474 αναμνήσεις

[delmem2233]

31 Ιανουαρίου (2015)

Νότια Κορέα – Αυστραλία (Σίδνεϊ)

Τελικός Ασιατικού Κυπέλλου, 76.385 θεατές, καρφίτσα δεν έπεφτε. Κορέα και Αυστραλία είχαν ήδη συναντηθεί στη φάση των ομίλων, στο Μπρίσμπαν, παιχνίδι στο οποίο επίσης είχα βρεθεί. Οι Κορεάτες είχαν νικήσει 1-0, αλλά και οι δύο είχαν προκριθεί πριν αρχίσει εκείνο το ματς, ήταν τρίτη αγωνιστική, και μαθηματικά αμφότεροι είχαν εξασφαλίσει πρόκριση στους “8”. Λεπτομέρειες: η Κορέα έφθασε στον τελικό χωρίς να έχει δεχθεί γκολ σε πέντε παιχνίδια, και η Αυστραλία έχοντας πετύχει περισσότερα γκολ από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στη διοργάνωση, 12 (από τέσσερα σε δύο, κι από άλλα δύο σε προημιτελικό και ημιτελικό. Μόνο σε εκείνη την ήττα από την Κορέα δεν είχε σκοράρει). Με άλλα λόγια, ο τελικός ήταν κόντρα ανάμεσα στην ομάδα με την καλύτερη άμυνα, κι εκείνη με την καλύτερη επίθεση (όχι μόνο αθροιστικά, αλλά και σε γκολ ανά αγώνα).

“SOLD OUT”. Αυτό έλειπε να μην...​

Από την αρχή τής διοργάνωσης ήμουν με την Αυστραλία, επειδή ήξερα (κοινή λογική) ότι όσο πιο μακριά πήγαινε η ομάδα τους τόσο πιο ζεστά θα έπαιρναν οι Αυστραλοί τη διοργάνωση, επειδή ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να γεμίσουν το αχανές στάδιο στο Σίδνεϊ στον τελικό, επειδή είχαν Ελληνο-Αυστραλό προπονητή, επειδή από το 2004 έτρεφα δυνατά αισθήματα για τη χώρα γενικά και τη Μελβούρνη ειδικά, επειδή έπαιζαν σφόδρα επιθετικό ποδόσφαιρο (ο τερματοφύλακάς τους, που τον λάτρεψα, έτρεχε να επανεκκινήσει το παιχνίδι μετά από άουτ ακόμα κι αν νικούσαν 2-0, 3-0), κι επειδή... they made a great story.

Μην το... βλέπετε έτσι. Γέμισε​

Ποδοσφαιρικά, η Αυστραλία είχε “μετακομίσει” από την Ποδοσφαιρική Συνομοσπονδία τής Ωκεανίας σε εκείνη τής Ασίας την 1η Ιανουαρίου τού 2006, είχαν πολύ καλούς λόγους, στην πράξη δικαιώθηκαν, και συνεχίζουν να δικαιώνονται μέχρι και σήμερα. Το 2011, στην προηγούμενη διοργάνωση του Ασιατικού Κυπέλλου, είχαν φθάσει μέχρι τον τελικό, στο Κατάρ, και το 2015 είχαν την ευκαιρία να κατακτήσουν τον μεγαλύτερο τίτλο τής ιστορίας τους on home soil, με δεκάδες χιλιάδες Αυστραλούς στις κερκίδες, και μια ολόκληρη χώρα πίσω τους (παρακολουθώντας δημοσιεύματα όλες εκείνες τις εβδομάδες στην Αυστραλία, αλλά και μιλώντας με κόσμο στη Μελβούρνη, στο Μπρίσμπαν, στο Νιούκασλ, στο Σίδνεϊ, ήξερα ότι ακόμα και άσχετοι με το άθλημα, γνώριζαν ότι η Εθνική τους τα πήγαινε καλά, “παρακολουθούσαν”, έστω και μόνο σε επίπεδο “ξέρω τι γίνεται”).

Κορεάτικες ετοιμασίες στο μέρος των κερκίδων που ήταν αποκλειστικά για εκείνους​

Η Αυστραλία προηγήθηκε ακριβώς πριν το ημίχρονο, όμως ισοφαρίστηκε στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων(!), και το παιχνίδι πήγε παράταση. Σημείωση: τέσσερα χρόνια νωρίτερα, στον προηγούμενο τελικό, στην παράταση είχαν χάσει, από την Ιαπωνία. Ακριβώς στο τέλος τού πρώτου ημιχρόνου τής παράτασης προηγήθηκαν όμως ξανά, και το σκορ δεν άλλαξε, νίκησαν 2-1, επιτυχία που... φιλοσοφώντας το λίγο, μου φαίνεται κάπως συνδυασμός κατάκτησης Ευρωμπάσκετ 1987 και Euro 2004 από εμάς(!).

Ό,τι να ‘ναι... Δεν είχα – ακόμα – κίτρινη φανέλα τής Αυστραλίας, κι έβαλα της – συμπαθούς μου – Κολομβίας ​

Εξηγούμαι: μέχρι το 1987, η Εθνική μας στο μπάσκετ είχε σηκώσει κάποια κύπελλα (Μεσογειακοί και Βαλκανικοί Αγώνες), όμως η επιτυχία που – σαν εθνική ομάδα – put us on the map ήταν ο θρίαμβος “εντός έδρας” το ‘87, που μέχρι σήμερα μας σηκώνει την τρίχα εμάς που τότε ήμασταν σε ηλικία να το ζήσουμε – έντονα. Ομοίως, στην Αυστραλία, κατά κάποιον τρόπο η ποδοσφαιρική ιστορία τους χωρίζεται μεταξύ προ 2015, και μετά 2015. Αυτό είναι ΤΟ ορόσημό τους, ποδοσφαιρικά, χωρίς να μηδενίζουν σποραδικές επιτυχίες προ 2015. Εντός έδρας τεράστια επιτυχία σε άθλημα που... was gaining momentum (το μπάσκετ στην Ελλάδα το 1987, το ποδόσφαιρο στην Αυστραλία το 2015), αυτό είναι που στο μυαλό μου ενώνει τα δύο.

Ιάπωνας που... ξέμεινε στην Αυστραλία μέχρι τον τελικό, κι εύχεται στους δύο να προκριθούν μαζί στο Μουντιάλ τού 2018, που τότε ήταν ακόμα πάνω από τρία χρόνια μακριά​

Το κοινό που βρίσκω με την... τρελή κατάκτηση του Euro το 2004, είναι ότι βασικοί πρωταγωνιστές ήταν low profile παίκτες και στις δύο ομάδες. MVP το 2004 αναδείχθηκε ο Θοδωρής ο Ζαγοράκης, που εκτός Ελλάδας είχε παίξει μόνο στη Λέστερ, και το καλοκαίρι τού Euro μετακινήθηκε από την ΑΕΚ στην Μπολόνια. That’s it. Πρώτος σκόρερ μας ήταν ο Άγγελος ο Χαριστέας, ο οποίος ναι μεν μόλις είχε πάρει πρωτάθλημα Γερμανίας με τη Βέρντερ, αλλά... με τη Βέρντερ (έστω και σπουδαία τότε), όχι με την... Μπάγερν, και με τέσσερα γκολ όλα κι όλα στην Μπούντεσλιγκα εκείνη τη σεζόν. Δεν ήταν δηλαδή... “αστέρας”, και νομίζω ότι όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε στο ότι εκείνη η ομάδα δεν είχε “αστέρια”, δεν είχε... Φίγκο, Ρονάλντο, Ζιντάν, Μπέκαμ, και πάει λέγοντας.

Από την τελετή λήξης​

Το 2015, Πολυτιμότερος Παίκτης τού Ασιατικού Κυπέλλου αναδείχθηκε “κάποιος” Μάσιμο Λουόνγκο, Αυστραλός, στα 22 τότε, που έπαιζε στη Σουίντον(!), στην τρίτη κατηγορία τής Αγγλίας(!!). Οι “Socceroos” (θλιβερό nickname, το προσπερνάω) είχαν τέσσερις παίκτες στην "κορυφαία 11άδα" τής διοργάνωσης, τον Λουόνγκο (που δεν ήταν “αστέρας” ούτε στη... μικρούλα Σουίντον), τον τερματοφύλακα-ποδοσφαιρικό έρωτά μου Μάτι Ράιαν που έπαιζε τότε στην Μπριζ, έναν αμυντικό Τρεντ Σένσμπουρι που έπαιζε σε άλλον... ευρωπαϊκό κολοσσό(...), την ολλανδική Zwolle, και τον 35άρη τότε Τιμ Κάιχιλ, που μαζί με τον Μίλε Γέντινακ ήταν οι πιο... προβεβλημένοι παίκτες τους. Ο Κάιχιλ μάλιστα βγήκε και πρώτος σκόρερ τους (τρία γκολ).

Έτοιμοι να βγουν​

Οι... Λουόνγκο τής Εθνικής Αυστραλίας, οι σχετικά άσημοι παίκτες τους, μαζί με έναν-δύο... “γερόλυκους”, σήκωσαν το κύπελλο. Ο Ζαγοράκης “εξαργύρωσε” το άψογο Euro του με μετακίνηση στην – όχι ακριβώς... πρωτοκλασάτη – Μπολόνια. Ο Λουόνγκο, λίγους μήνες μετά το βραβείο τού MVP στο Ασιατικό Κύπελλο, έκανε το... “άλμα” στην Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς (στη δεύτερη κατηγορία τής Αγγλίας). Στα 28 του (σήμερα), εξακολουθεί να μην έχει παίξει στην Πρέμιερ Λιγκ. Το point που (βασανιστικά γυροφέρνοντάς το) προσπαθώ να κάνω, είναι ότι πρωταγωνιστές στις δύο διοργανώσεις αναδείχθηκαν παίκτες που no one had seen coming…

Περιττό – αν έχετε διαβάσει προηγούμενα ποστ αυτής της ιστορίας για αγώνες τού Ασιατικού Κυπέλλου – να αναφέρω ότι οι πολύ λιγότεροι από τους Αυστραλούς Κορεάτες, έκαναν ασύγκριτα περισσότερο... σαματά στην κερκίδα​

Για να μην παρεξηγηθώ, η δική μας επιτυχία το 2004 δεν συγκρίνεται ούτε για αστείο με την των Αυστραλών το 2015. Εμείς δεν είχαμε “σταρ”, αλλά οι αντίπαλοί μας είχαν. Οι Αυστραλοί δεν είχαν σταρ, αλλά ούτε κι οι αντίπαλοί τους είχαν, με εξαίρεση τον Σον, της Κορέας, που ήδη τότε... έκανε παπάδες με τη Λεβερκούζεν, και στο τέλος εκείνης της σεζόν, στα 22 του, πήρε μεταγραφή στην Τότεναμ. Εμείς ήμασταν το... απόλυτο αουτσάιντερ, οι Αυστραλοί ήταν εξαρχής μεταξύ των φαβορί.

Κάτω δεξιά, ο “δικός μας” Άγγελος Ποστέκογλου, προπονητής τής Αυστραλίας τότε, συγχαίρει τους Κορεάτες μετά το τέλος τού αγώνα​

“Κάνοντας ταμείο”, συνολικά πήγα σε δέκα παιχνίδια εκείνου του Ασιατικού Κυπέλλου, σε τέσσερις πόλεις, μήνας-ιδανικό “ορεκτικό” των άλλων τεσσάρων που είχα μπροστά μου σε Νοτιοανατολική Ασία, Χονγκ Κονγκ/Μακάου, και (κερασάκι στην τούρτα) Ιαπωνία, στην οποία ακόμα δεν είχα πάει. Ο τελικός τού Ασιατικού Κυπέλλου παραμένει δε μέχρι και σήμερα το τελευταίο παιχνίδι που είδα στην Αυστραλία, κι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου το τελευταίο παιχνίδι που είδα εκεί... ever.

“We are the champions”, με το μπούμερανγκ σπαθί τους​

Πέμπτη επίσκεψη στην Αυστραλία, βρίσκεται στον... πάτο των ταξιδιωτικών προτεραιοτήτων μου (για να μην κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου, όχι επειδή την... έχω βαρεθεί, αλλά επειδή προτιμώ όσα χρήματα μου περισσεύουν για ταξίδια να τα διαθέσω για να πάω αλλού, σε μέρη που τα ευρώ μου... go a longer way απ’ ότι στην όχι ακριβώς και super budget-friendly Αυστραλία).

Τα στιγμιότυπα του αγώνα στο επίσημο κανάλι τής διοργάνωσης στο YouTube​

 

[delmem2233]

1 Φεβρουαρίου (2018)

Olimpia – Junior (Ασουνσιόν, Παραγουάη)

Κόπα Λιμπερταδόρες, δεύτερος προκριματικός γύρος, πρώτο παιχνίδι, 1-0 η Ολίμπια, με σκόρερ τον 39άρη σήμερα (συνεχίζει να παίζει στην Ολίμπια) Ρόκε Σάντα Κρους, τον οποίο μπορεί κάποιοι να θυμάστε από την παρουσία του στην Μπάγερν, τη Μάντσεστερ Σίτι και τη Μάλαγα (μεταξύ άλλων συλλόγων στην Ευρώπη). Μια βδομάδα αργότερα, εκείνος κι οι συμπαίκτες του... φαρμάκωσαν τους οπαδούς τους – μαζί τους κι εμένα, μια και τους ήθελα τρελά στη φάση των ομίλων – χάνοντας 3-1 στην Κολομβία, στον επαναληπτικό. Όταν αποφάσισα να περάσω μίνιμουμ τρεις μήνες στην Ασουνσιόν αρχές τού 2018, πόνταρα στο ότι η πόλη θα είχε τρεις ομάδες στη φάση των ομίλων τού Λιμπερταδόρες. Οι δύο ήταν εξασφαλισμένες, δεν είχαν να παίξουν προκριματικά. Δύο άλλες, είχαν, και πόνταρα ειδικά στην Ολίμπια, τον έναν από τους δύο μεγαλύτερους συλλόγους στη χώρα, που όπως θα δείτε σε φωτογραφίες, μπορεί “χαλαρά” να γεμίσει το Defensores del Chaco.

