474 αναμνήσεις

[lekond]

Δεν ξέρω αν το έχεις απαντήσει ήδη, αλλά οφείλω να ρωτήσω: από όσα ματς είδες στο εξωτερικό από κοντά, ποιο ήταν το πιο σημαντικό? αυτό που κρίνονταν τα πάντα, πχ τελικός Μουντιάλ? τελικός Κόπα Λιμπερταδόρες? κάποιο άλλο?

 

[Yorgos]

Κι εγώ θέλω να ρωτήσω αν έχεις πέσει ποτέ σε σοβαρά επεισόδια.

 

[delmem2233]

20 Φεβρουαρίου

UiTM – Sabah (2015, Shah Alam, Μαλαισία)
Podbeskidzie Bielsko-Biała – Lech Poznań (2016, Bielsko-Biała, Πολωνία)
Defensor Sporting – Atlético Mineiro (2019, Μοντεβιδέο)

Όσοι θυμάστε το Μουντιάλ τού 2002, πρέπει να θυμάστε και τη Σενεγάλη που έκανε σπουδαία πράγματα εκείνο το καλοκαίρι, με ηγέτη τον El Hadji Diouf, ο οποίος μάλιστα επιλέχθηκε στην All-star ομάδα τής διοργάνωσης, ένας από τους τέσσερις επιθετικούς (μαζί με – προφανώς τον Βραζιλιάνο – Ronaldo, Miroslav Klose, και τον Τούρκο Hasan Şaş). “Στο καπάκι”, ο Ντιούφ πήρε μεταγραφή από τη γαλλική Λανς για τη Λίβερπουλ. Δεκατρία χρόνια αργότερα, το 2015, στα 34 του, έγινε αφορμή να... κάνω μονοήμερη από την Κουάλα Λούμπουρ στο Shah Alam, για να τον δω να παίζει με τη “μικρούλα” Sabah κόντρα στην UiTM, στην δεύτερη κατηγορία τής Μαλαισίας.

Ντιούφ, νούμερο 11, αρχηγός​

Ο Ντιούφ έπαιξε, έβαλε γκολ με πέναλτι, γενικά ήταν... ηγετική φυσιογνωμία στο χορτάρι καθοδηγώντας συνεχώς τους συμπαίκτες του, όμως πολλή περισσότερη ενέργεια σπατάλησε μιλώντας σχεδόν ακατάπαυστα με τον διαιτητή, γκρινιάζοντας, κάνοντας χειρονομίες, μουρμουρίζοντας, φωνάζοντας, κάνοντας θεατρινισμούς, κι άλλα διάφορα. Κανείς πάντως δεν θα τολμούσε να τον χαρακτηρίσει “αδιάφορο”.

Με καπελάκι Σούπερμαν και μπλουζάκι Γιουβέντους ο... τυμπανιστής τής UiTM, και το... χαρέμι του. Λεπτομέρεια: πιο... βροντόφωνη απ’ όλες, ήταν η εύσωμη κοπελίτσα δεξιά στις φωτογραφίες. Όση φωνή έβαζε εκείνη μόνη της, έβαζαν όλες οι υπόλοιπες μαζί​

Η παρουσία τού Ντιούφ ήταν εκείνο που με... έψησε να κάνω το μίνι ταξίδι μέχρι το Shah Alam, όμως στο ίδιο το γήπεδο ήταν άλλα εκείνα που έκαναν τον κόπο να αξίζει πραγματικά. Πρώτα, το... σουρεαλιστικό σκηνικό δεκαπέντε κοπελίτσες, όλες με tudong, να “στήνουν κερκίδα” για την UiTM, ακολουθώντας τα παραγγέλματα ενός πιτσιρικά με τύμπανο. Αν ξαφνιάστηκα μια φορά όταν τις είδα να έρχονται όλες μαζί και να κάθονται πίσω μου, ξαφνιάστηκα δέκα όταν τις είδα, με την έναρξη του αγώνα, να κατεβαίνουν μερικές σειρές και να φωνάζουν συνθήματα για την UiTM(!). Η Sabah είχε κανονική “κερκίδα”, με πλήθος, με τύμπανα, με, με, με, και η γηπεδούχος UiTM είχε... 15 κοπελίτσες(!).

Κάποια στιγμή τα κορίτσια τραβήχτηκαν κάτω από τέντα που είχαμε στην κερκίδα μας(!), μια και ο ήλιος βαρούσε άσχημα​

Το δεύτερο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν ότι οι περισσότερες κοπέλες-γυναίκες στα δύο σημεία των κερκίδων με οπαδούς τής Sabah ήταν “ακάλυπτες”, ενώ οι – πολύ λιγότερες – κοπέλες-γυναίκες σε σημεία των κερκίδων που ήταν για φίλους τής UiTM ήταν όλες με tudong, χωρίς εξαίρεση. H Sabah είναι η μία από τις δύο Πολιτείες τής Μαλαισίας στο νησί Βόρνεο. Είναι μεγάλη σε έκταση (σχεδόν ίση με τη μισή ηπειρωτική Μαλαισία), αλλά με ασύγκριτα λιγότερο κόσμο. Διαφέρουν από την ηπειρωτική Μαλαισία σε πολλά, πάρα-πάρα πολλά, ακόμα και φυσιογνωμικά, κυρίως όμως, πολιτισμικά. Οι μουσουλμάνοι στην δυτική Μαλαισία, με τα χρόνια, “το γύρισαν” στον συντηρητισμό, ενώ στη Sabah και στη Sarawak (η άλλη, ακόμα μεγαλύτερη σε έκταση Πολιτεία τής Μαλαισίας στο Βόρνεο), πολλοί δεν είναι καν μουσουλμάνοι, κι εκείνοι που είναι, ακολουθούν στην πλειοψηφία τους μια πιο... light εκδοχή τής θρησκείας.

“This is UiTM FC territory”, αλλά ανεβαίνοντας την ανηφόρα προς το γήπεδο, κιόσκι με λάβαρα της Sabah και οπαδούς τής φιλοξενούμενης ομάδας είδα, και στη μεγάλη πλειοψηφία τους οι φίλαθλοι στις κερκίδες ήταν υποστηρικτές τής Sabah​

Όσο για το UiTM, είναι το Universiti Teknologi MARA, ένα κρατικό πανεπιστήμιο που εδώ και κάτι περισσότερο από δέκα χρόνια έχει και ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι ενδιαφέρον ότι το πανεπιστήμιο δέχεται μόνο Malays, ούτε Κινεζο-Μαλαισιανούς, ούτε Ινδο-Μαλαισιανούς, συστάθηκε και λειτουργεί από την πρώτη μέρα του με αποστολή να βοηθήσει “μη προνομιούχους” Malays να καταρτιστούν επαγγελματικά σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τεχνολογία. Όσο για τους παίκτες τής ποδοσφαιρικής ομάδας, ναι μεν είναι επαγγελματίες, με συμβόλαια και τα σχετικά, όμως βάσει κανονισμών τού πανεπιστημίου, πρέπει ΚΑΙ να φοιτούν εκεί, ΚΑΙ να συμμετέχουν σε εξετάσεις(!). Οι ξένοι τους δε, είναι οι μόνοι μη-Malays που φοιτούν στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο.

Το Stadium UiTM δεν είναι κάτι ιδιαίτερο (όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες), σκεφτείτε όμως ότι πρόκειται για πανεπιστημιακό στάδιο, χτίστηκε πρώτα και κύρια για να φιλοξενεί εκδηλώσεις τού ίδιου τού πανεπιστημίου, όχι για αγώνες επαγγελματικού ποδοσφαίρου​

Προς το τέλος τού αγώνα πήγα στην πλευρά των φίλων τής Sabah, οι οποίοι αν και δημιούργησαν ατμόσφαιρα “γηπεδούχου” για την ομάδα τους (με τον αριθμό και τον παλμό τους), είδαν τον Ντιούφ και τους συμπαίκτες του να χάνουν 2-1
​

Δεξιά, κάτω, δίπλα στα κάγκελα, ένα μικρό γκρουπ Αφρικανών, “groupies” τού Σενεγαλέζου Ντιούφ​

2016. Μετά τη “μονοήμερη” στο Γκλιβίτσε από τη “βάση” μου, το Κατοβίτσε, για το παιχνίδι τής Πιαστ που παρουσίασα χθες, σειρά είχε το Bielsko-Biała, για το παιχνίδι τής τοπικής Podbeskidzie κόντρα σε μία από τις πιο “παραδοσιακές” ποδοσφαιρικές δυνάμεις τής Πολωνίας, τη Lech Poznań. Δεύτερη σερί “μονοήμερη”, με ασύγκριτα καλύτερο καιρό από την προηγούμενη όμως, και με επίσκεψη σε “τσίλικο” γήπεδο, η ανακατασκευή τού οποίου ουσιαστικά ολοκληρωνόταν εκείνες τις ημέρες.

Η Πολωνία εδώ και χρόνια είναι... “περίπτωση”, στον τομέα “αναβάθμιση υποδομών”. Το της κατασκευής νέων γηπέδων το έχουν αναγάγει σε προτεραιότητα, με κάθε δεύτερη... κωμόπολη να έχει καινούργιο γήπεδο, μοντέρνο, ασύγκριτα καλύτερο από τα περισσότερα γήπεδα πολύ μεγαλύτερων πόλεων στην Ελλάδα. Θα έπρεπε να ξοδεύουν ΤΟΣΑ για γήπεδα, ενώ θα μπορούσαν να ξοδεύουν κάποια από τα ίδια χρήματα για άλλα πράγματα; Δεν ξέρω, δεν μου πέφτει λόγος, δεν το κατέχω το θέμα αρκετά για να έχω σοβαρή άποψη. Με “βολεύει” το πώς καθορίζουν οι Πολωνοί (τουλάχιστον η κυβέρνησή τους) τις προτεραιότητές τους; Απόλυτα. Τόσο το 2012, όσο και το 2016, και πολύ-πολύ περισσότερο το 2017, χάρηκα επισκέψεις σε μοντέρνα γήπεδα στην Πολωνία, από την Κρακοβία μέχρι το Γκντανσκ, και από το Βρότσλαβ (ας το γράψω έτσι, “απλοποιημένα”), μέχρι το Μπιαλίστοκ (ακόμα πιο “απλοποιημένη” - και λανθασμένη – βερσιόν τού πώς προφέρεται το όνομα της πόλης).

Χθες έγραψα πως όταν έφυγα από την Ασουνσιόν το 2018, μου έλεγα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να επιστρέψω, ούτε αν με πλήρωναν, αλλά πρόσθεσα – χθες – ότι έκτοτε έχω... αναθεωρήσει. Το δίμηνο που πέρασα το 2016 στην Πολωνία και την Ουκρανία, μου... ορκίστηκα ότι την επόμενη φορά που θα αποφάσιζα να περάσω καιρό σε χώρες με κρύο καιρό, πρώτα θα έμπαινα σε μία μπανιέρα γεμάτη παγάκια για μισή ώρα, ΚΑΙ ΜΕΤΑ θα αγόραζα αεροπορικά εισιτήρια, για να μου “θυμίσω” πόσο υπέφερα εκείνο το δίμηνο σε Πολωνία-Ουκρανία, και τελικά να αλλάξω ταξιδιωτικά σχέδια.

Και επ’αυτού έχω... αναθεωρήσει, επειδή ρίχνοντας μια πιο... ψύχραιμη ματιά στο πώς πήγε εκείνο το δίμηνο (όπου όντως υπέφερα από το κρύο στα γήπεδα), κατέληξα στο ότι το βασικό-βασικό πρόβλημα δεν ήταν το κρύο, αλλά το ότι δεν ήμουν κατάλληλα προετοιμασμένος-ντυμένος. Το 2018 που έμεινα στην Κρακοβία από 1η Ιουλίου μέχρι παραμονές Πρωτοχρονιάς 2019, το κρύο δεν ήταν ποτέ πρόβλημα, ούτε στις καθημερινές μετακινήσεις μου, ούτε στα γήπεδα, επειδή, πολύ απλά, είχα τα κατάλληλα ρούχα. Τόσο απλά...

Αριστερά, πανηγύρια για το πρώτο γκολ των γηπεδούχων, και δεξιά περισσότερα πανηγύρια για το τέταρτο γκολ τους (4-1), λίγο πριν το τέλος
​

5.012 εισιτήρια, κόστος (τού δικού μου) 17 ζλότι, περίπου 3,40 ευρώ εκείνη τη μέρα
​

Τριπλή πολωνική “μπουνιά” στο ελληνικό στομάχι μου: Α) οι παίκτες στην Πολωνία δεν εξαφανίζονται με το που λήγει ένας αγώνας, πρώτα χαιρετούν επί ώρα τους φιλάθλους, ΚΑΙ ΜΕΤΑ πηγαίνουν για ντουζ. Β) οι κερκίδες δεν είναι... κλουβιά, σαν θεατής δεν αντιμετωπίζεσαι σαν έκθεμα σε παλαιάς κοπής ζωολογικό κήπο, δεν υπάρχουν σύρματα/κάγκελα/δίχτυα κι άλλα σχετικά. Γ) οι παίκτες υπογράφουν αυτόγραφα και βγαίνουν φωτογραφίες με φιλάθλους, κι ακόμα κι αν έχουν χάσει και κανείς δεν έχει διάθεση για αυτόγραφα, στέκονται μπροστά στο πέταλο με τους πιο φανατικούς οπαδούς τής ομάδας τους, φωνάζουν μαζί συνθήματα, και ΑΝ έχουν... τσατίσει τον κόσμο, απλά... κάθονται και “τα ακούν”, σαν ένα σιωπηλό “συγγνώμη. Θα επανορθώσουμε”​

Τέλος για σήμερα, 2019, Μοντεβιδέο, προκριματικά Λιμπερταδόρες, Defensor Sporting εναντίον Atlético Mineiro (η οποία στον προηγούμενο γύρο είχε αποκλείσει άλλη ομάδα τού Μοντεβιδέο). Τελικό σκορ, 0-2 για τους Βραζιλιάνους.

@lekond, εύκολη η απάντηση, ο τελικός τού Μουντιάλ το 2014, επειδή Α) ήταν τελικός Μουντιάλ, Β) όχι σε οποιαδήποτε χώρα, αλλά στη Βραζιλία (με ό,τι αυτό σημαίνει για εμάς τους ποδοσφαιρόφιλους), Γ) όχι σε οποιοδήποτε γήπεδο, αλλά στο Μαρακανά (επίσης με ό,τι αυτό σημαίνει για εμάς), και Δ) επειδή μία από τις δύο ομάδες ήταν η Αργεντινή τού Μέσι. Το μόνο “γαμώτο” για μένα ήταν ότι η Βραζιλία είχε αποκλειστεί στον ημιτελικό με τη Γερμανία, ο τελικός δεν ήταν Βραζιλία – Αργεντινή, που για μένα θα ήταν το ιδανικότερο όλων.

