Απροσδόκητα όμορφες χώρες/πόλεις και χώρες/πόλεις απογοήτευση..

[Yorgos]

ΟΚ κατάλαβα, βάζεις και σκηνές της καθημερινότητας στην ομορφιά ενός μέρους. Από αυτές που έγραψες εκτός από Αβάνα και Τρινιδάδ, είδα και Κάμαγουει και Σαντιάγο και δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Άσχετα αν αγάπησα το Σαντιάγο για την καλτιλα του που παρεμπιπτόντως έχω ακούσει μόνο αρνητικά σχόλια για την πόλη και όταν λέω ότι μου άφησε καλή εικόνα με κοιτάνε παράξενα. Με εντυπωσιάζει περισσότερο μια πόλη σαν το Valladolid που μερικά μέτρα απ'το κέντρο της πόλης έχει cenote.

Συμφωνώ ότι είναι πολύ ωραία εμπειρία πάντως. Ακόμα και το να φας σε κρατικό εστιατόριο έχει τη φάση του.

Kαι αποκλειστικά αρχιτεκτονικά να το πάρεις, οι πόλεις της Κούβας είναι ανώτερες των μεξικανικών, αλλά οριακά: πάνω κάτω την ίδια περίοδο είναι, ίδια αρχιτεκτονική, από τους ίδιους ανθρώπους (πχ στο Τρινιδάδ δήμαρχος ήταν ο Κορτές, ο κονκισταδόρ του Μεξικού, από εκεί ξεκίνησε). Απλά οι μεξικάνικες δεν είναι τόσο πεζοδρομημένες και σου πετάνε μέσα κάτι seven eleven , McDonald's και μηχανάκια-τζιπάκια-ντάτσουν και το χαλάνε. Αλλά αυστηρά αρχιτεκτονικά ε ναι, μοιάζουν αρκετά. Πάλι πάντως, παίρνεις ας πούμε τα στενά και την κεντρική πλατεία του Τρινιδάδ και τα συγκρίνεις με το Σαν Κριστόμπαλ; Ε όχι, Τρινιδάδ με τα χέρια κάτω.

 

[Señor_Nada]

Πάλι πάντως, παίρνεις ας πούμε τα στενά και την κεντρική πλατεία του Τρινιδάδ και τα συγκρίνεις με το Σαν Κριστόμπαλ;

Ναι χαλαρά κιόλας.

Τυπικό δρομάκι στο κέντρο του Τρινιδάδ:

Τυπικό δρομάκι στο κέντρο του Σαν Κριστομπάλ:

και σου πετάνε μέσα κάτι seven eleven , McDonald's

Ακόμα και αυτά σε αυτές τις πόλεις μνημεία Ουνέσκο είναι σε αρμονία με το υπόλοιπο γραφικό κέντρο, δεν βλέπεις τις άθλιες ταμπέλες-Αμερικανιές που βλέπεις σε άλλες πόλεις.

 

[Yorgos]

Ναι χαλαρά κιόλας.

Τυπικό δρομάκι στο κέντρο του Τρινιδάδ:

View attachment 360575


Τυπικό δρομάκι στο κέντρο του Σαν Κριστομπάλ:

View attachment 360576





Ακόμα και αυτά σε αυτές τις πόλεις μνημεία Ουνέσκο είναι σε αρμονία με το υπόλοιπο γραφικό κέντρο, δεν βλέπεις τις άθλιες ταμπέλες-Αμερικανιές που βλέπεις σε άλλες πόλεις.

Μα το ένα έχει καλντερίμι και το άλλο άσφαλτο με αυτοκίνητα που περνάνε από μέσα, κάνουν φασαρία, κορνάρουν, κόβουν την πόλη στα δύο, ακόμη και στην κεντρική πλατεία. Για μένα είναι καθοριστικό για την αίσθηση του time travel, η μια πόλη είναι όπως πριν από 500 χρόνια η άλλη έχει κτίρια αποικιακά ανάμεσα σε αυτοκίνητα, φανάρια και κορναρίσματα.

 

[Señor_Nada]

Μα το ένα έχει καλντερίμι και το άλλο άσφαλτο με αυτοκίνητα που περνάνε από μέσα, κάνουν φασαρία, κορνάρουν, κόβουν την πόλη στα δύο, ακόμη και στην κεντρική πλατεία. Για μένα είναι καθοριστικό για την αίσθηση του time travel, η μια πόλη είναι όπως πριν από 500 χρόνια η άλλη έχει κτίρια αποικιακά ανάμεσα σε αυτοκίνητα, φανάρια και κορναρίσματα.

