474 αναμνήσεις

[delmem2233]

27 Φεβρουαρίου

Santa Fe – Atlético Nacional (2011, Bogotá)

Αξέχαστο... Γενικά, αξέχαστη μέρα. Ανάβαση στο Monserrate (σημείο με την καλύτερη θέα στην Μπογκοτά) το πρωί, χάζι το μεσημέρι σε δύο κεντρικά σημεία τής πόλης στα οποία είχαν στήσει πανηγύρι οι της Σάντα Φε επειδή ο σύλλογος γιόρταζε τα 70ά γενέθλιά του, πρώτη επίσκεψη (από τις πέντε συνολικά μέχρι τώρα) στο “Campín”, το στάδιο, το απόγευμα, σούπερ ατμόσφαιρα αλλά και διπλή τρομάρα στο γήπεδο, και ραντεβού με κοπέλα μετά το παιχνίδι. “Γεμάτη” μέρα...

Αρχίζω με τις “τρομάρες”... Όπως προανέφερα, η Σάντα Φε γιόρταζε τα 70ά γενέθλιά της εκείνη τη μέρα (28 Φεβρουαρίου ιδρύθηκε, το 1941, το παιχνίδι ήταν την προηγούμενη, 27, αλλά... good enough για να το συνδυάσουν με τα γενέθλια). Το εισιτήριό μου ήταν για το πέταλο των φανατικών τής Σάντα Φε. Στο 70ό λεπτό (για να... δένει με τα... κεράκια στην τούρτα), έγινε αυτό που μπορείτε να δείτε στο βίντεο που ακολουθεί, δικό μου βίντεο, το οποίο – αυτό δεν φαίνεται – έκοψα κακήν κακώς, επειδή δεν μπορούσα να αναπνεύσω (κυριολεκτικά).

Οι της Σάντα Φε γέμισαν τον αέρα με ένα πολύ “βαρύ” καπνογόνο, κόκκινο (χρώμα τής ομάδας), ταυτόχρονα πετώντας χαρτάκια και καλύπτοντας την κερκίδα μας με ένα τεράστιο πανό. Τα πρώτα 25-30 δευτερόλεπτα τα καταχάρηκα, ειδικά επειδή τα έγραφα και σε βίντεο, απότομα όμως άρχισα να δυσκολεύομαι να αναπνεύσω (καπνό τσιγάρου στην άλλη άκρη διαμερίσματος δεν αντέχω, πόσο μάλλον τόσο πυκνό καπνό παντού τριγύρω μου), και ομολογώ ότι έφθασα στο τσακ να πανικοβληθώ. Για αρκετά (μού φάνηκαν) δευτερόλεπτα, ήμουν... στα χαμένα, έβαλα άρον-άρον τη μηχανή στο σακίδιο που είχα στο στήθος (στη συγκεκριμένη κερκίδα, με τον κόσμο που είχα τριγύρω, δεν υπήρχε περίπτωση να έχω το σακίδιο στην πλάτη... Μέχρι και τα... φερμουάρ θα μου έκλεβαν), κι έκανα μία κίνηση να πάω προς την έξοδο.

Με το πρόσωπο (μύτη, μάτια) πλέον καλυμμένο, αφού είχα τα χέρια ελεύθερα, δεν κρατούσα πλέον τη μηχανή, είδα ότι μπορούσα να αναπνεύσω. Έμεινα εκεί για μερικά ακόμα δευτερόλεπτα, στο μεταξύ άρχισε και να καθαρίζει κάπως ο αέρας, και... ηρέμησα (ο... ατρόμητος – τρομάρα μου). Όσο για το πόσο “πυκνός” ήταν ο καπνός, θα δείτε δε φωτογραφίες προς το τέλος τού ποστ, και θα ‘ρθείτε στα λόγια μου...

Αυτή ήταν η πρώτη “τρομάρα”, η οποία κράτησε-δεν κράτησε... δύο λεπτά. Τα “ενθύμια” της δεύτερης κράτησαν λίγες ημέρες(!). Γύρω στο 80ό λεπτό ήταν, είχα... αναθαρρήσει, έβγαζα πάλι φωτογραφίες (αφού “τα χρειάστηκα” στιγμιαία, επειδή ο φακός τής κάμερας κόλλησε προσωρινά από τον καπνό/σκόνη που τον είχε “βάψει” κόκκινο λίγο νωρίτερα), όταν ξαφνικά άκουσα βαβούρα πίσω μου, αλλά δεν έδωσα σημασία. Από τη μια στιγμή στην άλλη, βρέθηκα να... πετάω δύο-τρεις σειρές μπροστά μου. Οι της Σάντα Φε έκαναν εκείνο που λένε “avalancha” στα γήπεδα στη Λατινική Αμερική, οι πάνω-πάνω στην κερκίδα έπεσαν στους μπροστά (τους), οι οποίοι με τη σειρά τους έπεσαν στους μπροστά τους, και πάει λέγοντας. Δεν το περίμενα, πιάστηκα στον ύπνο, βρέθηκα κυριολεκτικά στον αέρα, δεν είχα καν χρόνο να κάνω ενστικτωδώς κίνηση για να βάλω κόντρα με τα πόδια, μήπως και... γλίτωνα τη βουτιά, η ειρωνεία/πλάκα όμως της υπόθεσης είναι ότι έκανα άλλη ενστικτώδη κίνηση, να προστατέψω τη μηχανή ...

Γελάω σαν χάχας και τώρα που τα θυμάμαι... Όταν μετά από τρία-τέσσερα δευτερόλεπτα ολοκληρώθηκε η πτώση/κατρακύλα μου λίγες σειρές πιο κάτω από εκεί που βρισκόμουν μέχρι πρότινος, (βλέπω σε κείμενο που έγραψα στο “ημερολόγιό” μου το επόμενο πρωί, ότι) είχα μελανιές και γδαρσίματα στα πλευρά, στους αγκώνες και στα χέρια, είχα στραμπουλήξει τον αριστερό αστράγαλο, αλλά το μόνο που με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή ήταν ότι άνοιξα και έκλεισα τον φακό τής μηχανής (την οποία ουσιαστικά είχα... προστατέψει με το σώμα μου, περίπου αγκαλιάζοντάς την), κι ανακουφίστηκα βλέποντας ότι δούλευε κανονικά .

