474 αναμνήσεις

[delmem2233]

10 Φεβρουαρίου (2018)

Libertad – Guaraní (Ασουνσιόν)

Αν η ΕΡΤ δεν “τελείωνε” τον Φιλιππίδη από το “Χαιρέτα μου τον πλάτανο”, πώς θα σας φαινόταν αν τον βλέπατε σε κάθε νέο επεισόδιο; Δεν ξέρω από πού είναι η καταγωγή του, αλλά ας πούμε ότι είναι από την “Χ” κωμόπολη, στην οποία, επίσης ας πούμε ότι υπάρχει μία μικρή θεατρική αίθουσα που φέρει “τιμής ένεκεν” το όνομά του, επειδή – ας υποθέσουμε ότι – είναι ο πιο διάσημος καλλιτέχνης που έχει γεννηθεί εκεί. Θα έπρεπε η αίθουσα να συνεχίσει να φέρει το όνομά του; Διαχωρίζουμε τον επαγγελματία και την επιτυχία του στον χώρο του, από τα “στραβά” του σαν άνθρωπος; Συνεχίζουμε να γελάμε με τα αστεία ενός κωμικού ξέροντας – πλέον – ότι τουλάχιστον μία πλευρά τού χαρακτήρα του κάθε άλλο παρά... αστεία είναι;

Τι σχέση έχουν οι καταγγελίες που εδώ και λίγες εβδομάδες πέφτουν βροχή, με την ποδοσφαιροκεντρική ιστορία μου εδώ; Έχει, από τη στιγμή που το μοναδικό παιχνίδι που έχω δει 10 Φεβρουαρίου στο εξωτερικό, το έχω δει στην Ασουνσιόν, σε γήπεδο που επισήμως φέρει τον τίτλο “Estadio Dr Nicolás Leoz”. Όταν ήμουν εκεί, ο άλλοτε πρόεδρος της CONMEBOL (η UEFA τής Νότιας Αμερικής), αλλά και της Λιμπερτάδ (το γήπεδο της οποίας φέρει το όνομά του), ήταν ακόμα ζωντανός. Πέθανε το 2019, χωρίς ποτέ να εκδοθεί στις ΗΠΑ, όπως είχαν ζητήσει οι εκεί Αρχές. Η ίδια η FIFA όμως, χρόνια νωρίτερα, τον είχε βρει ένοχο για ένα σωρό υποθέσεις διαφθοράς, αναγκάζοντάς τον το 2013 να παραιτηθεί από πρόεδρος της CONMEBOL. Όταν ήμουν εγώ στην Ασουνσιόν, δεν ήταν απλά “κοινό μυστικό” ότι ο μακαρίτης ήταν “βρόμικος” σαν ποδοσφαιρικός παράγοντας, αλλά καθολικά γνωστό γε-γο-νός. Ίδρωσε το αυτί των της Λιμπερτάδ αρκετά για να αλλάξουν το όνομα του γηπέδου τους; Όχι.

Μου έκανε εντύπωση τότε, και συνεχίζει να μου κάνει μέχρι σήμερα. Με έβαζε σε σκέψεις τότε, το κάνει και σήμερα. Από τη μία έχεις έναν άνθρωπο που αποδεδειγμένα ήταν διεφθαρμένος μέχρι το κόκκαλο, κάνοντας επανειλημμένα αισχρή κατάχρηση των αξιωμάτων του για να πλουτίζει ο ίδιος και οι γύρω του. Από την άλλη, έχεις έναν άνθρωπο από τις πράξεις τού οποίου, η Λιμπερτάδ, σαν σύλλογος, επωφελήθηκε. Με αυτά σαν δεδομένα, είμαι... παράξενος που θα ήθελα η Λιμπερτάδ να “καθάριζε” το όνομα του γηπέδου της; Διαχωρίζεις τον “γενικά βρόμικο” από τον “στενά σωματειακά επωφελή” αν είναι ο δικός σου σύλλογος που επωφελήθηκε από τη γενικότερη... βρομιά του; That’s the question…

Τη Λιμπερτάδ είχα λόγους να τη συμπαθήσω, ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο σύλλογο στην Ασουνσιόν. Από το “σπίτι” μου τον πρώτο μήνα στην Ασουνσιόν, μπορούσα να δω το γήπεδό τους, ήταν στα δέκα λεπτά περπάτημα, όχι περισσότερο. Φοράνε μαύρα και άσπρα, σαν τον ΠΑΟΚ “μου”. Έπαιζαν καλή μπάλα (όταν ήταν ταυτόχρονα στην ενδεκάδα ο “Τακουάρα” Καρδόσο και ο Αντόνιο Μπαρέιρο), δεν βαριόσουν ποτέ στα παιχνίδια τους. Οπαδοί τους στην κερκίδα των “φανατικών”, στο πρώτο παιχνίδι που πήγα, αυτό που “παρουσιάζω” σήμερα, ήρθαν και με χαιρέτησαν με χειραψία(!), βλέποντας ξένο (με μηχανή στο χέρι), “καινούργιο” στην κερκίδα τους. Ακόμα και για τα δεδομένα τής Ασουνσιόν, στην οποία γενικά τα εισιτήρια των αγώνων ήταν φθηνά, η Λιμπερτάδ είχε ΤΑ φθηνότερα. Όλοι αυτοί ήταν λόγοι για να τους συμπαθήσω πολύ. Είτε το πιστεύετε όμως είτε όχι, αυτό το “Dr Nicolás Leoz” που έβλεπα με μεγάλα ασημί γράμματα κάθε φορά που περνούσα έξω από την κεντρική είσοδο του γηπέδου, με... τσάτιζε. Όχι τόσο όσο το “Julio Humberto Grondona” στο γήπεδο της Αρσενάλ τού Σαραντί (στην απέχθειά μου στον συγκεκριμένο άνθρωπο αναφέρθηκα σε προηγούμενο ποστ), αλλά... ναι, με τσάτιζε, μου... καθόταν στο στομάχι, δεν μπορούσα να το χωνέψω. Ακόμα δεν μπορώ, όταν βλέπω στιγμιότυπα αγώνων τους στο YouTube, κι ακούω τον εκφωνητή να αναφέρει το όνομα του γηπέδου...

Το... κόβω εδώ, προσθέτοντας μόνο φωτογραφίες και λεζάντες.

Γύρω στις δύο ώρες πριν αρχίσει το παιχνίδι είχε ρίξει καρεκλοπόδαρα. Η κοπελιά προσπαθεί με σκούπα να... σουλουπώσει την κατάσταση στην κερκίδα των “επισήμων”
​

Μπαμπάς του ήταν
​

Τερερέ. Το... μάτε (αλλά κρύο και γλυκό, όχι ζεστό και πικρό) τής Παραγουάης
​

Τι ετοιμάζουν;
​

Χαρτάκια για την υποδοχή των ομάδων. Μου έδωσαν και μένα
​

Οι “los de siempre” τής φιλοξενούμενης Γκουαρανί στο απέναντι πέταλο, λίγοι αλλά πιστοί
​

“Κακοποιά στοιχεία” στο πέταλο των “φανατικών” τής Λιμπερτάδ, μπροστά αριστερά μου
​

Ακόμα περισσότεροι “σεσημασμένοι”, μπροστά δεξιά μου. Γενικά η κερκίδα “μου”, αν και “των φανατικών”, ήταν γεμάτη από οικογένειες με πιτσιρίκια
​

Ο λόγος που σχεδόν σε όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια που είδα στο συγκεκριμένο γήπεδο, διάλεξα άλλη κερκίδα, την απέναντι από την κεντρική. Στο πώς... αισθάνομαι για τα σύρματα σε γήπεδα, έχω αναφερθεί σε προηγούμενο ποστ
​

2-0 η Λιμπερτάδ, 0-2 η Γκουαρανί σε κόκκινες κάρτες (τελείωσε το παιχνίδι με εννέα παίκτες), χαρές στο πέταλό “μας”. Τα τύμπανα τα άφησαν για να μαζέψουν τα πανό τους
​

Ακόμα περισσότερες... “ύποπτες φάτσες”, μέχρι και γιαγιάδες. Γενικά, αν και “πέταλο φανατικών”, η κερκίδα ήταν τόσο... φιλική, που μαντεύω ότι αν κουβαλούσα πορτοφόλι, μου έπεφτε, και κάποιος το έβλεπε, θα ερχόταν για να μου το υποδείκνυε. Για την ιστορία, κόστος εισιτηρίου, 5.000 γκουαρανίες, 72 λεπτά τού ευρώ(!) εκείνη τη μέρα​

 

[delmem2233]

12 Φεβρουαρίου

Olimpia – General Díaz (2018, Ασουνσιόν)
River Plate – Santos (2019, Μοντεβιδέο)

Το πρώτο που “έμαθα” στο Estadio Manuel Ferreira ήταν ότι έπρεπε να ήμουν πολύ προσεκτικός με τα πράγματά μου, να μην άφηνα τίποτα δεξιά/αριστερά/ανάμεσα στα πόδια μου, επειδή υπήρχε σοβαρό ενδεχόμενο να έπεφτε στο κεφάλι κάποιου κάτω από την κερκίδα, από τα κενά ανάμεσα στις σειρές.

Δεν θα πήγαινα τόσο μακριά όσο να γράψω ότι “ερωτεύτηκα” το γήπεδο στην πρώτη επίσκεψή μου εκεί, όμως γενικά μου άρεσε πολύ, μου φάνηκε... “γραφικό”, σχεδόν σαν ταξίδι πίσω στον χρόνο, ήταν τόσο “basic” που μου θύμισε φωτογραφίες από γήπεδα τραβηγμένες δεκαετίες πριν. Λέξεις-κλειδιά, “στην πρώτη επίσκεψή μου εκεί”(...)

Τρύπα στα σύρματα, την οποία πολλοί χρησιμοποίησαν για να πάνε από τη δική “μου”, την “φθηνότερη” κερκίδα, στην δίπλα, την “ακριβότερη”. Όσες φορές πήγα στο γήπεδο, στην ίδια κερκίδα, πάντα υπήρχε μία τέτοια τρύπα, σε διαφορετικό σημείο των συρμάτων, και πάντα κάποιοι εμφανίζονταν μετά από ώρα για να την “μπαλώσουν”.

Αφήνοντας τα ποπ-κορν και την chipa στην άκρη, στις φωτογραφίες φαίνεται πόσο μικρό ήταν το κενό ανάμεσα στις σειρές, με τον... πισινό σου να κάθεται σε μία, και τα πόδια σου, ακόμα και μαζεμένα, να καταλαμβάνουν 100% την αμέσως κάτω από σένα σειρά. Το συγκεκριμένο αποδείχθηκε πρόβλημα στα επόμενα παιχνίδια τής Ολίμπια, στα οποία το γήπεδο ήταν σχεδόν πάντα γεμάτο, κι οι φίλαθλοι ήμασταν “παστωμένοι” ο ένας... ανάμεσα στον άλλο, με τα πόδια... διαγώνια, και τα γόνατα σχεδόν να ακουμπάνε στο στήθος και το πηγούνι.

Λίγες ημέρες νωρίτερα, η Ολίμπια είχε αποκλειστεί στο Κόπα Λιμπερταδόρες, ο κόσμος είχε “στραβώσει”, και πουλήθηκαν μόνο 4.955 εισιτήρια. Το δικό μου κόστιζε 20.000 γκουαρανίες, κάτι λιγότερο από τρία ευρώ.

Έτσι ήμουν, με πιπίλα στο στόμα και χωρίς συναίσθηση του πού βρισκόμουν, όταν ο μπαμπάς μου με πρωτοπήγε στην Τούμπα.

Ο άνθρωπος-δείγμα τού λόγου για τον οποίο αν είχα δοκιμάσει να γίνω προπονητής, θα αποτύγχανα παταγωδώς. Ο Κολομβιανός μαυρούλης λέγεται Μαουρίσιο Κουέρο, κι ήταν από τους αγαπημένους μου παίκτες στην Ολίμπια τους μήνες που πέρασα στην Ασουνσιόν. Κάθε φορά που ακουμπούσε την μπάλα, παίζοντας σαν μεσοεπιθετικός από δεξιά, “κάτι έκανε”, ήταν ο ορισμός τού “capable of producing something out of nothing”, δεν χρειαζόταν καν βοήθεια από συμπαίκτη για να ανησυχήσει όποιον τον μάρκαρε. Αμυντικά όμως, ήταν... “περάστε κόσμε”. Σε δική μου ομάδα, ο Κουέρο θα έπαιρνε φανέλα βασικού στο σπίτι του. Στην Ολίμπια του Αργεντινού προπονητή που είχαν τότε, βασικός-βασικός δεν έγινε ποτέ, και από ένα σημείο και μετά δεν έμπαινε καν σαν αλλαγή. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ενδεικτικά, με το που μπήκε αλλαγή έκανε αχρείαστο πέναλτι(!), αλλά αργότερα έβαλε γκολ, κι είχε και συμμετοχή σε άλλο γκολ τής ομάδας του.

Τα “επίσημα” του γηπέδου, για τα οποία ο σύλλογος ήταν περήφανος, αλλά εμένα από την πρώτη φορά που τα είδα μου φάνηκαν σαν... μισοτελειωμένη οικοδομή, οικοδομή που ο εργολάβος της ξέμεινε από λεφτά και την ψευτοτελείωσε όπως-όπως. Για την ιστορία και μόνο, η Ολίμπια νίκησε 3-1, στη δεύτερη αγωνιστική τής Απερτούρα, τον τίτλο στην οποία κατέληξε να κερδίσει “για πλάκα”.

Σε προηγούμενα ποστ αναφέρθηκα στην Μπαρσελόνα τού Γκουαγιακίλ (και όχι ΣΤΗΝ Μπαρσελόνα, του Μέσι, που προφανώς σκέφτονται οι 99 στους 100 ποδοσφαιρόφιλους εκτός Λατινικής Αμερικής όταν ακούν/διαβάζουν το όνομα “Μπαρσελόνα”). Σήμερα σας “παρουσιάζω” τη Ρίβερ Πλέιτ τού Μοντεβιδέο, ίδια χρώματα με τον ποδοσφαιρικό τιτάνα στην άλλη πλευρά τού ποταμού Λα Πλάτα, στο Μπουένος Άιρες, ίδιο όνομα, αλλά... οι ομοιότητές τους τελειώνουν εκεί. Προκριματικά Κόπα Σουδαμερικάνα, πρώτο παιχνίδι, στο “Λουίς Φρανσίνι” τής Ντεφενσόρ Σπόρτινγκ, μια και το γραφικότατο γηπεδάκι τής Ρίβερ δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις να φιλοξενήσει διεθνές παιχνίδι.

Η Σάντος είχε “ονόματα” (Κάρλος Σάντσες και Ντέρλις Γκονσάλες, για να αναφέρω μόνο δύο), είχε “μουράτο” προπονητή (Χόρχε Σαμπαόλι, Αργεντινός), έχασε τρελές ευκαιρίες στο Μοντεβιδέο, όταν έβαλε γκολ τής το ακύρωσε ο πρώτος βοηθός διαιτητή σαν οφσάιντ, έμεινε στο 0-0, και δύο βδομάδες αργότερα πλήρωσε ακριβά την αποτυχία της να σκοράρει εκτός έδρας. Η Ρίβερ πήρε ισοπαλία 1-1 στη Βραζιλία, και πήρε πρόκριση που θα έχουν να θυμούνται και να μνημονεύουν για... γενιές και γενιές.

Αυτοί ήταν όλοι κι όλοι οι “φανατικοί” τής Ρίβερ. Συνολικά ήμασταν 2.000 άνθρωποι στο γήπεδο. Το εισιτήριό μου κόστιζε 300 ουρουγουανικά πέσος, κάτι λιγότερο από 8,50 ευρώ.

Έναρξη. Απέναντι, μια κερκίδα ολόκληρη για τους... 70-80; Όχι περισσότερους, σε κάθε περίπτωση, από 100 Βραζιλιάνους.

