KLEOPATRA
Member
- Μηνύματα
- 5.870
- Likes
- 2.265
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ειρηνικος ..παντου
Ξερει τι κανει η ντιμ ..καλως χορευει ρουμπα ..ειναι ερωτικος χορος ..ο Γκιουλι θα το εκτιμησει δεοντως
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
Ρουμανία Salsa, φιλίες, εκδρομές και ιστορίες! (Ρουμανία)
- Thread starter zmaria
- Ημερομηνία δημιουργίας
villi
Member
- Μηνύματα
- 1.088
- Likes
- 2.790
Δε ξέρω σε ποια ιστορία να πρωτοβάλω το σκασμνάκι μου αυτές τις μέρες!Πολλές οι ιστορίες που γράφονται κι όλες ενδιαφέρουσες,άλλο που δε θέλουμε!Η δική σου όμως απόλυτη προτεραιότητα,περιμένω το Brasov κολλημένη στην οθόνη!Θέλω πλούσιες λεπτομέρειες!
zmaria
Member
Το πράσινο όρος Tampa, το Άγιο Πνεύμα (βοήθεια μας) και το Brasov το κουκλί.
Το Brasov που είναι περιστοιχισμένο από τα νότια Καρπάθια Όρη, είναι η γενέτειρα του εθνικού ύμνου της Ρουμανίας. Το αρχικό του όνομα ήταν Corona (εξού και το στέμμα με ρίζες δρυός ως οικόσημο της πόλης), ενώ η ονομασία Brasov λένε πως προέρχεται ετυμολογικά από την τούρκικη λέξη «barasu», που σημαίνει «λευκό νερό». Γιατί και πως, δεν ξέρω.
Ανθρώπινα ίχνη χρονολογούνται από αρχαιολόγους από την νεολιθική εποχή ακόμα. Στις αρχές του 13ου αι. σάξονες γερμανοί δημιούργησαν αποικίες και η φυσική θέση της πόλης που είναι ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Δυτική ευρώπη τους βοήθησε να αναπτυχθούν εμπορικά και πολιτικά. Τον 14ο αι. έγινε ένα από τα πιο σημαντικά οχυρά στην νοτιοανατολική Ευρώπη, μετά από συνεχόμενες εισβολές από ανατολή και νότο.
Τον 16ο αι. αναπτύχθηκε πολιτιστικά και ιδρύθηκαν πολλά σχολεία, βιβλιοθήκες και τυπογραφεία. Το 1838 κυκλοφόρησε η πρώτη πολιτική εφημερίδα της Τρανσυλβανίας, η “Gazetade Transilvania”.
Τον 17ο αιώνα η πανούκλα προκάλεσε των θάνατο 4000 ανθρώπων ενώ μια καταστροφικού μεγέθους φωτιά σκότωσε περίπου 3000. Τους ψιλο-μπίπ αυτός ο αιώνας!
Κατά την διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου το Brasov αποτελούσε ένα ισχυρό οικονομικό κέντρο στην Ευρώπη, όμως στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η πόλη καταστράφηκε μερικώς από βομβαρδισμούς. Ξαναχτίστηκε και αναστηλώθηκαν όλα τα ιστορικά κτίρια. Την κομμουνιστική περίοδο αναπτύχθηκε βιομηχανικά, φέρνοντας εργάτες από κάθε μεριά της Ρουμανίας, ενώ διώχθηκαν όλοι οι Εβραίοι και Γερμανοί πολίτες της.
Κάθε φορά που συνέβαινε κάτι κακό στην πόλη , οι άνθρωποι της φρόντιζαν για την επαναφορά της. Έτσι κατάφεραν να υπάρχει ως σταθερή τουριστική αξία της Ρουμανίας κι εμείς να την απολαμβάνουμε τώρα κούκλα και αριστοκρατική.
Λέμε πρώτα να επισκεφτούμε το όρος Τάμπα (900 μέτρα), όσο ακόμα είναι μέρα και βλέπουμε καλά. Πλησιάζοντας το, περνάμε μέσα από ένα τεράστιο δασωμένο πάρκο. Το πράσινο κυριαρχεί παντού κι αυτό με ξετρελαίνει.
Παίρνουμε το τελεφερίκ με μόνο 10 lei και αυτό φουριόζικο μας μεταφέρει στην κορυφή.
Προχωράμε μέσα από δασώδη μονοπάτια, μέχρι να βρεθούμε στο μπαλκόνι που ολόκληρο το Brasov σου προσφέρεται πιάτο. Σύντομα βρισκόμαστε κάτω από την τεράστια πινακίδα BRASOV, το σύμβολο της πόλης και το οποίο φαίνεται σε οποιοδήποτε σημείο της και να σταθείς. Κλεψιά από το αντίστοιχο HOLLYWOOD.
Φώτο από ίντερνετ
Παρότι ο ουρανός είναι συννεφιασμένος, η θέα δεν μπορεί παρά να σου κόψει την ανάσα.
Ο Νίκος ποζάρει χωρίς να το ξέρει
Εμείς πάλι το ξέρουμε.
Υπάρχει ένα εστιατόριο το Belvedere, το χω σημειωμένο στον οδηγό μου με καλές κριτικές για το φαγητό και την θέα του. Κοστίζει 15-20 ευρώ/ άτομο, νορμάλ τιμές για μας, τσιμπημένες για Ρουμανία. Μας το έχει συστήσει κι ο Florin, ο ρουμάνος χορευτής που γνωρίσαμε στο φεστιβάλ. Όμως δεν έχουμε χρόνο να το τιμήσουμε.
http://www.tripadvisor.com.gr/Resta...asov_County_Central_Romania_Transylvania.html
http://www.restaurantbelvedere.ro/restaurant-brasov.html
Στην αρχή σκεφτόμασταν να ανέβουμε με το τελεφερίκ και μετά να κατέβουμε το δάσος μέσα από μονοπάτια. Η διαδρομή με τα πόδια διαρκεί περίπου μια ώρα κι εγώ δίνω ρέστα για τέτοιες πεζοπορίες. Ο ουρανός όμως είναι μουντός και σύννεφα απειλούν με βροχές.
Ο Δημήτρης, πάντα ως σοβαρός της παρέας, συμβουλεύει να αποφύγουμε κεραυνούς ενώ θα είμαστε τόσο ψηλά. Αναγκαστικά λοιπόν δεν μπορούμε να καθίσουμε πολύ, πρέπει να προλάβουμε το τελευταίο για σήμερα τελεφερίκ.
Ο υπάλληλος προσπαθεί να κάνει ένα αστείο που δεν καταλαβαίνουμε. Όταν τσέκαρε αρχικά τα εισιτήρια μας ήταν αυστηρός και αγέλαστος. Ίσως σχολάει και είναι χαρούμενος πλέον.
Φιλόξενα παγκάκια υπάρχουν διασκορπισμένα για να αράζουν και να ξαποσταίνουν οικογένειες, γηραιές φιλενάδες, διάφορες παρέες ακόμα και ερωτευμένα ζευγαράκια. Σε μια παιδική χαρά είναι μαζεμένα πιτσιρίκια ενώ αρκετά από αυτά σουλατσάρουν στα μονοπάτια, άλλα με πατίνια και άλλα με ποδήλατα. Βλέπω ένα αλανάκι να ποδηλατεί ξυστά από γκρεμό και ταράζομαι, όμως αυτό φαίνεται πολύ σίγουρο για τις κινήσεις του.
Καθόμαστε κι εμείς σε ένα παγκάκι. Επιβάλλεται να ρουφήξουμε την κατάφυτη όαση και τις ξέγνοιαστες εικόνες.
Sex and The City - "The Romanian oldies" edition
Καρδιοχτύπια στο Brasov Hills
Όπου και να κοιτάξεις κλέβεις όμορφες εικόνες.
Ο πρώτος περίπατος της πόλης μας οδηγεί στην κεντρική πλατεία Sfatului, όπου μας περιμένει μια μικρή, ευχάριστη έκπληξη. Σήμερα είναι του Αγ.Πνεύματος κι όπως φαίνεται την γιορτάζουν κι εδώ την ημέρα αυτή.
