30 χρόνια παραμπαστός… στο Ληξούρι (και στην Κεφαλλονιά)

[gkalla]

Εισαγωγή

Πριν μιλήσω για οτιδήποτε σχετικό με την περιοχή οφείλω να κάνω κάποιες διευκρινήσεις.

Καταρχήν έχω 30 χρόνια που «πατώ τα ιερά χώματα» του Ληξουριού καθώς το έτερον ήμισυ (το μαξιλάρι μου, κατά τους ιθαγενείς) κατάγεται από ένα χωριό της περιοχής και έτσι έχουμε σπίτι εκεί (το πατρογονικό της δηλαδή). Όπως είναι φυσικό έχω βρεθεί στην περιοχή όλες σχεδόν τις εποχές του χρόνου με αφορμή ποικίλες συνθήκες και για διάφορους λόγους (όχι πάντα για αναψυχή). Έχω φτάσει στο σημείο να πηγαίνω πολύ λιγότερο στον δικό μου τόπο καταγωγής, την ευρύτερη περιοχή της Ναυπάκτου (Φωκίδα και Αιτωλοακαρνανία) που σχεδόν πηγαίνω πια εκεί μόνο για δουλειές, αγροτικές ή γραφειοκρατικές. Αν ήθελα, ας έκανα κι αλλιώς…

Ας περάσουμε τώρα και στους ανθρώπους της περιοχής. Οι Ληξουριώτες, με τους υπόλοιπους Κεφαλλονίτες και ειδικά τους Αργοστολιώτες, βρίσκονται σε μόνιμη διαμάχη που έχει τις ρίζες της στο παρελθόν. Οι μεν θεωρούν τους δε κατώτερους και συνήθως δεν τους συμπεριλαμβάνουν στους κατοίκους του νησιού τους. Θα μπορούσε κανείς να πει πως υπάρχουν 2 ξεχωριστά νησιά, το Ληξούρι και η Κεφαλλονιά.

Η ιστορία λέει πως οι Ληξουριώτες έφτασαν στο σημείο να επιτεθούν ενόπλως στο Αργοστόλι και να προξενήσουν μεγάλες καταστροφές, περίπου το 1800, σε μια διετία με πολλές συγκρούσεις μεταξύ των 2 πόλεων. Δεν μπορούσαν να χωνέψουν το γεγονός πως επιλέχθηκε το Αργοστόλι (το 1757, από τους Ενετούς που την κατείχαν τότε) για πρωτεύουσα του νησιού, θεωρώντας τους κατοίκους του υποδεέστερους (ποπολάρους – φτωχούς αγρότες και εργάτες) και εαυτούς αρχοντικής καταγωγής, έχοντας μάλιστα libro d’ oro (το χρυσό βιβλίο με την γενεαλογία ευγενικής καταγωγής μερικών αιώνων), στηρίζοντας σ’ αυτό τους ισχυρισμούς τους.

Ακόμη και οι άνθρωποι των γραμμάτων του Ληξουριού υποδαύλιζαν αυτές τις πεποιθήσεις ανωτερότητας γράφοντας σχετικά κείμενα και δημιουργώντας ανέκδοτα. Στο ποίημα του, με τίτλο «ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΤΑΛΑΡΑ ΤΑ ΛΕΝΕ ΤΑΛΑΡΑ», για παράδειγμα, ο Ανδρέας Λασκαράτος (λογοτέχνης και διανοούμενος της εποχής) αναφέρει για την δημιουργία του κόσμου:

«ΟΝΤΙΣ ἔπλασε ὁ Θειὸς τὴν Οἰκουμένη,
τὸ Ληξοῦρι, καὶ τόσους ἄλλους τόπους».

Το Ληξούρι κοινώς δημιουργήθηκε ως αυθύπαρκτο μέρος, χωρίς να υπάρχει η ανάγκη να δημιουργηθεί προηγουμένως η Κεφαλλονιά.
Χαρακτηριστικό επίσης είναι πως το άγαλμα του εν λόγω ποιητή και συγγραφέα, που βρίσκεται στο λιμάνι του Ληξουριού, έχει στραμμένα τα νώτα του προς το Αργοστόλι, εις ένδειξη αποστροφής.

Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στην σελίδα της μηχανής του χρόνου πατώντας εδώ.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των ντόπιων είναι πως διακρίνουν τους πάντες ακόμη και πολλούς συγχωριανούς τους με βάση την εντοπιότητα. Ξενομερίτες, είτε γαμπροί και νύφες, είτε μόνιμοι κάτοικοι ή περιστασιακοί επισκέπτες που κατάγονται από άλλα μέρη της Ελλάδας αλλά ακόμη και Κεφαλλονίτες πάππου προς πάππου που το επώνυμό τους δεν τελειώνει σε -άτος χαρακτηρίζονται ως παραμπαστοί. (Για τους τελευταίους ο χαρακτηρισμός δίνεται «κρυφά», σε στενό κύκλο -άτων) Αντιμετωπίζονται δε με επιφυλακτικότητα και μόνο με το πέρασμα πολλών χρόνων γίνονται αποδεκτοί επί ίσοις όροις. Φυσικά μια και μόνο «στραβή» τους οδηγεί εκ νέου στο πυρ το εξώτερο.

Άλλο βασικό στοιχείο των κατοίκων του νησιού είναι η περίφημη τρέλα τους. Τρέλα καλώς εννοούμενη (συνήθως) που οδηγεί συχνά στην δημιουργία ανεκδότων, αστείων ιστοριών, αλλά και σε παρεξηγήσεις που (σχεδόν πάντα) τερματίζονται αναίμακτα και συνήθως με σουρεαλιστικά σκηνικά απείρου κάλους. Επίσης οι ντόπιοι είναι, σχεδόν όλοι, έντονα …θρησκευόμενοι. Συνομιλούν συνεχώς με τον θεό αλλά με τον δικό τους τρόπο. Βρίζουν, ομολογουμένως ευφάνταστα, όταν διαφωνούν με τα σχέδια του, αλλά δεν επιτρέπουν στους ξένους να οικειοποιούνται την δική τους ενόχληση. Έχουν μέχρι και τους δικούς τους αγίους (χρήση τοπική) που αν δεν «ανταποκριθούν» στα δίκαια αιτήματα των ντόπιων, ψάχνουν εκκλησία για να κρυφτούν. Και οι εκκλησίες του νησιού είναι πολλές, πάρα πολλές, αλλά καμιά δεν μοιάζει με την οποιαδήποτε άλλη, ούτε με τις άλλες εκκλησίες της χώρας. (Το στυλ τους, όπως λέει και ένας φίλος, είναι Tex-Mex-Kef)

Τέλος να συμπληρώσω πως ο σεισμός του ’53 (αλλά και πολλοί άλλοι μικρότεροι, πιο πρόσφατοι) έχει επιδράσει καταλυτικά στην σημερινή εικόνα του νησιού στερώντας του σε μεγάλο βαθμό τα παραδοσιακά σπίτια, ή τα γραφικά χωριά και καθιστώντας τις πόλεις του αρχιτεκτονικά αδιάφορες με μικρές μόνο εξαιρέσεις. Όμως το χρώμα, κατά κυριολεξία, δεν λείπει καθώς όλοι βάφουν τα σπίτια τους σε ποικίλες και έντονες αποχρώσεις. Χρώματα που βρίσκεις σε όλο το Ιόνιο αλλά και στα Δωδεκάνησα καθώς και εκεί η ενετική επίδραση είναι προφανής.

Θα ξεκινήσω λοιπόν μια «διαχρονική» περιγραφή της περιοχής της Παλικής (Ληξουριού) που την ξέρω πια καλά αλλά και των υπόλοιπων περιοχών της Κεφαλλονιάς με μικρότερη όμως λεπτομέρεια καθώς δεν την έχω εξερευνήσει τόσο πολύ και σε τόσο βάθος. Κυρίως γιατί το νησί είναι μεγάλο (άρα και οι αποστάσεις αντίστοιχα) και κατά συνέπεια δεν ήταν ποτέ εύκολο να το δω με λεπτομέρεια. Αυτό είναι βέβαια ένα ακόμα από τα καλά του νησιού, που στην πράξη ποτέ δεν το βαριέσαι και πάντα υπάρχει κάτι νέο για να θαυμάσεις.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα δώ...
Καλή αρχή, μπήκες πολύ δυνατά και με εξαιρετικές πληροφορίες όπως συνηθίζεις.

 

[gkalla]

Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα δώ...
Καλή αρχή, μπήκες πολύ δυνατά και με εξαιρετικές πληροφορίες όπως συνηθίζεις.

