Ρουμανία Salsa, φιλίες, εκδρομές και ιστορίες! (Ρουμανία)

[zmaria]

Το ακαδημαϊκό τέταρτο, το γαλήνιο μοναστήρι Brancoveanu & η δασόφυτη φάρμα Herchelia Sambata De Jos.

Ξυπνάμε για πρωινό και μας φτιάχνω μια ομελέτα της κακιάς ώρας. Δεν έχω λάδι και χρησιμοποιώ λίγο βούτυρο, όμως βασικά δεν υπάρχει απορροφητήρας και η κουζίνα ντουμανιάζει. Τουλάχιστον η ομελέτα τρώγεται και μάλιστα πολύ ευχάριστα. Τι σόι «σαλσέρα νοικοκυρά» είμαι άλλωστε, που λέει κι ένας φίλος μου.

Στις 9 πρέπει να είμαστε έτοιμοι κάτω που θα μας περιμένει ο Ioan κ η Έφη καθυστερεί. ΠΑΛΙ. Δεν έχει καλή σχέση με την ώρα, actually είναι κατά τι τσακωμένες και δεν τα πολυλένε. Αν και η όποια καθυστέρηση γενικώς με δαιμονίζει αφού η ίδια είμαι πάντα συνεπής, έχει τόσα άλλα προτερήματα που της το συγχωρώ και το ανέχομαι καρτερικά. Μια μονάχα υποψία αυστηρότητας υπάρχει που και που στο βλέμμα μου.

Εκείνη τότε κατεβάζει το κεφάλι σαν το κουτάβι που ξέρει πως έχει κάνει λαλακία και συνεχίζει να ετοιμάζεται. Με τόσα καμώματα που μου κάνει, είναι αδυνατόν να της κρατήσω μούτρα. Η γνήσια ευγένεια της μας ηρεμεί σε κάθε φάση. Σε όλο το ταξίδι λέει κελαρυστά στους πάντες ευχαριστώ «thank youuuuuuu» σε τέτοια υπερβολή, που έχει γίνει το σλόγκαν της παρέας. Το «ακαδημαϊκό τέταρτο» καθυστέρησης όπως η ίδια το αποκαλεί, έχει αρχίσει να γίνεται συνήθεια. Αλλά ας μην της το πούμε, θα γίνει μισάωρο και θα ξεμείνω από κατανόηση.

Η χθεσινή μας μανουρίτσα σαν να έχει απομακρυνθεί και οι 4 φίλοι ξεκινάμε καλοδιάθετοι την εκδρομή. Ο Νίκος κι η Έφη σαπίζουν στον ύπνο με το που μπαίνουν στο αυτοκίνητο. Στο τσεπάκι τον έχουν και λίγο δεν μου δανείζουν. Φίλοι σου λέει μετά! Όμως κι εγώ ανταποδίδω, δεν χάνω την ευκαιρία όσο κοιμούνται να τους βγάζω φωτογραφίες που πολύ τους «κολακεύουν».

Είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε την λίμνη Balea, όμως λόγω εργασιών το τελεφερίκ είναι κλειστό. Μου στοιχίζει κάπως αφού ήταν από τα must του προγράμματος μου, όμως τι να κάνουμε, αυτά έχει η ταξιδιωτική ζωή. Έτσι κι αλλιώς είναι καλύτερα να την επισκεφθείς χειμώνα που είναι παγωμένη για να δεις το ice hotel και την εκκλησία ιγκλού που λέγεται πως έχει.

Πρώτη μας στάση εναλλακτικά, το μοναστήρι Brancoveanu που βρίσκεται στο χωριό Sambata. Για να φτάσουμε εκεί περνάμε από έναν ήσυχο, αθόρυβο δρόμο, ο οποίος έχει φτιαχτεί για αυτόν ακριβώς τον σκοπό, για να μπορείς να επισκεφθείς το μοναστήρι. Γύρω μας όλα ερημιά, δεν βλέπουμε σχεδόν ούτε ένα αμάξι. Τα πάντα είναι πυκνοφυτεμένα, και ποίμνια ζώων βοσκούν κάθε τρεις και λίγο. Οι εικόνες της ρουμάνικης εξοχής είναι πλέον οικείες στα μάτια μας, αλλά ποτέ κουραστικές. Δεν θα βαριόμουν ποτέ φυσικούς πίνακες από λουλούδια και δέντρα.

Περνάμε την πρώτη είσοδο και ακολουθούμε ένα μεγάλο μονοπάτι ανάμεσα από έναν καλοφροντισμένο κήπο. Είναι ευωδιασμένος από τις αμέτρητες τριανταφυλλιές και γεμάτο από επιμελώς κουρεμένα δεντράκια. Στην εσωτερική αυλή οι κήποι είναι εξίσου περιποιημένοι. Οι μοναχοί φαίνεται να τα πηγαίνουν καλά με την κηπουρική κι ο Ioan μας πληροφορεί πως οι περισσότεροι που κατοικούν εδώ είναι εντυπωσιακά μορφωμένοι.

Η ύπαρξη του μοναστηριού οφείλεται στην βασιλική οικογένεια Brancoveanu, από όπου έχει πάρει και το όνομα του. Χτίστηκε τον 17ο αιώνα από τον Preda Brancoveanu και ήταν η πρώτη χτισμένη από ξύλο εκκλησία στην κοιλάδα Sambata. Ο εγγονός του, πρίγκιπας της Βλαχίας Constantin ξαναέχτισε το μοναστήρι το 1696, το ενίσχυσε με πέτρα αυτήν την φορά και το μεγάλωσε προκειμένου να προστατεύσει την ορθόδοξη εκκλησία από την καθολικισμό που εμφανίστηκε όταν η Τρανσυλβανία διοικούταν από τους Habsburgs (Αυστριακούς).

Η προσπάθεια του δεν ήταν και πολύ επιτυχής. Τα μοναστήρια τότε θεωρούνταν και προφανώς ήταν εστίες διατήρησης της ορθοδοξίας οπότε ρημάζονταν. Το 1785 το Brancoveanu καταστράφηκε μερικώς κι οι μοναχοί του εκδιώθηκαν από τους Habsburgs κατά την διάρκεια θρησκευτικών συγκρούσεων. Όχι μόνο δεν υπέκυπταν, αλλά προσπαθούσαν να πείσουν και άλλους να αντισταθούν το ίδιο.

Ο Constantin μαζί με τους 4 γιους του εκτελέστηκαν όταν αρνήθηκαν να αφήσουν την χριστιανική τους πίστη και να ασπαστούν το Islam. Γι αυτό, η ρουμάνικη ορθόδοξη εκκλησία τους κήρυξε αγίους και μάρτυρες. Μάλιστα γιορτάζουν μια μέρα μετά την Παναγία, στις 16 Αυγούστου. Οι αγιογραφίες τους κοσμούν τον εξωτερικό χώρο του μοναστηριού.

Χρειάστηκε ένας αιώνας και λίγες αλλά άκαρπες προσπάθειες ορισμένων για να αρχίσει να ξαναχτίζεται τελικά το 1926 από τον αρχιμανδρίτη Nicolae Balan. Στόχος του η αναδιοργάνωση του μοναχισμού στην Τρανσυλβανία. Σεβόμενος την αρχική του αρχιτεκτονική, προσπάθησε να το φτιάξει με τις ίδιες δομές και σύμφωνα με την αρχική του εικόνα. Ήθελε επιπλέον να είναι αρκετά μεγάλο ώστε να μπορούν να διαμένουν άνετα μοναχοί και ηλικιωμένοι ιερείς και μαζί να φτιαχτεί το εργαστήριο τυπογραφίας. Γι αυτό και του πήρε 20 χρόνια μέχρι να γίνουν τα εγκαίνια του ανακαινισμένου ναού, στις 15 Αυγούστου το 1946.

Δεν συνηθίζω να κυνηγάω μοναστήρια και εκκλησίες στα ταξίδια μου. Λογικά θα δω κάποια, χωρίς όμως να αποτελούν προτεραιότητα. Πρέπει να είναι κάτι ιδιαίτερο, όπως το συγκεκριμένο που είναι θαρρείς αγγελοκαμωμένο. Γύρω από αυτό υπάρχουν αραιά διασκορπισμένες και ταιριαστές με το μοναστήρι πανσιόν. Είναι ένα καθόλα τέλειο ησυχαστήριο, ότι πρέπει αν έχεις ανάγκη από ανάπαυλα ή και απομόνωση, μακριά από τους θορύβους της πόλης.

Πιστός ή όχι, δεν μπορείς παρά να χαλαρώσεις και να παρασυρθείς στην κάλμα του. Μια ήρεμη σιγή σκεπάζει τα πάντα και το μόνο που μπορεί να την χαλάσει είναι…. τιτιβίσματα πουλιών, όμως κι αυτά εναρμονίζονται με την σιγαλιά της γύρω φύσης. Μοσχοβολάει ο τόπος αγαλλίασμα.

Μου φαίνεται περίεργο που βλέπω παπάδες σαν τους δικούς μας, με μαύρα ράσα και μούσια δηλαδή, συνήθως στο εξωτερικό συναντώ καθολικούς ιερείς. Και είναι και η πρώτη φορά που βλέπω τέτοιον παπά σε αγιογραφία. Για κάποιον λόγο μου φαίνεται αστείο και καλαμπουριάζω, δεν ξέρω γιατί. Μήπως επειδή δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν παπά άγιο? Παίζει.