Μια εξέδρα έχει στηθεί στο κέντρο της πλατείας και μια παραδοσιακά ντυμένη ορχήστρα παίζει ζωντανή μουσική. Έχουν βάλει ξύλινους πάγκους και παγκάκια και κόσμος πολύς έχει καθίσει για να απολαύσει κλασσική μουσική.
Έχουν στηθεί πρόχειρα περίπτερα και συμπαθείς Ρουμάνοι πουλάνε ότι μπορείς να φανταστείς. Ντόπια τυριά, κρέας, γλυκά, μέλι, κρασιά, τοπικά ποτά, φυσικοί χυμοί, σουβενίρ και μικρά τεχνουργήματα σε περιμένουν όμορφα στημένα στους πάγκους για να τα αγοράσεις. Είναι όλα πάμφθηνα.
Δοκιμάζουμε πατάτες τηγανιτές σε σχήμα ροδέλας τις οποίες πασπαλίζουν με κάποιο μπαχαρικό της επιλογής σου. Δεν ξέρεις τι να διαλέξεις ανάμεσα από σκόρδο, πάπρικα, ρήγανη, τσίλι και καμιά ακόμα τριανταριά μπαχαρικά. Εγώ διαλέγω κάρυ.
Τρώμε ακόμα pateuri (ζύμη με τυρί, που μοιάζει με την δική μας τυρόπιτα) και χοιρινό κρέας με αρκετό λίπος που δεν μας ενθουσιάζει. Τέλος δοκιμάζουμε ένα σφηνάκι από το τοπικό τους ποτό, την pallinca, κάτι σαν το δικό μας τσίπουρο. Φτιάχνεται από απόσταγμα φρούτων, κυρίως δαμάσκηνα, βερύκοκα μήλα και αχλάδια. Αντίστοιχο μπράντι τους και το ίδιο δυνατό σε αλκοόλ (περί 40%) είναι η tuica. Πίνοντας το, θυμήθηκα την κρητική ρακή. Αααχ. Δυνατούλι είναι! Ανατρίχιασα πανάθεμα το!
Μια μικρή βόλτα γύρω από την πλατεία επιβάλλεται για να θαυμάσουμε τα αρχοντικά κτίρια, τα πολύχρωμα σαξονικά σπίτια, το χαρακτηριστικό Μέγαρο των συμβούλων και την μοντέρνα κατασκευή που σχηματίζει μια αρκούδα.
Η αρκούδα είναι σημαντικό ζώο στην Ρουμανία, θεωρείται σύμβολο των μεγάλων σαρκοφάγων των Καρπαθίων. Ο Ioan μου είπε πως υπάρχει το ενδεχόμενο να συναντήσεις αρκούδα σε μια βόλτα σου στο δάσος και πως αυτό δεν θα ήταν κάτι το επικίνδυνο, οι συγκεκριμένες είναι άκακες και δεν πειράζουν τον άνθρωπο. Εγώ πάντως αν και τολμηρή με τα άγρια ζώα, νομίζω πως θα φρίκαρα αν συναντούσα τυχαία! Μάλλον το θάρρος μου σταματάει στους ζωολογικούς κήπους. Πόσο άγρια να είναι τα ζώα, όταν είναι φυλακισμένα..
Σε ένα παγκάκι έχουν καθίσει δυο παππούδες και τα λένε, ενώ γύρω από το συντριβάνι έχουν αράξει διάφορες νεανικές παρέες. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα έχουν βουτήξει τα πόδια τους για να δροσιστούν, αφού παρά την μουντάδα κάνει αρκετή ζέστη.
Λίγο πιο κάτω ξεχωρίζει η γοτθική Μαύρη εκκλησία. Χτισμένη το 14ο αιώνα είναι η πιο παλιά γοτθικού τύπου εκκλησία στην Νοτιοανατολική Ευρώπη και η μεγαλύτερη της Ρουμανίας. Ονομάστηκε έτσι όταν τον 17ο αι. που ξέσπασε η μεγάλη πυρκαγιά, τμήματα του ναού κάηκαν και οι τοίχοι μαύρισαν από τους καπνούς. Η αποκατάσταση της εκκλησίας κράτησε μόνο 100 χρονάκια.
Υπάρχει ένα θέμα με την αποχεύτευση στην πόλη. Ανά διαστήματα μυρίζουν τα φρεάτια και εχμ.. όχι ευχάριστα. Η βόλτα μας δεν κρατάει πολύ. Ο ουρανός που τόσες ώρες ετοιμάζεται καρτερικά, ξεσπάει τελικά σε μια δυνατή μπόρα και όλοι, ντόπιοι-τουρίστες, τρέχουμε για να βρούμε σκέπαστρο.
Μπαίνουμε σε μια μπιραρία και σκεφτόμαστε να καθίσουμε στην στεγάμενη αυλή της, αλλά δεν υπάρχει τραπέζι ελεύθερο. Μπορούμε να καθίσουμε στον εσωτερικό χώρο που είναι θελκτικός και θυμίζει κελάρι, όμως δεν θέλουμε να κλειστούμε τόσο μέσα τώρα και αποφασίζουμε να φάμε αργότερα, στην βραδινή μας βόλτα.
Περιμένουμε να κοπάσει η μπόρα και ψάχνουμε για σούπερ μάρκετ. Πρέπει να εφοδιαστούμε το πρωινό μας. Ρωτάμε που βρίσκεται, έναν ζαχαροζυμωμένο γεροντάκο που λατρεύω με την μία. Είναι σε μια γωνίτσα και πουλάει ποπ κορν που φτιάχνει επιτόπου και μου θυμίζει τον παππού μου όταν κάποτε στον Βόλο πουλούσε τυρόπιτες με το ποδήλατό του.
Οι τιμές στο σούπερ μάρκετ είναι πολύ πιο φθηνές από ότι στην ελληνική αγορά. Παίρνουμε ακόμα ένα καφεδάκι από ένα καφέ-μπαρ κάτω από το διαμέρισμα μας κι ανεβαίνουμε για να μπανιαριστούμε.
"Όμορφα, πολύ όμορφα ξεκινάμε" αναστενάζω.
Το Brasov που είναι περιστοιχισμένο από τα νότια Καρπάθια Όρη, είναι η γενέτειρα του εθνικού ύμνου της Ρουμανίας. Το αρχικό του όνομα ήταν Corona (εξού και το στέμμα με ρίζες δρυός ως οικόσημο της πόλης), ενώ η ονομασία Brasov λένε πως προέρχεται ετυμολογικά από την τούρκικη λέξη «barasu», που σημαίνει «λευκό νερό». Γιατί και πως, δεν ξέρω.
Ανθρώπινα ίχνη χρονολογούνται από αρχαιολόγους από την νεολιθική εποχή ακόμα. Στις αρχές του 13ου αι. σάξονες γερμανοί δημιούργησαν αποικίες και η φυσική θέση της πόλης που είναι ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Δυτική ευρώπη τους βοήθησε να αναπτυχθούν εμπορικά και πολιτικά. Τον 14ο αι. έγινε ένα από τα πιο σημαντικά οχυρά στην νοτιοανατολική Ευρώπη, μετά από συνεχόμενες εισβολές από ανατολή και νότο.
Τον 16ο αι. αναπτύχθηκε πολιτιστικά και ιδρύθηκαν πολλά σχολεία, βιβλιοθήκες και τυπογραφεία. Το 1838 κυκλοφόρησε η πρώτη πολιτική εφημερίδα της Τρανσυλβανίας, η “Gazetade Transilvania”.
Τον 17ο αιώνα η πανούκλα προκάλεσε των θάνατο 4000 ανθρώπων ενώ μια καταστροφικού μεγέθους φωτιά σκότωσε περίπου 3000. Τους ψιλο-μπίπ αυτός ο αιώνας!
Κατά την διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου το Brasov αποτελούσε ένα ισχυρό οικονομικό κέντρο στην Ευρώπη, όμως στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η πόλη καταστράφηκε μερικώς από βομβαρδισμούς. Ξαναχτίστηκε και αναστηλώθηκαν όλα τα ιστορικά κτίρια. Την κομμουνιστική περίοδο αναπτύχθηκε βιομηχανικά, φέρνοντας εργάτες από κάθε μεριά της Ρουμανίας, ενώ διώχθηκαν όλοι οι Εβραίοι και Γερμανοί πολίτες της.