Εννοείται ότι δεν μου έφταιγε κανείς, οι της Σάντα Φε έκαναν ό,τι... προβλέπεται από ultras σε παιχνίδι τής ομάδας τους, εγώ ήμουν ο ξένος, εγώ έπρεπε να ήμουν περισσότερο... υποψιασμένος για το τι μπορούσε να συμβεί. Οι μελανιές και τα γδαρσίματα σιγά-σιγά έφυγαν, οι... αναμνήσεις έμειναν .

Το παιχνίδι έληξε 0-0, “ni fu ni fa” που λένε οι Ισπανοί, “ούτε κρύο ούτε ζέστη”, ούτε... δέκα κλασικές ευκαιρίες χαμένες είχε, ούτε σε έπαιρνε ο ύπνος. Ούτως ή άλλως, ήταν η πρώτη φορά μου στο συγκεκριμένο γήπεδο, οπότε περισσότερο με ενδιέφερε η ατμόσφαιρα, η κερκίδα, τα “γύρω-γύρω”, η “ανθρωπογεωγραφία” γύρω μου, η παρατήρηση τού τι κόσμος βρισκόταν στο “πέταλο”, ο “τρελός” αριθμός αστυνομικών μπροστά στην κερκίδα μας, οι μαζορέτες, γενικά πολλά που δεν είχαν σχέση με το τι συνέβαινε εντός τεσσάρων γραμμών.

Κάτι που μου έκανε μεγάλη, τεράστια εντύπωση, ήταν το... πλήθος τού λαού που “κουβάλησε” η Ατλέτικο Νασιονάλ, ομάδα τού Μεδεγίν. Στο γήπεδο εκείνη τη μέρα ήμασταν 16.000 άνθρωποι, και οι της Ατλέτικο, της φιλοξενούμενης Ατλέτικο, της Ατλέτικο που η έδρα της είναι ένα βραδινό λεωφορείο δρόμος, ήταν λίγοι λιγότεροι από τους μισούς(!). Προφανώς δεν ήταν όλοι εκδρομείς, προφανώς στην Πρωτεύουσα Μπογκοτά ζουν πολλοί με καταγωγή από το Μεδεγίν, αλλά έστω κι έτσι, η αναλογία οπαδών γηπεδούχων και φιλοξενούμενων ήταν εντυπωσιακή. Για την... ιστορία, το εισιτήριο μου κόστισε 16.000 πέσος, λίγα λεπτά περισσότερα από έξι ευρώ εκείνη τη μέρα.

Λεπτομέρεια: έχασα τα πρώτα 18-19 λεπτά, όχι επειδή έφθασα στο γήπεδο αργά, αλλά επειδή η ουρά εκτός γηπέδου, περίπου μία ώρα πριν αρχίσει το παιχνίδι, όταν έφθασα, προχωρούσε απελπιστικά/εξοργιστικά αργά. Επειδή ήταν το πέταλο των φανατικών τής Σάντα Φε, ο έλεγχος των αστυνομικών ήταν ενδελεχής, σε... ξετίναζαν, και γι’ αυτό η ουρά προχωρούσε τόσο αααααργάαααα...

Η ειρωνεία τής υπόθεσης ήταν ότι από την κερκίδα μάς άφησαν να βγούμε μία ώρα αφού τελείωσε το παιχνίδι (πρώτα έφυγαν οι της φιλοξενούμενης Ατλέτικο). Όπως πρέπει να έχω αναφέρει και σε προηγούμενο ποστ, ναι μεν στους αγώνες στην Κολομβία φθάνουν όλοι μαζί στο γήπεδο, με τα ίδια λεωφορεία, οπαδοί και των δύο ομάδων, ναι μεν έξω από το γήπεδο προ αγώνα βλέπεις τους μεν να mingle με τους δε, όμως η αστυνομία φροντίζει μετά τα παιχνίδια να ελαχιστοποιεί το ρίσκο επεισοδίων, “αδειάζοντας” το γήπεδο και τη γύρω περιοχή από τους οπαδούς πρώτα των φιλοξενούμενων, και μετά των γηπεδούχων. Υπό διαφορετικές συνθήκες, το συγκεκριμένο απόγευμα, δεν θα με πείραζε να έμενα και... μιάμιση επιπλέον ώρα στην κερκίδα, είχε χάζι, έβγαζα φωτογραφίες “ερυθρόδερμων”, όμως... δεν ήθελα να “στήσω” το ραντεβού μου. Τελικά, εγώ έφθασα “just”, κι εκείνη, ως τυπική Κολομβιανή, εμφανίστηκε με 20 λεπτά καθυστέρηση. Δικαιολογημένη ήταν πάντως, και κατά βάθος, τα 20 λεπτά καθυστέρηση στην Κολομβία (και γενικά στη Λατινική Αμερική, με “χειρότερους” ίσως όλων τούς Βραζιλιάνους), σε ραντεβού, είναι... σαν να φθάνεις νωρίτερα...