Ξεδιψάμε από μια πηγή και λίγο πιο 'κει ανάβουμε το κεράκι μας το οποίο τοποθετούμε μέσα σε νερό, σε έναν ειδικό εξωτερικό χώρο. Γιατί? δεν ξέρω πάλι, αλλά αν είναι για αποφυγή πυρκαγιάς, μου φαίνεται έξυπνη ιδέα.

Λίγο πιο μακριά από την κεντρική είσοδο έχει χώρο να παρκάρουν αυτοκίνητα, έναν αυτόματο πωλητή καφέ και ένα περίπτερο με σουβενίρ. Χαζεύω την μικρή πραμάτεια, χωρίς να κεντρίζει κάτι το ενδιαφέρον μου.

Σειρά στην εκδρομή μας έχει η φάρμα αλόγων Herchelia Sambata De Jos. Είναι στον δρόμο για το μοναστήρι κι επειδή μας άκουσε χθες ο Ioan να εκφράζουμε την συμπάθειά μας στα άλογα, πρότεινε να το συνδυάσουμε.

Η φάρμα είναι τεράστια και περιστοιχισμένη από δασόφυτη έκταση. Εκτρέφει την φυλή αλόγων lipizzaner κι η είσοδος έχει 10 lei/άτομο. Με το που μπαίνεις υπάρχει μια αλάνα με διάφορα εμπόδια. Εδώ προφανώς εκπαιδεύονται τα άλογα ή/και γίνονται επιδείξεις. Ακολουθεί ένας μεγάλος κατά μήκος στάβλος όπου φυλάσσονται τα αρσενικά.

Είναι πιο άγρια από τα θηλυκά, δεν κυκλοφορούν ελεύθερα και δεν τα χρησιμοποιούν για ίππευση επίδοξων αλλά άσχετων καβαλάρηδων καλή ώρα όπως εγώ. Βρίσκονται το καθένα ατομικά στο κελί του και έξω από κάθε κελί αναφέρονται αναλυτικά τα στοιχεία του: όνομα, ηλικία, προέλευση κλπ. Στεναχωριέμαι που είναι σημαδεμένα κατάσαρκα με τον αριθμό τους.

Υπάρχει μια επιγραφή με την προειδοποίηση πως είναι πολύ άγρια και για αυτό απαγορεύεται να τα αγγίξεις. Μασουλάνε αδιάκοπα σανό, και δεν μας δίνουν σημασία.

Ένα όμως, το μοναδικό, είναι τόσο κοινωνικό και φιλικό μαζί μας που δεν μπορούμε να του αντισταθούμε. Μας κοιτάζει κατάματα μέ τα μεγάλα μελαγχολικά του μάτια κι ένας έρωτας με την πρώτη ματιά γεννιέται. Ή μάλλον καλύτερα να πω δύο. Πολιορκεί μια τα χάδια τα δικά μου, μια της Έφης. Ψυχούλα μου όμορφη!

Επίσης, βρωμάει ελεεινά. Κοντεύουμε να κλείσουμε ώρα εδώ μέσα και θα ποτίσει το μαλλί! Τον πούλο!

Προχωράμε ελάχιστα μέχρι να σιμώσουμε μια μεγάλη έκταση με τα «γυναικόπαιδα» της φάρμας. Κι αυτά τρώνε συνέχεια αλλά αυτά τρώνε παρέα και πίνουν νερό από κοινές γούρνες. Τα λίγα πουλάρια τρέχουν πίσω από τις μαμάδες τους κι ένα από αυτά στέκεται με δυσκολία στα πόδια του. Ένας άνθρωπος της φάρμας, μας λέει πως είναι μόλις 2 ημερών.

Η Έφη ιππεύει ενίοτε, εγώ όχι να και πολύ θα το ήθελα! Θα το έκανα τώρα ευχαρίστως, όμως η wannabe αμαζόνα επιθυμία πεθαίνει ακαριαία. Θα έπρεπε να έχουμε ενημερώσει από χθες για να προετοιμάσουν κάποιο από τα θυλυκά άλογα. Κρίμα! Η βόλτα με τα άλογα κοστίζει 25 ευρώ για μια ώρα.

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και συνεχίζουμε για Sibiu. Ο Νίκος και η Έφη αποκοιμιούνται πάλι, μπορεί και λίγα λεπτά αφότου έχουμε ξεκινήσει. Μα τι γίνεται πια με αυτά τα παιδιά! Χαμογελώ σαν τους θωρώ. Είναι γερμένοι στην ίδια στάση, το στόμα τους είναι ισόποσα ανοιχτό. Μέχρι και στον ύπνο τους είναι συγχρονισμένα τα πουλάκια μου. Ααααααα, όλα κι όλα. Ή είμαστε χορευτές ή δεν είμαστε.

 

[damasta]

Το ακαδημαϊκό τέταρτο, το γαλήνιο μοναστήρι Brancoveanu & η δασόφυτη φάρμα Herchelia Sambata De Jos.

Ξυπνάμε για πρωινό και μας φτιάχνω μια ομελέτα της κακιάς ώρας. Δεν έχω λάδι και χρησιμοποιώ λίγο βούτυρο, όμως βασικά δεν υπάρχει απορροφητήρας και η κουζίνα ντουμανιάζει. Τουλάχιστον η ομελέτα τρώγεται και μάλιστα με πολύ ευχαρίστηση. Τι σόι «σαλσέρα νοικοκυρά» είμαι άλλωστε, που λέει κι ένας φίλος μου.

Στις 9 πρέπει να είμαστε έτοιμοι κάτω που θα μας περιμένει ο Ioan κ η Έφη καθυστερεί. ΠΑΛΙ. Δεν έχει καλή σχέση με την ώρα, actually είναι κατά τι τσακωμένες και δεν τα πολυλένε. Αν και η όποια καθυστέρηση γενικώς με δαιμονίζει αφού η ίδια είμαι πάντα συνεπής, έχει τόσα άλλα προτερήματα που της το συγχωρώ και το ανέχομαι καρτερικά. Μια μονάχα υποψία αυστηρότητας υπάρχει που και που στο βλέμμα μου.

Εκείνη τότε κατεβάζει το κεφάλι σαν το κουτάβι που ξέρει πως έχει κάνει λαλακία και συνεχίζει να ετοιμάζεται. Με τόσα καμώματα που μου κάνει, είναι αδυνατόν να της κρατήσω μούτρα. Η γνήσια ευγένεια της μας ηρεμεί σε κάθε φάση. Σε όλο το ταξίδι λέει κελαρυστά στους πάντες ευχαριστώ «thank youuuuuuu» σε τέτοια υπερβολή, που έχει γίνει το σλόγκαν του ταξιδιού. Το «ακαδημαϊκό τέταρτο» καθυστέρησης όπως η ίδια το αποκαλεί, έχει αρχίσει να γίνεται συνήθεια. Αλλά ας μην της το πούμε, θα γίνει μισάωρο και θα ξεμείνω από κατανόηση.

Η χθεσινή μας μανουρίτσα σαν να έχει απομακρυνθεί και οι 4 φίλοι ξεκινάμε καλοδιάθετοι την εκδρομή. Ο Νίκος κι η Έφη σαπίζουν στον ύπνο με το που μπαίνουν στο αυτοκίνητο. Στο τσεπάκι τον έχουν και λίγο δεν μου δανείζουν. Φίλοι σου λέει μετά! Όμως κι εγώ ανταποδίδω, δεν χάνω την ευκαιρία όσο κοιμούνται να τους βγάζω φωτογραφίες που πολύ τους «κολακεύουν».

Είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε την λίμνη Balea, όμως λόγω εργασιών το τελεφερίκ είναι κλειστό. Μου στοιχίζει κάπως αφού ήταν από τα must του προγράμματος μου, όμως τι να κάνουμε, αυτά έχει η ταξιδιωτική ζωή. Έτσι κι αλλιώς είναι καλύτερα να την επισκεφθείς χειμώνα που είναι παγωμένη για να δεις το ice hotel και την εκκλησία ιγκλού που λέγεται πως έχει.

Πρώτη μας στάση εναλλακτικά, το μοναστήρι Brancoveanu που βρίσκεται στο χωριό Sambata. Για να φτάσουμε εκεί περνάμε από έναν ήσυχο, αθόρυβο δρόμο, ο οποίος έχει φτιαχτεί για αυτόν ακριβώς τον σκοπό, για να μπορείς να επισκεφθείς το μοναστήρι. Γύρω μας όλα ερημιά, δεν βλέπουμε σχεδόν ούτε ένα αμάξι. Τα πάντα είναι πυκνοφυτεμένα, και ποίμνια ζώων βοσκούν κάθε τρεις και λίγο. Οι εικόνες της ρουμάνικης εξοχής είναι πλέον οικείες στα μάτια μας, αλλά ποτέ κουραστικές. Δεν θα βαριόμουν ποτέ φυσικούς πίνακες από λουλούδια και δέντρα.

Περνάμε την πρώτη είσοδο και ακολουθούμε ένα μεγάλο μονοπάτι ανάμεσα από έναν καλοφροντισμένο κήπο. Είναι ευωδιασμένος από τις αμέτρητες τριανταφυλλιές και γεμάτο από επιμελώς κουρεμένα δεντράκια. Στην εσωτερική αυλή οι κήποι είναι εξίσου περιποιημένοι. Οι μοναχοί φαίνεται να τα πηγαίνουν καλά με την κηπουρική κι ο Ioan μας πληροφορεί πως οι περισσότεροι που κατοικούν εδώ είναι εντυπωσιακά μορφωμένοι.