Το εισιτήριο του συγκεκριμένου αγώνα μού κόστισε 20.000 γκουαρανίες, που εκείνη τη μέρα ήταν περίπου 2,80 ευρώ, ούτε τρία​

Το στάδιο “Υπερασπιστές τού Τσάκο” είναι το γήπεδο στο οποίο έχω πάει περισσότερες φορές, μετά την Τούμπα, το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Όταν έφθασα στην Ασουνσιόν τέλη Ιανουαρίου τού 2018, στο συγκεκριμένο γήπεδο είχα δει μόνο δύο παιχνίδια το 2009, την πρώτη φορά που είχα πάει στην Ασουνσιόν. Όταν έφυγα, πέντε μήνες αργότερα, το... “κοντέρ” έγραφε 27(!). Το γήπεδο δεν ανήκει σε κανέναν σύλλογο, είναι το εθνικό στάδιο της Παραγουάης, όμως το πεντάμηνο που πέρασα εκεί το χρησιμοποίησαν σαν έδρα μισή ντουζίνα ομάδες, η κάθε μία για τους λόγους της.

Η “ουρά” για να μπούμε. Ναι μεν έφθασα νωρίς, αλλά πολλοί άλλοι είχαν φθάσει ακόμα νωρίτερα​

Να αναφέρω ότι από αυτά τα 27 παιχνίδια που είδα στο Ντεφενσόρες, γεμάτο-γεμάτο το γήπεδο ήταν ΜΙΑ φορά, στον αγώνα που “παρουσιάζω” σήμερα. Μία φορά το είδα “σχεδόοον” γεμάτο, σε ντέρμπι Ολίμπια – Σέρρο Πορτένιο, μία φορά το είδα “σχετικά” γεμάτο, σε άλλο Ολίμπια – Σέρρο (με τον τίτλο τού πρωταθλητή να έχει κριθεί, και τους της Σέρρο να μην πολυψήνονται να γεμίσουν το δικό τους μισό των κερκίδων), και στα άλλα 24 παιχνίδια, στην καλύτερη περίπτωση, οι κερκίδες ήταν κατά 25% γεμάτες.

Σε αυτό το Ολίμπια – Junior κόπηκαν 32.743 εισιτήρια. Οι μόνες κενές θέσεις ήταν σε μία γωνία που είχε κρατηθεί για τους λιγοστούς Κολομβιανούς που ταξίδεψαν στην Ασουνσιόν. Κατά τα άλλα, ούτε διάδρομο έβλεπες άδειο, ούτε σκαλοπατάκι.

“Κλασική” υποδοχή ομάδων στον αγωνιστικό χώρο για έναρξη αγώνα Λιμπερταδόρες, ειδικά σε μεγάλα παιχνίδια, με πυροτεχνήματα να εκτοξεύονται από κόσμο εκτός γηπέδου, όχι εντός (για να μην έχει προβλήματα ο γηπεδούχος σύλλογος με την CONMEBOL, την UEFA τής Νότιας Αμερικής)​

Chipa, ένα από τα ελάχιστα που μου λείπουν από την Ασουνσιόν. Στα γήπεδα εκεί, πάντα πήγαινα με δικά μου σνακ, και τσίπα αγόραζα φεύγοντας, όταν τα “σκότωναν”, τα ξεπουλούσαν όσο-όσο, για να μην τους μείνουν. Αγόραζα αρκετά, μασουλούσα στον δρόμο τής επιστροφής, κι έμεναν και για την επόμενη μέρα.​

Δευτερόλεπτα πριν την έναρξη
​

Δευτερόλεπτα μετά τη λήξη
​

Τα στιγμιότυπα του αγώνα στο επίσημο κανάλι τής CONMEBOL στο YouTube. Αν δεν ενδιαφέρεστε να δείτε τις φάσεις, δείτε μόνο τα πρώτα 15-20 δευτερόλεπτα με την υποδοχή των ομάδων. Στο 0:09 φαίνεται και η κερκίδα “μου”, ήμουν αριστερά (όπως δείχνει η κάμερα), πάνω-πάνω-πάνω, σχεδόν ακριβώς πίσω από την εστία.​

Full disclosure, μελαγχόλησα βλέποντας τις φωτογραφίες από τις πρώτες ημέρες μου στην Ασουνσιόν το 2018. Για το διάστημα που πέρασα εκεί έχω (κουτσο-)γράψει ιστορία, στην οποία άφησα σε δεύτερη μοίρα το ποδόσφαιρο (άσχετα αν ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο επέλεξα τη συγκεκριμένη πόλη). Σε πέντε μήνες είδα 63 παιχνίδια, δούλευα στον υπολογιστή κάθε μέρα, κάποιες πολλές ώρες, άλλες λιγότερες, και κατά τα άλλα... πήγαινα σε αγώνες, έκανα αυτό για το οποίο είχα in the first place επιλέξει την Ασουνσιόν. Αφήνοντας όμως το ποδόσφαιρο στην άκρη, τα εννιά από τα δέκα “άλλα”, τα έκανα λάθος (καραλάθος τού κερατά), πλήγωσα – χωρίς να το θέλω – ένα άτομο που γνώριζα από το 2009, φάνηκα αγενής – επίσης χωρίς να έχω τέτοια πρόθεση, αλλά... - σε άλλα άτομα που μόνο άψογα μου συμπεριφέρθηκαν, πέταξα στα σκουπίδια αμέτρητες, α-μέ-τρη-τες ευκαιρίες να... διασκεδάσω, κρατώντας σχεδόν τους πάντες όσο πιο μακριά μου μπορούσα, έχασα χρήματα δανείζοντας σε άνθρωπο που αποδείχθηκε... επαγγελματίας conman ("δάγκωσε" κι άλλους στο μέρος που μέναμε, όχι μόνο εμένα), μέχρι το πόδι μου σακάτεψα παίζοντας μπάλα, αποκομίζοντας ένα πρόβλημα που λύθηκε – μερικώς – μόνο με φυσιοθεραπεία στη Θεσσαλονίκη δύο ολόκληρα χρόνια αργότερα.

Μακάρι να υπήρχε ένα μαγικό πλήκτρο στον υπολογιστή μου, να μπορούσα να το πατήσω και να “επέστρεφα” στην Ασουνσιόν τέλη Ιανουαρίου 2018, όχι με το... μυαλό που κουβαλούσα τότε, αλλά με γνώση όσων συνέβησαν το πεντάμηνό μου εκεί (δεν... ζητάω πολλά, το ξέρω ), θα έκανα τόοοσα πράγματα τόοοσο διαφορετικά, αλλά... (πικρό χαμόγελο)

Αύριο έχω κι άλλο παιχνίδι από Ασουνσιόν να θυμηθώ, 3 Φεβρουαρίου, οπότε θα επαναλάβω όσα έγραψα τότε για το γιατί η συγκεκριμένη πόλη είναι “περίπτωση”, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στη Νότια Αμερική(!), αν είσαι “άρρωστος” με το ποδόσφαιρο.

 

[delmem2233]

3 Φεβρουαρίου (2018)

Guaraní – Sol de América (Ασουνσιόν)

Πρώτη αγωνιστική τής Απερτούρα (ένα από τα δύο μισά τής σεζόν, μαζί με την Κλαουσούρα), στάδιο Defensores del Chaco, εισιτήρια μόλις 747(!), μέρα με τη νύχτα σε σύγκριση με τα ακριβώς 30.000 περισσότερα που είχε κόψει η Ολίμπια στο ίδιο γήπεδο δύο μέρες νωρίτερα (παιχνίδι που παρουσίασα στο χθεσινό ποστ). Κόστος εισιτηρίου, 10.000 γκουαρανίες, 1 ευρώ και 40 λεπτά(!) εκείνη τη μέρα. Σκορ, 6-2(!) για την Γκουαρανί. Διευκρίνηση: ο σύλλογος έχει ιδιόκτητο γήπεδο, αλλά εκείνο το διάστημα έκαναν εργασίες αναβάθμισής του, και χρησιμοποίησαν το – προφανώς αχανές για τις ανάγκες τους – εθνικό στάδιο της Παραγουάης στο μεγαλύτερο διάστημα της Απερτούρα.

Πανοραμική των κερκίδων με το που μπήκα, και... (δείτε την επόμενη φωτογραφία)​

Λεπτομέρεια: προπονητής τής Γκουαρανί εκείνο το διάστημα ήταν ο Αργεντινός Σεμπαστιάν Σάχα, άλλοτε τερματοφύλακας της ΑΕΚ, τον οποίο ενάμιση χρόνο νωρίτερα είχα δει στην Ταρραγόνα, στην Καταλονία, σε αγώνα τής τοπικής Νάστικ (δεύτερη κατηγορία τής Ισπανίας τότε), στην οποία μόλις είχε μετακινηθεί από τη Ράσινγκ. Ιούλιο του 2017 κρέμασε τα γάντια, Δεκέμβριο “έπιασε πρώτη δουλειά” σαν προπονητής στην Γκουαρανί. Το αναφέρω επειδή είναι μία από τις αμέτρητες περιπτώσεις που ανέκαθεν έβρισκα... ενδιαφέρουσες/αστείες, πώς κάποιον παίκτη τον πρωτοέβλεπα την Α χρονιά στη Β ομάδα στη Γ χώρα, και “ξανασυναντιόμασταν” (sort of…) μετά από Δ χρόνια στην Ε χώρα... Για κάποιον λόγο μού αρέσουν οι ταινίες που οι πρωταγωνιστές τους συναντιούνται σε διάφορες... φάσεις τής ζωής τους (Forrest Gump, When Harry Met Sally, για να δώσω δύο παραδείγματα), κι αυτό με τον Σάχα (και με αμέτρητους άλλους) μου φέρνει λίγο σε... κινηματογραφική πλοκή (άσχετα αν οι άλλοι είναι πάντα οι διάσημοι ή έστω “γνωστοί” πρωταγωνιστές - παίκτες, προπονητές – κι εγώ ο “ανώνυμος” κομπάρσος ).

Πανοραμική από το ίδιο σημείο, με το παιχνίδι να έχει αρχίσει. Κοσμοπλημμύρα(...)​

Δεν βαριέμαι να γράψω νέο κείμενο για το πώς βρέθηκα στην Ασουνσιόν αρχές τού 2018, και γιατί την επέλεξα αντί αρκετών άλλων πόλεων τότε, όμως χθες διάβασα τι έγραψα πριν από δύο χρόνια σε μία ιστορία που έστησα τότε εδώ, και... δεν έχω ούτε κόμμα να αλλάξω. Το παραθέτω ουσιαστικά αυτούσιο, “εξιστορώντας” γιατί επέστρεψα στη Νότια Αμερική τότε, γιατί διάλεξα Ασουνσιόν (τουλάχιστον σαν πρώτο/βασικό προορισμό), και τι κάνει τη συγκεκριμένη πόλη “περίπτωση” αν είσαι hardcore ποδοσφαιρόφιλος.

Πολύ... ασουνσένια εικόνα. Δύο μέρες μετά το παιχνίδι τής Ολίμπια, τα σκουπίδια... σκουπίδια στην κερκίδα απέναντι από την κεντρική. Κρατήθηκε κλειστή στο παιχνίδι τής Γκουαρανί, οπότε... “γιατί να τα μαζέψουμε;”​

(Κείμενο γραμμένο αρχές Μαρτίου 2018)

Πριν “ομολογήσω” τον βασικό λόγο που επέλεξα Ασουνσιόν, θα αραδιάσω τους δευτερεύοντες.

Μου είχε λείψει να είμαι σε ισπανόφωνο περιβάλλον, και πιο συγκεκριμένα να είμαι στη Λατινική Αμερική, το κομμάτι τού πλανήτη που αισθάνομαι περισσότερο “δικό μου”, περισσότερο “σπίτι μου” από οποιοδήποτε άλλο (όχι ότι έχω γυρίσει κι όλον τον κόσμο, αλλά... τα έχω κάνει τα ταξίδια μου).

Μου είχε λείψει να μου χαϊδεύουν τη ματαιοδοξία, να με αντιμετωπίζουν σαν... τροπικό πουλί. Στην Πολωνία πέρασα έξι μήνες απαρατήρητος. Τρεις εβδομάδες πριν πατήσω το πόδι μου στην Παραγουάη, είχα ήδη μαζέψει μια ντουζίνα τηλέφωνα κόσμου που είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον να βρεθούμε, με βασικό κίνητρό τους (φαντάζομαι) το ότι είμαι από μία χώρα που ανθρώπους της βλέπουν σπάνια εδώ.