@Yorgos, τα σοβαρότερα επεισόδια σε γήπεδο τα έχω δει στην Yogyakarta, στην Ιάβα, αλλά εγώ προσωπικά δεν “επηρεάστηκα”, επειδή ήμουν στην ακριβώς απέναντι κερκίδα από εκεί που έγιναν τα... όργια. Η μοναδική φορά που χρειάστηκε να τρέξω για να... γλιτώσω, ήταν στην Μπαρανκίγια, σε παιχνίδι που “παρουσίασα” τις προάλλες. Να προσθέσω πάντως ότι τη μεγαλύτερη τρομάρα την πήρα στη Λίμα, όχι στην Μπαρανκίγια. Στην Κολομβία ήμουν μόνος, οπότε όταν άρχισαν να πέφτουν πέτρες, απλά... το έβαλα στα πόδια. Στη Λίμα ήμουν με γυναικεία παρέα, κοπέλα από τις ΗΠΑ, η οποία... “αυτοπροσκλήθηκε” όταν της είπα ότι θα πήγαινα στο γήπεδο της Ουνιβερσιτάριο, επειδή δεν είχε δει ποτέ ποδόσφαιρο σε γήπεδο. Πριν μπούμε, έγιναν επεισόδια μεταξύ οπαδών τής Ουνιβερσιτάριο και έφιππων αστυνομικών, η κοπέλα φρίκαρε, σχεδόν λιποθύμησε, και λέω ότι τη μεγαλύτερη τρομάρα σε γήπεδο την πήρα τότε, επειδή αισθανόμουν κατά κάποιον τρόπο “υπεύθυνος” για εκείνη, ως “παλιός” σε γήπεδα (άσχετα αν στην πραγματικότητα δεν την είχα προσκαλέσει εγώ). Τέλος καλό, όλα καλά. Της πήρε ώρα να συνέλθει, αλλά συνήλθε, κάψαμε τα εισιτήρια που είχαμε, αγοράσαμε ακριβότερα για άλλη κερκίδα, και μπήκαμε αρκετή ώρα αφού είχε αρχίσει το παιχνίδι.

 

[delmem2233]

21 Φεβρουαρίου

Selangor – Johor Darul Ta’zim (2015, Shah Alam, Μαλαισία)
Liverpool – Bahia (2019, Μοντεβιδέο)

2015. Η... μητέρα όλων των ντέρμπι στη Μαλαισία, τουλάχιστον στη... σύγχρονη εποχή. Η Selangor είναι “ιστορικά μεγάλος” σύλλογος, η Johor Darul Ta’zim μετατράπηκε σε “ποδοσφαιρικό αφεντικό” τής χώρας τα τελευταία χρόνια.

Στάδιο Shah Alam, εντελώς... άχαρο για ποδοσφαιρικούς αγώνες, ακόμα κι όταν έχει δεκάδες χιλιάδες φιλάθλους στις κερκίδες.

Ο κύριος “όγκος” των οπαδών τής Σελάνγκορ.

Ο αντίστοιχος της JDT, λιγότεροι σε αριθμό, αλλά πολύ πιο εκδηλωτικοί και “φωνακλάδες”.

Η Μαλαισία είναι από τις χώρες στις οποίες πριν την έναρξη των αγώνων ανακρούεται ο εθνικός ύμνος.

Ναι μεν είχε αρκετή αστυνομία, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν α-πό-λυ-τα “πολιτισμένη”, σε βαθμό οι πύλες εντός των κερκίδων που θεωρητικά χώριζαν τις πλευρές που είχαν οι μεν και δε, να ήταν ανοικτές. Στο ημίχρονο απλά... περπατήσαμε από την πλευρά των της Σελάνγκορ, σε εκείνη των της JDT.

“Διπλοί πράκτορες”. Μέρος τού δευτέρου ημιχρόνου το είδαμε από την κερκίδα τής JDT, μέχρι που...

...μέχρι που επιστρέψαμε σε κιτρινοκόκκινο περιβάλλον, για το τελευταίο κομμάτι τού αγώνα. Λεπτομέρεια: είδαμε οπαδούς τής JDT μεταξύ φίλων τής Σελάνγκορ, όχι όμως και το αντίθετο.

Ο άλλοτε παίκτης τού ΠΑΟΚ Μάρκος Αντόνιο, Βραζιλιάνος, με τη φανέλα τής JDT.

Τόση ώρα χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό, επειδή στο γήπεδο πήγαμε τα δυο μας. Αν σκέφτεστε “την τραβολογούσε την καημένη την γυναίκα στα γήπεδα”, να σας διαβεβαιώσω ότι πολλές φορές εκείνη έπαιρνε πρωτοβουλία να πάμε σε αγώνα. Όσο για τη φανέλα (που προφανώς ήταν δικό μου δώρο), η πλάκα τής υπόθεσης είναι ότι έχει τύχει να μπούμε μαζί σε κατάστημα με αθλητικά είδη σε διάφορες χώρες, εγώ να μην αγοράσω καμία (επειδή τις έβρισκα ακριβές, επειδή δεν έβρισκα στο μέγεθός μου, επειδή, επειδή, επειδή), και εκείνη να αγοράσει, ξοδεύοντας μάλιστα λεφτά που κατά περιπτώσεις εμένα μου φαίνονταν πολλά (Τόκιο, εθνική φανέλα Ιαπωνίας, αλλά και στη Βραζιλία, τον μήνα τού Μουντιάλ. Ήταν η μοναδική διαπιστευμένη δημοσιογράφος το 2014, εκείνη από Μαλαισιανούς δημοσιογράφους, κι ένας φίλος της μοναδικός φωτογράφος από τη Μαλαισία στο Μουντιάλ).

1-0 η Σελάνγκορ λιγότερο από 60 δευτερόλεπτα μετά την έναρξη, 1-1 η JDT στο δεύτερο ημίχρονο, με γκολ τού άλλοτε Παναθηναϊκού Φιγκερόα (Αργεντινός). Χαιρετούρες μετά τη λήξη στην κερκίδα τής JDT.

Τα ίδια, από παίκτες/οπαδούς τής Σελάνγκορ.

Αν νομίζετε ότι οι ξένοι είναι “σπάνια εικόνα” σε γήπεδα στη Μαλαισία, έτσι είναι, αλλά παραδόξως, ίσως ακόμα πιο σπάνια εικόνα είναι οι Κινεζο-Μαλαισιανοί, άσχετα αν πρόκειται για το ένα τρίτο τού πληθυσμού τής χώρας. Η φίλη μου ήταν... όχι και “δακτυλοδεικτούμενη”, αλλά πάντα τραβούσε την προσοχή τού κόσμου γύρω μας, επειδή οι Κινεζο-Μαλαισιανοί έχουν γυρίσει την πλάτη όχι στο ποδόσφαιρο γενικά, αλλά στο εγχώριο συγκεκριμένα, εδώ και πολλά χρόνια. Είχαν τους λόγους τους. Θα εξηγήσω σε επόμενο ποστ. Το των σκουπιδιών που φαίνονται στην φωτογραφία αριστερά, στον στίβο, το περνάω στα ψιλά. Ας πούμε απλά ότι στον συγκεκριμένο τομέα οι Μαλαισιανοί είναι το... ακριβώς αντίθετο των Ιαπώνων(...)

2019, προκριματικά Σουδαμερικάνα, επαναληπτικός. Η τοπική Λίβερπουλ(!) είχε νικήσει 0-1 στη Βραζιλία την Μπαΐα δύο βδομάδες νωρίτερα. Otra vez más, στάδιο Luis Franzini, της Defensor Sporting, ιδανικό για πολλές ομάδες τού Μοντεβιδέο που τα δικά τους γήπεδα δεν πληρούν τις προϋποθέσεις να φιλοξενήσουν διεθνείς αγώνες.

Έκανα κέφι να πάω στην κερκίδα των – πολύ λίγων – Βραζιλιάνων, βασικά για να δω παιχνίδι από το συγκεκριμένο “πέταλο” στο οποίο δεν είχα ξαναπάει.

Σε προηγούμενα ποστ “πέρασε από εδώ” η Μπαρσελόνα (τού Γκουαγιακίλ). Τώρα είναι η σειρά τής Λίβερπουλ (του Μοντεβιδέο), σύλλογος που ιδρύθηκε το 1915. Το όνομα το διάλεξαν οι ιδρυτές επειδή εκείνη την εποχή αγγλικές ομάδες πήγαιναν με πλοίο για “τουρνέ” στη Νότια Αμερική, και πολλά από εκείνα τα πλοία (αν όχι τα περισσότερα) ξεκινούσαν το ταξίδι τους από το Λίβερπουλ.

Ο @interted πρόσφατα “βρήκε” ποιον Βραζιλιάνο παίκτη είχα “κουίζ” σε παιχνίδι τής Φλουμινένσε τον Ιανουάριο τού 2018, στο Μαρακανά. Τον “προκαλώ” (ως άλλος Μουτσινάς...) να βρει ποιος είναι το 18 τής Μπαΐα, τέρμα αριστερά, που δίνει οδηγίες σε συμπαίκτες του. Ομολογώ ότι είναι... trick question(…)

Η Λίβερπουλ πήρε λευκή ισοπαλία, good enough για να... κάνει κηδεία στο θεωρητικά μεγάλο φαβορί τού ζευγαριού.

 

[delmem2233]

22 Φεβρουαρίου

Santa Fe – Millonarios (2014, Μπογκοτά)
Wisła Kraków - Górnik Łęczna (2016, Κρακοβία)
Guaraní – Junior (2018, Ασουνσιόν)
Buriram United – Chonburi (2020, Buri Ram, Ταϊλάνδη)

2014, Μπογκοτά, 7η αγωνιστική τής Απερτούρα, στην οποία συμμετείχαν 18 ομάδες (τίποτα παράξενο μέχρι εδώ), που έπαιξαν από 18(!) παιχνίδια. “Δεκαοκτώ ομάδες, άρα, δεκαεφτά παιχνίδια, δεν γίνεται να αντιμετωπίσεις... τον εαυτό σου”. Κι όμως, 18 παιχνίδια, όχι 17, επειδή στην Κολομβία έκαναν τότε κάτι που βρήκα πολύ ενδιαφέρον, μπόλιαζαν στο πρόγραμμα κάθε Απερτούρα και κάθε Κλαουσούρα (τα δύο μισά κάθε σεζόν) μία έξτρα αγωνιστική, η οποία είχε μόνο ντέρμπι(!). Δεν ήταν τυχαίο, εσκεμμένα ήταν όλα ντέρμπι, κατά βάση τοπικά, όχι δηλαδή απαραίτητα με βάση την δυναμικότητα των ομάδων.

Το αναφέρω επειδή τον Φεβρουάριο του 2014 έφθασα στην Μπογκοτά λίγο πριν το πρώτο από τα δύο Σάντα Φε – Μιγιονάριος (ΤΟ ντέρμπι τής κολομβιανής Πρωτεύουσας) που παίχθηκαν σε διάστημα δέκα ημερών. Ο υπεύθυνος Τύπου τής Σάντα Φε αποδείχθηκε πολύ εξυπηρετικός, μου έδωσε διαπίστευση, με ξενάγησε στα γραφεία τού συλλόγου (σε μικρή απόσταση από το “El Campín”, το στάδιο που χρησιμοποιούν σαν έδρα και οι δύο “μεγάλοι” τής Μπογκοτά), μιλήσαμε για διάφορα, μεταξύ άλλων για την εξαιρετική κατάσταση της Σάντα Φε εκείνο το διάστημα, σε αντίθεση με τη Μιγιονάριος που είχε αρχίσει τη χρονιά δεχόμενη τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη, κι εκεί πάνω τού είπα κάτι στο οποίο παραδόξως – δεν μου συμβαίνει συχνά, για να μην πω σπάνια – δικαιώθηκα(!)...

Του είπα κάτι τού στιλ “τα ντέρμπι είναι μία κατηγορία μόνα τους, δεν μετράει πολύ η φόρμα, ίσα-ίσα που η ομάδα που δεν τα πηγαίνει καλά έχει ένα επιπλέον κίνητρο να τραβήξει γραμμή και να κάνει νέα αρχή” (με κάποιον τρόπο βρήκα λέξεις να εκφράσω το ζουμί αυτών στα Ισπανικά), κι όπως έγραψα στις σημειώσεις μου εκείνο το βράδυ, ο συμπαθητικότατος υπεύθυνος Τύπου τής Σάντα Φε “γέλασε, όχι απλά χαμογέλασε, και μου είπε με βεβαιότητα ότι θα κερδίσουν τη Μιγιονάριος δύο φορές σε δέκα μέρες”. Μαντέψτε τι έγινε... Δύο νίκες η ίδια ομάδα μεν, όχι η Σάντα Φε όμως(...).

Το Σάντα Φε – Μιγιονάριος μπορεί να είναι το ΠΑΟΚ – Άρης τής Μπογκοτά, όμως στο στάδιο υπήρχαν οπαδοί και των δύο, περπατώντας προς το γήπεδο έβλεπα τον κόσμο “μικτό”, με φανέλες και των δύο ομάδων, υπαίθριοι πωλητές πουλούσαν φανέλες και λοιπά αντικείμενα στα χρώματα και των δύο ομάδων, από τα λεωφορεία που έφθαναν στις στάσεις κοντά στο γήπεδο κατέβαιναν οπαδοί και των δύο ομάδων, και ακόμα και στις κερκίδες (με εξαίρεση τα “πέταλα”) έβλεπες κόσμο και των δύο. Συγκρίνετέ τα όλα αυτά με το τι συμβαίνει στην Ελλάδα (τι συνέβαινε προ-πανδημίας και τι θα συμβαίνει μετά), και... μελαγχολήστε μαζί μου...

Το παιχνίδι ήταν να αρχίσει στις πέντε, όμως πριν βγουν οι ομάδες για προθέρμανση άρχισε να ρίχνει καρεκλοπόδαρα, η βροχή μού θύμισε κάτι απογεύματα στην Κουάλα Λούμπουρ (η πόλη στην οποία έχω δει τις πιο τρελές βροχοπτώσεις στη ζωή μου), που από τη μια πλευρά τού δρόμου, με το ζόρι διέκρινα την απέναντι λόγω έντασης βροχής. Βγήκαν κάποια στιγμή οι διαιτητές, τσέκαραν τον αγωνιστικό χώρο, και με τα πολλά το παιχνίδι άρχισε με... ένα ημίχρονο καθυστέρηση (έξι παρά είκοσι), με πολύ κόσμο να είναι ακόμα έξω, στις ουρές, αφού περίμεναν να κοπάσει η καταιγίδα για να αφήσουν τα μέρη στα οποία είχαν βρει καταφύγιο από τη βροχή.