Η ύπαρξη του μοναστηριού οφείλεται στην βασιλική οικογένεια Brancoveanu, από όπου έχει πάρει και το όνομα του. Χτίστηκε τον 17ο αιώνα από τον Preda Brancoveanu και ήταν η πρώτη χτισμένη από ξύλο εκκλησία στην κοιλάδα Sambata. Ο εγγονός του, πρίγκιπας της Βλαχίας Constantin ξαναέχτισε το μοναστήρι το 1696, το ενίσχυσε με πέτρα αυτήν την φορά και το μεγάλωσε προκειμένου να προστατεύσει την ορθόδοξη εκκλησία από την καθολικισμό που εμφανίστηκε όταν η Τρανσυλβανία διοικούταν από τους Habsburgs (Αυστριακούς).

Η προσπάθεια του δεν ήταν και πολύ επιτυχής. Τα μοναστήρια τότε θεωρούνταν και προφανώς ήταν εστίες διατήρησης της ορθοδοξίας οπότε ρημάζονταν. Το 1785 το Brancoveanu καταστράφηκε μερικώς κι οι μοναχοί του εκδιώθηκαν από τους Habsburgs κατά την διάρκεια θρησκευτικών συγκρούσεων. Όχι μόνο δεν υπέκυπταν, αλλά προσπαθούσαν να πείσουν και άλλους να αντισταθούν το ίδιο.

Ο Constantin μαζί με τους 4 γιους του εκτελέστηκαν όταν αρνήθηκαν να αφήσουν την χριστιανική τους πίστη και να ασπαστούν το Islam. Γι αυτό, η ρουμάνικη ορθόδοξη εκκλησία τους κήρυξε αγίους και μάρτυρες. Μάλιστα γιορτάζουν μια μέρα μετά την Παναγία, στις 16 Αυγούστου. Οι αγιογραφίες τους κοσμούν τον εξωτερικό χώρο του μοναστηριού.

Χρειάστηκε ένας αιώνας και λίγες αλλά άκαρπες προσπάθειες ορισμένων για να αρχίσει να ξαναχτίζεται τελικά το 1926 από τον αρχιμανδρίτη Nicolae Balan. Στόχος του η αναδιοργάνωση του μοναχισμού στην Τρανσυλβανία. Σεβόμενος την αρχική του αρχιτεκτονική, προσπάθησε να το φτιάξει με τις ίδιες δομές και σύμφωνα με την αρχική του εικόνα. Ήθελε επιπλέον να είναι αρκετά μεγάλο ώστε να μπορούν να διαμένουν άνετα μοναχοί και ηλικιωμένοι ιερείς και μαζί να φτιαχτεί το εργαστήριο τυπογραφίας. Γι αυτό και του πήρε 20 χρόνια μέχρι να γίνουν τα εγκαίνια του ανακαινισμένου ναού, στις 15 Αυγούστου το 1946.

Δεν συνηθίζω να κυνηγάω μοναστήρια και εκκλησίες στα ταξίδια μου. Λογικά θα δω κάποια, χωρίς όμως να αποτελούν προτεραιότητα. Πρέπει να είναι κάτι ιδιαίτερο, όπως το συγκεκριμένο που είναι θαρρείς αγγελοκαμωμένο. Γύρω από αυτό υπάρχουν αραιά διασκορπισμένες και ταιριαστές με το μοναστήρι πανσιόν. Είναι ένα καθόλα τέλειο ησυχαστήριο, ότι πρέπει αν έχεις ανάγκη από ανάπαυλα ή και απομόνωση, μακριά από τους θορύβους της πόλης.

Πιστός ή όχι, δεν μπορείς παρά να χαλαρώσεις και να παρασυρθείς στην κάλμα του. Μια ήρεμη σιγή σκεπάζει τα πάντα και το μόνο που μπορεί να την χαλάσει είναι…. τιτιβίσματα πουλιών, όμως κι αυτά εναρμονίζονται με την σιγαλιά της γύρω φύσης. Μοσχοβολάει ο τόπος αγαλλίασμα.

Μου φαίνεται περίεργο που βλέπω παπάδες σαν τους δικούς μας, με μαύρα ράσα και μούσια δηλαδή, συνήθως στο εξωτερικό συναντώ καθολικούς ιερείς. Και είναι και η πρώτη φορά που βλέπω τέτοιον παπά σε αγιογραφία. Για κάποιον λόγο μου φαίνεται αστείο και καλαμπουριάζω, δεν ξέρω γιατί. Μήπως επειδή δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν παπά άγιο? Παίζει.

Ξεδιψάμε από μια πηγή και λίγο πιο 'κει ανάβουμε το κεράκι μας το οποίο τοποθετούμε μέσα σε νερό, σε έναν ειδικό εξωτερικό χώρο. Γιατί? δεν ξέρω πάλι, αλλά αν είναι για αποφυγή πυρκαγιάς, μου φαίνεται έξυπνη ιδέα.

Λίγο πιο μακριά από την κεντρική είσοδο έχει χώρο να παρκάρουν αυτοκίνητα, έναν αυτόματο πωλητή καφέ και ένα περίπτερο με σουβενίρ. Χαζεύω την μικρή πραμάτεια, χωρίς να κεντρίζει κάτι το ενδιαφέρον μου.

Σειρά στην εκδρομή μας έχει η φάρμα αλόγων Herchelia Sambata De Jos. Είναι στον δρόμο για το μοναστήρι κι επειδή μας άκουσε χθες ο Ioan να εκφράζουμε την συμπάθειά μας στα άλογα, πρότεινε να το συνδυάσουμε.

Η φάρμα είναι τεράστια και περιστοιχισμένη από δασόφυτη έκταση. Εκτρέφει την φυλή αλόγων lipizzaner κι η είσοδος έχει 10 lei/άτομο. Με το που μπαίνεις υπάρχει μια αλάνα με διάφορα εμπόδια. Εδώ προφανώς εκπαιδεύονται τα άλογα ή/και γίνονται επιδείξεις. Ακολουθεί ένας μεγάλος κατά μήκος στάβλος όπου φυλάσσονται τα αρσενικά.

Είναι πιο άγρια από τα θηλυκά, δεν κυκλοφορούν ελεύθερα και δεν τα χρησιμοποιούν για ίππευση επίδοξων αλλά άσχετων καβαλάρηδων καλή ώρα όπως εγώ. Βρίσκονται το καθένα ατομικά στο κελί του και έξω από κάθε κελί αναφέρονται αναλυτικά τα στοιχεία του: όνομα, ηλικία, προέλευση κλπ. Στεναχωριέμαι που είναι σημαδεμένα κατάσαρκα με τον αριθμό τους.

Υπάρχει μια επιγραφή με την προειδοποίηση πως είναι πολύ άγρια και για αυτό απαγορεύεται να τα αγγίξεις. Μασουλάνε αδιάκοπα σανό, και δεν μας δίνουν σημασία.

Ένα όμως, το μοναδικό, είναι τόσο κοινωνικό και φιλικό μαζί μας που δεν μπορούμε να του αντισταθούμε. Μας κοιτάζει κατάματα μέ τα μεγάλα μελαγχολικά του μάτια κι ένας έρωτας με την πρώτη ματιά γεννιέται. Ή μάλλον καλύτερα να πω δύο. Πολιορκεί μια τα χάδια τα δικά μου, μια της Έφης. Ψυχούλα μου όμορφη!

Επίσης, βρωμάει ελεεινά. Κοντεύουμε να κλείσουμε ώρα εδώ μέσα και θα ποτίσει το μαλλί! Τον πούλο!

Προχωράμε ελάχιστα μέχρι να σιμώσουμε μια μεγάλη έκταση με τα «γυναικόπαιδα» της φάρμας. Κι αυτά τρώνε συνέχεια αλλά αυτά τρώνε παρέα και πίνουν νερό από κοινές γούρνες. Τα λίγα πουλάρια τρέχουν πίσω από τις μαμάδες τους κι ένα από αυτά στέκεται με δυσκολία στα πόδια του. Ένας άνθρωπος της φάρμας, μας λέει πως είναι μόλις 2 ημερών.

Η Έφη ιππεύει ενίοτε, εγώ όχι να και πολύ θα το ήθελα! Θα το έκανα τώρα ευχαρίστως, όμως η wannabe αμαζόνα επιθυμία πεθαίνει ακαριαία. Θα έπρεπε να έχουμε ενημερώσει από χθες για να προετοιμάσουν κάποιο από τα θυλυκά άλογα. Κρίμα! Η βόλτα με τα άλογα κοστίζει 25 ευρώ για μια ώρα.

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και συνεχίζουμε για Sibiu. Ο Νίκος και η Έφη αποκοιμιούνται πάλι, μπορεί και λίγα λεπτά αφότου έχουμε ξεκινήσει. Μα τι γίνεται πια με αυτά τα παιδιά! Χαμογελώ σαν τους θωρώ. Είναι γερμένοι στην ίδια στάση, το στόμα τους είναι ισόποσα ανοιχτό. Μέχρι και στον ύπνο τους είναι συγχρονισμένα τα πουλάκια μου. Ααααααα, όλα κι όλα. Ή είμαστε χορευτές ή δεν είμαστε.