Μου είχε λείψει να είμαι στο κομμάτι εκείνο του κόσμου που από την πρώτη φορά που ήρθα, το 2007, χαλαρώνω, ΟΣΟ μπορώ να χαλαρώσω, κρύος και σχετικά αντικοινωνικός από τη φύση μου.

Το “Λατινική Αμερική”, νωρίς-νωρίς περιορίστηκε σε “Νότια Αμερική”, για λόγο άρρηκτα δεμένο στον βασικό, στον οποίο σιγάαα-σιγάαα φθάνω.

Η συγκεκριμένη κυρία, παρέα με τον σύζυγό της και εγγόνια τους, ήταν ΣΕ ΚΑΘΕ παιχνίδι ΣΤΟ ΙΔΙΟ σημείο στην κερκίδα, και μου έκανε εντύπωση από την πρώτη φορά που την είδα επειδή ήταν... νευρόσπασμα σκέτο. Ο σύζυγός της πράος-πράος, εκείνη μέσα στην τσατίλα και τις νευρικές αντιδράσεις όταν τα πράγματα στο χορτάρι δεν πήγαιναν καλά​

Το “ισπανόφωνο περιβάλλον” απέκλεισε τη Βραζιλία (αν και πέρασα μια βδομάδα στο Ρίο και δύο μέρες στο Φοζ πριν φθάσω στην Ασουνσιόν). Στις τρεις χώρες που είναι σφηνωμένες μεταξύ Βραζιλίας, Βενεζουέλας και Ατλαντικού, δεν έχω πάει, και για διάφορους λόγους δεν τις έλαβα καν υπόψη. Νωρίς-νωρίς απέκλεισα και τη Βενεζουέλα, για διαφορετικούς λόγους.

Έμεινα λοιπόν με οκτώ χώρες, όμως η επιλογή μου έγινε μεταξύ πόλεων, όχι μεταξύ χωρών. Στη λίστα είχα το Ροσάριο, το Μοντεβιδέο, το Σαντιάγο (Χιλή), τη Λα Πας, το Κίτο, το Μεντεγίν, και την Ασουνσιόν. Μία πόλη δηλαδή από κάθε χώρα, με εξαίρεση το Περού(...).

Τις έξι πρώτες τις πάω με χίλια. Από το Ροσάριο έχω απίθανες αναμνήσεις και τις δύο φορές που πήγα, και το “απίθανες” είναι πάμπτωχο understatement. Το Μοντεβιδέο έχει παραλίες(!), και μιλάνε τα αγαπημένα μου Ισπανικά (όπως και στο Ροσάριο). Το Σαντιάγο με κέρδισε με τα ποικίλα πρόσωπά του. Έμεινα σε τρία διαφορετικά χόστελ εκεί το 2012, κι αυτό που θυμάμαι είναι ότι κάθε γειτονιά είχε τον δικό της χαρακτήρα, σαν να είναι μισή ντουζίνα πόλεις στα χωροταξικά όρια μίας και μοναδικής. Τη Λα Πας τη βρήκα εντυπωσιακή, η Βολιβία είναι πολύ budget-friendly, και η Τιτικάκα είναι μία σύντομη διαδρομή λεωφορείου μακριά. Το Κίτο είναι στα μάτια μου η πιο γοητευτική πρωτεύουσα της Νότιας Αμερικής, αφήνοντας στην άκρη το Μπουένος Άιρες που δεν το συγκρίνω με καμία άλλη πόλη για καθαρά συναισθηματικούς λόγους. Επιπλέον, οι αποστάσεις στο Εκουαδόρ είναι μικρές (σε σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες τής ηπείρου), οπότε θα μπορούσα να περάσω κάποιο διάστημα και σε άλλες πόλεις. Το Μεντεγίν... τι να πρωτο-γράψω; Μια κατηγορία μόνο του. Η Ασουνσιόν;

Η κερκίδα ήταν κάτι μεταξύ... μάζωξης φίλων σε αυλή σπιτιού, και παιδικής χαράς. Οι οπαδοί τής Γκουαρανί είναι λιγοστοί, όποιος έμπαινε στην κερκίδα περνούσε... πέντε λεπτά χαιρετώντας τους πάντες. Οι μαμάδες δε με πιτσιρίκια, αρκετές​

Το 2009, τις λίγες ημέρες που πέρασα εδώ, περπάτησα αρκετά, όμως έβγαλα ελάχιστες φωτογραφίες. Στην περίπτωσή μου, αυτό σημαίνει ότι δεν μου άρεσε αυτό που είδα. Φωτογραφίες ΔΕΝ βγάζω όταν έχω κακή διάθεση, κι όταν αυτά που βλέπω δεν με βάζουν σε πειρασμό να βγάλω τη μηχανή από το σακίδιο. Στην προκειμένη περίπτωση, η διάθεσή μου ήταν μια χαρά, όμως η πόλη μού φάνηκε τόσο... απεριποίητη, τόσο “αφημένη στη μοίρα της”, τόσο “αχταρμάς” (αρχιτεκτονικά), τόσο “ό,τι να ‘ναι”, που με έπιασα να σκέφτομαι ότι κάποιος (ταξιδιώτης) πρέπει να είναι πολύ παράξενος για να μείνει εδώ περισσότερο από μια-δυο μέρες, απλά για να δει περί τίνος πρόκειται, πριν κινήσει για αλλού.

Γιατί λοιπόν Ασουνσιόν; Είτε το πιστεύετε είτε όχι, εκείνο που με έφερε στη... μητέρα όλων των αχουριών Ασουνσιόν, είναι το ποδόσφαιρο(!!!).

Αν δεν είσαι του ποδοσφαίρου, σε έχω ξενερώσει τελείως. Αν ΕΙΣΑΙ του ποδοσφαίρου, πρέπει να σκέφτεσαι, “πήγες Ασουνσιόν και όχι Μπουένος Άιρες;” Κι όμως, η επιλογή μου, μέσα στην... ανοησία και την παράνοιά της, είχε( ; ) τέλεια λογική.

Στη Νότια Αμερική (κι όχι γενικά στη Λατινική), υπάρχει μία ποδοσφαιρική διοργάνωση που λέγεται Κόπα Λιμπερταδόρες, ας πούμε το Τσάμπιονς Λιγκ τής Νότιας Αμερικής. Τη συγκεκριμένη διοργάνωση, από το 2009, την παρακολουθώ πιο στενά ακόμα κι από το ευρωπαϊκό Τσάμπιονς Λιγκ, ακόμα κι όταν είμαι στην Ασία (νωρίς το πρωί), ή στην Ευρώπη (άγριες μεταμεσονύχτιες ώρες). Την αισθάνομαι πολύ πιο... δική μου από το Τσάμπιονς Λιγκ, αφού έχω πάει στα περισσότερα “βασικά” γήπεδα στη Νότια Αμερική, κι έχω παρακολουθήσει αρκετούς αγώνες Λιμπερταδόρες σε προηγούμενα ταξίδια μου εδώ, ενώ αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ δεν έχω δει ποτέ (από κερκίδα γηπέδου). Τις 21 από τις 32 ομάδες που είναι φέτος στη φάση των ομίλων, τις έχω δει εντός έδρας, και τις περισσότερες από τις άλλες 11 τις έχω δει σε εκτός έδρας παιχνίδια τους.

Κιτρινόμαυρα πανηγύρια για ένα από τα έξι(!) γκολ τής ομάδας τους​

Η Ασουνσιόν έχει δύο ομάδες στη φάση των ομίλων, και δύο ακόμα συμμετείχαν στα προκριματικά (είχα την ελπίδα μία από τις δύο να έμπαινε σε όμιλο, αλλά... ας όψεται μια ομάδα από την Κολομβία που μου τις απέκλεισε και τις δύο). Τα εισιτήρια εδώ, ακόμα και για αγώνες τέτοιου επιπέδου, κοστίζουν από δύο ευρώ(!!!). Καλά διάβασες, δύο ευρώ... Αύριο το πρωί πηγαίνω στα γραφεία τής Σέρρο Πορτένιο για να αγοράσω το “combo”, ένα εισιτήριο για τα τρία παιχνίδια τού ομίλου, και το πακέτο κοστίζει 45000 γκουαρανίες (για μένα, επειδή έγινα μέλος τού συλλόγου με το που ήρθα, αγόρασα “διαρκείας” για το Πρωτάθλημα Παραγουάης), δηλαδή περίπου 6,50 ευρώ!! Όχι 6,50 ανά παιχνίδι, αλλά 6,50 ΤΟ ΠΑΚΕΤΟ τριών αγώνων! Ένας δε από τους τρεις, είναι με την Γκρέμιο, κάτοχο του τροπαίου!

Ο... πυρήνας των πιο εκδηλωτικών οπαδών τής Γκουαρανί, εκείνοι που περνούσαν τα 90λεπτα όρθιοι τραγουδώντας, όχι περισσότεροι από 120-130, με αρκετές κοπέλες ​

Στην Αργεντινή, οι τιμές των εισιτηρίων έχουν ξεφύγει. Στη Χιλή, στην Ουρουγουάη, στο Εκουαδόρ και στην Κολομβία παραμένουν λογικές, αλλά ούτε κατά διάνοια κοντά στις τιμές τής Παραγουάης. Στη Βολιβία είναι φθηνά, η Λα Πας έχει δύο ομάδες σε ομίλους, αλλά σαν πόλη δεν έχει τον ποδοσφαιρικό πλούτο τής Ασουνσιόν. Εδώ, κάθε ΠΣΚΔ (κάθε αγωνιστική τού τοπικού πρωταθλήματος τραβάει από Παρασκευή μέχρι και Δευτέρα), βλέπω τουλάχιστον δύο αγώνες, συνήθως τρεις, πληρώνοντας ακόμα και λιγότερο από ευρώ(!) για τα εισιτήρια, ενώ από το κέντρο τής πόλης μπορείς να περπατήσεις σε οκτώ(!) γήπεδα, οι αποστάσεις είναι μικρές, σε αντίθεση με το Μπουένος Άιρες για παράδειγμα, όπου για να πας στα περισσότερα γήπεδα τρως τη μισή μέρα σε λεωφορεία.

Τα στιγμιότυπα του αγώνα​

Ήταν το ποδόσφαιρο ΤΟΣΟ σημαντικός λόγος για μένα; Για να είμαι εδώ, για να ανέχομαι όλα τα στραβά τής Ασουνσιόν, και για να μένω πιστός στο πλάνο μου να περάσω τουλάχιστον έξι μήνες εδώ, αν όχι εννιά, η απάντηση είναι, προφανώς, ναι. Όχι ότι είναι το μοναδικό που χαίρομαι εδώ, αλλά... σίγουρα είναι το βασικό. Όταν είμαι σε γήπεδο, σιγοτραγουδάω τα συνθηματάκια των οπαδών, κουνάω τον κορμό μου δεξιά-αριστερά ακολουθώντας τον ρυθμό, χαζεύω τον κόσμο, απολαμβάνω τον καιρό που είναι ιδανικός – για μένα – για να βλέπεις μπάλα, κι εκείνες τις τρεις ώρες που περνάω στο γήπεδο (πάντα μπαίνω τουλάχιστον μία ώρα πριν αρχίσει κάθε παιχνίδι), ξεχνάω – προσωρινά – όλα τα στραβά κι ανάποδα αυτής της πόλης.

 

[delmem2233]

4 Φεβρουαρίου (2018)

Nacional – Cerro Porteño (Ασουνσιόν)

Τρίτο παιχνίδι στο Defensores del Chaco σε τέσσερις ημέρες, πρώτη αγωνιστική τής Απερτούρα. Χθες είχα πάνω από 1500 λέξεις κείμενο, οπότε σήμερα λέω να αρκεστώ σε αρκετές φωτογραφίες με σύντομες... επεξηγηματικές/διευκρινιστικές λεζάντες. Μια λεπτομέρεια μόνο θέλω να παραθέσω στην εισαγωγή, που τη βρίσκω ενδιαφέρουσα. Ακόμα και σήμερα, εν έτει 2021, η Παραγουάη θεωρείται... απομονωμένη, χαρακτηρίζεται μάλιστα “νησί που περικλείεται από ξηρά”(!). “Απομονωμένη”, με την έννοια ότι ακόμα και οι γείτονές τους, ο μέσος Βραζιλιάνος, ο μέσος Αργεντινός και ο μέσος Βολιβιανός, ελάχιστη ιδέα έχουν για το πώς είναι η Παραγουάη, πολύ-πολύ λίγοι ταξιδεύουν εκεί, κι όπως έγραψα σε μία ιστορία εδώ τότε, κανείς από τους αρκετούς Νοτιοαμερικάνους γνωστούς μου (ταξιδιάρηδες όλοι τους) στους οποίους είχα γράψει ότι “μετακόμιζα” στην Ασουνσιόν για αρκετούς μήνες, όχι μόνο δεν είχε πάει στην Παραγουάη, αλλά παραδέχθηκαν όλοι τους (χωρίς εξαίρεση) ότι γνώριζαν ελάχιστα για τη χώρα.