Η Μιγιονάριος σκόραρε λίγο πριν το τέλος τού πρώτου ημιχρόνου, και... αυτό ήταν, 0-1 (τυπικά φιλοξενούμενοι), δεν άλλαξε κάτι στο δεύτερο. Στο τέλος, όπως συνηθίζεται στην Κολομβία, στα ντέρμπι, πρώτα έφυγαν οι οπαδοί των “φιλοξενούμενων” και εκείνοι που είχαν δει το παιχνίδι από την κεντρική κερκίδα, αυτά που λέμε στην Ελλάδα “επίσημα”, και μετά άνοιξαν οι πύλες για να φύγει ο κύριος όγκος των οπαδών τής Σάντα Φε. Ναι μεν... πολιτισμένη η ατμόσφαιρα, αλλά προτιμούν μετά τα ντέρμπι να περιορίζουν την επαφή των μεν με τους δε. Άλλη διάθεση έχεις πηγαίνοντας στο γήπεδο, κι άλλη φεύγοντας, αν για παράδειγμα νομίζεις ότι η ομάδα σου αδικήθηκε από τον διαιτητή, και άγνωστός σου οπαδός τού “αιώνιου αντιπάλου σου” σου... κάνει καζούρα.

Το Wisła Kraków - Górnik Łęczna τού 2016 το... ξεπετάω με ένα κολάζ φωτογραφιών, επειδή έχω τέσσερα παιχνίδια να “παρουσιάσω” σήμερα, και με τη “Βίσλα” (όπως τη λέμε όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά γενικά οι μη Πολωνοί) Κρακοβίας θα σας... ζαλίσω από τον Ιούλιο και μετά, “παρουσιάζοντας” τα πάμπολλα εντός έδρας παιχνίδια τους που είδα το εξάμηνο που πέρασα στην Κρακοβία το 2017. Για την ιστορία και μόνο, 1-1 το τελικό σκορ, 23η αγωνιστική τής Ekstraklasa (πρώτη κατηγορία), 9.110 τα εισιτήρια, κόστος τού δικού μου, 30 “ζλότι”, κάτι λιγότερο από εφτά ευρώ εκείνη τη μέρα.

Το Guaraní – Junior τού 2018 προτιμώ κι αυτό να το... ξεπετάξω με ένα κολάζ φωτογραφιών και σχεδόν τίποτα περισσότερο, επειδή ακόμα και σήμερα, τρία χρόνια μετά, θυμάμαι πόσο... “φαρμακώθηκα” εκείνο το βράδυ. Η Γκουαρανί είχε χάσει 1-0 στην Κολομβία στο πρώτο παιχνίδι, αυτός ήταν ο επαναληπτικός τού τρίτου και τελευταίου προκριματικού γύρου, πριν τη φάση των ομίλων. Η... la concha de su reputísima madre que le recontra mil parió(…) Junior, είχε ήδη αποκλείσει την Ολίμπια στον προηγούμενο γύρο. Όπως έχω γράψει σε προηγούμενο ποστ εδώ, όταν επέλεξα την Ασουνσιόν για κάποιους μήνες το 2018, τεράστιο ρόλο έπαιξε το ότι η πόλη είχε δύο ομάδες “σίγουρες” στους ομίλους τού Λιμπερταδόρες, κι άλλες δύο στα προκριματικά, με σοβαρές πιθανότητες να μπει μία από τις δύο σε όμιλο, όμιλος που ήδη ξέραμε ότι είχε ΜΠΟΚΑ, ΠΑΛΜΕΪΡΑΣ, και μια ακόμα ομάδα που με ενδιέφερε πολύ λιγότερο. Η Γκουαρανί έμεινε στο 0-0, και, προφανώς, αποκλείστηκε... ... ...

Πόσο με πείραξε; Χωρίς καν να διαβάσω τις σημειώσεις μου για εκείνη τη μέρα, θυμάμαι ότι στην επιστροφή στο σπίτι που έμενα τότε, ειδικά στην κατηφόρα από Σαχόνια (η περιοχή τής Ασουνσιόν όπου βρίσκεται το εθνικό στάδιο) προς κέντρο, κλότσησα πέτρες, κουτιά, ό,τι... ξέμπαρκο έβρισκα μπροστά μου, κι έριξα και δύο μπουνιές σε πινακίδες, κάτι που είχα να κάνω σχεδόν τρία χρόνια, επειδή την τελευταία φορά που είχα ρίξει μπουνιά σε κάτι (πλέξιγκλας σε στάση λεωφορείων στη Θεσσαλονίκη), είχα σακατέψει το χέρι μου, κι έκτοτε το... θυμόμουν κάθε φορά που κάτι με έφθανε στα όριά μου. Τώρα που το σκέφτομαι, φαντάζομαι πόση πλάκα θα είχε σπάσει κάποιος αν κατέβαινε εκείνη την κατηφόρα περπατώντας σε μικρή απόσταση πίσω μου...

Αυτά για τις... εξωτερικές αντιδράσεις μου. Μέσα μου, με ελάχιστη δόση υπερβολής, αισθανόμουν λες και είχα βάλει στο στόμα κάτι αφόρητα πικρό, σε σημείο να θέλω να κάνω εμετό (συγγνώμη για το άκομψο της εικόνας). Εκείνο το βράδυ, θα προτιμούσα να είχα... φάει χυλόπιτα από γυναίκα, να με είχε κυνηγήσει αδέσποτος σκύλος, να μου είχαν τσιμπήσει από την τσέπη όσα λεφτά κουβαλούσα μαζί μου, να είχα πέσει σε λακκούβα και να είχα πάθει διάστρεμμα, όλα αυτά ΜΑΖΙ, παρά να είχε αποκλειστεί η Γκουαρανί. Φαντάζομαι πόσο γελοίο φαίνεται αυτό σε όποιον διαβάζει αυτές τις γραμμές, αλλά εκείνο το βράδυ, ειλικρινά, έτσι αισθανόμουν...

Για το δε παιχνίδι, να αναφέρω μόνο ότι από εκείνο το βράδυ, κάθε φορά που βλέπω τον Πιτάνα (Αργεντινός διαιτητής) με σφυρίχτρα στο χέρι/στόμα, τον... “προτρέπω” να τη... metérselo (η “σφυρίχτρα” στα Ισπανικά είναι αρσενικό) bien en el fondo de su profundo culo, pelotudo de mierda... Σε όλο το δεύτερο ημίχρονο οι Κολομβιανοί έκαναν καθυστερήσεις επί καθυστερήσεων, dieron cátedra (παρέδωσαν μαθήματα) για το πώς... γίνονται οι πιο ακραίες καθυστερήσεις, και κάθε μα κάθε μα κάθε μα κάθε puta vez που οι Παραγουανοί διαμαρτύρονταν στον (...) Πιτάνα, εκείνος ανεβοκατέβαζε συγκαταβατικά το κεφάλι του κι έδειχνε το ρολόι του, σαν να έλεγε “μην ανησυχείτε, το βλέπω, θα κρατήσω καθυστερήσεις”.

Έξι αλλαγές έγιναν στο δεύτερο ημίχρονο. Βάσει κανονισμών, ο Πιτάνα έπρεπε να κρατήσει μίνιμουμ τρία λεπτά καθυστερήσεις, μόνο για τις αλλαγές. Πόσα κράτησε τελικά, για να “πατσίσει” τις επαναλαμβανόμενες προκλητικές καθυστερήσεις που έκαναν οι Κολομβιανοί από το 46’; Μαντέψτε... Δέκα λεπτά;! (όχι ανήκουστο στη Νότια Αμερική) Εννιά; Οκτώ; Έστω εφτά;! Όχι. Τελικά, πόσα; ... ... ... ΤΕΣΣΕΡΑ. Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Α. Για τις αλλαγές κράτησε – αναγκαστικά – τρία, και για όοοοοοοοολα τα υπόλοιπα, τα ΟΡΓΙΑ καθυστερήσεων που είχαν κάνει οι Κολομβιανοί, κράτησε ΕΝΑ. Ειλικρινά, ποτέ πριν στη ζωή μου σαν φίλαθλος, ούτε καν σε “παλιά καλά” Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ με πέναλτι σε βουτιές Αλεξανδρή και Γιαννακόπουλου, και ποτέ ξανά από εκείνο το βράδυ στην Ασουνσιόν, δεν έβρισα διαιτητή όσο έβρισα τον Πιτάνα τότε... (Μ’ αρέσει που θα “ξεπετούσα” το Guaraní – Junior σε λίγες σειρές, για να μην... φουντώσω ενθυμούμενος τα της εκείνης της βραδιάς)

Last but most definitely not least, 2020, Buriram United – Chonburi, παιχνίδι που “κανονικά” δικαιούται ξεχωριστό κείμενο, όχι για το παιχνίδι αυτό καθεαυτό, αλλά για το πόσο “περίπτωση” είναι η Buriram United, και το Buri Ram σαν πόλη. Είναι... σουρεαλιστικό να βλέπεις ένα φανταστικό football-specific γήπεδο (χωρίς στίβο γύρω-γύρω) χωρητικότητας άνω των 32.000 θεατών, σε μία πόλη με πληθυσμό μόλις πάνω από 27.000(!!!). Τρία μηδενικά, 27 χιλιάδες, όχι τέσσερα, όχι 270 χιλιάδες...

Το Buri Ram δεν είναι και... δίπλα στην Μπανγκόκ, 400 χιλιόμετρα βορειοανατολικά είναι, όμως δεν μπορούσα να φύγω – ξανά – από την Ταϊλάνδη χωρίς να πάω (το 2015, την προηγούμενη φορά μου εκεί, μου είχε μείνει... απωθημένο). Σημαντική λεπτομέρεια, πέρσι βρήκα κατάλυμα εντός προϋπολογισμού μου, ενώ το 2015 είχα βρει μόνο ακριβά – για μένα – δωμάτια, από 50 ευρώ και πάνω. Λόγω δρομολογίων τρένων, στο Buri Ram (“Πόλη τής Χαράς”) έπρεπε να μείνω δύο βράδια αν ήθελα να δω παιχνίδι, και τα 100+ ευρώ το 2015 μού είχαν φανεί πολλά.

Η Buriram United, σαν σύλλογος (με άλλο όνομα), υπάρχει από το 1970, όμως η σύγχρονη ιστορία του άρχισε να γράφεται το 2009, όταν ένας πολιτικός και επιχειρηματίας ονόματι Newin Chidchob έγινε το... νέο αφεντικό τού συλλόγου, και τον μετέφερε στο Buri Ram (από άλλη πόλη). Αυτό, τέλη 2009. Οκτώβριο 2010 άρχισαν να χτίζουν το γήπεδο, και μόλις τον Ιούνιο του 2011 ήταν έτοιμο(!). Προφανώς η “Chang Arena” δεν είναι... νέο Wembley, ή Allianz Arena στο Μόναχο, για δυτικοευρωπαϊκά δεδομένα είναι “ταπεινό”, όμως δέκα χρόνια μετά την ολοκλήρωση των εργασιών κατασκευής του, παραμένει σημείο αναφοράς στην Ταϊλάνδη, γενικά στη Νοτιοανατολική Ασία, στην οποία τα “αμιγώς ποδοσφαιρικά” γήπεδα (χωρίς στίβο), είναι όχι απλά... εξαίρεση στον κανόνα, αλλά... talk of the region, πραγματικά ελάχιστα.

Εκείνο που δεν περίμενα να δω έξω από το γήπεδο, ήταν ντουζίνες σχολικών λεωφορείων, και σίγουρα τετραψήφιο αριθμό μαθητών να κατεβαίνουν “μέσα στην τρελή χαρά” για να μπούνε στο γήπεδο. Δεν είχα φανταστεί ότι στην περιοχή υπάρχει “αθλητικός τουρισμός”, ότι διοργανώνονται εκδρομές από άλλες πόλεις με βάση το πότε παίζει εντός έδρας η Buriram United(!).

Ο κουρέας μου στο Buri Ram την ημέρα τού αγώνα, ντυμένος στο... πνεύμα τής ημέρας, με φανέλα τής τοπικής United​

Covid-related λεπτομέρεια, στην είσοδο, με το που έδειξα το εισιτήριο (150 μπατ, κάτι λιγότερο από 4,50 ευρώ) και μπήκα, μία κοπέλα με έβαλε να ρίξω αντισηπτικό στα χέρια, προφανώς το έκανα, όμως κινήθηκα αμέσως πλάγιά της, για να την προσπεράσω, ενώ μόλις είχα αρχίσει να τρίβω τα χέρια με το αντισηπτικό. H κοπέλα μπήκε μπροστά μου(!) κι επέμεινε να τρίψω τα χέρια καλά-καλά πριν περάσω(!). Σε πέντε παιχνίδια που πήγα πέρσι στην Ταϊλάνδη, μόνο στο “Thunder Castle” (χαϊδευτικό τού γηπέδου στο Buri Ram) είδα να παίρνουν τόσο σοβαρά το θέμα τού ιού, με αντισηπτικό στις εισόδους (όχι όμως και με physical distancing στις κερκίδες, ούτε μάσκες. Μόνο αντισηπτικό). Για την ιστορία, 4-0 η United, που τότε ακόμα είχε προπονητή τον Μπόσκο Μπάντοβιτς, άλλοτε του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ. Κόπηκαν 15.590 εισιτήρια, η Buriram United είναι σταθερά πρώτη σε αριθμό θεατών (και τίτλους) στην Ταϊλάνδη, από τότε που μετακόμισε στο Buri Ram και μπήκε στο νέο γήπεδό της.

Για τον δε συμπαθή Μπάντοβιτς να προσθέσω ότι την προηγούμενη μέρα είχε επιστρέψει στην Ταϊλάνδη από την πατρίδα του, στην οποία εσπευσμένα είχε ταξιδέψει λίγες ημέρες νωρίτερα, μαθαίνοντας ότι είχε πεθάνει ο πατέρας του. Έμεινε στην Buriram United μέχρι πέρσι τον Οκτώβριο, συνολικά κάτι περισσότερο από τέσσερα χρόνια, έναν σαν τεχνικός διευθυντής, και τρία σαν προπονητής.

 

[evaT]

κλότσησα πέτρες, κουτιά, ό,τι... ξέμπαρκο έβρισκα μπροστά μου, κι έριξα και δύο μπουνιές σε πινακίδες

Τώρα που το σκέφτομαι, φαντάζομαι πόση πλάκα θα είχε σπάσει κάποιος αν κατέβαινε εκείνη την κατηφόρα περπατώντας σε μικρή απόσταση πίσω μου...