Και απ'τα κακοτράχαλα δρομάκια του Τρινιδάδ περνάνε αμάξια και έχει και πάρα πολλά σκουπίδια. Μάλιστα είχα πετύχει βροχές και έβλεπα τους Κουβανούς να αφήνουν την σακούλα σκουπιδιών να την πάρει ταξίδι το ρυάκι που σχηματιζόταν. Η παρακάτω φώτο είναι στιγμιότυπο από βιντεάκι μου. Θα έβαζα το βίντεο αν υπήρχε η δυνατότητα.

 

[Yorgos]

Συμφωνώ ότι είναι πολύ ωραία εμπειρία πάντως. Ακόμα και το να φας σε κρατικό εστιατόριο έχει τη φάση του.

Μια φορά είχα πέντε μαύρες πελάτισσες από την Αλαμπάμα (η μία σύζυγος γνωστού παίκτη των Σπερς, το τσίμπησα το εισιτηριάκι μου). Είχαν έρθει για το φεστιβάλ τζαζ, χόρευαν και φοβερά, είχαν χαβαλέ οι πενηντάρες, ωραίες τύπισσες. Κάθε μέρα το πρακτορείο τους είχε εξαιρετικές γαστρονομικές επιλογές σε φοβερά μέρη αλλά τις έπιασε η περιέργεια για το πόσο χάλια είναι το φαγητό σε κρατικό εστιατόριο. "Έλα βρε Yorgos, πόσο χάλια είναι πια΄;". Το ομολογώ, τις πήγα στο χειρότερο της περιοχής, δίπλα ακριβώς στο Palacio o' Farril.

ΚΑνένας πελάτης μέσα, ένα βρώμικο μπαρ με μόλις δύο μπουκάλια, οι δύο σερβιτόρες μασούσαν τσίχλες κοιτώντας ένα κινητό κι ο μπάρμαν έξυνε τη μύτη του, δημόσιο φορέβα. Καθόμαστε στη μέση, έκαναν πως δε μας έβλεπαν, το τραπεζομάντηλο πλαστικό θεοβρώμικο (μαρμελάδα; )με τρύπες. Ζητάω έναν κατάλογο, μας τον φέρνουν, κολλούσε από τη λίγδα πάνω στο χέρι, ζητήσαμε τέσσερα πράγματα, δεν είχε κανένα, απάντησε η ενοχλημένη από την παρουσία μας σερβιτόρα. Ε τι έχετε, ρωτάω. "Τυροκροκέτες και άσπρο ρύζι", λέει. Ε άντε φέρτα και 4 μοχίτο και μια πορτοκαλάδα. Ο μπάρμαν δυσανασχετεί που υπάρχει παραγγελία αλλά τα φτιάχνει, έρχονται χωρίς πάγο. "Δεν υπάρχει πάγος;", ρωτάω. Απάντηση: "Έχετε κι άλλες παραξενιές, αν είναι να μου τις πεις από τώρα, μην τρέχω μπρος πίσω". Ήρθαν οι τυροκροκέτες ήταν τέσσερεις ΚΑΜΕΝΟΙ σβώλοι. Μου λέει η μία μαυρούλα "ρώτα τη αν έχουν ψιλοκαεί και μπορεί να φέρει άλλες". Απάντηση: "Έτσι τα κάνουμε εδώ και χρόνια, αλλά αν σας φαίνονται καμένα θα σας φέρω και το ρύζι αμαγείρευτο να μη γκρινιάζετε". Ε γυρίζει η μία μαύρη και λέει στις άλλες: Girls, it's time we tοοk our black asses out of here!

 

[Yorgos]

Και απ'τα κακοτράχαλα δρομάκια του Τρινιδάδ περνάνε αμάξια και έχει και πάρα πολλά σκουπίδια. Μάλιστα είχα πετύχει βροχές και έβλεπα τους Κουβανούς να αφήνουν την σακούλα σκουπιδιών να την πάρει ταξίδι το ρυάκι που σχηματιζόταν. Η παρακάτω φώτο είναι στιγμιότυπο από βιντεάκι μου. Θα έβαζα το βίντεο αν υπήρχε η δυνατότητα.