Φαντάζεστε πόσο πιο απομονωμένη ήταν η Παραγουάη αρχές τού 20ού αιώνα. Το αναφέρω επειδή ένα από εκείνα που “γουστάρω” στο ποδόσφαιρο, είναι το πόσο γρήγορα... διείσδυσε ακόμα και σε “κουφές” χώρες, όπως η Παραγουάη. Όταν ιδρύθηκαν η Νασιονάλ και η Σέρρο Πορτένιο, η Θεσσαλονίκη ήταν ακόμα κομμάτι τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας(!). Άλλοι σύλλογοι δε που “εμφανίστηκαν” σε αυτήν την “ιστορία” τις τελευταίες ημέρες, η Ολίμπια και η Γκουαρανί, είναι ακόμα παλιότεροι(!). Όσο για την Ολίμπια, ιδρύθηκε από έναν Ολλανδό και φίλους του το 1902, το όνομα ήταν δική του επιλογή, ως λάτρης τού αθλητικού ιδεώδους, και προφανώς επηρεασμένος από τους Ολυμπιακούς Αγώνες που πρόσφατα είχαν αναβιώσει. Λεπτομέρεια: ένα από τα τρία ονόματα που έπεσαν στο τραπέζι όταν κουβέντιαζαν για το πώς έπρεπε να ονομαστεί ο σύλλογος, ήταν το “Esparta”(!).

Τιμή εισιτηρίου, 20.000 γκουαρανίες, περίπου 2,80 ευρώ εκείνη τη μέρα​

Το Defensores del Chaco βρίσκεται στην καρδιά τής γειτονιάς Σαχόνια, και με το “γειτονιά” εννοώ ότι στα γύρω τετράγωνα... μένει κόσμος, κυρίως σε μονοκατοικίες, οι περισσότερες από τις οποίες... τις έχουν τις δεκαετίες τους. Στη νοτιοανατολική γωνιά τού τετραγώνου τού γηπέδου δε, υπάρχει σπίτι (κάτω δεξιά φωτογραφία), του οποίου ο τοίχος που είναι ο πλησιέστερος στο γήπεδο πρέπει να απέχει... δυο; Το πολύ τρία μέτρα από τον εξωτερικό τοίχο τού γηπέδου(!).

Προφανώς χρησιμοποίησα το ζουμ, όμως το γήπεδο που φαίνεται στη φωτογραφία, της Σέρρο Πορτένιο (“Estadio General Pablo Rojas” στον χάρτη), είναι όντως πολύ κοντά στο Defensores, στα 2,κάτι χιλιόμετρα. Εκείνο που δεν φαίνεται στη φωτογραφία (μόνο οι... παράξενοι πυλώνες φωτισμού του φαίνονται, αλλά πρέπει να ξέρεις πού να κοιτάξεις για να τους προσέξεις), είναι το γήπεδο της Νασιονάλ, το οποίο βρίσκεται “βαριά-βαριά” διακόσια μέτρα δυτικά τού γηπέδου της Σέρρο.

Γιατί δεν έπαιξε στο δικό της η Νασιονάλ; Επειδή χωράει λιγότερους από 4.500 φιλάθλους, κι αυτό που κάνουν κατά κανόνα οι μικρότεροι σύλλογοι όταν αντιμετωπίζουν τα “θηρία” Σέρρο και Ολίμπια, είναι να χρησιμοποιούν είτε το Ντεφενσόρες, είτε (όσο παράξενο κι αν φαίνεται), γήπεδα εκτός Ασουνσιόν(!). Σε αυτό το παιχνίδι, η Νασιονάλ “έκοψε” 5.543 εισιτήρια. Πόσοι ήταν οι δικοί της οπαδοί στις κερκίδες; Ο ένας στους δέκα (ούτε). Τους μήνες που πέρασα στην Ασουνσιόν, υπήρχαν παιχνίδια που μικρές ομάδες τής πόλης τα έπαιξαν “εντός έδρας” στην Ciudad del Este(!), εναντίον τής Ολίμπια και της Σέρρο Πορτένιο. Η πόλη στα σύνορα με τη Βραζιλία έχει μεγαλούτσικο γήπεδο, και οι ντόπιοι, ειδικά οι της Ολίμπια (που “κεντούσαν” στο χορτάρι τότε) “έκαναν κρα” να βλέπουν την ομάδα τους “en vivo”, χωρίς να χρειάζεται να “τραβιούνται” στην Ασουνσιόν. Υπήρχαν παιχνίδια εκείνους τους μήνες που το χωρητικότητας 28.000 θεατών Estadio Antonio Aranda στη Σιουδάδ ντελ Έστε ήταν ασφυκτικά γεμάτο λόγω Ολίμπια, με τυπικά “γηπεδούχους” ομάδες τής Ασουνσιόν(!).

Πρώτο γκολ τής Νασιονάλ στο 3΄ (πάνω δεξιά), δεύτερο στο 31΄ (πάνω αριστερά και κάτω), και τα δύο από τον Άνταμ Μπαρέιρο (νούμερο 9), στα 21 του τότε, που ακριβώς πριν φύγω από την Ασουνσιόν, σε ένα αμιγώς ποδοσφαιρικό κείμενο με το οποίο έκλεισα την “ιστορία” που έγραφα από εκεί, συμπεριέλαβα στους παίκτες που μου τράβηξαν την προσοχή. Δεν είναι ότι... “είχα ποδοσφαιρικό μάτι”, το παλικάρι έκανε όργια τότε, τον έβλεπες κι έλεγες “αυτός είναι πολύ καλός για να παίζει στη Νασιονάλ, γενικά στην Παραγουάη”. Ιανουάριο του 2019 έφυγε για Μοντερρέι (Μεξικό), μετά από έξι μήνες πήγε δανεικός στη Σαν Λορένσο (Αργεντινή), κι από πέρσι τον Αύγουστο παίζει επίσης δανεικός στην Τουρκία, στην Αλάνιασπορ (συμπαίκτης των δικών μας Τζαβέλλα και Σιώπη).

“Μανούρα” στο πέταλο της Σέρρο, μεταξύ των δύο γκολ τής Νασιονάλ. Μόνο ανήκουστο δεν είναι στη Νότια Αμερική οπαδοί τής ίδιας ομάδας να “τσαμπουκαλεύονται” μεταξύ τους, ακόμα και κατά τη διάρκεια αγώνα, άσχετα από το εκείνη τη στιγμή αποτέλεσμα. Μερικές φορές οι διαφορές τους είναι... αστείες, ποιον χώρο στο πέταλο θα καταλαμβάνουν τα μέλη διαφορετικών “συνδέσμων” (ας πούμε). Άλλοτε, το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό, έχει να κάνει με το ποιος θα κερδίσει (ή θα διατηρήσει) το “δικαίωμα” να “κάνει κουμάντο”, να διακινεί εισιτήρια που παίρνουν δωρεάν από τη διοίκηση (για να “τα πηγαίνουν καλά” μαζί της), να ελέγχουν το παρεμπόριο προϊόντων με το σήμα τού συλλόγου, να, να, να... (είναι μακρά η λίστα)

Αγωνία στο πέταλο της Νασιονάλ σε κόρνερ τής Σέρρο προς το τέλος τού αγώνα, και... (επόμενη φωτογραφία)

Ανακούφιση-πανηγύρια με το σφύριγμα της λήξης. Νίκησε η “Academia”, 2-1.

Τα στιγμιότυπα του αγώνα, σε περιγραφή ενός εκ των δύο πιο... παραδοσιακών “cronistas” τής Παραγουάης (“cronista” σε τηλεοπτική μετάδοση είναι εκείνος που περιγράφει, και “comentarista” εκείνος που σχολιάζει, ενίοτε πρώην παίκτης).

 

[delmem2233]

5 Φεβρουαρίου

Real Cartagena – Valledupar (2014, Καρταχένα, Κολομβία)
Independiente de Campo Grande – Olimpia (2018, Ασουνσιόν)
Danubio – Atlético Mineiro (2019, Μοντεβιδέο)

Πριν από λίγες ημέρες “παρουσίασα” εδώ ένα παιχνίδι που είδα στο Σάο Πάουλο τέλη Ιανουαρίου 2014, αναφέροντας ότι ήταν τις πρώτες ημέρες ενός εξάμηνου ταξιδιού στη Νότια Αμερική που είχα την ελπίδα να ολοκληρωνόταν με αγώνες Μουντιάλ. Το εξάμηνο άρχισε και ολοκληρώθηκε μεν στη Βραζιλία, αλλά το μεγαλύτερο διάστημα το πέρασα στην Κολομβία, το Εκουαδόρ και το Περού. Από Σάο Πάουλο πέταξα Καρταχένα μέσω Μπογκοτά, κι αυτήν τη φορά, δεύτερη δική μου στην Καρταχένα, μπόρεσα να δω και ποδόσφαιρο.

Χωρίς να δω τις σημειώσεις που κράτησα εκείνη τη μέρα, εκείνο που θυμόμουν ήταν ότι πριν αρχίσει το παιχνίδι με πλησίασε ένας οπαδός τής τοπικής Ρεάλ, φιλικότατος, με ρώτησε πώς κι ήμουν εκεί (“έκανα μπαμ” ότι ήμουν ξένος, με μεγαλούτσικη φωτογραφική μηχανή στο χέρι), μου είπε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για την ομάδα του, μεταξύ άλλων μού άνοιξε τα μάτια για τον λόγο που δεν υπήρχαν μουσικά όργανα στη γωνιά των κερκίδων όπου ήταν οι “φανατικοί” (ήταν τιμωρημένοι για κάτι που είχε συμβεί μήνες νωρίτερα, δεν μπορούσαν να μπουν με τύμπανα και τα σχετικά), και το αστείο τής υπόθεσης ήταν ότι με το που άρχισε το παιχνίδι κι άρχισαν οι “φανατικοί” να τραγουδούν, πρόσεξα ότι ο “δικός μου” ήταν ένας εκ των “ηγετών”, ένας από εκείνους που “έδιναν προστάγματα” για το ποιο τραγούδι/σύνθημα θα έλεγαν.

Οι παίκτες τής τοπικής Ρεάλ τρέχουν να πάρουν τις θέσεις τους, με τον εθνικό ύμνο τής Κολομβίας ήδη να ακούγεται​

Εκείνα που μου “θύμισαν” οι σημειώσεις που διάβασα πριν από λίγο, είναι διάφορα και – για μένα – ενδιαφέροντα. Η τοπική ομάδα βγήκε με καθυστέρηση στον αγωνιστικό χώρο, με τον εθνικό ύμνο τής Κολομβίας ήδη να παίζεται. Ποτέ δεν είχα δει κάτι τέτοιο, ούτε ξαναείδα από τότε, ομάδα να βγαίνει τόσο καθυστερημένα που να χάνει μέρος τού τελετουργικού πριν από παιχνίδι. “Θυμήθηκα” από τις σημειώσεις ότι τα πρώτα πέντε λεπτά μου στην κερκίδα, με τη μηχανή στο χέρι, με πλησίασαν δύο αστυνομικοί, ο πρώτος με ρώτησε αν ήμουν δημοσιογράφος, και μετά μου είπε ότι τις φωτογραφίες που έβγαζα δεν επιτρεπόταν να τις χρησιμοποιήσω “για εμπορικούς σκοπούς”(!), κι ο δεύτερος μου είπε ότι δεν επιτρεπόταν να βγάλω βίντεο(!!!). Ηλίθιες και οι δύο απαγορεύσεις, αλλά δεν θα επεκταθώ... Τέλος, “θυμήθηκα” ότι η ατμόσφαιρα στην κερκίδα την ώρα τού αγώνα ήταν... συμπαθητική, αλλά φεύγοντας, εκτός γηπέδου, μου φάνηκε... dodgy, και το σακίδιο που είχα μαζί μου, αφού φυσικά έβαλα τη μηχανή μέσα, το τράβηξα από την πλάτη στο στήθος, κάτι που πάντα κάνω όταν αισθάνομαι άβολα και είμαι σε... επιφυλακή.

Για την ιστορία και μόνο, το παιχνίδι (τρίτη αγωνιστική τής Απερτούρα τής δεύτερης κατηγορίας τής Κολομβίας), το πήρε η τοπική Ρεάλ, 1-0. Το δε εισιτήριο μου κόστισε 5.000 κολομβιανά πέσος, περίπου 1,80 ευρώ. ΤΟ highlight της ολιγοήμερης παραμονής μου στην Καρταχένα όμως, η με διαφορά κορυφαία ανάμνησή μου από εκείνες τις ημέρες, δεν ήταν το παιχνίδι που είδα και οι ωραίες βόλτες που έκανα, αλλά η επίσκεψή μου σε μαγαζί (καφέ και φαγάδικο) δύο Θεσσαλονικιών(!). Τον Γιώργο τον είχα γνωρίσει μέσω Travelstories, είχαμε ανταλλάξει κάποια μηνύματα, κάπου χαθήκαμε, αλλά μόλις πριν πετάξω για Καρταχένα έμαθα ότι είχε εγκατασταθεί εκεί(!), είχε ανοίξει μαγαζί(!!), κι είχε και Τουμπιώτη συνεταίρο(!!!). Πήγα λοιπόν στο μαγαζί, είδα τον Γιώργο επιτέλους κι από κοντά, σούπερ όλα, αλλά το... κερασάκι στην τούρτα το έβαλε ο συνεταίρος του, όταν εμφανίστηκε...

