Ινδονησία Χάτι-Χάτι: Στην χώρα των ηφαιστείων

[interted]

Μέρα 18η

Ας γνωρίσουμε την παρέα.

- Ο Χίλα, που βγαίνει από το Χιλάριους (όνομα και πράγμα, γιατί ήταν πραγματικά πολύ αστείος) είναι από τα βάθη του Φλόρες, 10 ώρες οδήγηση, και στην ζωή του έχει κάνει χιλιάδες καταδύσεις. Ήταν ο δάσκαλός μας.

- Ο Βι, που βγαίνει από το Viral (Ινδικό όνομα, μην του πείτε κανένα αστείο για τον ιντερνετικό όρο βάιραλ γιατί τα έχει ακούσει όλα) είναι από τα βάθη του Λονδίνου, άρτι αφιχθης, και στην ζωή του έχει κάνει 0 καταδύσεις. Ήταν ο καταδυτικός παρτενέρ μου.

- Ένας μεσήλικας Άγγλος ο οποίος θα έκανε “ανανέωση” της εκπαίδευσής του γιατί τα είχε παρατήσει χρόνια. Όπως και πολλοί άλλοι που γνώρισα στο ταξίδι, είχε μάθει καταδύσεις στην Κολομβία (φτηνά).

- Πολλοί Ολλανδοί, άσχετοι μεταξύ τους, αλλά όλοι από το Ναϊμέχεν. Μεταξύ αυτών μια οικογένεια τριών γενιών δυτών (παππούς, μπαμπάς, κόρη), οι οποίοι είχαν και φοβερό εξοπλισμό καταγραφής υποθαλάσσιου οπτικοακουστικού υλικού και μου κάναν συνέχεια παρατηρήσεις γιατί έριχνα σαπουνόνερο στον κουβά που πλέναν τις συσκευές τους.

Εδώ άρχισε το μαρτύριο με τα Ολλανδικά ονόματα. Μπορεί να τα καταφέρεις να προφέρεις το Marij, που ήταν το όνομα της ιδιοκτήτριας του καταδυτικού κέντρου. Άντε όμως να προφέρεις με Ολλανδική προφορά και το Geertje! Όσοι τα καταφέρουν κερδίζουν ένα δόντι δράκου του Κομόντο. Παρεμπιπτόντως και η Marij είναι από το Ναϊμέχεν, και κατά τα φαινόμενα είχε φτιάξει καλό όνομα στην πόλη της.

Έμελε να κάνω την πρώτη μου κατάδυση στα νερά του Κομόντο. Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη κάψα για καταδύσεις. Αφού όμως θα ταξίδευα στο λεγόμενο Τρίγωνο του Κοραλλιού, το οποίο φημίζεται για μερικά από τα καλύτερα καταδυτικά σημεία στον κόσμο, είπα πριν φύγω να κάνω το απαραίτητο διάβασμα και μερικές βουτιές σε πισίνα, για να έχω την δυνατότητα να κάνω την κύρια εκπαίδευση κατευθείαν στο κοράλλι. Σίγουρα οι πρώτες αναπνοές υποθαλάσσια και η αίσθηση του να πετάς, μόλις συνηθίσεις λίγο την “πλευστότητα”, είναι κάτι που δεν ξεχνάς εύκολα. Ο Χίλα πέρα από τα απαραίτητα μας έδειξε ειδικές κινήσεις όταν βλέπουμε συγκεκριμένα ζώα, π.χ. να σηκώνεις τα χέρια σαν να προσκυνάς όταν σε περικυκλώνει το γιγαντιαίο Μάντα Ρέι, κάτι που πήραμε σοβαρά με τον Βι και ακολουθήσαμε κατά γράμμα – για να γίνουμε αντικείμενο αστείρευτου γέλιου από τους υπόλοιπους όταν γυρίσαμε στο καράβι. Οι “ψαρούκλες” είμαστε εμείς τελικά. Πέραν του θεάματος έχει και καλό χαβαλέ η κατάδυση... Μια Καλιφορνέζα να προσπαθεί να αλλάξει στην μέση του καταστρώματος και να της παίρνει ο αέρας την φούστα για να κοιτάζουμε όλοι αποσβολωμένοι και να πετάγεται ο Άγγλος, “από όλα τα Μάντα Ρέι, τις θαλάσσιες χελώνες, τα πολύχρωμα μαλάκια, το καλύτερο θέαμα που είδα σήμερα ήταν αυτό”!

Το βράδυ έκανα μια τσάρκα στο Λαμπουαν Μπάτζο, που δεν είχα προλάβει και να δω μέχρι τώρα, και απόλαυσα τις προσευχές των ιμάμηδων που είχα αρχίζει να συνηθίζω καλά. Το La Boheme που έμενα, το πιο ακριβό χόστελ όλου του ταξιδιού, είναι στην πιο υποβαθμισμένη περιοχή του χωριού, δίπλα σε ένα ρέμα με στάσιμα νερά και σκουπίδια. Είχα όμως αρχίσει να παίρνω Μαλαρόνε (χάπια για την ελονοσία), αν και οι περισσότεροι που γνώρισα με θεώρησαν υπερβολικό. Παρ’ όλ’ αυτά έχει την γραφικότητα του το μέρος... Πολύ τουριστικό, ένα μικρό Ουμπούντ είναι βασικά, αλλά ακριβώς επειδή είναι τόσο μαζεμένο και απομονωμένο , και είναι και δίπλα στην θάλασσα, έχει την χάρη του. Τελικά την έβγαλα σε ένα μπαλκόνι, με ψάρι, και σκεφτόμουν τι μου είπε ο Χίλα: "Αισθάνομαι πολύ περίφανος που κατάφερα να γίνω εκπαιδευτής και έτσι μπορώ να γνωρίζω όλους εσάς που έρχεστε από τις χώρες σας... Είστε όλη η ζωή μου, και είμαι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο".