Ευχαριστώ για τις φιλοφρονήσεις.
Ελπίζω να σου ικανοποιήσω την περιέργεια και να σε «ψήσω» να βάλεις το νησί στο πρόγραμμα. Μόνο που εδώ δεν φτάνουν τα τριήμερα - τετραήμερα που έχεις συνηθίσει στο Αιγαίο...

 

[Despinadmk]

Την σκέφτομαι συχνά την Κεφαλονια και πάντα με νοσταλγία. Έμεινα κάποια χρόνια εκεί και έχω ένα δέσιμο με αυτό το νησί, είστε τυχεροί που το επισκεπτεστε συχνά!
Θυμιστε μου γιατί λένε τους Ληξουριώτες "Κολομπαιους". Έχω στο μυαλό μου δυο λόγους αλλα δεν είμαι σίγουρη αν θυμάμαι σωστά, αν όντως επικρατει μια από τις δύο απόψεις ή αν τις έβγαλα και τις δυο από το κεφάλι μου...

 

[ludovica]

Άιντε, άιντε... Άλλοι έχουν τ' όνομα κι άλλοι τη χάρη.

 

[gkalla]

Την σκέφτομαι συχνά την Κεφαλονια και πάντα με νοσταλγία. Έμεινα κάποια χρόνια εκεί και έχω ένα δέσιμο με αυτό το νησί, είστε τυχεροί που το επισκεπτεστε συχνά!
Θυμιστε μου γιατί λένε τους Ληξουριώτες "Κολομπαιους". Έχω στο μυαλό μου δυο λόγους αλλα δεν είμαι σίγουρη αν θυμάμαι σωστά, αν όντως επικρατει μια από τις δύο απόψεις ή αν τις έβγαλα και τις δυο από το κεφάλι μου...

Αυτά είναι κακεντρέχειες των Αργοστολιωτών...
Η "επίσημη" εκδοχή, πάντως λέει:
"Σε ένα από τα καρναβάλια, οι Ληξουριώτες για να σατιρίσουν την ανακάλυψη της Αμερικής, οι μισοί ντύθηκαν ιθαγενείς (Κολομπαίοι) και οι άλλοι μισοί πλήρωμα του Κολόμβου. Το Ληξούρι ήταν η Αμερική ή η Κολομβία. Η μεγάλη επιτυχία του δρώμενου είχε ως αποτέλεσμα το Ληξούρι να αποκληθεί από κάποιους σκωπτικά η πόλη των Κολομπαίων."

 

[psilos3]

Ελπίζω να σου ικανοποιήσω την περιέργεια και να σε «ψήσω» να βάλεις το νησί στο πρόγραμμα.

Θέλοντας και μη, μιας και σε λίγο τελειώνει το Αιγαίο...

Μόνο που εδώ δεν φτάνουν τα τριήμερα - τετραήμερα

Ναι αυτό το έχω στα υπόψιν μου, αλλά περιμένω να δω εικόνα πέρα από παραλίες για να καταφέρω να ψηθώ σοβαρά.

 

[malysa]

Άλλο βασικό στοιχείο των κατοίκων του νησιού είναι η περίφημη τρέλα τους. Τρέλα καλώς εννοούμενη (συνήθως) που οδηγεί συχνά στην δημιουργία ανεκδότων, αστείων ιστοριών, αλλά και σε παρεξηγήσεις που (σχεδόν πάντα) τερματίζονται αναίμακτα και συνήθως με σουρεαλιστικά σκηνικά απείρου κάλους. Επίσης οι ντόπιοι είναι, σχεδόν όλοι, έντονα …θρησκευόμενο

Καθότι γέννημα (αλλά όχι θρέμμα) , φημιζόμαστε όχι τόσο για την τρέλα μας (με την κλασική έννοια), αλλά για την "κουρλαμάδα" (κουρλός), όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στις κουβέντες των παλαιοτέρων....
και μια άποψη για το Tι εστί “κουρλός”;

(ωραία προσέγγιση τα αρχικά κείμενα για το νησί μας ! μπράβο! αναμένουμε συνέχεια!)

 

[gkalla]

Καθότι γέννημα (αλλά όχι θρέμμα) , φημιζόμαστε όχι τόσο για την τρέλα μας (με την κλασική έννοια), αλλά για την "κουρλαμάδα" (κουρλός), όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στις κουβέντες των παλαιοτέρων....
και μια άποψη για το Tι εστί “κουρλός”;

(ωραία προσέγγιση τα αρχικά κείμενα για το νησί μας ! μπράβο! αναμένουμε συνέχεια!)