Πολύ θα ήθελα να το είχα δει αυτό


Κάλλιο αργά....τι έγινε άνοιξε ο καιρός και το έριξες στις βολτίτσες amigo και ...από δω παν κι άλλοι με το σήκουελ της ιστορίας;

 

[delmem2233]

23 Φεβρουαρίου

Universidad Católica – Junior (2012, Σαντιάγο, Χιλή)
Bogotá – Deportivo Pereira (2014, Μπογκοτά)
Libertad – Cerro Porteño (2018, Ασουνσιόν)
Peñarol – Rampla Juniors (2019, Μοντεβιδέο)
Muangthong United – Bangkok United (2020, Μπανγκόκ – sort of)

2012, πρώτο μου παιχνίδι ever στη Χιλή, Universidad Católica εναντίον Junior στο Σαντιάγο, Κόπα Λιμπερταδόρες, φάση ομίλων. Εισιτήρια, 8.861, κόστος (τού δικού μου), 6600 πέσος Χιλής, κάτι περισσότερο από 10 ευρώ εκείνη την εποχή. Η πιο έντονη ανάμνησή μου από εκείνο το απόγευμα/βράδυ είναι η “κάτι δεν κολλάει εδώ” αίσθηση που είχα όντας ακόμα στο λεωφορείο προς το γήπεδο, πλησιάζοντας στο Estadio San Carlos de Apoquindo. Το γήπεδο φέρει το όνομα της περιοχής στην οποία βρίσκεται, σχεδόν στη βορειοανατολική γωνία τής αχανούς Πρωτεύουσας της Χιλής. Τι “δεν κολλούσε”;

Το λεωφορείο ήταν γεμάτο από οπαδούς τής Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα (από τους μεγαλύτερους συλλόγους τής χώρας), κόσμος κάθε ηλικίας, από πιτσιρίκια μέχρι ηλικιωμένοι, οικογένειες, ζευγαράκια, όμως οι περισσότεροι ήταν πιτσιρικάδες, ομάδες πιτσιρικάδων που πήγαιναν στο γήπεδο παρέα, και πιτσιρικάδες από εκείνους που θα χαρακτήριζα “τσογλανάκια”, τύποι που κάνουν μικροφθορές σε λεωφορεία, βρίζουν ασύστολα μιλώντας μεταξύ τους, μιλάνε και συμπεριφέρονται “μαγκιόρικα”, κι έχουν το βλέμμα που τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, μετά από 29 χρόνια ταξιδιών στο εξωτερικό, έχω συνδέσει με “τσακαλάκια” που κάνουν μικροκλοπές και χρήση ναρκωτικών.

Αυτή ακριβώς η εικόνα ήταν που “δεν κολλούσε”, επειδή το τελευταίο δεκάλεπτο πριν φθάσουμε στο γήπεδο (που ήταν στο τέλος τής γραμμής), έχοντας μπει στο San Carlos de Apoquindo, την περιοχή, αυτό που έβλεπα έξω ήταν μία... “exclusive” περιοχή, όχι με απλά σπίτια, αλλά... φανταστείτε suburb πόλης στις Ηνωμένες Πολιτείες, από εκείνα στα οποία μένουν αποκλειστικά “καλοβαλμένες” οικογένειες, με διώροφες/τριώροφες μονοκατοικίες και πάρκινγκ με χώρο για τρία αυτοκίνητα. Το “έξω” (από το λεωφορείο), δεν... κολλούσε με το “μέσα”... Ήταν σαν να έβλεπες παπά αραχτό σε ξαπλώστρα σε παραλία γυμνιστών, ή γυναίκες με μπικίνι εντός εκκλησίας. Δεν... κολλούσε ως εικόνα.

Για να αποδώσω πάντως τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, είδα τύπους που σε μένα φαίνονταν “τσογλανάκια” να κάνουν πλάκα έξω από το γήπεδο με τους λιγοστούς Κολομβιανούς οπαδούς τής Junior που ήταν εκεί, χωρίς κανένα πρόβλημα, με πολύ καλή διάθεση. Το παιχνίδι το είδα από το πέταλο των “ultras”, όμως η ατμόσφαιρα ήταν άψογη, ο κόσμος στην κερκίδα ήταν “μικτός”, είχε... κάθε καρυδιάς καρύδι.

Όσο για το παιχνίδι, ήταν “γεμάτο”, 2-0 η Κατόλικα στο ημίχρονο, 2-2 τελικό, χαμένες ευκαιρίες, πάνω-κάτω η μπάλα, όλα καλά, εκτός από το πόσο μακριά είναι το γήπεδο από το κέντρο, και το πόσο αργά άρχισε το παιχνίδι (για τηλεοπτικούς λόγους). Στις σημειώσεις μου είδα ότι εκείνο το βράδυ στο χόστελ επέστρεψα σχεδόν στη μιάμιση (μετά τα μεσάνυχτα), όχι κάνοντας... βραδινή τσάρκα σε μπαράκια μετά το παιχνίδι, αλλά επιστρέφοντας “καρφί” από το γήπεδο στο χόστελ.

2014, Μπογκοτά, δεύτερη κατηγορία Κολομβίας, τοπική ομώνυμη ομάδα εναντίον Ντεπορτίβο Περέιρα. Πριν τσεκάρω τις σημειώσεις μου, δεν θυμόμουν ούτε σκορ, ούτε... χρώματα φανελών, γενικά τίποτα από όσα έγιναν εντός αγωνιστικού χώρου. Εκείνα που θυμάμαι (δεν χρειαζόταν να δω τις σημειώσεις), έγιναν προ έναρξης, και ναι μεν κατά τη διάρκεια του αγώνα, αλλά εκτός αγωνιστικού χώρου(!).

Me explico: φθάνοντας στο Estadio Metropolitano de Techo, βρήκα τα πάντα κλειστά(!). Είχα κάνει τόσο μεγάλο λάθος; Πήγα σε λάθος γήπεδο; Μήπως λάθος μέρα; Λάθος ώρα; Όχι, όχι, όχι, και όχι. Σχεδόν με το που έφθασα εγώ, εμφανίστηκαν τρεις “συνάδελφοι”, δημοσιογράφοι, από την Περέιρα, εργαζόμενοι (τεχνικός, cronista, και comentarista) σε ραδιοφωνικό σταθμό. Χτύπησαν μία σιδερένια πόρτα, άνοιξε ένας αστυνομικός, κάτι είπαν, έκλεισε η πόρτα, και μείναμε οι τέσσερις έξω. Πιάσαμε κουβέντα, και μου είπαν ότι δεν ξαφνιάστηκαν, ήξεραν ότι η Bogotá FC είναι... “παράξενος” σύλλογος, εκείνη την εποχή δεν πουλούσε εισιτήρια για τους εντός έδρας αγώνες της(!), όμως συνήθως, σε όσους μαζεύονταν έξω από την κύρια πύλη λίγα λεπτά πριν την έναρξη κάθε αγώνα, επιτρεπόταν να μπουν(!), χωρίς εισιτήριο. Λεπτομέρεια: ποτέ πριν δεν είχα δει κάτι τέτοιο (είσοδο χωρίς εισιτήριο είχα δει, αρκετές φορές, αλλά όχι... με σασπένς, όχι με αγωνία μέχρι την τελευταία στιγμή για το αν θα επιτρεπόταν η είσοδος ή όχι), ούτε έχω ζήσει κάτι παρόμοιο από τότε.

Στα επόμενα 10-15 λεπτά (αδιάκοπης κουβέντας με τους τρεις από την Περέιρα), μαζευτήκαμε γύρω στα 70-80 άτομα έξω από την πύλη, κυρίως συγγενείς παικτών. Όντως, στο “παρά πέντε”, ένας αστυνομικός άνοιξε την πύλη, μας μοίρασε κάτι χαρτάκια σε μέγεθος σχεδόν γραμματοσήμου, με αυτά μπήκαμε, και για κάποιον λόγο, έπρεπε να τα επιστρέψουμε σε δεύτερο αστυνομικό που ήταν εκεί. Γιατί όλη αυτή η διαδικασία; Beats me… Οι δε από Περέιρα, μεταξύ ύμνων (εθνικού και πολιτειακών) και έναρξης αγώνα, είχαν ήδη αρχίσει τη μετάδοση, καθόμουν γύρω στα 10 μέτρα αριστερά τους, τους άκουγα, και ξαφνικά ανέφεραν εμένα(!), “μεταξύ των λίγων οπαδών σήμερα στο Metropolitano de Techo υπάρχει κι ένας Έλληνας”(!). Έκανα πως δεν άκουσα (επειδή... έτσι είμαι, προτιμώ να περνάω απαρατήρητος), έλα όμως που ο ένας το επανέλαβε και μάλιστα με πιο δυνατή φωνή, κάνοντάς μου και νεύμα(!). Φοβήθηκα ότι θα μου ζητούσαν να πάω να πω κάτι ζωντανά στον αέρα (μπρρρ), του έκανα χαμογελώντας ένα νεύμα ότι άκουσα, και μάνι-μάνι μετακινήθηκα μερικά μέτρα μακριά τους.

Αυτά, πριν αρχίσει το παιχνίδι. Κατά τη διάρκειά του, ομολογώ ότι περισσότερο χάζευα σε αυτά που βλέπετε σε φωτογραφίες, στο πώς... διασκέδαζε κόσμος σε παρακείμενο Λούνα Παρκ(!). Και στο Luis Franzini, στο Μοντεβιδέο, έχει Λούνα Παρκ ακριβώς-ακριβώς δίπλα στο γήπεδο (με ενοχλητική βαβούρα αν βλέπεις παιχνίδι από το δυτικό πέταλο), όμως όχι τόσο μεγάλο, κι όχι με αυτό το... δεν ξέρω καν πώς λέγεται, αυτό που βλέπετε στις φωτογραφίες, που σε τραβάνε μέχρι ψηλά, σε αφήνουν απότομα, και κάνεις... καμπυλωτή βουτιά. Οι φωτογραφίες “μιλάνε” καλύτερα...

​

Το τελευταίο που έχω να θυμάμαι από την επίσκεψη στο συγκεκριμένο γήπεδο, είναι ότι είδα μία από τις πιο παράξενες κεντρικές κερκίδες που έχω δει σε γήπεδο. Προσέξτε αριστερά, στην μοναδική κερκίδα που έχει σκέπαστρο, κερκίδα... “δύο σε ένα”, μια και είναι “σπασμένη” στα δύο, κάνοντας μάλιστα και... αμβλεία γωνία, τα δύο μισά δεν είναι ακριβώς παράλληλα προς τον αγωνιστικό χώρο. Εμένα μου φαίνεται σαν... μπάρα, σαν σοκολάτα, μπισκότο, κάτι τέτοιο, “σπασμένο” στη μέση. Κάτω δε, βλέπετε και το “Parque Mundo Aventura”, το Λούνα Παρκ.

2018, Λιμπερτάδ εναντίον Σέρρο Πορτένιο, Ασουνσιόν, Απερτούρα Παραγουάης, 1-1, μόλις 3.312 εισιτήρια, κόστος (τού δικού μου), 30.000 γκουαρανίες, περίπου 4,30 ευρώ εκείνη τη μέρα. Το παιχνίδι δεν μου... έχει μείνει, χρειάστηκε να διαβάσω τις σημειώσεις μου από εκείνη τη μέρα, και μισοξαφνιάστηκα (μισό, μόνο), βλέποντας ότι μέχρι και δύο ώρες πριν αρχίσει το παιχνίδι δεν ήμουν σε... κατάσταση, ψυχολογικά, να πάω, λόγω του τι είχε συμβεί την προηγούμενη μέρα, στο οποίο αναφέρθηκα στο προηγούμενο ποστ (αποκλεισμός Γκουαρανί στο Λιμπερταδόρες, κλοτσιές και μπουνιές σε κουτιά και ταμπέλες στον δρόμο, αίσθηση... δηλητηρίου στο στομάχι μου). Διάβασα ότι χρειάστηκε να με πιέσω για να “συνέλθω” και να πάω στο γήπεδο στις 23, σκεπτόμενος το αυτονόητο, πως... ό,τι είχε γίνει, είχε γίνει, “πάμε γι’ άλλα”. Κι αυτό πάντως, ενδεικτικό τού ότι δεν υπερέβαλα χθες, περιγράφοντας πόσο με φαρμάκωσε ο αποκλεισμός τής Γκουαρανί, και η συνειδητοποίηση του ότι δεν θα έβλεπα την Μπόκα και την Παλμέιρας σε αγώνες Λιμπερταδόρες στην Ασουνσιόν. Ο καθένας με τις... τραγωδίες του...

2019, Μοντεβιδέο, Πενιαρόλ εναντίον Ράμπλα Σούνιορς (Shούνιορς, στα Ριοπλατένσε), πρωτάθλημα Ουρουγουάης, στο “must visit” αν είσαι του ποδοσφαίρου, Estadio Campeón del Siglo (Πρωταθλητής τού Αιώνα). Η Πεναριόλ, ένας από τους δύο τεράστιους συλλόγους τού Μοντεβιδέο και γενικά τής Ουρουγουάης, το έχτισε μεταξύ 2014 και 2016, “και μπράβο τους”, ως άρρωστος με τα γήπεδα πάντα καλωσορίζω το χτίσιμο νέων σταδίων, ειδικά αν πρόκειται για “αμιγώς ποδοσφαιρικά”, χωρίς στίβο γύρω-γύρω, ομολογώ όμως ότι η επίσκεψη στο σπίτι τής Πενιαρόλ ήταν... γλυκόπικρη εμπειρία.

Αν βάλει κάποιος από περιέργεια “Estadio Campeón del Siglo” στους χάρτες Google, θα δει ότι το γήπεδο βρίσκεται... τέρμα Θεού. Για την ακρίβεια, αν μένεις στο κέντρο τού Μοντεβιδέο, όταν φθάνεις “τέρμα Θεού”, είσαι ακόμα μακριά από το γήπεδο. Σκέφτηκα εκείνη τη μέρα ότι αν για κάποιον λόγο έπρεπε να πηγαίνω εκεί κάθε μέρα, αν, για παράδειγμα, δούλευα για την Πενιαρόλ, και δεν είχα δικό μου αυτοκίνητο, αλλά βασιζόμουν σε λεωφορεία, αν χρησιμοποιούσα τον χρόνο τής διαδρομής για να μάθω μία καινούργια γλώσσα, σε δυο μήνες θα ήμουν έτοιμος να δώσω για Β1...

Καταλαβαίνω απόλυτα το σκεπτικό των ανθρώπων τής Πενιαρόλ, τα έβαλαν κάτω, είδαν πού μπορούσαν να χτίσουν, με πόσα χρήματα, σε πόσο καιρό, και πήραν την απόφαση που είχε τέλεια λογική, μεγαλ(ούτσικ)ο γήπεδο (για 40 χιλιάδες κόσμο), σε φθηνή γη, εύκολο να κατασκευαστεί, σε ερημιά, ναι σε όλα, αλλά... προσωπικά, τέτοια γήπεδα, με... ξενερώνουν. Ίσως επειδή μεγάλωσα σε σπίτι λίγα τετράγωνα από το γήπεδο του ΠΑΟΚ, το οποίο ήταν δεύτερο σπίτι μου, να βλέπω το θέμα όπως το βλέπω. Δεν ξέρω πώς να το θέσω, αλλά θα προσπαθήσω έτσι: για μένα, τα γήπεδα που είναι χτισμένα στη μέση τού πουθενά και πηγαίνεις σε αυτά μια φορά στις δύο εβδομάδες αποκλειστικά και μόνο για να δεις το ένα παιχνίδι στις δύο εβδομάδες που δίνει εντός έδρας η ομάδα σου, είναι σαν να πηγαίνεις με πόρνη, “ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε”. Καλώς ή κακώς, προσωπικά, το γήπεδο το θέλω εντός πόλης, προφανώς όχι απαραίτητα... στη γειτονιά μου, αλλά διάολε, προσβάσιμο με ένα αστικό λεωφορείο, όχι χτισμένο στη μέση τού απόλυτου τίποτα. Με αυτά και μ’ αυτά, μπορείτε να φανταστείτε την ανακούφισή μου (άσχετα αν δεν μένω πλέον στην Τούμπα, αλλά στην... άλλη άκρη τής πόλης), που το νέο γήπεδο του ΠΑΟΚ θα χτιστεί εκεί που βρίσκεται το σημερινό.