View attachment 360578

Στην παλιά πόλη του Τρινιδάδ δεν επιτρέπονται τα αυτοκίνητα, άντε να μπει ένα να αφήσει κόσμο. Στο Σαν Κριστόμπαλ είναι ασφαλτοστρωμένη ακόμη και η παλιά πλατεία παρκαρισμένη μέχρι σκασμού. Τώρα ναι, αν πέσεις σε πλημμύρα είναι κακές οι υποδομές της πόλης, 500 ετών είναι, με ελάχιστες προσθαφαιρέσεις. Σε πάνω από 300 επισκέψεις πλημμύρα έχω πετύχει ΜΙΑ φορά.

 

[Señor_Nada]

Μια φορά είχα πέντε μαύρες πελάτισσες από την Αλαμπάμα (η μία σύζυγος γνωστού παίκτη των Σπερς, το τσίμπησα το εισιτηριάκι μου). Είχαν έρθει για το φεστιβάλ τζαζ, χόρευαν και φοβερά, είχαν χαβαλέ οι πενηντάρες, ωραίες τύπισσες. Κάθε μέρα το πρακτορείο τους είχε εξαιρετικές γαστρονομικές επιλογές σε φοβερά μέρη αλλά τις έπιασε η περιέργεια για το πόσο χάλια είναι το φαγητό σε κρατικό εστιατόριο. "Έλα βρε Yorgos, πόσο χάλια είναι πια΄;". Το ομολογώ, τις πήγα στο χειρότερο της περιοχής, δίπλα ακριβώς στο Palacio o' Farril.

ΚΑνένας πελάτης μέσα, ένα βρώμικο μπαρ με μόλις δύο μπουκάλια, οι δύο σερβιτόρες μασούσαν τσίχλες κοιτώντας ένα κινητό κι ο μπάρμαν έξυνε τη μύτη του, δημόσιο φορέβα. Καθόμαστε στη μέση, έκαναν πως δε μας έβλεπαν, το τραπεζομάντηλο πλαστικό θεοβρώμικο (μαρμελάδα; )με τρύπες. Ζητάω έναν κατάλογο, μας τον φέρνουν, κολλούσε από τη λίγδα πάνω στο χέρι, ζητήσαμε τέσσερα πράγματα, δεν είχε κανένα, απάντησε η ενοχλημένη από την παρουσία μας σερβιτόρα. Ε τι έχετε, ρωτάω. "Τυροκροκέτες και άσπρο ρύζι", λέει. Ε άντε φέρτα και 4 μοχίτο και μια πορτοκαλάδα. Ο μπάρμαν δυσανασχετεί που υπάρχει παραγγελία αλλά τα φτιάχνει, έρχονται χωρίς πάγο. "Δεν υπάρχει πάγος;", ρωτάω. Απάντηση: "Έχετε κι άλλες παραξενιές, αν είναι να μου τις πεις από τώρα, μην τρέχω μπρος πίσω". Ήρθαν οι τυροκροκέτες ήταν τέσσερεις ΚΑΜΕΝΟΙ σβώλοι. Μου λέει η μία μαυρούλα "ρώτα τη αν έχουν ψιλοκαεί και μπορεί να φέρει άλλες". Απάντηση: "Έτσι τα κάνουμε εδώ και χρόνια, αλλά αν σας φαίνονται καμένα θα σας φέρω και το ρύζι αμαγείρευτο να μη γκρινιάζετε". Ε γυρίζει η μία μαύρη και λέει στις άλλες: Girls, it's time we take our black asses out of here!

Εγώ θυμάμαι 2 καλά σκηνικά. Το ένα ήταν στο Σαντιάγο που πάμε σ'ένα που είχε και ουρά απ'έξω και λέμε ωραία θα είναι καλό. Είχε μόνο ένα πιάτο μακαρόνια με τυρί! Φυσικά λασπωμένα.

Το άλλο ήταν στη Μπαρακόα που είχε πάλι μόνο ένα πιάτο, αυτή τη φορά κοτόπουλο. Ήταν λες και δεν το είχανε ψήσει αλλά το είχαν αφήσει στον ήλιο να αποξηραθεί! Δεν το ακούμπησα καν.

Φυσικά και τα 2 είχαν τρύπια τραπεζομάντηλα και γενικά ήταν πιο βρώμικα απ΄τα δικά μας σουβλατζίδικα.

Τώρα ναι, αν πέσεις σε πλημμύρα είναι κακές οι υποδομές της πόλης, 500 ετών είναι, με ελάχιστες προσθαφαιρέσεις.