65 μετράω, άντε να ήταν άλλοι 10-15. Χαρά στο κουράγιο τους πάντως. Δεν ήταν Βραζιλιάνοι που ζουν στο Μοντεβιδέο, ήταν μέλη συνδέσμου που έκαναν το ταξίδι από το Σάντος (κοντά στο Σάο Πάουλο), για να δουν την ομάδα τους να μένει στο 0-0 με αντίπαλο που είναι μικρός όχι για τα δεδομένα τής Νότιας Αμερικής, αλλά ακόμα και της ίδιας τής Ουρουγουάης. Σαν οπαδός τού ΠΑΟΚ, αυτό που “έπαθε” η Σάντος πρόπερσι με τη Ρίβερ, μου θυμίζει το δικό μας... πατατράκ με τη σουηδική Östersunds το καλοκαίρι τού ‘17 (τι πάω και θυμάμαι...)

Καιρό έχω να ποστάρω φωτογραφίες από φανέλες, οπότε... Ολίμπια, η εντός έδρας εμφάνισή τους το διάστημα που ήμουν εκεί, και... (επόμενη φωτογραφία)

Σάντος, η “ειδική-επετειακή” φανέλα που φορούσαν στο παιχνίδι που τους είδα στο Μοντεβιδέο. Την της Ολίμπια την αγόρασα στην Ασουνσιόν πριν φύγω, την της Σάντος τη βρήκα online σε αγγλικό σάιτ αφού επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη.

 

[Yorgos]

Δε μου λες λεβέντη μου, δε σε έχουν φωνάξει σε κανένα ραδιοφωνικό σταθμό να κάνεις εκπομπή με όλες αυτές τις εμπειρίες;

 

[delmem2233]

13 Φεβρουαρίου (1ο μέρος)

Cúcuta Deportivo – Millonarios (2011, Κούκουτα, Κολομβία)
Atlético Nacional – Newell’s Old Boys (2014, Μεδεγίν)
Lechia Gdańsk – Podbeskidzie Bielsko-Biała (2016, Γκντανσκ)

12 Φεβρουαρίου τού 2011 επέστρεψα στην Κολομβία μετά από έναν μήνα στη Βενεζουέλα. Νωρίτερα, στην αρχή εκείνου τού ταξιδιού, είχα περάσει άλλον μήνα στην Κολομβία, κατά τον οποίο είχα μείνει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Εκεί όμως που εκτίμησα 101% την Κολομβία, ήταν στην Κούκουτα, αμέσως μετά την επιστροφή μου στην χώρα από την ανατολική γειτόνισσά της. Η διαφορά στην... ατμόσφαιρα ήταν προφανής, και δεν αναφέρομαι στον καιρό, στις κλιματικές συνθήκες. Μετά από έναν μήνα λίγο-πολύ “στην τσίτα”, σε μία χώρα που βρισκόταν σε πολύ... “ιδιόρρυθμες” συνθήκες, με τον κόσμο να με αφήνει με ανάμικτες εντυπώσεις, ήμουν πολύ χαρούμενος, μέχρι και ανακουφισμένος, που ήμουν πίσω στην Κολομβία. Διευκρινίζω ότι χαίρομαι που πέρασα τότε έναν γεμάτο μήνα στη Βενεζουέλα, ήταν... εμπειρία(...), όμως επαναλαμβάνω ότι περνώντας τα σύνορα και φθάνοντας στην Κούκουτα, πώς να το θέσω;... “Άνοιξε η ψυχή μου”.

Την επομένη, 13, μπορούσα να δω παιχνίδι τής Απερτούρα, δεύτερη αγωνιστική, μεταξύ τής τοπικής Ντεπορτίβο και της Μιγιονάριος, μία εκ των δύο μεγάλων ομάδων τής Μπογκοτά. Στο παιχνίδι πήγα με Άγγλο που είχα γνωρίσει στη Βενεζουέλα, κάτι που γενικά αποφεύγω (να πηγαίνω σε γήπεδο με παρέα), επειδή βγάζω πολύ λιγότερες φωτογραφίες και δεν μετακινούμαι δύο, τρεις, τέσσερις φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα, για να δω το γήπεδο από διαφορετικές οπτικές γωνίες, αλλά... ναι, ντράπηκα να βρω δικαιολογία για να τον αποφύγω. Κόστος εισιτηρίου, 13.500 κολομβιανά πέσος, περίπου 5,20 ευρώ εκείνη τη μέρα. Στο Estadio General Santander ήμασταν περίπου 18.000 άνθρωποι. Η Μιγιονάριος νίκησε 0-1.

Ομολογώ ότι το παιχνίδι δεν μου έχει μείνει στη μνήμη, και στις σημειώσεις μου είδα ότι ούτε η ατμόσφαιρα στο γήπεδο ήταν κάτι... συγκλονιστικό, παρά το ότι ο αριθμός των φιλάθλων δεν ήταν μικρός. Ίσως πάλι να έφταιγε το ότι όταν είμαι σε γήπεδο με παρέα, και κυρίως με παρέα που... μιλάει πολύ, - αναγκαστικά – αφαιρούμαι συνέχεια, με την πάρλα μού διαφεύγουν λεπτομέρειες που υπό διαφορετικές συνθήκες (αν ήμουν μόνος) θα είχα προσέξει και ίσως εκτιμήσει. Εκείνο που κυρίως θυμάμαι από το παιχνίδι είναι ότι γενικά ήμουν σε πολύ καλή διάθεση, πρώτα επειδή ήμουν ξανά στην Κολομβία, και μόνο κατά δεύτερο λόγο επειδή ήμουν σε γήπεδο.

Μόλις βρήκα ένα κείμενο που έγραψα εδώ Φλεβάρη τού 2014, από το Μεδεγίν, με αναφορά στο Ατλέτικο Νασιονάλ – Νιούελ’ς Ολντ Μπόις. Το παραθέτω, και στο τέλος θα προσθέσω κάποια διευκρινιστικά σχόλια.

“Μοιράζομαι εν συντομία πέντε δευτερόλεπτα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, και που θα με κάνουν να χαμογελάω μέχρι τα βαθιά γεράματά μου. Με τον Σπύρο (Έλληνα ιδιοκτήτη χόστελ στο Μεδεγίν) πήγαμε στο Ατλέτικο Νασιονάλ - Νιούελ'ς, ποδοσφαιρικό παιχνίδι για το Κόπα Λιμπερταδόρες, το Τσάμπιονς Λιγκ τής Νότιας Αμερικής. Όταν μπήκαμε στο γήπεδο, η κερκίδα μας ήταν ήδη πήχτρα στον κόσμο, και καταλήξαμε να πάμε πάνω-πάνω, και να σταθούμε όρθιοι, αφού θέση δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Πιάσαμε αμέσως την πάρλα, περί ποδοσφαίρου και όχι μόνο, με τους οπαδούς της Νασιονάλ τριγύρω μας να “καπνίζουν”(...) ασταμάτητα, και τη μυρωδιά των “τσιγάρων” τους να μην αφήνει περιθώρια αμφιβολίας για το τι ακριβώς κάπνιζαν(...).

Στις αρχές τού δευτέρου ημιχρόνου, η Νιούελ'ς σκόραρε, όμως ο βοηθός διαιτητή σήκωσε τη σημαία του και το γκολ ακυρώθηκε σαν οφσάιντ. Λεπτομέρεια σημαντική: η Νιούελ'ς, ομάδα από το Ροσάριο της Αργεντινής, είναι η ομάδα που αισθάνομαι πιο “κοντά” μου από οποιαδήποτε άλλη ομάδα τής Λατινικής Αμερικής (σήμερα, 2021, αυτό πλέον δεν ισχύει). Έτσι, χωρίς να έχω δει τον βοηθό διαιτητή με τη σηκωμένη σημαία του, μου ξέφυγε ένα αυθόρμητο “γκολ!”, σε μία κερκίδα τίγκα στους οπαδούς τής Νασιονάλ, εν μέσω “καπνιστών” ντυμένων στα πράσινα και λευκά, τα χρώματα της τοπικής ομάδας.

Τότε ήταν που άρχισαν να μετράνε τα πέντε αξέχαστα δευτερόλεπτα... Με το που πήγε η μπάλα στα δίχτυα, στιγμιαία επικράτησε ησυχία, επειδή όλοι νόμιζαν ότι η ομάδα τους είχε δεχθεί γκολ. Έτσι, το δικό μου “γκολ!” ακούστηκε καθαρά, τουλάχιστον σε εκείνους που ήταν γύρω μας. Μια ντουζίνα οπαδοί τής Νασιονάλ, παιδιά που μας είχαν ακούσει επί μία ώρα να μιλάμε σε μία “παράξενη” γλώσσα (Ελληνικά), και προφανώς είχαν καταλάβει ότι δεν ήμασταν Αργεντινοί, άρα δεν μπορούσαμε να ήμασταν οπαδοί της Νιούελ'ς, γύρισαν στην πλευρά μας, μας κοίταξαν, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με εκείνο το... “έχω καπνίσει ΤΟΣΟ πολύ που άρχισα να φαντάζομαι ήχους;” βλέμμα, μας κοίταξαν ξανά χωρίς να πουν ή να κάνουν τίποτα, και τότε ήταν που είδα τον βοηθό διαιτητή με τη σημαία σηκωμένη, και πέταξα ένα, “no goal. Offside” . Οι της Νασιονάλ στράφηκαν αμέσως στον αγωνιστικό χώρο, κι άρχισαν να τραγουδούν ξανά, ανακουφισμένοι που το γκολ δεν μετρούσε. Πάλι καλά που είχα αλλάξει γνώμη λίγο πριν φύγουμε από το χόστελ, κι αντί για τη φανέλα της Αργεντινής (ταξιδεύω με τέσσερις φανέλες, δύο της Αργεντινής και δύο της Ελλάδας), είχα φορέσει ένα απλό μπλουζάκι...”

Κάτι που θέλω να προσθέσω σήμερα, 2021, είναι ότι τον Σπύρο, καλή του ώρα ό,που είναι, εκείνο το απόγευμα/βράδυ ήθελα να τον σκοτώσω . Ο λόγος που μπήκαμε στο γήπεδο τόσο αργά (κάτι που πηγαίνει κόντρα στα... ιερά και όσιά μου , είναι επειδή πρώτα καθυστέρησε πάααααρα πολύ να ετοιμαστεί για να φύγουμε από το χόστελ του, και μετά επειδή ήθελε να φάει κάτι έξω από το γήπεδο, πριν μπούμε μέσα. Ήθελα να τον πιάσω από τον λαιμό και να τον πνίξω .

Για την ιστορία, οι Κολομβιανοί νίκησαν 1-0, με γκολ στο 81΄, από τον gordito Καρδόνα, που όση αυτοσυγκράτηση του λείπει (πιθανότατα, κρίνοντας από τα περιττά κιλά που κουβαλάει από την αρχή τής καριέρας του) στο φαγητό, τόσα... καντάρια μπάλα ξέρει. Να αναφέρω δε, για τους πιο hardcore ποδοσφαιρόφιλους μεταξύ υμών, ότι η “Νιουλς” (έτσι τη λένε στην Αργεντινή) εκείνη την εποχή είχε μεταξύ άλλων Έβερ Μπανέγα (πέρασε λίγους μήνες εκεί, μεταξύ Βαλένθια και Σεβίλλης), Μάξι Ροντρίγες, αλλά και Νταβίντ Τρεζεγκέ(!!), ναι, τον Γάλλο (με αργεντίνικη καταγωγή).

Στο γήπεδο ήμασταν 40.000 άνθρωποι, μεταξύ ημών και λιγοστοί Αργεντινοί. Φα-ντα-στι-κή η ατμόσφαιρα, από τις εμπειρίες που μένουν αξέχαστες. Το “γαμώτο” είναι ότι όπως είδα πριν από λίγο, οι φωτογραφίες που έβγαλα, στην πλειοψηφία τους, είναι για delete. Να προσθέσω ότι το 2018, στην Ασουνσιόν, κάναμε πολλή παρέα με έναν Βέλγο, κι αυτός ποδοσφαιρόφιλος, και σε μια κουβέντα μας (χαζεύοντας αγώνα Λιμπερταδόρες στην τηλεόραση), συνειδητοποιήσαμε ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι στο Μεδεγίν το είχαμε δει και οι δύο , ήταν κι εκείνος στο γήπεδο εκείνο το βράδυ.

​

Κόστος, 26.000 κολομβιανά πέσος, κάτι λιγότερο από 9,50 ευρώ εκείνη τη μέρα.

Cúcuta Deportivo πάνω, αγορασμένη εκείνες τις ημέρες στην Κούκουτα, Atlético Nacional κάτω, αγορασμένη στο Γκουαγιακίλ(!), στο Εκουαδόρ
​

Το τρίτο παιχνίδι που έχω δει 13 Φεβρουαρίου το αφήνω για αύριο, “πακέτο” με το ένα και μοναδικό που έχω δει στο εξωτερικό 14 Φλεβάρη.

@Yorgos, δεν είμαι για ραδιόφωνο εγώ... Τα δύο χρόνια που πέρασα κάποτε βοηθώντας σε καθημερινή αθλητική εκπομπή στον παλιό “103” (Θεσσαλονίκη), η συμφωνία μου με τον άνθρωπο που μου έδωσε την δουλειά ήταν ότι θα ήμουν στην “υποστήριξη” (έκλεινα ραντεβού με καλεσμένους μας), και θα έβγαινα στον αέρα μόνο αν ήταν... αναπόφευκτο, δηλαδή αν χρειάζονταν κάποιον να μιλήσει Αγγλικά, ή Ισπανικά, ή Ιταλικά. Έχανα χρόνια από τη ζωή μου κάθε φορά που έβγαινα στον αέρα... Ιδρώνω και μόνο που τα θυμάμαι...

 

[delmem2233]

13 Φεβρουαρίου (2ο μέρος)

Cúcuta Deportivo – Millonarios (2011, Κούκουτα, Κολομβία)
Atlético Nacional – Newell’s Old Boys (2014, Μεδεγίν)
Lechia Gdańsk – Podbeskidzie Bielsko-Biała (2016, Γκντανσκ)

14 Φεβρουαρίου (2015)

PDRM – Johor Darul Ta’zim (Shah Alam, Μαλαισία)

(Γραμμένο εδώ, την ημέρα τού αγώνα, σε μία “ιστορία” που “έστησα” Φεβρουάριο του 2016)

Κλείνω τον υπολογιστή κι ετοιμάζομαι για το γήπεδο, για τον βασικό λόγο που φρόντισα να είμαι στο Γκντανσκ συγκεκριμένα αυτό το Σαββατοκύριακο. Η τοπική Λέχια παίζει εντός στην αγωνιστική τής επανέναρξης της πολωνικής “Εξτρακλάσα” μετά τη χειμερινή διακοπή (δεν είναι τυχαίο ότι στην Πολωνία ήρθα ακριβώς πριν την επανέναρξη του πρωταθλήματος. Καθένας με τις διαστροφές του, ή... cada loco con su tema, που θα έλεγε ένας γνωστός μου Ισπανός). Θα είμαι στο γήπεδο δυόμισι ώρες πριν αρχίσει το παιχνίδι, για να κάνω μισή ώρα τον κύκλο του εξωτερικά, και να μπω με το που θα ανοίξουν τις πύλες, στις τέσσερις, δύο ώρες πριν αρχίσει το παιχνίδι. Βραδιάζει νωρίτερα από την Ελλάδα, και για να βγάλω φωτογραφίες πριν σκοτεινιάσει πρέπει να μπω με το που θα ανοίξουν οι πόρτες. Να το ξαναγράψω; Κάθε τρελός με το... ζήτημά του...

(Ίδια “ιστορία”, κείμενο γραμμένο την επομένη)

Βλέποντας - ηλιόλουστες, ΠΟΛΥ σημαντική λεπτομέρεια - φωτογραφίες τού γηπέδου τής Λέχια Γκντανσκ στο ίντερνετ τον τελευταίο μήνα, αυτόματα και αβίαστα το μυαλό μου πήγαινε στη Σαρλίζ Θέρον(!) και στην - παλιά, πλέον - διαφήμιση ενός αρώματος στην οποία η Νοτιοαφρικανή φοράει ένα... αστραφτερό χρυσαφί φόρεμα (μια και αρχίζω το σημερινό κείμενο με αναφορά σε γήπεδο και ποδόσφαιρο, ρισκάροντας να χάσω τους μισούς - αν όχι περισσότερους - από εσάς από τις πρώτες κιόλας γραμμές, σκέφτηκα να θολώσω ύπουλα τα νερά μήπως και σας δελεάσω να διαβάσετε και την επόμενη παράγραφο).