Ανάβαση στο Monserrate με teleférico

Κάτω αριστερά η Plaza de Bolívar, δεξιά το Campín, όσο μπορούσα να ζουμάρω με τη μηχανή που είχα τότε

Κατάβαση με funicular

Φιέστα (για τα γενέθλια της Σάντα Φε), με μουσικούς και τραγουδίστριες στον πρώτο όροφο του κτηρίου τής εφημερίδας El Tiempo

Ουρές, ουρές, ουρές, και δεξιά η... εξήγησή τους

“Άποψη” του πετάλου “μου”

Ο κύριος όγκος των οπαδών τής Σάντα Φε

Μαζορέτες, χαρτομάνι, και... διαχωριστικό μεταξύ οπαδών Σάντα Φε (κόκκινοι) και Ατλέτικο Νασιονάλ (πράσινοι), αν και βλέπετε ότι υπήρχε “πράσινο” κομμάτι και πέραν τού διαχωριστικού, ουσιαστικά στην πλευρά των “κόκκινων”

Αριστερά, έκαναν εργασίες ανακατασκευής τής κεντρικής κερκίδας, και την είχαν κλειστή. Απέναντι στο βάθος και δεξιά, ο “λαός” τής Ατλέτικο Νασιονάλ. Στο κέντρο, tatuado αλάνι τής Σάντα Φε

Ίσως η πρώτη γυναίκα βοηθός διαιτητή που είδα σε “προηγμένο” επαγγελματικό πρωτάθλημα

“Ερυθρόδερμοι” (από τα καπνογόνα), περιμένοντας να αδειάσουν οι άλλες κερκίδες για να μας αφήσουν να βγούμε κι εμείς

Ούτε οι αστυνομικοί γλίτωσαν τις στολές τους από τα καπνογόνα, πόσο μάλλον τα ζευγαράκια που ήταν στην κερκίδα​

 

[delmem2233]

28 Φεβρουαρίου

Legia Warszawa – Ruch Chorzów (2016, Βαρσοβία)

Στο Stadion Wojska Polskiego, Στάδιο του Πολωνικού Στρατού, πρωτοπήγα το 2011, και μάλιστα σε δύο παιχνίδια μέσα σε λίγες ημέρες. Ήταν οι αγώνες μου νούμερο 59 και 60 (μόλις) στο εξωτερικό, 23 και 24 (μετά βίας) στην Ευρώπη. Η Λέγκια... had me at hello, με την ατμόσφαιρα στο γήπεδό της τόσο κόντρα στην Hapoel Tel Aviv, όσο και στο ντέρμπι με τη Wisła Kraków, να είναι “μοναδική”, λέξη την... απέχθειά μου στην οποία (λόγω του πόσο “καραμέλα” έχει γίνει) έχω μοιραστεί σε προηγούμενο ποστ, αλλά στην προκειμένη περίπτωση κάνω μια εξαίρεση και την χρησιμοποιώ.

Τι έκανε την ατμόσφαιρα στο γήπεδο της Λέγκια “μοναδική”; Όπως έγραψα σε άλλη “ιστορία” εδώ κάποια στιγμή, μία ομάδα είναι τυχερή αν γεμίζει το γήπεδό της σε σταθερή βάση, κι αν έχει έναν πυρήνα πιο... vocal οπαδών, συνήθως σε “πέταλο”, πίσω από εστία, που με τον έξτρα... σαματά που κάνουν, “φτιάχνουν ατμόσφαιρα”. Εκείνο που μου έκανε τεράστια εντύπωση την πρώτη φορά που πήγα στο συγκεκριμένο γήπεδο, ήταν ότι “πέταλο” ήταν... όλο το γήπεδο(!!). Ναι, προφανώς οι της “Żyleta” (περισσότερα για αυτούς σε λίγο) πίσω από μία εστία ήταν “στο πόδι” επί 90 λεπτά, περισσότερο από τον κόσμο στις άλλες τρεις κερκίδες, όμως... ειλικρινά, η διαφορά δεν ήταν τεράστια, στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα είχα την αίσθηση ότι όλο το γήπεδο, σχεδόν 25.000 άνθρωποι, “ήταν ένα”, στα συνθήματα, στα χοροπηδητά, στο τέντωμα των κασκόλ, σε όλα...

Το ίδιο είδα σε αυτό το παιχνίδι το 2016, και είμαι βέβαιος ότι το ίδιο θα δω όταν ξαναπάω στο ίδιο γήπεδο, για εντός έδρας παιχνίδι τής Λέγκια. Το δε “59 και 60”, έχει γίνει πλέον (πέρσι τον Μάρτιο, στη Μαλαισία), “474”, όμως ακόμα και μετά από κάποια εκατοντάδες παιχνίδια σε μερικές δεκάδες χώρες, εξακολουθώ να πιστεύω ότι στην ατμόσφαιρα που απολαμβάνει κανείς στο συγκεκριμένο γήπεδο αξίζει... ειδική μνεία, και ναι, ακόμα και το κατά τα άλλα τρισεκατομμυριο-ειπωμένο “μοναδική”...

Το... νόμισμα όμως έχει κι άλλη όψη, την οποία θα χαρακτήριζε κανείς μέχρι και “σκοτεινή”. “Żyleta” (“ξυράφι”), είναι το όνομα της βόρειας κερκίδας, από την οποία παρακολουθούν τους αγώνες οι “οργανωμένοι” οπαδοί τής Λέγκια. Φημίζονται για τα “κορεό” τους, για... ας πούμε, τεράστιο πανό, που συχνά-πυκνά γίνονται είδηση ακόμα κι εκτός Πολωνίας, άλλοτε επειδή... τα βάζουν με την UEFA, άλλοτε επειδή “θυμούνται” τα θύματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, για να αναφέρω μόνο δύο περιπτώσεις. Οι της “Żyleta” όμως, “φημίζονται” και για άλλους λόγους, για τα επεισόδια που προκαλούν σχεδόν οπουδήποτε πηγαίνουν, εσωτερικό και εξωτερικό, σε σημείο η UEFA να τους θεωρεί “από τους πλέον σεσημασμένους” στην Ευρώπη, και να χαρακτηρίζει “παιχνίδι υψηλού κινδύνου” (για πρόκληση επεισοδίων) ακόμα και διεθνή αγώνα τής Λέγκια εναντίον ομάδας με την οποία ιστορικά δεν έχουν τίποτα να... χωρίσουν.