Για τα κερακια: εξω για να μην μαυριζουν οι τοιχογραφιες, σε νερο για να μαζευεται πιο ευκολα το λιωμενο κερι το οποιο μεταπωλείται και ξαναφτιάχνεται κερακια.

 

[zmaria]

Για τα κερακια: εξω για να μην μαυριζουν οι τοιχογραφιες, σε νερο για να μαζευεται πιο ευκολα το λιωμενο κερι το οποιο μεταπωλείται και ξαναφτιάχνεται κερακια.

Ωραίο, ούτε που θα το σκεφτόμουν! Ευχαριστώ για την πληροφορία της ημέρας.

 

[zmaria]

Το υπαίθριο Astra National Museum, η επαφή με την φύση κι η Μαρία η ατζαμού.

Άφιξη στην Sibiu και άμεση κατεύθυνση προς το Astra National Museum Complex. Είναι το μουσείο του χωριού και είναι υπαίθριο! Είμαι πολύ ενθουσιασμένη! Το περίμενα πως και πως το σημερινό.

Αντίστοιχο υπάρχει στο Βουκουρέστι, όμως της Sibiu είναι μεγαλύτερο, ωραιότερο και περισσότερο αυθεντικό (κατά τα λεγόμενα πάντα του Ioan). Τα αγόρια δεν μοιράζονται και τόσο τον ενθουσιασμό μου. Θα μας φάει κάποιες ώρες συν μπόλικο περπάτημα και αυτοί βαριούνται ήδη. Ευτυχώς που το Εφάκι είναι αεικίνητο και μοιράζεται την αδυναμία μου στην φύση. Παρά την αλλεργία της και την συναχωμένη μύτη της.

Ο Δημήτρης μοιάζει να σκυλοβαριέται κι ενώ ο Νίκος είναι περίπου στην ίδια φάση, λέει πάραυτα πως δεν έχει πρόβλημα να ακολουθήσει. «Δεν προτιμάτε δηλαδή να αράξουμε κάπου και να πιούμε καφεδάκι?» ερωτούν με ελπίδα. Αντί για απάντηση, τους προτείνω να πάνε στην πόλη αν το προτιμούν, να πάνε για καφέ, να κάνουν ότι θέλουν βασικά. Τέσσερεις είμαστε, μπορούμε να χωριστούμε. Τελικά έρχονται μαζί μας αλλά δεν ξέρω αν τους πολυθέλω, νομίζω πως θα θέλουν να το ξεπετάξουμε το πάρκο και δεν θα το απολαύσω ανέμελα.

Το πάρκο είναι τεράστιο, μπορείς να φας όλη σου την μέρα αν το θες και έχεις χρόνο. Υπάρχει και ζωολογικός κήπος κάπου εδώ τριγύρω με έξτρα χρέωση, όμως εμάς δεν μας ενδιαφέρει. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη αφετηρία της δασότσαρκας. Ξεκινάμε να περπατάμε πλάγια της λίμνης. Τα μονοπάτια είναι ευκολοδιάβατα και χαλαρωτικά.

Όσο προχωράμε συναντάμε μύλους και διάφορα αγροτικά σπίτια. Το καθένα από αυτά αναπαριστά κάτι από το την παλιά χωρική ζωή και στα περισσότερα μπορείς να μπεις μέσα για να σνιφάρεις λίγη νοσταλγία του παρελθόντος.

Παλιά μουσικά όργανα, εργαλεία, ραπτομηχανές, σίδερα, βρεφικές κούνιες, φούρνοι, κρεβάτια κοκ. Μιας άλλης εποχής παιδική χαρά, μια σχολική αίθουσα του κάποτε. Άπειρες χωριάτικες εικόνες μας κλέβουν την καρδιά και μας θυμίζουν τους παππούδες και τα χωριά μας.

Οι υπάλληλοι φοράνε ψάθινα καπέλα και μοιάζουν με original χωρικούς. Πιθανόν είναι κιόλας.

Μπαίνουμε σχεδόν σε όλα τα σπιτάκια και χανόμαστε για λίγο στο δάσος με τα πανύψηλα δέντρα. Τα αγόρια σταματούν κάθε τόσο να ξαποστάσουν, όσο εμείς λυσσάμε με την φωτογραφική μηχανή.

Σαν να διακρίνω λίγο μούτρα και θέλω να τα κοπανήσω ελαφρά παρόλη την συμπάθεια. Ας πηγαίνανε για καφέ! Το πρότεινα δεν το πρότεινα? Οικογένειες, ζευγάρια, σχολεία, ακόμα και μόνοι τους κάποιοι, έχουν επιλέξει σήμερα το μουσείο ως μικρή απόδραση από την καθημερινότητα. Ε, αυτό θέλω κι εγώ.

Τα ήμερα ζώα δεν λείπουν φυσικά από την φάρμα, όπως και τα περίεργα έντομα.

Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική, αλλά όπου κι αν στραφώ, αναπνέω όμορφάδα. Ίσως η τσιμεντένια Αθήνα μου έχει στερήσει την επαφή με την φύση κι εγώ την έχω περισσότερη ανάγκη από ότι νόμιζα.

Έρχεται η ώρα που θα ανανεώσει το κάπως κατσούφικο κλίμα της παρέας. Φθάνουμε στην άλλη πλευρά της λίμνης. Έχει βαρκούλες που πιθανώς νοικιάζεις για να κάνεις την... λιμνάδα σου. Έχει ακόμα μια μικρή εξέδρα και μπροστά από αυτό κάτι σαν αμφιθέατρο. Λέμε να κατέβουμε στην πίστα και να προβάρουμε μια καινούρια χορογραφία που μαθαίνουμε τώρα τελευταία και στην οποία δεν χρειάζεσαι ντάμα/καβαλιέρο για να την χορέψεις. Είναι μόνο footwork.

Προσπαθούμε να πείσουμε τον Δημήτρη να συμμετέχει, ψήνεται τον βλέπω, όμως στρογγυλοκάθεται τελικά στο αμφιθέατρο. Ο Νίκος έτσι κι αλλιώς θέλει να μας τραβήξει με την κάμερα γιατί του αρέσει να κάνει τον χιουμορίστα εκφωνητή. Ελπίζω να μην μας ξεφτιλίσει πολύ! Προβάρουμε λίγο τα βήματα για να τα θυμηθούμε. Ένα οχτάρι προλαβαίνουμε να κάνουμε και όλα γίνονται αιφνιδίως γρήγορα.

Σε δέκατα του δευτερολέπτου σκέφτομαι πως μάλλον πρέπει να βγάλω τα γυαλιά μου γιατί έχουν χαλαρώσει και δεν στέκονται καλά στην ξανθωπή μου κούτρα. Στα επόμενα δέκατα τα γυαλιά γλιστράνε από το κεφάλι μου την ώρα που πάω να κάνω μια αριστερή στροφή. Επειδή όμως είμαστε γυναίκες και χρησιμοποιούμε «στυλ» (lady style) όταν χορεύουμε, σηκώνω ψηλά το χέρι μου την ίιιιιιδια στιγμή που γλιστράνε και τα γυαλιά.. Αυτά βαράνε πάνω στον αγκώνα μου κι εκσφενδονίζονται σαν κρικετιά με κατεύθυνση την λίμνη.

Τα μάτια ανοίγουν διάπλατα, τα χέρια σκεπάζουν το στόμα κι ένα ΟΧΙ σαν της 28ης ακούγεται μέσα από την σκεπασμένα μου χείλια. Όλο αυτό κρατάει μια στιγμούλα όμως είναι σαν να τα παρακολουθώ σε αργή κίνηση ενώ παρακαλώ μέσα μου να σταματήσουν πριν βουτήξουν -χωρίς στυλ- στη λίμνη. Φυσικά και δεν σταματούν. Ούτε φρένο έχουν, ούτε ταινία βλέπουμε. Επιφωνήματα ακούγονται από μακριά, μάλλον κάποιοι έχουν δει το όλο σκηνικό. Φτου!!

Τα αγόρια φιλότιμα σηκώνονται αμέσως και κοντοζυγώνουν. Η λίμνη δεν έχει ιδιαίτερο βάθος, είναι όμως έλος και δεν φαίνεται τίποτα. Αρπάζουν κάτι κουπιά από τις δίπλα βάρκες και προσπαθούν να τα εντοπίσουν. Ένας υπάλληλος πλησιάζει σύντομα με διάθεση βοήθειας όμως το ύφος του σαν να χαρακτηρίζει την όλη προσπάθεια μάταιη. Του δείχνουμε με χειρονομίες τι χρειαζόμαστε και σε λίγο επανέρχεται με μια μεγάλη απόχη.

Τα παιδιά προσπαθούν εναλλάξ, μπορεί και μια ώρα, να τα πιάσουν αλλά δεν. Ψαρεύουν πέτρες και διάφορα σκουπιδάκια αλλά γυαλιά τσου.. Έχω χολοσκάσει όχι γιατί είναι πελώριας αξίας, όμως είναι ένα ακόμα απρόσμενο έξοδο από τα πολλά που εμφανίζονται τελευταία. Δεν σταματούν να το παλεύουν όσο κι αν τους λέμε με την Έφη πως πρέπει πια να σταματήσουν. Ο Νίκος πεισματάρικα ανακοινώνει πως θα κάνει μια απέλπιδα προσπάθεια.