Την ίδια ώρα γινόνταν στο Λομπόκ σεισμός 7 ρίχτερ.

Οι τόποι κατάδυσης. Το Μπατου Μπολόνγκ είναι το πιο διάσημο ,αλλού είναι τα ωραία κατά τον Χίλα. (πιο βόρεια)

Όμορφο μπρίφινγκ με ζωγραφιά του εκάστοτε βυθού.

Αυτοί ήταν οι εκπαιδευτές μας. Χαβαλετζίδες αλλά άψογοι επαγγελματίες. (Ο Χίλα είναι αυτός που κάνει την χειρονομία - μεγάλο ρεσπέκτ γι' αυτόν τον άνθρωπο-προσωποποίηση της χαράς της ζωής)

Το τζαμί δίπλα στο ξενοδοχείο.

Ακούστε την πολυφωνία (δηλ. από διαφορετικά τζαμιά) ψαλμωδίας με χαρακτηριστικούς ήχους "Αϊ, αϊ", Αναμεμειγμενο με χαιρετισμούς παιδιών και βέβαια μηχανάκια.
https://soundcloud.com/https%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fuser-726903196%2F05-aug-2018-18-05-55

 

[interted]

Μέρα 19η

Όταν είχε γίνει ο σεισμός των 6.4 Ρίχτερ, μια εβδομάδα πριν, υπήρχε αρκετή σπέκουλα για το αν ήταν ο κύριος σεισμός και αν το Λομπόκ ήταν ασφαλές. Οι Δανοί της κρουαζιέρας (αν θυμάστε) είχαν σκοπό να αψηφήσουν τον κίνδυνο και να ανέβουν στο ηφαίστειο Ριντζάνι, που ήταν το επίκεντρο του πρώτου σεισμού. Άλλοι είχαν αρχίσει να γυρίζουν ήδη στις πατρίδες τους. Τελικά το χειρότερο σενάριο έγινε, και το βράδυ της 5ης Αυγούστου χτυπήσαν 7.0 Ρίχτερ. Τα νέα αυτή την φορά φτάσανε στις δυτικές τηλεοράσεις και ήταν: 500+ νεκροί, σχεδόν ολοσχερής καταστροφή του Β. Λομπόκ, τσουνάμι και κόσμος να ανεβαίνει απεγνωσμένος σε ψηλά σημεία. Άντε να βρεις ψηλό μέρος στα νησάκια Γκίλι που είναι επίπεδα! Χιλιάδες τουριστών είχαν μαζευτεί στα ανοιχτά χωράφια και αργότερα στην παραλία ελπίζοντας για εκκένωση διά θαλάσσης. Από ιστορίες που άκουσα, πολλοί είχαν χάσει τις βαλίτσες τους, άλλοι έτρωγαν σε εστιατόριο και έπεσε η οροφή στο κεφάλι τους (ευτυχώς τα υλικά κατασκευής στο Λομπόκ είναι ψέυτικα). Στο Ριντζάνι, που είχε ανοίξει για τον κόσμο μετά τον πρώτο σεισμό, έγιναν πάλι κατολισθήσεις και υπήρξαν δύο νεκροί. Ευτυχώς οι Δανοί την ώρα του σεισμού πρέπει να είχαν μόλις μπαρκάρει στο Λαμπουάν Λομπόκ. Αν ήταν μια μέρα μετά...

Βέβαια για τους περισσότερους Ινδονησίους, που είναι μαθημένοι από αυτά, η επόμενη στιγμή του σεισμού είναι μπίζνες ας γιούζουαλ. Εμείς σήμερα έπρεπε να ολοκληρώσουμε την βασική εκπαίδευση του δύτη μαζί με τον Βι και έτσι κάναμε άλλες δύο καταδύσεις από το καραβάκι της εταιρίας. Άλλοι Ολλανδοί, πάλι από το Ναϊμέχεν (!), μας λέγαν για το φεστιβάλ που γίνεται στην πόλη τους κάθε χρόνο, με κόσμο να έρχεται από παντού και να κάνει τον γύρο της πόλης με τα πόδια, με συνοδεία πολλών μουσικών εβέντς. Νομίζω πλέον έχω ακούσει όσα χρειάζεται να ακούσει κανείς για το Ναϊμέχεν ποτέ.

Έγραψα λοιπόν στο ημερολόγιο καταδύσεων:

- Κατάδυση πρώτη: Χελώνα, σουπιά

- Κατάδυση δεύτερη: Χελώνα, μάντα ρέι (μεγάλο σαλάχι)

- Κατάδυση τρίτη: Τεράστια χελώνα ξεκινάει από στάση στον βράχο και με αιφνιδιάζει από κάτω

- Κατάδυση τέταρτη: Πολλές χελώνες, πολύχρωμο κοράλλι και πολλά ψάρια

Η κοπέλα δίπλα μου είχε γράψει τέσσερις σελίδες.

Ένας από τους συνοδούς μας ήταν ένας Άγγλος θαλάσσιος βιολόγος που έκανε την εκπαίδευσή του για εκπαιδευτής καταδύσεων. Πρόσεξα ότι βγαίνοντας από το καράβι, όταν γυρίσαμε στο λιμάνι, έδωσε τον εξοπλισμό του σε άλλους και άρχισε να περπατάει ανύποπτα μακρυά από εμάς. Στην κουβέντα που έγινε έμαθα ότι ως ξένος στην Ινδονησία φοβόνταν μήπως οι αρχές αντιληφθούν ότι δουλεύει και τον απελάσουν. Μα τόσο δύσκολο είναι να πάρεις βίζα εργασίας στην Ινδονησία; Γιατί όσοι Ευρωπαίοι που έχουν ανοίξει μπίζνες εδώ είναι παντρεμένοι με ντόπιους;

Φτάνοντας στο γραφείο της εταιρίας Divine diving, πρόσεξα ένα μήνυμα στο κινητό. Βλέπω μπροστά μου το ευγενικό χαμόγελο του Πέταρ, του φίλου μου από τα εκδοτήρια, στην γραμματεία και του ζητάω να μου το μεταφράσει. Μετά από μια ανησυχητικά μεγάλη παύση μου λέει ότι το καράβι που θα έπαιρνα για Σουλαουέζι μεθαύριο διατέθηκε για την εκκένωση του Λομπόκ και νέες πληροφορίες θα γίνουν γνωστές από την εταιρία αργότερα!