Για να μην τους αδικήσω, η Πενιαρόλ έχει φροντίσει τις ημέρες των αγώνων της να υπάρχουν λεωφορεία έξω από το γήπεδό της αρκετή ώρα πριν τη λήξη, έτσι ώστε τουλάχιστον να μην περιμένεις στην... ερημιά στις δέκα το βράδυ, στις έντεκα, και τα μεσάνυχτα (που ανάλογα με το πρόγραμμα της τηλεόρασης λήγουν τα παιχνίδια της).

5-0 η Πενιαρόλ, καλή μπάλα, αλλά όταν χτίζεις γήπεδο χωρητικότητας 40.000 θεατών με μόλις 40 εκατομμύρια δολάρια (ποσό αστείο σήμερα για γήπεδο τέτοιας χωρητικότητας), ξέρεις ότι στην κατασκευή έχουν γίνει... σημαντικές θυσίες. Στο συγκεκριμένο, αν και πρόκειται για γήπεδο που ολοκληρώθηκε το 2016, η Πενιαρόλ “θυσίασε” το στέγαστρο, ακόμα και στην κεντρική κερκίδα. Αν ήμουν "άρρωστος" οπαδός τής Πενιαρόλ, η βροχή εκείνη τη μέρα δεν θα με είχε ενοχλήσει. Εγώ όμως που ήθελα απλά να χαρώ επίσκεψη σε γήπεδο, να “ζήσω ατμόσφαιρα”, και να βγάλω φωτογραφίες, με τη βροχή... δεινοπάθησα. Καλά-καλά ούτε ανάμεσα στα διαζώματα υπάρχει χώρος να προφυλαχθείς από δυνατή βροχή, οπότε η όλη εμπειρία ήταν... όπως άρχισα να την περιγράφω πριν από... μισή ώρα, “γλυκόπικρη”. Χαίρομαι ΠΟΛΥ που πήγα, όμως το ότι δεν ξαναπήγα όσο ήμουν στο Μοντεβιδέο, κάτι λέει...

Τέλος, πέρσι, Μπανγκόκ, αν και τυπικά η περιοχή στην οποία βρίσκεται το SCG Stadium της Muangthong United λέγεται Nonthaburi. Ντέρμπι εναντίον Bangkok United, πρωτάθλημα Ταϊλάνδης (αυτό που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, δεν έχει ολοκληρωθεί, λόγω της μεγάλης σε διάρκεια κορονο-διακοπής), 1-2, με φανταστική ατμόσφαιρα στο γήπεδο, πολύ... “ταϊλανδική” ατμόσφαιρα, που έχω δοκιμάσει να την περιγράψω σε προηγούμενα ποστ. Επιμένω στο “έντονα επηρεασμένος ο κόσμος από την ιαπωνική J.League”, την οποία οι Ταϊλανδοί χρησιμοποιούν εδώ και χρόνια σαν “μοντέλο”, προσαρμόζοντάς το προφανώς στα ταϊλανδικά δεδομένα (στην Ιαπωνία τα πλήθη φιλάθλων είναι πολύ μεγαλύτερα, τα γήπεδα το ίδιο, και το χρήμα που διακινείται... ούτε κουβέντα).

@evaT, αφού με ξέρεις, τι ρωτάς; Κορονοπάρτι αβέρτα, εξορμήσεις στα μουλωχτά σε γύρω νομούς, ατελείωτο online gambling, call-girls στο σπίτι, αλκοόλ-αλκοόλ-αλκοόλ, τα γνωστά/συνηθισμένα, άρα... πού καιρός για την ιστορία; Και πού να μπει η άνοιξη...

Παρεμπιπτόντως, με αφορμή πράγματα που διαβάζω στο σάιτ, να “πω” σε όσους εξ υμών αγωνιάτε για το αν θα κάνετε το ταξίδι που έχετε σχεδιάσει για Μάιο, Ιούνιο, Ιούλιο, ότι σας ζηλεύω. Σας ζηλεύω επειδή το “μόνο” για το οποίο έχετε να ανησυχείτε, είναι αν θα πραγματοποιηθούν οι πτήσεις σας, ή αν θα αναγκαστείτε να αλλάξτε ημερομηνίες/προορισμό. Προσωπικά, αν είχα “μόνο” για αυτό να ανησυχώ, θα ήμουν χαλαρός. Το μεγαλύτερο δικό μου άγχος, εκείνο που πρώτα και κύρια με αποτρέπει από το να κάνω σοβαρά ταξιδιωτικά σχέδια για το 2021, είναι ότι ακόμα κι αν υπάρχουν πτήσεις, και μάλιστα με φθηνά εισιτήρια, για προορισμούς που θα το κάνουν εύκολο να τους επισκεφτείς, προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι (πλέον), αν δεν έχουν ανοίξει τις κερκίδες των γηπέδων τους . Δύο βασικά ταξιδιωτικά σχέδια-όνειρα έχω για φέτος, ένα για την άλλη πλευρά τού Ατλαντικού κι ένα πολύ πιο... ταπεινό, για Ευρώπη, αλλά όσο δεν ξεκαθαρίζει το τοπίο όσον αφορά το πότε θα είναι οι Αρχές σε κάθε χώρα πρόθυμες/έτοιμες να επιτρέψουν την είσοδο φιλάθλων σε γήπεδα, κρατάω πολύ μικρό καλάθι...

 

[delmem2233]

24 Φεβρουαρίου

Warriors – Persipura (2015, Σιγκαπούρη)
Independiente de Campo Grande – Sportivo Luqueño (2018, Ασουνσιόν)
Fénix – Liverpool (2019, Μοντεβιδέο)

Όταν είμαι στο εξωτερικό, συνήθως βγάζω εκατοντάδες φωτογραφίες την ημέρα, τις σώζω σε τρία μέρη, στον φορητό υπολογιστή που πάντα έχω μαζί μου, σε εξωτερικό σκληρό δίσκο και σε στικάκια που επίσης πάντα έχω μαζί μου, όμως... δεν τις βλέπω, ή, για να είμαι ακριβής, τις βλέπω μόνο όταν μετά από χρόνια, πρόκειται να ταξιδέψω ξανά στο ίδιο μέρος, και θέλω να δω τι μου είχε τραβήξει την προσοχή την προηγούμενη φορά που ήμουν εκεί. Στη Σιγκαπούρη έχω να πάω από το 2015 (δεν πήγα πέρσι, δεν πρόλαβα, λόγω του πόσο πρόωρα διακόπηκε το ταξίδι “εκεί γύρω”), άρα τις περίπου 700 φωτογραφίες που έβγαλα στις 24 Φεβρουαρίου εκείνη τη χρονιά, τις είδα σήμερα πρώτη φορά.

Όταν άρχισα να γράφω αυτήν τη “ιστορία”, σκέφτηκα ότι ήταν ευκαιρία να τακτοποιήσω και τα αρχεία μου με φωτογραφίες, να κάνω ξεσκαρτάρισμα, να διαγράψω κάποιες (θολές, διπλές, τριπλές), να τις “καθαρίσω” (κάτι πανοραμικές με γκρίζα κομμάτια στην άκρη), και να τις αρχειοθετήσω “σωστά”, μετονομάζοντάς τες κιόλας, τώρα που – επιτέλους, στα... ταξιδιωτικά γεράματά μου – έμαθα πώς μετονομάζονται εκατοντάδες αρχεία με ένα "Enter".

Φίλοι τής Persipura χαιρετούν τον Βραζιλιάνο προπονητή τής ομάδας τους (πάνω αριστερά) που ήταν αναγκασμένος να δει το παιχνίδι από την κερκίδα​

Επιπλέον, βρίσκω στοιχεία για κάθε παιχνίδι που παρουσιάζω εδώ, συμπληρώνοντας τον φάκελο που έχω ήδη με πολλές λεπτομέρειες από όλους τούς αγώνες που έχω δει στο εξωτερικό. Όταν στη λίστα των παικτών βλέπω γνώριμα ονόματα, μπαίνω στον πειρασμό να τσεκάρω “πού βρίσκονται αυτές οι ψυχές” σήμερα, κι αυτό φυσικά είναι... ευχάριστη παγίδα, επειδή η μία αναζήτηση οδηγεί σε άλλη. Επιπλέον, βρίσκω την ευκαιρία να τσεκάρω ειδήσεις για ομάδες για τις οποίες “έχω χάσει επεισόδια”, επειδή δεν τις παρακολουθώ στενά. Σήμερα για παράδειγμα, επειδή ασχολήθηκα με το παιχνίδι που είδα στη Σιγκαπούρη το 2015, έμαθα ότι η Warriors, η γηπεδούχος ομάδα στο συγκεκριμένο παιχνίδι, αναγκάστηκε πέρσι να “καθίσει στην άκρη” λόγω χρεών, δεν συμμετείχαν στο πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης, και μέχρι πριν από τέσσερις μήνες πάλευαν να βρουν τρόπο να τους δεχθεί η ομοσπονδία για τη σεζόν 2021.

Όλα αυτά τα αναφέρω για να καταλήξω σε τούτο: δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χρονοβόρο είναι αυτό που – προσπαθώ να – κάνω κάθε μέρα. Για να μην παρεξηγηθώ, ευχάριστα χρονοβόρο, όμως... χρονοβόρο nonetheless, ειδικά όταν έχω να παρουσιάσω τρία, τέσσερα, ακόμα και πέντε παιχνίδια την ίδια μέρα. Ομολογώ ότι υπήρχαν μέρες που... δείλιασα καν να αρχίσω την διαδικασία, ξέροντας ότι θα μου έπαιρνε πάνω από πέντε ώρες (χωρίς υπερβολή), σκέφτηκα να το παρατήσω, ούτως ή άλλως, δεν θα χάσει η Βενετιά (το σάιτ) βελόνι αν βάλω την ιστορία στο ψυγείο, αλλά... από τη μία αισθάνομαι ότι αν δεν το κάνω τώρα που το άρχισα, δεν θα το κάνω ποτέ, κι επιπλέον, τώρα που δεν ταξιδεύω και λόγω δουλειάς είμαι κλεισμένος στο σπίτι όλη μέρα κάθε μέρα, είναι κι ένας τρόπος διαφυγής από τη βαρετή καθημερινότητα, ένα νοερό ταξίδι, όσο κλισέ κι αν “ακούγεται”, οπότε...

Πανηγύρια από παίκτες και προπονητή για το πρώτο γκολ τής Περσιπούρα​

Στη Σιγκαπούρη είχα ήδη πάει τρεις φορές πριν το 2015, με είχε “κερδίσει” από την πρώτη, ειδικά ζώντας στην Κουάλα Λούμπουρ κάποια διαστήματα ήταν “no-brainer” μία εκδρομή στη Σιγκαπούρη, ποτέ όμως δεν είχα δει μπάλα, κι επειδή δεν είχα ιδέα πότε θα επέστρεφα στη ΝΑ Ασία, έκρινα ότι η ώρα ήταν τότε, ή μπορεί ποτέ.

Οδηγίες από την κερκίδα, από τον Βραζιλιάνο προπονητή προς τους παίκτες του​

Το Warriors – Persipura Jayapura (ίσως μαντεύετε ότι η φιλοξενούμενη ομάδα είναι από την Ινδονησία), ήταν παιχνίδι για τη φάση των ομίλων τού AFC Cup, κάτι αντίστοιχο τού “δικού μας” Europa League, η δεύτερη μεγαλύτερη διοργάνωση της ηπείρου σε επίπεδο συλλόγων. Το εισιτήριο μού κόστισε μόλις 6 δολάρια Σιγκαπούρης, που εκείνη τη μέρα ήταν κάτι λιγότερο από 3,90 ευρώ. Έκοψαν 1.117 εισιτήρια. Το δικό μου είχε αύξοντα αριθμό 0002 . Μαντέψτε πόσο νωρίς πήγα στο γήπεδο για να το αγοράσω, λες και υπήρχε περίπτωση να... ξεπουλούσαν. Η Warriors δεν είχε πολύ κόσμο, οι οπαδοί της με φανέλα της ήταν... 30-40, οι υπόλοιποι οπαδοί των γηπεδούχων ήταν... uncles και πιτσιρικάδες που φαίνονταν να είχαν πάει στο γήπεδο απλά... “έτσι” (ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία είχαν μαζί τους εφημερίδες), και ναι μεν οι 30-40 “φανατικοί” είχαν και τύμπανο μαζί τους, αλλά τρεις όλες κι όλες φορές το άκουσα σε όλο το παιχνίδι (όπως διάβασα στις σημειώσεις μου, που επίσης βλέπω για πρώτη φορά από τότε, όπως και τις φωτογραφίες).

Στο γήπεδο υπήρχαν γύρω στους 50 Ινδονήσιους, περισσότερες γυναίκες παρά άνδρες(!), εργαζόμενοι στη Σιγκαπούρη (μίλησα με κάποιους πριν μπούμε στο γήπεδο, και μου είπαν τι και πώς). Αν και μικρή σε αριθμό και κατά κύριο λόγο γυναίκες (κάποιες ακόμα και με παιδιά), η “κερκίδα” τής Persipura έκανε πολλή περισσότερη – ευχάριστη – φασαρία από τους ντόπιους, αν και, με τους φιλοξενούμενους να είναι πολύ καλύτεροι από την αρχή μέχρι το τέλος, οι λιγοστοί Ινδονήσιοι είχαν κι αφορμές για να φωνάζουν και να χειροκροτούν, ενώ οι Σιγκαπουριανοί όχι και τόσες. Επίσης, είδα τουλάχιστον δέκα “Δυτικούς”, που “έκαναν μπαμ” όχι μόνο λόγω... χαρακτηριστικών, αλλά και λόγω φανέλας που φορούσαν (εθνική Πολωνίας, Γουλβς, και άλλες). Εγώ ήμουν με τη λευκή που χρησιμοποίησε η δική μας εθνική ομάδα στο Μουντιάλ τής Βραζιλίας .

1-3 οι Ινδονήσιοι, οι οποίοι φαίνονταν σαν... άνδρες εναντίον εφηβικής ομάδας, ή σαν επαγγελματίες εναντίον ερασιτεχνών, η διαφορά ποιότητας έβγαζε μάτια. Από τα “παράξενα” του αγώνα, το ότι ο Βραζιλιάνος προπονητής τής Persipura Jayapura είδε το παιχνίδι από την κερκίδα, επειδή ήταν τιμωρημένος, ή υπήρχε κάποιο πρόβλημα με την άδειά του ως προπονητής, δεν θυμάμαι καλά. Δεύτερο “παράξενο”, το ότι σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα άκουγα γκάιντες(!) από κάπου εκεί κοντά. Ρώτησα γύρω μου, μου είπαν “Chingay”, που ιδέα δεν είχα τι σήμαινε. Τελικά είναι μία ετήσια παρέλαση που πραγματοποιείται στη Σιγκαπούρη, μέρος των εορτασμών για την κινεζική Πρωτοχρονιά. Κάποιοι έκαναν πρόβα σε έναν ανοιχτό χώρο εκεί κοντά. Τον ήχο τής γκάιντας τον αγαπάω, ένα CD με τέτοια μουσική ήταν το ένα από τα δύο “αναμνηστικά” που αγόρασα στη Γλασκόβη το 1998, την πρώτη και μοναδική ως τώρα φορά που πήγα εκεί, οπότε αυτό το... μπόνους την ώρα τού αγώνα, ήταν εντελώς καλοδεχούμενο (τουλάχιστον από μένα).