Κάθε φορά που συνέβαινε κάτι κακό στην πόλη , οι άνθρωποι της φρόντιζαν για την επαναφορά της. Έτσι κατάφεραν να υπάρχει ως σταθερή τουριστική αξία της Ρουμανίας κι εμείς να την απολαμβάνουμε τώρα κούκλα και αριστοκρατική.
Λέμε πρώτα να επισκεφτούμε το όρος Τάμπα (900 μέτρα), όσο ακόμα είναι μέρα και βλέπουμε καλά. Πλησιάζοντας το, περνάμε μέσα από ένα τεράστιο δασωμένο πάρκο. Το πράσινο κυριαρχεί παντού κι αυτό με ξετρελαίνει.
Παίρνουμε το τελεφερίκ με μόνο 10 lei και αυτό φουριόζικο μας μεταφέρει στην κορυφή.
Προχωράμε μέσα από δασώδη μονοπάτια, μέχρι να βρεθούμε στο μπαλκόνι που ολόκληρο το Brasov σου προσφέρεται πιάτο. Σύντομα βρισκόμαστε κάτω από την τεράστια πινακίδα BRASOV, το σύμβολο της πόλης και το οποίο φαίνεται σε οποιοδήποτε σημείο της και να σταθείς. Κλεψιά από το αντίστοιχο HOLLYWOOD.
Φώτο από ίντερνετ
Παρότι ο ουρανός είναι συννεφιασμένος, η θέα δεν μπορεί παρά να σου κόψει την ανάσα.
Ο Νίκος ποζάρει χωρίς να το ξέρει
Εμείς πάλι το ξέρουμε.
Υπάρχει ένα εστιατόριο το Belvedere, το χω σημειωμένο στον οδηγό μου με καλές κριτικές για το φαγητό και την θέα του. Κοστίζει 15-20 ευρώ/ άτομο, νορμάλ τιμές για μας, τσιμπημένες για Ρουμανία. Μας το έχει συστήσει κι ο Florin, ο ρουμάνος χορευτής που γνωρίσαμε στο φεστιβάλ. Όμως δεν έχουμε χρόνο να το τιμήσουμε.
http://www.tripadvisor.com.gr/Resta...asov_County_Central_Romania_Transylvania.html
http://www.restaurantbelvedere.ro/restaurant-brasov.html
Στην αρχή σκεφτόμασταν να ανέβουμε με το τελεφερίκ και μετά να κατέβουμε το δάσος μέσα από μονοπάτια. Η διαδρομή με τα πόδια διαρκεί περίπου μια ώρα κι εγώ δίνω ρέστα για τέτοιες πεζοπορίες. Ο ουρανός όμως είναι μουντός και σύννεφα απειλούν με βροχές.
Ο Δημήτρης, πάντα ως σοβαρός της παρέας, συμβουλεύει να αποφύγουμε κεραυνούς ενώ θα είμαστε τόσο ψηλά. Αναγκαστικά λοιπόν δεν μπορούμε να καθίσουμε πολύ, πρέπει να προλάβουμε το τελευταίο για σήμερα τελεφερίκ.
Ο υπάλληλος προσπαθεί να κάνει ένα αστείο που δεν καταλαβαίνουμε. Όταν τσέκαρε αρχικά τα εισιτήρια μας ήταν αυστηρός και αγέλαστος. Ίσως σχολάει και είναι χαρούμενος πλέον.
Φιλόξενα παγκάκια υπάρχουν διασκορπισμένα για να αράζουν και να ξαποσταίνουν οικογένειες, γηραιές φιλενάδες, διάφορες παρέες ακόμα και ερωτευμένα ζευγαράκια. Σε μια παιδική χαρά είναι μαζεμένα πιτσιρίκια ενώ αρκετά από αυτά σουλατσάρουν στα μονοπάτια, άλλα με πατίνια και άλλα με ποδήλατα. Βλέπω ένα αλανάκι να ποδηλατεί ξυστά από γκρεμό και ταράζομαι, όμως αυτό φαίνεται πολύ σίγουρο για τις κινήσεις του.
Καθόμαστε κι εμείς σε ένα παγκάκι. Επιβάλλεται να ρουφήξουμε την κατάφυτη όαση και τις ξέγνοιαστες εικόνες.
Sex and The City - "The Romanian oldies" edition
Καρδιοχτύπια στο Brasov Hills
Όπου και να κοιτάξεις κλέβεις όμορφες εικόνες.
Ο πρώτος περίπατος της πόλης μας οδηγεί στην κεντρική πλατεία Sfatului, όπου μας περιμένει μια μικρή, ευχάριστη έκπληξη. Σήμερα είναι του Αγ.Πνεύματος κι όπως φαίνεται την γιορτάζουν κι εδώ την ημέρα αυτή.
Μια εξέδρα έχει στηθεί στο κέντρο της πλατείας και μια παραδοσιακά ντυμένη ορχήστρα παίζει ζωντανή μουσική. Έχουν βάλει ξύλινους πάγκους και παγκάκια και κόσμος πολύς έχει καθίσει για να απολαύσει κλασσική μουσική.
Έχουν στηθεί πρόχειρα περίπτερα και συμπαθείς Ρουμάνοι πουλάνε ότι μπορείς να φανταστείς. Ντόπια τυριά, κρέας, γλυκά, μέλι, κρασιά, τοπικά ποτά, φυσικοί χυμοί, σουβενίρ και μικρά τεχνουργήματα σε περιμένουν όμορφα στημένα στους πάγκους για να τα αγοράσεις. Είναι όλα πάμφθηνα.
Δοκιμάζουμε πατάτες τηγανιτές σε σχήμα ροδέλας τις οποίες πασπαλίζουν με κάποιο μπαχαρικό της επιλογής σου. Δεν ξέρεις τι να διαλέξεις ανάμεσα από σκόρδο, πάπρικα, ρήγανη, τσίλι και καμιά ακόμα τριανταριά μπαχαρικά. Εγώ διαλέγω κάρυ.
Τρώμε ακόμα pateuri (ζύμη με τυρί, που μοιάζει με την δική μας τυρόπιτα) και χοιρινό κρέας με αρκετό λίπος που δεν μας ενθουσιάζει. Τέλος δοκιμάζουμε ένα σφηνάκι από το τοπικό τους ποτό, την pallinca, κάτι σαν το δικό μας τσίπουρο. Φτιάχνεται από απόσταγμα φρούτων, κυρίως δαμάσκηνα, βερύκοκα μήλα και αχλάδια. Αντίστοιχο μπράντι τους και το ίδιο δυνατό σε αλκοόλ (περί 40%) είναι η tuica. Πίνοντας το, θυμήθηκα την κρητική ρακή. Αααχ. Δυνατούλι είναι! Ανατρίχιασα πανάθεμα το!
Μια μικρή βόλτα γύρω από την πλατεία επιβάλλεται για να θαυμάσουμε τα αρχοντικά κτίρια, τα πολύχρωμα σαξονικά σπίτια, το χαρακτηριστικό Μέγαρο των συμβούλων και την μοντέρνα κατασκευή που σχηματίζει μια αρκούδα.
Η αρκούδα είναι σημαντικό ζώο στην Ρουμανία, θεωρείται σύμβολο των μεγάλων σαρκοφάγων των Καρπαθίων. Ο Ioan μου είπε πως υπάρχει το ενδεχόμενο να συναντήσεις αρκούδα σε μια βόλτα σου στο δάσος και πως αυτό δεν θα ήταν κάτι το επικίνδυνο, οι συγκεκριμένες είναι άκακες και δεν πειράζουν τον άνθρωπο. Εγώ πάντως αν και τολμηρή με τα άγρια ζώα, νομίζω πως θα φρίκαρα αν συναντούσα τυχαία! Μάλλον το θάρρος μου σταματάει στους ζωολογικούς κήπους. Πόσο άγρια να είναι τα ζώα, όταν είναι φυλακισμένα..
Σε ένα παγκάκι έχουν καθίσει δυο παππούδες και τα λένε, ενώ γύρω από το συντριβάνι έχουν αράξει διάφορες νεανικές παρέες. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα έχουν βουτήξει τα πόδια τους για να δροσιστούν, αφού παρά την μουντάδα κάνει αρκετή ζέστη.