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Να ξέρεις πάντως την διαφορά του κουρλού από τον τρελλό την βλέπετε μόνο εσείς οι Κεφαλλονίτες. Για μας, τους παραμπαστούς κάνει το ίδιο!!! Όλοι για τον γιατρό ή για τον άγιο ανάλογα τις πεποιθήσεις!!!
Ληξουργιώτισα είσαι ή "από τους από 'κει περα";

 

[malysa]

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Να ξέρεις πάντως την διαφορά του κουρλού από τον τρελλό την βλέπετε μόνο εσείς οι Κεφαλλονίτες. Για μας, τους παραμπαστούς κάνει το ίδιο!!! Όλοι για τον γιατρό ή για τον άγιο ανάλογα τις πεποιθήσεις!!!
Ληξουργιώτισα είσαι ή "από τους από 'κει περα";

ούτε από τους εδώ, ούτε από τους εκει!....
ανάμεσα Μύρτο και Αγία Ευφημία είμαι... Πυλαρινή στην καταγωγή!
και γω κατεβαίνω διάφορους μήνες του έτους -εκτός τα καλοκαίρια- οπότε αναμένω τις δικές σου απόψεις....

 

[gkalla]

Πόλη του Ληξουρίου και ανατολικό τμήμα της Παλλικής.

Στην ανατολική πλευρά της χερσονήσου της Παλλικής, αυτής που «βλέπει» προς τον μεγάλο κόλπο της Κεφαλλονιάς βρίσκεται το Ληξούρι.
Οι κάτοικοι του το αποκαλούν «Πίκολο Παρίσι», λόγω του χειμάρρου που το χωρίζει στα δύο. Άρα ο χείμαρρος είναι ο «Σηκουάνας»… Δεν θέλω σχόλια… Αν έτσι λένε οι Ληξουργιώτες, έτσι είναι.

Το χαρακτηριστικότερο μέρος στην πόλη είναι η κεντρικής της πλατεία (Πλατεία Εθν. Αντιστάσεως). Ευρύχωρη, πλακοστρωμένη, με σήμα κατατεθέν της, το γιγάντιο φίκο που βρίσκεται στο κέντρο της. Η σκιά του και ο ομαλός κορμός του έχουν φιλοξενήσει γενιές και γενιές πιτσιρικάδων, που δίνουν ραντεβού για παιχνίδι από κάτω του ή ενίοτε και πάνω του.

Οι 3 πλευρές της πλατείας είναι πια γεμάτες από καφέ, ζαχαροπλαστεία, παγωτατζίδικα αλλά και 1-2 εστιατόρια και σουβλακερί. Εδώ μπορεί κανείς να απολαύσει το παραδοσιακό γλυκό αμυγδαλόπιτα (σκέτη ή με παγωτό καϊμάκι) ή τα εξαιρετικά παγωτά του I-Scream (παγωτά φρέσκα με κλασικές και ιδιαίτερες γεύσεις, σε συνταγές που είχε καθιερώσει ο, πολύ νωρίς και άδικα χαμένος, ιδοκτήτης του, ο οποίος είχε σπουδάσει το είδος στην Ιταλία). Δυστυχώς το παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο (από το 1918) του Μαυροειδή - κάτι σαν τον Μπακάκο της παλιότερης Αθήνας - που ήταν για πολλά χρόνια η κορυφή στην αμυγδαλόπιτα αλλά και στα άλλα παραδοσιακά γλυκίσματα (μάντολες, κομφέτο, μαντολάτο, συκομαΐδα, μπαρμπουλέ) βρίσκεται τα τελευταία χρόνια μάλλον σε παρακμή αλλά ελπίζουμε πως κάποια στιγμή θα ξαναβρεί την παλιά του αίγλη.

Η τέταρτη πλευρά της πλατείας που βρίσκεται προς την θάλασσα, φιλοξενεί το πάρκο μνήμης με ένα γλυπτό (αφιερωμένο στον άγνωστο ναύτη καθότι ο τόπος διαθέτει πολλούς) που – παραδόξως - κοιτάζει προς την πλευρά του Αργοστολιού. Λίγο πιο πέρα ο Λασκαράτος ατενίζει μόνο προς την αγαπημένη του πόλη.

