474 αναμνήσεις

[delmem2233]

21 Ιανουαρίου (2019)

Universidad César Vallejo – Barcelona (Μοντεβιδέο)
Nacional – Peñarol

Χθες έγραψα πώς βρέθηκα στο Ρίο τον Ιανουάριο του 2018, και πού πέρασα τους επόμενους 14 μήνες. Ιανουάριο του 2019 ήμουν πλέον στο Μοντεβιδέο, στο τελευταίο κομμάτι εκείνου του ταξιδιού. Φθάνοντας στην Πρωτεύουσα της Ουρουγουάης, έπρεπε να περιμένω κάτι περισσότερο από έναν μήνα για να δω (κανονικό) αγώνα ποδοσφαίρου (είδα κάποια ανεπίσημα φιλικά νωρίτερα εκείνον τον Γενάρη, όμως δεν τα συμπεριλαμβάνω στη λίστα των αγώνων που έχω δει στο εξωτερικό), αφού “έπεσα” στο διάστημα μεταξύ λήξης σεζόν και έναρξης επόμενης.

Στις 21 εκείνου του μήνα η αναμονή μου πήρε τέλος, μπορούσα να δω ΔΥΟ παιχνίδια το ίδιο απόγευμα/βράδυ (Torneo de Verano, φιλικό τουρνουά), όχι σε... όποιο κι όποιο γήπεδο, αλλά στο θρυλικό Σεντενάριο (εκεί παίχθηκε ο πρώτος τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1930), με το δεύτερο παιχνίδι να είναι σούπερ ντέρμπι – έστω και φιλικό – μεταξύ Νασιονάλ και Πενιαρόλ, το... Μπόκα – Ρίβερ τού Μοντεβιδέο και γενικά τής Ουρουγουάης.

​

Τιμή εισιτηρίου, 400 ουρουγουανικά πέσος, κάτι λιγότερο από 11 ευρώ εκείνη τη μέρα (10,74, για την ακρίβεια).

Διάλεξα το “πέταλο” της Νασιονάλ, όχι επειδή είμαι από τους ΠΑΟΚτσήδες που... ούτε μουστάρδα βάζουν στο στόμα τους λόγω χρώματος (η Πενιαρόλ φοράει κιτρινόμαυρα, εμφανισιακά... αρειανίζει), αλλά επειδή από το απέναντι “πέταλο” του ίδιου σταδίου, ανάμεσα σε οπαδούς τής Πεναριόλ, είχα δει το πρώτο παιχνίδι μου στο Σεντενάριο, το 2009. Ήθελα να... εμπλουτίσω τις οπτικές γωνίες μου.

Το παιχνίδι-ορεκτικό ήταν ανάμεσα στη Σέσαρ Βαγέχο από το Περού, και την Μπαρσελόνα, προφανώς όχι την “Fútbol Club Barcelona” τού Λέο Μέσι, αλλά την “Barcelona Sporting Club” τού Γκουαγιακίλ, Εκουαδόρ, μεγάλος σύλλογος στη Νότια Αμερική, με παρουσία σε δύο τελικούς Λιμπερταδόρες τη δεκαετία τού ‘90, και με γήπεδο-κολοσσό που προκαλεί δέος (είδα παιχνίδι εκεί τον Απρίλιο του ‘11). Ελάχιστος ο κόσμος στις κερκίδες κατά τη διάρκεια του πρώτου αγώνα, πολύ λίγοι είδαμε τα έξι γκολ του (4-2 η Μπαρσελόνα).

Όπως βλέπετε, για το... κυρίως πιάτο τής βραδιάς, τα πέταλα είχαν πολύ κόσμο (της Πενιαρόλ περισσότερο), αλλά η κερκίδα απέναντι από την κεντρική είχε πολλές άδειες θέσεις, πέρα φυσικά από τη “νεκρή ζώνη” μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων.

Η Πενιαρόλ ήταν καλύτερη σχεδόν σε όλο το παιχνίδι, και νίκησε 2-0 με δύο γκολ νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο. Στο πρώτο είχαμε ισοπαλία, 0-0 σε γκολ, και 1-1 σε... κόκκινες κάρτες. Κάθε Νασιονάλ – Πενιαρόλ που... σέβεται τον εαυτό του έχει αποβολές, και το ότι το παιχνίδι ήταν φιλικό δεν σήμαινε απολύτως τίποτα, ειδικά για τον γνωστό μας Φαμπιάν Εστογιανόφ (έχει παίξει στον Πανιώνιο), και τον Λουίς Μεχία, βασικό τερματοφύλακα της Νασιονάλ στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

Λίγο πριν το μισάωρο ήταν, ο Μεχία καπάκωσε την μπάλα μετά από σουτ τού Εστογιανόφ, ο της Πενιαρόλ δοκίμασε να τσιμπήσει/κλοτσήσει την μπάλα ενώ την είχε ήδη πιάσει ο Μεχία στο έδαφος, ο της Νασιονάλ δεν το... πήρε πολύ καλά, se armó quilombo για αρκετά δευτερόλεπτα, έπεσαν “ψιλές”, και κατέληξαν να αποβληθούν και οι δύο, βλακωδώς (κατ’ εμέ). Τις επόμενες ημέρες διάβασα ότι ο Μεχία τιμωρήθηκε με έξι αγωνιστικές, κι ο Εστογιανόφ με πέντε, για κόκκινες που είδαν σε “φιλικό” παιχνίδι(...).

Οι ώρες πέρασαν ευχάριστα, με πολύ χάζι, πολύ τραγούδι στην κερκίδα, πολύ νοτιοαμερικάνικο ποδοσφαιρικό... φολκλόρ (που λένε “εκεί κάτω”), περίσσιο πάθος πάνω στο χορτάρι (στο δεύτερο παιχνίδι τής βραδιάς), κι ίσως το καλύτερο όλων ήταν ότι ήξερα πως τα καλύτερα... έπονταν, με προκριματικά Λιμπερταδόρες, Σουδαμερικάνα, και φυσικά πολλή-πολλή ουρουγουανική Απερτούρα, Μέχρι τα μέσα Μαρτίου που έφυγα από Μοντεβιδέο, πρόλαβα να πάω σε άλλα 15 παιχνίδια, τα οποία σιγά-σιγά θα βρουν τον χώρο τους σε αυτήν την ιστορία, έστω και με λίγες φωτογραφίες το καθένα.

Τα επίσημα στιγμιότυπα του Νασιονάλ – Πενιαρόλ, χωρίς περιγραφή σχολιαστή, με... άπλετο φυσικό ήχο, που σήμερα, Γενάρη του ‘21, μετά από μήνες και μήνες άδειων κερκίδων, ήχησε... παράξενα στα αυτιά μου πριν από λίγο, όταν είδα το βίντεο. Για να είμαι ειλικρινής μελαγχόλησα λίγο, αλλά... πού θα πάει;

Επόμενο “κεφάλαιο” μεθαύριο, με “επιστροφή” τής Αυστραλίας και του Ασιατικού Κυπέλλου τού 2015, αλλά και “ντεμπούτο” Βενεζουέλας, με αξέχαστο (για έναν συγκεκριμένο λόγο) παιχνίδι από το 2011.

 

[evaT]

Ακου να δεις που ακριβώς τέτοια μέρα πέρσυ βρέθηκα και γω στο Σεντενάριο....απέξω μόνο δυστυχώς.
Τώρα που είδα και το από μέσα και τα κιτρινόμαυρα της Πενιαρόλ μελαγχόλησα κάααπως και γω....

 

[delmem2233]

23 Ιανουαρίου

Carabobo – Estudiantes de Mérida (2011, Βαλένσια, Βενεζουέλα)
Ιαπωνία – Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (2015, Σίδνεϊ)

Μόλις πέρασα αρκετή ώρα τσεκάροντας τις – κακής ποιότητας – φωτογραφίες που έβγαλα τέτοια μέρα το 2011, αλλά και χαζεύοντας βίντεο που βρήκα στο YouTube, βίντεο άλλων που ήταν εκείνο το απόγευμα στο γήπεδο, στη Βαλένσια. Ομολογώ ότι αισθάνομαι... αγαθή ζήλια, ζηλεύω τον Δημήτρη, τον Martín, τον João, τον Michael, τον Leon, τον κάθε 20άρη που έχει την ίδια... μούρλα με μένα “κυνηγώντας” ποδοσφαιρικούς αγώνες σε όλο τον κόσμο, αλλά είναι... 20, όχι 45, κι όχι μόνο ταξιδεύει με ό,τι πιο πρόσφατο τεχνολογικά, αλλά ΚΑΙ ξέρει να τα χρησιμοποιεί, είναι ασύγκριτα πιο... tech-savvy απ’ όσο ήμουν εγώ ποτέ, ή θα γίνω ποτέ. Όχι ότι μου... κακοπέφτουν οι – φτωχές – φωτογραφίες που έχω και προσέχω σαν θησαυρό, αλλά όσο να ‘ναι, άλλη ικανοποίηση – πιστεύω – σου δίνει μία πολύ καλή φωτογραφία, ένα πολύ καλό βίντεο, κι άλλη μία φωτογραφία που έχει τα χάλια της, κι ένα βίντεο που μοιάζει λες και το έβγαλες μέσα σε... θολά νερά θάλασσας. Aaanyway…

Estadio Polideportivo “Misael Delgado”, στη Βαλένσια, το γήπεδο στο οποίο... μετά χαράς έχασα την ποδοσφαιρική παρθενιά μου στη Βενεζουέλα​

Ιανουάριο του 2011, μετά από 40 μέρες στην Κολομβία, πήρα λεωφορείο από Σάντα Μάρτα για Μαρακάιμπο, με σοβαρές αμφιβολίες για το πόσο θα έμενα στη Βενεζουέλα. Το σκεπτικό μου ήταν, “πάνε, δες, και κρίνε (αν και πόσο θέλεις να μείνεις)”. Μετά από τρία βράδια στο Μαρακάιμπο, εξακολουθούσα να έχω αμφιβολίες, όμως ανέβαλα την... οριστική απόφασή μου για το Κόρο, τον δεύτερο προορισμό μου στη Βενεζουέλα. Μόνο εκεί ήταν που αποφάσισα οριστικά να περάσω έναν γεμάτο μήνα στη χώρα, να μην επιστρέψω πρόωρα στην Κολομβία.

“Καπνογονικό – και όχι μόνο – πατιρντί”, κατά την είσοδο της τοπικής Καραμπόμπο στον αγωνιστικό χώρο για την έναρξη του αγώνα​

Όντως, πέρασα μήνα, γνώρισα κόσμο που μου συμπεριφέρθηκε σούπερ, κυρίως δύο οικογένειες Ελληνο-Βενεσολάνων στο Καράκας, είδα πράγματα(...), επί Τσάβες ακόμα τότε, που έχω να θυμάμαι, όμως σήμερα, δέκα χρόνια αργότερα, η Βενεζουέλα παραμένει η νοτιοαμερικάνικη χώρα που... πώς να το θέσω... “μου λείπει λιγότερο(...)”, δεν νομίζω ότι μπορώ να το θέσω πιο tactfully. Θα ξαναπήγαινα; Ναι. Μόλις έκανα “κωλοτούμπα”; Όχι. Ναι, θα ξαναπήγαινα, αλλά μόνο αν η κατάσταση(...) εκεί ήταν πολύ, πάρα πολύ, πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ διαφορετική, κάτι που δυστυχώς δεν βλέπω να συμβαίνει σύντομα...

Η Βενεζουέλα είναι μεταξύ των χωρών στις οποίες ανακρούεται ο εθνικός ύμνος πριν από κάθε παιχνίδι. Στη δική της περίπτωση μάλιστα, ανακρούονται και οι ύμνοι των Πολιτειών από τις οποίες είναι οι δύο ομάδες ​

Το Καραμπόμπο – Εστουδιάντες ντε Μέριδα (δεύτερη αγωνιστική τής Κλαουσούρα τού 2011) ήταν το πρώτο παιχνίδι που είδα στη Βενεζουέλα, ένα που... κατέχει “περίοπτη” (διαβάζεται και “ελαφρώς ντροπιαστική”) θέση στις “παρακολουθώντας ποδόσφαιρο στο εξωτερικό” αναμνήσεις μου, για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Το παιχνίδι είχε τέσσερα γκολ, όμως αν δεν κάνω λάθος (δυστυχώς δεν βρήκα το ακριβές νούμερο στις σημειώσεις μου), μόνο το ένα πρέπει να είδα(!), κι αυτό επειδή ήταν πέναλτι, και προφανώς η προσοχή μου ήταν εκεί. Με εκείνο το πέναλτι προηγήθηκαν οι... “Φοιτητές τής Μέριδα” στο πρώτο ημίχρονο. Η Καραμπόμπο “το γύρισε” 2-1 πριν την ανάπαυλα, κι έβαλε και τρίτο γκολ προς το τέλος. Πόσα από τα δικά της τρία είδα; Ίσως ένα, μπορεί και κανένα(!). Τι διάολο έκανα; Εντελώς ειλικρινά, χάζευα μπούστα(!)...