2018, Ασουνσιόν, Independiente de Campo Grande εναντίον Sportivo Luqueño, Απερτούρα Παραγουάης, 4-1 η “Ίντε”, η οποία αν και νεοφώτιστη τότε, έπαιζε πολύ... ελεύθερο ποδόσφαιρο, κι έβαζε/δεχόταν πολλά γκολ. Πέρα από το ευχάριστο θέαμα εντός αγωνιστικού χώρου, από εκείνο το παιχνίδι μού έχει μείνει μία χαριτωμένη κοπελιά που καθόταν μπροστά και δεξιά μου. Χωρίς να το ξέρει, μου έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσω πώς περίπου ήταν μία δουλειά που ένας Βραζιλιάνος μού είχε προτείνει πριν λίγες ημέρες, βρίσκοντάς με μέσω ενός σάιτ για freelancers.

Φαίνεται η οθόνη τού κινητού τής κοπέλας, με τα “κουτάκια”​

Η κοπέλα ήταν με το κινητό της στο χέρι, online, σε μία ειδική πλατφόρμα, κι ανάλογα με το τι συνέβαινε στο παιχνίδι, πατούσε ειδικά “κουτάκια” πάνω στην οθόνη της. Δούλευε για κάποια από τις πάμπολλες στοιχηματικές εταιρείες, οι οποίες πληρώνουν κόσμο (με δεκάδες δολάρια το παιχνίδι) για να είναι στο γήπεδο νωρίς, να στέλνει ενημέρωση για το πώς είναι ο καιρός πριν αρχίσει το παιχνίδι, και φυσικά, κυρίως, να “ενημερώνει” την εταιρεία πώς πηγαίνει το παιχνίδι, σε ποιο σημείο τού αγωνιστικού χώρου βρίσκεται η μπάλα, πόσα κόρνερ έχει κερδίσει κάθε ομάδα, πόσες φορές έχει χτυπήσει η μπάλα στο δοκάρι, κι άλλα – μύρια – τέτοια.

Η – πολύ ευχάριστη στο μάτι, με το επιθετικό ποδόσφαιρό της - “Inde”​

Στην κοπέλα δεν έπιασα κουβέντα (δεν ήταν η μία μέρα τον χρόνο που βρίσκω το θάρρος να μιλήσω πρώτος σε γυναίκα), όμως μετά από μερικές ημέρες συνάντησα έναν ξένο (νομίζω Γάλλο) που ζούσε εκείνο το διάστημα στην Ασουνσιόν, και κάλυπτε τα έξοδά του κάνοντας κι εκείνος το ίδιο. Εκείνος ήταν που μου μίλησε για πράγματα που εγώ δεν μπορούσα να διαπιστώσω χαζεύοντας τι έκανε η κοπέλα στην οθόνη της, κυρίως για τα προβλήματα που προκύπτουν, αν κάποιος δεν είναι συνεπής, κι αν το ίντερνετ δεν είναι σταθερό/αξιόπιστο. Οι εταιρείες ναι μεν πληρώνουν καλά, όμως υπάρχουν και “πέναλτι” που χρεώνουν σε όσους δουλεύουν για εκείνες, ανάλογα με το τι λάθη γίνονται, και πόση καθυστέρηση υπάρχει στην ενημέρωση του “live”. Για παράδειγμα, αν ένα γκολ “καταγραφεί” με... μισό λεπτό καθυστέρηση, επειδή κατά τύχη εκείνη τη στιγμή είχε πρόβλημα το ίντερνετ, αυτό επισύρει “πέναλτι”, κι έτσι δεν είναι σπάνιο κάποιος να συμφωνεί ένα “Α” ποσό για δουλειά δύο-δυόμισι ωρών, και τελικά να πληρώνεται λιγότερο.

Κάποιοι από τους “Chancholigans” τής Σπορτίβο Λουκένιο​

Δεν ξέρω πόσο συχνά προκύπτουν προβλήματα, δεν έχω προσωπική εμπειρία, μια και την πρόταση που δέχθηκα την απέρριψα, επειδή εκείνο το διάστημα ήδη δούλευα τρελές ώρες, και τις επισκέψεις μου σε γήπεδα τις έβλεπα σαν “my time”, ευκαιρία να χαλαρώσω, να αράξω, να βγάλω φωτογραφίες, να κάνω οτιδήποτε άλλο πέρα από το να σκέφτομαι “δουλειά”. Α! Μόλις θυμήθηκα ότι η κοπέλα είχε δύο smartphone μαζί της, κάποια στιγμή το πρώτο “κόλλησε”, εν ώρα αγώνα, και θυμάμαι ότι μέχρι να βγάλει το δεύτερο από την τσάντα, να συνδεθεί στην πλατφόρμα, και να αρχίσει πάλι να πατάει πάνω σε “κουτάκια”, κάτι “Γαλλικά” τα ξεστόμισε. Λιγότερο από μέτρο την είχα μπροστά δεξιά μου, οπότε... Παρεμπιπτόντως, μόλις 537 κομμένα εισιτήρια. Κόστος (τού δικού μου), 20.000 γκουαρανίες, περίπου 2,90 ευρώ εκείνη τη μέρα.

Κλασικά, “παιδική χαρά” ο αγωνιστικός χώρος κατά την είσοδο ομάδων σε γήπεδα της Ουρουγουάης​

Τέλος, 2019, Fénix εναντίον Liverpool, Μοντεβιδέο, Απερτούρα Ουρουγουάης, δεύτερη αγωνιστική. Όταν είπα στο παιδί στο σπίτι τού οποίου έμενα στο Μοντεβιδέο (airbnb) ότι θα πήγαινα να δω το συγκεκριμένο παιχνίδι, φάνηκε σίγουρος ότι θα υπήρχαν πολλά γκολ, επειδή ήξερε ότι προπονητής τής Φένιξ ήταν (και παραμένει μέχρι σήμερα) ο Χουάν Ραμόν Καρράσκο, οποίος στην Ουρουγουάη έχει τη φήμη τού “τρελού”, ή, για να είμαι ακριβής, ότι οι ομάδες του είναι “τρελές”, βάζουν τρία γκολ και “τρώνε” τέσσερα, χάνουν 2-0 στο ημίχρονο και νικάνε 2-3, κι άλλα τέτοια... “όμορφα”, που φυσικά μπορούν να συμβούν σε οποιαδήποτε ομάδα και σε οποιονδήποτε προπονητή, αλλά αν τα ίδια “παλαβά” συμβαίνουν με πολύ μεγαλύτερη συχνότητα σε μία συγκεκριμένη ομάδα, σε έναν συγκεκριμένο προπονητή, είναι προφανές ότι δεν πρόκειται για κάτι τυχαίο...

Πώς πήγε το παιχνίδι; 3-0 στο 23’ η Φένιξ, 3-2 στο 33’, 3-3 στο 79’, 4-3 η Φένιξ και αποβολή παίκτη τής “Λιβερπούλ” στο 87’, 4-4 τελικό, με ισοφάριση για τη Λιβερπούλ στο τέταρτο λεπτό των καθυστερήσεων, αν και έπαιζαν με δέκα παίκτες. Διακόσια πενήντα πέσος Ουρουγουάης, περίπου 6,70 ευρώ εκείνη τη μέρα, λιγότερο από ευρώ το κάθε γκολ...

Πέρα από το σούπερ παιχνίδι και την ευχάριστη ατμόσφαιρα στην κερκίδα, εκείνο που χάρηκα εκείνη τη μέρα ήταν η... θέα. Το Estadio Parque Capurro τής Φένιξ βρίσκεται (ω, έκπληξη), στο πάρκο Καπούρρο, σε ένα σημείο από το οποίο βλέπεις τη θάλασσα/ποτάμι στα... 200 μέτρα, και κυρίως, το λιμάνι τού Μοντεβιδέο στο βάθος αριστερά, το λιμάνι και κάποια πολύ χαρακτηριστικά κτήρια. “Απλωσιά”, χάζι, σούπερ καιρός, ένα γκολ μετά το άλλο, ευχάριστη βαβούρα από τις hinchadas των δύο ομάδων, φθηνό εισιτήριο, δεν θα μπορούσα να είχα ζητήσει κάτι περισσότερο.

Έβαλε γκολ, έδωσε τρεις πάσες “μισό γκολ”, είχε και φάουλ-δοκάρι, αυτό τής φωτογραφίας. Ο τυπάκος πέρασε την μπάλα κάτω από το τείχος, συρτά, αλλά η μπάλα βρήκε στο αριστερό κάθετο​

Να προσθέσω ότι στη μικρούλα Φένιξ έπαιζε τότε ένας πιτσιρικάς ονόματι Leonardo Fernández, στα 20 τότε, απολαυστικός συνδυασμός φαντασίας, “διαβάσματος” του παιχνιδιού αλλά και ωριμότητας στις επιλογές, παρά το νεαρό τής ηλικίας του. Αν και κοντούλης (1,66), ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, πολύ απλά, έκανε πράγματα που οι υπόλοιποι μόνο να ονειρευτούν μπορούσαν. Πριν τελειώσει το 2019, πήρε μεταγραφή στην Universidad de Chile (από τους “μεγάλους” τής Χιλής), και πλέον παίζει στην Tigres UANL, τη μεξικάνικη ομάδα που κέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ τής CONCACAF πέρσι, και σχετικά πρόσφατα έπαιξε με την Μπάγερν στον τελικό τού Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων, στο Κατάρ.

Τα “επίσημα” highlights τού αγώνα​

Τα ταλέντα στην Ουρουγουάη είναι σαν τα... αρχαία στις ανασκαφές τού μετρό στην Θεσσαλονίκη. Δεν χρειάζεται να τα ψάξεις, είναι τόσα πολλά που απλά... σου εμφανίζονται.

 

[delmem2233]

25 Φεβρουαρίου

Colo-Colo – Universidad de Concepción (2012, Σαντιάγο)
Millonarios – Atlético Huila (2014, Μπογκοτά)

Χθες έγραψα ότι τις φωτογραφίες που βγάζω σε κάθε μέρος στο οποίο ταξιδεύω, τις βλέπω μόνο όταν μετά από χρόνια πρόκειται να ξαναπάω στο ίδιο μέρος, και θέλω να θυμηθώ τι μου είχε τραβήξει την προσοχή την προηγούμενη ή τις προηγούμενες φορές που ήμουν εκεί. Στο Σαντιάγο δεν έχω ξαναπάει από το 2012 (πρώτη φορά τότε, μοναδική ως τώρα), επομένως τις φωτογραφίες που έβγαλα τότε τις βλέπω πρώτη φορά. Δεν χρειαζόταν όμως να τις δω, για να θυμηθώ με πόσο θετικές εντυπώσεις με άφησε η πόλη, σε σημείο – ακόμα – να σκέφτομαι ότι θα μου άρεσε να επιστρέψω κάποτε για περισσότερο από απλή “επίσκεψη” (για παραμονή, γιατί όχι, μέχρι και δύο μήνες).

Όπως έγραψα σε προηγούμενο ποστ στο οποίο αναφέρθηκα στο πώς διάλεξα την Ασουνσιόν το 2018, το Σαντιάγο το θυμάμαι σαν μία “πολλές σε μία” πόλη, μία πόλη που – και – λόγω έκτασης, ανάλογα με το πού είναι η βάση σου, σε ποια περιοχή της, σου φαίνεται σαν να είναι πέντε τουλάχιστον πόλεις σε μία, έχει πολλές περιοχές με πολύ-πολύ “ιδιαίτερη ατμόσφαιρα”, ξεχωριστή, εξόφθαλμα ξεχωριστή από οπουδήποτε αλλού στην ίδια πόλη. Αλήθεια είναι ότι οι αποστάσεις είναι μεγάλες, τη λες και αχανή, όμως οι μετακινήσεις από το Α στο Β είναι εύκολες. “Φημίζεται” δε για την φτωχή ποιότητα του αέρα, όμως προσωπικά δεν είχα πρόβλημα (δεν έμεινα όμως περισσότερο από μια βδομάδα). Από άποψη εξόδων (διαμονής, φαγητού, μετακινήσεων), δεν ήταν... Κίτο, ή Λα Πας, δεν ήταν “φανταστικά value for money”, σε καμία περίπτωση όμως δεν ήταν κι ακριβή.

Η αίσθηση με την οποία έμεινα, ήταν ότι βρισκόμουν σε μία πόλη στην οποία, πολύ απλοϊκά θέτοντάς το, “τα πράγματα δούλευαν, λειτουργούσαν”, κάτι που... εκτιμάς δεόντως αν μόλις έχεις περάσει σχεδόν τρεις μήνες στην – παντοτινά αγαπημένη μου, αλλά εξοργιστικά ώρες-ώρες δυσλειτουργική – Αργεντινή. Σχετικό-άσχετο, μόνο έκπληξη δεν μου προκαλεί το γεγονός ότι η Χιλή... οδηγεί την κούρσα των εμβολιασμών στη Λατινική Αμερική, δείχνοντας στους υπόλοιπους... αργοκίνητους “πώς γίνεται”.

Στον αντίποδα, βρήκα... chocante να ακούω ντόπιους να μου λένε “η δικτατορία ήταν απαραίτητη, μας έσωσε από μεγαλύτερα δεινά”. Μεγάλωσα με γονείς ΠΑΣΟΚτσήδες, και παππού πρώην κομμουνιστή, που επί χούντας είχε περάσει πολλά. Άλλη χώρα, άλλες καταστάσεις, όμως το ότι βρήκα – εύκολα – συμπαθητικότατους – κατά τα άλλα, μιλώντας για οτιδήποτε άλλο – ντόπιους στο Σαντιάγο να υπερασπίζονται τον Πινοτσέτ, εν έτει 2012, μου... κάθισε στο στομάχι. Θεωρώ όμως ότι από τότε έχω αναπτύξει πιο... χοντρή πέτσα, έχω ρίξει πολύ τις προσδοκίες μου από το... ανθρώπινο είδος γενικά, κι αν ξαναπήγαινα, στο συγκεκριμένο θα έδινα λιγότερη σημασία. Σε τελική ανάλυση, χώρα τους, όχι χώρα μου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Τριγύρισα μέχρι εξαντλήσεως, γνώρισα κόσμο (τουρίστες και ντόπιους), πέρασα χρόνο μόνος και με καλή παρέα, γενικά πέρασα καλά, και το ότι μπόρεσα να πάω και σε τρία από τα τέσσερα πιο σημαντικά γήπεδα της πόλης ήταν ένα πολύ σημαντικό συν. Μοναδικό “γαμώτο”, τεράστιο όμως, για μένα, ήταν ότι λόγω Roger Waters(!) έχασα τη μοναδική, ίσως, ευκαιρία μου να δω εντός έδρας την Universidad de Chile, στο μεγαλύτερο στάδιο της πόλης/χώρας. Υπήρχε προγραμματισμένο εντός έδρας παιχνίδι της εκείνες τις ημέρες, το οποίο όμως μετατέθηκε για αργότερα λόγω συναυλίας. Περιττό να αναφέρω ότι από τότε, κάθε φορά που βλέπω ή ακούω το όνομα “Roger Waters”, μου ξεφεύγουν “κακές λέξεις”. Αν “εξαιτίας του” είχα χάσει την ευκαιρία να δω παιχνίδι σε... “γηπεδάκι τής σειράς”, θα τον... είχα συγχωρήσει. Όταν όμως χάνεις ευκαιρία να δεις αγώνα σε στάδιο που έχει φιλοξενήσει τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου (το 1962), η “συγχώρεση” είναι... off the table.