Το σχόλιο μου πήγαινε στα σκουπίδια. Υπάρχει μεγάλο θέμα με αυτό στη χώρα νομίζω, περνάνε δίπλα από κάδο και πετάνε το σκουπίδι κάτω. Για μένα χάνει αρκετά η χώρα από αυτό. Στην Αβάνα, ειδικά στο Βεδάδο, δεν μπορείς να σταθείς απ'τη μπόχα σε σημεία. Στη Μπαρακόα έχουν πολύ ωραία αστική παραλία και την είχαν γεμίσει με σκουπίδια από άκρη σε άκρη.

 

[Yorgos]

Εγώ θυμάμαι 2 καλά σκηνικά. Το ένα ήταν στο Σαντιάγο που πάμε σ'ένα που είχε και ουρά απ'έξω και λέμε ωραία θα είναι καλό. Είχε μόνο ένα πιάτο μακαρόνια με τυρί! Φυσικά λασπωμένα.

Το άλλο ήταν στη Μπαρακόα που είχε πάλι μόνο ένα πιάτο, αυτή τη φορά κοτόπουλο. Ήταν λες και δεν το είχανε ψήσει αλλά το είχαν αφήσει στον ήλιο να αποξηραθεί! Δεν το ακούμπησα καν.

Φυσικά και τα 2 είχαν τρύπια τραπεζομάντηλα και γενικά ήταν πιο βρώμικα απ΄τα δικά μας σουβλατζίδικα.




Το σχόλιο μου πήγαινε στα σκουπίδια. Υπάρχει μεγάλο θέμα με αυτό στη χώρα νομίζω, περνάνε δίπλα από κάδο και πετάνε το σκουπίδι κάτω. Για μένα χάνει αρκετά η χώρα από αυτό. Στην Αβάνα, ειδικά στο Βεδάδο, δεν μπορείς να σταθείς απ'τη μπόχα σε σημεία. Στη Μπαρακόα έχουν πολύ ωραία αστική παραλία και την είχαν γεμίσει με σκουπίδια από άκρη σε άκρη.

Στο Τρινιδάδ δεν επιτρέπονται οι κάδοι, αφήνεις τα σκουπίδια σε συγκεκριμένο σημείο το βράδυ και περνάνε και τα μαζεύουν αργά το βράδυ, όπως γίνεται σε πολλές πόλεις που προστατεύονται από την UNESCO. Γενικά πάντως έχεις δίκιο, η Αβάνα έχει πρόβλημα με τα σκουπίδια, δεν υπάρχουν αρκετά οχήματα (οι οδηγοί τα χρησιμοποιούν ιδιωτικά για μετακομίσεις, εξ ου και η κυβέρνηση τους έβαλε πλέον GPS) και οι υποδομές σε όλη τη χώρα είναι τουλάχιστον ελλιππείς, το καλοκαίρι με τη ζέστη επιδεινώνεται η κατάσταση. Καλά δεν είναι και Αίγυπτος, Αϊτή ή Ινδία, αλλά το Μεξικό ας πούμε είναι πολύ καθαρότερο, ειδικά στα τουριστικά μέρη.

Νταξ, τα κρατικά εστιατόρια στην Κούβα δεν υπάρχουν, εμπειριάρα, τώρα μου θύμιζε η κοπέλα μου το φανταστικό Rancho Luna στο Βεδάδο όπου η σερβιτόρα προσπάθησε να μας κλέψει το πορτοφόλι. Οι δε δικαιολογίες φοβερές, μας είπε πως το πήρε για να μην πέσει...

 

[STKF]

Δεν έχω πάει και με εικόνες σαν αυτή θα στεναχωριέμαι πάντα που δεν τις είδα
View attachment 360419

Ταξίδι στον χρόνο.

Κριτήριο: αν έχεις δει ντοκιμαντέρ για τη Κούβα και δεν σου έχει ξυπνήσει ο πόθος να δεις από κοντά πως είναι αυτή η χώρα και αυτός ο λαός, μην πας. Βάζω μέσα και την ιστορία και τη μουσική βέβαια.

Στα ντοκιμαντέρ είμαι επιφυλακτικός. Η μουσική της χώρας δεν με αγγίζει ιδιαίτερα.
Το ιστορικό κομμάτι μου αρκεί για μία επίσκεψη. Από την άλλη πλευρά για κάποιο λόγο είμαι επιφυλακτικός στο να ταξιδέψω εκεί. Δεν ξέρω γιατί. Πάντως όποτε πέφτω πάνω σε κάποια δημοσίευση κάποιου μέλους περί Κούβας, την διαβάζω. Στις συναντήσεις που κάνουμε επίσης έχω ρωτήσει κάποιους συμφορουμίτες για τις εμπειρίες τους στο νησί.