Την έβγαλα σκεφτικός με πίτσα στην αυλή του χόστελ που μου σέρβιρε η τρελιάρα Ιταλή που δούλευε στο μπαρ και είχε και την γενική εποπτεία, βάζοντας κάθε τόσο χέρι στους μαθητευόμενους Φλοριανούς που κάνανε 3μηνες δωρεάν πρακτικές, κυρίως για τις γόπες που πετούσαν. Πιάσαμε και κουβεντούλα με μερικούς από αυτούς – μου είπαν ότι είμαι ο πρώτος Έλληνας που είχαν γνωρίσει και εντυπωσιαστήκαν που ήξερα τον Πετάρ (του οποίου ο αδερφός δούλευε εκεί και έπαιζε και κιθάρα). Ο στόχος ήταν γι’ αυτούς να εξασκήσουν τα Αγγλικά και για μένα να μάθω κάτι παραπάνω για το άγνωστο Φλόρες, την πόλη Έντε και το ηφαίστειο Κελιμούτου με τις πολύχρωμες λίμνες, τους φαλαινοθήρες του Μαουμέρε, τον άνθρωπο Χόμπιτ του Φλόρες. Ο τελευταίος ανακαλύφθηκε σε μια σπηλιά (Λιανγκ μπούα) το 2003 και είναι ακόμα αντικείμενο έντονης διαμάχης το αν αποτελεί διαφορετικό είδος Χόμο, μαζί με τους Σάπιενς, τους Νεάντερταλ και τους Ντενισόβιανς. Κάποιοι υποστιρίζουν ότι είναι απλά προϊόν κάποιας ασθένειας (σύνδρομο Ντάουν). Εδώ που τα λέμε και οι σύγχρονοι Ινδονήσιοι πάντως δεν είναι τίποτα τέρατα σε μέγεθος... Η κουβέντα μαζί τους φανερώνει πάντως ότι είναι πολύ ξύπνιοι και με διάθεση για γνώση, και πιστεύω αν προσέξουν λίγο, το Φλόρες μπορεί να γίνει ένας από τους πιο ενδιαφέροντες και ισορροπημένους ταξιδιωτικούς προορισμούς (όχι όμως ένα δεύτερο Μπαλί, όπως λένε μερικοί – άλλωστε είναι και δύσκολο να γίνει το ίδιο σε ένα νησί που πρέπει να κάνεις 10 ώρες οδήγηση ή να πάρεις αεροπλάνο για να δεις όλα τα αξιοθέατα). Στο τέλος παίξαμε και επιτραπέζιο τένις και σκέφτηκα ότι οι Ινδονήσιοι είναι και αρκετά εφετζήδες (σόουμαν δηλαδή). Ίσως γι’ αυτό και ταιριάξαμε τόσο.

Με το ακυρωμένο καράβι, έπρεπε να βρω άλλη λύση. Κι αυτή ήταν πτήση για Σουραμπάγια (για να αποφύγουμε τις ουρές από τον σεισμό στο Μπαλί) και από εκεί Μακάσαρ (Σουλαουέζι) με την Wings Air που έφυγε αύριο. Δεν είμαστε να παίρνουμε άλλα ρίσκα πλέον. Γκουντμπάι Φλόρες, εσένα πρέπει να σε δω καλύτερα μια άλλη φορά μάλλον!

Στο whatsapp group που είχε φτιάξει ο Τόμι για τα μέλη της κρουαζιέρας, θα φτάσουν φωτό (του Τόμι) σαν αυτές.

Οι θάλασσες του Κομόντο ήταν ήσυχες...

Οι καταδύσεις ήταν ανοιχτά από μικρές παραλίες σε μικροσκοπικά νησάκια του φυσικού πορθμού (στρέιτ) ανάμεσα από Σουμπάουα και Φλόρες, που βρίσκεται το Κομόντο

Πολλά τα καραβάκια με δύτες. Κάποιες φορές έπρεπε να διασώσεις κάποιους που είχαν ξεμακρύνει από το καράβι τους από τα ρεύματα - τα ρεύματα του Κομόντο είναι αμείλικτα.

Επιστρέφοντας στο λιμάνι του 'Μπάτζο, που θυμίζει λίγο άλλες εποχές.

Η όμορφη αυλή του La Boheme.

Το κρανίο του Ανρθώπου του Φλόρες, που έκανε διάσημο το νησί και δημιούργησε μεγάλες επιστημονικές ίντριγκες. (Φωτό από επίσκεψη στο μουσείο της Τζακάρτα στο μέλλον του ταξιδιού)

Ένα από τα χωριά των Μανγκαράι, που δεν πρόλαβα να φτάσω, για να έχετε μια εικόνα πηγή

 

[interted]

Μέρα 20η

Άλλη μια μέρα μεταβάσεων, πρώτα με αυτοκίνητο για το αεροδρόμιο που βρήκα με τα χίλια ζόρια παρακαλώντας έναν ντόπιο (επ’ αμοιβή). Εκεί έμαθα από τους λιγοστούς υπαλλήλους ότι ο σεισμός είχε προκαλέσει ακυρώσεις πτήσεων, καθώς τα αεροσκάφη χρησιμοποιούνταν για την εκκένωση του Λομπόκ και του Μπαλί. Η πτήση μου των 10:35 ακυρώθηκε και λάβαμε την πληροφορία ότι θα φύγουμε με την επόμενη πτήση στη 13:50, μαζί με ένα φαγητό της παρηγοριάς. Ήταν η ώρα να κάνω μασάζ στα πόδια, από την μαντιλοφορούσα που έδωσε ρεσιτάλ χωρίς να βγάλει κιχ, αλλά με ένα συγκαλυμμένο χαμόγελο, και να βρεθώ σε μια μασαζοκαρέκλα όπου θα με ανακρίνει ένας περίεργος τύπος: ‘έχεις πάει στον Ευφράτη ποταμό;’.