Στα αριστερά της πλατείας και πίσω ακριβώς από τα καφέ βρίσκεται το Μαρκάτο (ή Μερκάτο κατά άλλους). Δημοτικό θέατρο, ενίοτε κινηματογραφική αίθουσα, χώρος προσωρινών εκθέσεων τέχνης αλλά και χώροι που φιλοξενούν καταστήματα και υπηρεσίες της πόλης. Το αρχικό κτίριο (εμπορικό κέντρο ελληνικού ρυθμού) χτίστηκε το 1826 αλλά ο σεισμός το «χτύπησε» ανεπανόρθωτα.

Το σημερινό κτίριο δεν μοιάζει με το παλιότερο, ενώ ο τελευταίος σεισμός του 2014 του δημιούργησε κάποια προβλήματα που ευτυχώς διορθώθηκαν σχετικά γρήγορα.

Ακριβώς απέναντι φεύγει το φέρρυ για το γειτονικό νησί της Κεφαλλονιάς, με τακτικά δρομολόγια κάθε μία ή και μισή ώρα (συνήθως τον Αύγουστο) Τα πλοία είναι δυο τρία με τελευταία προσθήκη το πλοίο με το περίεργο όνομα «Βικέντιος Δαμόδος».

Εκεί, στην πίσω πλευρά του Μερκάτου, υπήρχε για χρόνια το μαγαζί του Εβραίου, ένα «πολυκατάστημα» που πλέον έχει μεταφερθεί εκτός πόλης. Σε αυτό έβρισκες (κι ακόμη βρίσκεις) τα πάντα, από χρώματα και σιδηρικά μέχρι ηλεκτρικά είδη και μηχανάκια. Ήταν πολύ χαρακτηριστική για χρόνια η φράση: «αν δεν το ‘χει ο εβραίος δεν υπάρχει». Ο ιδιοκτήτης του, κλασική φιγούρα Ληξουργιώτη, με ταχύτατη τοπική ομιλία, εναλλαγές γλυκύτητας και στριμάδας σε χρόνο dt (διάλεε έμπα μέσα σου…, καμάρι μου), γρήγορα απέκτησε το παρατσούκλι εβραίος λόγω της τιμολογιακής πολιτικής του αλλά και της συνεχούς προσπάθειας του να σου πουλήσει ότι τον βολεύει.

Στο παραλιακό μέτωπο, δεξιά της πλατείας υπάρχουν πολλά εστιατόρια, όλων των ειδών (από μαγέρικα μέχρι πιτσαρίες) αλλά και καφέ που εκτείνονται μέχρι το λιμεναρχείο, το Ιόνιο ενυδρείο (που έπαψε να λειτουργεί σχεδόν αμέσως μετά τα εγκαίνια του) και το διατηρητέο παλιό δημοτικό σχολείο (που από την πολλή ανακαίνιση φαίνεται πια λες και χτίστηκε την τελευταία 2ετία). Όλα τα καταστήματα αυτής της περιοχής έχουν πάρει χώρο δίπλα στη θάλασσα και τα καλοκαίρια επικρατεί το αδιαχώρητο. Ευτυχώς από το απόγευμα κλείνει η κυκλοφορία για τα αυτοκίνητα και η περαντζάδα σε αυτό το κομμάτι είναι ευχάριστη. Είναι δε μια από τις πιο δροσερές περιοχές του Ληξουριού που γενικά είναι μια πολύ ζεστή πόλη. Οι διαφορές θερμοκρασίας από το χωριό που απέχει μόλις 8 χμ. είναι συνήθως της τάξης των 4 έως 8 βαθμών ανάλογα την μέρα και την ώρα.

Στη περιοχή αυτή γίνεται κάθε καλοκαίρι, γύρω στις 10 Αυγούστου, η Βαρκαρόλα, ένα παραδοσιακό δρώμενο που περιλαμβάνει στολισμένες και φωτισμένες βάρκες, μουσικές και καντάδες από τοπικές χορωδίες, βεγγαλικά, διανθισμένη (κάποιες φορές) με θεματικά κουστούμια (ντόπιες φορεσιές, πειρατές κλπ)