Το πέναλτι-γκολ τής Μέριδα, το μόνο γκολ που ΣΙΓΟΥΡΑ είδα τη στιγμή που μπήκε​

Ήταν... συνδυασμός παραγόντων. Από τη μία, η κερκίδα μου είχε πολλές, ΠΟΛΛΕΣ, κοπελάρες, γυναικάρες, όχι απλά με πλούσιο στήθος, αλλά και με πολύ... αισθησιακά προβεβλημένο στήθος, εννοώ με στενά “τιραντέ” μπουστάκια-τοπάκια ή όπως τα λένε τέλος πάντων, με πολλά από εκείνα που αφήνουν τους ώμους τελείως ακάλυπτους, με βαθιά ντεκολτέ, με πολλά ξεκούμπωτα κουμπιά, με, με, με... Αφενός λοιπόν, το θέαμα αυτό καθεαυτό... έβγαζε μάτια. Εκείνο που “ήρθε να δέσει” τότε, ήταν το state of mind μου εκείνο τον καιρό. Σήμερα μπορεί να είμαι στο εντελώς – μα εντελώς – άλλο άκρο, τότε όμως, έχοντας μόλις περάσει 40 μέρες στην Κολομβία, διάστημα στο οποίο φάνηκα απροσδόκητα τυχερός στον τομέα “γνωριμίες με γυναίκες”, το state of mind μου ήταν τέτοιο που έκανε το μάτι να παίζει πολύ. Πόσο; Τόσο ώστε να χάσω δύο-τρία γκολ τού ίδιου αγώνα (μισή “ντροπή” δική μου, κι η άλλη μισή... πάλι δική μου). In my defence, αυτό που συνέβη στη Βαλένσια εκείνη τη μέρα δεν έχει επαναληφθεί. Σποραδικά, μια στο τόσο, έχω χάσει γκολ σε αγώνες, κυρίως βγάζοντας φωτογραφίες, όμως χαζεύοντας γυναίκες σχεδόν ποτέ από τότε, οι περιπτώσεις είναι μετρημένες στα δάκτυλα ενός χεριού (και περισσεύουν και δάχτυλα).

Πανηγύρια για το δεύτερο γκολ τής Καραμπόμπο. Προσέξτε τον... κάμεραμαν στη φωτογραφία πάνω δεξιά. Βρήκα το βίντεό του στο YouTube (σκρολάρετε λίγο πιο κάτω)​

Μακάρι να είχα φανεί λίγο... γαϊδούρι και ξεδιάντροπος, και να είχα βγάλει κάποιες φωτογραφίες που θα εξηγούσαν/δικαιολογούσαν (μέχρι ενός σημείου) γιατί η προσοχή μου ήταν τόσο “αλλού” κι όχι στον αγωνιστικό χώρο, αλλά... δεν. Κατά τ’ άλλα, κόπηκαν λιγότερα από 4.000 εισιτήρια (3.800 και κάτι), όμως οι “Granadictos” (grana, το χρώμα, και adictos), οι πιο... φανατικοί/εκδηλωτικοί οπαδοί τής τοπικής Καραμπόμπο, δημιούργησαν ωραία ατμόσφαιρα, με πολύ τραγούδι, κάτι στο οποίο βοήθησε και η ομάδα τους, κάνοντας το 0-1, 2-1, πριν καν το ημίχρονο, κι έβαλε και κερασάκι στην τούρτα προς το τέλος με τρίτο γκολ.

Το βίντεο του παιδιού που φαίνεται σε παραπάνω φωτογραφία​

Το δε εισιτήριο μου κόστισε 20 μπολίβαρες φουέρτες, που με βάση την επίσημη ισοτιμία εκείνη την ημέρα ήταν 3,40 ευρώ. Εγώ, για πρώτη και μοναδική ως τώρα φορά στη ζωή μου, στα... ταξιδιωτικά χρονικά μου, είχα αλλάξει ευρώ λίγες ημέρες νωρίτερα “ανεπίσημα”, παίρνοντας στο χέρι διπλάσια μπολίβαρες από εκείνα που θα είχα πάρει αν είχα ακολουθήσει την επίσημη και νόμιμη... οδό. Για να είμαι ειλικρινής, αν στο Μαρακάιμπο και στο Κόρο δεν είχα βρει δύο ανθρώπους να μου αλλάξουν ευρώ στην ισοτιμία που είχα θέσει σαν “ελάχιστο αποδεκτό”, θα είχα επιστρέψει άμεσα στην Κολομβία.

Τέλος, 3-1, οι carabobeños χειροκρότησαν την ομάδα τους κι έφυγαν από το γήπεδο ικανοποιημένοι​

Τα... κουκιά ήταν πολύ μετρημένα/συγκεκριμένα τότε, ήμουν άνεργος και ξόδευα τις οικονομίες μου, ήξερα μέχρι πού με... έπαιρνε, κι αν δεν είχα αλλάξει χρήματα στη μαύρη αγορά, πολύ απλά, δεν θα είχα τη δυνατότητα να περάσω ολόκληρο μήνα στη Βενεζουέλα. Για την ακρίβεια, θα την είχα, αλλά θα έπρεπε να θυσιάσω μέρος εκείνου του τετράμηνου (σε Κολομβία, Βενεζουέλα και Εκουαδόρ) ταξιδιού, να επιστρέψω στην Ελλάδα νωρίτερα, κι έκρινα ότι “με το ευρώ στα 5,50 μπολίβαρες, ολόκληρος μήνας στη Βενεζουέλα, δεν αξίζει. Στα 10, στα 10,50, πόσο μάλλον στα 11, ναι”. Ακόμα και με την επίσημη ισοτιμία οι τιμές (διαμονή, μετακινήσεις, φαγητό) ήταν προσιτές, “λογικές”, απλά τα χρήματα που μπορούσα εγώ να ξοδέψω σε εκείνο το ταξίδι ήταν πολύ συγκεκριμένα, πληρώνοντας τα πάντα στην επίσημη ισοτιμία στη Βενεζουέλα θα σήμαινε λιγότερες ημέρες στο Εκουαδόρ, και δεν ήμουν πρόθυμος να κάνω τέτοια... τράμπα.

Ένα ακόμα βίντεο από το παιχνίδι που βρήκα στο YouTube, με... παλμό στην κερκίδα. Τον βασικό πυρήνα των “Granadictos” τον είχα κάτω δεξιά μου​

11 Ιανουαρίου έχω δει παιχνίδι και το 2015, στο Σίδνεϊ, προημιτελικό τού Ασιατικού Κυπέλλου, αρκετούς αγώνες τού οποίου έχω ήδη παρουσιάσει σε προηγούμενα “κεφάλαια”. Ιαπωνία – Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, 1-1, πρόκριση των Εμιράτων στα πέναλτι. Η βασική ανάμνησή μου από εκείνο το παιχνίδι είναι το πόσο με... τσάτισαν οι Ιάπωνες παίκτες(!). Θυμάμαι (τα... φρέσκαρα στη μνήμη μου νωρίτερα σήμερα, που διάβασα τις σημειώσεις μου από εκείνη την ημέρα) να τους βλέπω να χάνουν από νωρίς (τα ΗΑΕ προηγήθηκαν πριν συμπληρωθεί δεκάλεπτο), να είναι μεν καλύτεροι, αλλά να μην προσπαθούν να... στραγγαλίσουν τους Άραβες, αντίθετα, να δίνουν ρεσιτάλ σε... “lack of urgency”(!).

Extra time, penalties, 3-3 με ένα να έχει απομείνει για κάθε ομάδα, ο Kagawa το έχασε, ο των ΗΑΕ όχι...​

Τα λεπτά περνούσαν, έχαναν, είχαν απέναντί τους αντίπαλο που ήταν... 101% “στα μέτρα τους”, όμως εκείνοι... χαλαροί, λες και στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει όποιος σκοράρει περισσότερα γκολ, αλλά όποιος κρατάει την μπάλα περισσότερη ώρα στην κατοχή του, κάνοντας αυτό και ελάχιστα περισσότερα. Ναι, ισοφάρισαν στο τελευταίο δεκάλεπτο, ναι, έχασαν τεράστια ευκαιρία να νικήσουν 2-1 χωρίς καν παράταση, ναι, ήταν καλύτεροι ακόμα και στην παράταση, όμως όταν είσαι η καλύτερη ομάδα, δεν αφήνεις knockout παιχνίδι να πάει στα πέναλτι. Οι Ιάπωνες το έκαναν, και το πλήρωσαν.

Οι Ιάπωνες παίκτες πήγαν μετά τα πέναλτι στο “πέταλο” που ήταν μαζεμένοι οι πιο εκδηλωτικοί οπαδοί τους, υποκλίθηκαν, όπως... προστάζει το ιαπωνικό ποδοσφαιρικό πρωτόκολλο, και χειροκροτήθηκαν θερμά, παρά την... εκνευριστικά avoidable ήττα τους​

Τσατίστηκα επειδή... ήμουν μαζί τους, είχαν χιλιάδες κόσμου να τους ακολουθεί, έδιναν... χρώμα, σε αντίθεση με τα ΗΑΕ που η “κερκίδα” τους ήταν... συγγενείς και φίλοι, και δεν πρόσφεραν σχεδόν τίποτα στη διοργάνωση, ούτε σε ποδοσφαιρικό, ούτε σε “ατμόσφαιρα στις κερκίδες” επίπεδο. Για να... διαχειριστώ την τσατίλα μου, βρήκα θετικό στην ήττα τής Ιαπωνίας(!). Κατά βάθος, το κύπελλο ήθελα να το σηκώσει η Αυστραλία, είχα “τσιμπηθεί” μαζί τους ποδοσφαιρικά, έπαιζαν λες και έτρεχαν στη Φόρμουλα 1, με το πόδι ασταμάτητα στο γκάζι, νικούσαν 3-0 και συνέχιζαν να παλεύουν για περισσότερα γκολ, κάτι που με ενθουσιάζει σε ομάδες. Επιπλέον, ήθελα τελικό σε γεμάτο γήπεδο, και για να συνέβαινε αυτό, έπρεπε να είναι η Αυστραλία στον τελικό, μόνο εκείνοι μπορούσαν να γεμίσουν το αχανές στάδιο στο Σίδνεϊ. Στους ημιτελικούς, η Αυστραλία θα έβρισκε μπροστά της τον νικητή τού Ιαπωνία – ΗΑΕ. Με την Ιαπωνία έξω, η... τσατίλα μου “πατσιζόταν” από το γεγονός ότι ο δρόμος τής Αυστραλίας προς τον τελικό γινόταν ευκολότερος, ή μάλλον... “λιγότερο δύσκολος”. Ουδέν κακόν αμιγές καλού...

Τα στιγμιότυπα του αγώνα στο επίσημο βίντεο της διοργάνωσης στο YouTube​

Επόμενο “κεφάλαιο” αύριο, με ντεμπούτο Αργεντινής (“προειδοποιώ” ότι το αυριανό ποστ θα περιέχει ισχυρή δόση γκρίνιας, για το πώς βρήκα την κατάσταση στο γήπεδο της Αρσενάλ, στο Σαραντί. Είμαι που είμαι γκρινιάρης από τη φύση μου, όταν μου δίνονται solid αφορμές να γκρινιάξω είναι που... το τερματίζω).

 

[delmem2233]

24 Ιανουαρίου (2012)

Arsenal de Sarandí – Sport Huancayo (Sarandí, Avellaneda, Gran Buenos Aires)

“Χονδρικά” (και σίγουρα καταχρηστικά), ας πούμε ότι το Avellaneda είναι η Καλαμαριά τής Θεσσαλονίκης, και το Σαραντί μία μικρότερη περιοχή τής Καλαμαριάς. Στην πράξη, αν είσαι σε λεωφορείο, η διαδρομή από το κέντρο τού Μπουένος Άιρες μέχρι το Σαραντί, σου φαίνεται A to B μεταξύ σημείων τής ίδιας πόλης. Θα μπορούσα να γράψω ένα απλό “Μπουένος Άιρες” μέσα στην παρένθεση δίπλα στα ονόματα των ομάδων, αλλά είμαι ψείρας στα της γεωγραφίας και ό,τι έχει να κάνει με ονόματα περιοχών, κι έτσι προέκυψε όλο αυτό το... μακρινάρι. Όσοι έχετε πάει στο Μπουένος Άιρες και θέλετε να... προσανατολιστείτε, το Estadio Julio Humberto Grondona βρίσκεται 10-11 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά τού Οβελίσκου.