Την συνέχεια την ξέρετε... Από τον Εφράτ (από το Έντε του Φλόρες) έμαθα επίσης ότι ένας τυπικός μισθός στο Φλόρες είναι ενάμιση εκατομμύριο ρουπίες (λιγότερο από 100 ευρώ), από τους χαμηλότερους στην Ινδονησία, και κοιτούσε περίεργα όταν τον ρώτησα αν παίρνουνε επίδομα ανεργίας. Είναι λογικό να αισθάνονται ένα μείγμα θαυμασμού και ζήλιας για τους Ευρωπαίους (και δείχνουν πιο πολύ το πρώτο, αφού είναι ευγενικός λαός). Η πιο απροκάλυπτη αντίδραση ήταν στην Τζακάρτα όταν κάποιες κοπέλες μου ζήτησαν να βγάλουμε φωτογραφία και να κάνουμε όλοι μαζί την χειρονομία ότι έχουμε χρήματα. Αφήνω τον Εφράτ ρωτώντας τον για το πιο ενδιαφέρον μέρος στην Ινδονησία και με αιφνιδίασε άλλη μια φορά απαντώντας μου η Παπούα.

Στις 14:10 απογειώθηκε το μικρούλι ATR 72 της Wings Air, χωρίς καν μπρίφινγκ ασφαλείας, αλλά με τυπωμένες προσευχές σε 6 διαφορετικές θρησκείες (τι να το κάνεις το μπρίφινγκ όταν έχεις τον Βισνού με τον Γκαρούντα). Έτσι βρέθηκα να βλέπω από αέρος την διαδρομή που διάνυσα τις τελευταίες 12 μέρες. Ενδιαφέρον από την μία, να βλέπεις τα πάντα από πάνω. Μην μου πείτε όμως ότι δεν είναι σπαστικό ότι μια χαζή αεροπορική ανταπόκριση μιάμιση ώρας “αχρηστεύει” όλα τα τραίνα, τα ταξί, τα φέρι μποτ, τα μηχανάκια, τα λεωφορεία, τα ξύλινα πινίσι και όλες τις ναυτίες μαζί.

Στην Σουραμπάγια, όπου μπαίνοντας στο μεγάλο αεροδρόμιο αισθάνθηκα ότι επέστρεψα στον “πολιτισμό”, αλλά έχασα το προφανές γραφείο τράνζιτ στην έξοδο της πτήσης, όπου θα έπρεπε να προσαρμόσω την ανταπόκριση για Μακάσαρ. Βρέθηκα να περιμένω σε μια μια σειρά για παράπονα και να μιλάω με υπευθύνους που είχαν χάσει την μπάλα. Βρέθηκε άκρη (το λάθος ήταν δικό μου να περιμένω σε λάθος σημείο) και έβγαλα νέο εισιτήριο για τις 19:00..

Στο Μακασάρ, το μόνο που είδα απόψε ήταν ο καινούργιος αυτοκινητόδρομος που ενώνει το αεροδρόμιο με την πόλη. Ήταν σαν τους είχαν πάρει νέο παιχνίδι, αφού οι ταξιτζήδες κάναν αγώνα φόρμουλα 1 μεταξύ τους. Τα περισσότερα άλλα αυτοκίνητα πήγαιναν από τον παλιό δρόμο αφού δεν βρίσκαν κορόιδα τουρίστες να τους πληρώσουν τα διόδια για να κάνουν βγάλουν τα γούστα τους. Είχα κλείσει σε ένα 4άστερο, γιατί είχα βαρεθεί να ξυπνάω το βράδυ από σουρωμένους Άγγλους και έτσι βρέθηκα να κοιτάζω από την τζαμαρία του ΧΧ ορόφου τον μεγάλο άγνωστο. Μας περιμένει “δουλειά” από αύριο.

Παρέλαση των προέδρων και προσωπικοτήτων της Ινδονησίας, με το πιο ακριβό να απεικονίζει τους εθνικούς ήρωες Σουκάρνο και Χάττα - πρώτος πρόεδρος και αντιπρόεδρος της ανεξάρτητης Ινδονησίας. Προεδρία με πολύ περιπετειώδες τέλος... (Θα πούμε μερικά για την ιστορία της Ινδονησίας αργότερα)

Χάζεψα την αγγλόφωνη συλλογή βιβλίων για την οποία δεν είχα πολύ γνώση. Τίποτα καλο;

Με την ρυζοφαγία είχα αρχίσει να χάνω μερικά κιλά σε αυτή την φάση του ταξιδιού. (αυτό ήταν η παρηγοριά για την καθυστέρηση πάντως)

Τελικά διάβασα το τεύχος του Νάσιοναλ Τζεογκράφικ με τους καημένους λοφιοφόρους μακάκους της Κελέβης που πουλάνε στην μαύρη αγορά για κατοικίδια ή ακόμα και φαγητό.

'Μπάτζο-Σουραμπάγια με την Wings/Lionair, τον ιδιωτικό κολοσσό - η πιο ακριβή αλλά και αξιόπιστη λόου κοστ της Ινδονησίας.

Υπενθύμηση οτι ξεκινούν οι Ασιατικοί αγώνες σε λίγες μέρες σε Τζακάρτα και Παλεμπάνγκ.

Το Μπάτζο με τα άπειρα καραβάκια του.

Αμέτρητα νησάκια και ατόλες από κοράλλια.