Το “Stadion Energa Gdańsk” όπως είναι σήμερα η επίσημη ονομασία του, με τον ουρανό γαλανό και τον ήλιο να κάνει το... κιτρινομουσταρδοχρυσαφί περίβλημά του να αστράφτει, πρέπει να είναι ένα από τα πιο... σέξι γήπεδα του κόσμου (αν είσαι φαν της Θέρον και η παρουσία της στη συγκεκριμένη διαφήμιση σε έχει... σημαδέψει). Όπως πλησιάζαμε όμως στο γήπεδο με το τραμ νωρίς χθες το απόγευμα, μέσα στον χειμώνα, με τον ουρανό στις τρεις και μισή να είναι στην καλύτερη περίπτωση... ανθρακί, φρόντισα να μετριάσω τις προσδοκίες μου.

Τι σκέφτηκα όταν τελικά το πρωτοείδα; Ας το θέσω έτσι: η... Σαρλίζ φαινόταν σαν να διερχόταν περίοδο κατάθλιψης (από τα διακόσια μέτρα το χρυσαφί “ρούχο” της φαινόταν... σταχτί), σαν να ήταν σε καναπέ τυλιγμένη με ένα άχρωμο κουβερλί στη μέση ενός δωματίου με τις κουρτίνες και τα παράθυρα κλειστά, γενικά τα πάντα κραύγαζαν ότι το μεσαίο όνομά της ήταν “μουντή”, όμως κατά βάθος... ήταν ακόμα η Σαρλίζ, ίσως επειδή αν ξέρεις πώς είναι κάποιος, κάτι, στα καλύτερά του, τον/το εκτιμάς και θαυμάζεις ακόμα και στα... μουντά του...

Τον γύρο του γηπέδου εξωτερικά δεν μπορούσα να τον κάνω, επειδή κομμάτια τής γύρω περιοχής είναι ιδιωτική ιδιοκτησία, που κάνοντας τον γύρο της φθάνεις μακριά από το γήπεδο, και στην άλλη πλευρά έχεις απλά έναν δρόμο ταχείας κυκλοφορίας που δεν... ενδείκνυται για περπάτημα στην άκρη του. Αυτή η... αναποδιά όμως, μου βγήκε σε καλό, μια και πέρασα ένα μισάωρο - μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες - στον “one of a kind” πολυχώρο κάτω από το γήπεδο, χώρος που είναι προσβάσιμος και επισκέψιμος εφτά μέρες τη βδομάδα, και δεν έχει καμία σχέση με τους αγώνες της Λέχια, χώρος που με έκανε να ψελλίσω ένα βαθιά σοφιστικέ “πλάαακα μού κάνεις” ξανά, και ξανά, και ξανά...

Πρώτη έκπληξη, η επιχείρηση “Escape Rooms” που λειτουργεί εκεί. Ξέρετε... Εκείνα τα δωμάτια που κλειδώνεσαι, και για να βγεις πρέπει να λύσεις κάποιο μυστήριο. Επόμενο, χώρος για παρκούρ! Αμέσως μετά, αίθουσα με μπιλιάρδα! Και στο βάθος, τεράστια... πίστα, το μεγαλύτερο κομμάτι της στεγασμένο και ένα μικρό εκτός βασικού κτιρίου, με καρτ!! Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, υπάρχει ένα μεγάλο γυμναστήριο, αναψυκτήριο με δεκάδες επιτραπέζια παιχνίδια, χώρος με τραμπολίνα(!), άλλος με πέντε οθόνες για Play Station, μαγαζί με επίσημα προϊόντα της Λέχια, και τουλάχιστον δύο μπαρ/ρεστοράν. Ένα γήπεδο ανοιχτό εφτά μέρες την εβδομάδα, στο οποίο όχι ολόκληρη οικογένεια, αλλά... ολόκληρο σόι μπορεί να πάει και να βρει κάτι διασκεδαστικό να κάνει.

“Άλλο οι χώροι κάτω από τις κερκίδες, κι άλλο το γήπεδο αυτό καθεαυτό”, θα πει κανείς. Διαβάστε αυτό: ακόμα και μέρος των κερκίδων είναι προσβάσιμο κάποιες ώρες την ημέρα, για όσους θέλουν να γυμναστούν, να ανεβοκατέβουν τα σκαλοπάτια! Η ειρωνεία/πλάκα τής υπόθεσης είναι ότι πρόσφατα έγραψα σε κάποιον ότι αν το γήπεδο στην Τούμπα ήταν ανοικτό εφτά μέρες την εβδομάδα, αντί να πήγαινα στο γυμναστήριο και να έκανα αυτό που σιχαίνομαι όσο ελάχιστα πράγματα στη ζωή (διάδρομο, για να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα, τους τελευταίους μήνες πήρα τόσα κιλά που μοιάζω πλέον επικίνδυνα στο ανθρωπάκι της Μισελέν, αλλά στο πολύ λιγότερο χαριτωμένο του), θα πήγαινα στο γήπεδο (το σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη είναι πέντε λεπτά περπάτημα από εκεί), και θα ανεβοκατέβαινα τα σκαλιά. Την ίδια (ή την επομένη, δεν είμαι σίγουρος) μέρα, είδα στο facebook της Λέχια Γκντανσκ φωτογραφία με κόσμο που έκανε αυτό ακριβώς στο γήπεδό της! What were the chances?!

Από τα πολλά που μου έκαναν εντύπωση, θα αναφέρω μόνο δύο. Ένας στους τέσσερις τριγύρω μου στην κερκίδα, ήταν εμφανώς... “πιωμένος”, πολλοί πριν ακόμα αρχίσει το παιχνίδι. Είδα κόσμο ακόμα και να τρεκλίζει ανεβαίνοντας τις σκάλες πριν αρχίσει το παιχνίδι. Είδα μεθυσμένους να κάνουν... μανούρα για τη θέση τους, ζητώντας από άλλους να σηκωθούν, νομίζοντας – λανθασμένα - ότι κάθονταν στη δική τους θέση. Γενικά, η μυρωδιά τού αλκοόλ σού έσπαγε τη μύτη καθώς πλησίαζαν κάποιοι. “Σιγά το πράγμα... Παοκτσής είσαι... Δεν έχεις δει μεθυσμένους στην Τούμπα;”, θα παρατηρούσε κάποιος που ξέρει τι συμβαίνει σε εμάς. Η απάντησή μου θα ήταν, ναι, αλλά στην 4 (για τους μη γνώστες, αυτή είναι η κερκίδα των “φανατικών”), όχι στην... “καθωσπρέπει” 3 (από την... 3 του γηπέδου τής Λέχια είδα το παιχνίδι χθες).

Το του αλκοόλ το αναφέρω επειδή “δένει” με αυτό που μου έκανε ΠΟΛΥ μεγάλη εντύπωση και τις δύο προηγούμενες φορές που πέρασα λίγες ημέρες στην Πολωνία (μια βδομάδα το 2011, κι άλλη μία το 2012). Το να δεις μπουκάλια μπίρας ή βότκας ή άλλου αλκοολούχου ποτού άδεια, αφημένα στην άκρη δρόμου, σε περβάζια, σε σκαλοπάτια, σε, σε, σε, είναι κάτι που μπορεί να συμβεί σχεδόν σε οποιαδήποτε χώρα (εξαιρώντας εκείνες που η κατανάλωση αλκοόλ απαγορεύεται γενικώς, ή επιτρέπεται μόνο σε κλειστούς χώρους). Η συχνότητα όμως με την οποία βλέπεις την ίδια αυτή εικόνα στην Πολωνία είναι τέτοια που... αρπάζει την προσοχή σου από τον λαιμό και κολλάει το πρόσωπό σου στο γυαλί κάθε παρατημένου μπουκαλιού. Οι ίδιοι οι Πολωνοί αναγνωρίζουν ότι το πρόβλημα του αλκοολισμού εδώ είναι υπαρκτό και έντονο. Επιπλέον -μερική- απόδειξη; Τέσσερις φορές έχω επισκεφτεί μίνι-μάρκετ στο Γκντανσκ για να αγοράσω ψιλοπράγματα, και τις τέσσερις φορές υπήρχε άνθρωπος (ένας τουλάχιστον) στην ουρά του ταμείου που μύριζε αλκοόλ από την κορυφή μέχρι τα νύχια, και κρατούσε μόνο μπίρες…

0-0 ημίχρονο, 5-0(!) τελικό για τη Lechia, με την Podbeskidzie να χάνει δύο παίκτες με κόκκινες κάρτες στα τελευταία πέντε λεπτά τού πρώτου ημιχρόνου. Πάνω αριστερά, το πέναλτι για το 1-0, και μετά 2-0, (3-0) 4-0, και, τελικό, 5-0 (στον φωτεινό πίνακα)​

Έχοντας... “στολίσει” τους Πολωνούς για την... αδυναμία τους στο αλκοόλ, το δεύτερο (από όσα μου έκαναν εντύπωση χθες στο γήπεδο) που θα αναφέρω εδώ, είναι απόλυτα κολακευτικό για εκείνους. Όσοι ασχολείστε με το διεθνές ποδόσφαιρο, πρέπει να έχετε ακούσει για τα επίπεδα... καφριλικίου που συναντώνται στα πολωνικά γήπεδα. Αλήθεια είναι ότι σκληροπυρηνικοί συγκεκριμένων ομάδων πρωταγωνιστούν κατά καιρούς σε... σαματάδες που κάνουν τους δικούς μας κάφρους στην Ελλάδα να μοιάζουν μαθητευόμενα καφράκια. Άλλοι, “φημίζονται” για τις σχέσεις τους με ακροδεξιές οργανώσεις, και φροντίζουν να προβάλουν τα πιστεύω τους με πανό και σημαίες. Τουλάχιστον χθες όμως, όχι μόνο γενικά στις κερκίδες αλλά ακόμα και ειδικά στο πέταλο των “ούλτρας” της Λέχια, η... ανθρωπογεωγραφία ήταν πολύ-πολύ ευχάριστα ενδιαφέρουσα...

Οι της Podbeskidzie, παίκτες και ελάχιστοι-ελάχιστοι οπαδοί, ανταλλάσσουν χειροκροτήματα μετά το παιχνίδι​

Δύο “αρχηγοί” στέκονταν σε μία ειδική πλατφόρμα κάτω-κάτω, ακριβώς πίσω από την εστία (το γήπεδο της Λέχια είναι αμιγώς ποδοσφαιρικό, χωρίς στίβο, οι κερκίδες είναι σε απόσταση αναπνοής από τον αγωνιστικό χώρο, και δεν υπάρχει δίχτυ, πουθενά, ούτε καν στο πέταλο των ούλτρας), κι έδιναν... παραγγέλματα. Οι πιο εκδηλωτικοί στις πρώτες 10-15 σειρές, ούρλιαζαν τα συνθήματα που τους έδιναν, όμως ήταν κόσμος... σαν εμένα, “κανονικά ντυμένος”, ούτε ξυρισμένα κεφάλια είδα, ούτε χαρακωμένα πρόσωπα, ούτε φάτσες που σε κάνουν να νομίζεις ότι πρόκειται για άτομα που έχουν περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε κελί απομόνωσης κάποιας φυλακής. Ακόμα και κοπέλες υπήρχαν, με μέικ-απ και ψηλοτάκουνες μπότες.

"Ιερό" μέρος τού "τελετουργικού" μετά από κάθε παιχνίδι στην Πολωνία, οι παίκτες πηγαίνουν στο "πέταλο" τον πιο εκδηλωτικών οπαδών τους και τραγουδούν/φωνάζουν συνθήματα μαζί, εκτός κι αν ο κόσμος έχει... τσατιστεί από κακή εμφάνιση της ομάδας, οπότε οι παίκτες απλά στέκονται και "τα ακούν". Το συγκεκριμένο βράδυ, οι της Λέχια προφανώς αποθεώθηκαν​

Στο υπόλοιπο του πετάλου, στο οποίο δεν καθόταν κανείς, έβλεπες κόσμο επίσης εκδηλωτικό, που συμμετείχε σε όλα τα... παραγγέλματα, αλλά με ελαφρώς λιγότερο... τεντωμένες φλέβες από εκείνους πιο κοντά στους “αρχηγούς”. Εκεί, έβλεπες... ακόμα κι οικογένειες με παιδάκια, ακόμα και κοριτσοπαρέες(!). Όλοι αυτοί μαζί, είναι οι “ούλτρας” της Λέχια Γκντανσκ, οι οποίοι έφτιαξαν πολύ-πολύ όμορφη ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα.

Δύο σύντομα “σφηνάκια” πριν κλείσω για σήμερα: η στάση του τραμ που εξυπηρετεί όσους επισκέπτονται το γήπεδο (χτισμένο σε απόσταση 5-6 χιλιομέτρων από το κέντρο της πόλης), με έκανε να χαμογελάσω . Το στέγαστρο και στις δύο πλευρές είναι... μικρογραφία του στεγάστρου του γηπέδου, για να “δένει” με το γήπεδο, τον λόγο για τον οποίο πηγαίνει κανείς εκεί. Μου θύμισε αντίστοιχες εικόνες/έξυπνες ιδέες σε άλλα γήπεδα, ειδικά μία στάση λεωφορείων λίγες δεκάδες μέτρα από το... πολύπαθο υπερ-γήπεδο της Σαχτιόρ στο Ντανιέτσκ, στην ανατολική Ουκρανία, που είναι σχεδόν πιστή ρέπλικα των πάγκων που κάθονται εντός γηπέδου οι αναπληρωματικοί των ομάδων και ο προπονητής με τους συνεργάτες του.

Τέλος, πλάκα (εκνευριστική) είχε μετά το τέλος του αγώνα το ότι πήγα στην τουαλέτα, αλλά η... δουλειά μου έμεινε στη μέση, επειδή κάποιος υπάλληλος του γηπέδου έσβησε τα φώτα. Το έχω δει και σε άλλα γήπεδα σε άλλες χώρες, σβήνουν τα φώτα στις τουαλέτες μόλις 10-15 λεπτά μετά τη λήξη του αγώνα, προφανώς για να... παρακινήσουν τον κόσμο να αδειάσει το γήπεδο όσο γίνεται πιο σύντομα, στο συγκεκριμένο γήπεδο όμως το ίδιο φαινόμενο το βρήκα ειρωνικά αστείο (προς το... γελοίο), επειδή όπως έγραψα και νωρίτερα η επίσημη ονομασία του είναι “Stadion Energa Gdańsk”, “Energa”, τεράστια επιχείρηση στον τομέα της Ενέργειας, που διαφημίζει στις τέσσερις μεγάλες οθόνες τού γηπέδου πόσο... φωτίζει την καθημερινή ζωή των πελατών της με αστείρευτη ηλεκτρική ενέργεια. Το να ξεμένεις από φως στην τουαλέτα γηπέδου που έχει “βαφτιστεί” με το όνομα εταιρείας παροχής ενέργειας, έχει την ειρωνεία/πλάκα του...

Τρίτο “σφηνάκι”... μπόνους, η “άλλα αντ' άλλων” κουβέντα που είχα με οπαδό της Λέχια σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια του ημιχρόνου έξω από μία τουαλέτα. Πρόσεξε το σκουφάκι μου (με το σήμα του ΠΑΟΚ), και μου έπιασε – ενθουσιώδη - κουβέντα, μόνο που... είχε ήδη πιει μισή ζυθοποιεία, και επαναλάμβανε συνεχώς τα ίδια. “Κλου” της κουβέντας μας το ότι αν και φέσι, δοκίμασε να πει την αλφαβήτα στα Ελληνικά(!), με έστω και μικρό ποσοστό επιτυχίας(!!). Μέχρι το έψιλον τα πετύχαινε. Τα υπόλοιπα ακουγόντουσαν όπως θα ακουγόταν Έλληνας μη γνώστης Κινέζικων αν προσπαθούσε να πει μία πρόταση σε αυτά (και μάλιστα μεθυσμένος. Ανεκτίμητο).

Ένα από τα έξι παιχνίδια που έχω δει στο αχανές και ακατάλληλο για ποδόσφαιρο Stadium Shah Alam. Τυπικά πρόκειται για ξεχωριστή πόλη (Shah Alam, Πρωτεύουσα της Πολιτείας Selangor), δυτικά τής Κουάλα Λούμπουρ, αλλά σε ελάχιστη απόσταση. Βλέποντας την πόλη σε φωτογραφίες δορυφόρου, φαίνεται σαν... προάστιο της KL.