Η είσοδος της “La Mafia”, των... πιο φανατικών οπαδών τής Αρσενάλ​

Προσπερνάω το πώς και γιατί βρισκόμουν εκείνο το διάστημα στην Αργεντινή, αναφέρω μόνο ότι στις 24 Ιανουαρίου τού 2012 έκλεινα σχεδόν εφτά βδομάδες χωρίς να πάω σε γήπεδο, είχα να μπω σε κερκίδα από τις 8 Δεκεμβρίου (2011, ένα Αξέχαστο – με το “Α” κεφαλαίο – Σαν Λορένσο – Ιντεπεντιέντε). Εννοείται ότι είχα μείνει τόσες εβδομάδες χωρίς γήπεδο όχι επειδή ήταν... επιλογή μου, αλλά επειδή ήταν το κενό μεταξύ λήξης περιόδου και έναρξης επόμενης. Η απόσταση μεταξύ τού γηπέδου και του σπιτιού που έμενα τότε στο Μπουένος Άιρες, ήταν 22-23 χιλιόμετρα, ήξερα ότι θα περνούσα δύο ώρες σε τρένο και λεωφορείο για να φθάσω στο γήπεδο, προφανώς άλλο τόσο για να επιστρέψω, όμως μετά από εφτά βδομάδες χωρίς “ζωντανή” μπάλα, δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω την απόσταση να μου στερήσει την εμπειρία.

Σέντρα, με τους λιγοστούς οπαδούς τής Ουανκάγιο στο βάθος​

Το παιχνίδι ήταν για τον πρώτο προκριματικό γύρο τού Κόπα Λιμπερταδόρες (διπλοί αγώνες, “μέσα-έξω”), πρώτος αγώνας. Ομολογώ ότι πήγα... σχετικά αρνητικά προκατειλημμένος, επειδή έτρεφα μία... “μικρούλα”, κεκαλυμμένη αντιπάθεια στην τοπική Αρσενάλ, και σφόδρα α-ντι-πά-θει-α σε έναν εκ των ιδρυτών της, του οποίου το ονοματεπώνυμο “λέκιαζε” το όνομα του γηπέδου. Την Αρσενάλ την... είχα στην μπούκα επειδή τα προηγούμενα χρόνια είχε φέρει κάποια καλά αποτελέσματα σε διεθνείς διοργανώσεις (μέχρι Κόπα Σουδαμερικάνα είχε κατακτήσει το 2007!, το ας πούμε Europa League τής Νότιας Αμερικής), είχε αποκλείσει πολύ μεγαλύτερες ομάδες, που έπαιζαν σε γήπεδα-θρύλους, κι είχαν πίσω τους... λαό και λαό, σε αντίθεση με τη σχεδόν “ανύπαρκτη” (οπαδικά) Αρσενάλ, η οποία είχε ελάχιστο κόσμο, και πάντα έβλεπα σαν σύλλογο-προϊόν καπρίτσιου (λόγω του πώς, γιατί, και από ποιους ιδρύθηκε – μεγάλη ιστορία). Διευκρινίζω ότι δεν έχω πρόβλημα γενικά με τα αουτσάιντερ και τις εκπλήξεις με θύματα “φαβορί”, προφανώς αποτελούν καλοδεχούμενο “αλατοπίπερο” κάθε διοργάνωσης, με “ενοχλούν” όμως οι ομάδες που εκπροσωπούν τον... κανέναν, που στις νίκες τους χαίρονται 50 άνθρωποι, και την ίδια ώρα εκατοντάδες χιλιάδες οπαδοί άλλης ομάδας... μένουν νηστικοί από τη στενοχώρια, επειδή αποκλείστηκε η δική τους.

Από εδώ έβγαλα την προηγούμενη φωτογραφία, γι’ αυτό ήταν “καθαρή” από σύρματα, έβαλα τον φακό σε ένα κενό τους​

Όσο για τον... ακατονόμαστο, τον άνθρωπο που το όνομά του φέρει το γήπεδο της Αρσενάλ, δεν ξέρω πώς ήταν σαν γιος, αδερφός, σύζυγος, πατέρας, θείος, παππούς, μπορεί στους πολύ κοντινούς ανθρώπους του να ήταν... (πέθανε το 2014) ψυχούλα, αλλά στα μάτια μου ήταν η προσωποποίηση του κακού, καρκίνωμα σκέτο για το αργεντίνικο ποδόσφαιρο (πιστέψτε με, έτσι τον έβλεπε η πλειοψηφία των Αργεντινών), ο οποίος το 2012 έκλεινε σχεδόν 33 χρόνια(!!!) στον προεδρικό θώκο της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας τής χώρας, 33 χρόνια τόσο “βρόμικα” (σε διοικητικό επίπεδο ομοσπονδίας) που έκαναν το όνομα “Γκροντόνα” σχεδόν συνώνυμο του “βρόμικος, διεφθαρμένος, υποχθόνιος”.

Θα πει κανείς, “μόνο στην Αργεντινή είναι βρόμικοι οι παράγοντες;” Προφανώς όχι. Σε άλλο βαθμό όμως σε ενοχλεί κάτι που σου είναι σχεδόν αδιάφορο, και σε άλλο κάτι που έχεις στην καρδιά σου. Λυπάμαι όταν... ξεβράζονται νεκρά ψάρια στην επιφάνεια λίμνης, αλλά δεν εξοργίζομαι όπως όταν διαβάζω για πέταμα κουταβιών σε κάδους σκουπιδιών (για να δώσω ένα παράδειγμα). Για τη βρομιά στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία τής... Παραγουάης, δεν μου καίγεται καρφί. Κάθε απατεωνιά τού Γκροντόνα όμως, μου... ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι, επειδή δεν υπάρχει χώρα – ποδοσφαιρικά, και όχι μόνο – που να αισθάνομαι τόσο “δική μου” όσο η Αργεντινή, με όλα τα – αναρίθμητα και αδιαμφισβήτητα – στραβά κι ανάποδά της.

Πανηγύρια για ένα από τα δύο πρώτα γκολ τής Αρσενάλ​

Πήγα λοιπόν στο γήπεδο προκατειλημμένος. Τρεις ώρες αργότερα, φεύγοντας, ήξερα ότι πολύ-πολύ δύσκολα θα βρισκόταν, ever, άλλος σύλλογος για τον οποίο θα έφθανα στο σημείο να τρέφω μεγαλύτερη αντιπάθεια(!). Το... last straw that broke the camel’s back που λένε στα Αγγλικά, η σταγόνα που έκανε το ποτήρι – τής ήδη “προβληματικής” σχέσης μου με την Αρσενάλ – να ξεχειλίσει, ήταν το πώς βρήκα το γήπεδο εσωτερικά. Το είχα δει σε αγώνες στην τηλεόραση και στο ίντερνετ, ήξερα ότι οι κερκίδες ήταν χαμηλές και τα σύρματα ψηλά, όμως όταν μπήκα στην κερκίδα των “φανατικών” της, πίσω από τη μία εστία, και είδα πώς φαινόταν ο αγωνιστικός χώρος, σκέφτηκα ότι αν δεν μου είχε λείψει ΤΟΣΟ το να πηγαίνω σε γήπεδο, θα είχα κάνει μεταβολή και θα είχα φύγει αμέσως(!).

Νομίζω ότι από φωτογραφίες έχετε ήδη πάρει εικόνα τού πώς ήταν η κατάσταση. Άλλο είναι να έχεις ένα απλό δίχτυ ανάμεσα σε σένα και τον αγωνιστικό χώρο, ακόμα και στα γήπεδα της Μπουντεσλίγκα υπάρχουν δίχτυα σε κερκίδες πίσω από εστία, κι άλλο είναι να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε... φυλακή, με σύρματα, ανάμεσα σε σένα και το χορτάρι, που να παραπέμπουν σε σωφρονιστικό ίδρυμα. Έπρεπε να το περιμένω, δεν ήμουν πρωτάρης σε αργεντίνικο γήπεδο, όμως ποτέ δεν είχα βρεθεί σε τόσο χαμηλή κερκίδα, ποτέ δεν είχα αναγκαστεί να “λουστώ” επί δύο ώρες τέτοια... “οπτική” αγωνιστικού χώρου. Χωρίς υπερβολή, το εννοώ, ΧΩΡΙΣ υπερβολή, υπήρχαν στιγμές που με δυσκολία διέκρινα την μπάλα(!).

Στο δεύτερο ημίχρονο “μετακόμισα” στην κερκίδα απέναντι από την κεντρική, στην οποία η κατάσταση ήταν το ίδιο θλιβερή (όπως φαίνεται σε φωτογραφίες). Εκεί δε που πραγματικά αισθάνθηκα... αηδία και ντροπή για λογαριασμό τού ίδιου τού συλλόγου, ήταν όταν πρόσεξα δύο παιδιά σε αναπηρικά αμαξίδια. Και τώρα που το φέρνω πάλι στο μυαλό μου, την ίδια αηδία/ντροπή/αγανάκτηση αισθάνομαι... Άλλο είναι να υποχρεώνεις εμένα, αρτιμελή, που στέκομαι στα πόδια μου, να κινούμαι δεξιά-αριστερά προσπαθώντας να διακρίνω την μπάλα ανάμεσα σε... σύρματα φυλακής, κι άλλο είναι να αναγκάζεις παιδιά σε αναπηρικά αμαξίδια (κάτω-κάτω στην κερκίδα), να “παρακολουθούν” αγώνα με το μη αρτιμελές σώμα τους... τεντωμένο, με το κεφάλι όσο πιο ψηλά μπορούν, για να δουν το παιχνίδι όχι μόνο ανάμεσα στις τρύπες των συρμάτων, αλλά και πάνω από τις διαφημιστικές πινακίδες στα όρια του αγωνιστικού χώρου...

Αίσχος...

Για την... ιστορία, η Αρσενάλ νίκησε 3-0, έφερε ισοπαλία 1-1 στον επαναληπτικό στο Περού, και προκρίθηκε στους ομίλους. Δύο βδομάδες μετά από εκείνο το παιχνίδι, έφυγα από το Μπουένος Άιρες, πέρασα χρόνο αλλού στην Αργεντινή, έναν μήνα στη Χιλή, περίπου τόσο και στο Περού, άλλο τόσο στη Βολιβία, μια βδομάδα και στο Ρίο ντε Ζανέιρο, γενικά ήμουν ακόμα στη Νότια Αμερική όσο διεξαγόταν η φάση των ομίλων, και χάρηκα με την ψυχή μου – τηλεοπτικά – τις τέσσερις ήττες τους από Φλουμινένσε και Μπόκα. Βγήκαν τρίτοι στον όμιλό τους κι αποκλείστηκαν (good riddance…).

Κλείνω με αυτό, το εισιτήριο του αγώνα μού κόστισε 40 πέσος (7,10 ευρώ εκείνη την ημέρα). Φεύγοντας, ήμουν Π-Ε-Π-Ε-Ι-Σ-Μ-Ε-Ν-Ο-Σ ότι δεν θα επέστρεφα Π---Ο---Τ---Ε (στο συγκεκριμένο γήπεδο). Κούνια που με κούναγε... (ξαναπήγα, απρόθυμα, το 2018, σε ιστορικό παιχνίδι τής γυναικείας εθνικής ομάδας τής Αργεντινής).

 

[delmem2233]

26 Ιανουαρίου (2015)

Νότια Κορέα – Ιράκ (Σίδνεϊ)

Πρώτος ημιτελικός τού Ασιατικού Κυπέλλου. Εισιτήρια, 36.053, με τους Κορεάτες να είναι πολλαπλάσιοι των Ιρακινών. Τελικό σκορ, 2-0, πρόκριση Κορέας, με πέμπτο “clean sheet” (δεν δέχθηκαν γκολ) σε ισάριθμα παιχνίδια στη διοργάνωση. Είδα τις φάσεις από αυτό το παιχνίδι πριν αρχίσω το γράψιμο, πριν από λίγο, τα γκολ μού φάνηκαν “γνώριμα”, αλλά ομολογώ ότι γενικά το παιχνίδι δεν μου έχει μείνει ιδιαίτερα χαραγμένο στη μνήμη. Υπάρχουν όμως δύο σχετικά στοιχεία που θέλω να σχολιάσω σήμερα, “με την ευκαιρία”.