Πανηγύρια για το μοναδικό γκολ τού αγώνα​

Δεν ξέρω πόσες φορές επανέλαβα “αυτά δεν γίνονται, αυτά δεν γίνονται, αυτά δεν γίνονται...” Ο “Τουμπιώτης συνεταίρος” τού Γιώργου, ήταν ο Πέτρος, τον οποίο είχα να δω από το 1994, είκοσι ολόκληρα χρόνια. Πού τον ήξερα; Ήμασταν συμπαίκτες στην Ελπίδα Τούμπας, ερασιτεχνική ομάδα τής γειτονιάς μας, όταν ήμασταν και οι δύο έφηβοι . Απίστευτο... Μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια, τον ξαναείδα ΣΤΗΝ ΚΑΡΤΑΧΕΝΑ, στην οποία δεν ταξίδευε απλά, αλλά είχε ανοίξει μαγαζί!!! Αυτά δεν γίνονται...

Τα τρία προηγούμενα ποστ μου ήταν αποκλειστικά αφιερωμένα σε παιχνίδια στην Ασουνσιόν αρχές Φεβρουαρίου 2018, οπότε το συγκεκριμένο Ιντεπεντιέντε ντε Κάμπο Γκράντε – Ολίμπια το αφήνω να περάσει “στο έτσι”. Απλά αναφέρω ότι ήταν το τέταρτο παιχνίδι μου στο ίδιο στάδιο, στο Ντεφενσόρες ντελ Τσάκο, σε πέντε μέρες. Πρώτη αγωνιστική Απερτούρα, 1-2 νίκησε η Ολίμπια, κόπηκαν λίγα περισσότερα από 3.000 εισιτήρια, και το δικό μου κόστισε 20.000 γκουαρανίες, περίπου 2,80 ευρώ.

Τέλος, 2019, Ντανούμπιο – Ατλέτσικο Μινέιρο, δεύτερος προκριματικός γύρος Κόπα Λιμπερταδόρες, πρώτο παιχνίδι. Η Ντανούμπιο έχει δικό της – πολύ συμπαθητικό – γήπεδο, αλλά δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις να φιλοξενήσει διεθνές παιχνίδι, κι έτσι ο αγώνας έγινε στο Λουίς Φρανσίνι, της Ντεφενσόρ Σπόρτινγκ. Ματσάρα. Μα-τσά-ρα. Από τα παιχνίδια που πλησιάζουν στο 80΄-85΄ και σκέφτεσαι “μακάρι να γινόταν να συνέχιζαν να παίζουν για άλλη μια ώρα”. Καταπληκτικός καιρός, απολαυστική ατμόσφαιρα από οπαδούς και των δύο ομάδων, με πολλούς Βραζιλιάνους να έχουν κάνει το ταξίδι στο Μοντεβιδέο (η Atlético Mineiro είναι ομάδα τού Belo Horizonte), και να τους έχει δοθεί αποκλειστικά η κερκίδα απέναντι από την κεντρική, δεν τους “στρίμωξαν” σε ένα από τα δύο πέταλα.

Αν ήμουν οπουδήποτε αλλού, αν έβλεπα το παιχνίδι στην τηλεόραση ή online, με τους Βραζιλιάνους θα ήμουν, επειδή ανέκαθεν μου ήταν συμπαθής σαν σύλλογος, και το 2009 τούς είχα δει και εντός έδρας κόντρα στη Σάντος. Επιπλέον, είχαν τον Ricardo Oliveira, το... μεγαλύτερο όνομά τους εκείνο το διάστημα, με χρόνια παρουσίας στην Ευρώπη (έβαλε και τα δύο γκολ τους σε αυτό το παιχνίδι). Επειδή όμως δεν ήμουν “οπουδήποτε αλλού” αλλά συγκεκριμένα στο Μοντεβιδέο, κι επειδή ήθελα περισσότερες από δύο ομάδες τής πόλης σε ομίλους τού Λιμπερταδόρες, βλέποντάς το πολύ... κυνικά/εγωιστικά/ρεαλιστικά, μισοπούλησα την ψυχή μου στη Ντανούμπιο, ευχόμενος να έφθαναν μέχρι τους ομίλους. Μια βδομάδα αργότερα, οι Ουρουγουανοί έχασαν 3-2 στο Belo Horizonte και αποκλείστηκαν. Τζάμπα... πούλησα την ψυχή μου... “Μιλώντας” για “πούλημα”, σε αυτό το παιχνίδι κόπηκαν περίπου 4.000 εισιτήρια, το δικό μου κόστισε 300 ουρουγουανικά πέσος, 8 ευρώ εκείνη τη μέρα.

6 Φεβρουαρίου έχω δει πέντε παιχνίδια, 7 Φεβρουαρίου κανένα, οπότε το σχέδιο είναι να σπάσω τα αυριανά πέντε δε δύο δόσεις, τρία αύριο και δύο μεθαύριο, για να αφιερώσω σε όλα περισσότερο από μια σύντομη παράγραφο, ειδικά σε ένα στην Μπαρρανκίγια, που δικαιωματικά έχει κι αυτό – όπως κάποια άλλα, “επιλεγμένα” - τον τίτλο τού “μια κατηγορία μόνο του”.

 

[delmem2233]

6 Φεβρουαρίου (1ο μέρος)

Rosario Central – Sportivo Desamparados (2012, Ροσάριο, Αργεντινή)
Barranquilla – Deportes Quindío (2014, Μπαρρανκίγια, Κολομβία)
Junior – Águilas Doradas (2014, Μπαρρανκίγια)
Guaraní – Carabobo (2018, Ασουνσιόν)
Defensor Sporting – Barcelona (2019, Μοντεβιδέο)

“Χρωστάω” κάτι, να αναφερθώ στις διαφορές μεταξύ Βραζιλιάνων και Αργεντινών οπαδών. Έγραψα σε προηγούμενο ποστ ότι θα τις αράδιαζα όταν θα παρουσίαζα το πρώτο παιχνίδι από Αργεντινή, όμως ήταν της Αρσενάλ τού Σαραντί, σύλλογος με ελάχιστο κόσμο, και... δεν “κολλούσε”. Σήμερα ναι, και με το παραπάνω. Τόσο, που αποφάσισα να “σπάσω” τα πέντε παιχνίδια που έχω δει 6 Φεβρουαρίου όχι σε δύο, αλλά σε τρία κομμάτια, για να... υμνήσω τους οπαδούς της Ροσάριο Σεντράλ, και γενικά τους Αργεντινούς, όσο τους πρέπει.

Περισσότερες από 400 φωτογραφίες έβγαλα στο γήπεδο εκείνη τη μέρα, αλλά αν δεν επέμενε ο Χόρχε (υπεύθυνος Τύπου) να με βγάλει εκείνος μία, δεν θα είχα καμία με τα μούτρα μου​

Η Σεντράλ είναι ένας από τους δύο τεράστιους συλλόγους τού Ροσάριο, μαζί με τη Νιούελ’ς Ολντ Μπόις. Παρά το πόσο μεγάλος-μεγάλος σύλλογος είναι, τη σεζόν 2011-2012, όταν τους είδα εγώ, η ομάδα έπαιζε στην δεύτερη κατηγορία. Στο δε συγκεκριμένο παιχνίδι, υποδέχονταν “κάποια” Club Sportivo Desamparados de San Juan, την οποία ομολογώ ότι δεν γνώριζα, ούτε καν ακουστά είχα. Ακόμα και στην δεύτερη κατηγορία όμως, ακόμα και κόντρα σε “χωριό”, το Gigante de Arroyito (το “gigante” το καταλαβαίνετε όλοι. Arroyito είναι το όνομα της περιοχής τού Ροσάριο στο οποίο βρίσκεται το γήπεδο) είχε 35.000 κόσμο, επειδή... έτσι είναι οι Αργεντινοί οπαδοί γενικά, και οι “canallas” (“αχρείοι”! Και γ@μώ τα “χαϊδευτικά”) τής Σεντράλ ειδικά, “siempre están”, (“πάντα είναι εκεί”), “en las buenas, y en las malas mucho más” (“στα καλά, και στα άσχημα πολύ περισσότερο”).

Μέχρι σήμερα έχω πάει σε 24 παιχνίδια στην Αργεντινή, και σε 55 στη Βραζιλία. Μετά από όλα αυτά, έχω την ίδια αίσθηση που είχα μετά τα τρία-τέσσερα πρώτα σε κάθε χώρα. Η βασική διαφορά των οπαδών στις δύο χώρες είναι ότι οι Βραζιλιάνοι “είναι εκεί” κυρίως “στα καλά”, αλλά... λακίζουν “στα άσχημα”. Είναι απολαυστικοί στο να στήνουν σώου στην κερκίδα όταν η ομάδα τους πηγαίνει καλά, όταν προηγείται, όταν τα πράγματα εντός αγωνιστικού χώρου πηγαίνουν όπως τα θέλουν. Όταν όμως η ομάδα δεν πηγαίνει καλά, “σκορπίζουν”, κι ακόμα κι εκείνοι που εξακολουθούν να πηγαίνουν στο γήπεδο, πηγαίνουν έτοιμοι να “κράξουν”, όχι να στηρίξουν. Στο πρώτο κακό κοντρόλ, στην πρώτη λάθος πάσα, αρχίζει η “μουρμούρα” στην κερκίδα. Σε χαμένο γκολ, σε μεγάλο αμυντικό λάθος, στήνεται... λαϊκό δικαστήριο. Για τον μέσο Βραζιλιάνο οπαδό, όταν η ομάδα του δεν τα πηγαίνει καλά, οι παίκτες είναι “άχρηστοι”, ο προπονητής “άσχετος”, και ο πρόεδρος “απατεώνας”.

Απλωμένο, το πανό κάλυπτε σχεδόν ολόκληρη την κερκίδα​

Στην Αργεντινή, “στα άσχημα”, ένας παίκτης μπορεί να κάνει πέντε λάθη, και η κερκίδα στην καλύτερη περίπτωση θα τον εμψυχώσει, και στη χειρότερη περίπτωση απλά δεν θα τον στοχοποιήσει. Η ομάδα μπορεί να χάνει 0-1 από το πρώτο λεπτό και να είμαστε στις καθυστερήσεις, όμως κατά κανόνα ακούς συνθήματα εμψύχωσης, και ο κόσμος χειροκροτεί ακόμα και τα... απλά, μία αλλαγή παιχνιδιού με μεγάλη μπαλιά, ένα πετυχημένο τάκλιν, μία κερδισμένη κεφαλιά, ένα σπριντ για να σωθεί η μπάλα, να μην βγει πλάγιο. Στη Βραζιλία, αν η ομάδα χάνει κι ένας παίκτης δεν προλάβει χαμένη μπαλιά, “τα ακούει”. Χειροκρότημα δε, ακούς σε... φαντεζί ενέργειες, όχι σε... “βρόμικη δουλειά”, όχι σε... τζαρτζάρισμα για να μην επιτρέψεις σε αντίπαλο να προλάβει μία πάσα.

Στη Βραζιλία ο παίκτης είναι “ένοχος”, και πρέπει να αποδείξει την “αθωότητά” του. Όταν φθάνει σε μια καινούργια ομάδα, ο κόσμος 10% στηρίζει “με το καλημέρα”, και 90% παίρνει μεγεθυντικό φακό για να ψειρίσει κάθε λάθος τού νεοφερμένου. Κι αλίμονό του αν είναι “απλά καλός”, κι όχι “σπουδαίος”. Θα είναι ο πρώτος αποδιοπομπαίος τράγος στο πρώτο αρνητικό αποτέλεσμα. Στην Αργεντινή ισχύει το αντίθετο, είσαι “αθώος” μέχρις αποδείξεως της “ενοχής” σου, ο κόσμος είναι στο πλευρό σου unconditionally, πρέπει να κάνεις... χοντράδες για να στραφεί ο κόσμος τής ομάδας σου εναντίον σου, να είσαι προκλητικά αδιάφορος, να δείχνεις έλλειψη σεβασμού στους συμπαίκτες, στον προπονητή, στον ίδιο τον κόσμο.

Εν κατακλείδι, όπως πάμπολλες φορές έχω σκεφτεί όντας σε γήπεδα στις δύο χώρες, αν ήμουν ποδοσφαιριστής και η ομάδα μου ήταν 0-1 πίσω στο σκορ, θα προτιμούσα χίλιες φορές να έπαιζα σε αργεντίνικη ομάδα, όχι βραζιλιάνικη.

"Somos la ciudad", "είμαστε η πόλη"​

Μία λιγότερο – θεωρώ – σημαντική διαφορά μεταξύ μεν και δε, είναι ότι οι Βραζιλιάνοι είναι πολύ περισσότερο “της λεζάντας” (που λέγαμε κάποτε), των... “likes” (που μου φαίνεται ότι λέτε οι νεότεροι σήμερα). Μπαίνει ο μέσος Βραζιλιάνος στο γήπεδο, και μέχρι να καθίσει έχει βγάλει μια ντουζίνα selfies. Ναι μεν κατά τη διάρκεια του αγώνα “είναι εκεί”, παρακολουθεί, δεν... χαζεύει στο κινητό του, αλλά προ έναρξης, στο ημίχρονο, και μετά τον αγώνα, ο μέσος Βραζιλιάνος κάνει λες και πήγε στο γήπεδο πρώτη φορά, και θέλει να δείξει σε όλους τούς γνωστούς του πού πέρασε το απόγευμα/βράδυ. Ο μέσος Αργεντινός προφανώς κι εκείνος ζει στον 21ο αιώνα, έχει smartphone, αλλά τα άτομα που βλέπεις σε κερκίδα να βγάζουν selfies είναι μετρημένα στα δάχτυλα. Στο γήπεδο πηγαίνει για να δει το παιχνίδι και να στηρίξει την ομάδα του, αυτό πρώτα και κύρια, δεν βγάζει selfies… αβέρτα για να διαλέξει ΤΗ μία που θα ποστάρει στα social media.