Οι παρθένες ακτές της Β. Σουμπάουα.

Το Ριντζάνι του Λομπόκ, η εστία των σεισμων αλλά και ένα πολύ ενδιαφέρον βουνό να ανεβείς κατά τα λεγόμενα.

Τα νησάκια Γκίλι.

Ένα άκρως ενδιαφέρον τρίπτυχο της αεροπορικής που περιλάμβανε προσευχή σε 6 θρησκείες, δείγμα της ποικιλότητας αλλά και θρησκευτικής ανεκτικότητας της Ινδονησίας.

Ένα παραδοσιακό γεύμα στην Σουραμπάγια για να πάρουμε δυνάμεις.

Πολύ σέξι η Lionair Σουραμπάγια-Μακάσαρ. Ψηλές με ωραίες κόκκινες στολές με μακριές σχιστές φούστες.

Μακάσαρ η πρωτεύουσα της Κελέβης.

 

[Yorgos]

Φανταστική η ιστορία σου, εμπνευστική! Το αποφάσισα, το 2020 θα κάνω υπερπαραγωγή σε Ινδονησία και πέριξ (Παπούα και θα δούμε και τι άλλο, καμια Φιλιππίνα μάλλον).

 

[interted]

Ευχαριστώ ξανά πολύ για την ενθάρρυνση. Πιστεύω έλαβες σωστή απόφαση (και ο συνδυασμός με Φιλιππίνα ακούγεται ταιριαστός).
Πιστεύω αν είχα σε αυτό το ταξίδι ακόμα ένα μήνα δεν θα προλάβαινα να βαρεθώ, ειδικά με μια καλή πεζοπορία-εξερεύνηση Παπούα ή Καλιμαντάν. Σφύριξε αν θες παρέα για κάτι τέτοιο.

 

[Yorgos]

Ευχαριστώ ξανά πολύ για την ενθάρρυνση. Πιστεύω έλαβες σωστή απόφαση (και ο συνδυασμός με Φιλιππίνα ακούγεται ταιριαστός).
Πιστεύω αν είχα σε αυτό το ταξίδι ακόμα ένα μήνα δεν θα προλάβαινα να βαρεθώ, ειδικά με μια καλή πεζοπορία-εξερεύνηση Παπούα ή Καλιμαντάν. Σφύριξε αν θες παρέα για κάτι τέτοιο.

Αν αποφασίσω να πάω στα πιο απομακρυσμένα, πιο αυθεντικά, πιο "δεν πάει κανείς" μέρη της Ινδονησίας, τι ακριβώς προτείνεις;

 

[interted]

Ωραία ερώτηση. Με βάση τα κριτήρια που βάζεις, στην θεωρία:

Καλιμαντάν: Επαρχία Kapuas Hulu

Δυτικά της οροσειράς Muller, θεωρείται η καρδιά του Βόρνεο γιατί περιλαμβάνει τα τελευταία κομμάτια τροπικού δάσους που έχουν μείνει παρθένα. Στα χαιλάιτς τα η παραδοσιακή ζωή των Νταγιάκ της Ινδονησίας (θεωρούνται πιο αυθεντικοί από της Μαλαισίας) σε λονγκ-χάουζις και ψάρεμα στον ποταμό. Πρέπει να ήταν την εποχή που ήσουν στην Ινδονησία όταν είχαν πάρει τις χατζάρες και θυμηθήκαν τις κακές τους συνήθειες της ανρθωποφαγίας, όμως φαίνονται γλυκύτατοι. Επίσης περιλαμβάνει το εθνικό πάρκο Betung Kerihun (ουραγκοτάγκοι και καθαρή εξερεύνηση) .

Ιάβα: Δυτική Ιάβα

Off the beaten path της Ιάβας. Φορτισμένη ιστορικά καθώς από εκεί ξεκίνησαν οι Ευρωπαίοι την επέκτασή τους στην Ιάβα, πυκνοκατοικημένη, βάρβαρη βιομηχανική ανάπτυξη που τρώει τα ρυζοχώραφα. Φυλή Baduy, Κρακατόα, Εθνικό πάρκο Ujung Kulon (Ινδονησιακοί ρινόκεροι, έχουν μείνει 70), Σουνδανέζικη ζωή στην Cianjur, μεγαλιθικό Gunung Padang, παραλία Pangandaran με το ναυάγιο (γιατί υποσχέθηκα στα παιδιά στο τρένο με τα κασκόλ να το προτείνω σε κάποιον)

Σουμάτρα: Δυτική Σουμάτρα

Δια της ατόπου, γιατί όσοι γνώρισα πήγαν ή στην λίμνη Toba ή στην Νότια Σουμάτρα. Φυλή Minangkabau η μεγαλύτερη μητρογραμμική κοινωνία στον κόσμο, το φαγητό της Padang, οι αγώνες με αγελάδες που μπορεί να πετύχεις, τα νησιά Mentawai που συγκρίνονται με την Μαγαδασκάρη σε περιβαλλοντική απομόνωση και ενδιαφέροντες ντόπιους, λίμνη Maninjau, πάρκο Kerinci (το τελευταίο καταφύγιο της τίγρης της Σουμάτρας και το ψηλότερο ηφαίστειο στην Ινδονησία)

Δεν γράφω πιο πολλές λεπτομέρειες γιατί θα τα ψάξεις. Τα υπόλοιπα αύριο.

 

[Yorgos]

Kαταπληκτικός και πάλι! Να μαζευτούμε και με το άλλο πουλέν ο @10.900km να το κανονίσουμε! Ας πάμε να δούμε κι ένα ποδόσφαιρο στην τελική...