Λίγο πιο κάτω ξεχωρίζει η γοτθική Μαύρη εκκλησία. Χτισμένη το 14ο αιώνα είναι η πιο παλιά γοτθικού τύπου εκκλησία στην Νοτιοανατολική Ευρώπη και η μεγαλύτερη της Ρουμανίας. Ονομάστηκε έτσι όταν τον 17ο αι. που ξέσπασε η μεγάλη πυρκαγιά, τμήματα του ναού κάηκαν και οι τοίχοι μαύρισαν από τους καπνούς. Η αποκατάσταση της εκκλησίας κράτησε μόνο 100 χρονάκια.
Υπάρχει ένα θέμα με την αποχεύτευση στην πόλη. Ανά διαστήματα μυρίζουν τα φρεάτια και εχμ.. όχι ευχάριστα. Η βόλτα μας δεν κρατάει πολύ. Ο ουρανός που τόσες ώρες ετοιμάζεται καρτερικά, ξεσπάει τελικά σε μια δυνατή μπόρα και όλοι, ντόπιοι-τουρίστες, τρέχουμε για να βρούμε σκέπαστρο.
Μπαίνουμε σε μια μπιραρία και σκεφτόμαστε να καθίσουμε στην στεγάμενη αυλή της, αλλά δεν υπάρχει τραπέζι ελεύθερο. Μπορούμε να καθίσουμε στον εσωτερικό χώρο που είναι θελκτικός και θυμίζει κελάρι, όμως δεν θέλουμε να κλειστούμε τόσο μέσα τώρα και αποφασίζουμε να φάμε αργότερα, στην βραδινή μας βόλτα.
Περιμένουμε να κοπάσει η μπόρα και ψάχνουμε για σούπερ μάρκετ. Πρέπει να εφοδιαστούμε το πρωινό μας. Ρωτάμε που βρίσκεται, έναν ζαχαροζυμωμένο γεροντάκο που λατρεύω με την μία. Είναι σε μια γωνίτσα και πουλάει ποπ κορν που φτιάχνει επιτόπου και μου θυμίζει τον παππού μου όταν κάποτε στον Βόλο πουλούσε τυρόπιτες με το ποδήλατό του.
Οι τιμές στο σούπερ μάρκετ είναι πολύ πιο φθηνές από ότι στην ελληνική αγορά. Παίρνουμε ακόμα ένα καφεδάκι από ένα καφέ-μπαρ κάτω από το διαμέρισμα μας κι ανεβαίνουμε για να μπανιαριστούμε.
"Όμορφα, πολύ όμορφα ξεκινάμε" αναστενάζω.
Last edited:
zmaria
Member
Salsa, afrorumba, τσιγκολελέτα, mambo, rumba, χμμμ βρε dim Kyr καλή φαίνεσαι, δεν έρχεσαι μια βόλτα απ' την σχολή?
Σε ευχαριστώ! Ελπίζω οι πρώτες μου αναφορές να είναι ικανοποιητικές! Έπονται κι άλλα!!
Last edited by a moderator:
giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.813
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Στο είπα?Τρελαίνομαι για Brasovείπαμε είμαι ο μαιντανός των ιστοριών της Ρουμανίας.δεν γίνεται να μη σχολιάσω το εξαιρετικό αυτό κεφάλαιο.
Μπορεί να μην έχω πάει αλλά έχω ψάξει τόσο αυτά τα μέρη που είναι σαν να να βλέπω μια γνώριμη πόλη.
Αν και δεν θέλω να ξέρω την συνέχεια και ποιά μέρη επισκευτήκατε, αλλά στο Rasnov πήγατε?Νομίζω έχει ενδιαφέρον το κάστρο του.
είπαμε είμαι ο μαιντανός των ιστοριών της Ρουμανίας.δεν γίνεται να μη σχολιάσω το εξαιρετικό αυτό κεφάλαιο.Μπορεί να μην έχω πάει αλλά έχω ψάξει τόσο αυτά τα μέρη που είναι σαν να να βλέπω μια γνώριμη πόλη.
Αν και δεν θέλω να ξέρω την συνέχεια και ποιά μέρη επισκευτήκατε, αλλά στο Rasnov πήγατε?Νομίζω έχει ενδιαφέρον το κάστρο του.
giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.813
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Όχι μη πεις.
Αλλά αν πήγατε balea lac θα ζηλέψω οικτρά αλλά θα ενθουσιατώ κι όλας
Αλλά αν πήγατε balea lac θα ζηλέψω οικτρά αλλά θα ενθουσιατώ κι όλας
villi
Member
- Μηνύματα
- 1.088
- Likes
- 2.790
Καλά είμαι θεόστραβη!Δεν είχα δει ότι είχες ξεκινήσει το BrasovΣε ευχαριστώ! Ελπίζω οι πρώτες μου αναφορές να είναι ικανοποιητικές! Έπονται κι άλλα!!
Υπέροχο φαίνεται!
zmaria
Member
Του τσιγάρου η εμμονή, της αφαγιάς ο φόβος κι η νυχτερινή ζωή. (Η ποια??)
Την αράζω μισοκρεμασμένη από το παραθύρι της κουζίνας κι επιτέλους καπνίζω με το καφεδάκι μου παρέα.
Δεν καπνίζει κανένας τους παρά μόνο η Έφη κι αυτή στα πολύ μεγάλα κέφια. Τα αγόρια με στραβοκοιτάζουν που τους έρχεται ίχνος κάπνας, όμως δεν συγκινούμαι, τους κλείνω την πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Αρκετά άκαπνη έμεινα όλη μέρα, δεν πρέπει να έχουν παράπονο. Ξέρω ωστόσο πως μου κάνει καλό να κάνω παρέα με αντικαπνιστές, καπνίζω πολύ λιγότερο. Ο καφές είναι λίγο χάλια αλλά προσαρμόζομαι.
Έπειτα από συνεννόηση, μιλάμε με τον Ioan στο τηλέφωνο και παζαρεύουμε την αυριανή εκδρομή. Από 100 ευρώ την κατεβάζουμε στα 90. Σιγά το παζάρι, όμως έχουμε κοιτάξει πόσο θα μας κόστιζε αν πηγαίναμε με τρένο και συνολικά θα μας έβγαιναν τα ίδια χρήματα πάνω κάτω.
Με τον Ioan όμως θα γλιτώσουμε την ταλαιπωρία των τρένων, άρα και πολύ χρόνο. Θα έχουμε ένα συμπαθητικό ντόπιο για ξεναγό και θα πάμε σε κάποια μέρη που δεν υπάρχει πρόσβαση με το τρένο. Ελπίζω μόνο να μην είναι κι αυτός επίδοξος Σουμάχερ.
Μέχρι να κάνουμε όλα τα ρουμαναράκια μπάνιο, η ώρα περνάει και έχει πάει 11 παρά πια. Αναζητάμε το εστιατόριο Sergiana και ανακαλύπτουμε απογοητευμένοι πως είναι κλειστό. Το Sergiana ανήκει σε μια επιτυχημένη αλυσίδα εστιατορίων με πολύ καλές κριτικές. Είναι ένα κελάρι στο οποίο σερβίρεται τοπική ρουμάνικη κουζίνα από ανάλογα ντυμένους σερβιτόρους. Ελπίζω να το βρούμε κάποια άλλη μέρα ανοιχτό.
http://www.tripadvisor.com.gr/Resta...asov_County_Central_Romania_Transylvania.html
http://sergianagrup.ro/en/
Βασικά η πόλη μοιάζει άδεια και προαισθανόμαστε πως τα βραδινά μας σχέδια για ποτό θα ναυαγήσουν. Αυτό όμως που δεν περιμένουμε, είναι να έχουν κλείσει ΚΑΙ τα εστιατόρια από τώρα.. Όσο προχωράμε δεν βρίσκουμε τίποτα ανοιχτό για να φάμε, όχι εστιατόριο, ούτε τζανκφουντάδικο ως δείγμα. Κι εμείς δεν πεινάμε απλά, σχεδόν λιμοκτονούμε.