Επιπλέον, είναι κοινό μυστικό ότι εντός τής “Żyleta” έχουν βρει χώρο πολλοί ρατσιστές. Το... ελαφρύτερο που έχουν κάνει, είναι να προκαλέσουν – επανειλημμένα – την τιμωρία τής ομάδας τους, με ρατσιστική συμπεριφορά εν ώρα αγώνα. Το “βαρύτερο”; Συμμετοχή σε επιθέσεις εναντίον “σκουρόχρωμων” πολιτών/μεταναστών/εργαζομένων στη Βαρσοβία. Πολλοί “οργανωμένοι” οπαδοί τής Λέγκια είναι... “τακτικοί” σε αστυνομικά τμήματα και κελιά φυλακών.

Last, but definitely not least, οι της Żyleta είναι... notorious για έναν ακόμα λόγο, για το πώς “παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους”, όταν αισθάνονται ότι οι παίκτες, ο προπονητής, η διοίκηση, “δεν κάνουν σωστά την δουλειά τους”. Σχετικά πρόσφατα πέρασα δυόμισι χρόνια καλύπτοντας – για πελάτη μου – το πολωνικό Πρωτάθλημα, έπρεπε καθημερινά να ενημερώνομαι για το τι συνέβαινε, κι έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθώ τα “πράγματα” από πολύ κοντά. Μόνο τα δυόμισι χρόνια που κράτησε η επαγγελματική ενασχόλησή μου με την Ekstraklasa, οι της “Żyleta” έστησαν τρία καρτέρια στους παίκτες, κυνήγησαν, προπηλάκισαν, απείλησαν τους ίδιους και τις οικογένειές τους, κατέστρεψαν αυτοκίνητα, μέχρι και οδήγησαν παίκτες στην έξοδο από τον σύλλογο, παίκτες που από τη μία φοβήθηκαν, κι από την άλλη θεώρησαν ότι ο σύλλογος δεν είχε κάνει αρκετά για να τους προστατέψει, ειδικά σε μία περίπτωση, στην οποία η επίθεση έγινε εντός προπονητικών εγκαταστάσεων, με τους της “Żyleta” να έχουν μπει ουσιαστικά ανενόχλητοι, “κύριοι”, από την κύρια είσοδο, χωρίς καν να την παραβιάσουν.

Αρκετά. Για το παιχνίδι τού 2016 να αναφέρω ότι στη Λέγκια έπαιζε ο μελλοντικά – τότε - “δικός μας” (ΠΑΟΚ) Πρίγιοβιτς, για τον οποίο πάντως, στις σημειώσεις μου εκείνη τη μέρα, έγραψα ότι το μόνο που έκανε στον αγωνιστικό χώρο ήταν να... πιάνει χώρο. Δεν του πήγε καθόλου το παιχνίδι. Η Λέγκια νίκησε 2-0, πέρασε πρώτη στη βαθμολογία με εκείνη τη νίκη, αλλά ο “Πρίγιο” δεν είχε καμία ανάμιξη στα γκολ. Όσο για την φιλοξενούμενη Ρουχ Χόζουφ, φαντάζομαι ότι στους λίγους που με διαβάζετε δεν “λέει” απολύτως τίποτα, ομολογώ ότι ούτε εγώ ήξερα πολλά-πολλά (δηλαδή... σχεδόν τίποτα) μέχρι που άρχισα να ασχολούμαι με το πολωνικό ποδόσφαιρο το 2011, λόγω της πρώτης επίσκεψής μου εκεί, όμως αν και σήμερα παίζει στην Δ’ κατηγορία, είναι από τους συλλόγους με τους περισσότερους τίτλους στην χώρα(!), και, κυρίως, για εμάς τους Έλληνες, εκείνο που έχει ενδιαφέρον ίσως, είναι ότι πρόκειται για την ομάδα από την οποία πήρε ο Παναθηναϊκός τον με-γά-λο “Κριστόφ Βαζέχα” (πολύ διαφορετικά προφέρεται το όνομά του, αλλά... τέλος πάντων), το 1989. Εκείνο το καλοκαίρι πήρε Πρωτάθλημα στην Πολωνία (το τελευταίο τής Ρουχ μέχρι τώρα, ίσως το τελευταίο... για άλλα 50 χρόνια), και “στο καπάκι” ήρθε στην Ελλάδα, στην οποία φυσικά έπαιξε 15 ολόκληρα χρόνια.

Να προσθέσω ότι μόνο σε αυτές τις δύο ομάδες έπαιξε ο Βαζέχα (και φυσικά στην Εθνική του). Το 2017 δε, που πήγαιναν για υποβιβασμό, του ζήτησαν να αναλάβει προπονητής, το έκανε (με πολύ μικρή επιτυχία), και μετά από μερικούς μήνες τον διαδέχθηκε... ποιος λέτε; Ο άλλοτε προπονητής του στον Παναθηναϊκό, Χουάν Ραμόν Ρότσα. Κι αν μπερδεύτηκε κανείς, “πώς γίνεται το 2016 να τους είδες στην πρώτη κατηγορία με τη Λέγκια, και σήμερα να παίζουν στην Δ’ κατηγορία”, έτσι είναι, υποβιβάστηκαν τρεις σερί χρονιές(!!!), το '17, το '18, και το '19. Τριετία-βαρέλι χωρίς πάτο...

Εξαιρετική ιδέα για σκαλοπάτια, με εικόνες από το ένδοξο παρελθόν τής Λέγκια

Η μπίρα “Królewskie” ήταν μία από τους σπόνσορες της Λέγκια εκείνη την περίοδο, ήταν και στη φανέλα τους, πίσω χαμηλά. Παρ’ όλα αυτά, και παρά τα τεράστια πανό τους στο γήπεδο, ακόμα και πάνω από το κυλικείο τής φωτογραφίας, μαντέψτε τι δεν μπορούσε να πιει κανείς εκείνη την εποχή στο συγκεκριμένο, και γενικά στα πολωνικά γήπεδα... ... ...