Η PDRM είναι η ομάδα τής Βασιλικής Αστυνομίας τής Μαλαισίας (Polis Diraja Malaysia). Η JDT, από το Johor, νότια, “απέναντι” από τη Σιγκαπούρη, είναι το εδώ και κάποια χρόνια αδιαμφισβήτητο “αφεντικό” τού ποδοσφαίρου στη Μαλαισία, ο σύλλογος που ξοδεύει τα περισσότερα χρήματα για απόκτηση παικτών, ο πρώτος σύλλογος της Μαλαισίας που κατέκτησε “σοβαρό” διεθνή τίτλο (AFC Cup, 2015), ο πρώτος σύλλογος που έκτισε α-πί-στευ-το “football-specific” γήπεδο, και κάπου εδώ το... κόβω, επειδή ειδικά το θέμα τού γηπέδου τους με “πονάει” (πέρσι τέτοιον καιρό ήμουν στη ΝΑ Ασία και είχα σχεδιάσει να δω τρία παιχνίδια στο νέο στάδιό τους που τέτοιες ημέρες πέρσι εγκαινίασαν, αλλά με την... όρεξη έμεινα, πρώτα επειδή έκλεισαν τα γήπεδα λόγω του ιού, και μετά επειδή ουσιαστικά υποχρεώθηκα να επιστρέψω άρον-άρον, όταν άρχισαν να κλείνουν και σύνορα).

Ο άνευ μαλλιών εντός περιοχής είναι ο Αργεντινός Φιγκερόα, που κάποτε πέρασε από τον Παναθηναϊκό, και ο συμπαίκτης του με το 6 στην πλάτη είναι ο άλλοτε του ΠΑΟΚ, Βραζιλιάνος Μάρκος Αντόνιο. Μια χαρά λεφτά πήραν όσο έμειναν στην JDT.

Επειδή όμως – ευτυχώς – στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο πλουσιότερος, το συγκεκριμένο παιχνίδι το πήρε 1-0 η PDRM. Στο πώς είναι η ατμόσφαιρα στα γήπεδα στη Μαλαισία θα έχω αρκετές ευκαιρίες να αναφερθώ. Από το συγκεκριμένο παιχνίδι εκείνο που κυρίως κράτησα ήταν ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα αναλογία 5-95 στην κερκίδα, δηλαδή – χονδρικά – πέντε υποστηρικτές τής γηπεδούχου ομάδας (PDRM), για κάθε 95 οπαδούς τής φιλοξενούμενης. Κάτι σχετικάαα παρόμοιο είχα δει κάπου στο Εκουαδόρ, αλλά τέτοιο 5-95 όχι, ποτέ, ούτε νομίζω ότι έχω ξαναδεί από τότε. Στο γκολ τους ήταν που... αποκαλύφθηκε πλήρως η χαώδης διαφορά “δυνάμεων” στην κερκίδα, όταν μια χούφτα άνθρωποι σηκώθηκαν και πανηγύρισαν, και σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι, με φανέλες και κασκόλ τής JDT, έμειναν καθιστοί και σιωπηλοί.

 

[Yorgos]

13 Φεβρουαρίου (2ο μέρος)

Cúcuta Deportivo – Millonarios (2011, Κούκουτα, Κολομβία)
Atlético Nacional – Newell’s Old Boys (2014, Μεδεγίν)
Lechia Gdańsk – Podbeskidzie Bielsko-Biała (2016, Γκντανσκ)

14 Φεβρουαρίου (2015)

PDRM – Johor Darul Ta’zim (Shah Alam, Μαλαισία)

(Γραμμένο εδώ, την ημέρα τού αγώνα, σε μία “ιστορία” που “έστησα” Φεβρουάριο του 2016)

Κλείνω τον υπολογιστή κι ετοιμάζομαι για το γήπεδο, για τον βασικό λόγο που φρόντισα να είμαι στο Γκντανσκ συγκεκριμένα αυτό το Σαββατοκύριακο. Η τοπική Λέχια παίζει εντός στην αγωνιστική τής επανέναρξης της πολωνικής “Εξτρακλάσα” μετά τη χειμερινή διακοπή (δεν είναι τυχαίο ότι στην Πολωνία ήρθα ακριβώς πριν την επανέναρξη του πρωταθλήματος. Καθένας με τις διαστροφές του, ή... cada loco con su tema, που θα έλεγε ένας γνωστός μου Ισπανός). Θα είμαι στο γήπεδο δυόμισι ώρες πριν αρχίσει το παιχνίδι, για να κάνω μισή ώρα τον κύκλο του εξωτερικά, και να μπω με το που θα ανοίξουν τις πύλες, στις τέσσερις, δύο ώρες πριν αρχίσει το παιχνίδι. Βραδιάζει νωρίτερα από την Ελλάδα, και για να βγάλω φωτογραφίες πριν σκοτεινιάσει πρέπει να μπω με το που θα ανοίξουν οι πόρτες. Να το ξαναγράψω; Κάθε τρελός με το... ζήτημά του...

View attachment 339902

(Ίδια “ιστορία”, κείμενο γραμμένο την επομένη)

Βλέποντας - ηλιόλουστες, ΠΟΛΥ σημαντική λεπτομέρεια - φωτογραφίες τού γηπέδου τής Λέχια Γκντανσκ στο ίντερνετ τον τελευταίο μήνα, αυτόματα και αβίαστα το μυαλό μου πήγαινε στη Σαρλίζ Θέρον(!) και στην - παλιά, πλέον - διαφήμιση ενός αρώματος στην οποία η Νοτιοαφρικανή φοράει ένα... αστραφτερό χρυσαφί φόρεμα (μια και αρχίζω το σημερινό κείμενο με αναφορά σε γήπεδο και ποδόσφαιρο, ρισκάροντας να χάσω τους μισούς - αν όχι περισσότερους - από εσάς από τις πρώτες κιόλας γραμμές, σκέφτηκα να θολώσω ύπουλα τα νερά μήπως και σας δελεάσω να διαβάσετε και την επόμενη παράγραφο).

Το “Stadion Energa Gdańsk” όπως είναι σήμερα η επίσημη ονομασία του, με τον ουρανό γαλανό και τον ήλιο να κάνει το... κιτρινομουσταρδοχρυσαφί περίβλημά του να αστράφτει, πρέπει να είναι ένα από τα πιο... σέξι γήπεδα του κόσμου (αν είσαι φαν της Θέρον και η παρουσία της στη συγκεκριμένη διαφήμιση σε έχει... σημαδέψει). Όπως πλησιάζαμε όμως στο γήπεδο με το τραμ νωρίς χθες το απόγευμα, μέσα στον χειμώνα, με τον ουρανό στις τρεις και μισή να είναι στην καλύτερη περίπτωση... ανθρακί, φρόντισα να μετριάσω τις προσδοκίες μου.

View attachment 339903

Τι σκέφτηκα όταν τελικά το πρωτοείδα; Ας το θέσω έτσι: η... Σαρλίζ φαινόταν σαν να διερχόταν περίοδο κατάθλιψης (από τα διακόσια μέτρα το χρυσαφί “ρούχο” της φαινόταν... σταχτί), σαν να ήταν σε καναπέ τυλιγμένη με ένα άχρωμο κουβερλί στη μέση ενός δωματίου με τις κουρτίνες και τα παράθυρα κλειστά, γενικά τα πάντα κραύγαζαν ότι το μεσαίο όνομά της ήταν “μουντή”, όμως κατά βάθος... ήταν ακόμα η Σαρλίζ, ίσως επειδή αν ξέρεις πώς είναι κάποιος, κάτι, στα καλύτερά του, τον/το εκτιμάς και θαυμάζεις ακόμα και στα... μουντά του...

Τον γύρο του γηπέδου εξωτερικά δεν μπορούσα να τον κάνω, επειδή κομμάτια τής γύρω περιοχής είναι ιδιωτική ιδιοκτησία, που κάνοντας τον γύρο της φθάνεις μακριά από το γήπεδο, και στην άλλη πλευρά έχεις απλά έναν δρόμο ταχείας κυκλοφορίας που δεν... ενδείκνυται για περπάτημα στην άκρη του. Αυτή η... αναποδιά όμως, μου βγήκε σε καλό, μια και πέρασα ένα μισάωρο - μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες - στον “one of a kind” πολυχώρο κάτω από το γήπεδο, χώρος που είναι προσβάσιμος και επισκέψιμος εφτά μέρες τη βδομάδα, και δεν έχει καμία σχέση με τους αγώνες της Λέχια, χώρος που με έκανε να ψελλίσω ένα βαθιά σοφιστικέ “πλάαακα μού κάνεις” ξανά, και ξανά, και ξανά...

View attachment 339904

Πρώτη έκπληξη, η επιχείρηση “Escape Rooms” που λειτουργεί εκεί. Ξέρετε... Εκείνα τα δωμάτια που κλειδώνεσαι, και για να βγεις πρέπει να λύσεις κάποιο μυστήριο. Επόμενο, χώρος για παρκούρ! Αμέσως μετά, αίθουσα με μπιλιάρδα! Και στο βάθος, τεράστια... πίστα, το μεγαλύτερο κομμάτι της στεγασμένο και ένα μικρό εκτός βασικού κτιρίου, με καρτ!! Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, υπάρχει ένα μεγάλο γυμναστήριο, αναψυκτήριο με δεκάδες επιτραπέζια παιχνίδια, χώρος με τραμπολίνα(!), άλλος με πέντε οθόνες για Play Station, μαγαζί με επίσημα προϊόντα της Λέχια, και τουλάχιστον δύο μπαρ/ρεστοράν. Ένα γήπεδο ανοιχτό εφτά μέρες την εβδομάδα, στο οποίο όχι ολόκληρη οικογένεια, αλλά... ολόκληρο σόι μπορεί να πάει και να βρει κάτι διασκεδαστικό να κάνει.

“Άλλο οι χώροι κάτω από τις κερκίδες, κι άλλο το γήπεδο αυτό καθεαυτό”, θα πει κανείς. Διαβάστε αυτό: ακόμα και μέρος των κερκίδων είναι προσβάσιμο κάποιες ώρες την ημέρα, για όσους θέλουν να γυμναστούν, να ανεβοκατέβουν τα σκαλοπάτια! Η ειρωνεία/πλάκα τής υπόθεσης είναι ότι πρόσφατα έγραψα σε κάποιον ότι αν το γήπεδο στην Τούμπα ήταν ανοικτό εφτά μέρες την εβδομάδα, αντί να πήγαινα στο γυμναστήριο και να έκανα αυτό που σιχαίνομαι όσο ελάχιστα πράγματα στη ζωή (διάδρομο, για να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα, τους τελευταίους μήνες πήρα τόσα κιλά που μοιάζω πλέον επικίνδυνα στο ανθρωπάκι της Μισελέν, αλλά στο πολύ λιγότερο χαριτωμένο του), θα πήγαινα στο γήπεδο (το σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη είναι πέντε λεπτά περπάτημα από εκεί), και θα ανεβοκατέβαινα τα σκαλιά. Την ίδια (ή την επομένη, δεν είμαι σίγουρος) μέρα, είδα στο facebook της Λέχια Γκντανσκ φωτογραφία με κόσμο που έκανε αυτό ακριβώς στο γήπεδό της! What were the chances?!

View attachment 339905

Από τα πολλά που μου έκαναν εντύπωση, θα αναφέρω μόνο δύο. Ένας στους τέσσερις τριγύρω μου στην κερκίδα, ήταν εμφανώς... “πιωμένος”, πολλοί πριν ακόμα αρχίσει το παιχνίδι. Είδα κόσμο ακόμα και να τρεκλίζει ανεβαίνοντας τις σκάλες πριν αρχίσει το παιχνίδι. Είδα μεθυσμένους να κάνουν... μανούρα για τη θέση τους, ζητώντας από άλλους να σηκωθούν, νομίζοντας – λανθασμένα - ότι κάθονταν στη δική τους θέση. Γενικά, η μυρωδιά τού αλκοόλ σού έσπαγε τη μύτη καθώς πλησίαζαν κάποιοι. “Σιγά το πράγμα... Παοκτσής είσαι... Δεν έχεις δει μεθυσμένους στην Τούμπα;”, θα παρατηρούσε κάποιος που ξέρει τι συμβαίνει σε εμάς. Η απάντησή μου θα ήταν, ναι, αλλά στην 4 (για τους μη γνώστες, αυτή είναι η κερκίδα των “φανατικών”), όχι στην... “καθωσπρέπει” 3 (από την... 3 του γηπέδου τής Λέχια είδα το παιχνίδι χθες).

View attachment 339906

Το του αλκοόλ το αναφέρω επειδή “δένει” με αυτό που μου έκανε ΠΟΛΥ μεγάλη εντύπωση και τις δύο προηγούμενες φορές που πέρασα λίγες ημέρες στην Πολωνία (μια βδομάδα το 2011, κι άλλη μία το 2012). Το να δεις μπουκάλια μπίρας ή βότκας ή άλλου αλκοολούχου ποτού άδεια, αφημένα στην άκρη δρόμου, σε περβάζια, σε σκαλοπάτια, σε, σε, σε, είναι κάτι που μπορεί να συμβεί σχεδόν σε οποιαδήποτε χώρα (εξαιρώντας εκείνες που η κατανάλωση αλκοόλ απαγορεύεται γενικώς, ή επιτρέπεται μόνο σε κλειστούς χώρους). Η συχνότητα όμως με την οποία βλέπεις την ίδια αυτή εικόνα στην Πολωνία είναι τέτοια που... αρπάζει την προσοχή σου από τον λαιμό και κολλάει το πρόσωπό σου στο γυαλί κάθε παρατημένου μπουκαλιού. Οι ίδιοι οι Πολωνοί αναγνωρίζουν ότι το πρόβλημα του αλκοολισμού εδώ είναι υπαρκτό και έντονο. Επιπλέον -μερική- απόδειξη; Τέσσερις φορές έχω επισκεφτεί μίνι-μάρκετ στο Γκντανσκ για να αγοράσω ψιλοπράγματα, και τις τέσσερις φορές υπήρχε άνθρωπος (ένας τουλάχιστον) στην ουρά του ταμείου που μύριζε αλκοόλ από την κορυφή μέχρι τα νύχια, και κρατούσε μόνο μπίρες…

View attachment 339907

0-0 ημίχρονο, 5-0(!) τελικό για τη Lechia, με την Podbeskidzie να χάνει δύο παίκτες με κόκκινες κάρτες στα τελευταία πέντε λεπτά τού πρώτου ημιχρόνου. Πάνω αριστερά, το πέναλτι για το 1-0, και μετά 2-0, (3-0) 4-0, και, τελικό, 5-0 (στον φωτεινό πίνακα)​

Έχοντας... “στολίσει” τους Πολωνούς για την... αδυναμία τους στο αλκοόλ, το δεύτερο (από όσα μου έκαναν εντύπωση χθες στο γήπεδο) που θα αναφέρω εδώ, είναι απόλυτα κολακευτικό για εκείνους. Όσοι ασχολείστε με το διεθνές ποδόσφαιρο, πρέπει να έχετε ακούσει για τα επίπεδα... καφριλικίου που συναντώνται στα πολωνικά γήπεδα. Αλήθεια είναι ότι σκληροπυρηνικοί συγκεκριμένων ομάδων πρωταγωνιστούν κατά καιρούς σε... σαματάδες που κάνουν τους δικούς μας κάφρους στην Ελλάδα να μοιάζουν μαθητευόμενα καφράκια. Άλλοι, “φημίζονται” για τις σχέσεις τους με ακροδεξιές οργανώσεις, και φροντίζουν να προβάλουν τα πιστεύω τους με πανό και σημαίες. Τουλάχιστον χθες όμως, όχι μόνο γενικά στις κερκίδες αλλά ακόμα και ειδικά στο πέταλο των “ούλτρας” της Λέχια, η... ανθρωπογεωγραφία ήταν πολύ-πολύ ευχάριστα ενδιαφέρουσα...