 

[interted]

Βέβαια! Λοιπόν τα χρωστούμενα:

Παπούα: Χώρα των Korowai

Στο Νοτιοανατολικό κομμάτι της Ινδονησιακής Παπούας, κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες που ζούνε (μάλλον ζούσανε, οριακά προλαβαίνει κανείς) σε δεντρόσπιτα και έχουν σαν σπεσιαλιτέ τις κάμπιες. Μάλιστα μαζεύονται πολλά χωριά μαζί και κάνουν ολόκληρα τσιμπούσια καμπιοφαγίας. Λόγω της αρκετά δύσκολης πρόσβασης που γίνεται μόνο μέσω των ποταμών πρέπει να είναι σπάνιο να συμπέσεις με άλλο τουρίστα. Δυστυχώς διαβάζω ότι πλέον οι νέες γενιές έχουν μετακινηθεί σε χωριά και ξεντύνονται και επιστρέφουν στα δέντρα μόνο αν μάθουν ότι φτάνει κάποιος τουρίστας. Από τους τελευταίους, σχετικά προσβάσιμους, "άγριους" της Παπούα...

Μικρές Σούνδες: Σούμπα

Δεν έχω νέες πληροφορίες, πλην του ότι κανένας δεν την ανέφερε στο ταξίδι μου. Από τους τελευταίους ενεργούς μεγαλιθικούς πολιτισμούς, Χριστιανοί μόνο στο όνομα, πανέμορφες βίστες από έρημους λόφους, βραχώδεις σχηματισμοί στις παραλίες (πχ. παραλία Bwanna), παραδοσιακή αρχιτεκτονική, λίμνες για μπάνιο, φεστιβάλ με κονταρομαχίες (Φεβρουάριο και Μάρτιο). Μάλλον μη τουριστική ακόμα γιατί δεν βολεύει γεωγραφικά.

Μολούκες: Νησιά Banda

Δεν ξέρω και πολλά για τις Μολούκες αλλά θα πρότεινα αυτό. Η πληροφορίες για την πρόσβαση ποικίλουν, μάλλον όχι τακτική γραμμή αεροπλάνου, αλλά πρόσφατα τα ταχύπλοα αρχίζουν να κάνουν το μέρος τουριστικό. Καμιά δεκαριά νησάκια, ένα από τα οποία δώσανε οι Βρετανοί στους Ολλανδούς με αντάλλαγμα την Νέα Ιόρκη. Είναι τα ορίτζιναλ spice islands με κάποια αποικιακή αρχιτεκτονική, εγκαταλελειμμένα οχυρά, σκευάσματα με μοσχοκάρυδο και καλούς βυθούς.

Για το Σουλαουέζι, δεν λέω για να μην δώσω spoilers.

 

[interted]

Μέρα 21η

Το ξενοδοχείο Άστον είναι ένα εντυπωσιακό γυάλινο κτήριο στην κεντρική οδό Σουλτάν Χασανουντίν, σε μικρή απόσταση από την παραλία του Μακασάρ. Σύνεδροι ανεβοκατεβαίνουν τα ανσανσέρ και κουβεντιάζουν στην σικάτη αίθουσα που σερβίρεται πρωινό. Βγαίνοντας, η πρώτη μου στάση είναι ένα μίνι μάρκετ για ανανέωση των δεδομένων του κινητού. Εκεί, δύο κοπέλες θα ξεκαρδιστούν με την Αγγλική προφορά του συναδέρφου τους που παλεύει να μου δείξει πως να χρησιμοποιήσω το αυτόματο, παρακαλώ, μηχάνημα πώλησης της εταιρίας κινητής Telcomsel. Καλοσυνάτοι μου φαίνονται οι Μακασαριανοί, και λίγο επαρχιώτες.

Μπαίνω στο Φορτ Ρότερνταμ, ένα καλοσυντηρημένο απομεινάρι της αποικιακής ιστορίας της Ινδονησίας και το βασικό αξιοθέατο του Μακασάρ. Όμορφα αποικιακά κτίρια περιβάλλουν ένα κεντρικό γκαζόν και φέρνουν στο μυαλό τις εποχές που η Ινδονησία ήταν πεδίο συγκρούσεων, κυρίως μεταξύ ντόπιων βασιλιάδων και των Ολλανδών, αλλά και άλλων δυνάμεων που προσπαθούσαν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Συγκεκριμένα, ας θυμηθούμε την κόντρα μεταξύ:


VOC (Βε Ο Σε): Ο Γολιάθ του 17ου αιώνα, η Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών

Vs.

Σουλτάν Χασανουντίν: Ο ανυπότακτος “Γαλάτης” που κρατούσε με νύχια και δόντια ανεξάρτητο το Βασίλειο της Γκόα (Gowa)


Οι Ολλανδοί “πρωτο-γιάπηδες” της VOC, είχαν την πρώτη πολυεθνική εταιρία στην ιστορία, και πρώτη εταιρία που εξέδωσε δημόσιες μετοχές σε χρηματιστήριο. Είχανε το ελεύθερο από το Ολλανδικό κράτος να τυπώνουν δικά τους χρήματα, να κάνουν συνθήκες με άλλα κράτη, να κηρύξουν πόλεμο όταν τους βόλευε. Ήταν η εποχή που το Capitalism Kills (ο καπιταλισμός σκοτώνει) είχε μόνο κυριολεκτική έννοια.