“Έκλεινε” τα 100 η Λέγκια το '16

“Αθλητικός Σύλλογος Κεντρικού Στρατού”, κάτι τέτοιο “μυρίζομαι” (ποτέ δεν έβγαλα άκρη με τις κλίσεις στα Πολωνικά). Η Λέγκια, κυριολεκτικά “Λεγεώνα”, ιδρύθηκε το 1916 από στρατιώτες, και επί δεκαετίες ήταν ο σύλλογος του πολωνικού στρατού. Προφανώς, αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί στον 21ο αιώνα, ο σύλλογος πλέον είναι “SA”, “Spółka Akcyjna”, “Ανώνυμη Εταιρεία”, αλλά το χαϊδευτικό τους παραμένει “Λεγεωνάριοι”​

Κλείνοντας για σήμερα, ήθελα να ζητήσω, όποιος/α δεν βαριέται, να γράψει σε ποιες πόλεις, έστω δύο-τρεις, έχει τύχει να δει μπάλα στο εξωτερικό, ή πού θα ήθελε να δει στο σύντομο μέλλον (ιού και εμβολιασμών επιτρεπόντων). Θυμάμαι την @tsampi90 να γράφει πριν δύο μήνες κάποια γήπεδα (“must”, στα οποία προσωπικά ακόμα δεν έχω πάει), αλλά για τους υπόλοιπους εξ υμών δεν έχω ιδέα.

 

[psilos3]

ή πού θα ήθελε να δει στο σύντομο μέλλον (ιού και εμβολιασμών επιτρεπόντων).

Πολύ ωραία ερώτηση! Ας κάνω την αρχή προκειμένου να πω που θα ήθελα, μιας και δεν έχει τύχει να παρακολουθήσω παιχνιδι στο εξωτερικό. Η μόνη ευκαιρία που είχα ήταν το Μπολόνια-Ουντινέζε του 2017, αλλά για κάποιο λόγο δε ψήθηκα καθόλου.
Να ξεκινήσω από το προφανές. Westfalenstadion και ένα ματς από το πέταλο των φανατικών της Borussia Dortmund, που νομίζω ότι θα μου είναι και πολύ οικείο.
Το δεύτερο που σκέφτομαι είναι κάποιο Αγγλικο γήπεδο, χωρίς να έχει σημασία ακριβώς ποιό, ας είναι και της Championship βλέποντας τη Milwall, δεν έχει να λέει, ας ειναι και πιο χαμηλής κατηγορίας. Αυτό που θα ακολουθηθεί πιστά όμως και μετράει είναι η διαδικασία, παμπ - γήπεδο - παμπ!

Απωθημένο μου 'χει μείνει και ένα ματς στο Artemio Franchi, λόγω της μεγάλης συμπάθειας μου στη Fiorentina αρχικά, γήπεδο που είδα μόνο εξωτερικά δυστυχώς, μιας και όταν βρέθηκα στη Φλωρεντία η ομάδα έπαιζε εκτός έδρας. Από τον Ιταλικό βορρά θα ήθελα επίσης να βρεθώ στο γήπεδο της Λιβόρνο κι από το νότο σε κάποιο γήπεδο της Σικελίας αν ποτέ τύχει, χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στα υπόψιν.
Στην Ισπανία θα ήθελα να επισκεφτώ κάποια στιγμή το γήπεδο της μεγαλύτερης ομάδας της Μαδρίτης, που δεν είναι άλλο από το Estadio de Vallecas της Rayo ,όπως επίσης και στο San Mamés της Athletic Bilbao για πολλούς και διάφορους λόγους. Οφείλω βέβαια να πω ότι τα γήπεδα που μου δημιουργούσαν τα μεγαλύτερα συναισθήματα σαν τηλεθεατής και δε θα 'λεγα όχι φυσικά, ήταν το Mestalla της Valencia, αλλά και το Riazor της La Coruña, αμφότερα γνωστά στις αρχές του αιώνα για τη κατηφορική τους κλίση.
Τέλος, νομίζω ότι δε θα μπορούσε να λείπει από τα θέλω μου και κάτι από άλλη ήπειρο. Δε θα μπορούσε να ήταν άλλο από το La Bombonera, με παρακολούθηση αγώνα της Boca επίσης με τις απαραίτητες διαδικασίες κρεατοφαγίας και μπυροποσίας πριν και μετά τον αγώνα. Θέλω να πιστεύω ότι η ιστορία σου κάτι θα έχει να δώσει σ΄ αυτό το κομμάτι.

Αυτά λοιπόν από μένα, μάλιστα τώρα που τα βλέπω δε μου φαίνονται και λίγα...

 

[evaT]

Δεν έχω δει ακόμη ποδόσφαιρο στο εξωτερικό (μόνο μπάσκετ) αλλά λέω να δω στο μέλλον...
Πως σου φαίνεται η ιδέα να ξεκινήσω με Guadalajara Chivas contra Club America στο Estadio Akron Mexico?

La Bombonera, με παρακολούθηση αγώνα της Boca

Απιαστη φάση....Εισητήρια δεν εκδίδουν για το ευρύ κοινό μια και λόγω χωρητικότητας δικαίωμα παρακολούθησης διαθέτουν μόνο τα μέλη του club και όσα μπορείς να βρεις στην μαύρη αγορά είναι σε τιμές αστρονομικές! Θα στα πει και ο...ειδικός αλλά νομίζω δεν έχει δει ούτε αυτός την Boca στην έδρα της γι αυτό το λόγο (αλλά ίσως την έχει δει αλλού)

 

[jimkGR]

Καταρχάς, πολλά μπράβο για την ανταπόκριση μέχρι τώρα, ελπίζω να τη συνεχίσεις παρά τις δυσκολίες και την ώρα που φαίνεται ότι σου παίρνει αυτό. Εγώ μεγάλωσα ποδοσφαιρόφιλος και παίζοντας και παρακολουθώντας και από το γήπεδο και από την τηλεόραση, αλλά τα τελευταία χρόνια έχω απομακρυνθεί λίγο από το χώρο, ίσως λόγω της κατάστασης του ελληνικού ποδοσφαίρου, ίσως και λόγω ότι ασχολούμαι πιο πολύ με το άλλο "ποδόσφαιρο" που παίζεται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού (american football), και τώρα πια βλέπω μόνο την αγαπημένη μου Μπάρσα και τη Γουέστ Χαμ.