View attachment 339908

Οι της Podbeskidzie, παίκτες και ελάχιστοι-ελάχιστοι οπαδοί, ανταλλάσσουν χειροκροτήματα μετά το παιχνίδι​

Δύο “αρχηγοί” στέκονταν σε μία ειδική πλατφόρμα κάτω-κάτω, ακριβώς πίσω από την εστία (το γήπεδο της Λέχια είναι αμιγώς ποδοσφαιρικό, χωρίς στίβο, οι κερκίδες είναι σε απόσταση αναπνοής από τον αγωνιστικό χώρο, και δεν υπάρχει δίχτυ, πουθενά, ούτε καν στο πέταλο των ούλτρας), κι έδιναν... παραγγέλματα. Οι πιο εκδηλωτικοί στις πρώτες 10-15 σειρές, ούρλιαζαν τα συνθήματα που τους έδιναν, όμως ήταν κόσμος... σαν εμένα, “κανονικά ντυμένος”, ούτε ξυρισμένα κεφάλια είδα, ούτε χαρακωμένα πρόσωπα, ούτε φάτσες που σε κάνουν να νομίζεις ότι πρόκειται για άτομα που έχουν περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε κελί απομόνωσης κάποιας φυλακής. Ακόμα και κοπέλες υπήρχαν, με μέικ-απ και ψηλοτάκουνες μπότες.

View attachment 339909

"Ιερό" μέρος τού "τελετουργικού" μετά από κάθε παιχνίδι στην Πολωνία, οι παίκτες πηγαίνουν στο "πέταλο" τον πιο εκδηλωτικών οπαδών τους και τραγουδούν/φωνάζουν συνθήματα μαζί, εκτός κι αν ο κόσμος έχει... τσατιστεί από κακή εμφάνιση της ομάδας, οπότε οι παίκτες απλά στέκονται και "τα ακούν". Το συγκεκριμένο βράδυ, οι της Λέχια προφανώς αποθεώθηκαν​

Στο υπόλοιπο του πετάλου, στο οποίο δεν καθόταν κανείς, έβλεπες κόσμο επίσης εκδηλωτικό, που συμμετείχε σε όλα τα... παραγγέλματα, αλλά με ελαφρώς λιγότερο... τεντωμένες φλέβες από εκείνους πιο κοντά στους “αρχηγούς”. Εκεί, έβλεπες... ακόμα κι οικογένειες με παιδάκια, ακόμα και κοριτσοπαρέες(!). Όλοι αυτοί μαζί, είναι οι “ούλτρας” της Λέχια Γκντανσκ, οι οποίοι έφτιαξαν πολύ-πολύ όμορφη ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα.

View attachment 339910
Δύο σύντομα “σφηνάκια” πριν κλείσω για σήμερα: η στάση του τραμ που εξυπηρετεί όσους επισκέπτονται το γήπεδο (χτισμένο σε απόσταση 5-6 χιλιομέτρων από το κέντρο της πόλης), με έκανε να χαμογελάσω . Το στέγαστρο και στις δύο πλευρές είναι... μικρογραφία του στεγάστρου του γηπέδου, για να “δένει” με το γήπεδο, τον λόγο για τον οποίο πηγαίνει κανείς εκεί. Μου θύμισε αντίστοιχες εικόνες/έξυπνες ιδέες σε άλλα γήπεδα, ειδικά μία στάση λεωφορείων λίγες δεκάδες μέτρα από το... πολύπαθο υπερ-γήπεδο της Σαχτιόρ στο Ντανιέτσκ, στην ανατολική Ουκρανία, που είναι σχεδόν πιστή ρέπλικα των πάγκων που κάθονται εντός γηπέδου οι αναπληρωματικοί των ομάδων και ο προπονητής με τους συνεργάτες του.

View attachment 339911

Τέλος, πλάκα (εκνευριστική) είχε μετά το τέλος του αγώνα το ότι πήγα στην τουαλέτα, αλλά η... δουλειά μου έμεινε στη μέση, επειδή κάποιος υπάλληλος του γηπέδου έσβησε τα φώτα. Το έχω δει και σε άλλα γήπεδα σε άλλες χώρες, σβήνουν τα φώτα στις τουαλέτες μόλις 10-15 λεπτά μετά τη λήξη του αγώνα, προφανώς για να... παρακινήσουν τον κόσμο να αδειάσει το γήπεδο όσο γίνεται πιο σύντομα, στο συγκεκριμένο γήπεδο όμως το ίδιο φαινόμενο το βρήκα ειρωνικά αστείο (προς το... γελοίο), επειδή όπως έγραψα και νωρίτερα η επίσημη ονομασία του είναι “Stadion Energa Gdańsk”, “Energa”, τεράστια επιχείρηση στον τομέα της Ενέργειας, που διαφημίζει στις τέσσερις μεγάλες οθόνες τού γηπέδου πόσο... φωτίζει την καθημερινή ζωή των πελατών της με αστείρευτη ηλεκτρική ενέργεια. Το να ξεμένεις από φως στην τουαλέτα γηπέδου που έχει “βαφτιστεί” με το όνομα εταιρείας παροχής ενέργειας, έχει την ειρωνεία/πλάκα του...

Τρίτο “σφηνάκι”... μπόνους, η “άλλα αντ' άλλων” κουβέντα που είχα με οπαδό της Λέχια σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια του ημιχρόνου έξω από μία τουαλέτα. Πρόσεξε το σκουφάκι μου (με το σήμα του ΠΑΟΚ), και μου έπιασε – ενθουσιώδη - κουβέντα, μόνο που... είχε ήδη πιει μισή ζυθοποιεία, και επαναλάμβανε συνεχώς τα ίδια. “Κλου” της κουβέντας μας το ότι αν και φέσι, δοκίμασε να πει την αλφαβήτα στα Ελληνικά(!), με έστω και μικρό ποσοστό επιτυχίας(!!). Μέχρι το έψιλον τα πετύχαινε. Τα υπόλοιπα ακουγόντουσαν όπως θα ακουγόταν Έλληνας μη γνώστης Κινέζικων αν προσπαθούσε να πει μία πρόταση σε αυτά (και μάλιστα μεθυσμένος. Ανεκτίμητο).

View attachment 339898

Ένα από τα έξι παιχνίδια που έχω δει στο αχανές και ακατάλληλο για ποδόσφαιρο Stadium Shah Alam. Τυπικά πρόκειται για ξεχωριστή πόλη (Shah Alam, Πρωτεύουσα της Πολιτείας Selangor), δυτικά τής Κουάλα Λούμπουρ, αλλά σε ελάχιστη απόσταση. Βλέποντας την πόλη σε φωτογραφίες δορυφόρου, φαίνεται σαν... προάστιο της KL.

View attachment 339899

Η PDRM είναι η ομάδα τής Βασιλικής Αστυνομίας τής Μαλαισίας (Polis Diraja Malaysia). Η JDT, από το Johor, νότια, “απέναντι” από τη Σιγκαπούρη, είναι το εδώ και κάποια χρόνια αδιαμφισβήτητο “αφεντικό” τού ποδοσφαίρου στη Μαλαισία, ο σύλλογος που ξοδεύει τα περισσότερα χρήματα για απόκτηση παικτών, ο πρώτος σύλλογος της Μαλαισίας που κατέκτησε “σοβαρό” διεθνή τίτλο (AFC Cup, 2015), ο πρώτος σύλλογος που έκτισε α-πί-στευ-το “football-specific” γήπεδο, και κάπου εδώ το... κόβω, επειδή ειδικά το θέμα τού γηπέδου τους με “πονάει” (πέρσι τέτοιον καιρό ήμουν στη ΝΑ Ασία και είχα σχεδιάσει να δω τρία παιχνίδια στο νέο στάδιό τους που τέτοιες ημέρες πέρσι εγκαινίασαν, αλλά με την... όρεξη έμεινα, πρώτα επειδή έκλεισαν τα γήπεδα λόγω του ιού, και μετά επειδή ουσιαστικά υποχρεώθηκα να επιστρέψω άρον-άρον, όταν άρχισαν να κλείνουν και σύνορα).

View attachment 339900
Ο άνευ μαλλιών εντός περιοχής είναι ο Αργεντινός Φιγκερόα, που κάποτε πέρασε από τον Παναθηναϊκό, και ο συμπαίκτης του με το 6 στην πλάτη είναι ο άλλοτε του ΠΑΟΚ, Βραζιλιάνος Μάρκος Αντόνιο. Μια χαρά λεφτά πήραν όσο έμειναν στην JDT.

View attachment 339901

Επειδή όμως – ευτυχώς – στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο πλουσιότερος, το συγκεκριμένο παιχνίδι το πήρε 1-0 η PDRM. Στο πώς είναι η ατμόσφαιρα στα γήπεδα στη Μαλαισία θα έχω αρκετές ευκαιρίες να αναφερθώ. Από το συγκεκριμένο παιχνίδι εκείνο που κυρίως κράτησα ήταν ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα αναλογία 5-95 στην κερκίδα, δηλαδή – χονδρικά – πέντε υποστηρικτές τής γηπεδούχου ομάδας (PDRM), για κάθε 95 οπαδούς τής φιλοξενούμενης. Κάτι σχετικάαα παρόμοιο είχα δει κάπου στο Εκουαδόρ, αλλά τέτοιο 5-95 όχι, ποτέ, ούτε νομίζω ότι έχω ξαναδεί από τότε. Στο γκολ τους ήταν που... αποκαλύφθηκε πλήρως η χαώδης διαφορά “δυνάμεων” στην κερκίδα, όταν μια χούφτα άνθρωποι σηκώθηκαν και πανηγύρισαν, και σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι, με φανέλες και κασκόλ τής JDT, έμειναν καθιστοί και σιωπηλοί.

Εμένα πάντως πιο πολύ από τη Θερον, την Πατουλαινα μου θύμισε το γήπεδο.

 

[delmem2233]

15 Φεβρουαρίου

Itagüí Ditaires – Fortaleza (2014, Ιταγουί, Κολομβία)
Nacional – Mineros de Guayana (2018, Ασουνσιόν)
Port – Nakhon Ratchasima (2020, Μπανγκόκ)

Το Ιταγουί είναι ξεχωριστή πόλη, νοτιοδυτικά τού Μεδεγίν, όμως είναι τόσο ξεχωριστό από αυτό, όσο ξεχωριστή είναι η... Καλαμαριά από την Θεσσαλονίκη. Από το Πομπλάδο, το πιο τουριστικό κομμάτι τού Μεδεγίν, το Ιταγουί είναι... δύο βήματα, πολύ λιγότερα απ’ ότι το κέντρο τού ίδιου τού Μεδεγίν. Το δε “Estadio Metropolitano Ciudad de Itagüí”, που βρίσκεται σχεδόν στο δυτικό άκρο τής πόλης, με μετρό, είναι τέσσερις στάσεις από το Πομπλάδο.

Τον Φεβρουάριο του 2014 η τοπική ομάδα λεγόταν ακόμα Itagüí Ditaires, και χρησιμοποιούσαν το “Águilas Doradas” απλά σαν χαϊδευτικό, για λόγους μάρκετινγκ. Τον Μάιο του ίδιου χρόνου, ο δήμαρχος του Ιταγουί “τα πήρε” με δημόσια κριτική που δέχθηκε από τον πρόεδρο του συλλόγου, “ξεσπίτωσε” την ομάδα (το στάδιο είναι δημοτικό, δεν ανήκει στον σύλλογο), τους απαγόρεψε να ξαναπαίξουν εκεί, και μετά από... περιπλάνηση δύο ετών, η ομάδα κατέληξε σαν “Águilas Doradas” πλέον, να έχει έδρα το Ριονέγρο (40 χιλιόμετρα ανατολικά).

Τα γράφω αυτά επειδή εξακολουθούν να μου προκαλούν εντύπωση. Η Κολομβία δεν είναι η μοναδική χώρα στην οποία σύλλογοι “μετακινούνται” από μία πόλη σε άλλη, ενίοτε αλλάζοντας όνομα και χρώματα. Σαν Έλληνας, αυτό – εξακολουθεί να – μου φαίνεται... “ανεκδοτικό”. Όταν γεννήθηκα, ο ΠΑΟΚ ήταν ήδη σχεδόν 50 ετών, τον βρήκα στην Τούμπα, κι αν όλα πάνε καλά, εκεί θα είναι ακόμα και 50 χρόνια αφού πεθάνω. Αυτό που οι ποδοσφαιρόφιλοι θεωρούμε δεδομένο στην Ελλάδα, ότι οι σύλλογοι “δεν το κουνάνε” από την πόλη καταγωγής/ίδρυσης, επαναλαμβάνω ότι σε άλλες χώρες μόνο δεδομένο δεν είναι, ακόμα και για ομάδες τής πρώτης κατηγορίας, όπως ήταν τότε η “Itagüí Ditaires”.

​

Είχα διαβάσει ότι δεν θα πουλούσαν εισιτήρια στο γήπεδο, ότι έπρεπε να πάει κανείς στο δημαρχείο(!) για να βρει, κι έτσι από εκεί άρχισα τη βόλτα μου, ξαφνιαζόμενος, μια και όταν ρώτησα έναν φιλικότατο αστυνομικό στην είσοδο του κτηρίου πού μπορούσα να βρω εισιτήριο, απλά μου έδωσε ένα(!), δωρεάν. Αργότερα, έξω από το γήπεδο, είδα ότι υπήρχαν αστυνομικοί που έκαναν ακριβώς το ίδιο, μοίραζαν δωρεάν εισιτήρια σε όποιον εμφανιζόταν κι ενδιαφερόταν. Κάπως έτσι, αν και σε “μικρό” παιχνίδι, το γήπεδο μάζεψε 8.000 κόσμο, η κεντρική κερκίδα (η μόνη που χρησιμοποιήθηκε) γέμισε(!).

Η κεντρική κερκίδα, άδεια όταν μπήκα (από τους πρώτους, μην χάσω...), γεμάτη με την έναρξη τού αγώνα, και μέχρι το τέλος του.

Θέα από τις πολύ-πολύ χαρακτηριστικές πολυώροφες πολυκατοικίες τού Μεδεγίν και των πόλεων-δορυφόρων του, σαν το Ιταγουί. “Μπόνους” της φωτογραφίας, το μικρό αεροπλάνο που ετοιμάζεται για προσγείωση στο αεροδρόμιο του Μεδεγίν.

“Ευχαριστούμε δήμαρχε Τρουχίγιο, για το καλύτερα φωτιζόμενο στάδιο της χώρας”. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, εγκαινίασαν τους νέους πυλώνες φωτισμού. Την τελευταία φωτογραφία την τράβηξα από τον σταθμό τού μετρό, πριν επιστρέψω στο Πομπλάδο, 50 λεπτά μετά τη λήξη τού αγώνα, κι όπως βλέπετε τα φώτα στο γήπεδο ήταν ακόμα αναμμένα (μήπως και υπήρχε ακόμα κάποιος στην πόλη που δεν είχε μάθει ότι ο δήμαρχος είχε εγκαταστήσει νέους πυλώνες στο στάδιο...).

2018, Ασουνσιόν, Νασιονάλ – Μινέρος ντε Γκουαγιάνα, πρώτος προκριματικός γύρος Κόπα Σουδαμερικάνα, πρώτο παιχνίδι, 0-0, αλλά... ΠΟΛΥ 0-0, από τα 0-0 που αν πρέπει να γράψεις 200 λέξεις για τις καλύτερες φάσεις τού αγώνα, σε αυτές συμπεριλαμβάνεις ακόμα και σουτ από τα οποία η μπάλα κατέληξε... δύο εστίες άουτ.

Με το θέαμα φτωχό και τον κόσμο λιγοστό, περισσότερο χάζευα τα χρώματα του ουρανού και απολάμβανα τον τέλειο καιρό και τα τραγουδάκια των λιγοστών οπαδών τής Νασιονάλ κάτω δεξιά μου. Θεατές, 2.000. Κόστος εισιτηρίου, 5.000 γκουαρανίες, περίπου 70 λεπτά τού ευρώ(!) εκείνη τη μέρα, ναι, για εισιτήριο διεθνούς(!) αγώνα, και μάλιστα σε μία από τις δύο κεντρικές κερκίδες, όχι σε “πέταλο” πίσω από εστία. Πιο πολλά έδωσα για σνακ προ και μετά αγώνα, παρά για το ίδιο το εισιτήριο.

