόγηση της σχολής από την κριτική επιτροπή.
- Κάθε χρόνο, όλες οι σχολές τιμούν (με ένα πλήρωμά τους) την Rosa Maria Egipciaca. Υπήρξε σκλάβα, πόρνη και αργότερα ανακηρύχθηκε Αγία. Αποτελεί γυναίκα-σύμβολο των δυσκολιών και των αγώνων των μαύρων γυναικών της Βραζιλίας.

Βγαίνοντας από το Samba Factory είχε σταματήσει η βροχή και ένας ολόλαμπρος ήλιος μας περίμενε σαν να ήταν καλοκαίρι. Όπως μας είπε και ο Emmanuel στο Ρίο υπάρχουν 2 εποχές "το καλοκαίρι και η κόλαση" δηλαδή όλο τον χρόνο έχει καλοκαίρι και τους θεωρητικά καλοκαιρινούς μήνες η πόλη βράζει. Δεν θα ήθελα να βρεθώ εκεί σε αυτό τον καύσωνα .

Στη συνέχεια, περιηγηθήκαμε στην περιοχή Praca Maua, μια άλλοτε υποβαθμισμένη περιοχή του λιμανιού που μαστιζόταν από εγκληματικότητα, πορνεία, χρήση ναρκωτικών και συμμορίες με αποτέλεσμα πολλοί ναυτικοί να φοβούνται να κατέβουν από τα καράβια.
Λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του Ριο όμως αναμορφώθηκε ριζικά αποτελώντας σήμερα μια ωραία γειτονιά όπου εδρεύουν πολλές εταιρείες, το "Μουσείο του Μέλλοντος", ένα πολύ φουτουριστικό κτίριο δια χειρός του γνωστού μας Καλατράβα (ελπίζω να κάνουν καλύτερη συντήρηση από εμάς), το "Μουσείο Τέχνης" από την ταράτσα του οποίου έχεις πανοραμική θέα και η Boulevard Olimpico με το χαρακτηριστικό τεράστιο γκράφιτι (το μεγαλύτερο του κόσμου) με θέμα "Ethnicities" που δείχνει 5 διαφορετικές φυλές από 5 διαφορετικές ηπείρους.

Γενικώς, η περιοχή προσφέρεται για βόλτα και χάζι αρκεί να μην απαντήσεις στις παρέες των φιλικών και χαμογελαστών 15χρονων που πιθανώς να σου πιάσουν κουβέντα.
Εδώ, μας κέρασε ο Emmanuel tapiocas γιατί θεωρούσε ότι δεν γίνεται να έρθουμε στο Ριο και να μην δοκιμάσουμε το δημοφιλέστερο street food της πόλης. Tapioca είναι ένα είδος κρέπας (από αλεύρι κασσάβας) και την γεμίζεις με κρέας, τυρί κ.λ.π. Σκέτη είναι λίγο άγευστη, αν την γεμίσεις είναι νόστιμη.
Επίσης μας κέρασε και ένα άλλο χαρακτηριστικό σνακ που είναι must να δοκιμάσεις στο Ριο, το Globo, επίσης φτιαγμένο από αλεύρι κασσάβας και βγαίνει τόσο σε αλμυρή όσο και σε γλυκιά εκδοχή. Να πω την αλήθεια είναι σαν να τρως χαρτί... αλλά το ομολογώ, είπα στον Emmanuel ότι ήταν καλό, τον ντράπηκα τον άνθρωπο με τόσα κεράσματα.

Πάνω από την Πλατεία Maua βρίσκεται και ένα ωραίο Μοναστήρι του 1592, το Mosteiro de Sao Bento, το οποίο επισκεφθήκαμε.