Παρόλα αυτά, απολαμβάνω αρκετά τις ιστορίες σου από τα γήπεδα και γιατί τα γράφεις φοβερά, αλλά και γιατί αφορά γήπεδα και προορισμούς όχι τόσο γνωστούς. Στην ερώτησή σου για τους αγώνες που θα ήθελα να παρακολουθήσω στο εξωτερικό, θα έλεγε μια επιστροφή στο Camp Nou για αγώνα Ch.L. αυτή τη φορά, ένα αγγλικό ντέρμπι σε κάποιο από τα κλασικά αγγλικά γήπεδα (liverpool, man u κτλ) παρόλο που δεν θέλω ούτε να τις βλέπω αυτές τις ομάδες. Αγώνα στο καινούριο γήπεδο της Γουέστ Χαμ δεν μπορώ να πω ότι θέλω να δω, αλλά λογικά θα δω κάποια στιγμή. Από τα υπόλοιπα θα μου άρεσε να δω ένα ντέρμπι στο γήπεδο της Μπάγερν και άλλο ένα στης Ντόρτμουντ, και από τα πιο μακρινά, το μόνο που θα έλεγε ότι σίγουρα θα ήθελα να δω, είναι ματς στο γήπεδο της Μπόκα!

Η ερώτηση που θα ήθελα να κάνω σε σένα, Δημήτρη, αλλά και σε όποιον άλλο παρακολουθεί το θέμα, είναι σε ποιο γήπεδο θα ήθελες να δεις ματς αλλά δεν μπορείς πια, πχ έχει γκρεμιστεί ή η ομάδα έχει πάει αλλού. Εγώ δυστυχώς δεν κατάφερα να πάω στο γήπεδο της Γουέστ Χαμ πριν γκρεμιστεί και που έχει μείνει απωθημένο.

 

[psilos3]

Εισητήρια δεν εκδίδουν για το ευρύ κοινό μια και λόγω χωρητικότητας δικαίωμα παρακολούθησης διαθέτουν μόνο τα μέλη του club και όσα μπορείς να βρεις στην μαύρη αγορά...

Ας φτάσουμε με το καλό εκεί και θα τη βρούμε την άκρη.
Βασικά και να μη τη βρούμε δε πειράζει, θα κάνουμε όλα τα υπόλοιπα πλην γηπέδου.

είναι σε ποιο γήπεδο θα ήθελες να δεις ματς αλλά δεν μπορείς πια, πχ έχει γκρεμιστεί ή η ομάδα έχει πάει αλλού.

Πολύ ωραία ερώτηση αυτή, κι εγώ θα ήθελα να μας πει ο @10900km για τα όποια γηπεδικά απωθημένα του, εάν και εφόσον υπάρχουν.

 

[delmem2233]

29 Φεβρουαρίου

Pahang – Selangor (2020, Κουάνταν, Μαλαισία)

Το περσινό ταξίδι στη Νοτιοανατολική Ασία, που όταν αγόρασα τα εισιτήρια της Turkish Airlines το είχα υπολογίσει τρίμηνο, και τελικά διακόπηκε “άγαρμπα” πριν καν κλείσω δίμηνο, το είδα από την αρχή σαν ευκαιρία να... “ξεπληρώσω χρέη”, να πάω σε γήπεδα που δεν είχα πάει – σε προηγούμενες επισκέψεις – στην Ταϊλάνδη, στη Μαλαισία, να δω πρώτη φορά μπάλα στο Βιετνάμ, μέχρι και στο Μπρουνέι(!) είχα σχεδιάσει να πάω, για να το “τικάρω” στη λίστα των χωρών στις οποίες έχω δει ποδόσφαιρο. Ακριβώς στα πλαίσια αυτού τού σκεπτικού, πήγαμε με τη φίλη μου (ποτέ δεν έλεγε όχι σε εκδρομές, από τότε που την πρωτογνώρισα, το 2010) στο Κουάνταν, στην ανατολική ακτή τής ηπειρωτικής Μαλαισίας.

Πρώτη αγωνιστική τής “Liga Super Malaysia”, πρώτη κατηγορία τής χώρας, Pahang εναντίον Selangor, από τα πιο... “δυνατά” παιχνίδια που μπορεί να δει κανείς στη Μαλαισία. Αφήνω φωτογραφίες και λεζάντες να πουν την υπόλοιπη ιστορία...

Πρωινή βόλτα δίπλα στον ποταμό Κουάνταν (η θάλασσα είναι περίπου ένα χιλιόμετρο ανατολικά από εκεί που έβγαλα τις φωτογραφίες, “πίσω” από την “πρασινάδα” που φαίνεται στην απέναντι πλευρά τού ποταμού), και... τυχαία συνάντηση με “αδέσποτο” (αυτές οι “monitor lizards” - στα Ελληνικά πρέπει να τις λέμε “βαράνους” αυτές τις μεγάλες σαύρες – είναι συνηθισμένη εικόνα στη Μαλαισία)

Το στάδιο Darul Makmur (“Οίκος τής Ηρεμίας”, Pahang Darul Makmur είναι το όνομα του σουλτανάτου/Πολιτείας Πρωτεύουσα της οποίας είναι η Κουάνταν), κάτω από τις κερκίδες του στεγάζει από... μαγαζί με ανταλλακτικά αυτοκινήτων, μέχρι κατάστημα με νυφικά(!). Την ουρά για εισιτήριο εμείς την αποφύγαμε, αγοράζοντας τα δικά μας online. Δέκα ρίνγκιτ, κάτι λιγότερο από δύο ευρώ, όχι το άτομο, αλλά και για τους δύο. Σχεδόν ο ορισμός τού “τζάμπα”

Πριν το παιχνίδι είχαμε χρόνο να πάμε στην παραλία Teluk Cempedak, εξαιρετική (τουλάχιστον για βόλτα στην άμμο και χάζι), ούτε δέκα λεπτά με αυτοκίνητο από το κέντρο τής πόλης