Σε ένα μαγαζί που ευτυχείς ανακαλύπτουμε, ο σερβιτόρος ίσα που έχει σερβίρει στο διπλανό τραπέζι μια νοστιμότατη όπως φαίνεται πίτσα και που κοιτάζουμε ξελιγωμένα. Έρχεται κοντά μας και μας ενημερώνει πως η κουζίνα μόλις έκλεισε, “I am sorry”! λέει. Μας υποχρέωσες καλέ μου.
Έπειτα από άπειρες βόλτες κι ενώ αρχίζουμε να πιστεύουμε αποθαρρημένοι πως θα φάμε γάλα με δημητριακά για βραδινό πίσω στο διαμερισματάκι μας, επιτέλους βρίσκουμε μια πιτσαρία-λίγο από όλα και καθόμαστε. Δεν μας πολυαρέσει αλλά δεν θέλω τσιμουδιά. "Κλειστά τα στόματα και μην μιλάτε, ότι και να 'ναι τουλάχιστον θα φάτε."
Οι άντρες παίρνουν μια πίτσα ο καθένας για την αφεντιά του και την συνοδεύουν με μπίρα, ενώ τα πιο λιτοφάγα κοριτσάκια μοιραζόμαστε μια οι δυο μας. Η Έφη που λατρεύει τις σούπες δοκιμάζει και μια κοτόσουπα. Εγώ πάλι ως κλασσική κοκτεηλολάτρης παραγγέλνω ένα κοκτέηλ από βότκα και πράσινο μήλο. Και καλά κάνω, είναι πολύ ωραίο και δροσερό. Το φαγητό είναι συμπαθητικό και φθηνό.
Το φεστιβάλ και η εξέλιξη της ομάδας συνεχίζει να αποτελεί συχνά αντικείμενο συζητήσεων μας και μιλάμε έντονα για διάφορα πράγματα. Μια γυναίκα στο διπλανό τραπέζι έχει καθίσει και μας παρατηρεί ευθαρσώς με το ένα χέρι στο πηγούνι. Δεν μαζεύεται ούτε όταν την καρφώνω κι εγώ επίτηδες. Με τον σύντροφο της δεν έχουν ανταλλάξει κουβέντα εδώ και μια ώρα.
Η αλήθεια είναι πως μάλλον μιλάμε δυνατά. Είμαστε μια βαβούρικη παρέα δίπλα σε άλλες ήσυχες και σχεδόν αμίλητες. Κάποτε σε ένα ταξίδι μου, είχαν καταλάβει πως είμαστε Έλληνες από την πολύ φασαρία που κάναμε όταν μιλούσαμε. Τι να κάνουμε, αυτοί είμαστε. Καλύτερα έτσι, παρά στην μούγγα.
Αμέσως μετά το ντερλίκωμα μας αναζητάμε ένα μέρος, ένα οποιοδήποτε, μπαρ, παμπ, ότι να ‘ναι ρε παιδί μου, ένα ποτό θέλουμε να πιούμε. Μάταια! Δεν θέλω να πιστέψω πως και τις επόμενες μέρες θα είναι έτσι. Ίσως να φταίει που είναι Δευτέρα. Και στην Ελλάδα τις Δευτέρες η νυχτερινή ζωή είναι πιο πεσμένη. Βέβαια εδώ δεν μιλάμε για πεσμένη κίνηση, αλλά για τη νέκρα την ίδια.
Ανησυχώ για το πάρτι άνιμαλ της παρέας, το Νίκο. Θα ξενερώσει, το ξέρω. Ήταν εξαρχής διστακτικός στο να περάσουμε το περισσότερο μέρος του ταξιδιού στην επαρχία, φοβούμενος την ανυπαρξία νυχτερινής ζωής. Και μπορεί να άφησαν πάνω μου τις πάσης φύσεως επιλογές, όμως θέλω να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Και για μένα δεν είναι ότι καλύτερο. Μου αρέσει σε κάθε περιοχή που επισκέπτομαι, να έχω μια καλή άποψη για την νυχτερινή της εκδοχή.
Όπως και να έχει μάλλον είναι καλύτερα για μας να κοιμηθούμε νωρίς σήμερα. Έχουμε όλοι ταλαιπωρηθεί και στερηθεί ύπνο τις προηγούμενες μέρες οπότε είναι ευκαιρία να ανασυντάξουμε δυνάμεις.
Αύριο ξημερώνει ολοήμερη εκδρομή!
Την αράζω μισοκρεμασμένη από το παραθύρι της κουζίνας κι επιτέλους καπνίζω με το καφεδάκι μου παρέα.
Δεν καπνίζει κανένας τους παρά μόνο η Έφη κι αυτή στα πολύ μεγάλα κέφια. Τα αγόρια με στραβοκοιτάζουν που τους έρχεται ίχνος κάπνας, όμως δεν συγκινούμαι, τους κλείνω την πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Αρκετά άκαπνη έμεινα όλη μέρα, δεν πρέπει να έχουν παράπονο. Ξέρω ωστόσο πως μου κάνει καλό να κάνω παρέα με αντικαπνιστές, καπνίζω πολύ λιγότερο. Ο καφές είναι λίγο χάλια αλλά προσαρμόζομαι.
Έπειτα από συνεννόηση, μιλάμε με τον Ioan στο τηλέφωνο και παζαρεύουμε την αυριανή εκδρομή. Από 100 ευρώ την κατεβάζουμε στα 90. Σιγά το παζάρι, όμως έχουμε κοιτάξει πόσο θα μας κόστιζε αν πηγαίναμε με τρένο και συνολικά θα μας έβγαιναν τα ίδια χρήματα πάνω κάτω.
Με τον Ioan όμως θα γλιτώσουμε την ταλαιπωρία των τρένων, άρα και πολύ χρόνο. Θα έχουμε ένα συμπαθητικό ντόπιο για ξεναγό και θα πάμε σε κάποια μέρη που δεν υπάρχει πρόσβαση με το τρένο. Ελπίζω μόνο να μην είναι κι αυτός επίδοξος Σουμάχερ.
Μέχρι να κάνουμε όλα τα ρουμαναράκια μπάνιο, η ώρα περνάει και έχει πάει 11 παρά πια. Αναζητάμε το εστιατόριο Sergiana και ανακαλύπτουμε απογοητευμένοι πως είναι κλειστό. Το Sergiana ανήκει σε μια επιτυχημένη αλυσίδα εστιατορίων με πολύ καλές κριτικές. Είναι ένα κελάρι στο οποίο σερβίρεται τοπική ρουμάνικη κουζίνα από ανάλογα ντυμένους σερβιτόρους. Ελπίζω να το βρούμε κάποια άλλη μέρα ανοιχτό.
http://www.tripadvisor.com.gr/Resta...asov_County_Central_Romania_Transylvania.html
http://sergianagrup.ro/en/
Βασικά η πόλη μοιάζει άδεια και προαισθανόμαστε πως τα βραδινά μας σχέδια για ποτό θα ναυαγήσουν. Αυτό όμως που δεν περιμένουμε, είναι να έχουν κλείσει ΚΑΙ τα εστιατόρια από τώρα.. Όσο προχωράμε δεν βρίσκουμε τίποτα ανοιχτό για να φάμε, όχι εστιατόριο, ούτε τζανκφουντάδικο ως δείγμα. Κι εμείς δεν πεινάμε απλά, σχεδόν λιμοκτονούμε.
Σε ένα μαγαζί που ευτυχείς ανακαλύπτουμε, ο σερβιτόρος ίσα που έχει σερβίρει στο διπλανό τραπέζι μια νοστιμότατη όπως φαίνεται πίτσα και που κοιτάζουμε ξελιγωμένα. Έρχεται κοντά μας και μας ενημερώνει πως η κουζίνα μόλις έκλεισε, “I am sorry”! λέει. Μας υποχρέωσες καλέ μου.
Έπειτα από άπειρες βόλτες κι ενώ αρχίζουμε να πιστεύουμε αποθαρρημένοι πως θα φάμε γάλα με δημητριακά για βραδινό πίσω στο διαμερισματάκι μας, επιτέλους βρίσκουμε μια πιτσαρία-λίγο από όλα και καθόμαστε. Δεν μας πολυαρέσει αλλά δεν θέλω τσιμουδιά. "Κλειστά τα στόματα και μην μιλάτε, ότι και να 'ναι τουλάχιστον θα φάτε."