Το πρώτο έχει να κάνει με τη διαδρομή από το κέντρο τού Σίδνεϊ μέχρι το Stadium Australia (αυτό το όνομα χρησιμοποιήθηκε τον καιρό τού Ασιατικού Κυπέλλου, “γυμνό” από εταιρεία-σπόνσορα), το οποίο είδατε στην τηλεόραση όσοι παρακολουθήσατε έστω και λίγο τούς Ολυμπιακούς Αγώνες τού Σίδνεϊ το 2000. Με αφορμή αυτούς χτίστηκε, ήταν το κεντρικό venue εκείνων των Αγώνων. Το 2015, η οργανωτική επιτροπή τού Ασιατικού Κυπέλλου είχε στη διάθεση των διαπιστευμένων δημοσιογράφων δωρεάν λεωφορεία μεταξύ ενός ξενοδοχείου στο κέντρο, και του σταδίου. Το πήρα ακόμα και μέρες που δεν υπήρχε αγώνας στο Σίδνεϊ, επειδή η διαδρομή που ακολουθούσε το λεωφορείο ήταν... “wow...”

Κάθε φορά που έπαιρνα εκείνο το λεωφορείο, σκεφτόμουν το ίδιο που σκέφτηκα την πρώτη φορά, ότι το Σίδνεϊ είναι – στα μάτια μου τουλάχιστον, και νομίζω ότι αποτελώ μέλος τού κανόνα, κι όχι της εξαίρεσης όσων το έχουν επισκεφτεί – όχι απλά “όμορφο”, αλλά... “ridiculously” όμορφο, όμορφο σε βαθμό που να... λυπάσαι σχεδόν οποιαδήποτε άλλη μεγαλούπολη συγκρίνοντάς την μαζί του. Σκεφτόμουν ότι μία πόλη θεωρείται “τυχερή” αν έχει παραλιακό μέτωπο, ποτάμι, γενικά “υγρό στοιχείο”, κι αν έχει και έστω MIA “αξιοπρεπή” παραλία στην οποία μπορείς να μπεις στο νερό, το μπόνους είναι τεράστιο. Το Σίδνεϊ είναι τόσο... προικισμένο γεωμορφολογικά (δεν είμαι σίγουρος αν αυτός είναι ο σωστός όρος), που μοιάζει να έχει “ευλογηθεί” από τη φύση με όσα “μπόνους” έχουν... 20 άλλες μεγαλουπόλεις μαζί...

Τη μισή ώρα που κρατούσε η διαδρομή με το λεωφορείο, ήμασταν σχεδόν μόνιμα δίπλα στο νερό, με τον έναν κολπίσκο/ορμίσκο ή όπως λέγονται τέλος πάντων, να διαδέχεται τον άλλον. Το “φυσικό κάλλος” τού Σίδνεϊ είναι τέτοιο που... αν ήταν ταινία, δεν θα είχε απλά ΜΙΑ σπουδαία ερμηνεία, ΜΟΝΟ καλό σενάριο, ΜΟΝΟ ενδιαφέρουσα πλοκή, ΕΝΑ μεμονωμένο “συν”, αλλά μέχρι κι οι... κομπάρσοι θα ήταν αξιομνημόνευτοι, κι η ταινία θα σάρωνε στα Όσκαρ, από βραβεία θα άφηνε μόνο λίγα... ψίχουλα στις υπόλοιπες ταινίες.

Στο Σίδνεϊ πρωτοπήγα το 2004, πέρασα φανταστικά λόγω συνδυασμού πόλης-παρέας, ξαναπήγα με αφορμή το Ασιατικό Κύπελλο το 2015, και μέχρι και σήμερα το θεωρώ "μία κατηγορία μόνο του" στον τομέα “φυσική ομορφιά”. Τόσα χρόνια ταξιδιώτης, έχω κουβεντιάσει με άπειρο κόσμο για εντυπώσεις από μέρη που έχει επισκεφτεί ο καθένας, πάντοτε... κρατούσα “mental notes” ακούγοντας πράγματα που με/μου ενδιέφεραν/προκαλούσαν εντύπωση, και στο μυαλό/μνήμη μου μόνο μία πόλη υπάρχει που να έχει συγκεντρώσει πάνω-κάτω ίδιες “ψήφους” με το Σιδνεϊ ως η “πιο προικισμένη από άποψη φυσικής ομορφιάς”, κι αυτή είναι το Κέιπ Τάουν, στο οποίο δεν έχω πάει.

Το δεύτερο, ποδοσφαιρικό αλλά όχι μόνο, που θέλω να σχολιάσω, είναι κάτι που άκουσα να λέει ο τότε προπονητής τής Νότιας Κορέας, σε μία από τις συνεντεύξεις Τύπου που έτυχε να βρεθώ. Όνομα, Ούλι Στίιλικε, Γερμανός, τον οποίο σαν παίκτη τον θυμόμουν από το Μουντιάλ τού 1982 (το πρώτο που θυμάμαι), αλλά και τα πολλά χρόνια που πέρασε στη Ρεάλ Μαδρίτης. Όταν ανέλαβε την εθνική ομάδα τής Κορέας το 2014, είχε περάσει ήδη πάνω από 15 χρόνια δουλεύοντας ως πρώτος προπονητής, σε μικρές εθνικές ομάδες τής Γερμανίας, στην εθνική ομάδα τής Ακτής Ελεφαντοστού, σε έναν ελβετικό σύλλογο, και σε δύο συλλόγους στο Κατάρ. Τα λόγια του που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση και θυμάμαι μέχρι σήμερα, ήταν απάντηση σε ερώτημα “πώς είναι να δουλεύετε εσείς, Γερμανός, με Κορεάτες παίκτες”. Τον ρώτησαν επειδή ήταν... φρέσκος ακόμα εκεί, είχε αναλάβει τέσσερις μήνες νωρίτερα, κι ήταν η πρώτη δουλειά του στην Άπω Ανατολή (αργότερα δούλεψε και σε κινέζικο σύλλογο). Η απάντησή του ήταν, “εύκολο, δεν χρειάζεται να πω κάτι δεύτερη φορά”(!).

Μέχρι και σήμερα, όσο... θαυμάζω την “ακολουθώ ό,τι μου λέει εκείνος που ξέρει περισσότερα από μένα” νοοτροπία των Κορεατών, άλλο τόσο... “πρόβλημα έχω μαζί της”. Διευκρινίζω ότι δεν είμαι τύπος... “αντιδρώ σε ό,τι μου λένε, therefore I am”, πείθομαι από καλά δομημένα επιχειρήματα, γενικά έχω εμπιστοσύνη σε αυτό που λέμε “αυθεντίες”, αλλά αλήθεια είναι ότι αν θέλεις να με κάνεις να δοθώ 100% σε κάτι, πρέπει να μου εξηγήσεις τη χρησιμότητά του, τον σκοπό του. Πέρσι τέτοιον καιρό, μόλις είχα φθάσει στη Μαλαισία, κι η φίλη μου εκεί με έβαλε (χρησιμοποιώντας χιούμορ, επειδή μετά από σχεδόν δέκα χρόνια γνωριμίας ήξερε τις... ιδιορρυθμίες μου) να φορέσω μάσκα, κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου. Ομολογώ ότι όσο δεν έπαιρνα πολύ στα σοβαρά τον ιό, τσινούσα στο να φοράω μάσκα, και το έκανα μόνο όταν ήταν απολύτως-απολύτως απαραίτητο-υποχρεωτικό. Fast forward στο σήμερα, προφανώς έχω πειστεί εδώ και μήνες για τη χρησιμότητά της, μόνο όμως αφού διάβασα, άκουσα, είδα.

Τους Κορεάτες λοιπόν, από τη μία τούς θαυμάζω επειδή είναι “ακούω εκείνον που ξέρει περισσότερα και δεν υπεραναλύω τα πάντα πριν ακολουθήσω τις οδηγίες του”, από την άλλη όμως, η σχετική έλλειψη κριτικής προσέγγισης, μου είναι πολύ... ξένη για να την υιοθετήσω χωρίς ενστάσεις. Αφήνοντας στην άκρη το θέμα τής μάσκας (που ήταν απλά ένα παράδειγμα), νομίζω ότι όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε στο ότι καμία “αυθεντία” δεν έχει το αλάθητο, για να μην πω ότι κάποια “αυθεντία” μπορεί ακόμα κι εσκεμμένα να “κάνει λάθος”...

Σε τι... μονοπάτια σκέψης μπορεί να σε οδηγήσει μία σύντομη απάντηση προπονητή ποδοσφαίρου, huh?

 

[delmem2233]

27 Ιανουαρίου (2015)

Αυστραλία – Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (Newcastle, New South Wales, Αυστραλία)

Έγραψα πριν λίγες ημέρες για το παιχνίδι που είδα στη Βαλένσια της Βενεζουέλας το 2011. Η ειρωνεία τής υπόθεσης είναι ότι ακόμα δεν έχω πάει ΣΤΗ Βαλένσια, την... ορίτζιναλ, της Ισπανίας. Το Newcastle είναι μία παρόμοια περίπτωση. Ακούει ποδοσφαιρόφιλος “Newcastle”, και το μυαλό του πηγαίνει αμέσως στην αγγλική ομάδα που φοράει ασπρόμαυρα, κι έχει έδρα το Newcastle (upon Tyne). Πολύ θα ήθελα κάποτε να δω αγώνα εκεί, αλλά μέχρι και σήμερα “βολεύομαι” με το... ασύγκριτα πιο μακρινό (για εμάς στην Ελλάδα) Newcastle στη Νέα Νότια Ουαλία, στην Αυστραλία.

Όπως έγραψα σε προηγούμενο ποστ, πηγαίνοντας Down Under για το Ασιατικό Κύπελλο του 2015, είχα αποφασίσει να περιορίσω τις εκεί μετακινήσεις στο ελάχιστο. Αντί να μπαίνω κάθε δεύτερη μέρα σε αεροπλάνο, προτίμησα να χρησιμοποιήσω τη Μελβούρνη, το Μπρίσμπαν και το Σίδνεϊ σαν “βάσεις”, περνώντας τουλάχιστον έξι συνεχόμενες ημέρες σε κάθε πόλη. Η... 24ωρη “εκδρομή” από το Σίδνεϊ στο Newcastle ήταν η μοναδική εξαίρεση στον κανόνα τού “μακριά από καθημερινές μετακινήσεις”, επειδή το κίνητρο ήταν μεγάλο.

Στο Newcastle μπορούσα να δω τον δεύτερο ημιτελικό, μπορούσα να πάω με τρένο (που σαν μέσο μετακίνησης το λα-τρεύ-ω), είναι παραλιακό, οι αποστάσεις (μεταξύ σταθμού τρένων, παραλίας, γηπέδου, χόστελ στο οποίο είχα κάνει κράτηση) είναι μικρές, όλα “κραύγαζαν” ότι μιάμιση μέρα εκεί θα ήταν ένα εξαιρετικό μπόνους στο όλο ταξίδι, είχα αγνοήσει όμως μία τόσο δα μικρή, ανεπαίσθητη λεπτομέρεια, τον (%#@*&) καιρό...

Τι κι αν ήταν 27 Ιανουαρίου, καλοκαίρι... Έβρεχε ασταμάτητα και δυνατά από την ώρα που έφυγα από το Σίδνεϊ, μέχρι ουσιαστικά την ώρα που επέστρεψα, μιάμιση μέρα αργότερα. Η διαδρομή (τρεις ώρες και κάτι) ήταν... μια απογοήτευση και μισή, αφού από τη δυνατή βροχή η θέα από το παράθυρο ήταν... παραμορφωμένη. Ακόμα και με ομπρέλα, στο χιλίων διακοσίων μέτρων περπάτημα από τον σταθμό των τρένων μέχρι το χόστελ βράχηκα τόσο, που μετά το τσεκ-ιν άλλαξα μέχρι και... εσώρουχο. Η ιδέα να κάνω βόλτα στην παραλία τις αρκετές ώρες που είχα μέχρι να πάω στο γήπεδο, went down the drain. Έριχνε καρεκλοπόδαρα, και η μόνη... παρηγοριά μου ήταν ότι τουλάχιστον δεν χρειαζόταν να βγω για να βρω κάτι να φάω, είχα μαζί μου.