Τώρα που το σκέφτομαι, υπήρχε και δεύτερο “γαμώτο”, επίσης σημαντικό για μένα, αλλά πολύ μικρότερο από το άλλο. Η Κόλο-Κόλο μού έδωσε διαπίστευση για το εντός έδρας παιχνίδι της με την Ουνιβερσιδάδ ντε Κονσεπσιόν, δύο παίκτες ήθελα βασικά να δω τότε, τον πρώην “δικό μας” (ΠΑΟΚ) Πάμπλο Κοντρέρας που εκείνο το διάστημα είχε επιστρέψει προσωρινά στην Κόλο-Κόλο, και τον Εστέμπαν Παρέδες, που επί χρόνια θαύμαζα μέσω τηλεόρασης-ίντερνετ σε αγώνες τής Κόλο-Κόλο στο Λιμπερταδόρες. Στο παιχνίδι που είδα 25 Φεβρουαρίου, δεν έπαιξε κανείς από τους δύο(!), αμφότεροι ήταν τραυματίες (την... τύχη μου, και την τύχη τους).

Η Κόλο-Κόλο έχασε 1-2 εκείνη τη μέρα, οι περίπου 20.000 θεατές έφυγαν απογοητευμένοι, όμως εγώ το... γούστο μου το έκανα, χάρηκα ατμόσφαιρα, τρία γκολ, δωρεάν είσοδο, θέα για δεκάρι με τόνο προς τις Άνδεις, μέχρι και δύο φανέλες τής Κόλο-Κόλο αγόρασα (της προηγούμενης σεζόν, που τις είχαν σε προσφορά).

Όσον αφορά δε ειδικά την ατμόσφαιρα που έφτιαξαν οι “κολοκολίνος” (ναι, έτσι λέγονται χαϊδευτικά οι οπαδοί τής Κόλο-Κόλο), “ναι μεν, αλλά”. Αν είσαι αργεντινόφιλος μέχρι το κόκκαλο, αν έχεις συνηθίσει επί μήνες να απολαμβάνεις τα μελωδικά τραγούδια-συνθήματα των οπαδών των αργεντίνικων ομάδων, οι Χιλιανοί σού φαίνονται-ακούγονται... “flat”. Η ειρωνεία τής υπόθεσης είναι ότι οι μεν και οι δε έχουν πολλά κοινά συνθήματα, αλλάζοντας μόνο τα ονόματα των ομάδων, και κάποιες επιμέρους λέξεις. Τα ίδια συνθήματα όμως που αν ήταν γεύμα, στην Αργεντινή θα ήταν... ζουμερές μπριζόλες, στην Χιλή θα ήταν... σαφρακιασμένες, κρυόμπλαστρες. Η θεωρία μου επί του θέματος είναι ότι η εξήγηση βρίσκεται στο... intonation (μάλιστα... Μόλις το έψαξα κι έμαθα ότι στα Ελληνικά είναι “επιτόνιση, επιτονισμός”), στο πώς μιλάνε Ισπανικά οι μεν και οι δε. Υπάρχουν μελέτες που έχουν καταλήξει στο ότι το πλησιέστερο που υπάρχει στα Ισπανικά τής Αργεντινής (τουλάχιστον τα rioplatense), είναι τα Ναπολιτάνικα, με... θεαματικά ηχητικά ups and downs. Αντίθετα, τα Ισπανικά τής Χιλής είναι... στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, από τα πιο άσχημα που μπορεί να ακούσει κανείς, ειδικά όταν Χιλιανοί μιλάνε μεταξύ τους, όχι με τουρίστες. Ειλικρινά, υπήρχαν περιπτώσεις που άκουσα Χιλιανούς να μιλάνε μεταξύ τους, Ισπανικά, όχι κάποια... αυτόχθονη γλώσσα, και νόμιζα ότι μιλούσαν... Αφροδίτικα, κακόηχη γλώσσα που τους έμαθαν εξωγήινοι...

Μια και το ανέφερα... Ίσως ξέρετε ότι Αργεντινοί και Χιλιανοί δεν είναι και... κολλητάρια, κυρίως λόγω τού ρόλου που έπαιξε η Χιλή στον πόλεμο μεταξύ Αργεντινής και Ηνωμένου Βασιλείου στις Μαλβίνας. Γενικά στη Νότια Αμερική... πέφτει πολλή καζούρα όταν ντόπιοι από διαφορετικές χώρες συναντιούνται, έχω να θυμάμαι αμέτρητες ατελείωτες κουβέντες με πολύ γέλιο σε χόστελ και όχι μόνο, με Αργεντινούς για παράδειγμα, να “πειράζουν”... Βολιβιανούς, για παράδειγμα, για το πώς μιλάνε Ισπανικά, προφανώς και το αντίθετο, κι ειδικά όταν υπήρχαν και “έξω καρδιά” Βραζιλιάνοι στην παρέα, το... θέαμα ήταν για άραγμα πίσω, ποπ κορν, και... απόλαυση. Από τότε που άρχισα όμως να ταξιδεύω στη Νότια Αμερική, πρόσεξα ότι υπήρχε... “κάτι” στον αέρα, μεταξύ Αργεντινών και Χιλιανών συγκεκριμένα, κάτι που δεν ήταν “διάθεση καζούρας”, αλλά πιο... siniestro, πολύ λιγότερο “αθώο”.

Ταμπέλα στο σημείο που ήταν “ρεζερβέ” για το αυτοκίνητο του Κοντρέρας​

Τα αναφέρω αυτά, επειδή αν για οποιονδήποτε λόγο τα Ισπανικά σου ακούγονται αργεντίνικα, στη Χιλή τραβάς προσοχή που σε κάνει να αισθάνεσαι λίγο άβολα. Αυτή τουλάχιστον είναι η δική μου εμπειρία. “Άβολα”, του στιλ... “γιατί μιλάς έτσι;” “Πόσο καιρό πέρασες εκεί;” Φαινομενικά οι αντιδράσεις δεν είναι... αρνητικές, δεν είναι το τι σού λένε, αλλά το πώς το λένε... Ίσως πάλι έτσι να το εκλάμβανα εγώ, επειδή μπορεί να είχα υποστεί αντι-χιλιανή πλύση εγκεφάλου τρεις μήνες στην Αργεντινή...

Εικόνες από το εσωτερικό, το τούνελ που ενώνει τα αποδυτήρια με τον αγωνιστικό χώρο, και η αίθουσα Τύπου. Όπως βλέπετε, “ταπεινές” οι εγκαταστάσεις και το γήπεδο, όχι κάτι “μοντέρνο”​

Όσο για το όνομα και έμβλημα της Κόλο-Κόλο, πρόκειται για ιστορικό πρόσωπο, για σοφό επικεφαλής κοινότητας των Μαπούτσε, αυτοχθόνων. Όταν πριν πολλά χρόνια πρωτοδιάβασα λεπτομέρειες σχετικά με το όνομα και το έμβλημα της Κόλο-Κόλο, μου φάνηκε “ενδιαφέρον”, και “ωραίο”, με την έννοια ότι ο ένας από τους δύο μεγαλύτερους συλλόγους τής χώρας αποτίει φόρο τιμής (sort of) στους αυτόχθονες. Με τα χρόνια όμως, αφού άρχισα να ασχολούμαι λίγο περισσότερο με τη Νότια Αμερική γενικά, το όνομα του συγκεκριμένου συλλόγου μού φαίνεται όλο και πιο... ειρωνικό, λόγω τού πώς αντιμετωπίζονται οι Μαπούτσε (γενικά από την εποχή των πρώτων κονκισταδόρες, κυρίως όμως τα τελευταία 100 χρόνια που υπάρχει ο σύλλογος – ιδρύθηκε το 1925). Έχουν υποστεί τα πάνδεινα από το επίσημο κράτος τής Χιλής, το οποίο ανέκαθεν τους αντιμετώπιζε ως πολίτες πέμπτης κατηγορίας, ουσιαστικά σαν να βρίσκονταν στον πάτο τού βαρελιού. Όποιος ενδιαφέρεται για το θέμα, θα βρει δεκάδες βίντεο/ντοκιμαντέρ στο YouTube, για τους Μαπούτσε γενικά, και ειδικά για το πώς διάφορες κυβερνήσεις τής Χιλής τούς έκλεψαν τη γη πριν από δεκαετίες, πουλώντας την κυρίως σε Γερμανούς, Αυστριακούς και Ελβετούς εποίκους, πολλοί εκ των οποίων εγκαταστάθηκαν εκεί αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο(... ... ...).

2014, Μπογκοτά. Πριν λίγες ημέρες, στο... κεφάλαιο “22 Φεβρουαρίου”, αναφέρθηκα στο ντέρμπι τής πόλης μεταξύ Σάντα Φε και Μιγιονάριος, το πρώτο από τα δύο που έπαιξαν σε δέκα μέρες, λόγω μίας... πολύ ενδιαφέρουσας ιδιαιτερότητας του προγράμματος του πρωταθλήματος στην Κολομβία, με την “επιπλέον αγωνιστική που έχει μόνο τοπικά ντέρμπι”. Ανέφερα τότε την – κατά κάποιον τρόπο – πρόβλεψή μου ότι η Μιγιονάριος, που είχε αρχίσει άσχημα τη χρονιά, σε αντίθεση με τη Σάντα Φε που είχε αρχίσει με το γκάζι πατημένο, θα τα πήγαινε καλά σε εκείνα τα δύο ντέρμπι. Τα πήρε και τα δύο(!). Μεταξύ εκείνων των δύο ντέρμπι όμως, έδωσε ένα φαινομενικά εύκολο παιχνίδι, κόντρα σε... κάποια “Ατλέτικο Ουίλα”, την οποία, μετά τον θρίαμβο επί της Σάντα Φε (τον πρώτο), λίγες ημέρες νωρίτερα, θα περίμενε κανείς η Μιγιονάριος να νικήσει εύκολα. Αμ δε...

2-2, και 2-2 με... το ζόρι, με το σκορ στο 0-2 στο ημίχρονο(!). Δέκα χιλιάδες κόσμο είχε στο γήπεδο, η Μιγιονάριος είχε βγάλει εισιτήρια “combo”, 15.000 πέσος, περίπου 5,50 ευρώ, για είσοδο σε δύο παιχνίδια, αυτό, και το δεύτερο ντέρμπι με τη Σάντα Φε, που το είχαν τυπικά εντός έδρας (και οι δύο χρησιμοποιούν το ίδιο στάδιο σαν έδρα). Ο κόσμος... έσπρωξε πολύ στο δεύτερο ημίχρονο, βοήθησε το ότι πριν από λίγες ημέρες είχαν πάρει το πρώτο ντέρμπι, αντί να γκρινιάζει και να μουρμουρίζει ο κόσμος “έβαλε πλάτη”, και η Μιγιονάριος σκόραρε δύο φορές στο δεύτερο ημίχρονο, παίζοντας την Ουίλα στο μισό γήπεδο. Με πιο καθαρό μυαλό και λιγότερο άγχος, θα είχαν βάλει κι άλλα γκολ, έχασαν καλές ευκαιρίες.

Μετρήστε πόσοι φίλαθλοι μπροστά μου έχουν τα χέρια τους στο κεφάλι τους. Η Μιγιονάριος μόλις έχασε τεράστια ευκαιρία να βάλει τρίτο γκολ στις καθυστερήσεις...
​

Χάλι οι φωτογραφίες, αλλά “λένε” χαριτωμένη ιστορία... Με τον περισσότερο κόσμο να έχει ήδη φύγει, οι παίκτες τής Μιγιονάριος μαζεύτηκαν στο κέντρο, γονάτισαν, και... είπαν τα δικά τους. Ένας πιτσιρικάς πήδηξε στον αγωνιστικό χώρο, και προφανώς φώναξε σε κάποιον παίκτη, ζητώντας τη φανέλα του. Ο με τη λευκή και πράσινη φόρμα είναι εκπαιδευόμενος αστυνομικός, ο οποίος σταμάτησε τον πιτσιρικά πριν φθάσει τους τελευταίες παίκτες που άφηναν τον αγωνιστικό χώρο. Ο τερματοφύλακας όμως, είδε τι συνέβαινε, και γύρισε μέχρι το κέντρο τού γηπέδου για να δώσει τη φανέλα του στον πιτσιρικά. Λατρεύω δε την κάτω δεξιά φωτογραφία, στην οποία ο μικρός σηκώνει τη φανέλα σαν τρόπαιο, και την ίδια ώρα υπάρχουν αρκετοί στο βάθος, στην κερκίδα, που έχουν δει τι έχει συμβεί, και... πανηγυρίζουν, με τα χέρια σηκωμένα, ή χειροκροτώντας, για λογαριασμού τού μικρού ​

 

[evaT]

Απόψε θυμήθηκα την ατάκα σου σε προηγούμενο κεφάλαιο στην Ασουνσιόν για την πικρα που ένιωθες στο στόμα σου όταν αποκλείστηκε η ομάδα που πρωταρχικά σε ενδιέφερε να προκριθεί για να έρθουν και τα πιό μεγάλα ονόματα στην επόμενη φάση.
Την ίδια πίκρα νιώθω και γω για τον αποκλεισμό και την απογοήτευση τελευταία στιγμή...αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Κάθε φορά που νιώθω έτσι λέω, τι θέλω και ασχολούμαι...ας πιάσω καλύτερα το...πλέξιμο! αλλά τελικά με προδίδει το μικρόβιο και ξανακυλάω...