Η Έφη του δείχνει να ψάξει λίγο πιο κει από την επιφάνεια που ψάχνουν τόση ώρα. Ρίχνει λοιπόν την απόχη για τελευταία φορά, ανακατεύει το βρώμικο νερό λες και κρατά μια γιγάντια κουτάλα, την ανεβάζει, και ΤΣΟΥΠ! Να τα, τα γυαλιά! Απίστευτο!!!!!!!!! Στην τελευταία ριξιά!

Επιφωνήματα ακούγονται και πάλι, από πού δεν δίνω σημασία. Η χαρά μας είναι απερίγραπτη , λες κι ανακαλύψαμε έναν μικρό θησαυρό. Τα χαμόγελα όλων μας είναι διάπλατα και εγώ σκάω 2 σβουριχτά φιλιά στους «σωτήρες» μου.

Ηθικό δίδαγμα της ημέρας: Δεν πρέπει ποτέ να σταματάς όταν έχεις ελπίδες να πετύχεις. Ποτέ και για οτιδήποτε, μικρό ή μεγάλο.

Η απρόσμενη περιπετειούλα λειτουργεί αναζωογονητικά, κι έχουμε ξυπνήσει ξαφνικά. Ο Νίκος αρπάζει την κάμερα, βάζουμε τον Δημήτρη ανάμεσα μας κι ετοιμαζόμαστε για την χορογραφία. (ΧΩΡΙΣ ΓΥΑΛΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ). Χορεύουμε δυναμικά και το χαιρόμαστε. Στο τέλος ακούμε μέχρι και χειροκροτήματα. Κάτι πιτσιρίκια που έχουν έρθει εκδρομή με το σχολείο έχουν πιάσει θέση ως θεατές κανονικά στις πάνω κερκίδες και αποτελούν ένα πολύ ένθερμο κοινό. Ποιος την χάρη μας!

Φεύγοντας από την "παράσταση"

Ξεδιψάμε σε μια βρυσούλα από τις πολλές που έχει το πάρκο και πλένω προσωρινώς τα γυαλιά μου μέχρι να βρω σαπούνι ή κάτι αντισηπτικό. Αν και κανονικά θα έπρεπε να τους κάνω απολύμανση αφού κοντεύουν να πρασινίσουν από τα «διαυγή» λιμνάζοντα νερά.

Βγαίνουμε έξω για να συναντήσουμε τον Ioan. Γελάμε ακόμα με το πάθημα μου και σιχτιρίζουμε που δεν έγραφε βίντεο εκείνη την ώρα ο Νίκος, μιας και μου έτυχε πάνω στην «πρόβα». Ε ρε γέλιο που θα (ξανα)κάναμε αν είχε καταγραφεί!

Λουσμένοι με χρυσόσκονη ιλαρότητας φθάνουμε στο κέντρο της Sibiu.

 

[underwater]

Πολύ ενδιαφέρον φαίνεται αυτό το υπαίθριο μουσείο/πάρκο! Πολύ του γούστου μου!
Γενικώς πολύ ωραίο κεφάλαιο!
Όσο για το σκηνικό με τα γυαλιά απίστευτη κωλοφαρδία! Και βέβαια μπράβο στα παλικάρια με την απόχη!
(Εγώ δεν ξέρω αν θα είχα επιμείνει τόσο!)

 

[varioAthens]

Εγω παλι δεν ξερω αν θα κραταγα καν αυτα τα σιχαμερα γυαλια

 

[zmaria]

Πολύ ενδιαφέρον φαίνεται αυτό το υπαίθριο μουσείο/πάρκο! Πολύ του γούστου μου!
Γενικώς πολύ ωραίο κεφάλαιο!
Όσο για το σκηνικό με τα γυαλιά απίστευτη κωλοφαρδία! Και βέβαια μπράβο στα παλικάρια με την απόχη!
(Εγώ δεν ξέρω αν θα είχα επιμείνει τόσο!)

Ευχαριστώ!!! Ούτε εγώ θα είχα επιμείνει!! Το χανε πάρει προσωπικά ένα πράμα! Παέι καλά, φύγαμε με πολύ ανεβασμένη ψυχολογία!!
(το πάρκο όλα τα λεφτά αν είσαι παιδί της φύσης)

Εγω παλι δεν ξερω αν θα κραταγα καν αυτα τα σιχαμερα γυαλια

Ρε τράβα μια Ινδία πάλι να στανιάρεις!!

 

[isabelle]

Η Ρουμανία είναι πιθανότητα η πιο αναπάντεχα ωραία χώρα που 'χω γνωρίσει. Πραγματική αποκάλυψη.
Μαρία συνέχισε ακάθεκτη! Σε ακολουθώ κατά ποδας.

 

[zmaria]

Χαίρομαι που ακόμα και για σας τους πολύ κοσμογυρισμένους (εσύ, το γουρουνάκι) ήταν ευχάριστη έκπληξη η Ρουμανία! Καμιά φορά σκέφτομαι πως μου άρεσε τόσο πολύ επειδή είχα να ταξιδέψω καιρό, αλλά απ' ότι βλέπω δεν είναι μόνο δικιά μου αίσθηση!

Σ' ευχαριστώ Ισαβέλλα μου, ελπίζω να το προχωρήσω σήμερα, αυτός ο μόρτικος ο χρόνος δεν φτάνει ποτέ!

 

[zmaria]

Sibiu η καλλιτεχνούπολη.

Οι εικόνες της πόλης μέχρι να φθάσουμε, μου σφυρίζουν αδιάφορα. Ο Ioan μας αφήνει έξω από την μεγάλη πλατεία Piata Mare, στο κέντρο της παλιάς πόλης και δίνουμε ραντεβού για αργότερα. Θα επισκεφθεί κι αυτός με την ευκαιρία κάτι συγγενείς του.

Είμαστε πάλι τυχεροί σε σχέση με τις ημερομηνίες που ταξιδεύουμε. Αυτές τις μέρες γίνεται στην Sibiu το διεθνές θεατρικό φεστιβάλ. Είναι το πιο σημαντικό φεστιβάλ της περιοχής και γίνεται κάθε χρόνο. Για αυτό έχει τόσο κόσμο. Κάποιοι ακροβάτες τον διασκεδάζουν κάνοντας κόλπα στον αέρα, άλλοι σε στύλους κι άλλοι αιωρούμενοι σε κούνιες. Μια ευέλικτη τύπισσα παίζει ταυτόχρονα ακορντεόν. Ο απόλυτος έλεγχος που έχουν στο σώμα τους οι άνθρωποι αυτοί, με εντυπωσιάζει πάντοτε.

Τους χαζεύουμε για λίγο ενώ περπατάμε την πόλη. Παντού βλέπεις τοιχοκολλημένες ή κρεμασμένες θεατρικές και κινηματογραφικές αφίσες, ενώ πολλοί κυκλοφορούν με επαγγελματικές κάμερες και καταγράφουν τα καθέκαστα. Ένα καλλίγραμμο κι ολιγόρουχο μοντέλο φωτογραφίζεται πάνω σε ένα κόκκινο χαλί αλά Κάννες. Απογοητεύει τα αγόρια μας όταν την βλέπουν από μπροστά, καθώς η πίσω όψη της ήταν πολλά υποσχόμενη.

Η Sibiu μου θυμίζει πολύ την Αυστρία και όχι στο ξεκούδουνο. Η πόλη ιδρύθηκε από Γερμανούς της Τρανσυλβανίας κι από το 1692 ως το 1711 ήταν το πιο σημαντικό κέντρο της γερμανικής μειονότητας αλλά και η πρωτεύουσα του πριγκηπάτου της Τρανσυλβανίας.

Μετά την κατάλυση του πριγκηπάτου αποτέλεσε μέρος της αυστριακής αυτοκρατορίας και παρέμεινε στην Αυστροουγγαρία για 2 ολόκληρους αιώνες, μέχρι το 1919 οπότε και η Τρανσυλβανία ενσωματώθηκε πια στην Ρουμανία. Τότε άλλαξε το μέχρι τότε γερμανικό όνομα της πόλης κι από Hermannstadt ονομάστηκε Sibiu (από την λατινική ονομασία της περιοχής Cibinium).

Το 94% του πληθυσμού είναι ρουμανικής καταγωγής, όμως αποτελεί ακόμα τη πολυπληθέστερη γερμανική κοινότητα στην Ρουμανία, μαζί με ένα σεβαστό αριθμό ούγγρων, παρόλο που μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο απελάθηκαν 2800 γερμανοί και πολλοί από αυτούς δεν επέστρεψαν ποτέ.

Η Sibiou είναι πολύ σημαντική πόλη για την Ρουμανία και για πολλούς λόγους. Πολιτιστικούς και ιστορικούς. Στις αρχές του 20ου αι. ήταν η τρίτη πόλη της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας που χρησιμοποίησε το ηλεκτρικό σύστημα φωτισμού και η δεύτερη που ενέταξε το ηλεκτρικό τραμ στα μεταφορικά τους μέσα. Μετά την Τιμισοάρα ήταν η δεύτερη πόλη που εξεγέρθηκε στην επανάσταση του 1989.