Για να μην μακρηγορώ, με τον καιρό όπως ήταν (εκείνη και την επόμενη μέρα), όχι μόνο την πόλη δεν είδα, αλλά ούτε καν στη σούπερ πισίνα τού χόστελ έβαλα τα πόδια μου. Μία λεπτή μπλούζα με μακρύ μανίκι είχα μαζί μου, κι ένα φλισάκι, κι όσο έμεινα στο Newcastle αυτά έγιναν... ένα με το δέρμα μου, δεν διανοήθηκα να τα βγάλω. Τουλάχιστον είχε χαβαλέ στο χόστελ, γενικά με τα παιδιά που βρήκα εκεί, και κυρίως με τρεις Ιάπωνες, με τους οποίους μοιράστηκα τον κοιτώνα. Είχαν κάνει κράτηση κι είχαν αγοράσει εισιτήρια για τον ημιτελικό, σίγουροι ότι η ομάδα τους θα νικούσε τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στον προημιτελικό. Oops…

Όσο για το παιχνίδι, “έγινε το δικό μου”, νίκησε η Αυστραλία, και μάλιστα εύκολα (2-0), όμως αφενός το παιχνίδι είχε μεγάλα διαστήματα που ήταν βαααρεετόοο, κι αφετέρου οι Αυστραλοί στις κερκίδες αποδείχθηκαν (όχι για πρώτη φορά) κάτι μεταξύ “ξενέρωτοι” και... “υπνωτικά έχουν πάρει;”

Μία μέρα νωρίτερα, στον πρώτο ημιτελικό, στο Νότια Κορέα – Ιράκ στο Σίδνεϊ, οι Κορεάτες στην κερκίδα είχαν... ανεβάσει ντεσιμπέλ στην εκφώνηση των ονομάτων των παικτών τους πριν την έναρξη του αγώνα, ακόμα κι όταν ακούστηκαν τα ονόματα των αναπληρωματικών(!). Οι Αυστραλοί στο Newcastle “με το ζόρι” έβαλαν λίγη φωνή και χειροκρότησαν λίγο πιο δυνατά στο άκουσμα τριών-τεσσάρων ονομάτων. Κατά τη διάρκεια των αγώνων δε, οι Κορεάτες φίλαθλοι, “εκεί”, “δοσμένοι”, “στρατιώτες”, με φωνές, συνθήματα, χειροκροτήματα, τύμπανα. Οι Αυστραλοί, υπνηλία σκέτη. Τους ενδιέφερε η διοργάνωση, αγόραζαν εισιτήρια, πήγαιναν στα γήπεδα (ακόμα και σε αγώνες που δεν έπαιζε η δική τους ομάδα), απλά η παρουσία τους στις κερκίδες ήταν πάντα... υποτονική, σχεδόν σαν να παρακολουθούσαν κρίκετ, το οποίο μάλλον εύστοχα χαρακτηρίζεται περισσότερο “pastime”, παρά... “συναρπαστικό άθλημα”.

Πανηγυρισμοί για το 1-0 στο 3΄. Στο 14΄ η Αυστραλία ήταν ήδη 2-0 πάνω. Μετά, ψιλο-συντήρηση, δεν... πάρκαραν και λεωφορείο στην εστία τους, αλλά γενικά δεν... σκοτώθηκαν να βάλουν τρίτο γκολ​

Επιπλέον, έβρεχε. Επιπλέον, έκανε κρύο. Επιπλέον, ανέφερα ότι το παιχνίδι είχε μεγάλα βαρετά διαστήματα; Ναι. Όλα μαζί, ήρθαν κι έδεσαν, και σήμερα, έξι χρόνια αργότερα, αν έπρεπε να βαθμολογήσω από το ένα μέχρι το δέκα την εμπειρία μου στο Newcastle Stadium εκείνο το απόγευμα/βράδυ, χαριστικά θα έβαζα ένα “5” (επειδή είδα ένα καινούργιο – για μένα – γήπεδο, και νίκησε η ομάδα που ήθελα).

Τώρα που το σκέφτομαι, το πιο αξιομνημόνευτο highlight για μένα από τη μιάμιση μέρα που πέρασα μακριά από το Σίδνεϊ τότε, ήταν ότι στην επιστροφή, έβρεχε λιγότερο, μπορούσα να διακρίνω πράγματα από το παράθυρο, και για ένα δευτερόλεπτο, όχι περισσότερο, είδα καγκουρό!!! Τέταρτη φορά στην Αυστραλία τότε, δεν είχε τύχει ποτέ. Χάζευα από το παράθυρο, στον... κόσμο μου, είδα ξαφνικά ένα αριστερά μας, ακίνητο, να κοιτάζει προς το τρένο, έστριψα αμέσως για να συνεχίσω να το βλέπω όπως το τρένο... γκάζωνε, όμως... αυτό ήταν, μία στιγμιαία ματιά. Τα επόμενα 15-20 λεπτά ήμουν καρφωμένος στο τζάμι μήπως έβλεπα κι άλλα, αλλά δεν. Η πλάκα ήταν ότι ενθουσιάστηκα τόσο που... ήθελα να γυρίσω στον κόσμο γύρω μου στο βαγόνι και να τους πω “καγκουρό! Καγκουρό!” Ευτυχώς συνειδητοποίησα αμέσως πόσο γελοίος θα φαινόμουν...

Όταν πηγαίνω σε γήπεδο για πρώτη φορά, ξέροντας ότι μάλλον θα είναι και η τελευταία, το... “κλείνω το μαγαζί”, μένω και βγάζω φωτογραφίες μέχρι να φύγουν κι οι τελευταίοι, μέχρι οι άνθρωποι της ασφάλειας να μου πουν “time to go”​

Κλείνω με κάτι καθαρά ποδοσφαιρικό, μια και είναι η τελευταία φορά που αναφέρομαι στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, και θα το θεωρούσα άδικο να μην αφιερώσω σε έναν συγκεκριμένο... τυπάκο δύο έστω παραγράφους. Τον Omar Abdulrahman, το νούμερο 10 των ΗΑΕ, δεν τον ήξερα, εκείνη την εποχή δεν είχα καμία επαφή με το ποδόσφαιρο της Μέσης Ανατολής, κι ακόμα και σήμερα που ασχολούμαι αρκετά με το ασιατικό ποδόσφαιρο γενικά, το τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή με απασχολεί ελάχιστα. Στο πρώτο παιχνίδι των ΗΑΕ σε εκείνη τη διοργάνωση, “ξελογιάστηκα”. Ο τύπος ήταν... υπολογιστής, κομπιούτερ, έκανε τα πιο δύσκολα να φαντάζουν... παιχνιδάκια, έβλεπε κενούς χώρους στην πλάτη τής αντίπαλης άμυνας λες και πατούσε ένα πλήκτρο κι άλλαζε κανάλι αραχτός σε καναπέ, ήταν τόσο... γλυκά και ακριβή τα αγγίγματά του της μπάλας, που νόμιζες ότι αν του ζητούσαν να κλοτσήσει μπάλα στα τριάντα μέτρα και να βρει καρότσι με μωρό να κοιμάται, όχι μόνο θα το έβρισκε το καρότσι, αλλά θα έστελνε την μπάλα να το ακουμπήσει τόσο απαλά, που το μωρό δεν θα έπαιρνε χαμπάρι.

Η οργανωτική επιτροπή τον είχε στα πόστερ-διαφημίσεις τής διοργάνωσης (τέρμα αριστερά), κι εγώ δεν ήξερα ούτε το όνομά του(...)​

Δεν χρησιμοποιώ αφειδώς το “αξίζει να πληρώσεις εισιτήριο για να τον δεις να παίζει”, το κρατάω “φυλαγμένο” για πραγματικά, πραγματικά-πραγματικά εξαιρετικές περιπτώσεις ποδοσφαιριστών, τον συγκεκριμένο όμως, τότε, στα 23 του, όντως άξιζε να πληρώνεις εισιτήριο για να τον βλέπεις να παίζει. Το... δυστύχημα(!), για μένα τουλάχιστον, είναι ότι δεν έφυγε ποτέ από τη... γειτονιά του. Μετά από δέκα χρόνια στην Αλ-Αΐν (ΗΑΕ), πήγε μια σεζόν στην Αλ-Χιλάλ (Σαουδική Αραβία), κι επέστρεψε στα ΗΑΕ. Εκεί, είναι βασιλιάς. Δεν ξέρω αν ο ατζέντης του προσπάθησε ποτέ να τον “πλασάρει” σε ευρωπαϊκούς συλλόγους, γενικά οι ντόπιοι που είναι “superstars” στα ΗΑΕ, στη Σαουδική Αραβία, στο Κατάρ, πολύ-πολύ-πολύ δύσκολα... “ξεβολεύονται” κάνοντας το άλμα στην Ευρώπη, προτιμούν να είναι... “πρώτοι στο χωριό” παρά, πιθανώς, “τελευταίοι στην πόλη” (πόσο μάλλον όταν αμείβονται με το βάρος τους σε χρυσό), οπότε τον βλέπω σπάνια, και μόνο σε στιγμιότυπα. Ο Κανάκης κάνει πλάκα όταν αποκαλεί τον Κωνσταντινίδη “τηλεοπτικό έρωτά του”, αλλά ο Omar Abdulrahman είναι πραγματικά ποδοσφαιρικός έρωτάς μου (μεταξύ όλων των Αράβων παικτών που γνωρίζω).

28 και 29 Ιανουαρίου δεν έχει τύχει να δω μπάλα στο εξωτερικό, 30 τού μήνα όμως ναι, και μάλιστα σε τρεις διαφορετικές χώρες, οπότε “τα λέμε” σε τρεις ημέρες.

Παρεμπιπτόντως, ευχαριστώ όσους παρακολουθείτε τι ποστάρω. Θα συνέχιζα ακόμα κι αν... εγώ τα έγραφα κι εγώ τα διάβαζα , αλλά προφανώς, το ότι υπάρχουν δέκα άνθρωποι που ενδιαφέρονται, κάνει την όλη... ιστορική αναδρομή πιο ευχάριστη.

 

[chris7]

Παρεμπιπτόντως, ευχαριστώ όσους παρακολουθείτε τι ποστάρω. Θα συνέχιζα ακόμα κι αν... εγώ τα έγραφα κι εγώ τα διάβαζα , αλλά προφανώς, το ότι υπάρχουν δέκα άνθρωποι που ενδιαφέρονται, κάνει την όλη... ιστορική αναδρομή πιο ευχάριστη.

Η ιστορική αναδρομή γίνεται πιο ευχάριστη από τον τρόπο που γράφεις. Αν και δεν τρελαίνομαι
για το ποδόσφαιρο, παρακολουθώ με μεγάλη ευχαρίστηση ανελλιπώς τα κείμενά σου. Περιμένω τη συνέχεια.

 

[delmem2233]

30 Ιανουαρίου

Real Esppor – Deportivo Lara (2011, Καράκας)
Palmeiras – Penapolense (2014, Σάο Πάουλο)
Defensor Sporting – Bolívar (2019, Μοντεβιδέο)

Έγραψα σε προηγούμενο ποστ για την... ιδιαιτερότητα που είχε το πρώτο παιχνίδι που είδα στη Βενεζουέλα το 2011, πώς έχασα δύο ή τρία από τα τέσσερα γκολ εκείνου του αγώνα επειδή... se me caía la baba, μου έτρεχαν τα σάλια, χαζεύοντας πληθωρικά μπούστα στην κερκίδα. Δεν μου είχε συμβεί κάτι παρόμοιο μέχρι τότε, δεν μου έχει ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο από τότε, όμως αν έπρεπε να διαλέξω ένα από τα δύο όλα κι όλα παιχνίδια που έχω δει στη Βενεζουέλα, και να του δώσω τον τίτλο τού “μία κατηγορία μόνο του”, αυτό σίγουρα θα ήταν το δεύτερο(!), στο Καράκας. Γκολ σε παιχνίδια που έχω παρακολουθήσει στο εξωτερικό, έχω χάσει κι άλλα, για διάφορους λόγους. Αυτό που είδα όμως στο στάδιο Brígido Iriarte στις 30 Ιανουαρίου τού 2011, ήταν... αυτό ακριβώς, “μια κατηγορία μόνο του”.