Άλλου είδους “αδέσποτα” εκεί

“Προμήθειες” πριν μπούμε στο γήπεδο. Κανείς στην πύλη, στον έλεγχο των εισιτηρίων, δεν σου λέει κάτι αν έχεις σακούλες γεμάτες με φαγητό, ούτε καν αν κάποια έρχονται με μυτερά στικ

Αρκετοί άργησαν να μπουν, αλλά τελικά οι κερκίδες σχεδόν γέμισαν. Βλέπω στο ίντερνετ ότι επισήμως η χωρητικότητα είναι 41.895 θεατές. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω αξιόπιστα στοιχεία για το πόσοι ήμασταν στο γήπεδο εκείνο το βράδυ

Η γωνιά με τους εκδρομείς τής Selangor

“Παλαιάς κοπής” το γήπεδο, με στίβο γύρω-γύρω, όπως είναι η συντριπτική πλειοψηφία των γηπέδων στη Μαλαισία. Μόνο δύο σε όλη την χώρα μπορώ να σκεφτώ που είναι “football-specific”

Η Pahang προηγήθηκε νωρίς, η Selangor ισοφάρισε σχεδόν αμέσως, και στο 88’ έκανε το 1-2, με γκολάρα τού Μπρένταν Γκαν, Κινεζο-Μαλαισιανός γεννημένος στην Αυστραλία (στη Selangor διάλεξε το 88 σαν νούμερο, ό,τι πιο... auspicious για τους Κινέζους, επειδή μοιάζει με το πώς γράφεται το “διπλή ευτυχία”)

Όπως φαίνεται, πολλές γυναίκες, ντυμένες “όπως πρέπει” για τα συντηρητικά μουσουλμανικά δεδομένα τής ανατολικής ακτής τής ηπειρωτικής Μαλαισίας. Μετά το παιχνίδι (1-2, τελικό), χειροκροτήματα εισέπραξαν και οι μεν και οι δε από τους οπαδούς τους, ακόμα και οι της Pahang, που έχασαν μισή ντουζίνα ευκαιριάρες να βάλουν περισσότερα από ένα γκολ​

@psilos3, το της Ντόρτμουντ νομίζω ότι το μοιραζόμαστε οι περισσότεροι ποδοσφαιρόφιλοι, αν όχι όλοι. Ούτε εγώ έχω πάει ακόμα εκεί. Ακόμα “χειρότερα”, όπως έγραψα πριν δύο μήνες, ακόμα δεν έχω δει μπάλα στην Αγγλία(!!!). Παρεμπιπτόντως, περί “ritual” εκεί τις ημέρες των αγώνων, πριν λίγα χρόνια διάβασα το "Another Saturday and Sweet FA". Σαν ebook στο Amazon (φαντάζομαι κι αλλού), το βρίσκεις με πέντε ευρώ. Με το Φράνκι γέλασα, επειδή το 1993 που πήγαμε εφταήμερη με το Λύκειο στην Ιταλία, πήγαμε – φυσικά – και Φλωρεντία, περάσαμε κάποιες ώρες όλοι μαζί σαν γκρουπ, είχαμε όμως και “ελεύθερο χρόνο”, κι εκείνο που έκανα εγώ ήταν να πάω μόνος στο γήπεδο , έστω για να βγάλω φωτογραφίες από έξω. Τα λοιπά “θέλω” σου στην Ιταλία και στην Ισπανία τα βρίσκω... ψαγμένα . Προσθέτω ότι τη Βαλένθια τη συμπαθώ, όχι μόνο επειδή όταν ήμουν νεότερος είχαν σούπερ ομάδα (με – μεταξύ άλλων - “Πιόχο” Λόπες), αλλά κι επειδή την τελευταία φορά που ήμουν στην Ισπανία (2016) και ψαχνόμουν για παιχνίδια, η Βαλένθια ήταν φωτεινή εξαίρεση στον ξεδιάντροπο κανόνα των “τσιμπημένων” έως “πανάκριβων” εισιτηρίων. Τέλος, περί Bombonera, τρεις μήνες πέρασα πρόπερσι στο Μπουένος Άιρες, έμενα σε δωμάτιο airbnb στην Μπόκα, ελάχιστα τετράγωνα από το γήπεδο, αλλά παρέμεινα αγύριστο κεφάλι, και δεν τα έσκασα σε μαυραγορίτη. Διευκρινίζω όμως ότι είχα... καλυμμένο τον πισινό μου, επειδή είχα πάει το 2009, στα γενέθλια μάλιστα του... εμβληματικού Μαρτίν Παλέρμο. Τότε η κατάσταση με τα εισιτήρια ήταν ακόμα “λογική”. Το ‘18 ήταν... για να χτυπούσες το κεφάλι σου στον τοίχο...

@evaT, καλομελέτα κι έρχεται . Οι Μεξικάνοι ανακοίνωσαν ήδη απόφαση για επιστροφή φιλάθλων στα γήπεδα, έστω και με αμέτρητους περιορισμούς, κάποιοι καθόλα δικαιολογημένοι, κάποιοι καρα-ηλίθιοι. Bottom line, όποιος ταξιδέψει στο Μεξικό φέτος (προσωπικά είναι προτεραιότητά μου ταξιδιωτικά για το 2021, έχουν χτίσει... γηπεδάρες από την τελευταία φορά που ήμουν εκεί, το 2009), και ψήνεται να δει μπάλα, θα είναι – εκτός τρελού απροόπτου – εφικτό.