 

[STKF]

Τι γοητεύει στην Κούβα; Με τυχαία σειρά:
- ΜΑΚΡΑΝ οι ομορφότερες πόλεις στην ήπειρο, συντηρήθηκαν όσο πουθενά, ακόμη και μεγαλουπόλεις λόγω της οικοδομικής ανυπαρξίας των τελευταίων 60 ετών, δεν υπάρχει πουθενά αυτό
- Η τρομερή μίξη κουλτούρας Αφρικής-Ισπανίας, από τη θρησκεία μέχρι τη μουσική είναι κάτι αυθεντικό, ζωντανό, μαγικό που δεν το βρίσκεις αλλού
- Το απίστευτο κοινωνικό πείραμα της Επανάστασης, η δυνατότητα να δεις το πώς είναι η ζωή στον κομουνισμό μπροστά σου, γυμνή. Δεν το βλέπεις στη Βόρειο Κορέα (διότι δεν μπορείς να συζητήσεις με τον κόσμο, ούτε να σε κοιτάξουν επιτρέπεται), για κάτι Κίνες κλπ δεν το συζητώ καν, καμία σχέση με κομουνισμό. Και δε χρειάζεται βέβαια σε καμία περίπτωση να είσαι θετικά διακείμενος προς τον κομουνισμό, να έχεις περιέργεια απαιτείται. Οι περισσότεροι επισκέπτες -δυστυχώς- δεν έχουν ιδέα του τι είδαν, πάνε και γυρίζουν με τις ίδιες απόψεις που είχαν πριν, συνήθως εντελώς διαφορετικές από αυτές των Κουβανών
- Ότι βλέπεις τρόπο ζωής που χάθηκε στην Ευρώπη (και στο μεγαλύτερο κομμάτι της αμερικανικής ηπείρου) πριν από 6 δεκαετίες. Από τα έπιπλα των σπιτιών μέχρι τα επαγγέλματα, τα παιδιά που παίζουν μακριά γαϊδούρα στο κέντρο της πρωτεύουσας ή τους ανθρώπους που φτιάχνουν ψαροντούφεκα από σουτιέν και πάνε στην παραλιακή στις 4 το πρωί κάνοντας θυσίες στη Γεμαγιά πριν ψαρέψουν, η χώρα έχει απλά μοναδικό people watching και τρόπο ζωής που δεν υπάρχει πουθενά μα πουθενά στον πλανήτη. Ο τρόπος με τον οποίο ο Κουβανός θα αγοράσει τομάτες, θα πάει στη δουλειά του, θα μάθει τι γίνεται στον κόσμο, θα κάνει καμάκι ή θα προσπαθήσει να φύγει από τη χώρα ή να αγοράσει αυτοκίνητο είναι τόσο μοναδικός και ταυτόχρονα εντελώς άγνωστος σε κάποιον που θα πάει 15 μέρες στη χώρα και θα σταθεί στην ποιότητα του καφέ ή αν ήταν φρεσκοβαμμένος ο τοίχος απέναντι. Η χώρα δε μοιάζει με τίποτε στον πλανήτη, το αντίστοιχό της είναι η Ινδία στην Ασία, άλλος πλανήτης, ακατανόητος αν δεν στον εξηγήσει κάποιος.
- Όλα αυτά συνυπάρχουν με εξαιρετικό diving, καλές παραλίες, πολύ ιδιαίτερη φύση (από το Βινιάλες μέχρι το Humbolt), πρωτόγνωρη ασφάλεια για Λατινική Αμερική, εξαιρετική νυχτερινή ζωή και πολύ καλό φαγητό (εξαιρετικό value for money αν ξέρεις πού πας, τα τελευταία χρόνια υπάρχει κοσμογονία, τρως φαγητό επιπέδου με 20€ αξίας υπερδιπλάσιας στην Ελλάδα) και ποτό, αν ξέρεις πού να πας. Αν δεν ξέρεις κατά 95% θα φας σκατά, θα πιεις ούρα και θα νομίζεις ότι οι Κουβανοί είναι το 1% των επαγγελματιών ζήτουλων που παρενοχλούν τους τουρίστες κι όχι το 99% που δεν το κάνει: η κυρία που μαθαίνει πιάνο στα παιδάκια με χορδές από κατσίκες που έφτιαξε μόνη της, ο μηχανικός που επισκευάζει σακαράκες με ανταλλακτικά που του στέλνουν με παράνομο υποβρύχιο από την Τάμπα, οι δεκάδες χιλιάδες Κουβανοί που πολέμησαν στη Νικαράγουα, την Αγκόλα ή το Τιμόρ κι έχουν απίστευτες ιστορίες να πουν ή ο οδηγός-πρώην πολιτικός κρατούμενος που ήταν στα εκτελεστικά αποσπάσματα του Τσε. Δεν υπάρχει χώρα με τόσο μοναδικές προσωπικές ιστορίες, αλλά πρέπει να βγεις έξω από τα δύο τουριστικά μπαράκια που θα πάνε οι κρουαζιεράδες, να μιλήσεις, να βρεις κάποιον που να σου δείξει, να ξέρει και να μη φοβάται.