Ήμουν στο γήπεδο νωρίς, αγόρασα εισιτήριο (30 μπολίβαρες φουέρτες, 5,10 ευρώ με βάση την επίσημη ισοτιμία εκείνη τη μέρα, 2,90 για μένα, επειδή είχα αλλάξει ευρώ “ανεπίσημα”), περπάτησα τριγύρω, κι όπως συνηθίζω, δοκίμασα να μπω πάνω από μία ώρα νωρίτερα, πριν αρχίσει το παιχνίδι, απλά για να... χαζέψω τις κερκίδες άδειες, να αρχίσω να βγάζω φωτογραφίες όσο μπορούσα νωρίτερα. Στην είσοδο μου είπαν ότι έπρεπε να περιμένω μέχρι τις τρεις (το παιχνίδι άρχιζε στις τέσσερις). Μα, είχε κόσμο μέσα(!), αρκετό(!), μπορούσα να τον δω. Αν όλοι εκείνοι ήταν ήδη μέσα, γιατί εγώ δεν μπορούσα να μπω; Επειδή, όπως μου είπαν και με άφησαν άναυδο, όλοι εκείνοι οι “φίλαθλοι” δεν είχαν αγοράσει εισιτήριο για να μπουν στο γήπεδο, δεν ήταν εκεί για να δουν το παιχνίδι. Τι έκαναν; Ζούσαν στο γήπεδο(!), προσωρινά.

Ιανουάριο του 2011, η Βενεζουέλα επούλωνε τις πληγές που είχαν ανοίξει καταστροφικές πλημμύρες πριν λίγο καιρό. Πολύς κόσμος είχε μείνει άστεγος, έπρεπε να... βολευτούν “όπως-όπως”, και μία από τις λύσεις που βρήκαν οι Αρχές, ήταν να στεγαστούν γύρω στα 200 άτομα στο συγκεκριμένο γήπεδο, όχι όμως σε κάποιον χώρο κάτω από τις κερκίδες, σε κάποια αίθουσα γυμναστηρίου, σε γραφεία, γενικά σε χώρο με... τέσσερις τοίχους γύρω-γύρω, όχι. Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι “έμεναν” στον ανοιχτό χώρο μεταξύ των δύο διαζωμάτων των κερκίδων(!), είχαν τσιμεντένιο τοίχο σε μία ή δύο πλευρές τού “δωματίου” τους, αλλά κατά τα άλλα οι “τοίχοι” τους ήταν... σεντόνια. Κουζίνα; Αυτοσχέδιες. Τουαλέτες; Του γηπέδου, οι ίδιες που χρησιμοποιούσαν οι θεατές αγώνων. “Έμενε” κόσμος μεταξύ των διαζωμάτων στις κερκίδες και παρ’ όλα αυτά διεξάγονταν ακόμα κανονικά αγώνες; Ω ναι...

Αυτοσχέδια κουζίνα, δίπλα σε ανδρικές τουαλέτες​

Στα στοιχεία εκείνου τού αγώνα βλέπω ότι κόπηκαν 1336 εισιτήρια όλα κι όλα. Ομολογώ ότι από το παιχνίδι αυτό καθ’ εαυτό δεν θυμάμαι τίποτα. Βρήκα βίντεο με φάσεις, το είδα, δεν μου θύμισαν τίποτα οι χαμένες ευκαιρίες, ούτε το δοκάρι. Το παιχνίδι έληξε 0-0, και το πιθανότερο είναι αν είχαν μπει γκολ, να τα είχα χάσει, επειδή όσο διακριτικός κι αν προσπάθησα να είμαι, όλο κι έμπαινα στον πειρασμό να παρατηρώ περισσότερο τα αυτοσχέδια “δωμάτια” ανάμεσα στα διαζώματα των κερκίδων, και πολύ λιγότερο το τι συνέβαινε εντός αγωνιστικού χώρου. Το όλο σκηνικό ήταν... σουρεαλιστικό. Περίπου 1500 άνθρωποι ήταν στις κερκίδες για να δουν το παιχνίδι, και κάθε λίγο και λιγάκι έβλεπες σεντόνια να τραβιούνται από τους “ενοίκους” των “δωματίων” που κάλυπταν, πιτσιρίκια να πετάγονται και να τρέχουν δεξιά-αριστερά, κόσμο ξαπλωμένο σε κρεβάτια να διαβάζει εφημερίδα, άλλους να τρώνε, άλλους να πλένουν ρούχα σε κουβάδες, κι όλα αυτά ενώ παιχνίδι για την Κλαουσούρα ήταν σε εξέλιξη. Αν όλα αυτά δεν κάνουν το συγκεκριμένο παιχνίδι “μία κατηγορία μόνο του” (προφανώς όχι σαν παιχνίδι-παιχνίδι, αλλά σαν εμπειρία επίσκεψης σε γήπεδο), δεν ξέρω τι αξίζει αυτόν τον τίτλο...

Ενός λεπτού σιγή για τα θύματα των πλημμυρών​

Προσθέτω στα πεταχτά ότι τα δύο “p” στο όνομα της ομάδας που ήταν γηπεδούχος εκείνη την ημέρα δεν μου... ξέφυγαν, ο σύλλογος είχε ιδρυθεί από επιχειρηματίες με καταγωγή από Esp-aña και Por-tugal, εξ ου το “Esppor”. Με αφορμή το σημερινό ποστ δε, έμαθα ότι ΑΥΤΗ είναι η Deportivo La Guaira που ακούω εδώ και κάποια χρόνια, άλλαξαν όνομα (και έμβλημα, και χρώματα, και, και, και) το 2013. Έγραψα πριν λίγες ημέρες ότι γενικά ασχολούμαι αρκετά με το ασιατικό ποδόσφαιρο, σχεδόν ελάχιστα όμως με το τι γίνεται – ποδοσφαιρικά – στη Μέση Ανατολή. Η Βενεζουέλα είναι η... ποδοσφαιρική Μέση Ανατολή μου στη Νότια Αμερική, το μικρό κομμάτι στο οποίο δεν αφιερώνω σχεδόν καθόλου χρόνο για να παρακολουθώ “τι παίζει”.

Ίδια μέρα τρία χρόνια αργότερα, το 2014, ήμουν στο Πακαεμπού, Σάο Πάουλο, πρώτες ημέρες πολύμηνου ταξιδιού που είχα την ελπίδα να ολοκληρωθεί παρακολουθώντας αγώνες τού Μουντιάλ, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο. Πέρασα χρόνο στο εξαιρετικό Μουσείο Ποδοσφαίρου που στεγάζεται κάτω από ένα πέταλό του, αρκετό χρόνο επίσης σε ένα φανταστικό κατάστημα με ποδοσφαιρικές φανέλες κάτω από το ίδιο πέταλο, και κάποια στιγμή μπήκα στην κερκίδα στην οποία αντιστοιχούσε το εισιτήριό μου, εισιτήριο αξίας 30 reais, εννιά ευρώ εκείνη τη μέρα. Bliss… Μόλις είχα επιστρέψει στη Νότια Αμερική μετά από ενάμιση χρόνο, θα έβλεπα πρώτη φορά αγώνα σε γήπεδο-θρύλο, κι είχα μπροστά μου σχεδόν έξι μήνες να περάσω στο αγαπημένο μου κομμάτι τού πλανήτη. Ναι μεν δεν ήξερα ακόμα εκείνη τη μέρα αν όντως θα πήγαινα στο Μουντιάλ, αν θα μου έδινε διαπίστευση η FIFA, όμως το συγκεκριμένο απόγευμα δεν με... σκοτούριαζε τίποτα. Εκείνο το απόγευμα, η ζωή ήταν ωραία...

Το δε Πακαεμπού, χαμογέλασα όταν το πρωτοείδα, αφού θυμήθηκα σκηνές από λατρεμένη μου ταινία. Λέγεται “O Casamento de Romeu e Julieta”, είναι του 2005, βραζιλιάνικη. Εκείνος, φανατικός οπαδός τής Corinthians. Εκείνη, με πράσινο αίμα στις φλέβες της, λόγω αγάπης προς την πρασινο-φορούσα Palmeiras. Απόλαυση . Τρεις φορές θυμάμαι να την έχω δει την ταινία, και τώρα που το σκέφτομαι, είμαι για τέταρτη . For the record, η πόλη έχει και τρίτη μεγάλη ομάδα, τη São Paulo, όμως τα Corinthians – Palmeiras είναι με διαφορά τα μεγαλύτερα ντέρμπι τής πόλης, τα... Ρέιντζερς – Σέλτικ της, τα Ρόμα – Λάτσιο της, τα ΠΑΟΚ – Άρης της.

Φωτογραφία από την επίσκεψη στο μουσείο, ώρες πριν αρχίσει το παιχνίδι. Σε κάποιο σημείο μπορείς να βγεις στην κερκίδα​

Το παιχνίδι ήταν για την τέταρτη αγωνιστική τού Paulista A1, της πρώτης κατηγορίας τού πολιτειακού πρωταθλήματος του São Paulo. Η Palmeiras νίκησε 1-0, η θέα από την κερκίδα μου ήταν σούπερ, ο καιρός τέλειος, η ατμόσφαιρα όμορφη, και το ότι είδα τον Χόρχε Βαλντίβια (Χιλιανός), αλλά, γιατί όχι, ακόμα και τον Λούσιο (που τον θυμόμουν από χρόνια και χρόνια παρουσίας του στη Γερμανία), ήταν πολύ καλοδεχούμενα μπόνους, μαζί φυσικά με την επίσκεψη στο μουσείο, στο οποίο μού σηκώθηκε η τρίχα αρκετές φορές, ειδικά σε μία μεγάλη αίθουσα στην οποία “παίζουν” συνθήματα ομάδων και νομίζεις ότι είσαι σε κερκίδα, και λίγο αργότερα όταν πέρασα από ένα πολύ μικρότερο... δωμάτιο, στο οποίο βλέπεις σε μία οθόνη ένα βίντεο για το Βραζιλία – Ουρουγουάη τού 1950, το 1-2 στο Μαρακανά, που κόστισε στη Βραζιλία ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που δεν περνούσε από το μυαλό τους ότι μπορούσαν να χάσουν. Η φωνή τού σχολιαστή εκείνου του βίντεο ήταν το κλου, ακουγόταν λες και περιέγραφε καταγραφή νεκρών μετά από φυσική καταστροφή βιβλικών διαστάσεων...

Το χόστελ μου εκείνες τις ημέρες ήταν μακριά από το κέντρο, κοντά στο υπό κατασκευή - ακόμα, τότε - γήπεδο της Corinthians, στο οποίο ήταν προγραμματισμένο να παιχθεί το εναρκτήριο παιχνίδι τού Μουντιάλ, το Βραζιλία - Κροατία. Δύο μήνες νωρίτερα, είχε συμβεί δυστύχημα, δύο εργάτες είχαν σκοτωθεί. Όταν ήμουν εγώ εκεί, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, η κατεστραμμένη γωνία της κεντρικής κερκίδας ήταν ακόμα... όπως τη βλέπετε​

Προσθέτω ότι όπως διάβασα στις σημειώσεις μου από εκείνη τη μέρα, στο δεύτερο ημίχρονο έβαλα ακουστικά και άκουσα την περιγραφή τού αγώνα στο ραδιόφωνο, κάτι που γενικά συνηθίζω στη Νότια Αμερική, ένα αυτί ακάλυπτο για να “ρουφάει” ατμόσφαιρα, συνθήματα, μπινελίκια από την κερκίδα, κι ένα με ακουστικό, για να παρακολουθώ κάθε παιχνίδι στο ραδιόφωνο. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, η διαφορά μεταξύ τού τι έβλεπες με τα μάτια σου και τι άκουγες με τα αυτιά σου ήταν... χαώδης. Το παιχνίδι ήταν μάλλον βαρετό, πολλά φάουλ, λίγες ενδιαφέρουσες στιγμές στις δύο περιοχές, όμως ακούγοντας την περιγραφή στο ραδιόφωνο στο δεύτερο ημίχρονο είχα την αίσθηση ότι η μπάλα πήγαινε πάνω-κάτω ασταμάτητα, και η μία κλασική ευκαιρία για γκολ διαδεχόταν την άλλη. Οι Βραζιλιάνοι σπίκερ είναι “κορυφές” στο να παίρνουν, ενίοτε, το... απόλυτο τίποτα, και να το κάνουν να ακούγεται σαν ένα παιχνίδι τόσο μα τόσο συναρπαστικό, που να δικαιούται να γραφτεί βιβλίο για αυτό, και μετά να γυριστεί ταινία...