Ζ έ σ τ η... "Έλιωνες"... "Έσταζες" ακόμα και στη σκιά, πόσο μάλλον αν ήσουν κάτω από τον ήλιο​

Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, η Σεντράλ νίκησε 2-1, άνοιξε το σκορ στο 75΄, ισοφαρίστηκε στο 90΄, ο τέταρτος διαιτητής έδειξε πέντε λεπτά καθυστερήσεις, κι η Σεντράλ έβαλε δεύτερο γκολ στο “94:50”. Φαντάζεστε τι έγινε στο γήπεδο... Παρεμπιπτόντως, ο Gonzalo Castillejos, ο σκόρερ τού δεύτερου γκολ (που έκανε όργια εκείνη τη σεζόν, με 26 γκολ σε 37 παιχνίδια), ήρθε στην Ελλάδα για τον Απόλλωνα Σμύρνης το 2017, αλλά έβαλε μόνο ένα γκολ σε 19 παιχνίδια.

Κατά την έξοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο​

Κάθε καλοκαίρι, στο Ροσάριο υπάρχουν μέρες που κάνει τόση ζέστη που θέλεις να τα... πετάξεις όλα. Αυτή ήταν ακριβώς τέτοια. Σε κάποιες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε ότι οι περισσότεροι άνδρες στην κερκίδα ήταν γυμνοί από τη μέση και πάνω (τους μιμήθηκα), και οι περισσότερες γυναίκες κάλυπταν τα... απολύτως απαραίτητα, με σορτς, και τα μπλουζάκια μαζεμένα προς το στήθος, με τις κοιλίτσες έξω για να παίρνουν αέρα.

Γενικά, αξέχαστη εμπειρία, πρώτη και μοναδική – ως τώρα – επίσκεψή μου στο γήπεδο της Σεντράλ, πάνω-κάτω η μπάλα, γεμάτες κερκίδες, παλμός, “δράματα” στα τελευταία 15-20 λεπτά, ωραίος κόσμος, δωρεάν – για μένα – είσοδος (μου έδωσε διαπίστευση ο τότε υπεύθυνος Τύπου τής Σεντράλ), ακόμα και η αποπνικτική ζέστη μού άρεσε – με κάποιον... αρρωστημένο τρόπο – επειδή έκανε την όλη εμπειρία ακόμα πιο έντονη.

"Μετακόμισα" στο δεύτερο ημίχρονο, για να είμαι πιο κοντά στην εστία που έκανε επίθεση η Σεντράλ​

Κλείνω με μία σύντομη αναφορά στο πόσο “περίπτωση” είναι το Ροσάριο σαν πόλη, ποδοσφαιρικά. Αναφέρομαι στο πόσοι μεγάλοι παίκτες έχουν γεννηθεί εκεί, και/ή έχουν “βγει” από τις ακαδημίες τής Σεντράλ και της Νιούελ’ς. Η πόλη έχει περίπου 1,3 εκατομμύρια κατοίκους, σε μία χώρα με περίπου 45 εκατομμύρια κόσμο. Μπακαλίστικα υπολογίζοντάς τα, μόνο οι τρεις στους εκατό Αργεντινούς που κάνουν από “πολύ καλή” μέχρι “τεράστια” καριέρα σαν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές θα έπρεπε να είναι από το Ροσάριο. Για κάποιον λόγο όμως, οι “σπουδαίοι έως τεράστιοι” Αργεντινοί παίκτες που είναι rosarinos, αντιστοιχούν σε πολύ-πολύ-πολύ μεγαλύτερο ποσοστό, σε βαθμό που καθιστά την πόλη “περίπτωση”.

Κακής ποιότητας βίντεο, αλλά ούτως ή άλλως το "κλου" είναι ο ήχος, τα πανηγύρια τού - ντόπιου - δημοσιογράφου στα δύο γκολ τής Σεντράλ, και η "δεν το πιστεύω ότι το ζω αυτό" αντίδρασή του όταν ισοφάρισαν (προσωρινά) οι φιλοξενούμενοι στο 90΄​

Φαντάζομαι ότι πολλοί γνωρίζετε πως στο Ροσάριο έχει γεννηθεί ο Λιονέλ Μέσι, για να αναφέρω ένα μόνο... κραυγαλέο παράδειγμα του τι ποδοσφαιριστές βγάζει η πόλη. Οι πολύ-πολύ “ποδοσφαιρικοί” δε, μπορεί να έχετε ακουστά τον Tomás Carlovich, γεννημένος κι εκείνος στο Ροσάριο, που μεσουράνησε τη δεκαετία τού ‘70. Για τον σχεδόν παντελώς άγνωστο εκτός Αργεντινής Carlovich (και οι δύο γονείς του ήταν μετανάστες από την Κροατία), ο μακαρίτης ο Μαραντόνα είπε κάποτε ότι ήταν μεγαλύτερος παίκτης ακόμα κι από εκείνον τον ίδιο(!). Στενάχωρη λεπτομέρεια: πέρσι, 6 Μαΐου, ένας νεαρός χτύπησε τον Carlovich στον δρόμο για να του κλέψει το ποδήλατο (παρά τα 74 του, ο πολύ "μποέμ" από τα νιάτα του Τομάς κυκλοφορούσε ακόμα με ποδήλατο), πέφτοντας στο έδαφος χτύπησε το κεφάλι του, και πέθανε δύο μέρες αργότερα, απίστευτος τρόπος για να “φύγει” τέτοιος ποδοσφαιρικός θρύλος...

 

[delmem2233]

6 Φεβρουαρίου (2ο μέρος)

Rosario Central – Sportivo Desamparados (2012, Ροσάριο, Αργεντινή)
Barranquilla – Deportes Quindío (2014, Μπαρρανκίγια, Κολομβία)
Junior – Águilas Doradas (2014, Μπαρρανκίγια)
Guaraní – Carabobo (2018, Ασουνσιόν)
Defensor Sporting – Barcelona (2019, Μοντεβιδέο)

Τόσα χρόνια σε γήπεδα, μιάμιση φορά έχει χρειαστεί να φύγω από κερκίδα τρέχοντας για να “σωθώ”. Η “μισή” ήταν την 1η Οκτωβρίου τού 1992, στο... “περίφημο” ΠΑΟΚ – Παρί Σεν Ζερμέν που διακόπηκε στο ημίχρονο. Την θεωρώ “μισή” φορά, επειδή από την έξοδο (στη θύρα 4 είχα πάει, με συμμαθητή μου) βγήκα περπατώντας. Το τρέξιμο άρχισε δύο δευτερόλεπτα αφού βγήκα από το γήπεδο. Περνώντας την πύλη, είδα αστυνομικούς με την πλάτη στον τοίχο. Εκείνην ακριβώς τη στιγμή άρχισαν να κυνηγούν όσους βγαίναμε από την 4, και για πότε βρέθηκα στη Λαμπράκη, τον κεντρικό δρόμο, χαμπάρι δεν πήρα... Αυτή ήταν η “μισή” φορά. Η μία η... γεμάτη, ήταν στις 6 Φεβρουαρίου τού 2014, στην Μπαρρανκίγια(!).

“Tribuna Sur” (δεξιά). Ας πρόσεχα...​

Τρία χρόνια νωρίτερα, είχα πάρει λεωφορείο απευθείας από Καρταχένα για Σάντα Μάρτα (στον... δρόμο για Βενεζουέλα), “σνομπάροντας” τη γενέτειρα της Σακίρα. Το 2014, θεωρώντας αδιανόητο να περάσω πάλι μήνα στην Κολομβία και να μην δω παιχνίδι στο Estadio Metropolitano Roberto Meléndez, το οποίο τόσες φορές είχα δει στην τηλεόραση σε αγώνες τής Junior και της εθνικής ομάδας τής χώρας (εκεί παίζουν συνήθως, όχι στην Πρωτεύουσα Μπογκοτά), αντί να πάω “καρφί” από την Καρταχένα στο Μεδεγίν, έκανα ένα μικρό... ημικύκλιο, Καρταχένα-Μπαρρανκίγια-Μεδεγίν. Το κίνητρο ήταν τεράστιο. Το ίδιο απόγευμα-βράδυ, μπορούσα να δω όχι ένα, αλλά ΔΥΟ παιχνίδια στο μεγαλύτερο στάδιο της πόλης, ένα για την δεύτερη κατηγορία, και ένα με την Junior στην πρώτη κατηγορία.

“Ψυχή” στις κερκίδες, ακριβώς πριν, αλλά και κατά τη διάρκεια του πρώτου αγώνα​

Ήμουν στο γήπεδο νωρίς, αγόρασα με 16.000 κολομβιανά πέσος (κάτι λιγότερο από έξι ευρώ εκείνη τη μέρα) κοινό εισιτήριο για τα δύο παιχνίδια, έκανα όμως μεγάλο λάθος στην κερκίδα που διάλεξα. Λίγο το ότι δεν είχα κάνει το... homework μου (δεν είχα “μελετήσει” online σε ποια κερκίδα ήταν καλύτερα να πάω), λίγο η παρανόηση όσων μου είπε ο τύπος στο εκδοτήριο, κατέληξα να αγοράσω εισιτήριο για τη “Sur”, το νότιο “πέταλο”, εκεί που πηγαίνουν οι “φανατικοί” τής Junior, τους οποίους ήξερα ότι ήθελα να αποφύγω. Το πρώτο παιχνίδι (μικρότερης ομάδας τής πόλης) κύλησε... ήσυχα, με εμένα περισσότερο να βγάζω φωτογραφίες τις άδειες κερκίδες, και λιγότερο να παρακολουθώ το ίδιο το παιχνίδι. Χωρίς υπερβολή, οι αστυνομικοί ήταν περισσότεροι από τους φιλάθλους, αφού η “μικρούλα” Barranquilla Fútbol Club δεν έχει κόσμο.

Στους αγώνες τής Εθνικής Κολομβίας είναι που βρίσκεται το συγκεκριμένο στάδιο “στα καλύτερά του”, με μία λαοθάλασσα ντυμένη στα κίτρινα να καλύπτει μέχρι και το τελευταίο τετραγωνικό... εκατοστό στις κερκίδες​

Μεταξύ τής λήξης τού πρώτου αγώνα και του... σερβιρίσματος του κυρίως πιάτου τής βραδιάς, μεσολαβούσαν 40 λεπτά. Σύντομα άρχισε να μαζεύεται κόσμος στην κερκίδα μου, πολλές... φάτσες με τις οποίες ειδικά σαν ξένος σε κερκίδα “φανατικών” δεν θέλεις να έχεις... πολλά-πολλά, πρόσεξα όμως ότι οι περισσότεροι πήγαιναν στο κάτω διάζωμα. Στο πάνω που ούτως ή άλλως προτιμούσα για να έχω πιο... πανοραμική θέα, ο κόσμος που ερχόταν ήταν κυρίως οικογένειες, ζευγαράκια, νεαροπαρέες, όχι... “παράξενοι”.

Εκεί λοιπόν κάθισα, ακριβώς μπροστά από την κάμερα που φαίνεται σε κάποια φωτογραφία. Να όμως που κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου, μερικές δεκάδες από τα “καλόπαιδα” που ήταν μαζεμένα στο κάτω διάζωμα, μετακινήθηκαν και “κατέλαβαν” τον χώρο ακριβώς στον οποίο είχα διαλέξει να καθίσω εγώ. Προφανώς πήγα αλλού, δίπλα σε έξοδο, με αστυνομικούς με μικρή απόσταση, κι από εκεί είδα το υπόλοιπο του ημιχρόνου, σχετικά “άνετος”, ναι μεν βγάζοντας φωτογραφίες, χωρίς όμως να “κυκλοφορώ” με τη μηχανή στο χέρι, χωρίς να αλλάζω θέση κάθε δέκα λεπτά για να βγάζω φωτογραφίες από διαφορετικά σημεία. Γενικά, δεν ήθελα να τραβήξω την προσοχή κανενός.