Last but not least, το πιο ενδιαφέρον – για μένα – από τα τρία παιχνίδια που έχω δει στο εξωτερικό 15 Φεβρουαρίου, πέρσι, στην Μπανγκόκ, PAT Stadium, Port εναντίον Nakhon Ratchasima, 1η αγωνιστική τής πρώτης κατηγορίας τής Ταϊλάνδης. Η ειρωνεία τής υπόθεσης είναι ότι ακριβώς έναν χρόνο αργότερα, σήμερα, το ίδιο πρωτάθλημα βρίσκεται στην 19η αγωνιστική του, η οποία παίχθηκε χθες και προχθές. Επαναλαμβάνω, 365 μέρες μετά από αυτό το παιχνίδι τής πρώτης αγωνιστικής, η ΙΔΙΑ σεζόν στην Ταϊλάνδη βρίσκεται ακόμα στην 19τη αγωνιστική (από τις συνολικά 30), λόγω, φυσικά, φυσικότατα, της τεράστιας διακοπής λόγω του ιού. Τα γήπεδα έμειναν κλειστά για μήνες στην Ταϊλάνδη. Πρόλαβα να δω τέσσερα παιχνίδια πρωταθλήματος, με το που έφυγα έκλεισαν τις κερκίδες (αγώνες άρχισαν να διεξάγονται χωρίς κόσμο), και σύντομα κατέβασαν τελείως ρολά, βάζοντας το πρωτάθλημα “στον πάγο”.

Η τοπική Port παρουσιάζει – για μένα – ενδιαφέρον για δυόμισι λόγους. Ο... ενάμισης, είναι ότι πρόκειται για τη μοναδική ομάδα στην Μπανγκόκ που το γήπεδό της είναι πολύ εύκολα προσβάσιμο, αν είσαι... μερακλής τού περπατήματος μπορείς να πας με τα πόδια από το κέντρο, κι αν δεν κάνεις κέφι να περπατήσεις στη ζέστη/υγρασία τής Μπανγκόκ, παίρνεις το μετρό και σε αφήνει 5-10 λεπτά από το γήπεδο. Επακόλουθο – φαντάζομαι – αυτού, είναι να πρόκειται για τον πιο δημοφιλή σύλλογο στην Μπανγκόκ, μεταξύ των ξένων που ζουν στην πόλη μόνιμα ή έστω για πολύ καιρό, και θέλουν να “ακολουθούν” μια ομάδα, να “έχουν ομάδα” στην πόλη/χώρα. Το πόσοι ξένοι, στη συντριπτική πλειοψηφία τους Άγγλοι, παρακολουθούν από κοντά ό,τι συμβαίνει στην Port, όσο κάνω εγώ το ίδιο με τον ΠΑΟΚ, το συνειδητοποίησα τις τελευταίες εβδομάδες πριν ταξιδέψω στην Μπανγκόκ πέρσι, ψάχνοντας δεξιά-αριστερά στα social media.

Αυτά τα δύο μαζί, είναι ο ενάμισης λόγος που κάνει την Port πολύ ενδιαφέρουσα για μένα. Ο άλλος λόγος είναι η ιδιοκτήτρια του συλλόγου, η Nualphan Lamsam. Την “πρωτογνώρισα” μέσω τηλεόρασης/ίντερνετ το 2019, παρακολουθώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο γυναικών, στη Γαλλία. Η Ταϊλάνδη ήταν εκεί, έχασε 13-0 (ναι, 13, όχι 1-0, όχι 3-0, αλλά 13-0) από τις ΗΠΑ, στο δεύτερο παιχνίδι τους όμως, στις καθυστερήσεις, κι ενώ έχαναν 4-0 από τη Σουηδία, έβαλαν γκολ(!), “της τιμής”, το οποίο το πανηγύρισαν λες και ήταν νικητήριο στην παράταση του τελικού. Η συγκεκριμένη γυναίκα ήταν στον πάγκο, και σε πολλές φωτογραφίες/βίντεο την είδα να κλαίει σαν κοριτσάκι νηπιαγωγείου. Διαβάζοντας, έμαθα ότι πρόκειται για οικονομική μεγιστάνα στην Ταϊλάνδη, σε απλά Ελληνικά... “δεν ξέρει τι έχει”, και βλέποντας ότι το κράτος και οι ποδοσφαιρικές Αρχές δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με το γυναικείο ποδόσφαιρο και ειδικά την εθνική ομάδα, είχε πάρει τα κορίτσια υπό τη... σκέπη της, φροντίζοντας για τα πάντα, από το να έχουν κάποιο εισόδημα, μέχρι να προπονούνται στις καλύτερες δυνατές εγκαταστάσεις.

Λίγο καιρό πριν φθάσω στην Μπανγκόκ, συνειδητοποίησα ότι η ίδια γυναίκα είναι ιδιοκτήτρια της Port(!), η οποία σήμερα θεωρείται από τις μεγαλύτερες ομάδες στη χώρα (δεύτερη είναι στη βαθμολογία σήμερα). Την δε συγκεκριμένη μέρα, πριν το παιχνίδι, ο σύλλογος παρουσίασε τη νέα φανέλα τής ομάδας, για το 2020, είχαν μία σκηνή δίπλα σε “υπαίθρια αγορά” που στήνεται έξω από το γήπεδο τις ημέρες των αγώνων με πολύ-πολύ-πολύ φαγητό, και η “Madame Pang” (αυτό είναι το χαϊδευτικό της) ήταν κεντρικό πρόσωπο, περνώντας αρκετή ώρα με το μικρόφωνο στο χέρι.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα, κάθε φορά που ζούμαρα για να δω τι έκανε, ήταν όρθια, δίπλα στον πάγκο. Μετά το παιχνίδι δε, οι παίκτες τής Nakhon Ratchasima, αφού πρώτα μαζεύτηκαν στο κέντρο τού γηπέδου για να συγχαρούν τους αντιπάλους τους, πήγαν προς εκείνην, κι έκαναν όλοι τους τον χαρακτηριστικό ταϊλανδέζικο χαιρετισμό με τις παλάμες ενωμένες και ελαφριά υπόκλιση.

Γενικά, εξαιρετική η εμπειρία, φθηνό το εισιτήριο (130 μπατ, περίπου 3,80 ευρώ εκείνη τη μέρα), ωραία μπάλα, πέντε γκολ (4-1), γεμάτες κερκίδες (6.940 εισιτήρια), παλμός, φαγητό , εύκολη πρόσβαση, όλα καλά.

Η φιλοξενούμενη Nakhon Ratchasima είναι από την ομώνυμη πόλη, η οποία στην απλή καθομιλουμένη στην Ταϊλάνδη συνήθως αποκαλείται “Korat”. Το παιχνίδι που είδα εγώ, διεξήχθη στις 15 Φεβρουαρίου πέρσι. Μια βδομάδα νωρίτερα, η Korat είχε γίνει θέμα παγκοσμίως, όχι μόνο στην Ταϊλάνδη, όταν ένας στρατιωτικός με... σαλεμένο το μυαλό, πρώτα σκότωσε τον διοικητή τής μονάδας του, και μετά άλλους 29 ανθρώπους (τραυμάτισε 57), στη διαδρομή προς ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, και κυρίως εκεί, στο εμπορικό κέντρο. Ο ίδιος ήταν το 31ο και τελευταίο θύμα τής βραδιάς, που όπως βλέπω σε δημοσιεύματα εκείνων των ημερών στο ίντερνετ, είναι το μεγαλύτερο “mass shooting” στην ιστορία τής Ταϊλάνδης. Πριν την έναρξη κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή (την οποία τήρησαν με θρησκευτική ευλάβεια όλοι οι παρόντες), ενώ οι “φανατικοί” τής Port είχαν και πανό με hashtag που έπαιζε πολύ εκείνες τις ημέρες στα social media στην χώρα.

Από πολλές απόψεις, η Ταϊλάνδη, ποδοσφαιρικά, είναι μία μικρογραφία τής Ιαπωνίας. Για παράδειγμα, στα ημίχρονα των αγώνων, εκπρόσωποι των “οργανωμένων” οπαδών των δύο ομάδων συναντιούνται στον αγωνιστικό χώρο με μεγάλες σημαίες, και κάνουν τον γύρο του μαζί, βγάζοντας φωτογραφίες. Μετά τους αγώνες δε, οι παίκτες των δύο ομάδων, αφού αλληλοχαιρετηθούν στο κέντρο τού γηπέδου, πρώτα πηγαίνουν στους οπαδούς των αντιπάλων τους(!) για να τους χαιρετήσουν με την παραδοσιακή ταϊλανδέζικη κίνηση (ενωμένες παλάμες, ελαφριά υπόκλιση), και μετά πηγαίνουν στους οπαδούς τής δικής τους ομάδας. Σε εμάς στην Ελλάδα αυτά φαίνονται σουρεαλιστικά, αλλά σε χώρες τής Νοτιοανατολικής Ασίας και της Άπω Ανατολής, τις επηρεασμένες από την Ιαπωνία (πρώτη χώρα που επένδυσε βαριά στο εγχώριο πρωτάθλημά της, λειτουργώντας σαν φάρος για αρκετές άλλες ασιατικές χώρες), αυτό είναι πλέον σύνηθες. Στη φωτογραφία, οι παίκτες τής Port χαιρετούν τους λιγοστούς οπαδούς τής Nakhon Ratchasima.

 

[delmem2233]

16 Φεβρουαρίου

Godoy Cruz – Peñarol (2012, Μεντόσα, Αργεντινή)
Once Caldas – Alianza Petrolera (2014, Μανισάλες, Κολομβία)
Montevideo Wanderers – River Plate (2019, Μοντεβιδέο)
Ayutthaya United – Navy (2020, Αγιουτάγια, Ταϊλάνδη)

Λιμπερταδόρες 2012, πρώτη αγωνιστική ομίλων, Γοδόι Κρους (η οποία πενθεί εδώ και έντεκα μέρες, μετά την αυτοκτονία παίκτη της), εναντίον Πεναριόλ. Ήμουν “στον δρόμο” από Μπουένος Άιρες προς Χιλή, είχα ήδη δει αγώνα (τής Σεντράλ) στο Ροσάριο, και φρόντισα να είμαι στην πολύ ευχάριστη Μεντόσα τις ημέρες που υπήρχε αυτό το παιχνίδι.

Το Estadio Malvinas Argentinas βρίσκεται εντός μεγάλου πάρκου, στα δυτικά όρια της πόλης, κάτι λιγότερο από τέσσερα χιλιόμετρα από την κεντρική πλατεία (η απόσταση περπατιέται εύκολα). Το εισιτήριο μου κόστισε 60 αργεντίνικα πέσος, που τότε ήταν 10,50 ευρώ (καμία σχέση με σήμερα δηλαδή, που 60 πέσος είναι μόλις 56 λεπτά!).

Έκοψαν 12.153 εισιτήρια, όμως με εξαίρεση το δικό μου “πέταλο”, των “φανατικών”, που ήταν σχεδόν γεμάτο, το στάδιο φαινόταν άδειο. Γενικά η Γοδόι Κρους δεν έχει τον... λαό άλλων – μεγάλων – ομάδων τής Αργεντινής.

Άλλοτε πηγαίνω στην κερκίδα των “φανατικών”, κι άλλοτε όσο γίνεται πιο μακριά, δηλαδή ακριβώς απέναντι, ανάλογα με το homework που έχω κάνει, και το πόσο ασφαλής μαντεύω ότι θα αισθάνομαι κουβαλώντας πάντα σακίδιο με δύο φωτογραφικές μηχανές. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι η επιλογή ήταν εύκολη, η κερκίδα των “φανατικών” τής Γοδόι Κρους είναι “ευκολότατη”, με άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, όχι... “μπερδεμένους” που πηγαίνουν στο γήπεδο για να κάνουν... μανούρες με την αστυνομία.

1-0 η Γοδόι Κρους, τελικό σκορ​

Όσο για την πόλη, τις τέσσερις ημέρες που έμεινα μου φάνηκε πολύ ευχάριστη, καθαρή, “περιποιημένη”, τουλάχιστον το κομμάτι της που είδα εγώ (είναι αρκετά... απλωμένη), δηλαδή το – ευρύτερο – κέντρο. Φαντάζομαι ότι αρκετοί ξέρετε πως η περιοχή γύρω από τη Μεντόσα φημίζεται για τα κρασιά της, όχι μόνο τοπικά, αλλά και διεθνώς. Προσωπικά δεν μπήκα στον πειρασμό να δοκιμάσω, αν και βλέπω στις φωτογραφίες μου εκείνων των ημερών ότι τα δύο από τα τέσσερα βράδια βγήκα με παρέα (αρκέστηκα σε μπίρα).

Πρώτη κατηγορία Κολομβίας, πέμπτη αγωνιστική τής Απερτούρα το 2014, Όνσε Κάλδας εναντίον Αλιάνσα Πετρολέρα, στο Μανισάλες. Κόστος εισιτηρίου, 13.000 κολομβιανά πέσος, που εκείνη τη μέρα ήταν περίπου 4.70 ευρώ. Θεατές, 18.000. Σημαντική λεπτομέρεια, με ένα εισιτήριο εκείνη τη μέρα, έμπαιναν στο γήπεδο δύο άτομα. Το συνειδητοποίησα περιμένοντας στην ουρά για να αγοράσω εισιτήριο. Ήταν τόσο φθηνό που δεν μπήκα στη διαδικασία να βρω κάποιον να το “μοιραστούμε”, με πλησίασε ένας κύριος όπως ετοιμαζόμουν να περάσω την πύλη, με είδε μόνο μου, με ρώτησε αν μπορούσε να μπει μαζί μου, κι έτσι έγινε. Υπάρχουν χώρες στην Ευρώπη που μία μπίρα εντός γηπέδου κοστίζει περισσότερο από εισιτήριο αγώνα για ΔΥΟ άτομα στην Κολομβία...

Το παιχνίδι ήταν ενδιαφέρον, είχε τρία γκολ, αρκετές άλλες φάσεις, αρκετό κόσμο, ο καιρός ήταν σούπερ, η ατμόσφαιρα πολύ ωραία, επιτέλους πήγαινα σε ένα γήπεδο (“Palogrande”) που είχα δει αρκετές φορές στην τηλεόραση και στο ίντερνετ, όλα καλά, όμως η βασική ανάμνησή μου από το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι κάτι που συνέβη στο ημίχρονο(!).

Η Κολομβία είναι η μόνη (μέχρι τώρα τουλάχιστον) χώρα, στην οποία παίρνω χάπια όταν πρόκειται να περάσω πάνω από δύο ώρες σε λεωφορείο. Η πρώτη-πρώτη διαδρομή που έκανα την πρώτη-πρώτη φορά που πήγα, ένα Μπογκοτά-Μεδεγίν, ήταν τόσο... τραυματική εμπειρία (λόγω στροφών και στιλ οδήγησης του οδηγού μας), που... με σημάδεψε. Από τότε, στους τεσσεράμισι-πέντε μήνες που αθροιστικά έχω περάσει στην χώρα σε τέσσερις επισκέψεις εκεί, παίρνω χάπια. Το θετικό είναι ότι ποτέ ξανά δεν... βασανίστηκα σε λεωφορείο στην Κολομβία. Το αρνητικό είναι ότι τουλάχιστον τα χάπια που έπαιρνα εγώ ήταν δυνατά (για μένα), με “ζάλιζαν” όχι μόνο για οκτώ, εννιά, δέκα ώρες (ένα βράδυ), αλλά πολύ περισσότερο...

Πανηγύρια για το πρώτο γκολ τής Όνσε Κάλντας​

Στο Μανισάλες έφθασα εκείνο το πρωί με βραδινό λεωφορείο από Μεδεγίν. Βρήκα μεν το χόστελ στο οποίο είχα κάνει κράτηση, όμως παρά τη... ζαλάδα μου, δεν έπεσα στο κρεβάτι. Νόμιζα ότι θα μου περνούσε, ειδικά όντας έξω, περπατώντας, πηγαίνοντας στο γήπεδο. Αμ δε...

Στο ημίχρονο έκλεισα “για λίγο” τα μάτια με το που σφύριξε ο διαιτητής, και τα ξανάνοιξα όταν φώναξε ο κόσμος γύρω μου για την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου. Εκείνα τα 15 λεπτά πέρασαν λες και ήταν... 15 δευτερόλεπτα. Μέχρι και σήμερα, εκείνη παραμένει η μοναδική φορά που... με πήρε ο ύπνος σε γήπεδο.

Πανηγύρια για το δεύτερο γκολ τους. Νίκησαν 2-1​

Όσο για το Μανισάλες, αποδείχθηκε πολύ ευχάριστη έκπληξη. Εγώ πήγα κατά 90% για να δω μπάλα, και μόνο 10% για να “τριγυρίσω”, όμως η πόλη αποδείχθηκε... μικρογραφία τού Μεδεγίν. Σε προηγούμενο ποστ έγραψα ότι θεωρώ το Μεδεγίν την πιο ευχάριστη πόλη στην Κολομβία, οπότε με το “μικρογραφία τού Μεδεγίν” το Μανισάλες το επαινώ, δεν το “μικραίνω”.