Οι άντρες παίρνουν μια πίτσα ο καθένας για την αφεντιά του και την συνοδεύουν με μπίρα, ενώ τα πιο λιτοφάγα κοριτσάκια μοιραζόμαστε μια οι δυο μας. Η Έφη που λατρεύει τις σούπες δοκιμάζει και μια κοτόσουπα. Εγώ πάλι ως κλασσική κοκτεηλολάτρης παραγγέλνω ένα κοκτέηλ από βότκα και πράσινο μήλο. Και καλά κάνω, είναι πολύ ωραίο και δροσερό. Το φαγητό είναι συμπαθητικό και φθηνό.
Το φεστιβάλ και η εξέλιξη της ομάδας συνεχίζει να αποτελεί συχνά αντικείμενο συζητήσεων μας και μιλάμε έντονα για διάφορα πράγματα. Μια γυναίκα στο διπλανό τραπέζι έχει καθίσει και μας παρατηρεί ευθαρσώς με το ένα χέρι στο πηγούνι. Δεν μαζεύεται ούτε όταν την καρφώνω κι εγώ επίτηδες. Με τον σύντροφο της δεν έχουν ανταλλάξει κουβέντα εδώ και μια ώρα.
Η αλήθεια είναι πως μάλλον μιλάμε δυνατά. Είμαστε μια βαβούρικη παρέα δίπλα σε άλλες ήσυχες και σχεδόν αμίλητες. Κάποτε σε ένα ταξίδι μου, είχαν καταλάβει πως είμαστε Έλληνες από την πολύ φασαρία που κάναμε όταν μιλούσαμε. Τι να κάνουμε, αυτοί είμαστε. Καλύτερα έτσι, παρά στην μούγγα.
Αμέσως μετά το ντερλίκωμα μας αναζητάμε ένα μέρος, ένα οποιοδήποτε, μπαρ, παμπ, ότι να ‘ναι ρε παιδί μου, ένα ποτό θέλουμε να πιούμε. Μάταια! Δεν θέλω να πιστέψω πως και τις επόμενες μέρες θα είναι έτσι. Ίσως να φταίει που είναι Δευτέρα. Και στην Ελλάδα τις Δευτέρες η νυχτερινή ζωή είναι πιο πεσμένη. Βέβαια εδώ δεν μιλάμε για πεσμένη κίνηση, αλλά για τη νέκρα την ίδια.
Ανησυχώ για το πάρτι άνιμαλ της παρέας, το Νίκο. Θα ξενερώσει, το ξέρω. Ήταν εξαρχής διστακτικός στο να περάσουμε το περισσότερο μέρος του ταξιδιού στην επαρχία, φοβούμενος την ανυπαρξία νυχτερινής ζωής. Και μπορεί να άφησαν πάνω μου τις πάσης φύσεως επιλογές, όμως θέλω να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Και για μένα δεν είναι ότι καλύτερο. Μου αρέσει σε κάθε περιοχή που επισκέπτομαι, να έχω μια καλή άποψη για την νυχτερινή της εκδοχή.
Όπως και να έχει μάλλον είναι καλύτερα για μας να κοιμηθούμε νωρίς σήμερα. Έχουμε όλοι ταλαιπωρηθεί και στερηθεί ύπνο τις προηγούμενες μέρες οπότε είναι ευκαιρία να ανασυντάξουμε δυνάμεις.
Αύριο ξημερώνει ολοήμερη εκδρομή!
Last edited:
zmaria
Member
Rupea και Viscri, δυο κόσμοι μαγικοί.
Ξυπνάμε στις 8 και μια νύστα μας περιτριγυρίζει όση ώρα τρώμε πρωινό. Έχουμε κοιμηθεί πολύ περισσότερο από όλες τις προηγούμενες μέρες και θα είχαμε χορτάσει αν δεν μας έλειπε τόσο ύπνος. Όμως μας λείπει και κουτουλάμε όσο κατεβαίνουμε τις decadance σκάλες.
Ο Ioan μας καλημερίζει ευδιάθετος. Η πεθερά του μας παρατηρεί σχολαστικά από το μπαλκόνι. Μένει κάτω από μας και για αυτό μας πρότεινε χθες ο Ioan να είμαστε καλά παιδιά, χιουμοριστικά πάντα. Φαίνεται η σύζυξ μοιράζεται την παντόφλα με την μαμά της.
Σταματάμε σε ένα βενζινάδικο για να ανανεώσει μια κάρτα που χρειάζεται όταν οδηγεί στις εθνικές οδούς της χώρας. Πωλείται σε συγκεκριμένα βενζινάδικα και είναι απαραίτητη στον οποιονδήποτε οδηγεί στις εθνικές οδούς. Υπάρχουν ετήσιες για τους κατοίκους αλλά και μικρότερης διάρκειας (εβδομαδιαίες-μηνιαίες κλπ) για τους τουρίστες. Η ετήσια κοστίζει 80 ευρώ, οι υπόλοιπες αρκετά φθηνότερα.
Ο 40+ οικογενειάρχης Ioan μας εξομολογείται πως πάντα ήθελε να γίνει ξεναγός και σκέφτεται να ασχοληθεί πλέον σοβαρά με αυτό. Θέλει να το σπουδάσει ώστε να είναι καλός και με την βούλα. Μας λέει πως είμαστε το πρώτο του επίσημο γκρουπ και αυθόρμητα ζητωκραυγάζουμε για να τον ενθαρρύνουμε. Του υποσχόμαστε πως θα του κάνουμε καλό ποδαρικό.
Τον συμβουλεύω να κρατήσει χαμηλά τις τιμές των εκδρομών του κι έτσι θα γίνει γνωστός από στόμα σε στόμα. Του λέω ακόμα πως θα μπορούσα να γράψω για αυτόν σε ένα ταξιδιωτικό site που είμαι μέλος. Με ευχαριστεί με ειλικρίνεια και από εκείνη την ώρα γίνεται ακόμα πιο εύγλωττος για την Ρουμανία και τους ανθρώπους της. Μας κρατάει δροσερούς με το air condition και ευτυχώς, ΕΥΤΥΧΩΣ όμως, ο άνθρωπος οδηγάει φυσιολογικά!
Η εθνική οδός που ακολουθούμε δεν έχει προστατευτικά κιγκλιδώματα, όμως ο δρόμος κατά κύριο λόγο είναι καλά ασφαλτοστρωμένος και δεν έχει λακούβες. Κάθε τόσο εκτελούν έργα στους δρόμους. Η διαδρομή μας χαρίζει πάλι πράσινη υπεροχή. Η φύση οργιάζει στην επαρχιώτικη Ρουμανία.
Συχνά πυκνά συναντάμε πολυπληθή κοπάδια προβάτων και αγελάδων που βοσκούν. Ανά διαστήματα βλέπουμε και άλογα, μερικά τα εντοπίζουμε ξέμπαρκα σε λιβάδια μόνα τους.
Ο Νίκος κοιμάται του καλού καιρού και ξυπνάει εύκολα όταν φθάνουμε στον πρώτο μας προορισμό. Αφήνουμε το αμάξι στον δρόμο και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε τον λόφο που οδηγεί στο φρούριο Rupea. Ο Ioan χαίρεται που μας φέρνει εδώ, έχει καιρό να έρθει κι έχουν γίνει διάφορες ανακατασκευές που θέλει να τις δει.
Πάνω στον αρχαίο οικισμό Dacian Ramidava, (Rupes κατά τους Ρωμαίους από όπου και πήρε το όνομα το φρούριο αργότερα, τον 19ο αι.) χτίστηκε ένας άλλος οικισμός το 10ο-13ο αι. και μετά μετατράπηκε σε φρούριο από τους ίδιους τους κατοίκους για προστασία. Είναι έτσι φτιαγμένο ώστε τα δωμάτια να χρησιμοποιούνται ως καταφύγια για τις οικογένειες, που έρχονταν ακόμα και από τα γειτονικά χωριά σε περιόδους πολιορκίας.