Αλλά δεν ήθελα να σχολιάσω γι αυτό...Σην συγκυρία με τη συναυλία του Roger Waters θέλω να αναφερθώ. Κι αυτό όχι επειδή είμαι φαν των συναυλιών (που είμαι) ή των Pink Floyd (αυτό κι αν είμαι!)
Για το γεγονός ότι το The Wall του Waters είναι κάτι σαν την ναυαρχίδα των συναυλιών!
Μοναδική εμπειρία για όσους είχαν την τύχη να το ζήσουν (εγώ 2 φορές) και όχι μόνο λόγω σκηνικού και θεάματος αλλά και για το αντιπολεμικό νόημα/μήνυμα του όλου εγχειρήματος.
Πως και δεν σκέφτηκες να πας στη συναυλία για να χαρείς το γήπεδο από μια άλλη οπτική; Και να ξεπεράσεις έτσι την τσατίλα; Λέω εγώ τώρα...
Αν ήταν να χάσεις τον αγώνα που σε ενδιέφερε στο γήπεδο που λαχταρούσες να πας από ένα γκρουπάκι της σειράς θα έλεγα πως έχεις κάθε δίκιο να μη τους συγχωρείς...Αν ήταν όμως από κάτι εξίσου μεγάλο έστω και μη ακριβώς...συγκρίσιμο; Λες να σε έπεισα; (not)

 

[psilos3]

Το Σάντα Φε – Μιγιονάριος μπορεί να είναι το ΠΑΟΚ – Άρης τής Μπογκοτά, όμως στο στάδιο υπήρχαν οπαδοί και των δύο, περπατώντας προς το γήπεδο έβλεπα τον κόσμο “μικτό”, με φανέλες και των δύο ομάδων, υπαίθριοι πωλητές πουλούσαν φανέλες και λοιπά αντικείμενα στα χρώματα και των δύο ομάδων, από τα λεωφορεία που έφθαναν στις στάσεις κοντά στο γήπεδο κατέβαιναν οπαδοί και των δύο ομάδων, και ακόμα και στις κερκίδες (με εξαίρεση τα “πέταλα”) έβλεπες κόσμο και των δύο.

Εγώ πάλι κάτι τέτοια διαβάζω και διαπιστώνω ότι ο όρος «Κολομβία των Βαλκανίων» που συχνά - πυκνά αποδίδεται σε γνωστή χώρα στο άκρο της βαλκανικής χερσονήσου, προσβάλει κατά βάθος τη πραγματική Κολομβία...
Υπέροχες εμπειρίες, σε διαβάζω ανελλιπώς!

 

[delmem2233]

26 Φεβρουαρίου

Unión Española – Universidad Católica (2012, Σαντιάγο)
Śląsk Wrocław – Górnik Zabrze (2016, Wrocław)
Olimpia – Guaraní (2018, Ασουνσιόν)
Nacional – Montevideo Wanderers (2019, Μοντεβιδέο)

2012, τρίτο παιχνίδι στο Σαντιάγο, σε τέσσερις ημέρες. Πέμπτη αγωνιστική τής Απερτούρα, Ουνιόν Εσπανιόλα εναντίον Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα, 5.927 εισιτήρια, κόστος (του δικού μου) 5.500 χιλιανά πέσος, 8,50 ευρώ εκείνη τη μέρα. Μου άρεσαν τα χρώματα εντός τού γηπέδου Σάντα Λάουρα, κίτρινο, κόκκινο και... κεραμιδί. Κάθισα πάνω-πάνω στο πέταλο των φανατικών τής Ουνιόν Εσπανιόλα για να έχω θέα τις κορυφές κάτι λόφων ακριβώς δίπλα στο γήπεδο, και τις Άνδεις στο βάθος δεξιά.

Το γήπεδο δεν ήταν ούτε καν 25% γεμάτο, όμως οι ultras τής “Ισπανικής Ένωσης” δεν έβαλαν γλώσσα μέσα σε όλο το παιχνίδι, και οι της Κατόλικα μαζεύτηκαν αρκετοί στο απέναντι πέταλο, βοηθώντας να φτιαχτεί ατμόσφαιρα. Βοήθησε και το παιχνίδι, που μας είχε... στην τσίτα από νωρίς. Τρία γκολ στο πρώτο ημίχρονο (0-1, 1-1, 1-2), και τελικό 2-2 με ισοφάριση στο 91’.

Στο γλυκούλι φόρεσαν και “φανέλα” τής ομάδας

Πανηγύρια στην πλευρά τής Κατόλικα για ένα από τα δύο γκολ τους στο πρώτο ημίχρονο

Τραβάνε τα μαλλιά τους οι της Ουνιόν Εσπανιόλα για χαμένη ευκαιρία στις καθυστερήσεις, μετά το 2-2 στο 91’​

2016, Πολωνία, “Βρότσλαβ” (Βρότσγουαφ), παιχνίδι Ekstraklasa (πρώτη κατηγορία) μεταξύ τής τοπικής “Σλασκ” (Shλονσκ) και της “Γκόρνικ Ζάμπρζε” (Γκούρνικ Ζάμπζε, με το “νι”... χωριάτικο, και το δεύτερο “ζ” σαν το “s” στο αγγλικό “pleasure”). Σε ιστορία που έγραφα τότε εδώ, ανέφερα ότι εκείνο που με εντυπωσίασε περισσότερο στο γήπεδο ήταν η... πράσινη “καρεκλοθάλασσα” που είχες κάτω σου, αν στεκόσουν πάνω-πάνω στην κερκίδα, “θάλασσα” που έφθανε σχεδόν μέχρι τον αγωνιστικό χώρο. Έντεκα στους δέκα συμφωνούμε – φαντάζομαι – ότι οι “μονοκόμματες” κερκίδες, χωρίς “κενό” στη μέση για διάδρομο, φαίνονται πολύ πιο εντυπωσιακές, δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί σύλλογοι MLS στις ΗΠΑ που έχτισαν στάδια τα τελευταία χρόνια και συνεχίζουν να χτίζουν, προτιμάνε τέτοιες κερκίδες, και μάλιστα όσο πιο “κάθετες” γίνεται (απολύτως στα πλαίσια του ασφαλούς, εννοείται), τουλάχιστον για πίσω από τις εστίες, στις οποίες “παραδοσιακά” πηγαίνουν οι φίλαθλοι που κάνουν περισσότερο κέφι να στέκονται όρθιοι την ώρα τού αγώνα και να φωνάζουν συνθήματα/τραγουδούν. Κανένα γκολ, 5.934 εισιτήρια (άδειο το γήπεδο, γενικά η “Σλασκ” δεν έχει πολύ... λαό), κόστος (τού δικού μου) 21 “ζλότι”, 4,80 ευρώ εκείνη τη μέρα.

“Μούμια” μού φάνηκε εξωτερικά το Δημοτικό Στάδιο τής πόλης το 2012, την πρώτη φορά που το είδα, τις ημέρες που ολοκληρώνονταν οι εργασίες ενόψει Euro (που φιλοξένησαν από κοινού Πολωνία και Ουκρανία), “μούμια” εξακολουθεί να μου μοιάζει

Άδειο, με το που μπήκα

Ελαφρώς λιγότερο... άδειο, κατά τη διάρκεια του αγώνα​

2018, Απερτούρα Παραγουάης, Ολίμπια – Γκουαρανί στο – κατάμεστο – Μανουέλ Φερρέιρα. 0-1, 5-1(!), 5-2. Ντέρμπι κορυφής ήταν εκείνο το Σαββατοκύριακο, αλλά γενικά η Ολίμπια ήταν μία κατηγορία μόνη της εκείνο το εξάμηνο στην Παραγουάη, τα παιχνίδια στα οποία έβαλε λιγότερα από δύο γκολ ήταν ελάχιστα, όπως κι εκείνα στα οποία κράτησε το μηδέν πίσω. “Σούπερ επίθεση, αστεία άμυνα”, τέλειος συνδυασμός σε ομάδα, αν είσαι ουδέτερος κι απλά θέλεις να χαρείς μπάλα. Προσθέστε τα... πλήθη στα εντός έδρας παιχνίδια τής Ολίμπια, και τις εξευτελιστικές τιμές των εισιτηρίων της (για το συγκεκριμένο πλήρωσα 15.000 γκουαρανίες, περίπου 2,15 ευρώ εκείνη τη μέρα), και... έχετε την εικόνα.

Επισήμως, έκοψαν 15.584 εισιτήρια, αλλά στο γήπεδο ήμασταν πολύ περισσότεροι. Οι “φανατικοί” τής Ολίμπια, στο απέναντι πέταλο από μένα, μπαίνουν (πολλοί εξ αυτών) “χαριστικά”​

Τέλος, 2019, Νασιονάλ εναντίον Γουόντερερς, στο Μοντεβιδέο. Ναι μεν “από εκείνα που μένουν” το παιχνίδι, λόγω ατμόσφαιρας και εξέλιξης σκορ (1-0 η Νασιονάλ νωρίς, 1-3 στο ημίχρονο, 1-4 τελικό, “σοκ”, μια και η Νασιονάλ είναι ο ένας από τους δύο “μεγάλους” τής χώρας, και η Wanderers απλά ένας “αξιοπρεπής” σύλλογος), όμως σήμερα, δύο χρόνια μετά, εκείνο που θυμάμαι περισσότερο είναι κάτι που διάβασα τις επόμενες ημέρες στις ειδήσεις. Αριστερά από μένα, στο ίδιο “πέταλο”, υπήρχαν μερικές δεκάδες οπαδοί τής Wanderers, με τύμπανα, λάβαρα, όλο το... πακέτο. Βγαίνοντας από το γήπεδο, τους “περίμεναν” οπαδοί τής Νασιονάλ, οι οποίοι τούς άρπαξαν κάποια τύμπανα και λάβαρα. Η Wanderers, σαν σύλλογος, διαμαρτυρήθηκε στη Νασιονάλ για τη συμπεριφορά των οπαδών της, και μέσα σε δύο μέρες, ό,τι είχε “κλαπεί”, το επέστρεψαν(!), και οι οργανωμένοι οπαδοί τής Νασιονάλ ζήτησαν και συγγνώμη(!!) για λογαριασμό εκείνων που είχαν κάνει ό,τι είχαν κάνει .

Όσο για το γήπεδο της Νασιονάλ, το Gran Parque Central, μπορεί σήμερα να μην έχει κ-α-μ-ί-α σχέση με το πώς ήταν το 1930, όμως παραμένει (sort of) το γήπεδο στο οποίο διεξήχθη ένα από τα δύο πρώτα παιχνίδια Μουντιάλ ever, κάτι που το καθιστά as historic as it gets. Στις 13 Ιουλίου τού 1930, πρώτη μέρα τού πρώτου Παγκοσμίου Κυπέλλου, δύο παιχνίδια άρχισαν ταυτόχρονα, ένα ΗΠΑ – Βέλγιο στο Πάρκε Σεντράλ, κι ένα Γαλλία – Μεξικό στο Ποσίτος, έδρα τότε τής Πενιαρόλ. Στο Ποσίτος μάλιστα, μπήκε το πρώτο γκολ. Εκείνο το γήπεδο κατεδαφίστηκε το 1940. Το Πάρκε Σεντράλ έχει δεχθεί... μισή ντουζίνα “λίφτινγκ”, το 2009 που πήγα πρώτη φορά σε παιχνίδι εκεί ήταν ουσιαστικά... γιαπί, στη μέση εργασιών, και σήμερα είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Σε αντίθεση δε με το γήπεδο της Πενιαρόλ που όπως έγραψα τις προάλλες βρίσκεται... τέρμα Θεού, το γήπεδο της Νασιονάλ βρίσκεται ουσιαστικά στο κέντρο τής πόλης, ούτε δέκα τετράγωνα από τον κεντρικό σταθμό λεωφορείων.

@evaT, οι συναυλίες (δύο) ήταν 2 και 3 Μαρτίου. Εγώ στις 27 Φλεβάρη έφυγα για Βαλπαραΐσο. Αυτή είναι η... αληθοφανής, αλλά μόνο εν μέρει ειλικρινής δικαιολογία μου. Η πλήρως ειλικρινής είναι ότι ο Waters και οι Pink Floyd ποτέ δεν ήταν του γούστου μου (ιερόσυλος!). Προφανώς μία συναυλία με δεκάδες χιλιάδες κόσμο είναι... άλλο πράγμα, σαν εμπειρία και μόνο σού μένει αξέχαστη, όμως εκείνη την εποχή ήμουν άνεργος και ταξίδευα καταχρηστικά, ξοδεύοντας χρήματα μόνο σε πράγματα που έβρισκα απολύτως απαραίτητα (διαμονή, διατροφή, μετακινήσεις, the odd night out, εισιτήρια αγώνων, και ελάχιστες φανέλες ομάδων). Για χίλια πράγματα που έχω - ή δεν έχω - κάνει σε ταξίδια μετανιώνω, το ότι έχασα τις συγκεκριμένες συναυλίες δεν είναι ένα από αυτά .

Όσο για το προχθεσινό δράμα σας, δεν είδα κανένα από τα δύο παιχνίδια σας με τον Ολυμπιακό, δεν ξέρω πώς τα πήγε γενικά ο Κουέστα, μπορεί να... έπιασε τα άπιαστα πριν κάνει αυτό που έκανε στο τέλος, όμως σε ανύποπτο χρόνο είπα σε κοινό γνωστό μας(...) τη γνώμη μου για τον συγκεκριμένο τερματοφύλακα, γνώμη που σχημάτισα “ζώντας” τον από πολύ κοντά το εξάμηνο που πέρασα στην Κρακοβία το 2017 (μόλις είχε μετακινηθεί τότε στη “Βίσλα”), και τη γνώμη μου δεν την αλλάζω, δεν περίμενα το προχθεσινό για να τη σχηματίσω. Δεν γράφω περισσότερα, επειδή ούτως ή άλλως αυτές τις ημέρες είναι πολύ εύκολος στόχος ο τύπος (με δική του ευθύνη, όχι άδικα).

@psilos3, Κολομβία, Βραζιλία, Πολωνία, Μαλαισία, Παραγουάη, η λίστα είναι μεγάλη, των χωρών στις οποίες... ντράπηκα σαν Έλληνας (φίλαθλος και όχι μόνο), βλέποντας πώς ήταν τα πράγματα σε θεωρητικά “επίφοβα για επεισόδια” παιχνίδια, ντέρμπι, κρίσιμους αγώνες στους οποίους έβγαιναν πρωταθλητές. Ούτε στο 25% των χωρών που υπάρχουν στον πλανήτη έχω δει ποδόσφαιρο, στην καλύτερη περίπτωση, μέχρι να “τα κλείσω”, άντε να έχω φθάσει στο 40%, όμως μεταξύ αυτών στις οποίες ήδη έχω δει μπάλα, μόνο στην Αργεντινή αισθάνθηκα ότι... ήμουν στην Ελλάδα, από άποψη “καφρίλας”. Δεν αναφέρομαι σε μεμονωμένα επεισόδια που μπορούν να συμβούν οπουδήποτε, αναφέρομαι στη γενικότερη “περιρρέουσα ατμόσφαιρα” εντός και εκτός γηπέδων, ακόμα και γενικά σε πόλεις (μακριά από γήπεδο), με λεπτομέρειες του στιλ να σκέφτεσαι τι να φορέσεις βγαίνοντας από εκεί που μένεις, ξέροντας σε τι μπελάδες μπορείς να μπεις λόγω χρώματος ρούχου. Μόνο στην Αργεντινή.