Το μουσείο Brukenthal είναι το πρώτο ρουμάνικο μουσείο και άνοιξε το 1817. Η Romanian Telegraph είναι η εφημερίδα με την μεγαλύτερη διάρκεια στην ιστορία του ρουμάνικου τύπου. Το πρώτο τεύχος τυπώθηκε το 1853 ενώ για το πολιτιστικό περιοδικό Transylvania το 1868.

Η μουσική τους επίσης σημείωσε σημαντική ανάπτυξη από τον 16ο αιώνα. Τρανταχτά μουσικά μεγέθη εκείνης της εποχής, όπως ο Λιστ κι ο Στράους, διοργάνωναν κονσέρτα σε σκηνές της Sibiu. Ιστορικές στατιστικές αναφέρουν κατοχή 4000 πιάνων σε πληθυσμό 18000 ατόμων κι ότι σε κάθε σπίτι υπήρχε έστω ένας που ήξερε να παίζει κάποιο μουσικό όργανο. Εντυπωσιακό!
Nowdays υπάρχει φιλαρμονική ορχήστρα που εκτελεί εβδομαδιαία κονσέρτα κλασσικής μουσικής , ενώ διοργανώνεται διεθνές φεστιβάλ πιάνου.

Μαζί με τις όπερες και τις οπερέτες, το 1769 άρχισε να ακμάζει σημαντικά το θέατρο και να παίζονται θεατρικές παραστάσεις επιφανών συγγραφέων όπως του Σαίξπηρ και του Μολιέρου. Δύο διατηρητέα θέατρα, το Radu Stanca National Theatre και το Gong Theatre (όπου παίζεται και κουκλοθέατρο από το 1949) συμβολίζουν την μεγάλη θεατρική παράδοση. Η πρώτη κινηματογραφική ταινία προβλήθηκε το 1909. Κάπως έτσι εξηγείται προφανώς το Διεθνές θεατρικό τους φεστιβάλ και το πόσο σπουδαίο είναι για αυτούς.

Η καλλιτεχνική διάσταση της Sibiu ζει και βασιλεύει μέχρι και σήμερα. Λειτουργούν 8 διαφορετικά πολιτιστικά κέντρα: The Municipal Cultural Center, The County Cultural Center, The Student Cultural Center, The Frederich Teutsch Cultural Center, The Cultural Center of the Land Troops Academy, The German Cultural Center, The Ille et Villaine House, The European Center of Poetry and East-West Dialog.

Αν προσθέσεις το πλούσιο πρόγραμμα πολιτιστικών, καλλιτεχνικών και αθλητικών εκδηλώσεων που διαδραματίζονται στην πόλη, βρισκόμαστε σε ένα επίγειο φιλοτεχνικό παράδεισο. Νομίζω πως δικαίως μετά από όλα αυτά επιλέχτηκε το 2007 για Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Θέατρο, κινηματογράφος, ποίηση...
Αιώνια ονειροπόλα με φαντάζομαι να ζω σε μια πόλη που αποπνέει κουλτούρα σε κάθε γωνιά της και πως η διαβίωση εδώ θα φλέρταρε τις κάθε τύπου καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. Αν ήταν ξακουσμένη και για τις χορευτικές λάτιν εκδηλώσεις της θα το σκεφτόμουν σοβαρά. Κάπως έτσι επιστρέφω στον δεύτερο (κυνικό) εαυτό μου που μάλλον τσεκουρώνει χρόνια τώρα αυτές τις όποιες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Δίδυμος γαρ.

Φέρνω στο νου μου τις σημειώσεις μου. Την μικρή πλατεία και την γέφυρα των ψεμμάτων. Το στεγασμένο σε ένα γκόθικ κτίριο του 15ου αιώνα μουσείο των φαρμάκων. Μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον να δω την εξέλιξη των φαρμάκων και των θεραπευτικών μεθόδων τους τελευταίους τέσσερεις αιώνες.

Ο πύργος του Συμβουλίου Turnul Sfatului, βρίσκεται πολύ κοντά στο δημαρχείο και είναι χτισμένο τον 14ο αιώνα όμως από τότε έχει ανακαινιστεί πολλές φορές κι έχει αλλάξει η αρχική του μορφή. Με ενδιαφέρει γιατί στην κορυφή υπάρχουν πύργοι παρακολούθησης και δίδεται η καλύτερη πανοραμική θέα της πόλης και των όρων Fagaras. Επίσης λαμβάνουν χώρα εκθέσεις τέχνης, φωτογραφίας και ιστορικών στοιχείων σε κάθε όροφο. Κόστος μηδαμινό, μόνο 2 lei.

Ο πύργος των σκαλιών, Turnul Scarilor κοστίζει επίσης 2 lei, χρονολογείται τον 13ο αι. και είναι το πιο παλιό κτίριο της πόλης. Φιλοξενεί επίσης διάφορες εκθέσεις και προσφέρει αξιοσημείωτη θέα. Οι 2 πύργοι έχουν πάρα πολλές σκάλες και πρέπει να έχεις «αθλητικές» διαθέσεις αν θες να φθάσεις στην κορυφή.

Άντε πείσε τώρα τα παιδιά να ανέβουν τόσες σκάλες όταν μπροστά από τα μάτια τους κάνουν περίπατο όλων των ειδών τα φαγώσιμα. Εδώ και ώρα "γκρινιάζουν" πως πεινάνε. Νικημένη, χωρίς μάχη, δεν το προτείνω καν. Για άλλη μια φορά δεν θα ακολουθήσουμε κατά λέξη τον "ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ" μου ταξιδιωτικό οδηγό. Συμβιβάζομαι, αφού η παρέα μου είναι πάνω από όλα. Βλέπουμε έτσι κι αλλιώς αρκετά πράγματα σε σχέση με τις λίγες μέρες που είμαστε εδώ, οπότε δεν ξέρω κατά πόσο θα ωφελούσε το παραπάνω τρέξιμο. Στην Ταϋλάνδη μου είχε βγει ξινό.

Δεν μπορώ όμως να μην πεθυμήσω τέτοιες ώρες μια ψυχή που με αφήνει ανενόχλητη να φτιάχνω προγραμματάκια, να κρατάω έναν χάρτη και τις σημειώσεις μου κι αυτός να οδηγάει αδιαμαρτύρητα κι αποζημιωμένος από όλα αυτά που βλέπει και βιώνει.

Του στέλνω ένα νοερό φιλί και αρχίζουμε την αναζήτηση του εστιατορίου Weinkeller για το οποίο έχω διαβάσει εξαιρετικές κριτικές στο tripadvisor. Δυο ακόμα εστιατόρια με πολύ καλές κριτικές είναι το Crama Sibiul Vechi και το Crama Sibianα. Και τα 3 προσφέρουν ρουμάνικη παραδοσιακή κουζίνα και στεγάζονται σε κελάρια.

Είναι πολύ σημαντικό για μένα στο εξωτερικό να τρώω τοπική κουζίνα και να ανακαλύπτω καινούριες γεύσεις. Παλιά που ταξίδευα με την "αβεφή" μου -όπως προσφωνώ χαϊδευτικά την αδερφή μου- ήταν κάτι που μου έλειπε, αφού η Κλαίρη είναι δύσκολη στο φαγητό και σνομπ στις δοκιμές. Είναι όμως ψαχτήρι από τα λίγα και μολονότι το τρομερό της «κουσούρι» μου λείπει αφάνταστα να ταξιδεύω μαζί της..

Μα τι νοσταλγική διάθεση έτσι έξαφνα..!

Ρωτάμε αρκετούς ντόπιους για να το βρούμε τελικά και βολευόμαστε στην μικρή συμπαθητική αυλή του αφού κατεβαίνουμε τα γεμάτα μικροσκοπικά θεατρικά αγαλματίδια σκαλάκια. Ο εσωτερικός χώρος θυμίζει μεσαιωνικό κελάρι και είναι απείρως ομορφότερος.

Δίπλα μας, λες και κάθονται αντιπροσωπευτικά είδη παρεών στην Sibiu. Ένα μεγάλης ηλικίας ζευγάρι τουριστών, δυο ντόπιες κοπελίτσες που τα λένε όπως όλες οι φιλενάδες, μια αντρική παρέα που μυρίζουν από μακριά καλλιτεχνίλα και μια υπεργαμάτη νεανική παρέα Ευρωπαίων. Εμείς καλέ!

Στην αντροπαρέα απέναντι μιλάνε διαρκώς για κάμερες και κινηματογράφο. Τότε θυμάμαι το θεατρικό φεστιβάλ και καταλαβαίνω τον λόγο που βρίσκονται στην πόλη. Ο γοητευτικός τριαντάρης που ζητάει συχνά αναπτήρα από την κολακευμένη κοπέλα του δίπλα τραπεζιού, μου φαντάζει τρελοσκηνοθέτης.

Η παχουλή, χαμογελαστή σερβιτόρα παίρνει ευγενικά παραγγελία από την φανερά ξελιγωμένη παρέα μας. Η βερμούδα με τα αθλητικά παπούτσια που φοράει δεν δένουν και τόσο με το ύφος του εστιατορίου. Παραγγέλνουμε μπίρες για να σβήνουμε την δίψα μας. Η Έφη προτιμά σπιτική λεμονάδα και σαν να ζηλεύω λίγο, φαίνεται πολύ δροσιστική.