Τρεις σειρές από τείχη προφύλασσαν τους κατοίκους ενώ στα πολλά παράθυρα περιμετρικά του φρουρίου μπορούσαν να παρακολουθούν οποιαδήποτε απειλή χωρίς να προλάβει να πλησιάσει. Τον 17ο αι. το φρούριο κατελήφθη και χτίστηκε πάλι από Αυστριακούς. Χρησιμοποιήθηκε επίσης ως καταφύγιο για τους υγιείς κατά την διάρκεια τότε της πανούκλας.
Μεταξύ των δυο παγκόσμιων πολέμων, η Rupea ήταν ένα ακμάζων σαξονικό πολιτιστικό κέντρο, το οποίο όμως με τα χρόνια παρήκμασε κυρίως λόγω της μετανάστευσης των Σαξόνων στην Γερμανία κατά την διάρκεια της κομμουνιστικής διακυβέρνησης.
Τώρα, αρκετοί εργάτες είναι απορροφημένοι σε εργασίες ανακαίνισης. Ρωτάω κάποιους από αυτούς αν τους πειράζει να τους φωτογραφίσω κι αχνογελούν κολακευμένοι. Το κόστος εισόδου είναι 10 lei.
Η φωτογραφική μου μηχανή έχει αρχίσει να γκαζώνει επικίνδυνα!
Με τόση φυσική ομορφιά προσπαθώ να εκτονώσω τα καλλιτεχνικά μου απωθημένα.
Επί το έργον
Η θέα με τα γραφικά χωριουδάκια και τα απέραντα λιβάδια είναι απίθανη. Δεν παραλείπουμε φυσικά να βγάλουμε ψωνίστικες, χορευτικές και αυθόρμητες παρεϊστικες φώτος, πέραν του σαν ζωγραφιά τοπίου.
Μου θυμίζει λίγο την καστροπολιτεία Βάθεια της Μάνης. Σαν ιδέα περισσότερο παρά σαν αντικειμενική ομοιότητα. Μόνο που η όμορφη Βάθεια είναι βαθειά αφημένη στα ερείπια. Καμία σχέση με το προσεγμένο και πεντακάθαρο Rupea.
Επόμενη στάση το Viscri, ένα γραφικό χωριό με μια εκκλησία-φρούριο ιστορικής σημασίας.
Έξω από κάθε σπίτι σχεδόν υπάρχει και ένα παγκάκι και σε κάθε παγκάκι αντικρίζουμε μια ξεχωριστή εικόνα. Δυο παιδάκια να συζητάνε, μια national geographic τύπου γιαγιά να πλέκει, μια άλλη να ράβει, ένα ζευγάρι να με κοιτάζει καχύποπτα όσο προσπαθώ ζουμάροντας διακριτικά να τους φωτογραφήσω.
Κάρα με άλογα περνάνε από μπροστά μας και κότες αλανιάρες κόβουν βόλτες ελεύθερες.
Κάποια παιδιά παίζουν ξέγνοιαστα ενώ τρία κοριτσάκια κερδίζουν με τα σκέρτσα τους καλούδια από τον παντοπώλη.
Αυτό το χωριό μοιάζει λες και είναι ξεχασμένο από τον χρόνο.
Τώρα κατοικείται από 500 άτομα εκ των οποίων μόνο 24 είναι οι εναπομείναντες σαξονικής καταγωγής. Ένα από αυτά είναι και η υπέργηρη υπεύθυνη της εκκλησίας η οποία παρακαλώ, μιλάει πολύ καλά αγγλικά. Το αντίτιμο της εισόδου είναι πανάκριβο. 4 lei, ποιος τα δίνει τώρα!
Μπαίνουμε στο εσωτερικό και χαζεύουμε τα ξύλινα παλιά στασίδια και τις ταλαιπωρημένες εικόνες. Ανεβαίνουμε μικροσκοπικά περάσματα μέσα από ξύλινα φθαρμένα σκαλιά και φθάνουμε στην κορυφή.
Η κορυφή σου χαρίζει ένα πανόραμα του χωριού και των γύρω λόφων. Νιώθεις την απόλυτη ηρεμία. Τα σπίτια απλά και φροντισμένα είναι όλα εναρμονισμένα και ίδιας αρχιτεκτονικής με την εκκλησία. Μέχρι και ο πρίγκηπας Κάρολος είχε αγοράσει σπίτι εδώ που τώρα χρησιμοποιείται ως ξενώνας.
Η εντυπωσιακή οχυρωμένη εκκλησία θεωρείται η παλαιότερη της Τρανσυλβανίας και η κατασκευή της χρονολογείται το 1100 από Ούγγρους Η αλήθεια είναι πως της φαίνεται, πολλά πράγματα, ειδικά στον εσωτερικό χώρο μοιάζουν αναλλοίωτα, παρόλο που είναι φανερή η προσπάθεια διατήρησής της.
Τροποποιήθηκε κι επεκτάθηκε πολλές φορές. Τον 12ο αι. καταλήφθηκε από Σάξονες και τον 14ο αι. τμήμα του ναού ξαναχτίστηκε από την αρχή. Τον 16ο αι. η σαξονική κοινότητα οχύρωσε την εκκλησία με εξωτερικά τείχη. Από το 1993 ανήκει στην παγκόσμια κληρονομιά της UNESCO.
Στην έξοδο σταματάμε για λίγο σε ένα παλιό πυργίσκο που έχει μετατραπεί σε μουσείο. Είναι πολύ μικρούλι και δεν πληρώνεις επιπλέον για να το επισκεφτείς. Χαζεύουμε παλιά εργαλεία, κεραμικά, παραδοσιακές φορεσιές ακόμα και νυφικά του τότε. Έχει κάτι παλτά που φορούσαν τις πολύ κρύες μέρες φτιαγμένα από δέρματα και γούνες ζώων και είναι απλά ασήκωτα.
Χορτασμένοι από πανέμορφες εικόνες και εφοδιασμένοι με την γαλήνη της υπαίθρου μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για τον τελευταίο για σήμερα προορισμό μας.
Την κουκλάρα Sighisoara.
Ξυπνάμε στις 8 και μια νύστα μας περιτριγυρίζει όση ώρα τρώμε πρωινό. Έχουμε κοιμηθεί πολύ περισσότερο από όλες τις προηγούμενες μέρες και θα είχαμε χορτάσει αν δεν μας έλειπε τόσο ύπνος. Όμως μας λείπει και κουτουλάμε όσο κατεβαίνουμε τις decadance σκάλες.
Ο Ioan μας καλημερίζει ευδιάθετος. Η πεθερά του μας παρατηρεί σχολαστικά από το μπαλκόνι. Μένει κάτω από μας και για αυτό μας πρότεινε χθες ο Ioan να είμαστε καλά παιδιά, χιουμοριστικά πάντα. Φαίνεται η σύζυξ μοιράζεται την παντόφλα με την μαμά της.
Σταματάμε σε ένα βενζινάδικο για να ανανεώσει μια κάρτα που χρειάζεται όταν οδηγεί στις εθνικές οδούς της χώρας. Πωλείται σε συγκεκριμένα βενζινάδικα και είναι απαραίτητη στον οποιονδήποτε οδηγεί στις εθνικές οδούς. Υπάρχουν ετήσιες για τους κατοίκους αλλά και μικρότερης διάρκειας (εβδομαδιαίες-μηνιαίες κλπ) για τους τουρίστες. Η ετήσια κοστίζει 80 ευρώ, οι υπόλοιπες αρκετά φθηνότερα.
Ο 40+ οικογενειάρχης Ioan μας εξομολογείται πως πάντα ήθελε να γίνει ξεναγός και σκέφτεται να ασχοληθεί πλέον σοβαρά με αυτό. Θέλει να το σπουδάσει ώστε να είναι καλός και με την βούλα. Μας λέει πως είμαστε το πρώτο του επίσημο γκρουπ και αυθόρμητα ζητωκραυγάζουμε για να τον ενθαρρύνουμε. Του υποσχόμαστε πως θα του κάνουμε καλό ποδαρικό.
Τον συμβουλεύω να κρατήσει χαμηλά τις τιμές των εκδρομών του κι έτσι θα γίνει γνωστός από στόμα σε στόμα. Του λέω ακόμα πως θα μπορούσα να γράψω για αυτόν σε ένα ταξιδιωτικό site που είμαι μέλος. Με ευχαριστεί με ειλικρίνεια και από εκείνη την ώρα γίνεται ακόμα πιο εύγλωττος για την Ρουμανία και τους ανθρώπους της. Μας κρατάει δροσερούς με το air condition και ευτυχώς, ΕΥΤΥΧΩΣ όμως, ο άνθρωπος οδηγάει φυσιολογικά!