Από τις βόλτες στην πόλη θυμάμαι κυρίως ότι ο κεντρικός δρόμος, η... Εγνατία τού Μανισάλες, είναι κάτι σαν “κορυφογραμμή”, έχει πλαγιές και στις δύο πλευρές, με υπέροχη θέα σε κάθε διασταύρωση. Θα ήταν σούπερ αν είχε θέα ακόμα και σε μία μόνο πλευρά, όμως το ότι έχεις καταπληκτική θέα και στις δύο πλευρές το κάνει... δεν θα έλεγα “μοναδικό”, θα υπερέβαλα, όμως προσωπικά δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη πόλη που να έχω πάει και ο κεντρικός δρόμος της να ήταν έτσι, με τέτοια θέα δεξιά και αριστερά.

Χωρίς δε να τσεκάρω τις σημειώσεις μου από εκείνες τις ημέρες, θυμάμαι ότι στο χόστελ τα είπαμε αρκετά με μία Γαλλίδα, η οποία ταξίδευε μόνη της, με ποδήλατο(!), κι είχε τα καλύτερα να πει για τους Κολομβιανούς, ειδικά για τον κόσμο που συνάντησε off the beaten track, σε περιοχές που της είχαν συστήσει να μην πάει, ως “επικίνδυνες”, αλλά εκείνη πήγε either way. Θυμάμαι να μου λέει ότι σαν σόλο γυναίκα και κυρίως σαν ποδηλάτης, στην Κολομβία αισθανόταν... VIP. Την φιλοξενούσαν (εκτός μεγάλων πόλεων), τη φίλευαν, της έδιναν συμβουλές... Η ποδηλασία είναι... πολύ σοβαρή υπόθεση στην Κολομβία, κι όπως έγραψα και τότε σε μία “ιστορία” εδώ, οι Κολομβιανοί ποδηλάτες φημίζονται κυρίως για το πόσο καλά τα πηγαίνουν στα ορεινά κομμάτια αγώνων.

Μοντεβιδέο Γουόντερερς εναντίον Ρίβερ Πλέιτ, Απερτούρα Ουρουγουάης, στο πολύ... γραφικό “Πάρκε Αλφρέδο Βίκτορ Βιέρα”. Απίστευτο 1-1, από τα 1-1 που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι έληξαν... 1-1, αντί για... 5-0. Η “Γουόντερς” (πρόσεξα ότι μέρος τού ονόματος το “τρώνε”) προηγήθηκε νωρίς, έχασε τ ρ ε λ έ ς ευκαιρίες να βάλει δεύτερο, τρίτο, τέταρτο γκολ, έχασε μέχρι και πέναλτι προς το τέλος, και στο 86΄ ένας παίκτης της είχε τη φαεινή ιδέα να επιστρέψει την μπάλα προς την εστία του χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος, “πετάχτηκε” ένας τής Ρίβερ, το “παστέλωσε”, κι έμειναν οι της Γουόντερερς “κάγκελο”.

Ομολογώ ότι συγκρατήθηκα για να μην χασκογελάσω(!) στην ισοφάριση, μου ήρθε όντως να βάλω τα γέλια, για το... γελοίο τής υπόθεσης, για το πώς το συγκεκριμένο παιχνίδι θα έληγε 1-1 αντί για 5-0 ή 6-0. Το εισιτήριό μου (300 πέσος, κάτι λιγότερο από 8,50 ευρώ εκείνη τη μέρα) ήταν για την κεντρική κεντρική, προφανώς γύρω μου είχα μόνο οπαδούς τής Γουόντερερς, επομένως θα ήταν... απρεπές να βάλω τα γέλια την ώρα που όλοι γύρω μου μουρμούριζαν μπινελίκια για το τι τους είχε βρει...

Μόλις ισοφάρισε “από το πουθενά” η Ρίβερ στο 86΄​

Να αναφέρω ότι το συγκεκριμένο ήταν τοπικό ντέρμπι, και με το “τοπικό” εννοώ... “πιο τοπικό, δεν γίνεται”(!). Οι πλησιέστερες γωνίες των γηπέδων των δύο ομάδων απέχουν περίπου 200 μέτρα(!), και το ακόμη πιο εντυπωσιακό τής υπόθεσης είναι ότι στο ίδιο πάρκο εντός των ορίων τού οποίου βρίσκονται τα “σπίτια” τής Γουόντερερς και της Ρίβερ Πλέιτ, βρίσκεται και τρίτο γήπεδο, άλλης ομάδας που επίσης είδα εντός έδρας μετά από λίγες εβδομάδες. Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις γηπέδων σε αρκετές πόλεις που να βρίσκονται σε ελάχιστη απόσταση το ένα από το άλλο, αλλά προσωπικά δεν γνωρίζω άλλη περίπτωση με τρία γήπεδα σε “τρίγωνο” εντός τού ίδιου – μεγάλου – πάρκου.

Τέλος (για 16 Φεβρουαρίου), την επομένη τού Port – Nakhon Ratchasima που είδαμε με τη Μαλαισιανή φίλη μου στην Μπανγκόκ πέρσι, 15 Φλεβάρη, πήραμε τρένο για Ayutthaya, στην οποία κανείς από τους δύο δεν είχε πάει ποτέ, ήξερα ότι είχε παιχνίδι στις 16, οπότε... με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.

Ayutthaya United εναντίον Navy, δεύτερη κατηγορία (ναι, δεύτερη), κόστος εισιτηρίου 100 μπατ, κάτι λιγότερο από τρία ευρώ εκείνη τη μέρα. Το Ayutthaya Province Stadium πολύ... ταπεινό, όμως είχε αρκετό κόσμο, ευχάριστη “βαβούρα”, σούπερ καιρό, και, ποιος να το περίμενε, εφτά γκολ (0-2, 1-2, 1-3, 2-3, 2-4, 3-4!).

Όπως και την προηγούμενη μέρα, οι φιλοξενούμενοι παίκτες πρώτα “ήρθαν” να χαιρετήσουν “εμάς”, τους “οπαδούς των γηπεδούχων”, και μετά πήγαν στους – λιγοστούς δικούς τους, σε μια γωνιά των κερκίδων. Οι δε της Ayutthaya United χειροκροτήθηκαν θερμά, αν και είχαν χάσει.

Αριστερά, Όνσε Κάλντας, δώρο κάποιου στο Μοντεβιδέο, το 2019. Δεξιά, Ayutthaya United, αγορασμένη στο γήπεδο, λίγη ώρα πριν αρχίσει το παιχνίδι. Ήταν η πρώτη μέρα τής σεζόν, και η μέρα που άρχισαν να τις πουλάνε.

 

[Yorgos]

Ωραία πόλη η Μεντόσα (για Αργεντινή τουλάχιστον), όντως πολλές οι στροφές στην Κολομβία.

Απορία: τα γκολ από τα ματς που πας τα θυμάσαι;

 

[interted]

Παιδάκια-aside, “προκαλώ” τους οπαδούς τού ΠΑΟΚ να κάνουν κλικ στο κολάζ και να σκανάρουν τους ντυμένους στα κόκκινα/πράσινα/λευκά παίκτες, για ένα πολύ – πλέον – γνώριμο πρόσωπο.

Ντάγκλας Αουγκούστο, σωστά; Συνεχίζω ανάγνωση.

 

[delmem2233]

17 Φεβρουαρίου

Cerro Porteño – Sol de América (2018, Ασουνσιόν)
Racing – Cerro (2019, Μοντεβιδέο)

Τον Αύγουστο του 2004 δούλευα σε μία εφημερίδα στη Θεσσαλονίκη, δεν μπορούσα να πάρω άδεια, μπόρεσα όμως να χρησιμοποιήσω ένα ρεπό για να “κατέβω” στην Αθήνα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πήρα τρένο από Θεσσαλονίκη τα μεσάνυχτα, έφθασα στον – ανακαινισμένο – Σταθμό Λαρίσης νωρίς-νωρίς, πήρα μετρό για πρώτη φορά στη ζωή μου στην Αθήνα, κατέβηκα στη στάση κοντά στο νέο – τότε – Καραϊσκάκη, εντυπωσιάστηκα βλέποντάς το, από εκεί πήρα τραμ, επίσης πρώτη φορά στη ζωή μου στην Αθήνα, και κατέβηκα στις αθλητικές εγκαταστάσεις στο παλιό “Ελληνικό”, όπου, πλησιάζοντας στην είσοδο, είδα περισσότερους χαμογελαστούς και φιλικούς ανθρώπους (εθελοντές), απ’ όσους είχα δει αθροιστικά σε... είκοσι προηγούμενα μονοήμερα-διήμερα ταξίδια μου στην Αθήνα (για να καλύψω αγώνες τού ΠΑΟΚ για την προηγούμενη εφημερίδα μου).

Στο παλιό “Ελληνικό” είδα πρώτα μπάσκετ ανδρών, μετά softball γυναικών(!), και μετά πάλι τραμ για το γήπεδο του beach volleyball, με το πρόγραμμα εκεί να περιλαμβάνει αγώνες ανδρών και γυναικών. Έτσι πέρασε όλη η μέρα, αργά το βράδυ ήμουν πίσω στον Σταθμό Λαρίσης, δεύτερο σερί βραδινό τρένο, πίσω στην Θεσσαλονίκη, και πίσω στην δουλειά το ίδιο απόγευμα. Αφήνοντας τα των αθλημάτων στην άκρη, εκείνο που μου έχει μείνει από εκείνη τη μέρα είναι ότι από τη στιγμή που έφθασα στην Αθήνα και κυρίως όταν πήρα το μετρό, άρχισα να αισθάνομαι ότι βρισκόμουν... στο εξωτερικό, κάπου στη δυτική Ευρώπη, με μετρό, νέα γήπεδα, τραμ, ακόμα περισσότερα νέα γήπεδα...

Το αναφέρω επειδή το ίδιο πάνω-κάτω αισθάνθηκα στις 17 Φεβρουαρίου τού 2018, όταν, κλείνοντας σχεδόν τρεις εβδομάδες στην Ασουνσιόν, κι έχοντας ήδη παρακολουθήσει εννέα παιχνίδια σε τέσσερα γήπεδα της πόλης, ήρθε η μέρα να πάω πρώτη φορά στο πρόσφατα τότε εγκαινιασμένο “Estadio General Pablo Rojas”, ή, όπως συνήθως αποκαλείται, “La Nueva Olla”, “Το Νέο Καζάνι”, - ιδιόκτητη – έδρα τής Cerro Porteño, ενός εκ των δύο πραγματικά μεγάλων συλλόγων τής πόλης/χώρας.

“Κλασικά”, οι “murgueros”, οι τύποι με τα μουσικά όργανα, μπαίνουν τελευταία στιγμή στην κερκίδα, στην οποία ο χώρος τους έχει παραμείνει κενός. Δεν είναι ότι φθάνουν τελευταία στιγμή στο γήπεδο, αλλά ότι μέχρι και το “παρά δύο” είναι “κάτω”, δίπλα στην είσοδο, ή ανάμεσα σε διαζώματα, και “βγάζουν γούστα” με τα τύμπανα και τα πνευστά τους​

Στην... Πολωνία, για παράδειγμα, από την οποία ήταν οι πιο “φρέσκες” αναμνήσεις μου, έχοντας πρόσφατα – τότε – περάσει ένα εξάμηνο εκεί, το νέο στάδιο της Σέρρο θα θεωρούταν... “ξεπερασμένο”, “παλιομοδίτικο”, “του προηγούμενου αιώνα”. Στην Παραγουάη όμως, το “Νέο Καζάνι” σε έκανε να νομίζεις ότι στην είσοδο δεν είχες επιδείξει το εισιτήριό σου, αλλά διαβατήριο, και δεν είχες μπει σε γήπεδο, αλλά σε... άλλη χώρα.

Η διοίκηση της Σέρρο περηφανευόταν για το πόσο σύντομα και πόσο “φθηνά” είχε χτιστεί το γήπεδο. Δίκιο είχαν. Από την άλλη, η κατασκευή είχε και χτυπητές ατέλειες, καταλάβαινες πόσο γρήγορα και πόσο “φθηνά” είχε χτιστεί, όμως επαναλαμβάνω ότι σε σύγκριση με τα... Ζάσταβα που ήταν τα άλλα γήπεδα στην πόλη, το στάδιο της Σέρρο φάνταζε Λαμποργκίνι.

“Μετακόμιση” στο κάτω διάζωμα στο δεύτερο ημίχρονο​

Την διαφορά την αισθανόσουν από την είσοδο ακόμα, πριν μπεις, εκεί που φιλικότατοι νεαροί ντυμένοι ομοιόμορφα, looking very professional, σκάναραν την κάρτα μέλους που είχα βγάλει λίγες ημέρες αφού έφθασα στην Ασουνσιόν. Μου είπαν ότι ήμουν ο πρώτος Έλληνας που έβγαζε εισιτήριο διαρκείας στη Σέρρο, και πολύ θα ήθελα να γνωρίσω εκείνον που με... μιμήθηκε αργότερα, αν έχει συμβεί (αμφιβάλω). Σε άλλα γήπεδα, οι είσοδοι έμοιαζαν με... φυλάκια, με αστυνομικούς να... κάνουν διπλοβάρδια και σαν ελεγκτές εισιτηρίων.

Μπαίνοντας δε, εκείνο που έβγαζε μάτι ήταν η σούπερ γιγαντοοθόνη. Το μοναδικό άλλο γήπεδο στην Ασουνσιόν που έχει γιγαντοοθόνη είναι το εθνικό τους, το “Defensores del Chaco”, αλλά η δική του γιγαντοοθόνη είναι για να... αποσυρθεί και να αρχίσει να εκτίθεται σε κάποιο μουσείο.

Το συγκεκριμένο Σέρρο Πορτένιο – Σολ ντε Αμέρικα ήταν για την τρίτη αγωνιστική τής Απερτούρα, νωρίς στη σεζόν, η Σέρρο προφανώς ακόμα δεν είχε μείνει δέκα βαθμούς πίσω από την Ολίμπια που... έκανε πάρτι στην Παραγουάη όλο το 2018, οπότε το γήπεδο μάζεψε κόσμο, οι της Σέρρο δεν είχαν απογοητευτεί ακόμα. Κόπηκαν λίγα περισσότερα από 17.000 εισιτήρια, με το δικό μου να κοστίζει περίπου 3,20 ευρώ (σπάζοντας το ποσό που έδωσα για όλα τα εντός έδρας παιχνίδια τους, δια του 11, όσα ήταν δηλαδή. Η πρώτη κατηγορία τής Παραγουάης τότε, είχε 12 ομάδες).

"Τη Nueva Olla την χτίσαμε οι Cerristas. Ας την προσέξουμε!" Ισχύει. Εκατοντάδες οπαδοί τής Σέρρο Πορτένιο βοήθησαν αφιλοκερδώς στην κατασκευή τού γηπέδου​

Η Σέρρο κέρδισε 2-0, βάζοντας και τα δύο γκολ στο δεύτερο ημίχρονο. Έπαιξε καλά σχεδόν σε όλο το παιχνίδι, κι αυτό συνέβαλε στο να είναι η ατμόσφαιρα στο γήπεδο πολύ ωραία, μια και ο κόσμος, ειδικά οι πιο φανατικοί/εκδηλωτικοί σε ένα πέταλο, δεν σταμάτησαν στιγμή, κυριολεκτικά, να τραγουδούν. Το διαρκείας που είχα βγάλει για τους αγώνες τής Απερτούρα ήταν για την κερκίδα απέναντι από την κεντρική, όχι δηλαδή το φθηνότερο δυνατό, επειδή ούτως ή άλλως, το “πακέτο” έβγαινε τόσο φθηνό, που προτιμούσα να έχω καλύτερη οπτική γωνία τού αγωνιστικού χώρου.

Έφυγα από το γήπεδο ενθουσιασμένος, προφανώς όχι λόγω τής νίκης τής Σέρρο, αλλά επειδή το γήπεδο ήταν... εξωπραγματικό, για τα δεδομένα τής Παραγουάης. Ήξερα δε ότι θα πήγαινα πολλές φορές ακόμα, για αγώνες τόσο Πρωταθλήματος, όσο και Λιμπερταδόρες, τρία σίγουρα, μια και η Σέρρο είχε ήδη προκριθεί στη φάση των ομίλων.