Μέχρι να ετοιμαστούν τα κυρίως πιάτα, δοκιμάζουμε μια ποικιλία από ντόπια τυριά. Είναι γευστικά χωρίς όμως να ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μας. Έχουμε ακούσει τόσα και τόσα για τα ρουμάνικα τυριά όλες αυτές τις μέρες. Το ότι εξαφανίζεται το πιάτο εν ριπή οφθαλμού, είναι άλλο θέμα.

Τα κυρίως πιάτα έρχονται και τάχιστα καταβροχθίζονται επίσης. Έχω πάρει ένα παραδοσιακό πιάτο βραστών κρεατικών και είναι μπουκιά και συχώριο. Είναι λίγο σκορδάτο βέβαια, αλλά οκ, οι τσίχλες πρέπει να έχουν κι αυτές τον λόγο ύπαρξής τους. Ο Νίκος ατύχησε στην γλυκόξινη επιλογή του και στο τέλος τσιμπάει από όλους μας μπας και χορτάσει. Από μένα αρπάζει ένα κομματάκι, άντε δυο. Αυτός και το σκόρδο θα παραμείνουν δυο απλοί γνωστοί.

Πάνω δεξιά το πιάτο του Νίκου και κάτω δεξιά το δικό μου. Ο Νικ προτείνει ήδη το πιρούνι του προς αναζήτηση νέας τροφής!!

Κάνουμε μια τελευταία περαντζάδα μέχρι να φτάσουμε στο ραντεβού μας με τον Ioan. Σε ένα πάρκο σταματάμε για να πιούμε νερό. Πηγές νερού συναντάμε παντού, δεν έχει χρειαστεί σχεδόν καθόλου να αγοράσουμε νερό. Όπως στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις συνηθίζουν να πίνουν αεριούχο και την έχουμε πατήσει 1-2 φορές που ξεχαστήκαμε.

Ένας ξανθομπόμπιρας προσπαθεί να πλύνει τα γεμάτα σοκολάτα χέρια του κι όταν σηκώνει τα μάτια του να μας κοιτάξει, βλέπουμε πως η φατσούλα του είναι επίσης γεμάτη σοκολάτα. Είναι πιο νόστιμος κι από πραλίνα τούτος εδώ κι ας είναι ασπρουλός σαν λευκή σοκολάτα! Η Έφη τον βοηθάει να πλυθεί κι αυτός το δέχεται πολύ άνετα. Είναι κοινωνικότατος και κάθεται αρκετά μαζί μας παρόλο που δεν μας καταλαβαίνει γρι. Νιώθει όμως την αληθινή συμπάθεια, όπως κάθε παιδί.

Η Έφη μου λέει πως κάπως έτσι φαντάζεται το παιδί μου. Γενικά όταν βλέπει ξανθά, γαλανομάτικα μωρά τα ταυτίζει με μελλοντικά δικά μου. Είναι πολύ γλυκό να σκέφτονται εικόνες ζωής, οι φίλοι σου για σένα.

 

[villi]

Θα συμφωνήσω για τα τυριά!Παρ'όλο που έχουν μεγάλη ποικιλία και άριστη ποιότητα είναι γευστικά "δύσκολα" για τον ελληνικό ουρανίσκο.Κάποια είναι πολύ γλυκά ενώ πολλά κυρίως τα κατσικίσια έχουν έντονη γεύση και μυρωδιά κατ'εμέ δυσάρεστη.

 

[zmaria]

Η εξομολόγηση ενός ντόπιου.

Στην επιστροφή, για πρώτη φορά κάθομαι μπροστά. Λέω στον Ioan πως είμαι η μόνη του ελπίδα αν θέλει για το ταξίδι ξύπνιο συνοδηγό. Ένα γάργαρο γνήσιο γέλιο φωτίζει το συνεσταλμένο του πρόσωπο.

Ο Ioan είναι γλυκός, ευγενικός και μορφωμένος. Είναι επίσης ο κλασσικός οικογενειάρχης που λατρεύει την γυναίκα και τα δυο παιδιά του. Κι ας τον "κοροϊδεύω" συχνάκις για την παντόφλα της πεθεράς του. Όλοι μας τον έχουμε κατασυμπαθήσει.

Ο Νίκος δεν ξεχνάει να αναφέρει μια γνωστή μυρωδιά. Φαίνεται οι συγγενείς του, τιμούν για τα καλά το σκόρδο στα εδέσματά τους αλλά κι η μύτη του Νίκου παραείναι μυγιάγγιχτη τελικά.

Τα παιδιά πίσω κοιμούνται σχεδόν αμέσως κι εμείς ξεκινάμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Γενικά μιλάμε πολύ οι δυο μας όλες αυτές τις μέρες. Εμένα μου αρέσουν οι ντόπιες εξιστορήσεις κι αυτός αρέσκεται να μιλάει για την Ρουμανία του. Τόσο για να μας ευχαριστήσει για την σημαντική για αυτόν αμοιβή του και άλλο τόσο για να εξασκήσει τα χρέη ξεναγού και να γίνει καλύτερος σε μελλοντικούς πελάτες.

Ο ίδιος έχει πάρει το επώνυμο της γυναίκας του και ξενίζομαι. Τι είναι αυτό τώρα, ιδιόμορφο ρουμάνικο έθιμο? Ή μήπως η περιβόητη «παντόφλα» δεν είναι και τόσο υπερβολή τελικά? Μου εξηγεί πως δεν είναι κανένα έθιμο, είναι μια δικιά του απόφαση που πήρε όταν ήταν μόλις έντεκα χρονών. Στην τρυφερή αυτή ηλικία αποφάσισε πως όταν μεγαλώσει και παντρευτεί, θα πάρει το όνομα της συζύγου του.

Ο πατέρας του ήταν κακός πατέρας και δεν ήθελε τα παιδιά του να αποκτήσουν το όνομα του. Δεν ρωτάω περισσότερες λεπτομέρειες θέλοντας να είμαι διακριτική, αν και φαίνεται πως έχει διάθεση για εξομολογήσεις. Τρέχα γύρευε τι σόι γονιός ήταν αυτός για να αντιδράσει έτσι ένα παιδί κι ένας μετέπειτα φιλήσυχος ενήλικας. Πάντως ο ίδιος φαίνεται να μάχεται για να είναι ο πιο καλός μπαμπάς του κόσμου. Δεν πέφτει πάντα το μήλο κάτω από την μηλιά.

Οι ρουμάνοι είναι κατά 90% χριστιανοί ορθόδοξοι, με κάποιες μικρές μειονότητες καθολικών, διαμαρτυρόμενων και μουσουλμάνων. Ο ίδιος δεν πιστεύει στον θεό, σε μια ανώτερη δύναμη ίσως, στην αγάπη, στην αλληλεγγύη, όχι όμως στον θεό που διδάσκει η ορθόδοξη εκκλησία.

Δεν είναι ότι γίνεται βλάσφημος, μου προβάλλει εμπεριστατωμένα επιχειρήματα για αυτήν του την πεποίθηση. Αποδοκιμάζει την εκκλησία και τους εκπρόσωπους της για τα σκάνδαλα που δημιουργούν ανά καιρούς και τα χρήματα που καταχράζονται. Μπορώ να διαφωνήσω με αυτό? Πάνω κάτω, στην ίδια φάση είμαστε.

«Στο σχολείο των παιδιών το ξέρουν ότι είστε άθεοι?» «Αναγκαστικά» μου εξηγεί «αφού μόλις φέτος πρόσθεσαν στο σχολείο το μάθημα των θρησκευτικών και εμείς έπρεπε να το δηλώσουμε αν θέλαμε να μην συμμετέχουν». Μέχρι τώρα δεν είχαν μάθημα θρησκευτικών! Μου κάνει εντύπωση.

«Τα παιδιά οπότε τα μαθαίνετε να είναι άθεα?» τον ρωτάω. «Όχι ακριβώς. Θα μάθουν μεγαλώνοντας για όλες τις θρησκευτικές απόψεις και θα αποφασίσουν μόνα τους τι θέλουν. Αν θέλουν να γίνουν Χριστιανοί, ας γίνουν, όμως όχι μέσα από τον τρόπο που διδάσκεται τώρα». Ε, λίγο καθοδήγηση αθεϊσμού θα την έχουν πιστεύω τα παιδιά τους, ότι κι αν λέει. Αλλά και πάλι μου αρέσει αυτή η κάπως ελεύθερη επιλογή πίστης.

Θυμάμαι ένα ζευγάρι που έκανε παρέα με τους γονείς μου όταν ήμουνα μικρή και που τα παιδιά τους δεν συμμετείχαν στο μάθημα των θρησκευτικών ακριβώς επειδή ήταν άθεοι. Δεν είχα συναντήσει ποτέ μου μέχρι τότε «άθεους», ήξερα μόνο πως υπήρχαν κι άλλες θρησκείες που πίστευαν από άγνοια σε άλλους θεούς.

Μου είχε φανεί τόσο, μα τόσο παράξενο, αμαρτωλό θα έλεγα στα παιδικά μου μάτια! Κι ας ήταν η φαμίλια μου μια απλή οικογένεια που πίστευε και τηρούσε με εγκράτεια τις χριστιανικές παραδόσεις, χωρίς εμμονές και υπερβολές. Φαντάζομαι πως ίσως ακόμα και σήμερα τα πιτσιρίκια αυτά θα έχουν να αντιμετωπίσουν περίεργα και καχύποπτα βλέμματα.