Ο Σουλτάν Χασανουντίν (το όνομα του οποίου σήμερα, εκτός από δρόμους, χρησιμοποιείται σε αεροδρόμια, πανεπιστήμια κτλ.), ήταν ο διάδοχος ενός Βασιλείου που είχε ενώσει σχεδόν όλο το Νότιο Σουλαουέζι και προκαλούσε φοβερό πονοκέφαλο στη VOC, αφού ήταν το μόνο μέρος στην Ινδονησία που διέφευγε της επιρροής της. Ο ναύαρχος Σπίλμαν μαζί με κάποιους ντόπιους που βρήκαν ευκαιρία να την βγάλουν απωθημένα στον Σουλτάνο, πολιόρκησε με τα κανόνια του το Ουτζούν Παντάν (παλιό όνομα του Μακασάρ). Ο Χασανουντίν, αν και στην αρχή έδειξε διάθεση να συνθηκολογήσει, καταλαβαίνοντας ότι οι Ολλανδοί θέλανε να τον πιάσουν κότσο, συνέχισε να αντιστέκεται για άλλα 3 χρόνια. Η τελική μάχη δόθηκε το 1669 στο Σόμπα Όπου, το μεγαλύτερο φρούριο του Βασιλείου της Γκόα. Η ανωτερότητα της πολεμικής τεχνολογίας της εταιρίας (κανόνια) ήταν αρκετή να κάμψει το πείσμα του Σουλτάνου. Τελικά η εταιρία άλωσε το Ουτζούν Παντάν και το μετονόμασε σε Φορτ Ρότερνταμ – αφού φαίνεται ότι ο Σπίλμαν δεν το “είχε” με τα εξωτικά ονόματα (και συμπτωματικά καταγόταν από Ρότερνταμ).

Το Φορτ Ρότερνταμ έχει ένα μικρό μουσείο με λαογραφικά εκθέματα των παλιών βασιλείων αλλά και των αυτοχθόνων Μπούγκις, του ναυτικού πολιτισμού που με τα ξύλινα καράβια τους σκόρπιζαν σε όλη την Ινδονησία. Χαιρέτησα τον υπάλληλο στην είσοδο στα Ινδονησιακά και αυτός με εξέπληξε λέγοντας μου ότι αφού μιλάω μπαχάσα Ιντονέσια θα πληρώσω το μειωμένο εισιτήριο των ντόπιων (5000 ρουπίες λιγότερες). Μετά έξυνα το κεφάλι μου, σκεπτόμενος σε τι γλώσσα τα κατάλαβα όλα αυτά... Βγαίνοντας από το μουσείο, άρχισε την πάρλα ένας ντόπιος ξεναγός, ο οποίος ήθελε να μου οργανώσει μια ημερήσια στα πέριξ του Μακασάρ. Του έδωσα το κινητό μου, μια και θα μπορούσε να κανονιστεί στην επιστροφή, αλλά μετά έγινε τόσο φορτικός που στο τέλος αναθεώρησα... Η κακή εντύπωση επιβεβαιώθηκε από τα συνεχή του μηνύματα και φωτό στο whatsapp “αν αλλάξω γνώμη”. Πάντως οι φωτογραφίες που μου έστειλε μου έδωσαν ωραίες ιδέες, οι οποίες τελικά υλοποιήθηκαν.

Το υπόλοιπο πρωινό βόλταρα στην παραλία (Pantai Losari) του Μακασάρ. Κατά διαστήματα βλέπεις μεγάλα γράμματα που αναφέρουν τοπωνύμια (Μακάσαρ, Τοράγια κτλ.) τις οποίες οι ντόπιοι (κι εγώ) βγάζανε φωτογραφίες. Στον βραχίωνα του λιμανιού απέναντι βλέπεις εργασίες κατασκευής: ένα πολύχρωμο θόλο από μισοκατασκευασμένο τζαμί, μια μεταλλική κατασκευή που γράφει “Το κεντρικό σημείο της Ινδονησίας” κτλ. Κατέληξα στο λεγόμενο πλωτό τζαμί, που στηρίζεται σε κολόνες μέσα στην θάλασσα, που δεν με εντυπωσίασε. Πάντως βρήκα την παραλία σχετικά ευχάριστη και κάπως σουρεάλ. Πήρα το ταξί για το αεροδρόμιο, αφήνοντας τα άλλα μισά αξιοθέατα για την επιστροφή. Ράλι πάλι έκανε ο ταξιτζής στο νέο οδόστρωμα, αυτή την φορά ακούγοντας κάτι ξεσηκωτικά αρ εν μπί της Νίκι Μινάζ.

-----

Η πτήση μου ήταν πάλι με Lionair/Wings air, με μια σύντομη ανταπόκριση στην πόλη Κεντάρι, για να φτάσω στο αεροδρόμιο Ματαχόρα του μικρού νησιού Γουάνγκι-Γουάνγκι όπου θα περνούσα την νύχτα. Στο Γουάνγκι-Γουάνγκι ο ταξιτζής ήταν πιο προχωρημένος αφού άκουγε Αγγλικό άντεργκραουντ ραπ – κάτι που εντυπωσίασε τον Λονδρέζο συνεπιβάτη μου Άντζελο (με Ιταλο-λιβανέζικη καταγωγή) ο οποίος μαζί με την κοπέλα του Ίντι ήταν από τους υπόλοιπους 4 ξένους επιβάτες της πτήσης (οι άλλοι 2 Ιταλοί). Το Γουάντσι είναι ο μοναδικός οικισμός του νησιού που μπορεί να θεωρηθεί χωριό και έχει μισή ντουζίνα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Ο ρεσεψιονίστ, όπως και οι περισσότεροι που γνώρισα σε αυτό το νησί, είχαν πολύ ενδιαφέρον!

Ρώτησα κάποιον πως πάω στην νυχτερινή αγορά (πασάρ μαλάμ) που αναφέρει στο Λόνλι Πλάνετ και προσφέρθηκε να με πάει με το μηχανάκι του. Εκεί βρέθηκα περιτριγυρισμένος από γυναίκες που πουλούσαν φρέσκα ψάρια (μερικές τα τηγάνιζαν κιόλας), τηγανητές μπανάνες και άλλα φαγώσιμα. Μέσα στο σκοτάδι, υπό τον φωτισμό των πάγκων και τις φωνές, με κανέναν να μην καταλαβαίνει Αγγλικά (πρώτη φορά στην Ινδονησία αυτό!), τις μυρωδιές, αισθάνθηκα σαν όλα τα ερεθίσματα να μου κατακλύζουν τις αισθήσεις. Μέσα στην αμηχανία, όταν προσπαθούσα να αγοράσω κάτι περίεργα φρούτα, βρέθηκε ένας ξένος (ο πρώτος και μοναδικός που είδα στο Γουάντσι) ο οποίος μιλούσε πολύ καλά Ινδονησιακά (!) και αφού με βοήθησε εξαφανίστηκε πάλι στο σκοτάδι...