Δε βάζω καν μέσα special events, όπως το Φεστιβάλ Τζαζ, το Διεθνές Φεστιβάλ Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου, τα διεθνή τουρνουά μποξ (δεν υπάρχει μέρος στον κόσμο με την ατμόσφαιρα της Κούβας σε αυτά) ή τις περιπέτειες που προσφέρει η χώρα σε επίπεδο τρεκ/ωτοστόπ γι αυτούς που έχουν χρόνο και διάθεση.

Η χώρα είναι απλά μοναδική, αυτά που θα δεις, θα ακούσεις, θα ζήσεις δεν υπάρχουν αλλού στον πλανήτη, αρκεί να έχει μάτια κι αυτιά και στοιχειώδη καθοδήγηση (δεν την έχει ούτε το 1% των επισκεπτών, αλλά κι αυτοί καλά περνάνε). Δεν παίζει ρόλο αν η μοανδικότητά της είναι κάτι που θα σου αφήσει θετική ή αρνητική εντύπωση, είναι κάτι που σε σημαδεύει. Το να μην καταλάβεις πόσο μοναδική είναι είναι το ταξιδιωτικό έγκλημα.

Εντάξει δεν το συζητώ. Ζωγράφισες πάλι. Όχι μόνο με αυτή την ανάρτηση αλλά και με τις επόμενες. Το ερώτημα όμως είναι αν μπορείς να πάρεις χαμπάρι κάτι από όλα αυτά που περιγράφεις με ένα ταξίδι μερικών ημερών?

 

[psilos3]

Νταξ, τα κρατικά εστιατόρια στην Κούβα δεν υπάρχουν, εμπειριάρα

Πάντως εγώ μόνο τέτοια εντύπωση δεν αποκόμισα από κρατικά εστιατόρια σε Τρινιδαδ και Ρεμεδιος, τι να πω δε ξέρω, μπορεί να στάθηκα τυχερός.
Απο εμπειριάρες πάντως δόξα τω θεώ!

ο ερώτημα όμως είναι αν μπορείς να πάρεις χαμπάρι κάτι από όλα αυτά που περιγράφεις με ένα ταξίδι μερικών ημερών?

Αν θέλεις τη γνώμη μου εξαρτάται, με το γιατί ταξιδεύεις, πως ταξιδεύεις, αν είσαι δηλαδή τουρίστας ή επισκέπτης, όπως και με το τι ψάχνεις να βρεις. Αν έχεις σαν ζητούμενο αρκετά απ' όσα αναφέρθηκαν προφανώς και μπορείς να πάρεις γεύση. Σίγουρα βέβαια ο παράγοντας ημερών παραμονής παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, όχι μόνο στη Κούβα αλλά σε κάθε ταξίδι.

 

[STKF]

Απο εμπειριάρες πάντως δόξα τω θεώ!

Αν θέλεις τη γνώμη μου εξαρτάται, με το γιατί ταξιδεύεις, πως ταξιδεύεις, αν είσαι δηλαδή τουρίστας ή επισκέπτης, όπως και με το τι ψάχνεις να βρεις. Αν έχεις σαν ζητούμενο αρκετά απ' όσα αναφέρθηκαν προφανώς και μπορείς να πάρεις γεύση. Σίγουρα βέβαια ο παράγοντας ημερών παραμονής παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, όχι μόνο στη Κούβα αλλά σε κάθε ταξίδι.

Εσύ πως το βίωσες? Ένοιωσες ότι άλλαξες πλανήτη? Η ότι είσαι σε ένα πολύ ξεχωριστό μέρος? Είχες εύκολη επαφή με ντόπιους η μόνο αυτούς που συναντά ο κάθε ταξιδιώτης? δηλαδή αυτούς που τον εξυπηρετούν?