@jimkGR, όταν πρωτομετακόμισε η Γουέστ Χαμ, είδα το όλο θέμα απλά με... ενδιαφέρον, δεν ήμουν ούτε ενθουσιασμένος, ούτε και κάθετα αντίθετος. Το είδα σαν “κάτι διαφορετικό” (για Αγγλία, λόγω τού πώς είναι το στάδιο, πόσο... μη βρετανικό ήταν, και σε σημαντικό βαθμό παραμένει). Fast-forward στο σήμερα, αμφιβάλω αν υπάρχει οπαδός τής Γουέστ Χαμ που να προτιμάει την ατμόσφαιρα στο London Stadium, από εκείνη στο Άπτον Παρκ. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να κάνω τον... λογιστή και να υπολογίσω τα οικονομικά οφέλη τής μετακίνησης (πολύ μεγαλύτερη χωρητικότητα), το βλέπω το θέμα καθαρά από άποψη “ατμόσφαιρας”. Ό,τι και να δοκίμασε η Γουέστ Χαμ για να βελτιώσει την κατάσταση, έπεσε σχεδόν στο κενό. Αυτήν την εντύπωση έχω τουλάχιστον, διαβάζοντας σχετικά ρεπορτάζ (πριν την πανδημία). Την αναφορά σου στο ελληνικό ποδόσφαιρο την αφήνω να περάσει ασχολίαστη, επειδή αν το “πιάσω” το θέμα, αφενός θα ψυχοπλακωθώ, αφετέρου θα πάει δέκα η ώρα, θα αρχίσουν οι αγώνες τού Τσάμπιονς Λιγκ, κι εγώ ακόμα θα γράφω-μοιράζομαι τον πόνο μου.

Όσο για τα απωθημένα μου, με έκανες να σκεφτώ . Προφανώς “θα ήθελα”, πολύ, να δω παιχνίδια, όχι απαραίτητα μεγάλα, αλλά αν ήταν και “μεγάλα”, τόσο το καλύτερο, σε κάποια “πρωτοκλασάτα” γήπεδα της Ευρώπης, στο Λονδίνο, στο Λίβερπουλ, στο Μάντσεστερ, στο Μόναχο, στη Βαρκελώνη (η λίστα είναι... ατελείωτη), προφανώς θα... πετούσα τη σκούφια μου να δω τελικό Λιμπερταδόρες, οποιονδήποτε, οπουδήποτε, αγώνες Κόπα Αμέρικα (κατά προτίμηση της Αργεντινής), όμως απωθημένα-απωθημένα νομίζω ότι έχω μόνο δύο. Το ένα, που λογικά θα το τικάρω σε λίγα χρόνια, είναι να μπω στη νέα Τούμπα, αρκεί οι κερκίδες να σχεδιαστούν για ανθρώπους, και όχι για – άλλα – ζώα. Μισώ τα κάγκελα, τα μισώ, τα διπλά και τρίδιπλα “προστατευτικά δίχτυα”, και γενικά οτιδήποτε σε κάνει να αισθάνεσαι όντας σε γήπεδο ότι βρίσκεσαι σε κλουβί. Αν δε, κάποιος, σκέφτεται “δυστυχώς στην Ελλάδα αυτό είναι αναπόφευκτο”, τον διαβεβαιώνω ότι αν – μετά την καραντίνα – καθόμασταν για καφέ, θα μπορούσα να του μιλάω επί ώρες, ΩΡΕΣ, για τα άλματα-θαύματα που έχουν κάνει σε άλλες χώρες, με ultras που κάνουν τους δικούς μας χουλιγκάνους να μοιάζουν “της πλάκας”. Μέχρι στην Αργεντινή, ΣΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ, κάποιοι σύλλογοι ήδη – προ πανδημίας – έχουν “τολμήσει” να ξηλώσουν τα πάντα, μέχρι στιγμής δεν είχαν προβλήματα, και σκέφτονται να το γενικεύσουν, ειδικά τώρα που ετοιμάζονται κι εκείνοι να επιτρέψουν ξανά την είσοδο φιλάθλων στα γήπεδα.

Το δεύτερο απωθημένο μου έχει να κάνει με... προσωπικά βιώματα. Αν υπάρχει κάτι που σε επίπεδο “βλέπω ποδόσφαιρο στο εξωτερικό” δεν μπορώ να χωνέψω, είναι ότι δεν είδα ποτέ την εθνική ομάδα τής Μαλαισίας σε γεμάτο Bukit Jalil (σας ξενέρωσα ). Παρά το ότι πέρασα από το 2010 και μετά όσο χρόνο πέρασα στην Κουάλα Λούμπουρ, ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να δω μεγάλο παιχνίδι τής Εθνικής τους στο εθνικό στάδιό τους. Πήγα – επιτέλους – πέρσι, αλλά ήταν παιχνίδι πρωταθλήματος μεταξύ συλλόγων. Ξέρω ότι είναι... anticlimactic να αρχίζω την απάντησή μου με... Λονδίνο, Μόναχο, Βαρκελώνη, και να καταλήγω στο ότι το απωθημένο μου έχει να κάνει με “κάποιο” Bukit Jalil στην Κουάλα Λούμπουρ, αλλά ειλικρινά, αν είχα την πολυτέλεια να διαλέξω μεταξύ... τελικού Τσάμπιονς Λιγκ, και αγώνα τής Μαλαισίας που θα έκρινε πρόκριση σε μεγάλη διοργάνωση, δεν θα είχα καν δίλημμα. Έχοντας ζήσει όσο καιρό έχω ζήσει στη Μαλαισία, ξέροντας πόσο άρ-ρω-στοι είναι οι Μαλαισιανοί με το ποδόσφαιρο γενικά και την Εθνική τους ειδικά, κι έχοντας δει στην τηλεόραση/online πώς είναι το κατάμεστο (85-90.000 χιλιάδες κόσμος) Bukit Jalil σε “μεγάλες βραδιές”, με... τρελαίνει πού δεν έζησα – ακόμα – αυτήν την “κάγκελο η τρίχα” εμπειρία. Dum spiro spero...

 

[Andreas K]

Μη νομίζεις πως έχουμε ξεχάσει τις "474 αναμνήσεις". Απλά σε αφήνουμε να ξεκουραστείς λιγάκι.

 

[tsampi90]

Την ίδια σκέψη έκανα και εγώ χτες! Ανυπομονούμε για τη συνέχεια!

 

[mariath]

Μας λείπουν οι ιστορίες σου...