Το απόγευμα, μην έχοντας τι άλλο να κάνουμε αποφασίσαμε να πάμε στην φαβέλα Ροσίνια.
Η αλήθεια είναι ότι είχαμε ήδη επιλέξει και προγραμματίσει να επισκεφθούμε μιαν άλλη φαβέλα την μεθεπόμενη μέρα. Όμως λόγω της έξτρα μέρας που προέκυψε στο Ριο, είπαμε να πάμε και στην Ροσίνια.
Ο ξεναγός που βρήκαμε να μας πάει -μέσω tripadvisor- δεν ήταν κάτοικος της εν λόγω φαβέλας και ήταν ό,τι χειρότερο μας έχει τύχει ποτέ σε ξεναγό. Το μεγαλύτερο λαμόγιο ever. Τα παίρνει από τους τουρίστες για την υποτιθέμενη "ξενάγηση", τα παίρνει και από έναν τυπά στην φαβέλα που βάζει κάτι δόλια πιτσιρίκια να κάνουν καποέϊρα-σόου για να δουν και να βγάλουν φωτογραφίες κάτι βλάκες τουρίστες σαν κι εμάς κι αυτό είναι όλο. Α μας ανεβοκατέβασε και 2-3 φορές στον κεντρικό δρόμο ενώ εισπράτταμε πολύ εχθρικά βλέμματα, ειδικά με του μπαρμπέρη σκιαχτήκαμε. Μετά σε βάζει και στο αμάξι, σου λέει να κατεβάσεις και τα παράθυρα για να μην σε περάσουν για μπάτσο και φας καμιά αδέσποτη, προσδίδοντας στην όλη φάση και μια εσάνς περιπέτειας, και άντε γεια.
Καμία αυθεντικότητα, καμία επαφή με τον αυθεντικό τρόπο ζωής της φαβέλας. Δεν ξέρω αν έφταιγε ο δικός μας ξεναγός ή έτσι γίνεται γενικά στη Ροσίνια, αλλά δεν την προτείνω.
Αντίθετα, αυτή που επισκεφθήκαμε 2 μέρες μετά ήταν ό,τι καλύτερο και αυθεντικότερο σε όλο το ταξίδι.
Το μόνο θετικό σε αυτή την ξενάγηση-παρωδία στην Ροσίνια ήταν o καλύτερος φούρνος ever με τα νοστιμότερα και φθηνότερα cochinas, pastel και empadas και η απίστευτη θέα του Ριο από πάρα πολύ ψηλά.

Ο Emmanuel, αντιλαμβανόμενος το ξενέρωμά μας με τον ξεναγό-λαμόγιο και ενώ δεν ήταν δική του επιλογή αλλά δική μας, μας είπε ότι αισθανόταν πολύ άσχημα να έχουμε τέτοια άποψη για τους βραζιλιάνους και μας έκανε δώρο την ξενάγηση εκείνης της ημέρας. Μάταια προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε ότι δεν ευθύνεται ο ίδιος... δεν έκανε πίσω με τίποτα. Μα ξεναγός που μας κερνάει φαγητά ΚΑΙ ώρες δουλειάς? Δεν μας είχε ξανατύχει ποτέ κάτι τέτοιο... Μας σκλάβωσε!

Αποχαιρετήσαμε τον Emmanuel αργά το απόγευμα δίνοντας ραντεβού για την επόμενη μέρα.
Κάναμε βόλτα στην Ιπανέμα και καταλήξαμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο όπου ευχαριστηθήκαμε το περιβόητο βραζιλιάνικο κρέας σε διάφορες κοπές. Καταπληκτικές γεύσεις, ωραίος κόσμος γεμάτος ζωντάνια, αρκετά φασαριόζοι σαν εμάς τους Έλληνες.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο με τα πόδια πάλι από την παραλία της Ιπανέμα, ευτυχώς χωρίς κανένα απρόοπτο.

**Στα περισσότερα ξενοδοχεία και εστιατόρια εργάζονται άτομα από τις φαβέλες. Μου έκανε κλικ το τατού του νεαρού στον λαιμό "ο άγγελος που κρατάει πολυβόλο"... νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι πιο ταιριαστό να περιγράψει την κοινωνία της φαβέλας.

 

[tatooine]

Μου έβαλες ιδέες ξανά και θετικές αναμνήσεις. Αν δεν είχα κλείσει για τις γιορτές θα ξαναπήγαινα ευχαρίστως. Το ταξίδι μπορεί να είναι μεγάλο, άλλα η χώρα είναι εξαιρετικά προσιτή και φιλόξενη.

 

[varioAthens]

Μου έβαλες ιδέες ξανά και θετικές αναμνήσεις. Αν δεν είχα κλείσει για τις γιορτές θα ξαναπήγαινα ευχαρίστως. Το ταξίδι μπορεί να είναι μεγάλο, άλλα η χώρα είναι εξαιρετικά προσιτή και φιλόξενη.

Ετσι οπως τα λες ειναι! Οι ανθρωποι μου αρεσαν πολυ αλλα θα το αναλυσω σε αλλο κεφαλαιο