Έτοιμοι για το “κυρίως πιάτο”​

Στο ημίχρονο πήγα στην τουαλέτα που βρισκόταν μεταξύ των δύο διαζωμάτων, και ήδη πριν φθάσω εκεί αισθάνθηκα ότι... “κάτι” υπήρχε στην ατμόσφαιρα. Λίγο κάτι νευρικές κινήσεις κάποιων τσογλανιών (πρέπων ο χαρακτηρισμός για πολλούς “φανατικούς” τής Junior, δεν τους... θίγω άδικα), το πώς κοιτούσαν τους αστυνομικούς, λίγο κάτι χειρονομίες, ήταν προφανές ότι... κάτι μαγειρευόταν. Βγαίνοντας από την τουαλέτα, η ατμόσφαιρα μεταξύ των δύο διαζωμάτων είχε... βαρύνει, οι αστυνομικοί δεν ήταν απλά “παρόντες”, αλλά “σε επιφυλακή”, για να μην πω “έτοιμοι”. “Έτοιμοι για τι;” Για αυτό που ακολούθησε σε ένα λεπτό... Δεν είχα ανέβει ακόμα στο πάνω διάζωμα, για κάποιον λόγο προτιμούσα να είμαι κοντά στη ράμπα που οδηγεί κάτω, στην έξοδο, κι όταν άρχισαν να πέφτουν πέτρες(!) από τους οπαδούς τής Junior προς τους αστυνομικούς, η αυθόρμητη αντίδρασή μου ήταν, με το σακίδιο στο στήθος, ήδη, όχι στην πλάτη, με δύο φωτογραφικές μηχανές μέσα, η αυθόρμητη αντίδρασή μου λοιπόν ήταν να τρέξω, Forrest Gump έγινα, σπρίνταρα κατεβαίνοντας τη ράμπα, ακούγοντας πέτρες να σκάνε πίσω μου (δεν είχαν στόχο εμένα, προφανώς οι αστυνομικοί ήταν στόχος, αλλά... τέτοια ώρα τέτοια λόγια), και βλέποντας αστυνομικούς με εξοπλισμό πολύ πιο βαρύ από εκείνον που είχαν οι συνάδελφοί τους που ήταν ήδη μεταξύ των δύο διαζωμάτων να τρέχουν προς τα πάνω, σε αντίθετη κατεύθυνση από μένα.

Έτσι βρέθηκα εκτός γηπέδου, “σπασμένος” από την εξέλιξη των πραγμάτων, τσατισμένος κυρίως με μένα τον ίδιο, επειδή το λάθος στην επιλογή τής κερκίδας βάραινε εμένα πολύ-πολύ περισσότερο από τον – βαριεστημένο – τύπο στο εκδοτήριο, στον οποίο είχα εξηγήσει, ή τουλάχιστον προσπαθήσει, με τα ατελή Ισπανικά μου, τι και ποιους ήθελα να αποφύγω να έχω γύρω μου.

Μία από τις τελευταίες φωτογραφίες που έβγαλα, στο 35΄​

Είχα ακόμα το απόκομμα του εισιτηρίου, και ΦΥΣΙΚΑ ήθελα να δω το δεύτερο ημίχρονο, οπότε σκέφτηκα να πάω στο βόρειο πέταλο (ίδια κατηγορία τιμής, όχι ακριβότερη κερκίδα). Η πύλη ήταν κλειδωμένη. Υπήρχαν αστυνομικοί μέσα και έξω, κάποιος – όπως είδα στις σημειώσεις μου πριν από λίγο – προθυμοποιήθηκε να τηλεφωνήσει σε κάποιον, να βγάλει άκρη με το ποιος είχε το κλειδί (θα άνοιγαν ξανά την πύλη γύρω στο 80΄, όταν θα άρχιζε να φεύγει ο κόσμος), όμως δεν ήθελα να τον βάλω σε... ολόκληρη διαδικασία, στις σημειώσεις μου είδα ότι του είπα ένα “ευχαριστώ, αλλά δεν αξίζει τον κόπο”, και κάπως έτσι, η... επεισοδιακή – κυριολεκτικά – επίσκεψή μου στο εμβληματικό (αν παρακολουθείς νοτιοαμερικάνικο ποδόσφαιρο με... θρησκευτική αφοσίωση) στάδιο της Μπαρρανκίγια πήρε τέλος.

6 Φεβρουαρίου 2018, Ασουνσιόν, Guaraní – Carabobo (η ομάδα από τη Βαλένσια της Βενεζουέλας, στο γήπεδο της οποίας έχασα τα περισσότερα γκολ αγώνα τους για τον... embarrassing λόγο που ανέφερα σε προηγούμενο ποστ), δεύτερος προκριματικός γύρος Κόπα Λιμπερταδόρες, επαναληπτικός. Η Γκουαρανί είχε χάσει 1-0 στη Βενεζουέλα μια βδομάδα νωρίτερα, αλλά στο Ντεφενσόρες ντελ Τσάκο (πέμπτο παιχνίδι μου στο ίδιο στάδιο σε έξι μέρες) έστησε πάρτι (6-0!) και προκρίθηκε στον τρίτο προκριματικό γύρο. Κόστος εισιτηρίου, 20.000 γκουαρανίες, περίπου 2,80 ευρώ.

6 Φεβρουαρίου 2019, Μοντεβιδέο, Defensor Sporting – Barcelona (του Γκουαγιακίλ, Εκουαδόρ, προφανώς. Όχι η του Μέσι), δεύτερος προκριματικός γύρος Κόπα Λιμπερταδόρες, πρώτο παιχνίδι. Η Μπαρσελόνα νίκησε 1-2, μια βδομάδα αργότερα νίκησε και στο Γκουαγιακίλ, 1-0, όμως αποκλείστηκε(!), επειδή το πρώτο παιχνίδι το έχασε 3-0 “στα χαρτιά”, έχοντας στη βασική ενδεκάδα της έναν Κολομβιανό που δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής. Κόστος εισιτηρίου, 200 ουρουγουανικά πέσος, κάτι λιγότερο από πέντε ευρώ και 50 λεπτά.

 

[gkalla]

Águilas Doradas

«Χρυσοί αετοί»;
Κι έπειτα γελούσα όταν έβλεπα στα χωμάτινα της ΕΠΣΑ την ομάδα «Πράσινα Πουλιά»

 

[delmem2233]

@gkalla, οι δύο πρώτες κατηγορίες τής Κολομβίας έχουν... μπόλικο ζωικό βασίλειο. Βρίσκεις “Αετούς”, “Ιαγουάρους” (Jaguares de Córdoba), αλλά και “Tigres” και “Leones”. Εκτός δε από... “ζωντανά”, βρίσκεις και την απίθανη Boca Juniors de Cali (δεύτερη κατηγορία), στα χρώματα ΤΗΣ Boca Juniors, της αργεντίνικης. Αναγεννήθηκαν πρόπερσι σαν επαγγελματικός σύλλογος μετά από πάνω από 60 χρόνια(!).

Προς αποκατάσταση πάντως της... ιστορικής ακρίβειας, οι “Χρυσοί Αετοί” το 2014 που τους είδα εγώ, λέγονταν Itagüí Ditaires. Μέσα Φεβρουαρίου τούς είδα εντός έδρας, και τότε θα εξηγήσω τι και πώς. Από τέσσερις έδρες έχουν περάσει τα 12 όλα κι όλα χρόνια που υπάρχουν...

 

[gkalla]

Εκτός δε από... “ζωντανά”, βρίσκεις και την απίθανη Boca Juniors de Cali (δεύτερη κατηγορία), στα χρώματα ΤΗΣ Boca Juniors, της αργεντίνικης. Αναγεννήθηκαν πρόπερσι σαν επαγγελματικός σύλλογος μετά από πάνω από 60 χρόνια(!).

Μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια με τις παιδικές ομάδες μας στο Αιγάλεω. Είχαμε από Σίτυ Αιγάλεω έως Άστον βίλα Αιγάλεω.

 

[delmem2233]

8 Φεβρουαρίου (2020)

Chulalongkorn University - Thammasat University (Μπανγκόκ)

Όταν πηγαίνω σε μία χώρα, έχω κάνει... προεργασία, έχω “μελετήσει” ποιους αγώνες μπορώ να δω, πού, πότε. Τσεκάρω το πρόγραμμα της πρώτης κατηγορίας, ενίοτε της δεύτερης, της τρίτης, ανδρών ΚΑΙ γυναικών, ξέρω αν το διάστημα που θα είμαι εκεί θα υπάρχουν αγώνες τής εθνικής ομάδας της, και φροντίζω να πηγαίνω σε όσα περισσότερα παιχνίδια μπορώ. Το συγκεκριμένο “CU-TU Traditional Football Match #74” όμως, ήταν... ουράνιο δώρο, εντελώς τυχαία το ανακάλυψα στις 7 Φεβρουαρίου, πέρσι, την πρώτη “γεμάτη” μέρα μου στην Μπανγκόκ (είχα φθάσει το προηγούμενο βράδυ). Δεν ήξερα ότι υπάρχει, δεν υπήρχε στο πρόγραμμα των ιστοσελίδων που συνήθως τσεκάρω.

“CU” και “TU”, για “Chulalongkorn University” και “Thammasat University”, είναι τα αρχικά. “Traditional Football Match”, επειδή έτσι έχουν ονομάσει στα Αγγλικά αυτό το ετήσιο παιχνίδι/event, στο οποίο “συναντιούνται” ομάδες που εκπροσωπούν τα δύο μεγαλύτερα – υποθέτω – πανεπιστήμια της Μπανγκόκ. “#74”, επειδή το περσινό ήταν το 74ο τέτοιο ετήσιο παιχνίδι (κάποιες χρονιές δεν διεξήχθη, για διάφορους λόγους). Στάδιο Suphachalasai, ίσως στο πιο κεντρικό σημείο τής αχανούς ταϊλανδικής Πρωτεύουσας. Κόστος εισιτηρίου, 220 μπατ, περίπου 6,40 ευρώ εκείνη τη μέρα. Αριθμός φωτογραφιών, 474(!), από τις 13:15 που έβγαλα την πρώτη έξω από το γήπεδο, χαζεύοντας το... πανηγύρι που είχε στηθεί, μέχρι τις 18:29 που βλέπω ότι έβγαλα την τελευταία.

Στα κίτρινα/κόκκινα οι του Thammasat, στα ροζ οι του Chulalongkorn
​

Φαντάζομαι κάτι αντίστοιχο σε “prom Queen and King”, προσαρμοσμένο στην... περίσταση
​

Το ζευγαράκι μπροστά, το τρόπαιο ακολουθεί
​

Οι του Thammasat – όπως διάβασα – συνηθίζουν να κάνουν και κοινωνικά-πολιτικά “σχόλια”, έτσι όπως τα βλέπετε
​

Τότε ακόμα νόμιζα ότι η βασιλεία στην Ταϊλάνδη ήταν “untouchable”. Στους μήνες που ακολούθησαν, με τις διαδηλώσεις στην Μπανγκόκ, έγινε εμφανές πως... όχι
​

Το κάθε πανεπιστήμιο είχε το δικό του “πέταλο”, στα οποία ο κάθε καθήμενος είχε πολλαπλά “καθήκοντα” πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα
​

Ύμνοι, ύμνοι, ύμνοι, της Ταϊλάνδης και των δύο πανεπιστημίων σίγουρα, μπορεί και της πόλης. Μου φάνηκε ότι η ανάκρουση... όλων των ύμνων κράτησε πάνω από δέκα λεπτά
​

Ώρα για μπάλα
​

Τη μια στιγμή οι του Thammasat έκαναν το μίνι χορευτικό τους μπροστά στην κερκίδα, την επόμενη έτρεχαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν (προσέξτε ότι τα αγόρια βαστούσαν τα κορίτσια, προφανώς επειδή ήταν δύσκολο να τρέξουν με τα τακούνια), επειδή η ομάδα τους είχε σκοράρει, κι έπρεπε να πάνε μπροστά στο “πέταλό” τους για ένα ΕΙΔΙΚΟ χορευτικό, για γκολ. Οι του “πετάλου” δε, “ζωγράφισαν”και το “1-0”
​

Πανηγύρια, λες και μόλις είχαν νικήσει με γκολ στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων
​

“2-1” μπροστά η “Chula”, το γύρισαν πριν καν το ημίχρονο. Έτσι έληξε το παιχνίδι
​

Νέο τελετουργικό, στο ημίχρονο
​

Είδα αρκετά βίντεο με τις προετοιμασίες τους, και έστω και χωρίς να καταλαβαίνω ταϊλανδικά, ήταν προφανές ότι όλα τα παιδιά δούλεψαν πολύ καιρό. Στο YouTube υπάρχουν άπειρα βίντεο (δοκιμάστε “CUTUBALL 74” στην αναζήτηση). Υπάρχουν δυο ντουζίνες βίντεο μόνο από τις μουσικές σκηνές που ήταν στημένες μπροστά στα δύο πέταλα, και στα οποία εμφανίστηκαν κι εγώ δεν ξέρω πόσοι μουσικοί και χορευτές
​

Με φίλη μου ήμουν στο γήπεδο, ρώτησε μία κοπελίτσα πίσω μας τι σήμαιναν, και καταλάβαμε γιατί γελούσε ο κόσμος κάθε φορά που το μήνυμα άλλαζε. Ήταν καυστικά σχόλια για “σκάνδαλα” της Κυβέρνησης, κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ξέροντας ότι η χώρα έχει ουσιαστικά στρατιωτική χούντα από το 2014
​

Η απονομή τού τροπαίου και συγχαρητήρια από κάποιον που φαινόταν εκπρόσωπος της βασιλικής οικογένειας

Μόλις το είδα αυτό... Από τον ύμνο τού πανεπιστημίου Chulalongkorn. Στο 0:58 είμαι ο τύπος πάνω-πάνω στην κερκίδα, κάτω από την δεύτερη (από δεξιά) ροζ σημαία, δηλαδή λίιιγο αριστερά από το κέντρο τής οθόνης . Τώρα βλέπω ότι φαίνομαι και στο thumbnail, είμαι ο όρθιος πάνω-πάνω και αριστερά ​

 

[delmem2233]

9 Φεβρουαρίου

Independiente Medellín – Santa Fe (2014, Μεδεγίν)
Independiente de Campo Grande – Nacional (2018, Ασουνσιόν)