Ο επόμενος στόχος ήταν να βρω ATM, γιατί το νησάκι που θα βρίσκομαι για τις επόμενες 6 μέρες δεν έχει καθόλου. Ο πρώτος που ρώτησα με πήγε με το μηχανάκι του, όμως το ATM δεν δούλευε. Πάνω στην απόγνωση βρίσκω έναν άλλο με μηχανάκι ο οποίος θα με πάει σε άλλο ATM… τελικά έγινε η δουλειά. Και όταν τους πρότεινα να τους δώσω κάτι, έστω για την βενζίνη, με κοίταζαν σαν παρεξηγημένοι! Έφαγα ψάρι σε ένα εστιατόριο του δρόμου – από την παραγωγή στην κατανάλωση – και μίλησα στα Αγγλικά με την σερβιτόρα που έκανε και λίγο φλερτ (όπως και σχεδόν όλες οι γυναίκες του νησιού όπως θα διαπιστώσω στην συνέχεια!). Όσο περνούσε το βράδυ τόσο ακούγονταν ήχοι από καραόκε, χωρίς να διακρίνω από που ακριβώς πηγάζουν. Ψυχή δεν είχε όταν γύρισα στα ενοικιαζόμενα, και όταν κάποια στιγμή βγήκε από μία πόρτα ο περίεργος ρεσεψιονίστ μπορώ να πω ότι κοψοχολιάστηκα. Τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά, μπορώ να πω με ασφάλεια ότι το Γουάντσι είναι από τα πιο παράξενα μέρη που έχω πάει στην ζωή μου.

Η θέα από το Άστον.

Το Φορτ Ρότερνταμ που έγινε το κέντρο διοίκησης των Ολλανδών όταν καταφέραν τελικά να κάμψουν την αντίσταση του Χασανουντίν.

Καλοδιατηρημένο το φρούριο.

Η σημαία της VOC.

Η σημαία της Γκόα.

Το Νότιο Σουλουέζι έχει μερικά από τα πιο παλιά δείγματα ανθρώπινης τέχνης σε όλο τον κόσμο.

Τα μεγαλεία του Βασιλείου της Γκόα.

Για θρησκευτική χρήση;

Η γραφή Λοντάρα που χρησιμοποιούν όλοι οι λαοί στο Ν. Σουλαουέζι και έχει προέλευση από Ινδία. Πόσο μ' αρέσει να ανακαλύπτω νέες γραφές - εδώ τα γράμματα μοιάζουν με βουναλάκια.

Μεγάλο γουδί.

Κατασκευή των Μπούγκις.

Η Παραλία Λοντάρι. (Η Νέα Παραλία του Μακασάρ)

Τα γράμματα ήταν δημοφιλές σημείο φωτογράφησης. Εδώ αναφέρονται στον πολιτισμό των Τοράγια στο Κεντρικό Σουλαουέζι.

Πρωινή γυμναστική.

Η αμήχανη φάση όταν δεν είσαι ντυμένος για την περίσταση.

Το `Κεντρικό σημείο της Ινδονησίας'. Υποθέτω γεωγραφικά.

Δεν σας φαίνονται σαν ζωάκια τα νησιά της Ινδονησίας; Χταπόδια, θαλάσσια τέρατα του Λόχ Νες...

Το πλωτό τζαμί... απογοήτευση.

Όμως είχαμε την τιμή να αντικρύσουμε τον επιτέλους τον Χασανουντίν.

Το Σουλαουέζι από ψηλά.

Φτάνοντας στο μικρό αεροδρόμιο του Γουάνγκι-Γουάνγκι.

Το οποίο είναι πύλη στα νησάκια με την συνολική ονομασία "Γουακατόμπι" από τα αρχικά των νησιών:
Γουάνγκι-Γουάνγκι
Καλεντούπα
Τόμια
Μπινόνκο.
Έξυπνο...!

Η νυχτερινή αγορά.

Πολύ ψάρι...

Το παράξενο φρούτο (αργότερα έμαθα ότι λέγεται ραμπουτάν).

Ζουμερό...

Η παραλία του Γουάντσι που αράζουν τα ζευγαράκια και πηγαινοέρχονται μερικά μηχανάκια.

Ψάρια και ρύζι... το Ινδονησιακό στυλ.

Το μόνο ενδιαφέρον κτήριο του Γουάντσι.

 

[interted]

Μια και ανέφερα τον πολιτισμό Τοράγια στα βόρεια του Μακασάρ, αξίζει σε αυτό το σημείο μια υπενθύμιση της ιστορίας-ντοκιμαντέρ του @hydronetta από την χώρα που οι ζωντανοί ζούνε μαζί με τους νεκρούς: Ο θάνατος στην Tana Toraja (Νότιο Sulawesi, Ινδονησία) . Πολύ τουρίστες μένουν στην θυσία των βουβαλιών και αναφέρονται με επικριτικά λόγια στους Τοράγια. Όμως νομίζω χάνεται η ουσία, η οποία κρύβεται στην ιστορία του @hydronetta .

 

[interted]

Έμαθα λίγο αργότερα, ότι την ίδια μέρα (8/8/18) βρισκόταν στο Γουάντσι μια Ελληνίδα (ή Ελληνο-Γερμανίδα) από την Αθήνα. Απίστευτη σύμπτωση γιατί σε όλο το ταξίδι δεν συνάντησα Έλληνα. Στην απίθανη περίπτωση που μας διαβάζει ας στείλει ένα μύνημα...

Ακολουθεί σε λίγα λεπτά το επόμενο.