Η εθνική οδός που ακολουθούμε δεν έχει προστατευτικά κιγκλιδώματα, όμως ο δρόμος κατά κύριο λόγο είναι καλά ασφαλτοστρωμένος και δεν έχει λακούβες. Κάθε τόσο εκτελούν έργα στους δρόμους. Η διαδρομή μας χαρίζει πάλι πράσινη υπεροχή. Η φύση οργιάζει στην επαρχιώτικη Ρουμανία.
Συχνά πυκνά συναντάμε πολυπληθή κοπάδια προβάτων και αγελάδων που βοσκούν. Ανά διαστήματα βλέπουμε και άλογα, μερικά τα εντοπίζουμε ξέμπαρκα σε λιβάδια μόνα τους.
Ο Νίκος κοιμάται του καλού καιρού και ξυπνάει εύκολα όταν φθάνουμε στον πρώτο μας προορισμό. Αφήνουμε το αμάξι στον δρόμο και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε τον λόφο που οδηγεί στο φρούριο Rupea. Ο Ioan χαίρεται που μας φέρνει εδώ, έχει καιρό να έρθει κι έχουν γίνει διάφορες ανακατασκευές που θέλει να τις δει.
Πάνω στον αρχαίο οικισμό Dacian Ramidava, (Rupes κατά τους Ρωμαίους από όπου και πήρε το όνομα το φρούριο αργότερα, τον 19ο αι.) χτίστηκε ένας άλλος οικισμός το 10ο-13ο αι. και μετά μετατράπηκε σε φρούριο από τους ίδιους τους κατοίκους για προστασία. Είναι έτσι φτιαγμένο ώστε τα δωμάτια να χρησιμοποιούνται ως καταφύγια για τις οικογένειες, που έρχονταν ακόμα και από τα γειτονικά χωριά σε περιόδους πολιορκίας.
Τρεις σειρές από τείχη προφύλασσαν τους κατοίκους ενώ στα πολλά παράθυρα περιμετρικά του φρουρίου μπορούσαν να παρακολουθούν οποιαδήποτε απειλή χωρίς να προλάβει να πλησιάσει. Τον 17ο αι. το φρούριο κατελήφθη και χτίστηκε πάλι από Αυστριακούς. Χρησιμοποιήθηκε επίσης ως καταφύγιο για τους υγιείς κατά την διάρκεια τότε της πανούκλας.
Μεταξύ των δυο παγκόσμιων πολέμων, η Rupea ήταν ένα ακμάζων σαξονικό πολιτιστικό κέντρο, το οποίο όμως με τα χρόνια παρήκμασε κυρίως λόγω της μετανάστευσης των Σαξόνων στην Γερμανία κατά την διάρκεια της κομμουνιστικής διακυβέρνησης.
Τώρα, αρκετοί εργάτες είναι απορροφημένοι σε εργασίες ανακαίνισης. Ρωτάω κάποιους από αυτούς αν τους πειράζει να τους φωτογραφίσω κι αχνογελούν κολακευμένοι. Το κόστος εισόδου είναι 10 lei.
Η φωτογραφική μου μηχανή έχει αρχίσει να γκαζώνει επικίνδυνα!
Με τόση φυσική ομορφιά προσπαθώ να εκτονώσω τα καλλιτεχνικά μου απωθημένα.
Επί το έργον
Η θέα με τα γραφικά χωριουδάκια και τα απέραντα λιβάδια είναι απίθανη. Δεν παραλείπουμε φυσικά να βγάλουμε ψωνίστικες, χορευτικές και αυθόρμητες παρεϊστικες φώτος, πέραν του σαν ζωγραφιά τοπίου.
Μου θυμίζει λίγο την καστροπολιτεία Βάθεια της Μάνης. Σαν ιδέα περισσότερο παρά σαν αντικειμενική ομοιότητα. Μόνο που η όμορφη Βάθεια είναι βαθειά αφημένη στα ερείπια. Καμία σχέση με το προσεγμένο και πεντακάθαρο Rupea.
Επόμενη στάση το Viscri, ένα γραφικό χωριό με μια εκκλησία-φρούριο ιστορικής σημασίας.
Έξω από κάθε σπίτι σχεδόν υπάρχει και ένα παγκάκι και σε κάθε παγκάκι αντικρίζουμε μια ξεχωριστή εικόνα. Δυο παιδάκια να συζητάνε, μια national geographic τύπου γιαγιά να πλέκει, μια άλλη να ράβει, ένα ζευγάρι να με κοιτάζει καχύποπτα όσο προσπαθώ ζουμάροντας διακριτικά να τους φωτογραφήσω.
Κάρα με άλογα περνάνε από μπροστά μας και κότες αλανιάρες κόβουν βόλτες ελεύθερες.
Κάποια παιδιά παίζουν ξέγνοιαστα ενώ τρία κοριτσάκια κερδίζουν με τα σκέρτσα τους καλούδια από τον παντοπώλη.
Αυτό το χωριό μοιάζει λες και είναι ξεχασμένο από τον χρόνο.
Τώρα κατοικείται από 500 άτομα εκ των οποίων μόνο 24 είναι οι εναπομείναντες σαξονικής καταγωγής. Ένα από αυτά είναι και η υπέργηρη υπεύθυνη της εκκλησίας η οποία παρακαλώ, μιλάει πολύ καλά αγγλικά. Το αντίτιμο της εισόδου είναι πανάκριβο. 4 lei, ποιος τα δίνει τώρα!
Μπαίνουμε στο εσωτερικό και χαζεύουμε τα ξύλινα παλιά στασίδια και τις ταλαιπωρημένες εικόνες. Ανεβαίνουμε μικροσκοπικά περάσματα μέσα από ξύλινα φθαρμένα σκαλιά και φθάνουμε στην κορυφή.
Η κορυφή σου χαρίζει ένα πανόραμα του χωριού και των γύρω λόφων. Νιώθεις την απόλυτη ηρεμία. Τα σπίτια απλά και φροντισμένα είναι όλα εναρμονισμένα και ίδιας αρχιτεκτονικής με την εκκλησία. Μέχρι και ο πρίγκηπας Κάρολος είχε αγοράσει σπίτι εδώ που τώρα χρησιμοποιείται ως ξενώνας.
Η εντυπωσιακή οχυρωμένη εκκλησία θεωρείται η παλαιότερη της Τρανσυλβανίας και η κατασκευή της χρονολογείται το 1100 από Ούγγρους Η αλήθεια είναι πως της φαίνεται, πολλά πράγματα, ειδικά στον εσωτερικό χώρο μοιάζουν αναλλοίωτα, παρόλο που είναι φανερή η προσπάθεια διατήρησής της.
Τροποποιήθηκε κι επεκτάθηκε πολλές φορές. Τον 12ο αι. καταλήφθηκε από Σάξονες και τον 14ο αι. τμήμα του ναού ξαναχτίστηκε από την αρχή. Τον 16ο αι. η σαξονική κοινότητα οχύρωσε την εκκλησία με εξωτερικά τείχη. Από το 1993 ανήκει στην παγκόσμια κληρονομιά της UNESCO.
Στην έξοδο σταματάμε για λίγο σε ένα παλιό πυργίσκο που έχει μετατραπεί σε μουσείο. Είναι πολύ μικρούλι και δεν πληρώνεις επιπλέον για να το επισκεφτείς. Χαζεύουμε παλιά εργαλεία, κεραμικά, παραδοσιακές φορεσιές ακόμα και νυφικά του τότε. Έχει κάτι παλτά που φορούσαν τις πολύ κρύες μέρες φτιαγμένα από δέρματα και γούνες ζώων και είναι απλά ασήκωτα.
Χορτασμένοι από πανέμορφες εικόνες και εφοδιασμένοι με την γαλήνη της υπαίθρου μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για τον τελευταίο για σήμερα προορισμό μας.
Την κουκλάρα Sighisoara.
Last edited:
Εκπομπές Travelstories