Στο κομμάτι αυτό επίσης γίνεται κάθε χρόνο και η αποκριάτικη παρέλαση φτωχή συνήθως σε άρματα, αλλά πάντοτε με πολύ χιούμορ και επιλογή έξυπνων, πιπεράτων θεμάτων. Ιστορική έχει μείνει η αποκριάτικη φάρσα!!?? Που είχαν οργανώσει αρκετά χρόνια πριν στους «εχθρούς» Αργοστολιώτες. Ληξουργιώτες, σύγχρονοι πειρατές, πήγαν στο Αργοστόλι, μέσα στην νύχτα και έκλεψαν το καρνάβαλο των «εχθρών». Παρόλες της εκκλήσεις της επίσημης πολιτείας αρνιόντουσαν να τον επιστρέψουν. Την τελευταία στιγμή, φάνηκε να λογικεύονται και φόρτωσαν τον καρνάβαλο στο φέρρυ για να τον μεταφέρουν πίσω στο Αργοστόλι. Μπαίνοντας στο λιμάνι όμως, άνοιξαν την μπουκαπόρτα και τον φουντάρισαν στην θάλασσα, προσθέτοντας ένα ακόμη κεφάλαιο στην πολύχρονη εχθρότητα.

Στον πρώτο παράλληλο πεζόδρομο (Γρηγορίου Λαμπράκη), εσωτερικά συγκεντρώνονται και πάλι κάποια εστιατόρια, καταστήματα με τουριστικά είδη αλλά και 2-3 αξιοπρεπή μπαράκια, τα μοναδικά πια στην πόλη. Παρόλο που βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο, οι μουσικές τους διαφέρουν σημαντικά αλλά σε γενικές γραμμές είναι ποιοτικές. Τα «Νόστιμον ήμαρ» με ροκιές και το «Inside» με chill out αλλά και πιο pop διάθεση είναι τα πιο μακρόβια και προτιμώμενα από τους Έλληνες.

Τα παλιότερα χρόνια υπήρχαν σε κοντινές περιοχής εκτός πόλης και 2 ντίσκο (αργότερα μετονομάσθηκαν σε club), οι ιστορικές «Snoopy» (ποιος μπορεί να ξεχάσει την μπόχα, από το γειτονικό χοιροστάσιο, όταν άλλαζε ο αέρας) και «Space» καθώς και το βραχύβιο «Outside» (σε αντιδιαστολή με το «Inside») αλλά δυστυχώς ένα - ένα έκλεισαν όλα.

Πάνω στον ίδιο πεζόδρομο βρίσκεται και το διατηρητέο κτίριο της φιλαρμονικής του Ληξουρίου, της 2ης αρχαιότερης στην Ελλάδα (1836), μετά από αυτή της Κέρκυρας. Συνεχίζει να λειτουργεί έως και σήμερα και συχνά - πυκνά ψυχαγωγεί ντόπιους και ξένους με τις χαρακτηριστικές της επτανησιακές μουσικές.

Στα ταβερνάκια της περιοχής μπορεί κανείς να πετύχει παρέες κανταδόρων, συνοδεία μαντολίνων, είτε επαγγελματιών είτε ακόμη καλύτερα ντόπιων, θαμώνων σ’ αυτά τα μαγαζιά. Πέρα από τα κλασσικά τραγούδια, μεγάλο ενδιαφέρον έχει και το ντόπιο σατυρικό τραγουδάκι, το Παραμπότζι. Το τραγούδι αυτό συνήθως σατιρίζει τους κατοίκους του νησιού αποδίδοντας αστεία και πικάντικα χαρακτηριστικά ανάλογα με το χωριό ή την περιοχή. Υπάρχουν κάποιες στάνταρ στροφές, όπως π.χ.:

«Πάρε άντρα απ’ το Ληξούρι, να ‘χεις άντρα και γαϊδούρι»

«Πάρε νύφι απ’ τ’ Αργοστόλι, για να σου την επηδούνε όλοι»

«Στον Αθέρα και στα Ζόλα όποιος πάει βρίσκει απ’όλα
βρίσκει κότες, βρίσκει γάλους, βρίσκει π…δες μεγάλους»

Το καλύτερο μέρος του τραγουδιού όμως, είναι ο αυτοσχεδιασμός, που συνήθως προσαρμόζεται στα μέλη της παρέας που τραγουδά. Εκεί τα πειράγματα κορυφώνονται αλλά ευτυχώς το κλίμα που δημιουργείτε και το μπόλικο ντόπιο κρασί που ρέει άφθονο, αποτρέπει τις παρεκτροπές στους οξύθυμους.