Στον δρόμο συναντάμε διάφορες τσιγγάνικες αποικίες. Μερικές μοιάζουν με στρουμφοχωριά. Ζητάω την γνώμη του για τους ρομά. Τους τρέφει μεγάλη αντιπάθεια και τους θεωρεί βαρύ πλήγμα για την χώρα. Τους αποκαλεί κλέφτες, ψεύτες και απατεώνες. Τον ρωτάω αν γενικά στην Ρουμανία επικρατεί αυτή η άποψη και γνέφει θετικά.

Είναι η άποψη που λίγο πολύ έχουμε κι εμείς στην Ελλάδα για τους τσιγγάνους μόνο που στην Ρουμανία υπάρχει περισσότερη εμπάθεια αφού ο πληθυσμός τους είναι κατά πολύ μεγαλύτερος, συνεπώς τα προβλήματα που προκύπτουν από τον ιδιαίτατο λαό, πλιότερα. Όντας το 10% του συνολικού πληθυσμού της χώρας δεν τους λες και μικρή μειονότητα.

Του λέω ότι λέω πάντα σε όσους κράζουν τους ατσίγγανους, ότι έτσι έχουν μεγαλώσει δηλαδή, δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να μορφωθούν και να ζήσουν σε καλύτερες συνθήκες. Δεν ξέρουν, δεν έμαθαν άλλον τρόπο ζωής. Οπότε κατά βάση είναι αδικημένοι, καταδικασμένοι σε μια παρωδία ζωής.

Μου απαντά με μια ρουμάνικη παροιμία που μοιάζει με το «τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς». Μου διηγείται ακόμα μια ιστορία με έναν αθίγγανο που του δόθηκαν από νεαρή ηλικία όλες οι ευκαιρίες να αλλάξει ζωή μέχρι και να γίνει νόμιμα πλούσιος, όμως παρέμεινε ένας απατεώνας. Εξαπάτησε μέχρι και αυτούς που τον βοήθησαν. Μου κάνει λόγο για κινήσεις μόρφωσης και προσφορές εργασίας από την κυβέρνηση, που όμως έμειναν χωρίς ανταπόκριση.

«Είναι τεμπέληδες και ξέρουν μόνο να γκρινιάζουν, ζούνε για την στιγμή που θα σε πείσουν να τους βοηθήσεις και το βλέμμα οίκτου που θα τους ρίξεις ακριβώς εκείνη την στιγμή.» μιλάει λες και με μίσος.

«Οι περισσότεροι μιλάνε pungab, τσιγγάνικη διάλεκτο από την Ινδία. Όμως είναι πολλοί που χειρίζονται ακόμα 3 γλώσσες, ρουμάνικα, ουγγρικά και γερμανικά.» Τον κοιτάζω έκπληκτη. «Τι παραξενεύεσαι? Αφού δεν μένουν ποτέ σε ένα μέρος, αναγκάζονται να μάθουν να μιλάνε ότι γλώσσα χρειάζεται κάθε φορά» απαντά στην απορία μου. «Πως θα ζητιανέψουν?» συμπληρώνει ευθυμολογώντας κι έχοντας πάρει φόρα.

Είναι απόλυτος, δεν θα τον έπειθα ποτέ, ποτέ όμως, να αποκτήσει στάλα συμπάθειας για τους αθίγγανους. Δεν είναι πως εγώ τους έχω αδυναμία ή πως δικαιολογώ τις πράξεις τους. Ενίοτε όμως, τις αιτιολογώ.

Τον ρωτάω τι γίνεται με τον (υπόλοιπο...) ρατσισμό στην Ρουμανία, αναφέροντας του πως στην Ελλάδα του πολιτισμού αναπτύσσεται ραγδαία. Μου λέει ότι υπάρχει σε νορμάλ επίπεδα, με μια μικρή αύξηση τα τελευταία χρόνια. «Οι περισσότεροι ρατσιστές είναι ούγγροι να ξέρεις. Είναι οι ίδιοι που μένουν σε αποικίες στην Ρουμανία κι ενώ γνωρίζουν, αρνούνται να σου μιλήσουν σε οποιαδήποτε γλώσσα εκτός της ούγγρικης.»

«Can u believe that?» ρωτάει -ας πούμε- αγανακτισμένος. Δεν ξέρω κατά πόσο αληθεύουν όλα αυτά και σε ποιον βαθμό. Έχω πιάσει γενικά στον αέρα μια κόντρα μεταξύ Ρουμάνων και Ούγγρων κι εγώ είμαι λιγάκι ανιστόρητη.

Στον δρόμο συναντάμε ανθρώπους που κάνουν οτοστόπ. Είναι μια καθημερινή εικόνα τις 2 μέρες αυτές που εκδράμουμε. Μου λέει πως είναι όντως κάτι πολύ συνηθισμένο και πως ο ίδιος σταματάει πάντα όταν μπορεί. Έτσι εξυπηρετεί κάποιον που το χρειάζεται αλλά κι ο ίδιος έχει παρέα όσο οδηγάει.

Τον ρωτάω αν σταματάνε και οι γυναίκες οδηγοί, ακόμα και στην περίπτωση που το οτοστόπ το κάνει άντρας. Μου λέει πως ναι, είναι κάτι το φυσιολογικό. Συμπεραίνω πως η εγκληματικότητα στην Ρουμανία, παρά τα όσα ακούγονται, είναι περιορισμένη ή/και δεν είναι τόση όση η δικιά μας. Να είμαι στην Ελλάδα και να μαζέψω κάποιον άντρα από τον δρόμο? Ούτε γυναίκα αν οδηγούσα και ήμουν μόνη μου.

Μου κάνει λόγο για τον κόσμο που είναι απογοητευμένος από τους πολιτικούς και την διαφθορά (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...). «Το σύστημα υγείας είναι απαράδεκτο» λέει με ένταση και μου περιγράφει την διαδικασία με τους γιατρούς και τα φακελάκια. Με κοιτάζει επίμονα, περιμένει να εντυπωσιαστώ. Του εξηγώ πως δυστυχώς την γνωρίζω πολύ καλά.

Στη μόρφωση πάλι, τα πράγματα είναι καλύτερα, δεν έχει παράπονο από την δημόσια παιδεία και θεωρεί πως τα παιδιά μορφώνονται σωστά. «Υπάρχουν βέβαια ιδιωτικά σχολεία και κολέγια που πληρώνεις την αποφοίτηση σου την οποία πετυχαίνεις χωρίς κόπο» λέει με συνωμοτικό ύφος.

Μου μιλάει λίγο για την ιστορία του κομμουνισμού στην χώρα τους και πως ενώ οι κομμουνιστές είναι αυτοί που επαναστατούν συνήθως, εκεί έγιναν αντάρτες εναντίον του κομμουνισμού.

Του αναφέρω ένα ρουμάνικο άρθρο που έλεγε πως ο κόσμος είναι απελπισμένος με τα σημερινά πολιτικά δρώμενα, τόσο που η νέα γενιά θα προτιμούσε να επανέλθει ο κομμουνισμός. Ότι τουλάχιστον τότε υπήρχε σωστή μόρφωση και παρά τα παρατράγουδα, υπήρχε κοινό όφελος για τον λαό. Η τέχνη κι η κουλτούρα αντιμετωπίζονταν με σεβασμό και δεν υπήρχε δημόσιο χρέος.

O Ioan μου λέει πως αυτά είναι παραμύθια. Ο λαός τράβηξε πάρα πολλά από την δικτατορία του Τσαουσέσκου κι ακόμα προσπαθεί να συνέλθει. Είναι σε φάση ανάπτυξης, γίνονται παντού έργα. Η αλήθεια είναι πως πολύ συχνά συναντάμε να γίνονται έργα, σε δρόμους και σε κτίρια.

Ο ίδιος είναι μηχανικός, έχει ασκήσει ήδη το επάγγελμα και πρόσφατα είχε μια πολύ καλή οικονομική πρόταση στο Βουκουρέστι. Εκεί θα είχε την ευκαιρία να ζήσει πιο πλούσια παρόλο που η ζωή στην πρωτεύουσα στοιχίζει περισσότερο. Όμως δεν ήθελε να είναι μακριά από την οικογένεια του, ούτε θέλει να μετακομίσουν όλοι μαζί στην πρωτεύουσα. Θέλει τα παιδιά του να μεγαλώσουν στην επαρχία, είναι πιο ήσυχα και αναπνέουν καθαρό αέρα. «Όταν πας στο Βουκουρέστι θα καταλάβεις».

Ο βασικός μισθός ενός ιδιωτικού υπαλλήλου είναι παραδόξως μεγαλύτερος του δημοσίου, όμως δεν ξεπερνά τα 400 ευρώ. Η γυναίκα του δουλεύει στο δημόσιο κι ο βασικός της μισθός είναι κοντά στα 300 ευρώ. Όσα δηλαδή περίπου θα πάρει από μας ο Ioan σε μαύρα χρήματα για 3 μέρες που κάνει τον οδηγό μας. Η μαύρη αγορά είναι πολύ ανεπτυγμένη μου λέει στην Ρουμανία, κάτι που συνηθίζεται σε μια μη ανεπτυγμένη χώρα. Επίσης οι φόροι είναι προκλητικά υψηλοί.

Άμα λέω εγώ ότι οι λαοί μας μοιάζουν σε πολλά...