Last but definitely not least, Μοντεβιδέο, 2019, προκριματικά Λιμπερταδόρες, Defensor Sporting – Bolívar. Το συγκεκριμένο παιχνίδι, όπως και οι εικόνες από το γήπεδο στο Καράκας, δικαιούνται ξεχωριστό κείμενο, αλλά... ας όψεται το ότι σήμερα έχω να “στριμώξω” τρία ματς στο ίδιο ποστ. Η Ντεφενσόρ είχε νικήσει 2-4(!) στη Λα Πας στο πρώτο παιχνίδι, αυτός ήταν ο επαναληπτικός. Νωρίς-νωρίς, άνοιξαν το σκορ, κάτι που σήμαινε ότι η Μπολίβαρ χρειαζόταν πλέον τέσσερα γκολ (χωρίς να δεχθεί άλλο), για να προκριθεί εκείνη. Μαντέψτε... Από το 33΄ μέχρι το 43΄ έβαλαν τρία(!!!). Από εκεί που οκτώ χιλιάδες οπαδοί τής Ντεφενσόρ θεωρούσαν την πρόκριση δεδομένη, “πάγωσαν”, κοιτιόντουσαν μεταξύ τους, “τα χρειάστηκαν για τα καλά”.

Τελικά προκρίθηκαν, έχασαν 2-3, όμως το δεύτερο γκολ τους, ένα από τα πιο “τρελά” που έχω δει στη ζωή μου, όχι μόνο σε γήπεδο, αλλά ακόμα και στην τηλεόραση, το έβαλαν στις καθυστερήσεις. Στα πανηγύρια τους στο δεύτερο γκολ, οι παίκτες της Ντεφενσόρ φαινόντουσαν λες και ο Θεός μόλις είχε “σβήσει” τις μέχρι εκείνη τη μέρα αμαρτίες τους, και τους “έστελνε” να συνεχίσουν τη ζωή τους έχοντας “μηδενίσει” το κοντέρ των pecados τους, τόσο... ανακουφισμένοι φαίνονταν.

Ουρουγουανικά πανηγύρια για το 1-0​

Η ειρωνεία τής υπόθεσης ήταν ότι εγώ, τη Ντεφενσόρ, σαν ομάδα, την απεχθανόμουν(!). Έχω αναφέρει σε προηγούμενο ποστ τα... αισθήματά μου για την αργεντίνικη Arsenal de Sarandí, εξηγώντας γιατί τους... είχα στην μπούκα. Τη Ντεφενσόρ την είχα στη “μαύρη λίστα” μου για καθαρά ποδοσφαιρικούς λόγους. Έντεκα μήνες στην Ασουνσιόν, το Ρίο και το Μπουένος Άιρες, πριν “μετακομίσω” στο Μοντεβιδέο, στα δεκάδες παιχνίδια που είχα δει σε εκείνο το ταξίδι, ΔΥΟ είχα πανηγυρίσει με έξαλλα παρατεταμένα “GOOOOOOOOOOOOOOOL”, ένα τής Σέρρο Πορτένιο στην Ασουνσιόν, κι ένα τής Φλουμινένσε στο Ρίο, και τα δύο νικητήρια, στην εκπνοή αγώνων, και τα δύο εις βάρος τής ίδιας ομάδας, της Ντεφενσόρ(!).

2-3 στις καθυστερήσεις, λύτρωση. Οι θεατές αριστερά δεν κοιτάνε εμένα, αλλά την τηλεόραση που είχα ακριβώς πίσω μου, σε ένα "δωματιάκι"​

Τι μου είχε κάνει η άμοιρη και... βράχνιασα δύο φορές ουρλιάζοντας στα εις βάρος της γκολ; Με είχε αηδιάσει (βαριά η λέξη, αλλά ανταποκρίνεται στο πώς με έκανε να αισθανθώ) με την προσέγγισή της, εκείνο το “αρχίζουμε να κάνουμε καθυστερήσεις στο πρώτο λεπτό”, το “πέφτουμε κάτω και μένουμε κάτω ακόμα κι όταν μας βρίσκει... αεράκι και όχι αντίπαλος”, το “περνάμε περισσότερο χρόνο μιλώντας με τον διαιτητή παρά παίζοντας”, το “αλλάζει ο εκτελεστής ενός πλαγίου δύο φορές για να φάμε κι άλλον χρόνο”, για να μην “πιάσω” τα αμέτρητα βρόμικα φάουλ τους. Αγωνιστικά, ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, από άποψη προσέγγισης ενός αγώνα, του αθλήματος του ίδιου, η Ντεφενσόρ στα μάτια μου εκπροσωπούσε ό,τι σιχαίνομαι περισσότερο στο ποδόσφαιρο, τις καθυστερήσεις, το “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” στο υπέρτατο επίπεδο.

Να όμως που στο Μοντεβιδέο, το γήπεδό της έγινε σχεδόν δεύτερο σπίτι μου, πολύ αγαπητό μάλιστα. Εκεί είδα πολύ περισσότερα παιχνίδια απ’ ότι οπουδήποτε αλλού (στο Μοντεβιδέο), επειδή το χρησιμοποίησαν κι άλλοι σύλλογοι για διεθνή παιχνίδια τους, σύλλογοι που τα δικά τους γήπεδα δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις να φιλοξενήσουν αγώνες διεθνούς διοργάνωσης (Λιμπερταδόρες, Σουδαμερικάνα). Επιπλέον, το “Λουίς Φρανσίνι” βρίσκεται σε... ονειρεμένη τοποθεσία, μεταξύ παραλιών (η πλησιέστερη είναι στα... 70-80 μέτρα), δίπλα σε πάρκο, στο με διαφορά πιο “ευχάριστο” κομμάτι τού Μοντεβιδέο. Κάνοντας δε update στις... ποδοσφαιρικές απέχθειές μου, την Αρσενάλ τού Σαραντί την έχω ακόμα στη “μαύρη λίστα” μου. Τη Ντεφενσόρ, όχι. Το... βιολετί γήπεδό της μου είναι τόσο συμπαθές, που επισκιάζει τις αναμνήσεις μου από το απεχθές κατενάτσιο της.

(Νοερό χειροκρότημα σε όσους διάβασαν ΚΑΙ τις 1800 λέξεις τού σημερινού... ξεχειλωμένου ποστ )

 

[maria_va]

Εγώ ανάποδη σαν τον κάβουρα διάβασα πρώτα την τελευταία ανάρτηση. Μετά πήγα στην πρώτη γιατί πολύ το έψησα αυτό το ποδοσφαιρικό και ήθελα να δω τι παίζει..

Πολύ ωραία ιδέα λοιπόν, σε ακολουθώ κι εγώ!! Πράγματι κάτι τέτοια απογεύματα είναι ωραία..Μια φορά έχω πάει σε αγώνα ποδοσφαιρικό ενώ ήμουν σε τουριστικό mode και πολύ το είχα ευχαριστηθεί οπότε ανυπομονώ να διαβάσω τις 474 δικές σου αναμνήσεις!!

 

[Runvel]

23 Ιανουαρίου

Carabobo – Estudiantes de Mérida (2011, Βαλένσια, Βενεζουέλα)
Ιαπωνία – Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (2015, Σίδνεϊ)

Μόλις πέρασα αρκετή ώρα τσεκάροντας τις – κακής ποιότητας – φωτογραφίες που έβγαλα τέτοια μέρα το 2011, αλλά και χαζεύοντας βίντεο που βρήκα στο YouTube, βίντεο άλλων που ήταν εκείνο το απόγευμα στο γήπεδο, στη Βαλένσια. Ομολογώ ότι αισθάνομαι... αγαθή ζήλια, ζηλεύω τον Δημήτρη, τον Martín, τον João, τον Michael, τον Leon, τον κάθε 20άρη που έχει την ίδια... μούρλα με μένα “κυνηγώντας” ποδοσφαιρικούς αγώνες σε όλο τον κόσμο, αλλά είναι... 20, όχι 45, κι όχι μόνο ταξιδεύει με ό,τι πιο πρόσφατο τεχνολογικά, αλλά ΚΑΙ ξέρει να τα χρησιμοποιεί, είναι ασύγκριτα πιο... tech-savvy απ’ όσο ήμουν εγώ ποτέ, ή θα γίνω ποτέ. Όχι ότι μου... κακοπέφτουν οι – φτωχές – φωτογραφίες που έχω και προσέχω σαν θησαυρό, αλλά όσο να ‘ναι, άλλη ικανοποίηση – πιστεύω – σου δίνει μία πολύ καλή φωτογραφία, ένα πολύ καλό βίντεο, κι άλλη μία φωτογραφία που έχει τα χάλια της, κι ένα βίντεο που μοιάζει λες και το έβγαλες μέσα σε... θολά νερά θάλασσας. Aaanyway…

View attachment 336914

Estadio Polideportivo “Misael Delgado”, στη Βαλένσια, το γήπεδο στο οποίο... μετά χαράς έχασα την ποδοσφαιρική παρθενιά μου στη Βενεζουέλα​

Ιανουάριο του 2011, μετά από 40 μέρες στην Κολομβία, πήρα λεωφορείο από Σάντα Μάρτα για Μαρακάιμπο, με σοβαρές αμφιβολίες για το πόσο θα έμενα στη Βενεζουέλα. Το σκεπτικό μου ήταν, “πάνε, δες, και κρίνε (αν και πόσο θέλεις να μείνεις)”. Μετά από τρία βράδια στο Μαρακάιμπο, εξακολουθούσα να έχω αμφιβολίες, όμως ανέβαλα την... οριστική απόφασή μου για το Κόρο, τον δεύτερο προορισμό μου στη Βενεζουέλα. Μόνο εκεί ήταν που αποφάσισα οριστικά να περάσω έναν γεμάτο μήνα στη χώρα, να μην επιστρέψω πρόωρα στην Κολομβία.

View attachment 336915

“Καπνογονικό – και όχι μόνο – πατιρντί”, κατά την είσοδο της τοπικής Καραμπόμπο στον αγωνιστικό χώρο για την έναρξη του αγώνα​

Όντως, πέρασα μήνα, γνώρισα κόσμο που μου συμπεριφέρθηκε σούπερ, κυρίως δύο οικογένειες Ελληνο-Βενεσολάνων στο Καράκας, είδα πράγματα(...), επί Τσάβες ακόμα τότε, που έχω να θυμάμαι, όμως σήμερα, δέκα χρόνια αργότερα, η Βενεζουέλα παραμένει η νοτιοαμερικάνικη χώρα που... πώς να το θέσω... “μου λείπει λιγότερο(...)”, δεν νομίζω ότι μπορώ να το θέσω πιο tactfully. Θα ξαναπήγαινα; Ναι. Μόλις έκανα “κωλοτούμπα”; Όχι. Ναι, θα ξαναπήγαινα, αλλά μόνο αν η κατάσταση(...) εκεί ήταν πολύ, πάρα πολύ, πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ διαφορετική, κάτι που δυστυχώς δεν βλέπω να συμβαίνει σύντομα...

View attachment 336916

Η Βενεζουέλα είναι μεταξύ των χωρών στις οποίες ανακρούεται ο εθνικός ύμνος πριν από κάθε παιχνίδι. Στη δική της περίπτωση μάλιστα, ανακρούονται και οι ύμνοι των Πολιτειών από τις οποίες είναι οι δύο ομάδες ​

Το Καραμπόμπο – Εστουδιάντες ντε Μέριδα (δεύτερη αγωνιστική τής Κλαουσούρα τού 2011) ήταν το πρώτο παιχνίδι που είδα στη Βενεζουέλα, ένα που... κατέχει “περίοπτη” (διαβάζεται και “ελαφρώς ντροπιαστική”) θέση στις “παρακολουθώντας ποδόσφαιρο στο εξωτερικό” αναμνήσεις μου, για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Το παιχνίδι είχε τέσσερα γκολ, όμως αν δεν κάνω λάθος (δυστυχώς δεν βρήκα το ακριβές νούμερο στις σημειώσεις μου), μόνο το ένα πρέπει να είδα(!), κι αυτό επειδή ήταν πέναλτι, και προφανώς η προσοχή μου ήταν εκεί. Με εκείνο το πέναλτι προηγήθηκαν οι... “Φοιτητές τής Μέριδα” στο πρώτο ημίχρονο. Η Καραμπόμπο “το γύρισε” 2-1 πριν την ανάπαυλα, κι έβαλε και τρίτο γκολ προς το τέλος. Πόσα από τα δικά της τρία είδα; Ίσως ένα, μπορεί και κανένα(!). Τι διάολο έκανα; Εντελώς ειλικρινά, χάζευα μπούστα(!)...