Λίγο πιο πάνω από την κεντρική πλατεία, στα 200 μ. περίπου, στέκουν, το ένα απέναντι στο άλλο, τα σύμβολα της πολιτικής και της θρησκευτικής εξουσίας της πόλης. Από την μια ο Παντοκράτορας, η κεντρική εκκλησία που έχει κατά τα Ιόνια έθιμα και δεύτερο προστάτη άγιο (τον άγιο Δημήτριο) και ακριβώς απέναντι το Δημαρχείο. Το κτίριο του Δημαρχείου υπέστη και αυτό ζημιές από το σεισμό του 2014 αλλά η κυριότερη ζημιά ήταν λίγα χρόνια νωρίτερα όταν καταργήθηκε ο Δήμος Παλλικής και όλο το νησί έγινε Δήμος Κεφαλλονιάς. Ανήκουστο!!! Μεγάλη προσβολή για το Ληξούρι. Όλοι μαζί ένας Δήμος; Αφεντικά και δούλοι τα ίδια σκατά γινήκαμε ούλοι; Τουλάχιστον να λεγόταν Δήμος ...Ληξουρίου. Τέτοιες προσβολές δεν καταπίνονται. Άμεσα λοιπόν ξεκίνησαν λαϊκοί αγώνες με την δικαίωση να έρχεται πριν 2-3 χρόνια με την εκ νέου δημιουργία του Δήμου. Ληξούρι- Καλλικράτης:1-0.

Τα 2 κτίρια βρίσκονται πάνω στην κεντρική οδό της πόλης την οδό Μπασιά, τιμώντας τον ντόπιο «άγιο», αλλά για την επίσημη εκκλησία όσιο, Παπα-παναγή Μπασιά.

Εσωτερικά στην πόλη, 400 μ. από την θάλλασα βρίσκεται η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη και ταυτόχρονα Μουσείο Τυπάλδων-Ιακωβάτων Ληξουρίου, γνωστή ως Ιακωβάτειος Βιβλιοθήκη. Το διώροφο αρχοντικό της οικογένειας των Τυπάλδων-Ιακωβάτων, που κτίστηκε το 1866 και αναπαλαιώθηκε το 1984 είναι ένα από τα λίγα κτίρια του Ληξουρίου που γλύτωσε από την μανία του σεισμού του 1953, αλλά «χτυπήθηκε» σοβαρά από τους σεισμούς του 2014 και πια δεν είναι επισκέψιμο. Είναι χαρακτηριστικό δείγμα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής των μέσων του 19ου αιώνα, ενώ ο περιβάλλων χώρος, που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του, συμβάλλει στην προβολή του κτηρίου. Στον πανέμορφο κήπο του λάμβαναν χώρα (μέχρι το 2014) πολλές θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες στα πλαίσια των καλοκαιρινών εκδηλώσεων της πόλης.

Άλλο καμάρι της πόλης ήταν η Βαλλιάνειος Επαγγελματική Σχολή. Ιδρύθηκε το 1915 με τη βοήθεια του Βαλλιάνειου Κληροδοτήματος και στα πολλά χρόνια που λειτούργησε εκπαίδευσε πολλές γενιές νέων του νησιού, αλλά και από άλλες περιοχές, σε τεχνικά επαγγέλματα. Ονομαστοί ήταν οι ξυλουργοί και οι υφαντουργοί που αποφοίτησαν από εκεί αλλά και η σχολή των υπομηχανικών του ΕΜΠ που λειτούργησε εκεί παρήγαγε πολλούς επαγγελματίες σχετικών ειδικοτήτων.
Μετά την κατάργηση της, το 1977, από τον Καραμανλή, λειτούργησε ως έδρα Τεχνικών Λυκείων αλλά και του τμήματος του ΤΕΙ με τίτλο «Τεχνικών Μουσικών Οργάνων.

Η υπόλοιπη ανατολική πλευρά της Παλλικής, είναι για μένα, ο πιο «αδύναμος κρίκος» της περιοχής.
Δίπλα στην πόλη και νοτιότερα βρίσκονται μικρές παραλιούλες ανάξιες λόγου όπως μαρτυρούν και τα ονόματά τους (Φύκια, Καλάμια).

Ο δρόμος ωστόσο προς αυτήν την κατεύθυνση, καταλήγει στην μοναδική αξιοπρεπή παραλία της περιοχής, τα Λέπεδα. Τόπος με τις εξοχικές κατοικίες των “εχόντων” της πόλης του Ληξουρίου στο παρελθόν, σήμερα αποτελεί μια καλή, κοντινή λύση για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της πόλης καθώς είναι μια παραλία αρκετά προστατευμένη που δύσκολα την πιάνει ο αέρας.