Μετά από 13 ώρες σε λεωφορείο από Μπαρρανκίγια, πήρα μετρό και λεωφορείο από τον σταθμό για να φθάσω στο χόστελ Έλληνα στο Πομπλάδο, παιδί που είχα γνωρίσει λίγα χρόνια νωρίτερα, στο πρώτο πέρασμά μου από το Μεδεγίν. Το ίδιο απόγευμα πήγα – επιτέλους – στο Estadio Atanasio Girardot (μορφή τής κολομβιανής επανάστασης αρχές τού 19ου αιώνα), το μεγαλύτερο στάδιο της πόλης, έδρα των δύο μεγαλύτερων ομάδων, της Independiente Medellín, και της Atlético Nacional. Τη συγκεκριμένη μέρα είδα την Independiente, κόντρα σε έναν από τους δύο “μεγάλους” τής Μπογκοτά, τη Santa Fe. Το εισιτήριό μου κόστιζε 19.000 πέσος, περίπου 6,80 ευρώ εκείνη τη μέρα, κι ήταν ένα από τα 13.073 που πουλήθηκαν για το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Όπως ανέφερα σε μία ιστορία που έγραφα εδώ τότε, κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση αρχίζοντας να παρακολουθώ ποδόσφαιρο στην Κολομβία, ήταν το πόσο σχεδόν... αδιάφορος ήταν ο κόσμος στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου τής χώρας. Χωρίς υπερβολή, υπήρχαν πολλοί που όχι μόνο δεν τραγουδούσαν, αλλά ούτε καν όρθιοι στέκονταν(!). Το συγκεκριμένο μού έκανε τεράστια εντύπωση, επειδή έχοντας ήδη ταξιδέψει σχετικά εκτενώς στη χώρα λίγα χρόνια νωρίτερα, κι έχοντας συναντήσει Κολομβιανούς και σε άλλες χώρες, ήξερα ότι είναι πολύ-πολύ-πολύ περήφανοι για τη χώρα τους. “Ποιος δεν είναι;”, σχεδόν μπορώ να... ακούσω κάποιον να αναρωτιέται. Όλοι λίγο-πολύ είμαστε, αλλά στο μυαλό μου δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Κολομβιανοί είναι... “ένα κλικ” περισσότερο από άλλους, από πολλούς άλλους, από τους Παραγουανούς για παράδειγμα.

Οι ίδιοι Κολομβιανοί όμως που κατά κανόνα... ξύνονταν την ώρα τής ανάκρουσης του εθνικού ύμνου τους στα γήπεδα, “τα έδιναν όλα” όταν ακολούθως παιζόταν από τα μεγάφωνα ο ύμνος τού “departamento” τους. Σε τέτοια χωρίζεται η Κολομβία, το Μεδεγίν είναι η Πρωτεύουσα της Antioquia. Το κουβέντιασα με ντόπιους, και όλοι τους συμφώνησαν στο ότι οι Κολομβιανοί είναι πρώτα... antioqueños, για παράδειγμα, στο Μεδεγίν, και... “μετά” Κολομβιανοί. Δεν έχω αρκετές γνώσεις επί του θέματος για να εξηγήσω τι και πώς, απλά παραθέτω ότι σε αυτό συμφωνούσαν παιδιά με τα οποία μίλησα σε διάφορα departamentos, και το ίδιο ακριβώς σκηνικό σε γήπεδα με τους ύμνους το είδα σε όλα ανεξαιρέτως τα παιχνίδια που παρακολούθησα στην Κολομβία το 2014, συνολικά 15.

Για το δε Μεδεγίν, μια και δεν έχω ιδιαίτερα σχόλια για το παιχνίδι (0-2 η Σάντα Φε) και την ατμόσφαιρα στο γήπεδο (ωραία, αλλά όχι κάτι που να με... σημάδεψε σαν φίλαθλο, σε αντίθεση με το τι συνέβη στο δεύτερο παιχνίδι που είδα στο ίδιο γήπεδο κάποιες ημέρες αργότερα), βρίσκω ευκαιρία να επαναλάβω κάτι που επίσης έχω ξαναγράψει σε ιστορία, ότι στα δικά μου μάτια είναι η με διαφορά “πιο ευχάριστη” πόλη στην Κολομβία. Κλίμα/καιρός; As pleasant as it gets. Στην Μπογκοτά σε πιάνει κατάθλιψη από τη μουντίλα και τη βροχή, στο Κάλι και στην Καρταχένα “λιώνεις” από τη ζέστη, ενώ στο Μεδεγίν είναι σαν να έχει σχεδόν αέναη άνοιξη. Μετακινήσεις με μέσα μαζικής μεταφοράς; Hands down νίκη τού Μεδεγίν σε one on one με οποιαδήποτε άλλη πόλη τής Κολομβίας. Φυσική ομορφιά; Η πόλη κόβεται στα δύο από ποτάμι, και οι πλαγιές στις δύο πλευρές του είναι... gentle, αισθάνεσαι... πολλή “άπλα”.

Προσθέστε σε αυτά ότι μιλούν με την αγαπημένη μου κολομβιανή προφορά (στην Μπογκοτά η προφορά τους είναι μάλλον “flat”, στην Καρταχένα... καραϊβίζουν πολύ για τα γούστα μου, στο Κάλι “ναι μεν, αλλά”, στο Μεδεγίν είναι που τα Ισπανικά τους “χάιδευαν” πιο ευχάριστα τα αυτιά μου), ότι οι γυναίκες είναι όχι μόνο εντυπωσιακές αλλά ΚΑΙ προσεγγίσιμες (τα δύο συχνά δεν συνδυάζονται), και ότι η πόλη είναι τρελή για το ποδόσφαιρο, και καταλαβαίνετε γιατί, όπως ανέφερα σε προηγούμενο ποστ, είχα το Μεδεγίν στη λίστα με τις πόλεις τής Νότιας Αμερικής μεταξύ των οποίων είχα να διαλέξω όταν αποφάσισα να “μετακομίσω” μετά από έξι μήνες στην Κρακοβία, αρχές τού 2018.

Το... υπερ-ταπεινό Estadio Ricardo Gregor τής "μικρούλας" Independiente de Campo Grande​

Speaking of which (2018), αφού άγγιξα επιφανειακά το κεφάλαιο “κολομβιανή εθνολογία”, αφήνοντας ουσιαστικά στην άκρη το παιχνίδι που είδα στο Μεδεγίν στις 9 Φεβρουαρίου, βρίσκω ευκαιρία με το Independiente de Campo Grande – Nacional να μοιραστώ σκέψεις που βλέπω ότι έγραψα εκείνες τις ημέρες στις σημειώσεις μου, πηγαίνοντας σε αγώνες στην Ασουνσιόν, με το που έφθασα/εγκαταστάθηκα προσωρινά εκεί. Με μία λέξη, ο τίτλος που θα έβαζα είναι “footballnomics”. Υπάρχει βιβλίο – και όρος - “soccernomics”, απεχθάνομαι τη λέξη “soccer”, οπότε... συγγραφική αδεία, παραλλάσσω τη λέξη.

Οι παίκτες τής "Ίντε" λίγο πριν βγουν στον αγωνιστικό χώρο, έξω από τα αποδυτήριά τους(!)​

Σε τι αναφέρομαι; Στο ότι σε αυτό το Independiente de Campo Grande – Nacional, δηλαδή σε παιχνίδι μεταξύ νεοφώτιστης στην πρώτη κατηγορία, και “μεσαίας” φιλοξενούμενης, είδα τουλάχιστον 6-7 παίκτες που μου φάνηκαν “πολύ ενδιαφέρουσες περιπτώσεις” σαν “επένδυση”. Στην Ελλάδα (και γενικά στην Ευρώπη) οι σύλλογοι “κάνουν κρα” για Βραζιλιάνους, Αργεντινούς, Ουρουγουανούς, λιγότερο για Κολομβιανούς, Εκουατοριάνους, Χιλιανούς, σπάνια όμως βλέπεις ευρωπαϊκό σύλλογο να “ψωνίζει” (καταχρηστικό το ρήμα, αλλά χρησιμοποιείται στον χώρο, οπότε...) στην Παραγουάη. Ποιοι “ψωνίζουν” στην Παραγουάη; Οι σύλλογοι της Αργεντινής, της Ουρουγουάης, και λιγότερο της Βραζιλίας. Στην πλειοψηφία τους, οι Παραγουανοί που παίζουν σήμερα στην Ευρώπη, δεν ήρθαν εδώ “καρφί” από την Παραγουάη, αλλά από άλλη χώρα, χώρα-σκαλοπάτι για τους ίδιους.

Τα "επίσημα"(...) του γηπέδου​

“Έχουν τόσα λεφτά οι Αργεντινοί και οι Ουρουγουανοί για να ψωνίζουν στην Παραγουάη;” Όχι. Αυτό που κατά κανόνα κάνουν, είναι να χτυπάνε την πόρτα ενός παραγουανικού συλλόγου για τον “Α” παίκτη, να προσφέρουν μεν κάτι σε μετρητά, αλλά κυρίως να συμφωνούν στην αγορά μέρους των “δικαιωμάτων” του. “Δώστε τον μας για 100 πέσος, και σε έξι μήνες μπορεί να πάει στην Ευρώπη ή στη Βόρεια Αμερική (ΗΠΑ και Μεξικό). Από τα 1000 πέσος τής μεταγραφής του εκεί, θα πάρουμε από 500, 500 εμείς, 500 εσείς. Αν δεν “βγει” - δεν έχουν όλα τα ταλέντα την ίδια εξέλιξη – σαν τον επιστρέφουμε, θα έχετε κερδίσει 100 πέσος, και θα πάρετε πίσω δωρεάν έναν παίκτη πολύ πιο έμπειρο από εκείνον που ήρθε σε εμάς – ακόμα κι αν δεν κάνεις “άλμα” στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική, το πρωτάθλημα στην Αργεντινή για παράδειγμα είναι αρκετό για να σε γεμίσει με εμπειρίες, να σε κάνει καλύτερο, τόσο αγωνιστικά όσο και “πνευματικά”.

Είναι μία... win-win-win κατάσταση, από την οποία βγαίνουν κερδισμένοι δύο σύλλογοι της Νότιας Αμερικής, και φυσικά ο παίκτης. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι αν ήμουν μεγαλομέτοχος συλλόγου στην Ευρώπη, μικρομεσαίου, αν έκανα το χόμπι μου ψάχνοντας τρόπους να μην μπαίνω μέσα κάθε χρόνο, από εκεί θα αγόραζα, από την “φθηνή” Παραγουάη, όχι από την ασύγκριτα ακριβότερη Αργεντινή. Αν “αγόραζα” τρεις παίκτες ένα καλοκαίρι, θα μου “έβγαιναν” και οι τρεις; Το πολύ-πολύ πιθανότερο είναι “όχι”. Ακόμα κι ο ένας όμως μόνο να “έβγαινε”, να έκανε “μπαμ”, να τραβούσε την προσοχή ισχυρότερων οικονομικά – και όχι μόνο – συλλόγων, τα έσοδα από τη δική του μεταγραφή θα κάλυπταν με το παραπάνω το συνολικό κόστος τής απόκτησης και των τριών.

Επιπλέον, οι Παραγουανοί είναι... “σκυλιά”, είναι λίγο... πρώην Γιουγκοσλάβοι, “τη βρίσκουν την άκρη” όπου και να πάνε, είναι δοσμένοι στον στόχο τους, είναι πολύ πιο αφοσιωμένοι στο να πετύχουν όταν πηγαίνουν στο εξωτερικό, απ’ ότι... τρεις 20άρηδες από το Ρίο ντε Ζανέιρο για παράδειγμα, οι οποίοι το πιθανότερο είναι να... χαθούν στον δρόμο, να μην “σκοτωθούν στη δουλειά” για να βελτιωθούν ΜΕΤΑ το άλμα στην Ευρώπη. Ναι μεν τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα είναι γεμάτα Βραζιλιάνους, αλλά εκείνοι που αποτυγχάνουν και σε δύο χρόνια είτε επιστρέφουν στην πατρίδα τους είτε συνεχίζουν σε... τεταρτοκλασάτα πρωταθλήματα στιλ Νήσων Φερόε, είναι ασύγκριτα περισσότεροι από εκείνους που χαζεύουμε στην τηλεόραση κάθε Σαββατοκύριακο.

Προφανώς, η “μπίζνα” με τους Παραγουανούς φαίνεται λογική και εύκολη σε μένα, επειδή... γράφω εκ του ασφαλούς, χωρίς να βάζω το χέρι στην τσέπη, δεν μου κοστίζει τίποτα το... αμπελοφιλοσοφείν. Ειλικρινά όμως πιστεύω ότι οι Παραγουανοί παίκτες αξίζουν το... τζογάρισμα, το να δώσεις πέντε, για να καρπωθείς το πολλαπλάσιο όταν ωριμάσει ο καιρός να τους παραχωρήσεις αλλού. Θα έκανα το ίδιο με... Βολιβιανούς, ή Βενεσολάνους, που επίσης είναι “φθηνοί”; Όχι. Ήδη όμως έχω επεκταθεί αρκετά, σας... έπρηξα με τα footballnomics μου, οπότε... επιφυλάσσομαι για μελλοντικό ποστ.