Ίδια μέρα, έναν χρόνο αργότερα, από άποψη γηπέδου, ήμουν μάλλον στο... άλλο άκρο. Το ταπεινότατο “Parque Osvaldo Roberto” τής Ράσινγκ τού Μοντεβιδέο, είναι λίιιγο καλύτερο από γήπεδα στα οποία θυμάμαι να παίζω έφηβος με ερασιτεχνική ομάδα τής γειτονιάς μου, ειδικά όταν πηγαίναμε σε χωριά λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι όχι το βασικό γήπεδο, αλλά ακόμα και το... προπονητήριο της Σέρρο Πορτένιο στην Ασουνσιόν είναι πιο μοντέρνο από το Πάρκε Οσβάλδο Ρομπέρτο τής Ράσινγκ. Επίσης όμως, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι πέρασα υπέροχα εκείνο το απόγευμα, επειδή η ατμόσφαιρα στο γηπεδάκι ήταν σούπερ, με φίλους των γηπεδούχων στην κεντρική κερκίδα και στο αριστερά (μας) πέταλο, και όλη την απέναντι κερκίδα να έχει δοθεί στους οπαδούς τής φιλοξενούμενης Club Atlético Cerro.

Επιπλέον, το παιχνίδι είχε... δράμα, με αποβολή/πέναλτι/γκολ νωρίς-νωρίς, με δύο ακόμα αποβολές στο δεύτερο ημίχρονο, με δεύτερο πέναλτι-ισοφάριση, αλλά και δύο ακόμα γκολ στο 89΄ και βαθιά στις καθυστερήσεις. Κατά κάποιον τρόπο, το μικρό Πάρκε Ρομπέρτο ήταν τέλειο για την περίσταση. Σε μεγαλύτερο γήπεδο, οι κερκίδες θα φαινόντουσαν άδειες. Στο συγκεκριμένο, ήταν σχεδόν γεμάτες, κι αν και πρόκειται για “μικρές” ομάδες, η ατμόσφαιρα “μύριζε” ντέρμπι.

Τελικό σκορ, 1-3 για τη φιλοξενούμενη Σέρρο. Κόστος εισιτήριου, 250 πέσος, περίπου 6,80 ευρώ εκείνη τη μέρα, dinero muy bien gastado. Γενικά, τα εισιτήρια στο Μοντεβιδέο κόστιζαν από το διπλάσιο μέχρι το τριπλάσιο εκείνων στην Ασουνσιόν, δεν ήταν όμως ότι ήταν “ακριβά” στο Μοντεβιδέο, αλλά ότι ήταν σχεδόν... δωρεάν στην Ασουνσιόν. Γενικά, στην Πρωτεύουσα της Ουρουγουάης, από τις 21 Ιανουαρίου μέχρι 10 Μαρτίου (2019), είδα 17 παιχνίδια, Πρωτάθλημα, Λιμπερταδόρες, Σουδαμερικάνα, και δύο φιλικά, και το πιο “ακριβό” εισιτήριο μου κόστισε 350 πέσος, κάτι λιγότερο από 9,50 ευρώ.

@Yorgos, τα πολύ-πολύ-πολύ περισσότερα, όχι. Από τα “σημερινά” έξι για παράδειγμα, πριν βρω βίντεο στο YouTube για να δω τις φάσεις των δύο αγώνων, δεν θυμόμουν κανένα (πώς ακριβώς μπήκε). Αφού είδα τις φάσεις, το πρώτο τής Σέρρο Πορτένιο, ναι, το θυμήθηκα, επειδή μου είχε κάνει εντύπωση, και είχε μπει... μπροστά μου, ήμουν πολύ κοντά στον παίκτη που σούταρε και σκόραρε. Γενικά έχω μάλλον κακή μνήμη, ούτε καν τα δικά μου θυμάμαι, από την εποχή που έπαιζα σε ερασιτεχνική ομάδα. Όχι ότι έβαλα και πολλά, αλλά... κάποια, ναι, κυρίως με την εφηβική ομάδα, και πολύ λιγότερα με την ανδρική, στην οποία έπαιξα στα 18, μία χρονιά, πριν τα παρατήσω (στα 19, επειδή άρχισα να δουλεύω Σαββατοκύριακα στην πρώτη εφημερίδα μου). Από όσα έβαλα, όλα κι όλα τέσσερα θυμάμαι, άρα δεν ξαφνιάζομαι που δεν θυμάμαι το... δεύτερο γκολ τής Σέρρο κόντρα στη Ράσινγκ. Θυμάμαι (χωρίς να δω βίντεο με φάσεις) γκολ που έζησα έντονα, “παράξενα” γκολ, και κάποια που έκριναν παιχνίδια, κυρίως στις καθυστερήσεις.

@interted, exatamente, αυτός είναι ο... Βραζιλιάνος τού κουίζ.

 

[delmem2233]

19 Φεβρουαρίου

Piast Gliwice – Pogoń Szczecin (2016, Γκλιβίτσε, Πολωνία)
Nacional – 3 de Febrero (2018, Ασουνσιόν)
Guaraní – Deportivo Capiatá (2018, Ασουνσιόν)

Το παιχνίδι που είδα στις 19 Φεβρουαρίου τού 2016 στο Γκλιβίτσε, το βρίσκω επίκαιρο, λόγω της “Μήδειας”(!). Όταν πήρα λεωφορείο από Κατοβίτσε εκείνη τη μέρα, απλά έβρεχε. Σύντομα, το γύρισε σε χιόνι. Φθάνοντας στο Γκλιβίτσε, “το είχε στρώσει”. Τις επόμενες λίγες ώρες δε, “έριχνε πατσαβούρες”. Όταν κάποια στιγμή τελείωσα τη βόλτα στο γραφικό κέντρο/Παλιά Πόλη και άρχισα να κατευθύνομαι προς το γήπεδο, σκεφτόμουν ότι υπήρχε κίνδυνος να μην διεξαχθεί το παιχνίδι, αν και κατά βάθος “πίστευα” στους Πολωνούς, επειδή προφανώς είναι συνηθισμένοι σε τέτοιες καιρικές συνθήκες.

Όταν αγόρασα εισιτήριο (17 ζλότι – δεν προφέρεται έτσι, αλλά τέλος πάντων... - κάτι λιγότερο από τέσσερα ευρώ εκείνη τη μέρα), ρώτησα αν θα γινόταν σίγουρα το παιχνίδι, και μου είπαν “φαίνεται πως ναι”. Με το που μπήκα, σχεδόν διαλύθηκαν οι αμφιβολίες μου, αφού υπήρχαν αρκετά άτομα στον αγωνιστικό χώρο που τον καθάριζαν από το χιόνι. Ναι μεν συνέχιζε να χιονίζει δυνατά, αλλά... “όλα κανονικά”.

Το παιχνίδι τής τοπικής Πιαστ με την Πόγκον όντως διεξήχθη. Πιστεύω ότι θα είχε γίνει το παιχνίδι στην Ελλάδα με αντίστοιχο καιρό; Κατά 99%, όχι. Στην Πολωνία έγινε, και στην Ελλάδα δεν θα είχε γίνει, επειδή οι Πολωνοί είναι συνηθισμένοι σε τέτοιες καιρικές συνθήκες, ενώ εμείς όχι; Εν μέρει, ναι. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο μόνος λόγος; Όχι.

Αυτή ήταν η δεύτερη φορά μου στην Πολωνία, είχα περάσει ένα μικρό διάστημα και το 2012, λόγω ποδοσφαιρικού Euro. Τότε – ακόμα – είχα περάσει πολύ λίγο καιρό στην χώρα, είχα όμως περάσει ώρες και ώρες διαβάζοντας ειδήσεις πριν πετάξω για την δεύτερη επίσκεψη. Επιπλέον, στην Πολωνία πέρασα ένα γεμάτο εξάμηνο το 2017, το δεύτερο μισό του. Η εντύπωση που είχα για την χώρα πριν από εκείνο το εξάμηνο, και η πεποίθηση, πλέον, μετά από εκείνο το εξάμηνο, η ατράνταχτη πεποίθησή μου θα προσέθετα (δίνοντας περισσότερη έμφαση), είναι ότι οι Πολωνοί είναι ασύγκριτα καλύτεροι από εμάς στο να επιλύουν απλά-καθημερινά προβλήματα, και δεν αναφέρομαι μόνο στα των καιρικών συνθηκών.

Όπως έχω γράψει σε άλλες “ιστορίες” έκτοτε, το εξάμηνο στην Κρακοβία μού έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσω πόσο... “δουλεύουν τα πράγματα” στην Πολωνία, πώς οι τοπικές Αρχές και ο ίδιος ο κόσμος γενικά δεν πνίγονται σε μια κουταλιά νερό, και δεν δραματοποιούν καταστάσεις απλά και μόνο για να ικανοποιούν μαζοχιστική ανάγκη να δραματοποιούν καταστάσεις, κάτι που πιστεύω βαθιά για εμάς για παράδειγμα, στην Ελλάδα, ή για τους Αργεντινούς. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν θεωρώ την Πολωνία επί γης παράδεισο, παρά το πόσο την θαυμάζω σαν χώρα/τρόπο λειτουργίας, ξέρω από πρώτο χέρι ότι τα στραβά της είναι πολλά και χτυπητά, όμως... για να μείνω στο “θέμα τής ημέρας”, η διεξαγωγή τού αγώνα αποδείχθηκε παιχνιδάκι, με ό,τι αυτό σημαίνει, με βάση το πόσο ακραία – για μένα, τον Έλληνα – ήταν η κατάσταση με τον καιρό.

Το παιχνίδι ήταν μεταξύ πρώτης και τρίτης στη βαθμολογία, όμως “αλληλοεξουδετερώθηκαν”, κι ο αγώνας έληξε 0-0. Όσο για το Γκλιβίτσε σαν πόλη, στο λίγο που πρόλαβα τότε να δω, και υπό τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν, μου φάνηκε πολύ “συμπαθητικό”, με μικρή αλλά γραφική Παλιά Πόλη, με όμορφη κεντρική πλατεία, με ποτάμι, με μεγάλο εμπορικό κέντρο απέναντι από τον σταθμό των τρένων, και φυσικά με γήπεδο που αν και μικρό-”βασικό”, είναι πολύ καλύτερο από πολλά πρώτης κατηγορίας στην Ελλάδα (Γιάννινα, Λαμία, Περιστέρι, Λάρισα, Τρίπολη, Αγρίνιο, και η λίστα... μακραίνει, δυστυχώς για εμάς). Το καλοκαίρι τού 2017 ξαναπήγα, “μονοήμερη” από Κρακοβία – φυσικά – για να δω ξανά παιχνίδι, αυτήν τη φορά ο καιρός ήταν θαυμάσιος, και χάρηκα το μικρό Γκλιβίτσε πολύ περισσότερο.

Fast forward στο 2018, το ίδιο απόγευμα-βράδυ μπόρεσα να δω δύο παιχνίδια στην Ασουνσιόν, ενάμισι για να είμαι ακριβής. Πρώτη επίσκεψη στο Αρσένιο Ερίκο, το... “ταπεινό γηπεδάκι” τής Νασιονάλ, το οποίο μού θύμισε αυτό που λένε οι κάτοικοι του Ρίο ντε Ζανέιρο για το Νιτερόι, και οι του Μανχάταν για το νησί Στάτεν, ότι δηλαδή “το καλύτερο που έχει το Νιτερόι/Στάτεν, είναι η θέα προς το Ρίο/Μανχάταν”.

Όπως ανέφερα σε προηγούμενο ποστ αυτής τής ιστορίας, το γηπεδάκι τής Νασιονάλ είναι... δύο βήματα, σχεδόν κυριολεκτικά, από την “από άλλον πλανήτη” (για τα δεδομένα τής Παραγουάης) έδρα τής Σέρρο Πορτένιο, η κεντρική είσοδος της οποίας όχι απλά φαίνεται από παντού αν είσαι στο γήπεδο της Νασιονάλ, αλλά είναι και ό,τι πιο... ενδιαφέρον γηπεδικά.

Γύρω στο 60ό λεπτό έφυγα, αφήνοντας το παιχνίδι τής Νασιονάλ με την 3 de Febrero στο 0-0. Ήθελα να ήμουν στο Defensores del Chaco, το εθνικό στάδιο, για το Γκουαρανί – Ντεπορτίβο Καπιατά από την αρχή του. Κάτι περισσότερο από τρία χιλιόμετρα η απόσταση, σχεδόοον μία ευθεία (με λίγο ζιγκ-ζαγκ το τελευταίο πεντάλεπτο). Σε αντίθεση με το προκλητικά βαρετό παιχνίδι τής Νασιονάλ, το της Γκουαρανί... είχε ψωμί, με τρία γκολ (και ανατροπή, 0-1, 2-1) στο πρώτο ημίχρονο.

Ο κόσμος ήταν ελάχιστος και στα δύο παιχνίδια, κόπηκαν 272(!) εισιτήρια στο πρώτο, και 162(!!) στο δεύτερο. Όπως έγραψα σε ένα “καθαρά ποδοσφαιρικό” κείμενο σε άλλη ιστορία εδώ λίγο πριν φύγω από την Ασουνσιόν, στην πλειοψηφία τους τα παιχνίδια που είδα στην Παραγουάη είχαν ελάχιστο κόσμο, κάτι που τις πρώτες εβδομάδες όχι μόνο δεν με ενοχλούσε, αλλά μέχρι που μου άρεσε, επειδή μπορούσα να ακούω τι έλεγαν οι παίκτες μεταξύ τους, τι φώναζαν οι προπονητές, τι ατάκες ξεστόμιζαν φίλαθλοι... Σταδιακά όμως, η έλλειψη φιλάθλων άρχισε να με... ξενερώνει, 50% αυτό, κι άλλο 50% το πόσο φτωχές ήταν οι υποδομές στα περισσότερα γήπεδα, στα οποία ακόμα και το να έβρισκες τουαλέτα να λειτουργεί δεν το είχες για δεδομένο.

Στο ίδιο σημείο, το ίδιο ζευγάρι, σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι τής Γκουαρανί​

Η πλάκα τής υπόθεσης είναι ότι φεύγοντας από την Ασουνσιόν μετά το πεντάμηνο εκεί, μέσα 2018, αισθανόμουν ανακούφιση, και σκεφτόμουν ότι ούτε επί πληρωμή θα επέστρεφα. Κάτι λιγότερο από τρία χρόνια αργότερα, σήμερα, βλέποντας τα πράγματα πιο... ψύχραιμα, σκέφτομαι ότι προφανώς θα επέστρεφα, για μέχρι δέκα μέρες, για να έβλεπα παιχνίδια δύο Σαββατοκύριακα, και κάποια διεθνή μεσοβδόμαδα. Η Ασουνσιόν είναι... αυτή που είναι, δεν περιμένω να μεταμορφωθεί από ασχημόπαπο σε κύκνο, ούτε η πόλη γενικά, ούτε οι γηπεδικές εγκαταστάσεις της ειδικά. Είναι λοιπόν αυτή που είναι, με τα καλά και τα άσχημά της. Από σένα, από μένα, από τον καθένα, εξαρτάται να την εκτιμήσεις για αυτό που είναι, για όσο τής αξίζει (λίγες ημέρες, ΟΧΙ ΠΕΝΤΕ ΜΗΝΕΣ), απολαμβάνοντας αυτά που έχει να σου δώσει, πριν την αποχαιρετήσεις φιλικά.

Για να καταλήξω, το να... θυμώνεις με την Ασουνσιόν επειδή δεν είναι... Σίδνεϊ, είναι σαν να... κατσαδιάζεις ορκισμένο εσωστρεφή επειδή δεν θέλει να πάει σε πάρτι με 50 άτομα εκ των οποίων γνωρίζει μόνο ένα, κι όσο βλακώδες κι αν φαίνεται αυτό, είναι ακριβώς ό,τι ενδόμυχα έκανα από τον δεύτερο μήνα μου στην Ασουνσιόν και μετά. Το δε “γιατί έμεινα τόσο, ενώ η πόλη με... χαλούσε τόσο”, το εξήγησα σε κείμενο ιστορίας που έγραφα εδώ τότε, και μπορεί κάποια στιγμή να παραθέσω κομμάτια του σε κάποιο ποστ αυτής της ιστορίας.