Ακόμη προτιμάται από τους γονείς με πολύ μικρά παιδιά, καθώς στην μια άκρη της έχει μια μικρή, ρηχή «κολυμπήθρα» ενώ δίπλα ακριβώς, βρίσκονται, πάνω στην άμμο, τα τραπεζάκια της μοναδικής μικρής και γραφικής ταβέρνας της παραλίας. Καταλύματα υπάρχουν διαθέσιμα στην παραλία (λίγα), ενώ σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες τους δεν είσαι απλά δίπλα στη θάλασσα, αλλά «ψαρεύεις από το μπαλκόνι».

Λίγο πριν τα Λέπεδα υπάρχει το κατάλυμα Απόλαυση (από τα ελάχιστα με 12μηνη λειτουργία) με πολύ καλή ταβέρνα που αξίζει το κόπο να την επισκεφτείς, όχι μόνο για το καλό φαγητό της αλλά και για την εξαιρετική της αυλή πάνω από τη θάλασσα.

Ανάμεσα στα Φύκια και στα Λέπεδα υπάρχει και μια μικρή σχολή ιστιοπλοΐας για μικρά παιδιά, είτε ντόπια, είτε παιδιά επισκεπτών.

Στην ίδια περιοχή, αλλά πιο εσωτερικά, στην κορυφή ενός μικρού λόφου βρίσκεται το μικρό χωριό Μιχαλιτσάτα. Στην άκρη του υπάρχει ένα κτίριο της κοινότητας με εξαιρετική θέα προς τον κόλπο, το Ληξούρι αλλά και την υπόλοιπη Κεφαλλονιά. Για αρκετά χρόνια το συγκεκριμένο κτίριο χρησιμοποιήθηκε για εστιατόριο, καφέ ή/και μπαράκι αλλά τώρα πια αποτελεί ένα χειμαζόμενο ερείπιο.

Στο νοτιότερο μέρος της ανατολικής πλευράς υπάρχει και το κουφάρι του τουριστικού χωριού του Άη Γιάννη, μιας μονάδας που κατασκεύασε πριν χρόνια γνωστό λαμόγιο στον χώρο του τουρισμού. Αφού χρησιμοποίησε και φέσωσε το μισό εργατικό δυναμικό της περιοχής και μετά από 1-2 εικονικές μεταβιβάσεις, το «χωριό» έκλεισε οριστικά τις πόρτες του.

Βορειότερα της πόλης, υπάρχουν δυο ακόμη χωριά με αρκετά καταλύματα αλλά χωρίς κάποιο ιδιαίτερο χρώμα ή κάποια παραλία άξια λόγου. Το 2ο από αυτά, το Λιβάδι, διαθέτει μια τεράστια παραλία με πολύ ρηχά νερά (είναι η άκρη του κόλπου ανάμεσα στο Ληξούρι και στο Αργοστόλι), και αυτή, καθώς και ο υδροβιότοπος ακριβώς από πίσω, φιλοξενούν πλειάδα άγριων πουλιών αλλά και άλλων ειδών. Κάποτε μάλιστα πέτυχα και μια τεράστια θαλάσσια χελώνα σε μέγεθος μικρού VW Beatle να έχει κάνει μια γρήγορη στάση εκεί.

Στην μέση περίπου του δρόμου που περνά ανάμεσα στην παραλία και τον υδροβιότοπο σήμερα μπορεί να δει κανείς τα τελευταία χαλάσματα των παλιών φυλακών του νησιού, έτσι όπως τα κατάντησε ο χρόνος και οι σεισμοί που αγαπούν ιδιαίτερα το νησί. Στις φυλακές αυτές «φιλοξενήθηκαν» κατά καιρούς, εκτός από τους λογής ποινικούς και πολλοί αριστεροί από τους πολλούς που διαθέτει η περιοχή.

 

[Samion]

Η ιταλικη πλευρα σε 2 σημεια:
1. Το παραποντζι ειναι παραδοσιακο τραγουδι της Ρωμης. Μου φαινεται χλωμο να το πηραν απο την Κεφαλονια...το αντιθετο εγινε. Πως βρεθηκε στην Κεφαλονια ειναι αξιοπεριεργο. Υποθετω στο β'ΠΠ.
Εγινε πασιγνωστο παντως στην Ιταλια το 60 απο τον Alvaro Amici.
2. Το "περιεργο ονομα" (για μενα υπεροχο):

Βικέντιος Δαμοδός - Βικιπαίδεια