View attachment 336917

Το πέναλτι-γκολ τής Μέριδα, το μόνο γκολ που ΣΙΓΟΥΡΑ είδα τη στιγμή που μπήκε​

Ήταν... συνδυασμός παραγόντων. Από τη μία, η κερκίδα μου είχε πολλές, ΠΟΛΛΕΣ, κοπελάρες, γυναικάρες, όχι απλά με πλούσιο στήθος, αλλά και με πολύ... αισθησιακά προβεβλημένο στήθος, εννοώ με στενά “τιραντέ” μπουστάκια-τοπάκια ή όπως τα λένε τέλος πάντων, με πολλά από εκείνα που αφήνουν τους ώμους τελείως ακάλυπτους, με βαθιά ντεκολτέ, με πολλά ξεκούμπωτα κουμπιά, με, με, με... Αφενός λοιπόν, το θέαμα αυτό καθεαυτό... έβγαζε μάτια. Εκείνο που “ήρθε να δέσει” τότε, ήταν το state of mind μου εκείνο τον καιρό. Σήμερα μπορεί να είμαι στο εντελώς – μα εντελώς – άλλο άκρο, τότε όμως, έχοντας μόλις περάσει 40 μέρες στην Κολομβία, διάστημα στο οποίο φάνηκα απροσδόκητα τυχερός στον τομέα “γνωριμίες με γυναίκες”, το state of mind μου ήταν τέτοιο που έκανε το μάτι να παίζει πολύ. Πόσο; Τόσο ώστε να χάσω δύο-τρία γκολ τού ίδιου αγώνα (μισή “ντροπή” δική μου, κι η άλλη μισή... πάλι δική μου). In my defence, αυτό που συνέβη στη Βαλένσια εκείνη τη μέρα δεν έχει επαναληφθεί. Σποραδικά, μια στο τόσο, έχω χάσει γκολ σε αγώνες, κυρίως βγάζοντας φωτογραφίες, όμως χαζεύοντας γυναίκες σχεδόν ποτέ από τότε, οι περιπτώσεις είναι μετρημένες στα δάκτυλα ενός χεριού (και περισσεύουν και δάχτυλα).

View attachment 336918

Πανηγύρια για το δεύτερο γκολ τής Καραμπόμπο. Προσέξτε τον... κάμεραμαν στη φωτογραφία πάνω δεξιά. Βρήκα το βίντεό του στο YouTube (σκρολάρετε λίγο πιο κάτω)​

Μακάρι να είχα φανεί λίγο... γαϊδούρι και ξεδιάντροπος, και να είχα βγάλει κάποιες φωτογραφίες που θα εξηγούσαν/δικαιολογούσαν (μέχρι ενός σημείου) γιατί η προσοχή μου ήταν τόσο “αλλού” κι όχι στον αγωνιστικό χώρο, αλλά... δεν. Κατά τ’ άλλα, κόπηκαν λιγότερα από 4.000 εισιτήρια (3.800 και κάτι), όμως οι “Granadictos” (grana, το χρώμα, και adictos), οι πιο... φανατικοί/εκδηλωτικοί οπαδοί τής τοπικής Καραμπόμπο, δημιούργησαν ωραία ατμόσφαιρα, με πολύ τραγούδι, κάτι στο οποίο βοήθησε και η ομάδα τους, κάνοντας το 0-1, 2-1, πριν καν το ημίχρονο, κι έβαλε και κερασάκι στην τούρτα προς το τέλος με τρίτο γκολ.

Το βίντεο του παιδιού που φαίνεται σε παραπάνω φωτογραφία​

Το δε εισιτήριο μου κόστισε 20 μπολίβαρες φουέρτες, που με βάση την επίσημη ισοτιμία εκείνη την ημέρα ήταν 3,40 ευρώ. Εγώ, για πρώτη και μοναδική ως τώρα φορά στη ζωή μου, στα... ταξιδιωτικά χρονικά μου, είχα αλλάξει ευρώ λίγες ημέρες νωρίτερα “ανεπίσημα”, παίρνοντας στο χέρι διπλάσια μπολίβαρες από εκείνα που θα είχα πάρει αν είχα ακολουθήσει την επίσημη και νόμιμη... οδό. Για να είμαι ειλικρινής, αν στο Μαρακάιμπο και στο Κόρο δεν είχα βρει δύο ανθρώπους να μου αλλάξουν ευρώ στην ισοτιμία που είχα θέσει σαν “ελάχιστο αποδεκτό”, θα είχα επιστρέψει άμεσα στην Κολομβία.

View attachment 336920

Τέλος, 3-1, οι carabobeños χειροκρότησαν την ομάδα τους κι έφυγαν από το γήπεδο ικανοποιημένοι​

Τα... κουκιά ήταν πολύ μετρημένα/συγκεκριμένα τότε, ήμουν άνεργος και ξόδευα τις οικονομίες μου, ήξερα μέχρι πού με... έπαιρνε, κι αν δεν είχα αλλάξει χρήματα στη μαύρη αγορά, πολύ απλά, δεν θα είχα τη δυνατότητα να περάσω ολόκληρο μήνα στη Βενεζουέλα. Για την ακρίβεια, θα την είχα, αλλά θα έπρεπε να θυσιάσω μέρος εκείνου του τετράμηνου (σε Κολομβία, Βενεζουέλα και Εκουαδόρ) ταξιδιού, να επιστρέψω στην Ελλάδα νωρίτερα, κι έκρινα ότι “με το ευρώ στα 5,50 μπολίβαρες, ολόκληρος μήνας στη Βενεζουέλα, δεν αξίζει. Στα 10, στα 10,50, πόσο μάλλον στα 11, ναι”. Ακόμα και με την επίσημη ισοτιμία οι τιμές (διαμονή, μετακινήσεις, φαγητό) ήταν προσιτές, “λογικές”, απλά τα χρήματα που μπορούσα εγώ να ξοδέψω σε εκείνο το ταξίδι ήταν πολύ συγκεκριμένα, πληρώνοντας τα πάντα στην επίσημη ισοτιμία στη Βενεζουέλα θα σήμαινε λιγότερες ημέρες στο Εκουαδόρ, και δεν ήμουν πρόθυμος να κάνω τέτοια... τράμπα.

Ένα ακόμα βίντεο από το παιχνίδι που βρήκα στο YouTube, με... παλμό στην κερκίδα. Τον βασικό πυρήνα των “Granadictos” τον είχα κάτω δεξιά μου​

11 Ιανουαρίου έχω δει παιχνίδι και το 2015, στο Σίδνεϊ, προημιτελικό τού Ασιατικού Κυπέλλου, αρκετούς αγώνες τού οποίου έχω ήδη παρουσιάσει σε προηγούμενα “κεφάλαια”. Ιαπωνία – Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, 1-1, πρόκριση των Εμιράτων στα πέναλτι. Η βασική ανάμνησή μου από εκείνο το παιχνίδι είναι το πόσο με... τσάτισαν οι Ιάπωνες παίκτες(!). Θυμάμαι (τα... φρέσκαρα στη μνήμη μου νωρίτερα σήμερα, που διάβασα τις σημειώσεις μου από εκείνη την ημέρα) να τους βλέπω να χάνουν από νωρίς (τα ΗΑΕ προηγήθηκαν πριν συμπληρωθεί δεκάλεπτο), να είναι μεν καλύτεροι, αλλά να μην προσπαθούν να... στραγγαλίσουν τους Άραβες, αντίθετα, να δίνουν ρεσιτάλ σε... “lack of urgency”(!).

View attachment 336921

Extra time, penalties, 3-3 με ένα να έχει απομείνει για κάθε ομάδα, ο Kagawa το έχασε, ο των ΗΑΕ όχι...​

Τα λεπτά περνούσαν, έχαναν, είχαν απέναντί τους αντίπαλο που ήταν... 101% “στα μέτρα τους”, όμως εκείνοι... χαλαροί, λες και στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει όποιος σκοράρει περισσότερα γκολ, αλλά όποιος κρατάει την μπάλα περισσότερη ώρα στην κατοχή του, κάνοντας αυτό και ελάχιστα περισσότερα. Ναι, ισοφάρισαν στο τελευταίο δεκάλεπτο, ναι, έχασαν τεράστια ευκαιρία να νικήσουν 2-1 χωρίς καν παράταση, ναι, ήταν καλύτεροι ακόμα και στην παράταση, όμως όταν είσαι η καλύτερη ομάδα, δεν αφήνεις knockout παιχνίδι να πάει στα πέναλτι. Οι Ιάπωνες το έκαναν, και το πλήρωσαν.

View attachment 336922

Οι Ιάπωνες παίκτες πήγαν μετά τα πέναλτι στο “πέταλο” που ήταν μαζεμένοι οι πιο εκδηλωτικοί οπαδοί τους, υποκλίθηκαν, όπως... προστάζει το ιαπωνικό ποδοσφαιρικό πρωτόκολλο, και χειροκροτήθηκαν θερμά, παρά την... εκνευριστικά avoidable ήττα τους​

Τσατίστηκα επειδή... ήμουν μαζί τους, είχαν χιλιάδες κόσμου να τους ακολουθεί, έδιναν... χρώμα, σε αντίθεση με τα ΗΑΕ που η “κερκίδα” τους ήταν... συγγενείς και φίλοι, και δεν πρόσφεραν σχεδόν τίποτα στη διοργάνωση, ούτε σε ποδοσφαιρικό, ούτε σε “ατμόσφαιρα στις κερκίδες” επίπεδο. Για να... διαχειριστώ την τσατίλα μου, βρήκα θετικό στην ήττα τής Ιαπωνίας(!). Κατά βάθος, το κύπελλο ήθελα να το σηκώσει η Αυστραλία, είχα “τσιμπηθεί” μαζί τους ποδοσφαιρικά, έπαιζαν λες και έτρεχαν στη Φόρμουλα 1, με το πόδι ασταμάτητα στο γκάζι, νικούσαν 3-0 και συνέχιζαν να παλεύουν για περισσότερα γκολ, κάτι που με ενθουσιάζει σε ομάδες. Επιπλέον, ήθελα τελικό σε γεμάτο γήπεδο, και για να συνέβαινε αυτό, έπρεπε να είναι η Αυστραλία στον τελικό, μόνο εκείνοι μπορούσαν να γεμίσουν το αχανές στάδιο στο Σίδνεϊ. Στους ημιτελικούς, η Αυστραλία θα έβρισκε μπροστά της τον νικητή τού Ιαπωνία – ΗΑΕ. Με την Ιαπωνία έξω, η... τσατίλα μου “πατσιζόταν” από το γεγονός ότι ο δρόμος τής Αυστραλίας προς τον τελικό γινόταν ευκολότερος, ή μάλλον... “λιγότερο δύσκολος”. Ουδέν κακόν αμιγές καλού...

Τα στιγμιότυπα του αγώνα στο επίσημο βίντεο της διοργάνωσης στο YouTube​

Επόμενο “κεφάλαιο” αύριο, με ντεμπούτο Αργεντινής (“προειδοποιώ” ότι το αυριανό ποστ θα περιέχει ισχυρή δόση γκρίνιας, για το πώς βρήκα την κατάσταση στο γήπεδο της Αρσενάλ, στο Σαραντί. Είμαι που είμαι γκρινιάρης από τη φύση μου, όταν μου δίνονται solid αφορμές να γκρινιάξω είναι που... το τερματίζω).

Μπράβο Δημήτρη. Ωραία ιστορία. Όμως γκολ είδαμε, πανηγυρισμούς είδαμε, μπούστο δεν είδαμε.

 

[Andreas K]

(Νοερό χειροκρότημα σε όσους διάβασαν ΚΑΙ τις 1800 λέξεις τού σημερινού... ξεχειλωμένου ποστ )
[/QUOTE]
Πλακα κανεις; Για εμας τους ποδοσφαιροφιλους, οι ιστοριες αυτες απλα δεν υπαρχουν! Μακαρι να'γραφες κι αλλες 1800.

 

[Pel]

(Νοερό χειροκρότημα σε όσους διάβασαν ΚΑΙ τις 1800 λέξεις τού σημερινού... ξεχειλωμένου ποστ )

Πλακα κανεις; Για εμας τους ποδοσφαιροφιλους, οι ιστοριες αυτες απλα δεν υπαρχουν! Μακαρι να'γραφες κι αλλες 1800.
[/QUOTE]

Και για μας τους μη ποδοσφαιρόφιλους